De Markt

-

Diane liep snel en half verscholen achter haar sjaal door de straat die naar de markt liep. Het zou er voor omstaanders en voorbijgangers uit zien alsof er een vrouw zich naar de marktkramen haastte en haar gezicht beschermde voor de felle middag zon, maar ze was in een andere straat bijna de soldaten van Rohan Altarion tegen het lijf gelopen. Ze kon het niet riskeren dat ze mannen haar herkenden, maar ze wilde ook niet nu al terug richting het paleis gaan. Het feit dat ze hier waren in zo een grote groep betekende dat er iets te gebeuren stond. Diane hoopte ze nog voor te zijn om de markt te bereiken. Ze probeerde nu al twee weken precies op het goede moment in de stad te zijn. Ze had namelijk gehoord over de vurige toespraken en de rellen die er door opgewekt werden, maar ze had niet kunnen achterhalen wanneer ze gehouden werden, noch door wie precies. Tot nu toe was ze dus altijd te laat geweest. Het feit dat Isaia haar ook nog had gevraagd de stad in te gaan, had haar doelbewuster gemaakt om één van de toespraken bij te wonen. Vanaf daar hoopte ze het verdere netwerk te kunnen traceren. Het was tot nu toe namelijk verdomd moeilijk geweest om haar vinger er op te leggen waar de opstand vandaan kwam. Diane knoopte de sjaal nog wat strakker om haar haar toen ze de markt eindelijk in zicht had. Vanaf dat punt kon ze het centrale punt niet zien, maar ze hoorde wel de vlagen van een luide stem dat regelmatig beantwoord werd met gejuich van het publiek. Ergens klonk het herkenbaar, maar ze kon niet plaatsen waarom. Om beter zicht te krijgen, en om mensen tussen haar en de Quandaïers te plaatsen, begon ze zich door de menigte te bewegen. Ze was maar net op tijd. Het voelde alsof de climax van het moment nabij was, zo veel energie vloeide er door het publiek. En ook zo veel zweet. Diane ontweek hier en daar een zwaaiende arm of een wel erg sterk geurende oksel om steeds dichterbij te komen. Vanaf hier kon ze horen wat er gezegd werd en even bleef ze geïntrigeerd luisteren.

Saul stond op een provisorisch verzorgd podium, gebouwd met sinaasappelkratjes, en keek zo de verzamelde menigte toe. Jong en oud, rijk en arm, Noorderling of Quandaïer, alle bevolkingsgroepen leken wel vertegenwoordigd te zijn in de groep die naar hem luisterde. Zo sprak Saul de menigte toe in de snikhete warmte. Hij was inmiddels tot de climax van zijn verhaal aangekomen en nog steeds leek de menigte om zich heen groter en groter te worden, leken ze nog steeds de energie te hebben die ze bezaten aan het begin van het verhaal. Tevens zag hij de woede van zichzelf gereflecteerd in de gezichten van zijn mede Noorderlingen. 'We verdienen beter dan een Noorden onder de heerschappij van Quandaï,' schreeuwde Saul tegen de menigte. 'We hebben recht op inspraak, niet alleen in de politiek, maar ook in de economie, de veiligheid en in de educatie van onze provincie. Bij de Goden, we vechten al honderden jaren voor gelijkheid, maar constant worden onze kelen dichtgedrukt. Niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk worden we onderdrukt en bevochten door de ondemocratisch gekozen leiders!' Hij veegde fel het zweet van zijn voorhoofd af en wees naar de wachters die zich verzameld hadden aan de rand van het plein. 'Maar die tijden van zwijgen en stilte zijn voorbij. We zullen ons niet neerleggen bij de tirannie van Quandaï en ook niet langer bij de Tarthiaanse adel. Geef aan jullie prins door dat hij een laatste kans heeft om Tyrosh te verlaten en terug te keren naar zijn eigen land. Want anders-' Hij verplaatste zijn uitgestoken vinger naar het majestueuze paleis dat zelfs boven de huizen uit reikte. 'Dan breken we elke muur neer van jullie onwettig ingenomen huis. En dan zal het Noorden eindelijk weer zegevieren!' Zijn woorden werden ondersteund door het gejuich en geschreeuw van zijn volk. Zelf luidde hij ook een schreeuw vol met al het woede en onbegrip wat hij sinds de komst van Rohan Altarion had opgebouwd, maar tegelijkertijd zag hij in zijn ooghoeken hoe de soldaten van Rohan de menigte uit elkaar begon te trekken en duwen.

Diane had zich vast gegrepen aan een forse man om niet ongeduwd te worden door de druk van de mensen om zich heen. Haar zicht was nog geblokkeerd, maar de woorden drongen nu goed tot haar door. Ze herkende het. Het waren argumenten en acties die ze al vaker gehoord had. Het bevestigde bovendien wat Isaia en Iker vreesden van het volk. Ze zouden in ieder geval niet snel tevreden worden gesteld als deze man veel aanhangers had. Geleid door haar nieuwsgierigheid probeerde ze dichter naar de spreker te geraken. Als ze wist wie die man was- Diane stootte verrast door een forse duw van iemand achter haar tegen het houten podium aan. Ze stond aan de achterkant zag ze nu, maar ze had eindelijk zicht op de persoon die dit alles voor elkaar kreeg. Als hij zich nou om draaide. Diane voelde hoe haar plots de adem benomen werd en ze zich overeind moest houden aan één van de houten kratten toen ze uit het niets het gelaat herkende. Ze had voor enkele akelig lange tellen niet door wat er om haar heen gebeurde. Pas toen ze weer geduwd werd hoorde ze het lawaai van geschreeuw en geroep dat van achteren kwam. De Quandaïse soldaten baanden zich met geweld een weg door het publiek. Haar ogen schoten nog naar de man voor haar met een blik van verwarring voor ze zich weer door de mensen heen begon te duwen. Ze moest hier weg.

Saul stond voor een moment roerloos, terwijl hij nog na hijgde van zijn strijdkreet, en zag tot zijn eigen verwachting dat de Quandaïse wachters rechtstreeks op hem af kwamen. Ze hadden maar weinig aandacht voor de rest van het publiek. Hadden ze nou eindelijk door dat Saul de aanstichter van deze hele rebellie was? Met een glimlach wilde hij nog enkele vervloekingen na roepen, tot hij plots de kratten onder zich voelde bewegen en hij zijn evenwicht moest bewaren. Hij wilde de aanstichter een withete blik toe werpen, maar voelde al snel alle kleur uit zijn gezicht trekken. De krullen, volle lippen en donkere ogen... Hij wreef door zijn eigen ogen heen, beseffend dat hij vast aan het hallucineren was van de hitte, en keek vervolgens opnieuw. De vrouw van de Zomereilanden stond er niet meer. Met een tevreden gevoel draaide hij zich weer om en besefte zich dat de wachters wel akelig dichtbij waren gekomen. Eén van zijn handen lag op het lemmet van het zwaard en wilde bijna het wapen trekken, tot hij de woorden van kameraden in zijn hoofd hoorde: Saul kon onder geen beding gevangen genomen worden. Dat liet hem het lemmet loslaten en vervolgens de menigte in springen, om zich zo een baan door de mensen heen te werken. Iemand leek hem echter voor te gaan en zo maakte het zijn vertrek en vlucht een stuk makkelijker, tot hij plots kwam bij een kruispunt waar meerdere wegen op elkaar uit kwamen. Door de paniek en de grote wagens die tevens tussen de mensenmassa bekneld zaten kon Saul niet zo snel een weg uit de chaos vinden.

Diane vervloekte de mannen en vrouwen die voor haar maar niet in beweging leken te komen. Ze gooide zich met volle kracht de in de richting van de haven. In die stegen zou ze hopelijk sneller kunnen ontsnappen dan door naar het Zuiden te keren waar het paleis lag. Ze zou haar weg terug later wel vinden. Ze kon het echter niet riskeren dat de mannen van Kalim haar hier vonden. Ze had al gemerkt hoe nauw ze iedereen aan het hof in de gaten hielden. Ze wist niet of ze haar onschuldige rol van voogd werkelijk geloofden. Tot nu toe had ze dus heel goed geweten hoe ze hen niet in de weg liep. Maar het was niet enkel de Quandaïers die ze nu probeerde te ontvluchtten. Puffend door de hitte bleef ze plots stil staan voor een kar vol groentes die de weg van de markt vandaan versperde. Ze deed haar best om haar haast en paniek niet door te laten schemeren, maar ze had al moeite om haar ademhaling onder controle te houden. Toen ze echter aan alle kanten ingeklemd werd door andere marktgangers die het geweld van de soldaten probeerden te ontkomen, zag ze geen uitweg meer. Ze stond tegen het wiel aangedrukt, maar merkte tot haar geluk dat de luid vloekende handelaar zijn wagen door liet rijden. Het zou haar genoeg ruimte bieden om zich doorheen te wurmen, als- Diane merkte plots dat de rokken van haar jurk vast waren komen te zitten in het wiel en greep zich met één hand vast aan het hout van de wagen om te voorkomen dat ze naar de grond getrokken werd. Met haar andere hand zocht ze naar het mes dat ze op haar lichaam droeg, maar kon er steeds maar niet bij door de vrouw die zich in complete paniek tegen haar aan had gedrukt. Met grote ogen bleef Diane naar haar mes graaien en prevelde naar de God der Hel om haar verdomme met rust te laten.

Gezien zijn eigen moeite om door de menigte heen te komen dacht Saul dat hij voor nu wel even veilig was. Zijn maten zouden de wachters vast wel even bezig houden en anders waren er genoeg kinderen die vanuit verstopte plekken van alles en nog wat naar de mannen zou gooien. Dat was al een aantal keren eerder voorgekomen. Dat gaf Saul de kans om een seconde te nemen om zijn plan te bedenken. Hij zou zich met zijn brute kracht een weg door de mensen heen kunnen werken en dan via de haven een schuilplek vinden in één van hun safehouses. Als het dan eenmaal donker was, dan vond hij zich wel weer een weg naar zijn appartement toe en dan- Opnieuw viel zijn oog op de donkere krullen, die hij eerder had gezien. Na enkele keren knipperen met zijn ogen verdween de vrouwe echter níét, zoals eerder wel het geval was. Ondanks dat hij niet duidelijk haar gezicht kon zien, zag hij wel dat de onbekende vrouw in de problemen zat. Het zou Diane niet zijn... toch? Wat zou ze hier nou doen? Hij besloot dus grommend om de vrouw te helpen - hij kon simpelweg niet zomaar weg lopen - en had zich al snel naast haar gewerkt. Met zijn mes sneed hij haar jurk kapot, zodat ze niet meer vast zat aan de kar, en met zijn strenge blik joeg hij de paniekerige, oudere vrouw weg. Toen pas kon hij een goede blik op het gezicht van de jongere vrouwe werpen. 'Kun je zelf-' Opnieuw verdween alle kleur uit zijn gezicht, omdat hij nu werkelijk in het gezicht van Diane staarde. Er was geen twijfel meer. Bij de Goden- Er kwam geen geluid uit zijn keel. Hij kon enkel staren. De gedachten in zijn hoofd gingen echter versneld door en de woede bouwde zich tegen Diane op. Hij wilde net zijn mond openen om waarschijnlijk tegen haar te schreeuwen, tot hij ook opzij werd geduwd en tegen de kar tot stilstand kwam. 'Fuck-' vloekte hij, terwijl hij opnieuw naar Diane zocht.

Diane had zo dicht bij haar mes gezeten dat ze haar ogen dicht had geknepen om met dat laatste beetje extra focus haar vingers rond het handvat te glijden. Voor dat echter lukte, voelde ze zich van balans gebracht door het plotseling vrij komen van haar jurk. Toen ze om keek, staarde ze recht in de ogen van Saul. Voor een tweede maal bleef haar adem in haar keel steken. Deze keer bevroor ze echter niet. Ze trok haar rok uit zijn hand los en keek op naar de kar die inmiddels weer vast stond voor ze behendig haar voeten op de spaken van het wiel zette en achterop de wagen klom. Vanaf daar kon ze de markt over kijken waar groepen soldaten vochten met rebellerende bewoners van Tyrosh en anderen vluchtwegen vonden van de markt vandaan. Even keek ze neer op Saul. De woede die ze eerder in zijn woorden had gehoord en de felheid waarmee zijn toespraak doordrenkt was, zag ze nu ook weer in zijn ogen. Het was echter niet gericht op de menigte of de Quandaïers, maar op haar. Ze kon zich enkel in beelden dat haar eigen blik zijn woede met evenveel haat beantwoordde. Het verdriet, de teleurstelling, de wanhoop, die ze al die jaren geleden had gevoeld en uiteindelijk weg had gestopt was verhard tot een woede die ze als een steen met zich mee droeg. Ze hoefde er geen seconde over na te denken om de man daar te laten. Ze was hem niets verschuldigd. Bovendien moest ze om haar eigen veiligheid denken. Ze keerde zich dan ook om en sprong aan de andere kant van de wagen waar de opstopping uiteen liep. Vanaf daar mengde ze zich nonchalant tussen de voorbijgangers om haar weg verder de haven in te vinden. Ze moest zichzelf er van weerhouden om om te kijken.

Vloekend besefte Saul dat Diane hem ontvlucht was en in de verte zag hij inderdaad haar donkere krullen verdwijnen. Niemand kende echter de stad zo goed als Saul, dus had hij zich al snel losgemaakt van alle helpende handen en stoof hij zo een parallelle weg in. Mooi niet dat die vrouw zomaar weg zou komen, niet nadat al zijn vragen beantwoord waren. Misschien kon hij haar dan eindelijk loslaten. Hij was verdomme helemaal terug gereisd naar de Zomereilanden, om vervolgens haar niet te treffen! Hij was er verdomme wekenlang gebleven! En tientallen brieven gestuurd! Rennend langs één van de grotere straten betrad hij daarna een van de vele, kleinere steegjes, om zo ongeveer op hetzelfde punt uit te komen als Diane. En gelukkig: al snel zag hij haar donkere krullen en prachtige lichaam en- Voordat ze echter ook maar kon proberen weg te rennen, had hij haar arm vastgepakt en had hij haar met haar rug richting de muur geduwd. 'Wat de fuck kom je hier doen, Diane?' riep hij uit, al dacht hij dat hij meer aan het schreeuwen was, terwijl hij ook haar andere arm vast pakte. 'Oh, had je niet een van mijn verdomde tientallen brieven kunnen beantwoorden om te laten weten dat je hier zelf wel zou komen? Verdomme! Wat doe je híér!?' Hij was witheet van woede en keek de vrouw met een blik vol woede, maar ook verdriet en teleurstelling aan. Er waren momenten geweest dat hij niet wist wat er aan de hand was, maar nu had hij werkelijk geen idee wat Diane hier kwam doen.

Diane merkte dat het benauwde gevoel van eerder langzaam verdween nu ze verder van de markt weg liep. Ze ontspande echter pas echt toen ze meerdere straten overgestoken had en de zee in zicht had. Dat valse gevoel van zekerheid dat ze niet gevolgd werd en de markt ontsnapt had, werd snel verbroken toen ze plots vanuit haar ooghoeken de man weer zag. Moest hij zich niet verdomme druk maken om Quandaïse soldaten? Wat wilde hij van háár? In plaats van hem tegen te werken liet ze zich vast grijpen en voelde ze al snel de ruwe muur in haar rug. Ze deinsde niet terug voor zijn harde woorden, nog verloor ze haar kalmte. Galivar had haar ooit gevraagd hoe ze altijd zo verdomde kalm was, in wat voor situatie dan ook. Diane wist dat er geen andere manier was om de storm die ze van binnen voelde onder controle te houden. De luide stem van Saul, zijn woedende blik en zijn vragen zorgden er voor dat het gevoel in haar buik aanzwol. Hij moest eens weten in wat voor gevaar hij zichzelf bracht. Haar handen jeukten. Ze voelde het mes in zijn schede door zijn ruwe grip tegen haar heupbeen drukken. Het zou zo makkelijk zijn én haar eigen wraaklust te stillen én Isaia's probleem aan te pakken. Informatie was echter waardevoller. Ze had altijd gewerkt met prioriteit om informatie te vergaren, niet om te doden. Niet dat Galivar haar principes nou zo zeer in gedachte hield als hij haar opdrachten gaf. Bovendien, over welke brieven had Saul het? 'Ik ben met prinses Isaia van de Zomereilanden meegereisd als voogd. Verwachtte je dat ik na bijna een decennium aan stilte je nog op de hoogte zou stellen dat ik op bezoek kwam?' Wat voor ideeën Saul zich nu in zijn hoofd haalde wist ze niet, maar hij had het duidelijk niet op een rijtje staan. De spot die door klonk in haar woorden maskeerde ze ook niet. Ze was er nog niet aan uit of ze hem werkelijk weg zou laten lopen. 'Bovendien wist ik niet dat jij een of andere leider van het volk was geworden. Doe je dat vaak, die toespraken?'

Saul merkte al snel op hoe gemakkelijk de vrouw naar de muur te werken was. Hij besefte echter ook al hoe dat kwam. Maar waarom bleef ze zo verdomd kalm? Hij wílde dat ze in paniek zou raken. 'Denk er niet aan om dat mes te pakken,' siste hij naar de vrouw toe, terwijl hij voelde hoe haar armen begonnen te wringen. Ze was vast naar het wapen op zoek. Toen ze niet meteen reageerde, duwde hij haar nogmaals tegen de muur aan en bleef zijn felle blik op haar gezicht gericht. Normaliter zou hij zich niet zo laten gaan, laat staan dat hij zo gewelddadig werd, maar deze vrouw- Hij had zijn hele leven aan haar willen geven! En ze had hem bespeeld, net zoals ze al op de eilanden had gedaan met de man die de fucking Koning zou worden! Hij had niet zo naïef moeten zijn. Die fout zou hij in elk geval nóóit meer maken. Zijn wenkbrauwen maakten een diepe frons bij haar vage woorden. 'Voogd? Van de prinses?' herhaalde hij stompzinnig. Het idee klonk zo bizar dat hij zich niet voor kon stellen dat het werkelijk waar was. Hij kon echter niet lang bij het idee stil staan, toen ze hem plots ervan verdacht stil geweest te zijn. Die klap was dusdanig hard dat hij Diane los liet en zijn handen op hief. Een ongelovige, ruwe lach ontsnapte zijn mond. 'Decennium aan stilte? Bij de Goden, wat een onzin-' Hij schudde zijn hoofd en schopte kwaad tegen een of ander potje op de grond. Het spatte uit elkaar tegen de muur aan. 'Ik ben geen leider,' wierp hij fel terug. Hij wilde niet als leider gezien worden. Hij was niet veel meer dan puur een volksvertegenwoordiger. Maar een leider? Hij wilde niet zoals Liam worden en voelen wat macht met een mens deed. Haar laatste vraag beantwoordde ze niet. 'Wat kwam jij als "voogd" van Isaia bij mijn toespraak doen?'

Diane had haar handen tegen de muur aan gehouden en had niet eens aanstalten gemaakt naar haar mes, maar het was nu duidelijk dat Saul het wapen gemerkt had. Alsof dat de enige manier was waarop ze hem toe kon takelen. Haar gezicht vertrok toen ze met nog een duw tegen de muur aan kwam en hield als reactie haar handen op. Ze zou dat mes niet pakken als hij dat niet wilde. Ze probeerde te lezen wat er zich afspeelde op zijn gezicht. Die emoties die ze zag kon ze moeilijk plaatsen en maakte haar enkel meer gefrustreerd. Hoe durfde hij boos op haar te zijn! Omdat ze een paar verdwenen brieven niet had beantwoord? Wat had hij dan verwacht! Niet op komen dagen en dan nog liefdevolle brieven terug krijgen? Had ze na die teleurstelling hebben moeten proberen om contact met hem te vinden in Tyrosh? 'Voogd, persoonlijke begeleider, adviseur, wat je het ook wil noemen. Ik ben geen dienstmeid meer, moest je dat soms gedacht hebben. Ik heb niet stil zitten wachten tot een zekere Tarthiaan terug kwam.' Ze trok hierbij een wenkbrauw naar hem op. Wat dacht Saul dat ze in al die tijd gedaan had op de Zomereilanden? Toen hij haar eindelijk los liet wreef ze over een pijnlijke plek op haar rug en keek ze hem verontwaardigd aan. 'Onzin? Ik neem aan dat je het dus wel vaker gedaan hebt. Had je in Quandaï ook een vrouw die je beloofd had voor haar terug te komen?' beet ze terug. Uiteindelijk was dat haar soelaas geweest, dat het niet persoonlijk was geweest, maar dat het simpelweg zijn truc was om op iedere plek waar hij aan meerde een andere persoon te versieren en loze beloftes te maken. Ze lachte vervolgens om zijn ontkennende woorden. Wat deed hij dan op sinaasappelkratjes terwijl tientallen mensen naar hem luisterden? 'Zeg dat tegen de mannen en vrouwen die gevangen worden genomen omdat ze naar jouw verhitte woorden tot actie luisteren.' Diane klopte het stof dat de muur op haar rokken had achtergelaten er geërgerd af en keek toen naar het stuk gescheurde jurk. Ze zou wel vragen krijgen als ze zo het paleis terug in ging. 'Prinses Isaia, is dat voor jou, meneer.' Ze was om hen heen gelopen, haar ogen gericht op zijn bezwete gezicht en lichaam, richting de ingang van de steeg van waaruit ze keek of er nog commotie te zien was. 'Als je het niet erg vindt ga ik mijn opdracht vervullen. Mijn prinses vroeg om fruit van de Zomereilanden dat niet in het paleis te krijgen is, dus stelde ik voor het zelf wel op de markt te gaan halen.' Diane keerde zich terug naar Saul om en zette haar handen in haar zij. 'Tenzij je wellicht je excuses aan wilde bieden.'

Saul wreef vermoeid langs zijn gezicht met zijn handen en luisterde zo stilletjes naar de woorden van de vrouw uit de Zomereilanden. Bij de Goden, wat had hij veel van deze vrouw gehouden. Hij had zijn hele leven in het Noorden voor haar op willen geven. Tot hij plots nog met één laatste missie mee had moeten gaan met zijn kameraden en de boot vervolgens niet meer terug keerde naar de Zomereilanden. 'Ik ben voor je terug gekomen!' riep hij hard en gepijnigd uit, nadat hij zich weer naar Diane gekeerd had. 'Nadat mijn Kapitein mij verraden had en terug was gekeerd naar Tarth. Ik heb mij kapot gewerkt om opnieuw genoeg geld te verdienen en ben op het eerste de beste schip gestapt naar de Zomereilanden toe!' Hij was de vrouw weer genaderd en wees beschuldigend naar haar gezicht. 'En jíj was er niet! Ik heb je tientallen, honderden, brieven gestuurd en ze zijn allemaal onbeantwoord gebleven! Al mijn geld ging uit naar pennen en inkt en papier en die verdomde bootreis- En dan- dan beschuldig jij mij dat ik jou of welke andere vrouw ooit valse beloftes heb gedaan!' Zijn schouders en hoofd hingen, een houding waarin hij zich al lentes niet meer liet zien. Hij had altijd de sterke, machtige krijger moeten zijn voor zijn kameraden en collega's. Daar pasten geen emoties in, had hij zichzelf aangepraat. Het zou hem enkel zwak maken, net zoals hij zich nu voelde. Puur omdat Diane zoveel opgekropte gevoelens in hem omhoog bracht. 'Neem die mannen en vrouwen niet in jouw mond. Het zijn goede, nobele mensen, in tegenstelling tot de families en landen die jij steunt! Hoeveel vluchtelingen hebben wij nu al niet ontvangen vanuit Quandaï? En dat ondersteunt jouw leider?' Zijn ogen gleden ook af naar de gescheurde jurk en hoofdschuddend liep hij enkele stappen van haar vandaan. 'Prinses, mijn reet, Diane! Wij zijn allemaal gelijk, ook qua benaming.' Saul veegde ook het stof van zijn natte borst af, maar het vermengde zich enkel met zijn zweet. Misschien werkte het om minder goed herkend te worden, als ook zijn gezicht onder de stof zat. Geërgerd spuugde hij op de grond voor Diane's voeten. 'Ik heb mij niets om voor te verontschuldigen. Je kan daar nog minstens tien levens op wachten.'

Diane had zo veel redenen proberen te verzinnen waarom Saul niet teruggekeerd was. Sommige dagen had ze om schipbreuk gevreesd. De liefde die ze van hem gevoeld had, had ze als echt beschouwd en soms had ze dat als enige verklaring aan willen nemen. Maar met de twijfels waren er ook andere redenen in haar hoofd opgekomen. Misschien had Saul gelogen toen hij het haar vergeven had nadat uitgekomen was dat ze met Liam Halley het bed had gedeeld en had hij zo wraak genomen. Misschien had hij meerdere vrouwen. Misschien- Uiteindelijk had Diane de gedachten aan hem en aan wat ze gevoeld had moeten onderdrukken. Soms geloofde ze ook niet dat ze werkelijk zo verliefd waren geweest of dat het niet serieus had kunnen zijn door hun jonge leeftijd. Het was ook maar beter. Zij was aan het opklimmen geweest in de rangen en zou voor zichzelf een weg van de Eilanden af vinden. Daar had ze geen man voor nodig. 'Het zou je een paar maanden kosten. Twee jaar later was ik niet meer geïnteresseerd. Ik heb dus zelf maar mijn toekomst in handen genomen.' Ze liet in het midden of ze geweten had van zijn komst. De reis die ze toentertijd had gemaakt was lang geweest. Toen ze terugkeerde naar de Zomereilanden was ze er pas laat achter gekomen dat iemand naar haar op zoek was geweest. Galivar was het zogenaamd vergeten. Anderen zeiden er verder niets over. Diane had niets anders kunnen doen. Ze was echter niet zo onnozel de plots gekwetste gestalte die ze voor zich had tot haar door te laten dringen. Hij kon zeggen wat hij wilde, maar ze was lang niet meer zo naïef als toen. Integendeel, ze voelde zich sterker dan ooit. Het bracht haar altijd een gevoel van kunnen om een man te vermoorden. Laat staan terwijl honderden gasten toe keken. Dat was niet een persoon die zich liet bewegen door een oude liefde die haar hart gebroken had. Het horen van haar naam in zijn mond, de manier waarop het van zijn tong rolde, bracht zeker wel een effect te weeg. Het was echter het gebrek aan respect dat zijn gespuug uit drukte, dat ze de onstuimigheid diep van binnen los liet. Diane greep Saul bij zijn hand vast, draaide deze op zijn rug en had hem in een soepel gebaar hard tegen de muur waar zij eerder tegen aan had gestaan gedrukt. 'Ik wacht op niets of niemand,' zei ze hem kalm in zijn oor.

'Ik heb je genoeg brieven gestuurd om je te laten weten dat het langer zou duren!' riep hij ongelovig naar de vrouw terug. 'En ik weet niet wat je met al die brieven hebt gedaan, maar het is duidelijk dat jij er al heel snel klaar mee was. En dat snap ik, want ik had beloofd dat ik weer terug zou keren, maar- Liam en de Kapitein hadden mij verraden, Diane! Anders was ik al zo snel bij je terug geweest.' Hij had nog een stap naar de vrouw toe gezet, bijna met een smekende blik, en had dus niet door dat ze hem aan viel en zijn arm om zijn rug draaide. Saul was sprakeloos toen hij met zijn gezicht en lichaam tegen de muur gedrukt werd. Hij kon zich niet herinneren dat iemand hem ooit zo overvallen had, laat staan had durven vast grijpen. Ze had gebruik gemaakt van zijn woede en verdriet en dat maakte hem opnieuw witheet. Echter bleef hij verbazingwekkend kalm en wachtte hij af wat ze zou doen. Sinds wanneer kon ze een man van bijna een kop groter overmeesteren? 'Dat weet ik, Diane,' mompelde hij, waarbij zijn stem gedempt werd door de stenen muur. De afdrukken van de stenen zouden vast in zijn gezicht staan. Haar woorden echode nog door zijn hoofd: ze had ook niet op hem gewacht op de Zomereilanden. En ze zou niet meer op hem wachten. 'Waar heb je dat geleerd?' vroeg hij vervolgens zacht. Hij probeerde los te komen, maar ze had zo haar duimen geplaatst dat ze precies zijn zenuwen dicht kon drukken, zodat zijn armen geen kracht meer hadden.

Diane nam al wat Saul zei met een dubbel gevoel aan. Ze wilde hem niet geloven, noch dacht ze dat hij de waarheid sprak. Hij gaf haar de schuld en nu zelfs Liam en de Kapitein, maar niet zichzelf? Hij maakte het allemaal maar erg makkelijk. Nu hij met zijn gezicht tegen de stenen muur gedrukt stond, nam ze echter een langer moment om zijn trekken te bekijken. Hoewel ze hem natuurlijk herkend had, zag ze ook de verschillen. Een litteken, rimpels rond zijn ogen, en die woede- De Saul die zij kende was zo vriendelijk geweest hoe opgewonden hij ook kon raken over de situatie in het Noorden. Ze vroeg zich af wat hij in al die tijd gedaan had om hier te eindigen. Had hij inmiddels iets hier om zo hard voor te vechten? 'Een vrouw die de wereld over reist moet weten hoe ze zichzelf verdedigt,' antwoordde ze kort. Het bracht haar echter ook de realisatie dat ze nu inderdaad het tipje van de sluier opgelicht had. En ze had er vrij weinig voor terug gekregen. Dus Saul hield de toespraken. Ze wist echter niet voor wie of wat. Hij zei zelf geen leider te zijn. Wie dacht hij dan dat de leiders waren? Zomerse Goden, wat haatte ze het dat ze juist deze man nodig had voor informatie. Dat hij haar eerder van die kar gered had! Diane merkte dat hij bewoog in haar grip en liet hem toen los om naar achteren te lopen, buiten zijn bereik. Saul,-' Ze maakte haar zin niet af. Ze had die naam jarenlang niet meer uitgesproken. Het overrompelde haar hoe vertrouwd het voelde. Hard beet Diane op haar lip. Een trekje dat ze afgeleerd had. Toen ze haar eigen bloed proefde keek ze van Saul weg en trok haar sjaal terug over haar krullen. 'Waar kan ik je vinden?' Ze wachtte echter zijn antwoord niet af. Ze zou hem toch wel vinden. Het koste haar nog een tel om werkelijk de man achter te laten in de steeg en terug de stad in te verdwijnen.

Nieuw

Diane liep met een mand om haar arm en weer eens gehuld in de Noordelijke kledij over de markt. Ze glimlachte zo hier en daar naar de verschillende marktlieden en kooplui. Van links werd ze aangespoord om geborduurde sjaals te komen bekijken, van rechts werd er verkondigd dat daar de beste kolen te vinden waren. Ze voelde zich erg op haar gemak zo in de drukte van de markt. Het was niets zoals het paleis en ze kon die afwisseling erg goed gebruiken. Diane had voor even het zicht verloren op wat er gaande was binnen de paleismuren. Ze kon haar vinger er maar niet op leggen waar Kalim mee bezig was en de afgelopen dagen begon Isaia zich ook vreemder te gedragen. Ze had gehoord dat ze bij de vertrekken van de landvrouwe was gezien. Ze wist genoeg om dat in de gaten te houden, maar ze wilde haar prinses ook de mogelijkheid geven zelf naar haar toe te komen. Als het echter nog langer duurde, zou ze haar wel een duwtje geven. Ze kon dat nu echter uit haar hoofd zetten terwijl ze tussen de mensen en marktkramen heen slingerde en hier en daar wat goederen bekeek. Ze liep niet doelloos het plein over, maar had een specifieke plek om te bezoeken. Youssef had haar uiteindelijk een dag eerder de juiste informatie gegeven. De jongeman was zo makkelijk. Diane vond het aandoenlijk. Het kostte haar even de markt door te navigeren, maar uiteindelijk zag ze in de verte al de kraam vol pasteitjes en stapte er recht op af.

Saul zat achter de kraam op één van de krukken en leunde met zijn hoofd tegen de houten muren van de kraam aan. Linh was druk bezig om haar pasteitjes te verkopen, maar glipte er zo nu en dan eentje naar hem toe. Die nacht was hij bij de goedlachse, breedsprakige en vooral luide vrouw blijven slapen. Het had zijn gedachten kunnen afleiden van een andere vrouw, maar niet eens voor zo heel erg lang. Tevens werd zijn hoofd ook weer gevuld met hele andere zorgen, namelijk het nog steeds niet bevrijde Noorden. Hij zou binnenkort weer eens een speech moeten houden op het marktplein. Saul had zich echter gedeisd gehouden na zijn opsluiting in het paleis in de vertrekken van Diane. Kalim was op oorlogspad en dat was goed te merken. Er liepen nu constant wachters op het plein rond en ook het paleis leek nog beter bewaakt te worden. Het was voor hem reden om daarom juist Linh beter in de gaten te houden: hij wilde niet dat ze haar konden gaan gebruiken om bij hem te komen. De gedachte gaf hem al rillingen. 'Linh, kan jij mij er eentje geven met kip?' vroeg hij met waterige mond.

Diane kon in de verte de pasteitjes al zien liggen, maar vertraagde haar pas toen ze dichterbij kwam. Ze wist niet precies wat haar tegenhield direct naar de kraam te gaan, maar ze week af naar een andere verkoper om quasi geïnteresseerd naar de groentes en het fruit op de kar te kijken om uiteindelijk een dozijn abrikozen te kopen. Zo ging ze vervolgens verder achter de wagens langs en liet haar ogen afdwalen naar de hoek van de markt waar Youssef haar verteld had Linh met haar pasteitjes te vinden. Ze herkende het nu ze het beter bekeek als de plek waar ze ook Saul op zijn podium had zien staan tijdens zijn speech. Het verbaasde hem niet dat hij dat hier deed. De stroom aan bezoekers van de markt liep duidelijk langs deze plek. Diane was achter een flinke kar geraakt en leunde met haar schouder tegen één van de zijkanten terwijl ze een abrikoos op zocht en deze afgeleid op at. Haar ogen hadden de kraam niet los gelaten. Zo half verscholen bestudeerde ze de mensen die zich om de kraam heen dromde om met tevreden gezichten een tijd later weer door te gaan. De pasteitjes waren overduidelijk gewild. Nadat ze echter beter keek zag ze ook dat het vast niet alleen de heerlijke baksels waren die de mensen hier naartoe trokken. De vrouw achter de houten tafel had een gulle en vriendelijke lach. Ze was mooi, moest Diane toegeven. Pas toen ze zag dat het iets rustiger werd, kwam ze van haar plek tevoorschijn en voegde zich in de rij. Ze had Saul zo gauw niet gezien, dat was misschien maar beter ook. Het duurde niet lang voor ze aan de beurt was en de vrouw met een glimlach begroette. 'Linh, is het niet? Ik heb erg veel over jouw pasteitjes gehoord.'

Linh had hem al snel een kip pasteitje in zijn handen gedrukt, om vervolgens druk verder te gaan om haar klanten te bedienen. Linh's kraam was een fenomeen in Tyrosh: iedereen wist van de vrouw af met de glunderende glimlach en luide stem en dat trok mensen. Echter was de smaak van haar pasteitjes datgene wat mensen ook keer op keer terug liet komen. 'Linh, kan ik binnenkort weer één van jouw kratten lenen voor-' Zijn zachte stem werd abrupt afgebroken door een andere, bekende stem. Linh had hem waarschijnlijk niets eens gehoord, want ze begon de vrouw voor de kraam al snel enthousiast over haar assortiment te vertellen. Saul zat echter rechtop en had zijn oren gespitst om elk uitgewisseld woord tussen de twee vrouwen te horen. Bij de Goden, wat deed Diane hier? Wat moest ze van Linh? En waarom stonden zijn haren van haar stem omhoog? En niet op de manier waar op hij dacht... Met een nare smaak in zijn mond stond hij uiteindelijk maar op en ging hij naast Linh staan. Normaliter wilde hij niet met haar geassocieerd worden, vooral voor Linhs veiligheid, maar hij wilde weten wat Diane kwam doen. 'Diane...' zei hij brommend, waarna hij een hand op Linhs rug legde om haar te laten weten dat het oké was. 'Linh, Diane is een oude vriendin van de Zomereilanden.'

Diane was al snel in een gesprek beland met de vrouw. Ze was erg praatgraag en had duidelijk veel te vertellen over haar pasteitjes. Ze deed haar best even enthousiast mee te gaan in haar uitleg en luisterde met een geamuseerde glimlach naar wat ze nog meer te zeggen had. Toen ze net een smaak of twee gekozen had, zag ze dat iemand vanuit de hoek naast Linh stapte. Ze glimlachte maar breder naar Saul. Ze had kunnen weten dat hij in de buurt was geweest. Het verraste haar alsnog. Hij had redelijk afstandelijk geklonken toen hij over de vrouw die hem haar bed gaf had gesproken, maar ze begreep nu beter dat dat voornamelijk kwam door haar. Hij had het haar niet willen zeggen wie Linh was en wat hij voor haar betekende. 'Saul, wat leuk je te zien! Je had me wel mogen vertellen hoe goed de pasteitjes hier zijn. Ik moest van Youssef horen dat ik absoluut iets miste als ik hier niet wat kwam proeven.' Diane zou maar meteen direct zijn waar ze haar informatie vandaan had. Ze merkte namelijk goed genoeg dat Saul niet erg blij was haar hier onaangekondigd te zien. 'Doe je dit al lang?' vroeg ze geïnteresseerd nadat ze haar aandacht weer op Linh had gericht.

Linh antwoordde vol enthousiasme op de vragen van Diane. De Islaïse vrouw zou vast al snel beseft hebben dat Linh het heerlijk vond om over haar kraam en bedrijf te spreken en daar zou Diane vast flink gebruik van maken. Verdomme. Hij moest Linh op de een of andere manier afleiden zonder argwaan te wekken. 'Linh, ik- laat mij Diane maar helpen, dan kan jij die lange rij weg werken.' Saul wees met een glimlach naar de steeds langer vormende rij voor de kraam en gaf Linh vervolgens nog een korte kus op haar wang. Hij wist dat de mensen in de rij in alle tevredenheid zouden wachten, maar het was een mooi excuus om Diane alleen te kunnen spreken. Hij keerde zich dan ook naar haar om met een donkerdere bik. Over de kraam heen boog hij zich naar de vrouw toe, alsof hij uitleg gaf over de verschillende pasteitjes, en op die manier zorgde hij ervoor dat niet iedereen hun gesprek zou horen. 'Wat doe je hier?' murmelde hij argwanend, terwijl hij naar een specifiek pasteitje wees. 'Wat kom je doen?'

Diane keek met enige interesse toe hoe Saul tegen Linh sprak en haar de kus op haar wang gaf. De vrouw leek in het geheel niet gekrenkt door zijn woorden, maar ging er gemakkelijk in mee en was al gauw te druk met andere klanten om aandacht voor haar en Saul te hebben. Ze trok dan ook een wenkbrauw naar hem op toen hij zo achterdochtig tegen haar sprak. Voor even wilde ze hem niet het antwoord gunnen dat hij zocht, maar wees zwijgend naar één van pasteitjes. Ze zuchtte uiteindelijk overdreven. 'Ik was met Youssef aan de praat geraakt gisterenavond toen jij niet in de taverne was en ik had hem gevraagd wat er niet te missen is hier. Hij stelde de pasteitjes van Linh voor.' Diane haalde vervolgens haar schouders op. 'Ik was nieuwsgierig. Jij had toch ook aangegeven dat je meer over mij wilde weten. Ik wilde ook wel weten wat voor leven je hier hebt en je wilde me niets vertellen over Linh, dus-' Ze leunde ook verder over de tafel om een ander pasteitje aan te wijzen en Saul zo van dichtbij aan te kunnen kijken. 'Maar ik zal maar weer gaan, aangezien je het duidelijk niet op prijs stelt dat ik of met je kameraden of met je vriendin praat.' Kort hief ze haar beide wenkbrauwen naar hem op en zuchtte toen met enig ongenoegen. Ze pakte haar pasteitjes al van hem over en liet haar zilverstukken in zijn hand vallen voor ze de kraam haar rug toe draaide en de markt weer over ging.

'Youssef? Waarom heb je die jongen gesproken, Diane?' Youssef kon ook gewoonweg niet zijn mond houden! Het was nog een jonge man en een nog jongere soldaat, maar hij liet zich te gemakkelijk om de vinger winden. 'Ik wil ook meer over je te weten komen en ik snap dat jij ook meer over mij wil weten, maar- we kunnen niet allebei bij Linh gevonden worden!' Diane leek zijn woorden niet te pikken en nadat hij de pasteitjes had verzameld en overgedragen had, beende ze ook weg. Saul gromde geërgerd van achter de kraam: Diane haalde het ergste uit hem naar boven. En tegelijkertijd kon hij niet genoeg krijgen. Hij besloot dus maar achter haar aan te gaan en had al de halve markt moeten oversteken om Diane bij te houden. Zo hield hij haar dan ook haar elleboog vast en bracht hij haar tot stil stand. 'Ik stel het wél op prijs, Diane. Werkelijk. Het is gewoon dat je- soms erg onverwacht kan opdagen.' Saul had zijn handen in zijn zakken gestopt en keek Diane twijfelachtig aan. Hij wist niet of Diane zijn halfhartige verontschuldiging wel zou aan nemen.

Diane had zich niet meer omgedraaid terwijl ze verder de markt over liep en had naar een paar kramen maar geaccepteerd dat Saul niet achter haar aan kwam. Ergens had ze gedacht dat haar plotselinge verschijning hem nieuwsgierig genoeg had gemaakt om haar te volgen. Maar mysterie werkte duidelijk niet bij iedereen. Diane had de pasteitjes al in haar mand gestopt en was van plan om de markt maar achter zich te laten toen ze de hand op haar arm voelde en zich naar Saul om draaide. Ze moest een glimlach onderdrukken en deed dat dus maar met een ontevreden blik. Fronsend zette ze haar vrije hand in haar zij en keek zo naar Saul op. 'Waarom denk je dat ik dit onverwachts doe, Saul? Ik ben niet zo idioot te denken dat ik zomaar een bezoek aan de leider van de opstand in deze stad in mijn agenda kan zetten. Daarnaast kan ik zelf ook niet zomaar wanneer ik wil het paleis uit. Ik heb genoeg werk te doen.' Bovendien vond ze het maar al te plezierig toe te kijken hoe ze mensen verraste met haar komst. Negatief of positief, ze kreeg het altijd wel voor elkaar een reactie uit te lokken met het verrassingseffect. Ze zuchtte en keek langs Saul heen naar de kraam van Linh die ze hier vandaan nog kon zien. 'Ze is aardig en- mooi.' Haar blik gleed terug naar hem en ze glimlachte geamuseerd. 'En praatgraag.' Ze wist niet of ze dat nou ingebeeld zou hebben voor Saul.