De Eenbenige Krijger

Arlo zag de benieuwde blik van Nuria toen hij zijn familie genoemd had. Ze zouden pas de volgende dag een afspraak in het paleis hebben, en Arlo was eigenlijk niet van plan om met ze mee te gaan, maar hij had geen idee wat iedereen vandaag aan het doen was. Hij had zichzelf er echter wel van verzekerd dat ze niet in de taverne zouden zijn. Matheo was vast met de prins op stap en Roshan had altijd een hoop te regelen als ze in Tyrosh was (zowel persoonlijk als zakelijk). Van zijn moeder en tante had hij niets meegekregen, maar die zouden hem in ieder geval met rust laten. 'Oh, erg goed, zoals altijd niets te klagen,' zei hij snel wijzend naar zijn lege bord. Hij keek Nuria vervolgens beschaamd aan. 'Sorry, ik bedoelde niet-' Hij had geen idee hoe hij zijn blunder recht kon zetten. 'Leona voelt zich niet goed en loopt al een paar dagen thuis in een nachtjapon rond. Nu het winter is zijn er altijd meer zieke mensen,' verklaarde hij gehaast. Arlo hoopte dat ze niet gedacht had dat hij vond dat ze er slecht uit zag. Zijn rode wangen werden nog vuriger na haar vraag. 'Ik, eh-' Wat voor goede reden had hij nou om zo aan de bar te hangen? 'Mijn familie is er niet. Ik dacht dat Samuel aan het werk zou zijn vandaag,' loog Arlo ongemakkelijk ook al wist hij dat zijn vriend vandaag in de drukkerij bezig was. Ook daar had hij zekerheid over willen hebben. De broer van Nuria had veel te goed door gehad dat Arlo geinteresseerd was in zijn zus. 'Maar- maar ik hoopte jou ook te zien.' Het koste hem nogal wat moed om dat uit te spreken. 'Om te vragen of Samuel je wel mijn bericht had gegeven?'

Nuria probeerde zijn excuses weg te wuiven en geruststellend naar hem te glimlachen. Het was niet erg dat hij had gezien dat ze in nachtjapon stond en het was een normale reactie om te denken dat ze ziek zou zijn. 'Och, ik hoop dat Leona zich snel weer beter gaat voelen. Mist ze haar moeder niet?' Via Roshan had ze gehoord dat Leona altijd rondom haar moeder te vinden was. De verlegen en curieuze aard van het meisje stond niet erg open voor buitenstaanders. 'Samuel is in de drukkerij! Ik zal hem zeggen dat hij de volgende keer dat beter met jou moet communiceren, anders sta je hier voor niets te wachten.' Nuria voelde tegelijkertijd een gek gevoel in haar buik nadat Arlo toe gaf dat hij haar graag wilde zien. Ze deelde namelijk datzelfde gevoel: ze had hem ook graag willen zien. 'Samu heeft inderdaad jouw brief aan mij gegeven. Ik- ik zou nog heel graag jouw schip willen bezoeken. Het spijt me dat het er eerder niet van is gekomen,' zei ze eerlijk en vervolgende nieuwsgierig: 'Ga je binnenkort eigenlijk weer op reis?'

Arlo fronste ongemakkelijk nadat Nuria zo vriendelijk was om hem op zijn gemak te stellen. Hij zou deze hele ontmoeting al erg graag overnieuw willen doen. Hij knikte kort ter bevestiging. 'Het ging al beter toen we vertrokken, maar ze blijft niet graag achter. Vader is met haar thuis gebleven.' Arlo dacht niet dat hij mee was geweest was zijn jonste dochter wel gezond genoeg geweest om naar Tyrosh te reizen. Nu had hij tenminste een goede reden. 'Oh- oh natuurlijk. Ik zal hem wel verkeerd begrepen hebben,' maakte Arlo er maar snel van in de hoop dat het Samuel niet zou raken. Hij had sowieso al weinig moeite gedaan om zijn vriend op te zoeken. Hij wist dat Nuria ter sprake zou komen en Arlo vermeed dat voor nu toch liever. Opgelucht hoorde hij dat ze inderdaad zijn bericht had ontvangen. Hij glimlachte kort en keek naar de vloer onder hun voeten na haar vraag. Hij had het zijn familie nog niet verteld, voornamelijk omdat hij van zijn vader zowel als zijn zus had gehoord dat ze hem graag langer hier hadden, maar hij had al nieuw werk aangeboden gekregen. 'Er is in een maan een reis waar ik wellicht aan deel zal nemen, maar ik heb nog geen beslissing gemaakt.' Zijn blik gleed terug naar het gezicht van Nuria en aarzelend maar ook hoopvol keek hij haar aan. 'Ik was van plan vandaag naar de haven te gaan en het schip te bezoeken. Ik zou je niet van je schrijven of werk weg willen houden, maar misschien-' Arlo's stem dwaalde langzaam af en maakte de zin niet eens af terwijl hij Nuria's antwoord in spanning afwachtte.

'Ach, Samuel kletst heel veel, maar kan soms met heel veel woorden weinig zeggen. Waarschijnlijk was hij niet duidelijk genoeg,' stelde Nuria de grote man tegenover haar gerust. Nuria wachtte vervolgens in spanning af tot Arlo zijn zin af zou maken, maar ze begreep wat hij wilde zeggen. Enthousiast knikte ze. 'Ik ga graag met je mee naar de haven toe, Arlo.' In haar enthousiasme wilde ze al bijna de taverne uit lopen, tot ze zich besefte hoe ze er ook alweer bij stond. 'Maar, je zal mij wel een moment moeten geven om andere kleding aan te trekken,' merkte Nuria op, terwijl ze naar haar nachtjapon gebaarde. Ze zat al na te denken wat haar personages uit haar boeken naar een schip zouden dragen. Haar heldin was echter opgegroeid op schepen. Zij was niet zo klunzig of ongemakkelijk als Nuria was. 'Kan ik je in de tussentijd iets inschenken?' vroeg Nuria snel. Ze vond het vervelend dat Arlo op haar zou moeten wachten.

Arlo voelde dat er eindelijk een glimlach doorbrak op zijn gezicht toen Nuria zei dat ze graag mee ging. 'Ja?' vroeg hij nog ter bevestiging en knikte vervolgens begrijpelijk. 'Natuurlijk.' Hij schudde vervolgens zijn hoofd. 'Ik heb nog wat thee en schrijf in de tussentijd wel een brief naar Leona, dus neem je tijd.' Het noemen van zijn jonge zus had hem er aan herinnerd dat ze het vast leuk zou vinden om een brief uit Tyrosh te krijgen. Misschien kon hij zijn broer en zus nog wel zo ver krijgen om er ook iets aan toe te voegen. Ze waren soms zo druk met hun eigen leven dat ze minder aandacht aan Leo besteedden. Het verschil in leeftijd hielp misschien ook niet, maar Arlo had niet kunnen geloven hoe veel Leona gegroeid was. Ze was nog zo jong geweest toen hij vertrokken was en nu hielp ze hun moeder in het weeshuis terwijl ze zelf school ook nog af maakte. Arlo had met veel plezier naar haar geluisterd toen ze vertelde wat ze allemaal geleerd had en hoe het in het weeshuis ging. Het had hem ook erg de gemiste tijd doen voelen en een spijt dat hij misschien snel weer zou vertrekken. Arlo had uit de buidel die hij droeg zijn houtskool pen en papier gehaald. "ik wacht hier,' zei hij nog naar Nuria voor hij zich toen ze weg liep op zijn brief focuste.

Nuria knikte enthousiast als bevestiging en sprong vervolgens snel achter de bar om een kop stomende thee klaar te zetten. 'Geef me even, dan ben ik zo terug!' Nuria was zonder enige verdere opmerking van Arlo de trap op gestoven en trok kleding- na kledingstuk uit de kast. Ze vond het moeilijk wat ze aan moest doen. Ergens wist ze dat ze indruk op Arlo wilde maken, maar ze moest zich er ook aan herinneren dat ze naar het schip wilde om inspiratie op te doen voor haar boek. Uiteindelijk had Nuria gekozen om er... wereldwijs uit te zien. Alsof zij diegene was die zou vertrekken met een schip. Ze had een wijde broek van haar moeder aangetrokken met bretels en een witte blouse van haarzelf. Haar haren had ze uit haar gezicht gehaald via spelden en ze had dikke laarzen van haar broer geleend. Ze hoopte dat het in de smaak zou vallen bij Arlo, maar als ze het zelf mocht inschatten, voelde ze zich net de heldin van haar boeken. Dat gaf zelfvertrouwen. 'Ik ben klaar!' kondigde ze aan, terwijl ze de laatste traptreden af hobbelde en op Arlo af liep. Ze kon haar enthousiasme haast niet onderdrukken. 'Ik volg je graag naar de haven toe.'

Arlo was blij dat hij nog een moment had om zijn kalmte weer terug te vinden nu Nuria zich aan het omkleden was. Hij dronk dankbaar voor het warme comfort zijn thee op en schreef aan zijn zusje dat ze goed en wel aangekomen waren in Tyrosh. Hij beschreef kort waar iedereen mee bezig was en maakte er ook een punt van om voor zijn vader te noteren dat het rustig leek in de stad en ze tot nu toe met rust gelaten werden. Hij wist dat hij bezorgd zou zijn om de veiligheid van zijn kinderen en vrouw, zowel als zijn zuster. Arlo had het daarom ook zeker op zichzelf genomen om een oogje in het zeil te houden wanneer hij kon. Nadat hij de brief af had gemaakt, vroeg hij aan de serveerster wat het maal was waarvoor Nuria naar beneden was gekomen en liet vervolgens twee van de gebakjes in pakken om in zijn buidel te stoppen. Hij keek op toen hij plots de stem van Nuria weer hoorde. Met een glimlach nam hij haar enthousiasme in zich op en wees naar de deur. De Eenbenige Krijger lag bijna direct in de haven, dus ze zouden niet al te ver hoeven te wandelen. De haven kon echter zeker midden op de dag nog erg druk zijn. Arlo bleef daarom ook dicht bij Nuria in de buurt terwijl hij een weg tussen de mensen door vond. 'Wat was je aan het schrijven vandaag? Is het een nieuw hoofdstuk voor je boek?' vroeg hij benieuwd.

Nuria glimlachte toen Arlo meteen naar de deur wees. Het zou eindelijk gebeuren! Ze zou na al die tijd weer eens een schip bezoeken! En natuurlijk vond ze het ook leuk om met Arlo op te trekken. Ze volgende hem vervolgens naar buiten toe en liep samen met hem richting de haven. Nuria zorgde ervoor dat ze dicht bij Arlo bleef terwijl ze de drukke haven doorkruisten. Zelf zou ze nooit op dit uur van de dag in haar eentje de haven betreden, wetende dat het zo druk was en niet ongevaarlijk voor een vrouw. Ze knikte bevestigend op zijn vraag. 'Ik had plots inspiratie gekregen door mijn dromen,' zei ze uiteindelijk maar eerlijk. 'En toen kon ik niets anders dan meteen uit bed te beginnen met schrijven. Dromen vervagen zo snel.' Toen ze plots van opzij een onbedoelde zet kreeg, pakte ze Arlo's arm vast voor balans en keek ze hem enigszins nerveus aan. 'Zijn we er al bijna?' Ondanks dat ze goed was in de drukte van de taverne was ze minder op haar gemak in grote menigtes buiten.

Arlo merkte hoe hij als vanzelf door de haven bewoog. Het verraste hem steeds weer dat zelfs voor hij een schip op stapte, hij al voelde dat dit precies was waar hij op zijn plek was. Hij wist hoe de vissers met hun waren recht door de massa kruisten en dat de handelaren met hun waren je altijd aan probeerden te spreken. Arlo wist ze makkelijk af te schudden met een van zijn serieuze blikken, maar soms moest hij toch een opdringerige man of vrouw aan de kant duwen. Dat geduw bewaarde hij echter voor degene die een keuze hadden. De bedelaars en de kinderen die er ook rondliepen zou hij nooit van zich af werken op die manier. Hij herkende het harde werken van de zeelui die kisten en vaten door de haven sjouwden en maakte plek voor ze in solidariteit. Zelfs de vrouwen die verleidelijk het oog van een matroos probeerde te vangen, ontweek hij niet verlegen maar begroette hij met een zelfverzekerde knik van het hoofd. Het was hem dan ook ontgaan dat deze chaos niet voor iedereen makkelijk te betreden was. 'Lukt het je om die juist op papier vast te leggen?' vroeg hij bewonderend. Arlo keek naar Nuria's hand op zijn arm en pakte deze toen maar stevig vast. 'Bijna,' beaamde hij terwijl hij in de verte een stel masten aan wees. Ze moesten sowieso nog een paar grotere schepen voorbij komen voordat ze de Parelvinder tegemoet zouden lopen. Arlo nam Nuria verder de haven door tot ze eindelijk op de juiste kade stonden. 'Dat is het schip,' zei hij met trots.

Toen Arlo zijn hand op de hare legde, viel Nuria stil na haar gebabbel. Ze nam het gevoel van zijn grote, ruwe hand in haar op, om het niet te vergeten. Dit was te romantisch om niet op papier te zetten. Nuria haalde haar schouders ietwat verlegen op. 'Vroeger vond ik het moeilijk. Als ik mijn dromen niet meteen op papier zette, dan zouden ze vervagen. Soms stond ik daardoor 's nachts op om een veer en papier erbij te pakken, daarna ging ik zelfs slapen met een veer naast mij in bed. Maar soms ben ik nog steeds te laat en ben ik de droom vergeten. Het is een... onbetrouwbare techniek, maar het brengt wel veel inspiratie,' zei ze eerlijk, terwijl ze zich door Arlo ondertussen door de menigte liet leiden. Het hielp dat hij haar afleidde met spraak, want anders was ze allang claustrofobisch geweest in de mensenmassa. Toen ze uiteindelijk stil stonden en al een aantal prachtschepen waren gepasseerd, kon Nuria enkel met open mond naar het schip van Arlo kijken. Het was één van de grootste, maar ook indrukwekkendste, schepen van de haven. 'Hoeveel mensen werken hier wel op?' vroeg Nuria bewonderend.

Arlo luisterde geinteresseerd naar de manier waarop Nuria omschreef hoe ze zelfs 's nachts nog uit bed zou komen om iets op te schrijven. Hij kende niet veel mensen die zo creatief waren dat ze op ieder moment van de dag wel iets konden creeeren. Roshan kon soms ook zo zijn, dan had ze ineens een stuk hout of klei nodig om er een vorm mee te maken, een stuk van een nieuw ontwerp voor een schild of een kandelaar. Hij kon niet zulke creatieve dingen met zijn handen, noch dacht hij dat hij aanleg had om in zijn hoofd hele verhalen te schrijven. 'Waar haal je nog meer inspiratie vandaan?' Arlo keek op langs de romp van het schip, maar zijn blik gleed uiteindelijk naar Nuria om haar bewondering in zich op te nemen. Hij zal er zelf vast ook zo uit hebben gezien toen hij de Parelvinder voor het eerst tegen was gekomen. 'Als het nodig is, krijgen we haar in beweging met 20 paar handen, maar alleen als we al op zee zijn. Met normale bezetting zijn er tenminste 70 mensen bezig, zeker om de haven uit te komen met een brigantijn.' Arlo wees naar een kleiner schip, een schoener, dat verderop lag. 'Dat is de Noorderster, een schoener en het allereerste schip van Kapitein Einar, dat meestal meevaart. Die krijgen we met 5 man nog wel aan de gang.' Hij wist dat de Parelvinder het praalschip was. Het was het gevaarte dat de grootste indruk maakte en dat hielp om de handel mee uit te voeren, maar de Noorderster was het schip dat op de belangrijkste missies ging. Arlo had een groot deel van zijn tijd op zijn laatste reis op de schoener gespendeerd en hij hoopte daar ook te werken voor de volgende reis. Hij wist ook van een derde schip, een kotter, dat volgens wat geruchten verder van de Tarthiaanse kust lag. Hij had Syd er nog niet naar durven vragen, maar hij wist zeker dat de kotter gebruikt was om zijn tante terug naar Tarth te krijgen. Arlo had Nuria naar de valreep geleid en had haar hand met enige tegenzin los gelaten zodat ze hem voor kon gaan.

Nuria fronste lichtelijk, terwijl ze terug dacht aan de hoofdstukken die ze had geschreven. In haar verhaal bemanden veel meer mensen een schip in tegenstelling tot de werkelijkheid. Dit liet maar inzien dat het erg waardevol was om nu op een werkelijk schip te staan en de realiteit te aanschouwen. Ze was zo onder de indruk van de schepen dat ze maar weinig sprak en vooral veel om haar heen keek. Het was alsof ze elk detail in haar op wilde nemen. 'Ik haal inspiratie uit alles om mij heen,' zei ze uiteindelijk eerlijk als reactie op zijn eerdere vraag. 'Uit de gasten van de taverne, uit de boeken die ik lees en de verhaal die ik hoor en- en uit mijn eigen relaties met mensen.' Arlo had haar ook flink wat inspiratie gegeven voor één van de personages uit haar boek. Op welke manier kon ze niet gemakkelijk met hem delen. 'Je weet zoveel over de schepen,' merkte ze geïntrigeerd en benieuwd op. 'Wist je al op jonge leeftijd dat jij wilde varen?' Ze waren inmiddels dichter bij de Parelvinder aangekomen en enigszins aarzelend keek ze naar de valreep. Zo stabiel zag het er ook weer niet uit. 'Weet je zeker dat jouw maten het goed vinden als ik het schip bezoek?' vroeg ze om tijd te rekken.

'Samuel heeft me wel eens verteld dat je een personage op hem gebaseerd had, maar dat hij vond dat de man niet charmant genoeg was,' deelde Arlo grinnikend. Hij was altijd erg knder de indruk van het zelfvertrouwen maar ook de zelfspot van zijn vriend. Hij keek vervolgens naar zijn voeten toen Nuria zijn kennis opmerkte, maar ook naar de origine vroeg. Die vraag werd hem wel vaker gesteld. Meestal antwoordde hij kort en met de leugen dat hij als kind al niet weg te slaan was geweest bij de haven waar hij was opgegroeid. Maar Arlo voelde dat hij eerlijk kon zijn tegen Nuria. 'Het was een schip, een sloep om precies te zijn, dat me naar Tarth bracht. Die reis is geen fijne herinnering, maar het heeft wel mijn fascinatie met de scheepsvaart gestart.' Hij had zijn blik weer op Nuria gericht, enigszins in afwachting hoe ze op zijn eerlijke maar ook serieuze woorden zou reageren. Arlo had het Samuel nooit gevraagd, maar hij wist wel dat Nuria ook een vluchteling was geweest op zelfs nog jongere leeftijd dan hijzelf. Zijn moeder had regelmatig gesproken over Erin en dat zij en Hakeem zo verwelkomend waren geweest naar een jonge Nuria. Arlo had het niet als bijzonder opgemerkt in zijn jeugd, maar nu herinnerde hij zich dat hij wel degelijk benieuwd was geweest naar Nuria's ervaringen en of ze vergelijkbaar waren met de zijne. Net zoals hij in het kamp ook andere Quandaïse kinderen op had proberen te zoeken. Als hij er weer eens aan herinnerd werd dat hij geen echte Barnes zoon was bijvoorbeeld. Arlo merkte dat hij te veel fronste en dat Nuria aarzelde voor de waggele valreep. 'Het is geen probleem. Er is toch bijna niemand aan boord en het werk wordt pas over enkele dagen hervat ter voorbereiding op de volgende reis. Kapitein Einar geeft haar schepen regelematig een paar weken rust, is goed voor het schip en voor de ploeg.' Arlo stapte nu toch maar voor Nuria langs en keek over zijn schouder voor hij aan haar liet zien hoe ze het beste het hout over kon lopen en welke touwen ze vast moest houden. Zo ging hij haar alvast voor en wachtte geduldig aan boord tot ze ook de valreep over was.

Nuria glimlachte om de herinnering en haalde haar schouders op. 'Het is mijn verhaal en ik hoef er niemand tevreden mee te maken. Daarbij noem ik zijn naam niet, hij heeft helemaal zelf besloten dat ik dat personage op hem heb gebaseerd,' grinnikte ze zachtjes, terwijl haar ogen afgleden naar Arlo's gezicht. Hij droeg een enigszins afwezige blik sinds haar persoonlijke vraag over de schepen. Na zijn uitleg knikte ze dan ook begripvol. Ondanks dat ze nog heel klein was geweest toen ze de oversteek maakte, kon ze soms nog bepaalde geluiden, geuren of bewegingen associëren met de gebeurtenis. Haar ouders had ze niet lang daarna verloren. Helaas kon ze die twee mensen ook niet meer herinneren, tot haar eigen spijt. 'Het is mooi dat je jouw hobby tot werk hebt kunnen maken,' zei ze oprecht, terwijl ze toe keek hoe hij zelfverzekerd over de valreep liep. Hoe kon ze hem uitleggen dat zij juist een angst voor de zee had gekregen door de oversteek van Quandaï naar Tarth in haar jongere jaren? Uiteindelijk pakte ze stevig de touwen in haar beide handen vast en liep ze onzeker over het wiebelende hout heen. Ze moest moeite doen om niet misselijk te worden van de gedachte dat ze zo dichtbij het water was. Ze hoefde enkel te struikelen en dan... 'Arlo,' vroeg ze dan uiteindelijk ook om hulp met een wanhopige blik.

Arlo wist niet of het een goed idee was om Samuel steeds op te rakelen in hun gesprek, maar het stelde hem gerust dat hij en Nuria iets in gemeen hadden in de vorm van Samuel. En zijn adviezen klonken beter in zijn oren dan die van Matheo of Roshan. 'Het is inderdaad niet alleen werk,' stemde Arlo in met Nuria. 'Maar het is ook niet per se hobby en werk alleen.' Hij had op elk willekeurig schip in de Tyroshi haven kunnen leren hoe je een zeeman werd. Als het hem alleen om het varen was gegaan had hij waarschijnlijk een heel ander schip gekozen. Echter had Arlo deel uit willen maken van Kapitein Einar's ploeg in het speciaal. Het ging niet alleen om plezier of een passie, of zelfs het geld, en hij hoopte dat ook aan Nuria duidelijk te maken. 'Ik wilde per se met Kapitein Einar werken.' Hij ging er van uit dat ze genoeg wist over het werk dat Syd deed als Kapitein Einar dat hij niet verder uit hoefde te leggen wat hij daarmee bedoelde. Het gaf ook een andere wending aan waar zijn passie vandaan was gekomen. Hij had als 12-jarige goed door gehad wat voor leed de andere Quandaise vluchtelingen hadden doorstaan. Arlo deed zijn best om een bijdrage te doen en hun leven te verbeteren. Hij keek op toen hij de stem van Nuria hoorde. In eerste instantie wilde hij direct te hulp komen en haar als het ware de loopbrug over dragen, maar hij bedacht zich en leunde over de reling en stak zijn hand zo ver als hij kon naar haar uit. 'Niet naar beneden kijken. Focus op mijn hand. Het is maar een klein stukje.'

Nuria keek toe hoe Arlo zijn hand naar haar uit stak en aarzelend pakte ze uiteindelijk die vast. 'Ik heb al naar beneden gekeken, dat is het probleem!' piepte ze. Zijn bemoedigende woorden hielpen, maar Nuria had gewild dat hij haar over zijn schouder had geworpen en ze de laatste stappen niet zelf had hoeven zetten. Toen Nuria eenmaal op dek stond hield ze nog steeds Arlo's hand stevig vast en had ze met haar vrije hand de reling vastgegrepen. Ze schaamde zich ervoor dat ze zo buiten adem en trillerig was. Nuria was er nog niet klaar voor om met Arlo te delen waarom ze zo huiverig voor water en hoogtes was, dus probeerde ze maar afleiding te vinden. 'Is Kapitein Einar vandaag ook op het schip? Ik heb Sy- de Kapitein al enkele dagen niet meer in de taverne gezien.' Ze had inmiddels Arlo's hand losgelaten om haar kleding weer recht te trekken en haar wilderige haren plat te duwen. De wind was heviger op het schip dan op de kade. Vervolgens keek ze ook om haar heen. 'Dus, hoe ziet een normale dag van Arlo Barnes eruit op de Parelvinder?' vroeg ze benieuwd.

Arlo had wel vaker gezien hoe ongemakkelijk anderen waren op een schip. Roshan had ooit eens gezegd dat het onnatuurlijk was dat zo een groot gevaarte niet direct zonk als het op open water was. Ze had gepoogd het op bijgeloof af te schuiven, maar hij had gezien hoe Roshan die nergens ooit bang voor leek te zijn, het niet fijn had gevonden toen ze een rondleiding had gekregen. Maar wat hij van Nuria zag leek veel dieper te gaan en zacht kneep hij haar in haar hand terug toen ze eindelijk op het dek stond. 'Je hebt naar beneden gekeken en toch ben je helemaal zelf hier naartoe gelopen,' probeerde hij nog kort om haar meer moed in te spreken. Arlo wist echter wel beter dan te vragen wat haar zo had doen bevriezen. 'Nee, Einar of-' Hij keek kort rond en zag dat ze nu op het schip niet meer de luisterende oren hadden als op de kade. 'Syd is vandaag met mijn tante op stap.' Hij had de twee in de ochtend zien vertrekken, wie weet of wat voor soort avontuur. Arlo bekeek Nuria nog even bezorgd, maar ze leek haar houding weer terug te hebben gevonden. Hij ging dus maar mee in haar vraag en wenkte haar verder het schip op om zo de valreep achter hen te laten. 'Het hangt van mijn taak die dag af. Onze schema's wisselen soms, vooral als we 's nachts doorvaren. Maar meestal is het opstaan nog voor de zon op is zodat we aan de schaft kunnen en direct aan het werk als het licht wordt. Als matroos kun je voor van alles ingezet worden: zeilen, knopen, wacht- Maar de Kapitein heeft me de mogelijkheid gegeven in de leer te gaan bij de stuurmannen. Met de navigatie ben je soms met hele andere zaken bezig dan het sjouwen van touwen of het heisen van de zeilen.' Arlo was verder het dek over gelopen richting de brug waar het roer en andere navigatie middelen zich bevonden. 'Wanneer ben je voor het laatst op een schip geweest?' vroeg hij benieuwd.

Nuria had haar houding weer gevonden en rechtte haar rug. Ze wilde niet als zwak of bang over komen, vooral niet tegenover Arlo. Straks zouden Roshan of Samuel het nog horen hoe ze rillend op het dek had gestaan. 'Hoe vond je het om jouw tante, en ook nog eens de partner van jouw Kapitein, te ontmoeten?' vroeg ze benieuwd. Zijn broer en zus hadden natuurlijk nog actieve herinneringen aan hun tante. Bij Arlo was dat anders. Ondertussen volgde ze Arlo mee richting het dek van het schip, weg van de valreep en de reling. Ondertussen hing ze aan de lippen van haar vriend. 'Wat doe jij het liefst op het schip? En wordt het leven op het zee soms niet saai?' vroeg ze benieuwd, waarna ze zelf zijn vraag beantwoordde. 'Jaren geleden,' zei ze uiteindelijk, terwijl ze over haar schouder naar Arlo keek. 'Ik was nog jong en mijn oom Idris leefde nog. Maar ik heb geen stap op het schip gezet, ik heb enkel naar de buitenzijde gekeken. De rest van de informatie over schepen en het leven op zee heb ik uit zijn en Syds verhalen en boeken gehaald.' Ze stond inmiddels naast het roer en legde voorzichtig haar handen op het houten werk. 'Ik kan daardoor niet in woorden uitdrukken hoe bijzonder dit bezoek voor mij is, Arlo.'

Arlo bedacht zijn antwoord na Nuria's vraag. Hij was erg enthousiast en nerveus geweest om zijn tante voor het eerst te ontmoeten. Hij had voor even voor zich willen houden dat hij haar neef was. Op het schip werd hij niet met zijn familienaam aan gesproken. Het voorkwam problemen als ze Quandaise havens aandeden. Het was ook de reden waarom hij de enige van zijn familie uberhaupt de grenzen zo gemakkelijk over kon steken: hij leek niet op een Barnes en als het er op aan kwam kon hij zijn Quandaise familienaam gebruiken. Het was er een die veel voorkwam, een naam die geen aandacht trok, in tegenstelling tot de Barnes naam of die van zijn moeder. 'Het voelde niet echt in eerste instantie, maar nu is het al bijna weer gewoon. Ik geloof niet dat ik mijn vader ooit zo veel heb zien lachen.' Arlo fronste kort als hij aan de eerste dagen terug thuis had gedacht. Roshan had hem toevertrouwd dat hun vader ook een stuk relaxter leek omdat hij eindelijk thuis was. Arlo had dat maar half geloofd. 'En Syd en mijn tante, het is mooi hen samen te zien na al die tijd-' Hij keek Nuria plots met rode wangen aan. Matheo zou hem uitgelachen hebben als hij dit hardop uitgesproken had. Hij schudde zijn hoofd vervolgens om hopelijk zijn schaamte weg te krijgen en haar vraag te beantwoorden. 'Zelfs als we enkele dagen stil liggen omdat er geen wind is, dan gebeurt er toch wel plots iets voor het te saai wordt.' Arlo was naast Nuria gaan staan en bekeek hoe ze het roer vast hield. Hij glimlachte kort en zelfbewust voor hij een van haar handen pakte en op de juiste plek legde. 'Hier, dit is de beste houding met de meeste grip als de wind opsteekt. Het vergt flink wat armkracht,' legde hij uit om over haar opmerking heen te praten.

Nuria glimlachte vertederd om de woorden van Arlo. Het was goed om te horen dat de familie Barnes zo blij was met de terugkomst van hun geliefde familielid. Roshan had al sinds ze elkaar kenden de oren van haar hoofd gekletst over haar mysterieuze tante in Quandaï. Vervolgens keek ze verwonderd toe hoe gegeneerd Arlo leek na het benoemen van de relatie tussen Syd en zijn tante. 'Ik vind het ook mooi om ze samen te zien,' stelde ze hem dus gerust met een hand op zijn arm. 'Om te zien dat hun liefde al die jaren heeft overleefd en stand heeft gehouden. Niet veel mensen zullen ooit zo'n liefde mee maken.' Zij hoopte natuurlijk wel één van de gelukkigen te zijn. Maar die liefde had ze in haar leven nog niet gevonden. Ze bloosde toen Arlo de positie van haar hand verbeterde en keek hem met een verlegen glimlach over haar schouder aan. 'Ik kan een dienblad met een hoop mokken bier dragen, maar ik denk niet dat ik genoeg armkracht heb om een schip de juiste kant op te laten gaan. Jij, daarentegen...' begon ze, terwijl ze keek naar zijn armen. 'Jij zou het vast goed kunnen.' Ze betrapte zichzelf erop dat ze te veel naar de strakke armspijpen keek en zo focuste ze zich dus maar weer op het stuur. 'Waar slapen jullie?'

'Het is erg bijzonder,' zei Arlo nog kort toen hij met enige interesse aanhoorde dat Nuria instemde met zijn woorden. Zijn ouders hadden ook al zo een ingewikkeld en sterke liefde gehad om samen geeindigd te zijn, hoewel op een erg andere manier dan tante Robyn en Syd. Die twee hadden namelijk niet het rustige leven dat zijn ouders leken te leiden met hun gezin en andere taken comfortabel rondom hun huis gelegen. Hij glimlachte vervolgens en wilde haar al bemoedigen dat ze vast veel sterker was dan ze dacht, toen hij haar woorden hoorde. Was het een compliment? Zelfbewust keek Arlo naar zijn armen en hield ze stijfjes langs zijn lichaam. Hij was zich er niet erg bewust van geweest dat ze hem zo in zich opgenomen had. Het maakte hem nerveus en- Arlo schudde de gedachte uit zijn hoofd. Ze kenden elkaar al een langere tijd en hij kon er nu niet plots van uit gaan dat ze geinteresseerd was in hem op die manier. Uiteindelijk was ze hier ook voor onderzoek voor haar boek. 'Wil je benedendeks zien?' stelde hij voor. Hij was al van het stuur weggelopen om naar de luiken te gaan. Het gaf hem een moment om met zijn koude handen langs zijn warme wangen te wrijven. Precies op tijd, aangezien een tel later twee van zijn kameraden voorbij liepen. Blij verrast begroetten ze Arlo en sloegen hem vriendschappelijk op zijn schouders terwijl ze vroegen wat hij op het schip deed. Toen ze Nuria zagen, merkte Arlo dat ze elkaar wat alwetende blikken toewierpen. 'Dit- dit is Nuria. Ze doet onderzoek voor haar boek,' stelde Arlo haar kort voor, voor zijn kameraden zichzelf voorstelden met brede grijnzen. 'Dit zijn Achen en Kato,' mompelde hij nog kort voor hij vlug het luik van het schip opende en Nuria voor liet gaan. 'Ik zie jullie vast vanavond in de taverne.' Hij hoopte zo het meeste van de ondervraging van de tweeling te ontkomen.

Nuria voelde hoe ze bloosde nadat het duidelijk werd dat Arlo haar had zien kijken naar zijn armen. Ze had hem niet- Ze wist eigenlijk niet goed wat voor idee ze Arlo niet had willen laten geven. In principe was het toch gewoon een feit dat hij erg sterk en- en gespierd was? Dat kon iedereen zien en dus Nuria ook. 'Ik wil graag zien hoe het er benedendeks uit ziet,' zei Nuria gretig en tevreden dat het onderwerp zo gewijzigd was. Ze had de vertrekken van haar hoofdpersonage al vaker beschreven, maar ze vroeg zich af of het wel een juiste beschrijving was van de werkelijkheid. 'Slapen mannen en vrouwen door elkaar heen?' vroeg ze dus ook benieuwd, terwijl ze in haar ooghoeken twee mannen aan zag komen lopen. Het was duidelijk dat ze Arlo kenden. Aan hun blikken te zien, kon Nuria concluderen dat ze het wellicht niet prettig vonden dat Arlo haar mee had genomen. Ietwat ongemakkelijk stak ze haar hand op als begroeting. 'Ik- ik doe onderzoek voor mijn boek,' herhaalde en bevestigde ze de woorden van Arlo. Nuria liet hem vervolgens niet twee keer gebaren dat ze het dek kon verlaten en zo haastte ze zich het luik in om de situatie met de drie mannen te verlaten. Eenmaal beneden keek ze op naar Arlo. 'Zijn dat vrienden van jou?'

Arlo was erg blij dat hij de tweeling zo goed en wel van hen af had weten te slaan. Hij zou vanavond een heel vragenvuur over zich heen krijgen. Hij wist dat Achen en Kato Nuria ook kenden van de Eenbenige Krijger. Hij had ze zelfs eens horen zeggen dat er zo een lieftallige serveerster werkte daar. Bovendien had hij voor de tweeling al regelmatig een afspraakje geregeld als ze weer eens hun oog hadden laten vallen op de lokale bevolking maar de taal niet hadden gesproken. Hij herinnerde zich een man met smaragd groene ogen en donkere krullen met wie Kato op stap was gegaan nadat Arlo hen in het Quandaais aan elkaar voorgesteld had en een vrouw met korte en weelderige haren en intrigerende patronen op haar armen wie hij in het Islaais aan Achen had geintroduceerd. Ze hadden hem al vaak genoeg gevraagd wanneer ze hem eens op een afspraakje zouden zien gaan. 'Ik denk het wel. We reizen al langer samen. Mijn eerste zeereis was ook met hen en we werden op hetzelfde moment aangenomen door Kapitein Einar voor de Parelvinder. Je zou ze eens in de masten moeten zien. Ze doen regelmatig een wedstrijd wie het snelste de bovembramsteng kan raken.' Er was niemand sneller dan Achen en Kato. Arlo liep verder en pakte een van de olielampen van de muur af zodat ze wat extra licht zouden hebben in de donkere gangen. 'Roshan vertelde me dat je een groentetuin hebt hier in de stad?' vroeg hij om de stilte van de gangen wat te vullen terwijl hij haar naar het slaapgedeelte leidde. 'Ik kan het me moeilijk voorstellen dat er ook maar iets groeite binnen de stadsmuren van Tyrosh.'

Nuria voelde nog de blikken van de twee mannen op haar achterhoofd, dus ze was ook blij dat Arlo het luik achter hun sloot. Nieuwsgierig luisterde ze vervolgens naar de beschrijving van de twee mannen. 'Klim jij ook weleens in de masten?' vroeg ze benieuwd, terwijl ze Arlo volgde door de gangen heen. De donkerte van hun omgeving bedekte haar chronisch rode wangen gelukkig. 'Heeft Roshan dat verteld?' vroeg ze gegeneerd, terwijl ze van Arlo weg keek. 'Het is- Ik weet dat het suf klinkt, maar mijn moeder en ik hebben het samen opgebouwd en onderhouden het ook samen. De meeste kruiden uit onze gerechten komen ook uit die tuin.' Ze klonk vast als een oude vrouw, zoals Samuel haar ook weleens plaagde. Ze wist dat hij het goed bedoelde, maar het kwam toch altijd hard binnen. Als ze nou een meer extrovert karakter had gehad... 'Het heeft ook een tijd gekost om de beste mix voor de aarde te vinden, maar nu groeit alles zo hard dat we vaak ook kruiden weggegeven aan de bevolking.' Ze was vanzelf iets dichter naast Arlo gaan lopen in de donkere gangen onder het dek. Er brandde een vraag op haar tong, die ze uiteindelijk toch durfde te vragen. 'Ik zie jouw kameraden vaak met mannen en vrouwen in de taverne. Er gaan ook altijd wilde verhalen rond over zeelieden. Zijn die geruchten waar?' vroeg ze zo onschuldig mogelijk.

'Niet meer zo vaak. Er zijn snellere klimmers die lichter en behendiger zijn met de touwen. Maar het uitzicht vanaf de masten-' Arlo glunderde als hij er aan dacht wat je allemaal kon zien van die hoogte. De wind die langs je heen joeg, ze zeemeeuwen die soms zelfs bij je kwamen kijken. Het was een gevoel dat moeilijk te omschrijven was. 'Dat klinkt niet suf. Het klinkt indrukwekkend. Zo makkelijk zal het niet zijn iets te laten groeien hier.' Hij wist van de vervuiling die veel plaats vond in steden. Ooit had hij eens iets gelezen over de waterwegen en wat daar allemaal in gegooid werd en wat voor effect het had op de grond enzovoorts. 'Mijn moeder heeft ook een tuin. Ze groeit er vanalles waar ze graag mee kookt, zelfs groentes en kruiden voor Quandaise maaltijden.' Hij had zijn moeder wel eens geholpen, maar meestal werd hij aan het werk gezet met het sjouwen van zware dingen of het omploegen van de grond in plaats van het plukken van de bonen of zaaien van de nieuwe groentes. 'Waar is het?' vroeg hij benieuwd. Arlo hield zijn blik voor hen gericht terwijl ze langs deuren begonnen te lopen, vooral toen hij Nuria's volgende vraag hoorde. 'Ik weet niet of het eerlijk is zo een stereotype op te houden, maar ik denk ook niet dat het goed is zeelui te beoordelen voor hun relaties met veel mensen als ze dan toch eens eindelijk aan land zijn,' zei hij voorzichtig. Arlo had wel degelijk regelmatig gedacht dat ze zich wel een in konden tomen, wat betrof de bedden die ze opzochten maar ook de glazen alcohol die ze dronken. Uiteindelijk kwam dat toch meer uit zijn eigen vooroordelen.