Landgoed van Rani

Syd keek met een nieuwsgierige blik om naar Robyn. Ze had het idee gehad dat het slaapgedrag van Robyn een onderwerp was dat ze niet bespraken. Net zoals Guila of Robyn's broer of Syd's verleden als lijfwacht. 'Dan proberen we deze thee.' Ze sloot de pot weer en keek met gespannen toe hoe Robyn wat anders vast pakte. Ze was al gereed om het ding uit de handen van de meid te trekken als ze te onzorgvuldig was. Syd had de pot dus ook al over gepakt van Robyn toen ze de aardappelen zag en zette hem netjes terug op zijn plek. Ze zou later nog wel kijken of alle potten goed dicht waren en er geen ongedierte ingekropen was. Het was de speelse opmerking van haar reisgezel, en de plotse glimlach die ze voelde, die haar plots weer terug bij haar eigen zelf bracht en zich beklemd liet voelen in de berging. Ze knikte met een ernstige uitdrukking en pakte de kruidenmengsels om de thee klaar te gaan maken. Het was niet enkel de glimlach die ze met Robyn gedeeld had die haar verrast had, maar ook het feit dat het terug zijn op deze plek haar niet pijn deed zoals ze verwacht had. Het was fijn op het landgoed te zijn, om omringd te zijn door de kleuren en geuren die ze met Rani associeerde, met de herinneringen. Syd's blik was naar de deur van de bibliotheek gegleden. Wellicht als ze de confrontatie aan ging met bepaalde herinneringen zou een ander gevoel haar benemen.

Robyn kon gewoon de ogen van Syd in haar rug voelen, terwijl ze de potjes vast had gehad. Al snel werd er eentje uit haar handen getrokken en besloot ze dus maar verder te gaan met de aardappelen. Nadat ze haar opmerking had geuit, had ze plots ook een glimlach van de lijfwacht ontvangen. Het was plots geweest, maar had niet verkeerd gevoeld. Syd mocht zich weleens gaan ontspannen. 'Ik ga de paarden afzadelen en in de stallen zetten. Probeer het huis niet af te laten fikken in de tussentijd, oké? Ik kijk te veel uit naar eten en een goed bed,' vertelde ze Syd met een bescheiden en flauwe glimlach, waarna ze naar buiten beende. De gewisselde glimlach had haar overrompeld, maar niet zo veel als ze eerder gedacht zou hebben. Ze begon zich steeds meer op haar gemak te voelen bij haar reigezellin, ondanks dat het proces van comfort bij elkaar maar langzaam ging. Ze moesten toch nog heel wat manen samen reizen. Indra had nog geen indicatie gegeven dat ze terug naar het kamp mochten keren. Nadat ze de paarden had afgezadeld en veilig in de stallen had gezet, trad ze weer het huis binnen. Nieuwsgierigheid overspoelde haar: wat voor huis was dit? Wat voor geheimen bracht het met zich mee? Terwijl ze Syd in de keuken bezig hoorde zijn, opende zij de eerste de beste deur die zij zag. Het was blijkbaar een bibliotheek aan de talloze boeken aan de muur te zien.

Syd knikte alleen maar toen Robyn haar grap maakte, maar keek haar na toen ze het huis uit liep. Ze vroeg zich af of ze minder bevangen was door haar emoties omdat ze niet alleen was. Ze had het altijd al moeilijk gevonden om haar gevoelens in het bijzijn van anderen te tonen. Toch bleef de donkerte op een afstand toen ze alleen in de keuken stond. In plaats daar van voelde het ritueel van het maken van de thee als een teder gebaar en het geluid van de kokende aardappels waren een welkome manier om de stilte te verbreken. Ze glimlachte toen ze de rijkversierde theepot tevoorschijn haalde en gleed met haar vingers langs het ingewikkelde patroon. Rani had er verhalen over verteld. Ze wist dat de versieringen symbolen waren. Toen de thee eenmaal klaar was besloot ze zich op het eten te richten. In de berging vond ze, behalve de aardappels, ook nog enkele gedroogde bollen knoflook en gepreserveerde groentes en fruit. Syd zou er wel voor zorgen dat dit maal met gemak honderd keer beter zou zijn dan al dat ze tot nu toe onderweg hadden gegeten. Ze hoorde Robyn amper terug het huis in komen, omdat ze zo druk in de weer was met het eten. Echter begon haar afwezigheid lang te duren en droogde Syd haar handen af aan haar broek voor ze de hal in liep. Vanaf daar zag ze meteen dat de deur naar de bibliotheek open stond. Terwijl ze nader kwam, zaten haar gedachten allang niet meer bij Robyn of hoe boos ze wellicht hoorde te zijn omdat ze rond aan het snuffelen was, maar stapte ze met een bleek gezicht de ruimte binnen.

Robyn keek bewonderend rond in de aangenomen bibliotheek. Het licht viel prachtig door de ramen op de vloer, echter niet op de boeken, zodat deze niet te veel achteruit zouden gaan. Deze hoeveelheid boeken had ze enkel in de paleizen van haar familieleden getroffen. Zo was ze ooit eens de werkkamer van de Koning binnengeslopen met Iwan, maar voordat ze ook maar één blik op de vele boeken had kunnen werken, werden ze al naar buiten gesleept door een wachter. Haar ouders hadden nooit veel boeken gehad op de boerderij, laat staan een ruimte die omgetoverd was tot bibliotheek. Robyn had al jaren geen boek meer aangeraakt. Terwijl ze langs de vele boeken liep, hoorde ze achter haar ook iemand binnen komen. Dat kon niemand anders zijn dan Syd, maar toch draaide ze zich om. Ze kon echter met één korte blik al zien dat de andere vrouw iets dwars zat. Haar gezicht was bleek en de uitdrukking kon ze niet plaatsen. 'Wat- Is er iets?' vroeg Robyn dus ook maar uiteindelijk, toen het duidelijk bleek dat Syd niet iets uit zichzelf zou zeggen. 'Syd?' vroeg ze opnieuw.

Syd kwam niet verder dan de drempel. Ze bleef daar als verstijfd staan terwijl ze de ruimte in keek. Net zoals de rest van het huis was het stoffig, maar nog precies zoals ze het achtergelaten had. Ze was erg bang geweest dat de boeken aangevreten zouden worden. Al die boeken waren zo belangrijk geweest voor haar vader en Rani. Het waren kostbare exemplaren en niet alleen vanwege de emotionele waarde. Ze kon zich echter nu niet bekommeren om die boeken. Haar ogen waren vast geraakt op de hoek bij het raam waar het bed altijd gestaan had. Haar vader was ooit begonnen te slapen in de bibliotheek omdat het een beter zicht gaf op de weg naar het huis. Maar Syd had altijd gedacht dat hij simpelweg rustiger sliep omringd door zijn boeken. Toen hij zo plots ziek was geworden hadden ze hem dus ook niet naar het comfortabelere bed boven willen brengen. Hij was hier gestorven. Rani had er altijd op gestaan haar eigen kamer te hebben boven, bij Syd. Ze had er een kunstwerk van gemaakt met allerlei kleden en potjes en schaaltjes en wat nog meer. Uiteindelijk waren al die materiële zaken enkel mogelijk geweest omdat ze hier zo lang gebleven waren. Maar Rani was uiteindelijk ook naar de bibliotheek verhuisd toen ze de trap niet meer op kon. En Syd had ook van haar in de bibliotheek afscheid moeten nemen. Ze keek op, losgemaakt uit haar gedachten, naar Robyn en stapte toen eindelijk over de drempel heen. Ze slikte de prop in haar keel weg en liep naar de fauteuil die nu in de hoek stond waar het bed daarvoor gestaan had. 'Mijn vader en Rani zijn hier beiden overleden.' Syd nam plaats op de stoel en staarde naar de lege plek. 'In al die boeken zien ze er altijd wel iets mooi in. Of in de liederen die het volk zo lief heeft. Het sterven van een naaste. Maar er was helemaal niets moois aan. Geen- Geen laatste woorden of gebaren. Alleen maar een stilte en het gevoel dat-' Eerlijk gezegd waren haar gevoelens erg anders geweest bij de dood van haar vader en die van Rani. Ze was zo gefrustreerd geweest toen haar oude man zijn laatste adem uitblies na het korte ziektebed. Rani had veel van die woede weten te stillen, maar het was nooit echt weggegaan. Toen het de tijd van de Quandaïse prinses was had ze weinig gevoeld. Ze was leeg geweest. Ze keek op naar Robyn met een diepe frons. Ze verwachtte niets van haar behalve dat ze luisterde nu ze zich open stelde.

Robyn had verward toegekeken hoe Syd maar niet de kamer in leek te durven lopen. Het was duidelijk dat haar iets dwars zat: Robyn kende inmiddels de uitdrukkingen van haar reisgenoot dusdanig goed dat ze vertrouwen had in haar eigen inschattingsvermogen. Deze uitdrukking in zo'n hevige, pure vorm had ze echter nog nooit gezien bij Syd. Ze wilde dan ook net vragen of ze de andere vrouw kon helpen, toen Syd al zelf begon te spreken en de drempel over liep. Daarbij kruisten hun ogen ook en moest Robyn slikken door de felle emotie erop. Ze moest nog meer slikken toen ook bekend werd waarom Syd moeite had met deze ruimte. 'Ik- Het spijt me,' kon ze enkel zeggen als condoleance. Ze keek toe hoe de andere vrouw plaats nam op de stoel en naar een plek in de hoek keek. Dat was vast de plek geweest waar het gebeurd was. Robyn kon zich niet voorstellen hoe het moest zijn om twee van zulke dierbaren familieleden te moeten verliezen. Het liet haar dan ook naast de stoel staan en kort Syds schouder aanraken. 'Welk gevoel?' vroeg ze uiteindelijk voorzichtig. Syd had haar zin niet afgemaakt.

Syd liet haar blik verrast op Robyn hangen. Ze wist niet wat ze verwacht had van de jonge vrouw, maar het was niet het medeleven dat ze nu toonde. Niet dat ze dacht dat Robyn onbeleefd of wreed was, maar soms was haar tact ver te zoeken. De aanraking nam ze stijfjes in zich op, omdat ze weinig gewend was aan fysiek contact met haar collega. Ze was opgestaan om het onrustige gevoel dat haar ineens overmande te onderdrukken en sloeg haar armen om haar middel. 'Dat ik er totaal niet op voorbereid was om er alleen voor te staan.' Het klonk te melodramatisch nu ze het uitgesproken had en zuchtend wreef ze langs haar voorhoofd. Er ontsnapte een harde lach uit haar mond. 'Hoor mij nou. Een volwassen vrouw die niet voor zichzelf denkt te kunnen zorgen.' Syd was naar de boeken gelopen om haar blik van de plek waar ze haar meest dierbare personen had verloren en pakte een boek uit de kast. Aandachtig bestudeerde ze de kaft en gleed er met haar hand over, om haar trillende vingers maar iets te doen te geven. Ze wilde iets zeggen om de sfeer lichter te maken, om de focus van haar weg te sturen, maar er kwam weinig uit haar mond. Ze zette het boek dus maar terug en wenkte Robyn de bibliotheek uit. 'De thee is klaar en het eten ook. Ik dacht dat je zo'n honger had?' Met die woorden ging ze de keuken terug in om de kleine tafel in de woonkamer te dekken.

Robyn was niet verbaasd over de reactie van Syd. Wel was ze verbaasd geweest over haar eigen handelingen, specifiek over de korte aanraking, iets wat ze eerder nooit gedaan zou hebben. Ze keek dus ook ietwat overdonderd en beschaamd naar de grond. Gelukkig dacht Robyn dat Syd te afgeleid was om het op te merken. Ze balde echter haar vuisten bij de felle woorden van de andere vrouw. 'Nee, Syd- nee, dat is iets heel anders. Het is geen zwakte om-' De andere vrouw onderbrak haar echter al snel en zo keek Robyn toe hoe ze alleen achter gelaten werd in de bibliotheek. Met een zucht besloot ze om haar maar te volgen: ze had inderdaad honger én ze was geen verdomde praatdokter. Ze moest niet denken dat Syd ooit gerustgesteld zou worden door háár woorden. Dat bleek wel uit hun talloze ruzies van eerder in het kamp en ook onderweg. Wat stilletjes hielp ze mee met dekken en nam vervolgens plaats op één van de stoelen. 'Bedankt,' zei ze enkel, terwijl ze de thee voor allebei inschonk. Er bleef echter een gedachte in haar hoofd hangen. 'Is dat waarom je naar het legerkamp bent gegaan?'

Syd zou nu maar al te graag toevlucht nemen tot haar kamer die boven op haar lag te wachten. Toch beangstigde de gedachte om alleen te zijn haar. Het eten, de thee, de aanwezigheid van Robyn gaven haar een reden om niet weg te vluchten. Echter had ze nog geen woorden gevonden om de stilte te doorbreken, om zichzelf uit haar gedachten los te maken. Voor Rani's overlijden had ze erg lang rondgelopen met twijfels over wat haar te doen stond nu haar vader er niet was om haar te leiden, maar de vrijheid om te doen en laten wat ze wilde was pas echt gekomen toen haar bazin niet meer leefde. Ze had geen idee gehad wat ze daar mee aan moest. De vraag van Robyn rakelde daarom een onzekerheid op die ze met moeite kon onderdrukken. Ze gaf zichzelf extra tijd om te antwoorden terwijl ze opschepte voor hen beiden en ging toen zuchtend zitten. 'Ik weet het niet.' Syd wist niet of ze ooit eerlijker was geweest tegen Robyn. Haar frons kwam echter terug terwijl ze van de jonge vrouw tegenover haar weg keek. 'Waarom ben jij toch bij het leger gegaan?' wierp Syd terug. Ze hoopte dat haar metgezel begreep dat ze niet enkel over haarzelf wilde praten. De makkelijkste manier om dat te vermijden was om over Robyn's keuzes en leven vragen te stellen, zodat ook zij het gesprek niet meer voort zou willen zetten. Zo waren al menigeen gesprekken tussen hen vast gelopen. Syd, noch Robyn, hadden veel aan elkaar vrij willen geven.

Met waterige mond keek Robyn naar het voedsel en rook ze de geuren. Als er iets was waar ze niet aan had hoeven wennen, dan was het de kookkunsten van Syd. Voor de rest had het voor hen beiden moeite en tijd gekost om aan elkaar te wennen. Echter begon ze Syd nu werkelijk te leren kennen. Het verbaasde Robyn daarom niets dat Syd niet op haar vraag in ging. Het was terecht dat ze de bal terug wierp na al die interesse van Robyns kant. Stilletjes keek ze naar haar volle bord met voedsel, tot ze opkeek naar Syd en sprak: ‘Omdat mijn vader en broer er ook bij zijn gegaan en allebei gelukkig leken. Of, nou ja- uit verhalen weet ik dat mijn vader gelukkig was als onderdeel van het kamp.’ Robyn haalde echter onzeker haar schouders op en zuchtte diep. ‘Om eerlijk te zijn weet ik nu niet meer waarom ik bij het kamp ben gegaan. Ik heb dat gevoel van geluk nooit gevoeld. En- en ik weet niet of ik het ooit ga voelen als ik in het kamp blijf.’ Ze wist niet waarom ze plots zo open was tegen de andere vrouw. Misschien was het wel een opluchting dat ze eindelijk de gedachten kwijt kon waar ze al dagenlang mee worstelde. Het had als een verademing gevoeld om weg te kunnen zijn uit het kamp. Dat gevoel had haar beangstigd. Ze wilde dat Flynn er was om het met hem te bespreken en te vragen of hij dat gevoel ook ooit had gehad als rekruut. Ze had echter enkel Syd nu bij haar. ‘Misschien dat ik wel bode blijf,’ vertrouwde ze de andere vrouw toe.

Syd had een aardappel aan haar vork geprikt en roerde deze lusteloos door de saus die ze er bij had gemaakt. Ze had haar ogen van Robyn afgetrokken en nam maar een slok van haar thee. Ze was verrast te horen dat Robyn haar vraag niet ontweek, maar een antwoord gaf dat oprecht was. Stilletjes keek ze over de tafel naar haar metgezel. Ze had Robyn nooit op deze manier over het kamp of haar familie horen praten. Meestal leek ze wat afstandelijk als hun collega's insinueerden dat het logisch was dat zij in het kamp zat vanwege haar familie. Syd legde haar vork op haar bord terug en haalde diep adem voor ze reageerde op de eerlijke woorden van Robyn. 'Ik wilde weten hoe mijn vader in het kamp had geleefd. Misschien wilde ik zelfs iets over mijn moeder te weten komen. Jouw opmerking in Myr, over de Martines strategie fascineerde me. Maar wellicht had ik er beter over na moeten denken. Mijn vader had het kamp immers achter zich gelaten.' Peinzend staarde ze in haar mok en glimlachte toen voorzichtig naar de vrouw tegenover haar. 'Zo erg is het niet bode te zijn.' Ook zij voelde dat dit was wat ze nodig had gehad, om afstand te kunnen creëren van het kamp waar alles zo fout was gelopen, van Guila, en ook van deze plek. 'Ik weet echter niet of dat 'geluk' wat jij in je hoofd hebt wel in die vorm bestaat.'

Ondanks dat Syd haar niet meer aan keek, kon Robyn niet haar ogen van de andere vrouw af houden. Ze wilde elke emotie, elke gezichtsuitdrukking in haar opnemen tijdens dit open gesprek. Ze had dat beetje menselijke interactie nodig in de vele solitaire dagen die ze met Syd spendeerde. 'Heb jij meer over jouw vader in het kamp geleerd? Of over jouw moeder? Ze zijn altijd zo gesloten, vooral de oudere soldaten.' Ook zij had geprobeerd om meer informatie over haar vader, moeder en broer uit de verschillende soldaten te trekken, maar het was niet vaak gelukt. Iedereen hield zijn lippen stijf op elkaar. Wat knarsetandend hoorde ze de laatste woorden van de andere vrouw aan. 'Ik hoop voor mijn broer en schoonzus dat dat soort geluk bestaat. En voor mijn vader.' Ze trok haar ogen van Syd af. 'Ik weet niet eens of ik dat geluk verdien na alles wat er gebeurd is,' mompelde ze, waarna ze ook een aardappel aan haar vork prikte en deze plots bedachtzaam bestudeerde. Ze kon haar vinger er niet op leggen dat ze plots zo open was tegenover de andere vrouw.

Syd schudde met een bittere uitdrukking haar hoofd. Iedereen mocht wel zeggen dat er veel geroddeld werd in het kamp en ze had Guila altijd geloofd toen ze vertelde over de vijandelijkheid van de soldaten, maar als het om werkelijk gevoelige onderwerpen ging leek iedere man of vrouw hun mond te houden. En wellicht had die neiging om niets vrij te geven er ook wel voor gezorgd dat er veel vergeten was. 'Ik heb nog altijd geen idee wie mijn moeder was en over mijn vaders vertrek zijn er maar een handvol mannen die zeggen zich iets er over te herinneren.' Ze keek hierbij plots naar Robyn met een bedenkelijke uitdrukking. 'Maar tot nu toe heb ik slechts met mannen gepraat die nog in het kamp actief zijn en niet de gepensioneerden.' Als er iemand was die meer zou moeten weten over soldaat Martines dan was het de toenmalige Generaal wel, de vader van Robyn. Maar hoe sprak iemand die man aan? Ze had al te veel verhalen gehoord om te denken dat dat zomaar mogelijk was. Haar blik werd enkel somberder toen Robyn haar broer noemde. Ze had haar metgezel nog niet willen vragen naar de festiviteiten die zij bijgewoond had in hun korte pauze in het Noorden. Syd hoefde nu niet te weten van het geluk dat Guila aan het beproeven was. Met enig lawaai schoof ze haar stoel plots naar achteren en stond op om naar de keuken te lopen en in wat kastjes rond te snuffelen. Pas na enige tijd kwam ze terug met een stoffige fles en gebruikte ze het mes in haar wapenriem om het te ontkurken. Ze trok Robyn's mok dichterbij en schonk aardig wat drank bij voor ze het met een zetje terug schoof. 'Ik geloof dat dat het meest naïeve is wat ik uit jouw mond gehoord heb,' begon Syd voor ze zichzelf ook wat van het sterke goedje in schonk. 'Geluk 'verdienen' is iets dat jullie Goden en septa's en wat nog meer jullie aanpraten.'

Robyn besefte zich goed wat Syd precies zei. Ze wilde met één van de oudere soldaten spreken, in andere woorden, ze moest of haar vader of Marcus te pakken krijgen. Die kenden per slot van rekening alle soldaten van de eerste jaren van het kamp. Haar vader had nog vaak over de Martines strategie gehad en vooral over de bedenker ervan. 'Als we in het Noorden zijn, kunnen we Marcus opzoeken,' bood ze uiteindelijk maar aan. 'Hij was Generaal voor Indra. Hij zal het vast weten.' Ze zouden er niets mee opschieten om Nathan Barnes aan te schieten. Hij zou de vader van Syd vast allang vergeten zijn. Robyn kon enkel hopen dat hij haar nog zou herinneren na haar lange afwezigheid. Robyn werd uit haar gedachten getrokken toen Syd lang en breed haar stoel had weggeschoven en alweer terug kwam met iets in haar handen. Robyn keek bijna verlangend naar het sterke goedje wat Syd op tafel had gezet. Zo'n lekkernij had ze in lange tijd niet meer gehad, gezien Robyn haar alcohol sterk kon waarderen. 'Naïef?' herhaalde Robyn verbaasd en wellicht wat naïef. 'Waar geloof jij dan in, Syd? Ik ben niet diegene die in Goden gelooft, in tegenstelling tot jouw oude bekende.' Dat Guila Syd niet had bekeerd verbaasde Robyn sterk. Soms dacht ze dat haar schoonzuster zelfs de dieren kon laten geloven dat er een grotere macht in de wereld is.

Syd zuchtte nadat ze een slok had genomen. 'Dat is een aardig voorstel, maar wellicht moet ik het maar laten voor wat het is.' Als haar vader had gedacht dat het het waard was om verhalen over zijn leven met haar te delen, dan zou hij dat wel gedaan hebben. Ze dacht niet dat het enkel schuld of spijt was dat hem stil had gehouden over de tijd in het kamp, zijn jeugd en wat nog meer. Bovendien waren er hier en daar herinneringen die hij wel gedeeld had. Ze wist over haar geboorte in het kamp, dat ze het hele kamp bij elkaar schreeuwde, dat haar vader van de Zomereilanden kwam, zijn ouders er ooit weggevlucht waren met hun jonge zoon, maar haar moeder een Tarthiaan was, dat hij werk had gevonden in het Noorden als soldaat om zijn ouders te helpen hun kleine boerderijtje af te betalen en daar hield het op. Syd draaide de drank in haar mok rond en keek verrast naar Robyn. 'Oh, ik dacht-' Ze was er voornamelijk vanuit gegaan dat iedereen om haar heen geloofde in de Tarthiaanse Goden, of een andere vorm van geloof. In de dorpen waar ze gewoond hadden was het altijd sterk aanwezig geweest en ook in het kamp had ze het gezien. Zelfs op de koninklijke bruiloft had ze het gemerkt, weliswaar was dat een ceremonie geweest waarin twee godsdiensten vermengd waren. 'Of je nou wel of niet in ze gelooft, de waarden en normen in Tarth zijn altijd al gebaseerd geweest op het geloof van de Koningen. Net zo goed als in Quandaï.' Ze keek vervolgens weg van Robyn en haalde haar schouders op, om nonchalant te lijken en haar reisgezel niet te ernstig te krenken met haar volgende woorden. 'Hoe kun je nou over geluk verdienen spreken terwijl je een vader en moeder hebt die van adel zijn? Een vader die legergeneraal was? Je bent in goede omstandigheden geboren. Het is toeval, meer niet.'

Robyn haalde haar schouders op bij de afwijzing van de andere vrouw. 'Jouw keuze. Het aanbod blijft open staan,' bood Robyn aan, terwijl ze flink door at. Het was duidelijk dat ze al even niet meer gegeten hadden en dat hun lichamen smeekten om wat brandstof. Robyn had het idee dat haar hersenen ook eindelijk weer goed gingen functioneren. Toch wilde ze bijna niet de moeite nemen om te reageren op de woorden van de vrouw tegenover haar: wat zouden ze er weer mee op schieten door het oneens te zijn over bepaalde onderwerpen en zo weer in een ruzie te belanden? Het mocht duidelijk zijn dat ze hier niet een gelijk spoor zouden vinden. Vooral niet door de toch kwetsende woorden van Syd. Robyn wist niet goed hoe ze erop moest reageren door de kern van waarheid die erachter schuil hield. Maar mocht ze, ondanks haar ouders, dan niet zich zo ongelukkig voelen als dat ze zich eerder had gevoeld? 'Ik denk dat ik vroeg ga slapen,' zei ze uiteindelijk maar, om zo het onderwerp te veranderen naar lichtere zaken. 'Denk je dat we de bedden boven kunnen gebruiken?' Ze zou zelfs op de grond binnen een seconde in slaap vallen. Dat zou vast niet de eerste keer zijn.

Syd kon al van Robyn's gezicht lezen dat ze wellicht niet de meest tactvolle opmerking had gemaakt. Bovendien moest ze toegeven dat ze had geweten dat juist dat onderwerp de andere vrouw niet goed zou liggen. Misschien was het van haar naïef geweest te denken dat ze er deze keer een goed gesprek over konden hebben. Het fascineerde Syd namelijk erg dat Robyn nooit sprak over haar familie's geschiedenis, over de adel in het algemeen. Ze hield zich verder maar stil terwijl ze ook haar bord leeg at. Ze knikte toen Robyn de stilte verbrak. 'Als er nog geen ongedierte het beddengoed heeft aangevreten, dan wel.' Alles was goed opgeborgen geweest in ceder kisten, maar je wist het nooit. Ze wilde niet al te optimistisch zijn zelfs nu leek alsof alles in goede staat was op de begane grond. Syd liet de stilte die weer teruggekomen was tussen hen met rust terwijl ze de laatste beetjes op at. Het voelde goed om zich weer eens vol te kunnen eten in plaats van het rantsoeneren tijdens hun vele gereis. Het was echter lang niet zo bevredigend als Syd verwacht had. Met een zucht stond ze op om de borden op te ruimen, maar ze bleef half gebogen over de tafel stil staan. 'Robyn,' begon Syd terwijl ze na de korte twijfeling borden toch oppakte. 'Het spijt me.' Ze sprak de woorden pas uit toen ze haar reisgezel de rug al toegekeerd had.

Robyn luisterde stilletjes naar de woorden van de andere vrouw. Ze wist niet goed wat ze verder nog kon zeggen. Het voelde alsof ze haar diepste gevoelens voorzichtig op tafel had gelegd bij Syd, maar dat ze het er met haar beide armen vanaf had geveegd. Misschien was het ook wel terecht en verdiende Robyn dat wel. 'Het hoeft jou niet te spijten. Je hebt gelijk,' zei Robyn na een lange stilte. Het was makkelijker om die woorden uit te spreken naar de rug van Syd toe, zodat ze de emotie niet op Robyns gezicht zou zien. 'Ik kan eens kijken naar dat beddengoed.' Met die woorden stond ze abrupt op, om zo weg te lopen, en stormde ze al snel de trap op omhoog. Daar smeet ze de kisten open met een ruw gebaar, om zo alles eruit te trekken en zo de rest van de avond haar eigen ding te doen.

[end]

Nieuw

Flynn zat met zijn zwaard in zijn schoot en een doek gedrenkt in vet op de houten bank op de veranda van het landhuis. Hoewel de zomer al weer even voorbij was, was het zeker hier in het Oosten nog erg aangenaam in de stralende zon. Flynn's weerwoord toen Guila had voorgesteld dat ze Matheo mee zou nemen naar de markt in het nabij liggende dorp over dat het vast te koud zou zijn om er heen te wandelen voor hun zoon en hij ze beter te paard kon brengen was daarom ook erg makkelijk door zijn vrouw aan de kant geschoven. Het maakte hem niet minder nerveus. Ze had gezegd dat ze de omgeving goed kende, dat de dorpelingen ontzettend vriendelijk waren en dat ze niet te lang weg zou blijven. Flynn had ze dus maar met een frons laten gaan. Op zijn plek zat hij en warm in de zon en kon Guila direct aan zien komen als ze door de velden terug liep. Om zichzelf bezig te houden was hij maar aan het onderhoud van zijn zwaard begonnen. Het wapen verdiende wel een goede beurt en dan hoefde Flynn zich niet verder bezig te houden met de zorgen in zijn hoofd. Zorgen over zijn vrouw en zoon, over wat er gebeurd was in Myr, over dit verrotte landgoed en wat er zich hier had afgespeeld. Zuchtend wreef hij nog ijveriger over het staal van zijn zwaard.

Terwijl Flynn en Guila met Matheo in het Oosten hadden verbleven was Robyn achtergebleven in het landgoed van Rani. Ze had Flynn kunnen overtuigen om haar alleen te laten door te benoemen dat ze de omgeving kende, alweer kon lopen én aldoor haar boog en zwaard mee zou dragen of in de buurt zou houden. Het had even gekost om het echtpaar te overtuigen, maar uiteindelijk was ze koppig genoeg geweest om ze gewoon maar weg te sturen. Het idee was gekomen om Syd bij haar terugkomst te verrassen met een reisje naar het landgoed en dan zou Robyn laten zien hoe goed ze het weer opgeknapt had. De plek liet haar echter haar partner nog meer missen dan dat ze al deed. Gelukkig vond ze nu weer afleiding in de komst van haar broer, schoonzus en neefje. Vooral Matheo bracht haar weer veel geluk en liet haar even haar eigen zorgen vergeten. Die ochtend had ze zichzelf een lange ochtend in bed gegund en was ze pas opgestaan toen de zon lang en wel aan de hemel stond. Ze had gedacht dat het hele gezin op stap zou zijn, maar ze trof tot haar eigen verbazing Flynn voor het huis aan. 'Goedemorgen, broer,' glimlachte ze, terwijl ze met behulp van haar krukken haar broer naderde en naast hem plaats nam op de bank. Met genot voelde ze hoe de zon op hun tweeën scheen. 'Waar is mijn liefste neefje? En Guila?' Bewonderend bekeek ze tegelijkertijd het zwaard van haar broer. De moeder van Guila had het jaren, járen geleden gesmeden. 'Hoe vind je het huis eruit zien? En de tuin! Mooi opgeknapt, he?' vroeg ze trots.

Flynn had de deur al open horen gaan, maar keek pas om toen hij zijn zus naast hem plaats zag nemen. Zijn blik was naar haar heup gegleden, maar vestigde zich met een halfslachtige glimlach op haar blik. Ze zag er uitgeruster uit dan ze in weken was geweest. Hoewel hij haar voornamelijk gevraagd had mee te gaan zodat hij er niet alleen voor zou staan als er gevaar op de loer lag, was het ook een poging geweest om zijn zuster het kamp uit te krijgen. Ze was er niet beter op geworden sinds het vertrek van haar partner naar Tyrosh. Dat humeur hoopte hij niet terug te vinden als ze weer thuis waren. 'Goed geslapen?' begroette hij haar op zijn beurt. Met ongenoegen gleed zijn blik naar de velden. 'Naar de markt.' Als zijn been hem die ochtend niet dwars had gezeten, en Guila dat niet direct gemerkt had, had hij gewoon mee kunnen wandelen. En eigenlijk trok er al iets in zijn spieren sinds Myr. Hij gleed met nog een zorgzame beweging langs het handvat van zijn zwaard en legde het toen aan de kant. 'Ik moet zeggen dat je inderdaad flink wat werk verricht hebt. Nooit geweten dat je dat in je had. Maar voor een vrouw doe je alles, niet?' Hij grinnikte naar Robyn en porde haar in haar zij in de hoop dat ze zijn grap wel kon waarderen. 'Heb je nog andere klussen op je lijst staan? Ik kan je wel helpen zodat je dat ding niet hoeft te gebruiken terwijl we terug reizen.' Hij wenkte met zijn hoofd naar de krukken en trok vragend een wenkbrauw naar zijn zus op. Ondanks dat haar humeur beter leek, was ze niet even goed ter been zoals voor hun reis naar de Oostelijke hoofdstad.

Robyn glimlachte en knikte opgelucht. 'Ik heb sinds tijden niet meer zo goed en lang geslapen als hier.' Haar tent voelde maar leeg zonder Syd, maar ze kon ook niet elke nacht blijven slapen bij haar broer om maar puur gezelschap te hebben. Ze moest maar gewoon wennen aan manen zonder haar vriendin, tot ze weer samen op missies konden. 'Jij? Deed Matheo een beetje braaf vannacht? Anders kan hij ook wel bij mij slapen hoor.' Ze had van haar broer gehoord hoe haar neefje het huis op stelten kon zetten 's nachts. 'Naar de markt? Syd heeft mij inderdaad weleens verteld hoe gek Guila was op die markt.' Ze had haar armen over elkaar geslagen en geeuwde zonder enige gene. 'Waarom kijk je zo boos? Ze heeft hier lang gewoond, Flynn, ze kent de omgeving hier beter dan dat jij kent. En daarbij hebben we inderdaad eten van de markt nodig voor het avondeten. En nog als laatste: ik heb jouw been wel zien trekken sinds gisteren...' Ze wilde het niet zo expliciet benoemen, maar zijzelf en haar broer hadden nog vaak genoeg last van hun gelimiteerde benen. Het was helaas niet anders. Liever haar been dan haar hersenen, zoals haar vader was overkomen. Trots glimlachte ze naar haar broer en klopte ze hem dankbaar op zijn schouder. 'Bedankt, broer. Ik houd mijn vrouwtje inderdaad graag tevreden. Och, kan je je al voorstellen hoe blij ze gaat zijn als ik haar hier naartoe breng!' Ze glunderde al bij het idee. Vervolgens rolde ze met haar ogen. 'Hoezo denk je dat ik de krukken echt nódig heb? Misschien wilde ik wel een excuus hebben om niet met Guila op stap te hoeven!' plaagde ze haar broer, al had hij al snel geraden naar de oorzaak van de krukken. Ze had zichzelf de laatste dagen flink overwerkt, al sinds de brief van Flynn was aangekomen dat ze weer terug zouden keren naar het landgoed. 'Nah, ik wil alleen nog de bedden verschonen op de dag dat we vertrekken en het andere meubilair nog met de doeken bedekken tegen het stof.'

Flynn knikte, maar haalde tegelijkertijd zijn schouders op. 'Het was niet zo erg vannacht. Tenminste-' Hoewel hij normaal ook nog flink wat lawaai kon maken was Matheo die nacht rustig gebleven, maar had hij gewoon niet willen slapen. Guila en hijzelf hadden elkaar afgewisseld om een poging te wagen Matheo in slaap te sussen. Hij zou vanmiddag wel weer dood op zijn. Vooral omdat Guila hem nu mee naar de markt had genomen. Hij zuchtte toen hij Robyn precies hetzelfde hoorde zeggen als zijn echtgenote. Het zou hen beiden verbazen te weten hoe vaak ze het eigenlijk met elkaar eens waren. 'Dat weet ik, maar enkel omdat we Myr verlaten hebben betekent dat niet dat we niet op onze hoede moeten zijn en-' Hij stopte zichzelf echter voor hij weer door begon te draven over de risico's die ze liepen door zo lang op reis te zijn. Bovendien ging hij liever niet in op haar woorden over zijn been. Hij glimlachte om haar enthousiasme, maar kon haar stelling niet beantwoorden. Eerlijk gezegd had hij geen idee hoe Syd er op zou reageren. Hij kende de partner van Robyn amper. Ergens had hij gehoopt de lijfwacht beter te kunnen begrijpen nu hij zelf dit landgoed had gezien. Het had hem echter enkel er aan herinnerd dat Guila hier gewoond had, met Syd. 'Daar kan ik ook mee helpen,' stelde Flynn nog voor, hoewel met minder enthousiasme. 'Weet je of Syd iets van plan is met het landgoed? Het is zo zonde dat het leeg staat nu.'

Robyn keek haar broer toch met een waas van bezorgdheid aan. De spanning was van zijn gezicht te lezen en als ze het zo hoorde had hij ook niet de meest ontspannen nacht gehad. 'Ik kan anders ook altijd een keer bij Guila gaan slapen en dan slaap jij in mijn bed,' bood ze aan. Ze had de laatste tijd genoeg nachtrust gehad om wel drie nachten wakker te zijn voor Matheo. Daarbij wist ze ook zeker dat ze hem gemakkelijk in slaap zou kunnen krijgen. 'Ik snap kinderen niet. Waarom slapen ze niet gewoon? Wat is er mis met hem dat hij zo onrustig is 's nachts?' Robyn begreep het werkelijk niet. Eerder had ze altijd gedacht dat het door Guila's opvoeding kwam, maar Hester had gezegd dat het helemaal niet zo gek was en dat bijna alle kinderen er moeite mee hadden om de nacht door te slapen. Robyn keek weer richting de weides en sloot tevreden haar ogen. De zon was zo heerlijk, eigenlijk álles aan het landgoed was perfect. 'Hm, nee, ze houdt de opties nog open,' zei ze maar. Ze wist niet zo goed of Syd plannen had met het landgoed. Ze wist dat de vrouw erg gesteld was op de plek, maar nu ook het kamp als thuis had gemaakt. 'Ik hoop gewoon dat ze snel terug komt.' Met een zucht trok ze haar benen op en legde ze haar been comfortabel naast haar. 'Ik snap nu pas hoe alle geliefden die thuis blijven zich voelen. Het is echt ruk.' Zo bleef ze even stil. 'Voelt het raar voor jou om hier te zijn?'

Flynn liet zichzelf niet graag de les lezen over hoe hij voor zichzelf moest zorgen, noch waardeerde hij het erg dat zijn vrouw, zijn zuster, zijn Generaal, wie dan ook, zich constant bekommerden om zijn toestand. Wat Matheo betrof, nam hij de adviezen, zorgen en voorstellen maar al te gretig aan. 'Guila zal daar niet erg blij mee zijn. Maar misschien moeten we eens proberen hem in een andere ruimte te laten slapen. Wellicht, als hij ons ziet, dat dat hem zo laat vragen om aandacht.' Hij had er zijn hoofd al een hele nacht over gebroken. 'Ik weet niet hoe het voor andere kinderen is, maar Matheo- Soms is hij gewoon te moe om echt slaap te vatten en andere keren lijkt het alsof hij pijntjes heeft of dat hij niet goed genoeg heeft gegeten. Wellicht is het nu gewoon zo moeilijk omdat we elke dag wel van zijn routine af wijken.' Hij haalde zijn schouders op. Zelfs nu zijn zoon al weer meer dan een lente bij hen was, had hij nog niet de oplossing voor alle problemen geleerd. Hij moest er maar vrede mee hebben dat dat nooit zou gebeuren. Flynn sloeg zijn armen over elkaar en keek rond hen. De plek had veel potentieel. Het deed hem ergens zelfs denken aan de boerderij van hun familie. Enkel was het huis groter opgezet en was er geen grote paardenstal zoals thuis. Verrast luisterde Flynn naar de eerlijkheid van Robyn. 'Ik kan je niet veel advies geven over het thuis blijven,' bekende hij. Zoals Robyn was hij altijd degene geweest die weg ging. Behalve dan toen Guila naar Quandaï was gegaan. Maar waren ze toen al geliefden geweest? Robyn wist hem nog meer te verrassen met haar volgende vraag. 'Oh- nee, niet echt,' loog Flynn met een halve poging tot een grijns.