Landgoed van Rani

Syd glimlachte en liet één van haar handen afdwalen naar de jurk die Guila momenteel droeg. Ze was blij dat de prachtige gewaden die Rani altijd als dierbaar bezit had gehad nu nog gedragen werden met zo veel liefde. Zij had er nooit iets aan gevonden om in jurken rond te lopen, maar als jong meisje had ze wel eens rond geparadeerd in Rani's kleding enkel en alleen om te proberen net zo prachtig en statig te zijn als de oude vrouw. Het was niet voor Syd weggelegd. Bedenkelijk bekeek Syd het gezicht van Guila toen ze over haar ouders sprak. Ze voelde en zag dat Guila voorzichtig was om dit onderwerp te bespreken en niet per se voor haar eigen bestwil maar voor dat van Syd. 'Natuurlijk,' zei ze zacht. 'Ik wilde-' Even keek ze van haar partner weg. Ze had een idee gekregen de afgelopen dagen dat ze nog niet met Guila had kunnen bespreken. Niet alleen omdat ze zo ver verwijderd van elkaar waren geweest, maar ook omdat ze het moeilijk vond. 'Rani zei altijd vaak dat ze niet alleen wilde blijven als ze overleed. En sinds jij hier bent heeft ze het zo vaak gehad over het terugvinden van Roshan. Ik dacht- Mijn vaders lichaam is hier niet geborgen. Zijn cultuur vraagt om een uitvaart op het water en we hebben zijn lichaam dus op de rivier weggezonden. Maar Rani wilde dat niet en hier zou ze maar alleen zijn als ik- als ik niet blijf.' Haar blik dwaalde weer terug naar haar vriendin en onzeker keek ze haar aan. 'Ik hoopte met je mee te kunnen reizen naar het Noorden en dat je me de rustplaats van jouw moeder kan tonen om daar Rani naartoe te brengen.' Syd was opgelucht het idee eindelijk uitgesproken te hebben, maar de woorden voelden zwaar. 'Naar het legerkamp.'

Guila voelde hoe haar adem stokte in haar keel bij de plotselinge woorden van haar vriendin. Ze- ze wilde mee naar het legerkamp? Dat was het laatste wat ze wel verwacht had dat Syd zou uitspreken. En de plotselinge benoeming van haar moeder bracht haar in de war en ze begreep het niet goed. Het duurde even voordat Guila precies doorhad wat haar vriendin precies had gezegd. 'Je wilt tante Rani bij mijn moeders graf leggen,' herhaalde ze zachtjes. 'In het legerkamp.' Door de onrust in haar hoofd kon ze niet stil blijven zitten en stond ze al snel op, om zo te ijsberen voor de haard. Het was natuurlijk een perfect en prachtig plan: ze wilde niets liever dan dat de zusters weer bij elkaar gebracht zouden worden. Wellicht zou ze wel willen om bij haar eigen dood ook in hetzelfde graf gelegd te worden. 'Natuurlijk kunnen we dat doen,' zei ze uiteindelijk, terwijl ze onzeker in de dikke rokken van haar jurk greep. Haar handen waren klam geworden en ook haar maag leek zich om te keren door de spanning. 'En wat ga jij daarna doen? Na het legerkamp?' ratelde ze, al besefte ze haar fout te laat. Ze had gevraagd naar wat Syd zou gaan doen, niet naar wat zij sámen gingen doen. Ze was gestopt met ijsberen en keek haar vriendin schuldbewust aan. Ze wist niet goed meer wat ze wel en niet moest zeggen. Alles zou de hele situatie erger maken. 'Syd...' begon ze onzeker, terwijl haar ogen bezorgd naar de brieven af dwaalden.

Syd knikte terwijl het idee bij Guila binnen kwam. Ze raakte echter in de war door de reactie van haar partner. Ze leek er mee in te stemmen, maar niet met het enthousiasme waarop Syd gehoopt had. Het bracht haar meteen aan het twijfelen. Wellicht had ze wel fout ingeschat hoe het zou passen in de cultuur waarmee Guila opgevoed was. Of misschien was het simpel niet toegestaan in het legerkamp. Ze wist überhaupt niet of Roshan Amat begraven was of gecremeerd of niet eens meer in het kamp was. Syd bleef achter op haar kruk terwijl ze haar vriendin de ruimte door volgde met haar ogen. 'We hoeven niet-' Ze stopte haar zin toen ze de vraag van Guila hoorde. Voor een tel sloeg haar hart over toen ze dacht iets te horen in die vragen. Echter besloot ze het te negeren. 'Ik neem aan dat jij graag je vrienden daar wil zien en je familie natuurlijk en daarna weet ik ook niet waar jij heen zou willen.' Syd hoorde zichzelf de woorden zeggen en hoe hol haar stem klonk. Er lag weinig zekerheid, noch hoop in wat ze zojuist had gezegd. Vooral toen Syd Guila haar naam hoorde zeggen begreep ze hoe naïef ze was. Ook zij stond nu plots op en deed een stap weg van het bureau, verder weg van Guila. 'Ik zou je naar het Noorden volgen,' stelde ze vast met dezelfde hardheid die ze gebruikt had om de zaken rondom Rani's overlijden af te handelen.

Guila had zo gevreesd voor dit moment: ze zou haar vriendin de grootste klap geven die op dit moment mogelijk was. Syd had én haar tante verloren en nu zou ze ook Guila verliezen. Het verschil was echter dat Guila een familie en huis had om naar terug te keren en Syd dat niet had. Ze besefte nu pas hoe naïef haar woorden na de bruiloft waren geweest en hoe terecht Syd boos op haar was geweest. 'Ik verdien het niet om gevolgd te worden,' zei ze zachtjes, terwijl ze toe keek hoe haar vriendin van haar weg stapte. Moeizaam slikte ze en keek ze naar de grond. Ze kon haar vriendin niet aan kijken tijdens de volgende woorden. 'Ik heb Flynn gesproken nadat jij vertrokken was naar Rani,' zei ze zachtjes en vol schaamte. Terwijl Syd zo hard had gehaast om naar haar eigen zieke tante te gaan, had Guila achter de rug van haar vriendin geflirt met haar ex. Het was nog erger dan flirten: ze had hem proberen te overtuigen om ook zijn eigen vriendin opzij te zetten voor haarzelf. Het had echter geen zin om nu nog te liegen over wat er had plaats gevonden. Als Syd werkelijk mee zou gaan naar het legerkamp, dan zou ze er snel genoeg achter komen. 'En we beseften allebei dat onze gevoelens er nog steeds zijn... voor elkaar.'

Syd's frons werd enkel ernstiger naarmate Guila meer van haar gedachtes deelde. Ze bleef in haar hoek van de ruimte staan en wist niet waar ze moest kijken. Guila ontweek haar blik en eerlijk gezegd maakte het haar bloednerveus om de ongemakkelijke houding van haar vriendin te zien. Zelfs de woorden wilde ze niet echt horen. Er kon niets goeds uit voort komen, uit deze situatie. 'Flynn-' Syd herhaalde de naam ongelovig. Ze had zelf al die puzzelstukjes aan elkaar moeten knopen. Guila had namelijk nooit verteld wie hij precies was. Syd had alleen bepaalde dingen geweten. Ze had zich dus ook aardig voor schut gezet gevoeld toen ze oog in oog met de man stond tijdens het bruiloftsfeest. De naam was daarna niet meer haar hoofd uit gegaan. Ze was te druk geweest met haar eigen zaken om er te veel aandacht aan te besteden, maar dat hield ook in dat ze geen tijd had gehad de naam en verdenkingen haar hoofd uit te krijgen. 'Wat zeg je nu precies?' Wat ze nu kreeg waren halve waarheden, vage plannen. Syd kon niet besluiten hoe ze hier op moest reageren als Guila niet duidelijk was. Als ze namelijk één van de opborrelende gevoelens de overhand liet nemen wist ze niet hoe ze dat zou kunnen stoppen. 'Guila, zeg het me,' smeekte ze bijna.

Guila schudde vol verdriet haar hoofd en wilde Syd smeken om haar niet die woorden uit te laten spreken. Hoe wreed waren de Goden om haar zo veel te laten houden van twee personen op hetzelfde moment? 'Ik had het niet verwacht dat die gevoelens nog zo sterk waren,' zei ze oprecht, waarna ze een stap dichter naar Syd toe zette, maar nooit werkelijk dichtbij kwam. 'En het spijt me zó erg dat ik het nu pas vertel. Maar ik hou nog zoveel-' Ze ratelde verder, maar ze wist dat haar vriendin gelijk had. Ze moest concreter zijn dan puur deze vage woorden. Ze haalde dus diep adem, terwijl ze voelde hoe de tranen in haar ogen opborrelden. 'Ik keer terug naar het legerkamp om mijn relatie met Flynn nog een kans te geven,' fluisterde ze uiteindelijk, bijna onhoorbaar. Ze veegde de tranen van haar wangen af en keek Syd ondertussen afwachtend aan. Guila wilde de uitdrukkingen op Syds gezicht niet zien, maar haar vriendin verdiende het om boos, kwaad, zelfs furieus, op haar te zijn en daarvoor kon Guila niet weg rennen. Dat recht had ze niet. 'Het spijt me dat ik je nooit het volledige verhaal over mij en Flynn heb verteld. En dat ik dit niet eerder heb verteld. En dat- dat ik niet meer van jou kan houden als dat ik eerder deed. Als voor de bruiloft.'

Syd had er de afgelopen dagen met veel moeite over na gedacht wat ze zou doen als zeklaar was met het opruimen hier. Het had haar ideaal geleken om naar het Noorden te reizen voor Rani en voor Guila. Ze wist dat ze haar familie zou willen zien en Syd hielp haar daar graag bij. Bovendien vond ze het geen goed idee om haar alleen te laten reizen. Daar had ze al spijt van toen ze uit Myr vertrokken was. Ze had nog niet direct in een verdere toekomst gekeken, maar dit plan voor de aankomende weken had ze nog voor zich kunnen zien. Daarna wist ze dat het minder duidelijk zou zijn. Syd begreep ook dat het niet lekker liep tussen hen sinds de bruiloft en het lag aardig ingewikkeld met het overlijden van Rani. Maar Syd had ook gevoeld dat juist in die rauw emotionele status dat ze dicht bij haar vriendin had willen zijn. Niet alleen voor haar eigen bestwil, maar ook om haar te troosten, om er te zijn voor de vrouw van wie ze hield. Ze wilde er zeker van zijn dat ze niet weer terecht kwam in de gemoedstoestand waarmee ze op het landgoed aangekomen was. Syd had haar blik op Guila gericht en luisterde zwijgend. Ze was zich plots ernstig bewust van haar ademhaling, haar hartslag, de rilling die over haar rug trok. Syd kneep haar handen samen en probeerde weg te kijken van Guila. Het lukte maar niet om haar ogen van de vrouw voor haar af te trekken. Syd voelde hoe een zucht haar mond verliet en dat ze op een stoel ging zitten. Ze verborg haar gezicht achter haar handen en bleef voorover gezakt zitten. Ze kon het niet opbrengen boos te zijn of gefrustreerd omdat haar vriendin er nu pas mee kwam. Het was schaamte dat haar nu overnam. Ze schaamde zich dat ze zo naïef was geweest, dat ze zo door geploeterd had terwijl Guila ergens anders had gezeten met haar hoofd. Syd had gedacht met haar woorden in Myr duidelijk te zijn geweest over wat ze wilde en dat Guila door haar terugkomst haar antwoord had gegeven. Dat was enkel te hoopvol geweest. 'Waarom was je niet eerlijk tegen me in Myr?' hoorde ze zichzelf vragen.

'Ik weet het niet, Syd,' zei ze zachtjes, terwijl ze ook plaats nam op één van de stoelen. Het deed haar pijn om haar vriendin zo verslagen te zien. Ze wilde haar armen om haar heen slaan, vertellen dat het goed zou komen en dat ze nog samen konden reizen en vriendinnen konden blijven, maar het zou nu geen verschil maken. Syd wilde de harde feiten weten en die verdiende ze ook. 'Ik dacht dat het niet nodig zou zijn en ik wilde je niet ongerust maken. Flynn was verder gegaan met zijn leven en ik ook. Er was niets meer tussen ons, tot-' Ze zuchtte en legde ook haar gezicht in haar handen. Ze was naïef geweest om niet te denken dat ze terug naar Flynn zou keren, of het in elk geval zou proberen. Had ze niet al manenlang over hem gedroomd? 'Ik was zo overstuur door jouw woorden tijdens ons afscheid in Myr. Ik vrees dat specifiek dat conflict ervoor heeft gezorgd dat ik meer om mij heen ging kijken. Naar hem ging zoeken.' Ze haalde haar handen weer voor haar gezicht weg en keek Syd verontschuldigend aan. 'Maar ik had het je destijds moeten vertellen en dat spijt mij heel erg. Ik hoorde de waarheid te vertellen.' Na een lange aarzeling schoof ze uiteindelijk haar onafgemaakte brief naar de luitenant naar haar vriendin toe en pakte ze ook de brief erbij die ze van hem had ontvangen. Door haar vele uren in het dorp had ze de postbode kunnen onderscheppen, zodat de brief niet in Syds handen zou belanden.

'Je liegt,' zei Syd kalm. Haar stem was vast en harder dan ze verwacht had. Ze had haar handen van haar gezicht weggehaald en bekeek Guila met een frons. Ze wilde enkel en alleen weten wat Guila echt dacht, maar wat ze nu zei- 'Hoe kun je dat nu zeggen? Ik vertelde je dat ik van je hield, dat alles wat ik wilde was met je samen zijn en dat heeft je van me weg gedreven?' Haar woorden waren sceptisch, maar ze verloor de kalmte niet. Het laatste kon ze niet zomaar slikken en plots stond ze op. Ze wist alleen niet waarheen ze kon lopen. Er was geen ruimte hier waar ze de situatie beter kon confronteren dan hier en ergens voelde ze dat dit nu juist was waar ze op uit was. Syd had haar best gedaan om de problemen heen te draaien omdat Guila er geen aandacht aan leek te besteden, maar nu voelde ze een drang om juist het conflict op te zoeken. Vooral door die laatste woorden. 'Vertel me dan ook de waarheid, Guila. Want wat je nu zegt- Ik ben geen idioot. Het is duidelijk dat ik naïef ben geweest en mijn hele plan gedrenkt is in fantasie, maar wat jij me nu vertelt dat kan ik niet als de waarheid accepteren. Dan laat ik mezelf alleen maar meer voor schut zetten.' Ze had haar handen tot vuisten gebald en was uiteindelijk naar het raam gelopen dat over het landgoed uit keek. 'Die luitenant. Je wist dat hij op het feest zou zijn, niet? Dat had je me ook kunnen, nee, moeten vertellen. Zeker als-' Syd haalde diep adem en zweeg toen plots weer. Ze wilde ook geen woorden in de mond van Guila leggen, ze wilde het van haar horen.

Guila voelde hoe er een rilling over haar rug liep, toen ze uitgemaakt werd voor leugenaar. Ze had daar geen direct antwoord op. Ze was ook aan het liegen, maar ze wist niet of ze dat zo rechtstreeks moest toegeven. Hoe kon ze ooit eerlijk vertellen dat ze geprobeerd had om Flynn te verleiden? Om hem weer terug bij haar te krijgen? Om hem Clementine aan de kant te laten zetten? Guila veegde een laatste traan weg en stond vervolgens ook op. Ze liep naar de andere kant van de kamer, ver weg van haar vriendin, en keek naar de ingelijste schilderijen. 'Ik heb altijd geweten dat ik weer terug naar Flynn wou keren,' zei ze uiteindelijk maar. 'Ook toen ik de relatie met jou aan ging. Ik hoopte dat mijn verlangen naar hem minder zou worden - en dat deed het ook, terwijl ik meer van jou begon te houden - tot ik hem weer zag bij het feest.' Ze beet op haar lip en schudde haar hoofd. 'Ik loog inderdaad. Ik denk dat jij alles tegen mij had kunnen zeggen op dat moment en het had geen verschil gemaakt. Het had mij niet anders laten voelen.' Ze wilde verder spreken, tot Syd plots weer begon te spreken. Guila fronste bij de woorden en schudde haar hoofd. 'Ik wist niet dat hij op het feest zou zijn,' verdedigde ze zichzelf tegen de opgelegde woorden van Syd. 'De laatste keer dat ik hem heb gezien, voordat ik naar jou kwam, was hij een wrak. Mentaal, fysiek-' Ze wilde niet te diep in gaan op wat zij en Flynn hadden doorgemaakt, want het deed er niet toe, maar ze had werkelijk niet geweten wat hij zou beslissen. 'Ik wist dus niet of hij zou komen... maar ik had het wel gehoopt.' Ze viel weer stil, terwijl ze Syds blik nog steeds niet durfde te treffen.

Syd had sinds haar vader's overlijden een opkomende eenzaamheid gevoeld die ze enkel af had kunnen weren omdat ze nog met Rani was. Het had haar zo op de feiten gedrukt dat haar leven vast geankerd lag aan dat van haar vader en de oude vrouw. Ze had geprobeerd daar verandering in te brengen al voor Guila op kwam dagen, maar het was moeilijk geweest met de zorgen om Rani en het huis. Dat Guila haar leven betrad leek precies te zijn wat ze nodig had gehad. Toen ze haar oude bazin verteld had over haar relatie met haar nichtje had ze gemerkt dat ook zij er een hoop waarde aan hechtte. Maar als Syd er nu over na dacht had ze wellicht te veel ingezet op haar relatie met Guila. Het ergste was dat ze geen afstand had gedaan van haar oude leven door de prinses als vriendin te hebben. Ze was immers familie van Rani, was onderdeel van een ingewikkeld leven en bovendien voelde Syd alsnog dat ze haar wilde beschermen als ware ze weer een lijfwacht was. Het was pijnlijk te bedenken dat de uitweg die Syd dacht te hebben gevonden ook geen goede keuze was geweest. Maar wat had ze kunnen doen? Ze was keihard gevallen voor Guila en hoe voorzichtig ze ook had willen zijn, dat had maar kort geduurd. Het naderende einde van Rani had haar enkel en alleen hechter gemaakt aan Guila omdat zij de eenzaamheid uit zou kunnen sluiten. Nu voelde ze het dus als een plotse vloedgolf: ze voelde zich alleen. 'Het spijt me dat ik je zo lang hier heb gehouden,' kreeg ze met moeite over haar lippen. Het deed haar geen goed te horen dat ze niets had kunnen doen of zeggen om het uiteindelijke vertrek van Guila te voorkomen. Dat ze zo machteloos was kon ze maar met moeite accepteren. Ze had graag alles onder controle. Ze was verdomme een getrainde lijfwacht. 'Ik zou je er nooit van willen weerhouden om met je geliefde samen te zijn.'

'Nee, het spijt mij,' probeerde Guila haar (ex-)vriendin te onderbreken, terwijl ze enkele stappen naar de andere vrouw zette. 'Het spijt mij zo erg dat ik je zo aan het lijntje heb gehouden. En dat- dat we niet samen kunnen blijven. Dat ik van een ander houd, betekent niet dat ik- ik-' Ze sloeg haar hand voor haar mond en voelde nu pas de realisatie in zetten dat hun relatie over was. Dat ze niet meer wakker zou worden naast haar prachtige en zo lieve vriendin en dat ze haar niet meer kon kussen en dat ze haar niet meer aan haar ouders kon voorstellen. 'Jij hebt mij geaccepteerd terwijl ik in zo'n donkere plaats was en jij hebt mij weer laten zien dat er mensen en dingen en dromen zijn om voor te leven. En daar ben ik je voor eeuwig dankbaar voor.' Ze legde haar hand op Syds schouder en durfde haar eindelijk weer aan te kijken. 'En ik ben je eeuwig dankbaar voor je liefde en warmte en- en ik heb met heel mijn hart van jou gehouden. Dat zal nooit verdwijnen.' Ze trok haar hand weer terug en zette een stap naar achteren om de andere vrouw ruimte te geven. Dit was nog pijnlijker dan ze zich had voorgesteld. 'Ik wil nog steeds met jou naar het legerkamp reizen om Rani bij mijn moeder te leggen, als- als je dat goed vindt natuurlijk.'

Syd had niet enkel gedacht dat zij Guila nodig had om de eenzaamheid te ontkomen, maar ook dat zij precies op het juiste moment er voor Guila was geweest. Ze dacht dat haar partner haar ook nodig had gehad op eenzelfde manier ook al was ze er al snel achtergekomen dat dit aardig uit balans was. Nu begreep ze nog meer dat er voor Guila alternatieven waren, andere opties, familie en vrienden en een partner. Voor Syd was dat er niet en dat betekende dat ze nu maar met moeite echt afstand kon doen van de vrouw voor haar. Wie had ze anders? De schaamte van eerder kwam terug opzetten nu ze voelde dat ze wilde dat Guila haar weer aan raakte, haar omhelsde of nog zou kussen. Vooral toen ze elkaar eindelijk weer aankeken moest ze hard haar best doen zichzelf tegen te houden. Ze deed haar best haar gezicht strak te houden terwijl ze het wel uit kon schreeuwen dat ze van Guila hield, ze probeerde haar armen stijf langs haar lichaam te houden ook al wilde ze de vrouw naar zich toe trekken en niet los laten. Moeizaam slikte Syd de prop in haar keel weg om een antwoord te vormen. 'Ik- Ik moet hier over na denken,' zei ze eindelijk. Dat zette haar pas weer in beweging. Ze liep van Guila weg om haar laarzen aan te trekken en haar jas en sjaal op te zoeken. Met iedere handeling voelde ze de controle beetje bij beetje wegglippen. Ze moest snel zijn voor ze het de vloedgolf niet meer tegen kon houden.

Guila had geweten dat ze in een luxepositie was: ze had een familie om terug te keren en had haar vrienden en een potentiële partner om haar op te vangen. Syd had dat niet en daarom deed het des te meer pijn om haar zo voor paal te zetten. Toen Syd de kamer uit liep, moest Guila alle moeite doen om niet uit te roepen dat ze haar woorden niet meende en dat ze bij Syd wilde blijven. Dat ze samen in het landgoed konden wonen en dat ze geen andere mensen nodig hadden. Maar Guila wist dat ze dan sprak uit haar eigen angsten. Uiteindelijk liep Guila achter de andere vrouw aan en kon nog net zien hoe Syd haar laarzen, jas en sjaal aan en om deed. Met een zucht bleef ze in de deuropening staan, terwijl ze haar natte wangen probeerde te drogen en haar trillende handen onder controle probeerde te houden. 'We hebben geen haast om te vertrekken,' zei ze nog zacht, om haar vriendin gerust te stellen.

Syd had in de hal haar buitenkleding aan getrokken en had de deurklink al vast gepakt. Ze zwaaide de voordeur open, maar voor ze echter goed en wel buiten was, bleef ze in de opening hangen. Haar ene hand lag nog op de klink terwijl ze haar andere hand tegen de deurpost zette. Syd wist dat als ze nu weg vluchtte, het haar veel moeite zou kosten terug te komen en dat ze een muur rond zich zou bouwen, Guila buiten ging sluiten. Dat wilde ze niet, noch kon ze het zich niet veroorloven. Syd merkte pas dat ze huilde toen haar hand door de schokkende bewegingen van haar lichaam van de deurpost gleed. Het waren tranen die ze dacht al opgebruikt te hebben na Rani's dood. 'Wat moet ik nou?' vroeg ze met haar blik op het pad voor zich gericht. Ze kon vanaf hier de stal zien en de groentetuin die zij met haar vader al jaren geleden er had aangelegd. De bomen en struiken begonnen langzaam hun groene kleur te verliezen nu de zomer voorbij was. Ze had verwacht de laatste peren en appels te kunnen oogsten in de komende week. Daarna zou er niet veel meer te doen zijn geweest. In de winter kon ze de boerderij wel laten voor wat het was om te reizen. Syd was echter bang er weg te gaan. Vooral als ze het alleen moest doen. Ze veegde het nat van haar wangen en draaide zich toen pas om naar Guila. 'Wat ga ik nu doen? Ik- Jij was mijn-' Ze kreeg haar zin maar niet af. Het maakte haar voor het eerst gefrustreerd sinds Guila's bekentenis en boos trok ze de deur hard terug dicht. 'Er is geen 'we' meer, niet? Waarom zeg je dat nog zo? Je bent me niets meer verschuldigd. Waarom zou je hier op me wachten en je tijd verdoen, wie weet hoe lang ik nog aan deze plek vast wil blijven houden.'

Guila had gedacht dat haar vriendin van hun huis weg zou lopen, maar ze bleef stokken op de drempel. Al snel zag ze hoe haar schouders schokten uit verdriet. Guila wist niet of ze er verstandiger aan deed om weg te lopen en Syd de ruimte te geven om te verwerken wat er gebeurd was, maar het lukte haar niet om zich te verroeren. Het aanblik van haar gebroken vriendin deed haar teveel pijn om het zomaar haar rug toe te keren. 'Ik verdoe mijn tijd niet door bij jou te zijn,' wierp Guila op zachte, maar dringende toon terug, terwijl ze dichterbij haar huilende vriendin kwam en stevig haar schouders vast hield. 'Er is misschien geen "we" meer op een romantische manier, maar ik hou nog steeds van je en ik wil samen het as van Rani bij mijn moeder begraven. Dus dan blijf ik zo lang wachten als dat jij tijd nodig hebt om mee te kunnen naar het Noorden.' Ze was ook weer begonnen met snikken, vooral door de uitgesproken woorden van haar vriendin. Als ze iemand geluk en liefde in de wereld gunde, dan was het wel Syd.

Syd probeerde de laatste tranen te drogen en had bijna de stroom gestopt tot ze de woorden van Guila hoorde. Ze verdiende dit niet: noch dat Guila haar na al deze tijd nu dit moest vertellen, noch dat haar vriendin haar niet meteen liet vallen om haar luitenant op te zoeken. Toen ze Guila's greep voelde, had ze geen energie meer om haar tranen te stoppen. Ze liepen stil van haar wangen terwijl ze voelde dat ze de handen van haar vriendin nooit weg zou kunnen trekken. Zij was de enige persoon bij wie ze nu troost wilde zoeken, maar het eigenlijk niet kon. Zuchtend trok ze haar sjaal van haar nek en draaide zich naar Guila om. Haar betraande gezicht maakte het er niet beter op. Het mocht duidelijk zijn dat beide vrouwen veel pijn beleefden door dit moment en hoe graag Syd het ook wilde, omdat ze verwachtte dat het de zaken makkelijker zou maken, kon ze haar vriendin niet haten. Syd legde haar handen rond Guila's gezicht en keek met een blik wazig door de tranen naar het gelaat van haar geliefde. Met haar duimen streek ze de tranen op de wangen van Guila weg. Ze kon zichzelf niet toestaan meer te doen. Ze moest afstand gaan creëren. Syd knikte daarom op het voorstel van Guila en liet haar los om terug naar de deur te stappen. 'Ik ga een eind rijden,' vertelde ze nog zonder om te kijken voor ze de wind in stapte. De herfst had al guur weer met zich meegenomen, maar dat zou Syd waarderen als ze op haar paard zat en over de vlaktes reed. De felle wind zou hopelijk helpen haar hoofd te legen.

Nieuw

Syd voelde hoe er een rilling over haar rug trok. Ze kon niet zeggen of het kwam door de kille wind - deze was plots op komen zetten sinds ze hun laatste plaats van bestemming hadden verlaten - of door het aanzicht van de boerderij dat ze zoveel manen eerder met een zwaar hart achter zich gelaten had. Ze draaide zich om op haar paard naar haar reisgezel om haar het verlaten gebouw in de verte aan te wijzen. Zij en Robyn reisden nu al een flinke tijd af en aan. Behalve een enkele onderbreking waren ze constant op reis geweest vanaf het kamp naar alle andere windstreken van Tarth. Soms zat er haast achter de brieven en berichten die ze bij zich hadden en moesten ze met spoed vertrekken. Voor andere opdrachten hadden ze meer tijd gehad. Deze keer was het weer eens een spoedgeval geweest. Op weg naar hun bestemming hadden ze flink door moeten rijden. Syd had hen echter met gemak door het Oostelijke landschap kunnen leiden. Vooral toen ze de wegen naar hun bestemming begon te herkennen. Ze kende de kleine stad namelijk maar al te goed. Ooit had ze er voor enkele weken gewoond met Rani voor haar vader de boerderij had gevonden. Ze had er geen fijne tijd gehad. Na hun opdracht afgehandeld te hebben had ze Robyn voorgesteld om niet in de stad te verblijven maar naar een plek dichtbij te gaan. Soms kon haar reisgezel nogal eens verrassend uit de hoek komen, voornamelijk door flink dwars te zijn, maar ze had ingestemd met Syd's idee. Het had langer geduurd dan ze zich herinnerde om naar het dorp en de boerderij te rijden. Het was dus op meerdere manieren een opluchting het gebouw aan het einde van het pad te herkennen. 'Daar kunnen we verblijven. Er zal nog eten te vinden zijn in de berging en een aantal comfortabele bedden,' vertelde ze Robyn voor ze haar voor ging en haar paard de laan naar het huis in liet slaan.

Robyn reed naast Syd naar het onbekende gebouw toe. Haar reisgezel had haar verteld dat ze de plek kende en dat het er veilig zou zijn voor de nacht. Robyn had nog even gedacht om dwars te gaan liggen en te eisen om in het centrum van het dorp te verblijven - of te kamperen, de goedkopere optie -, maar Syd had het verhaal zo stug verteld dat ze niet had kunnen weigeren. Daarnaast was ze ook benieuwd waarom Syd de plek zo goed kende. 'En je weet zeker dat het leeg staat?' vroeg ze voorzichtig. Ze had weinig zin om de plek veilig te moeten stellen met geweld. Ze hadden eenmaal geprobeerd om in een leeg gebouw te slapen, gezien het al uren aan het regenen was en ze niet meer verder konden, om te moeten ontdekken dat het gebruikt werd door rovers. Dat was geen fraai gevecht geweest. Het was wel het moment geweest dat ze de vaardigheden en de kunde van Syd in de praktijk had gezien. 'Hoe ken je het eigenlijk? Vast te maken met al die royalties die je moest beschermen, niet waar?' Robyn had nooit de details van Syds leven geweten, echter had ze hier en daar wat kunnen opvangen via Guila, Flynn of Indra. Alle drie konden ze nog wel eens hun mond voorbij praten - of hadden ze niet door dat Robyn aan het luisteren was.

'Het staat leeg,' herhaalde Syd lichtelijk geërgerd. Toch begreep ze de achterdocht van Robyn. Het zag er zo verlaten uit. Ze herkende het amper in deze staat. Syd was in eerste instantie stil en antwoordde Robyn niet na haar vragen. Maar ze wist ook wel dat ze de schijn niet op kon blijven houden hoe ze deze plek kende. Bovendien echode er een advies in haar hoofd dat ze al vaak genoeg had gehoord sinds ze in het kamp was. Ze moest iets van zichzelf laten zien, zichzelf enigszins openstellen, wilde ze haar medesoldaten leren kennen. Guila zal het vast gezegd hebben tegen haar of misschien Gael. Dat advies had nooit iemand haar gegeven. Als meisje was het zo veel belangrijker geweest om maar niet vrij te geven dat de oude vrouw met wie ze samen woonde niet haar oma of oudtante of wat dan ook was. Daar was ze nooit helemaal vanaf gekomen. 'Ik woonde hier.' Zijdelings keek ze naar Robyn om haar reactie in zich op te nemen. Nu ze al zoveel afstanden samen afgelegd hadden was het daarnaast ook niet een slecht idee om met haar reisgezel informatie te delen. Ze had echter het idee dat die meid allang haar eigen ideeën over haar leven had gevormd. 'Sterker nog,' vervolgde ze terwijl ze de voordeur naderden en ze daar van haar paard afsteeg. 'Ik ben de eigenaar.' Later zou Syd zich wel bekommeren om de paarden en hen in de stal afzadelen, maar nu ze voor de oude houten deur stond, was ze ongeduldig om te zien hoe het huis er van binnen uit zag nu. Het koste haar even om de sleutel in haar buidel te vinden en tevens om het zware slot te openen, maar uiteindelijk lukte het en stapte ze met ingehouden adem binnen.

Robyn negeerde de geërgerde toon van de andere vrouw: ze was namelijk veel te geïntrigeerd door de woorden van Syd. 'Als jij het zegt,' zei ze uiteindelijk maar. Ze hoopte dat het leeg zou staan en dat ze niet opeens allerlei bekenden van Syd zou moeten ontmoeten. Door het reizen leek ze nog wel meer antisociaal geworden te zijn, waardoor ze Syd ook vaak het woord liet nemen bij hun deals en overeenkomsten. Zij beschermde dan de rug van haar reisgezel. Bij de laatste woorden schoot Robyns hoofd opzij naar Syd toe. Ze was de eigenares van dit oude gebouw? 'Aan onderhoud doe jij duidelijk niet,' murmelde ze, terwijl ze ook van haar paard afstapte en Syd het gebouw in volgde. 'Hoe lang heb jij hier gewoond? En met wie?' Er leefde duidelijk al lange tijd niemand meer, maar het was er niet kil of koud en het meubilair leek in redelijke staat. Robyn had een vies huis met spinnenwebben in elke hoek verwacht. 'Waar is de berging? Dan kan jij gaan koken en regel ik de paarden,' stelde Robyn voor. Nog steeds was ze geen geweldige kok, dus liet ze dat graag aan haar reisgezel over. Het harde werk zou ze zelf doen.

Syd liet haar adem pas ontsnappen toen ze binnen zag dat alles nog op zijn plek stond. De doeken die ze over de meubels had getrokken waren bedekt met stof, maar verder leek alles nog zoals het was toen ze vertrok. Syd zocht in het donkerte van de schemering naar een olielamp. 'Een vrij lange tijd. Ik woonde hier met mijn vader en Rani.' Bedenkelijk staarde ze naar de lamp die ze net ontstoken had. 'We hadden nog nooit zo lang op dezelfde plek gewoond.' Haar blik gleed nogmaals door de ruinte voor ze met lamp in hand naar het raam liep. Met enige moeite kreeg ze de luiken open en zette toen de lamp op het venster. Haar buurvrouw zou een oogje in het zeil houden terwijl Syd weg was, zoals ze altijd al had gedaan. En ze verwachtte, als ze niet liet blijken dat zij de boerderij onverwachts bezocht, dat de vrouw plots voor de deur zou staan met een flink mes en een mond vil scheldwoorden zoals geen ander. Syd was haar erg dankbaar voor al haar hulp. Ze keek om naar Robyn en knikte bij haar voorstel. Ze hadden wel meer taken verdeeld ondertussen. Syd kookte of ging op jacht terwijl Robyn zich veelal met de paarden bezig hield en de was deed. Syd zat altijd op de eerste wacht als dat nodig was en Robyn deelde altijd de eerste klap uit. Die onuitgesproken overeenkomsten hadden veel van de eerste verhitte discussies voorkomen. Het was nu een stuk gemakkelijker samen te reizen.

'Wat maakte deze plek dan dat jullie hier langer bleven?' vroeg Robyn uiteindelijk benieuwd, terwijl ze naar de met doeken en stof bedekte meubels keek. Ondanks dat het een mooi huis was in een idyllische natuur was er in de omgeving maar weinig te beleven. Wellicht dat dat ook wel de reden was waarom ze hier langer hadden gewoond. Robyn liep dichter naar de andere vrouw toe en knikte kort terug bij de instemming van Syd. Het was fijn dat ze zo duidelijk hun taakverdeling hadden: die onduidelijkheid had er in de eerste periode voor gezorgd dat ze elkaars bloed wel konden drinken. Er waren hele dagen geweest dat Syd haar had genegeerd en ook dagen dat Robyn de andere vrouw net zo lang teisterend aan sprak dat Syd wel terug móést snauwen. 'Laten we in elk geval ook een haardvuur aan steken. Het is hier hartstikke koud,' mopperde Robyn, terwijl ze haar mantel wat dichter naar zichzelf trok. Hoe goed het weer buiten was, hoe kil het hier binnen was. Zo liep ze dan ook mopperend naar de berging toe, waar ze in het donker maar wat probeerde te pakken. 'Heb je een olielamp?' riep ze terug naar de andere vrouw.

Syd haalde haar schouders op. Ze kon zich niet herinneren dat haar vader er met haar ooit een gesprek over had gehad en zij had de keuze nooit in twijfel getrokken. Het had enkel fijn gevoeld om eens even stil te staan en het dorp had hen vriendelijk verwelkomd. Ze was zelf ondertussen oud genoeg geweest om de taken van lijfwacht met haar vader te gaan delen, maar die taken hadden er steeds minder uit gezien als iets wat een wachter deed. Syd had al jong geleerd mee te werken in het huishouden en op de boerderij kon ze dat uitbreiden naar het opzetten van een groentetuin, het verkennen van de wilderige omgeving en het jagen voor het avondeten, en toen plots het verzorgen van haar zieke vader. Toen ze alleen was, kwam het nog minder neer op het zijn van een lijfwacht en meer het bieden van gezelschap aan Rani. Ze nam voorzorgsmaatregelen, maar vaak genoeg had ze al gedacht dat het niet meer nodig was. Tot Guila verschenen was dan. Syd merkte dat ze stil was gevallen en draaide zich vlug om naar Robyn. Ze liet de vraag onbeantwoord maar kwam weer in beweging. Ze zocht een tweede olielamp en overhandigde die aan Robyn voor ze in de keuken de kachel onder het fornuis open trok. 'De haard is afgesloten om te voorkomen dat er een nest in gemaakt wordt, maar het fornuis geeft genoeg warmte.' Ze liep heen en weer om het hout bij de kachel weg te halen en dit te gebruiken om een vuurtje te stoken. Toen dat begon te knisperen kwam ze Robyn helpen in de berging. 'De aardappels zouden nog goed moeten zijn en de pastinaken.' Hoewel het er krap was, paste ze nog net naast Robyn in de berging en zocht tussen de potten en pannen naar de kruidentheeën van Rani. Alleen de geur die haar tegemoet kwam toen ze een pot opende bracht allerlei herinneringen terug. 'Rani maakte haar eigen kruidenmengsels voor allerlei kwalen. Dit zou moeten helpen tegen warrige dromen.' Glimlachend hield ze het mengsel op voor haar reisgezel.

Robyn zuchtte diep toen Syd de berging ook binnen kwam en tegelijkertijd ook flink haar persoonlijke ruimte betrad. 'Ik hoop dat die fornuis snel een beetje gaat werken,' mompelde ze wat klagerig, terwijl ze nieuwsgierig over Syds mee keek met wat zij aan het doen was. Al snel vulde de lucht zich met heerlijke aroma's. 'Misschien heb ik daar wel wat van nodig,' probeerde Robyn zo nonchalant mogelijk te zeggen. Haar reisgenoot had vast wel eens opgemerkt dat Robyn niet de beste slaper was en nogal eens kon rondspoken in het hulst van de nacht. De reden daartoe had ze echter nooit gedeeld met de andere vrouw. Robyn pakte ook een pot vast en opende deze voorzichtig. Van de geur begon ze al snel te watertanden en ze kon enkel hopen dat Syd een beetje snel zou gaan koken. Na zo'n dag reizen bulkte ze 's avonds van de honger. 'Ik heb hier een zak aardappelen,' merkte ze plots op, toen ze een hoekje van de berging bescheen. 'Als jij nou eens opschuift met je lichaam en ego, dan kan ik ten minste bukken.' Een glimlach speelde rondom haar mond terwijl ze de woorden uitsprak.