Landgoed van Rani

Guila maakte plaats op haar bescheiden bed, zodat Syd naast haar plaats kon nemen, en zo bestudeerde ze het charmante gezicht van haar vriendin in het donker. Haar glimlach kon haar altijd verblinden en haar nabijheid gaf Guila altijd een vreemd soort energie. 'Ik mag niet klagen over mijn jeugd,' zei Guila al snel, terwijl ze een arm onder haar hoofd legde en zo de andere vrouw aan bleef kijken. 'Maar ik heb altijd naar mijn identiteit gezocht. Vragen gehad. Mij niet thuis gevoeld in mijn eigen lichaam, in mijn eigen familie en in mijn eigen huis. Het zijn dingen waar ik nog steeds moeite mee heb, ondanks dat ik geen enkele reden heb om mij nergens thuis te voelen.' Flynn had haar zo expliciet verteld hoeveel pijn het hem deed dat ze niet gewoon kon accepteren dat ze een thuis had, een familie had die om haar gaf en een geliefde had die haar beminde. Het piekeren over die woorden zou waarschijnlijk nooit ophouden. Ze zuchtte zachtjes en glimlachte vervolgens al snel weer geruststellend naar de andere vrouw. 'Ik weet niet of we zulke onderwerpen moeten bespreken in de nacht. Dan klinkt alles al snel zo weemoedig en triest.' Geïnteresseerd keek ze de andere vrouw vervolgens aan. 'Je bent het gewend? Hoezo?'

'Het zal vast ook niet makkelijk geweest zijn dat te moeten ervaren met honderden ogen op je gericht.' Syd vond dat de dorpelingen en hun geroddel soms al eens te veel, maar dat was niets in vergelijking met het leven in een paleis en met een hele hofhouding en bevolking die je in de gaten hield. Bovendien leek het haar vreemd met die druk op te groeien. Ze had vele verhalen gehoord over de koninklijke familie. De meeste nam ze maar voor lief, maar ze geloofde ook niet dat er niets van waar was. Ze had er Guila nooit echt naar gevraagd. Ze wilde haar niet doen laten voelen dat Syd haar alleen maar als een prinsesje zag. Ze wist dat Guila zo veel meer was dan dat en bovendien een persoon was die ze bewonderde. Syd had op haar zij gelegen om Guila's gezicht te kunnen bestuderen terwijl ze sprak, maar toen z een vraag terug kreeg rolde ze op haar rug en staarde naar het plafond. Even was ze stil en richtte zich op de ademhaling van haarzelf, tot ze zich er op betrapte dat ze juist naar die van Guila luisterde. 'Ik heb me nooit op mijn gemak gevoeld in de nacht. We zijn te vaak plots 's nachts vertrokken en- en er zijn dingen gebeurd die je niet snel vergeet als kind. Ik was er al lange tijd vanaf maar sinds mijn vader overleed is mijn angst voor het onzekere terug gekomen.' Syd merkte dat ieder woord dat ze sprak in Guila's bijzijn met de dag eerlijker werd en hoe ze zichzelf zo langzaam steeds meer blootstelde aan haar vriendin. Ergens dacht ze dat ze voorzichtiger moest zijn, maar ze wilde deze dingen delen met Guila. Ze wist dat ze zou luisteren, haar serieus zou nemen. Bovendien zou het niet eerlijk zijn als ze verwachtte dat de vrouw naast haar zich openstelde als zij dat zelf niet deed.

'Ik heb er denk ik nooit aan kunnen wennen,' zei ze zuchtend, maar met een kleine glimlach. 'Maar ik ben blij dat ouders, mijn broers en ik het paleis uit zijn. Het is alsof we allemaal een nieuwe start hebben kunnen maken.' Guila keek zwijgend toe hoe Syd op haar rug plaats nam en zo naar het plafond staarde. Ademloos luisterde ze naar de uitleg van haar vriendin, hoe de nacht haar ooit had beangstigd en hoe dat was teruggekeerd sinds het overlijden van haar vader. 'Waar ben je bang voor?' vroeg ze zacht, waarna ze haar hand voorzichtig op Syds elleboog legde en zo langzaam met haar duim langs de ruwe huid gleed. 'Wat voor onzekers zou er kunnen gebeuren?' Ze wist niet of de woorden en vragen Syd zouden geruststellen, maar ze was benieuwd naar de angsten van de vrouw. Ze zag er altijd zo onverschrokken en sterk uit en Guila had lang gedacht dat niets Syd kon beangstigen.

Syd moest lachen toen ze haar eigen woorden nog eens herhaalde in haar hoofd. 'Wat een ironie. Een lijfwacht die toegeeft dat ze bang is.' Ze wist echter maar al te goed dat ze niet bang was voor de dingen waar ze voor getraind was. Ze had geen angst dat ze een gevecht zou verliezen, dat er iets met Rani zou gebeuren door indringers, dat soort dingen kon ze voorkomen. Ze keek opzij toen ze de zachte handeling van Guila voelde en even vergat ze de vragen die ze gesteld had. Syd kon zich niet herinneren wanneer ze voor het laatst zo veel met iemand gedeeld had. Met haar vader had ze nooit echt haar gevoelens hoeven bespreken. Op de een of andere manier had hij altijd precies geweten hoe ze over dingen dacht, hoe ze zich voelde, wat ze nodig had. Zuchtend sloot Syd haar ogen, maar opende ze om Guila recht aan te kijken en haar antwoord te geven. Ze was niet iemand die wegrende van wat ze voelde of dacht, noch draaide ze graag om de zaken heen. 'Ik weet niet wat voor inhoud mijn leven zal hebben zodra Rani er niet meer is. Ik ben bang dat ik niet zal weten wat ik met mezelf aan moet. Dat ik een heel leven heb geleid dat dan niet meer nodig is. Dat ik er niet meer toe doe.' Ze glimlachte zelfbewust en pakte Guila's hand die haar gestreeld had vast. Ondanks de ernst van haar woorden en de angsten die ze uit had gesproken wilde ze laten zien dat ze juist niet bang was om dat te voelen. 'Ik denk niet dat ik alleen ben in dat gevoel dat een onzekere zoektocht me te wachten staat als deze plek ophoudt mijn thuis te zijn.'

Guila lachte ook, vooral door de aanstekelijke glimlach van de mooie vrouw naast haar. 'Zelfs lijfwachten hebben angsten. Dat is alleen maar gezond,' plaagde ze de andere vrouw, terwijl ze haar blik en uitdrukking nauwlettend in de gaten hield. Het betekende heel veel voor haar dat Syd zo open tegen haar was en dat ze zo'n oprecht en eerlijk gesprek konden voeren zonder vooroordelen of beschuldigingen. Flynn en zij hadden geprobeerd om zo met elkaar te communiceren, maar dat was sinds hun terugkomst niet gelukt. Daar zat te veel pijn en emotie achter. Het was eenzelfde emotie die ze ook bij deze vrouw begon te voelen. Guila keek toe hoe Syd haar hand vast pakte en liet vervolgens haar blik naar het gezicht van de andere vrouw glijden. 'Je bent daar niet alleen in,' zei Guila oprecht na een korte stilte, waarna ze een geruststellend kneepje gaf in de hand van haar vriendin. 'Maar deze plek houdt nog niet op jouw thuis te zijn. Rani is er nog, ik- ík ben er nog. En mocht het moment er komen, dan- Je zal weten wat jouw pad zal zijn. Daar ben ik zeker van.' Ze keek naar hun vervlochten handen en glimlachte vervolgens. 'We kunnen samen de onzekere zoektocht aan gaan.'

'Maar voor hoe lang nog?' Syd wist niet zeker of ze het nu had over het onvermijdelijke afscheid dat ze van Rani of van Guila zou moeten nemen. Het was wreed te bedenken dat de gedachte dat Rani niet eeuwig kon leven zo vaak in haar hoofd op kwam. Hoe kon ze echter over iets anders peinzen na de plotse ziekte en de daarop volgende dood van haar vader? Het was één van die gedachten die ze liever niet in haar hoofd had, maar toch zo nu en dan op kwam duiken. Zo spendeerde ze piekerende nachten zich afvragend of haar vader er op gerekend had dat Rani zo oud zou worden of dat hij had gedacht dat hij snel genoeg een leven alleen met zijn dochter zou hebben. Maar nu lag ze al enkele nachten wakker met de gedachte wat ze gedaan zou hebben als Guila en Mohsin en Hamza niet verschenen waren. Syd had zelf amper gemerkt in wat voor dip ze had en ze verdacht Rani er meer en meer van dat de brief naar Guila geschreven was met verschillende doeleinden. Voor haarzelf en voor Syd. Het speet haar dus dat ze steeds vast kwam te zitten in mogelijkheden over haar toekomst, zonder de lieve en gulle oude vrouw die zo veel om haar gaf. Syd richtte zich op de ogen van Guila en trok hun handen naar haar borst. De woorden die de vrouw naast haar uit sprak klonken zo veel belovend dat ze het moeilijk vond ze tot zich te nemen. 'Ik weet in ieder geval dat ik de steun van een goede vriendin heb,' glimlachte Syd nog iet wat afwezig voor ze de deken van Guila wat hoger over haar vriendin en vervolgens ook over haarzelf heen trok.

Guila keek haar vriendin onzeker aan en kneep nogmaals in haar handen, maar trok tegelijkertijd ook maar schouders op. 'Dat weten alleen de Goden, Syd. Het is niet aan ons om extra levensjaren af te dwingen of te gissen naar de wil van het leven en het lot.' Ze maakte één van haar handen los en legde deze op haar vriendins wang, terwijl ze bedachtzaam haar gezicht bestudeerde. Guila vroeg zich af of ze de dag zou mee maken dat de prinses zou overlijden en hoe dat Syd zou breken, ook na de dood van haar vader. Zwijgend liet ze de dekens op trekken en glimlachte ze uiteindelijk naar de andere vrouw. 'Je zal altijd mijn steun hebben, Syd. Wat er ook gebeurt.' Ondertussen voelde ze ook hoe haar ogen begonnen dicht te vallen en  het gezicht van de andere vrouw die ze zo graag zag steeds waziger werd. Guila wist dat ze door de slaap ingehaald zou worden. 'Morgen maak ik weer ontbijt voor ons en Rani,' beloofde Guila met een tedere glimlach, waarna ze nog wat dichter tegen Syd aan ging liggen in hun warme bed. 'Kalme dromen gewenst, Syd.' Vervolgens viel ze al snel in een rustige slaap.

[NEW]
Guila stapte het huis van Rani in, nadat ze druk in de weer was geweest in de kruidentuin. Ondanks dat het nog vroeg was, stond de zon al hoog en bracht het een heerlijke temperatuur in de tuin. In de ochtend was Syd plotseling hun slaapkamer ingestormd, nadat ze uit bed was gegaan om Rani te helpen met opstaan. Zonder uitleg had ze Guila onmiddellijk aan het werk gezet. Guila vreesde echter dat het iets te maken had met Rani en haar gezondheid. De oude dame was nog sterk, echter begon haar leeftijd toch een tol te eisen. Met haar handen vol met de gevraagde kruiden betrad ze dan ook de keuken, waar ze het water al had opgezet, zodat ze een kruidenthee kon maken. Verder had ze Rani en Syd nog niet gesproken in de ochtend en stilletjes bad ze dan ook naar de Goden dat alles onder controle was. Het bidden tot de Goden had ze de laatste dagen echter vaker gedaan. Het was nog maar enkele dagen sinds Iwan was vertrokken en ze miste haar familie nu erger dan ooit. Daarnaast was er een plotse spanning tussen haar en haar vriendin ontstaan waar ze haar vinger niet op kon leggen. Met een zucht en een hoofd vol met zorgen begon ze de kruiden klaar te maken, zodat ze de thee omhoog kon brengen.

Syd was die ochtend zoals gewoonlijk vroeg opgestaan om Rani uit bed te helpen. Een lange tijd was het zo geregeld dat Syd eerst trainde en dan de oude vrouw uit bed hielp, maar Rani had haar gevraagd haar vroeger te wekken. Ze had het in eerste instantie gezien als een teken dat Rani zich fitter voelde. Echter begreep ze al snel dat de vrouw dan actief kon zijn in de ochtend als haar nicht en wachter in het huis waren en vrijwel de hele middag doorsliep als ze buiten of in het dorp waren. Ze had er weinig over gezegd en had daar die ochtend erg spijt van gekregen. Bij het opstaan had ze Rani amper overeind gekregen. De vrouw was bleek, hoestte er op los en leek koorts te hebben. Dat had de alarmbellen flink doen rinkelen. Syd had aan het bed gezeten terwijl ze wachtte tot Guila terug was met de juiste kruiden. Toen ze beneden het gerammel in de keuken hoorde, wierp ze een korte blik op Rani en ging toen toch de trap af. Syd wilde haar vriendin glimlachend goedemorgen kussen, maar kon geen lach tevoorschijn halen. 'Ik geloof dat ze koorts heeft. Ze vertelt me dat ze geen pijn heeft, maar-' Syd fronste ernstig en vermoeid. Ze sliep al zo slecht de afgelopen dagen sinds Guila's broer vertrokken was en dit zou niet helpen. 'Ik denk dat ik straks naar het dorp rijd om de dokter te vragen vandaag nog langs te komen.'

Net toen Guila het water op de kruiden wilde schenken hoorde ze haar vriendin de trap af komen. De grimmige blik op haar gezicht sprak boekdelen en met een diepe zucht trok ze Syd dichter naar haar toe, om zo haar woorden aan te horen. 'Laat mij naar het dorp rijden, Syd. Ik vraag de dokter om zo snel mogelijk langs te komen en dan kan jij bij Rani blijven.' Ze drukte een geruststellende kus op haar lippen en omhelsde haar vervolgens stevig. De vermoeidheid in haar gezicht weet Guila compleet aan haarzelf en aan de komst van haar broer. Ze had die dagen niet handig aangepakt en vooral van haar gesprek met haar broer had ze spijt. Ze vond dat ze zichzelf teveel door haar emoties had laten leiden. 'Het komt vast goed. Rani is zo sterk en de dokter is zo goed, ze komt hier vast overheen.' Ze wist niet goed wat ze anders kon zeggen. Het kon heel goed ook slecht aflopen, maar dat zou ze nooit tegen haar vriendin kunnen zeggen. Nadat ze een laatste kus op haar wang had gedrukt, liet ze haar los en maakte ze de thee klaar. 'Kan ik verder helpen?'

Syd liet zich door Guila omarmen en probeerde er de geruststelling uit te halen die haar vriendin haar duidelijk probeerde te geven. Echter waren haar gedachten al te zwaar om nog verlicht te worden. 'Ik wilde eigenlijk vragen of jij bij haar kan blijven wanneer ik naar het dorp ga. Het doet haar altijd goed om met jou te kletsen en dan kan ik de dokter overreden.' Ze was al vaak genoeg om de dokter gegaan met veel zorgen om er na zijn bezoek achter te komen dat ze overbezorgd was geweest. De man deed zijn best het niet te laten blijken, maar Syd wist dat ze veel van hem vroeg en niet altijd op de meest vriendelijke manier. Ze zuchtte in Guila's nek toen ze haar omhelsde en keek daarna toe hoe ze de thee verder klaar maakte. 'Het is al fijn dat je er bent,' merkte Syd zacht op. Sinds dat Guila hier was kon ze het zich nog maar moeilijk voorstellen dat ze zo een lange tijd alleen met Rani hier had gewoond. Dat had ze misschien ook niet veel langer volgehouden, zeker niet als Rani net zoals nu ziek was geworden. Ze leunde tegen het aanrecht en sloeg haar armen over elkaar terwijl ze Guila volgde met haar ogen. Het gevoel dat ze al enkele dagen had, benam haar weer. Iedere keer dat ze zich realiseerde hoe veel haar geluk afhankelijk begon te worden van Guila's aanwezigheid, kwam de realisatie dat Guila misschien niet bij haar zou blijven hard aan. Zwijgend ging ze de keuken rond om hier en daar wat dingen op hun plek te zetten en op te ruimen.

Guila pakte het dienblad met de thee op en na een korte geruststellende blik naar Syd liep ze naar boven toe. Eenmaal in de kamer van haar tante en bij de aanblik van haar familielid besefte ze dat Rani werkelijk ziek was. Rillend en bleek lag ze in bed, ondanks dat ze haar ziekte probeerde te verhullen door een stralende glimlach. Na kort met haar tante gesproken te hebben en met de belofte dat ze snel terug zou komen om bij haar te zitten begaf ze zich weer naar de keuken toe. 'Ik zal bij haar blijven,' beloofde Guila, terwijl ze opnieuw toenadering bij haar vriendin zocht en naast haar tegen het aanrecht leunde. Zo hield ze haar hand vast en leunde ze met haar wang tegen Syds schouder aan. 'We kunnen de dokter altijd wat geld geven, of- of desnoods bieden we hem extra voedsel aan. Wat het ook kost om hem te laten komen kijken naar Rani,' opperde ze, waarna ze zelf ook wel besefte dat ze niet zomaar met geld of voedsel konden strooien. Zacht drukte ze haar lippen tegen Syds schouder aan en wreef ze met haar hand liefdevol over haar vriendins middel heen. 'Natuurlijk ben ik er,' zei ze zacht, 'ik hou van jou, Syd, en van Rani. En ik- ik hoop zo dat dit goed afloopt.'

Syd schudde haar hoofd. 'Dat hoeft niet.' De dokter was ondanks haar behandeling van de man een eerwaardig persoon. Bovendien zou er anders wel iemand anders in het dorp te hulp springen. Ondanks dat ze een eindje van de dorpskern woonden en niet werkelijk geïntegreerd waren, stonden de inwoners vaak genoeg voor hen klaar. Dat was erg duidelijk geworden bij de uitvaart die ze hadden georganiseerd voor haar vader. Ergens moest Syd ook toegeven dat ze de plek zou missen. Ze had er niet haar jeugd gespendeerd, maar de tijd dat ze hier waren was belangrijk voor haar geweest en ze kon het zeker een thuis noemen. Het idee van een thuis had ze echter in de afgelopen jaren regelmatig aan moeten passen. Ook nu, met Guila naast haar. Zij was deels haar thuis. Of dat nu hier was of ergens anders. Syd draaide zich naar haar vriendin toe en legde een vinger onder haar kin om haar zacht te kussen. 'Ik houd ook van jou,' mompelde ze zacht terug. Ze wilde verder praten toen ze door de ramen beweging zag. Gealarmeerd liep ze al naar de deur toe en opende hem op een keer. 'De post,' kondigde ze aan om Guila gerust te stellen voor ze naar buiten liep en de jongeman tegemoet kwam. Weer binnen overhandigde ze haar vriendin een envelop, geadresseerd in sierlijke letters aan Guila Halley. 'De bode rijdt naar het dorp en zal bij de dokter langs gaan,' vertelde Syd terwijl ze met een achterdochtige blik naar de brief van Guila keek.

Guila ontving de kus en de lieflijke woorden met een glimlach: haar vriendin wist haar altijd zo te charmeren. Ze wilde haar net terug kussen, toen ze plotseling Syd voelde verstijven en vervolgens naar de deur zag lopen. Guila had zelf niets door gehad en kon zich dan ook pas weer verroeren bij het horen dat het enkel de post was. Sinds Quandaï kon Guila überhaupt niet goed meer met verrassingen omgaan. Vervolgens zag ze Syd met een brief in haar hand weer binnen komen lopen. Nieuwsgierig nam Guila de brief aan en onmiddellijk viel haar blik op haar sierlijke geschreven naam. De brief moest wel van een belangrijk persoon af komen, echter zou ze het handschrift van haar ouders wel herkennen. Haar broers wellicht? 'Dat is fijn,' reageerde ze afgeleid op haar vriendin, terwijl ze de brief opende. Geconcentreerd las ze de letters in de brief, terwijl ze naar Syd toe boog, zodat ze mee kon lezen. Al snel besefte ze dat de brief afkomstig was van Sibel en Liam en dat ze- Geëmotioneerd sloeg ze haar hand voor haar mond en zuchtte ze diep. Hoe kon een dag zo gevuld zijn met tegenovergestelde emoties? 'Mijn beste vriendin gaat trouwen,' zei ze zacht, terwijl ze een datum op de brief zocht. 'De brief moet vast tijdelijk zoek geraakt zijn geweest, want de bruiloft is binnenkort al. Of ze konden mij niet vinden. Wat het ook is, ik- Syd...' Ze keek haar vriendin bedachtzaam en ook verontschuldigend aan. Syd moest wel beseffen dat Guila graag naar de bruiloft wilde gaan. 'Maar alleen als Rani opknapt. Dan kunnen we samen gaan.'

Syd verwachtte dat het wellicht nieuws van Guila's familie was. Ze kreeg regelmatig van haar ouders of broers bericht. Rani en zijzelf hadden zelden correspondentie. Bovendien vond Syd dat te gevaarlijk. Guila was er vrijer in om haar relaties per post te onderhouden. Ze probeerde haar nieuwsgierigheid niet te veel te laten blijken, maar toen Guila haar kant op leunde, schoten haar ogen gretig over het stuk perkament. Soms moest ze er nog aan wennen uit welke wereld Guila kwam. Zo sprak ze nu heel simpel uit dat de Koningin van Tarth, Sibel Alba, die een uitnodiging had gestuurd voor de bruiloft, haar beste vriendin was. Ondanks dat Rani wellicht een hoge status ooit had gehad, wist Syd niets over leven van de adel of prinsen en prinsessen en het leven in een paleis. Ze hoorde de woorden van Guila maar half terwijl ze uit probeerde te vogelen hoe de man genoemd op de uitnodiging dezelfde achternaam als haar vriendin. Echter keek ze op bij het noemen van Rani én, wellicht wat haar deed schrikken, het voorstel om samen te gaan. 'Samen? Guila, dit is niets voor mij. Wat moet ik nou op een koninklijke bruiloft? Bovendien, al voelt Rani zich beter, ik laat haar niet graag alleen de aankomende weken.' Plots voelde Syd zich niet op haar gemak.

Guila legde de uitnodiging opzij en pakte haar vriendins handen stevig vast. 'De bruiloft is in Myr, dus in theorie zouden we niet meer dan één week weg hoeven zijn. Misschien zelfs wel enkel een paar dagen. En ik- ik zou het heerlijk vinden om je mee te kunnen nemen en aan mijn ouders te kunnen voorstellen. En stel dat Rani weer opgeknapt is, misschien kan ze dan ook wel mee?' opperde Guila. Ze wist dat ze zich op glad ijs bevond, maar wanneer zou ze ooit nog de kans hebben om haar ouders voor te stellen aan haar tante? Dat zou nooit meer voorkomen. Ze bewoog hun handen naar haar lippen en liefdevol kuste ze elke vinger van Syd. 'Denk er even over na. Ik wil je nergens toe dwingen en je moet je zeker niet gedwongen voelen. Ik kan altijd alleen gaan en dan kom ik daarna weer terug naar jou en Rani.' Ondanks dat ze zich er zo van probeerde te weerhouden, bedacht ze zich welke mensen er allemaal zouden komen. Of híj er ook zou zijn. Ze verwachtte het echter zeker niet: wat moest Flynn nou bij een bruiloft in Myr? Of zou hij denken dat Guila daar zou komen opdagen? Onmiddellijk dacht ze na over wat ze moest dragen: misschien kon ze wel één van Rani's oude jurken lenen. Of een jurk van Sibel. Of zou het te raar zijn om een jurk van de bruid te lenen? Om zichzelf van haar snelle gedachtegang af te leiden vervolgde ze haar kussen over Syds arm heen en eindigde ze met een glimlach met haar lippen in haar hals, terwijl ze haar heupen tussen haar handen nam.

Syd had moeite een woord in te kunnen brengen toen Guila het voorstel verder uitbreidde. Het ontmoeten van de ouders, het meenemen van Rani- Syd had er de afgelopen dagen veel over na gedacht hoe zij in het leven van Guila zou passen, zoals dat zo gemakkelijk andersom was gegaan. Het toevallige bezoek van Iwan Halley had haar aardig aan het denken gezet. Ze had het moeilijk gevonden zich te mengen in de vreugde die broer en zus hadden gedeeld bij hun weerzien en daarop volgende dagen. Het lag deels aan haar eigen onbekwaamheid om haar twijfels aan de kant te zetten en de mogelijkheid om Guila's broer te leren kennen aan te nemen. Echter voelde ze ook dat er een gebrek was in hun gesprekken en relatie. Guila had het er nog niet over gehad om haar voor te stellen aan familie of vrienden. Ze hadden in een bubbel geleefd op het landgoed, maar die begon nu langzaam open te breken. Zwijgend liet Syd Guila door praten en haar kussen. Tot ze op een bepaald moment genoeg had van de liefkozingen en weg stapte van haar vriendin. 'Het zal veel makkelijker zijn als je gewoon alleen gaat. Dan hoef je je niet om mij te bekommeren noch om Rani.' Ze negeerde het idee dat Rani misschien zelfs mee kon gaan. Was Guila zo naïef te denken dat ze haar oude bazin in deze staat mee wilde nemen? Zuchtend liep ze terug naar de keuken en begon daar voor zichzelf een zwarte thee klaar te maken. Ze moest zo maar eens aan de slag gaan met de taken voor die dag.

Met een zucht liet Guila Syd zich los trekken uit hun omhelzing en luisterde ze naar het antwoord van haar vriendin. Er was een (kort) moment geweest dat Guila werkelijk had gedacht dat Syd misschien wel mee zou gaan naar de bruiloft. Het betekende veel voor haar om Syd voor te stellen aan haar familie. Echter zou het dus duidelijk niet in de komende tijd gebeuren. 'Ik vind het niet erg om bij te bekommeren over-' Met een zucht gaf ze het op. 'Dat is prima. Ik zal alleen gaan,' zei ze uiteindelijk, terwijl ze mee liep naar de keuken en daar de handelingen van haar vriendin volgde. Wat onzeker leunde ze tegen het aanrecht aan, terwijl een vervelend gevoel haar buik betrad. Dit accentueerde meer en meer hoe anders hun levens waren en hoe ze wellicht nooit op dezelfde lijn zouden belanden. Ze konden niet voor eeuwig op deze boerderij wonen: Guila wilde méér. En daarbij miste ze haar familie en vrienden verschrikkelijk. Ze had zich er dan ook schuldig over gevoeld hoe gelukkig ze was geworden van de uitnodiging voor de bruiloft. 'Ik vertrek over paar dagen. Laat mij weten hoe ik je kan helpen daarvoor.'

Syd was normaal de kalmte zelf, maar ze voelde nu dat haar handelingen ruw waren. Het hielp niet dat Guila duidelijk teleurgesteld leek doordat ze het voorstelnhad geweigerd. Syd zou het altijd aan haar vriendin kunnen zien als ze teleurgesteld was. Ze snapte dus ook niet waarom Guila dat niet gewoon uit sprak. Meer dan de acties en woorden van haar partner ergerden haar eigen handelingen en gedachten haar. Ze ontweek een conflict waar ze al dagen omheen draaiden. Echter wilde Syd ook geen ruzie. Daar had ze geen energie voor. Stil roerde ze in de theepot en keek uiteindelijk opzij naar Guila. 'Vraag het Rani. Als zij graag naar Myr wil, dan gaan we.' Ze hoorde haar eigen woorden hard doorklinken in haar hoofd en liet de thee toen voor wat het was. 'Bovendien weet ik zeker dat Rani graag je één van haar jurken leent.' De Quandaïse prinses had niet veel mee kunnen nemen van haat geboorteland, maar Syd wist dat ze een kist had vol prularia die haar aan die tijd deden denken. Syd wist dat het Guila prachtig zou staan. Ze had deze laatste woorden op een zachtere toon gebracht en kwam nader tot Guila om haar wang te kussen. De onrust kon ze beter omzetten in het lief hebben van Guila dan in het door gaan in een ruzie.

Guila volgde de handelingen van haar vriendin nauwlettend en probeerde haar uitdrukking te interpreteren. Ze ging ruw te werk en dat kende ze niet van haar vriendin. Er zat haar duidelijk iets dwars - iets wat Guila niet verbaasde. Er hingen veel onuitgesproken woorden en discussies tussen hen. Echter wilde geen van beiden een ruzie starten, niet nu Rani ziek was. ‘Ik weet niet of ik Rani moet vragen,’ verzuchtte ze, terwijl ze op het aanrecht plaats nam. ‘Ze zal te zwak zijn om er naartoe te reizen. Ik was naïef om het voor te stellen. Ik wil haar niet schuldig laten voelen.’ Haar woorden waren zacht en onzeker. Ze maakte zich weldegelijk zorgen om haar tante, ondanks dat ze het moeilijk vond om dat te laten zien. ‘Ik weet niet eens of mijn ouders naar de bruiloft komen. Mijn moeder is zo kwetsbaar...’ Ze zuchtte, maar glimlachte zwakjes toen Syd weer toenadering zocht. ‘Rani’s jurken zijn prachtig,’ zei ze zachtjes, nadat ze de kus had ontvangen. ‘Ik weet niet of ik het wel verdien om die jurken te dragen.’ Ze legde haar hand op Syd’s wang en glimlachte wat onzeker naar haar. ‘Ik weet niet of ik jouw liefde wel verdien.’

'Ze zal zich niet schuldig voelen. De laatste tijd praat ze meer over haar verblijf in Tarth. Stel het voor en ik weet zeker dat ze de uitnodiging zal waarderen ook al moet ze het weigeren.' Syd dacht dat ze inmiddels goed in kon schatten hoe Rani dacht over de herinneringen die ze met zich mee droeg. Ze had nooit alles aan haar verteld, maar ze beschreef vaak genoeg het dubieuze gevoel van verlangen naar het leven dat ze hier had maar wat uiteindelijk haar lot had veranderd. Syd had zelf veelal het tegenovergestelde gevoeld. Haar leven was altijd al bepaald geweest en ze wachtte op het moment dat haar lot zou veranderen. Soms dacht ze dat Guila de persoon was die dat voor haar kon zijn: een nieuw pad in haar leven. Echter voelde het te voorbarig om zo veel betekenis aan hun precaire relatie te geven. Verrast door de plotselinge onzekerheid van Guila nam ze haar in haar armen. Ze betrapte zichzelf er soms op dat ze vergat dat de prachtige en sterke vrouw zo verwikkeld kon raken in haar onzekerheid. Syd wilde niet dat ze zich ooit onbekwaam zou voelen, maar ze wist dat dat niet zomaar weg zou gaan. 'Wie beter kan de gewaden van prinses Rani Omat dragen dan haar eigen nichtje Guila Amat Halley, die zowel de trots van de eerwaardige Omats met zich mee draagt als dat van de machtige Halleys.' Syd glimlachte na haar plechtige woorden. Ze mocht dan niets afweten van het hof, ze begreep wel wat het dragen van een familienaam in kon houden. 'En ik- ik voel me vereerd mijn liefde aan je te kunnen geven.' Syd hield Guila's blik vast met een ernstige blik. Ze wilde dat Guila haar geloofde en vertrouwde dat ze de waarheid sprak.

Guila wreef met haar duim over Syds wang heen en glimlachte teder naar haar. 'Ik zal het aan haar voorstellen,' zei ze zachtjes. 'Misschien wil ze haar oude vrienden wel zien of- of in elk geval de kinderen van haar oude vrienden. Ik vrees dat de meeste van haar kennissen in Tarth al overleden zijn.' Rani had haar de laatste weken vele verhalen verteld over haar leven in Quandaï, maar ook over haar leven in Tarth. Het was aangrijpend geweest om ook de (jeugd)verhalen over haar eigen moeder te horen en hoe ze samen opgegroeid waren. En hoe hun afscheid was geweest. Toen ze de armen van haar vriendin om haar heen voelde, begroef ze haar gezicht in Syds hals en hield ze de andere vrouw ook vast. Na de plechtige woorden van haar vriendin moest ze lachen, maar ze voelde ook hoe ze warm werd door de betekenis in de woorden. Guila droeg inderdaad de macht van twee grote families met zich mee. 'Jullie moeten mij maar helpen met kiezen,' grinnikte ze, waarna ze Syd een liefdevolle kus gaf. Vervolgens viel ze echter stil tijdens de liefdesverklaring van haar vriendin en als betoverd keek ze naar de ernstige blik van de andere vrouw. 'Dat weet ik,' zei ze zachtjes en met blozende wangen. 'En ik prijs elke dag dat we samen hebben.'

Syd merkte dat de onrust van eerder langzaam haar lichaam verliet nu ze Guila vast hield. Haar lach bracht haar vervolgens weer geheel in haar normale kalmte. Haar hand liet ze over Guila's rug glijden toen ze haar laatste woorden aanhoorde. De glimlach kwam als vanzelf. Teder drukte ze haar lippen op die van haar vriendin en hield haar zo voor enkele stille tellen in haar greep. Toen ze haar ogen weer opende en Guila aan keek, hoorde ze de naam van haar vriendin haar mond verlaten op een manier die recht tegenover haar eerdere communicatie stond. 'Guila.' Ze liet haar ogen afdwalen en glimlachte zelfbewust. 'Ik ken jouw leven amper, ondanks al je verhalen en ik denk dat de aanwezigheid van je broer dat erg duidelijk maakte. Je bent nu al manen deel van het mijne, maar- maar ik weet niet zo goed hoe ik in het jouwe pas.' Syd was verrast dat de woorden nu plots zo makkelijk haar gedachten verwoordden. De rust die ze voelde terwijl ze haar onzekerheid uitsprak had ze ook niet verwacht. 'Als Rani zich beter voelt en je zeker bent dat het geaccepteerd zal worden, ga ik graag met je mee naar Myr.' De woordenwisseling van juist had Syd van gedachten doen veranderen. Ze hoopte dat ze er geen spijt van zou krijgen. Het was nog altijd moeilijk in te beelden dat zij deel zou nemen aan een koninklijke bruiloft, laat staan als Guila's partner.

'Ik weet ook nog niet hoe je in dat leven gaat passen,' zei ze zachtjes, terwijl ze over Syds haren heen streek. 'Omdat ik zelf ook nog niet weet wat dat leven überhaupt in gaat houden. Of ik er zelf wel in ga passen. Met Iwan op reis en Gus aan het werk en de andere twee die zich al gesetteld hebben... mijn ouders die steeds kwetsbaarder worden, de opleiding die ik had gevolgd in het legerkamp-' Ze zuchtte diep en speelde onzeker met één van haar eigen krullen. Haar missie was nu ook afgerond - alle informatie die ze op had gedaan in Quandaï had ze haar vriendin Sibel al verteld - en een eigen woonplek had ze niet. Ze wilde doorpraten, maar werd onderbroken door haar vriendin, waarna ze haar met grote ogen aan keek. 'Je- Je zou toch mee willen?' Ze glimlachte stralend en drukte haar lippen opnieuw op die van Syd. 'Natuurlijk word je geaccepteerd! Iedereen zal je willen ontmoeten. Bij de Goden, we moeten snel beginnen met kleding zoeken, we moeten natuurlijk wel op elkaar afgestemd zijn.' Ondanks dat ze al manen niet meer haar eigen kleding droeg, was ze haar gevoel en liefde voor kleding en mode nog niet verleerd. 'Je gaat het prachtig vinden!'

Syd knikte langzaam. Ze wilde weten wie Guila was en dan hoorde dit er bij. Zou het niet egoïstisch zijn om niet eens te proberen deel te nemen aan Guila's wereld? Ze keek tevreden toe wat voor een enthousiasme haar woorden teweeg brachten, maar ze hield al lachend een hand op. 'Lieve Guila, ik ben geen vrouw van de mode. Bovendien zou ik geen poging willen doen om afgestemd te zijn op de prachtige vertoning die jij gaat zijn in Rani's jurken. Dat zou alleen maar falen.' Glimlachend legde ze beide handen rond het gezicht van haar vriendin en kuste haar nogmaals. 'Ik kan kijken of mijn vader nog één van zijn formelere uniformen heeft liggen. Dat is voor mij goed genoeg.' Syd was niet snel zenuwachtig, maar nu ze dit in het vooruitzicht had voelde ze de zenuwen al ontwaken. Ooit had ze wel lessen gehad van Rani over de juiste manier om mensen aan te spreken, over de juiste houding en hoe er gegeten werd onder het blauw bloedige gezelschap. Maar dat was nooit de focus van haar opleiding geweest. Echter was ze een lijfwacht en als er iets was waar ze wél in getraind was, dan was het om haar zenuwen onder controle te houden. 'Zou je me kunnen vertellen over de aanwezige gasten en hoe ik ze aan moet spreken? En het dansen en andere zaken?' In deze situatie kon Syd daarnaast wel wat hulp gebruiken om zich voor te bereiden. Guila was daar de uitgelezen persoon voor. Net zoals Syd de perfecte persoon was geweest om haar te helpen met de zelfverdedigingslessen.