Landgoed van Rani

Guila had zich gewillig laten mee nemen door de andere vrouw uit de mensenmassa. Ook zij voelde de zweetdruppeltjes op haar lichaam en merkte hoe haar adem harder was geworden. Ze was het niet meer gewend om zo uitbundig te dansen. Bij Syds vraag nam ze de tijd om over een antwoord na te denken. Ze had er de laatste weinig maar weinig over nagedacht wat ze zou doen als haar avontuur en reis naar Rani toe afgelopen zou zijn. 'Er is iemand in het legerkamp die-' Ze fronste diep en zuchtte vervolgens nog dieper. Met een peinzende blik keek ze het water in. 'Ik heb gevraagd of iemand in het legerkamp op mij wil wachten,' verbeterde ze vervolgens haar eigen woorden. Ze zou niets verliezen door Syd de waarheid te vertellen en daarbij vond ze het fijn om erover te praten. 'Maar ik weet niet of hij het werkelijk gaat doen en ik weet niet of ik het wel aan ga durven om weer zomaar in het kamp terug te keren. Ze- Mijn relatie met het legerkamp is erg moeizaam geworden na mijn reis. Ze verwijten mij een hoop en ik denk dat ze daarin gelijk hebben.' Zelf liet ze ook haar vingers door het water glijden en spatte vervolgens wat op haar hals en wangen. 'Misschien dat ik wel gewoon terugkeer naar mijn ouders.'

Syd wreef haar gewassen handen langs haar voorhoofd en nek en liet de koelte langzaam tot zich bezinken. Haar aandacht schoot echter meteen naar Guila toe toen haar vraag zo een ingewikkeld antwoord uit lokte. Bedenkelijk bekeek ze Guila's fronsende gelaat. Syd wist niet of het haar plaats was om door te vragen over haar problemen. Ze kende haar amper en zou het begrijpen als de vrouw dit liever niet deelde met een vreemde. Toch voelde Syd dat het al heel wat was dat ze het überhaupt over haar relatie in en met het leger had. In plaats van door te vragen, door haar interesse op die manier te tonen, besloot ze Guila op een andere manier gerust te stellen. 'Wel, er is geen haast om hier te vertrekken. Als jij weg zou gaan moet ik plots weer voor al het entertainment zorgen en vooral in de vroege morgen ben ik daar erg slecht in.' Ze glimlachte breed naar de prinses en legde vervolgens in een bemoedigend gebaar een hand op de hare. 'Je aanwezigheid doet Rani erg goed. Echt.' Het zag er naar uit de Guila wel wat hoopvolle woorden kon gebruiken. Syd voelde al dagen aan dat de vrouw veel op haar schouders mee droeg en dat konden niet alleen de gebeurtenissen in Quandaï zijn. Anders zou ze niet nog hier zijn. Of niet weten waar ze hierna naartoe moest. Bovendien, als ze zei dat Rani het opbeurde haar nichtje hier te hebben betekende dat Syd er ook van genoot. Ze was blij de oude vrouw zo opgewekt te zien. Zij waardeerde dus op haar beurt de aanwezigheid van Guila ook.

Dankbaar keek ze Syd aan na haar bemoedigende woorden. 'Ik blijf hier heel graag nog een tijdje,' zei ze oprecht, terwijl ze uiteindelijk de andere vrouw's hand vast pakte. Het was een hele reis geweest om hier te komen en ze zou het niet plots voor het zeggen hebben om weer terug te keren. Echter wist ze dat de conditie van Rani niet optimaal was en dat dit best de eerste én laatste keer kon zijn dat ze haar tante zag. Ze wilde dus zo veel mogelijk uit dit bezoek haalde. En wellicht- wie weet deed dit bezoek haar ook werkelijk goed, niet alleen ter beantwoording van haar vragen, maar ook ter verwerking van alles wat haar was overkomen. Daarnaast was het ook erg goed om te horen dat haar aanwezigheid Rani goed deed: tot nu toe had ze nog niet veel meer gedaan dan puur verhalen aan horen en veel vragen stellen. Zelf had ze nog maar weinig laten glippen over haar eigen avonturen. Wellicht moest daar maar eens verandering in komen. 'Zullen we jouw klusjes maar eens gaan afronden?'

Nieuw

Syd staarde met optimale concentratie naar het doelwit dat ze enkele honderden meters verder weg kon zien. In haar ene hand had ze haar boog vast, haar andere zweefde in afwachting boven haar pijlenkoker. Ze wachtte een moment en trok toen zo snel ze kon pijl naar pijl tevoorschijn om ze vliegensvlug richting het doel te schieten. Inmiddels gingen de handelingen automatisch. Ze hoefde er niet over na te denken. Ooit was dat wel eens anders geweest. Haar vader had het al lang opgegeven om haar te leren boogschieten. Het kunnen gebruiken van een zwaard en een stel messen was uiteindelijk goed genoeg volgens hem. Het was echter Rani die de lessen toen op zich had genomen. Syd kon zich niet herinneren of ze de Quandaïse prinses ooit voor dat moment een wapen vast had zien houden. Haar kunnen had haar toen zo verrast. Uiteindelijk had ook de jonge Syd het onder de knie gekregen. Ze had Rani zo graag trots willen maken. Verzonken in gedachten liep ze op de houten schijf die ze geplaatst had af en zag met een afkeurend geluid de plekken waar haar pijlen geraakt hadden. Ze was zo afgeleid de laatste tijd en haar kunnen was lang niet op hetzelfde niveau als het geweest was voor- Syd schudde de gedachte uit haar hoofd terwijl ze pijlen los werkte. De aanwezigheid van Guila hielp ook al niet om haar gedachten te kalmeren.

Guila had zichzelf die ochtend echter andere kleren laten aantrekken, alles met een specifiek doel: ze wilde dat Syd haar zou leren om te gaan met wapens. Als ze werkelijk ooit nog wapensmid wilde worden, dan moest ze wel weten wat ze met een zwaard of boog of mes aan moest. Zo had ze dus al een tijdje van een afstand staan kijken naar hoe Syd met haar boog op een doelwit schoot. De vrouw had vast allang door dat ze bekeken werd, maar ze liet het in elk geval niet merken. Dat had Guila ook niet geholpen om dichterbij te komen: ze wilde Syd niet uit haar concentratie halen. Pas toen Syd voor de zoveelste keren haar pijlen ging halen, kwam Guila dichter naar haar toe en liet ze haar aanwezigheid blijken door haar harde voetstappen. Ze wist niet wanneer ze dat weer aangeleerd had: haar septa's hadden haar nog zo goed getraind om vol kalmte door de gangen te bewegen. 'Mag ik het ook proberen?' vroeg ze enkel, terwijl ze dichtbij genoeg was om naar de boog te gebaren. 'Ik vind het indrukwekkend hoe je er mee om gaat. Kan jij het mij leren, Syd?'

Hoewel Syd zich in het begin nog erg nuchter had gedragen onder de aanwezigheid van de gasten, begon ze te merken dat ze juist blij was met het gezelschap. Eerder had ze afstand willen behouden, niemand het leven dat ze hier had met Rani willen laten betreden door anderen en niet alleen omdat ze dacht dat het veiliger was voor haar bazin. Het was ook veiliger voor haarzelf geweest. Nu echter, voelde ze dat de afleiding die het drietal bood haar goed deed. Ze vond het fijn te kunnen sparren met twee bekwame wachters en ze leerde graag over de Oostelijke streek waar ze vandaan kwamen. Ze nam Guila graag mee naar het dorp of zag met plezier haar praten met Rani. Syd kon niet zeggen of het haar rust bood, maar ze voelde een vreemd soort kalmte rondom de prinses. Echter had ze dat gevoel nu niet, terwijl ze wist dat haar training gevolgd werd door een stel nauwlettende ogen. Ze trok de pijlen dus ook snel uit het hout zodat Guila niet hoefde te zien dat ze lang niet allemaal dicht bij hun doel waren gekomen. Syd probeerde verrast te lijken en glimlachte als begroeting naar Guila. Haar vragen maakte haar echter stil. 'Nee, ik denk dat het beter is van niet,' antwoordde ze na haar pijlen terug te hebben gestopt. Even keek ze de vrouw aan, maar liet al snel haar blik beschaamd zakken. 'Je kan het proberen, maar ik ben geen leraar,' vervolgde ze voor ze terug richting haar trainingsplek dichter bij het huis stapte.

Guila keek de andere vrouw verbaasd aan en pakte al snel haar arm vast. 'Hoezo niet? Ik weet zeker dat jij het mij kan leren. Niet alleen de boog, maar ook omgaan met een zwaard, een mes, een-' Ze ratelde verder, maar besefte zich al snel dat Syd zich niet op haar gemak voelde met het onderwerp. Ze volgde de vrouw dan ook op de voet en probeerde haar blik te vangen, maar Syd leek alweer met andere dingen bezig. Haar vriendin had haar toestemming gegeven om de boog te proberen, dus nam ze deze al snel over van de andere vrouw en balanceerde ze het wapen in haar handen. De boog was licht, echter koste het gigantisch veel moeite om het touw goed strak te spannen. Zelfs met droog oefenen had Guila het moeilijk, vooral omdat ze geen idee had wat ze met het wapen aan moest. Ze kon zichzelf enigszins verdedigen met haar handen - in de schamele momenten dat zij en Flynn samen waren geweest in de villa van Gion had hij haar enige basisprincipes in verdediging geleerd - maar ze hadden geen toegang gehad tot wapens. In het legerkamp had ze er ook nooit naar gevraagd. Omdat Syd verder niets zei, besloot ze dus maar de pijl op te pakken en deze onhandig klaar te zetten om af te vuren. 'Ik kan best wat hulp gebruiken,' verzuchtte ze dus maar, terwijl ze over haar schouder de andere vrouw aan keek. 'Leraar of niet, een vriendin kan je vast wel uit de brand helpen, toch?'

Syd wist dat haar zwijgen niet geheel eerlijk was, maar ze vond het moeilijk haar gevoelens onder woorden te brengen. Ze ging dus verder waar ze mee bezig was en had er een andere boog bij gepakt die ze met enige moeite opnieuw spande. Het was al weer even geleden dat ze haar wapens goed verzorgd had. Ze hadden allen een beurt nodig. Niet dat ze alsnog niet dodelijk zouden zijn in haar handen als het nodig was. Zijdelings keek ze toe hoe Guila in de weer was met haar boog en uiteindelijk, na de vraag van de prinses, knikte ze en stapte op haar af. Syd legde haar armen vanachter om Guila heen en plaatste zo de vrouw in de juiste houding. Ze hief het wapen met Guila op en richtte het naar het doel. 'Richt je niet op het doel, maar op je ademhaling.' Ze liet het veren uiteinde door haar vingers glijden en plaatste het op de juiste plek. Echter op het moment dat ze geschoten zou hebben liet ze de armen van Guila weer zakken. Syd wist niet of het haar ongemak was om iemand anders haar kunst van het in koelenbloede doden was dat haar van haar stuk bracht, de pijnlijke herinneringen aan de lessen van haar vader of het feit dat ze net zich erg bewust was geweest van Guila's nabijheid. 'Ik weet niet of ik je wel wil leren te vechten zoals ik,' besloot ze uiteindelijk uit te leggen toen ze een stap naar achteren had gedaan. 'En-' Twijfelachtig keek Syd Guila aan. 'Ik zou niet willen dat jij moest doen wat ik zonder nadenken zou doen als er nu iets gebeurde, als dat doel een indringer bleek te zijn.'

Guila had nog steeds zo stuntelig gewerkt met haar boog dat ze de plotse nabijheid van Syd niet had gemerkt. Ze verstijfde dan ook door haar aanraking, maar ontspande ook al snel weer. Het was maar Syd. Haar ademhaling in haar oor deed haar echter wel bibberen en dat hielp niet mee met het richten van haar pijl. Het richten liet Syd echter aan haar over, want plots liet ze haar los. Guila was echter zo van haar stuk geraakt na het plotselinge loslaten van de andere vrouw dat ze het doelwit compleet had gemist. Wat verslagen liet ze dan ook haar boog zakken en keerde ze zich om naar Syd toe. Ze wist niet wat het was dat haar zo opgelaten had gemaakt. Wellicht het verlangen naar iemands nabijheid, de schoonheid van de andere vrouw of de werkelijke klik die ze leken te hebben. Of misschien wilde ze haarzelf wel gewoon bewijzen dat ze verder kon gaan zonder Flynn. Echter besefte ze zich dat ze niet had gereageerd op de vrouw en haar enkel aan had zitten staren. Wat stotterend sprak ze dus snel: 'Ik zou je graag willen kunnen helpen als er iets gebeurt. Jij zou die druk niet in je eentje moeten dragen, Syd.' Ze zag de moeilijke blik op haar vriendins gezicht en zuchtte vervolgens diep. Ze wist niet goed waar Syd over aan het denken was. 'Als je dit niet fijn vindt, dan stoppen we er mee. Ik wil je niet dwingen tot iets waar je je ongemakkelijk bij voelt. Dat zou ik nooit kunnen accepteren.'

Syd wist niet goed hoe ze op het zwijgen van Guila moest reageren. Ze had de boog van haar over willen nemen en de kleinere, makkelijker handelbare versie willen geven toen ze toch sprak. 'Ik draag het ook niet alleen. Vergeet niet dat je twee wachters bij je hebt. En er zijn andere mensen die dit hun werk hebben gemaakt. Het legerkamp en meer.' Haar blik had ze op het huis geworpen en met een diepe zucht wreef ze het zweet dat de hete zon op haar gezicht had laten verschijnen. Nu ze Guila niet aan keek en haar doordringende ogen niet op haar gericht zag, voelde ze dat ze meer kon delen met haar vriendin. 'Het laatste wat mijn vader me vertelde voor hij niet meer bekwaam was te begrijpen wat er om hem heen gebeurde was dat het hem speet. Het speet hem dat mijn opvoeding niet gericht was op een leven als boerin of bakker of kleermaker of muzikant.' Syd haalde diep adem en sloot haar ogen kort om zijn gezicht voor zich te halen. Ze was op dat moment alleen geweest met haar vader en ze had Rani er nooit over verteld. Dit was voor het eerst dat ze het met iemand deelde, maar ze was niet verrast dat die iemand Guila was. Iedere keer als ze met haar sprak voelde ze zich meer op haar gemak. 'Ik ben altijd trots geweest met wat ik kan, maar nu- maar ik vind het erg moeilijk het met anderen te delen.' Ze wist niet of het logisch klonk. Toch voelde ze dat Guila er begrip voor zou hebben. Dat ze door zou hebben dat Syd haar taken niet zo simpel uit voerde als dat het leek. 'En Guila, eerlijk, waarom wil je dit leren? Heeft het te maken met Quandaï?'

'Spijt het jou dat jij niet de kans hebt gehad op een ander leven?' vroeg ze zachtjes als reactie op de woorden van haar vriendin. Als ze Rani en Syd zo samen zag, dan had ze zo'n gevoel van saamhorigheid en liefde, alsof ze allebei precies op hun plek waren. 'Er zijn ook dingen die niet gedeeld hoeven te worden. Ik had er niet naar moeten vragen.' Ze gaf een kort kneepje in Syds schouder en glimlachte geruststellend naar haar. De volgende woorden brachten haar echter van haar a propos. Guila slikte moeizaam en merkte hoe haar blik afzakte tegelijkertijd met haar gedachten die terug gingen naar haar tijd in Quandaï. 'Ik denk dat het alles te maken heeft met Quandaï,' gaf ze na een stilte toe. 'Ik voelde me zo machteloos als de heer die mijn vasthield in zijn villa langs kwam in mijn vertrekken en dan-' Ze bibberde van angst en sloeg haar eigen arm om haar heen, maar strekte de ander naar haar vriendin uit, om zo haar arm vast te pakken. Het was iets wat ze kort had benoemd bij Flynn, maar er nooit concrete woorden over had kunnen uitspreken, hoe erg hij er ook naar had gevraagd. 'Dat gevoel van machteloosheid wil ik nooit meer meemaken.'

Syd was geroerd door de vraag die Guila haar stelde. Ze wist niet of ze al bereid was daar een antwoord op te geven. Dat idee van spijt was nog te nieuw en de rouw te vers. 'Ik geloof dat het me het ergste raakt dat mijn vader die spijt heeft moeten dragen. Ik heb namelijk niets dan dankbaarheid voor de opvoeding en liefde die hij mij gegeven heeft.' Ze glimlachte toen ze het vriendelijke gebaar van de vrouw tegenover haar voelde. Ze was opgelucht dit met iemand te kunnen delen. Soms dan leek haar leven te bestaan uit een fantasie: een oude prinses die al jarenlang in ballingschap leefde en beschermd werd door een trouwe lijfwacht en diens dochter. Het kon uit een of ander verhaal komen. Haar gedachten over haar eigen problemen verdwenen echter toen ze zag dat ze een gevoelige snaar had geraakt. Het was zoals ze verwacht had. Al die keren dat Guila om haar tijd in Quandaï heen praatte. Syd stak op haar beurt een hand naar Guila uit en greep de hare stevig vast. 'Dat soort verdediging kan ik je wel leren. Als dat je helpt de machteloosheid weg te houden. Maar daar heb je geen zwaard of boog voor nodig.' Ze pakte ook Guila's andere hand vast en hield ze voor haar vriendin op. 'Je handen, een mes, een mok-' Voor even dwaalde ze af van haar woorden, afgeleid door de ogen van Guila. Het maakte haar boos dat ze angst zag, dat iemand Guila zich zo klein en hopeloos had laten voelen.

'Ik weet zeker dat jouw vader weet hoeveel liefde en dankbaarheid je voor hem had en nog steeds hebt,' stelde ze de vrouw gerust met een tedere glimlach. 'Ik kan mij niets anders voorstellen dat hij zich vol geluk heeft geprezen met een dochter als jij.' Ze voelde echter wel hoe ze zelf stiller was geworden door haar eigen openbaringen, maar toch luisterde ze ademloos naar de begripvolle woorden van haar vriendin. Guila keek naar hun vervlochten handen en voelde de kracht van Syd's woorden door haar hele lichaam heen trekken. Nu was het Guila die geroerd was door de woorden en daden van haar vriendin en voordat ze het wist, sprongen de tranen in haar ogen. De herinneringen aan die vreselijke tijd, het verlies van haar vriend, het vinden van een nieuwe vriendschap en het eindelijk krijgen van antwoorden over haar familie van haar geliefde tante deden haar veel. Zo sloeg ze dan ook uit het niets haar armen stevig om de vrouw heen en begroef ze haar gezicht in de warme plek van Syd's nek. Ze wilde niet meer aan die vreselijke mensen uit dat verdomde land denken. Liever wilde ze afgeleid worden door de tederheid van haar vriendin, de vriendschap die ze bood en nog zoveel meer. 'Ik ben blij dat ik jou en mijn tante heb gevonden, Syd. Bij de Goden, gelukkig heeft Rani nog niet haar streken verloren,' glimlachte ze tegen Syd's huid aan.

Ondanks dat ze al zo dichtbij elkaar waren en ze de afgelopen tijd naat elkaar toegetrokken waren was ze verrast door de plotselinge affectie die ze elkaar toonden. Of beter gezegd was ze overrompeld door gevoel dat het haar gaf. Ze legde haar armen geruststellend om Guila heen en hield haar zo met alle tederheid die ze in zich had vast. Syd had maar amper ingezien hoe erg ze snakte naar iemand met wie ze haar gedachten en gevoelens kon delen. Ze had altijd al goed met Rani kunnen praten, maar dat was zo anders nu en de oude vrouw zou immers niet lang meer haar gezelschap kunnen houden. Rani en haar vadet hadden het al zo vaak gevraagd waarom ze geen partner zocht. Tenminste ze zeiden het nooit met die woorden maar brachten het onderwerp regelmatig op om haar reactie te peilen. Ze had wel eens relaties gehad, maar ze had ze nooit thuis gebracht, noch was het ooit verder gekomen dan een verkering of een bedpartner. De vrienden die ze had leefden bovendien hun eigen normale levens. 'Ik ben ook blij dat je hier bent,' gaf ze zacht toe. Wie weet had Rani dit wel voorzien, dat haar nichtje en Syd wellicht vriendinnen konden zijn, samen. Dat Syd niet alleen zou zijn als- Ze schudde die gedachte van zich af en richtte zich op Guila. 'Het is goed dat je er over praat. En dat je er iets mee gaat doen. Het kan niet altijd hier opgesloten blijven.' Met een zwakke glimlach tikte ze met een vinger tegen Guila's voorhoofd en streek vervolgens de tranen van haar wangen.

Guila sloot haar ogen en genoot van de tedere aanrakingen van haar vriendin. Ze had nooit kunnen en durven voorspellen dat ze uitgerekend hier iemand zou vinden die haar begreep en die naar haar wilde luisteren. Dat stelde ze zo verschrikkelijk op prijs. Op hetzelfde moment voelde ze ook de lichtelijke spanning die hun lichaamscontact met zich mee bracht en hoe ze voelde wat voor warm en fijn gevoel ze van Syd kreeg. Zo liet ze Syd uiteindelijk los en glimlachte ze bescheiden, terwijl de andere vrouw haar tranen wegveegde. ‘Ik ben blij dat ik er eindelijk over wil - en kán - praten,’ gaf ze toe, terwijl ze haar laatste tranen zelf wegveegde. Ze kon nu pas de woorden van Flynn een plaats geven: hoe ze elkaar onbewust ervan weerhielden om hun trauma’s te verwerken. ‘Wat zeg je ervan als we die zelfverdediging voor een andere dag laten en ik nu een ontbijt voor je klaar maak? Dan kunnen we Rani er ook mee verrassen.’

'Ontbijt klinkt heerlijk.' Syd glimlachte naar Guila en raapte toen haar trainingsmateriaal bij elkaar. Het was een hele opluchting eindelijk eens over de woorden van haar vader te hebben kunnen praten. Bovendien zag ze aan Guila dat haar vriendin even goed verlicht was door het hebben kunnen bespreken van Quandaï al was het maar met de weinige woorden die ze gedeeld hadden. Het kon niet zo zijn dat de andere vrouw niet had gemerkt dat ze diep tot elkaar doordrongen, dat ze tot elkaar aangetrokken waren. Toch wist Syd dat ze terughoudend was. Ze had genoeg gehoord over die luitenant om te weten dat ze wellicht beter afstand kon houden. Voor eigen bestwil en dat van Guila. Stilletjes liep ze haar vriendin voor twrug naar het huisje en borg haar spullen zorgvuldig op voor ze de keuken in ging om Guila te helpen. 'Hamza en Mohsin spraken gisteren over hun vertrek,' begon ze voorzichtig terwijl ze Guila hielp door het thee water op te zetten en de rommelige keukentafel leeg te ruimen. 'Ze willen graag langs hun families en stelden dat ze het afwisselend moesten doen. Ik heb gezegd dat ik wel de verantwoordelijkheid op me zou nemen als er iets met je gebeurde. Hoewel ik verwacht dat je hier veilig genoeg bent.' Ze stopte voor even met de spullen en keek op naar Guila. 'Tenminste, als je nog langer wil blijven.' Er was nooit een duidelijke vertrekdatum besproken, noch door Guila, noch door Rani of Syd die hun gasten maar al te graag hier hadden. Echter vond Syd het belangrijk te weten wat haar te wachten stond. Ze haalde zichzelf niet graag ideeën in haar hoofd, daar was ze te praktisch voor.

Guila liep met Syd mee terug naar hun huis toe en betrad daar al snel de keuken. Ondertussen leken haar gedachten alle kanten op te gaan, vooral over wat er zo juist gezegd en gedaan was. Om haar gedachten af te leiden begon ze dan ook maar de ingrediënten van hun ontbijt klaar te maken. Ze keek pas op toen het gesprek over haar wachters uit het Oosten ging. 'Ik zal ze vertellen dat ze terug mogen keren naar hun familie,' zei ze zachtjes, terwijl ze het mes neerlegde en opzij keek naar Syd. 'Ik heb ze niet nodig. Ik blijf hier en ik heb jou. En daarbij, wat kan ons in deze uithoek nou overkomen?' Ze glimlachte overtuigend en voelde hoe die onverwachtse spanning weer in haar buik ontstond. Natuurlijk wisten ze allebei wat voor spanning en aantrekkingskracht er in de lucht hing als ze samen waren, echter had nog niemand van de twee het uitgesproken. Guila wist ook niet of ze dat ooit zou durven. 'Als- als je natuurlijk wilt dat ik blijf.' Ze wendde haar gezicht wat onzeker af en pakte de volgende tomaat om te snijden.

Toen Guila Syd's blik ontmoette had ze meteen weer het idee dat de andere vrouw wel moest voelen wat zij voelde. Het zou wreed zijn als deze gevoelens eenzijdig waren. Een situatie die ze zichzelf én Guila wilde besparen. Het was goed wat ze hadden, te goed, en dat riskeerde ze niet graag. Vooral niet nu ze niet wist hoe lang haar vriendin hier zou blijven. Als Syd nou dacht dat ze slechts enkele dagen nog samen zouden hebben, maar nu ze dit antwoord had hoopte ze op weken, maanden. Glimlachend zag ze aan hoe Guila weer aan de slag ging en zo haar blik niet prijs gaf aan Syd. 'Ik zal Hamza en Mohsin missen, maar het doet me veel plezier te weten dat je nog graag hier blijft.' Ze liep om de tafel heen naar het aanrecht waar Guila stond en leunde tegen het aanrecht zodat ze haar aandacht van de tomaten af kon trekken. 'Anders zouden onze lessen tot zelfverdediging wel erg snel moeten worden afgerond en mijn plannen om je naar het volgende dansfeest in het dorp te nemen zouden nooit meer uitgevoerd worden.' Glimlachend keek Syd afwachtend naar Guila, tot ze haar aan zou kijken, tot ze haar meer zou laten weten over hoe zij dacht over haar. Echter werd het moment onderbroken toen ze Rani's stem uit haar kamer hoorde. 'Ik kom er aan,' riep ze terug zonder nog langer te wachten. Een andere keer, dacht Syd, hoopte ze, terwijl ze de keuken verliet om Rani te helpen met haar ochtend ritueel.

Nieuw

Syd wist voor ze echt wakker werd al wat er aan de hand was. Ze was inmiddels al vaak genoeg in de nacht gewekt door de commotie. Echter klonk het iedere dag weer even ernstig en dringend, dat ze altijd meteen rechtop in bed zat. Voor het vertrek van de trouwe wachters had ze niet veel kunnen doen. Hamza en Mohsin hadden haar meermaals verzekerd dat er niets aan de hand was en dat zij een oogje in het zeil hielden. Als er wel wat zou zijn, zouden ze haar waarschuwen. Nu echter kon ze niet doen alsof er niets aan de hand was en doorslapen. Ze was dan ook al enkele nachten haar bed uit gekropen om Guila's slaapkamer muisstil te betreden en in één van de stoelen te gaan zitten. Zowel Rani als de wachters hadden haar op het hart gedrukt de prinses nooit uit haar nachtmerries te wekken. Het zou ze de volgende nacht alleen maar erger terug brengen. Dus meestal zat ze in het donker tot Guila's geroep, gedraai en gegil afzwakte en ze uiteindelijk weer rustig lag te slapen. Ze zorgde er voor dat ze wakker bleef zodat ze weer terug naar haar eigen bed kon sluipen voor Guila zou weten dat zij aan haar zijde zat. Ze wilde niet dat haar vriendin wist dat ze op bleef om op wacht te zitten. Ze wilde niet bekennen hoe moeilijk ze het vond om toe te kijken terwijl Guila duidelijk bang was of pijn had of haar tijd in Quandaï herbeleefde. Syd sloeg haar laken van zich af en stapte in haar slippers om de gang door te gaan en de gastenkamer voorzichtig binnen te stappen. Daar bleef ze voor even in de deuropening staan en zuchtte diep voor ze stil op haar stoel ging zitten.

Hetzelfde bandje als elke nacht speelde er in haar hoofd af: de vlezige handen van heer Gion die haar overal op haar lichaam aanraakte, de politicus uit Telon die haar door de bossen mee sleurde richting de Moeder, Flynn die maar opnieuw en opnieuw neergeschoten werd, het beeld van de geraamtes in de kerkers die de gevangenen moesten voorstellen. Haar laatste beeld was dat ze zelf gevangen zat in haar kamer in de villa en hoe het water uit het badhuis binnen leek te stromen, tot het punt dat ze compleet ondergedompeld was. Door het water heen probeerde ze te gillen, iets wat ze elke nacht leek te proberen, maar niemand kwam haar ooit te hulp. Happend naar adem werd ze uiteindelijk wakker en draaide ze zich onmiddellijk om, om zich zo half omhoog te drukken en luid te hoesten. In pure paniek greep ze naar haar keel, waar ze voelde hoe haar huid bezweet was. Pas toen ze er zeker van was dat ze adem kon halen, keek ze rond in haar kamer. Het was enkele keren gebeurd dat haar wachters in haar kamer stonden, maar die had ze weggestuurd. Het verbaasde haar dan ook niet, als ze heel eerlijk was, dat het juist Syd was die tegenover haar zat. 'Hoe- Wat doe je hier?'

Syd klemde haar kaken op elkaar terwijl ze toe keek hoe Guila onrustig in haar bed bewoog. Sommige nachten waren erger dan anderen. Dan werd haar gebrabbel plots verstaanbaar, paniekerig. Ze had vaak genoeg namen gehoord en soms ving ze vlagen van Quandaïse woorden op. Deze nacht was echter anders en dat had ze al snel door. Met haar ogen nerveus op Guila gericht telde ze in haar hoofd de seconden die voorbij streken. Ze hield zichzelf altijd voor dat ze in mocht grijpen als ze tot de duizend kwam. Ze had dat getal nog nooit bereikt. Meestal kalmeerde Guila voor even voor het opnieuw begon. Syd liet zich wat onderuit zakken in de stoel en staarde naar het plafond. Het toekijken voelde minder erg als ze niet het getergde gezicht van haar vriendin voor zich zag. Ze fronste echter toen ze het gehoest horen en verrast zag Syd dat de vrouw overeind zat. Verstijfd bleef ze op haar plek zitten en wachtte af tot Guila haar zou zien. Wellicht zat ze wel ver weg genoeg dat ze niet op viel in het donker en misschien was de prinses niet eens echt wakker. Echter kon Syd de blik van Guila niet negeren toen haar ogen de hare vonden. Ze stond snel op, maar wist niet goed wat ze daarna moest doen. Het voelde zich betrapt. 'Ik-' Aarzelend bleef ze voor het bed staan en wreef haar handen samen. 'Je nachtmerries. Ik weet dat je ze regelmatig hebt. Ik wilde niet dat je alleen wakker moest worden als dat gebeurde.' Ze stapte naar het bed toe en pakte van het nachtkastje een natte doek en een mok water. 'Hier.' Ze bood beide aan Guila aan, maar bleef op een afstand. Wellicht was ze nu te ver gegaan. Ze vroeg zich vaak genoeg af of ze haar rol als lijfwacht niet te serieus nam, dat ze lijnen begon te overschrijden. 'Rani had vaak nachtmerries toen ik nog jong was. En soms ook nu nog overigens. Mijn vader zat dan altijd naast haar bed. Soms kwam ik er ook bij zitten, overtuigd dat ik ook op wacht zou zitten. Maar ik viel altijd in slaap en werd dan 's ochtends wakker ingestopt in mijn eigen bed.' Ze vertelde het verhaal om Guila af te lijden, om haar een moment te geven om op adem te komen.

Verwonderd over het feit dat Syd in haar kamer was bleef Guila naar haar staren. Ze was het gewend geweest om Mohsin en Hamza in haar kamer te zien staan en sinds hun vertrek was ze niet meer middenin haar nachtmerrie wakker geworden. Meestal zou ze de volgende ochtend wakker worden, echter was haar dat deze nacht niet gegund geweest. Ze was te naïef geweest om te denken dat Syd haar worstelingen gedurende de nacht niet zou opmerken. De woorden deden haar echter al snel iets en een geruststellende glimlach speelde er rond haar lippen. 'Nee- nee, ik ben blij dat je er bent,' zei Guila oprecht, terwijl ze de mok en de doek allebei aan pakte van Syd. Met de doek veegde ze het angstzweet van haar gezicht en hals af, terwijl de mok water haar droge mond verzachtte. Ze kon zich niet herinneren dat ze eerder zo onrustig en paniekerig wakker was geworden. Ze wist niet of ze zo snel kalm was geworden als Syd er niet was geweest. Geïnteresseerd luisterde ze ondertussen naar de woorden van haar vriendin over haar eigen tante: ze wist niet dat haar tante ook zo geworsteld had met nachtmerries. 'Kan je nog even blijven, Syd?' vroeg ze uiteindelijk, terwijl ze op de rand van haar bed klopte. Ze zou vannacht vast niet meer in slaap komen en ze wilde haar vriendin niet van haar slaap beroven, maar ze snakte naar wat contact na de verschrikkelijke beelden in haar hoofd. 'Het spijt me dat je dat moet aanhoren en dat ik je 's nachts uit je slaap houd.'

Syd volgde Guila's handelingen met haar ogen en pakte de doek en mok terug van haar over toen ze klaar was. Ze was opgelucht te horen dat haar vriendin het niet erg vond dat ze de taken die haar wachters eerder uit hadden gevoerd zo nauwkeurig over had genomen. 'Ik had het je echter moeten zeggen.' Zij zou het niet fijn hebben gevonden als iemand zo een blik op haar ziel kon werpen door haar machteloos in haar slaap te zien vechten met haar herinneringen. Ze wilde zich al omdraaien toen ze de doek en mok terug op het nachtkastje had gezet tot ze de vraag van Guila hoorde. Twijfelend hield ze haar ogen op het bed gericht, maar knikte naar enkele tellen toch. Voorzichtig nam ze plaats op het bed, maar maakte nog geen aanstalten om te gaan liggen. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen, jij kan er ook niets aan doen.' Ze draaide zich half naar Guila om en glimlachte geruststellend. 'Bovendien haal ik mijn slaap wel in als het nodig is. Wanneer jij en Rani in de tuin bezig zijn bijvoorbeeld en ik in de stal werk. De hooizolder is een verrassend goede plek om een dutje te doen,' gaf ze glimlachend toe. Ze kon het wel waarderen zo af en toe bij te slapen in alle rust midden op de dag. Even was ze stil terwijl ze op Guila neer keek. Haar ogen waren gewend aan het donker, toch kon ze niet alle gelaatstrekken van het bekende gezicht ontdekken. Echter waren Guila's glinsterende ogen niet te missen. 'Herinner je waar je over droomt?'

Guila wachtte geduldig tot Syd op haar bed plaats nam en ging vervolgens pas weer ontspannen onder haar dekens liggen. 'Het is niet erg,' zei ze zachtjes, terwijl ze kort op Syd knie klopte en opnieuw glimlachte. 'Het is niet het meest voor de hand liggend onderwerp om tijdens ontbijt over te spreken, niet waar?' Zacht lachte ze, waarna ze de dekens weer wat omhoog trok en zich erg bewust was van Syds blik. En ook van haar eigen verschijning: het zweet stond nog op haar voorhoofd, haar haren zaten vast als een vogelnestje op haar hoofd en haar slaaphemd was ook niet bepaald charmant te noemen. 'Ik herinner mij alles,' zei ze zachtjes, waarna ze moest rillen. De nachtmerries waren tijdens haar verblijf bij Rani en Syd ontstaan, daarvoor had ze er geen last van gehad. Ze was juist diegene geweest die 's nachts wakker was geworden van Flynns gewoel in bed, maar hem nooit had durven wekken. Ook hij was dan na een tijdje weer in een kalme slaap gevallen. 'Het is alles wat er in Quandaï is gebeurd, maar ook wat er daarvoor heeft afgespeeld. Gebeurtenissen uit mijn jeugd, zelfs.' Soms zag ze de insecten uit haar vaders lege oogkas kruipen of keek ze toe hoe haar moeder vergiftigd werd door de vele medicijnen en drankjes die ze elke dag moest nemen voor haar gezondheid. 'Oh ja, jij bent dus vaak op de hooizolder te vinden?' lachte ze zachtjes, terwijl ze aan haar eigen moeder dacht en de spannende verhalen die ze daarover had gehad. 'Misschien kan ik Rani morgen overhalen om weer in de tuin te gaan werken, dan kom jij weer aan jouw slaap toe.'

Syd ontspande toen ze het gelach van Guila hoorde. 'Ik geloof niet dat we het tot nu toe alleen maar over voor de hand liggende onderwerpen hebben gehad,' grinnikte Syd terwijl ze dacht aan de gesprekken die ze al gehad hadden. Ze herinnerde zich de ochtend dat Guila haar training had onderbroken. De dingen die ze toen tegen elkaar hadden gezegd spookten nog regelmatig door haar hoofd. Toen Guila meer uitleg gaf over haar dromen zette ze haar voeten op het zachte bed en ging vervolgens op haar zij liggen om haar vriendin aan te kunnen kijken en goed te kunnen luisteren. 'Gebeurtenissen uit je jeugd?' vroeg ze met interesse maar hopelijk zonder Guila tot een antwoord te dwingen. Ze had veelal gedacht dat de jeugd van de prinses na haar verhuizing naar het paleis makkelijker was geweest. Het leven in een paleis kon nooit zo slecht zijn, dacht ze dan. Maar eerlijk gezegd wist ze er maar weinig over. Rani's leven in het paleis in Quandaï was ook niet altijd soepel verlopen. Syd glimlachte terwijl ze verwonderd het gelach aan hoorde. 'Maak je geen zorgen, Guila, ik haal mijn slaap wel in. Ik ben het gewend.' Toen haar vader net overleden was, had dat een angst met zich mee gebracht die ze niet van zichzelf herkende. Ze had nachtenlang op wacht gezeten, enerzijds omdat ze niet wilde dromen over haar vader en anderzijds omdat het plots voelde alsof er dreiging was. Syd had buiten Rani's deur gezeten tot ze een nacht toch in slaap was gevallen en Rani haar zo in de ochtend had gevonden. De oude vrouw had haar gedwongen te gaan slapen. Het bracht al snel veel van haar rust terug.