De Markt

Matheo grijnsde om de instemming van zijn vriend. Hij had zich maar verveeld zonder Silvester om zich heen. En verveling leidde er vaak toe dat hij kattenkwaad, zoals zijn moeder het noemde, uit ging halen. Hij was toch geen vijf meer? Hij kon doen wat hij wilde! Uiteindelijk had hij Samuel maar zo ver gekregen om een aantal plekken in de stad te bezoeken en daar wat vertier te halen. Hij nam de cider dankbaar van zijn vriend aan en bleef om zich heen kijken. 'Ik weet dat het jouw vader is, maar ik krijg de kriebels van die man als hij ook maar een aantal kilometer in de buurt is.' Het voelde alsof hij zomaar kon opduiken en hem en Silva op hun kop kon geven. Silvester had hem namelijk al verteld hoe veel er doorgespeeld was naar de Koning toe. Dat drukte echter niet zijn enthousiasme over het feit dat hij wellicht mee kon naar het paleis. 'Wat denk jij nou! Kunnen we al gaan?' zei hij enthousiast en gretig. Het idee van nog mooiere vrouwen duizelde zijn hoofd. 'En hoe is ze-' begon hij, waarna hij kort om zich heen keek om zeker te weten dat niemand mee luisterde, 'je weet wel- hoe is ze in bed?' vroeg hij gretig. Hij had zijn vriend dusdanig weinig gesproken dat hij niet eens wist hoe ver ze waren gegaan samen.

Nuria was druk in gesprek met Samuel over het feest. De politieke omstandigheden waren natuurlijk dubieus: er werd veel geld uitgegeven aan de verjaardag van de prinses en op deze manier werd het volk tevreden gehouden. Desondanks konden ze er wel van genieten, vond Nuria. Ze was dan ook blij dat Roshan terug was gekeerd om het onderwerp te wijzigen. Ze had echter gehoopt een grote grijns en een vrouw aan Roshans arm te zien in plaats van de teleurgestelde blik. 'Over? Wat wat-' Roshan legde het al uit. Nuria hoorde het met verbazing aan. 'Misschien is dit wel een tactiek. Een, ehm, manier om jou harder te laten werken voor haar?' suggereerde Nuria. Zoiets had ze weleens van Samuel gehoord. 'Het ligt in elk geval niet aan hoe je er uit ziet. Je bent het stralende middelpunt van de mensenmassa,' glimlachte Nuria, waarbij ze het ook oprecht meende. De kleuren van de jurk in combinatie met de ondergaande zon maakte Roshans donkere haren en ogen nog mysterieuzer. 'Natuurlijk dans ik met jou, Roshan,' glimlachte Nuria gevleid, waarna ze haar vriendin's hand vastpakte en haar zo de dansvloer op trok. Het maakte haar niet uit dat ze de twee mannen achter liet: ze wilde nog intens genieten van de aanwezigheid van haar beste vriendin voordat ze weer naar het kamp zou terugkeren. Gelukkig zou het vast niet lang duren voordat Roshan voor de handel weer terug kwam naar Tyrosh. Van Arlo wist ze niet meer wat ze kon verwachten na hun trip naar het schip toe. 'Ik zie de dochter van de wijnhandelaar wel onze kant op kijken,' merkte Nuria tevreden op.

Roshan kon niet anders dan opklaren nu ze de complimenten van haar vriendin hoorde. Ze nam ze gretig in zich op waarna ze haar handen enthousiast samen klapte voor ze door Nuria richting de dansvloer werd geleid. 'Je overdrijft. Bovendien moet ik toch echt het middelpunt met jou delen! Ik zei toch dat deze kleur je goed zou staan.' Roshan knipoogde naar haar vriendin en gaf haar nog een kneepje in haar hand terwijl ze tussen de mensen door liepen. Het was fijn om te weten dat ze altijd kon rekenen op de steun en positieve woorden van Nuria. Wat dat betreft was ze absoluut een schat dat ze ondanks Roshans twijfelachtige keuzes en soms wat luidruchtige karakter achter haar stond. 'Echt?' Nieuwsgierig wierp ze een blik over Nuria's schouder, maar richtte haar blik toen weer op haar. 'Wat maakt het ook uit. Jij verdient al mijn aandacht vanavond!' Ze zou de volgende dag met haar familie weer terug naar huis reizen. Ze zou graag langer in Tyrosh blijven, maar uiteindelijk bleef ze nooit lang weg van de stad. Haar plan was om binnenkort terug te reizen voor een handel die ze al gesloten had met een bekende klant. Daarnaast hield ze van de drukte in Tyrosh en vond dat juist het lawaai en de menigte haar vaak kalmer maakten dan de rust van het leven thuis en in het kamp. Bovendien was er geen enkel dorpsfeest dat aan deze festiviteiten kon tippen en Roshan hield van dansen en vrolijke mensen om haar heen. 'Vertel me nog eens wat de plotse inspiratie was die je had gekregen voor je verhaal?' vroeg ze om inderdaad aan te geven dat haar aandacht op Nuria gevestigd was. Ze hoorde maar al te graag wat voor verhalen ze verzon en las graag de verschillende versies die ze schreef. De politieke ondertonen gingen haar soms over het hoofd, maar van de drama smulde ze.

Silvester zuchtte nadat Matheo de vervelende aanwezigheid van zijn vader ook benoemde. 'Ik geloof niet dat die kriebels onterecht zijn,' mompelde hij gefrustreerd. Wat dat betrof kon zijn vader, Koning William Halley, nog zo charmant overkomen in zijn gesprekken met allerlei mensen en de grappenmaker uithangen uiteindelijk waren ze stuk voor stuk zijn onderdanen en wist Silvester heel goed waartoe de man in staat was. Het was niet iets dat hij zomaar met zijn vriend kon delen, maar het zat hem al erg lang dwars dat hij vaak het idee had dat hij op ieder moment bespied kon worden, dan wel door de spionnen van zijn vader of door hem zelf. Hij lachte vervolgens en legde een arm rond Matheo's schouder om zijn enthousiasme iets in te tomen. 'Het is daar nu nog een saaie boel: een groots diner waar je tussen twee ergerlijke leden van de adel wordt gezet zodat je geen mogelijkheid hebt om de 7 gangen door te komen. Dit is de perfecte plek voor wat voorpret en voor middernacht kunnen we naar het paleis.' Silva keek opzij naar zijn vriend toen hij naar zijn ervaringen met Inanna vroeg. Hij dronk vlug wat van zijn cider en haalde quasi onverschillig zijn schouders op. Het was hem enigszins een geluk Matheo veel misgelopen te hebben in de afgelopen dagen. Hij wist niet goed hoe hij aan de andere man uit moest leggen dat hij bewust aan het wachten was en toch- Hij vertrouwde Matheo en voelde dan ook dat er een beginnende grijns op zijn gezicht verscheen. 'Ze kan vannacht een nieuwe lente aan haar leven toevoegen dus als alles goed loopt zal ik dat nu pas echt ondervinden.' Silva trok suggestief een wenkbrauw naar Matheo op en liet hem los om zijn jas recht te trekken en met zijn vrije hand zijn haar glad te strijken.

Nuria rolde met een glimlach haar ogen. Ze kwam niet in de buurt van Roshan, die leek te stralen waar ze ook liep. Nuria werd er enkel onrustig en nerveus van als mensen naar haar keken, dus het was bijzonder dat ze zo'n kleurrijke jurk aan had getrokken van haar moeder. In die zin droegen ze allebei graag de kleding van hun moeders. Terwijl ze zich focuste op Roshan kon ze het niet laten om soms te peilen of de vlam van Roshan naar haar keek. 'Ach, we zien elkaar zo snel weer. Ik zou je nooit een leuke avond met iemand samen misgunnen.' En dat meende ze ook oprecht. Roshan was altijd in zo'n goeie bui als ze een oogje had op iemand of werkelijk met iemand uit ging. Nu echter had haar vriendin besloten om plots al haar aandacht op haar te richten. Ietwat nerveus schraapte Nuria haar keel. Hoe moest ze vertellen dat ze inspiratie had gehaald uit haar bezoek aan het schip met Arlo? Of, anders gezegd, hoe moest ze Roshan vertellen dat ze meer inspiratie uit Arlo haalde dan uit het schip zelf? 'Ik- ik denk dat ik mijn personage een scheepsliefde ga geven,' begon ze dus maar mysterieus.

Matheo kreeg de kriebels van de ouders van Silvester. Ondanks dat hij wist dat zijn moeder hecht was met de Koningin had het Koningspaar altijd een aura van... superioriteit om zich heen gehad. Alsof ze zo door je heen keken, alle geheimen kenden en er gebruik van zouden maken. Matheo besloot zich maar te focussen op de woorden over het feest in het paleis. 'Ik vind hier wat voorpret beleven en dan eindigen in een zacht en warm bed in het paleis een érg goed idee. Kan jouw Inanna mij niet introduceren aan wat vrouwen in het paleis?' Matheo keek zijn vriend vervolgens verrast aan, maar op een positieve manier. Matheo was ook niet stom: Silva kon flink in de problemen komen als hij niet de wettelijke leeftijd van een prinses respecteerde en te vroeg met haar in bed zou duiken. 'Bij de Goden, vannacht is dus de nacht,' grijnsde hij goedkeurend. 'Vandaar jouw plan om vanavond in het paleis te eindigen. Denk je niet dat jouw vader er een stokje voor gaat stelen? Of de landvrouwe?' Die Silva had het toch maar voor elkaar gekregen om een prinses om zijn vinger te winden. En niet zomaar eentje... 'Denk je dat ik ook een prinses voor mij kan winnen? Uit het Zuiden bijvoorbeeld? Of jouw zus?' lachte Matheo brutaal, terwijl hij afwachtend naar zijn vriend keek.

Silva moest lachen om de gretigheid van zijn vriend. 'Ze zal vast wat mooie vriendinnen hebben, maar ik weet niet of ze die graag aan zomaar iemand voorstelt. Gelukkig ben jij dat niet Matheo Barnes-Rabbion-Halley-Omat-en wat voor andere namen je allemaal nog meer aan dat lijstje toe kan voegen.' Zo af en toe bracht hij op dat Matheo eveneens adellijk bloed had. Hij dacht dat het hun vriendschap ook aangestuurd had. Uiteindelijk zou de andere man toch ook iets begrijpen van zijn ervaringen als prins, al was het op een andere manier. Silva keek op zijn beurt verrast naar Matheo sinds hij hem juist niet leek te plagen met het feit dat hij zo conservatief was geweest met Inanna. Hij schudde vervolgens zelfverzekerd zijn hoofd. 'Vannacht zijn we beiden volwassenen die hun eigen keuzes maken. Ik heb het mijn vader duidelijk gemaakt dat hij zich kan bemoeien met mijn werk en publieke gedrag, maar hij heeft niets te zoeken in mijn persoonlijke zaken.' Silva had het zijn vader niet echt in precies die woorden gezegd, maar hij had ze wel alvast klaar als hij voor zijn vertrek terug naar het kamp toch kritiek zou krijgen. 'Bovendien heeft de prinses ook haar eigen wil, en nogal een sterke,' stelde hij. Silva dacht niet dat de Landvrouwe haar tegen zou kunnen houden, noch leken haar ouders een obstakel te vormen. 'Mijn zus?' Proestend van het lachen boog hij naar voren en moest zijn mok wegzetten op een muurtje om te voorkomen dat hij de inhoud zou verspillen. 'Bij de Goden, Muriel is het niet het soort prinses dat jij nu in hoofd hebt, vriend. Begrijp me niet verkeerd, ze is erg aardig, maar ze is net mijn moeder: gedisciplineerd en strict. Twee dingen die jij absoluut niet bent en waar ze dus zeker geen tijd voor heeft.' Silva hield van zijn zus en kon het normaal erg goed vinden met haar, maar ze was kritisch genoeg over zijn keuzes en vond het niet erg daar even vanaf te zijn. Ze had namelijk altijd gelijk. Het was vreselijk irritant. 'Maar er zijn andere opties zoals Sheila of wellicht als je bereid bent om te wachten op de prinses Azniv uit het Zuiden. Ze zullen beiden in het paleis zijn en er zijn gasten van over de grenzen.'

Roshan keek ongelovig naar haar vriendin en had haar beiden handen vast gepakt. 'Zeg dat niet! Ik ken haar pas een paar weken, maar jij en ik zijn lenteslang al beste vrienden. Dat is veel meer waar dan wat dan ook.' Glimlachend kneep ze in Nuria's handen en gaf haar een zetje om haar een draai op de muziek te geven. Dat ze dit nu zei, zou waarschijnlijk flink in contrast staan met haar geklaag de afgelopen dagen dat ze de dochter van de bakker wel moest spreken omdat ze er zo zeker van was geweest dat ze niemand kende die mooier en leuker was. Ze was snel verliefd en was dat ook even snel weer verloren. Het echt aan gaan van een relatie had ze maar een paar keer geprobeerd. Roshan draaide nu zelf ook om Nuria heen en liet zich leiden door de muziek en de mensen om hen heen toen ze het antwoord van haar vriendin hoorde. 'Een scheepsliefde?' herhaalde ze verrast. 'Nuria, bedoel je dat-' Ze stuiterde zowat temidden van haar gedans, maar stopte zichzelf en bekeek het gezicht van haar vriendin beter. Ze wist dat Nuria haar inspiratie veelal uit haar eigen leven haalde, of dat nou gebaseerd was op mensen die ze kende of haarzelf. Voor Roshan dus te hard van stapel liep, en terwijl ze zichzelf ook toesprak dat ze Nuria niet kon overrompelen met haar enthousiasme, trok ze haar dichter naar zich toe. 'Ben je iemand tegengekomen?' vroeg Roshan zo beheersd mogelijk. Had ze zo druk achter Marie aangezeten dat ze niet gezien had dat haar beste vriendin de vlinders in haar buik had?

Matheo gleed schaapachtig met zijn hand langs zijn kaak. Hij had inderdaad een rijke familie van ouders, maar zeker ook voorouders. Als zijn moeder niet had besloten om het koninklijke paleis te verlaten, had Matheo er nu kunnen wonen als prins. Net zoals Silva. Hij betwijfelde echter of zijn vader ooit met dat leven zou hebben ingestemd, ondanks dat hij ook afstamde van een prinses. 'Als jij mijn leven er wat mooier uit laat zien dan het is, dan weet ik zeker dat ze vast met liefde mij voorstelt aan haar mooie vriendinnen,' grijnsde Matheo met hernieuwd zelfvertrouwen, al besefte hij zich wel dat hij beter wat andere kleding aan had kunnen doen om er adellijker uit te zien. Zijn moeder had hem vooraf nog op de vlekken op de broek gewezen. Matho knikte vervolgens begripvol. 'Het moet eens klaar zijn met onze ouders die zich constant met ons en al onze handelingen bemoeien. Hoe denk je dat jouw vader overal achter is gekomen? Ik weet zeker dat mijn moeder jouw moeder heeft geschreven, of misschien was het zelfs wel mijn vader.' Hij zette zijn handen in zijn zij en zuchtte diep. 'Misschien moet ik na mijn volgende degradering gewoon het kamp verlaten.' Het dramatische effect van zijn woorden weerklonken echter niet, omdat Silvester zo hard aan het lachen was. Oogrollend pakte Matheo zijn cider weer op en dronk er stilletjes van. 'Ik wil geen vriendin die zoals jouw moeder is,' stemde Matheo met een rilling over zijn rug in. 'Maar Sheila en Azniv daarentegen...' Zijn grijns werd wijder en zijn verlangen om naar het paleis te gaan nog groter. Misschien kon hij ze allebei wel zo ver krijgen om het feest met hem te verlaten.

Silva durfde met enige zekerheid te zeggen dat er sowieso een aantal vrouwen erg enthousiast zouden worden van iemand als Matheo. Zijn goede vriend wist heel goed hoe hij zijn charmes kon gebruiken en Silva had hem al vaker met gemak een vrouw om zijn vinger zien winden. Toch had hij Matheo ook blunders zien maken en hij begreep dat dat erg snel zou kunnen in de context van het hof. 'We kunnen voor we het feest aan doen langs mijn vertrekken gaan. Ik moet mijzelf ook nog omkleden en het cadeau voor Inanna op halen.' Hij klopte goedbedoeld op Matheo's schouder. Hij had ook niet zijn met goud borduurde pak aan getrokken voor dit pleinfeest. Hij zou voor het einde van de avond vast al drie beer belaagd zijn. Silva besteedde maar half aandacht aan de woorden van zijn vriend, omdat hij nog zo geamuseerd was door het idee dat Muriel Matheo een kans zou geven. 'Een vriendin nog wel?' vroeg Silva benieuwd. Ze hadden het er wel eens over wat ze zochten in een vrouw, maar veelal ging dat over haar kwaliteiten en niet per se over wat voor relatie ze zochten. Hij schudde vervolgens grinnikend. 'Ik weet niet of ik je graag op mijn nicht af zie stappen, maar als Sheila geinteresseerd is houd ik je niet tegen. Prinsessen zijn alleen wel- veeleisend.' Hij dacht inmiddels al genoeg ervaring te hebben. 'Ik heb ook gehoord dat er een bekende muzikantengroep aanwezig zal zijn. Misschien zit daar ook wat leuks tussen. Heb jij niet eens iets met een zangeres gehad? Of was het een actrice?' Hij kon zich niet precies alle scharrels van Matheo herinneren die hij ooit genoemd had. Hij nam zijn vriend verder het plein over en stapte op een laag muurtje om beter zicht te krijgen. 'Over zussen gesproken,' begon Silva met een brutale grijns toen hij Roshan met haar vriendin Nuria in de menigte zag. 'Weet je zeker dat de jouwe geen oog voor mannen heeft?'

Nuria glimlachte gevleid om de woorden van Roshan. Haar vriendin hoefde haar niet eraan te herinneren dat ze om haar gaf, want Nuria wist dat, maar toch waren het altijd prettige woorden om te horen. Ze liet zich door haar vriendin draaien en wiegde zo met haar heupen op de muziek. Het was in de taverne dat ze écht had leren dansen. Ze maakte echter een misstap toen Roshan zo door begon te vragen. Ze wist dat haar woorden niet onbemerkt zouden blijven door Roshan, maar toch- Nuria gebaarde dat Roshan nog zachter moest praten en keek vervolgens nerveus om haar heen. Gelukkig zag ze dat Arlo verderop stond en niets van hun gespreksonderwerp door had gehad. Met een nerveuze blik keek ze vervolgens Roshan aan en besloot ze maar de waarheid te vertellen. Ze had dat al eerder willen doen, maar ze had liever Roshans verhalen over Marie willen horen. 'Het is niet wat je denkt,' begon ze uiteindelijk maar, waarna ze dichter bij Roshan ging staan, zodat ze haar lippen bij haar oor kon houden. De muziek stond namelijk zo hard. Ze vertelde over hoe Samuel had gepeild en dacht dat Arlo haar wel zag zitten en hoe zij en Arlo naar het schip waren gegaan en hoe het ook afgelopen was. 'Dus het is niet gebaseerd op ware gebeurtenissen, maar- maar op wat er had kunnen zijn. Mijn personage zal haar geliefde verlaten in een grote stad en pas manen later terug keren.'

Roshan was de muziek en de andere mensen om hen heen al compleet vergeten nu ze afwachtte hoe Nuria zou reageren. Dar ze zo geheimzinnig deed, maakte haar alleen maar nieuwsgieriger. Ze moest op haar lip bijten om zich er van te weerhouden breed te grijnzen. Alles aan Nuria liet haar namelijk doen denken dat ze wel degelijk iemand op het oog had. Het antwoord had ze zelf alleen nooit kunnen raden. Met open mond keek ze naar Nuria terwijl ze bedacht wat ze er op kon zeggen. Ze drukte snel weer haar lippen op elkaar voor ze stevig de handen van haar vriendin vast hield. 'Oh, Nuria-' Roshan kon het niet laten glimlachend haar hoofd te schudden en vervolgens naar de sterren te puffen uit frustratie. Ze had zo veel tekens over het hoofd gezien en puzzelde dat nu pas bij elkaar. Arlo die zo graag mee wilde terug naar Tyrosh terwijl hij er net nog was geweest, de interesse die hij plots had gehad in haar vriendin en zijn vragen over de afspraakjes die zij de laatste tijd had gehad. Roshan keek Nuria weer aan en legde haar handen op haar schouders zodat ze naar haar zou luisteren. 'Ik weet niet wat Arlo precies tegen je gezegd heeft, maar ik weet dat hij amper flirt en het laatste wat hij zou willen is dat hij opdringerig overkomt. Als je het mij echter vraagt is hij wat dit betreft een watje. Maar ik kan je ook zeggen dat hij uit zijn weg is gegaan om met ons terug naar Tyrosh te komen en om je het schip te laten zien. Hij laat mij nog niet eens aan boord omdat de Kapitein het zogenaamd niet goed zou keuren.' Ze glimlachte naar haar vriendin en wreef over haar arm. 'Vind je het jammer dat het geen ware gebeurtenis is geworden?' Ze kon een oordeel vellen over haar broer en zijn gebrek aan directheid of tact, maar dat wilde ze niet doen zonder te weten hoe Nuria er in stond.

Matheo volgde zijn goede vriend over het plein heen, terwijl hij zijn ogen goed open hield. Silva was misschien al verzekerd van een goede nacht, maar hij nog niet. Matheo knikte vervolgens ernstig, terwijl ze bij een muurtje stopte en hij er tegenaan leunde. ‘Natuurlijk. Het zal niet lang duren voordat ofwel mijn ouders mij hun huis uit zetten ofwel ik niet meer in de barakken mag leven na al die jaren als soldaat. Als ik voor mezelf zal moeten zorgen, dan heb ik toch liever dat een vrouw dat doet.’ Hij kon al watertanden als hij zich voorstelde dat zijn vriendin met warm eten op hem zou wachten. Iemand die trouw aan hem was. Dat hoefde niet te betekenen dat hij zijn eigen pleziertjes zou opgeven. ‘Veeileisend?’ Matheo had plots zo zijn bedenkingen of hij wel achter een prinses aan moest gaan. ‘Het was een toneelzangeres,’ verbeterde hij zijn goede vriend. ‘Ze kon dus zowel presteren met haar hand als mond.’ Bij de goden, wat was hij teleurgesteld geweest toen ze verder moest reizen door Tyrosh heen. Hij had al bijna klaar gestaan om met haar mee te gaan, maar zijn vader had daar een stokje voor gestoken. ‘Als je denkt dat Roshan ooit een oogje op jou zal hebben, dan kan je een volledig leven wachten. Ik zou denken dat je meer kans hebt bij Leona,’ grinnikte hij. Maar Leona is knettergek, dacht hij er nog achteraan. Hij keek Silva van top tot teen aan. ‘Ik zal jouw pakken wel passen, toch? En wat ga je jouw prinsesje voor cadeau geven? Buiten… jou.’ Samenzweerderig grijnsde hij daarbij naar zijn vriend.

Nuria voelde hoe ze zenuwachtig werd door de doordringende en nieuwsgierige blik die Roshan haar toe wierp. Per slot van rekening was Roshan Arlo’s zus. Toen het hoge woord er dan ook uit was, keek ze opnieuw nerveus over haar schouder om er zeker van te weten dat Arlo en Samuel nog steeds buiten gehoorsafstand stonden. Samuel was echter zo goed in het lezen van houdingen en uitdrukkingen dat hij vast wel door had waar ze over spraken. Haar blik werd echter terug getrokken naar Roshan en aandachtig luisterde ze naar haar woorden. Het waren woorden die Samuel ook al eens uitgesproken had. Het was duidelijk dat zowel zij als Arlo niet de grote flirts waren die bijvoorbeeld Samuel en Roshan (én Silvester en Matheo) waren, maar dat betekende niet dat hij per se een oogje op haar had. ‘Hij heeft zelf gezegd dat hij niet een partner achter wil laten, Roshan,’ verzuchtte Nuria met een ietwat hangend hoofd. ‘Als hij mij al zou zien zitten, dan zou het toch niet werken. Hij is veel weg en ik- ik ben mijn oom of jouw tante of Syd niet. Ik ben niet gemaakt om op zee te leven. Ik blijf achter in Tyrosh.’ Ze had haar handen losgemaakt om haar eigen armen om haarzelf heen te slaan. Het betekende niet dat ze zich niet eenzaam voelde. Dat gevoel werd altijd versterkt als Samuel of Roshan haar vertelde over de geweldige mensen die ze ontmoet hadden. ‘Natuurlijk denk ik er over na hoe het geweest zou kunnen zijn,’ murmelde ze zacht. Dat was uiteindelijk wat ze nu in haar boek beschreef. ‘Maar- wellicht is het beter zo en hebben we onszelf ongemak en verdriet gespaard.’

Roshan keek met een bezorgde blik toe hoe nerveus haar vriendin was om over dit alles te praten. Ze had de blik die ze naar hun broers wierp ook gezien en besloot haar dus aan haar hand een stuk verder het plein over te nemen. Ze eindigden bij de fontein waar de muziek minder luid was en meerdere groepen en koppels op de rand met elkaar kletsten. Het was een stuk verder weg van Samuel en Arlo. Roshan ging alvast zitten en klopte naast zich om Nuria naast haar plaats te laten nemen. Ze voelde dat ze iets moest zeggen om tussen dit onzekere gepraat van haar vriendin in te komen en om meer context te geven bij wat haar broer had gezegd. Hij was soms zo een gesloten boek, maar Roshan dacht dat ze hem goed genoeg kende om te weten wat er in zijn hoofd om ging. 'Ik wil niet te veel in de situatie lezen,' stelde ze ondanks ze dat wel degelijk van plan was. 'Maar Arlo- Hij had een vriendin in een naburig dorp al weer jaren geleden. Ze was een aardig meisje, wat saai als je het mij vroeg, maar zij en Arlo deden vanalles samen. Maar hij was ook al erg lang aan het dromen van een leven op zee. Toen dat eindelijk kon en hij door Syd aangenomen werd om voor een paar maanden mee op reis te gaan was ze daar niet helemaal gediend van.' Roshan had ze eens perongeluk gehoord en die meid had durven zeggen dat Arlo egoistisch was om zo op reis te gaan en haar achter te laten. Ze was erg trots geweest dat haar broer ook ingezien had dat het geen goede relatie was geweest, of in ieder geval niet goed genoeg om zijn droom en doel in het leven op te geven. 'Jij daarentegen, hebt vanalles te doen hier in Tyrosh. Je zou niet alleen maar zitten wachten op Arlo. Je hebt de taverne en je boeken en mij en je familie. Bovendien-' Roshan klopte op Nuria's arm en glimlachte naar haar. 'Hoef je niet direct twee jaar vooruit te plannen. Of langer. Denk gewoon na over wat je leuk zou vinden nu en in de volgende weken. En als jij de kriebels van mijn broer krijgt-' Ze haalde haar schouders op en grijnsde breed naar Nuria.

Silva bekeek Matheo enigszins geinteresseerd toen hij zijn situatie omschreef. Het leek hem niet dat men zo snel het kamp uit gezet zou worden. Er waren genoeg soldaten die in barakken of tenten bleven leven terwijl ze voor het kamp werkten of ze nou partners hadden of niet. Misschien had hij toch enigszins onderschat of zijn vriend interesse had in een huiselijk leven. Uiteindelijk moest hij daar wel mee opgegroeid zijn. Hij schudde vervolgens lachend zijn hoofd. 'Ik heb genoeg gewacht voordat Inanna's naamdag eindelijk zou zijn. Ik kan niet op jouw jongere zusje wachten.' Silva kende Leona ook niet echt. Hij grinnikte vervolgens en hield Matheo's arm vast om in zijn bovenarm te knijpen. 'Ik denk dat je wel wat meer spieren kan gebruiken om mijn kleding op te vullen, maar het zal passen.' Hij liet zijn geplaag varen toen Matheo door vroeg naar het cadeau dat hij had voor de prinses. Iet wat gegeneerd wreef hij door zijn korte haar en probeerde te bedenken hoe hij het presentje dat hij had het best kon contextualiseren. 'Toen ze in het Oosten was, vond er een sterrenregen plaats. De stammen van mijn grootouders hebben daar veel verhalen rond en in het land van mijn grootmoeder is ooit een rots gevonden van een materie die nog nooit gezien was. Ze zeggen dat het uit de hemel is gevallen, een ster. Ik heb een stuk er van in een paar oorbellen laten zetten.' Hij krabte aan zijn kaak en keek Matheo kort aan. 'Klink ik zo idioot als ik denk dat ik klink?'

Nuria was haar vriendin dankbaar dat ze verder weg waren gelopen van hun broers. Ze was als de dood dat één van de twee door zou hebben waar ze over spraken. En ondanks dat ze vaak een open boek tegenover Samuel was, vond ze dit een significant moeilijker onderwerp om over te spreken. Ze nam naast Roshan op de rand van de fontein plaats en wilde verder met haar nerveuze geratel, maar Roseann had haar gelukkig afgebroken. Aandacht luisterde ze dan ook naar het verhaal over Arlo. Ze had niet geweten dat hij ooit een vriendin had gehad. Ze vroeg zich af of Samuel dat zelfs wel wist. Het speet haar dat de vrouw zo negatief had gereageerd op Arlo’s scheepsreis. Ze wist wat een passie had voor zijn werk en hoe veel plezier hij eruit haalde. Dat was nog duidelijker geworden na de rondleiding op zijn schip. Geschrokken keek ze op nadat het onderwerp plots weer naar haar en Arlo was verplaatst. Zou zij inderdaad zo goed om kunnen gaan met een partner die zo nu en dan een aantal maanden weg was? Met een verlegen blik haalde ze haar schouders op. ‘Ik denk dat het duidelijk is dat ik Arlo niet uit mijn hoofd heb kunnen krijgen. Maar wat hebben kriebels nou voor zin als zowel hij als ik niet weten hoe we dit werkende kunnen krijgen? Of- of hoe we naar elkaar kunnen uiten wat we voelen.’

Matheo keek verontwaardigd zijn vriend aan, terwijl hij zeer bewust zijn arm spieren aanspanden. ‘Pff, kom nou. De omtrek van mijn arm is minstens net zo breed als de jouwe,’ loog hij. Hij had gelukkig de bouw van zijn vader meegekregen, maar dat kon niet vergeleken worden met het lichaam van zijn goede vriend. Eerder zou hij er jaloers om zijn geweest, maar nadat hij zowel de training als voeding van zijn vriend had gevolgd, had hij beseft dat het niet voor hem bestemd was om zulke spier groei te hebben. Het maakte hem wel een stuk sneller dan zijn vriend. Vervolgens luisterde hij geïnteresseerd naar de uitleg over het cadeau voor Inanna, maar hij voelde hij zijn aandacht verslapte. Het was dan ook moeilijk om Silvesters vraag te beantwoorden. ‘Ach, ze is adelijk. Ze zal hier vast van smullen en ze zal vast alles leuk vinden wat jij haar geeft.’ Matheo zou nooit op zo’n cadeau kunnen komen. Hij zou eerder de bloemen uit zijn moeders tuin geven of- of misschien één van de werken van Roshan. Zelf was hij niet zo creatief. De prinses zou het vast waarderen dat Silvester zo zijn best had gedaan. ‘Bij de Goden, je zit echt flink onder de duim bij die prinses,’ zei hij uiteindelijk hoofdschuddend en met enigszins een bezorgd gevoel in zijn borst. ‘Mocht ze je vragen of je hier bleef, zou je dat dan doen?’

Roshan rolde met haar ogen. 'Jullie zijn beiden te serieus,' begon ze in eerste instantie. Het was bijna frustrerend te merken hoe ernstig het leek in de ogen van haar vriendin en hoe dat haar weerhield om zelfs maar een beetje te flirten met Arlo. 'Anders is het ook maar goed dat je een vriendin hebt die haar broer best een duwtje in de goede richting wil geven?' Ze opperde het maar voorzichtig aangezien ze goed wist dat dit misschien juist de bemoeienis was die Nuria niet zag zitten. 'Of iemand die je simpelweg wat advies kan geven, als je daar naar op zoek bent. Ik weet dat het misschien raar is om met mij over mijn broer te praten, maar ik kan erg onpartijdig zijn.' Ze glimlachte hierbij bemoedigend voor ze een vinger op hield. 'Maar waag het niet dat je Samuel eerder vertelt of er echt iets tussen jullie gebeurt dan mij. Ik geloof dat ik daar wel wat recht op heb,' grinnikte ze vervolgens goedgezind. Ze hoopte echter tegelijkertijd dat de broer van Nuria wellicht op Arlo in kon praten. Het leek er op dat Samuel al met Nuria en met Arlo gesproken had en dat hij misschien wel een hand had in het aansturen van de twee. Ze gaf het niet graag toe dat ze dat van hem zou waarderen. Zelf dacht ze niet zo veel invloed op Arlo te hebben. Hij leek veel vaker naar Matheo te luisteren als het om vrouwen ging en die gaf sowieso het meest slechte advies. Zeker als de vrouw in kwestie Nuria was.

Silva knikte maar dankbaar dat Matheo zijn cadeau niet bekritiseerde. Dat moest goed genoeg zijn voor hem. Hij voelde echer wel degelijk de druk van het geven van een geschenk aan een prinses die al alles had of kon krijgen. Wat had hij er aan toe te voegen behalve hemzelf? Silva haalde vervolgens zelfbewust zijn schouders op terwijl hij als niets af probeerde te doen. 'Ik denk dat we het best goed kunnen vinden samen en een avontuur met haar zal ik niet afslaan.' Bovendien was ze bloedmooi. Iedere persoon zou daar wel mee in stemmen. Het was niet enkel een uiterlijk en oppervlakkig ding, maar haar hele voorkomen was sierlijk en elegant. 'Ik verwacht niet dat ze me dat zal vragen en al deed ze dat wel, dan zal ik haar waarschijnlijk teleur moeten stellen.' Silva verraste zichzelf dat zijn antwoord zo zeker klonk. Het was het gesprek van zijn vader dat al enkele dagen door zijn hoofd ging dat wellicht invloed had op zijn antwoord. Hij wilde wel degelijk iets voor een langere tijd doen en hij voelde zich enigszins op zijn plek in het kamp, zeker met Matheo in de buurt. Misschien moest hij dat dus toch een betere kans geven. 'Ik wil eerst nog wat mensen het tegendeel bewijzen door een rang op te klimmen. Wie weet doe ik dat wel sneller dan jij,' grapte Silva naar zijn vriend. Uiteindelijk zag hij Matheo absoluut niet als competitie. Hij zou juist graag de andere soldaat helpen als het een verschil uit zou maken, maar soms had hij het idee dat zijn bemoeienis Matheo meer tegen dan mee zou werken. 'Laten we hier nog een drankje doen. Misschien kunnen we jouw zus en broer ook wel wat losser krijgen met wat alcohol?'

Nuria keek haar vriendin enigszins geschrokken aan. Wat was er dan niet serieus aan een relatie en aan de liefde? Ze wist dat Samuel en Roshan er allebei losjes mee om gingen, maar dat was niet binnen haar comfortzone. Het was dan ook dat ze twijfelde na het aanbod van Roshan. 'Roshan, ik zeg dit met alle liefde die ik heb voor je, maar soms- soms ben je niet heel erg subtiel. Denk je dat je Arlo op een niet al te duidelijke manier de goede richting in kan duwen?' vroeg ze voorzichtig, waarna ze wel met enthousiasme het volgende aanbod aan nam. 'Ik ontvang sowieso altijd graag jouw advies. Het er nu met je over hebben is al een opluchting.' Ze legde een arm om haar vriendin heen en glimlachte zo dankbaar naar haar. Het voelde goed dat Roshan haar zo serieus nam en ze haar zo graag wilde helpen in dit - voor Nuria onbekende en oncomfortabele - liefdesgebied. 'Zou hij- Houdt jouw broer van dansen?' Zo subtiel als ze kon keek ze vervolgens over haar schouder om nogmaals te kijken of Arlo nog op dezelfde plek stond. Dat was hij echter niet en ook Samuel was verdwenen.

Matheo luisterde verrast naar de opmerking van zijn vriend. Wie zou er nou niet bij een prinses achter blijven? Om dagen en nachten het bed met haar te delen en geen enkele zorg aan het hoofd te hebben? Matheo had het wel geweten. 'Als jij niet bij haar blijft, dan kan je altijd mij nog aan haar aan dragen.' Hij klopte hierbij op Silva's schouder om aan te geven dat het uiteraard een grap was. 'Ik klim geen rangen. Ik zak ze alleen maar,' grapte Matheo, iets wat hij niet had gedaan als hij niet al enkele drankjes op had gehad. Als zijn vader hem dat had horen zeggen... Hij was enkel te blij om te horen dat Silva hem niet meteen zou achterlaten als de prinses ook maar 'boe' of 'ba' zou zeggen. 'Tegen een drankje zeg ik nooit nee, dat weet je,' grijnsde Matheo, terwijl hij zijn arm om zijn vriend heen sloeg en hem zo het plein weer over leidde. Tot zijn eigen enthousiasme zag hij vervolgens zijn zus en Nuria aan de ene zijde van het plein staan, en zijn broer en Samuel aan de andere kant van het plein. 'Zullen we eens kijken of Arlo nog wat van mijn versiertrucs heeft onthouden?' Het idee bracht al een geamuseerde grijns op zijn gezicht en Silva zou vast hetzelfde denken. Het leedvermaak zou groot zijn.

Roshan zou het niet tegen Nuria zeggen, maar ze was enigszins geraakt dat ze haar zo onderschatte. Ze wist heel goed dat ze zichzelf in kon tomen. Zeker als het om haar broer ging. Maar ze wist ook waar Nuria op doelde en besloot dus maar enthousiast te zijn dat ze tenminste blij was met haar te kunnen praten over dit alles. 'Dan moet je het me vooral laten weten als je hier eens meer over wil praten.' Ze trok Nuria wat dichter naar zich toe met een glimlach op haar lippen. Zelfs al was Marie op haar avances in gegaan, dan had het haar waarschijnlijk niet eens zo veel plezier gebracht als de gedachte dat haar vriendin en haar broer elkaar zagen zitten. Ze zou een hele andere mening gehad hebben als Matheo achter Nuria aan zat, maar ze vertrouwde er op dat Arlo haar goed zou behandelen. Hij was wat stil en misschien soms ontactisch, maar ze kende geen vriendelijkere man. Dat was bewonderenswaardig genoeg na wat hij in zijn jeugd meegemaakt had. 'Nou,' begon Roshan met een grijns. 'Ik weet dat hij best van aan tanir houdt of een selips, maar als jij met hem wil schuifelen zal hij vast geen nee zeggen.' Zij had als klein meisje van haar moeder allerlei dansen geleerd, van de hofdansen die zij in Evenfall had geleerd maar ook Quandaise dansen. Arlo had haar toen ze nog jong was ook een paar Quandaise volksdansen laten zien. Het was heerlijk om op die muziek en die manier te bewegen. 'Ik kan wel wat aanvragen bij de muzikanten? Ik geloof dat ik Hilma zie, die zal mijn verzoekjes niet af kunnen slaan.'

Silva liet zich tevreden het plein over sturen door Matheo. Hij lachte vervolgens en schudde ongelovig zijn hoofd. Matheo had hem al verteld over zijn broer en hoe hij om advies had gevraagd. Hij kon zich het moeilijk voorstellen dat Arlo met gemak en nonchalance een meisje op zou pikken. Hij kende de man niet goed, maar wat hij wist van Matheo en wat hij had gezien de afgelopen dagen stond zijn gezicht altijd in een frons. Het deed hem enigszins aan zijn eigen broer denken. Willem was ook altijd zo serieus en druk aan het werk. Hij vroeg zich af of daar verandering in was gekomen in de manen sinds hij in het kamp was. Hij dacht echter niet dat Muriel of iemand anders Willem gezegd zouden hebben om ook een beetje plezier te beleven. 'Heb je al uit gevonden achter wie hij aan zit?' vroeg hij benieuwd terwijl hij zijn vriend stil hield voor een kraam waar hij enkele mokken cider bestelde. Silva droeg er zelf twee en gaf de andere twee aan Matheo. 'Heb je de Hoster familie al kunnen overtuigen om je weer de taverne in te laten?' vroeg hij vervolgens nog voor ze de twee andere mannen zouden bereiken.

Matheo schudde zijn hoofd. 'Ik heb geen idee. En hij blijft maar vragen: oh, Matheo, hoe moet ik me gedragen rondom vrouwen? Wat moet ik ze vertellen? Welke gespreksonderwerpen kan ik aansnijden?' Arlo had hem nooit eerder die vragen gesteld. Het had hem flink veel zelfvertrouwen gegeven dat iemand zo graag zijn advies wilde rondom de liefde en vrouwen. 'Ik lijk wel een liefdesguru!' lachte Matheo vervolgens, waarna hij de twee ciders van Silvester over nam. 'Maar we kunnen het hem zelf vragen. En ik kan peilen bij Samuel of ik weer eens langs mag komen.' Met die woorden liepen hij en Silvester op Samuel en Arlo af. 'Ah, Arlo, we hadden het net over jou!' grijnsde hij, waarna hij Arlo een cider toe stak, een broederlijke arm om zijn oudere broer legde en vervolgens samenzweerderig naar Samuel keek. Ondanks wat zich had afgespeeld in de taverne kon Samuel vast wel met hun mee drinken en genieten. 'Wie is nou die mysterieuze vrouw waar je zoveel advies over hebt gevraagd? Silva, hier, die kan zelfs prinsessen versieren. We kunnen nog wat van hem leren en zeker jij.'