De Eenbenige Krijger

Nieuw

Diane had de hele dag iedere belachelijke taak uitgevoerd alsof er niets aan de hand was. Ze had de kleding van Isaia naar de naaisters gebracht om er op te wijzen dat borduursels slordig aan waren gebracht, ze was bij de keukens langs geweest om na te gaan dat er gedacht werd aan de allergie van haar prinses voor het komende diner, ze had prins Iker zijn bad klaar laten zetten en had er voor moeten zorgen dat iedere vereiste geurende olie of zeep aanwezig was, en ze had urenlang één van de hofdames gevolgd omdat ze er van uit was gegaan dat ze een bediende was die haar spullen kon dragen. Werk dat niets betekende, maar dat ze vaak genoeg had gedaan, had moeten doen, omdat haar waarde flink onderschat werd. Ze had echter niet gedacht dat ze de dag zonder uitbarsting door was gekomen als ze met Isaia of haar echtgenoot had moeten praten of Kalim had gevolgd of wat dan ook. Het pakket dat ze in de ochtend ontvangen had, had haar ziedend van woede gemaakt. Elke tel die ze gespendeerd had met nutteloze klusjes had ze gebruikt om haar onstuimigheid in te tomen. Nu de avond echter viel en ze niets had om haar handen mee bezig te houden, wist ze dat ze iets moest doen. Ze moest haar woede op iets richten. Op iemand. Ze had een bericht laten sturen naar Isaia dat ze haar niet kon vergezellen voor het diner, was langs haar vertrekken gegaan om haar spullen te pakken en was toen de stad in getrokken. Normaliter was de route naar de taverne nogal een eind, maar ze stond veel sneller voor de Eenbenige Krijger dan ze verwacht had. Ondanks dat het nog altijd broeierig warm was, stroomde de regen de hemel uit en voelde ze de wind aan haar mantel trekken. Het weer was een bevestiging van haar eigen gevoelens. Binnen trok ze de natte kap van haar hoofd en knoopte de buidel die ze tegen haar lichaam droeg los terwijl haar ogen de ruimte door gleden. Saul zag ze meteen aan de bar. Met een paar passen stond ze bij hem, opende de zak en haalde er een stapel vergeelde brieven uit. Ze gooide ze achteloos op de bar en ontmoette toen pas Sauls ogen. ‘Je vermiste correspondentie.’ Galivar had ze onderschept. Elke brief. Hij had tegen haar gelogen en, de God der Hel mocht weten waarom, hij had de brieven stuk voor stuk bewaard. Diane klemde haar kaken op elkaar en voelde hoe haar spieren zich aanspanden. Ze was er de hele dag zo zeker van geweest dat Saul degene was die haar woede moest beantwoorden, maar nu ze hier stond was de enige gedachte in haar hoofd dat hij niet Galivar was. Het zou nooit zo zoet voelen om haar handen op de nek van deze man te leggen. Diane verbrak hun blik en draaide van hem weg om terug naar buiten te lopen. Ze zou wel een andere manier vinden om het netwerk te infiltreren. Het was beter als ze Saul vermeed.

Saul had die avond al snel weer zijn weg naar de taverne gevonden, niet alleen voor zijn eigen ontspanning, maar ook om met Marcus zijn bezoek aan het legerkamp te bespreken. Hij wist niet hoe het Indra gelukt was, maar Indra had hem zo ver gekregen om akkoord te gaan met nog een eventuele samenwerking. Indra had gepoogd extra soldaten mee te sturen om te infiltreren en Saul had uiteindeijk maar ingestemd. Wat kon hij anders? Marcus was in elk geval tevreden dat hij zijn trots opzij had gezet en de legerleider toch nog een kans had gegeven. Nadat hij zijn gesprek met Marcus had afgerond had hij weer plaats genomen achter de bar en wat gekletst met Erin onder het genot van een goed glas wijn. Die rust werd echter verstoord doordat er plots een stapel brieven op de bar voor hem werd losgelaten. Geschrokken keek hij naar de aanstichter en herkende hij Dianes gezicht. Hij had haar niet eens binnen horen komen. 'Vermist? Wat-' Diane had zich echter alweer omgedraaid en liep zo de deur uit. Saul bleef nog een seconde sprakeloos naar de brieven staren en haastte zich vervolgens de taverne uit. Het zou hem niet gebeuren dat Diane zo'n bom op hem liet vallen en vervolgens zich uit de voeten maakte. Wat betekenden de plotse verschijning van de brieven? Had ze die constant gehad of kwam ze er nu pas achter? Hij had niet de tijd gehad om zijn mantel nog om te slaan en zo stond hij in de stromende regen buiten. Gelukkig was Diane nog niet ver van de taverne verwijderd. 'Diane, stop!' riep hij achter haar aan, terwijl hij de regendruppels uit zijn ogen wreef. 'Blijf... alsjeblieft. Vertel mij meer over de brieven.'

Diane had een vreemde rilling over haar rug voelen glijden toen ze Saul de rug toe had gekeerd en de taverne uit was gelopen. Ze had haar Goden eerder al vervloekt dat ze haar terug op zijn pad hadden gebracht en dat ze hem nodig had gehad, maar ze had ook een duidelijke regel voor zichzelf: als het te persoonlijk werd kon je beter een alternatief vinden. Helaas kon dat niet met Galivar. Die man dacht dat alles met haar een spel was. Dat hij kon doen wat hij maar wilde en ze, als hij maar lang genoeg aan drong, zou luisteren naar zijn complimenten, kritieken en zijn bevelen. Zomerse Goden wat had hij een geluk dat ze niet op de Zomereilanden was. Diane had haar kap weer opgezet tegen de wind en regen toen ze haar naam hoorde. Verrast bleef ze stil staan. Ze had gedacht dat haar donkere blik hem wel op een afstand zou houden en dat hij sowieso al niet meer geïnteresseerd was. De haat die ze naar elkaar voelden was maar beter ook. Er was echter niets van haar geduldige en nonchalante houding die ze normaal droeg over. 'Galivar!' schreeuwde ze naar de wind. 'Galivar, God der Hel, had die brieven!' Diane was naar haar eerste kreet omgedraaid naar Saul en stond nu verwilderd voor hem. 'Hij zei dat hij ze niet gegeven had omdat ik geen afleidingen kon gebruiken toen. Niet tijdens mijn voorbereidingen en-' Sauls brieven waren onderschept, maar ook die van haar familie. Diane had nooit geweten waarom ze haar niet meer schreven. Misschien schaamden ze zich voor haar. En nu bleek dat het enkel kwam omdat ze nooit hen geantwoord had. Diane voelde hoe zwaar ze ademde en hoe haar handen trilden. Ze wreef ze in een poging om ze stil te krijgen over elkaar terwijl haar ogen om haar heen schoten. Het was maar goed dat ze niet binnen in de taverne stonden. Saul had misschien een glas op de grond laten vallen in zijn ongenoegen om Diane te zien, zij rook bloed en zag enkel ieder object als iets dat kapot kon. Ze had haar handen tot vuisten gebald en was weer weggedraaid van Saul om weg te benen toen een bezoeker aan de taverne te dicht langs haar liep en ze hem met een fikse duw een stapel kratten in gooide. De verbazing op de mans gezicht ging al snel over in woede terwijl hij overeind klauterde en haar enkele vuile woorden toe riep. Diane stond al klaar hem te lijf te gaan.

Saul wilde dichter naar de vrouw toe lopen, maar stopte bij haar plotse uitroep aan de koning van de Zomereilanden. Dus die eikel had erachter gezeten en al zijn brieven naar Diane onderschept! Hoe had hij die optie nooit overwogen? Hij kende de koning niet, maar iemand die zaken wilde doen met Liam... Die laatste was weer een bewijs dat geen enkele koning te vertrouwen was. Het was dan ook geen wonder dat Diane zo kwaad was, want hij voelde namelijk ook de haat naar die verdomde koning stijgen. Zijn haat was echter niets in vergelijking met de verwilderde, woedende blik die Diane hem schonk. Hij zette een stap naar de vrouw toe en wilde haar op de een of andere manier kalmeren, maar ze was alweer weggelopen. Toen Diane het nog eens voor elkaar kreeg om een of andere man in een stapel kratten te gooien leken zijn benen eindelijk te bewegen en plaatste hij zich tussen de twee rood aangelopen woedende personen in. 'Wegwezen,' zei hij enkel tegen de man, die hem vast al snel herkende en zo afdroop met nog enkele vervloekingen op de tong. Saul had dat normaliter niet gepikt, maar ze zouden er niets mee opschieten als ze met zijn tweeën een onschuldig persoon zouden gaan aanvallen. Hij keerde zich dus naar Diane toe en pakte stevig haar bovenarmen vast. Bij de Goden, ze trilde helemaal van de woede! 'Diane,' probeerde hij haar te sussen. Die woedende blik kende hij maar al te goed van zichzelf: die woede waarbij niemand meer op je in kon spreken tot je het op de een of andere manier ergens kwijt kon. 'Bewaar die woede verdomme voor als je hem ooit weer tegen komt. De blauwe plekken van ons laatste handgemeen zijn nog meer net verdwenen.' Het was het moment geweest dat ze elkaar voor het eerst weer in al die jaren hadden gezien. De blauwe plekken van dat gevecht waren echter alweer bedekt door nieuwe plekken door zijn bezoek aan het legerkamp. 'Kom mee naar binnen. Ik koop wijn voor je.'

Diane had haar hand al op haar riem gelegd waar ze haar mes verborgen hield toen Saul ineens voor haar stond. Ze wilde hem niet aankijken toen hij haar vast had gepakt, maar ontmoette toch zijn blik toen hij haar naam zei. Ze had heel graag die verrotte man wat klappen verkocht. Misschien had dat de chaos in haar hoofd wat op orde kunnen brengen. Nu keek ze echter Saul gefrustreerd aan. 'Ik geef je erg graag nog wat meer blauwe plekken,' beet ze hard terug terwijl ze één van haar armen los trok om zijn blouse vast te grijpen. 'Ik ga niet mee naar binnen.' Buiten had ze tenminste de regen en wind die even onstuimig waren, binnen zou ze haar rust weer moeten vinden en daar stond haar hoofd nog niet naar. 'Niet met jou. Jij denkt dat ik enkel Galivar de nek om wil draaien?' Saul had geen idee in wat voor gevaar hij zich bevond als hij haar maar bleef zien. Ze had genoeg haat om ook hem het loodje te laten leggen. En toch- Ze wist dat het heel wat zei dat ze dat nog niet gedaan had. Of hij nou nuttig was voor het verkrijgen van meer informatie over het netwerk of niet. 'Je weet nu waar die brieven waren. Ik wil weten wat je deed toen je terugkwam. Wie heeft je verteld dat ik weg was? Wat zeiden ze dat ik aan het doen was? Welke leugens heeft Galivar nog meer de wereld in gebracht?' Ze had zo lang gedacht dat ze klaar was met het verleden, maar sinds die ochtend had ze het niet los kunnen laten dat alles zo anders was gegaan dan ze altijd gedacht had. Hoe weinig controle ze werkelijk over de koers van haar leven had gehad.

De frustratie die zo duidelijk van de vrouw tegenover hem af kwam, leek nu op hem gericht te worden. Voordat hij het wist, had ze juist hém vast gepakt en werd hij zo dichter naar haar toe getrokken. Hij liet het maar gebeuren, zelfs de dreigementen die hij over zich heen kreeg. 'Oké, dan blijven we buiten,' zei hij snel, in de hoop dat hij haar niet nog bozer zou maken, en probeerde zelf kalm te blijven. Hij moest niet zelf mee gaan in zijn eigen woede. Saul had namelijk een vermoeden over wat de vrouw allemaal kon en hij had geen zin om dat op zichzelf te moeten voelen. Dat liet hem haar arm langzaam loslaten, in de hoop dat ze hem ook los zou laten. 'Ik ben allereerst langs de taverne geweest, om naar jou te vragen. Daar hadden ze jou al lang niet meer gezien. Ik ben dus maar naar het paleis gegaan om rechtstreeks naar jou te vragen, maar ze zeiden dat je al lange tijd vertrokken was en dat ze niet wisten wanneer en of je wel terug zou komen. Ik heb ze gesmeekt om meer informatie, elk beetje wat ze wisten waar je naartoe was gegaan, maar ze gaven niets weg. Ik heb zelfs nog Bea en Sirven uitgevraagd, maar het was duidelijk dat hen opgedragen was om mij niets te vertellen. Ze zeiden echter dat het blijkbaar belangrijk was wat je deed en dat je hun überhaupt niets meer vertelde. Ze klonken... pissig. Uiteindelijk ben ik nog naar jouw geboorteplaats gegaan, maar- laten we het erop houden dat ze een plotse Tarthiaan niet vertrouwde. Na vier manen wachten zonder enige informatie ben ik dus maar weer teruggereisd naar Tarth.' Zo keek hij haar strak aan. Nog steeds wist hij niet waar ze had uitgehangen. Het had vast ook iets met die Galivar te maken. 'Maar het is duidelijk dat je bespeeld bent door jouw koning.'

Diane liet Saul ondanks zijn bevestiging dat ze buiten zouden blijven niet los. Haar grip verslapte ook niet toen hij haar vragen begon te beantwoorden. Ze hield zijn gezicht in de gaten terwijl hij sprak om er zeker van te zijn dat hij niet loog. Ondanks dat zijn boosheid bij hun eerdere ontmoetingen logischer was en ze zelf meer overzicht had op wat er gebeurd was, maakte het haar niet kalmer. Het leven in het paleis op de Zomereilanden was altijd al zo gecontroleerd geweest. De dienstmeisjes hadden maar te luisteren naar de strikte regels van hun overste en hadden weinig ruimte een sociaal leven op te bouwen. Sterker nog, de meiden werden veelal tegenover elkaar gezet, alsof ze elkaars competitie waren. Diane had die wedstrijd om hogerop te komen al snel gewonnen en dat was haar nooit in dank af genomen. Bea en Sirven had ze in jaren al niet meer gesproken, zelfs niet als ze elkaar passeerden in de gangen. Het was echter het noemen van haar geboorteplaats dat haar verraste en plots overrompeld liet ze Saul los. 'Je bent naar mijn dorp gegaan?' vroeg ze ongelovig, maar ook met een urgentie in haar stem. 'Heb je mijn familie gezien toen?' Het was toentertijd al weer een lente geleden dat ze iets van hen vernomen had, maar als Saul ze gezien had- Diane fronste en keek van hem weg. 'Het spel is nog niet uit,' mompelde ze. Als Galivar het werkelijk zo wilde spelen, dan had ze zelf ook nog wat achter de hand. Hij was een idioot te denken dat het een goed idee was haar terug naar de Zomereilanden te brengen. Diane keek op toen ze merkte dat de regen gestopt was en zag ook hoe dicht ze nog op Saul stond. Ze plaatste een hand op zijn borst en duwde hem geleidelijk naar de muur achter hem voor ze haar andere hand naast zijn hoofd zette en een vinger naar hem op hield. 'Ik hoop dat je de waarheid spreekt, Saul.' Als ze er namelijk achter kwam dat dat niet zo was zag ze zich genoodzaakt wel degelijk haar woede op hem te uiten. Ze wist, en ze voelde, echter dat hij niet loog.

Saul keek langzaam omlaag naar de hand die hem nog steeds beet hield. Zelfs Indra had hem niet zo in haar grip kunnen houden als dat Diane deed, letterlijk en figuurlijk. 'Natuurlijk ben ik naar jouw dorp gegaan,' zei Saul, alsof het de gewoonste zaak was geweest. Dat was het op dat moment ook geweest. Er was geen haar op zijn hoofd geweest die erover na had gedacht om terug te keren naar Tarth zonder Diane. Het had hem dus ook manen gekost om wel de overstap te maken en weer terug te keren naar zijn geboorteland. 'Nee, het dorpoverste liet het niet toe. Ik heb wel een glimp van ze kunnen opvangen. Ze zagen er- goed uit.' Triest, maar gezond. Hij had zich op dat moment afgevraagd of ze net zo wanhopig op zoek waren geweest naar hun dochter als dat Saul was. Saul had ze willen beloven dat hij niet zou stoppen tot hij Diane had gevonden, maar het was hem niet gegund om die belofte ook waar te maken. Met langzame stappen werd hij uiteindelijk naar achteren gedreven door de vrouw tot hij met zijn rug de koude stenen trof. Hij was inmiddels doorweekt tot het bot. 'Ik lieg niet.' Met een ingewikkelde beweging had hij haar uiteindelijk op brute kracht kunnen vastpakken en ervoor kunnen zorgen dat juist Diane nu met haar rug tegen de muur aan stond. 'Ik lieg nooit,' herhaalde hij vervolgens nog feller, terwijl zijn gezicht maar luttele centimeters van de hare verwijderd was. Hij dacht niet dat hij de laatste tijd ooit zo overtuigd was geweest van één van zijn eigen woorden, zelfs niet tijdens zijn passionele speeches. 'Niet tegen jou. En als je denkt van wel, dan kan je maar beter stoppen met al die vragen.'

Diane probeerde zich in te beelden hoe Saul begroet moest zijn op het eiland. Het was zo een kleine gemeenschap, dat een nieuwe bezoeker direct ontdekt werd bij aankomst. Dan duurde het niet lang voor het hele eiland af wist van de gast, vooral als dit een vreemdeling was. Ze was er altijd van uit gegaan dat het nog een achterdocht die kwam van de opstand en het geweld van zo veel jaren geleden dat men zo bewust was van wat er gebeurde rondom hen en zo gesloten was tegenover vreemden. Het was daarentegen niet moeilijk geweest die gemeenschap te verlaten. Diane's vertrek was weinig bekritiseerd, ze moest het nou eenmaal doen om haar familie te helpen. Daarna was het echter niet hetzelfde geweest. Zij was ook een buitenstaander geworden, vooral toen ze contact had verloren met haar familie. Diane zuchtte toen ze hem hoorde zeggen dat hij haar familie had gezien. Toen ze hem haar tegen voelde werken, probeerde ze terug te stribbelen, maar nu hij haar eenmaal vast had, kon ze weinig doen tegen zijn krachtige grip. Met een stugge blik bleef ze Saul aan kijken toen hij zo dichtbij kwam en klemde haar kaken op elkaar. Hij sprak precies uit wat ze al gedacht had en moest aan zijn grip en woorden toegeven. 'Ik denk niet dat je liegt,' verzuchtte ze. Diane kon niet zeggen wanneer precies de woede haar lichaam verlaten had, maar de plots lege sensatie maakte dat ze met een trieste blik van Saul weg keek. Bij de Zomerse Goden wat putte zo een woede aanval haar uit. 'Je bent zeik nat,' merkte ze na een korte stilte op. 'Je kan beter binnen op gaan drogen voor je koud vat en je prins Iker een plezier doet longontsteking te krijgen.'

Saul keek Diane met een bedachtzame blik aan, terwijl de regen nog steeds over zijn gezicht stroomde. Hij vroeg zich af hoe het afgelopen was tussen Diane en haar familie. Het dorpshoofd had er maar weinig over los willen laten, maar hij had niet erg blij geleken. Inmiddels had Saul haar enigszins losgelaten, maar behield hun nabijheid, zodat hij op tijd kon ingrijpen. Hij wist namelijk niet of Diane al genoeg woede had verloren. 'Het is- achterlijk wat Galivar jou aan heeft gedaan. Om al die persoonlijke brieven achter te laten. Maar hij is hier nu niet en probeer- probeer geen gekke dingen te doen. Je kan geen onschuldige wandelaars aanvallen.' Afwachtend bestudeerde hij haar gezicht. 'Ik laat je hier niet achter,' zei hij zacht, terwijl het geluid van de stromende regen hen omringde. Hij had haar trieste uitdrukking opgemerkt en vond dat ook zijn gezicht de emotie weerspiegelde. Hoe anders zou namelijk het leven geweest zijn als zijn brieven wél aan Diane geleverd waren? Hij kon er echter niet naar gissen. Het was namelijk niet de realiteit. 'Vertel me wat je nodig hebt en dan doen we dat. Ik kan wel tegen een stootje.'

Diane merkte dat ze inmiddels zelf ook koud en nat begon te worden van de regen. Haar mantel had het meeste tegen gehouden, maar in de commotie was de kap van haar hoofd gewaaid en was het water van haar krullen tot in haar nek gegleden. Ze rilde en trok de mantel strakker om zich heen. 'Gekke dingen,' herhaalde ze met een spottende lach. Ze dacht niet dat hij wist waar ze werkelijk toe in staat was. Het aanvallen van een onschuldige voorbijganger was daar niets bij. Ze begreep echter wat hij zei. Het irrationeel nu meteen acties te willen ondernemen om haar wraaklust te stillen. Ze moest hier beter over na denken. Tot nu toe had ze Sauls ogen vermeden om hopelijk te voorkomen dat hij zag hoe ze zich werkelijk voelde. Ze had het altijd goed weten te verhullen, maar ze vertrouwde zichzelf niet bij hem. Op de Zomereilanden had hij veel te goed geweten hoe hij haar gezicht kon lezen. Zijn zachte woorden verrasten haar echter en verward keek ze Saul aan. Ze verving haar uitdrukking snel voor een sceptische blik en keek kort naar de taverne die haar nog veel te vol en druk leek. 'Als je me wijn, rust en droogte kunt geven overweeg ik het wellicht,' zei ze met een zucht. Als hij werkelijk zo een plek kende, was ze bereid mee te gaan. Het was in ieder geval beter dan een overvolle kroeg in te moeten gaan met dit hondenweer of om nu al terug naar het paleis te moeten. Daar lag die verdomde brief van Galivar op zich te wachten. Daarnaast dacht ze niet dat Saul echt toe zou laten wat haar nog na jeukende handen het liefst wilden doen. Het speet haar dat hij zo snel tussen haar en de man van eerder was gesprongen. Een handgemeen winnen van een flinke man had veel voldoening kunnen geven.

Saul rolde met zijn ogen bij haar spottende ogen. Het mocht misschien normaal zijn in dat paleis van haar om zo achter mensen hun rug om te werken en te vechten, maar hier in het Noorden accepteerden ze dat niet. Men kwam voor elkaar op. 'Laten we-' Diane nam echter al de woorden uit zijn mond. Er verscheen plots een mysterieuze glimlach op Sauls gezicht. 'Ik weet wel een plek,' zei hij, terwijl hij alvast begon te lopen en Diane gebaarde dat ze mee kon komen. Zo liep hij via een smal steegje om de taverne heen, om aan de achterkant te belanden. Daar waren er twee opties: de conventionele manier om naar de hogere verdiepingen te komen, namelijk de trap, echter was er ook een verstopt luik in de grond. Maar weinig mensen wisten er vanaf. Saul leunde tegen één van de grote vuilcontainers aan en duwde deze met zijn volle kracht opzij, zodat het luik verscheen. Met een grijns opende hij de zware deuren en pakte hij de brandende kaars op, die hoog aan de muur hing. Gedurende zulke drukke avonden, waarbij de drank gulzig stroomde, liep Erin wel vaker heen en weer om nieuwe wijnflessen op te halen. Dan kon je het je niet veroorloven om van de trap te donderen. 'Het is de wijnkelder van de taverne. Normaal gesproken wordt de trap ín de taverne gebruikt om in de kelder te komen, maar dit is de spannendere manier.' En het had een veel steilere trap. 'Kom je mee? Het is er droog en rustig en er is wijn.'

Diane bestudeerde de glimlach die Saul haar schonk toen hij haar wenkte en besloot hem maar te volgen. Om nou nog langer in die regen te blijven zag ze ook niet zitten. Ze hoopte dus maar dat de plek snel te bereiken was. Toen ze om de taverne heen waren gelopen keek Diane geïnteresseerd om zich heen. Pas toen Saul de grote bak met geurend vuil aan de kan schoof, kwam ze dichterbij. Ze trok een wenkbrauw op naar hem en opende haar mond om iets te zeggen. Het was te absurd dat hij dacht dat ze zomaar een of andere kelder in zou gaan en dat ze er zelf niet eens over twijfelde om de trap die ze nog net kon zien door het kaarslicht af te gaan. In plaats van enige achterdocht uit te spreken, schudde ze dus haar hoofd lachend. 'Ik hoop dat je dit nog nooit eerder geprobeerd hebt met een vrouw, Saul.' Ze twijfelde er niet aan dat ze die kelder wel heelhuids uit zou komen. Eerlijk gezegd verbaasde het haar meer dat hij ondergronds wilde gaan met een vrouw die net toe had gegeven dat ze hem graag de nek om had willen draaien. Het was haar overgrote nieuwsgierigheid die het uiteindelijk overwon. Diane stapte dus maar naar voren en nam de kaars van Saul over om vervolgens behendig de steile trap af te dalen. Eenmaal beneden hield ze het licht op om Saul bij te schijnen en keek zelf al benieuwd in het rond. Het was nogal een rommeltje ook al was het een grote ruimte. Ze zag niet alleen vaten en flessen drank, maar ook stapels kisten en zakken met graan. Diane had een olielamp gevonden naast de trap en gebruikt het laatste beetje kaars om deze aan te steken. Zo zag ze ook pas goed hoe veel regen er nog van haar mantel droop en met een zucht trok ze het gewaad van haar schouders. Tot haar ongenoegen merkte ze dat de boord van haar rok besmeurd was met modder en er slik aan haar laarzen plakte. Zacht mopperend ging ze op een ton zitten om met een doek wat van de viezigheid op te poetsen. 'Waar was je trouwens? Je bent al een week lang nergens te vinden. Niet op de markt. Niet hier.' Ze had enkel geluk gehad dat hij nu ze witheet van woede was geweest ze hem wel had getroffen aan de bar.

Saul zag opgelucht hoe Diane de kaars van hem over nam. 'Ik zou niet durven,' reageerde hij met een flauwe grijns. Hij had zo zijn andere plekken waar hij veel liever vrouwen naartoe bracht. [...] Pas in de droogte van de kelder besefte hij zich hoe door en doorweekt hij was. Zijn jas en versleten mantel had hij in de taverne laten hangen. De koud drong nu ook pas tot hem door en ietwat bibberend zocht hij naar een doek of deken of wat dan ook om zichzelf enigszins af te drogen. 'Je hebt gemerkt dat ik er niet was?' merkte hij geamuseerd op, waarna hij eindelijk een oude, vergeten en stoffige wasdoek in de hoek vond. Het zou hem in elk geval droog maken. De realisatie dat Diane dus eerder naar hem had gezocht maakte hem echter ook op de een of andere manier warm. Het zorgde er ook voor dat hij veel meer los liet dan dat hij eigenlijk wilde doen. 'Ik was in het kamp om de generaal te stangen. Ik zocht naar antwoorden, die- die ik helaas niet helemaal heb gevonden. Maar ik heb Indra in elk geval genoeg kunnen pesten om haar nogmaals te dwingen om ons mee te helpen-' Hij besefte zijn fout pas te laat. Hij was ver genoeg om te geloven dat Diane niet tegen hem zou liegen, maar of ze zijn geheimen geheim zou houden? Daar was hij nog niet zo zeker van. 'Daarbij is ze in mijn ogen veel te hecht met onze verdomde Koning.'

Diane keek op van haar gepoets om een wenkbrauw naar Saul op te trekken. Hij moest er maar niet te veel in lezen. Ze had al lang genoeg de stad rond gedwaald om te pogen te begrijpen wat die opstandelingen zo in hun greep hield en wat hun doel was. Dat ze Saul had gevonden in het middelpunt van dat alles was haar een ideale weg naar meer informatie. Als ze tenminste tot hem door kon dringen en ze haar eigen emoties, negatief en positief, niet de overhand liet nemen. ‘Je zei dat het me duidelijk zou worden wat jij en je kameraden deden als ik naar een toespraak kwam. Je had alleen niet gezegd wanneer dat stond te gebeuren,’ zei ze dus maar beschuldigend waarna ze verder ging met haar kleding. Diane knoopte de kleurrijke doek die ze om haar schouders over haar jurk droeg, zoals ze de Noordelijke vrouwen had zien doen, los om de regen uit haar krullen te wrijven. Zo probeerde ze ook haar nieuwsgierigheid naar zijn bezoek aan het kamp te verbergen. Er werd al van uit gegaan dat het kamp en het netwerk samen spanden. Er was echter nog geen direct bewijs gevonden volgens één van Celine raadsleden die ze had gesproken voor de bruiloft. Diane wist dat er in deze taverne bewijs genoeg was. Ze had graag door willen vragen, maar ze merkte dat Saul meer had gezegd dan hij dacht dat kon. Zolang ze niets vroeg, was het niet haar fout als hij zijn mond voorbij sprak. ‘Liam,’ zuchtte Diane. ‘Die man was zo idioot te denken dat hij zijn nicht om kon praten.’ Diane was opgestaan om haar mantel te drogen te hangen aan de trap en bekeek hoe Saul met een vuile lap stof zijn voorkomen enkel verergerde. Met een zucht liet ze dan ook haar natte haar voor wat het was en bood hem de bloemige doek aan. ‘Koningen en hun arrogantie.’ Het beeld van een bewusteloze Liam had ze echter nog niet los kunnen laten. Ze vervloekte hem er om dat ze zich genoodzaakt had gevoeld om hem te hulp te schieten. Maar die frustratie was niets in vergelijking met wat Galivar in haar naar boven had weten te halen. Haar gezicht verstrakte al weer als ze aan zijn brief dacht.

Saul genoot van de blik op Dianes gezicht na zijn opmerking over haar gezoek. Het was tevens een slecht argument wat ze in bracht. 'Ach, we bedenken vaak ook pas een dag van tevoren dat we een toespraak willen houden,' stelde hij Diane met een grijns gerust. Het was tevens ook veiliger om niet rond te scanderen door de stad dat ze met al hun kameraden samen zouden komen om een toespraak te houden. Ze probeerden zich op zulke momenten dan ook door de stad heen te verspreiden, zodat maar één in het ergste geval gevangen genomen zou worden, in plaats van de hele groep. Toen het onderwerp over ging naar zijn minst favoriete persoon in dit land gleden zijn ogen af naar Diane en zei hij voor een moment niets. 'Heb je hem gezien in het paleis?' probeerde hij zo achteloos mogelijk te vragen, maar de spanning in zijn stem was te duidelijk om onopgemerkt te blijven. Hij wist niet waarom hij zo misselijk werd als hij dacht aan Liam en Diane samen. Het waren vast de herinneringen. Saul had het daardoor in eerste instantie ook niet door dat Diane hem haar doek aan bood. Pas bij haar ongeduldige gekuch keek hij op. Haar schoonheid overviel hem weer, zoals het al zo vaak had gedaan op de Zomereilanden, maar ook hier in Tyrosh. Hij kon de Goden wel vervloeken dat ze deze vrouw zo onbeschrijflijk mooi hadden geschapen. 'Bedankt,' kon hij enkel met schrale stem zeggen, waarna hij de doek gebruikte om zijn doorweekte haren te drogen. 'Koningen zijn niet enkel arrogant,' merkte hij echter nog op. 'We zijn beter af zonder hun.'

Diane vond de grijns op het gelaat van Saul maar niets. Ze pufte kort en haalde een stuk touw uit haar buidel om haar haar vast te binden. Als ze het zo liet drogen zou het één grote pluizenboel worden. Hopelijk zou ze vanavond nog een bediende kunnen overtuigen haar een warm bad klaar te zetten met de oliën die ze mee had gebracht van de Zomereilanden. Ze keek al uit naar de verwennerij van een goed warm bad. Diane keek naar Saul en knikte langzaam terwijl ze zijn toon probeerde te interpreteren. 'Ik kreeg geen uitnodiging helaas, dus heb ik hem zelf maar op moeten zoeken,' merkte ze nonchalant op. Ze wist niet of het verstandig was de details van haar ontmoeting met de Koning te delen. Het was haar sowieso al niet erg voordelig dat de connectie bekend zou kunnen worden gemaakt. Maar ze dacht niet dat Liam het nou zo enthousiast zou rond bazuinen. 'Het had niet veel gescheeld of hij was niet meer bij zijn dochter geraakt,' voegde ze nog met enige ambivalentie toe. De Koning was niet erg populair in Tarth en ze wist dat Saul hem zeker ook niet als favoriet had. 'Heb jij hem nog gezien? Na de reis?' vroeg ze met enige reden om hem te agiteren en omdat ze benieuwd was of Saul hem om hulp had gevraagd haar te vinden. Ze hield haar doek nog wat dichter bij hem tot hij de sjaal eindelijk van haar overnam en glimlachte geamuseerd. Hij was zijn talent om te staren nog niet verleerd. Ze liet hem zichzelf verder afdrogen en liep zelf met de olielamp door de ruimte. Ze las hier en daar de namen op de wijnvaten en opende een kist om groentes en fruit te vinden. 'En wat had je dan in gedachten voor onze twee landen? Een regerende raad van een handvol oude mannen zoals in Ederis? Of een legermacht zoals op het eiland Hukon?' Benieuwd keek ze naar Saul om.

'Helaas?' Knarsetandend keerde Saul zich weg van de vrouw, om zo ook zijn gezicht te drogen en zijn hals. Het was ook zodat Diane niet zijn woedende blik op zou merken. Hoe kreeg Liam het toch voor elkaar? Dat Diane wel de Koning had opgezocht, maar niet had gedacht dat Saul misschien ergens- Hij besloot er maar niet verder over na te denken. Hij zou nog zijn eigen haren eruit trekken van frustratie. Zijn jaloezie daarnaast was sowieso misplaatst en erg onverwachts omhoog gekomen. 'Misschien was dat maar beter geweest,' mompelde hij onder zijn adem door. Ondanks dat hij blij was dat Rohan uit de weg was geruimd had hij het erg toegejuicht dat er meer adel het loodje hadden gelegd. Hij wist namelijk niet hoe hij ze anders gemakkelijk opzij kon zetten. Voor zijn volgende woorden sprak hij echter weer hardop en had hij zich ook weer naar de vrouw gekeerd. 'Gelukkig niet.' Hij wilde verder geen woorden vuil maken aan die verdomde Koning en oude scheepsgenoot van hem. Als Diane het doel had gehad om hem te irriteren, dan was dat zeker goed gelukt. Die man haalde het bloed onder zijn nagels vandaan zoals geen ander persoon kon. Hij dacht ook niet zich in te kunnen houden als hij ooit nog oog-in-oog zou staan met de man. Hij wimpelde echter haar woorden weg. 'Het leger is al net zo erg als ons koningshuis,' zei hij verbitterd. De relatie tussen Indra en Liam vertrouwde hij voor geen meter. 'We hebben simpelweg een volksvertegenwoordiging nodig. Eén man en één vrouw uit elke windstreek. Democratisch gekozen. En geen enkel besluit wordt genomen zonder plaatselijke referenda.' Het was hoe hij zelf Tarth het liefst zag. 'Maar ik geloof dat jij meer hebt met koningen, niet waar?' Het was een simpele en achterbakse belediging, maar het zat hem niet lekker dat ze Liam zo achteloos had genoemd.

Diane hield haar mond wijselijk op slot terwijl Saul verder sprak over Liam. Het was overduidelijk dat veel aan de Koning hem niet aan stond en ze was wel degelijk benieuwd of dat enkel door zijn politieke opvattingen kwam of enkel omwille van persoonlijke gebreken. De irritatie vertelde haar genoeg. Bovendien zou Liam ook niet geweten hebben waar ze was als hij al had willen helpen. Voor een man die Koning was geworden wist hij niet veel over hoe zijn buurland er voor stond. Maar Diane verwachtte ook dat de aandacht van Tarth voornamelijk opgeëist was door Quandaï. Daarom was het ook zo een meesterlijke zet geweest van de Noordelijke landvrouwe om plots een andere bondgenoot in het spel te brengen. Galivar had een ideale positie als nieuwkomer die ernstig werd onderschat. Tenminste, het lag inmiddels wel ingewikkelder. Ze had met haar vieze zakdoek één van de stoffigste flessen wijn die kon vinden opgepakt en veegde het label met een tevreden blik schoon. 'Zijn jullie leger en koningshuis niet inmiddels hetzelfde?' vroeg ze kritisch. Ze begreep niet dat de kroon nog toe stond dat het kamp zogenaamd onafhankelijk bleef werken en waarom de Generaal niet uitsprak dat ze vriendschappelijk was met het Koninklijk paar. Het deed niemands geloofwaardigheid goed. Bovendien had het de landvrouwe meer dan wantrouwend gemaakt naar het leger dat wel degelijk Tyrosh had kunnen helpen. Maar Diane was geen politicus. 'Democratisch,' herhaalde ze enigszins onder de indruk. Ze had hem nooit als erg geleerde man beschouwd, maar de concepten waar hij over sprak had hij zeker niet opgedaan tijdens zijn scholing als jongen. 'Heb je dat op de volksuniversiteit geleerd?' Ze liep terug naar Saul met de fles wijn onder haar arm. Ze bleef voor hem staan met een vlakke uitdrukking op haar gezicht na zijn beledigende woorden. 'Koningen betalen beter,' glimlachte Diane zoet voor ze hem de fles in handen drukte. 'Open deze eens, wil je. Ik verlang al wekenlang naar een goede zomerwijn.' Ze benadrukte het soort wijn dat ze uit had gekozen expres.

Saul maakte het niets uit als Diane zou beseffen hoe dwars de man en Koning hem nog lag, al was het niet enkel om politieke redenen, maar ook vooral om wat er op de Zomereilanden had afgespeeld. De verrotte man had hem erin geluisd- Hij merkte zijn woede pas op doordat hij de doek van Diane flink in elkaar had gedraaid en met een verontschuldigende blos op zijn wangen probeerde hij de stof weer glad te wrijven. Het leek echter alsof Diane zijn gedachten kon lezen. 'Het lijkt bijna wel zo,' mompelde hij, 'met Indra en Liam die- Wacht, hoe weet jij dat? Heb jij ze samen gezien in het paleis?' Hij trok vragend aan wenkbrauw op, terwijl hij de doek weer terug overhandigde. Hij zag het liever op haar schouders dan verwrongen in zijn handen. Een ongelovige lach verliet vervolgens zijn mond. 'De volksuniversiteit? Ik? Ik ben lang niet intelligent genoeg om naar school te gaan, laat staan een universiteit. Kom nou.' Het idee amuseerde hem al. Ze wist echter niet hoe Saul op jongere leeftijd had verlangd om te leren, om zich ergens thuis te voelen, zoals anderen zich voelde op hun school. Hij liep altijd maar rond op straat en deed stomme klusjes. 'Ik heb dit allemaal geleerd door gewoon mijn ogen op te houden als ik over straat loop.' Zo simpel was het ook: koningen waren slecht, het volk was goed. Er was dus maar één oplossing: de macht verplaatsen. Afwachtend keek hij haar echter ook aan na zijn beledigende woorden. Als Diane het al vervelend vond, dan liet ze het niet merken. De kippenvel stond hem bijna al weer op zijn huid doordat ze over zomerwijn sprak. Het bracht herinneringen op. 'Ze betalen zeker beter,' mompelde hij, terwijl hij de fles van haar aan nam en de kurk tussen zijn tanden zette. Zo had hij de fles al snel geopend. 'Maar tegelijkertijd steken ze maten in de rug en houden ze brieven achter. Is dan het geld nog iets waard?' Hij bood de fles aan Diane aan met een kleine glimlach. 'Ik beloof je dat deze nog beter is dan op de Zomereilanden.'

Diane glimlachte bescheiden naar Saul toen hij haar vroeg hoe ze wist over de relatie tussen het leger en de regering van Tarth. 'Er wordt veel over gespeculeerd in het paleis. Het Noorden is niet blij met de Generaal, dat het leger meer lijkt te doen voor Tarth dan het ooit voor het plaatselijke Noorden deed.' Bovendien was het ontbreken van een sterke krijgsmacht ook een heikel punt geweest in de onderhandelingen tussen Celine en Galivar. De landvrouwe had gevraagd om bescherming van het Islaïse leger, maar Galivar had dat nooit willen geven. De trots op zijn leger was te groot om het zomaar uit te lenen aan een bondgenoot, had hij Diane ooit eens verteld. Zij dacht dat het aan Nakia lag. Die vrouw deed altijd moeilijk over wat voor taken haar leger moest ondernemen. Galivar had in zijn instructies dan wellicht ook genoemd dat ze er best voor mocht zorgen om het leger van Generaal Morton te betrekken in de chaos die ze hoorde te creëren met Rohans dood. De vrouw was echter voorzichtiger dan Diane verwacht had. Haar informatie over Celine's voormalige affaire had weinig drama opgeleverd. Ze pakte de doek terug van hem over en sloeg het achteloos over haar schouder. 'Wellicht als je dit op straat hebt geleerd dat dat enkel indrukwekkender is,' merkte Diane oprecht op. Ze wist hoe waardevol een opleiding was en hoewel de volksuniversiteit hier in Tarth meer mensen de optie gaf om te studeren, reikten de ideeën die daar geleerd werden amper buiten de muren van de institutie. Zelfs de politiek wilde zich niet associëren met de studenten en professoren, maar het was duidelijk dat dat kwam omdat ze hun eigen status vreesden. Blijkbaar moesten ze hier in Tyrosh niet enkel de gelukkige die naar de universiteit konden vrezen, maar ook de gewone man zoals Saul die aan hen twijfelde. Diane keek Saul strak aan toen hij de wijn overnam en de fles opende met zijn tanden. Deze gooide hij gelukkig niet direct op de grond. 'Er is weinig dat geld niet kan kopen,' antwoordde ze simpeltjes. Waar het geld vandaan kwam kon haar eerlijk gezegd weinig schelen. Ze wist waar ze het voor nodig had. Ze pakte de fles over en nam weer plaats op de kist waar ze eerder op had gezeten voor ze een slok nam. Met gesloten ogen verkende ze de volle smaak van de wijn en glimlachte van puur genot. Pas nadat ze een tweede slok had genomen hield ze de wijn voor Saul op. 'Kom je hier vaker om de wijnvoorraad te plunderen?' Ze was wel benieuwd hoe hij van de kelder af wist.

Saul luisterde geïnteresseerd naar de woorden van Diane, terwijl hij zich ook bedacht hoe waardevol de informatie van Diane was. Diane kon gewoon het paleis in en uit lopen en niemand die haar vragen zou stellen of die maar zou denken dat ze zich in een wijnkelder met het hoofd van de rebellen zou begeven... 'Dat is de traditie van het legerkamp,' zei Saul schouderophalend. 'Ze zijn niet te vertrouwen als rechterhand van de Koningsmacht. De voormalig legerleider was de broer van de Koningin. Hoe scheef is dat?' Hij was inmiddels naar Diane toegelopen en leunde met zijn heup tegen de kist waar op Diane had plaats genomen. Ondanks dat zijn leven op straat indrukwekkend klonk, was het bij tijden erg eenzaam geweest. Hij was armer dan arm geweest en had nachtenlang in de ijskoud op straat gelegen, vooral toen hij te groot was geworden voor het kindertehuis. 'Geld maakt niet gelukkig,' zei Saul op dezelfde simpele manier als dat Diane haar woorden had uitgesproken. Hij geloofde niet in materie of rijkdom. Men moest een doel in het leven hebben, en als je dat maar kon nastreven, dan was dat de grootste luxe die je kon hebben. Zijn blik was echter weer afgedwaald en had zich gericht op Dianes gezicht en hoe ze haar ogen sloot van genot door de smaak van de wijn. Dat was de Diane die hij herinnerde van de Zomereilanden. De rest van haar hele voorkomen en verschijning was pure mysterie voor hem. Hij nam de fles van haar over en nam zelf een flinke slok van het goedje, voordat hij verder sprak. 'Ik zorg ervoor dat deze wijnkelder vol blijft,' legde hij met een glimlach uit. Nog steeds handelde hij in wijn en was de taverne een van zijn beste klanten. Verkopen aan het paleis had hij al lange tijd geleden gemeden: mooi niet dat de lippen van zijn grootste rivalen ooit zijn wijn mochten aanraken. 'Ik heb nog meerdere van zulke kelders verspreid door Tyrosh heen.' Het waren bij uitstek perfecte plekken voor zijn kameraden om zich schuil te houden. 'Meestal slaap ik ook in ze. Een vaste slaapplek heb ik niet.'

Diane wist niet precies de geschiedenis van het kamp, ook al kende ze de namen van de leiders stuk voor stuk. Ze was meer geïnteresseerd in hoe het nu werkte dan voorheen. Er was veel veranderd, had ze al zo vaak gehoord. ‘Ik dacht dat je Generaal Morton wel zou mogen. Rover, opstandeling, opgewerkt tot leider. Maar iedere connectie met de adel zal je wel niet bevallen.’ De connecties met de kroon waren misschien scheef, maar het leger was uiteindelijk wel effectief in het tegen zitten van de Quandaïers als ze de verhalen zo mocht geloven. Saul leek het echter allemaal maar erg zwart-wit te maken. Ze keek op naar de man toen hij bij haar stond en reageerde met een afkeurend geluid op zijn woorden om vervolgens van hem weg te kijken. Ze zocht niet naar zomaar wat geluk. Ze wilde vrijheid. Om dan principieel te gaan zijn hielp haar weinig dat doel te bereiken. Nadat Saul de wijn aan had gepakt liet ze kort haar ogen op zijn lichaam rusten. De blouse plakte nog aan zijn huid van alle regen. Het was maar een versleten ding. ‘Je handelt nog in wijn?’ Ze had niet gedacht dat hij voltijds leider van een opstand zou zijn. Daarmee zou hij zichzelf niet kunnen onderhouden, leek haar. Maar het verraste haar op een opgewekte manier te weten dat hij de wijn waar hij zo enthousiast over was niet had laten varen voor zijn politieke opvattingen. Het interesseerde haar bovendien te horen dat er meer kelders waren. Het waren ideale plekken om bijeenkomsten met een ondergronds netwerk te organiseren. Als ze er achter zou kunnen komen waar de andere kelders waren- Diane keek Saul verward door zijn woorden aan. Door zijn voorkomen zou het geen verrassing moeten zijn dat hij het niet breed had of tenminste met weinig middelen leefde, maar ze kon zich niet voorstellen dat iemand er voor koos om in stoffige ondergrondse ruimte te verblijven als dat niet hoefde. En het gaf haar meer en meer beeld van een eenzaam bestaan. ‘Heeft die Erin geen plek voor je in de herberg?’ Ze had de fles van hem terug over gepakt om meer van de heerlijke wijn te proeven. ‘Geen partner die je bed warm houdt?’ vroeg ze vervolgens direct.

'Ik dácht ook dat ik haar zou mogen,' gromde Saul door de gedachte aan de verdomde vrouw. Het jad hem hoopvol gestemd dat Morton zijn goede vriend Marcus zou opvolgen. Daar was hij echter al snel op terug gekomen, toen er maar geen hulp vanuit het kamp naar het Noorden kwam. Of in elk geval: niet voor de juiste missies. Natuurlijk had hij ook meteen door haar band met Liam heen kunnen kijken. Over die twee mensen hoefde hij echter niet lang meer na te denken. 'Natuurlijk handel ik nog in wijn!' zei hij op ongelovige toon. 'Klonk ik dan niet gepassioneerd al die jaren geleden?' Hij plaagde haar maar. Hij kon het best begrijpen dat het raar klonk dat de leider van de opstand ook nog wijnhandelaar was. Maar hoe kwam hij anders aan geld voor zijn doel? Zijn kameraden hadden ook niet genoeg geld om opzij te zetten voor hun gezamenlijke opstand en op geld vanuit andere bronnen kon hij ook niet rekenen. Dus moest hij het maar uit eigen zak betalen. Gelukkig had hij maar weinig nodig. Glimlachend schudde Saul zijn hoofd als antwoord op haar vraag. 'Ik hád een kamer in de taverne, maar die heb ik opgezegd toen-' Plots bleef zijn stem haken en keek hij zelfbewust weg van de andere vrouw. Er was één ding wat hij nog niet had genoemd aan zijn oude vlam. Hij liet dus Diane gemakkelijk de fles wijn uit zijn handen pakken en wreef zo met zijn handen bedachtzaam over elkaar heen. 'Ze heet Linh,' kon hij enkel uitbrengen. 'En we- ehm- ik houd haar bed warm? Zo nu en dan?' In bepaalde periodes was het misschien wat meer dan zo nu en dan, maar ze hadden het al langer gezellig met elkaar en hij hoefde er niet veel meer tijd dan dat in te stoppen. Alsof hij tijd zou hebben voor een relatie.

Diane moest glimlachen toen Saul precies uit sprak wat ze gedacht had. Het had hem erg goed gestaan om met zo veel kennis en enthousiasme over wijnen te vertellen. Uiteindelijk had het proeven van de zomerwijn haar bij hem gehouden. Ze had namelijk in eerste instantie niet veel interesse gehad in een onhandige man die niet wist hoe hij een vrouw aan moest spreken, maar de wijn die had haar aan de bar gehouden. 'Toen?' vroeg Diane nieuwsgierig om hem aan te sporen verder te gaan. Het leek haar geen slechte plek om te wonen. De barvrouw was misschien iets te praatgraag, maar er hing een vriendelijke sfeer in de taverne en al zijn kameraden leken hier ook rond te hangen. Het leek haar wel een plek waar hij op zijn gemak kon zijn. Ze had de fles al naar haar mond gebracht om nog een slok wijn te nemen toen ze zag hoe Saul haar blik leek te ontwijken. 'Linh,' herhaalde Diane bedachtzaam. Zo eenzaam leefde hij dus niet. De status die hij had, en met zijn uiterlijk, zou hij vast genoeg aandacht krijgen van mogelijke partners. Ze moest dus niet doen alsof dit haar verraste. En toch- Ze dronk eindelijk van de wijn en duwde de fles met een beginnende grijns terug in zijn handen. 'Die Linh mag wel van geluk spreken dat ze een man zoals jij in haar bed krijgt,' vertelde ze hem met genoeg brutaliteit om zijn woorden niet serieuzer te maken dan ze waren. 'Wie is ze? Eén van de mooie markt meisjes die je speeches aan hoort? Of misschien een zangeres die hier op treedt?'