De boerderij van Nathan en Leona

Tobias besloot om het onderwerp over hun ouders maar even zo te laten. Het was duidelijk dat Iwan niet wilde vertellen wat zich precies had voorgevallen en Tobias wist ook niet of hij het wel wilde weten. Het scheelde al dat het leek alsof hun vader er niets mee te maken had, dat zouden de zaken namelijk nog gecompliceerder maken. 'Als je er ooit over wilt praten, dan- weet dan dat ik er voor open sta. Zonder enige vooroordelen.' Hij kneep nog even in zijn schouder en trok toen zijn arm weg om het laatste beetje thee op te drinken. Het deed hem goed om te horen dat de reis voorspoedig was verlopen en dat Iwan geen gekkigheid had uitgehaald. Zijn aankondiging deed hem echter beter. 'Jij bent altijd welkom om ook ons op te komen zoeken,' zei Tobias vervolgens voorzichtig na het nieuws van Iwan dat hij langer zou blijven in Tyrosh. 'Renee en ik zijn sowieso veel in Tyrosh, dus ik zal zeker bij de herberg langs komen, maar- maar weet dat wij altijd een extra bord, een extra bed, een extra paard voor jou hebben.' Tobias glimlachte vervolgens instemmend als reactie op de woorden over hun zuster en knikte vervolgens. 'Dat klinkt als iets wat precies op haar bruiloft zou passen,' grinnikte hij tevreden. 'Maar Guila zal vooral blij zijn dat jij het lied opvoert.' Bij de Goden, dat hij de bruiloft van zijn zusje nog zou mee maken... dat had hij als jonge man niet gedacht en Guila ook niet. Soms dacht hij weleens dat haar romantische intriges met elke jongen die in het paleis rondliep puur was om ervoor te zorgen dat iedereen nog bij haar bruiloft aanwezig kon zijn. En dat was vandaag gelukt, al was het met een man die Tobias nooit had kunnen voorspellen.

Iwan keek Tobias dankbaar aan. Soms verbaasde het hem nog zo dat zijn oudere broer nog was zoals hij altijd al was geweest. Hij bood altijd een luisterend oor en was betrokken bij zijn familie. Iwan had het idee dat hij zelf zo veel veranderd was sinds hij vertrokken was uit Evenfall, maar iedere keer als hij zijn broers en zus zag, leken ze nog precies als voorheen. Misschien hadden zij altijd wel een beter idee gehad van wie ze waren. Bij de Goden hoe vaak had hij wel niet bij zijn moeder gezeten om haar te vragen wat er mis was met hem? Waarom de kinderen die op bezoek waren vaak niet met hem wilde spelen? Waarom de septa's altijd hém straften? Waarom zijn vader hem amper een woord gunde? Iwan merkte dat hij verstrikt was geraakt in zijn herinneringen en schudde ze vlug uit zijn hoofd. Dit waren precies het soort gedachten dat hem, als hij alleen was of op reis, langzaam konden laten doordraaien. Iwan's hand gleed naar zijn borstzak, waar hij natuurlijk niets vond. Niet meer. 'Ik- ik hoop het,' merkte hij onzeker op. 'Maar misschien kan ik beter maar eens mijn lied voor gaan bereiden. Ik heb de tekst pas een paar dagen, dus ik moet hier en daar nog wat losse eindjes oplossen.' Hij was opgestaan om zijn lege mok in de wasteil te zetten. 'Ik zal mam vragen of ze wil dat ik langs kom na de bruiloft. Het is maar een kleine omweg als ik terug naar Tyrosh ga.' Iwan wist niet of hij het werkelijk zou vragen, maar hij zou een poging te doen. Niet voor zichzelf of zijn moeder, maar voor zijn oudste broer. 'En wellicht is vader nu toch te druk met ome Ren en het irriteren van Sibel om er bij te moeten zitten,' mompelde Iwan er achter aan.