De Markt

Arlo gaf Nuria haar gekozen pasteitje en nam zelf al snel een hap van de zijne. Over het algemeen was hij niet de grootste fan van het Tarthiaanse eten, maar de visgerechten uit het Noorden vond hij heerlijk. Het was maar goed ook dat hij van vis hield. Hij glimlachte bescheiden toen ze uitsprak dat ze het niet erg vond dat hij er plots was. Arlo had haar in een van zijn brieven al gezegd dat hij er erg naar uit keek om haar weer te zien, maar hij vond het moeilijk nu aan haar uit te spreken dat hij blij was terug te zijn. Ergens had hij gevreesd dat het gevoel dat hij kreeg bij het lezen van haar brieven misschien niet meer zo sterk zou zijn in persoon, maar dat had hij niet in twijfel hoeven trekken. Arlo bleef aan haar zijde terwijl ze de markt verder over liepen en moest zo hier en daar een tegenligger vermijden zodat hij bijna tegen Nuria aan stond. 'Ja, direct toen ik aan ben gekomen gisterenavond. Aangezien we alleen maar met de voorbereidingen bezig zijn met een kleine ploeg is het schip nog niet zo vol als het zal zijn wanneer we vertrekken. Ik heb een hele kamer voor mij alleen.' Hij had genoten van de rust en kalmte van zijn eerste nacht na de erg gezellige maar ook luidruchtige tijd bij zijn ouders thuis. 'Hoe gaat het hier? Je schreef me laatst dat jouw grootmoeder zich bezeerd had. Gaat het al wat beter?' Arlo wachtte haar antwoord af en nam ondertussen de laatste happen van zijn pasteitje. Hij had nog geen ontbijt of lunch gehad die dag, dus kon wel vijf van die pasteitjes naar binnen werken.

Arlo gaf Nuria haar gekozen pasteitje en nam zelf al snel een hap van de zijne. Over het algemeen was hij niet de grootste fan van het Tarthiaanse eten, maar de visgerechten uit het Noorden vond hij heerlijk. Het was maar goed ook dat hij van vis hield. Hij glimlachte bescheiden toen ze uitsprak dat ze het niet erg vond dat hij er plots was. Arlo had haar in een van zijn brieven al gezegd dat hij er erg naar uit keek om haar weer te zien, maar hij vond het moeilijk nu aan haar uit te spreken dat hij blij was terug te zijn. Ergens had hij gevreesd dat het gevoel dat hij kreeg bij het lezen van haar brieven misschien niet meer zo sterk zou zijn in persoon, maar dat had hij niet in twijfel hoeven trekken. Arlo bleef aan haar zijde terwijl ze de markt verder over liepen en moest zo hier en daar een tegenligger vermijden zodat hij bijna tegen Nuria aan stond. 'Ja, direct toen ik aan ben gekomen gisterenavond. Aangezien we alleen maar met de voorbereidingen bezig zijn met een kleine ploeg is het schip nog niet zo vol als het zal zijn wanneer we vertrekken. Ik heb een hele kamer voor mij alleen.' Hij had genoten van de rust en kalmte van zijn eerste nacht na de erg gezellige maar ook luidruchtige tijd bij zijn ouders thuis. 'Hoe gaat het hier? Je schreef me laatst dat jouw grootmoeder zich bezeerd had. Gaat het al wat beter?' Arlo wachtte haar antwoord af en nam ondertussen de laatste happen van zijn pasteitje. Hij had nog geen ontbijt of lunch gehad die dag, dus kon wel vijf van die pasteitjes naar binnen werken.

Nuria genoot van het pasteitje. Natuurlijk vond ze het eten in de taverne het lekkerste van de stad, maar het voedsel op de markt kwam op een snelle tweede plek. 'Wat een luxe!' merkte ze op, terwijl ze terug dacht aan de volle kamers die Arlo eerder bij hun bezoek aan het schip had laten zien. 'Vind je het ook fijner om een eigen kamer te hebben of kijk je er ook naar uit om meer samen te zijn met jouw collega's?' Ze kon zich voorstellen dat het ook wel gezellig was om een kamer te delen met vrienden. Toen het drukker werd op de markt, dusdanig dat ze moeite moest doen om Arlo niet kwijt te raken, pakte ze zijn arm vast. Zo wist ze zeker dat ze niet in de mensenmassa zou verdwijnen. En het zorgde ervoor dat ze dichtbij Arlo's oor kon praten, zodat ze elkaar boven het lawaai nog konden verstaan. 'Het gaat gelukkig beter. Mam en ik sporen haar al tijden aan dat ze rustiger aan moet doen, vooral met het zwaardere werk in de taverne zoals tillen en sjouwen, maar ze wil maar niet luisteren. Ik weet ook wel dat ze veel geeft om de taverne en we hebben ook alle handen nodig, maar het is verwondingen en blessures niet waard,' legde ze uit. 'Maar gelukkig gaat het nu beter. We hebben haar schouder goed gekoeld en ze doet nu elke ochtend oefeningen om de flexibiliteit te behouden en zoveel mogelijk kracht terug te krijgen.' Benieuwd keek ze Arlo vervolgens aan. 'En hoe is het in het kamp? Ik hoorde dat prins Iker en zijn dochter binnenkort op bezoek komen. Vind je het jammer dat je ze net niet treft?'

'Ik vind het niet erg een kamer te delen, maar als ik mocht kiezen zou ik toch liever mijn eigen ruimte hebben,' gaf Arlo met een kleine glimlach toe. Nuria had gezien dat het erg krap kon worden in de verschillende slaapruimtes, maar ze had niet gehoord of geroken hoe het was om zo lang eenzelfde ruimte te delen. Het was een klein geluk dat Kapitein Einar aandacht besteedde aan de indeling in tegenstelling tot vele andere Kapiteins. Een ruil kwam ook nog vaak genoeg voor. Arlo voelde Nuria's hand op zijn arm terwijl tegelijkertijd de mensen om hen heen ook dichter op hen af kwamen. Hij stuurde haar iets dichter naar de kraampjes terwijl ze over haar grootmoeder vertelde. Hij had zelf met erg veel bewondering toegekeken hoe de matriarch de taverne nog zo kon leiden. Ze zat regelmatig achter de bar om met gasten bij te kletsen of mokken te vullen, droeg dienbladen met afwas en bracht zelfs nog glazen rond als de taverne bomvol zat. Arlo had van Samuel gehoord dat het zijn moeder nogal wat hoofdpijn bezorgde. Misschien was het niet alleen Erin die zich flink zorgen maakte. 'Ik ben blij te horen dat het beter gaat. Ze zal snel wel weer de oude zijn,' stelde hij haar hopelijk enigszins gerust. 'Er is niet veel veranderd,' zei hij en onderdrukte nog net een diepe zucht. Het gedoe met Matheo, Roshan die altijd te druk was om vaak genoeg op bezoek te komen thuis, Leona die zo gepest werd door haar leeftijdsgenoten- Het had gevoeld alsof hij niet weg geweest was. Gelukkig was dat niet enkel omdat de zorgen hetzelfde voelde, maar ook omdat het heen en weer gepraat tussen zijn familieleden zo vertrouwd was en het eten van zijn moeder- 'Mijn moeder had me graag aan de prins geintroduceerd, maar ik moet toegeven dat ik niet zo goed weet wat ik met prinsen en prinsessen aan moet.' Hij haalde zijn schouders op. Prins Iker leek een goede vriend van zijn moeder en zijn tante, maar er was iets in hem dat het moeilijk vond niet kritisch te zijn.

Nuria knikte instemmend, terwijl ze Arlo stevig vast bleef houden om hem niet uit het oog te verliezen. Gelukkig viel hij met zijn lengte erg op. 'Ik ben ook blij dat het beter gaat en ik kan alleen maar bidden dat het nog lange tijd goed zal gaan,' zei ze oprecht. Het idee dat ze haar familieleden ooit zou verliezen was moeilijk voor Nuria. Ze was zo'n familiemens dat ze daardoor ook nooit de wens had gehad om te reizen. Ze wilde simpelweg veel en dichtbij haar broer, ouders, ooms en grootouders zijn. Geïnteresseerd luisterde ze vervolgens naar de uitleg van Arlo over zijn bezoek aan het kamp. Het had haar altijd gefascineerd om via Roshan de verhalen te horen over de familie Barnes (en nog vele andere achternamen). Ze dacht niet dat Roshan zich vaak genoeg besefte dat ze vanuit vele kanten verbonden was met meerdere generaties van de Kroon. In die zin was het een zeer bijzonder gezin. 'Jouw moeder was toch ook prinses?' merkte Nuria benieuwd op. 'Het zal vast niet zo anders zijn. Behalve als ze zich belangrijker vinden dan dat ze werkelijk zijn.' Nuria wist niet veel over de prins en prinsessen van het Noorden en betwijfelde ook of dat de juiste titels waren. 'Het is hier erg druk,' merkte Nuria uiteindelijk op, al was het natuurlijk overduidelijk te zien dat veel bewoners van Tyrosh hadden besloten om boodschappen te doen op de markt. 'Zullen we nog wat eten inslaan en dan ergens in de haven een mooie plek vinden om naar de schepen te kijken en het voedsel op te eten?'

Arlo merkte dat hij als vanzelf geinteresseerd naar Nuria keek toen ze zo kort sprak over het bidden voor haar grootmoeders voorspoed. Hij had er nog niet zo bij stil gestaan dat hij benieuwd was wat voor gebruiken ze had als het om welke Goden dan ook ging. Arlo had het zelf heel erg fijn gevonden om thuis te zijn en samen met zijn moeder naar de tempel in het kamp te kunnen gaan en had dat ook in een brief naar Nuria beschreven. Op het schip werd hij nog wel eens vreemd aangekeken als hij zijn altaartje gereed maakte om een offer aan de Goden te kunnen bieden. Gelukkig kwamen ze ook op genoeg plekken waar hij een tempel kon bezoeken die aan zijn Goden gewijd was. En er waren tenminste drie andere ploegleden die ook de Quandaise Oude Goden aanbeden. ‘Ik zal bij mijn volgende bezoek aan de tempel jouw grootmoeder ook noemen,’ stelde hij voorzichtig voor, in de hoop dat ze het niet vreemd zou vinden. Arlo knikte vervolgens met een frons toen Nuria goed wist te zeggen dat zijn mening in de context raar was. ‘Dat klopt. Misschien ligt mijn probleem meer bij de huidige adel die zo veel invloed hebben op de Gewesten en het land en- en de stad.’ Hij had deze gedachten nog niet zo veel geuit. Bij zijn ouders was het niet een gesprek dat hij aan kon snijden, maar op reis werd er veel over dit soort dingen gepraat en luisterde hij vaak mee. Hun reizen waren immers bedoeld om mensen onderdrukt door een regerende monarch in Quandai en verwaarloosd bij aankomst na hun vlucht naar Tarth te helpen. Om dat risico aan te gaan, moest je wel ideologisch ergens achter staan. Veel geld zat er namelijk ook niet in. Zijdelings hield Arlo Nuria’s reactie in de gaten om maar niet te fel te klinken. ‘Ik kan het ook niet zo goed onder woorden brengen. Niet zoals die pamfletten die Samuel wel eens verspreid,’ zei hij maar.  Hij merkte eveneens dat het moeilijker was door de drukte om het over dit soort onderwerpen te hebben, laat staan om een gesprek te voeren en knikte dus instemmend. ‘Ik hoopte je eigenlijk naar een andere plek mee te nemen,’ legde Arlo nog met een glimlach uit toen hij richting een van de heuvels van de stad wees.

Nuria merkte de nieuwsgierige blik van Arlo op na het benoemen van het bidden. Ze wist dat Arlo samen met zijn moeder vaak tempels bezocht en bad aan de Oude Goden. Dat soort geloof had zij nooit gehad, ondanks dat ze wist dat haar ouders fervent volgers van de Goden waren geweest voor hun sterven. Zelf haalde ze er steun uit, maar vooral in de hoop dat haar geloof, of het nou weinig of veel was, haar ouders en andere familieleden zou helpen. Uiteindelijk was het ook een wonder geweest dat zij zo warm opgenomen was in een tweede thuis. Was dat gekomen omdat haar ouders zo hard geloofd en gebeden hadden? 'Ik zou het een eer vinden als jij mijn oma in jouw gebeden mee wil nemen,' zei Nuria dankbaar. Zijn volgende woorden waren echter net zo interessant en toen hij de pamfletten noemde- Nuria moest moeite doen om niet over haar eigen voeten te struikelen van de verbazing. Nog nooit had iemand zo expliciet haar teksten gecomplimenteerd. Ze wilde mee gaan met zijn woorden, maar ze was te bang dat ze te veel zou lijken op de pamfletten. Dat geheim kon ze niet opgeven - niet nadat ze Diane zo streng had beloofd om hun identiteit niet op te geven. 'Het is goed dat er hier mensen zijn die zoveel geven om de stad en haar inwoners dat ze in durven te gaan tegen de heersende macht.' Veel meer zei ze er maar niet over. Nuria keek hem vervolgens benieuwd aan en volgde vervolgens zijn blik naar de heuvels van de stad toe. Met een enthousiaste glimlach hield ze zijn arm nog wat steviger vast. 'Leid ons maar er naartoe,' spoorde ze hem aan. Ze kende zelf de snelste route, maar ze was benieuwd wat Arlo zou kiezen. Misschien zou hij hen wel langs allerlei interessante plekken leiden.

Arlo was in eerste instantie niet erg geinteresseerd geweest in de pamfletten. Voor zijn vorige reis werden ze ook al een tijdje door de stad verspreid. Het had hem ook wat tijd gekost voor hij in had gezien dat Samuel er iets mee te maken had. Zijn vriend had hem toen al snel toevertrouwd dat hij wist wat voor een risico hij ondernam, maar dat hij het te belangrijk vond om de informatie die er in stond te blijven verspreiden. Arlo kon niet anders dan hem op het hart drukken voorzichtig te zijn terwijl zijn interesse naar de inhoud gegroeid was. Een aantal pamfletten hadden zich ook een weg op het schip gevonden en werden door zijn collega's gedeeld. Arlo had toen pas echt de tijd genomen om ze te lezen. Hij had Samuel recent nog gevraagd hoe het ging, maar hij had er niet veel over willen zeggen. Arlo besloot zich weer op Nuria te richten en om zich uit de drukte te werken. Ze begonnen ze al snel aan de klim om een van de heuvels op te komen. Ondanks dat ze nu meer ruimte hadden, bleef Arlo Nuria's hand vast houden terwijl ze hogerop geraakten. Het gaf wel weer de mogelijkheid om het gesprek op te starten. 'Dus hoe gaat het met je boek? Je schreef dat je aan een nieuw hoofdstuk was begonnen?'

Nieuw

Samuel zat op enkele traptreden met een appel in zijn ene hand en een pasteitje in de andere. Hij bekeek de vele mensen die aan hem voorbij liepen op weg naar de markt. De weg waar hij was gaan zitten was een van de startpunten van de markt. Op de erg drukke dagen dan stonden de stallen bijna tot aan de taverne, maar het was een rustigere dag en dus had hij een eindje moeten wandelen tot de eerste kraamlieden te horen waren. Samuel was maar zelden zo vroeg op de markt. Hij werkte veel in de avonden en nachten, of dat nou in de taverne was of in de drukkerij. Daarnaast was hij gewoon geen ochtendmens. Als zijn moeder hem die ochtend namelijk zo vroeg had gezien dan zou ze hem aan het werk hebben gezet en dat probeerde Samuel al sinds hij een tiener was te vermijden. Samu nam een hap van zijn appel terwijl zijn blik nog eens de steeg door liet glijden. Ondanks dat hij het geen probleem vond mensen te bekijken, vroeg hij zich af of hij misschien de man die in de taverne gezeten had verkeerd had ingeschat. Samuel had gedacht dat Eshan wel op zou dagen.

Eshan liep met zijn handen diep in de zakken van zijn leren jacket op de markt af. Nadat hij vanuit de taverne weer terug was gekeerd in het paleis was hij onmiddellijk zijn broer tegengekomen, die van hem geëist had om te vertellen wat hij uitgespookt had. Zo hadden ze de hele avond ruzie gehad en daarna had Eshan nog flink zitten klagen over zijn broer tegen zijn moeder. De irritatie had ervoor gezorgd dat hij slecht had geslapen en 's ochtends dus maar slecht wakker kon worden. Hij twijfelde daarentegen of het wel zo'n goed idee was geweest om met een willekeurige Noorderling af te spreken. Hij wilde natuurlijk het boek van goede, oude Rabbion terug krijgen, maar daar waren meer manieren voor. Tegelijkertijd was hij niet iemand die zijn woord zou verbreken, dus had hij zich uiteindelijk maar in zijn kleding gehesen en had zo het paleis verlaten. Zijn buik knorde door zijn overgeslagen ontbijt. Bij het bereiken van de markt bleef Eshan staan en zocht hij naar de aanwezigheid van Samuel. Misschien had de man het opgegeven omdat Eshan zo laat was komen opdagen.

Samuel bekeek verveeld het klokhuis van zijn appel en liet zijn ogen door de steeg glijden. Hij was nooit goed geweest in wachten. Hij moest wel een erg goede reden hebben om zo lang stil te zitten. Zelfs het eten van zijn oma hield hem vaak genoeg niet lang aan de tafel, noch het brood van zijn moeder. Zuchtend stond hij op van de trap en gooide zijn appel achteloos in een ton naast zich. Hij veegde zijn handen af aan zijn broek en trok zijn blouse recht. Dit was echt niet de eerste keer dat een knappe en waarschijnlijk welgestelde man hem had laten zitten. In de taverne, als ze wat gedronken hadden, vonden ze hem charmant en leek het vast fantastisch met een normale jongeman op stap te gaan. Samuel zou ze heel snel kunnen bewijzen dat hij niet normaal was, maar dat ging niet als ze niet eens op kwamen dagen voor een tweede afspraak. Bovendien was hij niet immuun voor de teleurstelling. Hij had graag iemand leren kennen met wie hij over boeken kon praten. Hij zou tenminste zijn zus blij kunnen maken dat hij haar toch kon helpen in de taverne die dag. Samuel bleef nog kort voor een kraam staan en bestelde een dubbele hoeveelheid inktvisringen. Als hij ze niet op had voor hij thuis was, kon hij ook nog een wit voetje halen bij de kok. Samu bedankte de marktverkoper nog en draaide zich toen om op weg naar huis. Het was op dat punt dat hij pas de man van de andere avond herkende. Hij zag hem eerst en twijfelde nog even of hij op hem af zou stappen, maar de twijfel verdween al snel terwijl hij dat golvende haar in zich op nam. 'Hé!' Samuel stapte op hem af en hield grijnzend een spies met inktvisringen op. 'Ik zat te wachten op een afspraakje, maar die man kwam wel erg laat opdagen. Kan ik jou in plaats van hem hiermee blij maken?'

Nog voordat hij Samuel had gezien, werd er een of ander voedsel in zijn gezicht geduwd. 'Wat is... dát?' vroeg Eshan met een verafschuwd gezicht, waarna hij iets dichter naar het goedje boog en eraan rook. Het rook ziltig en zout. Naar de zee. Het stond in schril contrast met de Zuidelijke cuisine. 'Ik eet alleen dieren die zich op het land begeven.' Hij keek de man voor het eerst die dag goed aan en voelde hoe zijn mondhoeken onbewust omhoog trokken. Dat was sinds zijn bezoek aan de herberg niet meer gebeurd. 'Maar ik waardeer het gebaar.' Zijn gezicht werd echter al snel weer stoïcijns en bedachtzaam keek hij naar de markt. 'Het spijt me dat ik laat ben. Ik werd opgehouden in het paleis. Als ik wist hoe ik hier berichten kon doorgeven, dan had ik je dat laten weten.' Ietwat ongemakkelijk trok hij aan zijn leren jacket. Hij was niet gekleed op de warme Noordelijke wind. En hij stond erboven om zijn nicht te vragen voor advies.

Samuel lachte geamuseerd om het gezicht van Eshan en bewoog de spies nog voor zijn gezicht. 'Je weet niet wat je mist! Dit is hoogstwaarschijnlijk de beste snack die je op ieder moment van de dag waar dan ook in de stad kan vinden. Behalve misschien in het paleis.' Bedenkelijk trok hij de inktvisringen terug en nam zelf een hap van zijn spies terwijl zijn blik over de man gleed. Hij had het zich ook zeker niet verkeerd herinnerd dat Eshan er mocht wezen en zich bovendien kleedde in dure en Zuidelijke waren. Zelfs onder de warme Noordelijke zon. 'Ik begrijp het. Je bent een druk man. Ik moet van geluk spreken dat je uberhaupt tijd voor mij vrij maakt,' stelde hij met een speelse glimlach. 'Bovendien ben je nog op tijd genoeg dat we het nog redden om bij de boekenkraam langs te gaan.' Hij wees met zijn spies in westelijke richting, waar ze die kraam zouden vinden, en keek toen terug naar Eshan. 'Houdt de Farrar familie je zo aan de gang dat je charmante mannen op je moet laten wachten?' Hij wenkte hem ondertussen verder de markt op zodat ze zich een weg tussen de mensen konden maken.

Eshan keek sceptisch naar het stuk vlees en vervolgens naar hoe Samuel er een hap van nam. 'Ik geloof je graag, maar het is toch niet aan mij besteed.' Hij miste de grote, sappige maaltijden uit het Zuiden. Ondanks dat hij in niets leek op zijn mede-Zuiderlingen kon hij net zozeer een flink stuk vlees en warme stoofschotels waarderen. In die zin kregen ze echt niet genoeg te eten in het paleis. Hij volgde de beweging van de spies en keek zo vervolgens naar de Westelijke kant van de stad toe. 'Gelukkig is de kraam nog open,' zei hij opgelucht, waarna hij zijn mantel rechter trok en Samuel volgde door de drukte heen. De zilte geur hing in de lucht en hij was bang dat het aan het einde van de dag ook in zijn kleding zou zitten. Hoe hielden deze mensen het hier uit? Gelukkig kon Samuel zijn gezicht niet zien toen hij begon over de Farrars. 'Ze hebben veel andere mensen nodig om voor hun na te kunnen denken,' klaagde Eshan. Hij merkte dat het hem geen moeite kostte. 'Maar ja, wat moet je anders kopen als je rijk bent en alles al hebt? In elk geval word ik als adviseur goed betaald.' Hij keek naar het achterhoofd van Samuel en grijnsde lichtjes. 'Je charme maakt dat ik hier nu ben,' merkte hij op.

Samuel haalde zijn schouders op en smulde verder van zijn inktvis. Hij zou zelf alles wel kunnen eten. Als kind was hij nog verdomd kieskeurig geweest als je zijn oma moest geloven, maar blijkbaar had het opgroeien in een taverne en het bij je moeder in de keuken zitten een goede werking op kieskeurigheid wat betrof eten. Wat betrof andere zaken had hij wel een erg bepaalde smaak. Samu keek met een glimlach om om er zeker van te zijn dat de andere man hem wist te volgen. 'Ik geloof ook niet dat de Farrars nou geprezen worden om hun intelligentie, maar ik zou een moord doen voor een van die vachten die ze dragen.' Hij had tijdens een bezoek aan Lorath jaren geleden met grote ogen toegekeken hoe rijke handelaren en adellieden rondliepen met wolvenvachten en zelfs met hele berenklauwen die om hun schouders hingen. Het was dat het in het Noorden nooit koud genoeg werd om in zo iets te investeren. Samuel wierp nog een korte blik achter zich bij het horen van een compliment en glimlachte naar Eshan. Hij waardeerde het te horen dat deze man daar toe in staat was. 'Dus,' ging hij met enthousiasme verder. 'Je bent niet erg geinteresseerd in ons Noordelijke eten, maar je dronk onze Zomerwijn met plezier. Zijn er andere Noordelijke dingen die ik je kan laten zien? Onze muziek? Het theater? De haven met al haar schepen?'

Eshan volgde Samuel op de voet. Hij wist zeker dat hij mogelijk kon verdwalen als hij de andere man kwijt zou raken. Hij moest zijn lach inhouden door de opmerking van Samuel. 'Zijn er geen handelaars uit het Zuiden met vachten? We hebben nu een overdaad aan vossen. Ze worden opgejaagd en tot mooie sjaals gemaakt. Dat zou perfect zijn voor een koele Noordelijke avond.' De wolven- en berenvachten verlieten dikwijls het Zuiden niet. Er was genoeg animo - en geld - voor in het Zuiden. Zijn vader had er een sport van gemaakt om de mooiste vachten te vinden. Eshan moest nadenken over de vraag van Samuel. Als hij heel eerlijk was, wilde hij vooral de drukkerij bezoeken. Soms dacht hij dat hij een obsessie had met het terugbrengen van alle originele Zuidelijke boeken, waarvan de Rabbions er een hoop hadden. Tegelijkertijd moest hij niet al te gretig overkomen. 'Ik wil de zee zien,' zei Eshan, hopend dat het hem ook zou leiden tot Quandaïse schepen. Zijn moeder had hem verteld over de gevaartes, hoe mooi ze versierd waren en hoe ze dikwijls boven de Tarthiaanse schepen uit kwamen. Alleen de schepen van de Zomereilanden konden nog groter worden. 'En de haven, uiteraard. Misschien komen we nog wel enkele interessante handelaars tegen.' Hij keek Samuel geïnteresseerd aan. 'En ik wil jouw favoriete plek van de stad zien.'

Samuel besloot maar niet in te gaan op het feit dat hij niet dacht dat hij zelfs met een paar manen werk zich een vacht kon veroorloven. Zelfs niet als dit maar van een vos was. Als hij iets beter was met zijn geld, dan zou het hem wel lukken. Zuinigheid was alleen nooit een van zijn sterktepunten geweest. 'Doe je daar wel eens aan mee? Aan die jachten?' vroeg hij maar om van onderwerp te veranderen. Eshan leek slim genoeg te weten dat een serveerder in een taverne niet veel geld verdiende, maar het hoefde wat Samu betrof nog niet meteen duidelijk te worden hoe weinig hij werkelijk op zijn naam had staan. 'Nou, dat komt allemaal wel goed. Mijn favoriete plek is nergens anders dan in de haven. Als je de drukkerij niet meetelt natuurlijk,' ging hij enthousiast verder na het aanhoren van het antwoord van de jongeman. Hij wist al precies waar hij hem mee naartoe zou nemen nadat ze klaar waren met de boeken. Samuel stuurde Eshan verder de markt over en liet zijn oog zo hier en daar op allerlei waren vallen. Hij lette zo nu en dan ook op of de aandacht van Eshan door iets getrokken werd. De markt in dit deel van de haven was een tentoonstelling van niet alleen cultuur en lekkernijen uit heel Tarth, maar ook van landen en regio's buiten de Tarthiaanse grenzen. Het was als kind al een feest geweest om op de enkele dagen dat de taverne niet open was of als zijn ouders vrij waren met zijn vieren de markt over te wandelen. Samuel zag plots de boekenkraam opduiken en merkte dat de verkoper hem al zag en zijn hand op stak. 'Mohsen!' begroette Samu hem enthousiast en liep zo op zijn boeken af. Hij omhelsde de oudere man grijnzend en keerde zich zo tot Eshan. 'Deze man is zowel de beste als de slechtste boekenhandelaar in de stad. Hij heeft me ooit eens een werk van Oliveras verkocht. In het Quandaais. Ik kan maar net een gesprek ophouden met mijn baggere beheersing van die taal, laat staan dat ik de langdradige verhalen van Oliveras zou kunnen begrijpen' vertelde hij grinnikend. 'Maar de uitgave was prachtig.' Samu zuchtte en liet de man los. 'Dit is Eshan, een vriend uit het Zuiden. Behalve een boek van mijn vader, wat kan je hem nog meer aanraden? Heb je iets speciaals verstopt onder die tafel van je liggen?'

'Aan de jachten meedoen? Zeker niet.' Eshan rilde bij de gedachte. 'Geef mij maar een goed haardvuur, een mooi boek en vooral een warme vacht. Zo kom ik mijn meeste dagen door als ik wat vrije tijd heb.' Gelukkig dacht zijn moeder er hetzelfde over. Ze konden hele avonden bij het vuur zitten en praten over van alles en nog wat. Zijn moeder moest niets weten van de koud. 'Doe jij aan vissen?' wierp hij een vraag terug. Ondertussen volgde hij hem verder door de drukte heen. Zijn neus werd vooral getrokken tot de gebraden vlees en ook de zomerwijn. Maar ook de goederen uit Quandaï herkende hij. Zijn moeder had nog genoeg prullaria in haar kamer staan uit haar moederland. Hij moest binnenkort maar eens met de marktlieden praten over de huidige status van de Moeder. Uiteindelijk kwamen ze tot stilstand bij een boekenkraam en knikte hij naar 'Mohsen'. 'Heb je boeken uit het Zuiden?' vroeg hij benieuwd aan de man, waardoor de man al snel onder zijn kraam dook om door de boeken heen te zoeken. Dat bracht zijn blik weer naar Samuel. Hij beet nog net op zijn tong voordat hij aanbood om Quandaais met hem te spreken. 'Is jouw vader een groot schrijver in het Noorden?' vroeg hij benieuwd. 'En schrijft hij momenteel nog?'

'Ik kan me niet voorstellen dat het jagen zelf nou erg plezierig zal zijn, maar de omgeving in het Zuiden is niet te evenaren. Alhoewel het me wel zorgen maakt dat je nergens de zee hebt. Geen horizon om naar uit te kijken en geen goede vis om te eten.' Samuel grinnikte bij dat laatste terwijl hij de laatste inktvisring van zijn spies at. Hij schudde vervolgens lachend zijn hoofd. 'Ik geloof niet dat ik daar genoeg geduld voor heb. Misschien als het op open zee is met de hoge golven en dreiging van stormen, maar eerlijk gezegd klinkt dat als te zwaar werk. Mijn ooms namen ons weleens mee op hun bootje. Dat kon ik wel uithouden. Maar eerlijk gezegd deed mijn zus en mijn ene oom dan het meeste viswerk.' Hij had voornamelijkzijn blote voeten in het koude water gehangen en speelde dan met zijn oom Wren een ik-zie-ik-zie-wat-jij-niet-ziet spel of wat voor ander vertier die man kon verzinnen. Samuel merkte dat hij wel erg lang door had gerateld over zijn familie en richtte zich dus maar op de boeken die Mohsen uitgestald had. 'Zijn boeken zijn erg bekend in de meeste Gewesten. Maar hij schrijft in geen jaren meer zoiets als zijn bekendste werken.' De marktverkoper kwam omhoog met een stapel boeken die hij Eshan voorlegde. 'Naar wat voor iets ben je op zoek?' vroeg Samu hem nieuwsgierig. Tot nu toe had hij maar een half idee van wat de man graag las.

Eshan keek Samuel verwonderd aan. In het Zuiden hadden ze een grap dat Noorderlingen nog liever een vis zouden kussen dan dat ze het Zuiden zouden complimenteren. Die mensen waren veel te veel gefocust op hun zee. 'We hebben ook meren waar genoeg zoetwatervissen zwemmen,' vertelde Eshan met een knipoog. 'Maar je hebt gelijk: de natuur is onevenaarbaar. En de geur is zo ongelofelijk fris. Heel anders dan deze zoute bedoel-' Hij beet op zijn tong. Het was nou niet per se erg gepast om als troonopvolger van het Zuiden een andere regio en gewoonte zo te bekritiseren. Hij had inmiddels een boek opgepakt en keek afwezig naar de kaft, terwijl hij wachtte op de houder van de boekenkraam. 'Ik heb een... gezond verlangen om de boeken van Evan Rabbion bij elkaar te vinden. De bibliotheek in het Zuiden is recent volledig gerenoveerd, maar het is zo zonde dat er boeken missen uit bepaalde series. Ik heb het op mij genomen om bij onze reizen naar de verloren boeken te zoeken.' Hij zocht in de stapel boeken die de boekenhouder tevoorschijn had gehaald en opende elk exemplaar om te zoeken naar de afdruk van de zegelring van de Rabbions. 'Aha!' zei hij, toen hij bij één van de laatste boeken was aangekomen. 'Kijk, dit is de zegelring van Evan Rabbion. Dit kan best één van zijn boeken zijn!' zei hij enthousiast.

Samuel trok een wenkbrauw op naar Eshan met een afwachtende glimlach toen de jongeman toch maar zijn opinie voor zich hield. Hij moest er om lachen, vooral omdat hij het idee had dat Eshan's beeld van het Zuiden vast ook zo rooskleurig was omdat hij daar niet het harde leven mee had gemaakt. De winters daar waren binnen in een villa vast prima te verdragen. Samu luisterde naar Eshan's antwoord terwijl hij zelf door een andere stapel boeken viel. Moash had hem wat exemplaren van zijn vader voorgelegd terwijl hij voor zijn compagnon ook een kist onder de tafel vandaan hield. Het was pas toen Eshan ook echt iets vond en hem de zegel liet zien dat Samuel van zijn nieuwe bekende naar de marktverkoper keek en toen weer naar het boek. Hij gleed met zijn hand over de kaft en schudde glimlachend zijn hoofd. 'Ik geloof niet dat die van de heer Rabbion zijn. Mijn oudoom had deze boeken zo af en toe. Hij liet mijn zus of mij ze wel eens lezen voor hij ze verkocht. Ik wist niet dat jij ze had Moash.' Het bracht winterdagen uit zijn jeugd naar boven wanneer het soms dagen aan één kon regenen en hij onrustig werd van het binnen zitten. Dan trok zijn oma of zijn oom iets voor hem uit de kast om hem weer even bezig te houden zodat zijn ouders door konden blijven werken. Hij was niet makkelijk geweest als kind met al zijn drukte en snelle verveling. Deze boeken hadden ook zijn interesse met het drukwerk gestart. 'Ik herinner me dit boek. Het heeft zijden draad waarmee de pagina's zijn ingezet en de inkt heeft een vrij zeldzame indigo kleur. En ik weet nog dat sommige bladzijdes nog ongesneden waren. Er is éen bladzijde-' Samuel vond met een glimlach precies die pagina en liet het aan Eshan zien. 'Een onervaren jongen met een keukenmes die iets te graag deze geheime bladzijde wilde zien veroorzaakte een bloedbad.' Enkele donkerbruine druppels tekenden het boek nog. Waarschijnlijk had Moash daarom nog dit exemplaar.

Eshan bladerde enthousiast door het boek heen. De collectie van Evan Rabbion was grotendeels goed bewaard gebleven, maar veel boeken leken toch nog rond te zwerven in Tarth. Hij vond het zijn verantwoordelijkheid om de waardevolle bibliotheek weer compleet te krijgen. Dat is ook waarom zijn schouders teleurgesteld hingen door de woorden van de andere man. 'Hoe komt dit exemplaar dan aan een zegelring? De zegelring van de Rabbions ligt veilig opgeborgen in het kasteel van de Farrars. Het kan niet zo zijn dat-' Het verhaal van Samuel klonk nog vreemder. Hoe kwam het dat er neppe boeken van Evan Rabbion rondzwierven, dat die terecht kwamen bij een familie dat een taverne runde en dat vervolgens er zo onvoorzichtig mee werd omgegaan? 'Weten jullie niet hoe waardevol deze boeken zijn?' Eshan kon enkel diep zuchten. Van zijn eerdere enthousiasme was weinig meer over. Hij kneep plots zijn ogen tot spleetjes en keek vervolgens de boekenverkoper argwanend aan. 'Doe jij aan louche praktijken, Moash? Heb jij de zegelring van de Rabbions na laten maken om meer geld te verdienen aan jouw boeken?' Hij keek daarna ook Samuel argwanend aan. 'Of was jouw oudoom het genie achter deze wanpraktijken?'

Samuel grinnikte zelf nog na terwijl hij het boek bekeek toen hij zag dat Eshan heel anders reageerde dan hij verwacht had. Met een frons keek hij naar Moash, maar zei niets omdat hij niet echt een antwoord had. Het was voor hem ook nieuw te horen dat dit de Rabbion zegel was. Ook al vroeg hij zich af hoe Eshan kon weten waar die zegel zich dan ook mocht bevinden, werd hij pas echt ongerust toen hij de marktverkoper uitmaakte voor een zwendelaar. 'Wow, dat is niet- Moash is de meest betrouwbare boekenverkoper in Tyrosh. Hij zou nooit een boek verkopen voor een prijs dat het niet waard is.' Samu hield zijn handen op en keerde zich direct naar Moash om de man gerust te stellen. 'Hij weet niet waar hij het over heeft Mo. Kom, pak dat boek eens in voor me. Uiteindelijk heb ik mijn stempel al op dit boek gedrukt.' Hij had vaak genoeg gezien hoe dit soort discussies uit konden lopen op de Tyroshi markten. Vooral als het om waardevolle waren ging zoals die van de boeken handelaar. Hij voelde even hoe zijn hart een tel oversloeg toen Moash hem vertelde hoe veel hij voor het boek vroeg, maar haalde zuchtend de muntstukken tevoorschijn. Hij moest maar van geluk spreken dat zijn eigen bloed het exemplaar minder waardevol maakte en dat Moash hem graag mocht en niet zomaar de prijs op zou krikken. Samu stopte het boek vervolgens in zijn buidel en keek Eshan met een lichte frons aan. 'Je zegt dat er wel meer boeken missen uit de collectie. Is het zo raar te bedenken dat die in Tyrosh terecht zijn gekomen buiten de handen van de adel? De voormalige landvrouwe was een Storm. Wellicht had hij gewoon plek nodig in zijn koffers voor nieuwere boeken als hij terug naar Lorath ging.' Hij deed zijn best het luchtig te houden, maar het zat Samuel niet goed dat Eshan zijn oom had willen beschuldigen. Tegelijkertijd was hij zelf ook erg nieuwgierig en vroeg zich af of zijn moeder misschien meer kon vertellen over die boeken.

Eshan maakte het niet uit dat zijn woede wellicht niet evenredig was met de situatie die zich voor hem had geschetst. Hij wilde duidelijkheid over dit boek en wel zo snel mogelijk! Hij balde zijn vuisten naast zich en keek tandenknarsend toe hoe Samuel en Moash met elkaar spraken. Al lentes geleden had hij het doel gehad om de bibliotheek van Evan Rabbion compleet te maken. Het zou namelijk een pronkstuk worden in zijn eigen bibliotheek dat nog vele malen groter zou worden dan die van de andere man. In alle omringende landen zouden ze over hem, de volgende landheer, spreken met lof en respect. Eindelijk zou het Zuiden een landheer hebben die niet alleen intelligent en begaafd was, maar ook besluitvaardig en hard. Een landheer dat zich inzette voor het Zuiden, maar ook allianties met omringende regio's en landen niet uit sloot. Hij zou het Zuiden laten uitgroeien tot de machtige staat dat het zou kunnen zijn, zodat ze eindelijk weer mee zouden dingen in de volgende heerschappij. Tijdens zijn dagdromen had hij nauwelijks doorgehad hoe Samuel het boek inmiddels had gekocht en hem vervolgens weg trok van de kraam. Eshan wierp nog een donkere blik over zijn schouder naar de boekenverkoper. 'Natuurlijk besef ik dat de boeken binnen het volk terecht zijn gekomen,' wierp hij terug, terwijl hij zijn ogen niet van het boek af kon houden. 'Ik betaal je het dubbele voor het boek.'

Samuel was blij dat ze tenminste buiten het gehoor van Moash geraakt waren. Hij kon wel wat hebben als het op verwijten aan kwam, maar de oude man verdiende dat niet. Zo keek hij naast zich naar Eshan. Hij begreep niet waarom hij het boek niet los kon laten en schudde vervolgens zijn hoofd. 'Nee, ik ga niet het dubbele aannemen van wat ik betaald heb,' zei hij verontwaardigd. Hij voelde echter ook hoe leeg zijn buidel was geworden na deze koop. Hij had dat geld hard nodig voor hele andere zaken en dat was nu in een keer opgegaan aan een boek dat hij niet eens interessant vond? Samuel gaf alleen niet graag toe dat het geld hem wel erg goed uit zou komen. Vooral niet tegenover deze jongeman die het duidelijk ruimer had in zijn leven. Zou hij uberhaupt wel begrijpen hoe veel het voor hem was? Bood hij juist daarom deze absurde prijs aan omdat hij dacht dat hij zo makkelijk om te kopen was? Samu zuchtte en hield Eshan tegen voor ze verder liepen. 'Jij wilt graag weten waar die andere boeken zijn. Laat me met mijn moeder praten. Ze zal vast weten hoe mijn oom aan al deze exemplaren kwam en of hij de andere ook aan Moash heeft verkocht. We hebben een hoop connecties met het Zuiden. Misschien was het juist wel mijn oma die deze boeken kreeg van mijn grootvader. Hij was technisch gezien ook een Rabbion. Zij moet er vast ook meer over weten.' Hij keek de man afwachtend aan in de hoop dat hij hem tenminste een kans zou geven om dit gebeuren goed te maken. Het was zijn bedoeling geweest indruk op Eshan te maken met een bezoek aan Moash, niet om hem te ergeren en zeker niet over een stel boeken. 'Misschien staat er zelfs nog wel iets in de boekenkast op onze zolder?' bood hij toen nog aan in een laatste poging het goed te maken met Eshan.

Eshan moest moeite doen om niet met zijn ogen te rollen en graaide in zijn buidel enkele muntstukken. Deze duwde hij in de hand van de andere man. Tegelijkertijd nam hij het boek over en legde hij deze zorgvuldig in één van de diepe zakken van zijn mantel. 'Dit moet voldoende zijn om het boek te betalen en jou te bedanken voor de moeite.' Eshan gaf weinig om geld. Hij gaf wel veel om historie en nalatenschap, vooral dat van het Oosten én van zijn Quandaïse lijn. 'Ik begrijp het niet, Samuel,' begon Eshan verward en met een diepe frons op zijn voorhoofd. 'Hoe kan jouw familie zoveel boeken van de Rabbions hebben? Een kast op de zolder? Hoe zijn die boeken daar terecht gekomen?' Het muntje viel echter door het benoemen van zijn oom. Dus die zat achter de vondst van al die boeken. Hij wilde weer een boze opmerking maken, maar hij hield zich in. Anders zou hij nooit weten wat de moeder van Samuel zou zeggen. 'Ik ben benieuwd hoe hij erachter is gekomen,' zei hij dus uiteindelijk maar. 'Er zijn maar heel weinig mensen die connecties hadden met de Rabbions. Hun huis was niet groot, zeker niet in de laatste generaties.' Hij keek opzij naar de andere man. 'Wie was jouw grootvader?'