De boerderij van Nathan en Leona

De geïnteresseerde blik die Flynn haar wierp beviel haar maar niets. Er zou of een speech komen of een irritante opmerking of een of ander sentimenteel verhaal. Helaas waren het de belerende woorden waar hij voor koos. 'Bij de Goden, Flynn, bemoei je er niet zoveel mee. Luister gewoon en zeg er verder niets over. Zo doen we dingen toch altijd? Ik geef ook geen advies over jouw prinses.' Vervolgens wierp ze hem een felle blik. 'Wat weet jij nou weer van moeders en baby's? Houd je mond toch.' Ze wist dat Flynn haar liever met Yelena zag dan zonder haar, maar hij moest er maar overheen komen. Ze zou niet meer met de jonge moeder samen komen en die gedachte had haar erg rustig gemaakt. Vooral omdat ze wist dat Yelena beter af was zonder haar. Er was vast iemand anders die onvoorwaardelijk van de kleine jongen kon houden, iets wat Robyn niet kon. 'Ik wil geen andere meid. Je moet ervoor zorgen dat ik een rekruut wordt in het legerkamp.' Ze sloeg haar armen over elkaar heen en keek haar broer met een gedetermineerde blik aan. Tijdens haar rit terug naar Tyrosh had ze haar zinnen gezet op een carriere in het legerkamp, net zoals haar broer. Ze had genoeg te bieden aan het kamp, ze konden haar gewoonweg niet weigeren. 'Misschien is dat waar,' zei Robyn twijfelachtig als antwoord op zijn laatste woorden. 'Maar ik hoop dat er toch iets aan ons is om van te houden. En dat we in staat zijn om ook iemand anders onvoorwaardelijk te beminnen.' Ze haalde vervolgens haar schouders onverschillig op en keek van haar broer weg met dezelfde trieste lach als dat hij eerder had geklonken. 'We rennen allebei weg van vrouwen die onvoorwaardelijk van ons zullen houden als wij dat zouden toestaan. Waar zijn we toch eigenlijk mee bezig, Flynn?'

Flynn had de felle woorden van Robyn aan moeten zien komen. Echter overrompelden ze hem toch. Het was eenzelfde gevoel dat hij eerder al een paar keer had gehad: dingen die vanzelfsprekend voor hem moesten zijn omdat het onderdeel was van zijn oude leven die hem nu plots verrasten of vreend leken. De afgelopen maanden had Flynn zo veel aan zijn familie gedacht en dat hij ze wellicht nooit meer zou zien, dat veel van de kwalijke aspecten verdwenen waren uit zijn geheugen. Hij was selectief geweest met wat hij zich herinnerd had in de grauwe cel. De tripjes die ze naar het meer maakten met het hele gezin en de sparmomenten met zijn vader, het gekibbel met zijn zus en andere broers. 'Alles is anders,' mompelde hij zacht. Flynn had het nog niet eerder toegegeven dat alles anders voelde. Waarschijnlijk ging hij daarom ook een diep gesprek met Robyn aan ging zoals ze dat nooit echt hadden gedaan. Ondanks die realisatie moest hij lachen om de woorden van zijn zus. 'Je gaat me niet vertellen dat jij niet binnenkort met iemand anders de lakens gaat delen. Daar geloof ik niets van.' Vervolgens viel hij weer stil en liet zichzelf zuchtend onderuit zakken in de stoel. 'Blijkbaar zijn we beiden binnenkort meer met carrières in het leger bezig.' Flynn begreep echter snel zijn fout. Robyn zou er zo mee bezig zijn. Hijzelf daarentegen.. Gefrustreerd sloeg hij met een hand op de tafel. 'Weet jij waar mijn zwaard is? En zoek eens wat papier voor me op dan schrijf ik Indra om navraag te doen over het volgende moment dat er rekruten aangenomen worden.' Hij moet breed grijnzen. 'De Generaal gaat gek worden als ze er achter komt dat er nog een Barnes haar leger komt versterken.'

'Alles is inderdaad anders, Flynn,' stemde ze verzuchtend in, terwijl ze hem bedachtzaam aan bleef kijken. Robyn trok bij zijn volgende een wenkbrauw op en glimlachte mysterieus naar haar broer. 'Wie zegt dat ik nog niet de lakens in ben gedoken, broer? Ik heb niet stil gelegen zoals jij,' grinnikte ze, niet beseffend dat ze hem wellicht had beledigd. Echter voelde ze zijn volgende woorden diep bij haar binnen komen: haar broer zou inderdaad de komende tijd nog niet aan het werk kunnen in het legerkamp. Ze wist nog hoe bedrukt de sfeer in het kamp was geweest, nadat hij naar Quandaï was vertrokken. Blijkbaar had er een belangrijke promotie op hem staan wachten. Ze schrok dan ook op door zijn klap op tafel. 'Jouw zwaard? Die had jij hier achtergelaten, voordat je naar Quandaï vertrok. Het ligt nog in jouw kamer, wij hebben er niet aangezeten.' Ondanks de trieste sfeer die er hing, sprong ze toch vol enthousiasme op door zijn woorden en liep ze zoekend naar papier door de kamer rond. 'Ik denk dat niet alleen Indra gek wordt als ze ziet dat ik mij heb opgegeven als nieuwe rekruut,' grinnikte ze, terwijl ze het gevonden papier voor Flynn op de tafel neer legde en een veer in zijn hand drukte.

Flynn schudde grijnzend zijn hoofd. Hij kon inderdaad niet uitsluiten of Robyn niet al een andere vrouw had gevonden om haar breuk met Yelena wat te verzachten. Het was een effectief middel, als je het hem vroeg, maar helaas niet in de lange termijn. Flynn had het zelf ook geprobeerd, zonder succes. Hij was erg opgelucht te horen dat zijn zwaard hier was gebleven. Normaal nam hij het wapen ook mee op missies, maar het had onnodig geleken om zo een zwaar wapen mee te dragen. Bovendien was het veel te kostbaar. Het was nog één van de zwaarden die Guila's moeder ooit had gemaakt. Hij was via zijn vader bij hem gekomen en hij had het altijd gekoesterd. Het zou nu een goede herinnering zijn om hem weer aan de slag te krijgen. 'Zou je hem voor mij hierheen willen brengen?' Flynn kon niet precies zeggen waarom het hem gerust zou stellen het zwaard vast te houden, maar het had hem in situaties voorheen ook al vaak genoeg houvast geboden. Hij nam het schrijfgerei van Robyn over en begon meteen aan de brief aan Indra. Glimlachend keek hij over zijn schouder naar zijn zuster. 'Heb je het vader en moeder al verteld? Bereidt je er maar op voor dat pap zich nu met ieder aspect van je leven wil gaan bemoeien. Hij zal je hoogstwaarschijnlijk persoonlijk gaan trainen voor je tests die je als rekruut moet doorstaan.' Flynn herinnerde zich nog erg goed hoe hard zijn vader hem afgepeigerd had toen hij had aangegeven rekruut te willen worden en de hulp van zijn vader aan te willen nemen. Maar hij had zo wel een goede start gehad in het kamp. Die eerste weken had hij namelijk moeten laten zien dat hij zijn plek er werkelijk verdiende en niet enkel en alleen had gekregen omdat hij de zoon van was. Zijn straffe training had daar bij geholpen. Flynn dacht niet dat hij zijn vader daar ooit voor bedankt had.

Robyn knikte vervolgens en stond op, om zo richting Flynns kamer te lopen. Deze was namelijk op de verdieping erboven en Flynn was nog niet goed genoeg om trappen te lopen. Vandaar dat hij ook in haar eigen kamer was geplaatst: zij was het nakomertje van de familie geweest en had dus als laatste dicht bij haar ouders moeten slapen. Zij sliep nu dus tijdelijk in de kamer van haar broer, maar ze probeerde de meeste nachten buitenshuis door te brengen. Met een zucht pakte ze haar broers zwaard zorgzaam op en bewonderde deze tijdens haar wandeling terug naar Flynn. 'Gelukkig heb je haar niet meegenomen naar Quandaï,' murmelde ze bedachtzaam, terwijl ze het zwaard zorgvuldig in haar broers handen legde. Robyn had eenzelfde cadeau van haar vader gehad, echter waren het voor haar dolken geweest. Ze had nooit goed leren omgaan met een zwaard. Ze was heel benieuwd of dat een nadeel zou worden in haar rekrutering van het legerkamp. Bij zijn volgende woorden grinnikte ze zacht. 'Natuurlijk heb ik het ze verteld,' lachte ze, maar continueerde echter wel met een frons, 'vader haalt maar uit weinig onderwerpen en zaken meer plezier. Ook dit nieuws leek erg langs hem heen te gaan, vooral omdat jij nog niet wakker was op dat moment. Maar hij bedoelt het goed, dat weet ik zeker. Dat jij wakker bent, heeft hem misschien nog niet de rust gegeven die wel ooit zal komen, maar alles komt zijn tijd.' Hun vader zat al sinds de brief van zijn zuster Willa voor het raam te staren tot ze zou komen. Robyn had er echter nog niet haar vinger op durven leggen of het kwam door het vooruitzicht aan het komen van zijn zuster of de angst dat Guila er ook zou zijn.

Flynn had terwijl Robyn naar boven ging de brief aan Indra af geschreven en stopte hem na hem droog gewapperd te hebben in een envelop. Hij hoopte dat Robyn's drang om onderdeel uit te maken van het leger snel beantwoord zou worden. Hij had altijd al gedacht - soms met tegenzin omdat hij nu de eer mocht dragen om de familienaam actief te houden in het kamp en de eer nooit graag deelde - dat ze het er uitstekend zou doen. Toen zijn zus terugkwam met zijn zwaard overhandigde hij haar in ruil voor zijn wapen de brief. Met een vertederde blik liet hij zijn vinger langs het lemmet glijden. Het was een prachtig stuk smeedwerk en enkel de aanraking van het koude metaal stelde hem al gerust. Bedenkelijk staarde hij naar zijn reflectie en zuchtte zacht. 'Vader had altijd maar een half oor open voor wat we deden of zeiden.' Het was altijd maar op bepaalde momenten geweest dat plots de man trots was op zijn kinderen en dat op erg vervelende manieren uitte. Als je het Flynn vroeg tenminste. 'Robyn,' begon hij met zijn blik nog altijd op het zwaard gericht. 'Waarom gebruik je mijn zwaard niet om te trainen? Kundigheid met alleen je messen zal niet genoeg zijn om het leger in te komen. En ik gebruik het voor nu toch niet. Beter dat iemand het benut dan dat het ligt te verroesten.'

Robyn had altijd in de goedheid van haar vader geloofd, echter werd het met de jaren wel steeds lastiger om de gaten in zijn geuite liefde naar haar toe te compenseren. Vroeger was ze erg tevreden met een aai over haar bol, echter leek dat nu niets meer voor te stellen. Toch stelde ze zulke gebaren erg op prijs van haar vader. 'Ik heb geleerd om trots uit andere dingen te halen,' zei ze uiteindelijk maar met een trieste glimlach. Ze wilde net verder praten, tot haar broer plots haar naam uitsprak. Geïnteresseerd keek ze hem aan, maar die blik ging al snel over tot verbazing. 'Dat is- Jij ongelofelijke broer! Het is mij een eer!' Ze omhelsde hem enthousiast en drukte een stevige kus op zijn wang. 'Maar als je het maar waagt om te lang hier te blijven en mij te goed laten worden! Ik eis dat jij je zwaard binnenkort weer op komt eisen ín het legerkamp!' lachte ze luchtig, terwijl ze haar broer met een brede glimlach aan keek en vervolgens haar blik weer op het prachtige smeedwerk richtte. Vervolgens keek ze uit het raam en zag ze hoe de zon steeds lager begon te staan. Met een zucht stond ze dus uiteindelijk op en nam ze de brief en het zwaard beiden vast. 'Ik moet helpen om de beesten weer naar binnen te brengen en de paarden te eten te geven. Het zijn van die klusjes die mam en pap weleens vergeten. Zal ik vanavond bij je komen eten?' Ze wachtte niet op antwoord en gebaarde alweer naar het bed. 'Dus pak alvast wat rust, want ik zal vanavond álles vertellen wat er de laatste tijd is gebeurd. En ik wil ook al jouw verhalen hoor, dat zal je goed doen!' Met die woorden liep ze richting de deur.

[NEW]
Samen met haar ouders had de reis langer geduurd dan ze vooraf had gedacht, vooral door de vele rustpauzes en korte reisdagen. Toch had ze enorm van de reis genoten: het was duidelijk hoe erg haar ouders genot haalden uit de rust en natuur om hun heen en zo op hun paarden had ze diepe gesprekken met haar vader en moeder gevoerd. Het had haar een vreemd soort rust geboden in de zee van zenuwen die door haar lichaam heen stroomde met elke meter die ze dichter bij de boerderij kwam. Haar moeder had haar er al op voorbereid dat hun aankomst niet zo zou worden als vroeger. Zo was het eerste conflict al ontstaan búíten de boerderij: haar oom, die ze al van verre op wacht had zien zitten in zijn tuin, had haar argwanend gevraagd wat ze kwam doen en wat ze hoopte te bereiken met dit onzinnige bezoek. Daarnaast waren ook zijn felle vragen gericht op haar eigen vader, die wijs zijn mond had gehouden. Guila had al haar zelfbeheersing moeten gebruiken om niet uit te vallen tegen de oude man, al wist ze dat de oude Generaal elk recht had om haar buiten de deur te houden. Was zij uiteindelijk niet de grootste oorzaak geweest dat Flynn naar Quandaï was gereisd? Ze had hulpeloos toegekeken hoe haar moeder in had gesproken op haar tweelingsbroer en hoe ze zo uiteindelijk in de woonkamer beland waren geraakt. De rest van de familie was niet aanwezig, wat niet vreemd was: ze kwamen midden op de dag het huis binnen stormen. De markt zou in volle gang zijn. De rust in het huis maakte haar echter onrustig, vooral door het idee dat Flynn érgens moest zijn, en zo schoof ze nerveus rond op de bank. Het was enkel de hand van haar vader op haar schouder die ervoor zorgde dat ze niet het huis in stormde en elke kamer af zocht naar haar vriend. Zo bleef ze terneergeslagen tussen haar ouders in op de bank zitten, terwijl ze haar moeder het woord liet voeren. 'Meneer Barnes, alstublieft...' probeerde ze zo nu en dan er tussen te brengen, maar het had geen zin. Hij werd enkel gefrustreerder door haar inbreng.

Flynn bracht nog veel van zijn dagen in bed door, maar hij was, met veel hulp van zijn moeder, steeds vaker uit bed gekomen. Echter had hij lang nog niet de energie die nodig was om een hele dag uit bed te spenderen. Ergens wist Flynn dat zijn herstel sneller zou moeten gaan, dat hij harder moest werken om er boven op te komen, maar hij had geen idee waar hij die motivatie vandaan moest halen. De afgelopen dagen was hij bovendien onrustig geweest vanwege het naderende bezoek van Guila. Het was moeilijk in te schatten wanneer ze hier zou zijn en dat had hem nerveus gemaakt. Hij had moeite om 's nachts de slaap te vatten omdat zijn hoofd maar niet stil wilde worden en overdag probeerde hij de gemiste slaap maar in te halen. Die ochtend was hij ook in bed gebleven en had zijn familieleden stuk voor stuk de deur uit gestuurd. Hij wilde gewoon alleen zijn en slapen. Het ergerde hem ook dat, toen hij eindelijk de slaap had gevat, er een commotie was ontstaan in de woonkamer. De ergernis verdween echter toen hij zich realiseerde wat er gaande moest zijn. Toen die gedachte tot hem doordrong had hij al snel met zijn nieuwe krukken voor de deur gestaan en worstelde zich een weg naar het geluid. Al snel hoorde Flynn alleen zijn vader door razen en met hervonden energie stommelde hij zich de woonkamer in om oog in oog te staan met zijn vader die de gasten gezeten op de bank geagiteerd toesprak. 'Vader, houd daar mee op,' zei hij hard, met vaste stem, terwijl zijn oog op het hoofd vol krullen viel. Zijn hart klopte in zijn keel terwijl hij afwachtte tot ze om draaide, tot hij haar gezicht zou zien, haar ogen, haar mond.

Bij een plotse harde stem achter haar versteende ze en greep ze de knieën van haar ouders vast als steun. Ondanks dat ze had geweten dat Flynn hier ergens moest zijn, overrompelde zijn aanwezigheid haar toch, al was het maar zijn stem die ze hoorde. Hun laatste moment samen speelde nog elke nacht in haar hoofd af, samen met een hoop andere gebeurtenissen in en buiten Quandaï. Soms leek het alsof hele delen van haar leven 's nachts zich in haar hoofd afspeelde. Soms dacht ze dat de Goden haar iets probeerden te zeggen, andere dagen dacht ze dat ze gek werd. Haar vader had die dromen afgeschreven als verwerking van haar trauma en Guila had zich er uiteindelijk maar bij neergelegd om niet haar ouders verder te verontrusten. Ze wist niet of Flynn ook alles op die manier verwerkte. Als vanzelf was ze ondertussen opgestaan en had ze zich omgedraaid naar de bekende stem. Zijn voorkomen overdonderde haar dusdanig dat ze in eerste instantie haar ogen neersloeg, niet uit schaamte of verbazing, maar uit pure overdondering dat hij er werkelijk was. Vervolgens nam ze de tijd om hem compleet met haar ogen in haar op te nemen, van zijn tenen tot zijn kruin, terwijl ze niet eens meer hoorde hoe haar ouders en meneer Barnes verder murmelden. De handen die de drie vervolgens op haar wilden leggen om haar te stoppen schudde ze simpeltjes van haar af en zo liep ze recht op haar vriend af. De krukken was ze meteen weer vergeten, ze had enkel oog voor zijn gezicht, zijn mooie ogen, zijn lippen. Haar hand had ze langzaam naar hem opgeheven en voorzichtig legde ze haar vingers op zijn wang, terwijl ze zijn blik wilde vangen. Er was zoveel dat ze hem wilde vertellen, maar er kwam niets uit. Ze wilde hem vasthouden, geruststellen, liefkozen, maar ze was te overdonderd, te voorzichtig om hem vast te nemen. 'Hé jij,' fluisterde ze uiteindelijk hees, maar met een tedere glimlach. 'Flynn.'

Het leek een eeuwigheid te duren voor hij toch echt zag dat haar ouders en Guila zelf naar hem omkeken. Hij zag echter niet hoe zijn vader of zijn oom en tante reageerden, maar hield zich alleen op Guila gericht. Haar blik die die van hem ontmoette benam hem de mogelijkheid om ook maar iets te zeggen. Het waren altijd al haar ogen geweest waar hij in verloren raakte, die hij maar niet uit zijn hoofd kon zetten. Flynn aarzelde ondanks haar tedere aanraking, haar warme blik, wat hij wilde doen. Toen hij haar glimlach zag viel alle twijfel echter weg. Hij legde zijn beiden handen rond haar gezicht en staarde haar zo voor enkele tellen aan. Ergens hoorde hij hun ouders kibbelen en zijn stokken op de grond vallen, maar hij had Guila en dat was alles wat belangrijk was. Na een hele tijd wikkelde Flynn zijn armen om zijn vriendin heen en hield zich zo aan haar vast. Zonder haar steun zou hij uit balans raken, of erger nog, zijn emoties compleet de vrije loop laten. Hij wist niet precies hoe lang hij het volhield, maar toen hij haar eindelijk los liet, zag hij tot zijn geruststelling dat ze nu alleen waren in de ruimte. 'We zijn thuis,' merkte Flynn met nog altijd enige ongeloof op. Zuchtend gleed hij met zijn hand langs haar haar en drukte zijn lippen zacht tegen haar voorhoofd en tegen haar slaap.

Flynns blik benam haar volledig de adem en gewillig leunde ze in zijn aanraking. Haar laatste herinnering aan haar vriend was niet goed geweest: hoe zwak en ziek hij in de cel had gelegen teisterde nog vaak haar dromen en gedachten, laat staan alle scenario's die ze had bedacht die tot zijn dood hadden geleid. Ze was er zo zeker van geweest- Ze schudde die gedachten van haar af en keek stralend naar hem op. 'Wij zijn thuis,' herhaalde ze zacht, terwijl ze hem stevig vast pakte, 'en wij zijn nu weer samen.' Met gesloten ogen nam ze de tijd om zijn lichaam tegen de hare te voelen, om zijn geur te ruiken en zijn warme adem op haar hals te voelen. Nog steeds was het onwerkelijk dat ze veilig waren en dat Indra en Sibel op tijd waren aangekomen in Quandaï. Dat ze letterlijk de dood op enkele uren had ontsnapt: ze kon enkel hopen dat Flynn die informatie nooit gekregen had. Pas na wat een eeuwigheid voelde, maar nog steeds niet genoeg was, lieten ze iet wat ruimte tussen hun ontstaan. Echter leek het voor Guila alsof ze nu eindelijk voor het eerst weer in complete ontspanning kon ademhalen. 'Je ziet er goed uit,' zei ze oprecht, nadat ze zich de tijd had gegeven om haar vriend goed te bekijken. Eén arm liet ze constant om haar vriend heen houden en met de ander streek ze langs zijn haren, langs zijn volle baard en mooie lippen. Dat laatste liet haar ook vooroverbuigen en met haar voorhoofd tegen de zijne leunen. 'Ik heb je zo verschrikkelijk gemist, Flynn,' murmelde ze tegen zijn lippen aan, terwijl ze hem recht aan bleef kijken. Ze had niet eens door dat haar ouders en haar oom de woonkamer hadden verlaten. 'Ik had al veel eerder willen komen, maar ze- mijn ouders...' Ze zuchtte en besloot er geen woorden vuil aan te maken. Ze hadden allebei bij moeten komen en sterker moeten worden.

Flynn was Guila dankbaar voor haar stevige grip. Hij wist niet of ze door had dat hij dat zo nodig had. Ergens schaamde hij zich diep voor de staat waarin ze hem getroffen had. Flynn had niet veel ervaring met dat gevoel, maar het was al vaker op komen zetten sinds zijn ontsnapping. Hij geloofde haar woorden dus ook niet en glimlachte zwak. 'Misschien,' mompelde hij afgeleid door haar aanrakingen. 'Ik heb jou ook gemist. Ik-' Hij verbrak hun blik door zijn ogen te sluiten en liet zijn hoofd hangen. Het was niet alleen een gemis dat hem bezig had gehouden, maar zijn zorgen om haar gemoedstoestand, zijn gevoelens van spijt dat hij haar positie bemoeilijkt had door plots te verschijnen, er waren zo veel tegenstrijdige gevoelens aan te pas gekomen. 'Sorry dat ik je niet heb geschreven. Ik wist echter niet hoe ik dit op papier kon zetten. Hoe ik het kon verwoorden.' Hij pakte één van haar handen vast en kuste teder iedere vinger. Hij zou ieder deeltje van Guila nu wel lief willen hebben. 'Ik weet het eigenlijk nog steeds niet,' ging hij op verslagen toon verder. Ergens had hij gedacht dat hij plots de woorden zou vinden als hij Guila zag. Dat alles wat hen overkomen was te verklaren was. Het tegendeel bleek in ieder geval nu al. Tegelijkertijd wist hij ook dat het een proces zou moeten zijn. Ze moesten gaan praten. Het nader tot elkaar komen kon nu misschien makkelijk zijn, maar dat zou het op de lange termijn niet blijven. 'Wat gebeurde er met jou? Toen je niet meer langs kwam wist ik niet wat ik met mezelf aan moest. Ik hoopte slechts dat jij niet dezelfde behandeling als ik had.' Twijfelachtig keek Flynn zijn vriendin aan. Misschien was het geen goed idee om hier meteen over te beginnen, maar hij had zo lang de antwoorden willen weten.

Door zijn tedere handelingen moest ze blozen en keek ze hem ondertussen verwonderd aan. Ze had gedacht dat hun samenkomst ongemakkelijk of raar zou zijn, maar niets was minder waar: hij kon haar nog steeds zo geliefd en verliefd laten voelen. Dat voelde ze door haar hele lichaam heen. Daarom was ze ook zo verbaasd dat juist Flynn onzeker was. 'Dat is niet erg, lief. Ik vind het ook moeilijk,' zei ze geruststellend, terwijl ze hem over zijn rug streek. Ze had niet een brief verwacht en zeker ook niet geëist, ze wisten allebei dat Guila vroeg of laat op de stoep zou staan. Bij zijn plotselinge vragen over hun avonturen in Quandaï gebaarde ze naar de bank. 'Laten we even plaats nemen.' Terwijl ze zijn krukken met haar voet aan de kant schoof, hield ze hem stevig vast, zodat hij op haar kon steunen. Ze wilde dat hij wist dat ze er voor hem was, dat hij zich niet voor haar hoefde schamen en dat ze elkaar weer samen op de been zouden helpen. Toen ze samen op de bank zaten, draaide Guila zich naar hem toe en pakte ze zijn handen stevig tussen de hare vast. Ze had lang nagedacht of ze wel de waarheid moest vertellen, maar dat had ze zichzelf al snel uit haar hoofd gesproken: het moest klaar zijn met de leugens en met alle onvertelde informatie. 'Ze sloten mij op in een vertrek... zoals bij Gion. Met weinig eten. Ik zou sterven op de dag dat ik Sibel trof door de hand van de Moeder zelf.' Ze drukte zijn handen tegen haar lippen aan en schudde haar hoofd. 'Maar ik sprak elke dag, elke nacht tegen je via de Goden, Flynn. De Moeder had mij verteld dat je er niet meer was, maar ik voelde - ik hóópte, smeekte, bad - dat het niet waar was. En ik had gelijk.' Na die woorden drukte ze haar lippen op de zijne, uit puur verlangen, maar ook uit angst op hoe hij zou reageren op de uitgesproken woorden.

Flynn had veel angst gehad voor het wederzien van Guila. Hij kon niet precies zeggen waarom. Hij was zeker van zijn liefde en wist dat dat niet veranderd zou zijn. Echter voelde hij nu enkel de redenen waarom hij er naar uit had gekeken om haar te zien. Ze hadden niet veel momenten gehad waarop ze simpel en alleen liefde met elkaar hoefden te delen. Elk moment sinds hij haar bij stom toeval had gevonden in de villa van Gion was geladen geweest met zo veel meer dan alleen hun relatie tot elkaar. Hij wilde van dit moment dus ook niet een zwaar moment maken. Echter wist hij tegelijkertijd dat Guila de enige persoon was die begreep wat er gebeurd was in Quandaï en die wellicht ook kon bevatten hoe zijn tijd in Telon was geweest zonder dat hij alles uit moest leggen. Hij verlangde naar iemand die het kon begrijpen. Hij had zich alleen gevoeld in zijn interne conflict, met de wirwar die zijn hoofd was geworden. Zoals Guila zei ging Flynn zitten op de bank en liet ook toen maar weinig afstand tussen hen in. Met een ernstige uitdrukking luisterde hij naar haar uitleg. De kus weerhield hem er van meteen te reageren. Hij voelde hoe wanhopig het van beide kanten was. Hij begreep dat ze beiden moesten voelen dat er nu veel meer was dat ze deelden dan alleen liefde. De pijn, de wanhoop, woede, - Flynn kon het nog niet allemaal benoemen. Na enkele tellen hield hij Guila tegen en bekeek haar zo stilletjes. 'Ik dacht- ik dacht dat ze je als politieke gevangene hielden. Waarom- Waar werd je van beschuldigd?' Hij probeerde het zelf bij elkaar te puzzelen, maar het paste steeds niet.

'Voor het zogenaamde verraad van mijn moeder,' zei ze zacht, terwijl ze triest glimlachte. 'Voor mijn overleden moeder. Al terugdenkend verdenk ik de Moeder er van dat ze wist dat Sibel er aan kwam en dat ze een groot statement moest maken als laatste machtsmiddel. En hoeveel groter kon dat zijn dan dat ze een prinses van Tarth zouden doden? Of een luitenant?' Het had echter niet mogen baten voor de Moeder, al zou het ook best kunnen zijn dat dit het gehoopte resultaat was: ze kon nu openlijk de oorlog aan Tarth verklaren. Die gedachte liet haar echter bibberen. Ze streelde snel verder met haar vingers langs Flynns arm en legde ook een hand op zijn goede been. Ze wilde hun contact niet verbreken en daarnaast verlangde ze ook naar dat contact. Elke aanraking herinnerde haar er weer aan dat dit écht was, dat Flynn nog in leven was en uit die verdomde cel was ontsnapt. Maar ook dat hun liefde niet enkel een copingsmiddel was tussen de gevaren in Quandaï, maar dat deze ook stand hield in Tarth. 'Hoe gaat het nu met jou?' vroeg ze vervolgens zacht, ook met een oog op zijn gewonde been. Ze zag nog als de dag van gisteren hoe haar vriend gewond de balzaal in gesleept werd of hoe hij in shock in de kelder lag. 'Als ik je familie zo ken, dan weet ik dat je vast niets tekort komt.' Ze glimlachte goedbedoeld bij die woorden, maar wist ook de waarheid erachter: Flynn zou vast en zeker soms gillend gek worden van al die aandacht. Dat was ze thuis ook geworden en zij was juist nog diegene die mobiel was. Echter waren haar volgende vragen de meest moeilijke en voelde ze dan ook hoe haar gezicht en hals rood kleurde. Stamelend probeerde ze dan ook uit haar woorden te komen: 'Zou ik- de komende tijd, wil je- zou ik bij jou mogen blijven? Z-zou je dat willen?'

Flynn luisterde met een gepijnigd gezicht naar haar uitleg. Ze hadden zo weinig geweten over wat er zich allemaal had afgespeeld in Quandaï. Hij had zich er in de cel al zo vaak van beschuldigd dat hij te arrogant was geweest, te zeker van zijn zaak dat hij steeds de Quandaïers een stapje voor was. Als hij er nu over na dacht kon hij niet geloven dat hij een paleis in gegaan was in zijn eentje tijdens een of ander groots feest alleen maar om met Guila te praten. Tegelijkertijd als hij haar nu zag zitten wist hij heel goed welke gevoelens hem daartoe geleid hadden. 'Ik kan het eerlijk gezegd nog niet bevatten dat de Koningin werkelijk naar Quandaï is gegaan. Ze- ze had me zo vaak geschreven dat ze niets kon doen, dat ze niets wist en-' Hij stopte omdat hij Guila niet op wilde zadelen met de problemen die hij had met Sibel en dus met haar moest bespreken. Bovendien was het ook zij die de reddingsactie geholpen had. Het was immers Liam geweest die blijkbaar het spionnennetwerk had gebruikt om Indra en haar soldaten tot de cellen te leiden. Flynn glimlachte zwak en zuchtte. 'Ik geloof dat het ze goed doet me hier te hebben.' Hij zou al eerder naar het kamp zijn gegaan als hij niet had geweten dat Guila hem hier op kwam zoeken en omdat hij wist dat het zijn familie ernstig zou kwetsen. Dat verdienden ze niet. Hij wilde haar net over Robyn en haar plannen vertellen toen hij haar ongemak zag. Glimlachend pakte hij haar kin vast en liet haar hem aankijken. 'Ik zou niets liever willen, Guila.' Flynn geloofde dat ze nog veel uit te praten hadden over hun tijd in Quandaï, maar ook van daarvoor en hoe ze nu verder konden gaan.

‘Ik heb al veel verontschuldigingen van Sibel gekregen over alles wat er gebeurd was, in en buiten Tarth,’ stelde ze hem gerust, terwijl ze haar kin op zijn schouder legde en hem zo zijdelings aan keek. Ze streek met haar hand langs zijn borst en hield hem zo dicht tegen haar aan. ‘Maar we hebben alles te danken aan jouw maten, die onze brief zo snel in Tarth hebben gekregen. En iedereen die daarna zo snel gehandeld heeft, Indra, Sibel, Liam en Clementine inclusief.’ Ze had van Sibel over de reddingsmissie gehoord en wie er allemaal bij betrokken waren. Ze zou ze allemaal nog persoonlijk willen bedanken voor alles wat ze gedaan hadden, wat ze geriskeerd hadden voor hun tweeën. Dat was een grote last om mee te leven. Verder vond ze het fijn om te horen hoe Flynn sprak over zijn familie. 'En doet het jou ook goed om te hier te zijn?' vroeg ze oprecht, terwijl ze toe keek hoe ze haar ouders en haar oom door het raam buiten zag staan. Zuchtend dacht ze aan de felle woorden van haar oom en hoe hij die woorden vast ook met Flynn besproken waren. Echter werd al snel haar aandacht weer getrokken door de man naast haar en voelde ze hoe haar blik weer getrokken werd door de zijne. Bewonderend keek ze haar vriend aan bij zijn toestemming dat ze hier kon blijven en glimlachte ze vervolgens gelukzalig, waarna ze een liefdevolle kus op zijn lippen drukte. 'Dat vind ik fijn, Flynn. Heel, heel erg fijn.' Ze wist net zo goed als haar geliefde dat ze nog veel uit moesten praten. Het zouden zware gesprekken worden, maar ze had er vertrouwen in dat ze zo samen verder konden. Ze zou er in elk geval alles aan doen om hun relatie goed te laten verlopen en om Flynn zo veel mogelijk te steunen in zijn herstel. 'Ik houd van je, lief. En ik ben zó opgelucht dat ik dit nu eindelijk kan zeggen zonder angst voor onze levens.'

Flynn knikte instemmend. 'Ik hoop snel naar het kamp te kunnen gaan om ze te bedanken.' Hij bekeek Guila aarzelend terwijl hij langs haar hand streek. 'Wellicht kunnen we ze samen bedanken. Wat vind je daar van?' Ergens in zijn achterhoofd hoorde hij wat zijn vader hem verteld had: dat het kamp niet geheel blij was geweest met hoe alles geregeld was, dat Indra veel kritiek had gehad, dat Guila's naam erg vaak negatief in de mond genomen werd. Hij wilde echter niet geloven dat zijn metgezellen, zijn kameraden, Guila zo zouden behandelen. En wat de rest dacht dat mochten ze zelf weten. 'Ik- Ik voel dat ik nu hier moet zijn.' Het klonk hem vreemd in de oren dat hij dit zei, maar het was werkelijk wat hij voelde. Ook al verlangde hij naar het kamp en de normaliteit die het zou brengen, hij kon nog niet de stap zetten om er echt naar terug te gaan. Bovendien liet hij zich niet graag in deze kwetsbare staat zien aan zijn collega's. Hoe zouden ze hem anders ooit nog als luitenant beschouwen? Glimlachend nam Flynn Guila's kus aan. Hij was blij dat ze het gevraagd had, omdat hij het zelf niet voorgesteld zou hebben. Wat moest ze nou doen? Hij lag de hele dag in bed en poogde te slapen, meer deed hij niet op een dag. Maar wellicht kon juist Guila daar verandering in brengen. Haar aanwezigheid had al wat energie aangewakkerd sinds hij haar weer voor het eerst had gekust. 'Ik houd ook van jou, Guila. En ook al is het misschien het meest idiote wat ik in mijn leven heb gedaan om je in Quandaï te zoeken, ik zou het zo weer doen als het nodig was.'

Guila knikte instemmend bij het idee dat Flynn snel weer naar het kamp zou gaan, echter aarzelde ze bij zijn volgende woorden. In de momenten dat haar oom tot haar had gesproken, had hij het erg duidelijk gemaakt dat niet alleen híj haar schuldig bevond aan alles wat er gebeurd was, maar dat het legerkamp dat ook deed. Echter had ze zich in de manen voor haar verdwijning zo thuis gevoeld in het kamp dat ze graag alles wilde uitpraten en herstellen, zodat ze daar kon terugkeren. Zodat ze sámen met Flynn terug kon keren. 'Wij zullen ze samen bedanken,' stemde ze opgelucht in met zijn woorden, waarna ze een dankbaar kneepje in zijn hand gaf. Alleen zou ze het nooit gedurfd hebben. 'Bedankt,' fluisterde ze er dan ook achteraan, waarna ze weer stralend naar hem glimlachte. Ze dacht niet dat ze dit opgeluchte, verliefde en gerustgestelde gevoel snel zou verliezen in aanwezigheid van de man naast haar. Ze voelde zoveel energie om alles met Flynn te bespreken en hem weer op de been te brengen en samen iets moois van hun levens te maken. Om alles weer op te pakken in het legerkamp en- en wellicht- Ze stopte haar dromen snel in de gedachte dat ze stap-voor-stap alles weer moesten oppakken. Toch voelde ze zich al snel weer volledig warm worden door de tedere woorden van Flynn en legde ze geëmotioneerd een hand voor haar gezicht bij het besef wat hij precies had gezegd. 'Ik zal nooit meer zomaar weggaan,' beloofde ze dus ook maar met samengeknepen keel van de emotie, terwijl ze voelde hoe haar vriend haar steviger vast pakte. Toch moest ze onbewust ook lachen. 'Ik heb genoeg spanning voor de rest van mijn leven gehad. Al zal ik de missies van mijn moedige en knappe luitenant vast nog wel aan kunnen.'

Flynn vond het moeilijk zijn vriendin niet aan te blijven staren iedere keer dat ze haar glimlach liet zien. Het voelde alsof de zon hem op warmde als ze dat deed. Bewonderend gleed hij met zijn vingers langs haar lippen en wangen. Hij zag in haar alle energie die hij zelf nog niet gevonden had. Ergens beangstigde dat hem ook: zij had duidelijk meer motivatie sinds haar thuiskomst dan hij gevoeld had. Natuurlijk was het geen competitie, maar weer leek het dat zijn herstel niet snel genoeg ging. Hij kon inderdaad kleine afstanden afleggen met zijn krukken, maar er was nog zoveel dat hem machteloos deed voelen. Zelfs zichzelf aankleden kostte energie. En dat waren enkel fysieke zaken. Hij liet zich door Guila vast pakken en verborg zijn gezicht in haar krullende haren. Hij was stil toen ze over toekomstige missies sprak. Hij was er nog lang niet klaar voor om daar aan te denken. Zuchtend bleef hij haar vast houden en merkte zo tot zij verbazing dat zijn oogleden zwaar werden. Het wederzien had hem nu al veel tegenstrijdige gevoelens gebracht. Het had hem uitgeput. Hij wilde graag hier bij haar blijven zitten, maar alleen al overeind blijven koste hem kracht. 'Ik ben nog lang niet aangesterkt,' vertelde hij dus eerlijk. 'Ik- het gaat langzaam. Ik weet niet of- ik weet niet wanneer ik weer op de been ben. En- en ik kan je weinig bieden hier en nu.'

Zijn bewonderende blik en liefdevolle strelingen herinnerde haar eraan dat haar vriend haar net zo beminde als zij hem deed. Het was nog steeds een nieuw gevoel voor haar, maar ze wilde het niet meer anders hebben. Ze streek over zijn korte haren heen en drukte zacht haar lippen in zijn hals. 'Ik wil dat je nooit denkt dat je mij weinig biedt,' zei ze zacht, terwijl ze plots voelde hoe hij zwaarder op haar begon te leunen. Hij moest vast doodvermoeid zijn, besefte ze zich. 'Je biedt mij alles wat ik wil en- en zoveel meer dan dat! Geloof mij daar alsjeblieft in, Flynn.' Het was nu haar beurt om zijn kin in haar hand te nemen en hem zo haar aan te laten kijken. Ze zag de uitputting in zijn gezicht gegrieft. 'Ik wil jou net zoveel bieden, lief, dus geef alsjeblieft aan als ik grenzen over ga of als je juist méér wil. En dan kom je er weer, hoe lang dat ook mag duren. Over dit proces moet je je niet - nooit - schamen.' Nadat ze hem nog een kus had gegeven, liet ze hem voor enkele seconden los om zijn krukken op te zoeken en deze aan hem te geven. Zelf stond ze ook klaar om hem te helpen om zich te verplaatsen naar een bed toe. 'Waar slaap je?' vroeg ze zacht, terwijl ze alvast opstond om hem overeind te helpen.

Flynn wist dat het niet eerlijk was dat hij Guila's woorden in twijfel trok. Toch kon hij het niet laten wat ze nu zei in twijfel te trekken. Ze wist nog niet dat hij vaak schreeuwend wakker werd midden in de nacht of soms zijn handen zo erg trilden dat hij niet eens een mok met water vast kon houden. Ze wist niet dat zijn wond nog altijd het risico had om geïnfecteerd te raken en waarschijnlijk voor nog een hele tijd tot complicaties kon leiden. Simpelweg had ze nog niet meegemaakt dat hij niet de Flynn was die in Quandaï verschenen was, vol overtuiging, vol arrogantie, om haar te vinden en mee naar huis te nemen. Natuurlijk had Flynn voor zijn vertrek niet gedacht dat het makkelijk zou zijn, maar hij dacht wel zijn missie met succes af te ronden en het liefst met de roem en eer nog een tijdje rond te kunnen lopen. De Noordelijke luitenant die een prinses uit Quandaï bevrijdde, hij had het zich echt wel ingebeeld. Flynn nam de krukken van Guila aan en kwam zo samen met Guila's hulp overeind van de bank. 'De oude kamer van Robyn, achter in de gang.' Hij wist niet hoe goed Guila zich het huis herinnerde. Bovendien was er ook nog het één en ander veranderd na de brand. Hij had haar in ieder geval nooit meegenomen toen ze weer hechter waren geworden. Hij kwam toen amper thuis. De herinneringen aan de brand en dat hij er niet was geweest om te helpen waren toen nog erg vers geweest. Het speet hem dat zijn ouders een tweede keer voor één van hun kinderen moesten zorgen.

Guila hielp Flynn overeind komen en sloeg vervolgens haar arm stevig om zijn middel heen, zodat hij makkelijker zijn balans kon bewaren. 'Steun maar op mij.' Ondanks dat ze zich goed focuste op haar vriend en zijn veiligheid tijdens het lopen zat haar ook iets dwars. Ze besloot het nog maar niet op te brengen nu ze beiden zo gefocust waren om hem naar zijn kamer te brengen. Enkele malen vroeg ze welke kant ze op moesten en bereikten zo gelukkig het vertrek van zijn zuster. Het verbaasde haar dat haar oom nog niet aangestormd was: blijkbaar hield haar moeder hem goed bezig. Toen Flynn eenmaal in bed lag, kon ze eindelijk naar adem happen en hijgde ze zacht uit. Ze schopte ondertussen haar schoenen uit en nam plaats op de rand van het bed. Zwijgend dekte ze haar vriend toe, maar liet vervolgens haar armen in haar schoot hangen, terwijl ze bedachtzaam op haar lip beet en wegkeek. 'Zo net geloofde je mijn woorden niet,' zei ze zachtjes, waarna ze naar hem op keek met een zwakke glimlach. 'Ik kon het zien aan je uitdrukking, jouw houding.' Ze wist niet goed wat ze verder moest zeggen, dus keek ze in de kamer van de Flynns zuster Robyn rond. Het kon niet anders dan dat haar oog al snel viel op de verscheidene pijlen die uit haar wanden en plafond staken. Als ze zich niet vergiste zag ze zelfs een tekening van Flynn op de muur - ook weer met een hoop pijlen door zijn ogen heen. Ondertussen had ze opnieuw Flynns hand gevonden en hield ze deze tegen haar borst aan. 'Ik hoop dat je mij snel wel zal geloven,' eindigde ze dus maar fluisterend haar woorden, terwijl ze geruststellend de rug van zijn hand kuste.

Flynn deed wat Guila hem zei en leunde zo enerzijds op zijn ene kruk en anderzijds op zijn vriendin om zo richting de kamer van Robyn te gaan. Hij zou het niet zijn kamer gaan noemen. Er was nog te veel dat hem aan zijn zusje deed denken. Hij vertelde haar hoe ze er zouden komen en was opgelucht toen hij eindelijk op het bed kon gaan zitten. Voorzichtig maakte hij zijn plekje onder de dekens en keek toen toe hoe Guila bij hem op het bed plaats nam. Hij had al ruimte voor haar gemaakt door op te schuiven, maar hij zag meteen dat er haar iets dwars zat. Bij het horen van haar woorden was Flynn stil. Hij kon haar moeilijk tegen spreken, omdat hij dan tegen haar zou liegen. Tegelijkertijd wilde hij het ook niet bevestigen. Zwijgend staarde hij dus naar de muur voor hen, naar zijn eigen hoofd doorboord met de pijlen van Robyn. Pas toen Guila zijn hand pakte keek hij haar aan en zuchtte zacht. Alsnog kon hij haar niets zeggen. Alles zou als een loze belofte klinken. 'Kom,' zei hij zacht en trok haar verder het bed op zodat ze zij aan zij konden liggen. Hij hield haar voorzichtig vast alsof zij degene met wonden was en sloot zo zijn ogen. 'Ik ben gewoon niet wie ik was voor dit alles,' mompelde hij tegen haar. 'Niet de Flynn die je jouw hart aan bood. En ik weet dat jij vast ook moet voelen dat je ander bent.'