Offerfeest - plein #2

'Met mijn familie gaat het prima,' verzuchtte ze, terwijl ze haar ogen ten hemel sloeg. Darren zou vanavond vast kotsend in de badkamer liggen, Peter was vast al weer teruggekeerd en haar vader bezocht het feest waarschijnlijk niet eens. Ze kon zich op zulke feesten erg schamen voor haar familie. Haar moeder had ze net nog wel zien rond lopen en gelukkig zou zij dus naast Heida de familie eer hoog houden. 'En hoe gaat het met je vader? Ik hoop voor je dat hij het nog even vol houdt, anders wordt het wel erg eenzaam in het geïsoleerde Noorden. Heb je nog steeds de koning nog niet om je vinger kunnen wikkelen?' vroeg Heida betuttelend, terwijl ze de laatste slok van haar wijn nam. Het voelde goed dat Celine zo'n... aparte positie had in het adellijke spel. Niemand wist wat ze met haar aan moesten en dat was maar goed ook.

'Het doet me goed dat te horen,' zei Celine met haar geveinsde glimlach. Ze wierp een waarschuwende blik op Heida toen haar vader genoemd werd. Celine kon het prima hebben als zij vernederd werd, maar woorden die haar vader veroordeelden nam ze niet graag voor lief. 'Vader denkt er meer en meer over na om het rustig aan te doen, om taken over te dragen. Het zal vast niet lang duren tot hij zijn opvolger zijn positie over laat nemen.' Met een kleine, triomfantelijk glimlach keek ze weer van de vrouw naast haar weg. Celine zou landvrouwe worden en hoewel ze het moment waarop het haar vader allemaal te veel werd vreesde, keek ze ook erg uit naar dat moment omdat zijzelf de macht over mocht nemen. Of de koning het Noorden nu goedgezind was of niet, Celine zou er voor zorgen dat niemand meer om haar regio heen kon. 'Ik hoorde dat Peter in plaats van je vader laatst de besprekingen bij heeft gezeten,' merkte ze op. 'Hij zal ook wel nadenken over het overhandigen van het landheerschap aan zijn oudste zoon.'

Heida voelde hoe haar blik donkerder werd na de woorden van Celine, maar al snel had ze haar nonchalante glimlach weer opgezet. Ze wilde niet dat Celine zou weten dat ze het bloed onder Heida's nagels vandaan kon trekken. 'Vader zal nog wel beseffen dat hij er niet goed aan doet om Peter landheer te maken. Met zijn buien is hij onbetrouwbaar als leider van het Zuiden. Hij zou nog in zijn woede heel Tarth de oorlog verklaren.' Terwijl ze sprak, zette ze enkele stappen naar Celine toe en glimlachte liefjes. 'En als ik eenmaal landvrouwe ben geworden, dan is iedereen jou alweer vergeten. Dan ben je weer simpelweg de dochter van de vrouw die niet langer dan enkele lentes op de troon wist te blijven zitten. Ik hoop voor je dat het niet in de familie zit.' Ze liet een lach horen en keek de vrouw afwachtend aan.

'Denk je echt dat je vader dat gaat beseffen?' Celine draaide één van de ringen om haar vingers rond en glimlachte vervolgens naar Heida. 'Mijn moeder heeft nooit op de troon gezeten. Ze is er altijd van weg gehouden en toen is haar overkomen wat vele vrouwen in Tarth overkomt: ze stierf in het kraambed. Nog voor ze enige macht kon hebben.' Voor haar was het erg simpel: Celine zou nooit zwanger raken. Ze zou nooit het risico vergroten dat haar hetzelfde zou overkomen als haar moeder en dat ze een dochter en een echtgenoot alleen achter zou laten. Haar vader had altijd slechts lovende woorden over haar moeder gesproken en ze geloofde ze graag, maar door haar nooit gekend te hebben kon ze niet dezelfde bewondering als haar vader voelen. Haar moeder was eerder een mythe, dan iets reëel. Bovendien sprak de geschiedenis heel anders over de vrouw die koningin probeerde te worden. Het hielp niet echt als mensen opmerkten hoeveel ze wel niet op haar prachtige, maar naïeve moeder leek.

'Ik weet zeker dat hij dat vroeg of laat zal beseffen,' zei Heida overtuigd, 'en anders láát ik het hem beseffen.' Heida rolde met haar ogen tijdens het pleidooi van Celine over haar moeder en keek om haar heen. Al snel zag ze een hoop mensen kijken en wijzen naar het paleis, dus gleed al snel haar blik daar ook naartoe. Het was niet moeilijk te missen hoe er in één van de torens brand was uitgebroken en de mensen op het plein onzeker heen en weer liepen. Niemand wist precies wat ze moesten doen. 'Gelukkig zijn de gastvertrekken aan de andere kant,' verzuchtte Heida, onaangedaan door het spektakel. Er was vast een kaars omgevallen. En daarbij waren het toch niet haar soldaten of bedienden die in gevaar waren door het vuur. 'Dat is voor mij het teken om weer weg te gaan. Hopelijk duurt het weer een hoop lentes tot ik je opnieuw zie.' Ze hief haar wijnglas op en gaf Celine nog een laatste minachtende blik.

Celine probeerde haar ongenoegen niet te laten blijken en glimlachte naar Heida. Ze voelde zich nooit op haar gemak als ze met de vrouw praatte en niet alleen door de aanvallende blikken en woorden van Heida, maar ook omdat ze haar eigen houding in haar bijzijn maar niets vond. Heida kreeg het voor elkaar dat ze erg geconfronteerd werd met haar eigen kille gedrag. 'Wie weet, geen van ons beiden kan de toekomst voorspellen.' Toen ook zij de onrust opmerkte richtte ze zich ook op het kasteel en hield geschokt een hand voor haar mond. Het was geen kleine brand. Het was slechts enkele tellen voor één van haar wachters op haar af was gestapt en kort keek ze naar Heida voor ze zonder nog iets te zeggen met haar lijfwacht mee snelde. Haar vader was in het kasteel gebleven en hoewel hij vast en zeker niet in dat deel was geweest, voelde ze toch dat ze snel terug moest.