De Eenbenige Krijger

Flynn knikte langzaam. Uiteindelijk moest niemand dat willen. Behalve Quandaï. Ze hadden het inmiddels erg duidelijk gemaakte dat ze maar al te graag hun buurland een oorlog in wilden leiden zodat ze zelf in de chaos de overwinning zouden kunnen behalen. Flynn probeerde te begrijpen wat Celine hier uit zou kunnen halen, maar hij was niet strategisch genoeg in politieke zin. Hij wist wél dat Tyrosh de beste plek was een oorlog te beginnen. De ruige kust had genoeg delen waar soldaten zich verscholen op konden stellen. De nauwe straten in de binnenstad waren makkelijk af te sluiten. Het paleis was het beste doelwit met zijn plek op de hoogste heuvel in de stad en omstreken. Flynn werd uit zijn gedachten gehaald door Chaols plotselinge aankondiging en knikte kort terwijl hij zijn vriend al hem de rug toe zag keren. Hij hield echter plots een hand op om de man tegen te houden en zocht voor een tel in zijn binnenzak. 'Ik moest je dit geven van Hester zodra we aangekomen waren.' Het koste hem wat tijd om het geweven bandje te vinden. 'Het speet haar dat jullie niet meer tijd hadden om afscheid te nemen. Ze zei dat ik het moest geven net voor de dag, als extra steun. Ik heb haar niets verteld maar-' Wat ongemakkelijk keek Flynn naar de verschillende kleuren draad die samen gebonden waren in een patroon. Hester had hem uitgelegd waar het voor stond, het waren kleuren en patronen typisch voor de Zomereilanden waar ze was opgegroeid, maar hij had het niet allemaal kunnen onthouden. 'Ze heeft aangevoeld dat er meer gaande is.' Hij wist niet precies wat er zich had afgespeeld tussen de twee voor Chaols vertrek, maar het moest niet makkelijk zijn geweest. 'Ik weet dat we over oorlog spreken en over politiek, verantwoordelijkheid en wat nog meer, maar- Je weet voor wie we het doen.' Zijn stem was naarmate zijn woorden vorderden zachter geworden en trilde zelfs van de emoties die hij voelde.

Chaol had de hand van Flynn niet verwacht en zo keerde hij zich dan ook om met verbaasde, maar tegelijkertijd ook nieuwsgierige blik. Zijn gezicht viel echter bij het zien van het geweven bandje. Hester had het in de kleuren van de Zomereilanden en tevens de lievelingskleuren van Chaol gemaakt en het zag eruit alsof Hester er avonden mee bezig was geweest. 'Aangevoeld?' vroeg Chaol stilletjes en met een tikkeltje achterdochtige ondertoon. Hij was zó voorzichtig geweest met zijn vriendin, om ervoor te zorgen dat ze niets door zou hebben en dat ze het later allemaal konden uitpraten. Of nooit. En nu was plots zijn vriend naar haar toe gegaan en had Hester bandjes voor hem gemaakt en bracht Flynn dat plots en- Gefrustreerd wreef hij over zijn voorhoofd heen en pakte het bandje uiteindelijk uit Flynns hand. De andere man kon er ook niets aan doen dat Hester zo verdomd slim was en alles altijd leek door te hebben. 'Bedankt, Flynn,' zei hij uiteindelijk ook maar, waarna hij de trillende stem opmerkte van de andere man. De woorden ontroerde hem tevens. 'We weten voor wie we het doen.' Hij herhaalde de woorden met een glimlach en vertrok vervolgens naar zijn zolderkamertje toe.

Nieuw

Iwan keek met een zucht naar de laatste gasten die de taverne nog zo laat op de avond binnen had zitten en leunde verveeld met beide ellebogen op de bar. Hij had Eileen beloofd de taverne af te sluiten als de laatste gasten weg waren. Hij deed dat normaal nooit, maar hij sliep de laatste dagen maar slecht en vond het dus geen probleem wat van zijn nachtelijke uren op te moeten offeren en te wachten tot de kroeg leeg liep. Bovendien voelde hij zo tenminste nog dat hij iets kon doen. Iwan had Marwan al een week niet op kunnen zoeken vanwege het bezoek van zijn zuster aan de taverne. En Guila zat nu in het paleis tussen allerlei vijanden. Normaal zou hij misschien gesmuld hebben van dat soort drama, maar het maakte hem alleen maar moe van alle zorgen. Gelukkig kon hij Eileen en haar familie helpen die hun handen al vol genoeg hadden met de vele vluchtelingen die gepasseerd waren in de afgelopen dagen. De naderende bruiloft had op de een of andere manier de situatie in de stad enkel slechter gemaakt. Hij vroeg zich af hoe veel meer mensen de taverne nog kon helpen. Ze hadden het geluk dat de bruiloft ook de nodige reizigers en handelaren aan had getrokken. De Eenbenige Krijger was dan altijd een stuk drukker bezet en voller op de avonden en behield een stroom aan geld. Iwan dacht dan ook niet dat hij de taverne snel zou kunnen sluiten.

Esra was de afgelopen dagen veel buiten de taverne geweest. Het was druk, wat betekende dat ze ook veel ingrediënten nodig hadden om al hun bezoekers eten te kunnen geven. Esra was er dan ook op uit gestuurd naar de markten en de haven om dagelijks verse producten te halen. Het was echter zo'n chaos in de stad dat het allemaal veel langer duurde en hij ook meerdere malen per dag moest gaan om de spullen te kopen die ze nodig hadden. Hij was dus niet veel in de taverne te vinden. Ook vandaag was het een chaotische dag geweest. Eigenlijk was vandaag Esra's vrije dag, maar toch was hij 's ochtends vroeg opgestaan om een handje te helpen. In de middag was hij echter door Eileen weggestuurd en had ze hem verboden om de rest van de dag nog één stap in de taverne te zetten. Hij had nog gezegd dat hij het echt geen probleem vond om op zijn vrije dag te werken, maar Eileen had erop gestaan dat hij van zijn vrije dag moest genieten. Normaal hing hij op zijn dag vrij wat rond in de stad, maar door alle drukte had hij besloten de stad te ontvluchten en wat rust te zoeken in de heuvels die achter des had lagen. Het was een hele klim geweest, maar het uitzicht was het meer dan waard. Bovenop de heuvel had hij genoten van een kruik Zomerwijn, een stuk brood en wat verse kaas die hij mee had genomen. Zo had hij genoten van de ondergaande zon en was in het donker weer teruggekeerd. Nu liep hij richting de taverne en zag hij nog enkele gasten naar binnen gaan. Normaal was het richting dit uur vrij rustig, op een paar vaste gasten na, maar nu was de stad nog levendig en was het dus ook drukker in de taverne. Toen hij de deur opende en naar binnen stapte, had hij verwacht om Eileen achter de bar te zien, maar niemand minder dan Iwan stond er. In het begin was het vreemd geweest om hem hier weer regelmatig te zien, maar Esra had al snel geaccepteerd dat hij hem vaker tegen het lijf zou lopen en merkte dan ook dat hij er lang niet zoveel moeite mee had. Hij had zijn verwachtingen inmiddels wel bijgesteld ten opzichte van de laatste keer dat hij Iwan had gezien en dat had hem goed geholpen. Met een glimlach liep hij richting de bar en nam hij plaats op één van de krukken. 'Eén grote mok Zomerwijn, alstublieft, meneer de barman.' grapte hij.

Iwan had het net in zijn hoofd gehaald om maar een optreden te geven om zijn verveling te bevechten, ondanks dat het enkel meer gasten aan zou trekken en waarschijnlijk de halve herberg wakker zou maken, toen hij een herkenbaar figuur binnen zag komen. Enthousiast begroette Iwan Esra en had hem binnen no time een mok met zomerwijn voor gezet. 'Bij de Goden, eindelijk een gast die mij uit mijn verveling kan redden! Vertel me iets leuks. Hoe was je dag? Waar ben je geweest? Heb je interessante personen ontmoet?' Gretig bleef hij voor zijn vriend staan en wachtte zijn antwoorden af. Ondanks wat er tussen hen gebeurd was, had Iwan de vriendschap van Esra nooit lang hoeven missen. Hij had er erg naar uitgekeken om weer tijd met de man door te kunnen brengen toen hij besloten had om in Tyrosh te blijven. Erin had erg sceptisch geleken toen hij zei dat er vast niets meer tussen hen in stond en eerlijk gezegd was hij verontwaardigd geweest haar waarschuwingen te horen. Echter kon hij het haar niet kwalijk nemen. Ze was erg betrokken bij haar familie, maar haalde zich soms te veel problemen in haar hoofd. 'Oh, je hebt echt iets gemist vandaag,' vervolgde Iwan om in zijn enthousiasme maar zijn eigen verhaal te vertellen in plaats van die van Esra af te wachten. 'Samuel heeft uitgevonden hoe hij zelf het trap hekje open kan maken. Hij heeft hier lachend de hele taverne rond gerend met je broer achter hem aan. Naakt!' Hoofdschuddend legde hij zijn armen op de bar. Hij had erg genoten van het tafereel dat zich af had gespeeld terwijl hij iedereens aandacht probeerde te trekken met een paar liederen. Hij had de humor er wel van in kunnen zien en het erg goed kunnen gebruiken.

'Wow,' gniffelde Esra toen hij overspoelt werd met vragen. Eerst nam hij een grote slok van zijn Zomerwijn. 'Ah, dat doet een man goed.' zei hij tevreden. 'Ik heb een prima dag gehad- wat zeg ik je, een heerlijke dag!' begon hij zijn verhaal. 'Ik ben eerst nog even snel naar de markt gerend om een goede kruik Zomerwijn te kopen bij die man die altijd op dat hoekje staat. En ook wat vers brood en verse kaas en vervolgens ben ik de stad uit gegaan en heb ik de heuvel achter de stad beklommen. Het was bloedje heet, ik was dan ook helemaal bezweet toen ik boven kwam, maar het uitzicht was voortreffelijk!' Het mooiste moment van de dag vond Esra de ondergaande zon. De zonsopkomst was ook mooi, maar vaak was hij nog niet wakker om deze mee te maken - of hij was al druk aan het werk en had geen tijd om er eens rustig naar te kijken. 'Daar heb ik mijn heerlijke versnaperingen genuttigd.' zei hij chique, waarna hij nog een slok nam. 'En vervolgens ben ik weer aan mijn tocht naar beneden begonnen en nu zit ik hier. En wat betreft die interessante mensen, tijdens mijn eenzame picknick heeft een berggeit me gezelschap gehouden, telt dat ook?' De geit was vast komen loeren toen hij het brood en de kaas van Esra had geroken. Esra had het beest dan ook een stukje brood gegeven en vanaf dat moment was de geit niet meer weg gegaan. Het werd op een gegeven moment zelfs zo erg dat de geit hem deels naar benden was gevolgd. Toen hij doorkreeg dat er echt niets meer te halen viel, was hij eer naar boven gesjokt. 'Oh, die Samuel toch.' lachte Esra. 'Het is ook een echte dondersteen. Ik zou zo een goudstuk betalen om het gezicht van Hakeem te zien.' grapte hij. Hij wist hoe zijn broer soms op dat soort situaties kon reageren. Esra kon er de humor altijd wel van inzien. Hij was ook dol op zijn nichtje en neefje en nam hen op zijn vrije dag wel eens mee de stad in. 'En wat heb jij vandaag gedaan? Je verveeld zo te horen?' grapte Esra en dronk de resterende inhoud van zijn mok in één keer leeg. Hij was dorstig geworden door zijn toch.

'Bij Theophanus? Goede keuze,' mompelde Iwan bedenkelijk. Hij herinnerde zich nog iets te goed hoe vaak hij de man opgezocht had in zijn eerste manen in Tyrosh. Iwan had dus ook al snel zijn naam leren kennen, die van zijn kinderen en zijn vrouw, en had van alles te weten gekomen over zijn leven. Nu was het al weer zo lang geleden- Wellicht moest hij maar eens praatje gaan maken. En niet voor de wijn. Iwan luisterde met een glimlach verder naar het verhaal van Esra en knikte goedkeurend. 'Je hebt ook wel iets dat geiten vast niet kunnen weerstaan. Een vriend van mij had tijdenlang een geit met wie hij samen leefde in zijn huifkar. Hun relatie begon pas te verzuren toen meneer de geit zijn werk op begon te eten.' Ongelovig schudde Iwan zijn hoofd en tikte ritmisch met zijn vinger tegen het hout van de bar en steunde nonchalant op de bar met zijn elleboog. 'Hoewel ik je natuurlijk als volkomen bekwaam zie om ook menselijk gezelschap aan te trekken hoor,' voegde Iwan nog toe. Hij lachte vervolgens mee met Esra om zijn broer. 'Ik kan het wel voor je na doen!' Met een grijns, die al gauw vertrok in een wanhopige uitdrukking deed hij zijn best om op komische wijze het hoofd van Hakeem na te maken. Bij de Goden, wat had hij er om gelachen. 'Ik ben de hele dag aan het werk geweest. Vanochtend heb ik nog opgetreden, maar er was niet veel behoefte aan mijn muziek.' De sfeer was überhaupt de laatste weken erg omgeslagen. 'Verder heb ik toch niet zo veel te doen,' verzuchtte Iwan teleurgesteld. Sinds hij zijn plannen om een theatergroep op te zetten had beëindigd was hij op zoek naar andere bezigheden die hem van zijn zorgen konden verlichten. Hij wist namelijk maar al te goed waar hij anders naar zou grijpen. 'Nog één?' Iwan wachtte niet op een antwoord maar pakte de lege mok van Esra op om hem bij te schenken.

'Bij de Goden, ken je de hele markt bij naam? Of blijft het bij de wijnverkoper?' grapte Esra, terwijl hij met zijn vingers op de bar tikte. In de tijd dat hij hier was geweest, was de taverne echt zijn tweede thuis geworden. In alle eerlijkheid miste hij het leven in het kamp totaal niet. Dit bruisende bestaan paste veel beter bij hem. Er waren altijd wel nieuwe mensen om te ontmoeten, nieuwe dingen om te leren. Esra had zich hier nog nooit verveeld - als kind in het kamp was dat wel anders. Bij Iwan's opmerking over geiten begon Esra te gniffelen. 'Ze noemen me ook wel de geitenfluisteraar.' zei hij serieus en lachte om het verhaal van Iwan's vriend en de geit. Toen zijn vriend er nog snel aan toevoegde dat Iwan ook bekwaam is om menselijk gezelschap aan te trekken, moest Esra nog harder lachen. 'Ik wou net zeggen, in het verleden is me dat bij jou ook gelukt en ik geloof niet dat jij onder de categorie geiten valt.' lachte hij. Esra zelf had er geen problemen mee hoe het tussen hen was gegaan. Ze hadden een aantal leuke nachten gehad en daar was hij blij mee. Het feit dat Iwan nu een relatie had, zorgde niet voor jaloezie of wat dan ook, in tegendeel zelfs, hij was alleen maar blij dat hij iemand gevonden had waarmee hij zich goed voelde. Esra zelf wachtte nog steeds op zo'n persoon, al had hij niet te klagen: hij had genoeg mensen om hem heen van wie hij hield en die ook van hem hielden. Een glimlach verscheen op Esra's gezicht toen Iwan Hakeem nadeed. 'Laat hem dat maar niet zien. Dan ontploft hij helemaal.' waarschuwde hij. Bij het horen van Iwan's daginvulling keek Esra hem aan. 'Er zijn genoeg mensen die van je muziek genieten, Iwan. Dat weten we allebei!' verzekerde hij hem en keek hoe zijn mok wederom gevuld werd. 'Waarom probeer je niet om weer op te markt te spelen? Er is nu veel nieuw publiek?' stelde hij voor en nam vervolgens een slok.

Iwan voelde dat zijn glimlach voor even verdween terwijl hij naar zijn handen keek en haalde zijn schouders op. 'Enkel de wijnverkoper,' gaf hij toe. Hij was er niet erg trots op. Het overviel hem nog wel eens hoe erg zijn leven zich had aangepast aan zijn drink gedrag. Iwan keek met een brede lach op toen hij de grap van Esra hoorde. De woorden van zijn vriend wisten hem erg snel weer uit zijn gedachten te trekken en grinnikend bekeek hij de man voor zich. 'Ik ben wel erg goed in het spelen van geiten. Ik heb het al voor twee verschillende optredens moeten doen. Echter weet ik niet of het telt dat ik in één van die voorstelling eigenlijk een man was die omgetoverd was tot geit door de geneesvrouwe van zijn dorp.' Bedenkelijk wreef Iwan langs zijn kin en glimlachte opgelucht dat ze zo konden praten naar Esra. Hij wist het altijd wel voor elkaar te krijgen om Iwan aan het lachen te maken. 'Ik leer Nuria het wel aan. Dan kan zij het voor hem voordoen,' grinnikte hij vervolgens. Het had even wat tijd gekost voor het verlegen meisje om met hem te willen praten, maar nu speelde hij regelmatig met haar. Het deed hem denken aan de kinderen van zijn broers, aan de kersverse zoon van zijn zus, die hij allen maar zelden zag. Hij had er nooit zo behoefte aan gehad, maar nu- 'Ik weet niet of het echt veilig is. De wacht is tegenwoordig keihard tegen straatartiesten en-' Wat ongemakkelijk keek Iwan om hen heen. 'Eerlijk gezegd weet ik niet of het een goed idee is als ik te veel aandacht trek nu. Het is al erg genoeg dat ik al een volle week niet langs ben geweest bij hem.' Hij zuchtte dramatisch als hij aan zijn vriend op die zolderkamer dacht. 'Of-' Plots opgewekt leunde hij dichter naar Esra. 'Ik kan optreden en jij kan dan mijn wacht zijn! Uitkijken of er geen van Celine's waakhonden er aan komen, wilde fans van me vandaan houden.' Hij maakte het expres maar extra spannend.

'Dat wil ik wel eens zien, Iwan die een geit speelt.' gniffelde hij. Iwan kwam vaak thuis met de vreemdste verhalen over rollen die hij had gespeeld. Esra kon altijd erg van die verhalen genieten en probeerde zich dan voor te stellen hoe dat eruit had gezien. 'Nuria? Daar zou ik helemaal mee oppassen als ik jou was. Als ze eenmaal leert hoe het moet, stopt ze er niet meer mee.' lachte hij. Hij vond het heerlijk om met zijn nichtje en neefje te spelen en te ravotten. Als Erin en Hakeem er beiden niet waren, gebeurde het nog wel eens dat Esra de verantwoordelijkheid voor de zorg van de kinderen op zich nam. Stiekem liet hij ze altijd net wat langer opblijven dan ze eigenlijk mochten, of hij nam ze mee naar de markt om bij de kraam vol lekkernijen iets uit te kiezen. Dat had hem al snel de titel "leukste oom" opgeleverd. Hij feit dat hij hun enige (echte) oom was, liet hij maar even weg. 'Mm, daar heb je wel een punt.' mompelde hij, toen Iwan hem zei dat het beter was om niet teveel aandacht te trekken. 'En wat nou als we wekelijks een muziekavond hier organiseren, in de taverne? Niet gewoon een keer een liedje spelen als je zin hebt, maar gewoon een avondvullend programma? Dan promoten we dat op de markt en in de stad, ik weet zeker dat mensen daar interesse in hebben! Dan kan je misschien ook wel verhalen vertellen enzo, hoe heten die dingen ook alweer? Ah! Monologen houden! En dan kunnen we het misschien rond een thema doen, waarbij we ook een daghap hebben gebaseerd op dat thema!' Esra wist zeker dat Eileen er wel voor open zou staan, of er in ieder geval over na wilde denken, als hij het voorstelde. Bij Iwan's plan keek Esra hem aan. 'Ik als wacht? Ik denk niet dat dat erg succesvol gaat zijn...' zei hij eerlijk en begon te lachen.

Iwan grinnikte geamuseerd als hij aan het kleine meisje met zijn gekke bekken dacht. Hoewel het hem in het begin wat tijd had gekost, voelde hij zich erg op zijn gemak tussen de familie van de Eenbenige Krijger. In het begin had hem nog te vaak er aan herinnerd dat hij zijn eigen familie amper zag en dat ze nooit een zelfde relatie hadden als hier tussen de Robsons en Hosters en al hun andere naasten. Maar ze hadden hem altijd met open armen ontvangen. Het deed hem in ieder geval goed een familie te zien die zo vergevensgezind was en zo graag iedereen een tweede kans gaf. Iwan wist dat hij dat zelf er nodig had gehad, maar anderen hadden die rust hier ook gevonden, zoals zijn ome Ren en nu de vele vluchtelingen. Geïntrigeerd door het voorstel van Esra bleef hij met open mond luisteren en sloeg toen met zijn buist op de bar. 'Weet je wat, Esra, dat is een geweldig idee!' Tot nu toe had hij inderdaad maar zo nu en dan wat gespeeld, maar het had nooit een publiek getrokken dat werkelijk geïnteresseerd was in zijn muziek of theaterspel. Het waren altijd maar hongerige of dorstige gasten geweest die niet erg attent naar hem luisterden. Met een georganiseerd programma echter zouden ze wel een ander publiek kunnen bereiken. 'En ik kan vrienden uitnodigen! Ik ken zo veel artiesten die nu moeite hebben om plaatsen te vinden waar ze op kunnen treden.' Hij was om de bar heen gelopen en greep de andere man bij zijn schouders. 'Je bent een genie, Esra!'

Esra glimlachte breed toen Iwan zo enthousiast leek te zijn over zijn voorstel. 'Precies!' riep hij, waarna hij weer een grote slok van zijn zomerwijn nam. 'Hoe meer zielen, hoe meer vreugd!' lachte hij en keek de man die achter de bar stond aan. 'Ik weet zeker dat het een daverend succes gaat worden.' Esra wist dat de taverne genoeg bezoekers had die wel geïnteresseerd zouden zijn in een avond vol muziek en spel, daarnaast zou het vast ook een hoop nieuw publiek trekken wat voorheen niet naar de taverne toe was gekomen, daar kon Eileen vast geen nee tegen zeggen. 'Ach, wat zal ik zeggen,' gniffelde hij toen Iwan zei dat hij een genie was. 'je bent niet de eerste die het zegt.' grapte Esra en liet de wijn in zijn mok ronddraaien. Het was de laatste tijd zo druk en chaotisch geweest in de stad dat hij nu hij vrij was pas merkte hoe moe hij eigenlijk was. Esra voelde dan ook een diepe gaap opkomen, al probeerde hij deze te onderdrukken. 'Man man, al dat rondhangen met geiten heeft wel wat energie gekost.' Esra nam nog een slok en keek Iwan aan. 'Iwan, onder zoetsappig te worden en wat dan al niet, ik ben echt blij dat je hier je draai hebt kunnen vinden.' zei hij oprecht en glimlachte. 'En ik hoop dat je hem snel weer kunt zien.' voegde hij er nog aan toe. Hij wilde Marwan's naam niet noemen in een volle taverne, hij wilde geen aandacht trekken van mogelijke soldaten of andere mensen die op zoek naar hem waren.

Iwan had in zijn lijst al een handvol artiesten die hij zo snel mogelijk op zou zoeken om ze te overtuigen naar de herberg te komen. De meeste acteurs en muzikanten die hij had weten te strikken voor zijn eerdere plan om een theater te openen had hij ernstig moeten teleurstellen toen hij de oefenruimte weer had verkocht voor Marwans ontsnappingsplan. Hij hoopte maar dat ze weer met hem in zee wilde gaan. Hij had namelijk volgens hem de meest talentvolle personen gevonden. Grinnikend wees Iwan naar zijn vriend. 'Dat hoort je officiële titel te zijn. Esra, het genie. Misschien moet je Eileen eens vragen of ze je wil promoveren tot genie van de Eenbenige Krijger.' Hij glimlachte breed toen hij de briendelijke woorden van Esra hoorde. Hij knikte en keek met dezelfde tevreden blik naar zijn handen. 'Ik ook,' beaamde hij, maar zuchtte al gauw. Hij vroeg zich nog altijd af voor hoe lang dat zo kon blijven. Hij wist maar al te goed van zichzelf dat hij snel uitgekeken raakte op dingen. In het paleis had ook niets hem lang bezig kunnen houden. Hij had al een miljoen keer geprobeerd van kamers te wisselen met zijn broers of zus enkel en alleen omdat hij zijn eigen vertrekken dan weer zat was. Een keer had hij de bediendes hem laten helpen alle meubels naar de torenkamer te verslepen. Zijn moeder had er om gelachen, maar zijn vader- Eerlijk gezegd kon Iwan zich niet herinneren of zijn vader het wel door had gehad. Hij was vast te druk geweest. Het was in ieder geval beter geweest dan de woede die hij normaliter over zich heen kreeg in die dagen. Iwan glimlachte naar Esra en pakte een lege mok op om die naar Esra op te houden. 'Laten we proosten op jouw genie, op de geiten, op het leven.' Lachend bracht hij zijn mok naar die van Esra en zag toen dat een gast zijn aandacht probeerde te trekken. 'Ik ben hier nog wel even bezig. Mag ik je morgen om hulp vragen om samen Eileen te overtuigen dat dit een geniaal plan is?'

'Ik weet niet of deze tent op een genie zit te wachten.' gniffelde Esra en keek zijn vriend hoofdschuddend aan. Het was fijn om iemand als Iwan in de taverne te hebben. Esra beschouwde iedereen hier als familie en kon het stuk voor stuk met iedereen goed vinden, maar niet iedereen kon zijn flauwe humor en grappen waarderen, Iwan daarentegen was altijd wel in om te grappen en grollen en dat was iets wat Esra erg kon waarderen. Zeker in een tijd als deze, waarin de spanningen in Tyrosh om te snijden waren en iedereen honderden zorgen aan 't hoofd had, had Esra die ontspanning nodig. 'Op de geiten!' lachte Esra, die zijn mok tegen die van Iwan had getikt. Al snel zag hij hoe Iwan weg werd geroepen door één van de klanten van de herberg. Zelf dronk Esra zijn mok leeg en zette deze terug op de bar. 'Ja, natuurlijk. Het wordt ook maar eens hoog tijd dat ik mijn bed op zoek, morgen moet ik weer vroeg uit de veren. De inkopen doen zichzelf niet.' zei hij, terwijl hij wat munten op de bar neerlegde. 'Voor je harde werken.' zei hij, terwijl hij van de barkruk op stond en zich uitrekte. Esra voelde zich altijd schuldig als hij in de herberg dronk zonder iets te betalen, hij voelde zich dan ook verplicht om wat geld neer te leggen, ondanks dat dit eigenlijk niet hoefde.

[NEW]
Saul zat aan de bar van zijn oude, vertrouwde taverne met een mok wijn in zijn hand, terwijl hij zo en dan wat om zich heen keek, maar vooral verzonken zat in gedachten. Bij elk bezoek aan zijn vrienden nam hij een flinke fles mee van de meest verfijnde soort wijn die hij verkocht in de stad en rondom. Het mocht ook wel, gezien hij de plek elke keer weer een beetje meer in gevaar bracht door allereerst zijn gezicht te laten zien, en ten tweede door de steeds meer risicovollere missies die hij ondernam met zijn groep. Zo hadden ze laatst nog een patrouille wachters uitgeschakeld, die te dichtbij hun schuilplaats dreigde te komen. Hun volgende missie was echter in het water gevallen door het nieuws wat uit het paleis was gekomen. Het was reden geweest voor Saul om de laatste dagen witheet van woede geweest te zijn, nadat hij had gehoord dat Rohan gedood was in het paleis. Het ergste was nog dat verdomme alle grote spelers van dit land om hen heen gestaan hadden. Het was niet zo zeer dat hij Rohan in leven had willen houden, maar ze wisten in elk geval nu eindelijk een hoop over die man: waar hij zich begaf, waar hij van hield, hoe zijn wachters eruit zagen, wat zijn zwakke plekken waren, et cetera. Wat wisten ze nou van die prins? Nu moesten ze verdomme helemaal opnieuw beginnen! Als Indra nou geaccepteerd had om hem mee te nemen het paleis in- Gefrustreerd dronk hij het laatste beetje wijn op en boog zich vervolgens weer over zijn papier heen. Morgen zou hij opnieuw spreken op het plein, om het moraal hoog te houden in de stad tegenover de dreiging van Quandaï, maar hij moest zijn woorden zorgvuldig uit kiezen. Dat was waarom hij zijn speeches veelal voorbereidde op papier - niet dat hij zich er ooit aan hield, maar het ging om het idee. Het stukje kool om mee te schrijven had inmiddels zijn handen volledig donker gekleurd en ook de vlekken zaten op zijn shirt. Vloekend merkte hij plots de grote vlekken op zijn handen op, nadat hij juist over zijn gezicht geveegd had.

Erin liep nog na lachend met een dienblad vol lege mokken terug naar de bar en schoof ze naar de hoek zodat ze ze later gemakkelijk mee de keuken in kon nemen. De laatste dagen was het ontzettend druk geweest in de taverne en had er plots een heel andere sfeer in de lucht gehangen. De drukte, de feestelijke muziek, het gedans, dat hadden ze in geen weken meer gezien. Het humeur van de mensen in de stad leek voor even omgeslagen sinds het nieuws dat Rohan Altarion dood was uitgekomen was. Ze ging maar al te graag mee in de positieve houding van hun gasten, ook al leek haar familie niet erg overtuigd dat de dood van de man een goede zaak was. Ze had haar vader en schoonvader alleen nog maar met elkaar in gesprek gezien met wel erg ernstige expressies op hun gezicht. Zelfs haar moeder had erg afwezig geleken. Erin dacht altijd maar dat het maar een geluk was dat ze zich niet met de politiek bezig hoefde te houden, maar zelfs al deed zij niet direct iets dan nog voelde ze de zorgen over hoe verwikkeld haar ouders, haar vrienden en rest van haar familie waren in het netwerk. De taverne was een riskante onderneming. Als ze zo enthousiast met oude vertrouwde gasten kon praten, voelde het echter voor even alsof de situatie weer zoals jaren geleden was: normaal en vrij. Het gaf haar hoop. Erin had met een glimlach een vrouw aan de bar een mok met bier gegeven en wilde de vuile mokken naar de keuken brengen toen ze een bekend gezicht verderop zag. Met een grijns liep ze op de man af en trok haar poetsdoek van haar schort los. 'Hier. Die je kun je wel gebruiken.' Erin kon zich niet herinneren wanneer ze Saul precies had leren kennen, maar eerlijk gezegd dacht ze dat hij al in de taverne kwam sinds het begin. 'Wat schrijf je?' vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze met een elleboog op de bar leunde om een poging te doen zijn schrijfwerk te lezen.

Saul had zijn handen geprobeerd af te vegen aan de tafel, om vervolgens weer verder te schrijven, maar al snel zat zijn papier ook onder het kool. Opnieuw binnensmonds vloekend probeerde hij iets te zoeken om zijn handen mee af te vegen, maar al snel werd er een doek onder zijn neus geduwd. 'Bedankt,' verzuchtte Saul, terwijl hij de doek van Erin aan nam en zijn handen en gezicht er aan af veegde. Hij had zich weer gebogen over zijn papier, maar merkte ondertussen ook op dat Erin bij hem bleef hangen. 'Heb je geen echtgenoot om lastig te vallen-' Saul trok fel het papier onder Erins nieuwsgierige neus vandaan en vouwde het dubbel, zodat de vrouw er geen blik meer op kon werpen. 'Gezien jij nooit jouw mond kan houden, gaat dit jou niets aan, Erin,' bromde hij, terwijl hij het papier in zijn borstkas stopte. Als Erin hem eenmaal had aangesproken, dan zou hij niet van haar af komen voor de rest van de avond. Echter- Erin was een oude vriendin van hem. Ze was een van de weinige mensen van wie hij het gezelschap genoot. 'Morgen geef ik weer een toespraak,' legde hij uiteindelijk met een zucht uit, terwijl hij ook met zijn ellebogen op de bar leunde en de vrouw bedachtzaam aan keek. 'Hoe gaat het met de zaken? Geen wachters meer langsgekomen?'

Erin keek grinnikend toe hoe Saul zich schoon poetste. Zo zou hij tenminste haar tafel niet verder bevuilen met zijn smerige handen. Ze sloeg haar armen over elkaar toen ze zo een kribbig antwoord kreeg op haar vraag en lachte om de blik op Saul's gezicht. Hakeem was op dit tijdstip ook altijd druk aan het schrijven. Tenminste, daar ging ze van uit. Ze had hem vrij direct verteld dat ze vond dat hij tijd in moest plannen om aan zijn werk te zitten. Als de kinderen op bed waren gelegd en zij na het avondmaal enkel nog drank rond hoefde te brengen, stuurde ze Hakeem naar hun kamer om te schrijven. Het speet haar dat hij er anders geen tijd voor nam. Natuurlijk hadden ze veel ander werk te doen met Samuel en Nuria, met de taverne, de vluchtelingen, en waardeerde ze het als ze hem hielp in de keuken of kroeg, maar ze vond het nog erger toe te moeten kijken dat hij zijn passie zo links liet liggen en er miserabel van werd. Dat betekende echter wel dat Erin vaak genoeg een gesprekspartner zocht op die avonden. 'Sorry, ik wist niet dat het zo serieus was. Maar ik had niet anders moeten verwachten met die blik van je,' grinnikte Erin. Ze was zijn soms felle reacties wel gewend, maar nam het niet erg persoonlijk. Enthousiast leunde ze terug naar voren toen hij toch vertelde wat het was. 'Waar ga je morgen praten? Op de markt? Heb je Hakeem je speech al laten lezen? Hij kan vast nog wat mooie symbolische beeldspraak suggereren!' Zij had in ieder geval maar weinig kennis van taal. Naast haar rijke verzameling aan scheldwoorden dan. 'Ach, het is nog altijd druk sinds- Sinds je weet wel. En ik heb nog geen wachters gezien. Maar ik hoor dat er sowieso plots minder Noordelijke wachters in de stad patrouilleren. De Quandaïers daarentegen-' Erin rilde al bij de gedachte aan de imposante soldaten.

Saul overhandigde de vies gemaakte doek aan Erin met een verontschuldigende blik. 'Ik beloof je dat ik morgen een nieuwe doek voor je mee neem,' zei hij uiteindelijk maar. Dan kon hij mooi de oude dame met het slepende been van de markt ondersteunen: zij maakte altijd de meest prachtige doeken met ingegraveerde teksten en figuren. Ze verkocht ze voor veel minder dan dat ze waard waren als handgemaakte goederen. De doeken konden echter niet op voor de geïmporteerde versies vanuit Quandaï qua prijs. Hij trok een wenkbrauw op bij het noemen van zijn blik, maar de uitdrukking veranderde echter niet. Erin had al eens gezegd dat hij in elk geval geen lach rimpels zou krijgen als hij ouder was. Saul dacht echter niet dat het oude leeftijd er voor hem in zat. 'Het- je hoort het morgen wel als je langs komt. Het is op de markt, net na klokslag als de zon op haar hoogste punt staat. Als de wachters dus aan het lunchen zijn.' Hij gleed met zijn vinger langs de rand van zijn glas en luisterde vervolgens aandachtig naar het advies om Hakeem te vragen om hem te helpen. 'Ik zal hem zo op zoeken. Zeg, wanneer mag ik trouwens eindelijk het manuscript lezen van onze auteur?' vroeg Saul met de eerste glimlach rondom zijn lippen die hij deze dag had kunnen produceren en zo keek hij op naar Erin. Die glimlach verdween echter onmiddellijk weer. 'We zijn er mee bezig. Maar het kost tijd. Ik denk dat- híj door had dat we achter hem aan zaten.'

Erin wuifde zijn aanbod weg toen ze de doek terug pakte. 'Maak je niet druk. Je hebt het lang niet zo vies gekregen als Samuel dagelijks doet met mijn kleding. Ik krijg het er wel uit gewassen.' Haar zoon had een talent voor het besmeuren van alles wat los en vast zat en het liefst Erins kleding. Ze had hem er een keer op betrapt dat hij één van haar hoofddoeken had gebruikt om in de inkt op Hakeems bureau te deppen om daarmee de muur te bekladden. 'Maar als je je vriendin graag een plezier doet zal ik geen nee zeggen tegen een nieuwe doek,' grinnikte Erin. Saul bracht vaak iets moois mee of een lekkere wijn. Was het niet voor haar, dan wel voor haar moeder of vader. Ondanks dat ze hem vaak genoeg hadden verteld dat het niet nodig was, bleef hij het toch doen. 'Ik zal mijn best doen langs te komen.' Ze vond het altijd fascinerend Saul te zien praten, maar ze had vaak genoeg hele andere dingen aan haar hoofd. Morgen moest ze Nuria naar haar school brengen en had ze de taak om inkopen te doen. Maar wellicht kon ze Samuel op haar rug meenemen en de boodschappen tijdens zijn dutje doen op de markt waar Saul zou praten. Ze lachte om zijn vraag en zuchtte overdreven. 'Als het aan die partner van mij ligt schrijft hij nog 30 jaar aan dat boek voor hij het iemand laat lezen.' Ze had zelf nog maar een enkele pagina mogen lezen. Erin bekeek Saul met een ernstige blik en liet haar blik afdwalen naar zijn glas dat inmiddels leeg was. Ze zocht de wijnkruik op om hem bij te schenken. Ze sprak niet graag over alle politiek. Haar vader was misschien de hand van de Koning geweest, zij had in ieder geval geen aanleg voor discussies en acties en debatten of wat nog meer. 'We hebben een brief van Iwan gekregen. Hij is goed op weg met- met zijn vriend,' glimlachte ze op luchtigere toon. 'We moesten je van hem bedanken. Of in Iwan's woorden: "Vertel die zuurpruim dat ik hem als ik terug ben wel aan het lachen krijg".' Giechelend had ze haar ellebogen weer op de bar gezet. Het was een gemis om de voormalige prins niet meer in de taverne te hebben en ze hoopte dat hij en Marwan het goed maakten. Even keek Erin op om te zien of de gasten haar aandacht probeerden te trekken, maar toen dat niet zo was richtte ze zich met een hoopvolle blik op de andere man. 'Saul, vertel me nog eens over je reizen. Ik heb altijd al willen horen wat je vond van de Zomereilanden.' Ze had al eens vaker naar zijn verhalen gevist en had zo nu en dan het geluk gehad dat hij iets wilde delen. Ondanks dat ze wist dat hij op de geboorteplek van haar vader was geweest, had hij er verder nooit een woord over vuil gemaakt. Ze hoorde er echter graag meer over.

Saul keek de vrouw tegenover hem enigszins bezorgd aan. 'Als je komt, neem dan niet de kinderen mee. Je weet dat het er- hard aan toe kan gaan.' Er waren een hoop wachters - Noordelijke en Quandaïse gelijk - die zijn woorden erg persoonlijk namen. Het kwam dan altijd op een knokpartij uit. Saul kon niet eens ontkennen dat hij er naar uit keek: hij wilde zijn frustraties op iemand kunnen afreageren. En wie beter dan een Quandaïse soldaat? 'Ach, weet dat ik vooraan sta als hij éindelijk besluit om iets van zijn werken te publiceren.' Stilletjes keek hij toe hoe zijn glas weer gevuld werd, tot hij grimaste om de woorden van Iwan. 'Als ze de boel maar niet verbouwd hebben. Die gast- Ik krijg wat van hem. En ik krijg nog heel wat geld van hem! Juist prinsen kunnen vast wel wat geld ophoesten.' Hij kreeg echter ook wat van Erin en haar verdomde vragen. Saul staarde zwijgend naar zijn nu weer volle glas en liet de seconden voorbij tikken. Sinds de komst van de delegatie van de Zomereilanden leefde hij met zijn gedachten in het verleden. Of beter gezegd hingen zijn gedachten bij één specifieke vrouw. Het was alweer drie lentes geleden dat hij de laatste brief naar de Islaïse vrouw had gestuurd. Zes lentes daarvoor had hij op het eerste, beste schip gestapt en zo terug gevaren naar de Zomereilanden. Diane was er toen niet geweest. Hij had het nog enkele lentes volgehouden met zijn brieven, maar toen hij niets terug had ontvangen, was hij er mee gestopt. Het was ook te mooi geweest om waar te zijn. In de tussentijd had hij zich tevens laten meesleuren door de politiek en onrechtvaardigheden in het Noorden. 'Het was er te warm, te zonnig en te stoffig,' zei hij enkel, waarna hij een flinke slok van zijn wijn nam en van de vrouw tegenover hem weg keek. Het voelde niet goed om zo te liegen tegen Erin, vooral omdat haar vader van de eilanden kwam, maar hij kon het niet opbrengen om de waarheid te vertellen. Het zou weer tot nieuwe vragen leiden en dat kon hij nu niet hebben.

Erin opende haar mond om tegen te stribbelen, dat ze haar kinderen graag wilde laten zien wie er voor hun toekomst vocht, maar ze begreep waar Saul op doelde. Haar vader had haar er ook regelmatig op gewezen dat het veel gevaarlijker was dan het soms leek. Daar werd ze ook wel aan herinnerd toen Marwan gevangen was genomen of als Saul met flinke verwondingen haar moeder op kwam zoeken, die ene keer dat haar vader en schoonvader hen allemaal hun koffers had laten pakken- Erin kon niet te veel denken aan het gevaar dat haar familie liep en de risico's die ze steeds namen, dan kon ze niets meer doen. 'Wie weet is er wel een personage naar je vernoemd.' Ze verschool haar lach achter haar hand toen hij zo over Iwan sprak. 'Iwan is niet iemand die zijn woord niet na komt,' stelde ze hem gerust. Ze zouden Iwan Halley nog wel zien. De vraag was enkel wanneer dat ging gebeuren. Het kon nog wel jaren duren. Erin zag dat haar vraag om een verhaal het humeur van Saul weer om had laten slaan. Ze had er meteen spijt van. Het was niet haar bedoeling vervelende herinneringen terug op te rakelen. Toen ze hem dus maar wilde af leiden van zijn gedachten om te vertellen wat Samuel en Nuria die ochtend uit hadden gevreten zag ze haar moeder en schoonvader van de trappen af komen. Ze begroetten Saul, haar moeder met een hand op zijn schouder en een vriendelijke glimlach en Marcus met een klap op zijn rug. Haar aandacht werd echter getrokken door haar moeder die vertelde dat Nuria wakker was geworden en naar haar vroeg. Zij zou de bediening wel over nemen terwijl Erin bij haar dochter ging kijken. 'Nou, dan ben je toch mooi van me af,' grinnikte ze voor ze naar boven verdween.

Saul keek aandachtig toe hoe Erin op zijn mededeling reageerde: Erin kon namelijk koppig genoeg zijn om haar kinderen juist wél mee te nemen. Hopelijk zou haar familie haar vervolgens tegen houden en haar flink op haar kop geven. Tevens had hij gedacht dat ze wel genoeg geschrokken was van het gevangenschap van één van haar vrienden, die vervolgens had geschuild in één van zijn huizen. 'Iwan komt misschien wel zijn woord na, maar wel pas na tien jaar,' merkte Saul met een opgetrokken wenkbrauw op. 'Hopelijk kan ik meer op zijn vriend aan.' Hij had de man niet ontmoet, maar had Iwan wel geholpen om op een plan te komen om hem te bevrijden. Het zou voor Saul namelijk niet de eerste keer zijn: niet voor en achter de tralies. Saul stak nog kort zijn hand op ter afscheid van Erin en begroette vervolgens Eileen en Marcus. Saul keek toe hoe de oude generaal vervolgens naast hem plaats nam en bekeek hem afwachtend. 'Heb je nog wat gehoord over de nieuwe handelaar? Die binnen het paleis het een en ander in de gaten zou houden?' vroeg hij zacht aan de oude legergeneraal. 'Of van Indra? Wat zijn ze nu van plan?'

Marcus had de avond genomen om achtergesteld brief contact bij te werken en om voor even zijn benen omhoog te gooien. Hij deed het niet graag, maar Eileen hield scherp in de gaten dat hij niet te veel werkte. Ze stelde dan ook regelmatig voor dat hij hielp op de kleinkinderen te passen als Erin en Hakeem aan het werk waren, al was het maar als ze al op bed lagen en er slechts iemand in de buurt hoorde te zijn als ze wakker werden. Nuria had gelukkig niet meer de wilde nachtmerries van jaren geleden, maar ze was alsnog een slechte slaper. Samuel daarentegen sliep overal doorheen. En gelukkig maar ook. De kleine had energie voor vier als hij wakker was. Hoewel Marcus van zijn rustige avonden genoot, probeerde hij wel regelmatig naar de taverne af te dalen om te praten met zijn kameraden. Hij moest zijn gezicht wel laten zien, ook al begon hij er steeds minder behoefte aan te hebben. Marcus was Eileen naar beneden gevolgd om Erin op te halen en om zijn ronde voor de avond te maken. Toen hij aan de bar Saul zag, besloot hij daar maar te beginnen. De jongeman had hij al een paar dagen niet gesproken, niet sinds de bruiloft, en hij wilde weten hoe het er voor stond. Hij was naast Saul gaan zitten en glimlachte dankbaar toen Eileen hem een mok met wijn voor zette. Marus genoot van zijn eerste slok en was voor even stil. De andere man gaf altijd erg snel aan wat hij wilde weten of wat hem dwars zat en Marcus wist inmiddels beter dan te beginnen met praten over koetjes en kalfjes. Ergens waardeerde hij het ook wel dat Saul zo recht door zee kon zijn. 'We hebben het contact verloren. Hij is al tweemaal niet op komen dagen op het afgesproken punt.' Hij wist erg goed wat dat waarschijnlijk in hield. De man zouden ze niet meer terug zien. Hij had het geld van hen genomen en was er tussenuit geknepen. 'Er zullen pas nieuwe plannen uit het kamp komen wanneer Indra terug is. Dat duurt nog wel een paar dagen.' Marcus bekeek de man zijdelings en liet zijn ogen op het stuk papier vallen. 'Je spreekt binnenkort weer?' vroeg hij verrast. Hij had nog niets gehoord over een volgende toespraak tot het de inwoners van Tyrosh.

Saul keek stilletjes toe hoe ook Marcus' glas vol werd geschonken en vervolgens op een antwoord op zijn vragen. Met een grommende kreun gaf hij aan wat hij ervan vond dat ze de handelaar kwijt waren geraakt. 'Hij heeft jullie niet herkend, hopelijk? Jullie hebben geen andere namen buiten de mijne genoemd?' Saul stond alom bekend als het gezicht van de rebellie in het Noorden. Het was een kleine prijs om te geven in ruil voor de veiligheid van zijn kameraden. Nu hadden de wachters in elk geval maar één persoon om zich allereerst op te focussen. 'Dit kan niet nogmaals gebeuren, Marcus,' sprak hij de man fel toe. 'Het is misschien een geluk bij een ongeluk dat deze weg is gekomen. Ik houd niet van verraders. We kunnen alleen maar loyale, goede Noorderlingen gebruiken.' Saul gromde enkel wat onverstaanbaars over de vrouwelijke legerleider, tot hij de vraag hoorde over zijn toespraak. Zij hadden besloten om de toespraak geheim te houden, in de hoop dat er niet extra patrouilles in de stad zouden zijn. 'Veel mensen hebben vragen,' mompelde hij brommend, terwijl hij een flinke slok van zijn wijn nam. 'Hoe het kan dat we de dood van Rohan niet als manier hebben gebruikt om de macht over te nemen. Men begrijpt niet dat we überhaupt nog geen macht hebben in het Noorden, in tegenstelling tot- tot dat verdomde legerkamp.' Marcus mocht best weten hoe hij dacht over dat kamp en vooral over hun leider. 'Ik hoop dat je dus begrijpt dat ik er morgen niet al te positief over ga spreken. Ik weet dat het leidt tot verdeeldheid, maar we hebben geen keuze meer. Het kamp heeft zijn kant gekozen.'