Offerfeest - Plein #3

-

Willa kon niet zeggen wanneer ze voor het laatst zo genoten had terwijl ze onder massa's mensen was. Ze voelde zich normaal erg bekeken wanneer ze in het publiek was, maar nu ze niet iets moest doen en nu zoveel mensen niet naar haar keken als de koningin voelde ze zich erg op haar gemak. Ze nam het er aardig van en danste met haar oudste zoon, maar moest al snel toegeven dat ze niet jong meer was en hem amper bij kon houden. Toen ze Tobias een andere danspartner liet zoeken zag ze al snel Augustus aan de rand van het plein zitten en liep ze met een glimlach op hem af en ging naast hem zitten om de feestende mensen te bekijken. Ze gaf hem na een tijdje een zacht duwtje met haar schouder. 'Je vermaakt je wel, hoop ik?' Willa verwachtte dat zijn tweelingbroer hem overtuigd had om mee te gaan.

Augustus was nooit iemand geweest die zich graag onder veel mensen bevond, maar hij vond het wel altijd erg interessant om ze te bekijken. Hoe de dynamiek kon veranderen door zoiets simpels als een verandering in de muziek en hoe de dansende mensen van ritme veranderende. Toen zijn moeder naast hem kwam zitten glimlachte hij kort naar haar, maar bleef de groep observeren. Het koste de troubadour niet veel moeite om de massa mee te krijgen met zijn muziek. Het was werkelijk bewonderend. Toen zijn moeder tegen hem begon te praten, liet hij zijn blik op de massa los en keek hij haar aan. 'Jawel.' zei hij met een knikje en probeerde zijn familie ergens in de massa te vinden. De laatste keer wat hij Iwan had gezien, was hij er wild op los aan het dansen met Nadine en de rest van zijn broers was hij ook verloren tussen de mensen. Hij had zijn moeder al lang niet meer zo zien lachen als toen ze aan het dansen was met Tobias en dat deed hem goed. 'Als de muziek weer wat rustiger is, neem ik je mee voor een dans.' grinnikte hij en keek haar aan. 'Het is fijn om eens buiten het kasteel te zijn, tussen de mensen, zonder dat iedereen weet wie je bent en je aanstaart.' Dat deel beviel hem wel.

'Mooi.' Willa glimlachte en keek haar zoon aan. 'Oké, maar laat me eerst even op adem komen,' lacht ze. 'Het is inderdaad erg bevrijdend,' stemde ze met Augustus in. Willa had de wachters op het hart gedrukt om alsjeblieft discreet te zijn, zo weinig mogelijk van hun wapenrusting te tonen en om niet als vliegen rond haar familie te zwermen. Ze ware aanwezig en dat was genoeg. Ze had dit hele uitstapje niet zo zeer voor haarzelf zo gedaan, maar voor haar zoons. Toch merkte ze dat ze er zelf net zo veel van genoot als de jongens. 'En hoe staat het met je schrijven?' vroeg ze benieuwd. Willa had Augustus altijd erg bewonderd om zijn passie voor het geschreven woord. Zelf had ze dat als meisje en jonge vrouw nooit gewaardeerd, maar pas toen ze in Evenfall kwam wonen was ze begonnen met boeken te verslinden. Ze had haar zoons altijd voorgelezen. Maar haar liefde voor boeken was niet zoals dat van Gus.

Augustus haalde zijn schouders op bij haar woorden. 'Het gaat.' Dat was het beste wat hij ervan kon maken. Het ging niet slecht, maar erg goed kon hij zijn vooruitgang ook niet noemen. Er kwam al meer uit dan in Evenfall, maar nog steeds vond hij de kwaliteit prut. Hij moest gewoon iets hebben wat zijn inspiratie terugbracht, maar hij wist niet waar hij het moest zoeken. 'Maar dat komt wel weer goed, ik heb gewoon even tijd nodig.' Tijd zou hem vast weer terugbrengen in zijn element en dan zou het schrijven weer vlot en voorspoedig verlopen. Daar hoopte hij maar op. 'Denk je dat vader komt?' vroeg hij uiteindelijk, nadat het even stil was geweest en nieuwsgierig keek hij haar aan. Zijn vader had wel vaker gezegd dat hij zou komen, maar dan kwam het er uiteindelijk toch niet van.

Willa glimlachte bemoedigend. 'Dat geloof ik ook wel.' Ze betwijfelde het niet dat hij weer inspiratie zou vinden. Hij was creatief en slim genoeg daarvoor. Ze zuchtte bij zijn vraag en streek langs haar grijze krullen. 'Ik durf het niet met zekerheid te zeggen.' Bovendien was het dubbel. Ze wist dat Henry met een hoop meer bewaking kwam en een berg aandacht zou trekken als hij kwam. Tegelijkertijd wilde ze gewoon erg graag dat hij de moeite nam om te komen, dat ze met hem kon dansen. Meer vroeg ze niet. 'Maar het laatste wat ik wil doen is op hem zitten wachten. Wat denk je van die dans die je me zojuist beloofde?' Willa sloeg een arm om zijn schouder en keek hem met een afwachtende glimlach aan. De muziek was nu weer een stuk rustiger en ze had haar tekeer gaande hart tot rust kunnen brengen.

'Ik denk het wel. Als ik vader was zou ik geen mogelijkheid willen missen om met jou ten dans te vragen.' zei hij met een glimlach en kwam overeind. Hij was trots op zijn ouders, maar vooral op zijn moeder. Ze vertelde hem vroeger altijd hoe het was om op het platteland te wonen, om een simpel leven te leiden en hij kon zich nooit voorstellen hoe het moest zijn geweest voor haar om ineens in Evenfall te moeten wonen. 'Dus mevrouw, mag ik deze dans van u?' zei hij deftig, terwijl hij een hand naar haar uitstak en moest lachen. Hij had altijd een betere band gehad met zijn moeder als met zijn vader. Altijd als er iets was, ging hij naar haar toe om te praten en hij wist ook dat ze hem altijd serieus zou nemen als hij ergens mee zat - in tegenstelling tot zijn broers.

Willa glimlachte en streek over Augustus' schouder. 'Ach, je vader heeft een druk bestaan. Een dans met mij is geen prioriteit.' Ze klaagde in het bijzijn van haar kinderen maar zelden over hun vader. Ze had zichzelf altijd voorgenomen om het beeld van Henry dat hun zoons hadden niet te laten beïnvloeden door haar eigen gevoelens waarvan ze maar al te goed wist dat ze zich soms door liet mee voeren. Lachend nam ze de hand van Gus aan. 'Aangezien een zeer charmante jongeman het verzoek doet, graag.' Ze liep met haar zoon terug naar de dansende mensen. 'Dat een oude vrouw zoals ik nog jonge mensen aan kan trekken,' grapte Willa grinnikend waarna ze ook de andere hand van Augustus pakte en op de inmiddels rustige muziek begon te dansen.

'Dat zou het wel moeten zijn.' zei Augustus met een glimlach en nam haar mee de dansvloer op. In het rustige tempo van de muziek, bewoog hij mee en keek hij af en toe wat rond naar de mensen om hen heen. Het verbaasde hem altijd hoeveel verschillende soorten mensen er op dit soort gelegenheden afkwamen. Jong en oud danste met elkaar en de verschillende culturen kwamen samen. Het was iets waarvan Augustus kon genieten. 'Pas maar op, dadelijk wordt vader nog jaloers.' grapte hij met haar mee en liet zijn moeder een rondje draaien, om vervolgens weer verder te dansen. Hij had de danslessen die hij vroeger volgde vreselijk gevonden. Hij was altijd wat onhandig geweest als kind, dus dansen was ook nooit zijn sterkste punt geweest. Het enigste wat hij leuk had gevonden, was om naar de muziek te luisteren die de muziekanten speelden als ze les hadden. Inmiddels was hij wel blij dat hij de lessen had gehad: hij stond in ieder geval niet voor schut op gelegenheden als deze.

Willa liet zich door haar zoon leiden tijdens de dans en moest lachen om zijn woorden over Henry. Gelukkig was haar man niet snel jaloers. Ze wist niet of ze het had kunnen hebben als ze hem constant had moeten vertellen dat er niets was waar hij jaloers op kon zijn. Ze hield van hem en ze dacht dat het toch wel bewijs genoeg was dat ze nog altijd aan zijn zijde stond en het paleisleven nog altijd maar accepteerde als iets waar ze mee moest leven. 'Augustus,' begon ze en keek haar zoon aandachtig aan. 'Ik zou je hier niet mee lastig moeten vallen. Ik vind het namelijk geen probleem, maar je vader denkt dat het beter voor je is. Ik zeg het liever nu, zodat je niet verrast bent als je vader met je wil praten.' Bezorgd zuchtte ze. 'Hij maakt zich gewoon zorgen om je, maar hij denkt gewoon dat je schrijven je niet gaat helpen.' Het zat haar dwars dat Henry niet zijn zoons volledig steunde in wat ze deden of dat hij het niet eens door had wat ze verlangden te doen.

Augustus keek zijn moeder met een frons aan. ‘Waarom zou vader er problemen mee hebben dat ik zoveel schrijf? Het is niet dat ik zijn taken als koning over moet nemen, of dat hij ooit iets anders van me heeft verwacht?’ Hij snapte niet dat zijn vader er nu ineens over begon tegen zijn moeder. Het was nooit een probleem geweest, of dat had zijn vader tenminste nooit laten blijken. ‘Ik hoor het vanzelf wel als hij er werkelijk zulke grote problemen mee heeft.’ Hij wist nog niet precies wat hij met deze informatie zou gaan doen, maar hij was blij dat hij de tijd had om er over na te denken voordat zijn vader hem ineens uit het niets erover zou aanspreken.

Willa streek geruststellend met haar duim over een van de handen die ze van Augustus vast hield. 'Lieverd, je vader denkt gewoon dat er genoeg betere opties zijn, dat je geconfronteerd gaat worden met de realiteit, je kent het riedeltje.' Ze wilde niet dat haar zoon boos zou worden op Henry, maar ze hoopte gewoon dat hij er over nadacht hoe hij zijn vader kon overtuigen. Ze snapte heel goed dat er voor hem nooit echt andere opties waren geweest. Hij hield van boeken en schrijven en poëzie, wat was er anders nog nodig? Ze stopte er maar over en danste in stilte met hem verder. Toen ze weer wat wilde zeggen hoorde ze ineens applaus en keek ze om om toe te zien hoe de troubadour boog voor het publiek en het podium af stond voor een volgende act. Kort klapte ze mee en draaide zich toen om naar Gus. 'Kun je niet eens met zo'n man praten? Hij kan toch nooit zonder inspiratie zitten?' Glimlachend keek Willa haar zoon aan.

Augustus besloot het onderwerp zelf ook te laten rusten. Hij zou er nog eens goed over nadenken als hij weer in het paleis was. Toen de troubadour stopte met spelen en zijn moeder het voorstel deed, moest hij lachen. 'Iedereen zit wel eens zonder inspiratie mam, zelfs de grootste schrijvers en troubadours.' Soms was het maar goed dat hij zijn inspiratie kwijt was: dan kwam hij tenminste zijn kamer nog uit, anders hadden ze hem nu vast en zeker als kluizenaar uitgemaakt. 'Maar misschien heb je gelijk, misschien kan hij me wel verder helpen.' Augustus was nooit iemand geweest die uit zichzelf op mensen afstapte om een praatje te maken en al helemaal niet op mensen die hij niet kende.

'Ach ik moet ook niet doen alsof ik er verstand van heb,' lachte Willa. Het enige waar ze echt verstand van wist te hebben was paarden. Ze kende de beste rassen, wist hoe ze ze het beste kon verzorgen, kon het beste uit ze halen en begreep hoe de markt in elkaar zat. Ze haalde er veel plezier uit dat ze nog altijd met paarden bezig kon zijn. 'Bovendien is het ook wel eens goed dat je niet alleen met je moeder praat op een feest. Of dat je je niet alleen laat plagen door je broers.' Glimlachend legde ze een hand op zijn schouder. 'Iedereen zou zo een getalenteerde jongen als jij willen leren kennen,' zei ze plots met dikke stem. Willa schudde lachend haar hoofd. 'Je moeder wordt emotioneel, dus misschien is het een goed idee als ik je maar eens laat gaan, voor ik je voor schut zet.' Hoe vaker ze nu discussies had met Henry over de onafhankelijkheid van haar zoons, hoe meer ze zich realiseerde dat ze zo snel opgegroeid waren en dat ze nu op eigen benen konden staan. Snel genoeg zou ze niet alle vier haar jongens om zich heen hebben. Tenminste, als het aan haar lag konden ze snel genoeg hun eigen pad uitstippelen en het paleis verlaten.

Augustus rolde zijn ogen bij de woorden van zijn moeder. Zo getalenteerd was hij nou ook weer niet. Daarbij waren er zoveel mensen op de wereld die schreven, daar was niets bijzonders aan. 'Ik zal wel kijken of ik hem kan vinden.' beloofde hij haar en glimlachte kort, terwijl hij haar van de dansvloer afleidde. Hij hoopte voor zijn moeder dat zijn vader kwam, al zou het hem verbazen als hij werkelijk op kwam dagen en als hij kwam, zou hij vast een lading met wachters met zich meebrengen. Die zouden ook niet echt bevordelijk zijn voor de sfeer van het feest. 'Ik zie je vanavond vast nog wel.' zei hij, waarna hij een kus op de wang van zijn moeder drukte. 'Ik ga maar eens kijken of ik meneer de Troubadour ergens kan vinden.' loog hij en liep de menigte in, op weg naar een rustige plek waar hij verder kon gaan met zijn observaties.

Leith had zijn vingers beurs gespeeld zojuist op het podium zonder het echt door te hebben. Pas toen hij met beide voeten op het plein stond voelde hij hoe lang hij werkelijk muziek had gemaakt. Met een diepe zucht hing hij zijn luit op zijn rug en wreef ruw over zijn gezicht om zijn hoofd weer terug in de realiteit te krijgen. Hij verloor zichzelf als hij speelde. Het was wellicht minder intens wanneer hij zo een groot publiek had, maar alsnog was hij even uitgezonderd van tijd en ruimte. Na enkele tellen stopte hij zijn handen diep in zijn zakken en liep door de menigte heen. Het verbaasde hem nog altijd dat mensen maar weinig om hem gaven zodra hij van het podium af was. Niemand sprak hem aan als de troubadour. Na wat rond geslenterd te hebben zocht hij een rustigere plek op, zette zijn luit aan de kant en ging op een muurtje zitten. Uit zijn binnenzak viste hij zijn tabak en enkele seconde later stak hij het pijpje in zijn mond en keek in het rond of hij ergens een kaars zag. 'Sorry, zou je me die lantaarn door kunnen geven.' Vragend keek Leith naar de jongeman die niet ver van hem vandaan zat.

Augustus was weer in zijn eigen wereld verzonken. Hij keek met een tevreden glimlach naar alle mensen en had zelf eigenlijk niet eens door waar zijn gedachten nu weer naar toe waren gedreven. Hij werd weer naar de realiteit getrokken toen er een man tegen hem begon te praten. In eerste instantie herkende hij hem niet en deed hij gewoon wat van hem gevraagd werd: hij overhandigde de lantaarn die naast hem stond aan de man. Pas toen hij was beter in het licht kwam, herkende hij hem als de troubadour die zojuist gespeeld had. 'De muziek die je speelde- het was erg goed.' zei hij uiteindelijk maar en glimlachte kort. Hij was sociaal gezien nooit erg sterk geweest, maar dat weerhield hem er niet van om de man te complimenteren: dat had hij tenslotte verdiend.

Leith nam met een glimlach de lantaarn aan en nam dat moment van overhandiging om de man aandachtig te bekijken. Met behulp van de kaars stak hij zijn tabak aan en pufte opgelucht de rook uit toen hij de eerste haal had genomen. Toen hij de lantaarn terug aan de kant zette, hoorde hij het compliment en glimlachte nogmaals naar de man naast hem. 'Bedankt, maar van persoon tot persoon: ik heb wel eens beter gespeeld.' Hij grinnikte en haalde zijn schouders op. 'Maar het maakt voor die dronken boel niet erg uit of ik optimaal en perfect speel, zolang ik het maar op gang houd.' Voor Leith was dit niet de beste situatie om zijn muziek in te laten horen. Het liefst had hij zo een paar mensen om zich heen en dan nog het allerbeste was als die paar mensen zich net zo konden verliezen in de muziek als hij zelf. Het was niet even voldoenend om zo te spelen en geen perfectie uit zijn vingers te kunnen halen. 'Hoe komt het dat je hier alleen zit?'

Augustus moest grijnzen. 'Waarschijnlijk heeft de helft niet eens door dat er andere muzikanten op het podium staan.' Augustus gokte erop dat drie kwart van de groep aan het einde van de avond niet meer in een rechte lijn kon lopen. 'Oh, ik observeer liever de mensen vanaf hier.' zei hij, terwijl hij zijn blik weer op de mensen liet vallen. 'Ik ben niet zo'n groepsdier.' En hij was ook niet echt een prater wat dat betreft. Toen hij het laatste slokje van zijn wijn op had, zette hij de mok aan de kant en bleef hij wat afwachtend zitten. 'Dus, ik hoorde dat je uit Quandaï komt? Wat brengt je hier naartoe?'

'Inderdaad,' lachte Leith hartelijk terwijl hij aandachtig de rook bestudeerde die hij uitblies. 'Je observeert?' Geïnteresseerd keek hij naar de man. Hij was niet erg subtiel in het op zijn beurt observeren van deze man en probeerde te bedenken waar hij vandaan kwam, wat hij deed en hoe hij hier kwam. Met een glimlach liet Leith zijn blik weg glijden. 'Ach waar komt iemand nou echt vandaan. Sommigen zeggen dat ik uit Quandaï kom, maar anderen zullen me nooit een Quandaïer noemen.' Hij leunde wat naar achteren en nam de donkere lucht in zich op. Het was een erg heldere nacht, met veel sterren, alleen de lichten van de stad lieten ze verdwijnen. 'Ik ben een troubadour, ik reis altijd rond. Op een gegeven moment kom je dan gewoon ergens terecht.' Hij kon zich niet voorstellen dat hij inspiratie zou hebben om muziek te blijven maken en te blijven vernieuwen als hij op één plek bleef. 'En jij? Hoe ben jij in Myr uitgekomen?'

'Ik observeer, in de hoop dat ik ooit mijn inspiratie ergens terug ga vinden.' grijnsde hij en keek hem aan. 'Ik schrijf, of nou ja- schreef.' verbeterde Augustus zichzelf en leunde met zijn handen op muur waar ze opzaten. 'Dus wie weet of ik hier één of andere geniale ingeving krijg.' Hij hoopte erop, maar schatte de kans niet erg groot in. 'Ik kom uit de hoofdstad, Evenfall.' zei hij en keek de man zijdelings aan. 'Ik ben hierheen gereisd met mijn familie.' Hij hield er niet van om het open en bloot neer te leggen dat hij van adel was en al helemaal niet dat hij de zoon van de koning was. Mensen keken direct met een andere blik naar je en dat was één van de dingen waar Augustus een hekel aan had. Alsof zijn status hem een ander persoon maakte. 'Bevalt de stad je een beetje? Ik kan me voorstellen dat het niet zoveel indruk meer maakt als je al zoveel van de wereld hebt gezien.' Zelf had hij Myr nooit echt een fascinerende stad gevonden. Het was lang vervallen geweest en ondanks dat het de laatste decennia bezig was met de heropbouw, vond Gus dat je nog steeds kon zien dat het een tijd lang er niet zo welvarend was geweest.

'Ah, een schrijver op zoek naar inspiratie,' vatte Leith samen. Hij luisterde aandachtig naar de woorden van de man en knikte licht met zijn hoofd iedere keer als hij nieuwe informatie kreeg. 'Met je familie?' Leith kon het niet laten een kleine grijns op zijn gezicht te zetten. Het leek hem niet dat je nou geniale ideeën ging krijgen als je comfortabel omringd werd door familie en vrienden. Sterker nog, aan de kleding van de man te zien, was hij tevens omgeven door een comfortabele hoeveelheid geld. 'Ik kan me overal wel vermaken. Het werkt voor mij niet om plaatsen te vergelijken met anderen. Ik neem het zoals het is en dat verbetert mijn ervaringen zeer.' Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Alles valt bovendien toch in het niets in vergelijking met Malderai.' De hoofdstad van Quandaï beschouwde hij nog altijd als de meest prachtige plaats die hij ooit mee gemaakt had.

'Zo zou je me inderdaad kunnen noemen.' zei Augustus met een kleine glimlach, die uiteindelijk langzaam wegzakte toen zijn blik weer op de massa viel. 'We komen hier ieder jaar.' vertelde hij. 'Je zou het een soort traditie kunnen noemen.' Hij loog in principe niet, al was het eerder een verplichting dan een traditie voor zijn familie. Augustus was allang blij dat hij een keer weg kon uit Evenfall. Dat hij dan naar dit soort gelegenheden moest gaan, accepteerde hij maar gewoon. 'Dat is een goede insteek.' Erg veel vergelijkingsmateriaal had hij zelf helaas niet, op Evenfall en Lorath na. In Tyrosh kwam hij niet vaak. Hij kon zich amper meer voor zich halen hoe het er precies uitzag. 'Malderai? Ik heb er veel over gelezen, maar ik ben er helaas nog nooit geweest.' In de bibliotheek in het Westen was er een boek met informatie over allerlei steden uit de wereld. Als kind had hij het altijd prachtig gevonden om naar de geschilderde illustraties te kijken en nog steeds pakte hij het er wel eens bij. Er zat ook een prachtige schildering van de hoofdstad van Quandaï in. 'Dus je reist hierna weer verder? Wat is de volgende bestemming?'

Leith glimlachte. Het klonk als een fijne traditie, maar het was niet iets voor hem. Hij was geen man van tradities, maar zocht juist naar nieuwe dingen. Het enige wat wellicht traditioneel aan hem was, was het feit dat hij nog altijd bad tot de Moeder zoals hij als jongetje geleerd had. 'Het is zeer zeker aan te raden. Malderai is een wereldstad, een pas echt tot leven gekomen plek. Mensen staan daar niet stil voor tijd, maar gaan de nacht door en ze komen van heinde en ver.' Hij glimlachte terwijl hij het restje van zijn tabak uit drukte. 'Een plek waar je duizenden liedjes en gedichten over kunt schrijven.' Er zat genoeg in zijn eigen repertoire dat over Malderai en haar mensen ging. 'Ik reis inderdaad verder, maar ik weet nog niet waarheen. Heb je suggesties?'

'Ik zal het op mijn lijstje zetten van plaatsen die ik snel eens moet bezoeken.' verzekerde hij de man. De lijst werd ieder jaar weer langer en helaas kon hij zelden een plek afstrepen. Hij had er wel eens over nagedacht om te gaan reizen, maar die gedachten had hij al snel weer verdrukt: de kans dat zijn vader toestemming zou geven was erg klein en hij wilde zichzelf het enthousiasme en uiteindelijk dus ook de teleurstelling besparen. 'Blijf je in Tarth? Dan is de hoofdstad zeker een bezoekje waard, Evenfall is erg indrukwekkend en er hangt altijd een goede sfeer. Tyrosh is ook erg populair, in het Noorden, al kom ik daar zelf niet zo vaak.'