Offerfeest - Plein #3

'Zet het maar bovenaan je lijstje,' glimlachte Leith bemoedigend. Hij droomde er van om zelf snel terug te gaan, maar de realiteit was iets ingewikkelder. Hij had op het moment geen geld om de oversteek terug naar Quandaï te maken en hoewel hij normaal zijn charmes wel in de strijd kon gooien, had hij wat vijanden gemaakt in de Quandaïse havens en dat was niet erg voordelig voor hem. 'Tyrosh ken ik maar al te goed.' Daar had Leith de taal van Tarth geleerd en vele vreemde gewoontes geleerd. Hij was er als jongen geweest toen zijn ouders nog leefden en een paar jaar in de hoofdstad van het Noorden besloten te wonen. Daar had hij de luit leren kennen. 'Wie weet begeef ik me maar eens naar het Westen. Hoe kun je een land beter leren kennen dan door de hoofdstad te bezoeken?' Hij grijnsde breed en sloeg zijn armen over elkaar. 'Wie weet, aangezien ik nu connecties met de adel in het Oosten heb, kan ik me een weg vinden in het koninklijk paleis.'

'Ik zal het bovenaan mijn lijstje zetten.' verzekerde hij de man met een klein glimlachje op zijn gezicht. 'Dat is waar. Al heeft iedere hoofdstad uit elke streek van Tarth zo zijn charmes.' Evenfall was een hele andere stad dan Myr of Lorath en ondanks dat Augustus er was opgegroeid en het altijd zijn thuis zou blijven, zag hij ook zeker de mindere punten van Evenfall in. 'Wellicht kunnen zij inderdaad iets voor je regelen.' Hij stond er niet op te wachten om bekend te maken dat hij de zoon van de koning was, dus hield hij wijselijk zijn mond. De troubadour zou het vanzelf wel een keer te horen krijgen, zijn identiteit was nou niet bepaald anoniem te noemen. 'De koninklijke familie kan vast wel wat muziek aan het hof waarderen.'

Leith vond het absoluut geen probleem om promotor van Malderai te zijn en hij hoorde graag dat mensen reisplannen maakten voor de stad. Iedereen zou er minstens een dag moeten spenderen en er gewoon moeten genieten. Sommige plaatsen konden niet je ding zijn, maar Leith was er van overtuigd dat Malderai een stad was waar iedereen wat voor zichzelf kon vinden. Hij glimlachte naar de man en moest vervolgens lachen. 'Ach, die adel, ze zijn niets gewend. Ze kennen geen echte kunst. Die wordt niet in paleizen gemaakt en komt er maar zelden terecht. De echte kunstenaars-' Leith sprong van het muurtje en hing zijn luit over zijn schouder. 'Die vind je tussen het grof vuil,' maakte hij zijn zin grinnikend af terwijl hij zijn mantel dicht knoopte. 'Daar ga ik me nu ook maar eens naar begeven. Een fijne avond nog.' Leith boog met en groots gebaar en gunde de man nog een glimlach voor hij tussen de menigte verdween. Hij zou een fles sterke drank, een kamer en een mooie bedpartner gaan zoeken, meer had hij vanavond niet nodig.