De Eenbenige Krijger

Nuria kon haar ogen niet van Arlo's knappe gelaat af halen. Zo hield ze nauwlettend zijn uitdrukking in de gaten, vooral nadat ze hem gekust had op zijn wang. Ondanks dat ze vermoedde dat ze hetzelfde voelden, wist ze niet of hij zat te wachten op een romance net voor zijn vertrek. Misschien zou het gemis te veel pijn doen. Dat vreesde ze namelijk zelf. Zijn handelingen lieten haar echter blijken van zijn gevoelens. Blijkbaar leken ze hetzelfde te voelen, waardoor ze ook teder glimlachte na zijn kus op haar hand. Het was spannend, maar tegelijkertijd voelde het ook zo comfortabel. Dat was waarom ze ook niet schrok van zijn vraag. 'Ja,' murmelde ze op verliefde toon, waarna ze nogmaals knikte en dichter naar hem toe schoof. Hoe lang had ze al wel niet op dit moment gewacht? Ze was nooit assertief genoeg geweest om zelf het initiatief te nemen en hem te vertellen hoe ze zich voelde. Ze had altijd wel in bochten of raadsels gesproken. 'Ja, dat mag jij, Arlo. Graag zelfs.' Zo liet ze hem dichter naar zich toe komen, terwijl haar lippen al van elkaar weken en ze haar ogen sloot.

Arlo voelde de adem die hij ingehouden had ontsnappen met een zucht voor hij de laatste afstand tussn hem en Nuria overbrugde. Teder drukte hij zijn lippen op de hare om eindelijk te ervaren hoe het zou zijn om haar te kussen. Hij kon al snel niet meer bevatten waarom hij het zo lang had laten duren voor hij dit kon doen. Al snel begaan in het moment legde Arlo zijn handen op Nuria's wangen en nam na enkele momenten afstand om haar gezicht nu van zo dichtbij te kunnen bekijken. Stil, maar met een glimlach op zijn gelaat, nam hij haar in zich op. De donkere ogen, haar zachte huid en zoete geur- Arlo had er geen woorden voor en besloot het moment nog eens te herhalen door haar lippen weer te vinden. Hij streelde met zijn duimen langs haar wangen en legde uiteindelijk met gesloten ogen zijn voorhoofd tegen het hare. Wat hem betrof waren ze alleen op de wereld nu. Hij was de taverne beneden vergeten en de stad er omheen, net zoals de haven en het schip dat hem over een paar dagen ver van Nuria vandaan zou voeren. 'Ik had niet durven hopen dat we meer dan vriendschap zouden hebben, ook al had ik dat geaccepteerd als dat was wat je wilde. Maar dit- Je maakt me een gelukkig man.'

Nuria voelde al snel de lippen van Arlo op de hare en als vanzelf wikkelde ze haar armen om zijn nek heen. Haar hele lichaam leek te tintelen door het contact tussen hun lippen. Na enkele momenten voelde ze niet meer zijn lippen, maar wel dat zijn ogen op haar gericht waren. Verwonderd ontmoette ze zijn blik, terwijl ze alweer snakte naar een volgende kus. Ondanks dat ze geen spijt had van de afgelopen weken besefte ze zich wel dat ze dit gevoel al veel eerder hadden kunnen hebben als ze niet zo verlegen waren geweest. Daarom besloot ze ook maar eindelijk haar mond te openen om haar gevoelens nog meer uit te spreken, maar niet voordat ze elkaar opnieuw hadden gekust. 'Ik zal op je wachten,' vertelde ze hem na de zoen, terwijl ze hem in alle ernst aan keek en teder met haar hand langs zijn baard streelde. 'Dit is een belofte dat ik heel serieus neem. Ik wist waar ik aan begon toen wij meer tijd samen gingen spenderen. En nu-' Haar vingers gleden naar zijn lippen en al snel verving ze deze met haar eigen lippen, om hem opnieuw liefdevol te kussen. 'Je maakt mij ook gelukkig, Arlo. En dat betekent heel veel voor mij.' Ze was op haar knieën op het bed voor hem gaan zitten en had haar handen op zijn schouders gelegd, om hem zo op ooghoogte te bewonderen. 'Alleen vanavond dus?' fluisterde ze op zachtere, verdrietigere toon.

Arlo wist dat hij in de laatste dagen hier tijd zou moeten maken om de tempel te bezoeken en zijn Goden te bedanken voor dit alles. Hij had niet met Nuria in zijn hoofd durven bidden, maar dit was des te meer bewijs dat ze toch wel wisten wat er in hem om ging. Nuria's volgende woorden en de manier waarop ze hem aankeek benam hem vervolgens de adem. Hij zou haar dat nooit hebben durven vragen. Niet met zijn vorige relatie in zijn achterhoofd, noch met alle onzekerheid die rond de lengte van hun reis hing. Hij wist niet waar hij dit aan verdiende, maar Arlo kon wel met zekerheid zeggen dat hij hier lang op gewacht had. Hij was niet zoals zijn zus en broer die hier en daar een vrouw hadden en dan weer uitgekeken raken. Arlo glimlachte triest en knikte. 'Ik moet mij in de ochtend op het schip melden,' antwoordde hij terug. Er klonk enige hoop in zijn stem die hij niet uit durfde te spreken. Tegelijkertijd voelde het juist alsof hij deze avond een hoop van zijn angsten onder ogen had moeten komen en dat was niet fout uitgepakt zoals hij al die tijd gedacht had. Arlo legde een arm om Nuria's middel en bracht haar zo dichter naar zich toe. 'We hebben de hele nacht nog,' zei hij zacht zonder te veel te verwachtten.

Nuria's ogen waren op de donkere exemplaren van Arlo gefixeerd terwijl ze ademloos aan hoorde wat hij zei. Hij hoefde dus pas over heel wat uren de taverne te verlaten. 'Het lijkt niet alsof ze ons nog nodig hebben beneden,' begon ze met een voorzichtige glimlach, terwijl ze Arlo toe liet om haar dichter naar hem toe te trekken. Zelf had ze haar armen weer stevig om zijn sterke schouders geslagen, terwijl ze half op zijn schoot zat. Ze voelde zich veilig en comfortabel in de armen van haar vriend. Bij Arlo wist ze dat hij niet haar grenzen over zou gaan of zich bij haar zou opdringen. Daarom vond ze het geen probleem als hij langer bij haar zou blijven. Blijkbaar leek Samuel hun samenzijn ook goed te keuren, want ze wist hoe opmerkzaam hij was en hoe hij vast en zeker zowel Nuria als Arlo de trap op had zien gaan. Als hij ze nodig had gehad, dan had hij al voor de deur gestaan. 'Blijf je hier vannacht?' vroeg ze vervolgens hoopvol. Het zou fijn zijn om samen met Arlo in slaap te vallen. En daaromheen... De gedachte maakte haar blozen. Ondanks dat ze het zou willen, wist ze niet of Arlo daar hetzelfde over dacht én of ze er wel goed aan deed om zoiets te doen voordat haar partner zo lang weg zou zijn.

Arlo voelde de warmte die Nuria's lichaam uitstraalde op zijn huid en onder zijn armen die hij met enige voorzichtigheid rond haar middel had gelegd. Hij knikte als vanzelf als antwoord op haar vraag. Hij was alleen maar opgelucht dat ze dat zelf ook leek te willen. 'Ik blijf graag.' Op het schip wachtte er enkel een koud en leeg bed op hem. Hier had hij nog voor een paar uur Nuria naast hem. Arlo drukte zijn lippen op haar wang met een glimlach. Ondanks dat hij zichzelf toesprak dat hij niet te veel moest denken aan de manier waarop hij bekeken zou worden als hij terug de taverne in zou stappen vanavond, vonden zijn gedachten toch een manier om zich daar zorgen over te maken. Er waren immers maar een stel vloeren en muren dat hen scheidde van de volle taverne. Samuel spoorde hem al wekenlang aan Nuria eindelijk eens echt te vertellen hoe hij zich voelde en zou hem alleen maar plagen. De ouders van Nuria daarentegen en haar grootmoeder, vond hij moeilijker in te schatten. Zouden ze het hem kwalijk nemen dat hij Nuria zo veel hoop gaf en dan vertrok? Het bracht hem enigszins uit zijn doen, dus liet hij zijn blik de ruimte door glijden om zich door iets af te laten leiden. Zijn ogen velen op de vele schrijfsels die aan de muur hingen. Hij had haar kamer tot nu toe alleen in een glimps gezien als hij in de gang op haar of Samuel wachtte. Nu pas zag hij echt hoe uitgebred de compilatie aan papieren was. Arlo keek weer naar Nuria en gleed met een hand langs haar haar. 'Jouw verhaal en de personages- Kom ik daar in voor?' In eerdere gesprekken had ze wel eens aangegeven haar famile en vrienden als inspiratie te gebruiken. Eerder was hij te verlegen geweest dat te vragen.

Nuria had haar wang tegen Arlo's sterke schouder gelegd en lag zo comfortabel tegen haar vriend aan. Haar lippen tintelden nog na van de lange, liefdevolle kussen en haar lichaam bleef warm door hun lichaamstemperaturen. Doordat ze zo gerustgesteld in zijn armen lag, had ze ook niet de oncomfortabele blik op zijn gezicht gezien. Voor Nuria bestond de hele wereld buiten deze kamer voor een avond niet. Het was alsof ze in haar eigen dromen leefde en alsof droom na droom uit kwam. De realiteit zou ze morgenochtend vroeg wel weer trotseren, net zoals de meningen van de mensen waar ze van hield. Ze opende haar ogen na zijn vraag en glimlachte lichtjes. 'Alles is geïnspireerd op en door jou, Arlo,' zei ze eerlijk, waarna ze naar hem op keek en haar hand op zijn wang legde. 'Heb jij geen gelijkenissen gelezen tussen de grote liefde van de hoofdpersonage en jou?' Ook in haar boek draaiden de liefdesinteresse en de hoofdpersonage om elkaar heen. Het zou uiteindelijk leiden tot een verzoening, hoogstwaarschijnlijk flink geïnspireerd op haar eigen samenzijn met Arlo van deze nacht. 'Daarom moet jij, als mijn muze, ook veel brieven schrijven,' plaagde ze, waarna ze hem weer een kus gaf. Daarna keek ze hem weer aan en zuchtte ze gelukzalig. 'Ga jij jouw ouders schrijven over ons?' vroeg ze met warme wangen. 'Of anders gezegd, zou ik jouw familie mogen bezoeken en dan ook mogen vertellen over ons?' Ze wist niet goed of ze hun relatie geheim kon houden. Als ze het al een relatie mocht noemen.

Arlo's wangen gloeiden weer toen hij bevestiging kreeg dat hij het verhaal geinspireerd had. Hij had niet direct gedacht dat het personage veel op hem leek. De man was een stuk succesvoller in zijn leven, maar hij had wel eens zijn woorden herkend. 'Ik denk dat je erg flatterend bent geweest in dat geval,' glimlachte Arlo. 'Dat zal ik zeker doen,' voegde hij met een bredere glimlach toe. Ondanks het naderende vertrek keek hij er wel degelijk naar uit om iemand te kunnen schrijven die op zijn brieven zou wachten en andersom. 'Ik zou het graag aan mijn moeder vertellen in de brief die ik haar nog hoop te sturen,' vervolgde Arlo met een serieus gezicht. Hij zou haar uiteindelijk ook moeten bedanken voor haar goede advies. 'Maar ik vind het ook niet erg als jij het graag met Roshan deelt.' Zijn zus zou het hem erg kwalijk nemen als hij dit voor zich hield, laat staan als hij Nuria vroeg het tussen hen te houden nu het nog zo pril was. Dat was het laatst dat hij zijn vriendin aan wilde doen. Ze hoorde haar gemis te kunnen bespreken met vrienden of familie zodat ze het niet alleen doormaakte. Dat zou Arlo ook meer moeten doen met zijn ploeggenoten. Misschien kon hij zelfs Syd wel om advies vragen als het hem zwaar viel. Arlo merkte echter dat zijn frons dieper werd en de wereld buiten de kamer en zijn zorgen zijn gedachten langzaam over namen. Hij had zijn zijn kin op Nuria's haar gelegd en streelde langs haar rug. 'Ik weet dat het wachten moeilijk zal zijn,' begon hij zacht. 'Maar weet dat dit mij door de moeilijke dagen op zee heen zal helpen en- en mijn moeder of zus of zelfs mijn tante zullen je wel kunnen vertellen hoe zij-' Arlo had geen goede woorden er voor, maar hij zei dit enkel om nogmaals aan te geven dat hij graag wilde dat ze hier over kon praten. Vooral als het fout ging. Hij wilde dat ze voorbereid was.

Nuria glimlachte teder, terwijl ze weer haar comfortabele plekje tegen Arlo's borst terug had gevonden. 'Nee, jij bent gewoon te bescheiden. Jij zou jezelf eens door mijn ogen moeten zien,' complimenteerde ze haar vriend. 'Ik hoop dat ik je via mijn teksten een kijkje kan geven over hoe zeer ik jou waardeer.' Ze kon niet wachten om verder te schrijven aan haar verhalen. Misschien zou ze op die manier Arlo dichter bij haar kunnen houden dan dat hij daadwerkelijk was. En hopelijk maakte het de manen wachten op haar geliefde ook draaglijker. 'Als jij jouw moeder schrijft, dan kan ik het haar vervolgens ook persoonlijk vertellen.' Hierbij bleef ze even stil, waarna ze Arlo's hand vond. 'Ik- Zou je ergens in jouw schema de komende dagen nog tijd kunnen vinden om het samen met mij aan mijn ouders te vertellen? En ik zou het inderdaad ook graag met Roshan delen.' Toen Arlo begon te spreken over het gemis wilde ze bijna haar vingers in haar oren stoppen. Het was confronterend om te denken aan de tijd die eraan zat te komen. Ze was daardoor erg dankbaar dat hij haar de tip gaf om met zijn familie te spreken. 'We zullen er maar aan moeten wennen,' begon Nuria hoopvol, terwijl ze met haar hand geruststellend langs Arlo's arm streek. 'Zoveel vrouwen en mannen wachten op hun geliefden. Ik- ik zal mij wel druk zijn met de taverne en mijn boek en-' Ze slikte moeizaam en sloeg haar armen nog wat steviger om haar geliefde heen. 'Ik wou dat ik met je mee kon.'

Arlo zei maar niets over de complimenten die Nuria hem nu gaf. Hij begreep echter ook dat hij wel iets goed moest doen als hij de aandacht van een vrouw zoals zijn vriendin kon trekken. Hij kon het zich niet voorstellen dat ze niet vaker door andere mannen opgevallen was. Zoiets hadden ze nog nooit echt besproken, maar het was voor Arlo ook niet van belang. 'Dat zou ik erg op prijs stellen en mijn moeder ook.' Het was zelfs een opluchting te bedenken dat Nuria met zijn moeder kon praten. Het afscheid thuis had ook al zwaar gelegen vooral door de ruzie die plaats had gevonden tussen zijn broer en vader. 'Ik ben zo snel als we kunnen weer terug. De reis heeft een doel en eindbestemming en er is een planning die we hopen te volgen.' Er waren natuurlijk genoeg andere elementen die dat dwars konden bomen, maar als alles volgens schema ging dan zou hij binnen een lente terug zijn. Arlo glimlachte vervolgens en gleed met zijn hand over Nuria's schouder. 'Mijn droom is al erg lang om een boot te kopen zodra ik genoeg geld heb en dan zelf te reizen. Dan kan ik je meenemen. We kunnen hier langs de kust beginnen zodat je aan een boot kan wennen, en dan-' Hij merkte dat hij nu wel erg ver in de toekomst keek en keek verlegen naar Nuria. 'Ik hoop dat we het over een toekomst kunnen hebben als ik terug ben,' besloot hij.

Nuria wist van de planning rondom de reis af. Arlo en zij hadden elkaar de laatste tijd dusdanig veel gesproken dat uiteraard ook de bestemmingen en plannen rondom de reis besproken waren. Arlo had haar uitleg gegeven over de gewoontes en culturen van de plekken die ze zouden bezoeken. Ook had hij haar verteld over de bezigheden op het schip als ze op zee voeren. Desondanks voelde een volledige lente lang. Maar uit ervaring wist ze ook dat lentes snel voorbij gingen. Ze liet zichzelf dan ook wegdromen bij de ideeën van Arlo. 'Ik zou dat ook graag willen, Arlo,' stemde Nuria volmondig met de man in wiens armen ze lag in. 'Als jij een schip draaiende houdt, dan kan ik je de hele dag voorzien in drankjes, lekker eten en mooie verhalen.' In plaats van haar wang tegen zijn borst te laten leunen keek ze weer naar hem op en glimlachte ze speels. 'Maar we kijken heel erg in de toekomst, terwijl we nu hier zijn. Wil je mij dus alsjeblieft opnieuw kussen?'

Arlo bedacht in zijn hoofd al welke plekken hij Nuria zou willen laten zien. Het waren de plaatsen waar hij gepassioneerd over gesproken had als ze om zijn reisverhalen vroeg. Het zou zo veel beter zijn als ze het met haar eigen ogen kon zien, de geuren kon ruiken en het eten kon proeven. Hij bekeek Nuria vol affectie en moest lachen om de twinkeling die hij in haar ogen zag. Het had altijd zo spannend gevoeld om bij haar te zijn en te proberen te achterhalen wat zijn eigen gevoelens en die van Nuria waren en hoe serieus hij dat nam, dat hij daar niet altijd het plezier in gezien had. Veel van die spanning was nu van zijn schouders gegleden, tenminste terwijl hij zijn vriendin in zijn armen kon houden en tot de ochtend kwam. Arlo knikte met een glimlach en boog naar voren om haar te kussen. Hij zocht alleen niet direct haar mond, maar drukte zijn lippen op haar slaap, haar wang en kaaklijn voor hij toch haar lippen vond. Hij zou meer van haar lichaam willen verkennen, maar zou dat alleen doen als ze zelf aan gaf dat te willen. Enkel haar nabijheid was genoeg voor hem deze nacht.

Nuria kon niets anders dan mee lachen met haar partner. Het was een gelukzalige lach, maar ook een ongelovige lach. Ze was blij dat deze twee verlegen, bescheiden mensen toch elkaar hadden gevonden. En gelukkig leek Arlo niet te twijfelen bij haar verzoek. 'Arlo,' zuchtte ze vol genot, terwijl ze zijn lippen op haar huid voelde en vervolgens de zijne met haar eigen lippen weer ving. Ze had hem zo naar haar toe getrokken dat ze als vanzelf voelde hoe haar rug de dekens raakte en Arlo met zijn lichaam de hare bedekte. Ze was zo ingenomen door hun samenzijn, door haar affectie voor Arlo en het feit dat ze enkel nog vannacht hadden dat ze zijn hand naar haar torso leidde. Ze zou zichzelf voor haar hoofd slaan de komende dagen als ze haar verlegenheid opnieuw liet winnen van haar verlangens en emoties. Innig verstrengeld zouden ze de nacht wel doorkomen.

[end]

Nieuw

Samuel stond met een doek in zijn ene hand en een mok in de andere achter de bar. Hij leunde enigszins verveeld tegen het hout terwijl hij zijn best deed de afwas goed te drogen. Het was weliswaar een rustige avond, dus had Samuel zijn zus en moeder gezegd dat hij het zelf wel af kon handelen met Hugo. Het was een paar dagen na een lokale feestdag en veel stamgasten leken nog thuis bij te komen van die dag. Toen hadden ze zo bomvol gezeten dat ze mokken bier door hadden moeten laten geven via de klanten omdat geen bediening tussen de menigte door kon komen. Het was dus enigszins een opluchting het een paar dagen wat rustiger aan te doen, maar Samuel merkte zijn eigen verveling al op. Als Nuria in een beter humeur was geweest hadden ze samen nog wel de avond door kunnen kletsen, maar ze was sinds het vertrek van Arlo erg stil. Hij nam het haar niet kwalijk. Eerlijk gezegd miste hij zijn vriend ook. Arlo was een van de weinige personen die hij kende die naar al zijn gepraat luisterde. Dat hij en zijn zus eindelijk de volgende stap hadden gezet had hem dus erg blij verrast. Na al die weken had hij gedacht dat het niet meer zou gebeuren voor Arlo's reis. Hij gunde het hen zeer. Hoe blij Samuel echter in eerste instantie was geweest, begon dat al snel te verdwijnen nu de sfeer rondom zijn zus niet erg gezellig was. Hij had al regelmatig geprobeerd haar op te peppen. Zijn moeder had hem al snel ter zijde genomen om hem te adviseren zijn zus gewoon de tijd en ruimte te geven haar gemis te voelen en er mee om te gaan. Samuel wist dat hij beter maar naar haar kon luisteren. Het deed hem erg denken aan zijn jeugd en de tijden dat hij amper van Nuria's zijde geweken was en hoe zijn moeder hem toen ook wel eens gezegd had dat Nuria soms ook wel eens alleen iets wilde doen. Of dat zij met papa op stap zou gaan en hij bij mama mocht blijven. Zuchtend zette Samuel de mok op de bar toen hij merkte dat hij wel erg diep in zijn gedachten verzonken was geraakt. Hij besloot een rondje te maken om te zien of er nog ergens wat bijgeschonken kon worden.

Eshan was enkele dagen geleden samen met zijn broer, zus en moeder in het Noorden aangekomen. Tot zijn eigen geluk had zijn vader besloten om de eerste dagen in het Zuiden te blijven en daarna pas te komen. Er zat een grote jacht aan te komen en zijn vader wilde persoonlijk in de gaten houden of alles goed geregeld was. Belangrijke politici en handelaars vanuit heel Tarth en de buurlanden zouden in het Zuiden komen om deel te nemen. Eshan had echter zijn broers gedrag, zoals hij probeerde om hun vader te imiteren, in het paleis niet meer aan kunnen zien en was de stad in gevlucht. Zijn nichtje Inanna had hem geadviseerd om naar een bepaalde taverne te gaan. Om geen tijd te verdoen had hij haar advies maar opgevolgd en was hij al vroeg in de middag in de taverne beland. Hij had een comfortabele stoel bij het haardvuur gevonden en had zijn boek er al snel bijgepakt, ook om te voorkomen dat mensen probeerde een praatje met hem te maken. Niemand zou hem toch herkennen en dat was maar beter. Andres zou allang zijn eigen identiteit rond geschreeuwd hebben. Het haardvuur en de lederen kleden maakte dat het bijna voelde alsof hij in zijn kasteel in het Zuiden was. Hier waren mensen echter een stuk minder luidruchtig. Plots merkte hij echter op dat er iemand naast hem stond en vroeg of hij kon bijschenken. Eshan hield simpelweg zijn mok omhoog en wachtte op de man, terwijl hij zijn ogen op zijn boek gericht bleef houden.

Samuel liep langs de tafels waar klanten zaten en maakte hier en daar een praatje. Hij kende de meeste gasten, sommige beter dan anderen. Jovan de slager kwam hier al sinds hij een kleine jongen was, maar de man was deze keer wel erg teneergeslagen. Samuel wist dat een van zijn zoons recent opgepakt was. Hij bleef dus maar niet hangen. Aan een andere tafel zat een groep mannen die hij kende via zijn werk, maar met wie hij beter niet te veel kon praten in de taverne. Hij knikte naar hen en vulde hun mokken bij voor hij even snel weer door liep langs hun eeuwig lange kamerhuurder Teresa en haar dochter die hem altijd maar bleven vragen of hij eens in de tempel langs kwam. Uiteindelijk eindigde hij zijn rondje bij de haard en viel zijn oog op de jongeman daar. Samuel had hem al in de middag binnen zien komen, maar hij had niet erg spraaks geleken. Toen hij dus geen reactie kreeg op zijn vraag of hij meer te drinken wilde of iets te eten, wilde hij door lopen. Zijn oog was echter op het boek in zijn handen gevallen. Bewonderend floot hij. 'Ik geloof niet dat ik veel mensen ken die een eerste editie van Heidones werk als leesvoer meenemen naar een taverne,' merkte hij erg benieuwd op.

Eshan bleef doorlezen, maar merkte op dat de man maar niet zijn mok vol schonk. Ietwat geagiteerd keek hij dus op, maar zag vervolgens hoe de serveerder geïnteresseerd naar zijn boek keek. Eshan kon de man daarop alleen maar verrast aan kijken, maar liet maar niet vallen dat het was omdat hij had aangenomen dat de man niet kon lezen. Die assumptie kwam mede doordat er veel mensen in het Zuiden analfabeet waren. De natuur was op bepaalde plekken zo ruig dat kinderen werd geleerd om te overleven, niet om boeken te kunnen lezen. Dat deze jongeman het werk van Heidones kende intrigeerde hem dus ook zeer. 'Heb je het gelezen?' vroeg hij benieuwd, waarna hij opnieuw zijn mok omhoog hield zodat deze gevuld kon worden. Heidones was een ontdekker en zelfbenoemd filosoof geweest die de culturen en levenswijzen van meerdere landen en stammen beschreef op een vaak dikwijls subjectieve manier met een gebrek aan descriptieve beschrijvingen. Het was een onbetrouwbare verteller en dat fascineerde Eshan. De bekritiserende toon waarop Heidones had geschreven over het Zuiden in één van zijn reizen, vele, vele jaren geleden, amuseerde Eshan. Heidones had er een filosofie op neergelaten waarbij de ruige natuur en onheilzaam gedrag hand in hand gingen. 'En zo ja, hoe ben jij aan een editie gekomen? Er zijn er maar weinig in Tarth verspreid.'

Samuel schudde zijn hoofd met een halve glimlach. 'Ik ben er ooit aan begonnen en heb toen besloten dat ik van gasten in de taverne meer kan leren over verschillende landen en culturen dan van de wel erg bekrompen opinies en iets te langdradige beschrijvingen van Heidones,' merkte hij nonchalant op terwijl hij de mok van de man vol schonk. 'Ik had er zelf geen, maar ik werk voor de drukkerij een paar straten hier vandaan. De eigenaar heeft een erg indrukwekkende verzameling boeken, een hoop zeldzame. Hij beweert zelfs exemplaren uit de collectie van Evan Rabbion te bezitten,' vertelde Samuel op samenzweerderige toon. Hij leunde tegen de tafel naast de man en wees naar zijn boek. 'Hoe kom jij daar aan?' Vroeg hij nu op zijn beurt terwijl hij de man beter bekeek. Hij zag er zeker niet uit zoals hun gemiddelde taverne bezoeker. Samuel kon er zijn vinger niet precies op leggen, maar hij zag er duur uit met zijn eerste editie en erg goed passende kleding. Hij kende wel meer van dat soort jongemannen. Zoons van rijke handelaren of studenten die naar de Noordelijke tak van de volksuniversiteit gingen. Soms bezocht hij de universiteits bibliotheek juist om die reden of hing hij rond de haven als grotere handelsschepen aan meerden. Samuel keek om toen hij hoorde dat Teresa en haar dochter hem gedag riepen. Hij hield kort een hand naar hen op. Zo bleven er niet veel gasten over en had hij dus niet per se een reden om van de man weg te lopen. 'Ik heb je hier nog nooit gezien. Ben je in Tyrosh op bezoek of-?' Afwachtend hield hij de reactie van de andere man in de gaten.

Eshan had zijn bladwijzer zorgvuldig tussen de pagina's van het boek gelegd en sloot het vervolgens. De man had zijn interesse zeker gewekt. 'Heidones kan ook een willekeurige gast in jouw taverne zijn,' merkte Eshan met een bescheiden glimlach op. 'Maar ik kan voorstellen dat zijn stijl niet binnen ieders- referentiekader past.' Hij keek ondertussen toe hoe de man zijn glas vol schonk. Het leek een ander goedje te zijn dan dat hij eerder had gehad. Het glas begon echter voor een seconde te schudden in zijn hand nadat de man Evan Rabbion had genoemd en scherp keek Eshan op. 'Evan Rabbion, zeg je?' Hij was altijd in de veronderstelling geweest dat de collectie nagenoeg nog steeds compleet was. Nadat zijn vader het Zuidelijke kasteel had overgenomen van de Rabbions had hij - dank de Goden - niet de bibliotheek bestormd en beschadigd. Dit exemplaar van Heidones kwam dan ook uit die collectie. Hij negeerde dan ook de vraag waar hij het boek vandaan had. 'Ik ben op bezoek in Tyrosh met de delegatie uit het Zuiden,' legde hij uit. Ondanks dat hij niet zo'n sterk accent had als zijn vader en broer had de man vast al geraden waar hij vandaan kwam. 'Bedienden uit het paleis hebben deze taverne aangeraden voor wat- rust.' Het waren leugens voor eigen bestwil. Het Zuiden was niet erg populair in het Zuiden na de acties van zijn moeder rondom het legerkamp. 'Wat is jouw naam?' vroeg hij benieuwd. 'En hoe bevalt het om in een drukkerij te werken?'

'Ik geloof niet dat Heidones ooit een voet binnen zou hebben gezet bij een plek zoals dit,' grinnikte Samuel. Het was hem niet ontgaan dat de man evenzeer door had dat er bepaalde verschillen tussen hun situaties waren en die benoemde. Hij wist ook wel dat men niet van hem zou verwachten dat hij van filosofen af wist. Maar zijn zus en vader waren niet de enige die regelmatig verstrikt raakten in boeken en alles dat daar bij kwam kijken. Zijn moeder klaagde er wel eens over dat ze soms het idee had dat ze beter een boek kon zijn om affectie van haar gezin te krijgen. Vooral als iedereen weer eens met schrijf-, druk- of leeswerk aan de ontbijttafel zat. 'Uit het Zuiden?' Herhaalde hij maar quasi verrast. Het was hem niet ontgaan dat de man een accent had. Samuel maakte er vaak een spel van om te achterhalen waar iemand vandaan kwam. De taverne bracht zo veel verschillendr gasten binnen dat het hem als kind urenlang bezig kon houden als hij bij iedere tafel langs ging. Hij lachtte toen hij hoorde dat bedienden de taverne aangeraden hadden. Hij kon wel een paar mannen verzinnen die dat misschien gedaan hadden. 'Samuel,' antwoordde hij met een glimlach. 'Maar iedereen noemt me Samu.' De vraag zag hij als een teken dat deze gast het niet zo erg zou vinden dat hij langer bleef hangen. Noch vond Samuel dat zo een probleem. De man intrigeerde hem. 'Het heeft zijn hoogte en diepte punten. Wat minder nachtwerk als we een print af moeten krijgen zou ik niet erg vinden.' Hij had zijn karaf met cider aan de kant gezet en sloeg zijn armen over elkaar. 'Wat voor taak heb je binnen de delegatie?'

Eshan had gelijk gehad dat de man al snel door had dat hij uit het Zuiden kwam. Niemand sprak zoals zuiderlingen, en ondanks dat Eshan zijn best had gedaan om datgene wat hij als kind had opgepakt af te leren, kon hij nooit volledig zijn accent verhullen. Hij had altijd gewild dat hij zoals zijn moeder sprak. 'Krijg je niet vaak Zuiderlingen in jouw taverne?' grinnikte Eshan, terwijl hij zijn boek op de leuning van zijn stoel had gelegd en hij een slok van het goedje in zijn mok nam. Zijn andere hand, die nu vrij was, stak hij uit naar de man. 'Aangenaam, Samuel. Ik ben Eshan,' introduceerde hij zichzelf. Hij had op het laatste moment besloten om zijn eigen naam te gebruiken. Er waren na zijn geboorte meer Eshans geboren en benoemd in het Zuiden. Hij kon wie dan ook zijn in de delegatie uit het Zuiden. Misschien zou hij zichzelf wel een handelaar of ambtenaar maken. 'Ik ben één van de adviseurs van de Zuidelijke familie,' besloot hij er maar van te maken. En het was niet onwaar: Art betrok hem en zijn broer steeds vaker bij beslissingen die gemaakt werden. 'En wat voor boeken of folders printen jullie?' vroeg hij vervolgens benieuwd.

'Oh, nee, veel van onze stamgasten zijn Zuiderlingen. Ze prijzen onze drank maar klagen vaak over de hoeveelheid vis die we voor schotelen.' Het was niet een erg gewild maal onder de Zuiderlingen wist Samuel. Zijn grootvader had hem wel eens uitgebreid verteld wat voor beesten ze allemaal aten in Lorath. Hij had dat toen wild interessant gevonden, maar zijn moeder had geweigerd gebraadde hert te bereiden toen hij dat wekenlang geeist had. Hij kon zich herinneren dat ze een hele lange tijd geleden met hun opa naar een restaurant buiten de stad waren geweest waar ze Zuidelijk wild op het menu hadden staan. 'Aangenaam Eshan.' De naam had iets Quandaaïs net zoals het voorkomen van de man. Dat was niet ongewoon meer voor dat gewest sinds de Landvrouwe daar zetel had genomen. 'Een adviseur voor de familie,' herhaalde Samuel geïnteresseerd. 'Op wat voor gebieden adviseer je hen? Filosofie?' Vroeg hij doelend op het boek dat hij nog in handen had. Het leek hem niet dat Zuiderlijke delegatie nou veel behoefte had aan filosofische inzichten. Het leek daar vooral om jagen en geld te gaan. 'Oh van alles, maar vooral veel lokaal nieuws. Mijn baas heeft de eerste drukken van Dante's werken tientallen jaren geleden mogen maken. En hij drukt mijn vader's werk.' Dat laatste voegde hij met veel trots toe. Toen hij net begonnen was met helpen in de drukkerij had hij geassisteerd in het zetten van de teksten die zijn eigen vader geschreven had hier in de taverne. Hij zou nooit kunnen schrijven of verhalen verzinnen zoals Nuria of hun vader, maar hij had geleerd om boeken te maken en zonder de makers zouden er ook geen boeken bestaan. Zijn moeder had hem dat laatste ingeprent toen hij nog erg lang geprobeerd had ook zelf verhalen op te schrijven en de woorden maar niet goed op papier kreeg. Taal was nooit zijn sterkste punt geweest. Dat hij nu hele boeken kon lezen was al heel wat. 'Voor hoe lang is de delegatie hier? Ik heb gehoord dat de Landvrouwe hier is om haar broer op te zoeken.'

Eshan moest zacht grinniken om de opmerking over de vis. Als je Zuiderlingen kwaad wilde krijgen, dan moest je vis voorschotelen. Ook zijn vader wilde geen vis of andere zeedieren het paleis in hebben, ook niet als ze Noordelijke gasten hadden. Hun maaltijden bestonden vooral uit vlees, van welk dier dan ook. 'Over de relaties en zakenafspraken met de andere gewensten en streken,' legde hij simpeltjes uit. Dat was uiteindelijk wat zijn moeder vaak genoeg bij Art en zijn vader deed. Het probleem was echter vooral dat zijn vader niet altijd wilde luisteren en zich vervolgens in de problemen werkte. Hij had geen neus voor netwerken en zaken. De Zuidelijke landheer wist enkel hoe hij met wapens om kon gaan en hoe hij een volk bang en zijn vijanden bevreesd kon houden. En hoe hij de oude cultuur van het Zuiden in stand kon houden. De invloeden van zijn moeders cultuur had hij nooit willen incorporeren. 'Vandaar dat ik ook mee ben gereisd naar Tyrosh. Maar mijn advies hebben ze niet elke dag even zeer nodig.' Hij doelde erop dat hij daarom hier in deze taverne kon zitten. Vervolgens luisterde hij geïntrigeerd naar de woorden van Samuel. 'Kan jij mij wijzen op een boekhandel die de boeken van jouw vader publiceert?' vroeg hij benieuwd. Dantes werk kende hij natuurlijk al wel. 'Lang genoeg om aan vis gewend te raken,' grapte Eshan kort, maar schudde vervolgens zijn hoofd. 'Het hangt er vanaf wanneer de Landvrouwe en Landheer weer naar huis willen vertrekken. Zij kunnen nogal... onvoorspelbaar zijn.'

Samuel liet zijn ogen kort over het gelaat van de man glijden na zijn antwoord over zijn taken. Het wat wat hem betrof iets te vaag, vooral omdat het hem nou niet leek dat de Zuidelijke familie een wel erg jonge man aan zouden nemen om over zakenrelaties te adviseren. Het zou hem niet verbazen als de man voor hem zijn taken iet wat overdreef en hij simpelweg de zoon van een rijke handelaar was die zijn jongen hogerop wilde laten klimmen door hem een klerkbaantje te verschaffen bij de Farrars. Het was echter niet aan Samuel zijn verhaal nu al in twijfel te trekken. 'Ik hoop dat dat advies niet gebaseerd is op de perspectieven van Heidones,' merkte hij met een vlugge glimlach op. Hij leunde nog net iets comfortabeler tegen de tafel nu Eshan hem meer vragen stelde. 'Er zijn er meerderen. Maar ik zou de man die op de markt staat aanraden. Hij heeft al sinds mijn vader's eerste boek zijn werken te koop willen stellen in zijn marktkraam. Hij is vaak hier te vinden om mijn moeder's maaltijden te eten. Ondanks dat ze zegt dat enkel en alleen de kwaliteit van mijn vader's eerste boek hem overtuigd heeft, verdenken we hem er van dat hij het vooral om haar visschotels en knoflookbrood heeft gedaan.' Samuel moest grinniken als hij aan de man in de taverne dacht. Mohsen zat hier vaak met zijn boeken. 'Dus welke delen van de stad heb je al gezien? Of wordt je behalve dit uitstapje hier niet veel buiten de paleismuren gelaten?'

'Heidones is niet de enige schrijver die ik lees,' merkte Eshan met een minieme glimlach op. Hij had zo ongeveer de hele bibliotheek van het paleis uitgelezen. Het waren verzamelde boeken van alle families die in het kasteel hadden gewoond. Zo nu en dan was een deel verwoest, omdat er weer een machtsgreep was gepleegd, maar er was nog een flinke collectie overgebleven. Daarnaast liet hij de Quandaïse zakenlui en handelaars ook boeken mee nemen uit het buurland. Eshan bekeek de man nog eens beter en merkte daardoor op hoe mooi zijn ogen waren en hoe vol zijn lippen leken. Het was alweer tijden geleden dat hij met een ander persoon had gelegen. Zijn ouders en broer hadden te veel van zijn tijd ingenomen met hun gedoe. 'Kan jij mij niet de stad laten zien?' vroeg hij benieuwd. 'En dan starten we bij de marktkraam met de boeken, zodat jij kan adviseren met welk boek van jouw vader ik moet starten.'