Landgoed van Rani

-

Guila zat aandachtig het beschreven papier in haar hand te lezen. Het was nog steeds de brief die Rani naar haar toe had gestuurd, al had het de kracht der tijd niet goed overleefd: het papier begon te vergelen, het was verkreukeld door het constant in- en uit de tas gehaald te worden en de inkt leek te vervagen. Guila moest ook toegeven dat ze de tekst dusdanig vaak had gelezen dat ze de inhoud uit haar hoofd wist. Echter leek de brief wel een talisman van de Goden, die haar reis bespoedigde en veilig hield. Ze kon namelijk een heleboel zeggen, maar ze leek wel door Tarth te vliegen, zo snel was ze al naar het Oosten gereisd vanuit het Noorden. Daarnaast genoot ze ook werkelijk van haar reis en van haar reisgenootschap: het waren nog soldaten uit het leger van haar vader en ze had ze allemaal nog gekend van haar leven in het paleis. Toen ze plots een huis in de verte zag opdoemen keek ze enthousiast naar haar gezelschap om haar heen en stopte ze haar brief weg. 'We zijn er,' glimlachte ze, terwijl ze op kop van haar stoet door bleef rijden naar het landgoed.

Syd was die ochtend vroeg opgestaan om zoals ze altijd deed naar het dorp te wandelen en de boodschappen te halen. Soms ging Rani mee, meer de oude vrouw bleef meer en meer achter op het landgoed. Ze had er pas mee ingestemd toen ze er zeker van was dat in haar afwezigheid de buurvrouw, een forse boerin, een oogje in het zeil hield. Het gekke was dat ze zich die ochtend gehaast had gevoeld. Ze was niet bij de bakker gestopt om een praatje te maken, noch was ze om gelopen langs de oude ruïne waar altijd tussen de rotsen enkele prachtige bloemen bloeiden. Haar voorgevoel werd enkel bevestigd toen de buurvrouw naar haar toe gehold kwam en haar vertelde dat ze vanaf haar land drie ruiters had gezien. Syd vervloekte zichzelf dat ze geen tijd had om haar wapens te gaan halen en volgde de paden die beschut genoeg waren om haar ongezien naar het huisje te leiden. Ze had de bomen samen met haar vader geplant en had de muren van rotsen en klei met hem gebouwd. Het had haar vele jaren gekost voor ze zou begrijpen waarom ze ze werkelijk hadden neergezet. Zo nu en dan probeerde ze een glimp op het drietal te werpen, maar uiteindelijk moest ze de confrontatie maar aan gaan met weinig informatie. Toen het bezoek dichtbij genoeg was kwam ze neuriënd tevoorschijn met een lege mand en liep naar de waslijnen die aan het pad naar hun huis liepen. Daar hield ze een hand boven haar hoofd tegen de felle zon, liet de was voor wat het was en stapte op hen af. Hoe verder van het huis af ze hen tegen kon houden hoe beter. 'Bij de Goden!' riep ze naar de ruiters uit. 'We krijgen nooit bezoek. Waar kan ik u mee helpen?' Haar ogen gleden al snel naar de voorste persoon en verrast keek ze naar de beeldschone vrouw die op het paard zat. 'Er is water voor uw paarden in de stal. En ik weet zeker dat we daar nog wat te eten hebben voor hongerige reizigers.' Vriendelijke glimlachend wees ze naar de schuur enkele meters verderop. Als ze ze daar heen kreeg waren ze én verder van het huis én had ze beschikking tot haar wapens. Rani haatte het als ze ze in het huis opgeborgen hield.

Guila keek tevreden toe hoe het huis steeds dichter bij kwam, maar hoe ze ook duidelijk iemands landgoed op zouden rijden. De was hing buiten tussen de bomen gespannen, het huis zag er bewoond uit en plots hoorde ze geluid van haar rechts komen. Werkelijk uit het niets kwam er plots een vrouw op huh aangelopen en Guila greep van schrik naar haar hart. Ze moest ook een stuk beter opletten, dat hadden haar wachters ook steeds gezegd, maar zelfs haar kameraden leken haar niet gezien te hebben. 'Oh, dat is heel aardig van u, maar ik zoek eigenlijk iemand.' Ze wilde niet afgeleid worden door nieuwsgierige buren, die meteen op elk beetje amusement sprongen. Guila herinnerde zich plots iets en zocht haastig door haar tas heen. De brief had een stuk stof bevat, iets waar ze pas buiten het legerkamp achter was gekomen. Ze had er dagenlang naar gekeken, om precies te zien wat het precies was. Het leek wel een afgereten stuk stof van een vaandel of jurk of ander kledingstuk. 'Ik moest dit laten zien als ik op de afgesproken plek zou staan,' zei ze wat onzeker, terwijl ze het stuk stof dat bij de brief had gezeten uit stak naar de onbekende vrouw voor haar. 'Ik had namelijk een brief ontvangen? Weet u daar meer over?' Ze hoorde haar kameraden luidruchtig hun keel schrapen, waarschijnlijk omdat ze veel te veel informatie weggaf, maar het deerde haar niet. Na al die lentes wilde ze nu eindelijk de antwoorden hebben die ze zocht. 'En anders zou ik graag door willen reizen naar dat huis.'

Rani zag tevreden toe dat ze de onbekenden verrast had en bovendien hun paarden van slag had gebracht. Ze zette een hand in haar zij en bekeek zo de drie bezoekers. Ze droegen geen duidelijke symbolen of emblemen die ze kon plaatsen, maar de achterste ruiters waren duidelijk meer voorbereid op een gevecht dan de vrouw voor haar. Ze liet haar blik niet te lang rond dwalen en keek op toen ze meer informatie kreeg. Ze voelde meteen dat haar spieren zich aanspanden en met op elkaar geklemde kaken keek ze toe hoe de onbekende vrouw plots naar haar buidel greep. Met haar hand gleed Syd subtiel langs haar zij en zocht zo met haar vingers behendig naar het zakmes dat ze daar droeg. Als ze iets moest doen, dan had ze tenminste wat om mee te beginnen. Ze zou eerst op de paarden af kunnen schieten, maar eerlijk gezegd leken het prachtige dieren en liet ze ze liever heel. Echter kon ze het zich niet veroorloven dat er iemand zou ontsnappen. Wie weet hadden ze zo meer troepen opgetrommeld. Syd wist niet of ze zo snel zouden kunnen vluchten. Geheel paraat om toe te slaan, keek ze verbaasd toe toen ze de stof zag die de vrouw op hield. 'Een brief?' vroeg ze ongelovig terwijl ze het stuk stof achterdochtig bekeek. 'Dat huis is mijn huis. Als u verder wilt reizen zult u me dus eerst wat meer informatie moeten geven.' Na even te twijfelen griste ze toch de lap uit de vreemdeling haar handen weg en hield het tegen het zonlicht. Binnensmonds vloekend keek ze om naar het huis en weer naar de gasten. 'U bent Guila Halley, is het niet?' Haar vriendelijke glimlach was omgeslagen tot een grimas.

Guila hield de vrouw nauwlettend in de gaten, maar had niet door dat ze compleet viel voor het onschuldige voorkomen. Het was vast een bemoeizuchtige buurvrouw, die graag alles in de gaten hield. Ze had ook helemaal niet moeten vertellen over de brief of de stuk stof en- Guila zag plots heel duidelijk hoe de houding van de vrouw voor haar veranderde bij het lezen van de brief en het zien van het stuk stof. Dit verontruste haar sterk. Kort knikte ze als instemming op haar vraag. 'Ik ben Guila Halley-Barnes,' verbeterde ze haar, waarna ze van haar paard af stapte en opnieuw naar het huis gebaarde. 'Ik wil Rani Omat spreken. Ben jij dat? Zo niet, dan wil ik graag de juiste kant op gestuurd worden.' Ze wist dat ze dit wellicht subtieler moest aanpakken, maar dit oponthoud irriteerde haar sterk. De vrouw was duidelijk bij dit hele complot of hoe ze het ook moest noemen betrokken was. Echter zag ze er veel te jong uit om Rani Omat, haar tante te zijn.

Syd voelde dat voor een tel haar hoofd stil was toen inderdaad bevestigt werd dat de vrouw voor haar inderdaad de Guila was waar ze al jaren over hoorde. Ze had veel tegenstrijdige gevoelens gehad met die naam. Als meisje had ze jaloezie gevoeld omdat zij de verdwenen prinses had willen zijn om wie iedereen zich zorgen leek te maken zonder het echt openlijk te bespreken. Toen ze ouder was geworden, meer taken van haar vader had overgenomen, bracht de naam een gevoel van plicht met zich mee. Haar vader en vervolgens zij zelf beschermden Rani zoals ze dat niet met haar zuster hadden kunnen doen. Deze vrouw die nu voor haar stond was een verlengde van die taak. En sinds vele jaren voelde ze een soort afgunst, een neiging om Rani ervan te behoeden contact op te nemen met de vrouw die nooit haar familie had proberen te zoeken, die zo haar nieuwe leven in Tarth leek te leiden terwijl zij hier zag hoe haar bazin zich schuil hield, een persoonlijke wacht nodig had, veel te langzaam oud werd. Echter kon deze Guila Halley-Barnes nooit weten dat ze zo veel tijd gespendeerd had met haar in haar gedachten. Ze lachte dus ook toen de vrouw stelde dat zij wellicht degene was die ze zocht. 'Ik, Rani Omat?' Lachend zette ze ook haar andere hand in haar zij nadat ze de lap stof weggestopt had. Haar mes had ze nog altijd binnen handbereik. Ze vertrouwde die twee soldaten achter Guila maar niets. Noch was ze er aan uit dat de vrouw voor haar wel was wie ze zei. 'Ik moet zeggen dat we niet vaak koninklijk bezoek hier krijgen. Heeft u lang moeten reizen? Uw metgezellen zien er voorbereid uit.' Ze zou nog niet veel prijs geven. Ze wilde eerst meer weten. Wat waren de intenties van deze vrouw, in het geval dat ze niet Guila en tevens in het geval dat ze dat wel was? En hoe - verdomme wat was die oude vrouw koppig - had Rani contact met haar kunnen leggen zonder haar tussenkomst?

De vrouw was dus niet Rani, zoals ze eigenlijk al verwacht had. De brief had niet de stijl gehad van wat ze proefde bij deze vrouw voor haar en de leeftijd klopte niet. En daarbij kon deze vrouw duidelijk geen familie van haar zijn, qua uiterlijk én qua innerlijk. Echter kreeg ze geen antwoord op de vraag wie de vrouw dan wél was en hoe ze wist wie Guila was. 'Niet lang, we hebben maar enkele dagen hoeven reizen. Ik ontving de brief twee weken geleden in het legerkamp in het Noorden,' zei ze eerlijk, terwijl ze haar armen over elkaar heen sloeg en af wachtte tot ze in actie zouden komen. 'Mijn metgezellen zijn er voor mijn veiligheid. Als vrouw op de wegen ben je je leven niet meer zeker, zeker niet in deze contreien,' babbelde ze maar wat onzinnig en leugenachtig verder. Toen er niet veel meer uit de vrouw kwam, voelde ze hoe ze geïrriteerd werd. Ze dacht dat ze hier antwoorden zou krijgen: waar bleven ze? Dit was haar afscheid met Flynn niet waard. 'Ik heb hier geen tijd voor,' zei ze uiteindelijk gefrustreerd, terwijl ze de vrouw opzij schoof en verder probeerde te lopen richting het huis. Ze had niet al die verdomde lentes naar antwoorden gezocht om nu zo afgepoeierd te worden. In haar achterhoofd zei een stemmetje dat het maar minuten waren en dat ze mee moest werken, maar Guila was niet meer voor rede vatbaar. Niet na alles wat er in het legerkamp was gebeurd.

'Daar hebt u gelijk in. Maar ik moet zeggen dat het in deze uithoeken van het Oosten een stuk veiliger is in Evenfall of in het Noorden-' Syd liet de informatie dat ze uit het legerkamp waren gereisd tot zich bezinken. Dit was inderdaad waar ze voor het laatst informatie hadden gekregen over de prinses. Bedenkelijk bleef ze het gezelschap bestuderen, maar juist toen ze hen hun paarden in de stallen wilde laten zetten stoof de vrouw plots langs haar heen. Het koste haar nog geen seconde om zich om te draaien, de onbekende vrouw bij haar arm te grijpen en zonder er over na te denken tegen de grond te drukken. Noch duurde het lang voor de andere twee soldaten hun wapens hadden gepakt en deze op Syd richtten. 'En ik heb geen tijd voor leugenaars. Waarom heb je wachters uit het Oosten bij terwijl je vanuit het Noorden bent gereisd? Heb je iemand over die brief verteld? Hoe weet ik zeker dat je bent wie je zegt?' Ze had haar gezicht dicht bij dat van het prinsesje gebracht en hield haar zo stevig vast terwijl ze de reisgezellen hoorde naderen. Echter liet ze hen haar doelgerichte blik en het mes zien.

Voordat Guila het wist, was ze al vastgegrepen door de vrouw en tegen de grond geduwd. Vol woede en adrenaline probeerde Guila los te komen, maar het had geen zin: de vrouw was veel te sterk en had haar arm compleet klem gezet. 'Hoe durf jij! Jij stomme-' Haar vrienden in het legerkamp hadden haar na haar aankomst in het kamp al snel een heel arsenaal aan scheldwoorden geleerd, toen ze zich beseften hoe netjes Guila's vocabulaire qua vloeken was. Die lessen kwamen nu dan ook goed van pas. 'Leugenaars?! Jij bent diegene die mij hier naartoe heeft geleid voor niets!' siste ze fel terug, terwijl ze voelde hoe ze omgedraaid werd en nu de vrouw recht in haar gezicht aan kon kijken. Guila twijfelde echter geen seconde en spuugde in het mooie gezicht van de dame. Ze zou zich niet weer zo naïef gevangen laten zetten en vooral niet zonder terug te vechten. 'Omdat de Koningin mij wachters heeft geleverd voor deze reis, dáárom! En natuurlijk heb ik mensen over die stomme brief verteld, gezien het één grote val was en ik naar hun advies om niet te gaan had moeten luisteren!' Ze probeerde nogmaals zich los te wurmen en keek ondertussen geërgerd naar haar wachters. Waarom deden ze verdomme niets? Ze had beter twee boerenpummels kunnen huren, die zouden nog meer spieren verrekken dan deze twee stumperds. 'Ik hoef jou niet te bewijzen wie ik ben. Wie denk je zelf wel dat je bent?' siste ze.

Syd klemde haar kaken op elkaar terwijl ze de vrouw die verbazingwekkend nog flink sterk leek op haar plek te houden. 'Je hier heen geleidt?' Ze keek de vrouw in de war aan en zag het gespuug dus niet aan komen. Met een grimas wreef ze het speeksel met haar arm weg en drukte vervolgens het mes tegen haar nek aan. Wat ze daarna zei kon Syd eigenlijk niet veel schelen. Níemand spuugde zomaar in haar gezicht. Niemand vernederde haar zo. 'Kan het je schelen wie ik ben? Je hebt me zojuist uitgemaakt vooru leugenaar, ik geloof dat daar onze conversatie op houdt.' Nerveus zag ze toe hoe de twee wachters nu toch echt dachten dat ze hun werk maar eens moesten gaan doen, maar ze verslapte haar greep niet. Echter hoorde ze plots haar naam geroepen worden en een bevel om op te houden. Ze wist dat Rani haar gezien moest hebben. Ze zat altijd voor het raam voor zich uit te staren deze dagen. Toch had ze nog zo gehoopt dat ze dit af kon handelen zonder dat haar opmerkzame bazin het door zou hebben. Vol woede en frustratie liet ze de vrouw abrupt los. 'Ik hoopte dat je nooit zou komen,' siste ze door haar lippen voor ze opstond, het zand van haar kleding klopte en naast Guila op de grond tufte. Vervolgens wierp ze een dreigende blik op de twee metgezellen die een poging wilde doen haar te grijpen. 'Waag het niet.' Toen ze zich omdraaide zag ze de gebogen gestalte al hun kant op komen en bezorgd snelde Syd naar de bejaarde prinses. Ze hield zich stil over haar ongeloof dat Rani dit achter haar rug had gedaan, over haar zorgen dat het een val was, terwijl ze hard de les werd gelezen dat ze gasten nooit zo moest ontvangen. Nadat ze haar bazin kort had ingelicht en de lap stof had laten zien liep ze haar flink ondersteunend op het onverwachte gezelschap af.

Guila wilde haar nog meer beledigen, haar voor alles en nog wat aan maken of nogmaals in haar gezicht tuffen, tot er plots een mes op haar keel gezet werd. Dat liet haar in één klap haar mond houden en haar bewegingen stoppen en met grote ogen keek ze dan ook de vrouw die boven haar hing aan. Ze werd hard op het feit gedrukt dat ze er nu toch echt alleen voor stond en dat stond in schril contrast met haar tijd in Quandaï met Flynn. Daar hadden ze samen tegen de rest van de wereld gevochten. Toen ze plots losgelaten werd, haalde ze vol opluchting adem en greep ze naar haar keel als geruststelling dat er niets gebeurd was. De sissende woorden van de vrouw ontgingen haar echter niet en met een strakke blik keek ze de vrouw dan ook na. Met nog steeds een lichaam vol woede kwam ze overeind en veegde ze alle viezigheid van de grond van haar kleding af. Toen pas zag ze de oude dame die vanuit het huis naar hun toe geschoven kwam. Met felle stappen liep ze op het tweetal af en wees ze priemend en beschuldigend met haar vinger. 'Misschien had u in uw brief moeten laten weten dat ik opgewacht zou worden door een of andere wilde vrouw,' siste ze, terwijl ze de brief uit haar tas trok en deze voor de bejaarde vrouw op de grond gooide. 'Dus u bent de zogenaamde Rani Omat? Ik hoop dat u mij heel snel kan vertellen wat ik hier aan het doen ben, want anders ben ik wég. Na alles wat er gebeurd is, wat mij overkomen is, laat ik mij niet-' Ze klemde haar kaken op elkaar en liet vervolgens haar priemende arm vallen. Zo wachtte ze gespannen op antwoord van de vrouw tegenover haar.

Rani was zo snel ze had gekunnen naar buiten gegaan toen ze in de gaten had gehad dat er iets gaande was op haar land. Ze had Syd voorbij zien snellen om een stel ruiters te begroeten en begreep al snel haar fout. Ze had in de brief gezegd rond dit tijdstip te komen omdat ze wist dat haar wacht dan vaak naar de markt was. Ze had deze confrontatie willen voorkomen omdat ze, ook al dacht Syd het te kunnen verbergen, wel wist dat de jonge vechter het niet gesteld had op het plan om contact te leggen. Ze liet het haar verzorger, haar beschermer, flink weten dat ze niet gediend was van deze brutale aanpak van hun gast, en niet zomaar iemand. Toen ze oog in oog stond met de vrouw keek ze slechts naar haar op en liet het gezicht, de stem, de haren tot zich dringen. Ondanks alle vijandigheid en de beschermende arm die Syd om haar heen had gelegd, kon ze niet anders dan breed glimlachen. 'Het spijt me voor dit ruwe welkom. Syd doet slechts haar werk, ze is mijn beschermer. Ik had haar niet verteld dat ik je uitgenodigd had.' Ze klopte goedslachs op de arm van Syd en negeerde haar waarschuwende blik. 'Maar, Guila, lieve Guila Amat, ik hoop dat je inmiddels weet wat je hier doet.' Ze stapte op de jonge vrouw af en stak een trillende hand naar haar uit. Ze legde haar vingers teder op de arm van haar nichtje en kneep er zacht in. 'Het is alsof ik Roshan voor me heb. Wat mis ik haar toch.' Zuchtend sloot ze kort haar ogen en ademde diep in en diep uit. 'Het spijt mij erg dat deze ontmoeting zo lang op zich heeft laten wachten. We dachten altijd dat het beter en veiliger was om gescheiden te blijven. Maar dat soort verhalen zou ik je niet hier moeten vertellen. Kom toch binnen. Ik heb thee en ik geloof dat Syd lekkers heeft meegebracht van de markt!'

Guila voelde hoe ze extra moest knipperen bij de onverwachte reactie van Rani Omat. Ze had gedacht dat de oude dame haar op haar plek zou wijzen na haar brutale woorden, iets wat haar eigen grootouders wel altijd hadden gedaan, maar ze glimlachte enkel. 'Ruw kan je het zeker noemen,' verzuchtte ze, terwijl ze kort haar ogen op het voorkomen van de andere dame, blijkbaar Syd genaamd, legde. 'Syd moet misschien eens beter nadenken over welke gevechten ze aan gaat.' Toen ze opeens Guila's volledige naam noemde, schoten haar ogen meteen weer naar de oude prinses toe. 'Ik- ik heb nog geen idee-' Bij het noemen van haar moeders naam leek echter haar complete houding te veranderen: haar schouders zakten omlaag, haar benen leken te trillen en de tranen sprongen in haar ogen. De oude dame sprak echter verder en raakte haar daarbij ook aan. Guila's eerste reactie was geweest om zich terug te trekken, maar al snel voelde ze dat de vrouw het goed bedoelde. Guila vervloekte zichzelf dat ze had gedacht dat de Goden haar de verkeerde weg op hadden gestuurd. Toen Rani gebaarde dat zij en haar wachters mee moesten lopen naar de huis, lukte het Guila nog niet meteen om in beweging te komen. Er was maar weinig van de woorden van de oude dame bij haar binnen gekomen na het noemen van haar moeders naam. Ze kon zich niet herinneren dat ook maar iemand haar moeders volle naam recent nog had uitgesproken. Zijzelf ook niet. 'Ik mis haar ook,' zei ze uiteindelijk met trillende stem, terwijl ze op haar lip beet om niet in tranen uit te barsten. 'Elke dag. Alles wat ik heb gedaan de laatste lentes was voor haar. Dit ook weer.'

Rani was geraakt door de plotselinge emotie die op het gezicht van de jonge vrouw verscheen. Ze glimlachte geruststellend en klopte zacht op haar arm. Zij had zich inmiddels al jaren hier op voor kunnen bereiden, maar Guila zou niet af hebben kunnen geweten van haar verbannen tante in deze uithoek van Tarth. Eerlijk gezegd had ze altijd gedacht dat ze nooit meer zou leven om dit moment mee te maken, maar blijkbaar hadden alle Goden in de wereld besloten haar hier te houden. Ze had ze vaak genoeg vervloekt, maar met haar leven wist ze ook wel dat ze weinig zelf in de hand had. Er was zo veel gebeurd waar ze zo hard aan gewerkt had om het te voorkomen. Het voelde op de een of andere manier dus ook alsof er eindelijk iets volgens haar plan ging. Zij had het contact gevonden, zij had de brief gestuurd en zij had Guila nu hier gekregen. Ze zou een laatste dank aan Roshan kunnen betuigen door met haar dochter te praten. 'Ik geloof niet dat ze ons ooit echt verlaten heeft. Zo was jouw moeder niet. Ze was loyaal en een vechter.' Haar glimlach werd triester. Haar loyaliteit had was ook haar dood geweest. 'Maar kom, lieverd, ik wil je zo veel meer vertellen. Deze oude dame hier wil graag haar verhalen delen.' Ze wuifde naar Syd dat ze alvast vooruit kon gaan en steunde zelf op één van Guila's armen zodat zij haar naar het huis zou helpen. 'Zet het water vast op, Syd. En zorg dan dat de paarden gestald worden, dan maak ik thee en wat lekkers voor onze gasten.' De overbeschermende houding en chagrijnige bui van Syd kon ze nu niet gebruiken, bovendien wist ze dat haar jonge metgezel maar graag genoeg een excuus had om niet nog eens naar al haar verhalen te luisteren.

De geruststellende uitdrukking van de bejaarde vrouw liet Guila ontspannen, waardoor ze voelde hoe haar bibberige houding verdween. Het was alsof ze haar moeder in de oudere vrouw zag en zo zag ze ook zeker overeenkomsten in haar eigen uiterlijk en die van haar tante. Ze had altijd gedacht dat ze nooit meer familieleden zou vinden, terwijl in werkelijkheid haar bloedverwante zich zo dichtbij had bevonden. Guila liet haar tante op haar arm steunen en begeleidde haar zo richting haar huis toe. 'Ik wil graag meer horen,' zei ze oprecht, terwijl ze de vrouw zijdelings aan keek. Haar hoofd liet ze vervolgens hangen en met een zucht schudde ze haar hoofd. 'Ik heb al zo lang naar antwoorden gezocht en u was constant in Tarth. Ik zocht altijd naar antwoorden in de verte, in Quandaï, terwijl ik mij gewoon op dichterbij had moeten focussen. Misschien als ik eerder hulp had ingeroepen-' Er waren zoveel scenarios waarin ze haar tante eerder had kunnen ontmoeten, maar dit was de weg die de Goden haar geschonken hadden, en het zou vast een reden gehad hebben. 'Ik ben gewoon blij dat de brief geen valstrik was. Mijn vriend en ik vertrouwde het in eerste instantie niet, maar- de Goden hebben ons toch samen gebracht, tante Rani.'

Rani keek met een bedenkelijke blik Syd na die na haar voorstel met een diepe frons weggegaan was. Ze hadden het niet makkelijk gehad samen sinds ze afscheid moesten nemen van Saul, Syd's vader. Even was ze verzonken in haar eigen gedachten, zoals steeds vaker gebeurde, tot ze Guila weer hoorde en glimlachend knikte ze naar haar. 'Ik hoorde over je reis naar Quandaï. Het spijt me dat het je zo slecht af ging. Als ik geweten had dat je daarheen zou reizen had ik je wellicht kunnen stoppen, maar- maar de communicatie is altijd al langzaam gegaan.' Sinds ze hier woonde, al meer dan twintig jaar, kreeg ze goed en slecht nieuws pas laat. Ze had zich altijd machteloos gevoeld in haar positie. Echter had ze daar door de jaren vrede mee genomen. 'Ik begrijp dat het misschien niet erg overtuigend was je op deze manier hierheen te leiden. Eerlijk gezegd had ik gedacht dat het te vaag zou zijn om je hier naartoe te krijgen. Maar iemand op mijn leeftijd neemt al sneller risico's.' Ze haalde haar schouders op toen de Goden genoemd werden. Met een kreun stapte ze de treden naar de kleine veranda op en ging Guila vervolgens voor om de deur te openen en haar en de twee reisgenoten binnen te laten. 'Welkom. Het is maar wat stoffig. We houden niet zo van poetsen.' Rani lachte zacht en trapte haar slippers uit om het gezelschap voor te gaan naar de zitkamer. Er was niet veel aan het huis. Vanuit de hal stapten ze zo de woonkamer in die, behangen met wandkleden en belegd met tapijten het kleurrijke epicentrum was. De keuken bevond zich daar in een hoek en tot haar tevredenheid zag ze dat het water al stond te koken. Met een rust en precisie brouwde ze haar thee van gedroogde bloemen en kruiden. 'Hopelijk schrikt het je niet af te weten dat ik meer informatie over jou had, dan jij over mij en je moeder had. Roshan had me echter doen beloven dat ik een oogje in het zeil hield.'

Guila schudde haar hoofd bij de loze, maar goedbedoelde woorden van haar tante over haar reis naar Quandaï toe. 'Het zou geen zin gehad hebben,' zei ze zachtjes, terwijl ze de vrouw door de voordeur heen hielp. 'Ik was zo, zó vastbesloten om naar Quandaï te gaan en de koningin te helpen... Niemand zou mij waarschijnlijk tegen gehouden kunnen hebben.' Guila herinnerde zich nog goed hoe vastberaden ze was geweest om alles in Tarth achter haar te laten en op reis te gaan. Niet dat ze toen überhaupt iemand de kans had gegeven om haar te stoppen, behalve Flynn en Sibel. 'Het was erg vaag,' gaf ze met een bescheiden glimlach toe. 'Maar het was interessant genoeg om toch de gok te wagen en op zoek naar u te gaan. En zo gezegd, zo gedaan. Daarnaast-' Ze wilde verder spreken, maar al snel werd haar stem benomen door alle pracht die ze om haar heen zag. Ze was inmiddels het huis binnengetreden en had haar tante gevolgd naar de zitkamer. Het leek wel een explosie van kleuren en onmiddellijk bedacht ze zich dat ze wilde dat haar moeder dit kon zien. Die had altijd geprobeerd om meer kleur in het paleis te brengen. Ze gebaarde dat haar metgezellen plaats konden nemen op de bank en zelf liep ze door naar de keuken toe. De woorden die de vrouw uit sprak verbaasde haar echter. 'Wist u dat ik als kind mee was gegaan met de Koning en Koningin, nadat mijn moeder was overleden?' vroeg ze vervolgens scherp, terwijl ze naar de oude dame keek. 'Wisten zij van uw bestaan af? Waarom heeft u toen niet aangeboden dat ik bij u zou wonen? Waarom- waarom nu pas contact?'

De Koningin,' herhaalde Rani met een kleine glimlach. Ze moest zich er nog vaak aan herinneren dat het voormalige royale paar hun troon had overgedragen. Er was veel veranderd sinds zij voor het eerst in Tarth was gekomen. Het land was erg vooruit gegaan, in tegenstelling tot haar eigen geboorteland. Ze roerde in de individuele kopjes de thee goed door en zocht naar de honing die ze er zorgvuldig in druppelde. Zo was ze even bezig voor ze Guila antwoord gaf. 'Jouw ouders wisten niet van mij af. Roshan besprak veel met de oude Koningin, maar ze zou nooit informatie over mijn aanwezigheid in Tarth vrij geven.' Ze knikte vervolgens en legde haar lepel aan de kant om haar trillende handen samen te knijpen. 'Zoals ik zei kwam al het nieuws maar laat aan hier. Van jouw geboorte hoorde ik pas laat iets en toen- over Roshan's dood- ik stond meteen klaar om je te gaan halen, maar het bericht was al manen oud en toen bleek dat het koninklijk paar je een thuis zou willen geven twijfelde ik erg. Je zou weer een status krijgen, misschien te publiekelijk en met de risico's, maar ik kende Agathe Halley, Iwone Storm en Dorian Barnes en ik kon me geen vriendelijkere mensen herinneren uit mijn tijd aan het hof. Je zou goed terecht komen bij hun kinderen. Tenminste dat hoopte ik.' Ze wist dat haar uitleg wellicht te zwak was. Had ze niet meer kunnen doen voor de dochter van haar jongere zus die zo trouw aan haar was geweest? 'Bovendien ging ik er van uit dat elke associatie met mij nog altijd te gevaarlijk was. In Evenfall zou je een heel paleis aan bescherming hebben.' Rani wreef haar handen eens goed over elkaar en wees toen maar een dienblad. Ze kon zelf nog maar weinig dragen met de artritus die haar handen onder controle had. 'Pak dat eens, lieverd, dan kunnen we je gezelschap thee brengen.'

Guila keek de oude dame ongeduldig aan, toen er niet meteen een antwoord op haar brandende vragen kwam. Dat ongeduld liet haar bijna de honing uit haar handen trekken, maar ze wist zich toch in te houden, vooral toen Rani ook weer begon te praten. 'U- u kende mijn grootouders,' stamelde ze verbaasd. Guila had door dat er een heel familieverleden voor haar verborgen was geweest. 'Niet- niet mijn biologische natuurlijk,' verbeterde ze zichzelf al snel en op wat beschaamde toon. 'Hoe bent u in die kringen beland, terwijl mijn moeder zich zo verborgen hield?' Toch hing ze aan de lippen van haar tante: ze wist echter niet wat ze moest reageren op deze onthullingen en al helemaal niet of ze Rani dankbaar moest zijn dat ze niet geïnterfereerd had of juist niet. Stilletjes pakte Guila dan ook het dienblad op en bracht ze deze naar haar metgezellen toe. Blijkbaar was Syd klaar met het stallen van de paarden, want ook zij kwam plots de kamer in lopen.

Rani glimlachte toen ze de verbazing zag. Ze vroeg zich af hoe zij herinnerd was na haar bezoek aan Tarth. Ze wist dat tijdens haar aanwezigheid de roddels nooit stopten en ze betwijfelde of het naderhand ook ooit echt opgehouden was. Maar het bleek dat het niet bekend was voor Guila. Misschien was het maar beter ook dat ze vergeten was in Tarth. In Quandaï stond haar naam namelijk gelijk aan landverraad, aan een prinses die haar volk in de steek liet, die tegen de wil van de almachtige en alwetende Moeder in ging. De vergetelheid hier gaf haar in ieder geval meer rust. 'Je moeder was nog veel te jong toen ik naar Tarth vertrok. Zij hield zich nog bezig met haar kalligrafie, spelletjes en paardrijlessen, en ook al kon ze kattenkwaad uit halen, ze was nog niet de rebel die ze zou worden. Ik was ondertussen oud genoeg en uitverkoren om mijzelf aan te prijzen aan de prinsen van de Tarthiaanse windstreken zodat er nauwere relaties gecreëerd konden worden.' Rani was Guila gevolgd naar de zithoek en glimlachte naar Syd die, tegen haar verwachting in, al weer terug was. Met een helpende hand van de vrouw nam ze plaats en zag toen zuchtend hoe Syd zich opstelde bij de deur en haar hand op het heft van het zwaard legde dat ze uit de stallen had meegenomen. Soms nam ze haar rol als lijfwacht te serieus. 'Het is algemeen bekend dat mijn missie mislukte en ik zonder huwelijksbelofte terug keerde. Roshan was na al die jaren plots een jonge vrouw, niet het meisje waar ik zo veel op gepast had, verzorgd had, mee gespeeld had. Zij was degene die me waarschuwde dat mijn positie wellicht in gevaar was. Het koste echter nog een hele tijd voor ik dat wilde accepteren en toen was het al te laat.' Rani vertelde verder over haar gevangenschap en hoe het daar had kunnen eindigen, maar dat haar trouwe zus het er niet bij liet. Hoe ze vluchtend geprobeerd hadden in Quandaï onder te duiken, maar ook dat fout liep en ze uiteindelijk met veel omwegen in Tarth terecht waren gekomen. Daar hadden ze besloten, nu Roshan oud genoeg was, dat hun wegen wellicht beter gescheiden verder konden gaan om het risico gevonden te worden te verkleinen. Bovendien was Rani zelf simpelweg moe geweest van al het vluchten en wilde ze rust en stilte terwijl Roshan nog de energie had bezeten om een heel nieuw leven te beginnen. Ze viel stil terwijl ze dacht aan de spijt die ze iedere dag voelde dat zij nog leefde en de uren en dagen verspilde, terwijl Roshan zo enthousiast elke dag benut had, een dochter had gekregen. Rani keek naar de vrouw en zocht naar haar handen om er teder in te knijpen. Ze wachtte of Guila nog meer vragen had.

Guila nam plaats naast haar tante en verdeelde vervolgens de thee over hun tweeën en haar eigen metgezellen. Syd was geen blik meer waardig: nog steeds voelde ze haar wang kloppen van de klap op de grond die ze had gemaakt. Guila luisterde vervolgens aandachtig het verhaal van haar tante aan: het was allerlei informatie die ze nog nooit eerder had gehoord. Waarom had haar moeder nooit iets verteld? Of brieven achtergelaten? Guila keek de oude vrouw lang aan en liet vervolgens haar hoofd hangen. Plots doodvermoeid wreef ze met haar handen over haar ogen heen en liet ze ook haar schouders zakken. Ze wist dat haar moeder haar tante had geholpen met het ontsnappen uit Quandaï, maar het hele verhaal erachter had ze nooit te horen gekregen in Telon. Als ze het zo hoorde, dan was haar moeder een heldin geweest, niet alleen voor haar zuster, maar ook voor het legerkamp. Nog steeds vochten ze met wapens die haar moeder gemaakt had en haar ontwerpen werden door de wapensmid nog gebruikt. Guila had zo'n onbeschrijflijk gevoel van trots gevoeld toen ze dat beseft had in haar tijd in het legerkamp. Zelfs Flynn had nog een zwaard van haar moeder. 'Dit- dit is veel om te verwerken,' concludeerde ze dus uiteindelijk, terwijl ze stilletjes van haar thee dronk. Toch sloeg ze alle woorden goed in haar op: ze wilde haar moeder het verhaal woord voor woord na kunnen vertellen. Willa zou het vast interessant vinden om het verhaal achter Roshans plotse verdwijning uit Quandaï te horen.

Rani keek toe hoe haar bezoek al deze informatie tot zich nam. Nu ze het zo openlijk gedeeld had, weliswaar onder de afkeurende blik van Syd, voelde het dat ze niet langer al haar geheimen met zich mee droeg. Misschien was het gevaarlijk. Maar eerlijk gezegd dacht Rani niet dat ze nog veel meer tijd zou hebben. 'Dat is begrijpelijk.' Ze glimlachte naar haar nichtje en legde een hand op haar knie. Nu ze zo een groot deel van haar verhaal had gedaan vroeg ze ook naar Guila's leven, haar familie, haar vrienden. Echter merkte ze dat haar gasten en ook zij zelf al snel maar stilletjes op de bank zaten. Het begon ook al laat te worden. 'Syd, waarom laat je ze niet eens zien waar ze de nacht door kunnen brengen. Het is veel te laat voor hen om nog verder te reizen en we hebben genoeg plek hier.' Syd had die hele tijd haar post naar de deur niet verlaten en schrok op uit haar gedachten toen Rani haar aan sprak. Ze knikte kort, maar wachtte af tot de drie vreemdelingen in zouden stemmen. Het was precies haar bazin om een voorstel te doen zonder op goedkeuring te wachten. Vaak vond ze het amusant dat de oude vrouw zo een sterke wil had, maar vandaag had ze overal net wat meer moeite mee. Ze kwam van haar plek af om de lege theekopjes en pot te verzamelen en op te ruimen.

Guila vond het fijn om ook informatie over haar eigen leven met haar tante te delen. Zo vertelde ze trots over haar ouders en broers en over Sibel en- en zelfs over Flynn. Natuurlijk was haar tante ook in haar geïnteresseerd, echter kwam het grote verhaal er steeds maar niet uit. Haar tante zou vast de grote details weten en misschien ook wel beseffen hoe verschrikkelijk het daar voor haar was geweest. Moest ze het dan niet gewoon vertellen? Toen Rani haar plots weer recht toe sprak, schrok ze op uit haar gedachten en knipperde ze enkele keren om te beseffen wat haar tante gevraagd had. 'We kennen de wegen hier niet goed,' zei Guila, terwijl ze om toestemming vragend naar haar metgezellen keek. 'Dus we nemen het aanbod graag aan. Het zou onverstandig zijn om de onbekende wegen op te gaan in het donker.' Dat was zeker waar, maar ook was Guila echt nog niet klaar met haar gesprekken met Rani. Ze wilde nog zóveel meer te weten komen over de oude vrouw en over haar eigen moeder en over hun relatie en wat het allemaal te maken had met de nieuwe Moeder. Daarnaast moest ze ook nog haar hele verhaal met Rani delen. 'Bedankt voor alle verhalen,' zei ze uiteindelijk tegen haar tante, terwijl ze haar beide handen tussen de hare beet nam. Zacht kneep ze erin, terwijl ze oprecht glimlachte. 'En voor uw brief. Anders zouden we elkaar nooit ontmoet hebben.' Vervolgens stond ze op en verzamelde ze al haar spullen, om zo een afwachtende blik op Syd te werpen. 'Ik zie u morgen weer!' riep ze nog over haar schouder naar haar tante toe, voordat ze Syd dieper het huis in volgde.

Rani knikte met een afwezige glimlach voor ze door Syd omhoog geholpen werd. Syd keek de oude vrouw na terwijl ze richting haar vertrek schuifelde. Ze was aardig verrast dat ze het zo lang vol had gehouden. Wellicht kon ze het bezoek van de prinses niet zo makkelijk afschrijven als ze had gedaan. Haar aanwezigheid had duidelijk nieuwe energie opgewekt in Rani. 'Volg mij maar,' mompelde ze zacht terwijl ze de drie vooruit ging. Er was altijd al te veel plek geweest in het huis. Het was een oude boerderij gemaakt voor een groot gezin en zij hadden er altijd maar met zijn drieën gewoond. Syd had er echter nooit over geklaagd. Rani kon amper trappen lopen dus had haar vertrek beneden en haar vader had altijd in de kleine bibliotheek op de begane grond zijn nachten en rust doorgebracht. De boven verdieping was dus altijd haar terrein geweest. Als er tenminste geen gasten waren. Syd wees de twee wachters hun kamer met twee bedden en wenkte Guila om haar verder te volgen. Ze liet haar stil haar kamer zien en stapte naar binnen om naar beddengoed te zoeken. Ze wist nog altijd niet hoe ze zich over de vrouw moest voelen. Ergens was ze wel degelijk nieuwsgierig naar de prinses, naar haar leven, naar haar tijd in het legerkamp. Toch voelde ze dat haar eigen koppigheid haar dwars zat. 'Ik moet je er aan herinneren,' begon ze terwijl ze dekens op het bed legde en kussens zocht. 'Dat, ook al gaf Rani dit niet aan, het beter is niet te spreken over deze ontmoeting. Ze ziet het misschien zelf niet in, maar het moge duidelijk wezen dat jouw bezoek aan Quandaï een teken is dat de geschiedenis nog niet vergeten is.' Syd had het laatste kussen een sloop gegeven en draaide zich toen om naar de vrouw. 'En het moge duidelijk zijn dat het niet de bedoeling is dat je hier de aandacht naartoe gaat trekken. Niemand in de omgeving weet af van de identiteit van Rani en ik hoef geen nieuwsgierige buren of wie weet wat als uitkomt dat de voormalige prinses van Tarth hier op bezoek is en de oude vrouw uit dit huis dus blijkbaar erg belangrijk is.' Ze sloeg haar armen over elkaar en liet haar ogen op Guila rusten.