Offerfeest - de grote hal

Silva wist niet goed hoe hij de blik op het gezicht van Matheo moest interpreteren. Überhaupt wist hij niet goed hoe hij op zijn vriend moest reageren. Hij had een aantal keer geprobeerd om hem te bezoeken of om een bericht te sturen. Silvester kon niet met zekerheid zeggen of misschien de familie Barnes niet zijn berichten en bezoeken door gaf aan Matheo of dat zijn kameraad hem simpelweg niet wilde zien of van hem wilde horen. Bovendien had hij ergens ook nog een vermoeden dat zijn eigen ouders nog wel eens de communicatie konden bemoeilijken of iemand anders aan het hof van Myr. Er waren niet veel mensen enthousiast over zijn vriendschap met Matheo Barnes. Hij glimlachte naar Matheo en stak een hand naar hem uit, die hij toen maar even ongemakkelijk op zijn schouder legde. 'Bedankt. Hoewel ik me afvraag of jij het wel een felicitatie waard vindt om zo aan één vrouw vast te zitten,' opperde hij met een voorzichtige grijns. Zijn ogen gleden kort over het lichaam van zijn vriend, maar hij dwong zichzelf Matheo weer direct aan te kijken. 'De geneesheren zeiden al dat je weer ter been was,' zei hij toch maar. Het deed hem wel degelijk iets Matheo uit zijn bed te zien. De beelden uit Haudan stonden nog in zijn geheugen gegrift. 'Klopt het dat ik Arlo net met Nuria samen zag?' vroeg Silva toen maar snel om het over iets anders te hebben.

'Dat geloof ik inderdaad wel, maar ik vraag me af hoe lang het zal duren voor we door de mand vallen zodra Samuel ons persoonlijk uit gaat horen over die mooi beschreven details.' Arlo glimlachte naar Nuria en schudde vervolgens met een lach zijn hoofd. Hij miste zijn vriend en vooral zijn talent om iedere situatie minder serieus en ingewikkeld te maken. Hij was hem bovendien erg dankbaar. Arlo wist dat Samuel achter was gebleven om taken in de taverne op te pakken zodat zijn zus mee kon. Het was dus ook aan hem om deze reis de moeite waard te maken. Arlo voelde dat zijn wangen meteen warm werden toen Nuria zijn voorkomen complimenteerde. Hij moest er zelf erg aan wennen zo strak in het pak rond te lopen, maar hij toen hij gezien had hoe zijn ouders hadden gereageerd op hem en zijn broer en zussen had hij zijn eigen ongemak ook snel aan de kant kunnen zetten. Bovendien voelde hij dat hij nu nog een beetje paste bij de prachtige vertoning die Nuria was. 'Je ziet er altijd mooi uit,' zei Arlo eerst met een vleiende glimlach. 'Maar het is erg bijzonder je in deze kleding te zien.' Hij doelde daarbij niet alleen op het feit dat het een jurk van zijn moeder was, maar ook dat het model en de versieringen erg Quandaïs waren. 'Je straalt,' stelde Arlo zacht in zijn moedertaal voor hij een tedere kus op haar voorhoofd drukte.

Kadhja keek de prins blij verrast aan. Het was al een flinke stap om in dezelfde ruimte als de Koningin en Koning te zijn, maar ze begon kostbare tijd te verliezen hoe langer ze moest wachten voor ze een direct gesprek met hen aan kon knopen. Ze had niet geweten hoe lang dat zou duren, maar nu bood de prins haar die mogelijkheid zo aan. 'Mijn waardering is zeer groot dat u mij deze mogelijkheid biedt. Het is me een eer om de Koningin en Koning te mogen spreken en tegelijkertijd moet ik u wijzen op de urgentie van deze zaak en wat voor informatie ik kan bieden in deze situatie.' Ze hoopte dat Willem ook nu haar woorden serieus zou nemen zoals hij tot nu toe gedaan leek te hebben. Ze kon niet wachten tot na de festiviteiten. De Heer Rascalles zou haar niet meer kunnen onderhouden als hij vertrok, en als hij haar al in Myr wilde laten. Ze zei niets over zijn zuinige woorden over de situatie met Reihan Omat, maar luisterde geïntrigeerd naar zijn beschrijving van de prins. Ze wist zelf maar weinig over zijn straf. Misschien moest ze de man toch ook uithoren. Ze betwijfelde echter of hij hier over zou spreken met een vreemdeling, vooral een Quandaïse vreemdelinge. Kadhja keek Willem aan toen hij alsnog weer naar haar vroeg. 'Er is niet veel interessants te delen,' zei ze kort en met gespeelde beschaamdheid. 'Ik was maar een simpele klerk tot ik deze opdracht kreeg.'

Ietwat ongemakkelijk verschoof Matheo tegen de muur aan. Het maakte hem nerveus als iemand hem zo bekeek, ook als dat zijn beste vriend was, en hij was bang dat Silvester zou zien hoe het werkelijk met Matheo ging. Normaal gesproken had hij Silvester allang de waarheid verteld, hoe hij zich rond bewoog in een rolstoel, maar ook hoe veel geluk hij haalde in het samenzijn met Eisa. Hun relatie was echter dusdanig onzeker op dit moment dat Matheo het niet voor elkaar kregen om die oprechte woorden uit zijn keel te krijgen. 'Ach, als het de juiste vrouw is,' reageerde Matheo uiteindelijk vaagjes, terwijl hij om zich heen keek of hij de verloofde van zijn vriend kon vinden. Gelukkig leek ze niet in de buurt te zijn. Hij had geen zin om gespeeld enthousiast te zijn. Matheo keek even scherp op toen Silvester aan gaf dat hij met de geneesheren had gesproken. 'Wat hebben ze nog meer gezegd?' vroeg hij, terwijl nerveus langs het litteken op zijn schouder krabde. 'Is er niet zoiets als het medisch geheim?' Zo goed was Matheo nou ook weer niet op de been en het stond hem niet aan dat men blijkbaar over zijn gezondheid en mobiliteit sprak. Gelukkig ging Silvester over naar een veiliger onderwerp. 'Klopt. Hij is meteen naar Myr gereisd toen hij het... nieuws hoorde. Die twee zijn echter vier handen op één buik, dus ze zijn samen gekomen.' Matheo zweeg even. 'Kom je nog terug naar het kamp?' vroeg hij, terwijl hij een achteloze toon in zijn stem probeerde te houden, maar het uiteindelijk met veel meer emotie en interesse uit zijn mond kwam.

Nuria schudde lachend haar hoofd. 'En dan zeggen we dat Samuel niet zo door moet vragen en blij moet zijn met alle mooie beschrijvingen die we hebben gegeven. Bij de Goden, soms denk ik dat hij diegene is die een boek wil schrijven van elke ervaring die wij mee maken,' glimlachte ze goed bedoeld, maar met de plagerijen die enkel broers en zussen aan elkaar konden geven. 'Misschien kunnen we wel wat lekkernijen voor hem mee nemen. Dat zal hij vast op prijs stellen.' Na zijn tedere kus op haar huid legde ze glimlachend haar hand op zijn wang en kuste ze hem op zijn lippen. Zowel zij als Arlo waren niet heel intiem in het publiek, maar zijn compliment had haar geraakt en vooral de woorden in hun moedertaal deed haar veel. 'Ik straal omdat ik met jou ben,' reageerde ze in het Quandaïs op zijn woorden, al wist ze dat er vast een grammaticale fout in had gezeten. Ze had zich voorgenomen om meer met Arlo, zijn moeder en haar eigen vader te oefenen. 'Kom, laten we ons alvast langzaam richting de dansvloer bewegen. Dan valt het minder op als we er uiteindelijk een dans wagen,' glimlachte ze, terwijl ze zijn hand in de hare nam.

Silvester glimlachte zwakjes. Hij wist dat Inanna de juiste vrouw was. Maar hij wist niet of dat iets was wat hij met Matheo kon delen nu. 'Niet veel,' zei hij kort terwijl hij het voorbeeld van zijn vriend volgde en ook met zijn rug tegen de muur leunde. Silvester sloeg zijn armen over elkaar en keek met een frons naar zijn schoenen. 'Ik had het liever van jou of je familie willen horen, maar aangezien ik geen antwoord leek te krijgen-' Hij wilde niet geïrriteerd klinken, maar Silva had niet goed begrepen waarom hij steeds weer voor een dichter deur was komen te staan. Hij maakte zijn zin toch niet af. 'Dat is fijn voor Arlo.' Hij herinnerde zich nog dat ze er tijdens de verjaardagsfestiviteiten van Inanna zo op los gespeculeerd hadden met welke vrouw Arlo in zijn hoofd zat. 'En voor de familie. Dat hij weer thuis is.' Silva dacht even dat hij vanuit zijn ooghoeken een raadgever van zijn ouders naar hem zag kijken, maar toen enkele personen voorbij liepen was de man uit het zicht verdwenen. Niemand had hem gezegd expliciet afgeraden met zijn vriend te praten, en zijn moeder had hem verzekerd dat de familie Barnes erg welkom was, maar hij kreeg een erg ander gevoel van de Raad en van vele anderen in de zaal die de familie met lede ogen hadden bekeken. Toen Matheo naar zijn plannen vroeg keek hij hem even verrast aan. Dacht hij dat dat nog mogelijk was? 'Ik heb nog geen plannen kunnen maken. Ik moet mijn straf afwachten. De Raad besluit na de festiviteiten wat dat zal zijn.' Inmiddels was hij er wel vrij zeker van dat het hem in Myr zou houden voor de komende tijd. Of dat nou achter de tralies was of druk bezet door een nietszeggende taak. 'Moeder zei dat jouw ouders van plan zijn de ochtend direct na het laatste evenement te vertrekken.'

Arlo moest glimlachen om zijn vriend en Nuria's broer. Hij wist dat Samuel uiteindelijk blij zou zijn dat ze terug in Tyrosh zouden zijn. Hij keek er ook erg naar uit terug in het Noorden te zijn. Hoe veel plezier hij ook haalde uit het weerzien van zijn familie, en het feit dat hij hier kon zijn om zijn broer en ouders bij te staan, was dit niet de plek waar hij wilde zijn. Maar hij had tenminste niet hoeven kiezen tussen tijd met zijn familie of tijd met Nuria. Hij was haar erg dankbaar dat ze mee was gekomen. Warm door haar kus en woorden keek hij haar aan en streelde nog kort langs haar haar. Hij had de Goden al meerdere malen bedankt voor zijn vriendin. Het voelde nog erg surreëel om zo aan haar zijde te mogen staan tussen alle adel en andere gasten. Arlo knikte en liet zich leiden door Nuria om verder de zaal in te gaan. Zo kon hij ook het moment nemen om te kijken of hij zijn broer ergens zag of zijn zusjes. Ondanks dat hij graag een rustig moment had met Nuria, deed hij zijn best om in de gaten te houden waar zij naar uitweken in de zaal. 'Heeft jouw moeder wel eens verteld over haar bezoeken aan de paleizen om bij jouw grootvader te zijn?' vroeg hij toen benieuwd terwijl ze een plekje dichter bij de dansvloer in namen.

Matheo keek Silvester afwachtend en vooral nerveus aan. Hij was niet meteen gerustgesteld toen de prins aan gaf dat hij niet veel meer over zijn gesteldheid had gehoord. De beschuldiging kon en wilde hij vervolgens niet verweren. 'Ik wilde niet dat jouw familie de informatie kon mis...' hij slikte zijn woorden in, '...de informatie kon gebruiken. Voor wat dan ook.' Matheo zei expres geen "jij". Hij wist ook wel dat Silvester niet had besloten om zijn vriend en zijn familie hier vast te houden. 'We zijn erg blij dat Arlo er weer is,' gaf Matheo toe, 'en hopelijk blijft hij nu ook eindelijk een tijdje. Wie weet dat zijn vriendin hem van de zee af houdt.' Hij gunde zijn broer om te doen wat hij graag wilde, maar hij had hem ook graag om zich heen. Vooral met het vooruitzicht dat hij zijn beste vriend zou verliezen. 'Dit was het dus dan,' zei hij uiteindelijk maar. 'Jij moet hier blijven en ik ga terug naar het kamp.' De pijn in zijn borst was ditmaal niet door zijn wond. 'Kan ik iets doen om de straf milder te maken?' probeerde hij nog, al wist hij dat het waarschijnlijk niets uit zou maken. Zijn hele bestaan hier in de stad werd al afgekeurd, laat staan als hij een goed woordje zou doen voor de prins.

Nuria hield Arlo's hand stevig vast en manoeuvreerde zo door de menigte heen. Ze kon gemakkelijk de gasten vermijden door haar kleinere gestalte, maar ze moest ook rekening houden met de breedte van Arlo. Uiteindelijk hielden ze stand aan de rand van de dansvloer en keek ze voor enkele seconden geïntrigeerd naar de dansende koppels. Het leek ze zo gemakkelijk af te gaan! Nuria keek haar vriend vervolgens verrast aan na zijn vraag en knikte vervolgens. Zelf had ze nooit haar grootvader goed leren kennen. 'Ze heeft het weleens over haar avonturen in de stad gehad. Ze was dan vaak in Evenfall. Het is daar veel minder kleurrijk dan hier, en het eten is anders, maar haar grootvader had altijd dicht bij de Koning moeten zijn. Maar verhalen over een groot bal en dansen met prinses of koningen heb ik niet gehoord, al zal ze dat vast wel hebben gedaan.' Ze keek haar vriend met een glimlach aan. 'Ik geloof dat jouw moeder en mijn moeder elkaar ook wel op sleeptouw namen. Jouw moeder wist natuurlijk precies hoe alles in zijn werk ging.'

Arlo moest zijn best doen om niet tegen iemand aan te lopen naarmate ze dichter bij de dansvloer kwamen. De menigte was daar een stuk dichter. Hij bleef Nuria dicht volgen tot ze de dansvloer ook bereikt hadden. Hij luisterde naar haar antwoord terwijl hij de vloer over keek. 'Ik kan het me wel voorstellen dat ze het naar haar zin gehad zou hebben.' Wat dat betrof leek Nuria's moeder van veel te genieten. Tot er een gast besloot om er een zooitje van te maken of als er iets mis ging in de keuken, dan kon je haar flink horen vloeken. Hij dacht in de hoek zijn ouders ook te zien en glimlachte. 'Zelfs nu lijkt ze zo tussen alle andere adel te passen. Maar in haar tuin of in de keuken is ze net zo goed thuis.' Hij kon zich maar moeilijk bevatten hoe het moest zijn geweest om in een paleis op te groeien. Daar tegenover stond dat hij het zelf ook erg ingewikkeld vond uit te leggen hoe hij opgegroeid was en hoe zijn tocht naar Tarth was geweest. Zo had iedereen wel zijn eigen pad in het leven. Arlo kneep zacht in Nuria's hand die hij nog altijd vast had en glimlachte naar haar. 'Ik kijk er erg naar uit om weer in de gewone wereld te zijn. Om naar het Noorden terug te kunnen,' zei hij zachtjes. Met zo veel woorden hadden ze het er nog niet echt over gehad wat ze zouden doen als ze eindelijk terug konden reizen. Dat kwam deels omdat Arlo het er niet echt over had willen hebben voor hij goed een beeld had van hoe het er met Matheo voor stond. Maar de feesten waren nu gestart en als die afgelopen waren zouden ze zijn vader niet meer tegen kunnen houden om zijn zoon mee terug naar huis te nemen.

Silvester deed zijn best om zijn zucht in te houden en knikte enkel kort om te tonen dat hij begreep waar Matheo het over had. Hij had met zijn moeder een gesprek willen voeren over de behandeling van de familie van Matheo, maar ze had er geen tijd voor gehad. Ze had enkel kort gezegd dat ze met de moeder van zijn vriend had gesproken en dat hij zich nergens druk om moest maken. Misschien had hij toch meer zijn best moeten doen om met iemand anders van Matheo's familie te praten. Maar uiteindelijk was hij daar nerveus over geweest en was hij zelf zo druk geweest nu Inanna's familie hier was. Zijn blik gleed weer even door de zaal om naar zijn verloofde te zoeken toen hij de woorden van Matheo hoorde. Met een frons keek hij zijn kameraad aan. Hij had niet direct een reactie klaar en hoorde dat zijn vriend er overheen sprak. 'Ik geloof niet dat de Raad je nog wil aanspreken. Anders hadden ze dat al wel geregeld. Ze spreken morgen of overmorgen met mijn familie uit Haudan en dan-' Hij haalde zijn schouders op. 'Ik geloof dat het aan mij is nu. Ik moet me van mijn goede kant laten zien deze dagen.' Hij schudde met een zucht zijn hoofd. Het ene moment dacht hij dat het nog mogelijk was de Raad van gedachten te doen veranderen, het andere had hij het idee dat ze hun oordeel al geveld hadden. 'Ik weet niet wat ze gaan zeggen of wat mogelijk zal zijn, maar ik hoop niet lang weg te blijven uit het Noorden. Of het nou is om Inanna's familie en thuisstad te bezoeken of-' Hierbij dwaalde zijn blik af naar zijn vriend en keek hij hem afwachtend aan.

Nuria volgde de blik van Arlo en glimlachte warm. Het was een hele opluchting geweest dat haar schoonfamilie haar zo vriendelijk en hartelijk verwelkomd had, zelfs in deze moeilijke periode. Ze voelde zich als een deel van deze hechte familie, net zoals ze hoopte dat Arlo zich thuis voelde in de herberg. 'Ik wou dat ik mij meer comfortabel kon voelen in zulke... menigtes,' gaf Nuria toe. Van een groot feest in de stad kon ze genieten, maar ze voelde hier alsof ze er niet hoorde. Iemand zou vast door hebben dat ze normaal achter de bar in een herberg stond. Maar wellicht kon ze hier wel inspiratie uit halen voor haar boek. Verrast keek ze vervolgens op toen Arlo over de nabije toekomst begon. 'Ik kijk er ook uit om terug te gaan naar huis,' glimlachte ze, waarna ze een zacht kneepje in Arlo's hand gaf. 'We kunnen met jouw ouders mee reizen naar het kamp. Dan weten we zeker dat Matheo veilig thuis is gekomen.' Ze hoorde ondertussen hoe er een rustiger lied ingezet werd. De dansvloer leek ook iets minder druk met koppels te worden. 'Zullen we maar een poging wagen?' glimlachte ze nerveus, maar ook met een twinkeling in haar ogen. Wanneer zou ze dit ooit nog eens kunnen doen?

Matheo was opgelucht dat zijn vriend hem niet tegen sprak en zelfs leek te begrijpen wat hij zei. Het speet hem vervolgens dat hij niets voor Silvester kon doen. Hij wilde de Raad vertellen dat het hun gedeelde idee was geweest, desnoods alleen Matheo's idee, en dat hij zo weer een pijl voor zijn vriend zou opvangen. Maar ze zouden toch niet naar hem luisteren of het juist afschrijven als groot complot. 'Denk je dat het als een goede kant gezien wordt dat je nu met mij praat?' vroeg Matheo zich oprecht af, waarna hij een wenkbrauw vragend op trok. Hij vond het wel wat hebben om deze reputatie te hebben. Hopelijk zou het betekenen dat heel Myr niets meer met hem te maken wilde hebben nadat hij was vertrokken. Tegelijkertijd had hij het idee dat dit gevoel van ongewildheid precies was wat zijn ouders al jarenlang moesten voelen. Het open vraagteken in Silvesters vraag ontging hem niet en met een bedachtzame blik keek hij zijn vriend aan. Tegelijkertijd voelde hij hoe zijn mondhoeken omhoog trokken. 'We zouden er ook nu vandoor kunnen gaan. Er is nog zoveel in het paleis waarvan je me beloofd hebt dat je het zou laten zien.' Het zou niet mee werken aan zijn goede kant laten zien, maar misschien zou men niet eens opmerken dat de prins weg was. Alhoewel... 'Kan jij prinses geen dekmantel geven?'

Liam begeleidde zijn vrouw over de dansvloer heen en draaide haar sierlijk aan zijn hand in het rondte. Ze was een adembenemend figuur, niet alleen op de dansvloer, maar in de gehele zaal. Hij hoefde niet met haar te praten om haar zijn gevoelens te laten weten. Daarvoor stonden er te veel open op hun gericht. Na enkele dansen wisten ze allebei dat ze hun ronde moesten doen door de zaal heen. Natuurlijk wilde iedereen de Koningin spreken en hij vreesde dat er ook genoeg gasten waren die aanspraak van de Koning wilden. Hij was van plan geweest om zijn vrouw te begeleiden door de zaal heen, maar ze werd al snel geflankeerd door Chaol aan haar ene zijde en een andere adviseur aan haar andere zijde. Die twee waren wellicht vroeg op de avond beter gezelschap. Later, als de gasten toch geen politieke spellen meer konden spelen door de drank, kon Liam zijn vrouw ondersteunen in de simpele koetjes en kalfjes gesprekken. Hij drukte nog een tedere kus op haar lippen en liet haar vervolgens gaan. Zelf gleden zijn ogen af naar de Noordelijke delegatie. Het was verleidelijk en geheel terecht dat hij naar de familie zou lopen, maar zijn vrouw was daar al naar onderweg. Het zou later moeten gebeuren. In plaats daarvan zag hij zijn oude vriendin staan en beende hij met een bescheiden grijns op haar af. 'Ik dacht nog zo dat ik de wachters had bevolen om de Generaal buiten te houden. Anders zouden er weer teveel roddels over mijn verleden door de zaal gaan,' grinnikte hij, waarna hij de vrouw een stevige omhelzing gaf. Hun relatie was enkele jaren geleden bekoeld, maar gelukkig had hij zijn charmes kunnen gebruiken om hun oude vriendschap weer aan te wakkeren.

Silvester keek met een zucht weg van Matheo. 'Nee, ik verwacht van niet.' Er leek tot nu toe weinig over gezegd te worden, ook door zijn ouders. Silva verwachtte dat dat deels kwam door zijn moeder en deels door de woede die Luitenant Barnes zou uiten als zijn zoon nog verder betrokken werd. 'Ik kan niet alles goed doen met alle eisen die de Raad stelt.' Hierbij haalde hij zijn schouders op, maar het ging hem niet zo nonchalant af als voor de reis die Matheo en hij naar Haudan hadden gemaakt. Zelfs als hij hier in de zaal rond liep, voelde hij al dat hij net wat rechter liep en beter oppaste wie hij aan sprak en hoe. Dat kwam bovendien ook door de scherpe ogen van Inanna's familie die hij nu op zich gericht had. Het bemoeilijkte ook het antwoord dat hij nu aan zijn vriend kon geven. Hij keek hem twijfelend aan, maar legde toen verontschuldigend een hand op zijn schouder. 'Ik laat je erg graag het paleis zien en die rondleiding had ik je dagen geleden al willen geven, maar- maar ik kan hier nu niet weg.' Silva speet het dat hij niet mee kon gaan in dit voorstel en dat zijn vriendschap zo ook getest zou worden. 'We zullen morgen in de stad zijn voor de optocht en optredens. Eisa's optreden is in de middag, niet? Misschien kan ik je daarna meenemen naar mijn favoriete kroeg?' probeerde hij nog om een alternatief te bieden. Het programma van zijn familie in de stad was een stuk minder strikt dan de andere dagen van het jubileum.

Arlo knikte begrijpelijk. 'Dit is ook wel een erg-' Hij twijfelde even over zijn woordkeuze. Soms vond hij het moeilijk zijn steeds kritischere blik op de adel te uiten, vooral nu hij zijn ouders onder hen zag. Hij had hier familie. 'Een erg bijzondere menigte,' maakte hij er maar van. Misschien was het maar beter ook dat hij zich hier niet echt thuis voelde. 'Weet je het zeker? Ik wil je niet langer van jouw familie en de taverne weg houden als je dat niet ziet zitten. Ik kan altijd een tijdje later heen en weer reizen.' Nu hij besloten had om in Tyrosh te gaan wonen terwijl hij aan wal was, zou hij er ook genoegen mee moeten nemen dat hij regelmatig heen en weer zou reizen om zijn familie te zien. Vooral nu met Matheo's thuiskomst. Arlo keek opzij naar Nuria en nam haar vragende blik in zich op. Hij glimlachte vervolgens bescheiden en nerveus. Hij pakte haar hand vast en leidde haar zo de vloer op zoals hij andere mannen eerder al had zien doen. Met een zucht om zijn eigen nervositeit weg te drukken, legde hij een arm rond Nuria's middel. Het viel hem uiteindelijk mee dat de muziek gemakkelijk te volgen was en gelukkig hoefden ze niet te veel andere dansers te vermijden. Zo dansend keek Arlo Nuria met een bredere glimlach aan. 'Dit kunnen we best goed,' zei hij toen zacht.

Indra stond met haar handen op haar rug aan de zijkant van de balzaal. Ze had enkele gesprekken gevoerd met oude bekenden en hier en daar had ze een gesprek aan weten te knopen met een politicus of handelaar die het kamp goedgezind was. Het was goed de relaties te blijven onderhouden, ook al zochten ze nu voornamelijk verbonden buiten de paleizen en adel om. Bovendien was ze hier ook om persoonlijke redenen. Ze had meegeleefd met de familie Barnes toen bekend werd dat Matheo in Haudan gewond was geraakt. Als Generaal had ze er niet veel mee kunnen doen. Uiteindelijk was hij zelf opgestapt om met de prins hun idiote missie uit te voeren. Toch voelde ze zich wel zeker betrokken bij het lot van die jongen nu hij al zo lang in haar kamp mee ploeterde - en haar flink wat hoofdpijn had bezorgd. Daarnaast had ze ook een andere vriendschap te onderhouden. Indra keek met een minieme glimlach toe hoe de Koning dichterbij kwam. Indra lachte spottend. 'Alsof jouw verleden het enige is waarover het hof er op los roddelt,' spotte ze voor ze de omhelzing kort beantwoordde. Indra klopte op de schouder van de Koning en bekeek hem kritisch. 'Ze zullen genoeg te zeggen hebben over je huidige keuzes,' zei ze met een knikje naar zijn voorkomen voor ze hem een brede grijns schonk. Hij zag er in ieder geval een stuk frisser uit dan ze zelf deed, maar ze was ook pas die avond van tevoren gearriveerd in Myr. 'Gefeliciteerd met jouw zoons verloving. Ik heb geprobeerd hem zelf te feliciteren, maar toen hij me zag keerde hij zich direct om,' vertelde ze geamuseerd.

Liam liet Indra los en keek haar even hoofdschuddend aan. 'Ik heb nu kinderen waarover het hof genoeg te praten heeft, helaas,' verzuchtte hij. 'Ik ben allang niet meer zo interessant.' Hij kreeg een glas wijn aangeboden door één van de bedienden en tevreden nam hij een slok van het goedje. De familie van zijn schoondochter was zo vriendelijk geweest om een aantal kratten Noordelijke wijn mee te vervoeren als cadeau. 'Op een heel aantal zaken heb ik geen invloed, maar wel over mijn kledingkeuze 's ochtends. Gelukkig is dat nog niet gedelegeerd naar één of andere adviseur.' Verder hadden hij en Sibel een hoop mensen die beslissingen voor hun maakten. 'Is jouw wederhelft trouwens thuis gebleven?' vroeg hij benieuwd, ook ergens uit eigenbelang. De partner van zijn goede vriendin was geen fan van hem. In tegendeel, op de zeldzame momenten dat ze elkaar nog weleens tegen kwamen vertelde ze hem ook duidelijk wat ze van hem vond. Liam kon zich er echter niet druk om maken. Als Koning mocht al minstens de helft van de bevolking hem niet. Hij was ook benieuwd of Indra erover zou beginnen dat hij en Sibel de Barnes' familie hier hadden gehouden tegen hun wensen in. 'Bedankt, Indra. En ik moet jou bedanken voor het opvangen van mijn zoon in het kamp. Geef hem daarnaast even de tijd, want ik heb hem meermaals bevolen om zijn excuses aan te bieden voor zijn...' Hij beet op zijn tong. '...zijn juveniele gedrag. Het spijt mij en Sibel als hij daardoor het kamp in een onwenselijke positie heeft gebracht.'

Toen Silvester van hem weg keek, bleef Matheo's blik juist op de prins hangen. Het besef dat hij zijn vriend nog nooit zo erg als een prins had beschouwd als op dit moment raakte hem. De man die naast hem stond was niet meer de jongen waarmee hij de omliggende dorpen onveilig had gemaakt om vervolgens met de opgaande zon terug naar het kamp te slenteren. Niet de jongen die hij zijn diepste geheimen en onzekerheden rondom het kampvuur had verteld als ze weer eens geen plek hadden om te slapen. En niet meer de vriend die met hem op avonturen zou gaan zonder vraagtekens daarbij te zetten. Silvester had nu een doel in het leven, iets waar Matheo nog steeds naar zocht. 'Het is niet erg,' loog Matheo uiteindelijk maar, nadat hij teleurgesteld, maar niet verrast, aangehoord had dat Silvester niet met hem mee kon gaan de zaal uit. 'Jij hebt jouw verplichtingen hier.' Bij het horen van Silvesters aanbod moest Matheo even kort en ongelovig lachen. 'Je moet geen beloftes doen waar je je niet aan kan houden, Silva. Daarbij trek ik 's avonds met Eisa op na haar optreden. Ik heb haar beloofd om te gaan eten in de stad.' Matheo voelde nu hoe hard zijn slechte been inmiddels was gaan trillen. Het zou niet lang duren of zijn been zou het begeven. Dat was misschien nog genanter dan het alternatief. Matheo bewoog dus iets dichter naar de hoek toe en trok zijn simpele rolstoel vanachter één van de grote kamerplanten vandaan. 'Ik geloof dat jouw verloofde naar jou op zoek is,' loog hij, terwijl hij plaats nam in het gestoelte.

Silva verplaatste zijn gewicht ongemakkelijk van zijn ene op het andere been en trok aan de mouw van zijn pak om het weer recht te trekken. Hij kon het zijn vriend niet kwalijk nemen dat hij het voorstel had gedaan, noch dat hij er teleurgesteld was met zijn antwoord. Silvester wist tegelijkertijd ook dat Matheo niet zou begrijpen hoe schuldig hij zich nog altijd voelde. Juist zijn tendens om maar wat aan te pappen, om steeds avontuur op te zoeken, had hen tot dit punt geleid. Silva moest er nu simpelweg voor kiezen om de prins te zijn die het verdiende dat men hem beschermde, dat zijn beste vriend voor hem sprong om zijn leven te redden. Hij glimlachte vervolgens toen hij hoorde dat Matheo al plannen had met Eisa. Het kwam dus niet alleen door zijn verplichtingen dat het moeilijker was om als vanouds op avontuur te gaan. 'Ik zou je niet van Eisa weg willen houden. Ik neem aan dat ze erg druk geweest zal zijn met repetities voor morgen.' Na het optreden zou er wellicht meer tijd zijn voor hen om samen te zijn. Hij wilde nieuwsgierig aan zijn vriend vragen hoe het nu met hen zat, maar hij zag toen juist dat Matheo in een stoel zakte. Verward keek hij weer om of hij Inanna naar hem zag wenken, maar zijn blik gleed even snel weer terug naar zijn vriend toen ze druk in gesprek leek met haar vader. 'Theo,' begon hij met een frons, maar wist toen niet hoe hij zijn zin af moest maken. 'Laten we het niet makkelijk maken voor iedereen door maar gewoon onze eigen wegen in te slaan. Je hebt verdomme mijn leven gered. Ik kan niet met je mee naar het kamp, maar ik sta alle Goden nog aan toe bij je in het krijt en ik wil je helpen.' Met een ernstige blik keek hij naar Matheo.

Indra trok sceptisch een wenkbrauw op naar Liam. 'Het hof heeft dan gewoon geen flauw idee wat jij allemaal uitspookt.' Ze was zich erg bewust van de dingen die de Koning achter gesloten deuren kon doen en waarschijnlijk ook deed. Indra dacht niet dat Liam nog zo actief was als jaren geleden, maar hij kon ook erg goed andere mensen aansturen. Ze wees zelf het aanbod van een glas wijn af toen de bediende de Koning ten eerste zijn glas had gegeven. Indra knikte vervolgens. 'Gael houdt zoals gewoonlijk een oogje in het zeil in het kamp terwijl ik hier ben. Bovendien weet ik heel goed dat ze nog liever met kinderen en al hun viezigheid bezig is dan met de adel die hier rondloopt. Inclusief de Koning zelf.' Ze glimlachte breed naar Liam. Ze vond dat het haar taak was om hem wat te plagen en tegen te werken. Aan het hof zou men dat toch niet vaak genoeg doen. 'Oh, kom op, Liam. Ik ben Generaal van een leger. Hij is niet het eerste noch laatste brutale joch dat zich denkt te kunnen misdragen in mijn kamp.' Indra volgde zijn blik en zag zo ook Matheo met de desbetreffende prins. 'Ik geloof alleen niet dat er nog prinsen of andere adel toegelaten zal worden in de nabije toekomst.' Ze liet haar oog niet te lang hangen om de aandacht niet naar de jongen te trekken. 'Je had me wel om wat advies kunnen vragen wat betreft de behandeling van die twee na wat er in Haudan is gebeurd,' zei ze toen kort.

Matheo had gehoopt dat Silvester de hint zou begrijpen en naar zijn verloofde toe zou gaan. Hij bleef echter bij hem staan, zelfs toen er zoveel ogen op hun gericht waren. 'Het is druk geweest, maar ze zal een geweldige voorstelling neerzetten. Ik hoop dat jij en jouw familie aanwezig zullen zijn.' Matheo moest vanuit zijn positie omhoog kijken om Silvester aan te kunnen kijken. De woorden kwamen hard binnen, maar Matheo moest helder blijven denken. Ze waren niet meer de jongens die op missie waren gegaan, hoe graag Matheo dat ook wilde. De aanval op hun levens had alles veranderd. 'Ik stel het op prijs dat je wilt helpen, Silva, echt waar. Maar...' Hij beet op de binnenzijde van zijn wang en keek van zijn vriend weg. De woorden van zijn vader en tante echoëden in zijn hoofd. 'Jouw vonnis is een kwestie dat ons beiden overstijgt. Jij moet je nu verdomme focussen om de perfecte prins te spelen en- en daarna zoeken we elkaar wel weer op.' Hij klopte goedbedoeld op Silvesters arm en keek even kort vanuit zijn ooghoeken naar de adviseurs en raadsleden die hemzelf en Silvester in de gaten hielden. 'Een prins kan nooit in het krijt staan van een eenvoudige soldaat. Ik heb simpelweg mijn prins beschermd, zoals van mij verwacht wordt.' Met die woorden zette hij zijn handen op de wielen en reed hij zo van zijn beste vriend weg.

Nuria liet zich mee leiden door Arlo de dansvloer op. Het was even onwennig om de juiste positie te vinden, maar uiteindelijk hadden ze het voor elkaar en wiegden ze zacht op de muziek. Gelukkig hadden Arlo's moeder en zussen haar vooraf nog de basis stappen van de meest voorkomende dans geleerd. Anders had ze nu waarschijnlijk bij elke stap op Arlo's tenen gestaan. 'Arlo,' begon ze op geruststellende toon, 'mijn ouders en de taverne zullen geduldig wachten in Tyrosh. Toen ik ja zei om met je mee te reizen naar Myr, zei ik ja tegen de gehele reis rondom jouw broer. Dat betekent dus ook dat ik met mijn eigen ogen wil zien dat hij veilig en wel in jullie huis eindigt.' Ze streek met haar duim langs Arlo's hand en glimlachte liefdevol. 'Jouw familie is nu ook mijn familie. Ik geef ook om ze.' Haar ouders zouden het alleen maar toejuichen dat ze hechter zou worden met haar schoonfamilie. Daarbij kwam ze zo weinig buiten Tyrosh dat ze elk reisje met beide handen aan nam, ondanks dat ze natuurlijk het liefst thuis was. Maar ze wist dat haar broer en ouders de taverne onder controle hadden. 'Dit kunnen we inderdaad goed,' stemde Nuria met haar geliefde in. 'En ik hoop nog heel veel nieuwe dingen met jou te ontdekken, net zoals dat we dus best goed zijn in samen dansen.'

Liam liet de woorden even bij zich binnen dringen. Uiteraard had het hof geen zicht op alles wat hij uit spookte. Natuurlijk wist zijn eigen team van zijn spionnen af, maar hij had ook iets dat hij moest verzwijgen voor zijn kinderen en vrouw. Hij genoot er niet van om zo'n geheim bij zich te dragen en het speet hem dan ook dat hij alweer verlangde naar diegene waarover hij niet sprak met zijn echtgenote. 'Ook die taken zullen vroeger dan later overgedragen worden,' vertrouwde hij Indra toe, 'gezien ik ook niet meer de jongste ben. Het zal binnenkort tijd worden voor een nieuwe generatie.' Ze zou vast begrijpen wat hij bedoelde. Sippend aan zijn wijn luisterde hij vervolgens naar de woorden over de partner van Indra. Hij kon een glimlach niet onderdrukken toen het zo duidelijk werd dat Gael nog steeds na al die jaren geen fan was van haar Koning. Ondertussen gleden zijn ogen ook af naar zijn zoon, die, tot zijn eigen ontevredenheid, stond te praten met de Barnes zoon. Misschien moest hij de luitenant toch eens aanspreken om een plan te bedenken hoe ze die twee uit elkaar konden houden - hopelijk voorgoed. Haar opmerking over het weren van de adel ontging hem niet. 'De gebeurtenissen van Haudan hadden nooit mogen plaats vinden,' gromde Liam ontstemd, terwijl hij zijn blik van zijn zoon weg trok. Desondanks keek hij de generaal benieuwd aan. 'Wat zou jij aan die twee gedaan hebben als jij in onze schoenen had gestaan?'

Willem keek de vrouw bedachtzaam aan. Het was in eerste instantie een verrassing geweest om te beseffen dat de mooie vrouw aan de arm van Rascalles van ver kwam en een geheim bij zich droeg. De ernst van de situatie had hij zeker beseft, maar hij had natuurlijk moeten verifiëren of ze de waarheid sprak voordat hij er mee naar zijn ouders ging. Tot nu toe leken alle woorden die de vrouw uit sprak wel oprecht en gemeend te zijn en leek het in overeenstemming te zijn met de - minimale - informatie die ze hadden in de stad. 'Ik zal het zo snel mogelijk proberen te bewerkstelligen. U zal een uitnodiging krijgen om in elk geval met één van mijn ouders te spreken, maar ik hoop ze allebei bereid te krijgen.' Hij wist niet of zijn moeder of vader ontvankelijker zou zijn voor deze Quandaïse vrouw. Zijn ogen vernauwde wel enigszins bij haar woorden. Willem was ook ooit gestart als simpele klerk. Natuurlijk had hij ook altijd zijn titel gehad van prins, maar in zijn jongere jaren had hem dat veelal niet een meer bijzondere positie gegeven dan zijn collega's. En Willem als simpele klerk zou nooit, maar dan ook nooit, op zulke missies gestuurd zijn. 'U zal dan wel een hele... bekwame klerk zijn geweest,' begon hij twijfelachtig, 'om zo'n belangrijke opdracht te krijgen.'