De Eenbenige Krijger

Zijn lippen tintelden nog na van de kus, terwijl hij Diane de breedste glimlach bood die hij kon opbrengen. Ze had hem nooit kunnen vergeten... net zoals zij nooit zijn gedachten had verlaten. Nooit in al die jaren. Ondanks dat Diane zich had gefocust op haar mok en de taverne kon Saul niet zijn ogen van de vrouw af houden. Elke plek waar ze hem raakte gloeide onder haar warme handen. Hij wilde haar helpen om overeind te komen, maar het was haar zelf al gelukt en grijnzend keek hij naar haar op. 'Ik zal de beste voor ons uitzoeken,' beloofde hij haar, waarna hij zelf ook op stond en Dianes hand zocht. Zo loodste hij haar voorzichtig langs de mensenmassa heen, zodat ze niet uiteindelijk toch herkend zou worden, en zo daalden ze af naar de kerker.
[af?]

Nieuw

Syd keek met een afwezige blik naar de mok wijn die ze al tijden in haar handen had. Het goedje was inmiddels opgewarmd en amper aangeraakt. Ze had eerder ook het aanbod van Eileen om haar wat eten te geven afgeslagen. Ze had geen trek gehad sinds ze het kamp had verlaten. Uiteindelijk was de reis erg makkelijk verlopen. Ergens had ze gehoopt dat het weer meer tegen zou zitten of dat ze onderweg problemen zou hebben gehad om haar aankomst in Tyrosh enigszins uit te stellen. Ze was nog niet klaar geweest om te beseffen dat haar keuze definitief was geweest zodra ze de stadsmuren zag. Terwijl ze binnenreed had ze dus ook niet echt kunnen genieten van het weerzien van de drukte en rumoerigheid van Tyrosh. Toch was het een herkenbaar beeld en gevoel geweest. Syd had nooit gedacht dat iets zo groot en zo dicht bevolkt en zo chaotisch als een stad alsnog vertrouwd kon voelen. Ze had tijdens haar reizen met Rani en haar vader wel steden gezien, maar ze waren er nooit lang gebleven. Haar jeugd en verdere leven hadden zich vooral in dorpen en op het land afgespeeld als ze niet onderweg waren. Syd keek op toen ze Eileen hoorde vragen of ze nog iets anders wilde en schudde met een glimlach haar hoofd. De taverne zelf had haar ook warm verwelkomd, maar ze had haar gedachten nog niet helemaal los kunnen maken van haar laatste dagen in het kamp, van Robyn, Guila en andere vrienden.

Saul zat diep verzonken in de woorden van zijn speech. Het was hoog tijd dat ze weer eens actie zouden ondernemen en het volk zouden toespreken. Echter, Erin had hem eerder op de avond, toen ze naar beneden was gelopen op wijn te halen, aangespoord om zijn gezicht weer eens boven te laten zien. Ze had hem op het hart gedrukt dat er geen verdachte mensen in de taverne stonden en had hem nog aangeboden dat hij in de keuken kon blijven als hij dat wilde. Saul wist dat het hem goed zou doen weer eens de vaste tavernegasten te begroeten, dus had hij besloten om zijn speech neer te leggen en de steile trap te bekleden. Daardoor werd het rumoer van de taverne steeds duidelijker en voelde hij hoe hij warm werd door comfort. Dit was zijn thuis. Eenmaal boven tussen de mensen werd hij al snel begroet door de oude baas van de bakkerszaak en zijn zoon en vervolgens ook door de wapensmid. Het was precies ook dat moment dat hem opviel dat er iemand aan de bar zat op zíjn gewoonlijke plek. Normaliter durfde niemand het aan om daar te zitten, ondanks dat het nooit uitgesproken was dat het niet toegestaan was. Toen hij nogmaals knipperde, besefte hij echter wie het was. Met een grijns liep hij naar de bar en nam hij plaats naast Syd. 'Wie hebben ze nou weer van de straat mee naar binnen gesleept?' plaagde hij.

Ondanks dat Syd zelf niet helemaal mee had kunnen gaan met de goede sfeer in de taverne, waardeerde ze dat het hier tenminste niet zo bedompt voelde als in het kamp. De strijd hadden ze misschien kunnen winnen, de verliezen waren groot gebleken. Syd gaf niet graag toe dat ze opgelucht was dat te hebben weten ontkomen. Het zou haar vast kwalijk worden genomen, was het niet door Robyn, dan wel door anderen die ze kende in het kamp. Maar Syd had ook gemerkt dat ze niet de enige persoon was die besloten had het kamp te verlaten na de lange strijd. Ze had een stuk samen gereisd met een jonge familie die hun leven ergens anders opnieuw op wilden bouwen. Gelukkig hoefde ze zich in de stad niet druk te maken herkend te worden als een soldaat die opgegeven had. Een verwijt dat Robyn vast naar haar hoofd zou hebben geslingerd als ze er nog naar geluisterd had. Zuchtend draaide Syd de mok wijn rond en bracht ze uiteindelijk het goedje naar haar lippen toen ze iemand naast zich voelde komen zitten. Met een even brede grijns keerde ze zich naar de man en greep hem bij één schouder stevig vast. 'Je weet dat ze me hier niet naar binnen hoeven te slepen. Ik kom van de haven al aan rennen als ik Eileens visschotels ruik.' Ze liet Saul weer gaan en bekeek hem toen met een glimlach. 'Hoe gaat het hier? Ik weet nog hoe woest je was na het vertrek uit het kamp toen de Generaal niet naar je wilde luisteren.' Syd had vervolgens met zijn hulp en in samenwerking met Mal en Gael er niet alleen voor gezorgd dat Chaol op weg was naar de Noordelijke landvrouwe, maar dat ze ook tegelijkertijd een handvol families van het leger weg hadden kunnen leiden. Ze zuchtte en liet haar blik zakken. 'Je had gelijk toen.' Ze hadden op dat punt inderdaad veel meer moeten doen dan enkel afwachten. Dan families voor te liegen dat ze veilig zouden zijn.

Saul hield ook Syds schouder stevig vast en liet zijn hand vervolgens nog een seconde liggen, voordat hij zich naar Eileen keerde en een goed glas wijn bestelde. Hij was namelijk niet van plan om zo één, twee, drie hier weg te zijn, voordat hij Syds verhaal aangehoord had. Terwijl hij wachtte op zijn drankje, draaide hij zich weer naar zijn oude vriendin toe en glimlachte hij. Saul was altijd trots als hij mensen Eileens eten hoorde aanprijzen. 'Ze heeft laatst nog het recept veranderd,' grijnsde hij, 'waardoor ik nóg harder hier naartoe ren aan het einde van de dag.' Met een dankbaar knikje nam hij vervolgens het glas wijn van Eileen aan en nam hij een flinke slok, voordat hij begon te praten. 'Het gaat hier... prima. Beter dan in het kamp, kan ik me zo voorstellen. Maar de gebeurtenissen daar hebben ook zo zijn impact gehad op het moreel in de stad.' Natuurlijk verspreide het nieuws zich gigantisch snel onder de bevolking van Tyrosh. 'Ik ben nog steeds woest op Indra. Als ze naar mij had geluisterd, dan-' In plaats van door te praten schudde hij zijn hoofd. Het was het niet waard om als dan scenario's te schetsen. Indra had nou eenmaal niet naar hem geluisterd en had daarvoor een hoge prijs betaald. Hij zuchtte echter ook na Syds bekentenis. 'Gelukkig heeft het kamp mensen zoals jou, Gael en die Kapitein,' zei Saul na een korte stilte, waarna hij Syd geïnteresseerd aan keek. 'Maar wat doe jij hier, Martinez? En dan wil ik de échte reden horen.'

Syd luisterde geïnteresseerd naar Sauls uitleg over de visschotels. Ze was erg benieuwd naar dit verbeterde recept. Ze kon zich niet herinneren dat ze ooit van eten genoten had zoals het hier geserveerd werd sinds Rani overleden was. Die vrouw had ook heel wat lekkers op tafel kunnen toveren. Syd knikte met een ernstige blik. Ze hadden inderdaad al kunnen weten dat de stad ook naschokken zou voelen wat de afloop in het kamp ook zou zijn geweest. Syd wendde haar blik af toen ze het compliment van Saul hoorde en nam een slok van haar wijn voor ze hem weer aan keek. 'Ik heb mijn ontslag ingediend.' Ze hield kort zijn reactie in de gaten, maar zuchtte weer in haar wijn en schudde haar hoofd. Ergens had ze gedacht dat het haar direct op zou luchten, maar ze had nog moeite om haar keuze te accepteren als iets goeds. Ze moest ook de enige moed bij elkaar rapen om nu haar vriend aan te spreken. 'En ik zou graag jou willen helpen. Ik weet dat je je groep hebt en ik begrijp dat het wellicht vreemd zal lijken dat ik zo snel van kant wissel en of mijn loyaliteit wel sterk genoeg is, maar- maar ik denk dat ik hier zo veel meer kan doen.' Nu ze het uitgesproken had, rechtte ze echter haar rug en keek Saul aan met een zelfverzekerde blik. 'Ik zou een aanwinst zijn voor de opstand. Ik wéét hoe je het beste onder kunt duiken, hoe je anderen kunt beschermen en ik kan communiceren met de Quandaïse vluchtelingen.'

Sauls wenkbrauwen schoten verbaasd omhoog bij het horen van Syds ontslag. Hij had altijd haar loyaliteit aan het legerkamp zowel geprezen als verafschuwd. Misschien zag ze nu ook eindelijk in hoeveel meer ze kon betekenen op een andere plek. Hoofdschuddend hoorde hij echter haar uitleg aan en legde hij een hand op haar schouder. 'Ik weet dat je een aanwinst bent voor ons, Syd,' stelde hij de vrouw naast hem gerust met een opgeluchte glimlach. 'En ik zou nooit durven twijfelen aan jouw loyaliteit.' Hoe vaak had hij haar niet tijdens haar missie in Tyrosh ervan proberen te overtuigen dat ze meer kon betekenen bij hem en zijn kameraden dan in het legerkamp? Dat het legerkamp niet in zag hoe waardevol Syd en haar vaardigheden waren? 'En ik ben onbeschrijflijk blij dat je nu hier bent. Zou je morgen al kunnen beginnen?' Hij keek haar met een scheve grijns en opgetrokken wenkbrauw afwachtend aan. Toch bleef er nog een vraag op zijn tong rusten. Hoe hadden namelijk Syds vrienden in het kamp op haar vertrek gereageerd?

Syd opende haar mond om haar zaak verder op te bouwen toen Saul al in leek te stemmen. Ze keek hem voor even sprakeloos aan. Ze was niet echt een persoon die met veel woorden haar gevoelens of gedachten uit drukte, maar ze had een hele speech klaar gehad voor Saul. Immers had ze genoeg uren op een paard gespendeerd om hier te geraken. Ze sloot uiteindelijk maar haar mond en knikte voor ze met hem mee grijnsde. 'Zolang het geen vroege start is, sta ik morgen voor je klaar. Ik heb namelijk zo het idee dat we hier niet snel weg zullen zijn.' Ze lachte terwijl ze dacht aan andere avonden die ze al samen aan de bar hadden gespendeerd. Die eindigden niet per se dronken. Ze waren beiden zich erg bewust van het nut om enigszins alert te blijven, Syd als lijfwacht en Saul als rebellenleider. Maar Syd dacht niet dat iemand hen zou kunnen verrassen, zelfs als ze een gezellige avond hadden. Ze porde hem met haar elleboog voor ze haar eigen wijn weer oppakte. Haar glimlach verdween echter langzaam terwijl ze het donkere goedje nuttigde. 'Ik kan beter niet de contacten met het kamp onderhouden,' merkte ze kort, maar vaag op. Ze was bereid welke taak Saul het meest gepast vond voor haar uit te voeren, maar ze wilde het ook meteen duidelijk maken dat haar goede relaties met het leger niet langer benut konden worden. 'Maar ik geloof dat de focus niet langer daar ligt. Wat is de situatie hier? Het lijkt wel alsof de stad nog voller is-' Bij haar vorige bezoek hadden de wijken rondom de haven al uitgepuild van mensen en hun problemen en zorgen.

[NIEUW]
Robyn zat onderuitgezakt aan de bar te staren naar haar volle mok met wijn. Ze had er al twee op en op haar lege maag was dat flink hard gevallen. Het deed haar denken aan de fijne, maar ook wilde avonden en nachten die ze had beleefd als ze met haar ouders of broers en zussen had besloten om Marcus en zijn familie een bezoek te brengen in de Eenbenige Krijger. Dat comfort had ze ook gezocht (en natuurlijk ook een slaapplek), nadat ze met de Quandaïse prinses de grote stad had bereikt en Reihan al snel verdwenen was achter de kasteelmuren. Zelf kon ze niets anders dan wachten tot er meer bekend was over haar berechting. Ze mocht tot die tijd ook niet de stad verlaten. Robyn was echter nooit iemand voor de grote stad geweest: ze miste de groene heuvels en uitgestrekte vlakten van haar dorp. Bij de Goden, ze miste zelfs de modder en armzalige tenten van het kamp! En ze miste haar familie, zowel in het kamp, als in haar geboorteplaats. Ze kon enkel hopen dat zij geen last zouden hebben van haar domme daden. En ze miste... Voordat ze echter die gedachte af kon maken, had ze de mok wijn in beide handen vastgepakt en werkte ze het goedje op ervaren wijze weg. Ze moest nog flink doordrinken voordat haar vrienden erachter kwamen hoe lam ze was en ze naar haar vertrekken gestuurd zou worden.

Syd stapte met een lach op haar gezicht en een arm om de schouders van Youssef de volle taverne binnen. Hij had haar net verteld over zijn zoveelste verliefdheid op een jonge dame die hem niet leek te zien zitten. Ze had hem dus maar wat moed in gesproken terwijl ze door de nauwe steegjes van Tyrosh richting de Eenbenige Krijger op pad waren geweest. Ze hadden een goede dag gehad in de haven. Ondanks dat ze al had gehoord dat er op andere plekken in de stad problemen waren geweest, was Syd tenminste tevreden dat haar taken voor die dag geklaard waren. Morgen zou ze Saul wel vragen hoe ze de anderen kon helpen. Syd klopte Youssef op zijn rug en liet hem toen gaan na hem te hebben beloofd en flinke mok wijn voor hem te kopen. Het zou haar ook een mogelijkheid geven om Eileen of Erin te vragen of er berichten voor haar waren. Ze had een paar weken terug een brief naar Guila gestuurd. Veel over haar huidige activiteiten had ze niet kunnen delen, maar ze had tenminste willen laten weten dat ze hier goed terecht was gekomen. Ze wilde niet dat haar vriendin zich om haar zorgen maakte. Bovendien hoopte ze dat Guila zou aanvoelen dat Syd niet alleen naar haar en haar gezin vroeg, maar ook informatie over andere bekenden in het kamp zou delen. Syd stapte naar de bar en leunde nonchalant naar voren tot ze Eileen aandacht had weten te trekken. De taverne eigenaar begroette haar met een glimlach en gaf haar de twee mokken wijn, maar wees haar er ook streng op dat ze die hoed niet kon blijven dragen - dat was immers kroeg beleid. Met een verontschuldiging en begripvol klemde ze de hoed onder haar arm en pakte de twee mokken op voor ze zich van de bar weg draaide en Youssef in de menigte zocht. Haar ogen gleden echter over iemand anders die aan de andere kant van de bar zat. Syd bekeek Robyn met een diepe frons en wachtte af wat haar ex zou doen.

Met een hoopvolle blik bestelde ze opnieuw een flinke mok wijn, maar kreeg ze tot haar teleurstelling de mok maar tot de helft gevuld. Misschien hadden haar vrienden toch beter door hoe ver ze al heen was dan dat ze dacht. Haar ogen vielen opeens op een bekend figuur met een nog bekender gelaat. Ze fronste allereerst diep, omdat ze dacht dat de alcohol haar weer eens dingen liet zien die er niet waren. Maar daar stond haar ex dan toch echt. Haar ex die was weggegaan uit het kamp. Van háár weg. Hoofdschuddend draaide ze zich dus om en keerde ze haar rug naar de vrouw toe. Ondanks dat ze een hol gevoel in haar borst voelde en haar buik zich samen leek krampen bedacht ze dat het zo beter was. Gedurende de nacht ervoor met een andere dame in bed had ze in elk geval zeer haar best gedaan om zichzelf ervan te overtuigen dat dit beter was dan met Syd. Dat haar hele leven beter was alleen.

Syd was enkele tellen blijven staan, zelfs nog nadat Robyn zich van haar afgewend had. Haar ogen schoten kort naar Eileen die wel erg geïnteresseerd toekeek. Syd was zich er erg van bewust dat de familie Barnes zeer bekend was. Zelfs Robyns naam was al eens gevallen. Maar Syd had enkel tegen Saul gesproken over haar relatie met haar ex en hun breuk, plus haar geschiedenis met andere bekenden van de taverne bewoners. Hij was al flink kritisch geweest over haar relaties, maar ze hadden er ook om kunnen lachen. Erin daarentegen zou omvallen van verbazing als Syd aan haar toegaf dat zij en Guila een koppel waren voor Flynn weer terug in beeld was gekomen en voor ze voor Robyn gevallen was. Ze vond het nog moeilijk open tegen anderen te zijn, hoe warm ze haar hier ook verwelkomd hadden en al helemaal over wat zich afgespeeld had tussen haar en de twee vrouwen. Syd bedankte Eileen nog en liet de bar, en Robyn, maar snel achter zich om zich een weg door de mensen te banen. Ze vond Youssef in een overvolle hoek waar hij een plek voor haar vrij had gehouden tussen hun andere kameraden. Ze begroette een paar bekenden die ze nog niet gezien had sinds ze enkele dagen geleden terug was gekomen van haar zeereis en maakte een kort praatje met ze. Vervolgens hield ze zich afzijdig van de gezelligheid en verzonk in haar gedachten terwijl ze van haar wijn dronk. Ze zat met haar rug naar de bar en zag Robyn zo niet, maar haar hoofd bleef bij de soldaat zitten. Was ze hier voor haar rechtszaak? Was er een besluit gemaakt wie uiteindelijk het laatste woord had wat betrof haar straf? Was ze alleen? Het had er niet op geleken dat ze de antwoorden van Robyn zelf zou krijgen. Haar blik had genoeg gezegd. Syd boog verder over haar wijn en deed haar best het verhaal dat Youssef geanimeerd vertelde te volgen.

Robyn had haar handen gebald op de bar gelegd en staarde naar de lege bodem van haar mok. Wat deed haar ex hier? Het leek alsof ze haar plek wel had gevonden in Tyrosh met haar nieuwe 'vrienden'. En met haar éigen familie. Ze wachtte geduldig tot Syd haar zou bereiken, maar ze hoorde haar stem maar niet. Syd zou toch vast en zeker willen weten hoe het met haar ging? En haar excuses willen aanbieden? Toen ze maar geen stem hoorde, draaide ze zich met een blik vol verbazing om en vond ze Syd uiteindelijk in de hoek van de taverne zitten. Syds rug was naar haar toe gedraaid en ze kon haar gezichtsuitdrukking dus ook niet lezen. Misschien moest ze dit ook maar als teken zien dat Syd er wellicht ook écht klaar mee was. Met haar. Het was niet eerlijk geweest welke woorden ze voor het afscheid nog had gezegd tegen haar ex, maar ze had niet goed geweten hoe ze om moest gaan met de prinses, met de strijd én met het nieuws dat Syd weg wilde gaan. Ze draaide zich dus ook maar weer naar de bar om, waar ze Erin zag staan, en boog zich naar de vrouw toe. 'Wie zijn die mensen rondom Syd?'

Syd deed haar best zich te laten betrekken bij het gesprek dat gaande was, maar uiteindelijk hield ze zich afzijdig terwijl ze van haar wijn dronk. Ze zat er wel vaker bij als observeerder. Zeker in het begin was ze benieuwd geweest naar de relaties tussen deze mensen en de manier waarop ze met elkaar omgingen. Ze luisterde graag naar de wilde verhalen die konden gaan over problemen op de vissersschepen, opgelopen blauwtjes met mooie mensen of heldendaden tijdens de acties van de opstandelingen. Syd waardeerde hoe warm en gezellig de groep was, maar ze wist ook dat ze niet zomaar iedereen toelieten, ze vertrouwden niet zomaar iedereen. Haar vriendschap met Saul had erg geholpen. Haar harde werken ook. Syd voelde zich op haar gemak hier. Misschien negeerde ze dan ook liever dat Robyn hier zat. Ze maakte haar oncomfortabel in een plek die ze langzaam als haar thuis begon te zien. Ze had een kamer ergens in de haven, maar daar was ze enkel om te slapen. Haar tijd spendeerde ze óf aan boord het schip, in de havens of hier. Syd keek vlug op toen ze haar naam hoorde en knikte maar naar Kris die om haar aandacht had gevraagd. Ze keek naar de lege mokken die haar toe werden gestopt en klemde deze tussen haar armen terwijl ze terug naar de bar liep. Daar zag ze Erin in gesprek met Robyn. Ze vervloekte zichzelf dat ze zo nieuwsgierig was wat de vrouw haar ex zou vertellen. Erin was een kletskous. Ze zou nooit haar mond voorbij praten over de activiteiten van de opstand, maar ze had genoeg andere informatie die Syd liever niet verspreid hoorde worden. Syd liep dus ook maar dicht genoeg naar de twee en zette de mokken met genoeg lawaai neer om Erins aandacht te trekken, maar zonder recht naast Robyn te staan. 'Mogen we nog een ronde, Erin?'

Ze merkte dat Erin in eerste instantie twijfelde om haar vraag te beantwoorden, maar vervolgens zag ze Erin dichterbij komen en hoorde ze de antwoorden aan. Het was echter allemaal maar oppervlakkige informatie en ze kon er niets mee. Wel hoorde ze dat Syd nog maar recent terug was van een reis op zee, vandaar ze haar niet eerder in de taverne had gezien. 'Weet je of Syd met iemand van de groep naar bed gaat?' vroeg ze uiteindelijk maar, gezien de vraag op haar lippen brandde, waarop ze enkel twee opgetrokken schouders van Erin als antwoord kreeg. Ze wilde net verder vragen, toen ze plots een klap naast haar op de bar hoorde en voelde. Robyn wilde de persoon eens flink vertellen hoe ze erover dacht om gestoord te worden, maar daardoor keek ze recht in het gezicht van Syd. Erin was inmiddels ook van haar vandaan gelopen en begon de mokken van Syd te vullen. Robyn had zich ook naar haar ex gedraaid en bekeek haar van top tot teen. 'Is dit het allemaal waard om het kamp voor verlaten te hebben?'

Syd ontmoette Robyns blik kort nadat ze met veel lawaai de lege mokken weg had gezet. Ze keek echter ook weer weg terwijl Erin in de weer ging met de wijn. De eerste die haar toegeschoven werd eigende ze zich maar toe. Ondertussen dat Robyns blik over haar lichaam gleed, dronk Syd een flinke slok om die ogen te negeren. Met één arm steunend op de bar keerde Syd zich naar haar ex en trok een wenkbrauw op. 'Dus je wilt wel met me praten?' Die norse blik van eerder had iets heel anders aan haar duidelijk gemaakt. Misschien zelfs dat ze de felle woorden die ze uitgesproken had bij hun breuk gemeend waren. Syd wist dat dat ook haar eigen schuld was. Haar timing was niet juist geweest. Maar had ze dan nog langer moeten blijven wachten met de hoop dat alles toch nog op zijn plek zou vallen, dat ze zich thuis zou voelen in het kamp? Dat hun relatie beter zou klikken? Bovendien had ze dan ook moeten afwachten wat Indra met haar van plan was geweest nadat ze Mal en Gael had geholpen met de families. 'Wanneer is je rechtszaak?' vroeg ze nu op haar beurt.

Robyn was niet verbaasd dat Syd op haar woorden reageerde. Haar ex kon net zo goed geen hele avond om haar heen draaien, net zoals Robyn dat ook niet kon. Ze was te nieuwsgierig naar het nieuwe leven van Syd. 'Het is geen kwestie van wíllen, maar van beleefdheid, gezien ik geen keuze heb nu je zo dichtbij staat,' wierp Robyn met nonchalante blik terug, terwijl ze gebaarde naar de bar. Als Syd haar had willen negeren, dan was er genoeg ruimte voor geweest. Toen er nog een mok bier gevuld was, greep Robyn haar kans en pakte ze één van de mokken vast, om er een flinke teug van te nemen. Ze had er namelijk geen vertrouwen meer in dat Erin haar bij zou schenken. Ze verslikte zich echter door het plots benoemen van de rechtszaak. 'Binnenkort,' zei ze uiteindelijk maar vaag, gezien ze eigenlijk geen idee had wanneer de zaak zou plaats vinden. Elke keer werd het weer verschoven, omdat er belangrijke informatie of details zouden missen, of de juiste mensen waren niet op de juiste plek. Zij bleef dus maar braaf wachten in de stad tot het oordeel gegeven zou worden. 'Je hebt mijn eerste vraag nog niet beantwoord,' zei ze met een lieflijke glimlach, terwijl ze op de kruk naast haar klopte.

Syd onderdrukte een lach. Beleefdheid? Wanneer was Robyn ooit bezorgd dat ze niet beleed genoeg was? Ze keek niet naar de bar maar bestudeerde het gezicht van de andere vrouw. Ze kon het niet laten te zoeken naar iets achter die hardheid van Robyn. Ze dacht het te zien toen ze de rechtszaak had genoemd, maar het was zo snel weer verdwenen dat Syd het zich net zo goed ingebeeld kon hebben. 'Ik kan niet geloven dat Indra je werkelijk hierheen heeft gestuurd. Wie is er met je mee gekomen? Ik neem aan dat Flynn je niet kon komen verdedigen.' Ze had niet kunnen begrijpen waarom Indra dacht dat het een goed idee was één van haar soldaten te laten berechten door een vreemde rechter. Misschien was het zogenaamd eerlijker, maar wat zei het over het kamp dat ze dit soort zaken niet zelf af konden handelen? Bovendien was ze blij genoeg geweest om Syd weg te sturen met de schuld van de gevluchte families op haar naam. Ze haatte het dat haar vertrek niet enkel en alleen als haar keuze bekend stond en tegelijkertijd had ze ook in gezien dat dit precies was hoe het leger werkte. Ze kon tenminste Gael en Mal nog een laatste keer helpen zo. Misschien waren zij de connecties met het kamp die ze later toch nog zou kunnen benutten voor de doeleinden van de opstandeling hier. Syd keek achterdochtig naar de kruk, maar nam toen toch plaats. Ze had nooit willen vertrekken naar Tyrosh zonder echt te praten met Robyn, maar nadat ze haar plannen aangekondigd had, had haar vriendin niet meer normaal met haar in gesprek willen gaan. Ze had begrepen dat het enige wat ze kon doen was om haar de ruimte en tijd te geven dit te verwerken. Die had ze hier ook nog kunnen geven, maar als haar dan toch een kruk aangeboden werd... Syd nam plaats en klemde haar handen om haar mok. 'Het is anders hier. Ik vermaak me prima,' zei ze neutraal. Benieuwd keek ze echter opzij. 'Is jouw nichtje al geboren?' Er was geen brief van Guila geweest, maar wie weet deed de post er langer over dan Robyn om hier te geraken.

Robyn haalde haar schouders op, terwijl ze van haar bier sipte. Het ging haar niet gebeuren dat Erin of Syd het toch nog uit haar handen zou rukken. 'Het boeit Indra niets wat mij overkomt. Zeker niet na al die... consternatie rondom mij en de prinses en vervolgens de strijd,' vertelde ze. 'Daarbij hoefde ik ook geen gezelschap te hebben. Flynn heeft wel aangeboden om te komen als de rechtszaak eenmaal een vaste datum heeft, maar ik ga hem geen dag sturen. Ze hebben in het kamp al genoeg zorgen en mijn broer al helemaal sinds Indra haar gezicht niet meer laat zien.' Met enige verbazing zag ze hoe Syd uiteindelijk op de kruk naast haar plaats nam. Ze had gedacht dat haar ex gewoon zou weglopen naar haar 'nieuwe' vrienden. 'In welke zin is het anders? Ik hoorde dat je recent nog een scheepsreis hebt gemaakt.' De enthousiasme in haar stem kon ze niet verhullen. Zelf was ze nog nooit op zee geweest. Haar gezicht viel bij het benoemen van haar aanstaande nichtje (of neefje). Ze had Indra gesmeekt om de rechtszaak uit te stellen totdat ze wist dat haar nichtje (of neefje) gezond ter wereld was gekomen. Daarbij wilde ze zo graag haar broer en Matheo's reacties zien. 'Nog niet toen ik het kamp verliet en volgens de laatste brief van Flynn en Guila ook niet,' zei ze uiteindelijk maar. 'En pas nog maar op om het een meisje te noemen: ik weet zeker dat het uiteindelijk een jongetje wordt.'

'Dat is dan Indra's fout dat ze zich niet betrekt bij het lot van één van haar betere en loyalere soldaten.' Syd zag dat Erin de laatste gevulde mokken bij haar weg zette en zogenaamd druk de bar afboende. Ze had er niet zo veel zin in dat de jonge vrouw haar gesprek hier af luisterde. Noch wilde ze dat Youssef of Kris hier kwamen vragen waarom het zo lang duurde voor ze de alcohol af kwam leveren. Ze vroeg Erin dus maar of ze de wijn op haar naam zou zetten en het alvast terug bracht naar haar kameraden. 'Ik sta niet dagelijks met mijn laarzen in de modder als ik de deur uitstap.' Het was maar een oppervlakkig antwoord. Er was zo veel anders. 'Ik werk op één van de schepen in de haven. Ik ben haar Kapitein.' Syd kon het niet laten bescheiden te glimlachen. Het was hetzelfde schip waar ze zogenaamd op gewerkt had toen ze in Tyrosh was geweest voor haar missie als soldaat. Ze had het bij terugkomst met de hulp van Saul terug over kunnen nemen zodat ze voor hem en de andere opstandelingen waren kon vervoeren. 'Guila is overtuigd dat het een meisje is en ze had het bij Matheo ook bij het goede eind. Had ze niet al een naam in haar dromen aangereikt gekregen?' Syd's tevreden blik verdween nu ze aan de voormalige prinses dacht. Ze miste wel degelijk haar steun en vertrouwen, de warmte van haar huis dat haar nog enigszins aan Rani, haar vader en de boerderij had doen denken.

Robyn wimpelde haar complimenterende woorden weg, maar voelde toch hoe haar borst zwol van trots. Ze wás ook de beste en meest loyale soldaat van het kamp. 'Ach, ze zal wel anders piepen als ik uiteindelijk haar functie overneem. Heb je meegekregen hoeveel kritiek ze de laatste tijd krijgt sinds haar verwonding?' Met een tevreden blik keek ze ondertussen toe hoe Erin aan het werk werd gezet en van hun weg liep. De vrouw was nog net zo'n roddeltante als dat ze vroeger was. Haar ogen vielen echter bijna uit haar gezicht bij het horen dat ze Kapitein was. 'Dat meen je! Kan je- Wil je me misschien binnenkort het schip laten zien?' Robyn moest vervolgens hartelijk lachen. 'Ja, en die naam was verschrikkelijk! Zelfs Flynn vond dat en ik denk Guila stiekem ook. Ze hebben nu besloten om haar te vernoemen naar de moeder van Guila... hém,' verbeterde ze zichzelf met een glimlach. Haar zus zou vast en zeker weer gelijk hebben qua geslacht, maar ze vond het heerlijk om een beetje onder Guila's huid te kunnen zitten door iets anders te opperen. 'Maar ik weet zeker dat ze wil weten hoe het met je gaat. Ik zal in mijn volgende brief zetten dat je nog levend en wel bent én Kapitein bent geworden.'

Syd wilde niet graag toegeven dat ze Saul regelmatig vroeg om informatie over het kamp. Hij had vaak niet veel en had al eens gezegd dat ze maar met Marcus moest praten, maar ze had de man nog niet aan willen spreken. Uiteindelijk zou het haar niet meer aan moeten gaan hoe het ging in het kamp. 'Ze was ernstig toegetakeld. Het zal normaal zijn dat ze tijd nodig heeft om weer op oude krachten te komen,' merkte ze dus maar zo neutraal mogelijk op. Wat Indra overkomen was, had ze haar niet toegewenst, maar Syd zag wel in dat dit misschien een goede opschudding in het kamp kon veroorzaken. Ze keek verrast toe toen Robyn zo enthousiast op haar nieuwe werk reageerde. Ze stemde dus ook maar in. 'Ja, als je dat graag wil.' De lach van de andere vrouw was even aanstekelijk en met een grijns schudde Syd haar hoofd. 'Roshan,' mompelde ze zacht in haar mok voor ze een slok nam. Het roerde haar te horen dat Guila gekozen had om haar moeder te eren. Ze wist dat het ook veel zou betekenen voor Rani. 'Ik houd haar op de hoogte. Dat had ik beloofd,' gaf Syd toe. 'Maar ik denk dat ze het zal waarderen dit van jou te horen. Dat we aan de praat zijn geraakt.' Ze ontweek Robyn's blik door haar rug naar de bar toe te draaien en zo met haar ellebogen steunend op het houten blad de taverne door te kijken. Ze herkende vele gezichten, hoewel ze nog niet bij iedereen een naam had. 'Rob,' begon Syd vervolgens met een zucht, haar blik nog altijd vooruit gericht. 'Ik weet dat ik het niet goed aangepakt heb. Dat mijn timing erg slecht was. Maar ik hoop dat je kan begrijpen dat ik weg moest.'

Robyn haalde haar schouders op over Indra. 'Gewond of niet, haar leiderschap in het kamp hangt aan een dun draadje momenteel. Flynn probeert de gemoederen rustig te houden in het kamp, maar Mal maakt gebruik van de chaos en onduidelijkheid.' Die man mocht volgens haar stikken. Hoe vaak had ze niet naar haar hoofd geslingerd gekregen dat ze zogenaamd van de adel was of daar banden mee had. Dat was Flynn, maar niet zíj. De gedachte aan haar broer brachten haar vanzelfsprekend ook bij haar ongeboren neefje of nichtje. 'Roshan,' herhaalde ook Robyn, 'lijkt op Robyn. Ik zou me gevleid moeten voelen.' Met een grijns keek ze de andere vrouw aan. Die grijns werd echter serieuzer door de plotselinge onderwerpsverandering door Syd. 'Je hebt het inderdaad niet goed aangepakt,' merkte Robyn stilletjes op. 'En de timing was erg slecht. En-' Ze had haar ogen gesloten en zuchtte diep. 'Máár,' verbeterde ze zichzelf, 'ik kan ergens begrijpen waarom je deze beslissing hebt gemaakt. Niet alleen wegens het kamp, maar ook wegens mij.' Zo bleef ze stilletjes staren naar haar lege mok. 'Zou je bij de rechtszaak willen zijn?' Haar grootste angst was de laatste dagen dat ze oog in oog zou staan met een volledige Quandaïse delegatie en dat ze zelf alleen was.

Syd hield haar oren open terwijl Robyn meer uit de doeken deed over de zaken in het kamp. Het klonk alsof ze er weg geraakt was voor de chaos nog groter was geworden. Ze kon zich in beelden dat het voor velen in het kamp op het moment geen plezier was daar te verblijven. Syd bestudeerde een groep ouderen in de hoek van de kroeg die gebogen zaten over een of ander spel toen ze Robyns volgende woorden hoorde. Ze wist haar weer te verrassen. Haar ogen waren op haar ex blijven hangen, terwijl ze naar de juiste woorden zocht. Het betekende erg veel om dit te horen uit Robyns mond. Ze was er niet zeker van geweest of ze dat ooit mee zou maken. 'Natuurlijk,' antwoordde ze nu direct. 'Geef me de datum door zodra deze bekend is.' Hopelijk zou ze dan niet op zee zitten. Als Robyn hier inderdaad alleen was, zonder haar broer of steun van de Generaal, kon ze overduidelijk wel wat mensen aan haar kant gebruiken. 'Praat met Marcus. We hebben enkele erg bekwame advocaten in het- netwerk. Hij kan ze wel zo ver krijgen jou te helpen.' Ze wist niet hoeveel Robyn op de hoogte was van de rol die de oud Generaal speelde, noch de rest van de taverne bewoners ondanks hun persoonlijke relaties van de tijd dat zij ook in het kamp hadden gewoond. 'Je staat er hier niet alleen voor.'

Robyn was niet verbaasd om de verraste blik op Syds gezicht te zien. Zelf wist ze ook niet waarom ze zo sentimenteel had gesproken. Was ze niet nog steeds enorm boos op haar ex? Misschien was het wel de alcohol of simpelweg het gemis naar thuis, naar haar familie. Ze legde een hand op Syds schouder en kneep er even zacht in. 'Bedankt, Syd. Oprecht.' Robyn was dankbaar dat er nog iets vertrouwds vanuit thuis te vinden was in Tyrosh in de vorm van haar... ex. Maar het was beter dan niets. 'Heb ik je al over mijn avonturen verteld met de Quandaïse prinses?' grijnsde ze, terwijl ze op het punt stond om in een lang en uitgebreid verhaal uit te barsten.