De boerderij van Nathan en Leona

Guila voelde hoe haar hart in haar keel klopte en ze twijfelachtig op haar lip beet. Het was voor het eerst dat ze zich echt besefte dat dit, hun relatie, moeizamer zou gaan verlopen dan dat ze had gedacht. Dingen waren inderdaad veranderd, zij en Flynn waren veranderd, alle omstandigheden waren anders: ze had het eerder echter niet willen zien. Flynn daarentegen leek het juist duidelijk te zien en daarin te handelen. Het was een kwestie van tijd totdat die twee visies met elkaar zouden botsen. Ze schudde haar mantel van haar schouders af en kroop vervolgens naast haar vriend onder de dekens. Ze was naar hem toe gedraaid en keek naar zijn gesloten ogen, naar zijn gesloten houding, terwijl ze zich zwijgend door hem liet vast pakken. 'Alles voelt als een tweede kans,' zei ze hoopvol, ondanks dat de tranen in haar ogen stonden. 'Ik heb zo lang gedacht dat je dood was, Flynn. Ik had mijn eigen overlijden ook al geaccepteerd. Elke seconde dat ik met je doorbreng voelt als een persoonlijk geschenk van de Goden.' Ze voelde de zoutige smaak van haar eigen tranen op haar lippen en sloot vervolgens ook haar ogen. Alle vermoeidheid die ze opgekropt had, uit de weg had geschoven, leek nu ook in één klap op haar schouders te vallen. Natuurlijk was ze zelf ook veranderd, en hoe hard ze ook weer haar oude zelf wilde worden, zou dat nooit meer lukken. En dat was een proces van acceptatie. 'Ik wil diegene die je nu bent leren kennen,' fluisterde ze bijna onhoorbaar, terwijl ze ook eindelijk haar armen om hem heen sloeg. 'De mooie kanten, de zwarte randjes, de ruwe zijdes. Álles. En ik- ik wil dat je mij ook ziet zoals ik nu ben. Of zal worden.'

Flynn knikte instemmend. Het was inderdaad alsof ze een tweede kans gegund was. Hij wist echter niet goed wat hij daar mee moest doen. Natuurlijk voelde het alsof hij op zijn plek was naast Guila, zo kalm en gelukkig ze hem maakte, maar tegelijkertijd bracht haar aanwezigheid zo veel meer met zich mee. Haar woorden over zijn mogelijke dood bezorgden hem de kriebels. Hij had zelf vaak genoeg zichzelf als voor dood opgeschreven. De Quandaïers waren bezig geweest hem langzaam te doden en dat had hij geaccepteerd. Toen hij gered werd door zijn vrienden en collega's had hij zijn gevecht al opgegeven. Nu kon hij zijn leven met betere keuzes gaan vullen. Flynn legde zijn hoofd tegen dat van Guila en ademde diep in en uit. 'Laten we het proberen. We hebben geen haast.' Meer kon hij zich nog niet in de mond nemen. De ervaring had hen inmiddels wel geleerd dat hun samenzijn niet per se tot geluk hoefde te leiden. Het had namelijk tot nu voornamelijk tot pijn en leed gezorgd. Hij vroeg zich af hoe ze dat zouden gaan veranderen. Verzonken in zijn gedachten en ontdaan van zijn nervositeit nu zijn ontmoeting met Guila goed verlopen was, viel hij al snel in een droomloze slaap.

[NEW]
Nathan stond met een hooivork in zijn hand in de stallen. Het was nog vroeg. Ondanks dat de ceremonie over enkele uren zou starten, bleef het werk doorgaan. Dat had hij zijn kinderen nog zo duidelijk verteld, maar ze hadden hem uiteraard afgetroefd en gezegd dat hij moest genieten van de dag. Hij kon toch ook én genieten én nog het nodige werk doen op de boerderij? Dat zou zijn zenuwen wellicht ook in bedwang houden. De voorbereidingen hadden weinig goeds gedaan op zijn hart en dan vooral het deel dat de hele familie weer langs kwam. Hij had zijn oude charmante zelf kunnen zijn, maar het was met moeite gegaan, vooral door de babbels over het "gelukkige" huwelijk. Uiteraard stond hij achter de keuzes van zijn zoon, maar... Hij zuchtte en schepte het hooi weg. Het had geen zin om nog langer bitter te zijn over het huwelijk en zijn aanstaande schoondochter, vooral niet vandaag. Toch liet hij de organisatie aan zijn schoonfamilie en specifiek zijn zuster over. Willa was altijd zoveel beter met vreugdevolle vieringen. Zij zou hem vast door deze dag heen kunnen slepen.

Ondanks dat de meeste gasten en familie al gearriveerd waren bij de boerderij van zijn ouders had Flynn de nacht voor de grote dag gespendeerd in het kamp. Hij had het bewust gedaan om plek vrij te houden voor de vele familieleden die een slaapplek nodig hadden én omdat hij wist dat zijn maten uit het kamp hem maar al te graag een laatste slapeloze nacht wilden bezorgen. Hij had amper van zijn bed kunnen genieten toen ze hem er al uit hadden getrokken om alles behalve te slapen. Toen zijn vrienden stuk voor stuk ingedut waren had hij zich eindelijk los kunnen maken van het tafereel en was naar zijn tent gestruind om zijn eigen bed op te zoeken. Daar aangekomen had hij echter niet kunnen slapen. Hij was nerveus. Iets wat hij amper eerder had ervaren. Het leek hem het beste om maar vast naar de boerderij te gaan. Daar kon hij tenminste wat doen behalve heen en weer lopen met zijn gedachten. Aangekomen bij zijn ouders thuis vond hij alles nog in stilte, maar bij het op stal zetten van zijn paard vond hij zijn vader druk in de weer. 'Vader,' begon Flynn om zijn aanwezigheid aan te kondigen. De man leek duidelijk verdiept te zijn geweest in zijn handelingen. Zuchtend nam hij het tafereel in zich op. 'Ik zou willen zeggen dat het een verrassing is u hier te vinden.' Hij liep verder om zijn donkere hengst een lege box in het leiden en af te tuigen voor hij zich weer tot zijn vader richtte. 'Geef me die hooivork.'

Nathan hoorde de stem van zijn jongste zoon achter hem en grinnikte kort. Hij kon weten dat zijn zoon al vroeg van zich zou laten horen. Flynn leek zo erg op hem dat hij al zijn vermogen durfde te wedden op de keuzes van zijn zoon. Echter... Flynn had hem de laatste lentes ook vaak genoeg versteld laten staan. 'Het werk moet gedaan worden, zelfs op huwelijksdagen, en gezien hier niemand zich geroepen voelt om de handen uit de mouwen te steken doe ik het wel. Al die jongen mensen en dan mij het harde werk laten doen-' Bij het bevel van zijn zoon keek hij hem even nors aan en duwde vervolgens de hooivork in zijn handen. Zijn rug begon hem al tijden parten te spelen en het werk zou sneller afgerond zijn door de hulp van zijn nog gezonde en krachtige zoon. Echter bleef hij zeker wel staan kijken of zijn zoon het wel zorgvuldig deed! Met een gepijnigde zucht leunde hij tegen een hooibaal aan en keek zo naar zijn zoon. 'Heb je een leuke nacht gehad? Weet jij dat ik diegene was die het als regel stelde in het kamp om de bruidegom eens goed in het zonnetje te zetten? Zo vaak kwamen bruiloften in die tijd niet voor, dus was het voor iedereen een welkome afwisseling om eens flink de bloemetjes buiten te zetten voor één nacht!' Zijn bulderende lach weerklonk door de stallen heen, maar hij hield zich in toen de paarden onrustig leken te worden. Hij wilde niet dat zijn familie door hem wakker zou worden. 'Hoe gaat het, jongen?' vroeg hij uiteindelijk.

Flynn besloot maar niet in te gaan op de opmerking van zijn vader. Het mocht duidelijk zijn dat het echt niet erg was om het werk voor een dag over te slaan. Hij vroeg zich überhaupt af of zijn vader normaliter dit werk nog deed. Had Brayden dat niet allang van hem overgenomen? Hij kon dus wel zeggen dat het werk gewoon iedere dag door moest gaan en dat de jeugd hem het werk liet doen, maar dat kwam enkel door zijn eigen koppigheid. Flynn nam de hooivork meteen van de oude man over voor hij zich zou bedenken en begon het hooi te verplaatsen. De beweging zou hem goed doen. Zijn lichaam voelde stijf van de lange nacht en ook al had de frisse wind tijdens zijn rit hem goed gedaan, zijn lichaam kon wel wat losser gemaakt worden. Flynn keek geïnteresseerd om toen zijn vader begon over de traditie en moest breed grijnzen. ‘Die traditie is vast gestart voor uw eigen huwelijk, is het niet? Het vooruitzicht om mam van de oude heer Rabbion over te nemen gaf vast de neiging om flink naar de drank te grijpen.’ Hij had al vaker het verhaal gehoord van zijn moeder: Flynn’s overgrootvader had er op gestaan om zijn favoriete kleindochter over te geven en haar vader, Flynn’s grootvader, was er maar niet tegenin gegaan. Het had iets te maken met het vinden van een zekere Nathanael Barnes in het bed van Leona Rabbion. ‘Het was een gezellige nacht,’ beaamde Flynn voor hij weer verder ging met het werk en dat stug volhield toen zijn vader vroeg hoe het met hem ging. ‘Prima,’ mompelde hij, zich richtend op het hooi.

Nathan bulderde opnieuw van het lachen door het noemen van zijn eigen avonturen met zijn vrouw. 'Er is geen persoon in deze wereld die mij angst inboezemt. Maar die man- die tiran van een man uit het Zuiden, geprezen zijn ziel, die man heeft mij vele nachten wakker laten liggen van angst. En die oude gek kreeg het ook nog eens voor elkaar om zo ongeveer de oudste man van Tarth te worden en in al die tijd mij nog brieven te sturen met de gekste waarschuwingen erin!' Soms had hij idee dat Donovan Rabbion nog rondom zijn boerderij spookte. Net zoals zijn eigen ouders. Het was waarom hij initieel niet had ingestemd met de bruiloft op de boerderij, maar uiteraard had zijn vrouw hem uiteindelijk kunnen ompraten. 'Ach, ik zou als ik jou was ook niet al te gelukkig zijn met die gek van een Henry die zijn dochter weggeeft! Het is toch niet te geloven dat mijn bloedlijn weer die van Henry treft. Of- nou ja..' Guila was natuurlijk niet de biologische dochter van de tiran, maar eigenschappen werden niet enkel door bloed doorgegeven! 'Nu ik je toch spreek, zoon, wanneer gaat de promotie plaats vinden? Heeft Indra daar al iets over laten vallen? En hoe gaat het met het nieuwe huis? Moet ik de jongens nog sturen om te klussen? Zal ik zelf eens komen kijken of alles wel klopt? Je weet het nooit met de huizenmarkt op dit moment, soms leveren ze huizen met gaten en viezigheid en ratten!'

Flynn keek geamuseerd toe hoe het noemen van Donovan Rabbion een reactie opwekte bij zijn vader die goed viel. De laatste tijd wist hij niet altijd zeker of bepaalde gebeurtenissen uit het verleden juist het tegenovergestelde naar boven haalden. Flynn veegde zijn klamme handen aan zijn broek af en wreef over zijn voorhoofd toen zijn schoonvader genoemd werd. Zijn vader had gelijk dat de voormalige Koning ook niet al te gemakkelijk was, maar sinds hij het gesprek had gevoerd met de man om om Guila's hand te vragen voelde hij alsof er veel duidelijk was nu. Hij liet de bedenkingen over de voormalige Koning maar aan zich voorbij gaan. Hij had vooral als jongen maar vaak genoeg meegemaakt hoe zijn vader door kon gaan in het bekritiseren van de echtgenoot van zijn zus. Toen hij nog jong was had hij dat nooit begrepen, maar nu had hij meer inzicht in de situatie toen en hoe dat nog invloed had op de huidige stand van zaken. 'Pap, Indra heeft me de promotie al aangeboden. Ik ben degene die het nog niet aangenomen heeft.' Even bleef hij de oude man met een frons aan staren voor hij weer verder ging met het kuizen van de stal. 'Het huis is zo goed als klaar. Er is veel werk verricht door de vakmannen in het kamp. Zodra we het wat aangekleed hebben zullen we de familie uit nodigen.' Flynn wist maar al te goed dat zijn vader veel te aanwezig zou zijn als hij nu met zijn aanbod voor hulp in zou stemmen. Dat vermeed hij liever, voor zijn eigen bestwil maar ook voor Guila. Hij merkte echter dat hij misschien te afwerend was en glimlachte voorzichtig naar zijn vader. 'Guila wil het huis graag aan haar ouders laten zien nu ze toch hier zijn. Misschien willen u en moeder ook mee?' Zijn glimlach zwakte langzaam af. 'Tante Willa zal het vast fijn vinden.' Hij had van zijn verloofde gehoord dat ze niet graag in het kamp terug kwam en Flynn had gemerkt dat de familie sowieso erg voorzichtig met zijn tante was. Haar reacties waren moeilijk te voorspellen. Iets wat hem erg aan zijn eigen vader deed denken.

Nathan was inmiddels naar één van de stallen gelopen om het paard van zijn zoon te aaien over zijn bek. Hij had de fronsende blik van zijn zoon niet kunnen aan zien. Hij miste vaak de plank, nog vaker dan hij al deed, en hij kon zijn vinger er niet op leggen waar het aan lag. 'Hoe moet ik dat nou weten als jij nooit bij jouw oude vader en moeder langs komt? Jij lijkt Robyn wel, die heb ik nu ook al weken niet meer gezien! Zet ze nog steeds het kamp op zijn kop?' Hij had inmiddels zijn armen over elkaar heen geslagen en bekeek zo het werk van zijn zoon. Flynn was een snelle werker: gelukkig maar, want zijn zoon mocht zich nog wel eens gaan wassen na zijn hectische nacht. Hij kon niet zo verfomfaaid voor het altaar staan en hij zou het ook niet toestaan dat iemand met een zwetend lichaam in zijn oude kleding zou stappen. Het pak dat hij had gekozen voor zijn zoon was zelfs nog van de broer van zijn moeder geweest! Bij het noemen van het huis zweeg hij kort, terwijl hij de woorden overdacht. 'Ach, als mijn zuster het een goed idee vindt, dan vind ik het ook goed. Jouw moeder zal alles wel regelen om mee te gaan.' Hij zou het vast alweer snel vergeten zijn. Gelukkig hielden zijn echtgenote en zijn nog inwonende kinderen alle afspraken goed bij. Zuchtend leunde hij tegen de staldeur aan en keek hij zo door de opening naar de boerderij. Hun huis zat propvol en van meer dan de helft van de gasten herinnerde hij zich de naam niet meer. 'Wiens idee was het om zoveel mensen uit te nodigen, Flynn? Die van Guila? Iedereen moet wel weer snel naar huis hoor! Het zal nu vast een rotzooi in de logeerkamers zijn. Gelukkig dat ik mijn eigen kamer aan mijn moeder heb gegeven, zij is altijd zo netjes en ik wil dus ook dat het huis en de stallen er piekfijn uit zien!' Hij kletste maar wat af, tot hij zich plots iets bedacht. 'Ik heb nog een cadeau voor je, jongen.'

Flynn trok een wenkbrauw op en probeerde zijn geamuseerde glimlach te verbergen. Alsof zijn vader geen andere manieren had om er achter te komen wat zijn kinderen uitspookten in het legerkamp. Hij kon zich niet voorstellen dat niemand hem had verteld dat Flynn de promotie al aangeboden had gekregen. Als het op zijn eigen activiteiten aan kwam vond hij het allang niet meer zo erg dat het de oren van zijn ouders bereikte, maar toen er naar Robyn gevraagd werd wist hij dat hij voorzichtiger moest zijn. Zijn zus zou het niet waarderen als hij alles maar doorvertelde aan hun vader. 'Oké, ik snap het. Ik moet vaker langs komen.' Hij had het meeste hooi aan de kant geschept en zette de hooivork aan de kant om er een bezem bij te pakken en het laatste restje op te vegen. 'Ach, Robyn's fratsen zijn niet vast niet anders van wat ik deed toen ik een rekruut was.' Verder wilde hij geen woorden vuil maken over de situatie van zijn zusje. Hij vond het echter maar niets dat het leek alsof zijn vader van niets wist over de schorsing en de straf. Met een beginnende lach hoorde Flynn zijn vader over het aantal gasten beginnen en haalde hij zijn schouders op. 'We hadden er niet op gerekend dat iedereen 'ja' zou zeggen. Guila had mij verteld dat Sibel en Liam nooit tijd vrij zouden kunnen maken en ik had haar gezegd dat ik niet verwachtte dat Marcus zou komen, maar-' Flynn voelde hoe een tevreden glimlach zijn gezicht op deed klaren. 'Ik ben blij dat we dit met onze vrienden en familie kunnen delen. Iedereen verdient wel een feestje, niet?' Het was niet alleen hun eigen situatie die zo grim leek met de aanwezigheid van de politicus, met de moeilijkheden in het kamp, maar heel Tarth had een erg donkere sfeer gekregen. Bovendien hadden zowel hij als ijn verloofde gevoeld dat dit wellicht een van de laatste grote familie bijeenkomsten zou zijn. De nervositeit rondom hun ouders was gegroeid in de afgelopen manen. Ook nu hoorde Flynn zijn vader een fout maken. 'Tante Willa,' verbeterde hij hem zo voorzichtig mogelijk, 'is vast blij met de kamer. U kijkt er vast naar uit met haar bij te kunnen kletsen?' Nieuwsgierig keek hij om naar zijn vader om het gepoets met rust te laten. 'Een cadeau?'

'Jij en Robyn zijn heel anders. Én vergeet niet dat Robyn een vrouw is. Ondanks dat Indra mijn positie overgenomen heeft, is mentaliteit moeilijk te veranderen.' Hij zuchtte diep en sloeg zijn armen over elkaar heen, terwijl hij goedkeurend naar de vloer keek. Het zag er netjes uit en hij kon zijn familie hier nu met opgeheven hoofd ontvangen. Zelfs de Koning en Koningin van dit land. Echter wist hij hoeveel ongeluk een Koninklijk paar met zich meebracht: daar was zijn schoondochter het resultaat van. Hij wist echter wel beter dan die gedachte hardop te zeggen tegen zijn zoon. Toen zijn zoon de naam van zijn zuster noemde, brak er weer een glimlach op Nathans gezicht door. 'Willa kwam gisteren pas zo laat thuis. Ik heb vanochtend nog op haar deur geklopt, maar er werd helaas niet opengedaan.' Toen was hij maar snel aan het werk gegaan, nadat Brayden hem weer naar zijn bed had proberen te leiden. 'Och, ja, het cadeau,' zei hij vluchtig, terwijl hij in zijn zakken naar het cadeau zocht. Uiteindelijk vond hij het ronde voorwerp en liet hij het aan zijn zoon zien. 'Dit embleem heeft mijn vader voor mij gemaakt bij het starten van het legerkamp. Niemand geloofde in het idee, maar mijn vader stond altijd achter mij en geloofde ook in de noodzaak van een onafhankelijke groep.' Hij glimlachte bij het zien van het zo vertrouwde houtwerk. Het eens zo bruine hout zag er donker en afgebladderd uit door het vuur van de brand. Hij had gedacht dat het verloren was geraakt tijdens de ramp, tot hij het plots in de verbrande restanten zag liggen. 'Marcus en ik probeerden vlaggen te verven, zodat nieuwe rekruten zouden weten dat ze op de goede weg waren. Zodat we een embleem konden verspreiden. Jouw grootvader heeft dit toen voor ons ontworpen. Vader was altijd zo creatief.' Hij zuchtte diep en drukte vervolgens het voorwerp in de hand van zijn zoon. 'Het is nu voor jou.'

Flynn had geen idee waar zijn vader het allemaal over had. Welke mentaliteit? En hoezo had Indra zíjn positie overgenomen? Het was echter al vaker voorgekomen dat de oude man zo over de overname van Generaalschap ad gesproken. Flynn wist niet meer of het kwam door zijn koppigheid om vast te houden aan de tijd dat hij ooit die titel hield of dat de warrige staat van de laatste tijd het enkel ernstiger maakte. Indra had de rol van Marcus overgenomen. Ze had nooit zijn vader als Generaal meegemaakt. Sowieso wist Flynn van zijn Generaal dat ze maar weinig interacties met de eerste Generaal had gehad. 'Hoe laat was dat? De zon stond vast nog niet eens in de hemel. U kunt niet zomaar iedereen wakker gaan maken.' Flynn moest lachen om de absurditeit van die woorden en om zijn eigen ongemak te beperken. Hij had inmiddels ook de bezem weg gezet en keek zijn vader met een afwachtende glimlach aan. Hij nam het cadeau aan en bekeek het met een verraste uitdrukking. Natuurlijk herkende hij het symbool. Indra had een vergulde versie die normaliter op haar borst pronkte en de normale soldaten droegen het symbool als ze op missies gestuurd werden. Hij had echter al lange tijd gedacht dat het origineel verloren was geraakt. 'Bedankt, vader. Dit is- Ik waardeer het erg.' Hij gleed met zijn vingers langs het hout en sloeg vervolgens met een bredere glimlach een arm om zijn oude man heen. 'Kom, laten we eens gaan kijken of er al iemand van de familie wakker is. Moeder kan vast een paar extra stel handen gebruiken om het ontbijt op tafel te krijgen.'

‘Willa en ik stonden altijd vroeg op om onze ouders te helpen! Net zoals jij nu doet, zoon. Brayden en Nadine zijn elke ochtend zo moe van al hun kroost dat ze die extra uren in de ochtend wel pakken. Gelukkig heb jij daar nog geen last van.’ Geëmotioneerd keek hij ook naar het embleem: hij was ooit zo trots op zijn kamp geweest en toen had hij het uiteindelijk uit handen moeten geven. Dat was de moeilijkste beslissing in zijn leven geweest. ‘Ik wil dat het embleem in de familie blijft,’ legde hij aan zijn zoon uit, terwijl hij vol trots voelde hoe zijn zoon hem omhelsde. ‘Want ik verwacht wel dat jouw kinderen ook groots in dit kamp worden! Het zit uiteindelijk in hun bloed!’ Hij klopte zijn zoon nog enkele keren op zijn rug en liet zich vervolgens mee naar buiten leiden. Nu zou hij iedereen zijn nette, zelfgebouwde stallen kunnen laten zien. Plots zag hij iemand aan komen rijden en dat aangezicht toverde een glimlach op zijn gezicht. ‘Mijn oude vriend! Hebben mijn zoon en zijn vrouwtje jou ook kunnen opduiken in het drukke Tyrosh?’ Afwachtend en vol trots keek hij Marcus aan. Hij vond het prachtig dat de oude Generaal op de bruiloft van zijn zoon zou zijn. ‘Komen de kinderen vandaag ook langs?’

Flynn was met zijn vader de stallen uitgelopen. Hij was blij dat hij de man zo ver kreeg om terug naar het huis te gaan. Hij kon het zich al voorstellen dat zijn moeder niet al te blij was dat haar echtgenoot het belangrijker vond de stallen op orde te houden in plaats van haar te helpen in het huishouden en het verzorgen van de vele gasten die ze hadden. 'Laten we eerst maar eens deze bruiloft tot een goed einde leiden,' mompelde Flynn bij het horen over kinderen. Hij was zich erg bewust van de wensen van Guila, maar was er niet zeker van of hij ooit met haar had gedeeld hoe hij er over dacht. En eerlijk gezegd, sinds zijn terugkomst uit Quandaï, was zijn mening er over veranderd. Zoals zo veel eigenlijk veranderd was. Flynn keek op toen hij ook iemand aan hoorde rijden en met een tevreden glimlach zag hij dat het zijn voormalige Generaal was. Hij zag toe hoe de man van zijn paard af steeg en als eerste zijn vader begroette voor hij zijn felicitaties naar hem uitte. 'Wat goed je te zien, Marcus. Guila en ik zijn erg blij jouw en je familie aanwezig te hebben.' Marcus was altijd al zo veel meer voor hem geweest dan slechts de Generaal van het kamp. Uiteindelijk had deze man hem op het pad richting Kapitein geleid. Met een glimlach keek hij toe hoe de twee oude vrienden elkaar aan spraken en besloot dat hij beter dit moment kon gebruiken om zichzelf op te frissen. 'Vader, ik zie u straks. Marcus, kom vooral binnen zodat we je ontbijt voor kunnen schotelen.' Met die woorden liet hij de mannen alleen.

Marcus had al van mijlenver de route naar de boerderij van zijn oude vriend herkend. Dat kwam deels omdat het voor een lange tijd dezelfde weg volgde die naar het kamp leidde, maar zelfs toen de splitsing kwam kon hij die nog blind volgen. Het deed hem voor eens niet aan recent geschiedenis denken, maar aan zijn jeugd en hoe hij met zijn ouders voor het eerst bij de boerderij van de Barnes familie was langs gekomen. Die toevallige ontmoeting had zijn leven veranderd. Het voelde vertrouwd om terug in deze bekende omgeving te zijn. Tegelijkertijd merkte Marcus dat hij nu zijn leven heel anders beschouwde. Dit was niet meer waar hij wilde zijn. Zijn thuis was nu in Tyrosh met zijn zoons, zijn kleinkinderen, met Eileen en de taverne. Toch deed het hem goed dit tafereel in zich op te kunnen nemen en hij was maar al te graag aanwezig op de bruiloft van Flynn. Eerlijk gezegd had hij nooit gedacht dat dat moment zou komen, maar na al het nieuws uit Quandaï, was hij maar al te blij voor de jongen. Toen hij de boerderij voor zich zag, merkte hij al gauw twee bekende figuren op en reed er recht op af. Met een brede lach en met een kreun steeg hij van zijn paard af om beide mannen hartelijk te begroeten. 'Ik zou het voor geen goud willen missen. Hoe trots ben je op je zoon, Nathan? Ik moest wel komen. De bruiloft van Flynn Barnes. Wie had dat ooit gedacht?' Hij lachte hard en omhelsde Flynn vervolgens om hem te feliciteren. Het deed hem goed de man ter been te zien. De laatste keer had hij bewusteloos in de taverne gelegen voor hij verder was gereisd naar zijn familie. 'Hakeem en Erin keken er naar uit een uitstapje deze kant op te maken. Zelfs die oude knar van een Hand van de Koning wilde zijn nichtje zien trouwen.' Marcus grijnsde naar Nathan. Zijn vriend had vaak genoeg zijn geklaag over de man aangehoord terwijl Nathan met hem als antwoord klachten over de voormalige Koning deelde. 'We verblijven in de oude herberg. Maar ik kon het niet laten om er al vroeg op uit te trekken. Dit landschap was altijd al het meest adembenemend vroeg in de ochtend. Niet dat ik dat vaak mee maakte.' Grinnikend wuifde hij Flynn weg toen deze zich excuseerde en richtte zich tot zijn makker. 'Het lijkt me al een eeuwigheid dat ik naar Tyrosh vertrok. Ik had eerder terug op bezoek moeten komen.'

Nathan keek zijn zoon nog even ontstemd na door zijn vage antwoord over het idee van kinderen, maar hij richtte zich al snel op zijn oude vriend. Marcus had in elk geval wel ingezien hoe belangrijk het was om kinderen op de wereld te zetten. Helaas hadden zij allebei niet het goede bloed van hun ouders gehad om in het legerkamp te blijven. 'Ik ben zo trots als enkel een vader op zijn zoon kan zijn,' zei Nathan stralend, waarna hij zijn vriend in een stevige omhelzing nam. 'Dat gevoel ken jij vast ook! Al vind ik het maar onnozel om zo uitgebreid hun partnerschap te vieren. Flynn zei vroeger altijd dat hij nooit zou trouwen, net zoals zijn broers en zuster, maar dat meisje van hem wilde het toch met al dat adellijke bloed in haar lichaam.' Hij haalde zijn schouders op en glimlachte vervolgens weer. Misschien had Flynn wel gelijk en hadden ze allemaal dit feestje nodig om elkaar weer eens goed te spreken. Zo had hij zijn vriend Marcus ook al lange tijd niet meer gezien. Bij het noemen van de Hand grijnsde Nathan ook: hoezeer Nathan een hekel had aan de voormalig Koning, hoe slecht Marcus zijn Hand kon uitstaan. 'Het is niet erg, Marcus, jij hebt het druk genoeg in Tyrosh. Ik kan jou niet genoeg danken voor al het harde werk wat je doet voor de vluchtelingen. Dat is nou een Generaals mentaliteit! Dat is niet van Indra te zeggen, ik heb haar nog geen vinger zien uitsteken naar de arme stakkers uit dat verdoemde land.' Hij legde zijn arm om zijn vriend heen en nam hem zo richting de stallen mee. 'Laten we jouw paard wegzetten en daarna eens wat eten zoeken in het huis.'

Marcus moest hard lachen toen hij de daarop volgende woorden van zijn vriend hoorde. 'Nathan, vriend van me, dat is precies wat ik zei toen jij me vertelde dat je met Leona wilde trouwen.' Sterker nog Marcus had het zijn vriend afgeraden een huwelijk aan te gaan met Leona Rabbion. Hij had allang gezien wat voor problemen het met zich mee bracht om zo dicht aan de adel gerelateerd te zijn door Nathan's eigen familie. Maar goed wanneer luisterde de koppige man ooit naar hem in zijn joge jaren? Marcus glimlachte bescheiden toen Nathan zijn werk in Tyrosh prees, maar hield een hand op toen hij over Indra begon. Ze hadden nooit goed op één lijn gezeten wat betrof Indra, maar Marcus was er voornamelijk van overtuigd dat het kwam omdat de eerste Generaal de huidige gewoonweg niet kende. 'Vergeet niet, makker, dat zij jouw jongen uit Quandaï heeft gehaald.' Hierbij bekeek hij Nathan bedenkelijk en knikte uiteindelijk. Hrt was geen moment om oude hekelpunten terug naar boven te halen. Uiteindelijk had Marcus als generaal beslissingen moeten maken die vaak genoeg tegen Nathan's felle 'adviezen' in waren gegaan. Marcus pakte zijn paard bik de teugels vast en volgde zijn vriend naar de stallen. 'Dus, vertel me, want ik vergeet dit soort dingen tegenwoordig, hoeveel klein grut loopt er nu hier rond? Dat houdt jouw en Leona vast goed bezig niet? Of heb je al weer andere hobby's opgedaan?'

Nathan moest ook hartelijk lachen om de woorden van Marcus: als jonge gast had hij nooit willen trouwen, tot hij Leona ontmoette. Ondanks dat ze allebei niet hadden staan trappelen om te trouwen had die oude baas van een Rabbion erop gestaan dat ze hun relatie zouden verbinden door een huwelijk. 'Het waren andere tijden,' glimlachte Nathan, waarna hij ook wat beschaamd zijn hoofd wegkeerde van zijn vriend. Hij had natuurlijk gelijk: Indra had Flynn teruggehaald uit Quandaï en daar was hij haar eeuwig dankbaar voor. 'Ach, ik vergeet ook sinds de laatste tijd de kleinste dingen,' zei Nathan, opgelucht dat zijn vriend dus ook niet meer altijd alles op een rijtje had. Het zou vast bij hun leeftijd horen. Willa had er soms ook weleens last van. 'We hebben het jongetje en meisje van Brayden, de zoon van Levi en de twee meisjes van Nadine hier rondrennen,' glimlachte Nathan vol trots. Geen van die kinderen had echter het pure legerkamp bloed van hemzelf, behalve Flynn, waardoor hij zo erg hoopte dat hij snel kinderen zou krijgen. Die kon hij toch niet van Robyn verwachten. Nathan realiseerde zich plots iets en keek zo bedachtzaam om zich heen. 'Is jouw vrouw niet met jou mee, Marcus? Of reist zij met jouw jongens mee?'

Marcus bromde instemmend. En of het andere tijden waren geweest. Echter vroeg hij zich af of het werkelijk zo anders was. Toen was het één grote chaos met de burgeroorlog en nu leek het daar sterk op met de dreiging uit Quandaï. Toch herinnerde Marcus zich hoe de oorlog in zijn jongere jaren plots op was komen zetten. Het was onverwachts gebeurd. Wat er nu met Quandaï aan de hand was hing al lenteslang in de lucht. Marcus wist dat het altijd al één van de redenen was geweest voor zijn ouders om in Tarth een thuis te maken. Het thuisland was te onstabiel geweest, zelfs al in die tijd. Het conflict met Tarth was nieuwe, maar was al aanwezig geweest toen hij zelf nog Generaal was. 'Het hoort er vast allemaal bij,' grinnikte Marcus. Zijn kleindochter begon hem zelfs er al op te wijzen dat hij soms iets vergat. Hij genoot er altijd van als ze weer eens de wijsneus uithing. Ze was zo lang stil en verlegen geweest dat ze haar ouders en grootouders nu vaak genoeg verraste met haar slimme woorden. 'Wat een geluk dat er zo veel ruimte is nu in de boerderij.' Hij glimlachte toen hij zag hoe trots zijn vriend sprak over de kinderen. Hij voelde hetzelfde als hij aan zijn kroost dacht. Hij wilde Nathan over de kleine Nuria en Samuel vertellen, maar hoorde toen plots zijn vraag. Uit het veld geslagen hield hij zijn paard tegen en keek zijn vriend aan. 'Naevia-' Hij werd door het voorval plots herinnerd aan het gesprek dat hij met Leona had gehad voor zijn vertrek naar Tyrosh. Toen had hij haar maar gerustgesteld dat het wel goed kwam. Hij had zelf dit dus ook helemaal niet verwacht. Vlug herpakte Marcus zichzelf en glimlachte naar Nathan. Hij klopte op zijn schouder en begon toen door te lopen naar de stallen. Hij wilde zijn vriend niet in verlegenheid brengen door hem te wijzen op zijn fout, maar hij had ook geen woorden om er over heen te praten. Het was weer even geleden dat hij zo direct aan haar afwezigheid was herinnerd. 'Eileen en Esra wilden dat ik je de groeten deed. Ze hadden graag mee willen komen, maar er moet iemand het schip bemannen. De Eenbenige Krijger kan niet zomaar gesloten zijn.' Marcus deed zijn best de stilte op te vullen.

'Ik had niet geweten wat we hadden moeten doen als de boerderij niet zo groot was. Ik had niet genoeg levenskracht meer gehad om nog drie extra huizen te gaan bouwen na het afbranden van ons huis,' zei Nathan serieus. Die klus had al bijna onmogelijk geleken, maar toch was het hem en zijn zoons gelukt om het huis opnieuw te bouwen - en zelfs te verbeteren! Geïnteresseerd keek hij vervolgens toe hoe Marcus maar geen antwoord leek te geven op zijn vraag over zijn partner. Na het klopje besloot hij maar achter hem aan te gaan naar de stallen en niet door te vragen. Misschien was ze wel ziek? 'Uiteraard de hartelijke groeten terug. Ik zou graag nog eens de herberg bezoeken, al weet ik niet of ik goedkeuring van mijn kinderen krijg om nog te reizen. Hoe vaak herinneren ze mij er wel niet aan dat ik oud ben?' Hij probeerde de wat bedrukte sfeer op te leuken. Hij wilde enkel nog mooie herinneringen met zijn oude vriend maken. 'Zou jij nog een korte speech voor Flynn willen houden? We weten allebei hoe erg hij naar jou op heeft gekeken en dat nog steeds doet. En uiteindelijk heb jij altijd zo goed voor hem gezorgd in het kamp!' zei Nathan plots serieus. Hij wist hoe belangrijk Marcus voor Flynn was geweest. Een tweede vader, misschien zelfs. 'Zou jij dat willen doen?'

Marcus wist dat het pijnlijk zou zijn om mee te maken hoe zijn vriend aan het aftakelen was. Het gesprek met Leona, haar brieven, hadden hem daar wel op voorbereid. Toch had hij niet verwacht dat het op deze manier zou gebeuren. Hij had helemaal geen ervaring met dit soort vergetelheid. Hij zat nog met zijn gedachten bij het noemen van Naevia, dat hij maar knikte als reactie op de woorden over het huis. 'De taverne zou je graag als gast hebben. Maar ik weet maar al te goed dat het niet helpt je kinderen meer zorgen te geven dan ze al hebben.' Esra en Hakeem namen hem regelmatig ter zijde om het een of ander. En Erin, ze was een geweldige vrouw, maar ze was een stuk minder subtiel in het relateren van haar zorgen. Hij snapte echter ook dat de jonge mensen in de taverne omringd waren door een heel stel ouderen die nog veel taken op zich namen. Hij had er al regelmatig met Ren over gegrapt dat ze eigenlijk met pensioen hoorden te zijn. Verrast keek Marcus naar Nathan om bij zijn vraag. 'Oh, Nathan, wat kan ik nou zeggen dat jij-' Hij bekeek zijn vriend twijfelend, maar glimlachte toch. 'Je weet dat ik enkel lof heb voor jouw jongen, maar al wat ik te zeggen heb kan beter van jou komen. Bovendien weet ik dat Indra een speech klaar heeft over Flynn's tijd in het kamp.' Hij stond niet graag meer in het midden van de belangstelling. Hij was stil de stallen in gegaan om zijn paard te stallen en af te zadelen.

'Ik zal eens vragen of één van mijn kinderen mij kan begeleiden naar de herberg. Ik zou Esra ook zo graag nog eens willen zien.' Hij was er zeker van dat Brayden of Levi vast wel met hem mee wilde reizen. Nathan lachte bescheiden om de woorden van zijn vriend, terwijl hij een arm om zijn schouders legde en hem zo naar de boerderij leidde. 'Ik denk dat Flynn het nog steeds op prijs zou stellen. Ik kom toch niet uit mijn woorden, Marcus, of ik vertel de verkeerde dingen.' Zijn zoon zou het vast niet op prijs stellen als Nathan weer eens per ongeluk zijn verloofde of schoonfamilie zou beledigen in één van zijn emotionele, lange speeches. Of als hij sprak over het drukke liefdesleven wat zijn zoon vroeger had en hoe vaak hij niet zijn zoon op één van de hooizolders had betrapt met wie dan ook. 'Kom, het is nooit te vroeg om alvast te starten met een goed glas zomerwijn. Ik heb de beste exemplaren uit de kelder gehaald.' Hij opende de deur naar de boerderij toe en liet zijn vriend voorgaan. 'Leona? Kinderen?' Hij wachtte op antwoord en draaide zich tegelijkertijd om naar zijn vriend. 'Hoe laat komt Hakeem aan?'

Marcus glimlachte tevreden, maar wist dat hij niet te erg uit moest kijken naar een bezoek van zijn vriend. Het was niet voor niets dat hij en Nathan elkaar amper hadden gezien. Hij was namelijk degene die zijn oude makker op moest zoeken wilde hij hem spreken. Het gebeurde nauwelijks andersom. 'Ach, Nathan, dat hoort erbij. Ik geloof niet dat er veel vaders zijn die er goed in zijn om een speech te houden op de bruiloft van hun kinderen. Het gaat om het gebaar.' Hij glimlachte bemoedigende naar Nathan en liet zich richting het huis leiden. 'Dat klinkt verrukkelijk.' Dit soort momenten met zijn vriend had Marcus zeker gemist ook al was hij blij naar Tyrosh verhuisd te zijn. Het waren niet enkel zijn zoons en Eileen en Erin die hij als familie beschouwde. Nathan en Leona waren even goed constante aanwezige geweest tijdens zijn tijd als Generaal. Eerlijk toegegeven was dat soms nogal een onstuimige relatie, als Marcus weer eens een foute beslissing had genomen in de ogen van Nathan, maar hij had zich altijd erg thuis gevoeld op de Barnes boerderij. De warmte die hij er als jongen had gevoeld, had hij als jongeman nooit verloren en ook nu, toen hij het huis binnen stapte, glimlachte hij meteen. 'Ach, geen idee. Die kleine van hem, Samuel, is moeilijk uit bed te krijgen en ik weet dat Erin erg graag in de herberg is.' Hij had zijn zware mantel van zijn schouders afgetrokken en hing hem op een kapstok. 'We gaan morgen op bezoek bij het kamp. Ik kan niet geloven dat ik kleinkinderen heb om mee te pronken bij het leger,' lachte Marcus. 'Maar ik ben ook erg benieuwd hoe het er voor staat daar. Vooral na-' Hij stopte zichzelf en bekeek zijn vriend, maar besloot door te gaan. 'Na het bezoek van de Quandaïer.'

'Het gebaar...' herhaalde hij zacht. Natuurlijk had hij iets voorbereid - chaotisch opgeschreven op een blaadje - maar hij wist niet of hij uiteindelijk de moed zou vinden om het werkelijk op te dragen aan het koppel. Nathan had ondertussen ook zijn eigen mantel uitgetrokken en deze achteloos aan de kapstok gehangen. Zijn gedachten zaten alweer bij hele andere zaken, namelijk bij die bastaard van een politicus. 'Als ik die man ooit tegen zal komen, dan wurg ik hem met mijn blote handen! Niemand - níémand - sta ik toe om mijn familie te dreigen, niet mijn familie, maar zeker ook niet mijn zoon, en al helemaal niet mijn schoondochter!' Nathan was bijna ontploft van woede toen hij de brief uit het legerkamp had gelezen. Hij had al half op zijn paard gezeten, toen Levi hem er nog net op tijd af had kunnen trekken. Anders had hij al in Quandaï gezeten om eigenhandig de Moeder op te jagen! Gelukkig werd hij op hetzelfde moment geroepen door zijn vrouw en glimlachte hij al snel. 'Kom, Marcus, dan laat ik je de streekwijn proeven. Het is magnifiek, zoveel smaken!' Hij gebaarde dat zijn vriend hem moest volgen naar de keuken, waar het nog rustig was. Hij zag enkel zijn kinderen en zijn echtgenote. 'Geef ons eens een goede borrel!'

Marcus was verrast dat Nathan zo over zijn geplande bezoek aan het kamp heen praatte. Ergens had hij gedacht dat zijn vriend zelfs nu nog hem meer kritiek zou geven over het feit dat hij het kamp op had gegeven. Bovendien was hij er sinds zijn overdragen van zijn rol aan Indra niet meer geweest. Hij had het geheel af moeten sluiten om zich goed op zijn familie te kunnen richten. Het was ergens ironisch dat hij uiteindelijk druk was geworden met de hulp die ze aan de vluchtelingen boden en dat dat hem alsnog met het legerkamp in aanraking bracht, maar dat waren omstandigheden waar hij weinig aan kon doen. Marcus was niet verrast de felle woorden over de politicus te horen. Hij wilde er over door vragen. Natuurlijk was hij nieuwsgierig wat er precies gebeurd was. Echter hoorde hij ook de herkenbare stem van Leona Rabbion en volgde hij Nathan naar de keuken. Hij zou het er later wel met Indra over hebben. In de keuken nam hij met een glimlach de geuren en kleuren in zich op. Ondanks de renovatie na de brand voelde de boerderij nog even vertrouwd. Hij had hier vaak genoeg aan de etenstafel gezeten, die als hij het goed had, nog altijd dezelfde door Dorian Barnes gemaakte massieve ding was. Hij begroette de vrouw van zijn vriend en zijn kinderen hartelijk en liet hen hem vertellen over het werk dat ze deden, de kinderen die ze hadden, de plekken waar ze woonden. Hij had deze drukte van de altijd volle Barnes keuken gemist en liet hen dat ook weten. Marcus verlangde echter naar iets heel anders. Zijn hand gleed over de lege plek naast hem op de houten bank. Hij miste zijn Naevia nog altijd zo.

[NEW]
Tobias zat aan de keukentafel, die volledig gedekt was door de familie Barnes voor hun gasten. Leona en haar kinderen waren al even buiten aan de gang om alles op te zetten voor de bruiloft. Hij had natuurlijk aangeboden om te helpen, maar ze hadden het niet willen horen. Dat was de gastvrijheid die hij kende van de familie van zijn moederskant. Het was nog vroeg, dus had hij zijn partner en kinderen nog laten slapen. Hij had gehoopt om zijn ouders op te kunnen vangen en wellicht ook nog zijn broers te kunnen spreken. Guila had hij de dag ervoor al kunnen onderscheppen. Zijn zuster had zo op wolken gelopen dat hij de zaken wilde aankaarten die al langer in zijn hoofd rondspookten: de zorg voor hun ouders, het constant verdwijnen van hun broer en de onrust rondom het hele gedoe van Quandaï. Hij hoopte echter dat hij Adrian nog voor de ceremonie kon vinden om juist wel deze zaken aan te kaarten, gezien hij wist dat Adrian er ook wel een sterke mening over moest hebben.