De vetrekken van Leona en Nathan

Guila keek haar dochter geruststellend aan en veegde enkele losgesprongen krullen uit haar gezicht. 'Ik zeg het niet alleen maar omdat ik jouw moeder ben,' beloofde ze haar dochter met een glimlach. 'Ik meen het echt. Je straalt de laatste dagen.' Guila trok de rokken van de jurk recht terwijl ze de reactie van haar echtgenoot peilde na de aankondiging van haar dochter. 'Natuurlijk, mijn schat. Je mag al mijn jurken proberen en aan doen voor het feest. Kleed je alvast maar uit in de slaapkamer en dan kom ik zo achter je aan.' Ze wachtte totdat Roshan de kamer had verlaten voordat ze zich op haar man richtte. Guila nam plaats op de bank naast Flynn en luisterde kalm naar zijn woorden. 'Roshan is volwassen, Flynn. Als ze naar het bal wil, dan is ze vrij om te gaan. Daarbij is ze verstandig genoeg om te weten hoe de politieke spellen gespeeld worden.' Ze pakte Flynns hand vast en keek hem bedachtzaam in zijn ogen aan. 'Ik wilde ook voorstellen om te gaan naar het bal. Het is niet verstandig om ons op te blijven sluiten in onze vertrekken. Mensen worden dan nieuwsgierig en je weet dat nieuwsgierige mensen gaan snuffelen. Daarbij kan je dan ook zeggen dat je als afgevaardigde van het legerkamp bezig was om onze banden te versterken met onder andere de families van het Noorden en Oosten.' Ze hoorde Roshan al naar haar roepen. 'Ik kom er zo aan, Roshan. Heb geduld, ik rond even af met jouw vader!'

Flynn naar het vertrek waar Roshan in verdwenen was en schudde zuchtend zijn hoofd. 'Ik weet heel goed dat ze volwassen is,' stelde hij met enige zwaarte in zijn stem. Zelfs zijn jongste was nu al niet meer zijn kleine meisje. 'Maar ik begrijp niet waarom ze ineens van gedachten veranderd is. Ze staat normaal helemaal niet zo te springen om naar dit soort feesten te gaan.' Hij bedoelde daarmee de adellijke soort feesten. In het dorp en in de stad vond hij zijn dochter vaak genoeg op de marktfeesten of festivals met haar vrienden. 'Je hebt gehoord hoe kritisch ze tegenwoordig is,' voegde hij nog met enige bezorgdheid toe. Dat was heel iets anders dan begrijpen hoe de politieke spellen hier gespeeld werden. Flynn keek opzij naar zijn echtgenote en zei kort niets na haar voorstel. Als hij direct wat zei zou hij sowieso het voorstel afkeuren zonder er goed over na te denken. Pas na Roshan's ongeduldige woorden legde hij een hand op Guila's knie en wreef er bedachtzaam over. 'Misschien heb je gelijk.' Het zou namelijk misschien ook het idee geven dat de Koninklijke familie hem en zijn gezin met succes achter slot en grendel hield. Wat als ze dat zouden gebruiken om Matheo alsnog als grote schuldige aan te wijzen omdat zij zich verscholen hielden? 'Oké,' zei hij toen maar zacht. Hij boog zich naar Guila toe en kuste haar wang zacht. 'Ik heb jou ook al lang niet meer in jouw stralende jurken gezien.' Hij hield van zijn vrouw in haar alledaagse, en alsnog kleurrijke, kleding, maar die jurken waren kunstwerken. Vooral als zijn mooie echtgenote ze droeg.

Guila keek nogmaals naar de deur waar Roshan was verdwenen en boog zich vervolgens naar haar man toe. 'Roshan kan heel snel haar gedachten laten veranderen door een vrouw,' merkte ze zachtjes op. 'Dus laat haar maar lekker haar gang gaan. Ze zal vast niet in een of ander complot verwikkeld raken.' Roshan en Matheo waren vroeger altijd zo open over hun verliefdheden geweest dat ze nu onderhand wel wist hoe de dingen bij haar dochter en zoon gingen. Leona en Arlo waren daar altijd veel geslotener in geweest. Ze keek vervolgens afwachtend naar haar man wat hij vond van haar voorstel. Toen hij eenmaal instemde, legde ze haar hand op de zijne. 'Het zal een goede beslissing zijn. We moeten ons gezicht laten zien, en als we dat doen, moeten we het ook goed doen.' Dat zou betekenen dat hun hele familie hun gezicht moest laten zien. 'Ik kan een mogelijkheid om het middelpunt van een feest te zijn niet weerstaan,' glimlachte ze, waarbij ze verwees naar haar attitude van vroeger. Guila had geen enkel feest kunnen overslaan zonder met een extravagante jurk op te komen dagen. Deze dagen was ze echter allang niet meer de jonge vrouw die ze was geweest. 'Je zal er geen spijt van krijgen,' fluisterde ze nog, waarna ze hem een kus gaf en vervolgens naar de slaapkamer liep om haar dochter te helpen. 'Kijk, het is deze jurk.' Ze haalde het kleurrijke exemplaar uit de kast en hield deze aan Roshan voor. 'Ik weet zeker dat het prachtig gaat staan. Probeer het eens aan.' Terwijl ze toe keek hoe Roshan zich omkleedde, probeerde ze een vraag in haar hoofd zo discreet mogelijk te vormen. 'Ga je samen met iemand naar het bal toe?' besloot ze uiteindelijk nieuwsgierig te vragen.

Flynn fronste onbegrijpelijk naar zijn vrouw toen ze voorstelde Roshan haar gang te laten gaan. Zo voelde hij zich er niet over. Wat als ze net zoals haar broer zou eindigen? Ze was al veel te riskant geweest door hier te komen met Leona. Waren ze daar niet beiden boos over geweest? Hij gaf uiteindelijk met een zucht toe. Hij had het altijd al moeilijker gevonden om strenger naar zijn dochters te zijn. Ze leken meer op hun moeder. Ze waren voorzichtiger. 'Dan zal Roshan ook in moeten stemmen om met ons samen te arriveren,' stelde Flynn nog kort en stug. Dat zou haar tenminste iet wat afremmen. Hij glimlachte vervolgens gecharmeerd door het beeld van zijn prachtige vrouw te midden van een balzaal. Dat kwam met mooie en minder mooie herinneringen, maar Flynn wist inmiddels hoe hij de fijnste vast kon grijpen en de andere kon laten gaan. Hij hield haar nog kort vast om haar terug te kussen, maar liet haar toen gaan om hun dochter te helpen.

Roshan was de zitkamer maar snel ontvlucht om niet direct te horen wat haar vader nog zou zeggen. Hij had sowieso al uit zijn doen geleken door het hele gebeuren met Matheo en ze wist dat ze daar niet aan geholpen had door plots hier te staan met Leona. Ze had het alleen niet eerlijk gevonden dat ze in Tyrosh maar af hadden moeten wachten. Ze had zich met veel voorzichtigheid ontdaan van de eerste jurk en had deze netjes op het bed gelegd toen haar moeder verscheen. Ze keek enthousiast toe hoe haar moeder een andere jurk tevoorschijn hield. Glunderend begon ze de stof over haar onderjurk aan te trekken toen ze de vraag van haar moeder hoorde. Roshan keek haar via de spiegel aan en schudde haar hoofd. 'Nee,' zei ze kort terwijl ze een glimlach onderdrukte. 'Maar er zal wel iemand op het bal zijn die ik graag wil zien,' voegde ze toe terwijl ze haar rug naar haar moeder keerde zodat ze de rokken bij elkaar kon binden. Roshan haar maar aan weinig anders kunnen denken de afgelopen dagen dan aan Ada en hun dag die in de bibliotheek was geëindigd. 'Wat zei papa over het bal?' vroeg ze toen ook maar voor haar moeder te veel vragen zou stellen over haar 'iemand'.

Guila hielp haar dochter met verkleden, terwijl ze nieuwsgierig naar de woorden van Roshan luisterde. Het verbaasde haar niets dat ze het aan het juiste einde had gehad. 'Oh! Wie is dat dan, Roshan?' vroeg Guila meteen door, omdat ze wist dat dat het meeste effect zou hebben bij haar dochter. Guila was ondertussen met de rokken bezig en probeerde zo goed mogelijk antwoord te geven op Roshans vraag. 'Jouw vader ziet ons liever niet naar het bal gaan,' legde Guila met een zucht uit, waarna ze al snel een vinger op stak om Roshans reactie te sussen. 'En daar heeft hij alle reden toe. We zijn hier niet naartoe gereisd om deel te nemen aan de festiviteiten, maar om te zien of jouw broer nog in leven was. En we zijn hier nu nog omdat jouw gewonde broer deze stad niet mag verlaten, terwijl-' Guila slikte en schudde haar hoofd. 'Na al die jaren wordt de loyaliteit van jouw vader opnieuw in kwestie genomen omdat hij hier nu al zo lang is. Rondom jouw geboorte laaide die twijfels ook weer op en nu...' Ze hoopte dat de ernst van de situatie bij Roshan op deze manier binnen kwam. Guila wist natuurlijk dat Roshan een intelligente vrouw was en dat ze zou weten dat ze moest oppassen, maar ze waren ook nog niet uitgesproken over het feit dat zij met Leona zo'n gevaarlijke reis had afgelegd. 'Maar ik heb hem net verteld dat wij met zijn allen naar de festiviteiten zullen gaan. Het is ook goed voor Leona om eens zo'n bal mee te maken.' Ze begon in haar hoofd al te bedenken welke jurk haar jongste dochter aan kon doen. Guila zou het nooit hardop toe geven aan haar echtgenoot, maar het wond haar wel degelijk op om samen met haar dochters zich klaar te kunnen maken voor een feestelijk bal in plaats van een dorpsfeest.

Roshan keek naar haar moeder en werd alleen maar enthousiaster van haar nieuwsgierigheid. 'Ze heet Ada,' vertelde ze dan ook zonder er te lang over na te denken. 'Ze is-' Even twijfelde ze of ze wel de identiteit van haar crush vrij moest geven, maar ging toen naast haar moeder zitten. 'Ze is een wachter van prinses Inanna. Ik zag haar voor het eerst toen de prinses op bezoek was in het kamp.' De woorden over haar vader waren nogal een sfeer bederver. 'Ik wist het,' verzuchtte ze gefrustreerd voor ze door haar moeder gesust werd. Ze ontweek de indringende blik van haar moeder en tuurde naar haar handen. Ze werd er niet graag aan herinnerd hoe ingewikkeld alles was, en vooral niet dat haar eigen bestaan daar aan bij droeg. Ze vond het een stuk makkelijker door het leven te gaan alsof haar familienaam niet een hele lading met zich meedroeg of dat haar ouders een ontzettend ingewikkelde geschiedenis hadden. Roshan's ogen lichtten pas weer op toen ze te horen kreeg dat ze toch kon gaan. Ook al moest ze met haar familie op stap, en associeerde ze zich liever niet met hen terwijl ze achter Ada aan zat, dan nog kon ze gaan! 'Dat is een geweldig idee, mama. Ik weet zeker dat Leona het ook leuk zal vinden en ik zal haar voorstellen dat ik haar haar in kan vlechten!' Ze drukte een zoen op haar moeders wang en sprong weer op om haar jurk te bekijken. Dit stond haar inderdaad beter, ondanks dat ze zichzelf niet echt herkende zo. 'Wanneer heb je dit voor het laatst aan gehad?' vroeg ze benieuwd via de spiegel terwijl ze bekeek of ze haar krullen op zou steken of los zou laten hangen.

Guila kon enkel breed glimlachen door de eerlijkheid van haar dochter. Het was altijd een mysterie voor haar geweest van wie haar dochter en zoon hun openheid hadden gekregen, maar als ze terug keek naar haar leven, dan besefte ze zich dat ze eigenlijk ook wel alles met haar moeder deelde. En zelfs Flynn was, dacht ze te herinneren, niet heel stiekem geweest met zijn veroveringen in zijn geboortedorp. 'Ada?' herhaalde Guila, terwijl ze diep nadacht wie dat kon zijn. Gelukkig hielp haar dochter haar daarin, al had ze liever een hele andere identeit van de vrouw gehoord. 'Ze woont dus in het Noorden?' Met een zucht probeerde ze de juiste woorden te zoeken om uit te leggen dat haar vader hier wellicht niet zo begripvol op zou reageren. Niet op het feit dat ze uit het Noorden kwam, maar wel dat ze blijkbaar banden in de Noordelijke adel had. Op hetzelfde moment zag ze echter hoe beeldschoon Roshan er uit zag in haar jurk. 'Bij de Goden, je lijkt net-' Op haarzelf. Flynn had gelijk gehad. Het maakte haar op de een of andere manier emotioneel. 'Je bent beeldschoon en deze jurk benadrukt dat alleen maar meer. Dit is zelfs nog een jurk van mijn moeder uit Quandaï,' legde Guila uit, terwijl ze de rokken glad streek. 'Het is alweer jaren geleden dat ik hem heb gedragen, omdat ik hem alleen bij formele gelegenheden uit de kast trek. Het zal misschien wel-' Ze schudde haar hoofd en klopte Roshan op haar schouder. 'Jij zal nieuwe mooie herinneringen met deze jurk gaan maken.' Ze drukte een kus terug op Roshans wang en streek even langs haar donkere krullen. 'Het is lief dat je je zo bekommert om jouw zusje. Ze zal jou vast erg dankbaar zijn als jij haar haren in wil vlechten. Heb jij haar trouwens vanochtend nog gezien? Want anders kan ze mee doen met het passen van de jurken.'

'ja, ze woont in Tyrosh. Maar ze is nu ook hier omdat ze met de prinses meegekomen is. Ze was zelfs in Haudan.' Roshan fronste naar haar moeder. 'Ik ben niet hier naartoe gekomen voor haar. Dat was echt voor Theo.' Ze vond het belangrijk dat duidelijk te maken. Natuurlijk vond ze het ook niet erg dat ze zo dicht bij Ada was terwijl ze met haar familie hier was. Zo had ze inmiddels ook al wat meer duidelijkheid gekregen over de vrouw en waarom ze nu pas echt op haar avances in was gegaan. Roshan draaide zich om naar haar moeder en glunderde door haar compliment, maar de woorden en de jurk die ze droeg werden alleen maar betekenisvoller toen ze meer uitleg kreeg. Ze legde een hand op de prachtig geborduurde stof en gleed langs de patronen. 'Dus nu draagt een Roshan weer deze jurk,' zei ze zachtjes. Het was niet altijd makkelijk geweest om Quandaaïs bloed te hebben, laat staan dat wat van een Moeder afstamde. Haar Noordelijke afkomst had altijd veel dichter bij haar gestaan, maar ze had wel degelijk naar connecties met haar moeders geschiedenis gezocht. Die zoektocht had haar ook naar de smederij gekregen. Ze wist nog heel goed toen ze voor het eerst van haar vader gehoord had dat zijn zwaard gemaakt was door háár grootmoeder. Roshan glimlachte naar haar moeder en kuste haar vlug terug. 'Ze lag nog in bed toen ik een boek kwam lenen, maar ik heb haar ook niet weg zien gaan,' zei ze schouderophalend. Haar oog viel op de jurk die ze eerder gepast had. 'Dat paars zou bij Leo wel passen!' zei Roshan al enthousiast.

Guila legde haar handen op Roshans schouders en keek zo via de spiegel naar haar mooie dochter. 'Mijn zwangerschap van jou was niet makkelijk, Roshan,' verzuchtte ze, omdat ze ook vond dat ze meer met haar kinderen mocht delen. 'Maar jouw geboorte en hoe je bent opgegroeid tot de persoon die je nu bent hebben mij laten inzien dat ik het nog drie-, vier of vijfmaal over zou doen als het zou betekenen dat ik iemand een dochter, een partner of vriendin zoals jou zou kunnen schenken. Of als ik ervoor kon zorgen dat de oude Roshan de jonge Roshan kon ontmoeten, dan zou ik daar alles voor geven.' Ze hield intens veel van haar dochter. Het pijnigde haar dan ook om te horen dat Roshan haar woorden moest verduidelijken voor haar moeder. 'Dat weet ik, Roshan. Wij weten allemaal hoeveel jij om jouw familie geeft.' Ze wreef nog even langs haar schouders en rommelde vervolgens in de kast om een jurk voor Leona te zoeken. Leona stond ook alles al zo beeldschoon. Er ging bijna geen week voorbij zonder dat ze haar dochter vond in één van haar jurken. Helaas was het kamp geen juiste plek om de prachtige exemplaren te dragen. Guila was namelijk zo voorzichtig met de jurken zodat haar dochters en hopelijk ook hun kinderen er plezier van zouden hebben. 'Ik zal zo maar eens even kijken of ze ook uit bed komt. De laatste tijd sluit ze zichzelf constant op om boek na boek te lezen,' verzuchtte ze. Ze vreesde dat haar dochter op die manier de lange en veel te spannende reis aan het verwerken was. Misschien wilde Robyn haar vandaag wel mee op sleeptouw nemen. 'Maar het zal vast een mooie verrassing zijn geweest om Ada hier ook tegen te komen,' merkte haar moeder nog met een glimlach op. 'Hebben jullie al wat tijd samen kunnen spenderen?'

Roshan keek met een glimlach naar haar moeder en liet zich warm worden door de liefde die ze voelde van haar woorden. Ze had zo vaak geklaagd over haar familie: over hun bemoeienis of over de chaos thuis of over de veel te ingewikkelde geschiedenis. Natuurlijk bekvechtte ze vaak met Matheo, of vond ze de regels van haar vader soms veel te strikt, of kon ze haar zusje niet helpen zoals ze het nodig had of- Roshan kon nog wel even door gaan. Maar ze kon niet anders stellen dan dat ze opgegroeid was in een heel erg warm en verwelkomend thuis. Ze had mensen die trots op haar waren. Dat had niet iedereen. Ze mocht zich erg gelukkig prijzen. 'Lieve mama, alleen jij, en papa, hadden mij op kunnen voeden zoals ik nu ben,' stelde ze met een brede glimlach voor ze haar een dikke kus op haar wang gaf. Ze keek toen zelf ook weer in de spiegel en besloot dat ze haar krullen half op zou steken en half los zou laten hangen. 'Ze wil heel graag naar Eisa gaan kijken,' opperde Roshan voorzichtig. Ze wist niet of het naar de stad gaan nou het idee was dat haar moeder in haar hoofd had om Leona uit haar kamer te krijgen. 'Ik kwam haar tegen in het paleis en toen hebben we samen wat gedronken in een café in de stad,' vertelde ze simpeltjes. Ze hoefde nou ook niet alle details met haar moeder te delen. Haar aandacht verschoof vervolgens op de kast waar haar moeder doorheen keek. 'Wat ga jij aandoen? Er moet wel iets tussen hangen dat papa eindelijk eens wat minder kan laten fronsen?' Speels trok ze een wenkbrauw op.

Guila ontving de kus van haar dochter met een warm gevoel. Al sinds kleins af aan had ze zich voorgenomen om haar kinderen in een warm bad en warm thuis op te laten groeien. Ze dacht dat ze daar grotendeels in was geslaagd, totdat ze had gehoord hoe erg Flynn en Matheo hadden geruzied. Gelukkig was dat nu allemaal achter hun, maar ze zou het nooit meer laten gebeuren dat één van haar familieleden niet meer welkom was in hun huis. En Arlo... Bij de Goden, wat miste ze haar oudste zoon. Het speet haar dat ze al zo lang geen brief meer had gekregen. Die werden natuurlijk allemaal in het legerkamp afgegeven. 'Ik zal ervoor zorgen dat Leona naar Eisa kan kijken. Per slot van rekening is zij ons nieuwste familielid,' glimlachte Guila warm. Ze was gesteld op de vriendin van Matheo. 'Moet Ada werken tijdens het bal, denk je?' vroeg ze vervolgens benieuwd. Ze zou het graag willen zien hoe Roshan met de dame op de dansvloer stond. Guila liet haar vingers ondertussen langs de stukken stof glijden en glimlachte bescheiden om de vraag van haar dochter. 'Na al die jaren is jouw vader zelfs al tevreden als ik in een juten zak aan kom lopen,' grapte ze, waarna ze meerdere jurken vond die elk een heel verhaal in de rokken bevatte. Ze haalde er eentje uit die haar wel erg bekend voor kwam. 'Dit is mijn verlovingsjurk. Ik had deze oude jurk van mijn tante Rani aan toen hij naar het huis van mijn ouders toe kwam haasten om zijn liefde te verklaren Je zou eens aan hem moeten vragen hoe zenuwachtig hij was geweest om daar met mij op de smalle bank van mijn ouders te zitten. Hij zat constant onbewust te pulken aan de roosjes op de rokken.' Later die nacht had hij de jurk ook weer heel makkelijk van haar af gekregen, dus ze wist wel zeker dat deze jurk een glimlach bij hem op zou brengen. Daarbij was het een mooi eerbetoon naar zowel de herinnering van haar tante als haar ouders.

Leona dacht dat haar moeder en zuster er van overtuigd waren dat de muren geluiddicht waren. Dat waren ze echter niet, zoals ze ook al vaak genoeg had opgemerkt als ze... geluiden hoorde als Eisa op bezoek was bij Matheo, maar nu ook terwijl haar moeder klaagde dat ze nog in bed lag. Ze wist hoe laat het was: als ze nu niet op stond, zou zometeen of haar zus of haar moeder of- Nee, vader of Matheo zouden haar niet komen storen. Het zou één van de twee vrouwen zijn en vast met een jurk in hun hand. Hoewel ze het heerlijk vond om door de jurken van haar moeder heen te speuren, had ze geen zin in de opmerkingen van haar zus of moeder. Daarom besloot ze ander heil te zoeken in de vorm van haar vader. Ze sloeg de dekens van haar af en schoot met haar voeten in haar zachte schoenen. Nog in haar nachtjapon sloop ze door de kamer heen, met haar boek opengeslagen in haar handen, richting de bank waar haar vader zat. Leona nam zonder op te kijken van haar boek plaats en leunde zo met opgetrokken benen tegen haar vader aan. Pas na enkele tellen besefte ze zich dat ze nog niets tegen hem had gezegd die dag. 'Dag papa,' begroette ze hem zonder op te kijken, maar ze kroop nog wel wat dichter tegen hem aan. Ondanks dat men altijd moest benoemen hoe erg ze op haar moeder leek, was het ook haar vader waar ze naartoe trok als ze rust en kalmte zocht. Dat kon ze niet altijd bij haar moeder vinden, zeker niet tijdens het koken en als er bezoek was en als ze boodschappen deed en- Ze besefte zich dat de enige kalme momenten waren als ze aan het bidden waren. Daarom had het haar altijd zo verbaasd dat haar vader niet met hun mee ging als ze naar de tempel gingen.

Flynn had nog moeite gehad om zich terug op zijn brieven te richten terwijl hij de woorden van zijn vrouw overdacht. Hij hoopte heel erg dat hij geen spijt zou krijgen dat hij in had gestemd met het voorstel, noch dat hij zijn oudste dochter 'haar gang liet gaan'. Hij vond het moeilijk om momenteel de juiste woorden en toon te vinden om met zijn kinderen te praten. Er gingen maar weinig dagen aan voorbij waarin Flynn zich niet bedacht hoe anders hun situatie nu zou zijn als hij niet zo boos was geworden op Matheo. Uiteindelijk kon hij toch niet anders dan glimlachen om het zachte, maar enthousiaste gepraat dat hij uit de slaapkamer hoorde komen. Ondanks alles had dit hele gebeuren zijn gezin wel bij elkaar gebracht. Roshan was tegenwoordig zo vaak in Tyrosh en zijn zus deed ook erg haar eigen ding nu ze meer gewend was aan een leven terug in Tarth. Natuurlijk misten ze Arlo nog, maar dit gaf hem toch een hernieuwd gevoel, dat hij zijn gezin bij elkaar hoorde te houden. Dat zou in Myr echter maar moeilijk gaan. Flynn keek op toen hij een andere deur open zag gaan en glimlachte kort naar Leona. Hij wist beter dan tegen haar te praten als ze zo in een boek zat. Dan gingen zijn woorden toch langs haar heen. Flynn liet haar dus tegen zich aan komen zitten en sloeg een arm om haar heen. Hij nam dat moment om zich terug op zijn correspondentie te richten. Indra had hem een lang verhaal geschreven. Hij keek om toen hij toch Leona hoorde en drukte als antwoord een kus op haar donkere haar. 'Hallo, liefje.' Even wachtte hij of ze meer zou zeggen, maar toen ze toch door ging met haar boek deed hij hetzelfde met zijn brief.

Leona voelde tevreden hoe de arm van haar vader comfortabel om haar heen geslagen werd. ‘Als ze mij gaan vragen om jurken te passen, kunnen we dan snel de ruimte verlaten en een nieuwe plek zoeken om te lezen?’ Op deze manier zat ze al bij haar vader sinds ze klein was. Leona was blij dat ze nooit te groot was geworden om dit te doen. En in afwezigheid van hun vader had Arlo zijn plaats ingenomen. Bij de gedachte aan haar broer keek Leona op en staarde ze naar de brieven die nog op de tafel voor haar vader lagen. Ze twijfelde of ze haar gedachten, de informatie die altijd in haar dromen, en sinds kort ook bij wakker zijn, zomaar tot haar kwamen. Het was een onderbuikgevoel, een soort niet-bestaande stem die haar ongevraagd informeerde. Haar moeder dacht dat ze wist wat Leona ervaarde, en ze deed haar best, maar het was niet genoeg voor Leona om zich niet het buitenbeentje en de- de dorpsgek te voelen. ‘Eentje is van Arlo,’ merkte ze uiteindelijk toch op, zonder dat ze precies wist waarom ze die informatie had of waar ze haar woorden op baseerde. Er was niets aan de buitenkant te zien dat erop wees dat de brief van Arlo kon zijn. ‘En- Hjj is weer aan wal. Dichterbij dan we denken.’ Ze keek op naar haar vader en probeerde van zijn gezicht af te lezen of hij haar geloofde.

Roshan knikte tevreden toen haar moeder instemde om Leona naar het feest in de stad te laten gaan voor het optreden van Eisa en haar gezelschap. Hopelijk zou haar zus het ook echt leuk vinden. De stad zou uitpuilen met mensen, maar in tegenstelling tot het paleis kon je daar tenminste in de massa opgaan. Roshan voelde zich daarom in Tyrosh soms ook meer op haar plek dan in hun dorp en het kamp. Daar kon ze nog geen stap zetten of iemand vroeg haar hoe het met haar vader of moeder ging, of ze probeerden haar te vertellen over de laatste streek die Matheo uit had gehaald. 'Dat weet ik eigenlijk niet,' verzuchtte Roshan. Ze had geprobeerd nonchalant te zijn en had nog niet geprobeerd Ada een bericht te sturen of weer te zien. Ze hoopte dat de vrouw dat zou doen. Maar ze kon ook niet eeuwig blijven wachten, dus gewapend met deze jurk zou ze Ada op het feest wel weer charmeren, of ze nou aan het werk was of niet. Nieuwsgierig kwam ze de jurk bekijken die haar moeder vast had en luisterde aandachtig. Ze had inmiddels al zo veel verhalen gehoord over de liefde van haar ouders. Dat was van hen zelf gekomen, maar ook van andere familieleden of van vreemden. Haar oom, de artiest Dante, had zelf een heel bekend liefdeslied over hen geschreven. Roshan was er lang erg gecharmeerd van geweest en was heel doelbewust om zelf een soort gelijke liefde te vinden. Maar na een paar blauwtjes te hebben gelopen bij vrouwen die ze dacht dat de ware zouden zijn, had ze haar verwachtingen en doelen wel wat aangepast. 'Ik weet zeker dat papa het prachtig zal vinden,' spoorde ze haar moeder glimlachend aan. Als er iemand was die het humeur van hun vader kon verbeteren dan was het haar moeder wel.

'Leeuwtje, je kan ze gewoon zeggen dat je er geen zin in hebt,' stelde Flynn met een kleine glimlach. Hij wist heel goed dat dat soms niet genoeg was om zijn dochter en vrouw in hun enthousiasme te kunnen remmen. Hij verstopte zich dan soms ook liever in de stal of het kamp dan tegen hen in te proberen gaan. 'Maar,' ging hij zacht verder. 'Je moeder heeft me wel overtuigd dat we naar het openingsbal zullen gaan. Je mag natuurlijk kiezen of je mee wil, dus denk er maar over na.' Het was niet aan hem om zijn kinderen te dwingen mee te doen aan allerlei adellijke onzin. Dat had hij ze als kinderen ook nooit aangedaan, noch nu oud en wijs genoeg waren om zelf die keuzes ook te maken. 'Wie weet ziet Matheo het ook niet zitten, dan kun je verder gaan met hem je boek voorlezen die avond.' Flynn wist ook nog niet zo zeker of zijn zoon zich wel zo wilde laten zien. Misschien zou hij vragen of Guila dat gesprek begon met hun jongen. Dan zou hij zelf wel met zijn zuster praten. Hij wilde net Leona vragen of ze wist waar haar tante was, toen hij haar volgende woorden hoorde. Zijn ogen gleden naar de stapel brieven. 'Er zat niets met zijn handschrift bij,' begon hij twijfelachtig terwijl hij haar door hoorde praten. Flynn had het al heel lang erg moeilijk gevonden om een gepaste reactie te vinden op Leona's plotselinge dromen of ingevingen. Lang had hij er niets van willen weten of er achter willen zoeken hoe ze soms dingen zei die plots waar bleken te zijn. Die dromen had ze vanwege haar wilde fantasie en de vele verhalen en boeken die ze tot zich nam, stelde hij dan. Dat ze dan soms iets leek te voorspellen, kwam simpelweg omdat Leona een erg goede intuïtie had en omdat ze ontzettend bemerkzaam was. Maar die redenaties konden met de tijd niet altijd verklaren wat Leona wist. Vooral toen zijn dochter zelf uit kon leggen hoe ze dingen aanvoelde, kon hij niet zo gemakkelijk negeren dat het meer was dan haar goede instincten en mensenkennis. Hoewel hij misschien niet zoals zijn vrouw even zeer geloofde in de origine van de informatie, betekende het niet dat hij Leona en de kennis die ze soms had wantrouwde. Ze kreeg al genoeg geplaag en andere kritieken over zich heen. Hij boog zich dan ook voorover en pakte de brieven op om ze één voor één te openen. Pas bij de laatste keek hij fronsend naar haar om. Hij had het handschrift inderdaad niet herkend omdat Arlo het bericht niet zelf geschreven had: zijn vriendin, Nuria Hoster, had het bericht namens hem gestuurd, om te laten weten dat hij gearriveerd was. Flynn gaf de brief aan Leona en keek haar geëmotioneerd aan voor hij kort in haar schouder kneep. 'Guila,' riep hij toen en stond op van de bank om zijn vrouw te halen.

Guila glimlachte dankbaar naar haar dochter en hield vervolgens de jurk voor haar lichaam, om zo in de spiegel te kijken. Ze hoopte maar dat de jurk nog zou passen. Toen ze wilde voorstellen aan Roshan dat ze haar zus zou halen, zodat ze konden kijken hoe alle jurken bij elkaar stonden, kwam haar echtgenote plots de kamer binnen. Aan zijn gezicht te zien en door de toon hoe hij haar naam had uitgesproken wist ze dat er iets aan de hand was. ‘Wat is er?’ vroeg ze bezorgd, terwijl ze zorgvuldig de jurk op bed legde en vervolgens haar handen op Flynns wangen legde. Haar man hoefde echter maar weinig te zeggen voor Guila om door te hebben wat er aan de hand was. ‘Ik moet het zelf ook lezen,’ murmelde ze, nadat ze een hand op haar borst had gelegd. Dat gat wat ze in haar borst voelde als één van haar kinderen niet bij haar was leek beetje bij beetje weer opgevuld te worden. Zo liep ze geëmotioneerd op Leona af. Ze streek haar jongste dochter nog kort langs haar wang en nam vervolgens de brief van haar over, om deze zittend op de bank driemaal achter elkaar door te lezen.

Leona keek haar vader verontrust aan. Had hij niet al vele malen dit verblijf gezegd dat ze niet mee mochten doen aan de festiviteiten? Blijkbaar had iets zijn mening laten wijzigen. ‘Ik denk nog na over het openingsbal, maar ik wil wel naar het optreden van de vriendin van Matheo,’ probeerde ze dus maar hoopvol. Het openingsbal leek haar interessant, maar wel erg druk. Al die mensen… Als haar broer niet mee zou gaan, dan zou ze natuurlijk bij hem blijven. Als hij wel zou gaan, dan zat er niets anders voor haar op dan wellicht ook wel te gaan. Hopelijk kon ze dicht bij haar vader en moeder blijven, maar die zouden ook wel op een gegeven moment gaan dansen. Zo zat ze in gedachten over het openingsbal tot haar vader plots de brief van Arlo had gevonden. Dus toch… niet altijd kwamen de voorspellingen van Leona uit. Vooral als kind had ze niet goed haar gevoelens in woorden kunnen brengen. Nu daarentegen kon ze dat wel. Met een opgeluchte blik ontving ze dan ook het kneepje van haar vader en vervolgens de streling van haar moeder. Ze had in de tussentijd kort een blik op het papier geworpen en gelezen dat hij al own land was… en op weg was naar Myr. Ze durfde echter niet nog meer van haar verdenkingen hardop uit te spreken. ‘Deze brief is al van even geleden. Hij zal dus wel in de buurt zijn,’ merkte ze aan haar ouders met een brede glimlach op. ‘Mag ik alvast zijn bed gaan opmaken voor vanavond? Hij zal vast bij ons komen slapen.’

Flynn had zijn vrouw niet zo willen overvallen, maar hij had in zijn haast er niet echt over na gedacht hoe hij het beste het nieuws kon breken. Ze begreep hem echter al voor hij ook maar een woord gezegd had. 'Arlo is aan wal,' legde hij nog vlug aan zijn andere dochter uit voor hij terug de zitkamer in liep. Hij ging op de armleuning zitten terwijl Guila de brief door nam en legde zo een steunende hand in de nek van zijn echtgenote. 'Zie je nou wel dat er gewoon een verandering in het reisplan was en hij daarom niets schreef,' zei hij nog zacht. Ondanks zijn eigen zorgen had hij dat Guila keer op keer verteld om haar zorgen te beperken. Flynn keek vervolgens om naar Leona en zag dat Roshan naast haar moeder kwam zitten om de brief ook te lezen. 'Ik kan me niet voorstellen dat Arlo lang gewacht zal hebben na zijn aankomst om deze kant op te komen als hij wist dat we hier waren. Nuria zal hem op de hoogte hebben gesteld.' Het stelde hem gerust te weten dat de jonge dame uit Tyrosh zijn zoon had kunnen verwelkomen. Hij hoopte dat dat goed gegaan was. Hij glimlachte vervolgens. 'Laten we eerst maar wachten tot hij er echt is. Dat bed is zo op gemaakt, leeuwtje.' Hij wilde niet dat Leona nu ieder moment van de dag op haar oudste broer zat te wachten. Vooral niet door wat ze hem net had verteld. 'Waarom vertel je dit niet aan Matheo. daar mag je hem vast wel voor wakker maken.'

Arlo liep met enig ongeduld achter de bediende aan die, wat hem betrof, wel erg langzaam de gangen van het paleis door liep. Hij moest misschien blij zijn dat hij überhaupt nog in de avond het paleis ingelaten was. Hij had het geluk gehad dat iemand blijkbaar de hofhouding op de hoogte had gebracht zodat hij op een lijst was komen te staan. Helaas had het ook ingehouden dat hij alleen naar zijn familie op zoek moest. Nuria en Syd stonden niet op die lijst en ondanks dat hij geprobeerd de wacht over te halen, had hij ook begrepen dat het nutteloos was. Die wachter maakte de lijst of de regels ook niet. Arlo was zo in gedachten verzonken dat hij bijna tegen de bediende aan botste toen deze plots stil bleef staan voor een stel deuren. Hij keek verrast op en bedankte toen kort de man voor hij ook naar de wacht voor deze deur knikte. Het maakte hem plots erg zelfbewust dat hij zijn familie weer zou zien, na meer dan een lente op reis te zijn geweest, en dat dat weerzien niet thuis plaats vond. Dit was niet hoe hij zijn ouders en boer en zussen wilde treffen, maar hij was blij dat hij hier eindelijk stond. Ondanks dat hij toch meer duidelijkheid had gekregen over zijn broer nog voor hij al onderweg was naar Haudan, had hij nog zo veel vragen. Arlo zuchtte en sloot kort zijn ogen voor hij aan klopte. Met ingehouden adem wachtte hij af wanneer en wie de deur open zou doen.

Leona zat op de rand van Matheo's bed en had haar boek in haar handen om hem voor te lezen. Eerder had haar broer er niets van willen weten toen ze het aanbood, maar op een gegeven moment had hij er zelf naar gevraagd. Blijkbaar wilde hij weten hoe het verhaal verder ging én viel hij er makkelijk door in slaap. Leona wist niet of dát nou zo'n goed teken was, maar ze was blij dat ze hem kon helpen om zijn rust te pakken. Toen ze dacht dat hij in zou slapen, werd er plots op de deur geklopt en schoot Matheo ook wakker. Leona's ouders hadden net nog gezegd dat ze ook alvast naar bed gingen ter voorbereiding op de festiviteiten van de komende dagen. Leona keek Matheo even kort aan, maar hij kon enkel zijn schouders ophalen. 'Vraag door de deur wie het is en open alleen voor iemand die je kent,' waarschuwde hij, terwijl hij ook overeind aan het komen was. Het duurde bij Matheo echter wat langer, dus liep Leona alvast op de deur af. 'Wie is dat?' vroeg ze dan ook na een korte aarzeling, al was er geen enkele cel in haar die gevaar schreeuwden. Het voelde juist- vertrouwd. Net zoals eerder vandaag. Nog voordat ze het antwoord van de persoon had gehoord, had ze de deur al van het slot af gehaald en wierp ze de deur open. 'Arlo!' riep ze uit, waarna ze onmiddellijk in zijn armen sprong. Ze hield hem maar kort vast, want ze rende meteen terug naar Matheo om hem te ondersteunen. 'Arlo is er!' riep ze weer uit.

Arlo haalde langzaam diep adem en blies deze weer even bewust uit toen hij voetstappen hoorde. Het weerzien van zijn familie was iedere keer een groots gebeuren, niet alleen omdat hij vaak overrompeld werd door een complexe mix van emoties. Natuurlijk was hij altijd blij zijn ouders en broer en zussen te zien, maar dat werd altijd gevolgd door de verhalen van alle gebeurtenissen die hij gemist had. Eén jaar had hij het overlijden van een tante gemist, het andere kreeg hij te horen dat Roshan bijna het huis in brand had gezet met één van haar projecten, en dan hoorde hij deze keer dat zijn broer zich in de problemen had gewerkt. Arlo hoorde dat de deur open ging en kreeg hij nog geen woord uit zijn mond voor hij Leona hem voelde omhelzen. 'Hallo, Leona.' Hij moest lachen om haar enthousiasme en wilde haar steviger vast houden, toen ze al uit zijn armen glipte en het vertrek in rende. Met een glimlach keek hij naar binnen en stapte toen maar de vertrekken in. Hij keek benieuwd rond of hij iemand anders zou zien, maar zag dat de zitkamer leeg was. Hij herkende echter de trui van zijn vader die op de bank lag en enkele schetsen van zijn oudste zus die op de salontafel lagen. Hij dacht zelfs de geur van zijn moeder op te vangen, net zo herkenbaar als de bloemen en andere planten die ze thuis in de tuin had groeien. Arlo besloot Leona te volgen nu hij haar tegen iemand hoorde praten. Met een afwachtende blik keek hij om de deur en zag toen zijn zusje en- 'Matheo.' Arlo sprak de naam van zijn broer met een opgelaten zucht uit. Hij sloot kort zijn ogen en prevelde de naam van de oude Goden om hen te bedanken. Hij glimlachte vervolgens en liep de slaapkamer in om Leona en Matheo beiden te omhelzen.

Matheo was wakker geschrokken door het bonzen op de deur. Op dat moment waren alleen hij en zijn zus in de vertrekken geweest: Leona moest zogenaamd op hem passen en ervoor zorgen dat hij niets geks zou doen. Als zijn moeder dan ook zou weten dat hij nu uit bed probeerde te komen zonder zijn armsteunen of rolstoel zou ze hem vervloeken. Matheo wilde echter zijn zusje beschermen tegen een potentiële gek die voor de deur stond of een- Op hetzelfde moment hoorde hij de stem van zijn broer. Zijn enige en oudste broer. Matheo kwam overeind, maar voelde hoe hij maar onvast stond. Gelukkig kwam zijn zuster al snel binnen lopen om hem te helpen enkele stappen te zetten. 'Is het Arlo, Leona?' drong Matheo geïrriteerd aan toen zijn zus niet meteen reageerde. Al snel volgde de persoon echter zijn zuster en zag hij Arlo in de deuropening staan. 'Het is alsof je een spook ziet,' grinnikte Matheo, waarna hij zich door zijn broer samen met Leona liet omhelzen. Het was een beetje kleffe boel voor Matheo's doen, maar voor nu accepteerde hij het maar. 'Sinds wanneer ben jij weer aan land?' vroeg hij benieuwd. 'En hoezo ben je zo snel doorgereisd vanuit Tyrosh? Wilde je niet bij jouw vrouwtje blijven?'

Arlo kon het maar weinig schelen dat hij zijn broer en zus lang vast hield. Hij was alleen maar blij dat hij ze vast kon houden. Hij liet ze uiteindelijk gaan met een brede glimlach. 'We zijn tegen de volle maan aangekomen, maar het was een geluk dat er niet veel werk nodig was om het schip de haven in te krijgen.' Uiteindelijk hadden ze binnen twee dagen aan wal gelegen en kon de ploeg het schip eindelijk verlaten. Die twee dagen hadden voor Arlo eeuwenlang geduurd, niet alleen omdat hij ongeduldig was om meer te horen over Matheo en om op weg naar zijn familie te kunnen, maar ook om tijd met Nuria te kunnen spenderen. 'Nuria is meegereisd,' vertelde hij met een rode blos op zijn wangen. 'En Syd is ook meegekomen om tante Robyn te zien,' voegde hij snel maar toe terwijl hij van zijn broer naar zijn zusje keek. 'Is mijn brief nog niet aangekomen? We hebben er nog één op de post gedaan voor we vertrokken in de hoop dat deze sneller hier zou zijn.' Zijn geklets over brieven en zijn reisgenoten hield hem echter maar kort bezig. Zijn blik vestigde zich namelijk op Matheo. Hij zag er niet erg stabiel uit en iets aan zijn gezicht leek anders, maar hij was blij te merken dat hij er niet uit zag zoals het beeld dat hij lang in zijn hoofd had gehad. 'Ik was niet van plan te wachten tot je thuis zou komen om te zien hoe het met je ging, Matheo.' Met een serieuze blik keek Arlo zijn broer aan en legde een hand op zijn schouder. 'Hoe gaat het met je?' vroeg hij enigszins voorzichtig. Hij kon zich voorstellen dat dit een vraag was die hij inmiddels al honderd keer had gehoord, maar Arlo wist niet waar hij anders mee kon beginnen.