De vetrekken van Leona en Nathan

Toen Arlo hemzelf en hun zusje eindelijk liet gaan, liet Leona weten dat ze alvast wat water op zou zetten voor thee en wat lekkerheden klaar zou maken voor haar grote broer. Het zou vast niet lang duren voordat hun ouders wakker zouden worden. Matheo voelde hoe zijn oude, plagerige grijns op zijn gezicht terug kwam door de blos op Arlo's wangen. Hij kon niet wachten om alle details uit zijn oudere broer te trekken over zijn romance. 'Nuria, he? De liefde is dus aan gebleven tijdens jouw aanwezigheid?' plaagde hij zijn broer, al leek het onderwerp snel weer naar hem toe te gaan. Matheo haalde zijn schouders op en wees naar zijn benen. 'Ze beginnen meer en meer te doen wat ik wil, maar ik kan nog niet zonder hulpmiddel lopen. Laat staan vechten.' Hij nam plaats op de rand van zijn bed en keek naar zijn broer op. 'Je hebt toch niet jouw reis eerder laten beëindigen door mij?' vroeg Matheo voorzichtig. Hij had geen idee of dat überhaupt wel mogelijk was. Daarbij had hij zijn ouders laten beloven dat ze niets naar Arlo zouden sturen over zijn gezondheid.

Arlo knikte langzaam, maar bleef Matheo's blik ontwijken toen hij doorvroeg naar Nuria. Het was nou niet zo dat hij er helemaal niets over wilde zeggen tegen zijn broer, maar het voelde nog erg nieuw en intiem. Het was ontwennend geweest om niet alleen te reizen, maar met zijn vriendin en op haar tempo. Hij had zich niet kunnen haasten en had dat ook niet gewild, maar had zich willen richten op haar en alles wat hij gemist had tijdens zijn reis. Arlo luisterde vervolgens aandachtig naar Matheo. Toen hij de kamer rond keek zag hij inderdaad ook enkele hulpmiddelen. 'Nee, ik wist niets af van de gebeurtenissen hier. Bovendien raakten we zelf even van de kaart omdat de route gewijzigd werd. Ik had niet eerder terug kunnen komen, ook al had ik dat gewild.' Hij fronste daarbij. 'Je had me kunnen schrijven, Theo. Ook nog voor dit allemaal gebeurde. Misschien-' Arlo stopte zijn zin met een zucht. Het was niet aan hem te speculeren of hij zijn broer wellicht beter advies had kunnen geven. Hij had wel degelijk gepoogd op hem in te praten toen hij nog in Tarth was en dat had ook niet veel verschil gemaakt. 'Hoe is het met de prins afgelopen? Er stond maar weinig in de brief van moeder.' Arlo verwachtte dat hij het inmiddels wel gehoord zou hebben als de prins overleden was of ernstig gewond geraakt, maar hij had onderweg juist helemaal niets gehoord over dit gebeuren.

Matheo moest nu hardop lachen door de onwennigheid van zijn broer. Het zou nóóit vervelen hoe ongemakkelijk zijn oudste broer was als het over dit gebied ging. 'Je kan me niet eens aankijken als ik je erover vraag!' gierde hij dus maar, al was het niet zijn bedoeling om zijn broer uit te lachen. 'Is ze hier nu ook? Komt ze zometeen ook langs?' Hij was juist verrukt dat zijn broer zowel terug was als dat hij samen was met zijn... vriendin, als hij dat zo mocht noemen. Opgelucht hoorde hij vervolgens aan dat Arlo niets af had geweten van zijn verwonding. 'Gelukkig maar. Ik heb iedereen expliciet opgedragen dat ze niets mochten sturen. Wat zou het voor zin hebben gehad?' wierp Matheo terug, toen Arlo opmerkte dat hij hem had kunnen schrijven. 'Je had dus niet eerder terug kunnen komen en dan had je alleen maar in onzekerheid gezeten. Daarbij ben ik oud genoeg om mijn eigen beslissingen te maken, af te wachten of het een goed of fout besluit was en die vervolgens op te lossen.' Hij wilde juist over Eisa vertellen, omdat zij wél een van zijn goede beslissingen was geweest, maar zijn broer vroeg juist over de prins. Ietwat ongemakkelijk wreef Matheo over zijn been, precies zoals zijn vader ook vaak genoeg had gedaan bij zijn eigen been. 'Met de prins gaat het geweldig. Hij is hier met open armen ontvangen, hij is verloofd en hij zal binnenkort trouwen. Hij heeft altijd maar de wind in de rug.'

Arlo deed erg zijn best om zich niet zo aan te laten jagen door de reactie van Matheo. Hij had echter niet hetzelfde zelfvertrouwen als zijn broer of zijn oudste zus die regelmatig thuis aan hadden gekondigd dat ze met een vrouw uitgingen. Bovendien wilde hij zich geen woorden in de mond nemen die hij niet met Nuria besproken had. Ze waren samen, maar hij had haar eigenlijk niet gevraagd of hij haar zijn vriendin mocht noemen of- of wat dan ook. 'Ze is nog in de stad met Syd. Alleen ik stond op de gastenlijst,' legde hij kort uit. Arlo hoopte dat hij via zijn moeder een Koninklijk bevel kon regelen om hen ook binnen te laten. Ze hadden hem echter verzekerd dat hij zich niet hoefde te haasten. 'Of het nou zin had of niet, dan hoor ik nog te weten hoe het met je gaat. Ik kan het me niet voorstellen hoe het geweest moest zijn om aan te komen en te horen dat je-' Arlo slikte de verdere felle woorden in. Hij kon zijn broer niet verantwoordelijk maken voor iets dat uiteindelijk niet gebeurd was. Hij was inmiddels op een stoel gaan zitten dat al bij het bed had gestaan. Er lag een boek open, één van Leona's favoriete auteurs dacht hij zich te herinneren. Het zou hem niet verbazen als ze haar broer gezelschap had proberen te houden. Arlo vouwde met een zucht zijn handen samen tussen zijn knieën. 'Hij is een prins, Theo, zo gaat dat altijd,' stelde hij niet verrast door die informatie. In het kamp had hij ook gevreesd dat Matheo ernstigere consequenties zou voelen van de fratsen die hij met zijn nieuwe beste vriend de prins uit leek te halen. Dat was nu dus ook echt gebeurd. 'Wanneer mag je naar huis?' Er was niet veel uitgelegd in de brief, maar hij had tussen de regels wel kunnen lezen dat zijn familie Myr nog niet had mogen verlaten.

Matheo wimpelde de woorden van Arlo weg. 'Maar ik leef nog en het is allemaal goed gekomen. Binnen een mum van tijd zal ik weer vechten en op missies kunnen. Vader wil mij namelijk een nieuwe kans geven in het legerkamp. Het is de laatste kans, maar in elk geval is het meer dan een leven lang elke dag de wasruimten te moeten schoonmaken.' Matheo kon niet goed meer omgaan met al die zorgen van zijn ouders en nu ook zijn oudere broer. Het ging steeds om het ongeluk en niet om wat hij bereikt had. 'Dat had ik eerder moeten inzien,' zei Matheo op zachtere toon, 'de prinses komen altijd aan de top eruit. Zijn schildwacht, diegene die hem heeft verdedigd en een pijl voor hem heeft opgevangen, is vervangbaar. Zelfs als die persoon een vriend was.' Hij wist dat hij bitter was, maar er gebeurde weinig de laatste tijd dat hem een andere mening over de adel kon geven. Matheo zuchtte diep na het horen van de laatste vraag. 'Pas als de festiviteiten voorbij zijn. Het Koningspaar is bang dat er geruchten zullen ontstaan als de familie Barnes al voor het begin of einde van de festiviteiten de stad zal verlaten. Want stel je voor dat Koningin Sibel Alba, haar man of kinderen reputatieverlies opdoen? Ze staan in elk geval niet boven het onterecht opsluiten van voormalige vriendinnen en hun families,' merkte Matheo op, doelend naar hun moeder en haar relatie met de Koningin. Hij wist dat de zaken ingewikkelder zaten, maar dat maakte niet dat het schandalig was dat zijn familie niet mocht gaan en staan waar ze wilden. 'En nu mogen we glimlachend op komen dagen bij de feesten. Mijn reet. Ik blijf hier en ik ben nog bezig om Leona er van te overtuigen dat ze ook niet mee moet doet met deze poppenkast.'

Arlo hoorde aan hoe Matheo sprak over zijn terugkeer naar het kamp. Hij had het altijd al ingewikkeld gevonden om te zien hoe zijn jongere broer verstrik was in het leven in kamp. Het ene moment leek hij zo toegewijd en het andere liep hij de kantjes er van af en had iedere overste achter zich aan. Diezelfde tegenstrijdigheid had hij ook bij zijn vader opgemerkt. Hij kon zowel de trotste man in de wereld zijn als hij over zijn zoon in het kamp sprak of hij was niet anders dan teleurgesteld over wat Matheo dan wel of niet bereikt had. Arlo had het zijn vader nooit in die precieze woorden horen zeggen, maar hij kende hem goed genoeg om de stilte in te vullen. Hij had ook geen andere woorden om Matheo tegen te spreken wat betrof de prins. Het was teleurstellend te horen dat de vriendschap tussen Matheo en prins Silvester blijkbaar niet staande had gehouden. Zuchtend hoorde hij vervolgens inderdaad aan dat zijn familie niet vrij was om naar huis te gaan. Hij vreesde er al voor dat dat betekende dat ze hier nog het hele jubileum lang hoorden te blijven. 'Neem het vader en moeder niet kwalijk. Vader hoort ook het kamp te representeren als Kapitein en moeder heeft niet vaak deze mogelijkheid om haar oude vrienden en alle familieleden te zien.' Het stond Arlo niet echt aan dat Matheo zo fel sprak terwijl ze hier waren, maar hij wist dat zijn broer ook gelijk had. Zijn interesse ging echter voor even uit naar hun zus. 'Hoe was hun reis naar Myr? Van Roshan en Leona? Gaat het met Leo hier-' Arlo was dichter naar zijn broer gebogen. Hij had het ook niet kunnen geloven dat Roshan het in haar hoofd had gehaald om hun jongere zus hier mee naartoe te slepen.

Matheo moest toegeven dat Arlo gelijk had: zijn ouders hadden hard hun best gedaan om weg te kunnen en ze maakten nu het beste van de situatie. 'We zullen zien hoe het allemaal gaat tijdens de festiviteiten,' mompelde Matheo, waarna zijn gezicht wat opklaarde. 'Dit alles heeft mij in elk geval wel iets heel moois gebracht.' Matheo besloot om zijn broer nog even in mystery en vragen te laten. 'Leona? Die zit hier hele dagen op de bank haar boeken te lezen. Ze krijgt alleen nog maar wat zonlicht als moeder haar mee sleept naar de tempel,' legde Matheo uit met een trekking van zijn schouders. 'Maar dat is niet veel anders dan in het kamp. Ik denk dat Leona al blij genoeg is dat ze nu niet alleen bij familie of vrienden is waar men haar niet begrijpt.' Of niet de moeite deden om haar te begrijpen. Matheo was in schok geweest toen Roshan en Leona plots voor zijn neus stonden, maar ergens begreep hij het ook. Hij zou zijn jongste zusje vast en zeker ook wel meegesleept. Het was moeilijk om haar in al haar... kwetsbaarheid achter te laten. Matheo besloot echter dat hij niet meer langer mysterieus kon doen over zijn eigen geluksmoment, dus flapte hij er maar uit: 'Eisa is terug.'

Arlo hoorde met een zucht aan dat Leona gewoon haar normale gang van zaken voort leek te zetten. Hij wist niet of het een zucht van opluchting was omdat de reis haar niet te veel geschokt had of een zucht van teleurstelling dat het juist niets teweeg had gebracht. Hij had er veel gesprekken over gehad met zijn moeder. Zijn vader had het er liever niet over. Arlo wreef langs zijn kin en keek om naar de deur. Het voelde niet juist om zo over zijn jongste zus te spreken terwijl ze dichtbij was, maar hij maakte zich zorgen. Roshan deed vaak genoeg impulsieve dingen, maar ze nam daar niet altijd haar zusje in mee. Misschien had ze het met goede bedoelingen gedaan. Arlo wilde nog meer vragen over Leona stellen, maar Matheo zette het gesprek zelf al voort. 'Eisa?' herhaalde hij bedenkelijk. Het was hem ontgaan dat hij eerder het 'moois' had genoemd en dit hier aan relateerde, maar het kwartje viel uiteindelijk. 'De zangeres Eisa? De vrouw voor wie je ons liet wachten in Tyrosh?' Bij de Goden wat was hij toen teleurgesteld geweest in zijn broertje. Hij had de naam daarna wel horen vallen, maar hij had het idee dat zijn reis hem wat betrof deze ontwikkeling veel had laten missen. 'Zijn jullie samen?' vroeg hij dan ook nieuwsgierig.

Matheo volgde de blik van zijn broer naar de deur toe en zuchtte ook zacht. Zijn moeder en Arlo maakten zich altijd zorgen om Leona, terwijl Matheo en zijn vader geen problemen zagen. Hij wist niet hoe Roshan er in stond, maar ze had in elk geval haar zusje niet achter kunnen laten. Leona deed gewoon haar ding, viel niemand lastig en leefde haar leven zoals ze zelf wilde. 'Focus je nou maar gewoon op jouw vrouwtje, Arlo. Met ons gaat het allemaal prima,' stelde hij zijn broer gerust. Het verbaasde hem hoe Arlo altijd meteen in de probleem-oplos-modus schoot als hij terug kwam van zijn missies. Vroeger had Matheo dat geïrriteerd, nu zag hij er echter ook wel de warmte achter. 'Ja, Eisa,' bevestigde Matheo met een brede grijns. 'En zodat je het weet, ze was het wachten waard, Arlo.' Hij herinnerde zich nog goed hoe zijn familie boos was geweest dat hij niet op was komen dagen in Tyrosh. 'En ja, we zijn samen. Ze is naar mij toegekomen in Haudan en heeft mij geholpen in het herstel. Je zult haar vast snel ontmoeten, ze komt veel langs in onze vertrekken.'

Arlo keek naar Matheo toen hij precies wist te duiden dat hij zich zorgen maakte. Het was niet makkelijker geworden met de jaren. Ondanks dat zijn zussen en broer nu volwassen waren en hun eigen keuzes konden maken, bleef hij zich erg bekommeren om hun levens. Vooral omdat hij vaak lange periodes weg was, had hij het idee dat hij daar voor moest compenseren als hij wel thuis was. Het hielp niet als hij bij thuiskomst te horen kreeg dat Matheo ernstig gewond was geraakt. De grijns die hij op het gezicht van zijn broer zag verschijnen verzachtte wat van die zorgen. Matheo sprak anders over Eisa dan hij over andere meiden had gepraat. 'Ik kijk er naar uit haar te ontmoeten,' zei hij dan ook met een glimlach. Hij leunde voorover zodat hij zijn broer een kneepje in zijn schouder kon geven. 'Kijk ons nou eens,' stelde hij, doelend op het feit dat ze beiden ineens relaties hadden.

Leona balanceerde een trede met drie koppen thee op haar handen en liep zo terug naar haar broers toe. Ze was te geconcentreerd bezig om hun woorden te horen, maar het was duidelijk dat hun stemmen zachter waren geworden. Leona zocht er maar niets achter. 'Ik heb thee!' kondigde ze dus maar aan toen ze weer de kamer van Matheo binnen kwam. Matheo gaf echter aan dat hij toch weer in bed zou duiken, omdat hij later die avond naar Eisa's optreden zou gaan. Hoe graag hij ook bij zijn broer wilde blijven, had hij zijn vriendin ook beloofd dat hij zou komen. Leona stelde Matheo gerust en ze wist ook zeker dat Arlo het geen probleem zou vinden. Ze nam de trede dus mee naar de woonkamer en liep vervolgens terug om de deur van Matheo's kamer te sluiten. Snel keerde ze zich vervolgens weer naar Arlo toe en knielde ze bij de lage tafel naast de bank om zijn thee in te schenken en hem enige lekkerheden in de handen te drukken. 'Ik heb je gemist, Arlo,' gaf ze tijdens haar handelingen toe, terwijl ze naar haar handen bleef kijken. 'Ik heb elke dag samen met mama voor jou gebeden. Zijn mijn brieven goed aangekomen?'

Arlo had graag meer willen vragen over de nieuwe vriendin van zijn broer, maar hij gaf aan zelf nog wat te willen rusten. Er stond blijkbaar een optreden op de planning. Arlo volgde dan ook zijn zusje maar en naam plaats op de bank. Hij keek zo toe hoe Leona de thee in schonk en glimlachte om haar woorden. 'Ik heb jou ook gemist, Leo. Ik heb iedere avond gebeden voor een spoedig weerzien.' Hij klopte naast zich op de bank zodat ze niet zo op afstand bleef. 'Ik heb er veel gekregen, maar ik zal er een paar gemist hebben omdat we de laatste haven overgeslagen hebben.' Het had hem goed gedaan zo regelmatig brieven te hebben om naar uit te kijken. 'Dankjewel dat je me schreef.' Zijn oudere zus en broer deden dat veel minder. Matheo had deze keer alleen wel een goede reden. 'Ik hoop dat mijn brieven niet al te saai waren?' Vroeg hij met een glimlach. In zijn antwoorden aan Nuria had hij ook zo zijn best gedaan om niet simpel te beschrijven wat hij at. Zijn vriendin schreef hem prachtige en boeiende brieven die een goed antwoord verdienden. 'Hoe was jouw reis hier naartoe?' Vroeg hij benieuwd. 'Heeft Roshan de oren van je hoofd gekletst?'

Leona nam met een glimlach naast haar oudste broer plaats. Ze kende geen leven zonder haar broer en, als ze heel eerlijk was, was ze ook het meest op haar gemak bij hem. De eerste keer dat hij zo lang van huis was, was haar dan ook zwaar gevallen. 'Ik heb al jouw brieven bewaard,' gaf Leona trots toe, 'want misschien kan jouw vrie- Nuria nog wel de brieven gebruiken voor inspiratie. We kunnen ze bundelen tot een klein boekje.' Nuria had in Tyrosh verteld hoe ze inspiratie had gehaald uit de verhalen van Arlo. Leona had met rode wangen geluisterd hoe warm de vrouw over haar oudste broer sprak. Het voelde alsof ze allerlei geheimen hoorde die ze nog helemaal niet mocht weten. 'De reis was prima en, ja, Roshan sprak veel,' zei Leona, al werd haar stemming daarna iets treuriger. De reis had ze veel te spannend gevonden. Ze durfde geen enkele keer uit de huifkar te komen die hun vervoerde. 'Maar vader en moeder waren woest toen we opeens verschenen in het paleis. Ze noemden Roshan ondoordacht en roekeloos, maar dat is niet waar, want ik was diegene die haar vroeg of zij mij mee kon nemen. Ik wilde niet alleen achterblijven.' De herberg vond ze veel te druk en ze voelde zich er niet altijd op haar plaats of- of begrepen. 'En moeder heeft ruzie gehad met de Koningin. En vader en tante hebben constant ruzie.' Zelf was de eerste dagen van haar verblijf alleen maar in haar bed gebleven. De deur liet echter alle boze stemmen doorkomen. 'De rust is nu wat teruggekeerd. En vader en moeder zullen natuurlijk door het dolle heen zijn als ze jou zien!'

Arlo glimlachte en wreef langs Leona's schouder. 'Ik weet zeker dat Nuria daar erg blij mee zal zijn.' Hij keek er erg naar uit om zijn familie te zien vooral omdat zijn vriendin ook mee was. Het voelde als een hele grote stap om nu hier te zijn met haar en haar zo in de situatie met zijn familie te gooien. Toch hadden ze tot nu toe al niet een erg traditionele relatie gehad. Daarbij kenden ze elkaars families ook al een heel stuk langer dan dat ze nu samen waren. Arlo luisterde aandachtig naar de beschrijving van de reis. 'Erin was bezorgd om jou en Roshan. Ze had beloofd op jullie te passen,' merkte hij nog kort op. De moeder van zijn vriendin was erg vriendelijk en vrijgevig, maar hij had ook al kunnen merken dat ze er niet erg over te spreken was geweest. 'Het klonk niet alsof het veilig was in Haudan. Maar het is ook niet eerlijk dat vader en moeder niet hebben gevraagd of jullie ook wilden komen, vooral toen ze naar hier op weg waren.' Hij zou het zelf ook frustrerend hebben gevonden als hem gevraagd werd in Tyrosh te blijven. Hij zuchtte vervolgens diep en keek naar de thee die op de tafel voor hen stond. Het was geen verrassing voor hem dat dit de spanningen in de familie had verergerd. 'Je weet dat het altijd wat spanningen naar boven brengt als er iets gebeurt en dit- dit is een grote gebeurtenis.' Ze wisten alle vier dat hun ouders een flinke geschiedenis hadden en dat, vooral in het geval van hun vader, soms erg hun reacties nog beïnvloedde. 'Is er niets hier dat je interessant vindt?' vroeg hij voorzichtig. 'Of heb je geen van onze ooms of neven en nichten hier gezien?'