Offerfeest - het plein #4

x

Het was dat hij vroeger klaar was met zijn taken en dat Henry zelf ook naar het feest zou gaan, anders had Ren zijn gezicht waarschijnlijk niet vertoond. Toch stond hij nu aan de rand van het plein, kijkend over de gigantische mensenmassa. Soms kon het hem nog steeds verbazen over de hoeveelheid mensen die op dit soort gelegenheden afkwamen. Tussen alle mensen probeerde hij zijn dochter te vinden. Vanmiddag had hij het zo druk gehad, dat hij amper tijd voor haar had gehad, dus wilde hij dat goed maken door vanavond wat extra tijd met haar te spenderen - als ze dat wilde natuurlijk. Het was per toeval dat hij haar zag staan bij één van de kraampjes en haastig wurmde hij zich door de menigte heen, voordat ze weer tussen alle mensen zou verdwijnen. 'Maak daar maar twee van.' zei hij tegen de man achter het kraampje en betaalde hem voor de drankjes. Met een glimlach keek hij naar Erin. Nog steeds verbaasde het hem soms dat hij een dochter had. In het begin was het nog onwerkelijker geweest en op één of andere manier was het Eileen en hem toch gelukt om Erin min of meer samen op te voeden. Ze was vaker bij haar moeder, maar had haar wel zien opgroeien en daar was hij dankbaar voor. 'Heb je het een beetje naar je zin? Ik dacht, ik kan toch niet achterblijven. De herrie was op het balkon van het paleis zelfs te horen.'

Erin had zowel met Hakeem als met Esra gedanst, maar was ze op een gegeven moment uit het oog verloren. Ze besloot het moment maar even te nemen om op adem te komen en te genieten van het aanblik van zoveel mensen die plezier hadden. Ze had zich tussen de mensen uit gewurmd om maar eens een mok wijn te halen en juist toen ze bestelde hoorde ze achter haar een bekende stem. 'Pap!' Blij verrast keek Erin naar haar vader. Ze had niet verwacht dat hij vanavond zou komen. Hij leek zo druk geweest die middag dat ze eigenlijk had gedacht dat ze hem de aankomende paar dagen zelfs niet zou zien. 'Ja, het is een heerlijk feest! Je hebt net de troubadour gemist, maar hij was echt geweldig en Esra en Hakeem zijn er dus ik heb met ze gedanst. En de broers zijn er! Heb jij Henry zo ver gekregen om ze te laten gaan?' Ze wilde nog veel meer zeggen, maar hield zichzelf plots verlegen stil en keek haar vader glimlachend aan. In zijn aanwezigheid was ze altijd een stuk meer bewust van haar houding en haar enthousiasme. 'Ik ben heel blij dat je er bent.'

Ren glimlachte toen hij hoorde dat zijn dochter het zo naar haar zin had. Wat dat betreft leek ze erg op haar moeder: ze kon genieten van de kleine dingen en dat was nog steeds iets wat Ren erg kon waarderen. 'Ik denk dat Willa daar meer zeggenschap in heeft gehad als ik.' lachte hij en nam wat van de wijn. Natuurlijk had Ren geprobeerd om Henry over te halen, maar hij wist hoe koppig en star hij tegenwoordig was, dus vaak gaf hij het na enkele keren op. Er was niet veel dat Henry kon overtuigen als hij eenmaal iets in zijn hoofd had. 'Ik ben ook blij dat ik er ben.' zei hij gemeend en nam haar mee naar de rand van het feest, zodat ze niet zo hard hoefde te praten om elkaar te verstaan. 'Sorry dat ik vanmiddag zo weinig tijd had. Je hebt me vast veel te vertellen.' Hij wilde maar al te graag horen over de avonturen van zijn dochter, ook al leek het af en toe niet zo. Hij was altijd erg druk met van alles en nog wat en sommige zaken gingen nou eenmaal voor de ander - zelfs als hij dat zelf niet wilde.

Erin grinnikte met haar vader's gelach mee. Willa had Henry aardig in de hand dacht ze altijd maar, maar haar vader was ook goede vrienden met de koning en ze wist dat die vriendschap erg waardevol was. Met de twee mokken wijn in haar handen volgde ze haar vader tot ze een minder druk plekje hadden gevonden. Daar gaf ze hem zijn wijn en glimlachte. 'Maak je geen zorgen.' Erin herinnerde zich dat ze als meisje erg teleurgesteld was om te horen te krijgen dat haar vader het soms te druk had om haar en haar moeder te zien, maar ze had er mee leren leven. Haar vader had belangrijk werk, dat kon voor haar niet aan de kant gezet worden. 'Je krijgt de groetjes van mama. Het was te druk in de taverne dus ik ben alleen gekomen.' Erin glimlachte triomfantelijk. Ondanks dat het haar nerveus had gemaakt, was ze nu erg trots op zichzelf dat ze de reis heelhuids had afgelegd. 'Het begint er nu echt op te lijken, we hebben elke dag klanten en er zijn ook al een aantal vaste mensen. En ome Wren geeft me kooklessen en we gaan nieuwe gerechten op de kaart zetten zonder vis,' ratelde ze opgewekt.

'Heb je je moeder al bericht dat je heelhuids aan bent gekomen?' vroeg hij met een grijns. Hij kende Eileen goed genoeg om te weten dat ze zich ontzettend nerveus aan het maken was, tot ze te horen zou krijgen dat haar dochter veilig was aangekomen in het Zuiden. 'Jullie hebben het goed voor elkaar zo te horen. Als ik de tijd vind kom ik zeker een keer langs om je kookkunsten te proeven.' beloofde hij en liet zijn wijn in het glas ronddraaien. Hij zou het zo snel mogelijk met Henry overleggen, maar Ren wist ook dat er een drukke periode aan zat te komen. De delegatie uit Quandaï zou binnenkort komen en hij kon het niet maken tegenover Henry om te zeggen dat hij voor enkele weken vertrok uit het Westen. Aan de andere kant wilde hij graag een keer naar het Noorden toe om zijn dochter en Eileen te zien. Hij was trots dat ze het voor elkaar hadden gekregen een taverne op te richten. 'Ik ben meer dan benieuwd.' zei hij met een brede glimlach. 'Wat dacht je ervan als we morgen een uit lunchen gaan?' Hij had zich voor haar aankomst voorgenomen om meer tijd met Erin door te brengen en aan die afspraak zou hij zichzelf ook houden.

Erin beet op haar lip en moest toen lachen. 'Ik ben het vergeten, maar ik ga het morgenochtend meteen doen!' Waarschijnlijk zou ze deze woorden morgenochtend allang vergeten zijn, hoe goed ze het ook probeerde te onthouden. Sommige dingen ontglipten haar gewoon. 'Dat zou geweldig zijn, pap, echt. Mam en ik willen je heel graag alles laten zien.' Met een glimlach keek ze naar haar wijn. 'Hakeem komt ook binnenkort.' Ze keek er erg naar uit om haar nieuwe leven te delen met de mensen om wie ze het meest gaf. 'Daar zal ik geen 'nee' tegen zeggen, maar alleen als je tijd hebt, hoor! Ik vermaak me anders wel.' Ze wilde haar vader niet geforceerd tijd met haar door laten brengen. 'Hoe gaat het eigenlijk met jou? Ik weet dat je het druk hebt, maar voel je je wel goed? Heb je nog last van slapeloze nachten?' Erin had de gewoontes van Naevia en haar moeder om altijd op iemands gezondheid te letten erg overgenomen.

'Hakeem gaat mee naar het Noorden? Wat gezellig!' Hij kende de jongens van Marcus niet erg goed, maar Erin had altijd verhalen over hen te vertellen. In haar jeugd had ze veel tijd doorgebracht met die jongens en hij wist dat het twee waardevolle vrienden waren voor haar. 'Hij zal z'n ogen vast uitkijken en je moeder zal het ook vast leuk vinden om hem weer te zien.' Hij en Eileen hadden nog altijd briefcontact met elkaar en toen Erin jonger was geweest, was Eileen geregeld met haar naar het Westen gekomen, of Ren kwam - als hij daar de mogelijkheid voor had - naar het kamp toe. 'Ik zal je moeder morgen wel schrijven dat je er bent.' lachte hij naar zijn dochter en gaf haar een duwtje met zijn schouder. 'Voordat ze dadelijk als nog hier naartoe komt om te kijken of je er wel bent.' grapte Ren. 'Ik heb morgenmiddag zeker tijd! Henry moet maar een keertje wachten.' Daarbij begreep Henry het ook wel dat hij tijd wilde doorbrengen met zijn dochter. 'Soms ben je precies je moeder.' verzuchtte hij lachend. 'Een adviseur heeft altijd slapeloze nachten.' zei hij uiteindelijk en glimlachte kort. Hij was nooit helemaal de oude geworden na de slag om Evenfall.

Erin knikte en glimlachte bij het idee. Ze keek er erg naar uit om weer veel tijd met hem te spenderen. Ze moest lachen om zijn voorstel en haalde zelfbewust een hand door haar krullen. Ze zou haar moeder niet zo ongerust mogen maken, maar tegelijkertijd mocht ze nu ook wel eens toegeven dat Erin heel goed voor zichzelf kon zorgen en dat ze oud genoeg was. 'Ze kijkt er echt naar uit om je weer te zien, pap. Jullie worden beiden oud en-' Erin wilde er een grapje van maken, maar het lukte haar niet toen ze aan Naevia dacht. Het kon zo snel gaan. Ze fronste bij het halve antwoord. 'Het gaat je niet helpen als je je eigen gezondheid niet serieus neemt. En je kunt geen adviseur blijven als je niet slaapt.' Kritisch bekeek Erin haar vader en dronk nog eens van de wijn, maar verder zei ze niets. Ze hield zichzelf maar voor dat ze in de tijd dat ze hier was, haar vader maar goed in de gaten zou houden om te kijken of er echt niets was. 'Waar wil je heen? Ik kan wel wat rondvragen, of jij moet natuurlijk iets weten!'

'Hé, zo oud is je vader nog niet.' lachte hij en schudde zijn hoofd. 'Ik weet het, ik kijk er ook naar uit om weer eens naar het Noorden te gaan.' Dat was tenslotte waar hij Eileen had ontmoet en het was een plek die hij nog steeds koesterde. Erg vaak kwam hij er niet, gezien de banden tussen het Westen en het Noorden niet erg gunstig waren op dit moment. 'Lieve Erin, ik weet dat je je zorgen maakt om me, maar je oude man redt zich echt wel. Vertrouw me daar nou maar op.' Het laatste wat hij wilde was dat zijn dochter zich zorgen zou gaan maken om hem. Hij had het altijd gered en dat zou hij blijven doen. 'Dat laat ik aan jou over, gezien jij nu de taverne-expert bent weet je vast en zeker waar je op moet letten!' Hij herinnerde zich de tijd dat ze klein was nog goed. Hij had haar vaak meegenomen naar het Zuiden als hij Constance en Anthony bezocht of hij nam haar mee naar het meer om haar te leren zwemmen. De tijd was veel te snel gegaan en soms zou hij willen dat ze nog klein was, dat hij alles nog een keer over kon doen.

'Sorry, vader, maar echt, je bent niet meer de jongste.' Grijnzend keek Erin naar haar vader, maar ze voelde de grijns even snel verdwijnen. Na Naevia's overlijden was ze erg voorzichtig met de mensen om wie ze gaf. Het had nogal een indruk op haar gemaakt om iemand zo plots te verliezen, ook omdat het nog maar eens benadrukte dat haar eigen ouders er niet ver weg van waren. Haar moeder was dan nog een stuk jonger dan haar papa en bovendien zat ze bovenop haar moeders lip het grootste deel van het jaar. Ze wilde niet ineens verrast worden met het feit dat haar vader's gezondheid er slecht voor stond. 'Oké, daar ga ik werk van maken. Ik zorg dat we de beste plek gaan vinden, waar ze de heerlijkste citroencakejes maken.' Van hem had ze de voorliefde voor die cakejes overgenomen en ze at ze eigenlijk ook alleen als ze met hem samen was.

'Je hebt me wel gekwetst hoor, Erin met deze woorden. Ik ben nog zo fit als een hoentje!' merkte Ren quasi-beledigd op en begon vervolgens te lachen. 'Daar houdt ik je aan. De beste citroencakejes van heel Myr.' Hij zou zelf ook nog wel even informeren bij Silas morgenochtend. Hij, Henry, Silas en nog wat anderen hadden morgen een bespreking over allerlei zaken. Daarna zou hij met Erin gaan lunchen en in de middag moest hij nog wat papierwerk afhandelen wat hij eigenlijk gisteren al verstuurd had moeten hebben. Er waren echter allerlei andere dingen tussengekomen en hij vond dat hij vanavond ook wel eens wat leuks mocht doen. 'Dus vertel me nog eens wat meer over de taverne.' begon hij en keek naar met een glimlach aan. 'Wren is je aan het leren koken? En hoe bevalt het je moeder om weer in een taverne te staan, in plaats van in het kamp? Het is wel weer een hele verandering na al die jaren.'

Erin zou haar best moeten gaan doen om de beste cakejes in Myr te vinden, maar ze nam de uitdaging graag aan. Ze ook al een tijdje in gedachten om zelf niet eens wat recepten uit te gaan proberen. Het zou natuurlijk erg speciaal zijn als de taverne met eigen gebak kwam en ze zou het heerlijk vinden om citroencakejes voor iedereen te maken. Als ze terug was zou ze het aan Wren voorstellen. 'Ja! Hij neemt me mee naar de haven om de visvangst te bekijken en naar de markt zodat we samen de producten uit kunnen kiezen en ik heb wekenlang vissen schoon lopen maken tot ik ze eindelijk ook mocht bereiden.' Haar oom was ontzettend serieus in de keuken, iets waar ze aan had moeten wennen, maar wat ze ook waardeerde. Zo leerde ze veel sneller. 'Ze is als een vis in het water. Echt, hoe ze tussen die tafeltjes doorloopt met wel twintig borden. Ik ben al blij als ik er twee tegelijk zonder te morsen bij de juiste klanten kan brengen,' lachte Erin. 'Mama heeft Tyrosh echt heel erg gemist. Ik zie het gewoon en ze laat me zoveel plekken zien van haar jeugd en waar jullie elkaar leerden kennen.'

Ren moest glimlachen bij het idee dat Eileen Erin alle plekken in Tyrosh liet zien. Hij kon zich nog herinneren hoe hij Eileen ontmoet had in de taverne en zich voor had gedaan als een kledingmaker. Eileen was er al snel achter gekomen dat dát niet waar was en vanaf dat moment was alles begonnen. Als Ren niets had gezegd in de taverne, was Erin er misschien wel helemaal niet geweest. 'Ik kan me voorstellen dat ze het erg naar haar zin heeft.' Het hielp waarschijnlijk ook erg dat Wren er was en haar steunde. 'Wat dacht je ervan om ons eens aan een dans te wagen, of wil je niet dansen met die oude vader van je?' grapte hij en stond op om alvast wat te strekken. Hij kon zeggen wat hij wilde over zijn leeftijd, maar toch begon hij het te voelen in zijn gewrichten: hij was de jongste inderdaad niet meer.

Erin glimlachte en knikte. Het was erg fijn om te zien dat haar moeder, ondanks de gebeurtenissen van de afgelopen tijd, er nog altijd zin in had en hard werkte voor iets waar ze van genoot. Lachend keek ze naar haar vader en hoe hij zijn lichaam uit rekte. Plagend ging ze achter hem staan en kneed even kort in zijn schouders. 'Als deze oude man het aan kan, dan wil ik heel graag dansen!' Dat was nog zoiets dat ze van haar mama had overgenomen: haar voorliefde voor dansen. Als klein meisje had ze al enthousiast meegedaan tijdens alle feesten en later was ze dat verleerd. Ze trok haar vader aan een hand mee naar het midden van het plein waar ze tot haar verbazing ook de koning en koningin zag dansen, natuurlijk omringd door wachters. Erin pakte nu ook haar vader's andere hand vast en begon op de muziek mee te bewegen. 'Pap,' begon ze. 'Wanneer ga je er eens over na denken m het rustiger aan te doen?'

Ren moest lachen om de woorden van zijn dochter. 'Ik denk dat ik één dans wel vol ga houden.' gniffelde hij en liet zich meenemen naar het midden van het plein, waar ook de andere mensen stonden te dansen. Uit zijn ooghoeken zag hij Willa en Henry samen dansen en kort begroette hij hen, maar richtte daarna zijn aandacht weer op zijn dochter. 'Lieve Erin, hoe vaak moet ik het nog zeggen. Het gaat prima met me, maak je geen zorgen.' Het klopte dat hij soms inderdaad teveel hooi op zijn vork nam, maar dat was juist hetgeen wat hij nodig had. Het zorgde ervoor dat hij zijn gedachten weg kon halen van de dingen waar hij niet aan wilde denken. 'Pas jij maar op dat je jezelf niet overwerkt in de taverne.' zei hij met een glimlach en liet haar een rondje draaien.

Erin zuchtte en rolde met haar ogen bij zijn laatste woorden. 'Ik kan eindelijk echt werken en ik vind het leuk en ik ben jong, dus ik werk gewoon door.' Ze glimlachte op naar haar vader en besloot er maar geen woorden meer vuil aan te maken. Het was echter gewoon dat ze haar vader graag dichter bij zich had en in haar hoofd kon ze het zich voorstellen dat hij misschien besloot naar Tyrosh te komen als hij zijn taken overhandigde aan een nieuwe adviseur. Het was wellicht egoïstisch dat ze haar vader zo graag dicht bij zich wilde hebben, maar ze dacht ook dat het beter voor hem zou zijn. Maar ze wilde zich geen dingen in haar hoofd halen. Die neiging had ze nog wel eens, ook al deed ze zo haar best om realistisch te blijven. 'Pap,' begon ze weer na enkele tellen stilte. 'Wat als ik je binnenkort ook weer in Evenfall op kom zoeken? Ik ben al zo lang niet langs geweest en het is misschien druk in de taverne, maar als ik in de winter kom zal het vast oké zijn. En dan kom ik gewoon nadat je in Tyrosh bent geweest.'

'Geniet er maar van, voor je het weet ben je net zo'n oude stakker als je vader.' plaagde hij en glimlachte kort. Soms zou hij willen dat hij de leeftijd van Erin had. Nu hij terugkeek op zijn leven had hij een hoop dingen anders willen doen. Het was niet dat hij niet tevreden was met hoe zijn leven er nog uitzag, maar in zijn ogen had hij een hoop fouten gemaakt, dus als hij een tweede kans zou hebben, zou hij ervoor zorgen dat hij die fouten niet maakte. 'Natuurlijk! Je bent altijd welkom in Evenfall, dat weet je. De jongens vinden het altijd leuk om je er te hebben en Willa is ook erg blij als ze niet de enigste vrouw aan de eettafel is.' grapte hij. 'Je mag zo lang en zo vaak komen als je wilt.' Hij vond het altijd fijn als zijn dochter in de hoofdstad was, ook al had hij niet erg veel tijd: alle tijd die hij had maakte hij vrij voor haar.

Glimlachend stopte Erin hun dans en sloeg ze haar armen om haar vader heen. Met sommige mensen was het echt niet genoeg om slechts regelmatig woorden te kunnen wisselen op papier. Erin hield van de lichamelijke aanwezigheid, van het zien van iemand's directe reactie en van de warme omhelzingen. 'Oké, super, dan ga ik het zeker doen.' Stevig hield ze haar vader vast en liet hem toen toch gaan toen er commotie ontstond op het plein. Nieuwsgierig keek ze rond en zag al snel de oorzaak. Er kwamen grote vlammen uit één van de torens van het kasteel en het zag er niet goed uit. Geschokt keek ze naar haar vader, maar wist niet wat ze moest doen. Na enkele tellen drukte ze een kus op zijn wang en stuurde hem met een klein duwtje in de richting van de koning en koningin die al in beweging waren. 'Tot morgen, pap.'

Ren trok Erin ook stevig tegen zich aan en drukte zijn lippen op haar donkere krullen. Hij wilde nog wat zeggen toen ze hem los had gelaten, maar ook zijn oog werd getrokken door het paleis bovenop de heuvel. Kort stond hij verstijfd en herinnerde zich toen dat Henry en Willa hier ook waren. Het idee dat iemand de koning wilde ombrengen was iets wat Ren altijd in zijn achterhoofd was. Als er mensen waren die dachten dat Henry nog in het paleis was, hadden ze hun daad niet goed gepleegd. 'Ik zie je morgen. Let goed op jezelf.' zei hij nog, voordat hij zich een weg baande door de menigte heen, naar Henry en Willa.