Landgoed van Rani

Om eerlijk te zijn, zat Robyn er ook niet op te wachten om naast haar schoonzus te slapen. Echter gaf ze meer om haar broer om zich daar zorgen over te maken. Ze wilde niet dat Flynn weer doodmoe terug zou keren in het kamp. 'Ach, het zal de eerste nacht natuurlijk een ramp worden als hij plots zijn ouders niet kan vinden, maar wellicht leidt dat hem genoeg af om in elk geval na al dat schreeuwen in slaap te vallen.' Ondanks dat ze van haar neefje hield, begreep ze niet dat Matheo met zo'n zachte hand opgevoed werd. 'Misschien wordt het wel beter als hij weer terug is in het kamp. Of als ie gewoonweg ouder en ouder wordt. Maar dan ben jij al grijs van al die slapeloze nachten,' plaagde ze haar broer, terwijl ze in zijn haren een grijze pluk eruit trok. Vervolgens volgde ze zijn blik en keek ze ook om hen heen. Robyn was ook even stil, maar kon zich toen echter niet meer in houden. 'Ik vind het raar om hier tegelijkertijd met jouw vrouw te zijn,' gaf ze toe. Het had haar in eerste instantie van haar a propos gebracht om Guila zo gemakkelijk zich te zien bewegen door het landgoed en in het nabijgelegen dorp. Daarbij had ze het ook niet op prijs gesteld om al die verhalen over Guila's avonturen met Syd te horen. Ze gaf enkel om de kant van het verhaal van Syd.

Flynn hoopte maar dat het beter zou gaan met Matheo zodra ze terug in het Noorden waren en hun routine weer op konden pakken. Bovendien dacht hij dat hij daar zelf ook weer van op zou knappen. De hele reis had hem weer nerveus en snel geagiteerd gemaakt. Het speet hem soms dat hij zijn vrouw en nu ook zijn zus met zijn onstabiele humeur op moest zadelen. Gelukkig had Matheo dat soort dingen nu nog niet door. Tenminste, dat dacht Flynn van niet. Flynn sloeg Robyns hand weg toen ze aan zijn haren trok en fronste geërgerd naar haar. 'Het is maar goed dat jij geen kinderplannen hebt zodat nog iemand in de familie haar donkere maar ook wilde haren kan behouden,' wierp hij terug. Robyn moest maar degene zijn die haar avonturen kon blijven houden zodat hij met de hare mee kon leven. Hij wilde al weer over iets nieuws beginnen toen Robyn hem voor was. Wat ongemakkelijk wreef hij langs zijn baard en keek naar zijn zwaard. Ze hadden het er nooit echt per se over gehad en dat was wat hem betrof ook niet noodzaak. Het was nooit zijn bedoeling geweest tegen haar relatie met Syd te zijn enkel omdat zijn vrouw haar ex-partner was. Zijn initiële scepsis had met andere zaken te maken gehad. Hij brak zijn hoofd er maar niet over hoe de lijfwacht de aandacht van zijn vrouw én zus had weten te trekken. Hier, op dit landgoed, kon hij echter zulke gedachten niet ontwijken. 'Ik neem aan dat Syd je voorbereid zal hebben op de verhalen die Guila vast en zeker op zou rakelen hier,' begon Flynn en keek toen pas zijn zuster weer aan. Guila had tegen hem in ieder geval niets verhuld. Ze was een open boek geweest, ook al vroeg hij er niet eens naar. 'Maar eerlijk gezegd is het niet vreemder dan Syd en Guila en jij tegelijkertijd in het kamp te hebben.'

Robyn keek haar broer bedachtzaam en stilletjes aan. Nog steeds was het voor haar bizar om te bedenken wat hem allemaal was overkomen en wat voor route zijn leven had genomen. Als zij al verbaasd was geweest over de loop van zijn leven, dan was Flynn vast nog verbaasder. En toch zaten ze hier samen op de veranda, allebei gewond omdat ze vochten voor hun geliefden. En nu had Flynn twee mensen om te beschermen. Ze kon zich niet voorstellen hoe dat was. 'Ik ga nooit kinderen hebben,' stemde Robyn resoluut in. Ze genoot van Matheo's aanwezigheid en ze was dol op de jongen, maar ze vond het ook heerlijk om de jongen weer terug aan zijn ouders te geven en zelf weer verder te kunnen gaan. Daarbij was ze ook erg gesteld op haar nachtrust. 'Die wilde haren ben ik nooit van plan kwijt te raken. Geloof mij maar.' Zelfs Syd zou dat waarschijnlijk niet voor elkaar krijgen. Stilletjes luisterde ze vervolgens naar de woorden van haar grote broer. 'Syd weet niet dat wij hier naartoe zouden gaan,' zei ze zachtjes. 'Of, nou ja, dat ík zou gaan. Geen waarschuwing dus gehad, helaas...' Zijn laatste opmerking bracht echter een glimlach op haar gezicht. 'Ja, dat blijft bizar.' Ze legde een hand op Flynns schouder en keek hem vervolgens bedachtzaam aan. 'Misschien moeten we allebei dat verleden loslaten. Syd en Guila lijken dat allebei al gedaan te hebben, wij echter...'

Flynn ging niet verder in op de stelling van Robyn. Hij wist maar al te goed dat zij net zoals hem al van jongs af aan hele andere plannen had gehad voor haar leven dan hun broers en zusters die heel graag families hadden willen starten. Flynn was zelf natuurlijk van mening veranderd, maar hij was niet van plan zoals de rest van zijn familie op Robyn in proberen te praten. Ze had het erg goed voor elkaar als je het hem vroeg en Syd- Hij moest toegeven dat de partner van zijn zus geen slecht persoon was en Robyn leek verzot op haar. 'Oh, ik dacht dat je haar nog had geschreven?' Hij was er van uit gegaan dat ze nog contact hadden gehad. Hij dacht niet dat Robyn ellenlange brieven zou schrijven iedere dag, maar er zou vast toch wat correspondentie zijn tussen de twee. Wellicht had Syd echter brieven moeten stoppen om niet meer risico dan nodig te hebben tijdens de missie. Met een blik op Robyns hand, bromde Flynn kort. 'Ik heb het nooit-' Hij stopte zichzelf en zuchtte. Hij had al vaker tegen zijn eigen vrouw verkondigd dat hij geen probleem met Syd had, maar dat de lijfwacht zo koud naar hem was. Uiteindelijk kwam het simpelweg van beide kanten. Het was beter geworden sinds ze om hulp had gevraagd voor de tent van haar en Robyn, maar Flynn kon nog wel iets beter zijn best doen haar te leren kennen. 'Het spijt me als ik eerder misschien zo slecht over Syd heb gesproken. Ik ben blij dat je in ieder geval niet naar mijn pessimistische advies hebt geluisterd toen je- nou ja- Geïnteresseerd begon te raken.' Hij keek zijn zus met een iet wat ongemakkelijk glimlach aan. 'Je lijkt erg op je gemak met Syd. Dat is het belangrijkste.'

Robyn schudde haar hoofd als antwoord op zijn vraag. 'Nah. We hebben besloten om het zekere voor het onzekere te nemen. Syd moest natuurlijk de rol van de handelaar aan nemen en we konden het risico niet nemen dat ze wellicht door de brieven de link tussen ons tweeën zouden leggen.' Ze zou echter nu een moord doen om een bericht te krijgen van haar geliefde. Ze wilde weten of het allemaal nog goed ging en ze wilde ook vooral de avonturen horen die Syd beleefde. 'Bij de volgende missie ben ik er weer,' mompelde ze. 'Ik haat het om thuis te zitten met deze heup. En ik haat het om gescheiden te zijn van Syd. Vooral we nu eindelijk samen een tent hebben. We hebben er nauwelijks gebruik van kunnen maken!' Ze gooide gefrustreerd haar handen in de lucht. Verbaasd keek ze vervolgens naar haar broer. 'Alsof ik ooit naar jou zou luisteren!' riep ze ongelovig uit, al moest ze toegeven dat ze geroerd was door de woorden. 'Het was voor ons allemaal een gekke situatie. Ik neem jou niets kwalijk, Flynn.' De ongemakkelijke glimlach van haar broer liet haar grijnzen en ze sloeg dus zelf maar een ongemakkelijke arm om haar broer heen voor een soort van halve omhelzing. 'Bedankt voor de gelukswensen, broer. En voordat je het weet, sta je schouder aan schouder samen met Syd trots naar mij te kijken als ik eindelijk tot Generaal wordt benoemd!'

Flynn hoorde de uitleg van Robyn nieuwsgierig aan. Hoewel hij bij enkele vergaderingen had gezeten waar de missie in besproken werd, was hij niet betrokken bij de planning. Luitenant Clint had dat met Indra besproken. Hij had enkel zijn verslag opnieuw moeten doen over de missie die hij manen eerder niet met succes af had kunnen maken. 'Dus Syd heeft de dubbelrol gekregen,' mompelde Flynn bedenkelijk. Ze was daar in ieder geval een betere kandidaat voor dan zijn collega. Die man kon tijdens een potje kaart nog niet eens bluffen. Hij keek met een zwakke glimlach naar zijn zus en porde haar in haar zij. 'Laten we maar hopen dat die volgende missie van je dan niet fout gaat zoals de onze,' probeerde hij te grappen. 'Je zal er vast genoeg tijd voor hebben als Syd terug is.' Hij lachte om haar uitspraak. Hij kon waarschijnlijk op één hand de keren tellen dat Robyn zijn advies aangenomen had. Hij voelde verrast de arm van zijn zuster om zich heen en grinnikte. Ze waren nooit zo fysiek naar elkaar als hun andere broers en zuster. Tenminste, ze hadden elkaar vaak genoeg klappen verkocht, maar dat was vanzelfsprekend geen blijk van affectie zoals een omhelzing. Hij lachte nog harder toen Robyn haar toekomstbeeld schetste. 'Ik zou erg graag toekijken hoe je dat flikt, maar ik verwacht dat dat nog wel even zal duren.' Indra leek zeker nog niet bereid te zijn haar rol over te dragen. Hij dacht niet dat ze tot ze grijs en gebogen liep door zou blijven werken, maar haar ambities voor het kamp leken soms groter dan haar eigen verlangens. Maar natuurlijk was er Gael. Flynn stond met een zucht op en stopte zijn zwaard terug in haar schede. Zo kon hij de velden over kijken en de schuur verderop het landgoed zien. 'Zou je hier kunnen wonen? Ver genoeg van dorpen en steden om niemand dicht in de buurt te hebben, met enkel je partner of gezin?'

'Uiteraard heeft Syd de dubbelrol gekregen,' merkte Robyn met opgetrokken wenkbrauw op. 'Ze is de slimste en meest gevatte persoon van het team. Zij kan gemakkelijk zich voor doen als iemand anders.' Robyn had er nooit over getwijfeld. Zelf zou ze zich echter nooit als iemand anders voor kunnen doen. Flynn daarentegen... 'Je had haar tips moeten geven! Deed jij je ook niet voor als iemand anders in Quandaï?' Ze vroeg zich af of Flynn haar ooit weleens het hele verhaal had verteld of ooit zou doen. 'Dat is niet erg, ik heb geen haast. Bovendien wil ik nog op zo veel mogelijk missies kunnen!' Ze was inmiddels ook opgestaan en liet haar ogen over de velden glijden. In de verte zag je de rookpluimen van het dorp, verscholen achter hoge, groene bomen. Als ze ook niet gek was, zag ze tevens haar schoonzusje en neefje weer hun kant komen lopen. 'Hier kunnen wonen?' vroeg ze verbaasd, al was het niet een gedachte die nog nooit bij haar op was gekomen. Uiteraard, vooral tijdens dit lange verblijf op het landgoed, had ze er over nagedacht hoe het leven met haarzelf en Syd op deze plek zou kunnen zijn. Het zou een stuk minder gevaar en stress mee geven, echter zou het ook niet die momenten van adrenaline geven waar zij en Syd allebei zo opgewonden over konden worden. 'Misschien wel,' gaf ze toe. Syd had er al eens vol geluk gewoond. Robyn had echter altijd haar boerderij zo snel mogelijk willen ontvluchten, om dezelfde avonturen te beleven als haar broer deed. 'Zou jij het kunnen?' Flynn had zich uiteraard al teruggetrokken uit het hartje van het kamp, maar binnen no time stond hij ook voor de tent van de Generaal. Zo erg had hij zich dus ook weer niet van het kamp losgemaakt. 'Zou je- Wanneer ga je weer op missies?'

Flynn haalde zijn schouders op. 'We verzonnen wel eens een dekmantel in bepaalde situaties, maar ik heb het nooit voor een lange periode hoeven doen.' Eerlijk gezegd dacht Flynn niet dat hij de lijfwacht veel tips kon geven. Ze was kundig en niet alleen op het gebied van het zwaardvechten. De manier waarop ze zich zo gemakkelijk in de enkele vergaderingen waar hij bij had gezeten in de discussies met Indra en de Luitenanten had gemengd was indrukwekkend. Flynn had dat moeten leren. Hij was nooit een goede spreker geweest. Hij glimlachte om het antwoord van Robyn. 'Je hoort ook nog op genoeg missies te gaan. Om een naam voor jezelf te maken.' Wat dat betreft had zijn zus het niet makkelijk. Zijn vader, hijzelf, de roddels die zich de ronde hadden gedaan toen ze net bij het kamp was gekomen en vervolgens al op non actief was gezet, haar relatie met Syd- De soldaten in het kamp dachten nu niet aan haar als kandidaat om Generaal te worden. Ze was de dochter van, de broer van, de partner van. Hij was naast haar gaan staan en keek zo zij aan zij met zijn zus naar het uitzicht. 'Misschien als ik zekerder ben van mezelf.' Het antwoord verraste hem. Hij wist bovendien niet of het een antwoord was op haar eerste of tweede vraag. 'Ik zou het graag willen, maar als ik mijzelf niet vertrouw, kan ik niet verwachten dat mijn gezin dat kan doen. Of mijn collega's. Ik wil niet zoals vader iets forceren wat niet kan.' Flynn fronste terwijl hij nu ook zijn vrouw en zoon dichterbij zag komen. Kort keek hij Robyn aan, maar hij richtte zijn ogen weer op de grond. Hij wilde haar reactie niet zien. In plaats daar van liep hij Guila en Matheo alvast tegemoet.

Guila droeg haar - steeds zwaarder wordende - zoon op haar heup en had de mand vol met spullen in de plooi van haar andere arm gelegd. Zo liep ze puffend door de langgerekte velden heen, nadat ze de markt had verlaten met Matheo. Het was heerlijk geweest om al haar oude bekenden te spreken en te snuffelen door de spullen van de verschillende kraampjes, tot ze plots Matheo hoorde huilen en hem met twee bebloede knieën op de grond zag zitten. Het was zeker niet de eerste keer dat hij was gestruikeld op zijn nog steeds wiebelige voetjes, vooral als hij zo hard probeerde te rennen om zijn kameraden bij te houden. Als hij echter was gestart met huilen, dan was hij niet meer te stoppen en zo was ze dus noodgedwongen teruggekeerd naar het landgoed. Gelukkig zag ze Flynn al op haar af komen lopen, met Robyn op zijn hielen, al was ze een stuk langzamer dan haar broer. 'Dag, schat,' begroette ze haar partner met een glimlach en een kus. Vervolgens gebaarde ze naar de knieën van hun zoon en vervolgens naar zijn met tranen bestreken gezicht. 'Hij was zo heerlijk aan het spelen. Toen viel hij en-' Ondanks dat Matheo zijn armen had uitgestoken naar zijn vader was Robyn tussen beide gestapt en had ze Matheo sussend in haar armen genomen. Met maar één stuk onder haar ene oksel en Matheo gedrukt tegen haar heup strompelde ze terug naar het landgoed. Zuchtend sloeg Guila haar arm om Flynns middel heen, terwijl ze zichzelf moest inhouden om niet Robyn terug te roepen of haar te waarschuwen dat ze voorzichtig moest zijn met Matheo, en liep zo richting het landgoed. 'Je hebt je hopelijk niet teveel zorgen gemaakt?' vroeg ze aan haar echtgenoot, terwijl ze naar hem op keek en teder glimlachte. 'Ondanks dat ik het hier fijn vind, kan ik niet wachten om weer naar huis te gaan. Met dit eten kan ik genoeg porties maken om binnenkort rechtstreeks naar het kamp te reizen. Denk je-' Ze wierp een blik op Robyn en Matheo. 'Denk je dat Robyn klaar is om weer te vertrekken?'

Met trots grijnsde Robyn naar haar oudere broer. 'Ik ga nog genoeg missies doen,' zei ze zelfvoldaan. 'Om zo de mensen nog meer ervan te overtuigen dat ik een geboren Generaal ben. En- en ik hoop natuurlijk dat ik ook nog op missie met jóú kan gaan.' Juist door die woorden verbaasde de reactie van haar broer haar. Robyn luisterde de woorden met grote ogen aan: ze dacht niet dat hij ooit zo eerlijk tegen haar was geweest over zijn huidige gevoelens. Echter, voordat ze ook maar kon reageren, was Flynn al weggelopen. Robyn liet zich echter niet alleen achter laten en pakte haar stok dus op, om zo achter haar broer aan te sloffen. In de verte zag ze Guila met Matheo aan lopen, maar nog ver genoeg zodat ze niet de woorden van Robyn zou horen. 'Ik begrijp wat je bedoelt, Flynn!' pufte ze, terwijl ze hem probeerde bij te houden. 'Maar je moet daarbij wel uit zoeken hóé je je zekerder kan voelen! En- bij de Goden, Flynn, je bent totaal niet zoals vader. Hij was- hij was ziek.' Ze wist echter niet of Flynn nog wel luisterde. Tegelijkertijd had iets anders namelijk ook Robyns aandacht getrokken en liep ze met een diepe frons op haar schoonzusje af. 'Geef hem eens hier!' commandeerde ze, terwijl ze Matheo uit Guila's armen trok en hem vervolgens zorgzaam in haar eigen armen nam. 'Ach, jongen, ik ga die knieën eens ontsmetten.' Zo babbelend liep ze terug naar het landgoed, zodat ze die wonden kon ontsmetten en verbinden.

Flynn hoorde Robyn nog achter zich, maar besloot niet in te gaan op haar woorden. Hij had al meer prijs gegeven over wat hem de laatste tijd dwars had gezeten dan hij had gewild. Als hij zich er te veel over opende, dan zou hij er enkel meer zijn hoofd over gaan breken. Het was een opluchting dat Guila steeds dichterbij kwam. Hij liet zich kussen en glimlachte al een heel stuk minder bezorgd naar de twee. Hoewel hij het behuilde gezicht van Matheo zag, begreep hij al snel wat er gebeurd was door de uitleg van zijn echtgenote. Voor hij een kans had de knieën van zijn zoon te bekijken, had Robyn zich echter al over hem ontfermd. Met een zucht keek hij de twee na tot zijn vrouw zijn aandacht vroeg. Met een kleine glimlach kuste Flynn haar slaap. 'Niet te veel,' antwoordde hij. Ze hoefde niet te weten dat hij voor het huis had zitten wachten de hele morgen. Misschien zou ze het zelf wel raden. Flynn pakte de mand met eten van Guila over en hield met zijn vrije hand die van haar vast om achter Robyn aan te lopen. 'Zo goed als. Ze heeft haar lijst met klussen afgewerkt en ik denk dat ze maar al te graag terug naar het Noorden wil om dichterbij te zijn.' Hij wierp een blik in de man die Guila mee had gebracht van de markt en bekeek haar zijdelings. 'Hoe was het op de markt? Ben je bekenden tegen gekomen?'

Guila keek met een alwetende blik opzij naar haar man. Het was zijn standaard antwoord op haar bezorgde vragen, maar ze wist vaak wel beter. Toch leek het een stuk beter te gaan met haar echtgenoot en voelde het alsof hij beetje bij beetje weer grip over zijn eigen zorgen kreeg. Guila probeerde hem daarin ook bij elke stap te steunen. 'Matheo krijgt dezelfde gehavende knieën als dat jij hebt,' grijnsde ze. Ze durfde te wedden dat haar partner ook vaak genoeg op zijn beide knieën was gevallen als kind en als tiener. 'De mijne, daarentegen, zijn nog zo glad als toen ik baby was!' Zo plaagde ze hem een beetje, waarna ze een kus op zijn schouder drukte. 'Het was heerlijk op de markt, Flynn. Ik kwam heel veel bekenden tegen,' glimlachte ze verrukt. Het was heerlijk om met haar oude vrienden bij te kletsen en herinneringen op te halen. Tevens wilde iedereen natuurlijk weten hoe het met Syd ging. 'Ik en- en dan samen met een baby bracht veel vragen bij iedereen op. En toen vertelde ik over jou en over ons en viel iedereen uiteraard meteen in katzwijm. Al sinds onze aankomst vroeg iedereen zich af wie die grote, knappe man is die zich rondom het landgoed begeeft.' Uiteraard hadden ze nog gedacht dat zij en Syd samen waren. Een baby bracht dus veel vraagtekens op en al helemaal de onbekende man die zich rondom het landgoed begaf. Robyn was dus blijkbaar niet al te loslippig geweest in het dorp, want ze hadden ook genoeg vragen over haar. Ze hield Flynn voor een moment halt en legde haar hand op zijn wang. 'Ik weet dat het niet makkelijk was om hier te zijn, niet voor jou en ook niet voor Robyn. Ik- Het gemis om Rani en om mijn moeder is hier ook groot. En daarom vind ik het zo, zó heerlijk om al deze tijd met jou door te brengen, mijn geliefde.' Ze gleed teder langs zijn baard en pakte vervolgens zijn hand weer vast. 'Als het aan mij ligt, dan zouden we morgenochtend kunnen vertrekken. Dan zouden we misschien de avond er na al weer in ons eigen bed kunnen overnachten. Én misschien zijn we dan nog wel op tijd voor Gaels verjaardag!'

'Ach, daar wordt hij hard van. Hij groeit niet op in een paleis zoals jij een deel van je leven deed. En ik hoop hem toch iets beter voor te bereiden op de echte wereld.' Flynn glimlachte hierbij naar zijn partner. Haar jeugd in het paleis was inmiddels al weer zo veel lentes geleden dat hij nog maar weinig dacht aan het grote verschil dat ze gevoeld moest hebben toen ze net Evenfall had verloren. Het speet hem tegelijkertijd echter ook dat ze nog maar zo weinig van die tijd over had. Nu zijn tante er niet meer was, gaf een terugblik toch een erg ander gevoel. Hij keek naar het huis toen Guila vertelde over haar interacties met de dorpelingen. Hij wist niet of het nou wel zo een goed idee was om zo hun verhaal met iedereen te delen. Maar hij vertrouwde Guila dat ze deze mensen kende en wist wat ze wel of niet kon zeggen. Uiteindelijk had Syd hier ook met haar vader en Guila's tante gewoond in relatieve rust. Guila had hem wel verteld hoe ze regelmatig hadden moeten vluchten als men achter de identiteit van Rani kwam, maar dat ze hier jarenlang hadden kunnen blijven zonder problemen. 'Ze zullen vast voornamelijk interesse in onze prachtige jongen hebben gehad,' wierp Flynn terug met een glimlach. Verrast keek hij opzij toen Guila hem tegen hield. Hij luisterde haar woorden met een stugge blik aan. 'Ik ben enkel blij om je een moment te kunnen hebben gegeven met Sibel en je broer en hier om weer bij te kletsen.' Hij wist hoe ingewikkeld het nog lag voor Guila met het maken van vrienden in het kamp. 'Laten we dat proberen. Indra zal vast je hulp kunnen gebruiken om Gael te verrassen.' Hij glimlachte nu breder en boog voorover om zijn partner zacht te kussen. Sinds de twee vrouwen hun ruzie bij hadden gelegd leken ze nog onafscheidelijker dan voorheen, maar zelfs dan wist Indra nog niet hoe ze haar vriendin het beste in de watten kon leggen voor haar verjaardag. Dat was Guila's expertise. 'Ik hoop dat Matheo zijn rust ook weer vindt als we thuis zijn,' mompelde Flynn. Zijn blik gleed naar Robyn die net met haar neefje het huis in ging. Was het te veel gevraagd om eindelijk de jongen aan een slaapritme te krijgen?

Met een bezorgde blik keek Guila Robyn en Matheo na. Ze begreep de redenatie van haar partner, maar ze was het niet zozeer eens met het feit dat hun zoon "hard" moest worden. Hij was nog zo jong... Ze kneep zacht in zijn hand bij het benoemen van het paleis en met een treurige glimlach beantwoorde ze zijn blik. Het liet haar aan haar moeder denken. 'Ik ben blij dat hij de vrijheid zal krijgen die mijn moeder altijd voor mij wenste,' gaf ze toe, waarna ze met haar hand zacht over Flynns borst streek. 'Maar vergeef alsjeblieft mijn voorzichtige moedershart die het allerliefst Matheo altijd bij haar draagt en hem niets laat overkomen.' Het was voor Guila ook een constante zoektocht naar balans in loslaten en vasthouden. Ze kon zich ook inbeelden dat het zo precies voor Flynn was richting zijn gezin. 'Onbewust maakte hij er een hele show van,' glimlachte ze verrukt, 'hoe hij met de grotere kinderen speelde en met zijn korte benen ze bij probeerde te houden.' Ze had Flynn dat aanzicht gegund. Voor nu was echter Guila verbaasd en keek ze haar partner aandacht aan na zijn woorden. Het liet haar op een goede manier warm worden en dankbaar ontving ze zijn kus. Haar echtgenoot besefte zich dus heel goed hoe belangrijk het voor haar was geweest om haar beste vriendin te bezoeken en haar familie op te zoeken en het slechte nieuws te melden. 'Ik houd van je,' murmelde ze met warme gevoel dat ze ook zo vaak vroeger van haar partner had gekregen. 'En ik heb genoten van al deze tijd met jou samen. Ik zal moeite hebben om je weer los te laten in het kamp,' klaagde ze goedwillig met een grijns. Maar ze gunde Flynn ook weer de vertrouwelijkheid van hun huis en omgeving. En over thuis gesproken... Haar blik gleed ook weer naar tante en neefje. 'Ik zal Hester opnieuw vragen of ze kan helpen,' beloofde ze haar partner. Ook zij voelde de consequenties van de vaak slapeloze nachten. En ze kon zich zo voorstellen dat ze nog niet aan een tweede kindje zouden beginnen als hun eerste kindje elke nacht nog hun kamer op stelten zette...

Flynn bekeek Guila met een bedachtzame blik. Het was zwaar geweest voor zijn echtgenote om haar moeder te verliezen. Het had veel van zijn eigen emoties over het overlijden van zijn vader terug opgerakeld. Hij had zich groot gehouden om er voor Guila te zijn, maar had daar ook veel moeite mee gehad. Het deed hem veel zijn vrouw met zo veel verdriet te zien. Hij had haar graag meer tijd met haar moeder gegund. Echter wist hij ook dat zijn tante al lang niet meer haar zelf was geweest. Met een glimlach luisterde Flynn naar Guila's beschrijving van Matheo's middag. Hij zou nog de aandacht van het hele kamp op kunnen eisen. Zijn blik verzachtte bij de tedere woorden van Guila. Hij voelde maar weinig zekerheid, maar over zijn liefde naar zijn partner was hij nog net zo zeker als op de dag dat hij haar ten huwelijk had gevraagd. Hij moest bekennen dat voorheen hij wel eens getwijfeld had of hij zich zo kon toewijden aan één persoon, maar nu was er geen denken meer aan dat hij niet samen met Guila was en een gezin met haar had. 'Indra zal me vast nog een-' Hij grinnikte en schudde zijn hoofd. 'Misschien geeft ze me een halve dag om bij te komen van de reis.' Meer verwachtte hij niet van zijn Generaal en goede vriendin. 'Misschien moeten we toch eens er over nadenken of we niet één van mijn nichtjes kunnen vragen om tijdelijk bij ons te logeren en op te passen. Hester is al zo druk.' Hij zuchtte echter wreef langs Guila's zij. 'Maar laten we er pas over na denken als we terug zijn. Ik wil nu nog even genieten van de rust hier. En van jouw eten.' Met een glimlach trok hij zijn echtgenote verder richting het huis.