De Eenbenige Krijger

Nuria voelde hoe haar handen begonnen te tintelen door het idee om de masten in te klimmen. De hoogte die ze dan zou bereiken... Dat zou ze nooit met haar hoogtevrees durven. Haar hoofdpersonage, echter, was zo'n fervent klimmer dat ze vaak in het vogelnest zat om naar land te zoeken. Verrast keek Nuria vervolgens naar Arlo toen hij haar tuinhouden helemaal niet zo suf vond. Ze genoot er van om te horen hoe moeder Barnes ook in de tuin werkte. 'Misschien kan ik binnenkort weer eens langs komen in het kamp,' stelde ze voor, waarna ze glimlachte. 'Het is een- gekke plek. Ergens in de westelijke muur zit een groot gat. Het is dusdanig groot dat het ervoor zorgt dat er op één geconcentreerde plek de hele dag zonlicht schijnt. We zagen al hoe de bloemen door uit de grond schoten, dus hebben we besloten om daar onze groenten en kruiden te verbouwen.' Nuria beet na het horen van Arlo's reactie op haar suggestieve woorden gefrustreerd op haar lip. Ze had natuurlijk geprobeerd te peilen bij Arlo of híj ook her en der scharrels had. Of wellicht wel een vaste partner op één van zijn bestemmingen. Ondanks dat Samuel daar nooit iets over los had gelaten, kon het zijn dat Arlo het hem gewoonweg nooit verteld had. Ze zocht naar woorden om het toch op een subtiele manier uit hem te krijgen. 'Heb jij ook behoefte aan- aan iemand anders als je ergens aanmeert met jouw schip?' vroeg ze zo subtiel mogelijk, terwijl ze met haar hand langs een gewoven wandkleed gleed en rustig door liep zonder over haar schouder te kijken.

'Wanneer is het de laatste keer dat je in het kamp bent geweest?' vroeg Arlo benieuwd. Hij wist dat Nuria's familie zo eens in de paar jaar langs kwam. Haar ouders hadden er namelijk beiden een groot deel van hun jeugd gespendeerd en Marcus Hoster was natuurlijk ooit de Generaal geweest. Samuel was voor zijn lange zeereis ook nog een keer langs gekomen. Hij had Arlo toen verteld dat het voor 'zaken' was geweest, maar Arlo was er van uit gegaan dat er een soldaat zijn oog had getrokken. 'Dat klinkt prachtig. Ik zou het graag eens zien.' Hij liep maar snel genoeg door om hopelijk wat van het ongemak van zich af te lopen, maar Nuria vroeg toch door. Hij wist niet zo goed wat voor antwoord hij moest geven. Al zijn kameraden bleven hem er maar aan herinneren dat hij wat plezier op moest zoeken of als hij dat niet zag zitten dan tenminste wat comfort en warmte. Arlo had er al langer moeite mee om uit te leggen dat hij het niet erg vond in zijn eentje de havens die ze bezochten te verkennen of om in alle rust op het schip achter te blijven. Maar hij wist ook dat dat niet het hele verhaal was. Roshan had hem eens gevraagd waar hij bang voor was. Hij wilde het antwoord niet aan zijn zus geven. 'Niet- niet echt. Ik zou iemand graag eerst willen leren kennen en daar hebben we zelden genoeg tijd voor.' Arlo sloot niet uit dat er nooit tijd voor was geweest. 'Dit zijn enkele van de slaaphutten,' zei hij toen ze plots al voor de deuren stonden. 'Er is een grote slaapruimte verderop, maar deze hutten zijn voor twee of vier of zes mensen.' Hij opende een van de deuren en liet de krappe hut met stapelbedden zien.

Nuria dacht na over Arlo's vraag. 'Ik denk dat de laatste keer tijdens Roshans jaardag van vorige winter is geweest. Toen was jij op reis,' legde ze met een bescheiden glimlach uit. Ze had Arlo op dat moment gemist, vooral door de verhalen die de familie Barnes tijdens het diner op tafel bracht over Arlo. In elk verhaal kwam hij er goed uit, in tegenstelling tot de verhalen over Matheo en Roshan. 'Op dat moment stonden de bloemen in jullie tuin helaas niet in bloei. Jouw moeder heeft wel beschreven hoe mooi het er in de lente en zomer uit ziet,' vertelde Nuria enthousiast. Ze hoopte deze zomer in de drukte van de taverne wel een moment te vinden om langs te komen. Tegelijkertijd probeerde ze Arlo bij te houden in de gangen van het schip. 'Arlo, ik-' Ze probeerde te zeggen dat hij niet hoefde te antwoorden en dat ze de vraag niet had moeten stellen, maar hij was haar al voor met een antwoord. Verwonderd en vooral ook begripvol keek ze vervolgens naar zijn rug en achterhoofd, terwijl hij maar door bleef lopen. 'Ik begrijp het,' probeerde ze hem gerust te stellen. 'Ik- ik ben het er mee eens. Ik leer ook graag iemand kennen en-' Abrupt stopte hij met lopen en zo zag ze dat ze voor de deuren naar de hutten stonden. Nadat Arlo één van de deuren had geopend, glipte Nuria langs hem en keek ze zo nieuwsgierig rond. Ze pakte haar notitieboek en natte veer uit haar zak en nam plaats op één van de bedden. 'Ik was- Mijn hoofdpersonage heeft een scene in één van deze hutten,' legde ze blozend uit, waarna ze enkele aantekeningen nam en schetsen maakte. Vervolgens liet haar eerdere vraag haar nog steeds niet los. 'Het spijt me dat ik dat aan je vroeg. Dat was onbeleefd en ik wilde er zeker geen oordeel aan geven.'

Arlo probeerde zoals eerder op de kade de hut door Nuria's ogen te bekijken. Het leek hem maar weinig voor te stellen, maar tegelijkertijd moest ze dit ook voor haar schrijven wel erg waardevol vinden. Hij vroeg zich af op wat voor details hij haar kon wijzen om haar te helpen, vooral toen ze haar schrijfblok erbij had gepakt. 'Wat voor rol heeft jouw hoofdpersonage op haar schip?' vroeg Arlo benieuwd terwijl hij tegen het bed waarop ze zat leunde. Hij keek zo de ruimte weer rond. Gelukkig was het een stuk opgeruimder nu de meeste matrozen aan een tijd aan land waren. Na weken op zee konden de hutten er nogal chaotisch uitzien, tot de kwartiermeester het zag dan. Hij liet haar zwijgend zien hoe ze veel van hun spullen op konden bergen in kisten die vastgetimmerd zaten aan de vloer onder het bed en dat er ook haken in de muur zaten om andere spullen aan vast te maken. Het gaf hem iets op te focussen terwijl hij Nuria's woorden in zich op nam, maar hij draaide zich naar haar om om een antwoord te geven. 'Het is niet erg. Je bent niet de enige die het vraagt.' Zijn familie, bijvoorbeeld, vroeg hem al regelmatig de oren van het hoofd over zijn avonturen die hij nu vast moest hebben als zeeman. Arlo fronste en wreef langs zijn baard. 'Ik zou het vervelend vinden iemand achter te laten, om weg te gaan,' zei hij toen toch om de angst die hij al vaker in zijn hoofd gehoord had uit te leggen. Hij verbaasde zichzelf niet meer dat hij zo eerlijk was tegen Nuria. Haar interesse was niet zoals dat van zijn kameraden, noch dat van zijn familie. Hij kon haar oprechtheid enkel beantwoorden met eerlijkheid. Arlo wees naar haar veer en papier. 'Is er iets anders dat je graag zou willen zien?'

Nuria schreef driftig in haar notitieblok en maakte de nodige aantekeningen. Het leven van haar hoofdpersonage op het dek en op de plekken die ze bezochten had ze al goed uitgewerkt, maar het domestische leven benedendeks had ze lastiger gevonden om te beschrijven. Tegelijkertijd bleef ze zich bewust van Arlo en zijn blik. 'Ze is nog een schipper,' glimlachte ze, 'maar eentje met een affiniteit voor de geneeskunst en tegelijkertijd een verlangen naar avontuur en gevechten. Mijn oma Eileen is de inspiratie voor de geneeskunst en het vechten- De overeenkomsten zijn te groot met het leven van Syd en Robyn om die inspiratie te ontkennen.' Bij elk bezoek van Syd kon ze de oren van het hoofd praten van de Kapitein en vooral alle vragen die ze stelde dreef Syd nog weleens tot waanzin. Toch kreeg ze altijd erg waardevolle inspiratie en ideeën uit de gesprekken. Toen Arlo verder sprak na haar vraag, keek ze naar hem op en hield ze zijn blik vast. Het speet haar dat iedereen er altijd maar naar vroeg en zij nu ook in dat rijtje hoorde. Toch gaf het ook enige uitleg aan het feit dat Samuel haar zo stimuleerde om een avance aan te gaan met de man en hij er zo zeker van was dat er geen andere vrouw in het spel was. 'Dat begrijp ik volkomen, Arlo,' stemde ze in, waarna ze naar haar notitieblok keek. Zou het betekenen dat hij ook niets met haar wilde omdat hij toch weer wegging? Toen hij vroeg of ze nog iets anders wilde zien, schudde ze kort haar hoofd en gebaarde ze dat hij ook plaats kon nemen. 'Ik stel je eerlijkheid enorm op prijs, Arlo. En daarom wil ik je ook op het hart drukken dat als Samuel iets heeft gezegd over- over jou en mij, dat je het gewoon kan negeren. Hij wil altijd de koppelaar spelen en-' Ze bracht dit onderwerp op om verder ongemak te vermijden. Want als Samuel ook de koppelaar speelde tegenover Arlo, maar hij toch geen relaties aan wilden gaan, dan konden ze maar beter dit uit de weg hebben. 'Maar ik wil je niet in een ongemakkelijke situatie brengen.'

Arlo luisterde aandachtig naar de omschrijving die Nuria gaf van haar hoofdpersonage. Hij vroeg zich af of ze ook iets van zichzelf in de schipper had gestopt. Hij hoopte in ieder geval dat er iets van haarzelf was dat ze graag met haar personage deelde. Hij las graag, maar voor het op papier zetten van zijn avonturen of gedachtes had hij niet veel talent. Hij bewonderde Nuria dan ook dat ze zo gepassioneerd leek en zo veel toewijding stak in haar werk. Misschien had ze dat ook wel van haar vader gezien en geleerd. Arlo was zelf ook erg dankbaar voor het voorbeeld van zijn eigen ouders die behalve hun toewijding aan hun familie ook hadden laten zien hoe betrokken ze waren bij hun werk en daar veel voldoening uit haalden. Hij twijfelde even, maar ging toen toch op hetzelfde bed als Nuria zitten en bekeek haar handen die even bezig leken als Arlo's gedachtes. 'Nuria,' probeerde hij nog om haar te verzekeren dat hij het echt niet erg vond. 'Ah,' besloot hij woordenloos nadat ze uitgesproken was. 'Noch zou ik jou ongemakkelijk willen maken.' Samuel had inderdaad geopperd dat Arlo best eens een zet mocht doen naar zijn zus, omdat ze volgens hem met interesse naar hem gevraagd had. Arlo begreep nu echter dat zijn vriend te hard van stapel was gelopen, zoals hij met zijn eigen romances ook wel eens deed. Hij had zijn handen op zijn knieen gelegd terwijl hij naar de vloer tuurde. 'Maar ik ben blij dat ik je kan helpen met je boek.' Arlo stond op en stak zijn onrustige handen in zijn zakken. 'Zal ik met je terug wandelen?'

Nuria keek Arlo afwachtend aan na haar openbarende woorden. Ze wist niet wat ze gedacht had dat hij zou zeggen of reageren: dat ze ongelijk had, dat het bij haar anders was of dat hij weldegelijk een poging wilde doen. Maar dat deed hij niet. En zij ook niet. Zulke verhalen kwamen enkel voor in haar hoofd en op haar papier. Zelfs haar vader schreef niet van die onrealistische verhalen. En ondanks dat ze ongemak wilde voorkomen, was er een flinke spanning in de lucht te voelen. 'Je hebt me enorm geholpen, Arlo, en ik vond het erg leuk om zo de middag met jou te spenderen,' zei ze eerlijk met een hartelijke glimlach. 'En misschien moeten we inderdaad huiswaarts keren. Eet je vanavond mee?' Nuria voelde hoe haar schouders hingen, maar er ergens ook een rust over haar heen kwam. Ze had vrede met een vriendschap met Arlo na zijn uitleg over het niet willen achterlaten van een partner. Dat zou wel de realiteit zijn als Nuria in Tyrosh zou blijven en Arlo op zijn scheepsreizen ging.

Arlo deed zijn best de glimlach van Nuria te beantwoorden met een van hemzelf. Ze was altijd al aardig tegen hem geweest, de keren dat hij de taverne had bezocht of wanneer zij naar het kamp was gekomen met haar familie. Een vriendschap leek hem dan ook niet misplaatst. Wat had het bovendien voor nut als hij over een paar weken vertrok? Arlo had een bewuste keuze gemaakt toen hij de zeevaart in was gegaan dat hij niet de rivieren zou bevaren of dicht bij de kust wilde blijven. Dat had ook zo zijn consequenties. 'Ik geloof dat mijn moeder inderdaad voorgesteld had om allemaal samen in de taverne te eten vanavond.' Ze had altijd met veel enthousiasme het plan om samen dingen te doen. Arlo hoopte maar dat Matheo en Roshan niet 'perongeluk' andere plannen hadden gemaakt of als de borden al leeg waren pas aan zouden schuiven. De teleurstelling die het hun moeder gaf kon Arlo maar moeilijk slikken. Arlo had de deur voor Nuria geopend en was haar vervolgens voor gegaan om haar het schip af te leiden. Hij nam extra moeite om haar de valreep over te helpen. Gelukkig was de haven op dat moment rustiger en stonden ze zo weer voor de Eenbenige Krijger. Arlo excuseerde zichzelf daar om nog wat boodschappen te doen en zo hopelijk zijn nieuwsgierige vrienden of familie te vermijden.

Nieuw

Arlo zat met een nerveuze blik op zijn gezicht aan de hoek van de bar. Niet veel eerder had Syd hem hier opgezocht om nieuws met hem te delen. De storm die hen langer dan verwacht aan wal had gehouden, zou eindelijk aan de Tyroshi kust voorbij trekken. Dat maakte het pad eindelijk vrij voor de missie van Kapitein Einar. Syd had Arlo instructies gegeven om zich de volgende dag vroeg in de ochtend te melden zodat ze de laatste voorbereidingsfase konden starten. Voor zijn vorige reizen was hij ook nerveus geweest als de vertrek dag plots naderde, maar hij was toen vooral ook enthousiast geweest om Tarth voor even te verlaten en andere landen te mogen bezoeken. Ditmaal bracht erg andere gevoelens naar boven. Arlo zag Samuel aan hem voorbij lopen met een vol dienblad. Hij had al een paar keer geprobeerd zijn vriend te onderscheppen, maar hij was te druk aan het werk geweest. Hij was dus maar aan de bar blijven hangen terwijl hij zijn handen stevig om zijn mok met cider had geklemd. Het zou hem goed doen het eerst aan zijn vriend te kunnen vertellen. Arlo zag er namelijk erg tegenop om het als eerste aan Nuria te moeten vertellen. Hij had heel erg van haar aanwezigheid genoten, of ze nou met zijn twee”en waren of in een groep. Ze waren nu al een paar weken op afspraakjes geweest, of spendeerden tijd in de taverne met Samuel en andere vrienden en familie. Zijn gevoelens waren alleen maar gegroeid, wat hem nerveuzer had gemaakt om dat met Nuria te delen. Sterker nog, hij had het onderwerp vermeden waar hij kon. Maar de tijd begon nu wel erg te dringen.

Hugo, de kok van de taverne, was noodgedwongen die ochtend naar huis gestuurd door Nuria's moeder. Hugo had flink zijn maag leeg gespuugd in één van de emmers die rond slingerden in de steeg naast de keuken en had niet meer efficiënt kunnen werken. Dat had wel betekend dat Nuria in had moeten springen tot één van de andere koks opgetrommeld was om de dienst van de ander over te nemen. Ze hadden al geen grote keuze aan medewerkers en personeel, dus had Nuria ongeveer op haar knieën gezeten om Isa, de andere kok, te bedanken. Het maakte dat Nuria voor het eerst die dag haar gezicht kon tonen in de taverne. In de weerspiegeling van één van de pannen had ze nog net haar ogen kunnen droog deppen, die waterig waren geworden door het snijden van vele uien, en ze dankte de Goden dat ze dat gedaan toen ze Arlo aan de bar zag zitten. Als vanzelf werd ze warm in haar gezicht en liep ze op hem af om hem over de bar heen een kus op de wang te drukken. 'Arlo, wat fijn om je te zien,' zei ze eerlijk, waarna ze met haar onderarmen op de bar leunde en zo geïnteresseerd naar hem keek. Ze hoorde nauwelijks dat ze alweer aan het werk werd gezet door haar collega's. 'Hoe gaat het? Kan ik je nog iets aanbieden naast jouw cider?'

Arlo besloot zijn vriend voor nu maar niet verder lastig te vallen. Het leek hem beter zijn mok leeg te drinken en later terug te komen. Hij kon beter zijn tijd benutten om zijn familie een brief te sturen dat zijn vertrekdatum bekend was. Misschien kon hij deze vandaag nog op de post krijgen. Arlo wilde net de laatste slok opdrinken, toen hij Nuria de keuken uit zag komen en hij verrast aan zijn kruk vast geplakt bleef. 'He, ik wist niet dat je aan het werk was vandaag.' Hij nam haar kus met rode wangen aan en nam glimlachend haar voorkomen in zich op. Ze had overduidelijk al even in de keuken gestaan. 'Oh, nee, ik was eigenlijk net-' Arlo wist niet wat voor smoes hij kon verzinnen. Hij was nooit goed geweest met liegen. Niet zoals zijn broer en zus. 'Kan ik misschien helpen? Samuel heeft ook nog geen tel stil gestaan sinds ik hier zit.' De afgelopen weken had hij wel eens vaker geholpen wanneer het nodig was. Hij was niet erg goed met een dienblad volle glazen, maar hij droeg graag de afwas heen en weer of sjouwde bevoorradingen naar de keuken uit de kelder. Hij had een keer met Nuria's moeder in de keuken gestaan, maar ze had al snel gezien dat hij er niet erg goed op zijn plek was en had alles zelf gedaan terwijl Arlo zijn best deed haar borden aan te geven of ingredienten van de planken te tillen. Het had hem aan zijn moeder doen denken als ze weer eens druk in de weer was in de keuken toen hij net bij zijn familie was komen wonen. Arlo keek dan vanaf een kruk mee en had zo geleerd hoe alle ingredienten in het Tarthiaans heetten. Later was hij uit gewoonte vaak nog bij haar komen zitten zodat ze over van alles en nog wat tegen hem kon kletsen. Hij miste haar en zou haar nog langer moeten missen. 'Er moet wel iets zijn wat ik kan doen?' Arlo was al opgestaan van zijn kruk en begon zijn mouwen alvast op te rollen.

Nuria rolde glimlachend met haar ogen als reactie op zijn woorden. 'Ik hoor ook eigenlijk niet te werken, maar Hugo werd vanochtend ziek. Ik moest dus bijspringen in de keuken.' Ze had zo in een flow van woorden gezeten van haar boek dat ze bijna vloekend de trap af was gelopen om te komen helpen. Echter, nu ze Arlo zag, had ze helemaal geen behoefte meer om zich op te sluiten in haar kamer. Ze legde een vaatdoek over haar arm heen en glimlachte dankbaar om het aanbod van Arlo. 'Als je het zo aan biedt...' Ze gaf ook een vaatdoek aan Arlo en zette een aantal natte glazen op de bar neer. 'Maar ik ga je niet net zoals vorige week de hele taverne door sturen met zware dienbladen! Nu kan je gewoon aan de bar blijven staan.' Zelf zou ze zo nu en dan wat te drinken in schenken voor gasten en dan kon Arlo mooi de vaatwas drogen met zijn doek. 'Maar dan moet je wel aan mijn kant van de bar komen staan.' Haar ogen waren even blijven rusten op zijn ontblote en gespierde onderarmen... Ze pakte zichzelf echter weer snel bij elkaar en tapte alvast een mok vol cider vol. 'Ik had jou trouwens hier ook niet verwacht. Had je een afspraak met mijn broer?'

Arlo hoorde met enige zorg aan dat de kok ziek was geworden en dat dus blijkbaar de plannen in de war had gegooid voor Nuria. Het zou vast niet geholpen hebben dat het ook ongewoon druk was voor deze tijd van de dag. Arlo nam de doek van Nuria aan en glimlachte. 'Je weet dat ik dat niet erg vindt. Ik ben het erg gewend dingen te sjouwen en nu ik dat een stuk minder doe op het schip, kan ik het hier wel wat extra doen.' Hij had veel geleerd de afgelopen weken over het navigeren op zee en wat nog meer. Het had zijn ogen geopend naar hele andere mogelijkheden op het schip. Arlo luisterde gewillig naar Nuria en liep om de bar heen om naast haar te komen staan. Daar pakte hij en glas op en begon deze zorgvuldig te drogen. Hij keek opzij na haar vraag voor hij het droge glas achter haar op zijn plek zette en aan het volgende begon. 'Ik had een afspraak met Syd,' vertelde hij terwijl hij Nuria's blik stug vermeed. Arlo had verwacht dat ze samen wat zouden eten terwijl ze kaarten door zouden nemen of de notities van de reis. Syd had al snel door gehad dat Arlo erg veel tijd in de taverne spendeerde en die zat hier zelf ook graag voor het gezelschap en goede eten, dus hadden ze veel van hun afspraken hier gepland als deze niet noodzakelijk op het schip gehouden moesten worden. Hij had met veel plezier ook al een paar keer met zijn tante en Syd samen de avond in de Eenbenige Krijger gespendeerd. Uiteindelijk was het maar een kort gesprek geweest dat ze hadden gehad. Veel viel er niet te zeggen, er restte alleen veel te doen. Arlo gleed met zijn doek langs de rand van nog een glas en keek toen Nuria pas weer aan. 'Heb je nog wel kunnen schrijven vandaag?' Hij meende zich te herinneren dat ze gezegd had dat ze aan haar boek wilde werken.

Nuria luisterde geïnteresseerd naar de uitleg van Arlo. 'Met Syd?' vroeg ze, duidelijk vragend naar meer informatie en uitleg. Maar die kwam niet en daarbij kon hij niet eens haar benieuwde blik ontmoeten. Ze hadden vast allerlei geheimen dingen besproken, zoals Diane ook vaak genoeg deed, en Saul vroeger ook. Ze besloot dus maar een volgende klant aan de bar te helpen en enkele ciders in te schenken. Ook genoeg glazen en mokken werden terug gebracht, dus ze waren allebei te hard aan het werk om een goed gesprek vol te houden. Echter ging er op een gegeven moment een grote groep matrozen weg, waardoor de rust enigszins terug keerde. Ze schudde haar hoofd als antwoord op zijn vraag. 'Maar weinig. Terwijl ik zoveel inspiratie heb!' mopperde ze goedbedoeld. Ze hoopte vanavond nog enigszins de inspiratie in haar hoofd weg te kunnen schrijven. Op momenten dat ze zoveel goede ideeën had kon ze altijd maar slecht slapen. 'Weet je- Heb je al meer gehoord over jouw reis?' vroeg ze voorzichtig. Het was een realiteit die boven hun hing.

Arlo was enigszins opgelucht dat er niet veel tijd was voor Nuria om door te vragen naar zijn gesprek met Syd. Het voelde altijd zwaar om te weten wanneer hij vertrok en die informatie te moeten delen met familie of vrienden. Hij wist niet goed of het zijn eigen reactie was die hij vreesde als hij vertelde dat hij zou vertrekken of juist het antwoord dat hij kreeg van de mensen om wie hij gaf. Arlo bleef flink aan de gang om genoeg schone glazen gereed te hebben voor de bestellingen die Nuria kreeg. Hij nam hier en daar wat stapels borden of kommen aan van Samuel die plots verschenen was en bracht ze dan de keuken in. Maar uiteindelijk stond hij weer aan Nuria's zijde met een theedoek in zijn handen. Hij glimlachte als vanzelf nu ze over haar inspiratie sprak. Het deed hem aan zijn zuster denken die soms ook ineens verdween als ze een idee had gekregen voor een object dat ze direct in elkaar moest zetten voor het haar hoofd uit verdween. 'Ik hoor graag je idee'en, dan kan ik je misschien helpen ze verder te vormen of onthouden?' Arlo luisterde maar al te graag naar de verhalen van Nuria. Zijn schouders hingen echter bij haar volgende vraag, vooral omdat het hem bezonk dat hij snel genoeg niet naar haar verhalen zou kunnen luisteren. 'Dat was waarom Syd hier was,' gaf hij toch maar zacht toe. Hij kon niet doen alsof er niets aan de hand was. 'De storm is gaan liggen. We zeilen de haven uit zodra de laatste vracht is geladen en de bemanning gereed is. Dat zal hooguit drie dagen duren.' Alles had al klaar gestaan voor de reis. In de planning waren ze bijna een week geleden al vertrokken, maar zoals altijd met zeereizen kon er veel tegen zitten. Arlo had het dit maal niet erg gevonden dat het vertrek uitgesteld werd.

Nuria kreeg energie van zowel Arlo die zo hard naast haar werkte als de gasten die het erg naar hun zin leken te hebben. De drank vloeide dus ook flink en daarnaast werd er veel eten besteld. De drukte was erg gewenst nadat het de laatste dagen zulk slecht weer was geweest en daardoor ook veel mensen thuis waren gebleven. Ze glimlachte dankbaar om het aanbod van Arlo. 'Nou, ik zat er eigenlijk aan te denken om mijn heldin te laten aanmeren bij één van de eilanden van de Zomereilanden. Daar leert ze dan de kunst van het diepzeeduiken om parels te vangen,' vertelde Nuria geïnspireerd. Het deed haar denken aan de verhalen die Diane vroeger had verteld over haar eigen jeugd en wat men zo al deed op de Zomereilanden. Ze droomde vaak weg bij het idee van witte stranden, palmbomen en helder blauw water. Die droom knapte echter al snel kapot. 'Drie dagen?' riep ze uit, waarna ze gegeneerd haar hand voor haar mond sloeg. Er keken enkele gasten haar kant op, maar die schonken haar al snel geen aandacht meer. Nog steeds in complete verrassing keek Nuria op naar Arlo. Natuurlijk had ze geweten dat hij vroeg of laat zou vertrekken, maar- Ze hadden het de laatste tijd zo leuk met elkaar gehad dat ze die gedachte ver weg had gedrukt. Elke dag was er weer eentje meegenomen, waarin ze hun relatie en hun gevoelens naar elkaar konden ontdekken. Ze had zichzelf nog zo voorgenomen om rustig en kalm op het nieuws te reageren, maar dat lukte haar niet. Met een zachte verontschuldiging legde ze de glazen neer op de bar en liep ze haastig door de taverne heen, om vervolgens de trap omhoog te nemen, zodat hij de emotie op haar gezicht niet zou zien.

Arlo schrok evenzeer van Nuria’s reactie en keek met een frons toe hoe ze naar hem op keek met nogal een aangeslagen blik. Hij opende zijn mond om iets te zeggen – wat dan ook – maar kwam niet uit zijn woorden. Wat viel er nou te zeggen? Dat dat een fout was, had Arlo echter even snel door toen Nuria zich plots verontschuldgide. Hij keek haar bezorgd na en bleef alleen achter aan de bar. Er was plots niemand die de klanten hielp, dus iet wat onhandig deed hij zijn best een groep mannen te helpen. Hij was al niet erg goed in het tappen van bier of cider, maar terwijl hij poogde te bedenken wat hij allemaal wel niet tegen Nuria wilde zeggen ging het al helemaal fout. Pas toen Samuel door had dat de bar niet meer kundig bemand werd, nam zijn vriend het tot zijn opluchting over. Arlo gaf niet veel uitleg maar verontschuldigde zich ditmaal op zijn beurt bij Samuel. Hij liep de taverne door om de trap op te gaan en vond zijn weg naar de vertrekken van de familie. Eenmaal in de hal bleef hij kort besluiteloos staan en raapte zijn moed bijeen om op de deur van Nuria’s kamer te kloppen. ‘Nuria,’ zei hij tegen het hout terwijl hij een hand tegen de deurpost zette voor steun. ‘Kan ik- Het was niet mijn bedoeling het zo te vertellen. Het spijt me.’ Zuchtend liet hij zijn blik naar de vloer glijden en wreef gefrustreerd langs zijn nek. Arlo dacht niet dat hij de juiste woorden had om te omschrijven dat zijn naderende vertrek een conflict voor hem vormde en of Nuria dat uberhaupt wel wilde horen.

Nuria was in alle emotie de trap opgerend, maar twijfelde nu in de gang wat ze moest doen. Ze was gegeneerd dat ze zo weg was gerend van Arlo. Ze hadden namelijk allebei geweten dat dit moment er aan had zitten komen. Nuria had echter niet kunnen voorspellen dat ze zo geëmotioneerd op het nieuws zou reageren. Omdat ze Arlo na haar opwelling niet meer onder ogen durfde te komen, besloot ze uiteindelijk maar naar haar kamer te gaan. Hij zou vast snel afdruppelen en dan kon ze weer naar beneden toe om haar werk te hervatten. Ze zou later vanavond wel de toorn van haar broer horen. Nuria was op de rand van haar bed gaan zitten en keek naar alle volgeschreven papieren die ze op de muur van haar kamer had vast gemaakt. Ze was nooit een hele chronologische schrijver geweest: ze had vlagen van inspiratie en schreef dan lukraak een deel van haar boek. Dat kon zowel het begin of het einde of alles daar tussen zijn. Ze had bijna weer haar veer opgepakt om verder te schrijven, toen ze opschrok van geklop aan de deur. Het was Arlo. Natuurlijk was haar trouwe vriend haar gevolgd. Nuria was inmiddels opgestaan om dichter naar de deur te lopen en uiteindelijk de deur op een kier open te doen. 'En het was niet mijn bedoeling om zo te reageren. Ik- ik ben natuurlijk blij voor jou. Ik weet hoe graag jij weer op zee wilde gaan.'

Arlo keek met ingehouden adem naar de deur en wachtte zo af of Nuria hem zou negeren of naar hem toe zou komen. Hij stapte snel naar achteren toen ze inderdaad op zijn verontschuldiging reageerde. Hij zuchtte en liet zijn ogen weer naar de vloer dwalen. 'Ik begrijp het als je boos bent.' Arlo had haar gezicht nog niet in zich op durven nemen. Hij vreesde wat hij daar zou zien. Het was namelijk niet eerlijk dat hij zo veel van haar tijd ingenomen had de afgelopen weken en hij er nu plots vandoor ging. 'Ik kijk er ook naar uit om op het schip te zitten. We bereiden het nu al zo lang voor, maar-' Arlo had de laatste weken een erg vol gevoel gekregen van zijn nieuwe taken onder de ploeg van Kapitein Einar en de nieuwe verantwoordelijkheid die het met zich mee droeg. Dat was echter niet het enige dat zijn huidige verblijf in Tyrosh zo vervullend had gemaakt. Hij had overdag met veel passie aan de zijde van Syd gewerkt en veel geleerd om dan in de avond de taverne te bezoeken en daar met zijn vrienden bij te praten en Nuria aan het werk te zien. Op zijn vrije dagen had hij Nuria gevraagd om een ander deel van de stad met haar te zien, of om een nieuw stuk van haar boek te bespreken of om simpelweg samen naar de haven te lopen en daar iets lekker te eten. Arlo was zich er erg van bewust dat dit niet meer hetzelfde zou zijn als hij na een lange zeereis terug kwam. 'Van mij had de storm langer mogen blijven rondhangen,' zei hij toen zacht, met zijn blik nog altijd op zijn voeten gericht.

Nuria keek Arlo nog even aan door de kleine opening van de deur, om vervolgens de deur wijder open te maken. Met een handgebaar nodigde ze Arlo uit in haar kleine, maar knusse kamer. Er paste niet veel meer dan een kast, bureau en bed. De muren waren echter bedekt met papieren vol met tekst. Zo probeerde ze de chronologie in haar verhaal te houden, gezien ze geen chronologische schrijver was. 'Boos?' Ze schudde glimlachend haar hoofd. 'Maak je geen zorgen, ik ben allesbehalve boos. Ik- Het nieuws overrompelde me simpelweg. Ik zou nooit boos kunnen zijn op jou.' Ze was op de rand van haar bed gaan zitten en keek zo op naar Arlo. Hij ontmoette echter haar blik niet. Hij bleef maar naar zijn voeten kijken. 'Van mij had de storm ook langer mogen blijven rondhangen,' zei ze ook zacht en oprecht. Ze wilde hem echter niet schuldig laten voelen. 'Maar als je terug bent, dan- dan zorg ik dat er een bord vol met heerlijk eten klaar staat! En een volle mok cider. Of wijn. Of bier. Wat jij maar wilt.' Ze dacht er maar niet over na hoe lang hij wel weg zou zijn. Ze wilde bedenken dat alles hetzelfde zou zijn als hij terug kwam, maar dat was een illusie. 'Neem jij iets voor mij mee van alle verre landen?' vroeg ze hoopvol.

Arlo twijfelde even, maar stapte toen toch de kamer van Nuria in. Pas toen ze aangaf dat ze niet boos was en ze eveneens een langere storm niet erg had gevonden, keek hij enigszins verward naar haar. Ze reageerde helemaal niet zoals hij verwacht had. Het bracht een voorzichtige glimlach terug op zijn gezicht. Haar vraag gaf hem zelfs iets meer zekerheid en liet hem plaats nemen naast Nuria op de rand van haar bed. Zijn benen staken ongemakkelijk uit en het bed kraakte enigszins onder zijn gewicht, maar hij probeerde dat te negeren om Nuria aan te kijken. 'Natuurlijk. Ik zorg dat ik genoeg plek heb in mijn bagage. Zou jij- Zouden we kunnen blijven schrijven? Ik kan je vertellen naar welke havens we gaan. Roshan schrijft me ook vaak als ik op reis ben. Ze weet welke steden postkantoren hebben waar ik langs kan gaan en-' Arlo stopte zichzelf en glimlachte verontschuldigend naar Nuria. Hij wilde niet te hard van stapel lopen en hij deed zijn best zijn hoop en verwachtingen in te perken. Roshan stuurde hem inderdaad brieven, maar na een tijdje werden dat er altijd minder juist wanneer hij een bericht van zijn familie en thuis goed kon gebruiken. Zijn blik was naar zijn handen gegleden die hij maar op zijn knieen had gelegd om ze stil te houden. 'Bedankt voor de afgelopen weken. Het voelt vreemd nu te vertrekken, maar ik ben blij dat ik deze herinneringen mee kan nemen.'

Nuria maakte plaats op haar bed zodat Arlo naast haar kon zitten. Het zag er komisch uit, want hij kon nauwelijks zijn lange benen kwijt. Haar focus daarop liet haar minder bewust zijn van het feit dat ze nu alleen op haar kamer was met een man. Roshan zou haar vast en zeker preuts noemen. Nuria twijfelde even, maar pakte vervolgens Arlo’s hand vast met haar beide handen en kneep er zacht in. ‘Ik zal je natuurlijk schrijven, Arlo,’ beloofde ze met een verlegen glimlach. ‘Ik zal ervoor zorgen dat er in elke haven waar je langs komt een brief op jou wacht. Ik zal je vertellen hoe het gaat met jouw familie en jouw vrienden en met mij en als jij het op prijs zou stellen, dan kan ik ook delen van mijn verhaal naar jou opsturen.’ Het maakte dat haar wangen warmer werden. Hij had tot op heden nog niet opgemerkt dat de geliefde van haar hoofdpersonage erg op hem gebaseerd was. ‘Schrijf jij mij dan ook? Over jouw avonturen en het leven op het schip?’ Nuria glimlachte vervolgens vertederd door de laatste woorden van haar vriend. ‘Ik ben ook blij met de herinneringen. En laten we nieuwe herinneringen maken als je weer terug bent.’

Arlo merkte dat hij zijn spieren flink aangespannen hield om rechtop te zitten en om zijn emoties onder controle te houden. De zachte hand van Nuria op de zijne, maakte dat hij nog nerveuzer werd. Haar tedere aanraking en woorden verlichtten echter de spanning en met een opgeluchte zucht wreef hij langs zijn nek. Met een dankbare glimlach kneep hij terug in Nuria's hand. 'Natuurlijk zou ik dat op prijs stellen.' Het bracht hem veel plezier dat ze hem vertrouwde met haar verhaal. Het was hem niet ontgaan dat ze dat maar met weinig mensen deelde. Zelfs Samuel klaagde wel eens dat Nuria hem te weinig van haar werk liet lezen of dat ze hun vader verkoos boven hem. 'Dat doe ik,' stemde hij met een glimlach met Nuria in. In tegenstelling tot eerder toen hij zijn blik maar niet van de vloer af had kunnen krijgen, had hij nu enkel en alleen oog voor Nuria. Hij had zich al regelmatig in haar ogen verloren en iedere keer had hij zich er aan herinnerd dat dat het enige was dat hij zichzelf kon veroorloven. 'Ik zal vanaf morgen erg druk zijn,' zei hij zacht. Hij gleed met zijn duim over de huid van haar hand. 'Ik beloof dat ik nog langs kom om gedag te zeggen, maar- maar meer tijd dan vanavond zal er niet zijn.' Hij zou haar gevraagd hebben mee te gaan naar de haven als het aanblik van de schepen hem momenteel niet te nerveus zou maken en eerlijk gezegd vermeed hij liever ook andere mensen nu. Nuria had en verdiende zijn aandacht. Arlo merkte dat hij als vanzelf naar zijn vriendin toe leunde, maar hield zichzelf toen in en vermeed plots haar blik. 'Sorry,' mompelde hij.

Nuria werd warm door de doordringende blik van Arlo en het gevoel van zijn strelende duim. Ze kon ook haar ogen niet van hem af houden. Het raakte haar tegelijkertijd dat vanavond de laatste momenten samen met Arlo zouden zijn voor een hele lange tijd. Zo had ze zich deze dag helemaal niet voorgesteld. Ze zouden nu dus al afscheid moeten nemen. Nuria voelde en zag ondertussen hoe Arlo dichter naar haar toe leunde. Ze stond op het punt om haar ogen te sluiten, maar op hetzelfde moment trok Arlo zich plots terug. Dat was hetgeen ze altijd deden: als de een ook maar enig initiatief toonde, was de ander wel verlegen of preuts genoeg om er niets mee te doen. Nuria wist echter dat als ze hem nu niet zou vertellen of tonen wat ze voelde, dat ze vervolgens manen - wellicht een volle lente - moest wachten om dat wel te doen. En dan kon het al te laat zijn. Toen hij zich dan ook verontschuldigde, schudde Nuria haar hoofd en boog zij naar voren om een tedere kus op zijn wang te drukken. Ditmaal was het langer dan voorheen en had ze ook haar hand losgemaakt om deze op zijn andere wang te leggen. 'Ik ga je heel erg missen, Arlo,' fluisterde ze dichtbij zijn oor.

Arlo wreef met zijn vrije hand over zijn been terwijl hij voelde hoe hij warm was van zijn eigen schaamte. Hij wilde opstaan van het bed, juist toen Nuria naar hem toe boog en hij verrast haar kus voelde. Verwonderd en met een kloppend hart hoorde hij haar zachte woorden aan. Hoe vaak had hij wel niet gedacht aan het moment waarop hij Nuria eindelijk kon kussen? Er hadden zich allerlei scenario's in zijn hoofd gespeeld, maar ook in het echt. Er waren meerdere momenten geweest waarophij gedacht had dat hij haar eindelijk kon tonen wat hij voelde, maar hij zichzelf ook teruggehouden had of had gevoeld dat het niet het juiste moment was. Maar wanneer zou het ooit het juiste moment zijn als hij over een paar dagen vertrok? Wat als er daarna weer een reis was? Arlo ontmoette Nuria's prachtige ogen weer en legde zijn hand op de hare. Met een ernstige blik op zijn gezicht haalde hij haar hand van zijn wang en drukte vervolgens teder zijn lippen tegen haar zachte huid. 'Ik jou ook,' gaf hij op dezelfde fluistertoon toe. Zijn borst groeide met ieder moment waarop Nuria aan gaf datze hetzelfde voelde: de spijt dat de storm niet was gebleven, het plezier van hun tijd samen en het komende gemis. Waar wachtte hij nog op? 'Nuria, mag ik je alsjeblieft kussen?' vroeg Arlo vervolgens terwijl hij al dichter naar haar toe boog en zo haar antwoord met ingehouden adem af wachtte.