De Eenbenige Krijger

Syd keek naar de hand die op haar schouder lach en bestudeerde kort de uitdrukking op Robyns gezicht na haar dankbetuiging. Ze vroeg zich af wat haar ex werkelijk gedacht had toen ze had aangegeven dat ze niet verder kon met hun relatie. Ze had gepoogd haar te vertellen dat het niet was omdat ze niet om Robyn gaf, dat ze - als Robyn daar klaar voor was - graag een vriendschap voort wilde zetten. Syd was er toen niet erg van overtuigd geweest dat de vrouw tegenover haar daar ook maar iets van had willen horen of geloven. Het voelde goed te merken dat Robyn dat nu wel zou accepteren. 'Je hoeft me niet te bedanken,' stelde ze nog kort voor ze moest grijnzen om Robyns voorstel. Hoofdschuddend lachte Syd in haar mok en knikte toen maar. 'Brand los.' Ze zag dat Erin terug aangekomen was bij de bar en schoof haar de lege mokken van Robyn en haarzelf toe om ze bij te laten vullen. Ze zou zich later wel weer bij haar kameraden voegen of zich bedenken dat ze in de ochtend weer vroeg in de haven hoorde te staan. Voor nu genoot ze nog even van de warmte die ze kreeg van Robyn en die ze haar ook mocht geven.

Nieuw

Flynn zat over een volle mok cider gebogen terwijl hij enigszins ongeïnteresseerd in zijn visschotel prikte. Hij was erg laat aangekomen in de Noordelijke hoofdstad en werd door Erin meteen naar een bed gewezen om pas enkele uren later wakker te worden gemaakt door heerlijk geurend eten. Toen hij beneden aan was gekomen, was de Eenbenige Krijger al volgelopen voor de lunch. Hij was de ochtend doorgeslapen en had weinig gemerkt van de drukte beneden, maar de plek was bomvol. Het was stil en kalm in vergelijking met de jolige avonden die de kroeg normaal had. De mensen die hier nu zaten waren dan ook niet de kameraden die hun zuur verdiende geld uit kwamen geven aan vermaak en alcohol. Flynn zag nu vooral een hoop hongerige gezichten die eten werden voorgeschoteld door Erin en Eileen. Sommige schrokten hun eten naar binnen omdat het werk hen op stond te wachten, van zeelui tot de gezichten die Flynn herkende als groepsleden van de opstandeling. Anderen koesterden elke hap omdat ze waarschijnlijk een hele dag op het maal zouden teren en wie weet nog vele andere dagen. Hij hoorde flarden Quandaaïs tussen het Noordelijke Tarthiaans. Het tafereel maakte Flynns nervositeit en humeur niet beter. Robyn had hij nog niet gezien. Niemand had een idee gehad waar ze was. Flynn had zijn hoogzwangere vrouw en jonge zoon niet achter gelaten om op deze manier door zijn zus aan het wachten te worden gezet.

Met haar haren door de war en haar kleding slordig aangetrokken liep Robyn door de straten van Tyrosh heen. Ze was al nooit zelfbewust geweest, maar in Tyrosh helemaal niet. Ze genoot ervan dat iedereen maar gewoon deed wat ze wilden en niemand zich van iemand aan trok. Het stond in schril contrast met het kamp, waar ze er altijd piekfijn uit had moeten zien en haar barakken schoon had moeten houden. Hier had ze haar eigen bed in de Eenbenige Krijger al enkele dagen niet meer gezien: haar nachten had ze zowel in bordelen als andere onbekende bedden gespendeerd. Ze ging hard door haar geld heen, en het extra geld dat ze had geleend van Flynn en Syd voor noodgevallen, maar wat maakte het nog uit? Ze zou binnenkort toch voor de rest van haar leven opgesloten raken of in Quandaï omgelegd worden zonder dat haar familie in Tarth daar ooit achter zou komen. Ze geloofde niet meer in een 'happy ending'. Uiteindelijk bracht haar wandeling haar naar de taverne toe en kwam ze half struikelend over haar afzakkende broek binnen gestrompeld. Door de blik van Erin wist ze al hoe laat het was: de laatste keer dat ze in een dusdanige staat binnen was gelopen, had Erin een ton met ijskoud water achter de taverne over haar heen laten gooien. Haar kleding had ze mogen aanhouden, gezien die net zo erg stonken. 'Geef me alsjeblieft eerst een bord eten,' smeekte Robyn, terwijl ze plaats nam aan de bar en opzij keek. 'Flynn.' Uiteraard had ze door gehad wie er ook zat: over iemand zoals Flynn keek je niet zomaar heen. Daarbij was het een kwestie van tijd geweest voor haar broer om te verschijnen. 'Ik neem aan dat ik je moet feliciteren?'

Flynn was niet verrast dat hij als vanzelf merkte dat zijn zus de kroeg in was gestapt. Erin had hem gewaarschuwd, maar hij had het niet direct willen geloven. Hij kende Robyn. Ze was een vechter en ze zou die rechtszaak toch niet zo over zich heen laten komen? Tegelijkertijd had hij in een brief van Marcus ook al te lezen gekregen dat ze nog maar weinig ondernomen had sinds haar aankomst in Tyrosh. Het was frustrerend geweest, maar ook dat had hij niet meteen geloofd. Hij zag enkele gasten om kijken en merkte dat de oud schipper Idris achter de bar was komen staan. Die man was ondanks zijn leeftijd nog even imposant. Flynn was door hem ook al eens buiten gezet tijdens een bezoek vele jaren geleden. Erin wierp hem een frons toe die hij goed herkende. Ze maakte duidelijk dat Robyn zijn zus en zijn verantwoordelijkheid was. Hij was opgestaan met bord en mok in hand en bleef naast Robyn staan voor hij haar zijn bord in handen duwde en vervolgens naar de achterdeur wees. Hij negeerde haar felicitaties voor nu en wachtte ongeduldig voor Robyn naar buiten zou lopen. Toen dat niet direct gebeurde, liep hij zelf al richting de uitgang. In de steeg achter de taverne wreef hij vermoeid en gefrustreerd over zijn gezicht.

Robyn keek met toenemende onzekerheid naar de diepe frons en duidelijke ontevredenheid op haar broers gezicht. Uiteraard was ze blij dat hij er was, maar als hij naar nou gewaarschuwd had, dan had ze er wel voor gezorgd dat ze er beter uit zou zien. 'Waarom heb je geen brief gestuurd?' vroeg ze dus ook gepikeerd. 'Ik krijg er zo ongeveer elke week eentje van Guila en daar had geen aankondiging in gekund?' Flynn was echter in de tussentijd opgestaan en twijfelachtig kwam ze dus ook maar overeind. De norse gezichten van zowel Erin en Idris spraken echter boekdelen. Toen ze ook nog eens een bord in haar handen geduwd kreeg door haar zwijgende broer begon ze te vloeken. 'Word ik niet al genoeg gestraft over paar dagen? Moeten jullie het allemaal nog zwaarder maken voor me?' Flynn leek echter haar woorden opnieuw te negeren, want hij liep zonder iets te zeggen weg. Ze kon dus niets anders dan hem volgen met een kwade blik naar Erin geworpen. Zogenaamde familie... Ze zouden vast blij zijn als ze binnenkort achter slot en grendel zat. Eenmaal buiten moest ze de neiging om het bord tegen de muur te gooien onderdrukken: ze was te hongerig om met eten te gaan gooien. 'Ga je nog iets zeggen?' mopperde ze. 'Heeft Erin naar je geschreven? Is dat waarom je hier bent?'

Flynn wachtte Robyn met over elkaar geslagen armen op, maar gaf haar niet meteen antwoord na haar vragen. Het was frustrerend te zien dat zijn zus overduidelijk en zoals hij van meerdere mensen had gehoord, gewoon maar deed waar zij zin in had. Zonder over de consequenties na te denken. Deed ze dat niet altijd? 'Ik wilde niet dat Guila je schreef dat ik zou komen omdat ik er nog niet aan uit was of het wel echt verstandig was om hier naartoe te komen.' Flynn begon ook meteen weer te twijfelen aan zijn keuze. Hij had Levi moeten sturen of Brayden. Die twee konden zich ook wel eens bekommeren om hun zus. Waarom deed hij dat toch altijd? Geïrriteerd ging Flynn op een ton zitten en keek van Robyn weg. Hij nam een flinke slok van zijn cider. Hij herkende het als het brouwsel van Renee en Tobias. Hij had Guila beloofd op zijn weg terug bij hen langs te gaan met een stapel cadeaus die ze hem meegegeven had. Hij wilde zijn reis niet langer maken, maar hij vond het altijd erg moeilijk zijn vrouw iets te weigeren in haar huidige staat. Ongeduldig tikte Flynn tegen zijn mok. 'En bij de Goden je doet me er wel erg aan twijfelen ook. Wat is dit Robyn? Denk je dat het een goed idee is om Erin je vijand te maken met dit gedrag? Wat is überhaupt het nut hier van?' Hij was voor even stil, maar stond toen weer op en kon zijn mond niet houden uit frustratie. 'Heb je al met Marcus gepraat over wat hij voor je kan doen? Hij had een goede man van de wet voor je klaar staan. Een vriend van Iwan geloof ik zelfs. Of heb je dat ook allemaal maar opgegeven net zoals je persoonlijke hygiëne en zelfrespect?' De hele rit had hij bedacht hoe hij Robyn het beste bij kon staan, maar hij was absoluut niet voorbereid geweest om haar zo te vinden. Ze stond hier voor hem alsof ze weer een tiener was zoals in de jaren net voor hij zelf naar het kamp verhuisd was. Hij was geen haar beter geweest op die leeftijd, maar Goden nog aan toe waren ze nu geen volwassenen?

Robyn had ook haar armen over elkaar geslagen en leunde tegen de muur aan met haar blik op haar broer gericht. Het was duidelijk dat hij ontstemd was over de staat waarin hij haar aangetroffen had. 'Je hebt halve verhalen gehoord, broer. Ik héb mijn best gedaan om voorbereid te zijn voor de zaak. Syd hielp mee, Marcus en zijn contact hielpen mee, iedereen 'hielp' maar mee, totdat die verdomde rechtszaak nu al wekenlang verzet wordt, Syd beloofd had er bij te zijn, maar nog steeds niet terug is van haar reis en nu jij ontstemd aan bent gekomen! Wat had je willen aantreffen? Ik wil niet later spijt hebben bij mijn vonnis dat ik niet nog van mijn vrije leven heb genoten. Gun je me dat niet eens?' Ze spuugde op de grond en wreef met haar vervuilde mouw langs haar neus. Ze had werkelijk haar best gedaan aan het begin om alle handvaten aan te pakken die er waren. Syd had haar grotendeels daar mee geholpen. Maar terwijl ze zag hoe de Quandaïers grip hebben op de stad, wist ze ook hoe weinig grip ze uiteindelijk had op haar lot. 'Als je echt slim was geweest, dan had je jouw vrouw gestuurd om te onderhandelen met Iker en haar een brief te laten sturen naar Sibel of ze een goed woordje voor me wilde doen. Maar het laatste wat ik heb gehoord, is dat het Koningspaar hun handen ervanaf hebben getrokken, Indra is verdwenen en Reihan en Iker zich opsluiten in het paleis. Dus wat kan ik in godsnaam doen in een rechtszaak waarin mijn lot al die manen geleden al is besloten op het moment dat ik Reihan aan viel?' Ze lachte ongelovig. 'Denk je echt dat een man van de wet deze zaak kan gaan beïnvloeden? Het riekt Quandaïs, net zoals de zogenaamde rechtszaak die jij kreeg in Quandaï, terwijl ze je lieten verrotten in een cel!' Ze was inmiddels opgestaan en was begonnen met nerveus heen en weer te lopen. 'Denk je nou werkelijk dat dit eindigt in een happy ending, Flynn?'

Flynn had voor even gedacht dat hij misschien tot Robyn door kon dringen, maar het antwoord dat hij op een even felle en gefrustreerde manier terug kreeg toonde iets heel anders aan. Met een sombere blik keek hij toe hoe zijn zus in de tegenaanval ging en hem flink liet weten hoe fout hij zat. Flynn wilde het niet graag toegeven, maar hij had al sinds Robyn op weg naar Tyrosh was gegaan met de prinses in opdracht van Indra het gevoel dat hij geen grip meer had gehad op de situatie. Hij was boos geweest dat zijn Generaal haar soldaat zo weg had gestuurd zonder beloftes dat er steun zou komen uit het kamp. Hij had van alles geprobeerd: brieven naar Sibel via Guila, aan Celine, aan Marcus en zelfs Iker hoewel hij er niet van uit ging dat die aan waren gekomen. Hij had alles gedaan behalve hierheen komen. In eerste instantie was het Guila en de komende kleine die hem in het kamp hadden gehouden, toen was het het naderende vertrek van Indra en daarna- Stil zette hij zijn mok aan de kant en schudde zijn hoofd met zijn blik afwezig op Robyns voeten gericht. 'Dit gebeurt niet weer. Niet hier en nu. Het is niet hetzelfde! Ik had niemand in Telon, omdat ik zo idioot was te denken het allemaal alleen te kunnen, omdat ik tot het diepste van het leeuwenhol ingekropen was voor Guila omdat ik dacht dat het allemaal mijn fout was en dit- Dit is anders en als je denkt dat je verdomme een goede reden hebt om de hoop op te geven dan moet je me dat nu zeggen. Dan ga ik direct terug naar mijn vrouw en zoon om mijn dochter te verwelkomen.' Langzaamaan was zijn stem harder geworden en had hij zijn ogen op Robyn gericht. Hij geloofde niet in een goed einde, zelfs niet met zijn ervaringen. Er stond hem altijd wel weer iets anders op te wachten na elke bocht. Flynn begreep hoe serieus hij plots had geklonken en hoe ernstig zijn blik moest zijn. Hij dronk nogmaals uit zijn mok, maar bood de rest vervolgens aan Robyn aan. 'Kijk, ik snap dat je je uitleeft terwijl je nog zo rondloopt. Maar je loopt nog vrij rond. Knoop dat in je oren. En wees bovendien niet zo ondankbaar dat je het voor elkaar krijgt dat de mensen die je helpen je liever buiten de deur houden!'

Terwijl ze naar de felle woorden van Flynn luisterde, sprongen de tranen in haar ogen. Ze had het aan niemand willen toegeven dat ze doodsbang was. In de brieven naar haar familie en Flynn en Guila hield ze zich goed. Zelfs Syd had ze een façade van zelfverzekerdheid voorgehouden, net zoals de andere leden van de Eenbenige Krijger. Echter was de enige manier om die angst enigszins te dimmen door een combinatie van drank, illegale kruiden en véél vrouwen. Nu was ze echter hard wakker geschud. 'Ik heb je nooit weg willen houden van je familie,' zei Robyn zacht, terwijl ze ook naar haar voeten keek om maar niet de uitdrukking op Flynns gezicht te hoeven aanschouwen. Het speet haar dat blijkbaar Flynns dochter nog niet geboren was en hij nu hier was. Ze nam de mok met drank van hem aan, maar dronk er niet meteen van. 'Ik weet dat ik me heb misdragen tegenover Erin en Eileen. Dat spijt me en dat zal ik tegen ze zeggen.' Plots voelde ze zich erg zelfbewust van haar vieze en slordige voorkomen en trok ze haar vest nog wat dichter om haar heen. Ze wist niet goed wat ze nog tegen haar broer kon zeggen buiten in huilen uitbarsten. Maar die zwakte wilde ze ook niet laten zien. Dus nam ze maar een flinke slok van de mok, terwijl ze weer plaats nam op één van de tonnen. 'Zou je met mij mee willen gaan om weer contact op te nemen met de man van de wet die Marcus kent? En misschien kunnen we ook nogmaals door mijn documenten heen?' Ze wilde laten zien dat ze echt wel bereid was om haar best te doen. Maar ze had zich na het vertrek van Syd zo, zó alleen gevoeld. 'Bedankt dat je hier bent.'

'Je houdt me niet weg van mijn familie,' wierp Flynn direct terug naar Robyn. 'We zijn familie, Robyn, en geen haar op mijn hoofd dat ik je dit zonder een Barnes aan je zijde zou laten doen.' Hoe vaak hij ook gevochten had met zijn zus, met woorden en met vuisten, kon hij het zich niet voorstellen hoe hij de laatste lentes doorstaan zou hebben zonder Robyn. Hij had steun van zijn andere broers en zus, maar hoe vervelend hij het ook had gevonden om in eerste instantie Robyn óók in het kamp te hebben en haar steeds zo dichtbij te hebben was het een zege geweest. 'Het is maar goed dat moeder en dochter erg vergevingsgezind zijn,' stelde Flynn haar nog gerust. Hij bekeek zijn zus met een meelevende blik toen ze zo verslagen plaats nam. Hij wilde echt niet dat ze het zo somber in zag, hoe goed hij ook kon begrijpen dat dat inmiddels een stuk makkelijker was. Maar hij kon haar ook niet zo door laten gaan en denken dat dit de enige manier was om om te gaan met wat haar te wachten stond. De onzekerheid was het ergste. 'Natuurlijk. Marcus heeft me al een bericht achter gelaten deze ochtend dat hij me vanmiddag verwacht. We kunnen samen gaan.' Flynn glimlachte zwak nu Robyn toch echt toe gaf en aantoonde dat ze het anders aan zou pakken nu. 'Dat is goed om te horen voor de verandering. Normaal is het: Flynn, laat me met rust. Je komt me de oren uit, Flynn. Rot op, Flynn.' Hij poogde er een grap van te maken en gaf zijn zus een plagerige duw, maar zelfs in zijn oren viel het vlak. 'Waar is Syd?' vroeg hij na een korte stilte. Ergens had hij gehoopt dat Martines toch nog een oogje in het zeil zou blijven houden.

Flynn had gelijk: ze waren natuurlijk familie. Robyn had zich echter al langere tijd niet meer een trotse Barnes kunnen voelen na alle fouten die ze had gemaakt. Wellicht dat haar vader in zijn hallucinatoire staat nog wel had gedacht dat ze er goed aan had gedaan om de Quandaïse prinses aan te vallen. Maar ook hij was er niet meer. 'Dat zou fijn zijn,' zei ze oprecht en met een beginnende glimlach. 'Als je dat te lang niet hebt gehoord, dan wil ik je best eraan herinneren hoe je me de oren uit komt,' grinnikte ze ondanks haar sombere stemming, waarna ze hem een duw terug gaf zoals enkel een jongere zus bij een oudere broer kon doen. Haar glimlach viel echter weg bij het noemen van Syd. Met geveinsde nonchalance haalde ze haar schouders op. 'Ze had een deal met een parelhandelaar op de Zomereilanden zonder precies te weten wanneer ze terug zou komen. Ze had beloofd voor de rechtszaak er weer te zijn, maar...' Robyn geloofde het niet dat ze het zou halen. Wellicht was het een manier geweest van Syd om toch afstand van haar te nemen. Uiteindelijk had Robyn zich ook weer opgedrukt aan Syd en haar tijd opgenomen. 'Maar belangrijker: is Roshan al geboren?' vroeg Robyn gretig. 'Zo ja, hoe ziet ze eruit? Lijkt ze op ons?!'

Flynn was opgelucht de glimlach op het gezicht van Robyn te zien. Zijn zus was een vechter. Meer nog dan hijzelf of de rest van de familie. Natuurlijk had dat soms voor problemen gezorgd als ze niet naar haar leermeester wilde luisteren of met iedere jongen in het dorp een gevecht aanging. Maar Flynn had ook met bewondering toegekeken hoe het Robyn ver had gekregen in haar leven en hoe ze tegenslagen had weten te overkomen. Ondanks dat ze niet vaak liet zien als iets haar echt hard raakte, wist Flynn ook dat ze deuken op had gelopen figuurlijk en letterlijk. Yelena. Hun vader. Zijn eigen gevangenschap. Haar verwonding aangedaan door de Quandaïers. En Syd... Flynn was er niet helemaal aan uit wat daar gebeurd was. Het lag hem soms te ingewikkeld wat betrof de lijfwacht en het speet hem dat hij daardoor Robyn niet meer gevraagd had hoe het ging. 'De Zomereilanden zijn niet zo ver,' opperde hij zonder overtuiging. Hij begreep niet waarom een of andere deal belangrijker was dan hier te zijn voor Robyn. Hij zuchtte vervolgens en wreef vermoeid maar ook opgelaten over zijn gezicht. 'Ze is prachtig, Robyn. Een kopie van haar moeder.' Het deed hem goed dit nieuws te delen met zijn zus. Hij en Guila hadden besloten om de geboorte voor zich te houden. Tenminste terwijl Flynn in Tyrosh was en Robyn nog op haar rechtszaak wachtte. Het wantrouwen was nog even groot ook al leek Iker als buffer te werken in Tyrosh wat betrof zijn landgenoten. Het was én het feit dat ze een dochter van Flynn en Guila was én dat ze de naam van een verbannen prinses droeg dat genoeg reden zou zijn om achter hen aan te komen. Of Robyn te benadelen omdat het indirect hen ook zou raken. 'Matheo was erg wantrouwend de eerste keer dat hij haar ontmoette, maar hij wilde voor ik vertrok niet eens gedag tegen me komen zeggen omdat hij bij zijn zusje lag.' Flynn leunde naar achteren tegen de muur en keek zo met een glimlach naar zijn handen. Ze had zo zacht gevoeld en zo vederlicht in zijn armen. Er was geen gevoel te vergelijken met die eerste momenten. 'Ik kijk uit naar het moment wanneer ze haar tante kan ontmoeten.'

Robyn trok haar wenkbrauwen ontevreden op. 'Nog meer redenen waarom het absurd is dat ze er nu niet is,' klaagde Robyn, terwijl ze zacht tegen een steen op de grond schopte. 'Misschien heb ik mezelf te veel aan haar opgedrongen. Maar... Kom op, kijk naar haar! Ik kan toch niet doen alsof ik niet zie hoe knap en leuk en...' En sexy ze was, maar ze sprak het maar niet hardop uit. Ze had zich meermaals voorgesteld dat ze niet met een onbekende vrouw, maar juist met Syd in bed lag. Robyn had uiteraard een move naar Syd gedaan, maar de vrouw was er niet op in gegaan. Niet lang daarna was ze ook vertrokken en was Robyn haar chaotische trip door de stad en bordelen begonnen. Ze liet de gedachten naar haar ex wegdrijven door op de woorden van Flynn te focussen. Robyn kon enkel glunderen terwijl haar broer over zijn dochter - háár nichtje - sprak. Ze was niet eens teleurgesteld dat haar nichtje geen complete kopie van haar was. Uiteindelijk was Matheo ook meer en meer op zijn vader gaan lijken, wellicht dat hetzelfde bij Roshan zou gebeuren. De woorden over haar neefje brachten haar aan het lachen. 'Ik mis mijn deugniet!' klaagde ze goedelijk. 'Vraagt hij weleens naar mij? Ik had hem beloofd dat ik hem ooit naar het meer dichtbij ons huis zou brengen, maar... Misschien had ik dat beter niet kunnen doen.' Misschien kon ze haar belofte namelijk niet waarmaken. 'Ik kijk er ook naar uit dat ik haar kan ontmoeten,' zei Robyn oprecht, maar met zachte stem. Ze wist niet of dat binnen enkele weken of juist over enkele jaren zou zijn. De tijd zou het vertellen. 'Zullen we nog zo'n cider halen?'

Flynn luisterde maar met een half oor toen Robyn zo lovend over de lijfwacht sprak. Hij had het al eens eerder van zijn zuster moeten horen en zelfs van Guila. Syd was een bewonderenswaardige vechter, maar hij had geen idee wat verder van haar te vinden. Hij had in ieder geval niet goed begrepen waarom met Mal samen had gewerkt om de families het kamp uit te krijgen. Maar hij had nog minder begrepen waarkm Gael dat had gedaan. Soms moest hij dat maar gewoon los laten en uit vetrouwen werken. 'Natuurlijk vraagt Matheo naar je. Hij kan er al niet over op houden dat hij je boog mocht gebruiken.' Met een glimlach schudde hij zijn hoofd als hij terug dacht aan de glunderende blik van zijn jongen. 'Hij zal maar geduld moeten leren hebben.' Flynn was er van overtuigd dat Robyn nog vanalles met zijn kinderen zou kunnen doen. Hij wist niet waarom maar er zou meer tijd zijn, of dat nou nu wa of na een straf die ze opgelegd kreeg. Flynn wilde instemmen met het voorstel van Robyn, maar aarzelde kort. 'Robyn, ik- ik heb niet van Indra gehoord sinds haar vertrek, maar ze heeft beloofd bij je rechtszaak te zijn. Ik weet dat het misschien niets betekent, maar wat er zich ook afgespeeld heeft de laatste weken, je weet dat ze die belofte niet zal breken. Behalve als er iets gebeurd is.' Het speet hem geen nieuws te krijgen van Indra, niet alleen omdat hij zich zorgen maakte om haar welzijn, maar ook vanwege deze situatie waar Robyn in zat. 'En ik heb ook-,' begon Flynn twijfelend en zoekend naar woorden. 'Ik heb haar gezegd dat ik niet geïnteresseerd ben in het overnemen van haar taken. Ik ga geen kandidaat zijn voor de Generaalspositie als het zo ver komt.' Flynn kon niet precies zeggen waarom hij dit Robyn nu wilde vertellen. Het voelde echter met de komst van Roshan dat hij weinig ruimte had kunnen geven aan deze beslissing, behalve in zijn gesprek met Gael. Hij ging er van uit dat Robyn zou weten wat voor gewicht hij met zich mee had gedragen. De erfenis van hun vader. De Barnes naam. Maar hij hoopte ook dat ze zou kunnen begrijpen waarom hij nu dat besluit had genomen. Misschien hoopte hij zelfs wat goedkeuring te vinden van zijn kleine zus.

Robyn glimlachte brutaal bij het idee dat haar neefje haar boog gebruikte. Het was nog te groot voor hem, maar ze vertrouwde erop dat hij snel weer zou groeien en op den duur ook sterker zou worden. Sterk genoeg om een boog aan te spannen. Die kracht zat per slot van rekening in zijn bloed. 'Vertel hem maar dat alles goed met zijn tante gaat en dat ze even op reis is.' Robyn keek haar broer vervolgens met een bedachtzame blik aan. In principe had Flynn al meerdere malen dusdanig veel taken overgenomen dat hij een soort interim Generaal was geworden. Hij deed dat altijd goed en competent, maar Robyn had ook gezien wat het met zijn stemming en zijn relatie met zijn gezin had gedaan. En het was altijd Robyn geweest die een droom had om Generaal te worden: dat gad Flynn nooit zo uitgesproken. Uiteindelijk klopte ze dus maar goedkeurend op zijn schouder. 'Laat het vader niet horen, maar je hebt goed gekozen. Hoe reageerden de Generaal, Kapiteins en mijn schoonzusje daarop?'

Flynn liet een opgeluchte zucht zijn hoofd zakken toen hij de reactie van Robyn hoorde. Hij wist niet precies wat hij van haar verwacht had. Immers begreep Flynn maar al te goed dat Robyn zelf die positie graag over nam in de toekomst en misschien zou zijn kandidaatschap dat wel dwars hebben kunnen zitten. Zou het kamp het wel toelaten dat drie Barnes familieleden zo de richting van het kamp aan zouden sturen? Er waren inmiddels genoeg soldaten en bewoners die de invloed van Nathan Barnes en zijn kinderen met een kritische blik aanzagen. Flynn had die kritiek vaak genoeg zwaar gevonden, maar hij zag ook in dat het waardevol was. Hij wilde niet dat men naar hem luisterde omdat hij een Barnes was. 'Guila is enkel en alleen opgelucht. Ik had mijn beloftes gemaakt dat ik meer thuis zou zijn sinds Matheo en ik hoop dat ze me nu echt gelooft dat ik dat werkelijk zal doen.' Het voelde krom dat hij juist nu niet bij zijn vrouw was. Maar uiteindelijk had ook Guila hem aangespoord om Robyn bij te staan. 'Ik weet niet goed wat Indra denkt- of wat ze-' Met gesloten ogen wreef Flynn langs zijn voorhoofd. Hij had de afgelopen paar weken al te vaak geprobeerd om te begrijpen wat zijn Generaal, zijn goede vriendin, dacht en wat er verder in haar hoofd om ging. Hij kon daar nu niet nog meer tijd aan spenderen. Noch wilde hij zijn hoofd breken over het feit dat Mal nu vast en zeker zijn kans schoon zou zien om zijn invloed te vergroten. 'Het geeft me tenminste nu al de mogelijkheid om bij mijn zus te zijn en niet vast te zitten aan de chaos die zich nu waarschijnlijk afspeelt in de vergaderingen,' opperde hij maar op een luchtigere toon. 'Dus kom, laten we tenminste dar gebruik van maken en een cider bij bestellen.'

Nieuw

Arlo kon met moeite onder woorden brengen hoe het voelde om Tyrosh die middag bereikt te hebben. Hij had de kustlijn met zijn kliffen, maar vooral ook met de rijen aan kleurrijke huizen die de heuvels over liepen, al zo lang niet meer gezien. Het aankomen in Tyrosh en de herinneringen die het naar boven bracht was niet iets waar hij ooit gewend aan zou raken. Arlo had ondanks zijn gewilligheid om de stad in te gaan zijn collega's niet direct vergezeld. Hij was na het uitruimen van hun handelswaren, het uitpluizen en verdelen van de buit en het heizen van de zeilen en binnenhalen van de roeiboten eerst naar het postkantoor gewandeld. Het gaf hem een moment om weer te wennen overal Tarthiaans om zich heen te horen en de stad in zich op te nemen. Ondanks dat het niet zijn moedertaal was, voelde het vertrouwd omringd te zijn door de harde en aan elkaar geplakte klanken. Het Noordelijke accent maakte het alleen maar smoezeliger. Arlo vond het heerlijk. Daarnaast gaf het hem ook de tijd om zijn rust te vinden in de drukte van de haven. Het was de plek waar hij eerst voet aan wal had gezet in Tarth. De herinneringen kon hij moeilijk tegenhouden als hij hier was, maar het ging hem gemakkelijker af na al die jaren. Nadat hij de brief aan zijn familie gestuurd had om hen op de hoogte te stellen van zijn aankomst, besloot hij toch maar zijn makkers te volgen. Hij wist dat ze in de Eenbenige Krijger te vinden zouden zijn. De taverne was standaard de eerste stop na het aanmeren in Tyrosh. Arlo stapte met een glimlach de taverne in en bekeek hoe vol en rumoerig het al was, mede dankzij zijn scheepsmaten. Zijn blik gleed de ruimte door om te zien of hij wellicht bekenden zag. Het zou hem niet verbazen als hij toevallig hier Roshan tegen het lijf zou lopen omdat ze weer eens voor de verandering naar de stad was gekomen om haar waren en kunsten te verkopen op de markt. Dat deed ze wel vaker als ze het thuis beu was. Hij had wel eens voorgesteld om haar zwaarden of messen overzees te verkopen om haar naam nog bekender te maken buiten de Tarthiaanse grenzen. Voor Arlo voor zichzelf een mok bier kon bestellen, werd hem er al eentje door een goede vriend de handen ingeduwd en voegde hij zich maar met een lach bij de rest. Terwijl iedereen grootse verhalen vertelde over hun laatste zeereis, nam hij plaats in de hoek en nam alles tevreden in zich op.

Nuria tapte enkele mokken vol met bier en keek gelukzalig rond in de taverne. Het was er druk en de zaken gingen goed. En daardoor stroomde het bier en de wijn hard en had haar broer al meerdere malen naar de kelders moeten lopen om nieuwe kruiken te halen. Nuria was het harde werk gelukkig gewend: haar moeder had haar al op jonge leeftijd achter de bar gezet en bestellingen laten opnemen. Zo was de eens zo schuwe Nuria eindelijk uit haar schulp gekropen en kon ze nu met elke gast gemakkelijk een babbeltje maken of kon ze vechtende gasten de taverne uit dwingen. Terwijl ze een dienblad met vol met mokken bier vulde, viel haar oog plots op een nieuwe gast die net binnen kwam lopen. Normaal gesproken zou haar blik niet blijven hangen, maar nu kon ze niets anders dan staren naar het knappe en bekende gezicht van Arlo, de broer van Roshan. Sinds de laatste keer dat ze hem gezien had, waren ze allebei ouder geworden. Eerst had Nuria wellicht nog niet ingezien dat Arlo zoveel langer, sterker en knapper was dan zijn maten, maar nu... Eén van haar collega's schraapte meningvol zijn keel naast haar - wellicht was het wel haar broer - en haastig pakte ze het dienblad met de mokken op, om zo naar de kameraden van Arlo te lopen. Aan de geur te merken kwamen ze net van zee af. 'De zeeën rondom Tyrosh krijgen het altijd voor elkaar om knappe zeelieden aan te laten spoelen,' glimlachte Nuria charmant, zoals ze altijd deed bij haar gasten, en zo zette ze het dienblad met mokken neer. 'Eten jullie vanavond mee? Onze visschotel is beroemd, maar ik kan me best voorstellen dat jullie na de lange reis iets anders lusten.' Vanuit haar ooghoeken hield ze Arlo zo onopvallend mogelijk in de gaten en wachtte ze af of hij haar zou herkennen.

Arlo had er een kruk bijgepakt en was tegen de muur gaan zitten om met zijn tegen naar achteren te kunnen leunen. Hij voegde hier en daar een detail toe als een kameraad hem er om vroeg, maar hij hield zich verder afzijdig. Toen hij net bij de ploeg was gekomen had hij al snel gemerkt dat ze het vreemd vonden hoe stil hij was, dat hij niet in iedere haven met een vrouw of man aan papte. Hij had wel eens gehoord dat iemand zich afvroeg of hij wel echt een Barnes was. Nadat hij echter goed had laten zien hoe kundig hij was met een zwaard en dat hij in elke haven dat ze aanmeerden wel de taal wist te spreken - en zo ook afspraakjes voor zijn vrienden kon regelen met de lokale bevolking - hadden ze hem omarmd. Het hielp ook dat Syd een oogje voor hem in het zeil hield. Kapitein Einar werd serieus genomen door de ploeg. Arlo was verzonken in zijn eigen gedachten toen hij zag dat er meer bier werd gebracht en over eten werd gesproken. Hij herkende de stem direct, maar had een tel nodig om ook het gezicht er bij te vinden. Het leek al weer eeuwen geleden dat hij Nuria had gezien. Haar broer had vaak over haar gepraat, maar Arlo dacht niet dat Samu in zou zien hoe zijn zus veranderd was in zijn ogen. Met een kleine glimlach knikte hij naar Nuria ter begroeting. Hij zei echter niet meteen iets nu er om hem heen om visschotels werd gevraagd en hij haar blik al snel verloor.

In haar ooghoek zag ze dat er herkenning in Arlo's ogen stond, maar ze kon het niet zeker weten. Ze lachte dus om de hopeloze flirt poging van één van de zeelieden en nam één van de mokken bier aan die weer een andere zeelui aan haar aanbood. Toen haar blik echter weer die van Arlo raakte, vanuit zijn plek duidelijk iets afgezonderd van de andere mannen, kon ze haar eigen herkenning en die van hem niet meer voor zich houden. 'Arlo. Hé.' Nuria knikte met een glimlach terug. Ze had echter niet door dat de zeelieden in de tussentijd al opnoemden of ze een visschotel of iets anders wilden, dus greep ze snel haar bloknoot uit haar zak en pende ze haastig mee met de bestellingen. 'Jij wilde visschotel of- Bij de Goden, sorry, zes visschotels dus en-' Ze beet op haar pen en had in de hectiek ook de blik én aandacht van Arlo verloren. Ze kon soms net zo onhandig zijn als haar adoptievader. Ietwat teleurgesteld droop Nuria dus uiteindelijk ook maar af, zodat ze de bestellingen door kon geven, weer achter de bar eindigde en vanuit die plek naar Arlo kon kijken. Ze had hem willen vertellen dat zijn zus vanavond of morgen aan zou komen in de taverne.

Arlo was niet snel genoeg geweest noch om Nuria aan te spreken noch om zijn eigen bestelling genoteerd te krijgen. Toen hij dus zag hoe de barvrouw van hun tafel weg liep, stond hij vlug op en poogde haar door de menigte heen te volgen. Hij was lang niet zo behendig met het ontwijken van alle gasten, dat hij tot zijn afgrijzen tegen een boom van een man botste en hem verontschuldigend beloofde een nieuwe mok cider te bezorgen. Voor de man iets terug kon zeggen, ontweek hij de man snel en stapte op de bar af. In het rumoer en met de drukte was het moeilijk genoeg om Nuria's aandacht te trekken zonder zijn stem te verheffen en ze leek hem niet direct te zien. Toen ze dus dichtbij genoeg was en net wat bier voor iemand weg zette, legde Arlo een hand op de hare 'Hee,' begon Arlo met een frons. 'Mag een oude bekende ook nog zijn bestelling doorgeven?' vervolgde hij met een verontschuldigende blik. Ze leek het al druk genoeg te hebben en Arlo wilde niet haar tijd in beslag nemen. Toch keerde hij zich niet meteen om. 'Ik had gedacht jouw broer of mijn zus hier misschien te vinden,' zei hij dus maar om de stilte op te vullen. Hij probeerde zich te herinneren wanneer hij Nuria het laatst had gesproken. Het moest wel in de taverne zijn geweest, maar hij kon het niet met zekerheid zeggen. Sommige herinneringen leken samen te smelten tussen zijn reizen in.

Nuria was zo druk bezig geweest met alweer nieuwe bestellingen van een andere groep zeelui dat ze niet had opgemerkt dat Arlo achter haar aan was gekomen. In eerste instantie zag ze niet dat het Arlo was die haar hand aanraakte en sloeg ze de hand ook weg. Pas toen ze zich om draaide, besefte ze haar fout. 'Oh, bij de Oceanen,' zei ze verrast, terwijl ze naar zijn hand keek en wat onhandig erop klopte met de hare. 'Het spijt me. Ik dacht dat je één van mijn grijpgrage klanten was.' Ze gaf zichzelf eindelijk de kans om eindelijk even stil te staan en luisterde met een verwonderde blik naar zijn woorden. Een oude bekende. Zo zou ze hun relatie inderdaad beschrijven. 'Arlo, hé,' begroette ze hem met een hartelijke glimlach. 'En een oude bekende zou zelfs als eerste geholpen moeten worden, dus dat spijt me. Wat wordt het? Ik kan je de visschotel, een recept van mijn oud-oom, zeker aanraden.' Bij het noemen van haar broer keek ze zoekend rond en vond ze haar broer uiteindelijk aan de andere kant van de taverne. Ze kon niet goed zien waar hij mee bezig was. 'Samu loopt hier rond,' vertelde ze hem enthousiast. 'En jouw zus zou vanavond of morgen aan moeten komen. Ze zou nieuwe decoraties voor de taverne mee nemen en ik kan er niet op wachten.'

Arlo keek verbaasd toe toen zijn hand aan de kant werd geslagen, maar was blij te zien dat hij toch Nuria's aandacht had weten te trekken. 'Dat zijn goede instincten,' knikte hij serieus naar haar toen ze zich verontschuldigd had. 'Ik kan geen nee zeggen tegen de visschotel. Ik geloof niet dat ik ooit een betere heb mogen proeven.' Hij glimlachte naar Nuria. Het was een van de eerste goede maaltijden die hij gegeten had na zijn aankomst in Tyrosh. Niets zou ooit als dat maal smaken. Hij volgde haar blik de taverne rond, maar zag Samu niet direct. Hij zou vast in gesprek zijn met een van de zeelui. Hij had Arlo al zo vaak gevraagd om hem voor te stellen aan steeds weer een andere kameraad van hem, dat Samu inmiddels zijn hele ploeg kende en iedereen ook van hem op de hoogte was. Wat dat betrof dacht Arlo dat Samuel heel Tyrosh kende. 'Ik kijk er naar uit Roshan te zien,' antwoordde hij met een tevreden glimlach. Het zou een stuk fijner zijn om met zijn zuster terug naar huis te gaan. Hopelijk kon ze hem dan alvast inlichten van wat hij allemaal gemist had zodat hij niet zonder waarschuwing weer terug in hun huiselijke chaos terecht kwam. Arlo merkte dat hij in zijn rug geprikt werd door ongeduldige kroeggasten en fronsend keek hij om. Hoe kreeg Nuria het voor elkaar om al die gasten te bedienen? Het leek er niet op dat haar broer haar veel hielp. 'Heb je hulp nodig?' vroeg hij plots.

Nuria glimlachte trots bij de complimenten over de visschotel. Haar oud-ooms hadden er hard aan gewerkt om het perfecte gerecht te creëren en na al die jaren genoot iedereen er nog van. 'Roshan had het laatst nog over jou,' herinnerde Nuria zich. Roshan had er erg naar uitgekeken om haar broer weer te zien. Verrast keek ze hem vervolgens aan bij zijn aanbod. Het was extreem attent en het herinnerde haar weer hoe erg hij in contrast stond met zijn jongere broer Matheo, die enkel tussen al zijn maten zou zitten en al het bier zou opdrinken. 'Arlo! Ik zet geen klanten aan het werk, laat staan oude bekenden! En-' Aan de bar stonden alweer drie nieuwe klanten en de zeelui van zojuist hadden nog niet hun bier ontvangen. Met een zucht besefte ze dat ze in haar eentje een achterstand aan het opbouwen was qua bestellingen en dat het enkel erger zou worden. Ze schoof dus één van de dienbladen met bier naar haar oude vriend toe en pakte zelf het andere blad op. 'Alleen deze keer,' beloofde ze hem, waarna ze met een glimlach achter de bar vandaan kwam en zo op de zeelui af liep met Arlo. 'Maar als je wilt leren tappen, dan kan ik het je zeker leren.'

Arlo probeerde maar niet te veel te bedenken wat Roshan allemaal over hem gezegd zou hebben. Hij hield van zijn zus, maar ze kon soms zo kritisch zijn en zeker over zijn keuzes om voor lange periodes weg te blijven. Hij hoopte dat zij, maar ook de rest van zijn familie, tevreden zouden zijn dat hij niet alleen terug kwam, maar zelfs met zijn tante. Die gedachte alleen liet Arlo glimlachen en zo keek hij op naar Nuria om zijn schouders op te halen. 'Ik doe het graag.' Hij vond het niet erg om voor even met iets heel anders bezig te zijn dan het vertier dat zijn kameraden na aankomst opzochten. Arlo keek tevreden toe hoe ze toch een dienblad toe schoof en tilde dat met gemak op. Hij volgde Nuria vervolgens, maar moest toegeven dat het balanceren toch iets moeilijker was dan verwacht. 'Daar houd ik je aan. Ik leer graag iets nieuws.' Hij kreeg tot zijn opluchting het hele dienblad zonder problemen bij zijn ploeg en verdeelde de mokken voor hij Nuria weer achterna liep om de reacties van zijn kameraden te vermijden. Toen hij ook geholpen had om de visschotels rond te brengen, besloot hij om niet van zijn eten te genieten tussen de rest, maar schoof aan de bar aan en wachtte zo geduldig tot Nuria rustiger leek. Hij smulde ondertussen van het eten. 'Wat heb ik allemaal gemist hier?' vroeg Arlo toen Nuria toch weer voor hem stond.