Offerfeest - de grote hal

-

Liam was enkele weken geleden teruggekomen in Tarth, nadat hij twee volle jaren had gevaren. Altijd al had hij een fascinatie en verlangen gehad om te reizen en dan vooral op een schip. Nadat zijn vader hem ooit mee had genomen op een boot was hij om geweest. De reisplannen waren echter na een half jaar veranderd en in plaats dat ze een jaar weg zouden blijven, zou het een reis van twee jaar worden. Talloze keren had hij geprobeerd om Sibel te schrijven, maar het was nooit gelukt om deze te versturen naar Tarth. Nadat hij was aangekomen in het Noorden was hij dan ook meteen richting het offerfeest vertrokken in het Oosten. De eerste paar dagen had hij geprobeerd om haar op te zoeken, maar nergens kon hij haar vinden. Daarnaast werkten de bedienden niet mee en had hij dus moeten wachten tot het feest zelf. Nu liep hij in de grote hal, waar al talloze tafels vol stonden met voedsel, en baande hij zich een weg door de menigte heen, terwijl hij zocht naar Sibel.

Sibel had weer voor de zoveelste lente op rij haar armen flink uit de mouwen gestoken om te helpen met het organiseren van allerlei aspecten van het offerfeest. Ze vond het prachtig om te zien hoe de culturen van haar ouders zo in leven werd gehouden en gedeeld werd met een groot deel van Tarth. Nog mooier vond ze het dat ze het met haar eigen dochter mee kon maken. Muriel was nu eindelijk groot genoeg om al het gebeuren in zich op te nemen en er erg van te genieten. Sibel had haar meisje op haar arm en kreeg niet genoeg van de graaiende handjes en de grote donkere ogen en glimlach op het gezichtje. Ze streek langs het blonde haar en nam haar mee richting de meterslange tafel waar al het gebrachte eten op stond. Onderweg begroette ze hier en daar bekenden die van ver en dichtbij gekomen waren.

Liam zuchtte diep en gefrustreerd, terwijl hij om zich heen bleef kijken. Hij kon Sibel werkelijk waar nérgens vinden. Misschien was het ook niet de beste plek om haar te zoeken - de grote hal was de drukte plek van het feest - maar hij durfde wel zijn hand in het vuur te steken dat ze hier rond zou lopen. Toen hij het bijna had opgegeven, zag hij plotseling een eindje verderop iemand lopen die verbazingwekkend veel op Sibel leek. En toen ze zich ook nog eens omdraaide en hij haar van de zijkant kon zien, wist hij het zeker. 'Sibel!' riep hij, met zijn handen rond zijn mond, en begon zich meteen een weg door de menigte te banen. Zijn ogen bleven op haar gericht, waardoor hij nu ook zag wie ze op haar arm droeg. Het was een kind met dezelfde grote, bruine ogen als zijn vriendin en zijn eigen blonde haren. 'Sibel, wacht alsjeblieft!'

Sibel bewonderde samen met Muriel al het eten dat verspreid over tafel lag. Mensen brachten hun eerste oogsten als offers en het zag er naar uit dat het goed gegaan was. Hopelijk zou er de volgende maanden weer veel goeds komen voor de bevolking. Ze wilde net op haar ouders afstappen toen ze haar naam hoorde en ze verrast om keek. Pas toen ze haar naam een tweede keer hoorde begreep ze wie het was en bleef ze aan de grond genageld staan. Ze had een paar dagen geleden al gehoord dat Liam terug in Tarth was, dat hij zelf al in het Oosten was aangekomen, maar ze had hem expres niet opgezocht. De drukte van het opkomende feest was al genoeg om stress te bezorgen en ze had nog niet willen nadenken over een confrontatie. Nu was ze er dan ook totaal niet op voorbereid.

Liam wurmde zich door de laatste mensenmassa heen en stond vervolgens recht tegenover Sibel. Hij had erg goed begrepen dat ze hem had ontlopen. Zijn aankomst was niet onaangekondigd geweest en ze had hem dagenlang kunnen opzoeken. En hij kon dat haar zeker niet kwalijk nemen. 'Ik ben weer terug,' zei hij na enkele seconde, waarna hij glimlachte en naar het kind op haar arm keek. Het kon niet anders dan dat dit zijn kind moest zijn. Sibel was zwanger geweest toen hij vertrok. Hij had haar plechtig moeten zweren dat hij binnen een jaar weer terug zou zijn, maar die plannen waren heel anders verlopen. Opnieuw keek hij naar zijn vriendin en legde hij zijn handen op haar schouders, om teder een kus op haar voorhoofd te drukken en haar en het kind vervolgens in zijn armen te nemen. 'Bij de Goden, Sibel, ik heb je zo erg gemist.'

Sibel had niet gedacht dat Liam haar hier zou confronteren, zo in de menigte, en ze was er van overtuigd geweest dat ze hem dus pas naderhand onder ogen hoefde te komen. Toch stond hij nu voor haar en Sibel had erg veel moeite om haar gedachten nu op een rijtje te krijgen. Ze was nog steeds overrompeld door zijn plotse verschijning dat ze niet kon reageren voor hij haar gekust had en Muriel en haar omhelsde. 'Liam-' Ademloos hield Muriel stevig vast en zette ze uiteindelijk een stap naar achteren. 'Wat denk je dat je aan het doen bent, Liam?' vroeg ze vol ongeloof. Geruststellend streelde ze over Muriel's ruggetje, maar ze had het plots onstuimige humeur van haar moeder al gevoeld en er was niets dat Sibel kon doen om haar te sussen. Ze zuchtte diep en wiegde haar dochter heen en weer en besloot toen van Liam weg te gaan om een rustigere uithoek te vinden. Misschien kon ze dan Muriel tot rust brengen.

Liam keek zijn vriendin verward aan en volgde haar al snel door de menigte heen naar een aangrenzende ruimte, waar de menigte niet mocht komen. Toen hij de deur achter zich had gesloten, sloeg hij zijn armen over elkaar heen en zuchtte hij diep. 'Ik weet dat ik diegene ben die fout zit,' begon hij al snel, voordat zij iets zou zeggen. 'Ik ben veel te lang weggeweest. Ik ben niet bij de bevalling geweest, ik heb niet geholpen met de baby en nu kom ik opeens opdagen-' Het meisje was nog steeds aan het huilen, maar de rustige ruimte kalmeerde haar gelukkig enigszins. Het idee was altijd geweest dat hun kind voor zijn of haar eerste jaar toch te klein was om te beseffen dat Liam weg was. Als hij daarna weer terug zou komen, dan zou ze hem toch nog als vader zien. Het was echter een jaar later geworden en hij wist niet hoe hij het beste een band met zijn dochter op kon opbouwen. 'Wat is haar naam?'

'Liam, alsjeblieft, wees stil.' Sibel keek ongelovig naar hem op. Ze deed haar best om Muriel tot rust te krijgen, maar dat ging niet als hij gewoon verder sprak. Ze negeerde hem en richtte zich op haar dochtertje die nu langzaam haar eigen tranen begon te drogen, nadat Sibel op het venster was gaan zitten. Ze kroop tegen haar moeder aan en pas toen Sibel een glimlach op haar gezicht kon veroorzaken, keek ze weer naar Liam op. 'Muriel,' zei ze zacht. 'Ze is aan het einde van de zomer geboren. Nog geen seizoen later dan jouw vertrek.' Sibel had zich zo erg voorgehouden dat het geen probleem was dat Liam zou vertrekken. Het was allemaal tijdelijk en ze kon de zwangerschap, de bevalling en alles daar om heen ook heel goed zelf doen. Daar had ze Liam niet voor nodig, verwachtte ze. Het was waar dat het ook alleen ging, maar het was niet met plezier. Ze slikte de prop in haar keel weg en keek over de stad uit door het raam. 'Twee hele lentes ben je weggeweest, Liam.'

Liam hield abrupt zijn mond bij haar woorden en keek toe hoe ze hun dochter probeerde gerust te stellen. 'Muriel,' herhaalde hij zachtjes, terwijl hij enkele stappen dichter naar de twee toe ging, en Muriel van dichtbij bekeek. Ze had de schoonheid van haar moeder, concludeerde hij al snel, maar de strot van haar vader. Zijn moeder herinnerde hem er vaak aan dat hij een enorme schreeuwlelijk was als baby. 'Ik weet het,' zei hij zacht, waarna hij zijn hoofd liet hangen en met zijn handen over zijn gezicht wreef. 'We waren nog geen half jaar op reis, toen de kapitein vertelde dat we een omweg zouden nemen. Ik heb geprotesteerd, maar we zaten midden op zee. Ik kon nergens naartoe. Ik wou je schrijven, maar-' Hij leunde tegen de muur aan en staarde ook uit het raam. 'Hoe gaat het met jullie? Hoe is de bevalling gegaan? Hoe-' Hij besefte dat hij teveel aan het vragen was, dus wachtte hij allereerst op de eerste twee antwoorden.

Sibel werd nog op vele momenten verrast door het moeder zijn. Zonet was ze zich weer ernstig bewust geworden van de band die zij en haar dochter hadden. Omdat zij van streek was geweest, had Muriel dat meteen aangenomen als een reden om dat ook te zijn. Het betekende dus dat ze zich nu rustiger voelde en langzaam kon ze weer kalm redeneren over het feit dat Liam voor haar neus stond. Ze liet Muriel die onrustig bewoog in haar armen gaan zodat ze de ruimte rond kon stappen. Ze ging graag op onderzoek uit. Net haar vader. 'Je kon me geen brief sturen? Ik ben naar het Noorden gereisd, een lente later, en ik heb daar weken geleefd met Muriel omdat ik dacht dat je terug zou zijn.' Gelukkig had ze gebruik kunnen maken van de gastvrijheid van de familie Storm. Alsnog waren het een paar miserabele weken geweest. Bovendien waren haar ouders er niet echt van gediend geweest dat ze zo lang weg was geweest. Ze had taken hier. Die kon ze niet zomaar laten vallen. 'Het gaat prima. Heel erg goed.'

'Ik probeerde je een brief te sturen, maar we waren midden op zee. Pas toen we anderhalf jaar later op vaste grond waren kon ik je een brief sturen, maar die zou tegelijk aan komen met mij.' Hij boog door zijn knieën heen en keek toe hoe Muriel onstandvastig rond liep. Zo nu en dan viel ze op haar billen, maar moedwillig kwam ze dan weer overeind en liep ze verder. Na enkele rondjes gelopen te hebben, kwam ze bij hem aan en stak hij zijn hand uit. Ze pakte zijn duim vast en keek hem even bedachtzaam aan. Vol spijt keek hij haar aan bij zijn woorden. 'Ik wilde ook na een jaar weer terug zijn. Ik wilde er bij zijn als Muriel voor het eerst zou praten en zou lopen. Ik- ik weet dat ik jullie gefaald heb door zo laat terug te komen.' Voorzichtig nam hij het meisje op zijn arm en tilde hij haar zo op. Ze huilde niet, maar ze liet ook geen enkel teken van affectie zien. In haar ogen was hij een vreemde. 'Ik ben blij dat het goed met jullie gaat.'

Sibel wist niet wat ze er op moest zeggen dat hij nu ze dat het onmogelijk was geweest om haar op tijd iets te sturen. In haar hoofd waren er duizenden manieren om haar toch tenminste enkele weken voor zijn thuiskomst op de hoogte te stellen. Ze keek van Liam weg en volgde ook Muriel door de ruimte heen met haar ogen. Het was haar moeder geweest die Muriel echt voor het eerst had zien lopen. Sibel was toen zelf bij haar vader om zaken te bespreken toen haar moeder, een trotse oma, met Muriel naar de werkkamer gestapt kwam. Hoe meer stappen Muriel ging zetten, hoe meer woorden ze zei, hoe minder Sibel er aan dacht hoe Liam gereageerd zou hebben. Muriel werd steeds meer haar dochter in plaats van hun kind. 'We hebben het tot nu toe prima gered met ons tweetjes,' stelde ze terwijl ze afwachtend toe keek hoe het meisje op haar vader reageerde.

Liam hield zijn dochter stevig vast en bestudeerde geduldig haar gezicht. Er was geen enkele herkenning of affectie in te zien. Hij wist niet waarom hij dat verwacht had. 'Daar heb ik ook nooit aan getwijfeld,' zei hij met een kleine glimlach, waarna hij weer naar Sibel keek en naar haar toe liep. Met zijn vrije hand pakte hij voorzichtig de hare vast en wreef hij met zijn duim over haar huid heen. 'Maar ik ben er nu weer en ik kan je helpen. 's Nachts en overdag en met alles. Ik- ik hoop echt dat het tussen ons weer kan worden zoals voor mijn reis.' Ze hadden een hele gelukkige tijd gehad en daar was een prachtige dochter uitgekomen. Nog steeds hield hij erg veel van haar en dat zou zo'n reis niet veranderen. 'Wat zeg jij ervan?'

Sibel keek Liam pas weer aan toen ze zijn hand voelde. Een rilling trok meteen haar rug over. Ze kon echter niet zeggen of het een fijn gevoel was of niet. Nu Muriel haar weer in het zicht had, stak ze meteen haar armpjes uit en vroeg ze naar haar mama. Sibel nam haar over van Liam en glimlachte zwakjes. 'Ik heb amper tijd gehad om te verwerken dat je terug bent. Bovendien wil ik niet ineens dat Muriel-' Ze stopte zichzelf voor ze haar dochter als excuus zou gebruiken. 'Er is zoveel veranderd. Ik weet gewoon niet of dit is wat ik nodig heb nu.' Sibel kon zich het afscheid nog erg goed herinneren. Ze had liever gewild dat het wat vervaagd was in haar geheugen. Ze had toen zo hard gevoeld dat ze van Liam hield en dat het haar werkelijk veel pijn deed om hem te zien verdwijnen terwijl ze zelf al bol stond van Muriel.

Toen Muriel aan gaf dat ze naar haar moeder wilde, gaf hij hun dochter weer terug aan Sibel en stopte hij zijn eigen handen in zijn zakken. 'Ik snap dat je tijd nodig hebt,' zei hij oprecht, maar met dat ene tikkeltje hoop, 'mijn ouders zijn ook ooit een lange tijd uit elkaar geweest zonder elkaar te schrijven. Ik weet dat ik het niet mag vergelijken, want er waren nog geen kinderen in het spel, maar- zij zijn er ook over heen gekomen. En ik hoop ook dat dat bij ons gaat gebeuren.' Hij legde zijn hand op haar schouder en keek haar recht aan. 'Want ik hou van je. Nog net zoveel als ik deed voor mijn reis. Ik weet dat alles nu anders is tussen ons, maar denk er alsjeblieft goed over na.' Hij trok zijn hand weer terug en keek haar afwachtend aan. Misschien kon zijn moeder met Sibel praten over haar eigen ervaringen. Wellicht kon dat helpen. 'Wil je- zal ik weggaan?'

Sibel haalde diep adem en knikte vervolgens. 'Natuurlijk zal ik er goed over na denken.' Zij en Liam hadden een sterke band gehad voor hij weg ging en toen was de veronderstelling dat ze een tijd apart wel zouden overleven. Ze had echter spijt dat ze toen besloten had niet harder tegen te stribbelen toen hij besloot weg te gaan en niet voor de zwangerschap, maar voor haar. 'Oh, nou ik-' Verward keek ze hem aan. Zijn woorden en aanrakingen hadden haar aardig van haar apropros gebracht. 'Ik moet Muriel zo naar Naya brengen, want er zijn besprekingen. We gaan samen zitten met de koning. Er staan nogal wat punten op de gezamenlijke agenda die behandeld moeten worden.' Ze maakte nog altijd niet volledig deel uit van dit soort bijeenkomsten, maar mocht er ondertussen wel bij zitten. Ooit hoopte ze er ook echt haar zegje te mogen doen. 'Je kan mee lopen naar mijn zuster's vertrekken als je wil? En anders- anders moeten we snel weer eens praten.'

Liam liet verslagen zijn armen naast zich hangen en keek Sibel twijfelachtig aan. 'Ik loop wel even met je mee,' zei hij uiteindelijk, waarna hij naast haar ging lopen en zo richting de verstrekken van Naya liep. 'Hoe gaat het eigenlijk met je zuster en met je ouders? Lopen de zaken nog goed?' Bij het noemen van de koning verstrakte de kaak van Liam kort, maar verder liet hij niets merken. Hij wist nooit goed wat hij van de man moest denken, laat staan van zijn zoons. Maar hetzelfde had hij ook bij de ouders van Sibel, maar dat had hij nog nooit uitgesproken. Hij was al blij genoeg dat ze hem hadden geaccepteerd, al wist hij niet of dat nog steeds zo was. 'Ik- ik ben blij dat je er over na zal denken,' zei hij met een kleine glimlach, waarna hij kort even met zijn duim langs Muriels blonde haren gleed. Nog steeds keek ze hem nieuwsgierig aan, maar hield wel haar moeder stevig vast.

'Het gaat goed. Iedereen is druk met het offerfeest, hoewel moeder een stapje terug heeft moeten doen. Ze krijgt steeds meer last van haar kwaaltjes, maar het warme weer doet haar goed.' Haar moeder was niet iemand die snel klaagde, maar het was te zien dat ze zich niet altijd even goed voelde. Ze zei zelf dat het gewoon kwam door het weer en dat het wel beter zou gaan nu het warmste deel van de zomer er aan kwam. Sibel hoopte maar dat ze goed op zichzelf paste. 'Vader is zoals gewoonlijk druk met zaken en Naya houdt zich wel bezig.' Sibel glimlachte en zuchte. 'Ze wordt zo oud en wijs en prachtig. Je zal je ogen uitkijken als je haar weer ziet.' Ze was maar al te trots op haar jonge zusje. Ze vond het heerlijk te zien hoe goed zij en Muriel met elkaar overweg konden. Uiteindelijk kwamen ze in de buurt van Naya's vertrekken en hield ze Liam staande. Naya hoefde niet meteen te weten dat ze Liam had gezien, dan zou ze duizenden vragen over zich heen krijgen en daar was ze nog niet klaar voor. Voorzichtig legde Sibel een hand op Liam's wang. 'Het is goed je weer te zien, Liam. Maar laten we het alsjeblieft rustig aan doen, zodat we beiden onze tijd kunnen nemen.'

[NEW]
Liam stond in één van zijn beste kostuums aan de voorzijde van de zaal en keek met zijn hand op Sibels rug naar de vele gasten die zich verzameld hadden. Als Koning en Koningin én als initiatiefnemers van de festiviteiten werd het van hun verwacht dat ze het bal zouden openen. Inmiddels hadden zo goed als alle gasten Myr bereikt en Liam verwachtte ook dat ze allemaal bij het bal aanwezig zouden zijn. Het was een goede mogelijkheid om te netwerken en de laatste roddels op te doen. Hij had zijn spionnen dus ook in de zaal gestationeerd om zowel de laatste geruchten op te doen als mogelijke problemen op te lossen. Liam wilde niets anders dan dat de festiviteiten perfect zouden verlopen voor zijn vrouw en Koningin. Uiteindelijk waren de festiviteiten ook georganiseerd om haar succesvolle Koningschap te vieren. Hij drukte een kus op haar wang en streek geruststellend langs haar rug. Ze zag er prachtig, en vooral zeer majestueus, uit. 'Ben je er klaar voor?' vroeg hij benieuwd, terwijl hij naar de mensenmassa keek. 'En wil je dat de kinderen ook bij ons komen staan?'

Sibel keek met een minimale glimlach en geheven hoofd de zaal door terwijl gasten uit alle windstreken zich verzameld hadden in de balzaal. Er waren twijfels geweest of zo een groots feest wel in het paleis van Myr gehouden konden worden. Dit soort evenementen vonden voor haar regering in Evenfall plaats. Sibel had haar Raad gezegd dat ze dan de gastenlijst maar moesten verkorten. Daar was veel ongenoegen bij gekomen. Uiteindelijk was er een plan gekomen om tijdens de voorbereiding aan renovaties aan het paleis te werken zodat enkele gangen met de balzaal verbonden waren en zouden ze de tuindeuren open houden. Myr had wat dat betrof vaker beter weer dan de Westelijke stad. Zo zouden ze alsnog veel gasten kunnen ontvangen zonder één grote zaal nodig te hebben. Het leek er echter alsnog op alsof iedere gast zich in deze zaal haf gepropt om haar en haar echtgenote het bal te zien openen. Sibel maakte zich zorgen om die drukte. Wat als er iets gebeurde plots? Maar dat konden uiteindelijk niet haar zorgen zijn. Sibel keek opzij naar Liam toen ze zijn kus voelde. Ze glimlachte kort wat breder en pakte zijn hand vast. 'Nee, maar het lijkt me geen goed idee nog langer te wachten.' Ze fronste bij het noemen van de kinderen. Ze had ze geen van drieëen nog gesproken die ochtend. Silvester zou vanzelfsprekend druk zijn zich met zijn verloofde klaar te maken, Muriel maakte altijd overuren als ze zo veel gasten te verwelkomen hadden en Willem vond ook altijd wel meer werk. Ze vond het echter niet fijn niet te weten waar ze waren. Ze knikte dus maar, maar keerde zelf al om naar Chaol om hem in te fluisteren de prinses en prinsen te vinden. Met een zucht wachtte ze toen en deed haar best niet te frutsen aan haar jurk die ontzettend jeukte en de kroon die maar scheef dreigde te zakken. 'Heeft het wel enig nut dat ik een speech breng?' vroeg ze plots. Ze werkte daar nu al manen aan.

Liam hield Sibels hand stevig vast. Hij wist dat ze zelfbewust werd op momenten zoals deze. Het hielp al dat hij haar ene hand vast hield, maar met de ander leek ze al langs haar jurk en haren te strijken. ‘Je bent beeldschoon, zonnetje,’ stelde hij haar gerust, ‘en je bent aan het stralen. Niemand kan zijn ogen van jou af houden en iedereen zal het de hele avond hebben over hun Koningin.’ Hij wist dat de festiviteiten niet bij Sibels karakter hadden gepast, maar het was ook niet passend geweest om haar lange en succesvolle heerschappij ongeprezen te laten. Daarbij was het voor hun een mooie mogelijkheid om te netwerken. Liam keek ook kort over zijn schouder naar Chaol en focuste zich vervolgens weer op de zaal. Zijn kinderen had hij de laatste dagen ook maar weinig gezien. Muriel had hij enkel zakelijk gesproken om haar opdrachten te geven voor het bal. Over Diane en hun samenwerking had hij nog niet verteld. Silva was ook te druk met zijn vrouw en het schrijven van de aankondiging van zijn huwelijk. En Willem was de hele dag door aan het praten en netwerken met gasten. Bij haar plotse woorden keek hij met een frons opzij. ‘Het heeft nut, Sibel. Jij bent hun Koningin en ze horen graag een reflectie op jouw succesvolle heerschappij. En ze zijn natuurlijk benieuwd naar de toekomst. Daarbij geeft het hun weer wat gespreksmateriaal.’ Hij keerde zich naar haar toe en legde zijn hand teder op haar wang. ‘Je zult het geweldig doen. Ik heb daar altijd vertrouwen in gehad, mijn Koningin.’ Hij kuste haar hand en gaf haar een knipoog, om vervolgens op te merken hoe Willem in elk geval aan hun zijde was komen opdagen. ‘Willem, ga eens naast jouw moeder staan,’ spoorde hij zijn zoon aan.

Sibel deed haar best het compliment van haar man ter harte te nemen, maar het ging niet zo gemakkelijk als normaal. Ze glimlachte alsnog gevleid. Het was ook niet eerlijk naar het team naaisters dat ze zich nu oncomfortabel voelde in de jurk. Ze hadden zo lang gewerkt aan deze, maar ook haar andere kleding voor het jubileum, en hadden al haar verzoeken om het passender te maken meegenomen. Bovendien wist ze dat ze met Liam in zijn bijpassende pak een mooi en krachtig plaatje maakte. Ze knikte vervolgens maar om zijn woorden voor de speech. Veel van de elementen van het jubileum waren manen geleden besproken, nog voor Silvester thuis was gekomen met zijn nieuwe problemen en sommige beslissingen waren zelfs gemaakt voor ze van Roman af wisten. Daar kwam nkg bin dat er in die tijd in het land ook een hoop gebeurd was. Die speech was dus nog tientallen keren aangepast. Sibel had echter wel geëist dat zij het zou schrijven. Het zouden haar woorden zijn, niet die van de Raad. Sibel glimlachte dankbaar naar haar man. Ze hoopte in haar toespraak ook goed uit te kunnen drukken hoe veel ze had aan zijn steun en toeverlaat. Zonder Liam zou dit alles heel anders gegaan zijn. Ze kon hetzich al niet meer voorstellen. Sibel legde een hand op Willems arm toen hij naast haar stond en kneep er zacht in. Hij was het evenbeeld van zijn vader. Een jonge Liam zoals ze hem hier in deze zaal had zien verschijnen na zijn reis. 'Hoe gaat het Willem? Met welke gasten heb je je bezig gehouden de afgelopen dagen?' Vroeg ze benieuwd. Ze zag ondertussen dat haar dochter ook de menigte en bewaking door kwam om naast haar vader te gaan staan. Van Silvester zag ze nog niets.

Willem had ietwat afwezig staan praten met enkele gasten. De laatste achtenveertig uur had hij met zijn meest trouwe ambtenaren een uitgebreid onderzoek gedaan naar de mysterieuze vrouw uit Quandaï die de werkelijke Moeder zou kennen. De resultaten waren positief geweest en hij leek een idee te hebben wie de vrouw was. Sindsdien had hij haar niet meer getroffen, dus hij hoopte dat hij haar vanavond (discreet) kon confronteren. Plots werd er op zijn schouder getikt en werd hij verwacht om naast zijn ouders te staan. Zonder enig tegengeluid liep hij met de wachter mee en eindigde hij naast zijn moeder aan de voorzijde van de zaal. Willem keek zijn moeder, de Koningin, met een glimlach aan en wreef kort over haar hand. 'Het gaat goed, moeder. Ik ben blij dat we met zoveel gasten jouw heerschappij kunnen vieren en dat zovelen zijn komen opdagen. Hoe voel jij je hieronder?' De volgende vraag liet hem enkele seconden zwijgen, om vervolgens enthousiast verder te spreken. 'Ik heb handelaren uit alle windstreken gesproken. Wrijvingen hebben we opgelost en onze samenwerkingen zullen weer probleemloos de komende jaren voortduren. Ik heb een aantal nieuwe mogelijkheden gevonden en zal deze binnenkort aan jou en de Raad presenteren.' Hij noemde maar nog niet Quandaï: hij wist dat zijn moeder daar dan te veel op zou focussen. Het was een zorg voor later als hij meer informatie had.

Liam glimlachte nog liefdevol naar Sibel en zag vervolgens zijn zoon en dochter verschijnen. Willem ging zoals opgedragen naast zijn moeder staan, zodat Muriel juist naast hem plaats kon nemen. Het verbaasde hem ergens dat Silvester er niet was: hij had gedacht dat hij en Sibel erg duidelijk waren geweest wat ze van hun zoon verwachtte qua gedrag. 'Waar is jouw broer?' murmelde Liam ontstemd naar zijn dochter, terwijl hij zijn gezicht in de plooi hield en met een ontsnappen glimlach naar de menigte keek. 'Hij gaat zo zijn aankondiging doen. Heb jij iets van hem of van de familie van dat prinsesje gehoord?' Ook Diane had hij nog niet gevonden in de mensenmassa. Sinds hun samenzijn in de toren hadden ze elkaar helaas niet meer gesproken. Hij vroeg zich af waar ze zich mee bezig had gehouden de laatste tijd. Tegen zijn dochter had hij nog niets genoemd over de samenwerking die hij aan zou gaan met Diane en het Noorden. 'Is verder alles onder controle? Is er niets verdachts gevonden?' vroeg hij vervolgens zakelijk, terwijl hij kort opzij keek naar zijn dochter.