De Eenbenige Krijger

'Zoals ik?' vroeg Saul geïnteresseerd. 'Wat voor soort man is dat?' Zijn interesse was onmiddellijk geprikkeld. Hij was namelijk heel benieuwd wat voor beeld Diane van hem had, na al die jaren gescheiden te zijn geweest, en elkaar nu pas weer te vinden. Het onderwerp over Linh liet hem echter nerveus van zijn ene op zijn andere been leunen. 'Haar naam is voor nu wel genoeg,' grinnikte Saul zachtjes, maar toch met een bezorgd gevoel in zijn buik. Het verontrustte hem dat Diane meteen zo op de details in ging. Hij had namelijk wel degelijk gezien wat ze met onschuldige wandelaars op straat deed en waar ze toe in staat was. Dat zou hij niet meer onderschatten. Ze hoefde niet te weten dat hij ooit Linh op de markt had ontmoet, omdat hij nieuwe kopers van zijn wijn zocht. Linh had er geen interesse in gehad - ze verkocht pasteitjes - echter hadden ze wel interesse in élkaar gehad. Hij had hun eerste momenten samen haar oren van het hoofd gesproken en Linh had Saul vervolgens aangespoord om al die ideeën uit te spreken aan álle inwoners van Tyrosh. Ze had hem een krat geleend en... nu stond hij hier. Als leider van de rebellen. 'En jij dan? Iemand die jóúw bed warm houdt?' Hij had de fles wijn weer van haar aangenomen en nam er enkele slokken van. Het onderwerp zinde hem maar weinig als het over hemzelf ging, echter was hij erg benieuwd naar Dianes antwoord.

Diane lachte om zijn nieuwsgierigheid en tuitte haar lippen terwijl ze daar eens goed over na dacht. Een man die gepassioneerd was, onrecht de wereld uit probeerde te helpen, er erg goed uit zag en ook nog eens de beste wijnen in het Noorden op de kop kon tikken. 'Linh zal vast begrijpen wat ik bedoel,' maakte ze er maar van. Het beeld wat ze nu van hem had was bovendien deels gebaseerd op de jongeman die hij jaren geleden was geweest. Ze wist niet echt wie Saul nu was. Ze rolde geërgerd met haar ogen toen hij niets meer prijs wilde geven over Linh. Niet dat het haar werkelijk een verschil hoefde te maken. Met alleen al haar naam zou ze er wel achter moeten kunnen komen wie deze vrouw was. Als de barvrouw haar kende zou ze haar gemakkelijk kunnen vinden en anders kon ze misschien die Youssef nog eens opzoeken. Ze had de jongeman überhaupt al op het oog gehad. Hij leek gretig genoeg om met haar te praten. Zolang ze het maar achter Sauls rug om deed kon ze misschien wel wat uit zijn kameraad krijgen. Saul vertelde haar namelijk maar verdomd weinig. Diane keek op naar Saul en voelde haar mondhoeken omhoog krullen. 'Wat denk je zelf, Saul?' Dacht hij werkelijk dat ze iedere avond een koud bed in dook? Het was voor haar echter van weinig betekenis. Soms deed ze het om haar eigen verlangens te beantwoorden, soms als deel van haar werk en de enkele zeldzame keer zat er meer achter. Het bracht een hoop woede terug in haar naar boven te weten dat Galivar haar in alle drie de situaties had weten te benutten. Haar mond vormde een vlakke streep waarna ze op stond en de ruimte nog eens rond liep. 'Wat is de beste wijn die je hier hebt?' vroeg ze om hem af te leiden van zijn vraag. Hoewel de landvrouwe wel degelijk overheerlijke wijnen schonk, nam ze graag een fles voor zichzelf mee terug naar het paleis.

Hij vroeg zich af of Linh zou begrijpen wat Diane bedoelde. De twee vrouwen waren als dag en nacht van elkaar, al zal dat niet altijd zijn geweest. Hij herkende namelijk veel van de Diane die hij op de Zomereilanden had ontmoet in Linh. Die ruwe, kwaaie, manipulerende en explosieve kant van de vrouw tegenover hem waren nieuw voor hem. Had dat altijd al in Diane gezeten en was hij te naïef geweest om het in te zien. Het was echter niet eerlijk om enkel te zeggen dat Diane was veranderd: ook hij was niet meer de Saul die de Zomereilanden voor het eerst had verlaten. Deze versie was tevens een stuk ruwer, kwader en explosiever. Maar hij zou zich nóóit manipulatief noemen. 'Ik denk helemaal niets,' verdedigde hij zichzelf met opgeheven handen. 'Ik zou niet durven.' Hij zou zich niet branden aan speculaties rondom het liefdes- en seksleven van zijn oude vlam. Vooral niet als hij zich weer herinnerde hoe Liam het voor elkaar had gekregen om Diane voor zich te winnen. En die Galivar- Hij wist niet hoe de band tussen hem en Diane was. Ook weer niet de speculaties waard. 'De beste wijn?' Met een diepe frons zette hij zijn handen in zijn zij en keek hij rond in de ruimte. Al snel wist hij echter het antwoord en viste hij niet één van de grote flessen van de planken vandaan, maar pakte hij een minuscuul flesje uit het smalle tasje wat hij altijd op zich lichaam droeg. 'Dit is de oudste wijn die ik heb,' murmelde hij zacht, waarna hij haar serieus aan keek. 'En een van de meest dodelijke substantie die je ooit zal tegen komen. Alleen ik weet waar ik de grotere versie hiervan bewaar.'

Diane wist dat ze meer dan zomaar benieuwd was naar de partner van Saul. Ze wilde graag weten wat voor vrouw die Linh was. Hoe onzinnig ze het ook vond in het verleden vast te blijven hangen, had ze de afgelopen dagen zichzelf er al meerdere keren op betrapt dat ze veel overdacht had hoe anders haar leven er uit had gezien als ze Saul niet weg had laten gaan. Misschien gaf ze uiteindelijk zichzelf wel de schuld voor wat er gebeurd was en niet de man die voor haar stond. Ze geloofde zijn verdediging dan ook niet. Hij was zo boos geweest en hoewel ze nu een langer gesprek leken te hebben gehad wist ze niet of het een erg eerlijke uitwisseling was. Hij had vast zijn ideeën over haar al klaar liggen. Zo ging het altijd. Diane wachtte benieuwd Sauls antwoord af en was verrast te zien dat hij niet een fles op pakte, maar iets uit zijn buidel leek te halen. Fronsend liep ze terug naar hem toe en nam zijn serieuze blik aandachtig in zich op. Toen ze zijn woorden hoorde, pakte ze zijn hand vast en hief deze op zodat ze de wijn tegen het licht van de olielamp kon houden. Haar ogen bleven hangen op de donker rode vloeistof. 'Daar ben je wel erg zeker van,' beaamde ze met een glinstering in haar ogen zonder te specifiek aan te geven waar ze op doelde. Diane liet Saul even snel weer los en keerde hem haar rug toe om de fles wijn waar ze samen van hadden gedronken op te pakken en stopte deze onder haar arm. 'Ik heb er alleen niets aan. Ik hoopte enkel wat smakelijks mee terug te kunnen nemen naar het paleis.' Zuchtend wond ze haar sjaal om haar schouders en hoorde toen achter haar rumoer bij de andere ingang van de kelder die vast naar de taverne leidde. 'Ik kan beter maar terug naar het paleis gaan voor ik te lang wordt gemist.' Diane trok de doek recht en zocht vervolgens kort in haar buidel. Toen ze langs Saul stapte om haar mantel te pakken, gleed ze met haar vingers langs zijn middel en liet een zilverstuk in zijn broekzak vallen. 'Voor de wijn en het gezelschap.' Het was een steek naar zijn eerdere denigrerende woorden over geld en geluk. Diane hulde zich in haar donkere gewaad en stapte al de spijlen van de steile trap op, maar keek nog kort over haar schouder op Saul neer om hem een bescheiden glimlach te gunnen. 'Mogen de Zomerse Goden je een zonnige dag geven, Saul.' Ze verdween na de typische Islaïse manier om gedag te zeggen.

Nieuw

Diane had geprobeerd de dagen dat ze al in de kelder had gelegen bij te houden. Ze wilde niet vergeten dat ze de taverne en de bewoners zou moeten bedanken voor de week die ze hier al verbleef. In de ochtend werd ze meestal gewekt door Eileen die haar wond kwam verschonen en haar hielp zichzelf te wassen terwijl Saul dan aan het werk ging bovengronds. Ze wist niet precies wat hij deed als hij niet in de kelder was, maar het voelde goed om hem niet altijd zo dicht bij zich te hebben. Het maakte haar nerveus zijn bezorgde blik constant op haar huid te voelen. Ze sprak graag met de oude vrouw, maar het was haar dochter die vooral de oren van Diane's hoofd kon praten. Als ze langs kwam had ze altijd weer een nieuw verhaal, over haar kinderen of over iets dat in de stad gebeurd was. Diane was blij met de bezoeken die ze kreeg, maar nu ze al zo lang in de donkere kelder zat snakte ze naar meer. Het was vreselijk om maar te moeten wachten tussen wijnvaten met wat boeken terwijl ze iedere avond boven zich de geluiden van de taverne hoorde. Toen ze die avond ook muziek had gehoord, had ze Erin overtuigd om haar naar boven te helpen. Ze dacht niet dat het kwaad kon als ze een hoek in de taverne op zocht en daar van haar avondmaal, een glas wijn en de drukte van de bezoekers en muzikanten genoot. Bovendien was ze het beu dat Saul haar buiten zijn zaken hield. Ze wilde niet langer passief toekijken hoe de stad in een grote chaos veranderde. Een chaos die zij gecreëerd had. Diane had een sjaal om haar kenmerkende krullen gebonden en droeg een simpele jurk van Erin. Zo viel ze amper op tussen de andere gasten en kon ze ongestoord haar wijn nuttigen.

Opnieuw doordrenkt door de regen stapte Saul de herberg binnen. De laatste dagen had het alleen maar geregend en hij had dan ook een flinke klus gehad om ervoor te zorgen dat de kelder niet zou lekken. Hij zou niet willen dat de simpele verblijfsplek van Diane nog minder leefbaar zou worden. Én hij wilde niet dat ze een verkoudheid zou oplopen door de tocht. De rest van de tijd was hij bezig geweest in de stad om kleine brandjes te blussen. Het leek wel alsof iedereen maar gewoon deed wat ze wilden en de manschappen van Celine leken nog maar weinig in te grijpen, terwijl juist de mannen van Kalim op moordtocht door de stad gingen. Ook zij hoefde zich niet meer te verantwoorden bij iemand en niemand wist wat er nou precies aan de hand was. Dat zorgde voor chaos en Saul was diegene die ervoor moest zorgen dat het volk niet onder die chaos zou lijden. Nadat hij zijn mantel op een droge plek had opgehangen en hij de meeste druppels uit zijn haren had geschud, betrad hij werkelijk de herberg. Kort knikte hij naar Erin achter de bar, maar voelde al snel zijn ogen weggetrokken worden naar een hoek in de herberg. Hoe had Diane nou gedacht dat zij ooit onopgemerkt in een ruimte zou kunnen zitten? Die ogen- Het zou Sauls aandacht altijd trekken. En ze konden juist niet samen gezien worden. Met tegenzin liep hij dus dan ook weg van de vrouw en nam hij plaats aan de bar.

Diane had haar aandacht gericht op de muzikanten. Ze waren een jolig paar dat de sfeer in de taverne flink hoog wist te houden. Ze had wel vaker binnen gezeten terwijl men flink van de muziek genoot en mee zong, vooral als er al flink wat alcohol gevloeid had, maar ze had nooit gezien dat er zo tussen de tafels en stoelen door gedanst werd. Ze had er graag aan mee gedaan, maar dat ze nog niet kunnen met haar verwonding. Hoewel ze inmiddels zelf op kon staan ging het lopen nog te moeizaam. Bovendien had ze al van Eileen gehoord dat ze dat maar beter nog niet te veel kon doen als ze volledig wilde herstellen. Diane had er echter niet veel waarde aan gehad dat de vrouw zei dat ze er een akelig litteken aan over zou houden. Het was niet haar eerste. Bovendien waren de handafdrukken die Kalim achter had gelaten op haar nek inmiddels grotendeels weggetrokken. Die herinnering hield ze liever niet. Ze glimlachte toen de muzikanten een ballade startten en de taverne eindelijk tot rust leek te komen. Behalve een geroezemoes, leek iedereen gefocust te zijn op de troubadour. Diane's ogen waren echter naar de bar gegleden. Ze had Saul al binnen zien komen - alsof ze zijn aanwezigheid ooit niet direct merkte - maar had gedaan alsof ze het niet zag. Pas toen hij niet haar kant op leek te komen, keerde ze zich tot hem en glimlachte, uitnodigend en afwachtend.

Eenmaal zittend op zijn barkruk begroette Saul zijn vriendin Erin en bestelde hij een flink glas wijn bij haar. Om zich heen merkte hij op hoe de sfeer er goed in zat en hoe de muzikanten er een mooie avond van wilden maken. Het stond in schril contrast met wat hij allemaal had gezien de afgelopen dagen. De troubadour had nu echter een rustiger lied ingezet, waardoor de mensenmassa in de taverne wat tot rust leek te komen, en hij zich dus meer bewust was van de persoon die nog steeds in de hoek zat. Toen hij even over zijn schouder heen keek, kruiste zijn blik dan al snel met Diane. Ze hadden het er nog niet over gehad dat het veilig zou zijn als ze zich zou laten zien. Ze wisten nog steeds niet of en hoeveel informatie er mogelijk was gelekt. Die glimlach echter... Het liet hem als vanzelf opstaan met zijn glas wijn in zijn hand. Saul liep, bijna verlegen, met zijn vrije hand diep in zijn zakken gestopt naar de tafel van Diane toe. Alsof hij met goed geweten kon blijven zitten en niet zou reageren op de prachtige glimlach van de vrouw in de hoek. Dat effect had ze nooit op hem verloren, zelfs niet na hun lange scheiding. Hij nam naast haar plaats op de bank die strategisch in de hoek was geplaatst en keek haar meteen bezorgd aan. 'Diane-' verzuchtte hij, al stopte hij al snel met de bezorgde woorden die hij wilde uitspreken. Diane kon voor zichzelf denken en had dus blijkbaar ingecalculeerd dat het veilig zou zijn. En Saul vertrouwde Diane. 'Hoe gaat het met je?' vroeg hij dus in plaats daarvan met een glimlach.

Tevreden keek Diane toe hoe Saul uiteindelijk op haar uitnodiging in ging. Ze had niet zeker geweten hoe hij zou reageren op haar aanwezigheid in de taverne. Ze hadden niet besproken wat ze wel of niet kon doen. Ze zat echter goed verscholen in de hoek en dacht niet dat ze zo snel herkend zou worden. De mensen die haar wel hier herkenden waren tevens personen die ze er niet van verdacht haar te willen verlinken. Erin had een hart van goud en Eileen keerde nooit iemand weg van de taverne, of het nou om iemand zonder geld ging of om haar. De rest van de familie leek haar aanwezigheid maar te tolereren omwille van de twee vrouwen. Het was enkel de oud legerleider die haar met lede ogen bekeek, ze verdacht hem er van dat hij na de bruiloft een goed gesprek met de huidige Generaal had gehad, maar ze had ook door dat de man Saul vertrouwde en daardoor haar het voordeel van twijfel gaf. Diane's glimlach verdween kort toen ze de bezorgdheid in Sauls stem hoorde. Hoewel ze de afweging gemaakt had, zou ze geen direct antwoord kunnen geven als Saul haar vroeg of het veilig was. Ze kon het nooit met volle zekerheid zeggen. Maar ze zat wat dat betrof in de kelder even goed in de val als ze gevonden werd als hier. 'Prima. Erin heeft me de trap op geholpen en zorgt dat mijn mok vol blijft en de muziek-' Met een waarderende blik keek ze naar de muzikant. Het was met dit tafereel makkelijk te vergeten dat de stad in rep en roer was. 'Wat heb jij gedaan vandaag?' vroeg ze benieuwd. Ze vroeg zich vooral af of Saul haar een volledig en eerlijk antwoord zou geven.

Saul werd opnieuw getroffen door de prachtige glimlach van de vrouw naast hem en het liet hem net een tel te laat antwoorden op haar woorden. 'Ik ben zo opgelucht dat het beter gaat,' zei hij oprecht. Als hij dacht aan de avond dat zij in de steeg had gelegen... Hij oogde ook de muzikant. 'Hij is blijkbaar een oude kennis van Erin. Komt zo nu en dan langs om een aantal avonden te spelen.' Saul keek Diane vervolgens bedachtzaam aan na haar vraag en keek vervolgens om zich heen. Niemand zou hen horen, nu ze zo verscholen zaten in de hoek. Toch voelde het verkeerd om zo ernstig te spreken, terwijl de sfeer zo joviaal was in de herberg. Tevens wilde hij niet de glimlach van Dianes gezicht af spreken. Tegelijkertijd... hij kon niet langer de realiteit van buiten de taverne voor Diane achterhouden. 'Kleine brandjes blussen,' zei hij dus maar op zachte toon. 'Het is chaotisch, maar we hebben alles onder controle. Het is- We moeten gewoon hopen dat Kalims soldaten hun zoektocht afbreken en weer terugkeren naar Quandaï. Dan zal de rust wel weer terugkeren.' Het waren loze woorden, maar wellicht zou Celine eindelijk ingrijpen na de chaos die Iker achter had gelaten door plots te verdwijnen. Was hij dood? Saul kon enkel gissen. Hij legde zijn hand op Dianes arm en kneep zachtjes. 'Ik- ik denk dat het goed is als je hier langer blijft. Als ze je vinden-'

Diane trok een wenkbrauw op toen het even leek alsof Saul geen antwoord had, maar glimlachte uiteindelijk en knikte. Ze was zelf ook opgelucht. Hoewel ze niet langer twijfelde of ze zou herstellen, daar was ze te koppig voor en als de God der Hel haar nu nog van haar leven zou beroven dan had ze die God nooit goed begrepen, wist ze dat dat anders was geweest enkele dagen geleden. Diane zette een elleboog op de tafel voor haar om zo haar hoofd te ondersteunen terwijl ze tevens de muzikant in zich op nam. 'Wie weet kan hij het gat dat Dante achter gelaten heeft vullen.' Van die man en zijn theatrale optredens had ze nog het meest genoten. Ze keek opzij toen Saul tot haar verrassing werkelijk vertelde waar hij mee bezig was geweest. Een serieuze frons nam haar gezicht al snel over. Die rust zou heus niet vanzelf terug keren. Ze wilde weten wat haar acties veroorzaakt hadden, maar meer nog dan dat wilde ze er iets aan doen. Diane voelde Sauls hand op haar arm en gleed met de vingers van haar eigen vrije hand over zijn ruwe huid. Ze had zich al een hele avond aan hem vast gegrepen terwijl Eileen er alles aan gedaan had om haar in leven te houden dat het niet vreemd voelde nu ook zijn houvast op te zoeken. 'Ik wil helpen,' begon ze. 'Terwijl ik hier ben.' Diane had haar ogen op Saul gevestigd. 'Ik kan misschien niets fysieks doen, maar ik heb informatie en kennis en inzicht. Maar dan moet ik wel weten wat het is dat jullie precies doen, wat voor getallen je hebt onder je kameraden, je middelen.' Ze dacht hier al enkele dagen over na en had uiteindelijk besloten dat ze dit wel moest voorstellen, of Saul er nou mee in wilde stemmen of niet. Hij was er eerder alleen maar vaag over geweest wat en wie de opstand in hield. 'En ik begrijp dat je dan ook antwoorden van mij nodig zal hebben. Dat is enkel eerlijk.'

Saul zuchtte en keek naar de hand van Diane die op de zijne lag. 'Ik weet dat je wilt helpen, maar-' Hij liet haar maar uitpraten, ondanks dat hij haar zo graag wilde onderbreken. Ze was door het oog van de naald gekropen en ze wilde zich nu alweer zorgen gaan maken over alles buiten de taverne? Tegelijkertijd... het leek er niet op dat Saul en zijn kameraden de rust konden laten terugkeren in de stad. Misschien met die extra informatie en kennis van Diane zouden ze een betere kans maken. En- en hij vertrouwde de vrouw. Hij vertrouwde Diane en haar wil om het Noordelijke volk te helpen. 'Oké,' zei hij uiteindelijk, 'maar niet híér. Later. Dat beloof ik.' Hij glimlachte nog kort naar haar en liet haar vervolgens los, om weer zijn glas wijn te pakken. Hij wilde niet het risico nemen dat iemand mee zou luisteren en- misschien wilde hij ook wel een avond hebben waarin hij niet hoefde na te denken over wat er allemaal buiten deze vier muren speelde. Dat hij gewoon kon genieten van goed gezelschap, goede drank en goede muziek. Met nieuw hervonden moed keek hij opzij naar de Islaïse vrouw en glimlachte hij. 'Je ziet er mooi uit, Diane.'

Diane knikte langzaam toen Saul instemde. Ze had heus wel in zijn ogen gezien dat het hem geen goed idee leek, maar ze hoopte ook dat hij zou begrijpen dat ze niet toe kon blijven kijken. Het zou haar er uiteindelijk tot aan zetten dat ze iets impulsief deed als ze niet nu in greep. En waarschijnlijk was het vermoorden van Kalim al riskant genoeg geweest dat ze niet nog een keer zoiets zou overleven. Ze glimlachte halfslachtig terwijl ze zich ook weer op haar wijn richtte. Hij had in ieder geval gelijk dat ze het beter niet hier konden bespreken. De muziek was inmiddels wel weer aangezwollen tot een opgewekt lawaai, maar met zo veel extra oren zouden ze niet weten of er iemand iets té geïnteresseerd was in hun gesprek. Verrast keek Diane naar Saul toen ze zijn compliment kreeg en grinnikte toen. 'Leugenaar,' stelde ze spottend voor ze nog eens van haar wijn dronk. Ze had Erin om een spiegel gevraagd zodat ze zichzelf kon bekijken voor ze zich onder de mensen gaf. Haar kleur was nog niet helemaal teruggekomen en ze was nog ernstig bont en blauw van haar val. Diane glimlachte echter tevreden naar hem en stak een hand op om enkele natte plukken haar uit Sauls gezicht te strijken. 'Jij kan wel een knipbeurt gebruiken. Hoewel ik me in kan denken dat menig jongedame deze hele nonchalante vertoning van je wel aantrekkelijk vindt.' Ze had het zelf als jonge Diane zeker wat gevonden. En ze was er nu ook niet helemaal bestand tegen. Diane liet zijn haar met rust om haar wijn te drinken. 'Hoe ben je hier ooit terecht gekomen? In de taverne?' vroeg ze, nieuwsgierig naar wat hij te zeggen had én omdat ze maar al te graag weer eens één van zijn verhalen aan hoorde zoals vroeger.

Saul was opgelucht dat ze switchten naar luchtigere onderwerpen. Hij werd er namelijk erg nerveus van dat ze überhaupt die zwaardere onderwerpen hadden genoemd op zo'n drukke avond in de taverne. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat zijn gesprekken afgeluisterd werden. Want hoewel Diane een onbekend gezicht was in de taverne was Saul dat zeker niet. Saul glimlachte verrast om de vrouw naast haar. 'Ik heb nog nooit tegen je gelogen. Je bent prachtig,' zei hij oprecht en op een toon van bewondering. De woorden waren er echter al uit voordat hij zich werkelijk besefte wat hij had gezegd. Zou ze werkelijk niet door hebben hoe ze hem volledig om haar vinger had gewikkeld, al ver vóór haar ongeluk? Hij bevroor dan ook in zijn bewegingen door de strelende vingers van Diane op zijn gezicht. Hij wilde net opmerken dat het hem enkel interesseerde of zíj het aantrekkelijk vond, toen ze een ander onderwerp startte. Met een bescheiden glimlach bewoog zijn blik naar Eileen en Erin, die allebei druk bezig waren achter de bar. 'Ik leefde veel op straat. Er was één avond dat ik-' Hij slikte even moeizaam en dronk vervolgens van zijn wijn. 'Op een avond had ik zó veel honger. Ik had elke vuilnisbak in de buurt al ondersteboven gegooid, in de hoop om wat etensresten te vinden. Ik was zo wanhopig dat ik-' Hij was niet trots op zijn daden en hij had dan ook moeite om het verhaal zonder onderbrekingen te vertellen. 'Een van de medewerkers was groenten aan het binnenbrengen vanuit een kar die nog buiten stond. Ik stal rechtstreeks van de kar af en ben toen uit angst de halve stad doorgerend. Het ging- het was zó gemakkelijk, dat ik de volgende dag weer terugkeerde. En opnieuw. En opnieuw. Dat het zo makkelijk ging, was omdat Eileen het door de vingers zag zonder dat ik het besefte. Tot zij mij op heterdaad betrapte en vroeg of ik binnen kwam, zodat ze het eten in elk geval op smaak kon brengen voor mij. Sindsdien kom ik hier regelmatig.' Het was en bleef een mooi verhaal. 'Je zou het verhaal eens aan Eileen moeten vragen, zij vertelt het weer op een hele andere manier,' glimlachte Saul.

Diane ontweek de eerlijke blik van Saul door zich op haar wijn te richtten. Ze hoefde hem echter niet te zien om te weten hoe hij naar haar keek. Ze voelde de intensiteit van die blik. Hij wist heel goed hoe hij haar prachtig kon laten voelen. Diane twijfelde alleen nog of ze er op in kon gaan, of ze zelf niet te veel gelogen had tot nu toe. Ze was blij toen Saul haar vraag om een verhaal gehoor gaf. Ze wist dat hij het nooit erg breed had gehad, maar had niet per se geweten wat hij had moeten doen om een dag door te komen. 'Dat geloof ik graag,' glimlachte Diane terug naar Saul. Ze ging er bovendien van uit dat Saul echt niet de enige persoon was die hulp had gekregen van Eileen en haar familie. Eerder had ze gedacht dat de taverne enkel de plek was waar plannen werden gesmeed door de opstand, maar het was meer dan dat. Het was een welkome plek voor iedereen die hulp nodig had. Er werd op ieder moment van de dag wel wat warmte geboden aan de gasten, in de vorm van muziek of een vriendelijk oor en natuurlijk in eten. Diane had de extra opslag aan voedsel gezien in de kelder. Dat gebruikten ze niet voor de maaltijden die voor betalende gasten bereid werden. 'Ik weet zeker dat ze ook zal zeggen dat zij geluk hebben gehad jou zo gevonden te hebben. Ze geven veel om je hier. En je helpt deze gemeenschap zo.' Ze wist niet of Saul dat zou erkennen. Het leek er niet op dat hij veel ruimte gaf voor zichzelf om gehecht te raken aan anderen. 'Ik heb maar weinig plekken zoals dit gezien tijdens mijn reizen,' dacht ze hardop. 'Maar misschien heb ik er nooit echt open voor gestaan.'

Saul kreeg het opnieuw warm van de glimlach van Diane. Erin had hem al zo vaak aangespoord om haar te vertellen wat hij voor haar voelde, maar- het was moeilijk. Hij wist niet wat Dianes plannen waren en al helemaal niet waar haar hart lag. 'Ik weet niet of ik al die complimenten verdien, Diane,' zei hij stilletjes, terwijl hij de wijn in zijn glas liet ronddraaien. 'In ruil voor de goedheid van de taverne heb ik deze plek vaak genoeg in gevaar gebracht. Er zijn vaak genoeg mannen hier binnen komen stormen.' Het speet hem dat hij onbewust toch de aandacht op de taverne had weten te richten. Gelukkig hadden de mannen van Rohan echter nooit het gebouw weten te vinden, ofwel waren ze er zonder een tweede blik te gunnen langs gelopen. Hij keek opzij naar de dame en knikte kort. 'Het mooiste van plaatsen vind je pas als je er tijd in stopt en met een open blik in gaat. Zoals jij hier in Tyrosh hebt gedaan.' Hij leunde achterover in de kussens van de bank en keek Diane stilletjes aan. 'Wat is je plan als je weer mobiel genoeg bent om de taverne te verlaten?'

Diane bekeek Saul terwijl hij weer zo verdomd bescheiden was. Natuurlijk verdiende hij de complimenten. Deze stad zou er een stuk slechter uit zien als Saul niet zijn toespraken hield of als hij niet samen met zijn kameraden de nek zo uit stak om het een betere plek te maken voor iedereen. Niet alleen voor de bevoorrechte adel en wie er nog meer profiteerde van de spanningen in de stad. 'Ik denk dat ze inmiddels de risico's wel aanvaard hebben en je bent niet de enige die zichzelf op de voorgrond heeft gezet.' Wat dat betreft hadden de familie Hoster en Robson al flink wat avontuur gekend door hun betrokkenheid bij het kamp, het feit dat Ren Stone de voormalige hand van de Tarthiaanse Koning was geweest en nu hadden ze zich weer in de politiek geplaatst, hoewel op een lokale schaal. Wellicht waren de twee oude mannen Idris en Wren dan nog de gewoonste van het stel ondanks hun wilde verhalen over hun scheepsjaren. Diane keek over haar wijn naar Saul en overdacht zijn woorden. Had ze inderdaad tijd gestopt in het leren kennen van deze plek? De vraag die hij op bracht liet haar van hem weg kijken met een diepe frons. Ze wilde nog niet te ver vooruit denken. 'Ik zal mijn reis naar de Zomereilanden moeten maken, maar-' Diane zette haar mok die inmiddels leeg was aan de kant en sloeg haar armen om haar middel. 'Ik denk niet dat ik daar kan blijven. Niet na- Er is daar-' Ze wist niet hoe ze haar zin af moest maken.

Saul knikte kort en keek naar de twee vrouwen achter de bar. Alle leden van de taverne hadden meermaals hun leven op het spel gezet om het grotere goed te steunen. Zonder de hulp van Marcus had hij ook nooit zijn grote speeches kunnen verwezenlijken. Bij de Goden, hij zou niet eens geweten hebben waar hij had moeten starten! Saul bestudeerde de uitdrukking van Diane. Hij kon weinig tegen haar wens om terug te keren naar de Zomereilanden in brengen. Ondanks dat hij haar liever hier zag blijven, was ze vrij om te gaan en te staan waar ze ook maar wilde. 'Waarom moet je terug naar de Zomereilanden, Diane?' vroeg hij. 'Is het Galivar? Of jouw familie? Isaia?' Hij kon enkel gissen naar de reden, vooral omdat ze haar zinnen niet af leek te kunnen maken. Opnieuw legde hij zijn hand op haar schouder en schoof hij wat dichter naar haar toe. 'Ik wil het graag begrijpen, Diane...' Het zou daardoor misschien minder pijnlijk zijn om afscheid te moeten nemen.

Diane had maar weinig mensen verteld over de specifieke voorwaarden van haar contract. Haar oude vriendinnen had het echter nooit goed begrepen en ze dacht niet dat haar familie er ooit echt van op de hoogte waren gesteld. Zij dachten vast dat hun dochter te hautain was om nog langer met hen geassocieerd te worden. Ze had het vast wel eens uitgelegd aan Saul, maar dat was nog voor Galivar haar en haar kunnen goed in het vizier had gekregen. Pas toen ze voor hem begon te werken was het ingewikkelder geworden. Als ze er aan dacht wat ze voor de Koning had gedaan onder het mom van het contract- En de lange jaren dat ze gedacht had dat hun band dieper ging dan wat er op papier stond- Diane keek om naar Saul toen ze zijn hand op haar schouder voelde. Dit kon ze niet zo gemakkelijk begrijpbaar maken voor hem of wie dan ook. 'Ik heb nooit vrijheid gekend, Saul. Ik wist al zo lang dat ik voor de Koninklijke familie zou gaan werken zodat mijn ouders de boerderij konden behouden, dat ik mezelf daar voor zou verkopen en dat contract-' Ze voelde dat ze haar handen gebald had terwijl ze sprak en probeerde ze te ontspannen. 'Natuurlijk vrees ik de Quandaïers, maar zij zullen uiteindelijk hun zoektocht naar mij opgeven, maar als ik mijn contract breek- Galivar, houdt niet op. En geloof me als ik zeg dat hij tot veel ergere dingen in staat is dan de mensen hier. Ik heb zijn vuile klusjes al jarenlang geklaard en weet precies wat hij doet als iemand hem kruist.' Haar stem was overgegaan in een ernstig gefluister. 'Maar dat betekent niet dat ik hier geen weg uit zie. Ik ga terug en dan-' Diane had nog niet precies het plan uitgewerkt. Zeker niet na haar bijna gefaalde aanslag op Kalim. Galivar zou haar alleen daar voor al kunnen vermoorden. Haar ogen vonden Saul weer. 'Ik kan geen beloftes maken, maar als dat lukt is dit mijn eerste plek om terug naartoe te komen.'

Saul luisterde met een mix van fascinatie en afgunst naar de woorden van Diane over haar Islaïse koning. Hij had altijd al geweten dat het niet helemaal goed zat met die adellijke familie. Ondanks dat hij de koning niet zelf had ontmoet, was Liam wel degelijk het paleis binnen geweest. De man had geen slecht woord over de familie gerept, maar toch had het Saul niet helemaal pluis geleken. En dat vermoeden bevestigde Diane nu. 'Contract? Diane, wat stond daar in?' vroeg hij stilletjes. De ernst van Dianes woorden gaven hem rillingen op zijn rug. Waar was Diane in beland geraakt? Saul had inmiddels zijn hand van haar schouder af gehaald en had deze nu over haar gebalde vuist heen gelegd. 'Wat ga je doen op de Zomereilanden?' spoorde Saul aan. Bij de Goden, ze zou toch niet- 'Wat ga je doen, Diane!?' De ernst in zijn toon was nu ook goed te horen. Hij was nog dichter bij haar gekomen en bijna wanhopig hield hij haar hand vast. 'Laat me met je mee gaan, Diane,' fluisterde hij, al was hij nog te horen over het lawaai heen. 'En zo niet, laat me je dan zo ver mogelijk van Galivar weg brengen. Tarth is te groot voor één koning, Diane. We- we redden het wel.'

'Het is normaal in paleis van de Islaïse familie. Als men de cijns niet meer kan betalen kunnen ze zichzelf in dienst stellen van de Koning. Veel van onze soldaten hebben dat gedaan en de meeste boeren lenen hun dochters uit als bediendes. Je werkt tot je de kost van je contract er uit hebt gehaald, maar normaal- Normaal gaat het niet om posities zoals de mijne.' Haar contract met alle geheimhouding en risico's was vooral ongeschreven, maar de kost van haar leven stond op een stuk papier. Diane keek naar hun handen om maar op iets te focussen, maar keek op toen ze plots de nood in Sauls stem hoorde. Ze pakte zijn hand vast en schudde haar hoofd. 'Het is niet mijn bedoeling hem hetzelfde lot te geven als onze Quandaïse vriend,' stelde ze hem met een minieme glimlach gerust. Ze was niet idioot. Alles zou naar haar wijzen als de Koning dood gevonden werd. Op de Zomereilanden was ze te bekend onder de hofleden en adel. Bovendien had de Koninklijke familie haar altijd gewantrouwd, in het speciaal de Koningin sinds ze er achter was gekomen dat haar echtgenoot niet trouw aan haar was gebleven. Misschien moest ze ook maar iets onplezierig voor die zure vrouw verzinnen. 'Je kan me hier niet mee helpen. Ik moet dit met Galivar alleen uit vechten. Ik ken hem beter dan wie dan ook en ik weet hoe ik hem klem kan zetten in zijn eigen spel.' Ze gaf maar geen gehoor aan haar zorgen dat de Koning soms ook erg onvoorspelbaar uit de hoek kon komen. Dat hoefde Saul niet te weten. 'Als- Wanneer ik terug kom,' verbeterde Diane zichzelf terwijl ze met een glimlach naar haar oude vriend keek. 'Dan kan ik je beloftes maken,' zei ze zachter dan ze verwacht had.

Saul luisterde gefascineerd, maar ook geschrokken naar de woorden van Diane. Het was een bizar idee om in dienst gesteld te moeten worden van de adel. Dat was juist datgene waar hij tegen vocht: uitbuiting van het volk door de Koning(in) ofwel de adel. Dat juist Diane daar dus de dupe van is geworden... 'Wat ga je dan met hem doen?' vroeg hij benieuwd. Hij was er inderdaad vanuit gegaan dat Diane de man wellicht zou doden. Alle vingers zouden dan echter wel naar haar toe wijzen. 'En- wat was precies jouw positie dan?' Hij had kleine beetjes verhaal van haar gehoord, maar tot op de dag van vandaag was het niet duidelijk wat nou precies de band tussen haar en de Islaïse Koning was. Bijna ademloos hoorde hij vervolgens de volgende woorden aan. Het gaf hem ook hernieuwde moed om al die woorden uit te spreken die al zo lang op zijn tong lagen. 'Ik wil en kan je nu al een belofte maken,' zei hij op zachte toon, al voelde het bijna alsof hij schreeuwde door de zenuwen die hij voelde. 'Ik beloof je dat ik hier op je wacht. Elke dag. Als jij aan komt op de kade van Tyrosh, dan sta ik daar om je op te vangen.' Hij had inmiddels haar hand weer gepakt en wreef zacht met zijn duim langs de huid van haar hand. 'En ik zal elke dag aan je denken. Net zoals ik nu ook doe.'

Diane zuchtte als ze aan haar weerzien met Koning Galivar dacht. Ze wist dat het makkelijker was om vanaf hier daar over na te denken en in te beelden hoe dat zou gaan. Als ze eenmaal in het paleis op de Zomereilanden stond zou dat wel anders zijn. 'Ik ben van plan hem een koekje van eigen deeg te geven, zijn eigen medicijn te laten proeven.' Ze glimlachte als ze aan het gezicht van Galivar dacht als hij zich zou beseffen wat er in zijn wijn had gezeten. Ze wist hoe bang hij was om te sterven. Hoe hij de God der Hel vreesde. Maar zo een gemakkelijk einde zou ze hem niet geven. Kort keek ze haar oude vriend aan toen hij om meer details vroeg. Haar ogen gleden over de mensen om hen heen. Ze gaf hem hier ook niet liever de volledige uitleg. 'Ik heb geen officiële titel, mijn werk- Dat vond vooral achter gesloten deuren plaats, of in donkere steegjes, of-' Diane dwaalde langzaam af, niet bereid om een té gedetailleerd beeld voor Saul te schetsen. Niet nu ze het verlangen dat ze in zijn ogen zag zelf ook begon te voelen. Ze wilde niet dat hij haar met andere ogen dan deze zou bekijken. Het leek haar erg ironisch hoe de rollen nu omgedraaid waren: Saul die op haar zou wachten, in plaats van andersom. Diane legde een hand op zijn wang en schudde haar hoofd. 'Ik weet wat dat wachten met iemand doet. Dat moet je me niet beloven, Saul, en dat zal ik ook niet van je vragen.' Ze bestudeerde de lijnen op zijn gezicht en het trekken van zijn mond terwijl ze haar volgende woorden over dacht. 'En ik denk liever aan je iedere dag niet wachtend in de regen en kou, maar hier lachend met je kameraden of op de markt vechtend voor het volk of slapend tussen je wijnvaten.' Diane's glimlach brak door als ze aan het vredige tafereel van een slapende Saul op de keldervloer dacht, een beeld waar ze nu al enkele dagen mee wakker werd. Niets had haar sinds haar val meer kalmte gebracht en meer duidelijkheid.

Die Koning Galivar bracht hem toch een hoop hoofdpijn! Hij moest er niet aan denken dat Diane weer oog-in-oog met die man zou staan, maar hij zou haar ook niet kunnen tegen houden. Het leek echter alsof Diane wist wat ze met de man aan wilde en dat vertrouwde hij dus maar. 'Zijn eigen medicijn?' herhaalde hij met een kleine glimlach. 'Wil ik eigenlijk wel weten wat je daar mee bedoelt?' Hij plaagde haar een beetje, maar hij kon het onheilspellende gevoel in zijn buik niet ontkennen. Hij hoopte maar dat het beter zou aflopen dan haar strijd met Kalim. Al die mannen verdwenen echter als sneeuw voor de zon bij de aanraking van Diane op zijn gezicht. Haar ogen grepen hem bij de keel en als vanzelf begon hij weer harder te ademen. 'Diane, ik-' Hij slikte moeizaam en glimlachte onzeker naar haar. 'Ik- ik kan überhaupt niet stoppen met aan jou te denken.' Saul boog als vanzelf en zonder na te denken naar voren toe. Hij wilde haar echter niet overvallen en bewoog dus langzaam, al zochten zijn lippen de hare al. Haar stralende glimlach was echter het laatste zetje wat hij nodig had en zo drukte hij zo zacht, maar met zoveel verlangen zijn lippen op die van Diane.

'Misschien vertel ik het je wel eens,' zei Diane nog aarzelend. Ze was er nu nog niet klaar voor om te delen wat ze precies had gedaan de afgelopen jaren. Het was niet dat ze hem niet vertrouwde met haar geheimen, maar eerder dat ze simpelweg niet kon voorspellen hoe hij er op zou reageren. Saul had misschien wat groentes gestolen van een kar toen hij het werkelijk nodig had. Diane kon zich zelf al niet eens meer herinneren wat ze allemaal gestolen had en redenen had ze nooit echt gehad, behalve dat Galivar het haar opgedragen had. 'Ik ben ook onvergetelijk,' mompelde ze met een beginnende grijns. Ze hield haar adem in terwijl Sauls gezicht enkel dichter naar haar toe kwam. Wat haar betrof zouden ze net zo goed alleen in de taverne kunnen zijn, alleen op de wereld. Ze had geen besef van de mensen om hen heen. Met een zucht ontving ze de kus van Saul en liet haar hand van zijn wang tot in zijn nek glijden. Zo hield ze hem bij zich om het moment nog niet te verbreken. 'En ik heb jou nooit kunnen vergeten,' fluisterde ze tegen zijn lippen. Oceanen, de tijd die ze al die jaren had gespendeerd om te bedenken waar Saul geëindigd was, wat er mis was gegaan. Diane liet hem nu pas los, maar had haar hand op zijn been laten liggen. Met een glimlach keek ze de taverne door en pakte haar mok op. Toen ze merkte dat deze leeg was, hield ze zich stevig aan de tafel vast om op te staan en keek ze uitnodigend op Saul neer. 'Ik wil al dagenlang één van die zeldzame wijnen die je beneden in de kelder verstopt hebt proeven, is deze gelegenheid speciaal genoeg om er één te openen?'