Landgoed van Rani

Guila keek oplettend toe hoe Syd de oude dame hielp, niet alleen bij het opstaan, maar duidelijk ook om het hele huishouden gaande te houden. Rani had genoemd dat Syd haar taak als lijfwacht te serieus op momenten nam en dat had Guila's interesse zeker aangewakkerd. Wat voor relatie hadden deze twee dames? Toen Syd aan gaf dat ze haar moesten volgen, wierp Guila nog een laatste blik op haar tante en liep vervolgens gewillig mee. Zo betraden ze de bovenverdieping, waar haar metgezellen al snel een kamer toegewezen kregen. Tot haar eigen ergernis en wellicht ook fascinatie kwam Syd met haar mee de kamer in. Geïnteresseerd keek ze om haar heen en stilletjes nam ze plaats op het zachte bed. Na al die herbergen had ze behoefte om weer even te stoppen met reizen: het constante verplaatsen nam toch zijn tol. Guila sloeg echter al snel haar armen over elkaar heen bij de woorden die Syd uit sprak en trok verontwaardigd een wenkbrauw op. 'Waar zie jij mij voor aan? Natuurlijk ga ik dit niet rond schreeuwen. Ik weet nu wel beter dan-' Abrupt zweeg ze en stond ze op, om zo haar tas op de grond te zetten en deze uit te pakken. Ze wist dat haar woorden onredelijk waren, dus zuchtte ze en keek ze kort over haar schouder heen naar de andere vrouw. 'Begrepen. Niemand zal hier achter komen. Dat ben ik jullie zeker wel verschuldigd na mijn plotselinge komst.'

Syd stond al paraat om tegen de vrouw in te gaan en haar eens goed te vertellen wat voor risico's ook zij zou lopen toen ze zichzelf al stopte. Kort knikte ze toen Guila met haar waarschuwingen in stemde en wilde zich toen al omdraaien om haar alleen te laten en haar eigen kamer op te zoeken. Zuchtend draaide ze zich echter weer om naar Guila. 'Het zal haar goed doen je hier te hebben. Maar ik hoop dat je weet dat je hier misschien niet alle antwoorden gaat vinden. Ze is een oude vrouw en soms-' Syd wreef langs haar kin terwijl ze bedenkelijk naar het tapijt onder Guila's voeten staarde. Ze besloot die gedachten niet verder uit te spreken. 'Ze woont al zo lang zo ver weg van haar thuis en jij bent nu de enige connectie die ze nog met Quandaï, met haar oude leven, heeft,' poogde ze uiteindelijk uit te leggen. Naarmate de dag zich had gevorderd realiseerde Syd zich meer dat juist datgene wat ze Rani niet had kunnen geven, altijd af had geraden om te doen, juist het laatste beetje rust zou kunnen zijn. Wellicht was dit wel waar ze nog het meeste voelde dat haar rollen als lijfwacht, als verzorger, als familie met elkaar in de clinch lagen. Dat kwam echter niet door Guila. 'Het spijt me van de ongepaste begroeting eerder vandaag. Maar ik moet zeggen dat je wachters dat wel aan hadden moeten zien komen.' Ze glimlachte voorzichtig.

Nieuw

Syd stond in de keuken haar buideltas vol te laden met de lege potjes die ze verzameld had de afgelopen maanden. De geneesvrouw stelde het altijd op prijs als ze die terugbracht om ze opnieuw te vullen in plaats van nieuwe te moeten gebruiken. Bovendien stopte ze er de kruidenmengsels in die Rani maakte omdat ze wist dat de vrouw haar dan een korting gaf. Zo hadden ze wel meer ruilhandel met de bakker, de groenteboer, de naaister en meer. Syd vond het altijd fijn als ze het dorp in kon. Het brak een beetje de sleur die ontstond op het landgoed waar ze altijd alleen was met de oude vrouw. Ze zou niet zeggen dat ze echt boezemvrienden had in het dorp, maar ze maakte maar al te graag een praatje met iedereen. Echter zag ze het juist nu niet zitten om Rani alleen te laten. Ook al waren de meeste van haar zorgen gesust, ze voelde zich nog niet helemaal op haar gemak met de drie gasten. Bovendien vroeg Rani haar nooit zelf om de medicijnen bij te gaan halen. Als Syd er niets over zei, dan negeerde de vrouw haar medicatie simpelweg. Ze had dit verzoek dus met enige zorg aangehoord. Zuchtend hing ze de tas om haar schouder en zocht naar haar sandalen om deze aan te trekken.

Guila stond twijfelachtig bovenaan de trap, terwijl ze Syd beneden bezig rond hoorde lopen. Zo juist was ze naar Rani gelopen voor hun standaard ochtend thee en daar had haar tante haar op het hart gedrukt dat het leuk zou zijn om het dorp te zien. En ze zag Syd als de perfecte kandidaat om haar de omgeving te laten zien. Guila had allereerst geweigerd, maar merkte zelf ook wel op hoe ongedurig ze werd in het huis. Ze wilde naar buiten, ze wilde dingen doen en ze wilde de omgeving zien! Dat had haar dus ook haar kleding doen wisselen en haar comfortabele schoenen aan laten doen. Echter wist ze nog niet goed hoe een middag met de andere vrouw eruit zou zien: ondanks dat ze sinds de eerste dag niet meer gekibbeld hadden, was het ook niet zo dat ze op vriendschappelijk niveau zaten. Met een zucht liep ze uiteindelijk dus maar naar beneden toe en bleef ze op de laatste treden twijfelachtig staan. 'Rani wil dat je mij de stad laat zien,' zei ze enkel.

Syd stond klaar om de deur uit te gaan toen ze plots wat gekraak op de trap hoorde. Ze had het geluid willen negeren maar kon dat niet meer toen ze aangesproken werd. Verrast draaide ze zich om en bekeek Guila voor enkele tellen. Tot nu toe had ze zich veelal afgezonderd van Rani en haar bezoek. Ze had haar verhalen al vele malen gehoord en bovendien had Syd gedacht dat ze zo weer weg zouden zijn. Echter had ze nog niets over een vertrek gehoord. Ergens moest ze dus ook toegeven dat zr niet erg verrast kon zijn. 'Prima, ' zei ze met een kleime glimlach en hield vervolgens de deur voor Guila open. Als Rani het voorgesteld had dan zou ze er mee instemmen. Bovendien was ze natuurlijk wel geïnteresseerd in deze prinses. 'Moeten je wachters ook mee? Of kan ik er vanuit gaan dat die hier een oogje in het zeil houden terwijl ik jouw uit nood red mocht dat nodig zijn?' Haar blik was doodserieus, maar na haar woorden uitgesproken te hebben kon ze het niet laten licht te grijnzen.

Guila knikte kort na de instemming van Syd en liep de trap af, om zo ook haar spullen bijeen te zoeken. Vervolgens stapte ze naar buiten en hield ze onmiddellijk een hand boven haar ogen: de zon was erg fel in dit deel van Tarth en ze had haar schouders dan ook goed bedekt met één van haar prachtige sjaals die ze nog uit Evenfall had meegenomen. 'Ik denk dat ik vast wel in goede handen ben bij jou, niet waar?' reageerde ze dan ook maar instemmend op de woorden van de andere vrouw. Het was de eerste dag al duidelijk geweest dat Syd zich meer dan gemakkelijk kon redden uit benaderde situaties. 'En daarbij behoed ik ze er ook voor om in contact te zijn met jou. Ze zijn nog steeds erg gepikeerd - en vast ook wel beschaamd - over het voorval van de eerste dag,' grinnikte ze zelf ook maar, terwijl ze Syd volgde over het pad van de tuin heen. Die weg zou naar het dorp leiden, dat wist ze nog van haar weg naar het huis toe. 'Wat ga je in het dorp doen?'

'Dat mag ik hopen.' Syd zou niet snel haar eigen kunnen prijzen, maar ze wist dat ze een erg bekwame vechter was. Haar vader had haar getraind en zij kende geen betere vechter dan dat hij was geweest. Ze had hem niet vaak in een echt gevecht gezien buiten haar trainingen om, maar die enkele keren dat dat wel voorgekomen was had haar zowel trots doen voelen als angst aan gejaagd. Ze had toen begrepen dat ze net zo effectief zou moeten worden, net zo snel en koelbloedig. Overrompeld door de gedachte aan haar vader bleef ze voor even in deuropening staan. Het gebeurde nog vaak dat hij plots haar hoofd binnenschoot. Ze miste hem erg. 'Ik zal het snel eens met ze goed maken. Een gekrenkt ego doet niemand iets goeds.' Syd glimlachte, blij dat Guila haar geen kille houding terug had gegeven. Eerlijk gezegd had ze er wel het recht toe na Syd's behandeling. Ze sloot de deur achter zich en volgde toen Guila die het pad naar het dorp al op liep. 'Ik moet medicijnen bij halen. De geneesvrouwe woont aan de andere kant van het dorp. Maar ik hoop ook wat te zien van de theatergroep die gisteren aan gekomen is in het dorp. En we passeren langs de buurvrouw, ik ben haar een bedankje verschuldigd.' De vrouw had haar goed gewaarschuwd bij de aankomst van het gezelschap met Guila aan kop. Ook al was het goed uitgepakt, er had iets veel ergers op haar kunnen staan wachten aan de voordeur. 'En ik kan je onderweg wel wat andere dingen laten zien. Niet dat het hier nou zo spannend is als in Evenfall of Telon.'

'Theatergroep?' herhaald Guila benieuwd, terwijl ze naast Syd liep en zo richting het dorp bewoog. 'Ik zou het heerlijk vinden om een optreden te kunnen bekijken. Houd je van theater?' Ze was gek op theater en had met haar broer Iwan dan ook vele optredens gegeven in het paleis. Het laatste wat ze sinds haar terugkomst van hem had gehoord was via haar ouders, dat hij aan het rond reizen was. Echter wist niemand goed waar hij zich momenteel bevond. Guila schudde haar bezorgde gedachten van haar af en richtte zich weer op de vrouw naast haar. 'Ik ben wel toe aan wat minder spanning en sensatie dan in Telon of Evenfall,' glimlachte ze oprecht, terwijl ze haar krullende haren bijeen bond en genoot van de zon die op haar gezicht scheen. 'En ik denk dat mijn kameraden het erg op prijs zullen stellen als je het goed met ze maakt. Een complimentje hier, een verontschuldiging daar, dan zijn ze al snel tevreden.'

'Hangt er van af. Tragedies zijn niets voor mij, maar als het een komedie is kan ik het wel waarderen.' Toen ze nog jong was nam Rani haar wel eens mee om naar de theaterspelers te gaan kijken. Ze hadden samen altijd erg veel lol om de grappen die gemaakt werden en ze dacht niet dat ze Rani op andere momenten ooit zo zag lachen. Ook nu waardeerde Syd het nog dat er mensen waren die haar zo aan het lachen konden maken. Nieuwsgierig gleden haar ogen naar Guila toe toen ze uitlegde genoeg te hebben beleefd om niet naar meer spanning te verlangen. Ze had dingen gehoord, maar wist eigenlijk maar amper wat er werkelijk gebeurd was in het verre land. Ze voelde alleen wel aan dat het een gevoelig onderwerp was. Ze had Rani er ook amper over gehoord. 'Ik zal mijn best doen.' Voor even wandelde ze in stilte verder en volgde het pad dat ze op haar duimpje kende. 'Mag ik je wat vragen over het legerkamp?' vroeg ze na even niets gezegd te hebben. Syd was voorzichtig met haar vraag. Ze wilde niet te opdringerig lijken en respecteerde de privacy van Guila. Ze zou het begrijpen als ze prinses liever niet haar hele leven met Syd zou delen.

'Vroeger was ik gek op tragedies,' verklaarde Guila dromerig. Ze herinnerde zich nog goed hoe ze dagenlang achter haar romannetjes verstopt zat en hoe ze van de romantische tragedies van de werknemers in het paleis kon genieten. 'Maar nu zou ik het ook niet meer kunnen uitzitten. Laten we maar eens zien of het wellicht een komedie is.' Bij de volgende vraag keek Guila de andere vrouw met een opgetrokken wenkbrauw aan: ze was oprecht verbaasd om bevraagd te worden over het legerkamp. Die plek had haar zoveel mooie, maar ook zoveel nare herinneringen gebracht, dat ze niet zeker wist of ze nog wel objectief naar die plaats kon kijken. Of dat ze dat ooit had kunnen doen. 'Natuurlijk mag je iets vragen over het legerkamp,' zei ze dus ietwat stilletjes, al glimlachte ze al snel bescheiden, 'ik weet alleen niet of ik alle vragen kan beantwoorden. Ik heb enkel in de school gewerkt en wat financiën bijgehouden.' Ze had zich nooit als een belangrijke speler in het legerkamp beschouwd, niet zoals Indra, Marcus, Flynn, Clementine of Gael.

'Oh, ik bedoelde eigenlijk meer toen je nog een kind was en er met Roshan- je moeder woonde.' Syd bleef flink doorstappen en hield haar blik op het zanderige pad onder hen gericht. Sinds de aankomst van de prinses hadden de vragen die ze al lang met zich mee droeg terug naar de voorgrond gedrongen. Ze was altijd al nieuwsgierig geweest naar het kamp. Haar vader kwam er vandaan en vermoedelijk ook haar moeder. Echter had ze er altijd maar zo weinig over gehoord. Iedere keer als Syd er naar vroeg stelde haar vader dat het niet van belang was hoe zijn leven voorheen was. Soms vertelde hij wel eens een verhaal, maar ze had altijd maar een vaag idee gehad hoe hij opgegroeid was, wie hem getraind had en waarom hij weggegaan was. Hij zei altijd dat het kwam omdat Roshan Amat hem gestuurd had haar zuster te begeleiden, maar Syd wist dat er meer achter zat. Rani sprak er ook nooit over. 'Ik ben ook geïnteresseerd in hoe het er nu is hoor. Ik kan me ook wel voorstellen dat je niets meer weet over je jeugd daar. Maar- maar ik vroeg me simpelweg af of je wel eens gehoord had van een soldaat met de naam Halpert Tanner?' Wellicht zou ze de naam niet eens kennen van haar vroege jaren in het leger, maar juist van de tijd toen ze er teruggekeerd was.

Guila stopte met lopen bij de woorden en zuchtte diep, terwijl ze zelfbewust aan wat plukken van haar haren trok. 'Ik kan mij inderdaad nog maar weinig herinneren van die tijd in het legerkamp,' zei ze wat twijfelachtig. Om eerlijk te zijn, kon ze al jaren niet meer het gezicht van haar moeder voor haar zien. Ze wist nog goed hoe ze haar ouders had gesmeekt om te beschrijven hoe haar moeders uiterlijk eruit had gezien. Ondanks dat hun gedetailleerde beschrijving van haar moeder haar niet had geholpen om het gezicht beter te vormen, had het haar toch een gevoel van geruststelling gegeven. Toen Syd plots een naam noemde, begon er al wel snel een belletje te rinkelen. Had Flynn het laatst niet over deze man gehad tijdens een gesprek met zijn kameraden aan het kampvuur? 'Als het goed is, is hij een voormalige krijger in het legerkamp,' zei ze voorzichtig, terwijl ze oppaste dat ze geen foute informatie gaf. 'Hij was op een dag plots vertrokken. Zonder ook maar iets achter te laten of te zeggen. Hij had zijn dochtertje ook meegenomen.' Zuchtend liep ze weer verder en keek ze twijfelachtig naar de grond. 'Hoezo precies deze naam?'

Syd voelde dat ze teleurgesteld was te horen dat Guila natuurlijk veel van haar herinneringen verloren had. Ze wist niet of het goed of slecht was dat ze met de komst van Guila een hernieuwde interesse had in het achterhalen van haar vader's geschiedenis. Het overlijden was niet geheel onverwachts geweest door de ziekte die hij ervoor had opgelopen, maar het had desalniettemin een gat geslagen in haar leven. Soms dacht ze dat het beter ging, het terug vinden van een balans in routines, maar nu voelde ze een verlangen om vast te houden aan wat ze nog van haar vader had. Het zwaard dat ze op haar heup droeg, de herinneringen die ze met zorg doornam, en de queeste naar wat hem overkomen was voor zijn leven met Rani en haarzelf. Misschien als ze hem beter begreep zou ze meer vrede voelen. Syd keek verrast om toen Guila verder sprak. 'Wat werd er over hem gezegd? Weet je dat?' Ze kon haar gretigheid naar deze informatie amper verbergen. Ze begreep echter ook dat ze dit niet kon vragen zonder uitleg te geven. Met een kleine glimlach richtte ook zij haar blik naar de grond. 'Hij was mijn vader.' Syd schopte tegen één van de kleine stenen op hun pad en draaide zich toen om naar Guila om haar te laten stoppen met lopen. 'Jouw vader, de Koning, wat voor man is hij?' vroeg ze plots voordat de prinses haar meer kon vragen, zodat ze haar emoties onder controle kon houden.

Syd en Guila waren inmiddels aangekomen aan het begin van het dorp, waar ze al snel de geluiden van de markt te horen kregen. Echter hield Syd haar tegen en moest Guila de andere vrouw wel aan kijken. Verbaasd bleef Guila staan bij het horen dat dé Halpert Tanner de vader was van de vrouw naast haar. Ze herinnerde zich nog het gezicht van zijn dochter, het meisje dat dezelfde leeftijd was geweest als zijzelf. Ze hadden zelfs nog samen gespeeld in het kamp. 'Ik- ik dacht dat zijn dochtertje een andere naam had,' zei ze zachtjes, terwijl ze schoorvoetend verder liep. Ze wilde dat ze meer informatie had over de man: wellicht zouden Indra of Flynn wel meer weten of juist weer Nathan en Marcus. Het was alweer zo'n lange tijd geleden. 'Was?' merkte ze plots na een korte stilte op, maar vervolgde op voorzichtige toon: 'Is jouw vader overleden?' De vraag over haar eigen vader had ze compleet genegeerd, omdat ze zo in de ban was geweest door de familierelatie tussen Syd en Halpert. Toch wist ze dat ze de vraag wel moest beantwoorden, maar zag aan het gezicht van Syd dat dit niet het moment was.

Syd hoorde hoe de geluiden van het dorp op de wind naar hen toe gedragen werd. Hoewel ze geleerd had te houden van de stilte op de boerderij, bracht het haar altijd een hoop energie als ze de commotie van het dorp hoorde. Als meisje had ze zo graag in een dorp of stadje willen wonen, maar haar vader had haar altijd uit moeten leggen dat dat niet kon of misschien pas als ze ouder was. 'Sydelle. Mijn volle naam is Sydelle.' Die uitleg had ze al lang niet meer moeten geven. Iedereen kende haar als Syd. Toen ze er achter was gekomen dat de naam in haar vaders moedertong prinses betekende had ze al snel besloten dat ze niet zo een meisjesnaam wilde. Ze was geen prinses die gered moest worden door ridders. Haar vader en Rani waren daar maar in mee gegaan, net zoals alle andere dingen die de eigenwijze jonge Syd van het ene op het andere moment besloot: dat ze bijvoorbeeld geen jurken meer wilde dragen, dat ze wilde leren boogschieten, dat ze alleen nog maar groene dingen wilde eten. Syd merkte dat Guila over haar vraag heen ging en langzaam verdween haar glimlach. Ze knikte en liep toen verder. 'Hij was oud en ziek.' Ze herinnerde zich niet graag de verzwakte versie van de man die hij aan het einde van zijn leven was geweest. 'Ik hoor geloof ik muziek,' ging ze met een hervonden glimlach verder. 'Wellicht hebben de theaterspelers een groep muzikanten meegenomen.' Enthousiast wenkte ze de vrouw verder. 'Vertel me alsjeblieft dat je hebt leren dansen in dat paleis van je.'

'Sydelle,' herhaalde ze zachtjes en langzaam, zodat ze elke lettergreep duidelijk kon uitspreken. Het was een mooie naam. Guila twijfelde of ze een hand op Syds schouders moest leggen als steun of als troost. Het was niet gemakkelijk om een dierbare te verliezen en al helemaal niet een ouder. Ze sprak maar niet uit dat Rani ook op een hoge leeftijd was en dat Guila bij elke stap die de oude vrouw zette in elkaar kromp, bang dat ze zomaar zou omvallen. Bij de plotselinge switch van gedrag knipperde Guila enkele malen met haar ogen van verbazing, maar trok vervolgens met hervonden energie en enthousiasme de rokken van haar jurk op, zodat ze de andere vrouw vluchtig kon volgen. 'En of ik heb leren dansen,' lachte ze, terwijl ze haar plek weer naast Syd vond. 'Ik deed niets liever dan optredens geven met mijn broers.' Ondanks dat haar feestjes zich niet buiten de muren van het paleis afspeelden, kon ze wel degelijk dansen. Het waren de dansstappen die ze van de bedienden had geleerd. 'En jij dan? Jij zal vast goed hebben kunnen oefenen met al die theatergroepen die langs komen.'

Syd voelde hoe er een rilling over haar rug liep toen ze haar geboortenaam uitgesproken hoorde worden. Alleen haar vader had haar nog weleens zo genoemd als hij iets tot haar door wilde laten dringen, als hij boos was. Maar eigenlijk hechte ze geen waarde meer aan die klanken. Ze was gewoon Syd. 'Ik ben blij dat te horen. Rani is nou niet echt meer een waardige danspartner,' grinnikte ze. 'Vier broers, ik moet er niet aan denken, was dat niet een gekkenhuis?' Ze kon zich moeilijk voorstellen hoe het moest zijn met zo een groot gezin te leven, bovendien om in een gebouw te wonen dat zoveel mensen een dak boven hun hoofd gaf en eten op hun bord bracht. Wellicht had het paleis in Evenfall wel meer bewoners dan haar dorp hier had. 'Mijn moeder was een danser. Vader zei altijd dat de lenigheid en het ritmegevoel in mijn bloed zitten, dat ik het moest gebruiken in mijn vechtkunst. Maar ik maak er ook even goed gebruik van tijdens een feestje.' Hierbij keek ze met een grote glimlach om naar de prinses en in haar ongeduldigheid haakte ze haar arm in die van Guila om haar mee te nemen richting het marktplein.

Bij het noemen van haar broers verscheen er een grote en trotse glimlach op Guila's gezicht. 'Het was altijd een gekkenhuis,' stemde ze met de woorden in. 'Maar het was daardoor altijd gezellig. Er was altijd wel iemand die iets leuks wilde gaan doen of die al mijn verhalen aan wilde horen. Echter- we zijn nu allemaal zo verspreid,' verzuchtte ze. Ze had nog niet eens de helft van haar broers sinds haar terugkomst gezien. Guila kon het niet helpen dat ze lichtelijk bevroor bij het plotselinge contact van Syd met haar eigen huid. Hun eerste ontmoeting stond nog helder op haar netvlies gegriefd. Echter stond ze zichzelf ook al snel weer toe om zich te ontspannen en zo liet ze zich voorleiden naar het marktplein toe. Vanaf ver kon ze al zien hoe er een groot, echter ietwat provisorisch podium opgesteld was. Ondertussen behield ze haar blik op het gelaat van Syd hangen en voelde ze al snel hoe de brede glimlach aanstekelijk was. 'Je beseft wel dat je nu de verwachtingen heel hoog zet,' giechelde ze, voordat ze zichzelf tegen had kunnen houden.

Syd moest toegeven dat de glimlach op Guila's gezicht ook haar een goed gevoel gaf. Soms hing er zo een zware sfeer in het huis als de verhalen van Rani gedeeld werden of als ze de prinses ergens alleen zag zitten. Het was goed die duisternis doorbroken te zien worden. Bovendien was ze maar al te blij de aanstichtster van die stralende blik te zijn. 'Ik zou niet anders willen. Syd weet hoe ze een reputatie behoudt.' Grinnikend stapte ze de groep mensen die zich voor het podium had gevormd in en nam Guila met zich mee. Ze glimlachte en zwaaide naar de enkele bekende die ze zag, maar stopte niet om hen gedag te zeggen. Even wierp ze een blik op haar metgezel. 'Als ik je met je eigen naam voorstel, zullen mensen je dan herkennen? Überhaupt als je in het openbaar bent?' Syd wist niet goed hoe bekend de voormalige koninklijke familie onder het volk was. Ze had zelf zo afgezonderd van die wereld geleefd dat zij het niet zou weten, maar je wist maar nooit welke adel liefhebbende gek er in dit dorp woonde die alles over de Halley familie zou weten. Met die realisatie had ze zich meteen anders opgesteld tegenover Guila. Ze had haar dicht genoeg naar haar toe getrokken en zacht tegen haar gesproken zodat ze wel naar haar toe moest buigen om haar woorden te horen. Alles om haar buiten schot te houden. Figuurlijk dan, hoopte Syd. Het gebeurde uit automatisme.

'Het is prima om mijn naam te gebruiken,' reageerde Guila luchtig. Er waren een aantal redenen geweest waarom ze sinds haar vertrek uit het paleis nooit erg voorzichtig had moeten doen over haar identiteit. Na de bekendmaking van haar ouders dat ze een dochter hadden geadopteerd, waren in het land vele Guila's opgedoken en geboren. Verder wisten maar weinig mensen van haar uiterlijk af én kon ze het zich niet voorstellen dat ook maar iemand agressief zou reageren op haar aanwezigheid. De meeste mensen zouden vast onverschillig zijn: ze was ten minste ook geen prinses meer. Ondertussen was ze stil gevallen door het gevoel van de warme adem van Syd op haar wang en in haar hals. Het voelde fijn en erg veilig om zo vast gehouden te worden in de mensenmassa. 'Maar we zullen het wel mee maken. Ik ben wel op raardere plekken dan deze herkend. Er zijn weleens mensen die haat dragen tegenover mijn vader, maar mij is nooit iets overkomen.' Ze liet haar arm nog steeds in die van Syd leunen en opgewonden keek ze naar het grote toneel. 'Kunnen we blijven om het stuk te zien spelen?'

Syd liet haar gespannen houding meteen varen toen Guila haar gerust stelde door te zeggen dat haar naam geen problemen zou veroorzaken. En als het dat wel zou doen, dan wist Syd die situatie ook wel naar haar hand te zetten. Net zoals haar vader dat had gedaan toen ze jonger was. 'Echt? Spreken mensen dat ook uit, dat ze je vader niets vinden?' Nieuwsgierig bleef ze Guila's blik vast houden voor ze rechter ging staan om het podium te kunnen zien. Ze herkende deze muzikanten en toneelspelers niet. Soms kwamen dezelfde groepen langs. Er was een enkeling die ze graag nog eens zou willen zien. Het was altijd al makkelijker geweest relaties aan te gaan met de reizende menigtes dan met de dorpelingen. Het was belangrijk dat zij en Rani toch een zekere afstandelijkheid hadden van de mensen in het dorp. Wie wist hoe snel ze weer moesten vertrekken. 'Natuurlijk. Dat Rani je met me mee heeft gestuurd was niet alleen als een goeddoener om jou wat plezier te geven, maar ook uit eigenbelang. Ze is graag op zichzelf, dus ze verwacht dat we de hele middag weg zullen zijn.' Syd glimlachte breed en duwde Guila nog wat verder naar voren zodat ze de dansers zouden bereiken. 'Nou, wil je zelf een aantrekkelijke partner uitzoeken of mag ik je een charmante danser aanraden?' vroeg ze met een brede grijns.

Guila keek opzij naar de andere vrouw en knikte kort als antwoord op haar vraag over haar vader Henry. 'Ze spreken dat constant uit. Ik sprak ze in het begin altijd tegen, tot-' Ze zuchtte en glimlachte vervolgens bescheiden. 'Misschien hadden ze ergens wel gelijk. Ik houd onvoorwaardelijk van mijn vader, maar die waarderende gevoelens heb ik nooit gehad voor de oude Koning. Dus ik hoor ze altijd aan, zodat ze hun zegje hebben kunnen doen, en ga dan weer verder.' Ze liet haar blik ook afdwalen naar het podium en zo bekeek ze de toneelspelers aandachtig. Onbewust zocht ze toch altijd nog naar het gezicht van haar broer. Ondertussen voelde ze hoe ze naar voren werd geduwd door Syd en stond ze al snel aan de zijlijn van de dansvloer. De muzikanten waren druk aan het spelen en meerdere mensen waren aan het dansen. Kort keek ze om haar heen, waarna ze haar hand in die van Syd legde en een uitdagende wenkbrauw naar haar op trok. Het was een lange tijd geleden dat ze zich zo impulsief had laten leiden door de gebeurtenissen om haar heen. 'Hoe kan ik nou iemand anders kiezen als jij hier bent?' plaagde ze.

Syd liet haar ogen over de dansende mensen glijden. Ze vond het heerlijk te zien hoeveel plezier een persoon kon beleven aan het gedans en de muziek. Nog liever voegde ze zichzelf toe aan de bewegende menigte. Soms kon ze gereserveerd zijn, als haar taken haar tijd innamen of als ze trainde, maar tijdens dit soort gelegenheden liet ze zich meevoeren door het enthousiasme van anderen. Met een lach boog Syd voor de vrouw. 'Het is me een waar genoegen.' Vervolgens nam ze Guila aan haar hand mee tussen de mensen in en begon al snel mee te bewegen op de muziek. Ze had Guila's ene hand nog altijd stevig vast, maar had haar andere arm rond haar middel gelegd. Al snel draaide ze hen beiden in het rond, stampte op de maat en volgde de andere paren. Het dorp kon zich in ieder geval goed laten gaan als er eens wat vermaak was. Dat kon ze erg waarderen van deze plek. Bovendien voelde ze zich er wel op haar gemak. Andere plaatsen waar ze eerder gewoond hadden waren afstandelijker geweest in hun behandeling van de vreemdelingen. Hier, herinnerde ze zich nog goed, waren ze vriendelijker ontvangen geweest. Ze wist dat haar vader er dus ook hard aan gewerkt had dat ze hier konden blijven en uiteindelijk woonden ze hier al langer dan waar anders ze ook een thuis gemaakt hadden. 'Zo wordt er vast niet gedanst door de adel, of wel? Rani heeft me wel eens geleerd hoe zij danste in Quandaï, dat was ook al zo stijf.'

Guila werd als in een droom meegevoerd door Syd. Ze kon zich niet herinneren wanneer de laatste keer was geweest dat ze zich zo had laten meevoeren door haar eigen wensen en verlangens: wellicht was dat zelfs wel vóór haar reis naar Quandaï geweest. Uiteraard had haar relatie met Flynn daar ook een grote rol in gespeeld, maar dat was nu (in elk geval tijdelijk) voorbij en ze wilde er niet te veel bij stil staan. Daarom was ze Syd maar al te dankbaar dat ze haar zo kon afleiden van alles wat er in haar hoofd afspeelde. De nabijheid van de andere vrouw had ze niets eens door, zo erg voelde ze zich eigenlijk al op haar gemak bij de wachter van haar tante. Niets voelde gemaakt of gespeeld: ze wilde beiden wat afleiding hebben en dit was het perfecte moment ervoor. 'Door de adel niet, nee,' glimlachte ze, terwijl ze zich liet meeleiden met de vrouw. Ze was een goede danseres, in elk geval in de houten dansen die ze adel aangeleerd kreeg, maar ze had ook zeker een handje in de volksdansen. Al vond ze dat ze bij lange na niet kon tippen aan Syd. 'Maar ik heb zo nu en dan wat dansstappen geleerd door het volk. Hopelijk vergeef je het mij nog wel als ik op je teen sta.' Zo glimlachte ze en danste ze enthousiast verder, terwijl ze Syd dichtbij haar hield. 'Ik snap wel dat jullie het hier zo lang hebben uitgehouden,' zei ze uiteindelijk, terwijl ze na het stevige dansen op adem probeerde te komen.

Syd haalde haar schouders op. 'Ik zal het je niet vergeven. Deze voeten zijn erg kostbaar.' Met een grijns keek ze naar haar danspartner en draaide haar vervolgens rond. Toen ze Guila op de trap had zien staan en aan had horen kondigen dat Rani wilde dat ze mee ging, had Syd niet echt staan te trappelen. Ze kon echter niet ontkennen dat sinds het overlijden van haar vader de sfeer in het huis zo anders was dat ze de afleiding goed kon gebruiken. Ook al begonnen ze de draad weer op te pakken nu ze met zijn tweeën waren, het was toch zo veranderd en Syd had moeite om haar hoofd op andere gedachte te brengen. De aanwezigheid van Guila had daar zeker verandering in gebracht. 'Ach, het is maar toeval.' Niemand had er ooit voor gekozen om hier te willen wonen. Ze waren er terecht gekomen na het laatste voorval dat haar vader als onveilig had beschouwd. Toch kon ze niet zeggen dat ze het hier niet naar haar zin had. Het simpele leventje had haar goed op de been gehouden. Ze had Guila van de dansende mensen weggeleid om wat verfrissing te zoeken. De warme zon en het gedans hadden haar rug klam gemaakt. Ze liep naar de fontein midden op het plein en nam de plaats op de rand om haar handen in het koude water te dopen. 'Ga je hierna terug naar het legerkamp? Of waar is je thuis nu?'