De Eenbenige Krijger

Erin voelde tevreden de armen van Hakeem om haar heen en glimlachte toen hij haar gekust had. Met haar vingers gleed ze langs zijn wang. Die glimlach deed haar altijd goed. Verrast keek ze hem vervolgens aan toen hij over een uitgever en krant begon. Ze prikte hem verontwaardigd in zijn zij en schudde ongelovig haar hoofd. 'Hakeem, je had beloofd dat je dat met me zou delen meteen als je het deed.' Hoe lang had ze er al niet over gedaan om hem te overtuigen zijn werk te delen met meer mensen? Ze wist dat hij het schrijven nog met een bepaalde verlegenheid deelde met anderen, maar ze vond dat daar geen reden toe was. Zijn verhalen waren meeslepend en prachtig geschreven en tot nu toe had iedereen die naar hem geluisterd had of het gelezen had alleen maar positief gereageerd. Erin glimlachte naar haar vriend en kuste hem om hem gerust te stellen. 'Het is ook dubbel, maar dit telt evengoed, ook al is het op een andere manier.' Met een zucht stond ze op en knikte. 'Dat heb al veel te vaak meegemaakt. Ik hoef niet meer water over me heen gegooid te krijgen.' Grinnikend liet ze Hakeem los en bond nu eindelijk haar krullen samen onder haar hoofddoek en stapte toen in haar schoenen. Ze hield de deur voor haar vriend open, maar nam de moeite om hem nog één keer liefdevol te kussen voor ze naar beneden zouden gaan.

Nieuw

Erin zat tot haar ellebogen toe in het brooddeeg dat ze aan het bereiden was voor de volgende dag. Met moeizame bewegingen kneedde ze haar handen door de stugge massa. Ze moest zo nu en dan haar voorhoofd droog deppen met haar theedoek. Na een warme zomerdag en een taverne vol gasten was de temperatuur in de keuken niet te harden. Gelukkig was het niet meer zo druk met eters. Haar moeder zou nu de laatste bar hangers hun wijn geven. Zelf hoopte ze het brood snel gekneed aan de kant te kunnen zetten. Ze had immers Hakeem al honderd maal beloofd dat ze niet meer zo lang door zou werken in de avonden. Soms dan was Nuria nog wakker en haar vriend had haar vaak genoeg gezegd dat ze maar al te graag een nachtkus wilde van Erin. Het bracht een glimlach op haar gezicht, maar het maakte haar frons niet minder. Nog iedere dag moest ze zo haar best doen én om de keuken gaande te houden met eten voor gasten plus vluchtelingen én om haar nieuwe gezinnetje niet verzuimen. Het liep allemaal maar moeizaam in de taverne sinds haar ome Wren ziek was geworden. Iedereen maakte zich zorgen en moest tegelijkertijd harder werken. Zelfs haar schoonvader had al eens in de keuken gestaan om haar te helpen met voorbereidingen. Het was nogal een gezicht geweest.

Hakeem had allereerst Nuria in bed gelegd en vervolgens in zijn eigen slaapkamer lang gewacht op de komst van zijn vriendin. Hij had zo zijn verdenkingen waar ze bleef, maar wilde haar niet storen in het werk dat ze vast aan het verrichten was. Echter was zijn blik gevallen op een slordig weggestopt stukje papier, waarop enkele data stonden. Doktersafspraken. En vandaag had zijn vriendin moeten langskomen voor haar afspraak. Met een zucht had hij zich dus weer in zijn kleding gehesen en had hij stilletjes zijn weg omlaag afgelegd: hij wilde niet dat zijn dochter wakker zou worden door zijn gestommel over de trappen heen. Eenmaal dichtbij de keukens kwam het geur van brood hem al tegemoet en wist hij wie er nog aan het werk was. 'Erin...' begon hij, terwijl hij de keuken binnen stapte. Met een zucht leunde hij tegen de oven aan en schudde hij ongelovig zijn hoofd. Echter stond het zweet al snel op zijn lichaam door de warmte en zag hij ook hoe zijn vriendin rood was gekleurd door de hitte. Erin stond tot haar ellebogen in het deeg en haar volle buik zocht zijn plek tegen het aanrecht aan. 'Ben je bijna klaar? De dokter zei dat je meer rust moest gaan nemen.' Zo probeerde hij maar op achteloze wijze het onderwerp van de dokter omhoog te brengen. 'Waarom laat je mij dit nooit doen? Kom op, de laatste keer smaakte het toch niet zó slecht?'

Erin was zo druk bezig geweest dat ze Hakeem niet aan had horen komen. Pas toen hij haar gezichtsveld binnenstapte, keek ze op naar hem en glimlachte. Haar gezicht vertrok echter toen ze zijn ongelovige blik zag en zijn volgende woorden hoorde. Al wekenlang had Erin vermoedens gehad over waarom ze zo steeds zo misselijk was geweest en haar bloedingen waren gestopt. Ze had dat alleen een hele tijd met niemand anders dan haar moeder gedeeld. Ergens schaamde ze zich dat ze zo onzorgvuldig was geweest en zwanger was geraakt. Ze had beter moeten weten met de kennis die ze had: van haar tante Naevia die haar al heel jong bewust had gemaakt van haar lichaam tot haar moeder die vaak genoeg haar eigen ervaringen en weet van middeltjes gedeeld had met haar dochter. Bovendien kwam het allemaal zo slecht uit. Zij begon net te voelen dat ze nu deel uit maakte van een gezin met Hakeem en Nuria en nu zouden er al veranderingen komen. Daarnaast was het nodig dat ze nu door werkte. Zeker terwijl ze het nog kon. Na weken last te hebben gehad van de misselijkheid, was Erin daar eindelijk vanaf en de zwelling was slechts een probleem als ze diep voorover moest buigen. 'De dokter zegt wel meer dingen. In het kamp werkten vrouwen ook gewoon door.' Ze bekeek hoe haar vriend dichterbij kwam en moest zacht lachen toen hij zijn brood terug op rakelde. 'Hakeem, we moesten het brood ín de soep doen om het zacht te maken anders was het net of je stenen at.' Erin schoof de kom met deeg dichter naar Hakeem en leunde naar hem toe om een kus op zijn wang te drukken zonder hem te besmeuren met haar plakkende armen. 'Bovendien breng jij Nuria naar bed,' voegde ze er aan toe.

Hakeem zuchtte diep bij haar stuurse en koppige woorden en wist niet goed hoe hij erop kon reageren. Als zoon van een heler moest hij wel beter weten en hele lijst argumenten hebben klaar staan om haar ervan te overtuigen dat het niet zó werkte, maar hij viel stil. Zwijgend ontving hij haar kus en staarde vervolgens naar het brood. Hij wist dat ze ruzie zouden krijgen als hij haar zou tegen spreken, maar... 'Je weet wat mijn moeder zou zeggen over dit,' zei hij zacht, terwijl hij op zijn eigen stuurse manier zijn armen over elkaar sloeg. 'En wat Eileen al tijden zegt. We moeten meer personeel gaan aan nemen om de ziekte van Wren en jouw zwangerschap op te vangen. En in het ergste geval-' Hij viel weer stil en keek haar vervolgens met een treurige blik aan. 'Nuria vraagt elke avond waar je bent, Erin. Als je eenmaal in bed ligt, dan val je al binnen een seconde in slaap. Als jij moe bent, is ons kind ook moe, Erin. Ga alsjeblieft naar de dokter, oké? Ik wil óók weten hoe het is met ons kind.' Hij keek haar bij deze woorden doordringend en bijna smekend aan.

'Nee, ik weet niet wat je moeder zou zeggen over dit,' sprak Erin Hakeem fel tegen. Haar moeder én Marcus haddrn precies hetzelfde gedaan om op haar in te praten. Waarom was het belangrijker om te bedenken wat haar overleden schoonmoeder zou hebben gezegd dan hoe zij zich zelf voelde? 'Welk ernstig geval? Hakeem dit is pas net mijn vierde maan van de zwangerschap en ik kan nog met gemak op beide benen staan. Mama is een nieuwe hulp aan het zoeken maar zolang die er niet is ga ik de keuken niet in een chaos achterlaten. Misschien komt Esra wel terug en pap is al onderweg om hier te zijn tot de baby er is. Ik-'  Ze had tijdens haar woordenstroom het deeg met rust gelaten om naar de andere kant van de keuken te lopen en ruw enkele ingrediënten te pakken. Dit was precies hoe ze nu reageerde op alles om haar heen: ze was fel en viel snel uit tegen haar familie, kookte met hoogoplopende frustraties en kon geen dronkenk klant meer waarderen. Erin haatte dat, maar ze leek er weinig aan te kunnen doen. Het was de blik van Hakeem die haar nu deed stoppen met praten. Ze had meteen spijt van haar woorden over zijn moeder. Met een zucht liep ze terug naar het deeg en ging stil verder. 'Het spijt me dat ik de doktersafspraak vergeten ben. Het was zo druk en toen mama me kwam helpen zodat ik weg kon zei ik haar dat het pas morgenvroeg was.' Haar moeder zou zich schuldig voelen dat ze het zelf niet beter onthouden had. Nog iemand die ze teleur zou stellen. 'Ik kan dit niet,' begon Erin zacht.

Hakeem voelde hoe zijn gezicht verstrakte na de woorden van zijn vriendin over zijn moeder. Hij had gedacht dat die woorden wellicht een gevoelige snaar zouden raken bij zijn vrienden, maar het tegendeel was waar: ze leek er enkel geïrriteerder door te raken. Ondertussen volgden zijn ogen elke beweging die ze maakte en keek hij toe hoe ze ruw alle ingrediënten behandelde. 'Ik weet niet wat je wilt dat ik zeg,' zei hij uiteindelijk dus maar, puur omdat hij werkelijk waar niet wist hoe hij op haar kon inspreken. Daarnaast wilde hij ook geen ruzie starten. De laatste dagen had ze al met zo'n hoge spanning geleefd en hij wilde dat niet verhogen. Dat zou Nuria ook niets goed doen en de baby al helemaal niet. Toen ze aan gaf dat ze het niet meer aan kon, bleef Hakeem zwijgen. Het leek hem dat hij al meerdere keren de oplossing had aangeboden, maar ze wilde niet naar hem luisteren. 'Het belangrijkste is nu dat je binnenkort naar de dokter gaat,' zei hij zacht. 'Ik wil weten hoe het met jou en de baby gaat.'

Erin kneedde het deeg nog enkele malen en bedekte het toen zorgvuldig met een schone doek. Ze liep naar de wasbak toe en schrobde het deeg en de bloem van haar handen. 'Ik vraag je toch ook helemaal niet iets te zeggen,' mopperde ze en beet zichzelf nogmaals op de tong. Ze had er nooit problemen mee gehad om haar mond te houden als haar iets dwars zat, maar deze dagen kwam alles er uit. Traag droogde Erin haar armen om haarzelf wat tijd te geven om een reactie te geven. Ze keek naar haar vriend aan de andere kant van de kleine keuken. 'Waarom vertrouw je me niet als ik zeg dat het goed gaat?' vroeg ze op eenzelfde toon. Zou zij niet moeten weten of haar lichaam iets aan kon? Of het kindje in haar buik zich goed voelde? Echter voelde ze de drang om tegen te stribbelen langzaam haar lichaam verlaten. Ze gooide de handdoek aan de kant en hief de flinke kom met deeg op om hem op een geschikte plek op te bergen. Morgen zou ze genoeg brood voor alle gasten kunnen maken. Zulke zorgen waren een stuk makkelijker op te lossen dan anderen. Ze moest gewoon de ingrediënten mengen, kneden, rijzen, bakken en ze had brood. Maar voor de spanning tussen haar en haar familie had ze geen recept. Het vergde al haar energie om te navigeren tussen alle verwachtingen. Haar moeder had haar nodig, haar vader, de vluchtelingen, de taverne, haar zieke oom en zijn vriend, Hakeem en Nuria. En dan zou ze ook nog voor een nieuw kindje moeten gaan zorgen. 'Het komt allemaal gewoon zo slecht uit,' gaf Erin fluisterend toe.

Hakeem moest zijn kaken op elkaar drukken om niet meteen op haar woorden te reageren. De opmerkingen deden pijn en vooral de onverschilligheid erachter. 'Wie ben jij om te zeggen dat het goed gaat? Met jou en met de baby?' siste hij gefrustreerd terug, nadat zijn vriendin uitgesproken was. 'Je bent verdomme een kok en geen dokter!' Hij wist dat zijn woorden hard waren, maar als zijn vriendin het over deze boeg wilde gooien, dan had hij er ook een handje van. Daarnaast waren de spanningen al dagenlang hoog en leek het wel alsof het er nu allemaal uit kwam. 'Het interesseert mij totaal niet dat het slecht uit komt,' mompelde hij ontdaan, terwijl hij zijn vriendin ongelovig aan keek. Ze ging gewoon rustig door met het voorbereiden van het brood. Ging het niet altijd zo? Stond de herberg niet altijd op de eerste plek? 'Ons kind komt eraan en jij- jij praat er nooit over. Je doet alsof je niet zwanger bent en Nuria niet over enkele manen een broertje of zusje krijgt. Weet je wel hoe dat voor mij is? Voor de rest van de familie?' Met een gefrustreerde zucht leunde hij tegen het aanrecht aan en verborg hij zijn gezicht in zijn handen.

Erin keerde het brood dat nu op zijn rustplek stond haar rug toe en bekeek zo Hakeem terwijl hij verder sprak. Ze hield dat echter niet lang vol. Zijn blik, zijn frustraties, brachten een schaamte teweeg. Hoe kon het toch dat ze het voor elkaar kreeg dat haar beste vriend, haar geliefde, haar partner, tegen haar stond te roepen? Ze wilde dit niet allemaal zomaar over haar heen laten komen, maar ze zag het nut er niet van in om dit te laten escaleren. Erin had het al jong van haar moeder geleerd om de rust te bewaren en vaak leidde dat er op dat ze conflict uit de weg ging. Dat had ze overduidelijk de afgelopen dagen met Hakeem al geprobeerd. Ze had zich in haar werk gestopt in plaats van met haar vriend te praten. Uitgeput ging ze op één van de tonnen zitten en trok de sjaal van haar hoofd zodat haar krullen vrij sprongen. Ze gebruikte het stuk stof om haar voorhoofd droog te deppen en keek vervolgens naar het bloemen patroon. 'Wanneer zijn we de laatste keer naar de bloemenvelden gegaan? Je weet wel, die mama ons had aangeraden voor de picnic? Misschien kunnen we Nuria er mee naartoe nemen.' Erin kon nu niet bekwaam over de woorden van Hakeem nadenken, noch over de gevoelens die haar zo overrompeld hadden.

Hakeem merkte hoe hun ogen kruisten, maar ook al snel weer contact verbraken. Hij zag dat ze ontdaan was door zijn woorden en dat speet hem zeer, maar iemand moet het tegen haar zeggen. Echter wist hij dat vast niemand van zijn familie het over hun hart konden krijgen om Erin eens hard toe te spreken. Ook Hakeem had er de grootste moeite mee. Toen ze plots op de bloemenvelden begon, schudde hij ongelovig zijn hoofd en moest hij er alles aan doen om niet gewoon weg te lopen. Hij herinnerde zich nog goed hoe boos zijn moeder kon worden op Eileen als zij de confrontatie niet aan wilde gaan. Dan was zijn moeder pas tevreden als Eileen flink tegen haar tegenviel. ‘Erin, bij de Goden, kan je-‘ Op datzelfde moment hoorde hij het piepen van een deur en vervolgens Nuria die wrijvend in haar ogen binnen kwam lopen in de keuken. Met een zucht knielde hij naast zijn dochter neer en wreef hij haar krullen uit haar gezicht. ‘Kan je niet slapen? Zal ik je wat warme melk brengen?’

Erin had nu ook haar schort uit getrokken en wilde Hakeem al snel in de rede vallen toen ze zijn harde woorden al hoorde, maar stopte eveneens toen ze de deur hoorde. Met een zucht stond ze op van de ton en begroette Nuria met een glimlach. Ze zocht naar de pan waar ze resten melk in bewaarde en zette deze al op het vuur. 'We moeten mijn vader vragen of hij eindelijk eens het hekje bovenaan de trap bevestigt. Het is veel te gevaarlijk als ze zo naar beneden loopt.' De trap naar het privé deel van de taverne was erg stijl en iedere keer als Nuria weer eens in de keuken verscheen, klopte Erin's hart in haar keel. Ze begreep niet hoe het slaperige meisje steeds weer veilig onderaan de trap kwam. Ze bekeek vader en dochter met een afwezige glimlach en hield met een schuin oog de melk in de gaten. Ze hoorde Nuria wat brabbelen over een nachtmerrie, maar ze hoorde haar toen overgaan in haar moedertaal. Dat gebeurde wel eens vaker als ze moe was. Erin had hier en daar wel wat opgepikt, maar vond het altijd moeilijk de taal te volgen. Ze was haar schoonvader en Hakeem echter maar al te dankbaar dat ze Nuria geholpen hadden haar eigen taal zowel als het Tarthiaans te onderhouden. Bovendien was het ook maar weer eens bewijs dat Hakeem en Erin er nooit alleen voor hadden gestaan. Iedereen had hen al zo veel geholpen. Ook met het nieuwe kindje in haar buik zou ze niet ineens alles alleen moeten doen. Hakeem ging niet weg en haar familie ook niet. 'Kom, Nuria, laten we snel weer naar boven gaan nu het slaapzand nog werkt. Straks is het op en moet het zandmannetje nog een keer langs komen. Hij moet al zo hard werken iedere nacht.' Erin had de warme melk in een mok gedaan en wenkte naar dochter en haar vriend om naar boven te gaan.

Met een zucht keek hij toe hoe zijn vriendin hem wenkte en hij vervolgens een hand op Nuria's rug legde. 'Je hoort jouw moeder, we gaan weer terug naar bed voordat de tijd op is,' murmelde hij in de Quandaïse tong, waarna Nuria al snel trippelend achter haar moeder aan ging. Het zandmannetje was een bekend sprookje uit Quandaï en het was een verhaal wat zijn vader hem, Erin en Esra vroeger ook verteld had. Erin en hij hadden dus al snel overeenkomst gevonden over hoe ze het zouden gebruiken om Nuria in bed en in slaap te krijgen. Eenmaal in de slaapkamer bleef hij in de deuropening staan en keek hij toe hoe Erin hun dochter in bed stopte. Zijn gedachten dreven echter al snel af naar de kamer ernaast, waar ze nog een onafgemaakte babykamer hadden. Gefrustreerd besefte hij zich hoe onvoorbereid ze waren op de komst van de kleine: dat kon nog eens bovenop de frustratie over de onverschilligheid van zijn vriendin. 'Blijf je boven?' vroeg hij zacht, nadat Erin klaar was met het toedekken van hun dochter. 'Of ga je weer naar beneden toe?' De woorden kwamen er feller uit dan bedoeld, maar desondanks keek hij haar afwachtend aan. Smekend bijna. 'Je hebt veel slaap nodig met de kleine.'

Erin hielp Nuria de trappen op en nam haar aan de hand mee terug naar haar bedje. Ze stopte haar stevig in, zoals ze wist dat het meisje het fijn vond. Zo had ze zelf vroeger ook altijd geslapen. Het liefst in hetzelfde bed als haar moeder, opgekruld onder de dekens. Het was vreemd te ervaren hoe Nuria trekjes van haar over genomen leek te hebben en dat ze nu - na een lange tijd er veel moeite mee te hebben gehad - haar als haar dochter kon zien. Het was allemaal lang niet zo gemakkelijk gegaan als voor Hakeem. Met een glimlach gaf ze Nuria een nachtkus en stond toen op om naar haar vriend toe te lopen. Zuchtend keek ze hem aan. 'Ik heb nog niets afgesloten beneden. Wacht anders even tot Nuria slaapt en dan ben ik zo terug.' Erin zag het niet zitten om hun gesprek voort te zetten op dezelfde toon waarop ze geëindigd waren. Ze had de felheid in Hakeem's woorden gehoord en weigerde op die manier met hem te moeten communiceren. Bovendien zouden ze niet alleen Nuria, maar de hele taverne wekken als ze hier boven zo door zouden gaan. Het zou haar ook goed doen kort adem te kunnen halen, haar gedachten te ordenen, voor ze Hakeem zou vertellen wat haar zo dwars zat. Even bekeek ze het gelaat van haar partner, maar wachtte zijn antwoord niet af. Ze liep al langs hem heen om vervolgens in de taverne de luiken en deuren te sluiten, de gaslampen uit te doen en een enkele stoel terug op zijn plek te zetten. Het maakte haar een stuk kalmer die routine af te handelen voor ze terug naar boven ging en hun kamer in ging. 'Sorry,' begon Erin zacht.

Hakeem keek zijn vriendin na, terwijl ze de kamer uit liep en naar beneden ging, en zuchtte vervolgens diep. Echter richtte hij zich al snel op zijn dochter en bleef hij bij haar zijde tot ze in slaap viel. Gelukkig was er weinig voor nodig om de kleine Nuria in dromenland te brengen: ze was een goede slaper en ze stond dan ook zelden 's nachts naast hun bed. Al die energie bracht ze er dan wel weer overdag uit en zo zag hij haar gedurende de dag het hele huis door rennen. Toen hij er zeker van was dat ze in slaap was gevallen, liep hij naar hun eigen slaapkamer toe en legde hij de dekens nog wat rechter. Het waren doelloze handelingen om de tijd maar door te brengen tot Erin weer omhoog zou komen. Hij vond echter de meeste dingen die hij de laatste tijd deed doelloos: al weken had hij geen zinnig woord meer op papier gezet en ook het hele systeem rondom de opvang van de vluchtelingen liep zo vlekkeloos dat hij niet meer nodig was. Hij haalde enkel nog zinnigheid uit zijn dochter, familie en vrienden. Zelfs het werk in het taverne kon hem niet meer genoeg deren. Misschien dat hij daarom zo gefocust was op zijn vriendin. 'Dat weet ik,' verzuchtte hij, toen ze eenmaal binnen was gestapt in hun kamer. 'Het spijt mij ook.'

Erin had haar blik op de vloer gericht, maar keek Hakeem met een dankbare blik aan toen ook hij zijn excuses aan bood. 'We kunnen er wat van de laatste tijd, niet?' Ze glimlachte zwak en wreef langs haar vermoeide ogen. Het was niet dat ze dagelijks tegen elkaar stonden te schreeuwen, maar het kwam er eerder op neer dat ze geen normaal gesprek konden voeren. Het kon enkel over koetjes en kalfjes gaan en anders liepen ze veel te snel vast. Erin trok de sjaal uit haar en trapte haar sandalen uit waarna ze op de rand van het bed ging zitten. Ze klopte naast zich om Hakeem te vragen bij haar te komen zitten. Het gaf al meer rust niet in de weer te zijn in de keuken en tegelijkertijd een gesprek met haar vriend te voeren. Hier kon ze over andere dingen nadenken, over andere gevoelens praten, dan in de keuken. 'Ik weet dat ik misschien niet goed genoeg voor mezelf zorg en dat dat juist nu belangrijk is,' begon ze het gesprek dat ze nu toch echt moesten hebben. 'Maar als ik de taverne niet draaiende houd in de keuken, wie doet dat dan? Het is al niet makkelijk winst te behouden en als we straks nog een kindje hebben en we Nuria naar school willen sturen en jouw schrijven gaat langzamer-' Erin wilde niet iemand zijn die enkel en alleen over geld nadacht, maar dat had haar de laatste tijd erg bezig gehouden. Noch was het haar doel om zijn passie te bekritiseren. Het kwam er echter op neer dat zij voor hun inkomen zorgde.

Hakeem keek zijn vriendin bedachtzaam aan en zette al snel een stap dichter naar haar toe. Het klopje op het bed zag hij echter als groen licht en zo nam hij naast haar plaats. 'Ik weet het,' gaf hij schuldbewust toe na haar woorden over de taverne en over het geld, waarna hij zuchtend zijn hoofd liet vallen. Lang had hij gedacht dat het nobel was dat hij zijn passie achterna ging in schrijven en dat hij er werkelijk hun brood van kon verdienen, maar dat was maar van korte duur geweest. Erin was hun voornaamste kostwinner. Hij had al vele manen geen geld meer verdiend. 'Ik ga je meer helpen in de taverne, Erin. Ik weet dat ik altijd voor je voeten loop én dat mijn broden nooit goed zijn, maar ik zal mij meer focussen en meer leren en-' Hij zuchtte diep en wreef door zijn haren heen. 'Of ik ga morgen bij de heler langs om te vragen of ik voor hem kan werken. Ik- ik zal dan vast nog steeds genoeg tijd hebben om overdag op Nuria te passen.' Wat hulpeloos keek hij zijn vriendin aan: hij wist ook niet goed wat het antwoord op hun problemen was. Ze konden inderdaad de taverne niet opeens onbemand laten, maar Erin moest ook van een hoop werk verlost worden.

Erin bekeek haar vriend met een ernstige blik. Ze wilde geen dingen van hem vragen waar hij niet toe bereid was, maar ze hadden het niet zo breed dat ze enkel en alleen beslissingen naar hun verlangens konden maken. Haar vader had vaak genoeg aangeboden te helpen en zo hier en daar liet zij, of haar moeder, dat wel toe. Echter was ze een volwassene en had ze een gezin. Ze kon niet altijd rekenen op het bijspringen van haar ouders. Erin knikte daarom dus enkel toen ze het voorstel van Hakeem hoorde. Ze wilde hem graag de mogelijkheid geven al zijn tijd in zijn schrijven te stoppen, maar het zou hun familie niet goed doen. 'Laten we eerst samen in de taverne beginnen, vooral zolang mama nog geen nieuwe hulp heeft gevonden en ome Wren op bed ligt.' Ze legde een hand op zijn been en kneep er zacht in. 'Misschien moet je toch maar eens op dat aanbod van Iwan in gaan,' voegde ze er met een kleine glimlach aan toe. De prins had in zijn tijd hier zijn plek in het theater gevonden en Hakeem meerdere malen gevraagd of hij niet iets origineels voor hem kon schrijven. Hij zou hem beroemd maken, zei hij dan, maar Iwan's enige podium was of in de taverne of op de markt en hij werd vaak genoeg ontvangen met boe geroep en vliegende mokken bier. Nu had ze van Esra gehoord dat de prins een naam voor zichzelf aan het maken was met zijn reizende gezelschap. 'Ik zal mijn tijd beter gaan verdelen. Mama heeft me al eens gezegd dat ik best een pauze kan nemen tussen de ochtend en middagdrukte in. Dan kan ik een dutje doen met Nuria en-' Erin zuchtte en legde haar hoofd tegen Hakeem's schouder. 'We moeten maar eens over namen na gaan denken.' Ze had nog niet eerder uit zichzelf geopperd om over de baby te praten, maar ze kon niet langer doen alsof er niets aan de hand was.

Nieuw

Iwan stond handenwringend aan de bar terwijl zijn ogen steeds van de deur naar de glazen en flessen achter de bar schoten. Hij had de afgelopen nachten amper geslapen sinds het bericht van de Generaal Marcus had bereikt en informatie had gehad over zijn zus. Iwan had Guila sinds haar bruiloft niet meer gezien. Ondanks haar uitnodigingen, om het huisje te bekijken, om naar de begrafenis van zijn oom te komen, om zijn neefje te bezoeken, had hij haar enkel één maal geschreven om haar en Flynn te feliciteren met Matheo's geboorte. Het had hem dan ook erg verrast te horen dat ze met haar echtgenoot én de generaal langs de taverne zou komen. Hij had zijn best gedaan naar de uitleg van Marcus te luisteren, maar uiteindelijk begreep hij nog maar half wat de situatie was. Natuurlijk maakte hij zich zorgen om die bruiloft en het feit dat Guila haar veilige haven in het kamp achter had gelaten, maar zijn bezorgdheid kwam vooral uit onzekerheid of zijn zus wel blij zou zij om hem te zien. Marwan had hem moed ingepraat, maar zonder de aanwezigheid van zijn vriend had hij moeite de zenuwen te onderdrukken. De gedachte aan de andere man in zijn schuilplaats leidde hem gelukkig iet wat af en lieten hem eindelijk de flessen achter de bar negeren. Zijn blik kwam vast te hangen op de deur.

Guila liep met haar arm in die van haar echtgenoot door de vele straten van Tyrosh heen. Indra flankeerde haar andere zijde en zo waren ze op zoek naar de herberg van Erin, waar ze ook Marcus zouden treffen. De oude Generaal had hen een route gestuurd, die er piekfijn uit zag, maar die met flinke vlekken over was gekomen, waarschijnlijk door een regenbui. Daardoor was het moeizaam te ontcijferen. Gelukkig was Flynn niet al te lang geleden nog in de stad geweest en kon hij zich oriënteren. Zo goed en zo kwaad als het ging kwamen ze dan ook uit bij het gebouw. Ze volgde Indra naar binnen en liet al snel een waarderend geluid horen over de sfeer en pracht van de herberg. 'Kunnen wij hier niet enkele dagen blijven, lief?' glimlachte ze naar haar echtgenoot. Echter zouden ze al snel naar het paleis moeten. Er was echter één ander persoon die ze hoopte te treffen in het Noorden en specifiek in de herberg. Toen haar ogen eenmaal op haar broer waren gevallen achter de bar, haastte ze zich tussen de vele tafeltjes door en vloog ze Iwan in de armen over de bar heen. 'Och, Iwan,' murmelde ze in zijn oor, terwijl ze hem niet losliet. Hij moest vast ook van al het nieuws gehoord hebben, waarvan ze hoopte dat al haar brieven goed aan waren gekomen: van de slechte gesteldheid van hun moeder, van de dood van hun oom, van het gevangenschap van Liam, enzovoorts. En hij voelde vast nog de dreiging van het Noorden het allermeeste. Daarom was het zo fijn om hem in goede gezondheid te treffen. Dan maakte al die onbeantwoorde brieven al niet meer uit. Ze maakte wat ruimte over om hem een flinke kus op zijn wang te drukken. Indra en Flynn zouden achter haar vast al in gesprek geraakt zijn met Marcus, gezien ze hem had gepasseerd op haar weg naar Iwan toe. 'Hoe gaat het met jou, lieverd? Ben je gezond en veilig? Ben je- Ach, schenk mij eens wat te drinken in, barman.' Ze glimlachte speels naar hem en nam plaats op één van de barkrukken.

Iwan had het stel meteen binnen zou komen, maar zijn ogen volgden als vanzelf de imposante gestalte van de Generaal. Ooit hoopte hij een personage te spelen dat hij gebaseerd had op de vrouw. Net zoals hij van plan was zijn zus te kunnen spelen. Juist toen hij daar met een glimlach aan dacht, zag hij haar zijn kant op komen. Met een nerveuze lach wachtte Iwan de begroeting af en liet zich blij verrast over de bar naar Guila toe trekken. Hij sloeg zijn armen in een even geraakt gebaar om Guila heen en bekeek toen met een bescheiden glimlach naar de bar tussen hen in. Hij wilde zijn eigen geluk dat zijn zuster hem zo had begroet niet in de weg zitten, maar hij voelde wel degelijk dat hij dit niet verdiende. 'Natuurlijk, het gaat altijd goed met me, dat weet je,' opperde hij maar enthousiast en draaide zich om om een mok met cider te vullen voor Guila. 'Hier, met dank aan Toby.' Renee en Tobias lieten nog regelmatig hun cider naar de Eenbenige Krijger brengen, maar Iwan had geen idee of zijn oudste broer op de hoogte was dat Iwan hier inmiddels woonde en regelmatig bij sprong als hulp. 'Ik kon het bijna niet geloven toen Marcus en Ren me over de brief- Noch begrijp ik eigenlijk- En het spijt me dat ik-' Iwan voelde dat de zorgen die hem zo bezig hielden er allemaal tegelijk uit kwamen en moest zichzelf stoppen. Grinnikend wreef hij langs zijn kaak en boog toen dichter naar Guila. 'Het is goed je te zien, zusje, maar hoe gaat het met jou?'

'Ik weet dat je jezelf heel goed kan redden,' glimlachte Guila vertederd, terwijl ze langs Iwans wang streek. Haar broer zag er ook goed uit. 'Ik was erg blij met jouw brief met de felicitaties erin. Ik hoop dat je ons mannetje snel zal ontmoeten.' Guila genoot van de cider en dronk het glas al snel leeg. Al dat gereis door het Noorden en vervolgens het geslenter door de vele straatjes van Tyrosh had haar dorstig gemaakt. 'Het gaat-' Ze zuchtte en zette haar mok voorzichtig weer neer. Een bedroefde en vooral ook bezorgde uitdrukking gleed over haar gezicht. 'Ik maak me zorgen over Matheo. Hij- hij is eigenlijk nog te jong om gescheiden te zijn van zijn moeder. Hij heeft nu moeten leren om via de fles te drinken en om zonder zijn ouders te slapen en-' Opnieuw zuchtte ze en gebaarde ze dat Iwan opnieuw haar glas in moest schenken. Ze had al sinds de dag dat ze Gael met Matheo had moeten uitzwaaien niet goed kunnen slapen. 'Ik hoop gewoon dat het goed met hem gaat. En dat het ook met ons goed zal zijn als we uiteindelijk het paleis weer verlaten...' Ze gebaarde daarbij naar haarzelf, maar ook naar Indra en Flynn.

Iwan nam de woorden van Guila maar zonder tegen te stribbelen aan. Ze had geen flauw idee hoe slecht hij voor zichzelf gezorgd had de afgelopen lentes en hoe lang het gekost had om dat in te zien. Het ging nu in ieder geval een stuk beter met hem, voornamelijk dankzij Marwan, dus hoefde hij zijn zuster er verder niet ongerust over te maken. Ze had wel andere zorgen aan haar hoofd. Iwan bekeek Guila met een bezorgde frons en pakte één van haar handen vast om er zacht in te knijpen. 'Hij zal er vast amper iets van merken. Hij slaapt toch vooral en wat doet hij nou als hij wakker is?' probeerde hij te grappen. Iwan pakte de mok van Guila weer op om opnieuw in te schenken en schoof de cider terug over de bar naar zijn zus. 'Ik begrijp dat je maar al te graag een gelegenheid aanneemt om je weer eens flink op te dossen, maar weet je zeker dat dit wel het juiste moment is?' ?' Iwan begreep nog altijd niet waarom het stel er voor gekozen had om hun veilige haven in het kamp achter te laten. Ze konden toch nergens beter zijn dan in het leger? En nu zouden ze het hol van de wolf weer terug in lopen. Ondanks die zorgen probeerde Iwan de toon luchtig te houden, hoe gespannen de situatie ook was. Als hij een blik op Marcus en hun andere gasten wierp zag hij dat hun gesprek een stuk serieuzer moest zijn dan het zijne. Hij hoopte dat de drukte in de taverne tenminste zou verhullen wat er zich echt afspeelde hier. Niemand zou er goed vanaf komen als het bekend werd dat Generaal Morton, haar Kapitein en prinses Guila in de Eenbenige Krijger verbleven. Maar Iwan vertrouwde Ren en Marcus en bewonderde Eileen en haar familie voor hun gastvrijheid. Iedereen nam zo veel risico's deze laatste manen. Het had Iwan er veel over na laten denken wat hij zelf kon doen. Er hadden al veel plannen in zijn hoofd gevormd.

'Ik kan alleen maar hopen dat hij nog te jong is om zich er iets van te herinneren,' glimlachte ze voorzichtig, ondanks dat er zich zoveel vragen in haar hoofd opgehoopt hadden. Zou ze nu wel een band met haar zoon kunnen opbouwen? Zou hij wel goed groeien zonder borstvoeding? Het maakte nu in elk geval niets uit, wat ze kon het niet veranderen. Ze begreep de zorgen van haar broer tevens ook, maar ook dáár konden ze nu niets meer aan veranderen. 'Ik ga mij hier in de herberg opdoffen, dus als jij mij zou willen helpen...' Haar broer had altijd de mooiste kunstwerken van haar gezicht kunnen maken, net zoals hij zichzelf om kon toveren tot welk persoon dan ook met maar een beetje schmink. Eén van de jurken van haar tante had ze tevens meegenomen, zodat ze die aan kon doen tijdens de bruiloft. 'Het is hier en nu niet de tijd om dat te discussiëren,' zei ze zachtjes, denkend aan de waarschuwingen die haar echtgenoot en Generaal hadden gegeven. Niemand mocht erachter komen wie er zich nu precies in de herberg bevond, laat staan wat ze van plan waren. 'Ach, Iwan, maar wat heb jij de laatste tijd uitgespookt? Is jouw toneelgezelschap hier ook? Woon jij nu ook in de Eenbenige Krijger?' vroeg ze benieuwd, terwijl ze zijn gezicht bestudeerde. 'En- en heb jij papa en mama nog iets gestuurd? Over dat het goed met je gaat?'

Iwan keek met een zwaar gevoel toe hoe Guila over haar zoon sprak. Hij herinnerde zich noch zo goed hoe vaak ze gedagdroomd had als meisje over de prins die ze zou trouwen, de vele kinderen die ze zou hebben en het kasteel waar ze in zou wonen. Op de bruiloft had Iwan zich zo licht gevoeld te weten dat ze dat eindelijk enigszins bereikt had. Flynn was beter dan een prins en eerlijk gezegd had een knus huisje hem veel beter geleken dan een heel kasteel. En toen kwam Matheo. Hij was verrukt geweest te horen toen Adrian en Tobias kinderen hadden gekregen, maar het nieuws van de kleine van Flynn en Guila had extra goed gevoeld. Het deed hem dan ook veel te zien hoe dat nu weer gevaar liep. Terwijl hij en zijn broers misschien het geluk hadden gevonden sinds het verlaten van het paleis en zelfs zijn ouders rust hadden gevonden, was zijn zus dat nog maar amper gegund. 'Natuurlijk wil ik je helpen!' Iwan trommelde enthousiast op de bar en lachte naar zijn zus. Zijn enthousiasme dimde wat toen ze hem zo waarschuwde. Het waren echter haar vragen over zijn leven die hem echt stil kregen en wat ongemakkelijk keek hij naar haar mok met cider. 'Ik eh- Ik woon hier nu inderdaad. Ik doe niet erg veel theater meer.' Hij hield het maar kort terwijl hij de blik van Guila ontweek. Zijn gezicht viel toen ze hun ouders noemde. Hij schudde beschaamd zijn hoofd. Iwan had het bezoek na de bruiloft van zijn zuster gezien als een manier om dat deel van zijn leven af te kunnen sluiten.