De Eenbenige Krijger

Nuria was enorm opgelucht dat Arlo haar wilde helpen. Ze liep namelijk achter met de bestellingen en dat liet haar moeder haar duidelijk weten. Nu hadden ze alles weer bijgewerkt en leek het bij de bar ook een stuk rustiger te worden. Dat gaf haar de kans om Arlo eindelijk eens goed te spreken. Nuria haalde haar schouders op en keek wat nerveus naar Arlo. Ze wist niet of ze hem de hele waarheid moest vertellen. 'Alles gaat hier gewoon zijn gangetje,' zei ze zacht en met een verontschuldigende glimlach. Hij had vast spannende verhalen willen horen. 'Mijn grootmoeder Eileen krijgt het voor elkaar om maar te blijven leven, mijn moeder runt de taverne nog alsof ze geen dertig lentes oud is, mijn vader heeft weer een nieuw boek afgeschreven en Sam...' Met een trotse blik keek ze naar haar broer, die in de hoek een groep mensen aan het lachen maakte. 'En Sam is Sam.' Vervolgens keek ze geïnteresseerd naar Arlo. 'Blijf je een tijdje in de stad of reis je door naar het kamp? Weet jouw familie al dat je eraan komt?'

Arlo wachtte geinteresseerd het antwoord van Nuria af. Hij was niet verrast te horen wat ze zei. Uiteindelijk kwam het daar altijd op neer. Zelfs al was hij jaren weg, dan gingen de zaken thuis gewoon door als altijd. De eerste keer had hem dat ernstig verward. Hij had zich er schuldig om gevoeld dat hij verwacht had dat zijn familie misschien niet zo goed functioneerde als hij er niet was of dat het werk dat hij hier achter gelaten had in het kamp door niemand opgepakt was. Uiteindelijk kon hij er niet van uit gaan dat hij zo essentieel was, noch was hij andersom zo afhankelijk van zijn familie of Tarth en zijn thuis. Arlo moest glimlachen toen Nuria haar grootmoeder noemde en de andere gezinsleden. 'Dat is goed om te horen.' Het was altijd fijn om in de taverne te zijn vooral omdat hij er zo warm verwelkomd werd. Bovendien was het de oude scheepsman Idris geweest die hem voor het eerst verhalen had verteld over de zee toen hij nog maar net in Tarth was. 'En jij?' vroeg hij benieuwd terwijl hij nog een hap nam van zijn eten. Ze had niets over haar eigen bezigheden gezegd. 'Ik blijf nog minimaal een week hier om-' Hij fronste en stopte nog maar wat vis in zijn mond om zichzelf de mond te snoeren. 'Maar ik heb ze net nog een brief gestuurd dat ik aan wal ben en snel hun kant op zal komen.' Hij bedacht zicht toen toch en boog naar voren met een glimlach om haar zachter te vertellen over de reden dat hij hier langer zou blijven. 'Mijn tante komt op het tweede schip van Einar aan.'

Nuria glimlachte betrapt: natuurlijk zou hij door hebben dat ze enkel over anderen sprak en niet over haarzelf. 'Ik ben een simpele medewerker van een taverne, Arlo,' glimlachte ze goedbedoeld, terwijl ze naar haar vingers keek die donker waren van al het inkt. 'Ik droom enkel over andermans avonturen en schrijf deze op. Sinds jouw vertrek heb ik al bijna mijn eerste boek af.' Haar boeken over de avonturen van een scheepsvrouw waren beladen met politieke kritiek. Als ze die kritiek niet in haar fictionele werk kon verwerken, dan kon het nog in het pamphlet dat Diane en zij onder een pseudoniem verspreidde. Dat was haar manier om de misstanden van de stad aan te pakken. 'Maar ik ben veel benieuwder over jouw avonturen.' Ze leunde geïnteresseerd over de bar heen en luisterde verrast naar de woorden over Arlo's tante. De vrouw was een begrip in het Noorden, al was het niet op een positieve manier. Ze had Matheo nog een jaar geleden moeten verbannen uit de taverne omdat hij twee mannen bijna fataal had verwond omdat ze voor de zoveelste keer slecht gesproken hadden over zijn tante en haar naderende terugkeer. 'Dat is- Wat geweldig, Arlo!' Ze wist hoe gesteld de familie Barnes was op Robyn Barnes. 'Haar verbanning is nu afgelopen, toch? Gaat ze nu mee naar het legerkamp?' vroeg ze benieuwd.

Arlo nam de glimlach van Nuria verwonderd in zich op. Hij zag iets in haar ogen dat hij moeilijk kon plaatsen. Van Samuel had hij wel vaker gehoord dat zijn zus even goed verhalen kon vertellen als zijn vader, maar hij wist niet dat ze ook aan boeken schreef. 'Ik zou het graag willen lezen als het gepubliceerd is,' zei hij dan ook direct. 'Waar gaat het over?' Omwille van de stricte regels op het schip kon hij niet veel van zijn boeken meenemen, maar hij maakte er een spel van om ieder boek dat hij uit had om te wisselen op de volgende plek waar ze aanmeerden. Zo kon hij zijn talenkennis ook flink bijspijkeren. Helaas was er niet altijd veel tijd om zich te verdiepen in iets anders dan het harde werken op het schip. Hij knikte vervolgens serieus. 'Inderdaad. Na 15 jaar.' In zijn geheugen was het moeilijk te bevatten dat er 15 jaar voorbij waren. Hij had Robyn Barnes nooit ontmoet als tiener, maar er werd altijd over haar gesproken. Niet alleen op een goede manier zoals door haar familie, maar ook op erg slechte manier. Hij had zijn eigen verbeelding flink los gelaten als hij haar in beeldde. 'Ik denk dat ze eerst naar de familie al gaan. Er is in het kamp amper over haar terugkeer gesproken van wat ik weet,' vertrouwde hij Nuria toe. Hij bedacht zich dat dat misschien in de afgelopen 2 lentes wel veranderd was.

Samuel had met veel plezier zijn avond gestart in de taverne, vooral toen hij door had gekregen dat er een grote hoeveelheid zeelui aanwezig zou zijn. Die mannen waren precies waar Samu het meeste plezier uit kon halen. Ze hadden weinig verantwoordelijkheden bij hun aankomst in Tyrosh en hadden grootse verhalen waar hij graag naar luisterde. Bovendien kende hij er velen nu al goed genoeg. Soms moest hij daar ook wel voorzichtig mee zijn. Niet iedereen was er erg op gesteld dat hij ze met tranen in zijn ogen uitzwaaide als ze weg vaarden en hij vervolgens in de armen van een ander te vinden was als ze thuis kwamen. Samu kon er echter ook niets aan doen dat ze aan zijn voeten lagen. De avond was echter beter geworden toen Samuel een ploeg herkende en hij niet veel later toch eindelijk ook zijn vriend aan de bar zag zitten. Hij had even verrast toegekeken hoe Arlo aan de praat geraakt leek te zijn met zijn zus, maar kon toen zijn geduld en nieuwsgierigheid niet meer inhouden. 'Bij de Goden, Arlo Barnes is teruggekeerd!' Met een brede lach sloeg hij de man op zijn rug en omhelsde hem lachend. Hij had nog net de laatste vraag van Arlo opgevangen 'Mijn lieftallige zuster schrijft over zeereizen zoals de jouwe. Ik geloof dat ze dus best jouw expertise kan gebruiken. Misschien moet je haar eens het schip laten zien?' Hij merkte tot zijn plezier dat de zeeman verlegen naar zijn eten staarde en de laatste happen snel op at. Lachend liep Samu om de bar heen en sloeg een arm om Nuria heen voor hij een kus op haar wang drukte. 'Heb je hem al verteld dat zijn zus ons snel met haar aanwezigheid zal verblijden?' Het sarcasme droop van zijn stem. Roshan en hijzelf konden moeilijk door een deur. Tenminste, de laatste keer dat ze hier was geweest had hij haar weten te beledigen door haar decoraties 'goedkoop' te noemen. Ze had hem de huid zowat vol gescholden.

'Vijftien jaar,' herhaalde Nuria ongelovig. Ze moest er niet aan denken dat ze haar lieve ooms en tantes voor zo'n lange periode moest missen, laat staan dat ze een familielid niet eens kende en die nu zou terugkeren. Voor een groot deel van het Barnes gezin was het de realiteit dat ze ofwel nog niet bij het gezin hadden gehoord ofwel te jong ofwel nog niet geboren waren om Robyn Barnes te kennen. Zij, daarentegen, was wel groot genoeg om erg onder de indruk te zijn van de vrouw toen ze bij hun in de taverne leefde. 'Robyn Barnes heeft een grote indruk op mij gemaakt als klein kind,' vertrouwde ze Arlo toe. 'Ik hoop dat ze eenzelfde indruk op jou zal achterlaten. Heb jij weleens verhalen over haar gehoord?' Ze wilde doorvragen over de tante van Arlo, maar ze wist hoe de gasten allergisch zouden zijn voor die naam. Dus besloot ze toch maar op haar boek over te gaan, waardoor haar ogen al snel begonnen te glunderen. 'Het gaat over Ava, een zeevrouwe die reist naar-' Op hetzelfde moment onderbrak haar broer hun plots. Zijn opmerking zou voor ieder ander klinken als een onschuldige opmerking, maar ze kende haar broer te goed en die blik- Haar wangen werden warm, vooral ook door de reactie van Arlo op de suggestieve opmerking van Samuel. 'Samu!' siste ze zacht naar hem toe, waarna ze een snelle en verontschuldigende blik op Arlo wierp. Ze reageerde dus ook niet bij de kus van Samuel en pakte er maar een doek bij, zodat ze glazen kon drogen. 'Ja, dat heb ik verteld. En bij de Goden, Samu, je kan zo niet over iemand anders' familielid spreken! Roshan doet zoveel voor de taverne.'

Arlo waardeerde het zeer dat Nuria zo positief sprak over zijn tante. Het was al te veel voorgekomen dat hij juist mensen die hij aardig vond of als vrienden zag de naam Robyn Barnes op een wel erg wrede manier in de mond hadden genomen zonder haar zelfs te kennen. Arlo hing benieuwd naar voren toen Nuria haar boek omschreef en had zo dus ook niet doorgehad dat Samuel hen had gezien. Verrast keek hij om maar glimlachte toen toch om de uitbundigheid van zijn vriend. 'Het is ook goed jou te zien, Samu,' mompelde hij echter geschrokken tegen zijn eten toen de broer van Nuria juist zo uitgesproken had wat hij zelf al in zijn hoofd had bedacht. Hij liet broer en zus maar tegen elkaar praten terwijl hij zijn bord leegde en wilde zojuist zeggen dat hij al eist van de vete tussen Roshan en Samuel toen zijn vriend hem verraste. Hij zag hoe Samuel met over elkaar geslagen armen naar zijn zus keek en een wenkbrauw op trok. 'Ga jij hem vertellen wat er de laatste keer met zijn broer gebeurd is?' hoorde Arlo hem zeggen. 'Wat heeft Matheo gedaan?' Het was als een reflex om zich zo om zijn jongere broer te bekommeren en er tegelijkertijd gefrustreerd door te raken.

Nuria had Samuel de mond willen snoeren, maar haar broer was te snel en had dus al losgelaten dat er iets was gebeurd met Matheo in de taverne. Wát er precies gebeurd was, liet hij echter aan haar over om te vertellen. Ietwat nerveus keek Nuria van Arlo naar Samuel en terug om vervolgens diep te zuchten. ‘We hebben enkele gasten die… niet altijd even aardig over jullie tante spreekt. Matheo was hier enkele dagen in de periode dat hij vrij had van het legerkamp en hoorde deze woorden aan. De laatste dag-‘ Ze slikte en keek Samuel voor hulp aan, maar Samuel hield zijn lippen dicht. ‘Matheo pikte het niet meer en heeft de twee mannen aangevallen. Bij de Goden, Arlo, je had die mannen moeten zien… Matheo heeft meerdere stoelen en schilderijen gebruikt in zijn aanval voordat hij tegen werd gehouden door een aantal zeelui. De twee mannen liggen nog steeds in slechte toestand in één van de ziekenboegen van de stad. We hebben niets anders kunnen doen dan Matheo de toegang tot de taverne te verbieden. Voor de veiligheid van onze gasten…’ Afwachtend keek ze Arlo aan om te zien hoe hij zou reageren op het nieuws. ‘Ik dacht dat jouw zussen of ouders het jou wel hadden gestuurd in een brief. Matheo had al geen goede reputatie na zijn… reis naar Quandai, laat staan nu hij herrie heeft geschopt in de taverne.’

Arlo luisterde met open mond naar de uitleg van Nuria. Hij kon het zich zo goed in beelden hoe Matheo het in zijn hoofd kon halen om de vreemdelingen de mond te snoeren door hen van weerwoord te voorzien, maar dat hij ze aangevallen had- Arlo schudde zijn hoofd ongelovig. 'Ik- Nee, ik weet hier niets over.' Hij kon zich alleen maar voorstellen hoe boos zijn vader geweest moest zijn. Na Matheo's poging om Quandai in te geraken was hij namelijk zo woest geweest dat zelfs Arlo hem amper had herkend. 'Het spijt me dat jullie die beslissing uberhaupt moesten maken en dat hij zo veel schade achter heeft gelaten.' Hij wist niet zo goed wat hij nog moest zeggen. Zijn familie zou vast en zeker geld gestuurd hebben naar de taverne om voor alles wat er kapot gegaan was te betalen, maar het was niet alleen materiale schade die waarschijnlijk aangericht was. Hij bekeek broer en zus en vroeg toen uiteindelijk Samuel of hij voor hem op zou kunnen schrijven in welke ziekenboeg hij de gewonde mannen kon vinden en of ze families hadden. Wellicht kon hij een deel van zijn loon van deze reis gebruiken om hulp te bieden. Arlo keek vervolgens stil naar zijn lege bord en hoorde dat er om hem heen om meer bier en cider en wat nog meer gevraagd werd. Voor Nuria er op kon reageren, zag hij echter dat Samu haar dienblad en papieren boekje over had genomen om de taverne door te gaan. Hij voelde nog een klopje op zijn schouder van zijn vriend nadat hij zei hem later te komen spreken. Arlo keek zo aarzelend naar Nuria terwijl hij met zijn lepel speelde en toen toch zijn moed bij elkaar raapte. 'Roshan bezoekt me graag op het schip, ook om met Syd te praten. Ik- Als je het leuk zou vinden dan- dan kan ik je het ook wel laten zien?' Het leek hem zo onwaarschijnlijk dt ze behoefte zou hebben om tijd met een andere Barnes broer te spenderen, vooral als hij zich probeerde te bedenken wat zijn zus allemaal wel niet zei over hem. 'Voor je boek?' voegde Arlo nog iets hoopvoller toe.

Nuria keek bezorgd naar Arlo. Ze wist via Roshan hoe beschermend Arlo tegenover zijn jongere broer en zusters was. En met Matheo's reputatie had Arlo al vaker voor zijn reis moeten inspringen als Matheo weer eens in de problemen kwam. Nu was hij er echter niet geweest om tussenbeide te komen. 'Wat is gebeurd, dat is gebeurd. Roshan heeft geholpen om de gebroken stoelen te repareren en de schilderijen hebben we vervangen.' Toen Arlo vroeg aan Samuel waar de twee mannen lagen, legde Nuria in een reflex haar hand op Arlo's pols en trok zo zijn aandacht. 'Arlo, nee. Matheo heeft niet juist gehandeld, maar die mannen zijn ook niet onschuldig. Je zal de situatie alleen maar erger maken door de mannen te bezoeken en ze daardoor nog meer in hun slachtofferrol kunnen geloven.' Zo snel ze haar hand op Arlo had gelegd, zo snel had ze hem ook weer teruggetrokken om vervolgens wat verlegen de blik van Samuel te ontmoeten. Op dat moment nam Samuel ook haar werk over, zodat ze niet eens aan het werk kon voor afleiding. Verrast keek ze echter Arlo aan bij zijn aanbod en met een glimlach leunde ze met haar ellebogen op de bar. 'Ik kom erg graag jouw schip bezoeken, Arlo,' zei ze uiteindelijk. 'Voor mijn boek én om jou eindelijk zo ver te krijgen om mij te vertellen over jouw avonturen.'

Arlo voelde hoe zijn schouders gingen hangen toen Nuria zo raak de situatie omschreef. Het was ook niet eerlijk tegenover Matheo dat hij zo in twijfel trok dat zijn broer onjuist gehandeld had. Natuurlijk was het te veel geweld geweest, maar zijn broertje handelde nooit zonder reden. Hij keek naar de hand van Nuria en knikte toen toch maar. 'Je hebt gelijk,' zei hij dankbaar dat ze hem er op gewezen had dat hij anders fout zou kunnen handelen. Wat dat betrof kon Arlo in zijn wil om het juiste te doen ook nog wel eens flinke fouten maken. Hij keek opgelucht op toen Nuria instemde met zijn voorstel en keek haar glimlachend aan. Zijn uitnodiging was er lang niet zo vlot uitgekomen als hij gehoopt had. Hij was niet zoals Samuel die met zijn charmes en vlotte babbel iedereen aan de praat kreeg en zelfs niet zijn broer en zus voor wie het geflirt zo natuurlijk leek. Arlo had zichzelf ook enigszins verrast door uberhaupt dit voorstel te doen. Maar als hij zo Nuria glimlachend in zich op nam, wist hij ook wel degelijk waarom hij het gedaan had. Warm geworden en vol van de visschotel stond Arlo op en keek hij om naar zijn ploeg die zijn aandacht probeerden te trekken. 'Wil je Roshan mij een bericht laten sturen als ze er is? Ik verblijf nog op het schip terwijl we het opschonen en er zaken afgehandeld worden. Daar kun je mij ook vinden.' Hij glimlachte nog kort naar Nuria, voor hij de visschotel betaalde en zich weer bij zijn kameraden voegde. Toen hij eenmaal zat en nog een keer omkeek, zag hij dat Samuel zich al weer bij zijn zuster had gevoegd en dacht hij Nuria's blik nog te vangen. Uiteindelijk keerde hij hen toch de rug toe en bleef nog even hangen bij zijn ploeg.

Nuria knikte opgelaten, maar wist dat ze wellicht niet in haar eentje naar het schip durfde te gaan. Het idee al dat ze op de verkeerde terecht zou komen... De mannen in de wereld van haar boeken zouden hun partners ophalen, maar dat zei ze maar niet tegen Arlo. Haar gedachten waren toch altijd al mooier dan waar te zijn. 'Ik zie je snel,' zei ze nog, waarna ze Arlo zich weer zag voegen bij zijn zeematen. Ondertussen, toen Samuel langs haar liep, pakte ze hem bij zijn hand vast en trok ze hem zo achter de bar. Ze wilde niet dat de gasten hen konden horen spreken. 'Samu... Waarom moest je dat nou tegen Arlo zeggen? Je weet hoe hij zich voelt tegenover Matheo en- en rechtvaardigheid in het algemeen.' Ze wierp nog een blik naar Arlo toe en zag tot haar schrik dat hun ogen elkaar ontmoette. Snel draaide ze haar rug naar hem om, al had ze daar meteen spijt van. 'En, wie heb je vanavond weer om jouw vinger kunnen wikkelen, mijn lieve broer?' vroeg ze benieuwd, terwijl ze een korte blik over haar schouder wierp naar de andere groep zeelui waar Samuel eerder al rondom had gehangen.

Samuel kon niet anders dan smullen van de verlegen blikken die hij Nuria en Arlo naar elkaar toe had zien werpen. Hij had de kans dus ook maar gretig aangepakt om de twee nog iets langer alleen te laten na zijn bemoeienis en van een afstand te bekijken wat er verder nog zou gebeuren. Hij was teleurgesteld toen hij zag dat Arlo zo snel al weer op leek te staan en niet veel later kwam hij dus ook maar weer terug bij de bar. Hij lachte toen zijn zus hem de bar achter trok. 'Omdat jij mij zo op mijn plaats zette wat betreft Roshan. Die meid-' Hij besloot er maar niet verder over door te gaan omdat hij die discussie toch niet zou winnen. Nuria en zij waren goede vriendinnen. 'Sinds wanneer ben jij zo geinteresseerd over hoe mijn goede vriend Arlo zich voelt en wat zijn gevoel van rechtvaardigheid is?' vroeg hij grijnzend. Hij raakte een van haar wangen aan toen ze niet naar hem keek en trok zijn hand even snel alsof hij verbrand was terug met een harde lach. 'Oh, mijn lieve zus, je denkt toch niet dat ik het nu over mijn overwinningen ga hebben? Maar mocht je het graag weten, ik denk dat mijn bed vanavond opgewarmd zal worden door-' Bedenkelijk keek Samu om zich heen en zag toen dat de man bij wie hij eerder gezeten had hem met een glimlach bekeek. Hij glimlachte terug en wuifde quasi beleefd naar de blonde man. 'Door een knappe Zuiderling.' Samuel vestigde zijn blik echter even snel weer op Nuria en pakte haar schouders vast. 'Heeft hij je mee uitgevraagd?'

Nuria rolde haar ogen toen haar broer weer door wilde gaan over Roshan. Ze heeft nooit haar vinger erop kunnen leggen wat er nou precies tussen die twee mis was gegaan. Wellicht hadden ze allebei gewoonweg een te sterke persoonlijkheid. 'Geïnteresseerd?' vroeg ze betrapt met hoge stem. 'Ik zeg alleen maar- Ik- Omdat het jóúw vriend is!' maakte ze er uiteindelijk maar van. Ze probeerde zijn hand weg te slaan, omdat ze al wist wat hij ging doen, maar merkte dat ze net te laat was. En Samuel had tegelijkertijd gelijk: het voelde alsof haar gezicht in brand stond. Het hielp niet mee dat Samuel vervolgens ook nog eens over zijn eigen opbloeiende romance voor de nacht sprak, ondanks dat ze er zelf naar had gevraagd. 'Hij ziet er... als goed gezelschap uit?' Soms wou ze dat ze hetzelfde zelfvertrouwen als haar broer had. 'Mee uitgevraagd?' vroeg Nuria, terwijl ze voelde hoe haar wangen nog roder werden. 'Natuurlijk niet. Ik mag zijn schip bezoeken, maar ik zal dat toch niet doen. Je- je kent me...' Ze pakte opnieuw één van de doeken op en begon zo de al schone bar nog schoner te poetsen. Na enkele seconden stopte ze toch: ze merkte hoe haar gedachten maar door en door gingen over de woorden van Arlo. 'En hij bedoelde het gewoon- hij probeerde beleefd te zijn. Vooral nadat jij hem zo op zijn plaats zette.'

Samuel kon niet anders dan lachen om de reactie van zijn oudere zus. Het verrastte hem nog vaak genoeg hoe zelfverzekerd ze soms kon zijn als barvrouw of in haar verhalen en dan smolt als ze voor een persoon stond die ze leuk vond. Samuel volgde haar met zijn ogen en zuchtte uiteindelijk na haar vermijdende gedrag. Hij wilde haar ook niet al te veel op de feiten drukken, maar bij de Goden ze miste totaal wat voor ogen Arlo voor haar had gehad. 'Oh, Nuria, als scheepslui je op hun schip uit nodigen proberen ze echt niet beleefd te zijn.' Hij grinnikte vervolgens en pakte ook maar een doek op om wat mokken en glazen af te drogen. Als zijn moeder hem zonder iets te doen achter de bar vond zou hij een klap tegen zijn achterhoofd verdienen. 'Maar ik moet toegeven dat Arlo een stuk beleefder is dan de zeelui met wie ik avonturen heb gehad. Als je dus zelf niet gaat zal het misschien best wel eens kunnen gebeuren dat hij dat als een teken ziet dat hij het niet moet blijven proberen.' Hij haalde zijn schouders op na zijn, als je het hem vroeg, erg goede advies. Hij kende zowel zijn zus als Arlo goed genoeg dat ze beiden best wel eens de kans aan hen voorbij zouden laten gaan. Hij was er dus ook erg gezet op om ze allebei een zetje te geven. 'Hoe is de rest van je dag geweest? Voor de woestaantrekkelijk scheepslui binnenkwamen?

Bij de uitleg van Samuel over zeelui en hun motivaties keek ze haar broer bedachtzaam aan. ‘Misschien- misschien moet ik dan toch gaan,’ zei ze uiteindelijk, maar met grote, nerveuze ogen. Vroeger had ze altijd als excuus gebruikt om niet met een jongen af te spreken dat ze vast misbruik van haar zouden maken. Of dat ze wellicht in onveilige situaties zou belanden. Maar ze wist dat Arlo haar niets zou laten overkomen als ze bij hem was. Daarbij dacht hij dat het haar boek en dus haar verhalen zou helpen. ‘Ik- Arlo is een van de meest hartelijke personen die ik in lange tijd in de taverne tegen ben gekomen,’ gaf ze toe, waarbij ze indirect aan gaf dat ze het dus jammer zou vinden als Arlo en zij geen contact meer zouden hebben. ‘Dus misschien moet ik het een kans geven. Voordat hij weer naar het kamp af reist.’ Nuria had inmiddels weer enkele glazen wijn en bier voor enkele gasten gevuld en stopte de ontvangen munten zorgvuldig weg, zodat het aan het einde van de avond bij konden houden hoeveel ze verdiend hadden. ‘Ik heb moeder geholpen met het poetsen van de tafels en stoelen en heb tijdens mijn lunch nog wat geschreven. Vader heeft mij ook zijn laatste werken laten lezen en ik was erg onder de indruk.’ Ze keek vervolgens haar broer benieuwd aan. ‘En wat deed jij vandaag? Je was geloof ik al vroeg uit bed. Áls je al in bed was beland.’

Samuel klapte enthousiast zijn handen samen toen Nuria in leek te stemmen met zijn woorden en de uitnodiging van Arlo leek te overwegen. 'Natuurlijk moet je het een kans geven! Arlo is erg aardig en als het nou saai is, dan heb je tenminste weer eens gezien hoe de binnenkant van een schip er uit zien om in je verhalen te beschrijven. Hoe lang is het geleden dat ze je bij zo een schip binnen hebt mogen kijken? Vast niet meer sinds oom Idris ons meenam naar de haven?' Samu was blij dat hij zijn zus een beetje in de goede richting had weten te duwen. Wat dat betrof was het echt niet alleen voor zijn eigen plezier dat hij haar zo aanspoorde met zijn vriend op stap te gaan. Hij had zich wel vaker bemoeid met zijn oudere zus als ze soms te terughoudend was. 'Waarom laat hij jou dat altijd lezen maar moet ik wachten tot ik het manuscript in de print zie?' verzuchtte Samuel. Hij had een kruk de bar om geschoven en nam plaats om zo nog wat meer glzen schoon te boenen. 'Er zat niet veel slaap in vandaag. We hadden een belangrijke opdracht die we maar net af wisten te maken voor de zon weer op kwam en toen ben ik vannochtend weer vroeg uit bed gerold om de eerste bezorgingen te klaren. Benji was weer eens ziek.' Hij boog wat dichter naar voren en legde glimlachend een hand op Nuria's arm om haar even van haar werk te houden. 'Vannacht wordt de volgende editie geprint.' Ze zou weten welke editie hij bedoelde.

Nuria was blij hoe haar broer de opkomende, spannende afspraak tussen Nuria en Arlo een positieve draai gaf. Want hij had gelijk: als het toch minder leuk was dan ze dacht, dan had ze in elk geval nieuwe inspiratie voor haar verhalen. 'Je hebt gelijk. Het kan alleen maar positief uitpakken,' stemde ze met hem in, waarna ze haar arm om hem heen sloeg en hem kort en dankbaar tegen haar aan trok. 'Veel te lang geleden. Ik gebruik nu boeken om inspiratie en kennis op te doen voor de zeereizen.' Achteraf gezien kon ze zichzelf voor haar hoofd slaan dat ze juist inspiratie had gehaald uit datgene wat ze nooit deed: varen. Eerder had ze haar oom Idris om advies kunnen vragen, maar sinds zijn dood had ze niemand gehad die ze genoeg vertrouwde om de oren van het hoofd te kunnen vragen. Geïnteresseerd luisterde ze vervolgens naar de werkzaamheden van haar broer, maar haar oren spitsten zich vooral door zijn laatste opmerking. Ze boog dichter naar hem toe. 'Denk je- Zou Arlo het kunnen herkennen als mijn pen?' vroeg ze stilletjes, terwijl ze haar broer ernstig aan keek. Ondanks dat ze het samen met Diane schreef, waren soms hun stemmen bijna te herkennen in de teksten op de pamfletten. Überhaupt met de terugkeer van de Quandaïse prins moesten ze oppassen wat ze in hun teksten zouden schrijven.

Samuel dacht nog kort aan zijn ooms. Idris en Wren hadden een groot deel uitgemaakt van zijn jeugd. Zijn moeder had hem wel eens verteld dat niets hem stil kon krijgen tot hij voor een bord met Wrens visschotel werd gezet. Hij had ook al snel gemerkt dat het voorbeeld dat hun relatie geweest was, veel invloed had gehad op zijn eigen aantrekking tot bepaalde mannen en het potentieel voor een relatie. Hij zou ook wel verliefd willen worden op een woest aantrekkelijke zeeman op wiens schip je beland was. Hij smulde dan ook graag van Nuria's verhalen ook al gingen die zogenaamd om de politieke perspectieven en niet enkel om de romance. Samuel boog even samenzwichterig naar Nuria toe en was benieuwd wat ze hem te vragen had. Hij was erg geintrigeerd door het feit dat ze Arlo weer in hun gesprek bracht. 'Geen flauw idee, maar ik kan me voorstellen dat hij erg gecharmeerd zou kunnen zijn door de scherpe tong en nog scherpere pen waarmee jij voor de pamfletten schrijft.' Hij gaf haar een klein plagerige duwtje, voor hij weer van zijn kruk opsprong en de geboende glazen weg zette. 'Maar je weet dat je voorzichtig moet zijn. Ik ken Arlo goed en vertrouw hem, maar-' Hij haalde zijn schouders op. Nuria en hij waren van kinds af aan al opgegroeid met het idee dat ze voorzichtig moesten zijn met het delen van informatie. Ze brachten hun familie, vrienden en kameraden in gevaar als ze hun mond voorbij spraken. Samu had dat vaak nog erg moeilijk gevonden. 'Weet Roshan dat jij ze schrijft? De pamfletten?'

Nuria knikte begripvol. Diezelfde woorden had haar familie ook uitgesproken toen ze op het idee was gekomen om kritische teksten in de stad te verspreiden. Het was echter Diane geweest die haar het meest serieus had genomen en ook daadwerkelijk samen met haar actie had ondernomen. Ze had de vrouw echter al enkele dagen niet meer gesproken en ze vroeg zich af hoe het met haar ging. Als reactie op de vraag over Roshan schudde ze haar hoofd. 'Ik heb het haar niet verteld. Soms is haar tong namelijk sneller dan haar hersenen, en ondanks dat ik daarom van haar houd, is dit nieuws te riskant.' Ze had haar doek weggelegd en leunde zuchtend met haar handen op de bar. 'Zou je het erg vinden om vanavond de laatste dienst te draaien? Ik wil graag gaan schrijven. Ik heb-' Ze bloosde een beetje. 'Ik heb nieuwe inspiratie.'

Samuel wist wel beter dan te beamen wat Nuria nu zei over Roshan. Hij wilde de vrienden van zijn zus niet bekritiseren, maar hij had zelf ook al gemerkt hoe Roshan soms iets te veel praatte. Hij was niet anders gewend van de Barnes kinderen, behalve met Arlo. Dat had hem ook een vriendschap met de man doen sluiten. In de keren dat hij in Tyrosh was geweest en de taverne aan had gedaan, was de man stil maar sympathiek geweest. Bovendien liet hij Samuel maar aan een stuk door praten zonder ook maar eens te laten merken dat zijn gedachtes afgedwaald waren. Samu kon dat erg waarderen, omdat hij echt niet altijd een gewillig publiek had om naar hem te luisteren. Samuel keek verrast naar zijn zus en glimlachte vervolgens breed. 'Omdat jij het bent, mijn allerliefste grootste zus, kan ik niet weigeren. Ga snel voor je die inspiratie verliest,' grapte hij lachend voor hij een kus op haar wang drukte. Ondanks dat hij maar een korte nacht gehad had mocht hij ook wel eens zijn armen uit de mouwen steken in de taverne om een dienst van Nuria te dekken. Dat deed ze namelijk vaak genoeg voor hem. Bovendien zou het hem genoeg tijd geven om te flirten met de Zuiderling. Als hij dan eindelijk zijn warme bed op mocht zoeken, hoefde hij dat niet alleen te doen.

Nieuw

Arlo stond met een nerveus gezicht naast de bar in de taverne in zijn beste poging om 'nonchalant' te lijken. Het was het advies dat hij had gekregen van Matheo toen hij terug thuis tussen de alledaagse zaken door kort had laten vallen dat hij een leuke vrouw had leren kennen in Tyrosh. Zijn jongere broer had genoeg tips gehad, zoals Arlo verwachtte, maar hoe makkelijk Matheo het ook had laten klinken viel het in Arlo's ervaring toch erg tegen het advies op te volgen. Hij was niet nonchalant en hij 'leunde' nooit tegen iets aan om iemands blik op te vangen. Daarom stond hij ook ongemakkelijk tegen de bar en veranderde zijn houding iedere paar tellen. Roshan had hem verzekerd dat Nuria in de taverne zou zijn die dag, maar dat ze geen dienst had. Ze was achterdochtig geweest toen hij naar haar vriendin had gevraagd, maar ze was te druk geweest met haar eigen plannen om er te veel aandacht aan te besteden. Hij hoopte maar dat zijn broer en zus niet met elkaar over hem zouden praten. Ze zouden er zo te gemakkelijk aan uit zijn voor wie Arlo advies over afspraakjes had gevraagd aan hen beiden en waarom hij zo graag mee was gegaan terug naar Tyrosh. Bovendien moest hij al voorzichtig zijn nu zijn hele familie in de taverne verbleef. Hij stond al stijf van de zenuwen zonder dat hij bekijks had van zijn moeder of broer en zus. Arlo heehaalde in zijn hoofd de zinnen die Matheo met hem had gedeeld, maar wreef zuchtend langs zijn nek. Niets klonk goed genoeg om Nuria te begroeten. Het was hem niet gelukt voor zijn vertrek naar huis nog tijd met haar te spenderen. Er was extra werk geweest dat hem weg had gehouden van de taverne en Nuria leek hem ook niet opgezocht te hebben op het schip. Er waren al weer een paar weken verstreken sinds hij met haar gesproken had en Arlo had geen idee of de korte brief die hij aan Samuel had gegeven wel in Nuria's handen terecht was gekomen. Hij hoopte maar dat ze had gelezen dat hij zijn belofte om haar zijn schip te laten zien na zou komen, ook al wist hij toen niet precies wanneer dat mogelijk zou zijn. Arlo was dieper in gedachten verzonken en pulkte aan zijn mok warme thee waar vast ooit eens een oor had gezeten.

Nuria stoof de trap af naar beneden. Ze had achter haar bureau in haar kamer verdiept geweest in één van haar geschreven teksten voor de opkomende protest pamflet. Als ze eenmaal in een schrijversbui was, dan kon niets of niemand haar eruit halen. Behalve vandaag dan: één van de schoonmakers van de kamers van de taverne was bij haar binnen gekomen om te vertellen dat de kok haar lievelingsgebakjes had gemaakt. Het was nog het recept van haar oude oom en het was om op te smullen. Daarvoor konden ze haar zelfs wel 's nachts wakker maken. En daarbij... Ze had nog niet eens ontbeten of geluncht. Recht vanuit haar bed was ze gaan schrijven en nu liep ze dan ook met een vogelnest op haar hoofd door de taverne heen. Het maakte haar toch niet uit als één van haar gasten haar zou zien. Maar precies toen ze de trap afgelopen was en zich richting de keuken haastte, zag ze plots Arlo staan. Ze was zich ernstig bewust van haar ongekamde haren en het feit dat ze nog in haar slaapjurk met een dik vest eroverheen rond liep. Ze kon zich echter niet verstoppen, want haar ogen hadden die van Arlo al gekruist. Verlegen stak ze haar hand op en zette ze uit beleefdheid toch maar een stap naar hem toe. 'Ik wist niet dat je al zo snel weer terug zou zijn!' zei ze als begroeting, refererend naar de brief die hij naar haar had gestuurd.

Arlo had al bijna besloten om het voor die dag op te geven. Hij had Roshan een duidelijkere tijd moeten vragen of wellicht moest hij gewoon direct zijn en Nuria een bericht geven via de serveerster die vandaag aan het werk was. Maar hij herinnerde zich ook weer de woorden van zijn broer en zus. Vrouwen vonden het niet leuk als je te geinteresseerd leek of te snel al serieus over kwam. Dat deed hem besluiten tenminste nog te wachten tot de stadstorens het uur aan zouden kondigen. Het was alsof de klokken met hem speelden, dat juist op het moment dat ze luidden, hij iemand de trap af zag komen. Arlo zag Nuria voordat zij hem had gezien en bleef zo verstijfd en met een mond vol tanden naar haar kijken. Pas toen zij hem ook had gezien, kwam hij in beweging en hield zijn hand in een ongemakkelijk gebaar naar haar op. Hij knikte kort, maar het kostte hem nog een tel om zijn stem terug te vinden. 'Het was ook niet de bedoeling na een maand al terug te zijn, maar de prins komt snel aan. Ik dacht dat het een goed idee was met mijn familie mee te reizen.' Arlo zette een elleboog op de bar en deed zijn best zo kalm mogelijk opzij te leunen. 'En ik had vandaag lunch net. Hier. Want we verblijven hier.' Hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. Natuurlijk zou Nuria weten dat zijn familie in de Eenbenige Krijger sliep. Hoe deden Matheo en Roshan het dat ze altijd op hun gemak en zelfverzekerd leken als ze tegen een vrouw spraken? 'Hoe- hoe gaat het met je? Ik hoop niet dat je ziek bent?' Hij fronste naar Nuria nadat hij haar beter had bekeken en haar nachtjapon in zich op had genomen.

Nuria was dichter naar Arlo toegelopen, terwijl ze benieuwd om haar heen keek naar andere familieleden van Arlo. Roshan was gisteren al bij haar binnen gestoven, maar haar vriendin was blijkbaar vergeten om te zeggen dat ook Arlo met haar mee was gereisd. Ze dacht dat het alleen Guila, Matheo en Roshan waren geweest, samen met de Oostelijke prins. 'Hoe was de lunch?' vroeg ze benieuwd. 'Ik heb gehoord dat ze mijn lievelingsmaal aan het maken zijn. Vandaar- Dat is waarom ik zo snel naar beneden kwam.' Nuria trok zelfbewust haar vest nog wat dichter om haar heen. Ze kon niets anders dan blozen doordat Arlo had opgemerkt dat ze nog in haar nachtjapon was. 'Oh, nee, ik ben niet ziek! Ik- ik heb de hele ochtend geschreven en heb nog geen tijd gehad om mezelf klaar te maken. Soms word ik wakker met zoveel inspiratie en dan-' Ze brak zichzelf af, omdat ze begon te ratelen, en trok uiteindelijk maar haar schouders op. 'Op wie was je aan het wachten? Ga je de stad in met jouw familie?' vroeg ze benieuwd.