Offerfeest - plein #2

-

Samen met zijn ouders en zuster was hij gearriveerd op het plein, waar de troubadour zou optreden. Het hele paleis sprak vol lof over de man en hij had het dus niet willen missen. Met zijn zuster aan zijn arm keek hij het plein over en vond hij een plek waar ze mee konden doen aan de dans. Tijdens de reizen die ze hadden gemaakt, hadden ze een hoop van hun ouders geleerd: lezen, schrijven, dansen, vechten, noem het maar op. Vooral de vechtlessen van zijn vader had Liam altijd erg geïnteresseerd en in elke stad waar ze kwamen, zocht hij wel een leermeester op die hem nieuwe dingen kon leren. Door de vele lessen van zijn moeder kon hij dus wel dansen, maar het enthousiasme dat hij had door te dansen met zijn zuster maakte het compleet. Na twee dansen excuseerde hij zijn zuster en begaf hij zich weer in de menigte, om op zoek te gaan naar Sibel en haar een dans aan te bieden. Plots zag hij haar aan de andere kant van de plein en kruiste hun blikken elkaar.

Sibel was eerder teruggekomen van het gesprek met haar vader dan ze verwacht had en het had er in geresulteerd dat Naya en zij elkaar hadden geholpen met klaar maken voor het feest. Ze droeg dan ook eens niet één van haar standaard bruin gekleurde jurken, maar een crème kleurige jurk met gouden details. Naya had haar haar zelfs opgestoken en een diadeem in de donkere plukken gestopt. Muriel was uiteindelijk te moe geweest om mee te komen en dus hadden ze haar bij hun moeder achter gelaten. Eenmaal op het feest kon Sibel er van genieten, maar was ze ernstig nerveus. Gelukkig kreeg ze niet de vele blikken van jan en alleman die Naya kreeg. Ze zag maar genoeg jongens naar haar zusje kijken, een prins, en wat nog meer. Toen haar zusje verdwenen was met haar twee vriendinnen bleef ze alleen achter en luisterde naar de muziek terwijl haar blik de menigte af ging. Ze schrok toen ze plots Liam zag, maar keek niet weg en wachtte af.

Liam nam enkele seconden om ademloos naar Sibel te kijken. Hij wist nog goed hoe hij elke ochtend verrast werd door een nieuwe jurk of een ander kapsel, als ze zich 's ochtends aan kleedde. Ondanks dat ze niet per se ijdel was, zag ze er altijd prachtig uit. Al snel begon hij het plein te doorkruisen en liep hij door de menigte heen. Het werd drukker en drukker, dus hield hij zijn ogen op zijn vriendin gefocust, tot hij voor haar stond. Zijn moeder had erop gestaan dat hij een net pak aan trok en zelfbewust gleed hij met zijn hand erover, terwijl hij zijn andere hand uitgestoken hield. 'Wil je met mij dansen?' Zijn ogen lichtten op door de herinnering en afwachtend keek hij haar aan. Hij had haar ontmoet, doordat hij haar ten dans had gevraagd. Het was op een feest geweest in het Westen en hij had niet geweten wie ze was en hetzelfde gold andersom. Hij had haar de dagen erna overal naar toe gevolgd, maar dat was alweer jaren geleden.

Sibel kon haar ogen moeilijk van Liam af wenden, maar staarde uiteindelijk naar de grond en voelde zich een meisje als ze er aan dacht dat ze al die aandacht aan haar uiterlijk had laten besteden. Ze wilde helemaal niet de aandacht trekken. Pas toen Liam bij haar stond, keek ze naar zijn hand en vervolgens naar zijn gezicht. Ze knikte, omdat ze de emotie in haar stem niet wilde bloot leggen. Voorzichtig pakte ze zijn hand vast om naar het dans gedeelte toe te lopen. Het was vervelend hoe het leek dat de tijd stil had gestaan, dat er absoluut geen twee jaar overheen was gegaan. Ze kon nu alles wat er gebeurd was heel goed negeren en verder gaan zoals ze geëindigd waren. Maar haar principes, haar gevoelens, het bleef knagen. 'En hoe gaat het met je familie? Is het fijn ze weer te zien?' vroeg ze om de stilte tussen hen maar te verbreken.

Liam pakte haar hand stevig vast en baande zich zo een weg door de menigte heen. Hij was een stuk groter dan de meeste mensen die er rond liepen en had dus goed zicht op de dansvloer. 'Je kent mijn ouders, al dat reizen en de frisse lucht houdt ze kerngezond,' glimlachte Liam, 'en het was erg fijn om ze weer te zien. Ik- ik had ze erg gemist.' De reis was niet enkel zwaar geweest door het missen van Sibel en zijn dochter, maar ook het gemis van zijn ouders, broer en zuster. Het ging vaak door zijn gedachten heen dat zijn ouders konden overlijden en dat hij nergens naartoe kon vanaf de boot. Het bericht zou hem waarschijnlijk niet eens bereiken. Hij was dus erg opgelucht toen hij zijn ouders levend en wel op de kade zag staan in het Noorden. Eenmaal op de dansvloer pakte hij haar vast en begon hij op de maat te dansen, terwijl hij haar met een glimlach aan keek. 'En hoe gaat het met jouw ouders? En hoe gaan de besprekingen?'

'Dat is fijn om te horen,' glimlachte Sibel oprecht. Ze had Liam's ouders altijd al aardige mensen gevonden en dat ze langs waren gekomen en de tijd hadden vrij gemaakt om haar te zien en met haar te praten toen Muriel was geboren had ze erg gewaardeerd. Natuurlijk was Renee haar vriendin en had ze het van haar zien aankomen, maar om de ouders van Liam ook zo betrokken mee te maken was fijn. 'Het gaat goed met ze. Het is alleen een drukke periode met de feesten, de zaken. Er zijn dus eigenlijk altijd wel besprekingen waar mijn vader heen moet. We zijn steeds minder met zijn allen,' verzuchtte ze. Haar moeder had het ook al eens gezegd dat ze zo graag gewoon weer eens iets met haar gezin wilde doen. Het was moeilijk in een drukke tijd zoals deze. Sibel liet zich leiden door Liam's dans passen en probeerde bij hem te blijven, maar hem niet al te stevig vast te pakken. De mentale afstand die ze wilde behouden had ze al snel naar een fysieke afstand vertaald.

Liam had haar ene hand vast en had zijn andere hand op haar middel gelegd. Hij had het erg goed door dat ze afstand wilde houden en hield haar dus ook op armlengte van hem vandaan. 'Met de koning aanwezig stikt het altijd van de besprekingen,' reageerde hij instemmend. 'Maar hij gaat over paar dagen ook weer weg. Dan zal de rust wel weder keren.' De adellijke families en het leger zouden dan weer allemaal naar hun windstreken vertrekken, naar huis toe. Liam zou zelf echter geen plaats kunnen aan wijzen dat hij thuis zou noemen. Het zat meer in de personen om hem heen. 'Waar is Muriel nu?' vroeg hij benieuwd, terwijl hij haar rond draaide en de andere dansende paren ontweek. 'Ze kijkt vast haar ogen uit tijdens de feesten en door alle drukte. Mijn ouders kunnen werkelijk waar niet stoppen met praten over haar. Ik geloof dat ze iedereen al veroverd heeft.' Hij grinnikte en kneep even zacht in Sibels hand.

Sibel knikte. Met Henry in de buurt was er altijd wel werk dat juist dan gedaan moest worden. 'Wie weet, maar het is niet erg om bezig te zijn.' De dagen gingen snel als er genoeg te doen was en ze hoopte dat ze dan steeds dichter kwam bij een besluit wat betreft Liam. Ze hoopte dat ze ineens op en dag wist wat ze moest doen. 'Muriel was uitgeput na de middag met Naya, dus we hebben haar toch maar op bed moeten leggen.' Ze glimlachte vervolgens en moest zacht lachen als ze aan de grote ogen van haar dochter dacht. 'Ze vindt het prachtig en al die aandacht van zoveel vreemde mensen vindt ze op de een of andere manier heerlijk.' Sibel keek Liam met een glimlach aan toen hij het over zijn ouders had en hoe Muriel harten wist te veroveren. Kort knikte ze en keek toen van Liam weg. 'En wat zijn je volgende reisplannen?' vroeg ze voorzichtig.

Liam slikte moeizaam bij haar vraag en zocht naar de juiste woorden om antwoord te geven. 'Ik- ik was eigenlijk van plan om hier te blijven. Om soldaten van jouw ouders te trainen, net zoals voor mijn reis.' En dus dichtbij haar en Muriel te blijven. Hij keek ook van Sibel weg en leidde haar weer verder de dansvloer over. Pas toen ze weer op een rustig stuk waren, sprak hij verder: 'Behalve als jij dat niet wilt. Ik wil mij niet aan je opdringen.' Ondanks dat zijn vader hem op zijn hart had gedrukt dat hij hier moest blijven, wist hij dat het averechts zou werken als Sibel helemaal niet wilde dat hij in het Oosten rond liep. 'Dan reis ik met mijn ouders mee naar hun volgende bestemming of ga ik zelf op reis.' Misschien kon hij wel zijn broer in het Westen op zoeken of de bergen in gaan in het Zuiden.

'Oh,-' Sibel was oprecht verrast dat te horen. In haar hoofd had ze gedacht dat Liam zijn volgende reis al gepland had staan, ook al zou die pas over een paar maanden zijn, hij had vast wel iets in het vooruitzicht. 'Nee, natuurlijk niet.' Haar ogen vonden die van hem weer en ze probeerde hem een geruststellende glimlach te geven. 'Mijn vader zal er vast erg blij mee zijn om weer een bekwaam iemand toe te kunnen voegen aan de groep die de soldaten traint.' Ze keek op toen de muziek versnelde en ze vele dansparen het er flink van zag nemen en enthousiast mee zag gaan in het tempo. Zelf stopte ze met dansen en keek naar Liam terwijl ze hem vast bleef houden. 'Als je hier langer blijft,' begon Sibel voorzichtig. 'Als je dat van plan bent, wellicht moeten Muriel en ik je eens laten zien wat er allemaal anders is in de stad.'

Toen de muziek opzweepte en alle paren enthousiast mee begonnen te dansen op het snellere ritme, liet hij zich stil zetten door Sibel aan de rand van de dansvloer en keek hij haar afwachtend aan. 'Naast alle technieken van Tarth heb ik nu ook geleerd om te vechten als een echte piraat,' vertelde hij met een klein glimlachje. Eén van zijn scheepsmaten was piraat geweest en had hem alle kneepjes geleerd, inclusief de smerige trucjes om je tegenstander van zijn wapen te beroven. Bij Sibels voorstel keek hij haar allereerst verbaasd aan, maar hij herstelde zich al snel en kneep met een glimlach in haar hand. 'Dat lijkt me erg leuk,' vertelde hij oprecht, terwijl hij haar van de dansvloer weg trok, zodat ze niet geraakt zouden worden door de dansende paren. 'Wil je wat te drinken?' riep hij boven de muziek uit.

'Als een piraat?' Sibel kon het niet laten een lach te laten klinken en ze schudde haar hoofd ongelovig. Liam was altijd wel uit op iets nieuws, of het nu gepast was of niet. Tenminste, Sibel vond het niet altijd zomaar kunnen, maar voor hem was er vast geen verschil. Toch kon ze nooit afkeurend zijn. Ze glimlachte toen ze het kneepje in haar hand voelde en voelde dat haar wangen rood kleurden. Het was niet alleen dat Sibel zich ongemakkelijk voelde in Liam's bijzijn nu hij terug was, ze voelde zich zelfs verlegen. Ze liet zich mee nemen van de dansers weg en knikte vervolgens. 'Graag,' zei ze al was het moeilijk om haar antwoord verstaanbaar te maken tot ze pas echt wat verder van de massa waren. Toen ze eenmaal de drukte uit waren liet ze Liam's hand gaan.

Toen ze eenmaal uit de drukte waren, voelde hij hoe ze zijn hand los liet en trok hij zijn eigen arm dus ook maar terug. 'Ik meen het serieus!' lachte hij ook. 'En ze hebben me niet alleen vechten geleerd. In deze drukte zou ik iedereen van zijn spullen kunnen beroven.' Natuurlijk zou hij niets met die opgedane vaardigheid doen, maar het was wel een leuk idee dat hij zijn broer zo nu en dan te pakken kon nemen. Bij het kraampje bestelde hij tweemaal wijn en gaf vervolgens één van de mokken aan Sibel. 'Hoe is die troubadour hier eigenlijk beland?' vroeg bij benieuwd, terwijl hij van zijn wijn sipte. 'Was hij hier toevallig of hebben jullie gevraagd of hij speciaal voor het feest wilde komen?' Hij wist dat Sibel en Naya erg betrokken waren met het feest en grote delen ook zelf organiseerden. Daarbij kwamen ze elk jaar wel weer met nieuwe ideeën.

Sibel rolde met haar ogen, maar met een lach. 'Liam, dat is niet iets om trots op te zijn!' Ze bekeek hem met een glimlach. Het verbaasde haar niet als hij zijn nieuw geleerde trucjes zou gebruiken op vrienden of zijn broer. Hij was wat dat betreft niets verandert. Ze pakte één van de mokken aan en liep naar een stenen muurtje zodat ze er op kon gaan zitten. De sandalen die ze droeg waren niet bestand tegen het lange staan en het dansen. 'Iemand had hem aangeraden. Eén van Naya's kamermeisjes. Ze had hem horen spelen in één van de taverne's en heeft hem toen gevraagd eens naar het kasteel te komen om te bespreken of hij zou willen optreden. Later bleek dat er nogal wat verhalen over hem de ronde doen in Tarth.' Ze draaide de wijn rond in haar mok en nam vervolgens een slok. 'Moeder stelde voor dat ik een duet met de man moest zingen,' lachte Sibel vervolgens. 'Maar dat podium ga ik niet op.'

Hij moest lachen om de toon van haar woorden en dronk de laatste slokken van zijn wijn. Zelf leunde hij tegen het muurtje aan en bekeek haar bestuderend. 'Waarom niet? Ik denk dat jullie stemmen goed bij elkaar passen,' zei hij oprecht, waarna hij moest lachen en naar de troubadour keek. 'Maar je hebt gelijk, misschien moet je het beter maar niet doen. Iedereen is namelijk de troubadour zo vergeten als jij eenmaal begint te zingen.' Hij duwde zacht met zijn schouder tegen haar been aan en bekeek met een ietwat sentimenteel gevoel zijn vriendin. Het voelde alsof ze weer in het begin van hun relatie zaten, alleen dan wel mét een kind, en een hoop geschiedenis achter hen. Na enkele seconden wendde hij zijn blik af en haalde hij diep adem. 'Ik ben je geen moment vergeten,' mompelde hij, terwijl hij zijn armen over elkaar heen sloeg. 'Jou niet en Muriel niet.'

Sibel keek in verlegenheid gebracht door zijn woorden maar stug naar haar wijn. 'Ach, het is deze man zijn vak, hij heeft er verstand van en iedereen praat lovend over hem.' Verder sprak ze niet over haar eigen zangkunsten. Ze was er altijd wat bescheiden over geweest. Haar moeder had altijd voor haar en Naya gezongen en dat had Sibel overgenomen. Muriel was sinds haar geboorte haar meest belangrijke en vrijwel enige publiek geworden. Vanuit haar ooghoeken probeerde ze Liam in zich op te nemen. 'Dat weet ik,' zei ze zacht. 'Maar je hebt die beslissing nou eenmaal gemaakt twee lentes geleden.' Zijn woorden waren moeilijk te verwerken. Het riep veel tegenstrijdige gevoelens bij Sibel op. 'En de tijd heeft niet stil gestaan terwijl je weg was.'

'Nee- nee, dat heeft het zeker niet,' verzuchtte hij, terwijl hij dacht aan hun dochter. Daarbij waren hij en Sibel ook allebei ouder en wijzer geworden in die twee jaar. Met een sprongetje kwam hij ook te zitten op het muurtje en zo bekeek hij de menigte en de troubadour. Hij zag zijn ouders dansen en ook zijn zuster rond lopen. Zijn broer kon hij niet zo snel vinden. Na enkele seconden draaide hij zich naar zijn vriendin toe en keek hij haar twijfelachtig aan. 'Sibel, wat- wat kan ik doen om dit alles makkelijker te maken? Om jou de ruimte te geven om te kijken wat je wil? Kijk, ik wil heel graag bij je in de buurt blijven, maar ik weet niet wat jij wil en- Ik weet gewoon niet wat ik kan en moet doen.' Hij was bang dat hij door zijn gretigheid alles zou verpesten. En daarnaast was hij ook weer bang dat hij door teveel afstand te nemen ook Sibel en Muriel zou verliezen. 'Ik wil dit, ons, niet verpesten. Niet nog een keer.'

Sibel bekeek Liam terwijl hij sprak en moeizaam slikte ze de prop in haar keel weg. 'Ik weet het niet, Liam. Er is maar weinig waar ik zeker van ben op het moment en-' Ze wreef over haar gezicht en zuchtte. Ze haatte het als ze iets niet wist, als ze niet wist hoe ze iets aan moest pakken of als er geen oplossing was waar ze op kon komen. 'En ik kan jou dus ook geen antwoorden of zekerheden geven.' Sibel zette haar wijn weg en liet haar handen besluiteloos in haar schoot liggen. 'Begrijp alsjeblieft dat mijn prioriteiten op het moment Muriel en mezelf zijn, daar geef ik nu meer om dan om jou of ons.' Zijdelings keek ze Liam aan, maar durfde hem niet recht aan te kijken. Het was moeilijk om te verwoorden hoe ze zich voelde. Ze was even stil en gleed toen van het muurtje af. 'Sorry, ik- ik kan dit niet nu.' De muziek, het gelach, het gepraat en geroep maakte het geen goede gelegenheid voor haar om hier over na te denken. 'Ik denk dat ik maar terug richting het kasteel ga.'

Liam zuchtte diep en wreef met zijn handen over zijn gezicht heen. 'Ik begrijp het,' zei hij uiteindelijk, waarna hij ook van het muurtje af sprong en haar aan keek. 'Bedankt voor de dans. En geef Muriel een knuffel van mij.' Hij legde kort zijn hand op haar arm en glimlachte voorzichtig. De troubadour was ondertussen gestopt met spelen en het gepraat van de menigte vormde nu de muziek. 'En ik- ik hoop dat die rondleiding door de stad nog door gaat. Ik ben de komende tijd toch hier, dus het heeft allemaal geen haast. Neem de tijd die je nodig hebt.' Hij trok zijn hand terug, glimlachte nogmaals en liep vervolgens weer de menigte in.

Celine stond met haar armen over elkaar met haar rug naar de menigte toegekeerd. Ze was die dag samen met haar vader en de rest van hun gezelschap aangekomen in de hoofdstad van het Oosten. Het was een lange reis vanuit het Noorden en helaas had ze haar vader niet mee kunnen krijgen naar het feest. Het had haar zelf doen twijfelen of ze wel of niet moest gaan, maar ze was erg overtuigd dat het belangrijk was dat ze zich liet zien aan het volk en dat ze zich ook liet verbazen door hun wereld. Misschien vond ze veel van de taferelen onder haar standaard en ongepast, het was iets waar het volk massaal aan deel nam. Toch ging ze niet zo ver dat ze mee deed aan het dolle gedans en zich door drank liet meevoeren. Ze nipte aan haar wijn en luisterde naar de muziek, die overigens niet erg goed meer klonk, en liep langs de rand van de festiviteiten. Wellicht kon ze ergens een praatje maken en anders nam ze haar wachters snel mee terug naar het kasteel.

Heida stond wat afgezonderd van het gebeuren en bekeek alles met een beoordelende blik. Ze hield niet van volksfeesten en schaamde zich dus ook voor de andere edelen, die ongegeneerd mee deden aan de festiviteiten. De koning vroeg gewoon om gedood te worden door hier te verschijnen: het zou niet eens onverdiend zijn. Of misschien zou hij het pas leren als zijn vrouw of zoons- Met een zucht dronk ze van haar wijn en zag plotseling een bekend figuur op haar af lopen. 'Ik dacht al dat ik verrotte vis rook,' spatte ze naar de vrouw uit het Noorden toe, terwijl ze haar neus in afschuw op trok. Ze had Celine nooit gemogen. Ze ging nog liever met een soldaat om dan langer dan een minuut in haar bijzijn te staan.

Celine kon zich goed langs de menigte begeven en als nog het merendeel van het plein zien. Zoals gewoonlijk stak ze met kop en schouders boven het grote deel van de mensen uit. Toen ze plots iemand tegen haar hoorde praten en ze de stem herkende, keek ze dan ook letterlijk op Heida neer. Met veel moeite zette ze een glimlach op. Heida was wel de laatste persoon die ze nu tegen het lijf had willen lopen, maar ze waren beiden van adel dus Celine kon haar niet zomaar negeren. 'Ach, het spijt me, ik zag je over het hoofd. Ik neem aan dat jouw familie ook vandaag is aangekomen? Hopelijk heb je een goede reis gehad?' Ze had haar handen voor zich samen gevouwen en in plaats van de vrouw aan te kijken keek ze over de mensen heen. 'Hoe staat het er voor in het Zuiden?' vroeg ze op erg beleefde toon.

Heida rolde met haar ogen na de formele woorden van Celine en zette haar handen in haar zij. 'Beter dan in het Noorden,' siste ze, terwijl ze de vrouw van top tot teen bekeek. Als ze aan iemand een hekel was, dan was het wel Celine. Heida wilde de eerste landvrouwe zijn. En nu zat het eraan te komen dat Celine die eer zou pakken. Daarbij had ze ook een frustrerend karakter. 'We zijn hier al enkele dagen. Gelukkig was jij er toen nog niet.' Ze dronk van haar wijn en wendde zich vervolgens totaal van de vrouwe af. Met het Zuiden ging het beter dan ooit: het leger was nog steeds ijzersterk en de banden met de andere regio's waren goed. Daarnaast had haar vader een goede band met de koning en waren ze daar dus altijd welkom.

Celine werd altijd akelig in het bijzijn van Heida Rabbion. Ze had nog nooit een vriendelijk woord uit haar mond horen komen. 'Het Noorden staat er prima voor, dus dan zal het Zuiden het wel erg goed hebben op het moment,' gaf ze als weerwoord. Het was dat Henry nog altijd flink het Noorden controleerde en in de hand hield door strenge regulatie, anders had het allang Tarth voorbij kunnen streven. Toch was er weinig te klagen in het Noorden. De handel met andere landen was optimaal en haar vader had veel rijkdom vergaard voor zijn regio. 'Hoe gaat het met Darren en Peter en jullie ouders? Ik hoop dat de heer Rabbion het goed maakt?' vroeg ze nog altijd op haar overdreven beleefde toon. Ze zou niet in hetzelfde gedrag als Heida vallen en ronduit kleinerende dingen zeggen.