De Eenbenige Krijger

Guila legde haar hand op die van haar broer en glimlachte geruststellend naar hem. Het had haar tijd en moeite gekost om te accepteren dat haar broer niet de betrokkenheid en liefde voelde die zij voor haar ouders nog altijd voelde. Ze had daarna dan ook besloten om hem daar niet meer over oordelen. 'Het gaat niet goed met mam, Iwan. Als je ze nog wil bezoeken, dan moet het snel gebeuren. Maar-' Ze haalde diep adem en kneep zacht in zijn hand. 'Je moet daar je eigen besluit in nemen.' Ze probeerde meteen over te gaan op een ander, lichter onderwerp. Anders zou ze in hun eigen discussies blijven hangen en ze wilde Iwan ook niet al te overschaduwen met slecht nieuws. 'Ik zou het zó fijn vinden als jij mij kan helpen om mij op te doffen. Ik ben het allemaal verleerd in het kamp en door mijn mannengezin,' glimlachte ze breed, waarna ze over haar eigen jurk gleed met haar hand. 'Als ik toch oog-in-oog ga staan met die verdomde Rohan, dan wil ik dat in elk geval in stijl doen. Indra en Flynn vinden dat ik daar niet zo veel aandacht aan moet besteden, maar wij weten wel beter, niet waar?' Ze grijnsde ondanks de pijn die ze nog steeds voelde door de gedachte aan haar lieve zoon. Haar gezicht viel ook bij het horen dat Iwan geen theater meer deed. Ze wist dat het één van zijn passies was. 'Wat is er allemaal gebeurd? Dat je geen theater meer doet?'

Iwan keek op toen hij de hand van Guila voelde en glimlachte dankbaar naar haar. Hij vond het erg moeilijk uit te leggen waarom hij niet langer zijn energie wilde stoppen in hervinden van zijn band met zijn ouders. En hij wist ook niet of Guila dat zou begrijpen zonder dat hij veel van zijn problemen bloot moest leggen. Hij waardeerde het echter dat zijn zus zijn keuze leek te accepteren. 'Ik heb mijn afscheid van ze genomen tijdens mijn laatste bezoek,' gaf hij zacht toe. Ook al deed het hem veel te horen dat zijn moeder zo achteruit was gegaan, dacht hij niet dat hij het aan zou kunnen haar in die toestand te moeten zien. Het was al erg stroef gegaan toen ze nog enigszins helder was. Iwan had zijn keuzes gemaakt. Hij zuchtte diep, tot hij merkte dat Guila haar best deed op een ander onderwerp over te gaan. Glimlachend klopte Iwan op haar hand. 'Ik heb het je zo weer aangeleerd! En wat een geluk dat ik al mijn theater schmink mee heb genomen. Ik maak een kunstwerk van je!' Hij keek er naar uit weer zoals jaren geleden Guila te helpen met haar haar, kleren en schmink. 'Het zijn toch geen tijden voor theater. Ik had plannen, maar ik heb mijn acteurs en de repetitieruimte die ik had gevonden maar opgezegd, zodat ik-' Iwan wreef wat ongemakkelijk langs zijn krullen en glimlachte zelfbewust. 'Ik had het geld nodig voor iets anders. Iemand anders,' maakte hij er maar van. Waar Guila zaken had die ze niet zo in het openbaar kon bespreken, had Iwan dat ook. Marwan zat nog steeds in het atelier van zijn vriend. De wachters die hij omgekocht had waren niet goedkoop geweest, noch hielp het dat hij eten voor zichzelf en Marwan hoorde te kopen.

'Ik ben blij dat jij toen afscheid hebt kunnen nemen,' zei ze oprecht, waarna ze een laatste kneepje in Iwans hand gaf. Misschien hadden haar ouders dat wel aangevoeld, want haar moeder had daar altijd een neus voor gehad. Al wist ze niet hoeveel haar moeder er nog van had meegekregen. Ondanks hun zware gesprek voelde ze toch hoe ze meegenomen werd in het enthousiasme van haar broer. Och, wat had ze er toch altijd van genoten om zich op te doffen voor welke gelegenheid dan ook. Ze nam deze dan ook met beide handen aan, al zou het de benodigde gevaren met zich meebrengen. Aan de andere kant werd het ook van haar verwacht als voormalig prinses. 'Wie is het-' Op hetzelfde moment dat ze de vraag stelde, besefte ze zich weer dat ze in een drukke herberg zaten. Het was vast een onderwerp voor een later moment. Toch keek ze haar broer met een nieuwsgierige en gefascineerde blik aan: ze was erg benieuwd wie de persoon in kwestie was. Ze wist van Iwan dat hij een reisgenoot achter had gelaten in Tyrosh bij het bezoeken van de bruiloft, maar achter veel meer dan dat was ze niet gekomen. 'Misschien is het verstandig als we zo de privacy van onze vertrekken opzoeken,' probeerde ze dus maar nonchalant te benoemen. Daar zouden ze in elk geval rustig door kunnen praten. Het was namelijk ook zo dat Flynn, Indra en Marcus nu ook niet vrijuit konden spreken.

Iwan hield zijn lippen stijf op elkaar toen hij zag dat Guila hem wilde vragen over Marwan. Hij zou het maar al te graag vertellen, maar het was geen goed idee zijn naam in het openbaar uit te spreken. Het was slecht om extra voorzichtig te zijn, maar Iwan begreep goed genoeg dat ze het risico zo veel mogelijk moesten beperken. Hij had namelijk geen idee of Marwan wel echt veilig was in Tyrosh. Hij had er al een paar keer over na gedacht om zijn vriend aan te manen de stad uit te gaan. Hij kreeg het echter niet over zijn hart de andere man zo weg te sturen. Iwan had namelijk geen idee wat hij dan zou doen in zijn eentje in de stad. 'Ik moet mijn dienst nog afmaken voor Hakeem terug is, maar daarna kan ik je wel alvast jullie kamers laten zien. Eileen heeft speciaal haar eigen kamer vrij gemaakt. Ze wilde niet dat ik dat zou zeggen, maar je moet haar maar extra bedanken! Hoewel-' Hij glimlachte mysterieus en leunde over de bar naar zijn zus toe. 'Ik geloof dat ze het niet zo erg vindt dat ze een paar nachten bij ome Ren moet slapen. Wie had dat ooit gedacht? Zulke romantiek op een late leeftijd en na al die jaren.' Hij was blij dat hij het geroddel kon delen met Guila. Er was niemand anders die het zo goed waardeerde als zij deed.

Guila moest eerlijk zeggen dat ze smulde van de roddels. Gelukkig had ze er zelf ook enkele. Over haar schouder heen checkte ze of haar echtgenoot niet mee luisterde, om vervolgens dichter over de bar heen naar Iwan te leunen. 'Weet je nog Syd? De vrouw waarmee ik een relatie heb gehad? Het zit dus zo-' Ze boog naar zijn oor en fluisterde hem zo toe wat er zich allemaal had afgespeeld tussen de lijfwacht en de zus van Flynn. 'En ze konden elkaar allereerst niet uitstaan! En kijk ze nu samen...' Ze glimlachte trots: als zij die ene dag de vrouwen niet naar elkaar had gebracht, dan betwijfelde ze of ze hun gevoelens wel naar elkaar uitgesproken hadden. Uiteindelijk had ze ook de matchmaker tussen haarzelf en haar echtgenoot moeten zijn en had ze die rol ook nog bij vele andere mensen vervuld. Bij Iwan was het echter helaas nooit gelukt, laat staan bij Gus! 'Och, Iwan, en ik was ook nog-' Ze zuchtte en keek nogmaals over haar schouder om er werkelijk zeker van te zijn dat Flynn niet achter haar stond. Daarna boog ze weer samenzweerderig naar haar broer. Het was iets wat ze al zo lang van haar hart af wilde praten. 'Nog voor het ontvangen van de brief had ik Flynn willen vragen of hij het zag zitten om nog een kindje te nemen. Het idee dat mam-' Ze kreeg een brok in haar keel en schudde bezorgd haar hoofd. 'Ik wil zo graag mam nog haar toekomstige kleindochter laten zien. Maar als we niet opschieten, dan-' Opnieuw schudde ze haar hoofd: de uitnodiging was precies op het verkeerde moment gekomen. Ze dacht niet nog op tijd te kunnen zijn met een volledige zwangerschap uit te dragen. 'Adrians volgende kindje komt er ook aan, niet waar? En Gus- Verblijft Gus nog altijd met die man in dat afgelegen kasteel? Met de grote bibliotheek? Oh- en Tobias, hij komt dus vaak langs?'

Iwan leunde enkel meer en meer geïntrigeerd door de verhalen van Guila dichter naar zijn zus toe. Hij moest grinniken toen hij het nieuws over zijn nicht en de ex van Guila hoorde. 'Alleen Robyn kan die vrouw gezien hebben zonder geïntimideerd te raken, maar het juist als uitdaging aan te nemen.' Hierbij trok hij een wenkbrauw op naar zijn zuster. Hij had namelijk maar half begrepen hij zij met de lijfwacht een relatie was begonnen. Ze zal wel degelijk geïntimideerd moeten zijn geweest. De vrouw was prachtig én krachtig tegelijkertijd. Hij zette zijn elleboog op de bar en ondersteunde geïnteresseerd zijn hoofd op zijn hand terwijl Guila vertelde over haar plannen voor gezinsuitbreiding. 'Guila, sorry hoor, maar ten eerste heb je geen flauw idee of je een dochter gaat krijgen en ten tweede-' Hij grijnsde hierbij plagend naar zijn zus. 'Weet je zeker dat Flynn dat wel aan kan? Want vertel me nou eerlijk, hij moet vast wennen aan het vaderschap?' Iwan was er van overtuigd dat zijn neef vast zijn best zou doen om voor zijn vrouw en kind te zorgen, maar hij had hem nooit als erg zorgzaam gekend, noch als iemand die wist hoe hij een kind moest behandelen. 'Ik- eh-' Hij werd wat overrompeld door het gepraat over zijn broers en glimlachte vervolgens. 'Jij weet meer dan ik.' Hij klopte geruststellend op haar hand toen hij Hakeem de taverne in zag stappen. Hij begroette hem enthousiast en liep toen om de bar om zijn arm door die van Guila te steken. 'Kom, dan laat ik je de vertrekken boven zien.'

Guila rolde haar ogen bij de gedachte aan haar schoonzus en ex-vriendin. 'Ach, alles nemen ze nog steeds als uitdaging aan. "Wie rijdt het snelste op paard? Wie eet als eerste al het eten op? Wie is de lievelingstante van Matheo!?"' Ondanks dat ze grapjes maakte, was ze erg gesteld op de beide vrouwen. Ze bedoelden het goed en ze waren gek op elkaar. Bij de woorden over Flynn had ze de neiging om haar partner te verdedigen, maar ze wist dat Iwan ergens een punt had. Flynn had uiteindelijk nog niets genoemd over meer kinderen, laat staan dat zij het benoemd had. 'Hij moest zeker wennen aan het vaderschap, máár hij doet het geweldig!' Guila zette vervolgens quasi verontwaardigd haar handen in haar zij en schudde haar hoofd. 'De tantes van Flynn hebben mij een recept gegeven, waarbij ik honderd procent zekerheid heb om een meisje te krijgen! Als ik dat goedje maar elke dag van de zwangerschap in neem, dan zit ik goed.' Ze glimlachte verrukt en vol zelfvertrouwen. 'Bij zijn tantes werkt het elke keer, dus bij mij vast ook!' Toen ze meegenomen werd door haar broer keek ze nog over haar schouder heen naar haar echtgenoot en vriendin om ze te vertellen dat ze naar boven ging, maar gezien ze zo druk in gesprek waren, liet ze de twee maar. Zó groot was de herberg nou ook weer niet. Met een brede glimlach volgde ze haar broer over de smalle trappen heen naar de vertrekken toe. 'Hoe gaat het met Hakeem en Erin en hun kinderen? Sta jij al bij ze bekend als lievelingsoom?' grinnikte ze plagerig.

Iwan knikte maar alsof hij de woorden van Guila geloofde. Flynn had vast al ernstig wat blunders gemaakt sinds de kleine Matheo was geboren. Hij wilde zijn zus er maar niet verder over uit horen. Ze zou toch wel te trouw aan haar man zijn. Wat dat betreft kon ze soms irritant loyaal en vergeeflijk zijn. Het volgende kon hij nog minder begrijpen, maar het geloof van Guila in alles wat los en vast zat was onmogelijk tegenin te gaan. 'Dus heb je ook al een naam klaar dan?' vroeg hij plagend voor hij verder de taverne door liep en bij de trappen eindigde. Hij liet haar voor de trappen op gaan en lachte hard bij haar voorstel. 'Ik geloof dat Esra me levend zal villen als hij me er van verdenkt dat ik poog hem van de troon te stoten.' Bovendien had hij het idee dat Hakeem niet altijd even enthousiast was als Iwan weer eens met de wildste ideeën kwam om Samuel en Nuria bezig te houden. De enige keer dat hij namelijk op de twee had gepast had hij een heel toneelstuk met ze voorbereid en was dat inclusief een hoop schmink geweest en niet alleen op de gezichtjes van de kinderen.. Nu ze boven waren, liep Iwan Guila voor richting de vertrekken en wees enkele deuren aan. 'Dit is het deel met de privé vertrekken. Er komen hier dus in principe geen gasten. En dit-' Hij klopte op de deur en wachtte een tel voor hij naar een sleutel viste en de deur open maakte voor Guila. 'Dit is voor jullie.'

Ze schudde haar hoofd als antwoord op de vraag of ze al een naam klaar had staan. 'Matheo's naam is via de Goden in de vorm van een waarzegster aan ons verteld,' glimlachte ze stralend. Ze vond het altijd een prachtig verhaal om te vertellen. 'En ik geloof dat hetzelfde zal gebeuren met onze dochter. Of het nou nu of tijdens de zwangerschap of na de geboorte zal gebeuren.' Ze wist dat maar weinig mensen in haar kringen eenzelfde sterk geloof hadden als dat zij deed, maar dat had haar er nooit van weerhouden om kracht te halen uit haar eigen geloftes. Ook als dat tegen haar echtgenoot in ging. Vol interesse volgde ze ondertussen haar broer de vele trappen op, tot hij plots tot stilstand stond en op de deur klopte. Toen hij eenmaal de deur open had gemaakt, ging ze hem nieuwsgierig voor de kamer in en keek ze in alle rust rond. Het was een knusse, bescheiden kamer met een bedstee en nog een opgezet extra bed. Ze was benieuwd hoe haar vrienden erop zouden reageren dat ze met zijn allen samen zouden slapen, maar ze had zo'n idee dat de twee onmiddellijk in slaap zouden vallen na de lange reisdagen die ze erop hadden zitten. Tevens stond de kamer vol met prullaria. 'Het is perfect, Iwan,' glimlachte ze dankbaar. Echter viel haar oog op iets aan de muur en liep ze er langzaam naartoe. Al snel begon haar te dagen wat ze herinnerde en pakte ze de hoefijzer van de muur af. 'Moeder maakte deze altijd om als aandenken weg te geven,' glimlachte ze. Willa schuurde het materiaal dan zo lang mogelijk tot het weer begon te glanzen. Ze herinnerde zich hoe haar moeder als tiener een klein bedrijfje had gehad in hoefijzers en dat bij de geboorte van haar zoons zij het tijdelijk opnieuw had opgepakt in het kamp. 'Zou- Zou Eileen het erg vinden als ik deze mee terug neem naar het kamp?' vroeg ze met een trilling in haar stem van emotie.

'Ik kan je ook wel wat suggesties geven. Ik speel ook wel eens een waarzegster, dus zo heel anders is het dan toch niet!' Iwan was voor even in de deuropening blijven staan, maar kon het niet laten ook de ruimte in te stappen. Hij had altijd geweten dat Erin nogal een verzamelaar van allerlei dingetjes was, maar hij had bij zijn komst hier pas begrepen dat ze dat van haar moeder had. Er was maar weinig plek in de kamer waar er geen spulletjes uitgestald waren. Hij vond het heerlijk de verzameling te bekijken. Er zat werkelijk van alles wat tussen. Het was duidelijk opgeruimder nu er gasten verwacht werden, maar het meeste herkende hij van zijn eerdere bezoeken. Het verraste hem dus ook niet toen Guila's oog op het hoefijzer viel. Hij had het zelf ook al snel gezien. 'Mam heeft hem aan Eileen gegeven toen ze de laatste keer met Erin mee was gegaan naar Evenfall. Ik geloof dat ze er iets in gegraveerd heeft.' Hij stapte dichter naar de muur en keek met Guila mee toen hij plots de gevoelige toon van zijn zuster hoorde. Hij pakte haar hand met een kleine glimlach vast. 'Ik denk dat je dat zelf aan Eileen zal moeten vragen. Ze is erg gesteld op haar spullen.' Hij moest als vanzelf lachen en wreef met zijn vrije hand over zijn krullen. 'Ik heb misschien al eens eerder wat geleend voor één van mijn optredens wat er niet erg goed vanaf was gekomen en, wel-' Lichtelijk beschaamd haalde Iwan zijn schouders op. 'Maar je kent Eileen, ze heeft een gouden hart. Ik weet zeker dat ze het graag met je zou willen delen.' Hij had Guila weer los gelaten en was naar het raam gelopen. Deze kant van de herberg had duidelijk een beter uitzicht dan waar hij verbleef. Je kon tot in de havens kijken en zag de zee met alle boten. Iwans blik werd echter niet naar de zee of boten getrokken, maar in de richting van het atelier waar Marwan zat. Zuchtend schoof hij de luiken verder aan de kant. 'Hoe lang zijn jullie van plan in het paleis te blijven?'

Guila glimlachte vertederd door de woorden van haar broer, maar zo werkte het niet met de Goden. De Goden konden in elke verschijning met haar communiceren en haar begeleiden in haar leven en keuzes. Ze twijfelde er dan ook niet over dat vroeg of laat de naam van haar dochter naar haar of Flynn gecommuniceerd werd. 'Ik zal het aan Eileen vragen,' glimlachte ze, terwijl ze het hoefijzer in haar ene hand en de hand van Iwan in de ander hield. Ze twijfelde er ook niet over dat Eileen haar het hoefijzer mee gaf, maar ze was tevens erg benieuwd naar het verhaal achter het cadeau. Guila nam plaats op de rand van de bedstee en keek haar broer met een mix van angst en zorgen aan. 'Zo lang het duurt om Liam en onszelf veilig naar buiten te krijgen,' zei ze zachtjes. 'We hopen dat we er niet langer dan paar dagen hoeven te blijven. Elke nacht dat we er aanwezig zijn, brengt weer extra risico's met zich mee.' Zuchtend gleed ze met haar hand over de warme dekens heen. 'Ik hoop dat het rustig blijft in de stad tijdens de bruiloft. Merk je veel van de nieuwe handhaving van Celine en Rohan?'

Iwan had zijn blik nog niet van het aanzicht af kunnen halen. Hij had Marwan een paar dagen niet gezien vanwege de drukte in de taverne en de voorzorgsmaatregelen die ze hadden genomen rondom Guila's aankomst. Het leek geen goed idee om én Guila, haar echtgenoot en de generaal in de taverne te hebben én Marwan te blijven bezoeken. Ze mochten geen aandacht trekken. Hij hoopte echter snel weer langs zijn vriend te kunnen gaan. Iwan keek om toen zijn zus de plannen verder uit legde. Steunend op het venster bekeek hij haar en liep vervolgens met een zucht naar haar toe. Hij plofte naast Guila op het bed en bekeek haar zo met een kritische blik. Hij zou niet begrijpen waarom ze dit moest doen of dat het plan slim was of niet. Het klonk allemaal zo tegenstrijdig. Iwan vroeg zich af of hun ouders van deze plannen af wisten. Hun vader zou er vast niet erg positief op gereageerd hebben. Hoe vaak hadden ze hem niet aan moeten horen als hij weer eens over veiligheid en risico's en wat nog meer had gesproken? En de ruzies die het opwekte als hun moeder er tegen in ging- Iwan verdrukte de vervelende herinneringen en knikte langzaam als antwoord op de vraag. 'Ik weet niet of het rustig zal blijven. De stad staat op barsten. Zo veel nieuwe bewoners, niet genoeg eten en dan de brute handhaving-' Iwan staarde omhoog naar het plafond van de bedstee en greep zijn handen samen. 'Herinner je je Marwan Alba nog?' vroeg hij zacht.

Guila keek toe hoe Iwan uit het raam staarde. Het deed haar goed om te zien dat Iwan zich leek te redden in de grote stad en ook zo goed opgevangen was door Eileen en haar familie. Ze hoopte echter nog wel voor haar vertrek Erin te spreken om te vragen hoe het écht met Iwan ging. 'Marwan Alba?' herhaalde ze verbaasd. 'Natuurlijk ken ik de neef van Sibel. Jij bent toch samen met hem na de bruiloft van Sibel en Liam naar Tyrosh gereisd?' Guila kende Sibel al van kinds af aan, sinds haar komst in het paleis, en het was dus onvermijdelijk geweest dat ze de rest van haar familie zou leren kennen. Het maakte haar echter zeer nieuwsgierig waarom Iwan plots zijn naam zo opbracht. Van Sibel had ze namelijk niet gehoord hoe het met de man ging. Afwachtend keek ze haar broer dan ook aan. Ondertussen maakte het haar ook onrustig om te weten dat de stad op barsten stond. 'Brute handhaving?' vroeg ze voorzichtig. 'Wat doen de soldaten van Celine?'

Iwan knikte en had zijn gezicht neutraal willen houden, maar hij voelde dat een glimlach door brak. 'Bij de Goden hij kon me niet uitstaan toen we uit Myr vertrokken, maar-' Hij was rechtop gaan zitten, maar kon door zijn enthousiasme niet eens blijven zitten. 'Ik dacht dat hij blij zou zijn van me af te zijn zodra we hier aangekomen waren,' vervolgde hij zijn verhaal terwijl hij van het bed op stond en zijn zuster aan keek. 'Hij is hier gaan werken en had een kamer ook in de taverne en we zijn vrienden geworden.' Hij twijfelde plots of hij wel meteen meer prijs moest geven. Als hij dat deed moest hij haar namelijk ook vertellen over hoe Marwan was opgepakt vanwege zijn werk met het netwerk van Marcus en Ren en dat hij hem uit de gevangenis had gehaald enkel om hem te moeten verbergen midden in de stad. Het was echter de vraag over hoe de soldaten om gingen die hem plots agiteerden. 'Ze gooien mensen in de cel die de vluchtelingen proberen te helpen. Onder andere.' Na dat gezegd te hebben kwam de rest er als van zelf uit. Hij vertelde met gebaren en stemmetjes over Marwans heldhaftige werk, zijn gevangenschap en vervolgens over zijn eigen reddingsmissie tot hij bij het heden eindigde. 'Ik wou dat hij hier was,' besloot Iwan zijn verhaal met een dramatische zucht.

Guila luisterde als geobserdeerd naar de woorden van haar broer. Van al haar broers had Iwan altijd haar wens naar drama en romantiek het beste begrepen. Ze keek dan ook gefascineerd toe hoe haar broer zijn avonturen met de jonge man uitbeeldde en geen detail oversloeg. Het shockeerde haar tegelijkertijd ook om te horen over de opsluiting van Marwan: ze wist dat het niet de goede kant op ging in het Noorden, maar dat het zo erg was... Gelukkig eindigde Iwan het verhaal op het moment dat ze bij elkaar kwamen op romantische toon en hoe Iwan zijn vriend had gered. Guila sloeg haar handen glunderend in elkaar na Iwans laatste dramatische zucht. 'Iwan, dat is zó romantisch!' riep ze uit, al dempte ze ook snel haar stem weer. Gelukkig zaten ze op de zolder van de herberg. Ze trok haar broer weer naast haar op de bank. 'Och, lief, hij zal snel ook weer zich in de herberg kunnen vertonen. Celine zal vast snel haar hersenen weer vinden als én de Koningin en de Generaal en de Koning voor haar neus staan. En anders zijn jullie áltijd welkom in het kamp. Flynn zal het vast niet erg vinden om de logeerkamer uit te lenen.' Ze had inmiddels haar arm om haar broers middel gelegd en leunde zo met haar hoofd op zijn schouder. 'Je zal zien dat er snel een tijd komt dat jij jouw eigen liefdesverhaal op het toneel kan spelen!'

Iwan glimlachte enkel bescheiden toen hij de reactie van Guila hoorde, maar voelde dat hij meegenomen was door zijn eigen dramatiek en haar enthousiasme. Hij greep dan ook verrukt haar handen vast. 'Het was erg romantisch.' Zoiets had hij voor zichzelf nooit echt verwacht. Hij had genoten van de romantische verhalen van Guila en van Erin, zelfs van zijn tweelingbroer, maar voor zichzelf had hij het nooit zien gebeuren. Met een afwezige glimlach luisterde Iwan naar de positieve woorden van zijn zuster. Hij was al lange tijd niet meer in staat om zo positief te zijn als haar. Eerlijk gezegd verbaasde het hem Guila nog altijd zo te horen praten. Hoe vaak waren de zaken nou al niet fout voor haar uitgepakt? En toch had ze zo een vertrouwen dat het allemaal wel goed zou komen in de toekomst? 'Ik denk dat we jullie graag een keer komen bezoeken in het kamp,' vertelde Iwan met een glimlach terwijl hij met een hand door Guila's krullen gleed. Hij glimlachte bij het idee dat hij weer op het toneel zou staan, maar dacht niet dat hij ooit zichzelf als onderwerp zou nemen. Dat mochten acteurs na hem wel doen als ze de grote artiest Dante eer aan deden met hun optredens. 'Zus, laten we je bagage halen. Ik ben namelijk erg benieuwd wat voor jurk je bij hebt. Dan kan ik alvast beginnen na te denken over je oogverblindende transformatie.'

Guila smeekte zo ongeveer haar broer om de details van de romantiek te vertellen. Ze had ook altijd zo gesmuld van romannetjes, laat staan van de escapades van haar broers en van Sibel. En och, Sibel had het in hun tienerjaren toch bont gemaakt met een zekere huidige Koning... 'Jullie zijn altijd welkom,' glimlachte ze tevreden, waarna ze haar broer een kus op zijn neus gaf. Vervolgens kwam ze overeind met een sierlijke pose. 'Hm, ik ga er zo oogverblindend uit zien dat Flynn zal sméken om nog een kind met mij te kunnen maken,' grijnsde ze vol plezier, terwijl ze niets anders kon dan mee gaan in Iwans toon, en zo met haar opbollende rokken in de kamer rond draaide. Vervolgens plofte ze weer lachend naast haar broer neer op het bed, maar vertrok haar gezicht ook lichtelijk. Voor een seconde had ze niet aan haar zoon en zijn veiligheid gedacht. Dat voelde niet goed. Toch probeerde ze niet te veel aan Iwan te laten zien hoe haar stemming zo van het ene op het andere moment kon wisselen en zette ze al snel weer haar glimlach op. 'Enkel mijn koffer! Indra en Flynn mogen hun eigen rommel mee de trap op sjouwen,' glimlachte ze trots, al vertelde ze daar niet bij dat Flynns koffer nog voor zo'n driekwart vol zat met Guila's spullen. Ze dacht niet dat haar vriend dat überhaupt wist, gezien zíj zijn spullen had ingepakt. Vervolgens sprong ze op en nam ze haar broer aan zijn hand mee de trappen af.

Nieuw

Indra had al urenlang een bespreking gehouden met Marcus en hemzelf. Hij begreep erg goed dat zijn Generaal en oud-Generaal niets aan het lot over wilden laten en ieder detail hadden willen bespreken, maar hij was zelf doodop na hun reis richting Tyrosh en de zorgen die zijn hoofd door spookten. Het voelde echter goed in de Eenbenige Krijger te zijn. Behalve de huiselijke sfeer die hij herkende van zijn eerdere bezoeken had hij ook meegekregen hoe hard de mensen in de taverne werkten om de vluchtelingen te helpen. Ondanks de bedompte sfeer die in sommige delen van de stad hing, was er hier toch hoop te vinden. Het gaf hem in ieder geval dat beetje meer moed om het paleis te betreden over enkele dagen. Hopelijk zou hij ook zijn steentje bij kunnen dragen. Uiteindelijk had Flynn Marcus en Indra alleen gelaten toen ze hun plannen zo goed als besproken hadden en over de veranderingen in het kamp spraken. Liever dan verstrikt te raken in de energieke gesprekken van zijn vrouw en haar broer of wat ze dan ook uitvoerden daar boven, was hij beneden de kroeg in gegaan. Met een kleine glimlach zag hij daar Chaol zitten. Indra had het niets gevonden om de man ook in de taverne te laten verblijven. Flynn had er echter op gestaan hem dicht bij hen te houden. Zijn vriend kon vast alle steun gebruiken met hun missie in het vooruitzicht. Uiteindelijk dacht hij haar helaas niet te hebben overtuigd met het argument voor sympathie, maar eerder met een van achterdocht. Als hij hier was konden ze hem tevens beter in de gaten houden. Met een frons schoof hij een kruk naast Chaol en legde een hand op zijn schouder als begroeting. Er trad een vrouw op te midden van de kroeggasten die de meeste aandacht trok. 'Hoe voelt het terug in Tyrosh te zijn?' vroeg Flynn na een korte stilte.

Chaol zat stilletjes in de hoek van de herberg aan een afgezonderde tafel. Hij had geen aandacht willen trekken in de herberg waar hij jaren geleden zo'n vaste klant en gast was geweest. Ze zouden hem vast niet herkennen, en als ze dat al deden, durfden ze hem niet aan te spreken. Tijdens de reis was hij tevens niet erg spraakzaam geweest met zijn reisgenoten: het was duidelijk dat Flynn en Indra graag in stilte reisden en dat de partner van Flynn daar enkel spraakzamer door was geworden. Chaol had dan ook ver van de vrouw af gereden. Juist door die stilte had hij aan niets anders kunnen denken dan aan Hester, maar ook aan Celine. Die gevoelens waren overigens heel dubbel geweest. Plots voelde hij een hand op zijn schouder en werd zo uit zijn gedachten getrokken, zodat hij zich weer in de kroeg bevond. Zo keek hij in het gezicht van zijn goede vriend en gebaarde hij hem om plaats te nemen. Ook Chaol was in eerste instantie stil, om zo over zijn antwoord na te denken. 'Dubbel,' zei hij oprecht, waarna hij ook naar de zingende vrouw keek. Hij wilde niet teveel opvallen met de Kapitein naast hem. 'Ik hoop gewoon dat alles goed gaat. Dat ik waardevolle informatie aan jullie heb kunnen schenken. En dat-' Hij klemde zijn kaken. 'Dat Celine eindelijk in ziet dat ze met de verkeerde mensen in zee gaat.'

Flynn bekeek de zingende vrouw die zo vol enthousiasme haar liederen zong en de gasten mee kreeg in haar lied. Afgeleid aan het tafereel voor hem was het niet te zeggen dat de stad een moeilijke tijd door ging, dat zovelen op straat leefden en amper wat te eten hadden, dat er mensen gevangen werden gezet enkel omdat anderen poogden te helpen. Flynn keek kort naar Chaol en bestudeerde zijn gezicht. Hij had veel geleerd over zijn vriend sinds het uitgekomen was hoe hij deels zijn tijd had gespendeerd in Tyrosh met de Noordelijke landvrouwe. Maar het voelde alsof er nog een hoop was dat hij niet wist. Zijn eigen leven, daarentegen, was al lange tijd wijd en zijd bekend. Misschien waren niet alle verhalen die de ronde deden over zijn leven juist, maar hij had nooit echt de mogelijkheid gehad het privé te houden. Ergens benijdde hij Chaol dat hij die keuze had gehad. Toch gunde hij het de man zeer om die mogelijkheid tot het opbouwen van een nieuw leven te hebben. 'We zijn goed voorbereid dankzij jouw informatie. Dat zegt misschien niets, maar is beter dan blind het gebouw in te gaan.' Flynn leunde naar achteren op zijn kruk en rustte zijn rug tegen de ruwe muur. 'Hoe heb je haar leren kennen?' Van de meeste informatie die hij had gehad, was het vooral functioneel geweest, niet per se persoonlijk. Flynn was enkel benieuwd.

De vraag van zijn vriend bracht kort een glimlach op zijn gezicht. Het deed hem denken aan zijn jaren als jonge jongen en hoe hij elke stap van zijn jeugdige leven had afgelegd met Celine. 'Mijn vader was de monteur van het paleis. Als er gebroken gordijnen waren, dan maakte hij die. Zakte een stoel in elkaar? Dan had hij die binnen de korte keren opgelapt. De oude landheer liet zijn dochter altijd met de kinderen in het paleis spelen.' Hij zag het zo voor zich: de bijna witte haren van Celine met haar tevreden gezicht en haar blauwe jurken. Hijzelf die haar overal in en buiten het paleis volgde. Ze waren altijd onafscheidelijk geweest. 'We hadden meteen een klik en zijn zo samen opgegroeid. Ik verhuisde echter naar de haven toe om schepen te bouwen en Celine moest haar plichten als landvrouwe oppakken. Daardoor- we groeiden uit elkaar.' Hij nam een flinke slok van zijn wijn en probeerde zich af te sluiten van de vrouw die de zo bekende liederen van het Noorden zong. Hij had Celine nog weleens naar de herberg meegenomen en dan genoot ze zo erg van de muziek. 'Niet alle geruchten zijn waar over haar. Achter alles wat er nu wordt gezegd en beweerd- ze is een goed persoon.' Hij keek kort zijdelings naar zijn vriend. 'Niemand van jullie heeft ook maar iets laten vallen over wat jullie van plan zijn met haar.' Hij wist niet of hij zijn Generaal wel vertrouwde dat zij Celine niets aan zou doen.

Flynn luisterde naar het antwoord van Chaol. Hij probeerde zich er een voorstelling bij te maken. Hij had genoeg herinneringen van zijn jeugd en de sporadische bezoeken aan zijn families om een leven in het paleis voor te stellen. Hij had er nooit tussen gepast, maar had zeker wel genoten van die korte bezoeken. Als hij maar niet te lang stil hoefde te zitten tijdens de ellenlange diners. 'Twee verschillende werelden?' gokte Flynn. Hij herkende dat van de verhalen van zijn eigen ouders en grootouders. De adel was nooit erg gesteld geweest op mensen buiten hun eigen kringen die de paleizen infiltreerden. Hij dacht dat het tegenwoordig beter was, maar eerlijk gezegd had hij geen weet van het huidige leven dat de adel leed. Flynn keek terug naar de vrouwelijke artiest die een nieuw triester lied begonnen was. 'Ik hoop dat ze dat nog steeds is.' Hij had slecht vage herinneringen aan de vrouw. Hun paden hadden zeker gekruist in de paleizen die ze bezochten, maar ze was altijd te oud en te kil geweest voor zijn jeugdige fratsen. 'We willen enkel op haar in praten. Indra kan niets doen vanuit Tyrosh zonder het leger. Sibel daarentegen-' Hij haalde onzeker zijn schouders op. 'We weten weinig over wat zij van plan is te doen als het fout gaat. Ik denk niet dat ze zich zomaar tegen Celine zal keren, maar-' Flynn vond het moeilijk in te schatten hoe veel het zijn vriend zou deren te horen wat hij dacht dat Sibel in staat was te doen met de Noordelijke landvrouwe.

'Twee hele verschillende werelden,' verzuchtte Chaol, waarna hij benieuwd naar de andere man keek. Flynn wist vast hoe hij zich voelde: uiteindelijk kwam de partner van zijn vriend ook uit het paleis en konden de twee niet meer verschillend zijn dan dag en nacht. Zo had hij lange tijd ook over hemzelf en Celine gedacht. Misschien had het op de lange termijn ook wel gewerkt, maar daar hadden ze nooit achter kunnen komen door de tussenkomst van de Quandaïers. De trieste liederen van de zangeres hielpen ook niet aan zijn stemming mee. Na de woorden van Flynn wierp hij de man een toch ietwat achterdochtige blik toe: alsof ze enkel zouden gaan práten. Daar kende hij Indra nu ook al te goed voor. Als hij niet met haar had ingestemd om mee te gaan, dan zou ze hem nog gedwongen meegenomen hebben en echt niet op een vriendelijke manier. 'Maar wat, Flynn?' vroeg hij vermoeid. Hij dacht niet dat de Koningin nou per se zoveel bruter was dan het team vanuit het legerkamp.

Flynn zucht nog maar eens met Chaol mee. Hij had niet gedacht dat hij zelf nog met het hele adel gedoe in aanraking zou komen, maar zijn relatie met Guila had daar wel verandering in gebracht. Ze maakte hem graag wijs dat het nu geen verschil meer uit maakte dat ze een prinses was, dubbel zelfs, maar Flynn werd er nog te vaak aan herinnerd. Dat ze hier nu waren had dat voor een groot deel bepaald. Misschien als Quandaï niet gebeurd was dan hadden hij en Guila kunnen leven zoals Renee en Tobias. Maar Flynn kon niet zeker zeggen hoe zijn situatie er uit had gezien als hij Guila niet weg had laten gaan na hun ruzie, als ze in Evenfall was gebleven en niet naar Quandaï gereisd was of zelfs, als hij nooit achter haar aangegaan was. Er waren te veel momenten geweest die hun lot had kunnen veranderen als één van hen een andere keuze had gemaakt. Flynn haalde twijfelend zijn schouders op. 'Ze kan het Noorden van Celine, van de Storms, weg nemen.' Het klonk wellicht niet zo bruut als het gevangen nemen of straffen van de landvrouwe, maar dit zou symbolisch de grootste keuze zijn die Sibel kon maken en zou reden tot een burgeroorlog kunnen worden. Zo zag Flynn het tenminste. 'Ik weet niet of de herinnering aan de laatste burgeroorlog in Tarth sterk genoeg is om men ervan te weerhouden het weer zo ver te laten komen. En die vervloekte Quandaïers-' Hij balde zijn handen samen en keek met een diepe frons naar de vloer. Hun inmenging had alles te ingewikkeld gemaakt, voor hem persoonlijk en voor het land in het algemeen. 'Heb je enig idee hoe Celine met Quandaï in contact is geraakt?'

'Dat zou een burgeroorlog veroorzaken,' mompelde Chaol ontstemd. Echter kon hij ook wel in zien hoe Sibel geen andere keuze had in deze situatie, gezien Celine zo gegrepen leek door de Quandaïse delegatie. Het gevaar was wel dat Rohan meteen het Noorden voor zichzelf zou opeisen en nu stond Celine daar nog pontificaal tussen. Hij trok een wenkbrauw op bij zijn volgende vraag. 'Ik zou het niet weten, maar het zal niet fraai zijn geweest. De Quandaïers hebben de neiging, zoals jij ook net zo goed weet, om zich overal tussen te wurmen met gladde praatjes en mooie beloftes. Zo zal het begonnen zijn. Ze hebben vast ingespeeld op de onvrede van Celine tegenover het leiderschap van Sibel.' Dat was hoe hij het zag, al wist hij niet in hoeverre het waar was. Misschien had Celine ook wel zo haar eigen agenda in dit hele gedoe. De liederen begonnen tegelijkertijd weer op te zwellen en de eerste mensen begonnen al de dansvloer te betreden. Hij moest er niet aan denken om met zijn zware gedachten tussen de geveinsde jovialiteit van de Noorderlingen te zitten. 'Ik denk dat het tijd is dat ik ga slapen,' gromde hij, waarna hij zijn laatste beetje wijn op dronk. 'Ze hebben mij de kleinste zolder gegeven van het Noorden,' merkte hij op, waarna hij glimlachte. 'En het is dus perfect.' Hij wilde zich nu puur alleen terugtrekken en niet rekening met andere hoeven houden. 'Ik zie je morgen, Flynn. Geniet van het schouwspel zolang het nog kan.' Hij klopte de andere man op zijn schouder.