Landgoed van Rani

'Hm, ik weet zeker dat je er prachtig en zo aantrekkelijk uit gaat ziet in een uniform,' murmelde ze zachtjes en met een flirterige blik. Misschien had ze altijd wel een ding gehad voor uniformen: zo was ze verliefd geweest op al haar persoonlijke lijfwachten, was ze ook al snel voor Flynn in zijn luitenant uniform gevallen (en dan sprak ze nog niet over Indra) en nu zou ze vast ook hopeloos gecharmeerd zijn door Syd. Vervolgens keek ze haar vriendin geamuseerd aan: ze had niet gedacht dat Syd zich zo zou aanpassen aan de etiquettes van de adel. 'Sibel is getrouwd met Liam Halley, de zoon van William Halley en Jillian Rabbion. Zij zullen zeker aanwezig zijn. Hij is tevens mijn neef, want Jillian en Henry zijn broer en zuster. Ook de broer en zuster van Liam zullen aanwezig zijn en ook de zuster van Sibel. Verder-' Zo sprak ze door over de (hoogstwaarschijnlijk) aanwezige gasten en hun titels. Bij het noemen van de dans trok Guila een wenkbrauw op en pakte ze haar vriendin wat steviger vast. 'Wil je in een week leren om te dansen? Dan heb je de juiste vrouw voor jou,' glimlachte ze stralend en zelfverzekerd. Ze vond het altijd heerlijk om te dansen.

Syd moest lachen om het geflirt van Guila. Ooit had ze gedacht dat ze er zelf wel wat van kon, maar toen had ze Guila nog niet ontmoet. 'Misschien moet ik het van te voren al eens een keer uitproberen,' glimlachte ze nu ze op haar beurt terug kon flirten. De informatie die ze kreeg van haar vriendin haalde de zelfvoldane glimlach al snel van haar gezicht. Het zou haar moeite kosten dat allemaal te herinneren en aandachtig nam ze alle namen in zich op. 'Jillian Rabbion? Is zij familie van Ayira en Constance Rabbion? De krijgers uit het Zuiden?' vroeg ze benieuwd. Er waren zeker delen van de Tarthiaanse geschiedenis geweest waar ze meer in geïnteresseerd was dan andere. Ze had Rani erg vaak gevraagd de verhalen over de twee vrouwen te vertellen en ze was erg verrast geweest er op latere leeftijd achter te komen dat zij de zusters gekend had. Later hoorde ze zelfs van haar vader dat Rani ook naast hen gevochten had tijdens de aanslagen. Dat waren de beginselen geweest van haar begrip wie Rani echt was geweest. Syd voelde de verstevigende grip van Guila en grinnikte. 'Ik weet dat ik wel wat kan dansen, maar die passen die jij al sinds meisje geleerd hebt, daar heb ik geen weet van. Het zou me dus een eer zijn je leerlinge te mogen worden.' Met een grijns boog ze voor de vrouw en pakte haar al snel weer vast om haar deze keer inniger te kussen. De energie die ze nu had was een vreemde mengeling geworden van de voorafgaande frustraties en de opborrelende zenuwen. Ze begon echter gretiger te worden met het idee dat ze voor enkele dagen haar sleur hier zou kunnen ontsnappen. Als het beter met Rani ging. Plots onderbrak Syd de zoen en keek Guila verontschuldigend aan. 'De dokter zal hopelijk zo hier zijn.'

Guila beet verlangend op haar lip en staarde ondertussen in de prachtige, donkere ogen van haar vriendin. 'Ik denk dat je zeker een proefronde moet draaien met je uniform,' stemde ze op serieuze toon in, terwijl ze haar glimlach moest onderdrukken. Gecharmeerd keek ze vervolgens toe hoe haar vriendin voor haar boog en vervolgens kuste. 'Hm, misschien kan ik meteen eens testen hoe snel ik dat uniform ook weer úit krijg.' Plagerige streek ze langs haar vriendins rug en luisterde ze de woorden aan over de gezusters Rabbion. Instemmend knikte ze vervolgens. 'Maar meerdere edelen zijn familie van de twee. Alle kinderen van Edmund Rabbion - Jillian Rabbion, Leona Rabbion, Evan Rabbion - en zo ook al hun kinderen. Constance had geen biologische kinderen, maar wel een adoptieve zoon, namelijk Ren Rabbion... mijn lievelingsoom.' Ze glimlachte stralend, maar ook ietwat triest. Ze miste haar oom erg. Iwan had nog verteld dat hij hem ontmoet had in een taverne in het Noorden. Misschien kon ze daar ook eens naartoe reizen. Bij het noemen van de dokter knikte ze instemmend en gaf ze Syd een laatste kus. Onmiddellijk er na werd er plots op de deur geklopt. 'Laten we de dokter verwelkomen,' murmelde ze zachtjes, waarna ze Syd een laatste knipoog gaf en vervolgens de deur open deed voor de dokter.

Nieuw

Syd had de afgelopen dagen enkel en alleen aan het bed van Rani gezeten. Ze verliet amper de zijde van de oude vrouw. Als ze al sliep, dan deed ze dat in de stoel naast het bed. Alleen voor eten of water of als ze zichzelf moest ontlasten liet ze Rani in haar eentje. Ze wist dat het haar bazin vast gek moest maken, maar tot nu toe had ze nog niet de energie gehad dat tegen Syd te zeggen. Dat verontrustte haar dus ook erg. Het ging niet slechter met Rani dan toen Syd thuis gekomen was, maar ze was er niet op vooruit gegaan. Elke keer dat ze ze wakker werd en Syd zag dat er geen verandering was, vreesde ze meer voor de uitkomst van deze terugval van haar gezondheid. Ze had het inmiddels ook aan de dokter gemerkt dat hij niet tevreden was. Het leek dus op een wachten neer te komen. Syd probeerde haarzelf en Rani bezig te houden door voor te lezen uit één van de oude boeken van haar vader of door zacht op het tokkelinstrument dat ze in huis hadden te spelen. Ze was zich maar weinig bewust van de dagen die voorbij gingen. Pas toen ze bericht had ontvangen van Guila, was ze begonnen met tellen. Ze wist niet of ze de uren aan het tellen was, omdat ze liever het weerzien met haar vriendin uit wilde stellen óf omdat ze juist niet kon wachten haar hier bij zich te hebben. Ondanks dat ze zich om Rani bekommerd had, waren haar gedachten vaak genoeg afgedwaald naar de ruzie, naar de woorden die gezegd waren. Syd wreef langs haar slaap en wierp een blik op de slapende Rani. Misschien moest ze zelf ook maar weer eens proberen de slaap te vatten. Ze kon niet eeuwig op blijven.

Guila had met een zwaar hart Myr verlaten. Het afscheid met haar broers was moeizaam geweest, gezien ze geen idee had wanneer ze hen opnieuw zou zien, en haar ontmoeting met Flynn had haar wereld ook op zijn kop gezet. Dat maakte de reis naar Syd enkel pijnlijker, terwijl ze hele nachten en dagen kon malen over wat ze haar vriendin zou vertellen. Ze kon Syd niet aan een lijntje houden én ze was nog steeds zo gehecht aan de vrouw, ondanks haar nieuw ontdekte gevoelens voor de luitenant. Na een snelle reis met de Goden aan haar kant kwam ze uiteindelijk aan bij de boerderij. Nadat ze haar metgezellen gedag had gezegd, betrad ze haar huis. Het voelde anders om opnieuw zo alleen het gebouw betreden, zo in contrast met al die manen geleden. Ze hoopte maar dat haar brief aan was gekomen en dat haar vriendin zou weten dat ze elk moment binnen kon vallen. 'Syd?' riep ze dan ook in de gang, terwijl ze haar koffers uit de weg schoof en haar mantel af deed. Het was akelig stil in het huis. 'Tante Rani?'

Syd was langzaam weggedut in een droomloze rust zoals ze sinds Myr al niet meer gehad had. Ze had zichzelf zo uitgeput, mentaal en fysiek, dat het moeite kostte om in deze situatie alles onder controle te hebben. Ze was vergeten de groentetuin te besproeien en had het niet door gehad tot ze de buurvrouw het een morgen vior haar zag doen. Ze had geen boodschappen gedaan en wist dat pas toen alle thee op was en de dokter de volgende dag met een doosje kwam. De enige taak die ze kon vervullen was bij Rani te zijn en alle hulp die ze kreeg dankbaar aan te nemen. Syd hing achterover in de stoel toen ze plots iemand het huis binnen hoorde gaan. Versuft door de slaap schoot ze overeind op haar stoel en stond op om naar de persoon te luisteren. Het moest wel Guila zijn op dit tijdstip. Met hangende schouders kwam ze de kamer van Rani uit en sloot ze zacht de deur achter zich. Even bleef ze van een afstand naar haar vriendin kijken. 'Je bent er,' fluisterde ze zacht en ergens ongelovig. Ze zou echter de loyaliteit van de prinses flink onderschatten als ze echt had gedacht dat Guila niet op zou komen dagen. Syd stapte dichter naar haar toe en glimlachte zwak terwijl ze een hand op haar wang legde. 'Ik ben zo blij je te zien.'

Het duurde niet lang voordat ze de deur van Rani's slaapkamer open zag gaan en haar vriendin eruit zag komen. Ze wilde glimlachen, maar de ongelovige toon in Syds stem bracht haar van haar stuk. Ze wist dan ook in eerste instantie niet wat ze moest zeggen en liet zich dus aanspreken en aanraken door haar vriendin. 'Ik ben ook blij om je te zien,' zei ze uiteindelijk zacht en oprecht, waarna ze toen pas een goede blik op haar vriendin wierp. Ze zag er doodvermoeid en compleet uitgeput uit en Guila kon wel raden dat ze vast al nachten niet had geslapen. 'Bij de Goden, Syd, je-' Moeizaam slikte ze, waarna ze haar vriendin mee nam naar de keuken. Ze zou Rani snel zien, maar ze wilde eerst voor haar geliefde zorgen. Ze liet Syd dan ook los en begon de spullen te pakken die ze nodig had. 'Laat mij wat koken voor jou en Rani. Je ziet er zo moe uit, lief.' Al snel had ze de waterkoker op het vuur gezet en was ze bezig om vluchtig wat kruiden en brood te snijden. Ze wist dat haar vriendin vast een langer moment had willen hebben om puur elkaar vast te houden, maar die tijd zouden ze nog wel hebben. Eigenlijk probeerde Guila dat zoveel mogelijk te vermijden door het nieuws dat ze moest brengen. Al puur door die gedachte kreeg ze een gigantische knoop in haar maag. 'Hoe gaat het met Rani, Syd?'

Syd bedacht zich dat ze er vast verschrikkelijk uit zag in de ogen van Guila. Haar vriendin daarentegen zag er goed uitgerust uit. Syd was blij dat ze heelhuids aangekomen was. Het had haar bezorgd Guila alleen hier naartoe te laten komen, maar het had niet anders gewerkt. Ze wilde haar armen om de vrouw heen leggen toen ze haar voor ging naar de keuken. Zuchtend liep Syd achter haar aan en schudde haar hoofd terwijl ze tegen het aanrecht leunde. 'De buurvrouw heeft soep gebracht. Laat het nou voor even.' Ze was naast Guila gaan staan en pakte haar handen vast zodat ze niet verder kon gaan met het eten, met het zorgen voor Syd. Toen ze Guila naar zich toegedraaid had moest ze ondanks de situatie glimlachen. Het stelde haar zo gerust haar vriendin hier te hebben, haar vast te kunnen houden, in haar ogen te kunnen kijken. Als ze iets had gevoeld de afgelopen dagen dan was het wel eenzaamheid. Ze had geprobeerd met Rani te praten, maar de oude dame had weinig terug kunnen zeggen. Zo had Syd dus maar haar verhalen gedaan. Ze had Rani verteld over de bruiloft, over de gasten. Ze probeerde de spanningen die er waren tussen haar en Guila te vermijden. Daar hoefde ze Rani niet mee lastig te vallen. Syd's blik gleed naar de grond bij de vraag en onzeker haalde ze haar schouders op. 'Ze is er niet beter op geworden, noch slechter. Ze slaapt veel en eet weinig. Ik probeer met haar te praten, maar ze lijkt er geen energie voor te hebben.' Syd kneep hard in de handen van Guila terwijl ze dat vertelde. Het was geen goed nieuws dat ze deelde.

Guila had blijkbaar hetzelfde idee gehad als hun buurvrouw, want ze ging vlug aan de slag om een simpele soep te bereiden. Echter - zoals verwacht - werd ze al snel in haar handelen onderschept door haar vriendin en pakte Syd haar beide handen beet, zodat ze niet verder kon werken. Met een zucht liet ze zich wegtrekken van het aanrecht en zo viel haar blik op de uitdrukking van haar vriendin. De glimlach overrompelde haar en wat nerveus probeerde ze ook een lach op te brengen. Ze kon raden dat haar vriendin blij was dat ze weer samen waren en Guila was ook opgelucht dat ze nog samen afscheid konden nemen van Rani, maar ze vond het heel moeilijk om te bedenken hoe ze daarna verder zouden gaan. Ze wist dat ze te ver in de toekomst keek, maar ze had zo het idee dat de komende dagen en tijd erg snel kon gaan. 'Dat is geen goed teken,' kon Guila enkel zeggen, terwijl ze voelde hoe Syd haar steeds steviger vast begon te houden en het maakte haar emotioneel. Deze situatie, haar vriendin en haar tante hadden haar er weer bovenop gebracht en ze had zich eindelijk ergens thuis gevoeld. Het idee dat ze haar tante zou verliezen en potentieel ook haar vriendin maakte haar plots erg verdrietig. 'Hoe kunnen we het haar comfortabel maken?'

Syd had haar ogen gesloten en schudde haar hoofd. 'Nee, dat is het inderdaad niet.' Ze had zich de afgelopen dagen afgevraagd of Rani door had dat het zo slecht met haar ging. Als ze wakker was, keek ze alleen maar om zich heen en probeerde soms te vragen of Syd niet te moe was of waar Guila was. Maar ze had niets door laten schemeren of ze zelf er misschien klaar mee was. Met iedere nieuwe ziekte had het Syd altijd beangstigd hoe kalm Rani steeds weer leek. Afwezig had ze één van Guila's handen los gelaten om met haar hand geruststellend over haar rug te strelen. 'Ik geloof niet dat er veel is dat we kunnen doen. Ik heb het de dokter gevraagd, maar omdat het een verkoudheid is, moeten we enkel in de gaten houden dat ze eet zodat het lichaam genoeg kracht heeft het aan te vechten. Ik heb wat kruidenrecepten opgezocht in Rani's boeken, maar sommige zijn in het Quandaïs en ik begrijp niet alles. En-' Ze keek Guila weer aan en zuchtte. 'Het lijkt haar goed te doen als ik tegen haar praat. Ze luistert graag. Soms vraagt ze iets. Ze heeft naar jou gevraagd. Als we bij haar zijn stelt het haar vast al gerust.'

Guila sloot ook verdrietig haar ogen, terwijl ze Syds geruststellende hand op haar rug voelde. Ze konden inderdaad maar weinig voor de oude vrouw doen. De Goden zouden beslissen wat er uiteindelijk met haar zou gebeuren. 'Ik kan Quandaïs lezen,' zei ze uiteindelijk, terwijl ze haar ogen weer had geopend en zo Syd bedachtzaam aan keek. Ze had het maar zelden over de deels Quandaïse opvoeding die haar moeder haar had gegeven, omdat ze dat nooit publiekelijk had mogen gebruiken, en in het paleis had ze ook nog vele lessen in de taal en historie genomen. 'Dan kunnen we de kruidendranken maken en wellicht zal ze wat opknappen en-' Ze ratelde maar wat. Syd zou zich vast net zo hulpeloos voelen als Guila zich voelde. Het was een naar gevoel. Had ze maar beter opgelet bij de lessen van haar septa over verschillende genezende dranken en soepen... 'Laten we de komende tijd dan maar veel bij haar blijven,' zei ze zachtjes, terwijl ze kort haar hand op Syds wang legde. 'Ga jij nu eerst slapen, Syd. Jij ziet er zo moe uit.'

Syd knikte dankbaar toen Guila voorstelde dat zij de boeken zou kunnen lezen. Ze had er op gerekend dat ze in ieder geval iets samen konden doen met de kennis die er in stond. Ze had al veel geleerd over kruiden en hun werkingen op de gezondheid en gemoedstoestand, maar wat ze nu nodig had wist ze niet precies. Daarnaast was haar kennis van het Quandaïs miniem. Als jong meisje had Rani haar veel woorden geleerd. De planten en bloemen en bomen kende ze niet alleen in het Tarthiaans maar ook in het Quandaïs. Ze zou geen gesprek kunnen voeren, maar het lezen van recepten voor kruidendranken kon ze nog net. Tot de instructies te ingewikkeld werden. Syd hield een hand op na de bezorgde woorden van Guila en grimaste. 'Ik wilde wachten tot je hier was zodat ik een oogje in het zeil kon houden en ik ben hiervoor getraind. Bovendien weet ik niet of ik nu zomaar kan slapen.' Ze was eerlijk. Ze had zichzelf niet genoeg gerust kunnen stellen om zomaar uren aan een stuk te slapen terwijl Rani ieder moment om haar kon vragen. Of dat er iets zou gebeuren en Rani niet eens meer haar naam kon roepen. Het had haar wakker gehouden. Daarnaast had ze inderdaad al jong geleerd om op wacht te zitten. Ze had als tiener wedstrijdjes gehouden met haar vader over wie het langste op kon blijven. Ze hielden dan om beurten een wacht en hadden elkaar goed in het oog. Syd herinnerde zich echter ook dat Rani, toen ze te weten kwam over de wedstrijden, het verboden had. Ze had nooit geweten waarom. 'Hoe was het nog met je familie? Heb je met al je broers geluncht? Of was Iwan al weg?' Syd stelde de vragen voornamelijk om hen beiden voor een moment af te leiden.

Guila kon niets anders dan bezorgd zijn. Als Syd niet had geslapen sinds zij afscheid hadden genomen in het paleis, dan was ze zeker al enkele dagen zonder slaap. Dat kon voor niemand goed zijn. Ze wilde er verder over spreken, maar Syd hield haar hand op en abrupt hield Guila dus ook maar haar mond over het onderwerp. Misschien was het maar beter om het onderwerp te veranderen als dit zo gevoelig bij haar vriendin lag. 'Het was gezellig met mijn familie,' vertelde ze oprecht, waarna ze diep zuchtte. 'We hebben gesproken over hoe we mijn ouders het beste kunnen helpen de komende tijd. Mijn moeder gaat vooral de laatste tijd erg achteruit.' De woorden over Iwan had ze ook verwacht en voorzichtig glimlachte ze. 'Iwan was gelukkig nog bij de lunch.' Tobias had haar vertrouwd met wat hij precies had gezien toen hij zijn broer had geconfronteerd. Guila was niet eens verbaasd geweest. Maar als hij geen hulp aan wou nemen, dan konden ze verder ook niets doen. Even twijfelend beet ze op haar lip, onzeker of ze moest vertellen over Flynn, maar ze besloot er maar niets over te zeggen. Dat zou de slechtste timing ooit zijn.

Syd vroeg zich soms af of Guila wel door had wat precies haar taken waren. Het voelde op momenten alsof ze haar onderschatte: wat betreft haar kunnen maar ook gerelateerd aan wat ze bereid was te doen voor Rani. Echter zou ze dit dan ook aan het zelf wijten. Ze had niet veel gesproken met haar vriendin over de dingen die haar vader voor Rani had gedaan en wat zij dus ook in staat was om te doen. Al was het in naam van haar vader of omwille van haar loyaliteit aan Rani. Ze luisterde naar Guila toen ze over haar familie vertelde, maar ze kon amper haar afdwalende gedachten tegen houden. Ze verdwaalde met de dagen meer in haar eigen herinneringen aan háár familie. Ze glimlachte naar Guila en gaf deze keer een zacht teder kneepje in haar hand. 'Ik ben blij dat te horen.' Haar ogen gleden echter al weer de ruimte door en zuchtend wreef ze over haar voorhoofd. 'We kunnen vast snel bij je ouders op bezoek gaan,' stelde ze zo nonchalant mogelijk voor. Echter hield ze de reactie van Guila scherp in de gaten vanuit haar ooghoeken. Natuurlijk had ze nagedacht over wat hen te doen stond na de pijnlijke tijd hier. Ze had inmiddels al een lijst. 'Rani ze-' Syd slikte de prop die zich in haar keel vormde weg. Het idee van vertrek vond ze plots te zwaar. 'Ze wil je vast snel zien. Misschien moeten we kijken of ze al wakker is.'

Guila probeerde haar gezicht neutraal te houden, maar haar ogen leken toch uit verbazing kort wat groter te worden door de uitgesproken woorden van haar vriendin. Ze had niet gedacht dat ze zomaar met zijn tweeën bij hun ouders langs zouden gaan. Ze wist überhaupt niet of er nog een samen zou zijn na wat Guila aan haar vriendin moest vertellen. 'Mijn ouders zouden het heerlijk vinden om jou te ontmoeten,' zei ze uiteindelijk maar, zodat ze zich van haar vriendin kon afwenden en haar handen waste. 'Laten we naar Rani toe gaan,' vervolgde ze zachtjes, waarna ze haar vriendin voorging en de slaapkamer betrad. Daar zag ze de kleine, maar nog steeds imposante gestalte van haar tante liggen. Het was donker in het vertrek, maar toch zag ze de donkere ogen van haar tante zo duidelijk. Ze leken haar recht aan te kijken. 'Tante Rani,' verzuchtte ze, waarna ze op de rand van het bed plaats nam en de vrouw voorzichtig op beide wangen een kus gaf.

Syd kon haar vinger er niet goed op leggen, maar iets leek haar vreemd in de manier waarop Guila reageerde op haar voorstel. Tot nu toe, steeds als ze voor gesteld had om haar familie te leren kennen, was haar vriendin verrast geweest. Syd wist dat ze dat aan haar zelf te danken had. Ze had die voorstellen namelijk maar erg zelden gedaan. Ze wilde Guila's familie ontmoeten, maar sinds het onverwachte zien van één van haar broers had ze niet geweten of het haar wel zo veel goed zou doen. Het had, net zoals de bruiloft, haar niet dichter tot Guila gebracht. Ze had zich enkele gedistantieerd gevoeld, anders, niet zoals haar vriendin. Syd kon er nu echter niet te veel aan denken. Niet terwijl Rani in haar slaapkamer lag verstopt onder lagen dekens en hoestend vanwege haar verkoudheid. Ze volgde Guila dus naar de hoek van het huis waar Rani in haar slaapkamer, wat ooit de bibliotheek was, verhuld lag. Syd was terug op haar gebruikelijke plekje gaan zitten en keek toe hoe de tante haar nichtje met een glimlach begroette. Ergens had Syd gehoopt dat het weerzien van Guila haar dat beetje meer energie kon geven. Dat bleef echter uit. Ze leunde vermoeid naar achteren en hoorde met een half oor aan hoe Rani naar de bruiloft vroeg.

Guila had comfortabel plaats genomen naast haar oude tante en had haar handen stevig tussen de hare geklemd. Rani's gezicht was bleek en haar handen waren koud. Zelfs haar altijd zo zekere stem kwam trillend uit haar mond. Toch stond er nog een glimlach op het vertrouwde gezicht van haar tante en Guila kon niets anders dan die glimlach beantwoorden. 'De bruiloft was prachtig, tante,' zei ze geruststellend, terwijl ze de dekens nog wat hoger optrok voor haar tante. 'Sibel Alba zag er prachtig uit en ook haar man was schitterend gekleed. Ze hadden er zo verliefd uitgezien. En- en de rest van mijn familie was er ook.' Ze vertelde haar tante over haar weerzien met haar broers en haar schoonzusters en nichtjes en neefjes. Het was bijzonder geweest om weer zo samen te zijn. Het gedeelte over de ruzie met Robyn en haar afspraken met Flynn liet ze maar achterwege. 'Syd en ik hebben nog samen gedanst. Het was magisch,' eindigde ze haar verhaal, terwijl ze vervolgens gebaarde dat Syd dichterbij moest komen. Misschien zouden het één van de laatste momenten zijn dat ze zo tezamen waren. 'Ik dank de Goden nog elke dag dat ze mij bij jullie gebracht hebben.'

Syd had haar ogen gesloten terwijl ze naar de rustige stemmen van de twee vrouwen luisterde. Als ze zo haar ogen dicht had kon ze het zich in beelden dat ze als normaal rond de salontafel zaten met een pot geurende thee die Rani voor hen klaar had gemaakt bij hun thuiskomst. Ze fantaseerde over het enthousiasme dat ze op hun gezichten kon lezen, over de geanimeerde bewegingen en de stralende ogen die ze beiden bezaten. Toen Syd het tafereel bekeek dat zich echt af speelde, voelde ze de steek in haar hart. Haar blik raakte die van Guila en met een knik stond ze op om zachtjes naast haar vriendin te gaan zitten. Ze legde haar hoofd op Guila's schouder en streek geruststellend langs haar arm terwijl ze Rani bekeek. Ze vertelde de oude vrouw nog eens over haar brief die ze af hadden gegeven aan de Koningin met de steun die zij gaf aan Sibel Alba en de excuses voor het gedrag van haar land. Syd had gehoopt dat ze later nog had kunnen spreken met de Koningin of Koning, maar ze had vanzelfsprekend geen tijd meer gehad. Syd moest glimlachen bij Guila's woorden en keek Rani aan. 'Ik dank Rani dat ze jou gevonden heeft en de brief stuurde. Als ik het geweten had, had ik het nooit toegelaten. Maar gelukkig heb je een eigen ijzeren wil.' Ze moest grinniken bij die gedachte. Haar bazin had altijd al een eigen wil gehad, maar ze respecteerde Syd's beslissingen die betrekking hadden tot haar taak als lijfwacht. Ze bezat immers de kennis van haar vader. Toch waren er genoeg momenten geweest dat Rani er tegenin was gegaan en dat was vaak genoeg geweest om Syd te beschermen. Ze herinnerde zich de momenten waarop haar vader had willen verhuizen omdat ze te lang op dezelfde plek waren geweest en hoe Rani geprotesteerd had, omdat de jonge Syd een thuis verdiende, een plek waar ze vrienden kon maken. Syd legde een arm om Guila heen en glimlachte naar haar vriendin. 'Het is maar goed dat de Goden je hier brachten,' maakte ze er van.

'Sibel dankt u erg voor de brief, Rani,' vulde ze Syd nog aan. 'Ze had gehoopt om nog eens samen te kunnen praten, maar-' Met een zucht continueerde ze die zin niet. Rani wist zelf goed genoeg waarom dat niet meer haalbaar was. En onuitgesproken was het al pijnlijk genoeg. Vervolgens keek Guila verwonderd naar haar vriendin tijdens haar liefdevolle en prijzende woorden. 'En de Goden zullen ons ook gedurende de komende periode begeleiden,' zei ze zachtjes. Guila wilde net verder praten, toen er plots op de deur geklopt werd. Voordat haar vriendin op kon staan, gebaarde ze dat Syd bij Rani moest blijven en kwam ze zelf overeind. Ze was nerveus geworden door de situatie, door de woorden van haar vriendin en door haar eigen gedachten. De comfortabele bubbel waar ze nu samen in leefden zou niet lang stand houden en die gedachte deed haar pijn. Snel liep ze naar de voordeur toe om de dokter binnen te laten komen en begeleidde ze hem naar de slaapkamer van Rani toe.

[END]

Nieuw

Als je het Syd vroeg was er nog geen dag voorbij gegaan sinds Rani haar laatste adem uit had geblazen. Ze was nooit er bovenop gekomen van de verkoudheid en die had haar, volgens de dokter, langzaam meer en meer uitgeput. Het enige wat Syd gerust had gesteld was dat het einde kalm was geweest. Zij en Guila waren die ochtend buiten geweest om groentes te halen voor het avondeten en toen Syd terug binnen kwam had ze een akelig stil huis aangetroffen. Ze hadden Rani slapend achtergelaten en zo moet ze gegaan zijn. Syd had het moeilijk los kunnen laten voor enkele dagen. Ze had gerouwd naast het roerloze lichaam van de oude vrouw. Maar na een tijd begon een hardheid haar verdriet over te nemen. Ze had een uitvaart geregeld, een kleine gebeurtenis met enkele trouwe buren en Guila en haarzelf, en had geregeld dat er voor Rani's lichaam gezorgd werd. Nu de bibliotheek en tegelijkertijd Rani's kamer leeg was had ze zichzelf daar op gestort om de bergen met spullen door te gaan. Er lagen daar zo veel oude boeken en documenten die niet goed opgeborgen of verzorgd waren, maar die herinneringen met zich mee droegen waar ze niet zo maar vanaf kon. Echter was Syd praktisch in de situatie, zoals ze ook met de uitvaart was geweest. Het kostte haar te veel energie om aan ieder object een emotionele waarde te hechten. Die energie had ze niet of had ze nodig voor andere dingen zoals het zorgen voor het landgoed, de paarden, de tuin en Guila. Ze had de eerste dagen niet zonder Guila kunnen volbrengen, ze was constant aan haar zijde geweest, maar toen zij het verdriet losliet had ze afstand gezocht van haar vriendin om haar haar eigen tijd en plaats te geven om te rouwen. Ze hoopte dat ze daarmee het juiste had gedaan, maar eerlijk gezegd wist Syd niet meer wat ze goed of fout deed met Guila. Er hing altijd die bedompte, ingewikkelde stemming tussen hen in. Ze weet het voor nu aan het overlijden van Rani. Maar er waren al andere gedachten haar hoofd binnengekropen. Met een zucht stond Syd op van de vloer en liep met een stapel papieren de kamer uit om ze bij de haard weg te leggen. Ze zouden ze in de winter hard nodig hebben.

Guila had zo vol met verdriet gezeten na het overlijden van haar tante dat ze aan niets anders had kunnen denken. Het was zo onverwachts gebeurd dat Guila lang het idee had gehad dat ze niet goed genoeg afscheid had kunnen nemen. Ze had daar veel geruststellende gesprekken met Syd over gevoerd, maar toch bleef het aan haar knagen. Ze zou het lieve gezicht van haar laatste familielid nooit meer te zien krijgen. Het afscheid van Rani had haar de eerste dagen dichtbij haar vriendin gehouden, maar daarna waren ze allebei op hun eigen manier het verlies gaan verwerken. Guila probeerde zoveel mogelijk buitenshuis te zijn door lange wandelingen te maken, uitgebreid boodschappen te doen en in de tuin te werken. Ze kon de geur en herinneringen van het huis niet goed meer aan. Als het aan haar had gelegen waren ze ook onmiddellijk weggegaan, maar dat had ze niet durven uitspreken aan Syd. De hardheid en pragmatiek die Syd had, kon Guila niet opbrengen. Ze was dus ook weinig hulp geweest met de begrafenis en alle andere zaken rondom het overlijden. Nadat ze in de ochtend een lange wandeling had gemaakt, had ze zich in de middag gesitueerd achter een bureau in de kamer om verscheidene taken af te ronden en zo ook haar familie informeren. Terwijl ze enkele tranen van haar wangen veegde, probeerde ze een brief te schrijven aan haar ouders, haar broers en- en aan Flynn. De brieven voor haar familieleden had ze al afgerond, maar ze was nu bezig met die aan de luitenant. Ze wilde dat hij wist dat haar tante was overleden en dat ze langzaam zou toe werken naar het punt om terug te keren naar het legerkamp, naar hem. Het was moeilijk om dat op papier te zetten, maar al snel sprak haar hart en had ze al bijna een volledige pagina afgeschreven. Toen ze plots voetstappen achter haar hoorde, schoof ze snel de onafgemaakte brief van Flynn onder die van haar familieleden en draaide ze zo om naar haar vriendin. Ze wist dat ze bezig was in de oude kamer van Rani. 'Is alles goed gegaan met het opruimen?'

Syd zat gehurkt bij de haard toen Guila haar aan sprak en wat afwezig staarde ze naar de oude boeken en papieren. 'Het gaat,' gaf ze als kort antwoord. Ze had niet precies geweten waar de plotselinge drang tot opruimen vandaan was gekomen. Ze wist maar niet of ze het deed omdat ze met een schone lei verder wilde gaan in het huis zonder steeds te worden herinnerd aan haar vader en aan Rani of dat ze nu alles op schoonde omdat ze het landgoed klaarmaakte voor andere bewoners. Het frustreerde haar dat in haar takenlijstje dat ze steeds maar weer afrondde het doel om een plan te hebben voor de toekomst ze niet af kon strepen. Het zou niet lang meer duren voor er niets anders meer te doen was dan die beslissing te moeten maken. Zuchtend stond ze op en liep het aanrecht waar ze twee mokken met kruidenthee in schonk. Ze bracht er één naar het bureau waarachter Guila zat en sloeg haar armen vanachter om haar vriendin heen. Syd had Guila nog niet eerder stil zien zitten, noch binnenshuis sinds Rani's lichaam het huis uitgedragen was. Het was duidelijk dat het haar zwaar lag hier aanwezig te zijn en Syd deelde die gevoelens ook. Echter voelde ze zich nog te betrokken bij de ruimtes, de keuken, de woonkamer, de bibliotheek. Daarom wilde ze Guila niet steeds naar haar toe proberen te trekken, niet als ze liever buiten was. Zo was het na dagen onafscheidelijk te zijn geweest moeilijk geworden om toenadering te zoeken. Syd nam de mogelijkheid nu dus maar graag aan. Teder drukte ze een kus op Guila's wang en streek met één hand langs haar arm. 'Naar wie je schrijf je? Je familie?' vroeg ze afwezig terwijl haar oog op de vellen papier viel. Haar blik gleed echter weer naar haar partner.

Het had haar niet verbaasd dat Syd zo druk bezig zou zijn met de kamers. Uiteindelijk was dit het huis waar Syd was opgegroeid en waar ze herinneringen had opgebouwd met haar vader en met Rani. Het waren herinneringen die Guila niet deelde en waar ze niet plots geforceerd een deel van uit wilde maken. Dankbaar glimlachte ze bij het zien van de kruidendrank, maar al snel zag ze Syd ook naderen. Als versteend voelde ze hoe de vrouw haar armen om haar heen sloeg. Het was niet eens dat de aanraking haar zo zeer van haar stuk bracht, maar meer de nabijheid van haar vriendin bij haar leugens. Syd hoefde de brieven maar door de war te leggen en ze zou de tedere woorden zien die Guila naar de luitenant had geschreven. Ze knikte uiteindelijk dus maar als antwoord op Syds vraag. Ze wist dat het niet de volledige waarheid was, maar ze loog in elk geval niet. ‘Ik wil dat mijn ouders en broers weten dat- dat Rani overleden is. En dat-‘ Ze fronste diep en pakte de papieren tezamen, zodat ze netjes over elkaar lagen. Ze wilde noemen dat ze ook had geschreven dat ze snel weer naar het Noorden zou reizen, maar dat was een onderwerp wat Syd en Guila veel vermeden hadden. ‘En dat het goed met ons gaat,’ loog ze dus ook maar. De kus leek door haar leugens wel te branden, maar ze wilde niet dat Syd zou denken dat er iets aan de hand was en zo keerde Guila dus ook half in haar stoel om naar haar vriendin. Kort drukte ze een kus op haar lippen. ‘Kan ik je helpen met het opruimen? Ik- ik help je graag,’ zei ze oprecht, terwijl ze haar vriendin wat dichter naar haar toe trok tot ze bijna op haar schoot kon zitten. Liefdevol drukte ze haar lippen in Syds nek. ‘Hoe gaat het nu met jou?’ De laatste dagen hadden ze zo weinig met elkaar gesproken. ‘Heb je mooie spullen gevonden?’

Het voelde alsof Syd Guila verrast had met de plotselinge liefkozingen en dat speet haar. Ze hadden zo om elkaar heen gelopen de afgelopen tijd dat Syd zich er op voorbereid had. Haar handelingen waren daarom nog voorzichtig, afwachtend op een reactie van Guila. Ze was dus ook maar al te blij toen haar toenadering goedkeuring kreeg en vergat het ongemak waarmee haar vriendin haar tederheid verwelkomd had. Ze glimlachte terwijl ze dichter naar Guila boog en haalde haar schouders op. 'Ik kom er wel mee klaar. Er is al veel opgeruimd sinds mijn vaders overlijden. Ik al heel blij dat je zo in de tuin bezig geweest bent.' Met haar voet had ze een kruk naast Guila's stoel geschoven en ging daar op zitten zodat ze dicht bij Guila kon blijven. Ze pakte haar beide handen vast en keek er naar terwijl ze over haar antwoord nadacht. 'Vandaag is een goede dag,' besloot Syd uiteindelijk. Ze wist al dat haar stemming als ze rouwde niet stabiel was. Ze schommelde dagen of momenten tussen goede en slechte gevoelens. Het moest vast normaal zijn. Of in ieder geval was zij het nu zo gewend. 'Een hele hoop. Ik zou het fijn vinden als je er ook eens doorheen kijkt. Misschien zit er wel iets bij dat jij graag zou willen bewaren.' Ze draaide onbewust aan de ring die Rani haar nog gegeven had op één van de betere dagen die ze gehad hadden. Behalve de giften waren er ook dingen gezegd die Syd nog voor lange tijd als even dierbaar bezit met zich mee zou nemen. Wat afwezig bleef Syd tegen Guila aan zitten en streek ze door haar donkere krullen tot ze nog eens naar de brieven keek. 'Schrijf je je ouders dat je snel op bezoek komt?'

Guila keek als betoverd naar het gezicht van haar vriendin. Terwijl ze zoveel van haar vriendin hield, lieten de Goden die liefde toch niet genoeg zijn om niet de liefde elders te zoeken. Ze vroeg zich vaak af waarom de Goden hun paden elkaar hadden laten kruisen en om deze nu zo uit elkaar te laten lopen. Kort gleed ze met haar hand langs de haarlijn van haar vriendin. Zouden deze aanrakingen binnenkort de laatste zijn die ze zouden delen? Ze wist dat ze zo niet mocht denken, maar ze wilde deze laatste momenten van liefde graag herinneren en koesteren. 'Je ziet er vandaag ook goed uit,' zei ze oprecht, waarna ze voorzichtig glimlachte. 'En ik zal door de spullen heen gaan of ik nog iets wil hebben. Rani- Tante vertelde mij dat ik in elk geval al haar jurken mocht houden. Ze zou het fijn vinden als ze nog gedragen zouden worden.' Sinds de dood van haar tante had ze de kleurrijke gewaden niet uit kunnen doen. Het voelde op die manier alsof haar tante nog zo dichtbij haar was. Met een halve en bezorgde blik op de brieven draaide ze zich weer naar Syd toe. 'Ja,' zei ze uiteindelijk maar eerlijk als antwoord op haar vraag, waarna ze zuchtte. 'Ik heb ze beloofd dat ik binnenkort weer langs zal komen. Niet per se snel, maar...' Ze twijfelde of dit het juiste moment was om het onderwerp dat ze al zo lang weerde op te brengen. Toch moest het er eens van komen, voordat het uit zou breken in een gigantische ruzie. Ze slikte dus ook moeizaam en pakte vervolgens Syds handen nog wat steviger vast. 'Ik zou graag terug willen naar het Noorden.'