Offerfeest - het plein

-

Clementine kon na de hele middag op wacht te hebben gestaan, toch eindelijk naar het feest toe waar ze iedereen over had horen praten. Ze had zich omgekleed naar één van de twee jurken die ze in haar bezig had en baande zich door de drukte op het plein heen. In het kamp had ze allerlei verhalen gehoord over het heerlijke eten en de geweldige muziek die er zou zijn vanavond en dat had zeker haar nieuwsgierigheid geprikkeld. Het was een drukte van jewelste en ze was dan ook blij toen ze eindelijk een plekje had gevonden waar het niet volstond met mensen. Ze had geen idee waar alles precies was. Het was de eerste keer dat ze in het Oosten was en ze hoopte enkel dat ze niet hopeloos zou verdwalen en haar weg naar het kamp niet meer terug zou vinden.

Flynn was al vroeg de stad ingetrokken om flink te genieten van het feest, de muziek, de drank en het schoon dat rondliep op het plein. Zijn makkers was hij na een tijdje al verloren óf omdat ze een danspartner hadden gevonden óf omdat ze op zoek waren naar eten. De drank maakte je altijd hongerig. Flynn besloot zelf maar een rondje te doen op het plein. Misschien zag hij zijn broers of zussen ergens of misschien vond hij zelf ook een mogelijke danspartner. Het laatste leek hij eerder tegen het lijf te lopen dan zijn familie. Van een afstandje herkende hij één van de nieuwe rekruten al. Flynn was goed met gezichten én met namen, dus toen hij met twee mokken wijn richting de vrouw stapte begroette hij haar. 'Clementine, is het niet? Wijn?' Hij bood haar met een glimlach een mok aan.

Clementine keek verbaast op bij het horen van haar naam en fronste haar wenkbrauwen bij het zien van een onbekend gezicht. 'Moet ik je ergens van kennen?' vroeg ze verbaast terwijl ze keek naar de wijn die hij in zijn handen had. Met enige twijfel pakte ze de mok van hem over, maar dronk er nog niets uit. Misschien was het wel één of andere maniak die haar wilde vergiftigen. Wat ongemakkelijk bleef ze staan, terwijl ze probeerde om zijn gezicht aan iets te koppelen waar ze hem van kon kennen. De kans was groot dat hij in het leger zat en dat ze hem daarvan van moest herkennen, maar ze kon zijn gezicht niet meer voor de geest halen, in ieder geval niet voor zover ze wist.

Het was Flynn al vaak genoeg overkomen dat hij mensen herkende, maar die mensen hem niet. Soms was het ook echt zijn trucje om te doen alsof hij iemand kenden van een zeker iets, maar dat ze elkaar nog nooit hadden gezien. Dan had hij ze zo overtuigd. Als het niet zo was, en hij was gewoon echt niet blijven hangen bij de mensen, dan raakte dat zijn ego. Al snel zette Flynn zijn grijns weer op en knikte hij. 'Het leger. Jij bent een rekruut. Ik ben je korporaal. Hoewel niet van jouw sectie, dus ik neem het je nu nog niet kwalijk dat je me niet kent. De volgende keer echter-' Hij lachte zijn tanden bloot en nam een slok van de wijn. 'Ik ben Flynn, onthoud het maar.' Hij knipoogde naar haar en wees toen naar de massa mensen. 'En wat vind je er van? Heb je het al eens eerder meegemaakt de offerfeesten?'

Clementine glimlachte kort bij zijn woorden. 'Flynn? Oh, dus je bent Levi's broer?' Het gesprek dat ze vanmiddag met de andere jonge man had gehad, stond nog vers in haar hoofd en de naam Flynn deed dan ook een belletje rinkelen. 'Ik ben nog nooit in het Oosten geweest, dit is de eerste keer, dus ook de eerste keer dat ik dit meemaak.' zei ze, terwijl ze naar het plein gebaarde en ondertussen een slokje van de wijn nam. Ze wist niet precies wat voor een wijn het was, maar erg duur was hij waarschijnlijk niet geweest. 'Het is weer eens wat anders.' zei ze uiteindelijk en lachte kort. 'Het zijn veel mensen en het is druk, maar het is beter dan eenzaam achterblijven in het kamp, niet waar?'

Flynn keek verbaasd naar Clementine toen ze Levi noemde. Zijn broer was maar zelden in het kamp te vinden, dus het was nogal verrassend dat ze juist hem bij naam kende. 'Ja, inderdaad, Levi is mijn broer.' Hij dronk nog eens van de wijn en herinnerde zichzelf dat hij Levi er maar eens op aan moest spreken dat hij niet zomaar overal zijn naam moest gaan noemen. 'Klopt, hoewel eenzaam op een feest staan nou ook niet het ultieme is. Ben je met niemand mee gegaan?' vroeg hij, doelend op het feit dat ze alleen had gestaan toen hij haar had gevonden. 'Geen danspartner kunnen vinden die aan je eisen voldeed?' grapte hij met een lach. 'En voor je dit naar mij terugwerpt, ik was inderdaad ook alleen gelaten door mijn vrienden, maar deed tenminste de moeite nog om iemand te vinden.'

Clementine moest lachen om zijn woorden. 'Ja, ik ken niet bepaald veel mensen die met me mee konden gaan, dus ik ben er maar in mijn eentje op uit te gaan.' vertelde ze hem en keek hem kort aan. 'Ik heb de hele dag op wacht gestaan in het kamp.' vertelde ze en keek hem aan. 'Dus ik heb nog niet veel tijd gehad om een geschikte danspartner te vinden.' grinnikte ze en dronk het laatste beetje wijn uit de mok. 'Wie zegt dat ik er geen moeite voor deed? Misschien was ik wel heel geconcentreerd aan het observeren.' Clementine speelde wat met de lege mok in haar handen en keek hem af en toe aan. 'Dus, je bent op zoek naar een geschikte danspartner?'

'De hele dag?' Flynn grinnikte. Hij herkende het heel goed van zijn eigen eerste paar maanden in het kamp. Dan werd je juist op de meest vervelende momenten een hele dag op wacht gezet en maakte je meteen kennis met de hardheid van Marcus' idealen. Hij dronk ook zijn eigen mok leeg en lachte om haar woorden. 'Ben je zo iemand die graag de kat uit de boom kijkt?' Hij pakte de lege mok van haar over en liep naar het dichtstbijzijnde tafeltje om daar hun beide lege mokken te zetten en was zo terug. 'Nou, ja, ik ben er nog niet zeker van of ik een waardige danspartner heb gevonden, dus laat ik daar het antwoord maar van af hangen.' Grijnzend keek hij haar aan, maar om te laten zien dat hij maar een grap maakte, stak hij toch een hand naar haar uit.

Clementine knikte bij zijn woorden. 'De hele dag.' herhaalde ze met een zucht, maar moest uiteindelijk toch wel lachen. 'Je moet eerst weten wat voor vissen er in de vijver zwemmen voordat je een goede keus kan maken, niet waar?' Ze was inderdaad iemand die graag de kat uit de boom keek voordat ze een beslissing maakte. Zo had ze het ook gedaan bij het kamp. Ze had eerst gekeken hoe ze alles aanpakte, voordat ze werkelijk had besloten om zich bij hen aan te sluiten. 'Is het wel toegestaan dat een korporaal zoals jij, danst met een nieuweling zoals ik?' vroeg ze plagend, terwijl ze haar wenkbrauw optrok. Levi had gelijk gehad toen hij had gezegd dat ze Flynn snel genoeg zou leren kennen. Iedere avond een andere meid in bed en feestjes zoals deze leken ook wel zijn ding, maar Clementine zou het hem niet te gemakkelijk maken.

Flynn was geamuseerd door haar reacties. 'Ach, sommige mensen zijn kieskeurig,' grinnikte hij. Hij had zich nooit zo druk gemaakt om het soort vis dat hij zag zwemmen, hij zwom er altijd wel op af. 'Zelfs al zou het niet mogen, dan zou deze korporaal graag een uitzondering maken van deze keer.' Hij lachte en hield nog altijd zijn hand voor haar uitgestoken. 'Maar je kunt me natuurlijk ook altijd overslaan. Ik bedoel, er staat een hele rij andere partners achter me,' zei hij licht spottend terwijl hij naar de niet bestaande rij achter zich keek. Flynn wist dat als hij zijn slag nu niet sloeg er vast zo iemand anders op Clementine af stapte. Ze mocht er echt wel zijn en dat was vast niet alleen bij hem opgevallen. Vooral nu ze een nieuweling was, trok dat meestal veel aandacht, totdat het nieuwe wat verwaterde.

'In dat geval...' begon Clementine en keek hem even aan. Ze waren op een feest, niet in het kamp, dus wat ze hier zou doen waren haar zaken, toch? 'Neem ik het aanbod graag aan.' Ze pakte zijn uitgestoken hand beet en moest lachen om zijn woorden. 'Ja, de rij blijft maar doorgaan, ik zie ze al staan, smekend of ik hen niet als danspartner wil nemen, in plaats van Flynn de Korporaal.' zei ze in een overdreven dramatische stem en begon te lachen. 'Nou, laat die danspassen maar eens zien, ik wil natuurlijk wel weten of ik de goede keuze danspartner heb uitgekozen uit al die kandidaten.' Zelf was ze niet echt een danser, in ieder geval, zo had ze zichzelf nooit gezien. Ze was soepel in haar lichaam, maar dat gebruikte ze haast nooit als danskunst.

Flynn was blij te zien dat ze ook echt zijn aanbod aan nam en leidde haar meteen richting de dansende mensen. 'Ik leef echt wel op naar mijn woorden,' verzekerde Flynn haar met een knipoog. Toen ze pas echt midden in de massa stonden en de muziek goed te horen was pakte hij ook haar andere hand vast en begon te dansen. Hij was nooit de beste danser geweest, maar dacht altijd dat zijn enthousiasme het wel goed zou maken. Bovendien had hij de basispassen wel in zijn repertoire. 'Ik ga waarschijnlijk de zoveelste persoon zijn om dit je te vragen, maar bevalt het wel wat in het kamp?' Hij moest zijn stem aardig verheffen en dichter naar haar toekomen om zichzelf verstaanbaar te maken.

Clementine schudde lachend haar hoofd bij zijn woorden. Hij was wel erg zeker van zijn zaak. 'Het is wennen, de manier van leven, het constant reizen, maar ik heb zeker geen spijt van mijn besluit.' riep ze terug, om boven de herrie van het plein uit te komen. Het was vooral de mensenmassa die zoveel geluid maakte dat ze haast onverstaanbaar was. Het was dan ook niet de beste plek voor een gesprek, maar desalniettemin was Clementine nieuwsgierig en vroeg ze verder. 'Hoe ben jij in het kamp terecht gekomen?' Ze probeerde de danspassen van Flynn zo goed mogelijk te volgen, maar betrapte zichzelf erop dat ze bijna over haar eigen voeten struikelde. Gelukkig kon ze zichzelf nog net redden en hoopte ze dat Flynn haar misstap niet door had gehad.

Flynn had in eerste instantie wat moeite om te horen wat ze zei, maar hij begreep uiteindelijk dat het een positief antwoord was. Hij probeerde haar wat verder van de muziek te sturen om een gesprek makkelijker te maken, maar er was geen plek op het plein waar het niet rumoerig was. Toch was het aan de rand minder luid en kon hij haar vraag goed horen. 'Hoe? Oh, mijn vader heeft er gewerkt en we wonen in de buurt van het basiskamp, dus het was wel logisch dat ik er terecht kwam.' Toen Clementine hem wankelend bij probeerde te houden, zei hij niets, maar hield haar extra stevig vast zodat ze niet over haar voeten zou vallen. 'Waar kom je vandaan? Ben je een Noorderling?' vroeg Flynn nieuwsgierig.

'Dan zal hij vast wel trots zijn dat zijn zoon een plek als deze heeft in het leger!' riep ze boven de herrie uit en schudde haar hoofd bij zijn woorden. 'Ik kom uit Essos!' Ze was geboren in Essos, maar overal en nergens opgegroeid. Haar moeder overleed bij haar geboorte en haar vader was een schipper, dus nam hij haar altijd mee op al zijn reizen. Er waren maar weinig landen waarvan ze kon zeggen dat ze daar niet was geweest. Alle tijd die ze in Tarth had doorgebracht, was in het Noorden geweest: dat was de plek waar de schepen werden aangelegd. Haar accent had dan inderdaad ook wel iets weg van een Noorderling. 'Jij wel zo te horen!' lachte ze en begon door te krijgen hoe de danspassen precies werkte, waardoor ze enthousiaster begon te dansen.

Flynn glimlachte zwak. Zijn vader had nooit laten weten of hij wel of niet trots was dat zijn zoon korporaal was geworden. Hij dacht eerder dat zijn vader het ten eerste vanzelfsprekend vond dat één van zijn kinderen in het leger zat en dat ten tweede die echt wel een stuk hoger kon komen dan korporaal. Het was slechts iets tweederangs. 'Essos?' Verbaasd keek Flynn naar haar en vervolgens lachte hij. 'Inderdaad, door en door Noorderling. Hoewel mijn moeder uit het Zuiden komt.' Hij volgde haar even opgewekt in het tempo dat zich langzaam versnelde. Om zich heen zag hij plots wat bekende gezichten voorbij komen, maar hij zou ze later wel gedag zeggen. Mooi niet dat hij een mooi meisje zomaar zou laten schieten voor zijn familie en vrienden. 'Hoe komt iemand uit Essos erbij om een leger in Tarth te versterken en dan vooral dit leger?'

'Een nieuwe uitdaging.' zei ze enkel en glimlachte. 'Dat zijn verhalen voor een andere keer! Als we niet hoeven te schreeuwen om boven de menigte uit te komen.' Er waren een hoop dingen die er voor hadden gezorgd dat Clementine zich had aangesloten bij het leger hier in Tarth, maar dat waren geen dingen die ze zou bespreken op een plein waar honderden mensen stonden te dansen. Dat waren gesprekken voor andere tijden. 'Maar ik ben blij dat ik overtuigend genoeg klink om als een Noorderling over te komen!' lachte ze en zette nog wat passen. 'Dus je zit al lang bij het leger?' begon ze uiteindelijk, om het gesprek van zichzelf af te leiden.

Flynn bekeek Clementine nieuwsgierig toen ze zei dat ze hem wel een andere keer zou vertellen over haar redenen. Hij kende maar genoeg mensen die alles er meteen uit gooiden. Hij was zelf ook zo een soort persoon. Hij lachte en haalde zijn schouders op. Met accenten was hij nooit goed geweest. 'Een paar lentes, nog niet zo heel lang, maar ik kwam er al vaak genoeg omdat ik er trainingen kreeg.' Hoewel zijn vader en moeder hem als kind hadden leren zwaardvechten en boog schieten en wat nog meer, was hij later toch naar zijn oom Marcus gestapt om hem te vragen zijn verdere training te helpen. Zijn ouders, zo vond hij toen, waren al te lang uit het vak geweest. Hij wilde een leermeester die er echt nog mee bezig was. Marcus had niet altijd tijd voor hem gehad, maar vaak mocht Flynn met zijn zoons meedoen en anders werd hij wel door verwezen naar een andere goed trainer in het kamp. 'Heb jij nog iets hiervoor gedaan?'

'Ik heb genoeg in mijn leven gedaan. Niet zoiets al dit, tenminste- ik heb nog nooit in een leger of wat dan ook gezeten, maar het is niet de eerste keer dat ik een wapen vast heb.' Clementine hield haar verleden altijd voor zich, of ze verpakte het zo dat het leek alsof ze veel informatie over zichzelf gaf, terwijl ze eigenlijk niets belangrijks prijs gaf. 'Heb je nog meer broers of zussen? Naast Levi?' vroeg ze nieuwsgierig en leidde hen naar de zijlijn, zodat ze even rust kon nemen. 'Ik lust nog wel wat van die wijn? Jij?' Terwijl ze het vroeg, liep ze naar het kraampje waar de mokken wijn stonden en pakte er twee. Als hij niet wilde, dronk zij ze beide wel op.

Flynn kon er niet precies zij vinger op leggen, maar Clementine had een manier om hem te fascineren door maar erg weinig prijs te geven. 'En of! Ik heb nog een oudere broer en twee zussen. We zijn met nogal wat mensen als we allemaal thuis zijn.' Hij volgde haar gewillig het dansgebied uit en knikte. 'Daar zal ik geen nee tegen zeggen, kom maar op.' Flynn pakte één van de mokken van haar aan en hief het op om te proosten. 'Dat je maar een goede tijd mag hebben in het kamp.' Hij glimlachte en grinnikte vervolgens. 'En dat je bij het volgende feest van tevoren al een danspartner kunt vinden. Maar je kunt ook altijd gewoon mij vragen.' Grijnzend nam hij een slok en keek toen over de menigte uit. 'Dus ben je van plan hoog op te klimmen? Of ben je wel zo iemand die graag rond gecommandeerd wordt in plaats van zelf de commando's uit te delen?'

'Dat is inderdaad een hoop drukte.' lachte Clementine en hief ook haar glas op. 'Op een goede tijd in het kamp.' proostte ze. 'En maak je geen zorgen om mij en mijn danspartners, dat komt wel goed.' verzekerde Clementine hem nog, voordat ze een slok van de wijn dronk. 'Ik weet het nog niet, misschien ben ik het na een jaar wel zat en ga ik ergens anders heen.' Grootse plannen voor de toekomst had ze nog niet, ze was iemand die met de dag leefde en wel zou zien wat er zou komen. 'Jij wel zeker? Dat hogerop komen? Je lijkt me niet de persoon die ervan houdt om gecommandeerd te worden door anderen, of vergis ik me nu vreselijk?' Het zou haar niets verbazen als hij de grooste ambities had bij het leger.

Flynn haalde onverschillig zijn schouders op. 'Als ik ergens aan begin dan wil ik het ook wel goed doen, maar aan de andere kant komt het met de dag. Ik ga me niet al te veel zorgen maken om de toekomst.' Hij herinnerde zich nog wel dat zijn ouders lichtelijk verbaasd waren toen hij van de ene op de andere dag zich in had geschreven bij Marcus en zijn spullen al had gepakt om naar het kamp te trekken. Hij was inderdaad geïnteresseerd geweest in het vechten, maar had altijd gezegd dat het hele kamp leven hem maar niet beviel en toch zat hij daar nu al even. Hij dronk wat van zijn wijn en zag tot zijn frustratie dat zijn zuster en neef deze kant op kwamen. Hij hoopte dat Clementine het idiote gezwaai van Iwan maar niet zag en probeerde ter afleiding haar aandacht bij zich te houden. 'Ik snap natuurlijk dat je, aangezien je nieuw bent, niet meteen met één persoon, hoe geweldig die ook mag zijn, álle tijd wil doorbrengen. Hoewel ik het zelf geen probleem zou vinden. Maar als je wil weten wie er goede dansers zijn kan ik je wel wat personen aanwijzen of advies geven wie je beter kan vermijden,' vertelde hij grinnikend.

Clementine keek verbaast naar het paar dat een eindje verderop stond. De jonge man was enthousiast aan het zwaaien en het meisje stond er lachend naast. Bij de blik van Flynn, besloot ze om er niets over te zeggen, maar grinnikte wel lichtjes door het zicht. 'Als je me in kan adviseren wie ik in ieder geval niet moet hebben, kom ik al een heel eind.' verzekerde ze hem en dronk wat van haar wijn. Ze wilde het niet te laat maken voor vanavond, als ze ineens besloten dat ze morgen wederom op wacht moest staan, wilde ze er niet brak bij staan. 'Bedankt voor de dans,' begon ze en glimlachte kort naar hem. 'En we zullen elkaar vast nog wel tegen het lijf lopen in het kamp.' Na deze woorden, zocht ze weer haar eigen weg in de menigte op zoek naar een volgende partner.

'Oké, zorg dan vooral dat je met een grote boog loopt om de zonen van Marcus. Stelletje gekken zijn het,' grinnikte Flynn. 'Hakeem en Esra, dat zijn ze. Moet je maar niets mee te maken willen hebben.' Hij zette een grote grijns op en dronk zijn mok wijn leeg. De jongens zouden hem wel terug pakken als ze er achter kwamen dat hij dat gezegd had, maar Flynn wilde die prijs wel betalen. 'Geen dank,' zei hij met een glimlach terug en knikte toen naar haar. Het zou moeilijk zijn om elkaar niet te zien in het kamp. Lichtelijk teleurgesteld dat hij zijn eerste danspartner al verloren had keek hij haar kort na. Toen hij zich omdraaide om Iwan en Nadine te vinden zag hij dat zij ook al weer op weg waren en hij zwaaide nog kort naar zijn zusje die naar de dansvloer verdween. Vervolgens ging hij zelf maar op zoek naar één van zijn makkers.