De Markt

Saul begreep waarom Diane ontevreden was na zijn harde woorden bij de kraam. Toch kon hij niet het gevoel onderdrukken dat elke actie van Diane dubbelzinnig was. Toch bleef hij nieuwsgierig. 'Ja ja, ik weet het, Diane. Ik ben érg gevleid dat je een plekje voor mij hebt gemaakt in jouw drukke agenda,' plaagde hij haar. Hij wist goed genoeg dat Diane tevens in de gaten werd gehouden, net zoals hij zelf. Saul sloeg zijn armen zelfbewust over elkaar heen en glimlachte bescheiden. 'Ik weet het,' zei hij zacht. Hij wist dat hij de loterij had gewonnen met Linh en dat hij erg blij met haar mocht zijn. En dat was hij ook. Maar toch- 'Praatgraag, maar ze zal nooit haar mond voorbij praten.' Toch vertelde hij haar maar weinig over haar plannen, vooral nadat hij erachter was gekomen dat ze de oren van je hoofd kon praten. Het ging alleen vaak nergens over: een handige truc voor als je op de markt stond. Zo hield je alle klanten tevreden. 'Kom met mij mee. Ik laat je de één na beste wijn van Tyrosh proeven.'

Diane kon al van Sauls gezicht aflezen dat de manier waarop hij eerder over de vrouw had gesproken niet echt door had laten schemeren hoe hij zich voelde tegenover haar. Het was duidelijk meer dan enkel een plek waar hij zo nu en dan sliep. Dat verdiende de vriendelijke Linh ook wel. Wie hield zo iemand nou aan een lijntje? 'Hoe lang ken je haar al?' vroeg ze benieuwd terwijl ze haar in eerste instantie geërgerde houding liet varen. Ze wist veel te goed dat ze blij was dat hij achter haar aangekomen was en dat hij, iedere keer als ze plots kwam opdagen, alsnog aangetrokken was tot haar. Hij was niet weggegaan toen ze zo woest verschenen was in de taverne en ook nu was Saul achter haar aangekomen. Ze wilde weten wat dat betekende. En misschien had ze ook wel wat informatie nodig. Diane glimlachte toen ze zijn voorstel hoorde. 'Eén na beste?' vroeg ze quasi verontwaardigd maar stak haar arm al door de zijne. 'Leid de weg.'

Saul haalde zijn schouders op en probeerde in zijn hoofd al die jaren te tellen. 'Al sinds kinds af aan,' maakte hij er uiteindelijk maar van. Hij wist zelf niet eens hoe oud hij precies was: hij had geen geboortebewijzen of iets. Hij had maar het begin van het jaar als zijn verjaardag gekozen. 'We woonden in hetzelfde kindertehuis. We zijn echter pas een jaar weer naar elkaar toe gegroeid.' Hij kon zichzelf wel voor het hoofd slaan dat het zo lang had geduurd. Hij wist echter heel goed welke vrouw zijn hoofd zoveel jaren op zijn kop had kunnen zetten. Met een grijns luisterde hij vervolgens naar haar woorden. Saul begreep niet waarom Diane verontwaardigd was om zijn woorden. Het was toch duidelijk dat hij de beste wijnhandelaar van de stad was? 'Ha, na mij natuurlijk!' grijnsde hij trots, terwijl hij voelde hoe Diane haar arm door de zijne stak. Het koste hem een seconde om een juiste reactie te bedenken, maar besloot uiteindelijk om maar niets te zeggen en haar gewoon de weg te leiden, zoals zij zelf al aan gaf. 'Wat vond je van Linh?' vroeg hij uiteindelijk maar. 'Denk je- zou ze gevaar lopen? Als je Kalim zo kan inschatten?' Eenmaal bij de wijnkraam aangekomen knikte hij kort naar de man achter de kraam - iedereen in de wijnwereld kende elkaar - en schonk zo alvast twee glazen in, terwijl hij het antwoord van Diane af wachtte.

Diane luisterde naar de uitleg van Saul met enige verbazing. Ze had misschien een of ander zoetsappig verhaal verwacht over een jongere Saul die dagelijks pasteitjes kwam eten en zo geïnteresseerd was geraakt in de vrouw net zoals alle andere mannen die ze in de rij had zien staan. Dat ze een geschiedenis hadden, maakte nog maar eens duidelijk dat het dieper zat. Saul had misschien in haar vertrekken zo speculerend gepraat over wat voor lot hen weer bij elkaar had gebracht, maar ze was niet de enige vrouw die terug op zijn pad was gekomen. Ze glimlachte om de zelfverzekerde blik op het gezicht van Saul. Ze geloofde hem. Uiteindelijk had hij haar geleerd wat een goede wijn was. Haar smaak was gebaseerd op wat ze van hem wist. Zelfs tijdens haar reizen in de vele landen die ze bezocht had, had ze geen wijnen gevonden die zo goed hadden gesmaakt als degene die Saul haar had laten proeven op de Zomereilanden. Met een bescheiden glimlach keek ze naar hem op en wilde hem een antwoord geven, toen hij verder vroeg. Haar blik verstrakte terwijl ze weer voor zich uit keek. In principe was niemand die op Kalims radar verscheen veilig, maar de Quandaïer had nogal de neiging oogkleppen op te hebben. Dat maakte hem wel degelijk efficiënt, maar hij zag niet altijd het grotere geheel. Kalims mannen zagen niet hoe het netwerk dat Saul en zijn kameraden leidden niet enkel door hen aangevoerd werd, maar ook door de familie, vrienden en andere steun die ze kregen uit het volk. Het was moeilijk iets dat zo geleefd werd uit te schakelen. 'Ik kan die vraag niet voor je beantwoorden, Saul. Je weet zelf erg goed wat de risico's zijn en ik weet niet wat voor beveiliging je haar kan bieden of hoe veel-' Diane was dicht bij haar oude vriend blijven staan om haar antwoord te geven zodat de wijnhandelaar het niet hoorde. Ze maakte haar zin echter niet af en glimlachte naar de oude man toen ze een glas met wijn aangereikt kreeg. 'Hij weet nog altijd niet wie je precies bent.' Wat dat betrof had Kalim niet genoeg vat op wat er zich midden in de stad af speelde. Ze betwijfelde het ook of zij er zo snel achter gekomen zou zijn als ze niet Saul had gekend. 'Wat is het voor wijn?' vroeg Diane om van onderwerp te veranderen.

Saul merkte Dianes verbazing met een grijns op. Wat had ze gedacht? Dat Linh en hij een of ander spannend liefdesverhaal hadden? Hij dacht tevens niet dat het een intrigerender verhaal kon zijn dan die van hem en Diane. Die eerdere glimlach verdween echter door de gedachte aan de lijfwacht van Rohan. Het was alsof de man nog meer gedreven was geworden na Sauls mislukte missie in het paleis. Er waren steeds meer wachters in de stad en de haven leek ook overvol met Quandaïers. Saul moest zich gedeisd houden, echter konden ze hem niets aan doen als hij onschuldig op de markt liep. Tijdens zijn speeches, echter... Saul was inmiddels dichter naar Diane gebogen en luisterde ademloos naar haar woorden. Hij had gehoopt dat Diane wellicht een oplossing had voor het probleem wat Kalim vormde, echter leek zij - net zoals Saul - ook niet goed te weten wat ze met de man aan moesten. 'Notenwijn,' antwoordde hij uiteindelijk maar, om niet verder over het andere onderwerp door te gaan en zijn oude vriend argwanend te maken. 'Deze oude man is de enige in het Noorden, wellicht ook in Tarth, die dit zo voortreffelijk kan brouwen. Ik heb er ooit een poging toe gedaan, zelfs in les geweest bij deze man, maar het smaakte naar niets.' Saul nam ook het wijnglas met een dankbare glimlach over en hief deze vervolgens op naar Diane, om vervolgens een bedachtzame slok te nemen. Zijn ogen weken niet van haar gelaat af. 'Wat denkt Kalim over jou?' fluisterde hij vervolgens benieuwd.

Diane zag dat Saul niet tevreden was dat ze zo weinig over Kalim zei. Ze wist enkel niet wat voor informatie ze nog meer moest geven. Ze had hem al gezegd de Quandaïer niet te onderschatten en hij leek zich te realiseren dat er gevaar was. Ze kon niet voor hem bedenken in hoeverre Linh als lokaas of chantage materiaal kon worden gebruikt. Dat ging om zijn gevoelens en bovendien ook over de keuzes die zijn vriendin maakte. Zij had daar meer over te zeggen dan Diane. Ze keek geïnteresseerd naar de wijn toen ze hoorde waar het van gemaakt was. Glimlachend bekeek ze haar glas met het roodbruine goedje en nam toen een voorzichtige kleine slok. Kort sloot ze haar ogen om de smaken te verkennen. Haar wenkbrauwen schoten geïntrigeerd omhoog toen de notensmaak inderdaad door de wijn heen kwam. Na nog een slok genomen te hebben glimlachte ze vol waardering naar de wijnhandelaar. 'Deze wijn is voortreffelijk, mijnheer,' complimenteerde ze hem vleiend. Ze had Sauls vraag gehoord, maar beantwoordde hem pas toen de andere man afgeleid werd door voorbijgangers. 'Kalim ziet mij enkel als de oppasser van prinses Isaia. Maar ik heb hem inmiddels vaak genoeg tegen moeten spreken en op zijn plek gezet opdat hij niet over mij heen kijkt zoals vele anderen.' Ondanks haar ontevreden blik trokken haar mondhoeken omhoog als ze dacht aan een andere Quandaïer die haar flink onderschat had. Ze had haar mand op een muurtje achter de kar gezet om nog te genieten van de wijn en keek kort om zich heen. 'Ben je in dit deel van de stad opgegroeid?' Ze herinnerde zijn verhalen over het tehuis en over de haven waar hij veel tijd had gespendeerd, maar ze had Tyrosh in moeten beelden naar aanleiding van de woorden waarmee hij de stad beschreef. Ze had onbewust in haar eerste weken haar ogen open gehouden voor plaatsen die hij haar had laten zien met zijn kleurrijke verhalen, maar nooit echt had aanschouwd. Zo was ze twee weken geleden tijdens een bezoek aan de haven toen ze Kalim gevolgd was op het schip gestuit waar Saul veel over verteld had. 'Ik je schip gezien,' merkte ze op.

Saul had Diane inmiddels iets van de kar weggeleid en leunde tegen het muurtje achter de wijnkraam. Met een glimlach keek hij om zich heen en knikte hij als antwoord op haar vraag. 'Het weeshuis is om de hoek. Ik haalde altijd kattenkwaad op de markt uit en rende vervolgens naar de haven toe om te schuilen.' Het waren mooie en onbezorgde tijden, ondanks dat hij niets bezat. Hij had enkel de kleding die hij aan zijn lichaam droeg en was verder overal afhankelijk van in het weeshuis. Zijn handen waren niet grijpgraag genoeg om eten te stelen en van het zeewater voelde hij zich nooit compleet schoon. Na haar woorden over de haven keek hij haar dan ook verbaasd aan. 'Je hebt- het schip, je hebt het gezien!' Hij glimlachte breed en ergens ook enthousiast. 'Je herinnerde het je dus nog.' Hij had haar de meest kleurrijke verhalen verteld, al was het nooit mooier geschetst dan de werkelijkheid. Juist de verkleuringen van het scheepshout en de gaten in het dek karakteriseerde het schip. 'Zou je Tyrosh charmant genoeg vinden om het ooit jouw huis te noemen?' vroeg hij vervolgens benieuwd. Het leek niet alsof haar prinses zich snel het land uit zou werken, al zou Saul uiteraard zijn best doen om haar niet meer de macht in handen te laten hebben, en Diane zag hij niet zo snel terug reizen naar de Zomereilanden na het verraad.

Diane glimlachte als vanzelf met Saul mee. Ze had zich de jonge wees ingebeeld met zijn wilde haren en een brutale grijns op zijn gezicht. Het was niet moeilijk zoiets te bedenken. Tyrosh leek nog genoeg straatratten te hebben. Zeker met de komst van de vluchtelingen uit Quandaï leek er op iedere hoek wel een groep jonge kinderen rond te hangen. Diane had al een paar keer hun kundige handen in haar zakken en buidels gevoeld. Ze had ze maar laten graaien. Met een glimlach keek ze naar haar wijn toen zo enthousiast op haar woorden reageerde. 'Natuurlijk herinner ik het me nog.' Ze had naar niets liever geluisterd dan zijn verhalen en hoewel ze erg genoten had van zijn kennis over de wijnen die ze samen geproefd hadden, waren het de avonturen van zijn jeugd en leven in Tyrosh waar ze het meest in meegeleefd was. Ze kwam maar van een klein dorp en toen ze Saul had leren kennen, woonde ze pas net in de hoofdstad. Ze had geen idee gehad hoe het was om in een stad op te groeien. Laat staan zonder familie. Het was dat Diane haar gezicht al naar beneden had gericht en haar krullen voor haar ogen hingen, anders had ze het moeilijker gevonden de reactie die Sauls vraag teweeg bracht te verbergen. Met een nonchalante blik keek ze na enkele tellen naar haar oude vriend op en wreef haar haar over haar schouders. 'Wat heb ik nou aan een huis?' Ze wilde niet toegeven dat ze eigenlijk geen hand had in de beslissing waar ze heen zou gaan of waar ze kon blijven. Ze dronk de laatste flinke slok wijn en pakte toen haar mand weer op. 'Breng me naar de haven?' Vragend en met een enigszins uitdagende houding keek ze Saul aan.

Saul nipte van zijn wijn en glimlachte vervolgens tevreden bij het horen dat Diane zijn verhalen had onthouden. Andersom was ook geen woord verloren gegaan van de verhalen die Diane hem had verteld over de Zomereilanden en over haar leven. De eilanden leken echter zo ver vanuit Tyrosh. Saul haalde zijn schouders op en keek opnieuw om zich heen. 'Een huis is voor mij alles,' zei hij uiteindelijk maar stilletjes, om vervolgens de uitdagende woorden van Diane te horen. Voor een moment troffen ze elkaars blik en hield hij deze enkele seconden aan, terwijl hij nadacht over de consequenties als hij zo door bleef gaan met Diane. Hij kon het spelen op een vriendschappelijke band, al zou hij dan wellicht tegen zichzelf liegen. Hij vertrouwde zijn eigen gevoelens sinds de terugkomst van Diane namelijk niet meer. Saul keek nog kort over zijn schouder, richting de kraam van Linh, en maakte vervolgens zijn beslissing. 'Kom, als we snel zijn, kunnen we de grote schepen nog zien weg varen.' Hij legde een hand op haar rug en leidde haar zo door de drukte richting de haven toe.

Diane had niet echt een ander antwoord verwacht. Misschien had ze gehoopt dat ze iemand gevonden had die ook andere doelen had. Uiteindelijk was dat in ieder geval niet Saul. Ze kon het hem ook niet echt kwalijk nemen. Hij opgegroeid in een tehuis, hij had nooit een familie gehad, maar Tyrosh was zijn stad. Vooral nu hij zijn kameraden, vrienden en kennissen leidde in een rebellie. Het raakte haar voor een moment te bedenken dat zij hem daar weg van had kunnen houden als hij werkelijk op de Zomereilanden bij haar was gebleven. Diane ging niet verder in op zijn reactie, maar glimlachte triomfantelijk toen ze hem zag instemmen met haar voorstel. Ze gaf haar wijnglas nog af bij de oude handelaar en knipoogde nog naar hem voor ze zich liet leiden door Sauls hand. De schepen in Tyrosh waren nooit echt uit het zicht, behalve als je in de heuvelachtige straatjes in de binnenstad belandde. Maar zelfs dan staken de masten de blauwe lucht in. Het hielp ter navigatie van de soms chaotische stad. Nu liepen ze echter niet het benauwde deel van de stad in, maar opende Tyrosh zicht in de haven met haar schepen voor de zee. 'Reis je nog wel eens?' vroeg ze benieuwd om hun gesprek voort te zetten met onderwerpen die niet per se betrekking hadden op hun huidige verantwoordelijkheden. Diane was zich er bewust van dat Saul voornamelijk naar het paleis had gevraagd, ze wilde weten of hij meer aan zou sporen over haar rol te vertellen of haar kennis over de adel en politici.

Saul liep ontspannen naast Diane door de straten richting de haven heen. 'Heb jij dan geen... huis?' vroeg hij benieuwd. 'Hoe zie je dan de Zomereilanden voor je?' Het leek hem maar niets om geen enkele plek je "huis" te kunnen noemen. Wat voor identiteit had je dan nog? Wat streefde je dan achter na in het leven? 'Reizen?' herhaalde hij bedachtzaam, waarna hij zijn hoofd schudde en vervolgens zijn handen achter zijn hoofd plaatste. 'Ik ben te hard nodig in Tyrosh om mezelf te veroorloven er paar maanden tussenuit te glippen.' Hij keek bedachtzaam naar de lucht en dacht terug aan zijn reis op het handelsschip. 'Maar dat betekent niet dat er niet nog genoeg plaatsen zijn waar ik naartoe wil gaan. Op de schepen voelde het alsof de hele wereld voor mij open lag en in zekere zin is dat ook zo. Ik moet alleen de tijd en wil vinden om opnieuw zo lang weg te zijn van mijn huis.' Zijn blik gleed tegelijkertijd af naar zijn genoot en nieuwsgierig glimlachte hij. 'En jij dan? Werd je weleens door oude Galivar van de eilanden gestuurd? Want- waar was je eigenlijk toen ik je opzocht op de eilanden?' Op hetzelfde moment opende de haven zich voor hun, maar hij kon enkel naar Diane kijken en op haar antwoord wachten.

Diane nam haar tijd om de vragen van Saul te beantwoorden. Ze wist dat het antwoord dat ze direct klaar had niet te begrijpen zou zijn vanuit zijn perspectief. Het thuis dat ze op de Zomereilanden had gehad was ze al lang geleden kwijt geraakt toen ze haar contact met haar familie verloor. Het leven in het paleis was niet te vergelijken met datgene dat ze in haar jeugd had gehad. 'Ik ben nooit lang in het paleis voor ik er weer op uit gestuurd wordt,' legde ze uiteindelijk uit. Het gaf haar ook nog een reden om benieuwd te zijn of Saul nog veel aan reizen deed. Wellicht hadden ze dezelfde plekken leren kennen. Het leek er echter op dat hij voornamelijk gewerkt had aan het meer gehecht raken aan zijn woonplaats. Ze moest glimlachen om zijn zelfverzekerde woorden. Het ene moment deed hij net alsof zijn rol niet zo belangrijk was en nam hij risico's door het paleis in te sluipen, het andere gaf hij aan dat hij heel goed begreep dat hij cruciaal was voor de volksbeweging. 'Ben je Tyrosh iets verschuldigd dat je zulke grote risico's vrijwillig neemt?' vroeg ze op enigszins spottende toon. Zoals hij zei; hij kon de tijd maken en alsnog deed hij dat niet. Diane had Sauls gezicht in de gaten gehouden terwijl hij sprak, maar nu zijn blik zich naar haar keerde wendde ze haar ogen af en nam de haven met een glimlach in zich op. 'De Persea Eilanden. Of tenminste, dat waren het toen nog. Inmiddels is het onderdeel van Quandaï. Ik geloof dat ze het een andere naam hebben gegeven.' Het voelde net zoals haar ontmoeting met Saul al weer eeuwen geleden dat ze op haar eerste reis buiten Islaïse grenzen was geweest. 'Ik vergezelde de zuster van de Koning, de Generaal, Nakia van de Zomereilanden. Daarna heb ik nog veel plekken bezocht. Quandaï, Haudan, Odensee,-' Ze maakte het rijtje aan bestemmingen expres niet af om Saul te laten gokken naar de rest. 'Waar zou je naartoe willen reizen mocht deze stad je niet meer nodig hebben?'

Saul glimlachte om Dianes woorden, maar reageerde niet onmiddellijk. Ze moest eens weten hoe erg hij zich schuldig voelde aan Tyrosh, de stad die hem alles had gegeven, maar ook op momenten alles had ontnomen. 'Als niemand anders het doet, dan doe ik het maar,' zei hij dus maar cryptisch. Uiteindelijk was het zo ook begonnen: al lenteslang waren er brandhaarden in de stad, echter nam niemand de leiding, zelfs niet Marcus of Ren. Saul had dus maar besloten om zelf een stap naar voren te doen, gezien hij toch niets te verliezen had. Niet zoals de eerdergenoemde mannen wel hadden. Hij had er dus maar weinig over nagedacht. Met een blik die liet zien dat hij diep onder de indruk was luisterde hij naar haar woorden. Diane had dus prachtige plaatsen gezien. 'Ik ben daar ook langs geweest op het schip met Liam,' vertelde hij haar met een glundering in zijn ogen. Hij had zich toen voorgenomen om overal terug te keren. Tot op heden was dat nog niet gelukt. 'Waar ik naartoe zou gaan?' Het schip doemde meer en meer voor hun neuzen op en bedachtzaam keek hij naar de zeilen. 'Het hangt er vanaf...' Hij liet maar in het midden waar hij precies op doelde. Met een hand op Dianes rug leidde hij haar naar het grote voertuig toe. 'Ik wil je iets laten zien.'

Diane wist niet hoe ze de stilte die haar woorden veroorzaakte moest interpreteren en was enigszins opgelucht toen Saul een antwoord gaf. Het was een redenering die ze al eens eerder van hem had gehoord. Ze vond het moeilijk te begrijpen, maar ze bewonderde hem er ook voor. Zij kon ook moeilijk onder woorden brengen waarom ze deed wat ze deed. Ze had vanwege het mysterie rondom haar opdrachten ook nooit echt verantwoording hoeven afleggen. Enkel Galivar wist werkelijk wat ze deed. Ze glimlachte als vanzelf mee met Saul toen ze zijn ogen zag glinsteren. Of hij nu nog reisde of niet, hij was duidelijk de passie er voor niet verloren. Ze grinnikte toen ze een even vaag en on af gemaakt antwoord kreeg op haar vraag als ze zelf had gegeven op de zijne. Ze vroeg dus ook niet door maar liet zich verrast dichter naar het schip leiden. Ze voelde de hand op haar rug nog na branden. Het was een verrassing om ieder moment dat Saul toenadering zocht, haar aanraakte, daar zo bewust van te zijn. 'Je blijft me maar naar uitgestorven plekken leiden zonder aan te geven waar we naartoe gaan,' bekritiseerde ze hem goedlachs.

Het schip doemde voor hun ogen op en blokkeerde bijna het hele uitzicht op de haven. Het was een prachtexemplaar en Saul had al meerdere keren geprobeerd om op tochten mee te kunnen reizen. Hij had echter, ondanks zijn reis met Liams team, maar weinig ervaring met het runnen van een schip en hij was dus afgewezen. Misschien dat het nu wel anders zou zijn door zijn betrokkenheid in Tyrosh... Maar waar zou hij heen gaan? En wie zouden zijn taken over nemen? Zoals hij eerder al had aangegeven, was het voor nu onmogelijk om zijn stad te verlaten. Saul jogde vooruit om alvast de houten brug naar het schip secuur neer te leggen en keek vervolgens met een grijns over zijn schouder. 'Dat heet een verrassing, Diane,' grinnikte hij, al fronste hij vervolgens alweer snel. 'De uitgestorven plekken zijn echter puur toeval!' Hij balanceerde zich vervolgens op de houten brug en stak zijn hand uit, om Diane naar de overkant te helpen. 'Maar vertrouw me, het is het waard!'

Diane's aandacht werd in het geheel opgeëist door het imposante schip dat voor hen opdoemde. Waar ze eerder nog de hele haven konden zien en de horizon tot ver op de zee konden aanschouwen, werd nu alles geblokkeerd door het gevaarte voor hen. Ze kende schepen zoals dit wel, maar had nooit op zoiets gereisd. Het had een typische Tarthiaanse bouw. De Islaïse schepen waren veelal kleiner, maar zo veel sneller. Dit was niet gemaakt voor snelheid per se. Ze besteedde al geen aandacht meer aan de reactie van Saul, maar was langzaam achter haar aangelopen om rustig de boeg van het schip te bestuderen. Ze had een hand tegen de zon opgehouden om zo naar boven te turen. Pas toen ze lawaai hoorde van een houten plank, keek ze om en zag haar vriend in de weer. Toen ze dichterbij kwam, had hij de loopplank al op zijn plek liggen en pakte ze zijn hand direct aan. Ze hoefde er net zoals de wijnkelder niet over na te denken of ze Saul wel of niet wilde volgen. Het was duidelijk dat ze hem genoeg vertrouwde, maar ook haar eigen kunnen mocht hij haar in een benarde situatie leiden. Ze kwam er wel uit. Met de mand stevig tegen zich aangedrukt aan de ene kant en de stevige grip van Saul aan de andere, liep ze de brug over. 'Heeft dit schip ook wijn? Of is er iets anders dat je me wil laten zien?' probeerde ze alsnog te gokken naar de reden waarom hij haar hier aan boord nam en hoe het kon dat hij zomaar toegang had.

Toen ze eenmaal veilig de houten loopplank hadden gekruist, liet Saul Dianes hand nog niet los en begeleidde hij haar zo over het imposante schip heen. 'Wijn is optioneel,' grinnikte hij enkel. Er moesten vast wel enkele wijnvaten beneden staan, gezien hij de wijn de dag ervoor nog had geleverd. Er waren maar weinig schippers op het dek, maar hij was er bekend en ze keken dus niet tweemaal naar hem om. Hij en Diane gingen echter niet naar de boeg van het schip toe, maar naar het achtersteven. Nadat ze de trap op waren gelopen, kwamen ze eindelijk uit op het verhoogde dek en dus ook waar Saul zijn vriendin naartoe had willen brengen. 'Kijk eens naar dit uitzicht!' verzuchtte hij, terwijl hij eindelijk Dianes hand losliet bij het machtige stuur van het schip en vervolgens naar het uitzicht wees. Door de grootte van het schip kon het niet ver de haven in en gezien de urgentie van de schipper moest het schip ook snel de haven kunnen verlaten. Vanaf het dek was er dus ook prachtig uitzicht over de zee en op de horizon. Hij zette zelf zijn handen aan het stuur en deed alsof hij het schip de zee op voer. 'Dit deed ik als kind al.'

Diane liet zich verder het schip over leiden en bekeek de mannen die ze passeerden geïnteresseerd. Ze had al gezien hoe bekend hij was in de Eenbenige Krijger, maar hij had duidelijk ook contacten en hoogstwaarschijnlijk vrienden op dit schip. Ze vroeg zich af op welke plekken hij nog meer herkend werd. Waar hij bovendien het risico liep verraden te worden aan Kalim die nog altijd naast zijn identiteit greep. Ze stapte de trappen achter Saul op en voelde hoe de wind op het achtereind van het schip plots op stak. Toen Saul haar hand los liet, greep ze dus ook naar haar wapperende rokken en liep ze naar de balustrade om het uitzicht in zich op te nemen. De man met eten en marktwaren had ze op het dek gezet om de houten rand van het schip vast te grijpen en zo met een verwonderde uitdrukking op haar gezicht het water over te turen. Ze raakte nooit uitgekeken op een aanblik zoals dit. Zelfs al wist ze precies wat er aan de andere kant van een zee of een oceaan lag, dan wist ze nog niet exact wat haar te wachten stond. Het bracht potentieel met zich mee, avontuur en spanning. Ze had als meisje niets anders gewild dan de zee op gaan. Diane keek om toen Saul haar uit haar gedachten trok en met een glimlach nam ze hem met het stuur in zijn handen in zich op. Het voelde als een deja-vu om zo samen met hem op een schip te staan. Het beeld dat ze zich herinnerde kwam uit een ander leven. Diane’s glimlach was al weer vervaagd toen ze in de verte de havenklokken hoorde. Zuchtend pakte ze haar mand weer op. 'Ik kan beter maar terug naar het paleis gaan.' Ze liep langs Saul en gebruikte haar vrije hand om hem gedag te zeggen op de Islaïse manier. Voor hij aan kon bieden met haar mee te gaan, had ze al gezegd dat ze zelf de weg terug wel zou vinden en vond ze haar weg het schip af.

Nieuw

Diane liep gehuld in een somber grijs gewaad door de menigte die zich gevormd had rondom het platform te midden van de markt. Ze herkende het nu als de kraam waar Linh haar pasteitjes verkocht. Eerder had ze niet door gehad dat de toespraken vanaf die plek werden gehouden. De volle markte maakte het zo dat het moeilijk te oriënteren was. Nu was Diane zich echter erg bewust van die plek en haar ogen waren al over de mensenmassa gegleden om te zien of ze de vrouw ergens zag. Het was echter moeilijk goed zicht te krijgen op de mannen en vrouwen om haar heen. De enige persoon die echt goed zichtbaar was stak boven zijn toeschouwers uit. Saul was middenin zijn toespraak en was al bijna niet meer te horen over het instemmende gejuig en gejoel van zijn luisteraars. Zoals gewoonlijk had hij het publiek goed meegekregen. Diane wilde dichterbij geraken en merkte dat het deze keer een stuk makkelijker was. Iedere persoon die ze porde en haar niet door wilde laten, deed dat met een blik op haar kleding en grijze kap als vanzelf. Met een zelf voldane glimlach bewoog ze dus gemakkelijk dichter naar Saul toe. Ze was pas een paar dagen terug in het Noorden en had de druk gevoeld van de komende veranderingen. Isaia had haar plannen in gang gezet en dat betekende dat Diane ook werk te leveren had. Voor ze vertrok. Ze had een dag eerder vervoer geregeld op een Islaïs handelsschip dat in de haven lag. Hopelijk zou ze zo Galivar kunnen verrassen met haar terugkeer. Ze hoopte dat de schrik hem een hartaanval zou bezorgen. Helaas wist ze goed dat zijn hart hem nog nooit problemen had bezorgd. Uiteindelijk stond ze dicht genoeg bij de houten kisten om Sauls gepassioneerde woorden weer te kunnen verstaan en zijn intense uitdrukking op zijn gezicht te kunnen zien. Nu ze zo dichtbij stond, trok ze de grijze kap om haar krullen vrij te laten. Ze dacht niet dat Saul haar zo zou kunnen missen in het publiek.

Het was weer eens tijd geweest voor een speech. De laatste keer dat hij de menigte toe had gesproken, was toch alweer vele dagen geleden en hij wilde de moed bij de mensen erin blijven houden. De laatste dagen was hij echter druk geweest doordat hij plannen aan het smeden was met Syd en de rest van de soldaten van Indra. Dat gaf hem extra motivatie om de energie bij iedereen weer omhoog te brengen. 'Het Noorden zal weer zegevieren, of het nou morgen, of de dag er na is! En wij zorgen ervoor dat onze mooie regio eindelijk weer democratisch en wettig geregeerd gaat worden! En-' Tegelijkertijd zag hij plots een bos krullen voor hem verschijnen en vervolgens vielen zijn ogen op het gezicht van Diane. Bij de Goden- Hij zat echter dusdanig hoog in zijn adrenaline dat de woorden maar uit zijn mond blijven komen en zo begon hij zijn speech af te ronden. 'De tijden van zwijgen en stilte zijn voorbij. We zullen ons niet neerleggen bij de tirannie van Quandaï en ook niet langer bij de Tarthiaanse adel. Wij zullen overwinnen en de prins gaat spijt hebben dat hij ooit een stap in onze stad heeft gezet!' Toen hij zijn laatste woorden had uitgesproken en de menigte instemmend juichte, wachtte Saul op het moment dat de wachters van Iker zouden gaan ingrijpen. Echter... het bleef voor eens rustig. Misschien had het te maken met de terugkeer van de prinses in de stad, gezien Diane nu ook voor zijn neus stond. Over de vrouw gesproken... Met een brede grijns stapte hij van zijn krat af en stapte hij op de mooie dame af. 'Je bent terug,' merkte hij op, zijn stem doordrenkt met opluchting, nadat hij haar had bereikt en na een korte aarzeling ook een arm om haar had heen geslagen voor een omhelzing. 'En zo te zien ook in één stuk. Heb je ons Koningshuis wel heel gelaten?' Hij had zijn handen in zijn zij gezet en wachtte zo opgelaten haar antwoord af. Nog steeds leek het rustig op het plein. Waar bleven de wachters?

Diane vond het moeilijk haar blik los te maken van Saul, maar ze had niet enkel besloten hem hier op te zoeken omdat ze zo graag toe keek hoe hij het volk aan sprak. Haar ogen gleden dan ook onderzoekend door de menigte. Ze had af willen wachten tot ze een avond vond om de taverne weer eens te bezoeken. De sfeer die daar hing vond ze heerlijk en Saul leek regelmatig in een beter humeur tussen zijn kameraden. Echter had ze haar dagbesteding haar wel erg interessante informatie gebracht. Ze schaduwde al sinds voor haar reis naar het Oosten één van Kalims soldaten. De man bezocht regelmatig een vrouw in één van de bordelen in de haven. Het had haar een tijd gekost, maar sinds enkele dagen had ze een veronderstelling met de gastvrouw die het etablissement leidde. Ze had er de ochtend gewerkt in afwachting op de komst van de soldaat die stipt op tijd verscheen op de middag. Haar kamer grensde aan die van de vrouw, Isabella, en zo had ze mee kunnen luisteren naar het gesprek dat ze voerden. Kalim was dit maal niet van plan het volk de markt af te jagen zodra de toespraak in gang was. Ze wilden zich mengen in het publiek, toeschouwers volgen en zo hopelijk de identiteit van schakels in de opstand achterhalen. Ze glimlachte breed naar Saul toen hij zijn toespraak had beëindigd en zoals ze had verwacht direct op haar af stapte. Nu hij haar herkend had, had ze de grijze kap terug op gezet om niet herkend te worden door de Quandaïers. 'Ik ben terug,' herhaalde ze voor ze verrast zijn arm om zich heen voelde. 'Was je bezorgd dat me iets was overkomen?' vroeg Diane met een opgetrokken wenkbrauw. Ze had een arm door de zijne gestoken en leidde hem zo, enigszins dwingend, van zijn geïmproviseerde platform weg. 'Ik ben eerder verrast jou nog heelhuids te zien, maar-' Ze stopte hem en pakte hem bij zijn schouder vast om hem dichter naar zich toe te trekken. Zo kon ze in een formeel gebaar met haar duim de zeven puntige ster van het Tarthiaanse geloof op zijn borst tekenen en prevelde ze hem toe. Het zou er uit zien alsof een Septa een poging deed hem te zegenen. 'Je kan niet naar de taverne. Er zijn soldaten tussen het publiek. Volg mij.'

Saul keek de vrouw grijnzend aan. Het was goed om Diane weer te zien en vooral om haar te horen. Hij had haar stem en bijdehandse woorden gemist. 'Ach, wees nou maar zelfvoldaan dat ik ongerust over je was,' plaagde hij haar, al wist hij dat ze niet zomaar in de problemen zou komen. Maar toch... Ook Diane was niet onverwoestbaar en de koninklijke familie was erg machtig. Benieuwd liet hij zich ook wegleiden door de vrouw. 'Ik? Nog heelhuids? Zelfs ík ben daar verbaasd over,' grinnikte hij, 'al is het rustig geweest de laatste dagen. Kalim en zijn mannen zijn niet-' Saul hield zijn adem in bij de plotse nabijheid van Diane. Hij wist niet waar ze mee bezig was, maar hij herkende het gebed en vragend trok hij dan ook zijn wenkbrauw op. Ondanks dat hij haar nu weer opnieuw had leren kennen, had hij haar niet voor een religieus persoon aan gezien. Echter werd het al snel duidelijk wat ze precies van plan was en werd hij meegetrokken van het plein af. 'Hoe weet je dat?' siste hij. 'Dan moeten we de anderen waarschuwen! Bij de Goden-'

Met een glimlach had Diane het antwoord van Saul aangehoord en zijn zelfvoldane grijns in zich opgenomen. Hij speelde een gevaarlijk spel, maar ze wist dat hij niet zo naïef was te denken dat het enkel geluk was dat zijn identiteit nog niet achterhaald was. Nadat ze hem de waarschuwing toegefluisterd had liet ze hem nog niet los. Ze had al wel kunnen voorspellen dat hij eerst aan zijn kameraden zou denken en zijn eigen veiligheid zou riskeren om hen te waarschuwen. 'Ik heb Youssef al gewaarschuwd. Hij zou woord naar de anderen sturen.' Ze wilde nu niet verder uitweiden over de details. Ze wist niet precies welke soldaten de markt op gestuurd waren. Ze kon dus niet met zekerheid zeggen of ze hen zou herkennen en ook al dacht ze zelf goed genoeg vermomd te zijn in haar grauwe septa gewaad, wilde ze het liever niet riskeren dat zij met Saul gevonden werd. Diane had Sauls arm vast gepakt om hem verder het plein af te leiden en de nauwe straten van de binnenstad in te schieten. Toen ze eenmaal verder van de markt geraakten, keek ze naar hem om en glimlachte kort. 'Dat was één van je betere toespraken,' merkte Diane op. Ze hield haar pas echter nog niet in. Ze wist waar ze hem nu heen kon brengen om af te wachten tot de kust veilig was.

Saul had Diane inmiddels kunnen laten stoppen met lopen en zo keek hij haar bedachtzaam aan. 'Hoe weten we verdomme zeker dat hij dat heeft gedaan?' siste hij. 'Of dat hij niemand is vergeten of- verdomme!' Hij vloekte hevig en schopte een steen weg. Hij kon niets doen. Als hij nou een hoog punt kon bereiken, dan zou hij een vuur aan kunnen zetten, zodat zijn vrienden de rook konden zien. Maar waar zou hij al die spullen vandaag toveren? Anders hadden ze nog de verschillende vlaggen door de stad heen liggen, die ze konden heffen als er gevaar dreigde, maar ze waren momenteel ver van elke locatie. Saul had echter geen moment om meer vragen te stellen, want Diane bleef hem maar door de smalle steegjes leiden naar- naar wat of waar het ook mocht zijn. 'Al mijn speeches zijn goed,' bromde hij, maar met een zweem van een bescheiden glimlach. Het deed hem goed om het compliment van Diane te horen, al leek het zijn zenuwen niet te kunnen overstijgen. Ondanks dat hij het liefste zijn vrienden zou waarschuwen, wist hij ook wel dat hij Yousef de juiste mensen gewaarschuwd zal hebben. Bij de Goden, als Diane niet achter Kalims plannen was gekomen- ze hadden zo makkelijk de helft van hun groep kunnen verliezen. 'Hoe ben je hier achter gekomen?' vroeg hij haar op dringende toon.

Diane was alleen maar geërgerd dat het leek dat Saul tegen stribbelde en haar tot stilstand wilde brengen. 'Ik mag toch hopen dat je meer vertrouwen hebt in Youssef en in het feit dat jij waarschijnlijk degene bent die hem instructies heeft gegeven over wat hem te doen staat als de groep gevaar loopt.' Ze had verder geen gehoor gegeven aan zijn gevloek of zijn vragen, maar was stug met hem doorgelopen. Het was een opluchting dat hij tenminste niet haar poging om langs de problemen heen te praten direct aan de kant schoof. Ze zag zijn glimlach maar al te graag. Met een zucht hoorde ze dan ook dat hij weer vroeg hoe ze dit wist en duwde hem een erg nauw steegje in. 'Eén van Kalim's mannen bezoekt graag een bepaalde vrouw in een deel van de haven. Voornamelijk voordat hij een opdracht voor zijn overste uit moet dragen. En hij is érg loslippig bij haar. Ik-' Diane keek Saul bedenkelijk aan. Ze had zich nu al wekenlang afgevraagd wat hij dacht dat ze echt deed voor prinses Isaia en voor de Islaïse Koninklijke familie. Die titel 'voogd' die ze droeg moest door hem net zoals door Liam ook al heen geprikt zijn.Hun gesprek in het paleis had dat ook wel vrij gegeven dacht Diane. 'Ik volg hem al een tijdje,' maakte ze er maar van. Ze wierp een blik over haar schouder en trok ongeduldig een wenkbrauw naar hem op. 'Kan ik je nu ergens heen brengen waar Kalim je zeker niet zal vinden en Youssef weet dat hij een bericht kan sturen? Of wil je het kruisverhoor door zetten?'