De Eenbenige Krijger

Hakeem kuste zijn vriendin teder, terwijl ze comfortabel in de zachte kussens en dekens lagen. Hij was opgelucht om weer terug te zijn in de herberg: ondanks dat hij opgegroeid was in het kamp voelde hij zich er niet meer thuis. Het enige wat hem nog bond aan de plek was zijn vader. En hopelijk had hij hem dusdanig kunnen overtuigen met zijn bezoek dat hij ook thuis hoorde in de herberg. Echter had hij zich tijdens zijn heen- en terugreis beseft hoe egoïstisch het was om dat van zijn vader te eisen. 'We hebben er goed over gesproken,' bevestigde Hakeem Erins vraag. 'We hebben over mijn ervaringen gesproken, maar ook over de zijne. Hoe hij met zijn eigen ervaringen om is gegaan. Ik had mij nooit beseft- ik wist dat hij verschrikkelijke dingen had gezien tijdens zijn missie, maar hij sprak er nooit over, liet er nooit iets over weten. Hij kropte het ook veel op.' Hakeem zuchtte en nam op zijn rug plaats naast zijn vriendin. 'Het is fijn om dat nu af te kunnen sluiten.'

Erin hoorde tot haar opluchting aan dat Hakeem inderdaad met Marcus had kunnen praten. Ze had het moeilijk gevonden niet te weten hoe ze haar vriend kon helpen. Haar moeder haar toen goed advies gegeven; dat ze het niet zomaar uit iemand moest trekken, dat mensen tijd en ruimte nodig hadden om dit soort dingen te verwerken, en soms ging dat niet met hun partner. Ze had toen in de ogen van haar moeder gezien wat ze eens in de zo veel tijd zag. Soms zag ze die blik die in hield dat ze zo veel had meegemaakt, niet alleen zij zelf, maar vooral de mensen om haar heen. Erin was slechts dankbaar dat zij niet in dezelfde soort chaos was terecht gekomen op dezelfde leeftijd als haar moeder daar zich te midden in had gevonden. Ze was zó blij met de veilige omgeving die ze hier had in de herberg. Dus toen Hakeem terug was en liet zien wat er buiten die veilige plek was, kon ze dat moeilijk laten rusten. 'Ik ben blij dat te horen,' vertelde Erin zacht terwijl ze met haar vinger over zijn borst cirkelde. Ze wilde absoluut niet de verontruste vriendin uit hangen en dit hielp haar dat te voorkomen. 'Mijn vader heeft me veel verhalen verteld over het leven in het paleis. Dingen die hij niet graag deelde toen ik op bezoek was of toen hij er zelf nog leefde. Ik-' Even fronste ze en rolde ook op haar rug. 'Ik ben blij dat we niet het leven van onze ouders hoeven te leiden. Dat zij zo hard gewerkt hebben om ons andere opties te geven,' besloot ze zacht.

Hakeem knikte ernstig en instemmend. 'Ik ben ook blij dat zij zo'n brede weg voor ons geschapen hebben,' zei hij zacht, 'waarin we zelf kunnen kiezen wat we willen doen, van wie we willen houden, hoe we ons leven willen inrichten.' Na die woorden pakte hij haar hand vast en staarde zo nog even naar het plafond. Zijn gedachten dreven af naar zijn moeder. Maar ook naar zijn eigen toekomst, een droom die hij hopelijk samen met Erin zou waarmaken. 'Zullen we maar eens verder met verhuizen?' grinnikte hij uiteindelijk, toen zijn gedachten waren uitgegaan naar waar ze nu eigenlijk mee bezig waren. 'Dan kunnen we nog de hele avond bij praten.' Met die woorden stonden ze op en verhuisden ze alle spullen van Hakeem naar Erins kamer toe.
[e-n-d]

Nieuw

Erin was sloffend het bed uitgekomen vroeg die ochtend om in de keuken aan de slag te gaan. Inmiddels deelden zij en Wren de taken in de keuken als gelijken, behalve de ochtenddienst. Ze wist dat haar oom graag wat langer in bed lag en zijn rug dat ook erg goed kon gebruiken, dus had zij de brooddienst op zich genomen. Iedere morgen stond ze vroeg op om aan de slag te gaan met het deeg zodat het kon rijzen tot de taverne tot leven kwam en de broden de oven in konden. Erin had nooit verwacht dat ze er plezier in zou hebben om vroeg op te moeten staan, maar ze vond het heerlijk zo in haar eentje de taverne op te kunnen starten. Bovendien kroop ze vaak nog terug haar bed in als ze klaar was om samen met Hakeem wakker te kunnen worden. Sinds enkele weken had ze echter meer werk. Inmiddels hadden ze al vele Quandaïse klanten gehad en ze kwamen met niet veel meer dan de weinige spullen die ze bij zich droegen en de moeilijke verhalen die ze te delen hadden. Haar moeder en Wren hadden besloten dat ze niemand zouden weigeren. Ook niet terwijl ze het zelf niet breed hadden met de zaken die de taverne had op het moment. Dus werkten ze allen net wat harder zodat ze deze mensen behalve onderdak ook meteen een maaltijd aan konden bieden en tegelijkertijd hun vaste klanten niet verloren. Erin had al haar broden klaar staan en een start gemaakt met het opwarmen van de oven, zodat ze nu nog - al was het maar voor heel even - terug het warme bed dat ze met Hakeem deelde in kon kruipen. Haar slippers uittrappend klom ze terug op bed en gleed terug onder de dekens om zich dicht tegen haar vriend te nestelen.

Hakeem was vroeger in de ochtend wakker geworden doordat Erin uit bed op stond. Ondanks dat ze al langere tijd de brooddienst op haar had genomen, kon hij toch er niet aan wennen dat ze plots even weg was. De eerste ochtenden had hij aangeboden om haar te helpen, maar ze stelde de rust en stilte van de ochtend erg op prijs en hem dus ook gerustgesteld dat ze het prima alleen kon. Dus bleef hij in de ochtend liggen tot ze weer terug in het bed kwam kruipen. Nu ook weer hoorde hij haar voetstappen in de gang en lag zijn vriendin al snel weer naast hem in bed. 'Is alles gelukt?' murmelde hij, terwijl hij zijn arm om haar heen wikkelde en haar zo dicht tegen hem aan trok. De laatste dagen kreeg hij sowieso maar weinig slaap: zijn gedachten dwaalden 's nachts steeds af naar de vluchtelingen die ze opnamen in de herberg en vooral de kinderen gingen hem aan het hart. 'Wat zijn jouw plannen voor vandaag?'

Erin streek met haar neus langs de arm van Hakeem en zuchtte tevreden nu ze weer in zijn comfortabele armen lag. Misschien vond ze dit moment wel het fijnste aan haar ochtenden: een tweede keer wakker worden met Hakeem. 'Ja, het staat allemaal klaar om de oven in te gaan.' Ondanks dat ze graag nog even in wilde dutten wist ze dat ze vandaag maar weinig tijd had dus hield ze zichzelf wakker door met haar vingertoppen over de schouder van haar vriend te glijden. 'Wren is met je vader mee naar de haven vandaag. Ik sta er dus alleen voor in de keuken voor een dagje.' Hoewel haar moeder en oom besloten hadden de vluchtelingen die bij de herberg kwamen hier te helpen, was Marcus op zijn eigen manier aan de slag gegaan. Hij legde contacten met de schippers die de Quandaïers overbrachten, met mensen in de stad die ze op konden vangen, met het legerkamp dat ze verder Tarth in zouden helpen. Erin had vol bewondering toegekeken hoe haar familie zo te hulp was gesprongen. Het enige wat zij kon doen was extra broden bakken. 'Wren vertelde me gisteren dat ze willen proberen uit te zoeken of het meisje nog familie heeft.' Ze wist dat ze niet hoefde te zeggen wie ze bedoelde met het meisje. Al een weeklang was ze het onderwerp van gesprek onder de klanten en de tavernehouders en de andere vluchtelingen. 'Wat wilde jij gaan doen?' vroeg ze om hem van haar eigen woorden verder af te leiden.

Hakeem murmelde enkel goedkeurend als reactie op haar woorden en wreef zacht met zijn hand langs haar rug. Hij wist dat ze allebei niet opnieuw in slaap konden vallen: op het begin was dat nog weleens gebeurd en dan hadden Erins ooms met een emmer vol koud water in hun kamer gestaan. Dat was iets wat hij niet nogmaals wilde ervaren. 'Ik zal je helpen in de keuken,' beloofde hij haar. 'Het is fijn dat Wren al zo snel met mijn vader mee kon naar de haven. We moeten contacten leggen met de andere herbergen om zo veel mogelijk aan opvang te kunnen doen.' Hij genoot van de strelingen van zijn vriendin en wist dat hij zo nog de hele dag kon blijven liggen. Echter lag er genoeg werk voor hun beiden klaar en zouden ze zo het warme bed moeten verlaten. Hij opende zijn ogen bij het noemen van het meisje uit Quandaï en keek Erin zo bedachtzaam aan. 'Het is belangrijk om te kijken of ze verder nog familie heeft. We kunnen haar niet zomaar naar één van de verdere plaatsen brengen, zoals het legerkamp. Ik wil niet dat ze alleen belandt.' Hij legde zijn hand in Erins nek en drukte zacht zijn lippen langs haar kaak. 'Ik wilde weer langs de vluchtelingen gaan om zoveel mogelijk informatie te noteren. Niet alleen diegene in de herberg, maar ook op de andere plekken. Om te zien op welke plekken ze het beste passen.'

'Dankje, Hakeem,' glimlachte Erin opgelucht bij zijn voorstel. Sinds Hakeem soms zo druk was met zijn eigen werk vroeg ze hem niet graag een dag op te geven om haar te helpen. Ze redde het normaal zelf wel, maar met al het extra werk nu, vergde het al haar energie. Ze klaagde niet snel, maar nu begon haar lichaam aan het einde van de dag toch echt te protesteren. Haar moeder was bijna uit haar slof geschoten toen ze toe had gegeven dat haar rugpijn toenam en ze volgens haar moeder dus niet goed voor zichzelf zorgde. Maar hoe kon ze nou rustig aan doen terwijl iedereen een manier had gevonden om te helpen? Toen Hakeem verder sprak over het kindje bekeek ze zijn gezicht aandachtig. Het meisje was niet zoals de andere vluchtingen aangekomen in de taverne, maar was doelbewust achtergelaten in de steeg waar de deur naar de keuken zat. Haar moeder had het kindje gevonden, huilend, ondervoed, zonder bericht. En nu was er niemand die zich om haar kon bekommeren. De andere families die in de taverne verbleven hadden al genoeg moeite om hun gezin te onderhouden. Dus, ook al hielpen ze nu met het meisje door op haar te passen, niemand had zich er nog over uit gesproken om haar mee te nemen op hun verdere reis. 'Waarom doe je dat niet vandaag al? Ik red me wel in de keuken. Mama kan bij springen als het nodig is. Jij kan met ze praten en hun verhalen opschrijven. Dat zal ze vast goed doen.'

Hakeem kwam wat overeind en keek zo aandacht het gezicht van zijn vriendin. 'Die gesprekken kunnen wel een dag wachten, Erin. Ik wil jou graag helpen in de keuken. Het is niet niets om voor zoveel mensen dag in dag uit te moeten koken en ik wil je graag wat ontlasten,' zei hij oprecht, waarna hij haar een kus gaf. Vervolgens kwam hij helemaal overeind en rekte hij zijn armen wat uit. Zijn gedachten zaten echter nog bij het meisje dat bij hun achtergelaten was. Wat moesten ze met haar doen? De kans was maar klein dat er familie langs zou komen die zich om haar zouden bekommeren en de rest van de gasten had het druk genoeg met hun eigen gezinnetjes. 'Ik weet niet wat we moeten doen met haar,' sprak hij dus uiteindelijk maar uit. 'Een kindertehuis is de meest logische oplossing, maar-' Hij beet op zijn lip en keek zijn vrouw aan. 'Ik kan dat niet over mijn hart verkrijgen. Dat zijn verschrikkelijke plekken. Maar- we kunnen haar ook niet eeuwig hier laten, zonder school, zonder verzorgers.'

Soms was Erin bang dat Hakeem haar gedachten kon lezen, zo wist hij in te zien hoe ze zich voelde, wat ze echt wilde of dacht. Die glimlach die ze haar vriend nu gaf, bracht hopelijk over hoe dankbaar ze was. Ze gaf het echt niet altijd toe als ze hulp nodig had. Zacht kuste ze hem terug en keek toen met tegenzin toe hoe hij echt op stond en zij dus moest volgen. 'Maak je daar maar geen zorgen over. Mama zou haar nooit naar een kindertehuis brengen.' Haar moeder probeerde al jaren iets te verbeteren aan het opvang systeem voor jonge kinderen in Tyrosh. Het was het enige politieke dat ze haar ouders ooit had horen bespreken: haar moeder die haar vader probeerde te overtuigen de koning geld in het opvang systeem te laten stoppen. Het lag echter ingewikkeld. Eens waren ze samen langs de plek gelopen waar Eileen terecht was gekomen. Erin had bij het aanblik van het vervallen gebouw spontaan kippenvel gekregen. Maar waar moest het meisje dan heen? 'We kunnen haar tenminste hier weer goed gevoed krijgen en dan-' Zuchtend stond ze nu zelf ook op en stapte het bed uit om haar pyjama te verruilen voor haar werkkleding. 'Iwan wil haar meegeven aan zijn theatergroep zodat ze collectief door cultuur en acteurs opgevoed wordt,' grinnikte Erin. De voormalige-prins-acteur-theatermaker was die week weer eens door Tyrosh getrokken.

Hakeem had zich inmiddels ook uitgekleed en deed zijn werkkleding vervolgens aan. Vervolgens spatte hij wat water op zijn gezicht, zodat hij ook werkelijk wakker was, en luisterde hij ondertussen naar de woorden van Erin. 'Jouw moeder zou dat inderdaad nooit doen,' besefte hij ook opgelucht. Toch was hij nog niet gerustgesteld. Hakeem schudde zijn hoofd bij de onschuldig bedoelde opmerking van zijn vriendin en voelde hoe hij de woorden veel te serieus nam. 'Iwan met zijn ideeën... We kunnen haar niet zomaar meegeven aan een of andere-' Hij balde zijn vuisten en keek van zijn vriendin vandaan. Hij wist niet waarom precies dit geval hem zo aan het hart ging. Het was gewoonweg schrijnend om te zien hoe dit kind tussen al die gezinnen werkelijk niets of niemand had. 'Laten we haar in elk geval nog even hier houden, tot we wellicht meer over een familie weten of we een betere optie vinden.' Hij was inmiddels op de rand van hun bed bezig om zijn veters te strikken, maar alles raakte in de knoop, en dus liet hij zich uiteindelijk maar weer met een grom en een zucht op het bed vallen.

'Noch mijn of jouw vader. Of Idris en Wren. Ze zorgen er wel voor dat ze een goed plekje voor haar vinden.' Erin glimlachte zelfbewust. Haar familie bestond uit goede mensen en uit mensen die zelf hadden meegemaakt hoe het was om zonder ouders te leven of in vreemde familie situaties op te groeien. Zij was ook niet opgegroeid met een standaard familie. Ze ging verder met haar ochtendritueel toen ze de harde woorden van Hakeem aan hoorde. Verrast keek ze om naar haar vriend en zag hem geheel in de knoop liggen met dit onderwerp én met zijn veters. Ze liet de sjaal die ze om haar haar knoopte voor wat het was en knielde bij haar vriend neer om de zooi die zijn schoenen waren op te lossen. 'Ik zag jullie gisteren samen,' begon ze zacht. Erin had haar vriend de vorige dag met het meisje op zijn arm gezien. Hij had Quandaïs tegen haar gesproken dus ze had er niets van verstaan, maar het kindje had alleen maar dolgelukkig geleken om in zijn armen te liggen. 'Ze vindt je wel aardig, geloof ik.' Ze had de veters van Hakeem uit de knoop gehaald en fatsoenlijk gestrikt zodat ze nu met haar vrije handen hem terug overeind kon trekken. 'Denk je dat ze je al kan verstaan? Of is ze daar nog te jong voor?'

Hakeem keek zwijgend toe hoe Erin zijn veters uit de war haalde en deze vervolgens opnieuw strikte. Bij haar woorden dacht hij ook na over de tijd die hij gisteren met het meisje had gespendeerd. Hij had gehoopt dat ze wellicht al genoeg vocabulair had om te vertellen wat er met haar was gebeurd, of ze familie had en waar ze precies vandaan kwam, maar ze was nog maar klein. 'Ik weet het niet,' zei hij dus ook maar oprecht. 'Ze spreekt weinig en ik weet niet of het komt ómdat ze nog niet kan spreken of omdat ze verlegen of bang is. Het kan best goed zo zijn dat ze mij kan verstaan.' Hij liet zich overeind trekken en drukte een dankbare kus op Erins lippen. Vervolgens begroef hij zijn gezicht in haar nek en zuchtte hij diep. 'Ze vindt mij ook aardig en dat maakt het ook alleen maar moeilijker om een juiste plek voor haar te vinden. Niets lijkt goed genoeg.'

Erin haalde haar schouders op. 'Ze is nog zo jong. Ik denk niet dat ze veel terug kan praten. Maar het is vast al goed dat er tegen haar gepraat wordt.' Ze glimlachte zwak naar Hakeem en hield hem toen in haar armen vast. Ze wreef met één hand langs zijn rug en legde de andere op zijn achterhoofd. Stil bleef ze zo met hem staan. Ze wist niet goed wat ze kon zeggen. Ze had het al een paar dagen aangevoeld dat Hakeem zich zo betrokken voelde bij het meisje, maar ze had geen idee wat ze aan haar situatie konden doen. Ergens had ze gehoopt dat haar vader of die van Hakeem haar familie op konden sporen, maar als er vandaag geen informatie gevonden werd zou ze daar niet meer op hopen. Dan zouden er andere oplossingen moeten komen. 'Misschien moeten we haar eens een dagje mee uit nemen. Naar de markt bijvoorbeeld. Of naar het strand,' stelde ze voor omdat ze het andere wat ze gedacht had maar niet hardop uit durfde te spreken. Erin wist dat haar familie gul was, maar niet de ouderlijke figuren konden zijn voor het kindje dat ze waarschijnlijk hard nodig zou gaan hebben. Zij en Hakeem konden dat wel zijn. Maar als ze daar aan dacht werd ze plots zo nerveus dat ze het dus nog tegen niemand had willen zeggen. Zelfs niet tegen Hakeem nu.

Hakeem liet zich omhelzen door zijn vriendin en sloeg ook zijn armen om haar middel heen. Met een zucht begroef hij zijn gezicht in haar hals. 'Ik hoop dat het spreken van Quandaïs tegen haar enige geruststelling geeft,' verzuchtte hij. Vervolgens balde hij opnieuw zijn vuisten. 'Kan je het geloven dat haar familie haar gewoon heeft achtergelaten? Wie doet dat nou?' Die emoties raasden al dagen door hem heen, niet enkel woede, maar ook ongeloof en verdriet. Hij probeerde zich in te houden, maar voelde hoe zijn ademhaling steeds veel te hard en snel bleef. 'Ja, laten we haar mee nemen naar de markt. Niet te ver weg.' Hakeem keek vervolgens zijn vriendin bedachtzaam aan en glimlachte zwakjes. 'Waar denk je nu aan? Ik zie gewoon dat iets je dwars zit,' merkte hij oplettend op. Ze konden altijd van elkaar aflezen als iets hun dwars zat. 'Wat is er aan de hand?'

´Dat weet je niet. Met alle verhalen die we tot nu gehoord hebben zou het me niet verbazen dat haar ouders misschien geen keuze hadden. Of dat ze al geen familie meer heeft en de mensen die haar meenamen niet meer verder konden of-´ Erin hield zichzelf stil. Het hielp niet om over al deze vreselijke mogelijkheden na te denken. ´Ze heeft een tweede kans nu.´ Ze had zijn vuisten vast gepakt en hield ze tussen haar handen om ze zacht te kussen. Ze voelde een tederheid voor de manier waarop Hakeem zo in zat over het leven van de kleine Quandaïer. Zij voelde het ook, maar als ze naar haar vriend keek wist ze dat haar emoties anders waren. ´Je weet waar ik aan denk,´ reageerde ze zacht, terwijl ze betrapt door zijn nauwlettende blik haar ogen af wendde. Het kon niet zo zijn dat het nog niet bij Hakeem opgekomen was wat zij al bedacht had. Toch nam ze de woorden niet in haar mond. Er was een strijd gaande in haar hoofd waar ze zich voor schaamde. Het was zo logisch om het meisje hier te laten blijven. Toch zocht ze actief naar andere oplossingen, want hoe klaarblijkelijk het ook mocht zijn ze voelde helemaal niet dat ze klaar was voor dit vooruitzicht. Hakeem en zij hadden het al vaker gehad over kinderen, over een gezinnetje, maar ze was er altijd erg voorzichtig over geweest, hoe fijn het haar ook leek een gezin met haar vriend te starten. De taverne vergde zo veel tijd en was helemaal niet stabiel. Bovendien had ze er moeite mee zichzelf als moeder te zien.

Hakeem wist dat zijn woorden onredelijk waren, maar hij kon zich gewoonweg niet inbeelden dat iemand zo'n jong meisje alleen zou laten zonder berichtje of informatie of- of iets! Hij voelde dat hij ietwat ontspande door de woorden en aanrakingen van Erin, echter lieten haar woorden al snel al zijn haren overeind staan. Hij probeerde haar blik te vangen, maar Erin keek van hem weg. Natuurlijk had hij een idee over waar ze aan dacht: hij had het zelf echter nog niet als optie durven zien. Ze hadden het al vaker gehad om een gezin te starten, echter er waren altijd argumenten geweest over waarom het nú nog geen goed idee was. 'Ik weet waar je aan denkt,' reageerde hij dus enkel, waarna hij zich van haar losmaakte en onrustig door de kamer heen begon te sloffen. Bedachtzaam wreef hij met zijn hand langs zijn kaak. 'Laten we in elk geval binnenkort iets leuks met haar gaan doen, zoals je al voorgesteld had. Ik- ik kan hier gewoonweg geen beslissing over nemen en ik denk dat jij daar ook nog niet over uit bent.'

Erin knikte enkel toen Hakeem duidelijk maakte dat hij het begreep. Ze volgde hem met haar ogen toen hij de kamer door ging, maar pakte hem niet terug vast. Ze sloeg haar armen om haar middel en staarde naar de vloer. 'Nee, ik ben er ook nog niet aan uit,' gaf ze eerlijk toe. Het zou niemand helpen als ze nu niet eerlijk tegen elkaar waren. Er zou nog genoeg te bespreken zijn, maar ergens dacht ze dat dit misschien niet het beste moment was. Het was al heel wat om nu van elkaar te weten dat ze de optie niet uitgesloten hadden. Daar had Erin in ieder geval al genoeg tijd voor nodig om te overdenken. 'Wie weet vinden Wren en je vader vandaag nog iets over haar familie. Er is geen spoed. En- en ik wil met mijn vader praten en met mama.' Zij zouden hele andere inzichten hebben op dit onderwerp dan zij zelf. Bovendien als ze te naïef was, wist ze dat zij dat haar zouden vertellen. Nu pas stapte ze weer op haar vriend af en stak ze haar hand naar hem uit. 'Kom eens hier. Ga even zitten. Ik wil niet dat je stijf staat van de stress als je me komt helpen in de keuken en er messen aan de pas komen.' Ze wist altijd precies de knoop te vinden in Hakeem's nek of schouders of rug en masseerde het er zo uit. Erin kon niet zijn zorgen weg nemen, maar dit kon ze zeker wel. Met dank aan zijn moeder.

Hakeem staarde naar de muur en zuchtte diep. Er was geen juiste optie in deze beslissing. Natuurlijk moest iemand de verantwoordelijkheid over dit meisje nemen, maar was het naïef om te denken dat Hakeem en Erin dat konden doen? Als ouders van het meisje? Ze konden nog niet eens met elkaar communiceren, laat staan als plots gezinnetje functioneren. En daarnaast was het niet zo dat ze er puur met zijn tweeën een keuze over hadden: als grote familie woonden ze in de herberg, waarbij ze nog erg in stand gehouden werden door hun ouders, familie en vrienden. Toen Erin haar hand naar hem uit stak, nam hij deze gewillig aan en nam hij plaats op de stoel die ze had aangewezen. Al snel voelde hij hoe ze achter hem stond en haar handen zich op zijn schouders bevonden. 'Het is geen gek idee,' zei hij uiteindelijk toch nog over het eerder genoemde onderwerp. 'Het is- het lijkt deels op het verhaal van Esra, niet waar? Mijn moeder was ook niet zijn biologische moeder en toch hield ze van hem alsof het haar eigen kind was. Het wás haar kind.' Hij beet op zijn lip, maar dwong zichzelf ook om te ontspannen onder de kundige handen van zijn vriendin. 'Dan zouden wij dat toch ook kunnen... toch?'

Erin wachtte geduldig tot Hakeem was gaan zitten en zette haar handen vervolgens in zijn nek. Zo veel ze wist dat dit haar vriend kon laten ontspannen, hielp het ook haar tot rust te komen. Het mocht duidelijk zijn met haar passie voor het koken, met haar karakter dat niet van stil zitten hield, dat ze graag met haar handen in de weer was. Bovendien leek het alsof ze meer konden bespreken op deze manier. Erin voelde zich in ieder geval minder zelf bewust terwijl ze aan het werk was. 'Ik denk dat het waardevol is met Esra te praten hier over. Hopelijk is hij snel terug in Tyrosh. En anders schrijven we hem.' Ze liet haar handen onder het shirt van Hakeem glijden en zocht de knelpunten behendig op. 'Papa zegt altijd dat het hem spijt dat hij zo weinig een connectie had met zijn geboorteland ook al had hij een liefdevolle familie. Ik denk dat het heel fijn is dat je haar taal en cultuur kent.' Erin was altijd nieuwsgierig geweest naar haar vader's verhalen en zijn ervaringen als jonge jongen. Hij had er ook openlijk over gesproken met haar, misschien zelfs meer dan haar moeder had gedeeld over haar jeugd. Over haar moeilijkheden had ze pas op veel latere leeftijd dingen te weten gekomen. 'Hakeem, je bent de liefste, meest gulle en vriendelijke en zelfzuchtige man die ik ken. Natuurlijk kan je dat.'

Hakeem voelde al snel zijn schouders zakken in een ontspannen gebaar en sloot zijn ogen vol genot. Hij vond het zo heerlijk als Erin hem masseerde of überhaupt aanraakte met haar warme handen. Ondertussen luisterde hij ook aandachtig naar haar woorden over zijn broer en schoonvader. 'Misschien moeten we mijn vader ook eens met haar laten praten,' zei hij uiteindelijk. 'Hij is uiteindelijk diegene die de cultuur en taal het beste kent. Ik heb alles van hem geleerd... Misschien stelt dat haar wat gerust. Of misschien kan ik wel wat Quandaïse recepten leren, die ze wellicht zou kennen?' Zijn gedachten gingen weer alle kanten op, maar één juiste beweging van Erins handen brachten hem weer op het juiste pad. 'Ik weet het... Laten we eerst met Esra of Ren praten. Ik ben benieuwd wat zij van het idee zouden vinden.' Bij haar laatste woorden glimlachte hij verlegen en schudde hij kort zijn hoofd. Hij wist niet eens of Erin dat had gezien. 'Ik weet het niet. Ik zie mezelf als vader, maar niet per se als goede vader. Mijn eigen gedachten zijn niet eens op orde.'

Erin glimlachte toen Hakeem zijn vader noemde. 'Heb je hem dan nog niet met haar gezien? Hij is verzot op haar.' Ze had haar vriend pas één keer met het meisje gezien, maar de voormalige legerleider zag ze iedere dag wel met het kindje in de weer. Bovendien was hij erg druk met de vluchtelingen. Hij sprak natuurlijk ook hun taal en ze wist dat het hem erg aan het hart ging dat het er zo slecht voor stond in zijn geboorteland. Ze had hem ook al eens met haar ouders horen praten over het bezoek dat de Koningin momenteel bracht aan het land. Erin had zich niet erg geïnteresseerd in de politieke kant, maar ze had de naam van Guila horen vallen en dat had haar mee doen laten luisteren. De verdwijning van haar nicht was nu al weer een hele tijd geleden en dus verbaasde het haar plots weer iets over de prinses te horen. Erin had altijd veel bewondering voor Guila gehad. Als ze als meisje kwam logeren in het paleis dan liet Guila haar altijd haar prachtige jurken uit proberen of ze vlochten elkaars krullen in. De Koningin kwam hen daar ook altijd graag bij helpen. Even verloren in gedachten staarde ze naar de rug van Hakeem tot ze zijn vraag hoorde. Erin ging vlug door met het masseren. 'Ik weet zeker dat Wren een Quandaaïs recept kent van toen hij nog rondreisde.' Vervolgens stopte ze echter en draaide ze haar partner een slag om. 'Ik denk niet dat je meteen een goede vader kan zijn of het voor je kan zien. Zeker niet als je nog geen kinderen hebt. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat je je grote hart met iedereen zou kunnen delen.' Erin glimlachte naar Hakeem. 'Ik zie het wel voor me. Ik heb het al voor me gezien. Als je je verhalen voorleest aan de kinderen hier in de taverne. Of toen je haar vast hield. Het plaatje klopt.'

Hakeem zuchtte en moest uiteindelijk knikkend instemmen. Hij had zijn vader inderdaad samen met het meisje en met andere kinderen gezien: hij had sowieso een gift om met mensen om te gaan en hij was dan ook een belangrijk schakelpunt bij het vluchtelingenprobleem. 'Iedereen is altijd verzot op mijn vader,' moest hij toegeven. Hij had zijn vaders rechtvaardigheidsgevoel altijd gewaardeerd en bewonderd. Zijn moeder had hem juist altijd geleerd om hemzelf op de eerste plaats te zetten en vervolgens pas de rest van de wereld. Die verschillende manieren van opvoeding hadden weleens met elkaar gebotst. Sowieso wist hij zeker dat zijn vader zich verder zou gaan mengen in de problematiek, zeker nu ze gehoord hadden dat de Koningin naar Quandaï reisde. Vanaf dat nieuws had Hakeem erg op zijn vader gelet met de angst dat hij mee zou gaan op de missie. Gelukkig had zijn vader geen gestalte gemaakt om zich in dát probleem te mengen. Hakeem glimlachte naar zijn vriendin terug en knikte al met wat meer overtuiging, echter niet met de zekerheid die hij nodig had. 'Ik denk dat de tijd gaat vertellen of we hier wel klaar voor zijn,' zei hij zacht. 'Als we eenmaal beslissen om als ouders voor dit meisje op te treden, dan kunnen we niet meer terug.'

Erin verdacht Marcus er van dat hij zich niet alleen stortte op de vluchtelingen die hier aan kwamen omdat hij zo betrokken bij ze was, maar ook omdat het al lang duidelijk was geworden dat hij niet erg goed was in het stil zitten dat bij zijn pensioen paste. Ze begreep het wel dat hij in zijn nieuwe woonplaats iets zocht dat hem een taak gaf, een rol. Bij haar vader had ze dat ook gezien, maar hij was er met een andere manier mee overweg gegaan. Ze was in ieder geval nog altijd erg blij dat de twee mannen hadden besloten om veel in Tyrosh te zijn bij hun familie. Erin glimlachte voorzichtig toen Hakeem beaamde dat ze gewoon nog tijd nodig hadden. Natuurlijk konden ze dit niet eeuwig wikken en wegen, maar ze hadden ook geen haast. Toch hoopte ze dat vooral haar eigen gedachten en gevoelens duidelijker zouden zijn en die grote twijfel die haar nu in zijn greep had zou verlaten. Erin sloeg haar armen om Hakeem heen en drukte zo een kus in zijn nek. 'We zouden eigenlijk moeten gaan kijken of de rest niet al wakker is. En de post op halen. Misschien heeft Esra eindelijk weer eens iets gestuurd?' Het was altijd een plezier iets van haar vriend te ontvangen. Ondanks haar woorden was ze echter op Hakeem's schoot gaan zitten en nestelde ze zich dicht tegen hem aan. Het was fijn om dit onderwerp eindelijk besproken te hebben, ook al had ze niet eens geweten dat het haar zo dwars had gezeten. Zuchtend sloot Erin haar ogen. Soms kende ze zichzelf helemaal niet en ze wist vaak niet waar dat door kwam. Maar als ze Hakeem had, dan kwam het altijd wel goed. Hij verloste haar vaan haar grootste zorgen en sprak haar altijd moed in. Echter wist ze dat deze hele kwestie uit haarzelf opgelost moest worden en niet door Hakeem's vertrouwen in haar.

Hakeem stemde met haar woorden in en wilde net opstaan, toen zijn vriendin plaats nam op zijn schoot. Met een brutale glimlach wikkelde hij zijn armen om haar middel heen en drukte hij een kus terug op haar lippen. 'En ik wacht nog steeds op een brief van de uitgever en van de krant. Ik heb ze de eerste delen van mijn nieuwe boek opgestuurd.' Hij zei het wat voorzichtig, gezien hij niemand had verteld dat hij de stukken al had opgestuurd. Eigenlijk was het standaard geworden dat hij zijn nieuwe teksten 's avonds voor las aan zijn vriendin voor feedback en ondanks dat ze er erg enthousiast over was, bleef er die onzekerheid aan hem knagen. Het kon best goed zijn, maar was het ook goed genoeg? Hij leunde met zijn voorhoofd tegen die van zijn vriendin aan en zuchtte verontschuldigend. 'Ik had het jullie moeten vertellen, maar- met alles wat er nu speelt. Dat voelt en is veel belangrijker dan dit.' Daarnaast zat het Quandaïse meisje ook nog steeds in zijn hoofd en hoe ze daar verder mee moesten omgaan. Het was duidelijk wat Erin wilde en diep van binnen voelde hij dat verlangen ook, maar- als ze eenmaal als ouders zouden optreden, dan konden ze niet meer terug. Moesten ze zo hun leven laten bepalen? 'Kom, laten we maar naar beneden gaan, voordat ze ons "wakker" gaan maken. Je kent Wren en Idris.'