De Markt

Arlo had het tot nu toe redelijk naar zijn zin gehad temidden van de feestvierende menigte. Hij was niet erg van de feestjes, maar in de openlucht van Tyrosh en met bekende gezichten om hen heen kon ook hij er vermaak uit halen. Hij zag graag hoe ploeggenoten of zijn familie evenzeer aan het genieten waren van de festiviteiten. De bevolking van Tyrosh zag er op dit soort momenten altijd zo vriendelijk en levendig uit. Hij had hier en daar met zijn collega's gesproken, maar was blij dat Samuel hem vooral gezelschap hield die avond. Ze hadden het gehad over Arlo's volgende reis, over de drukkerij en welke kranten Samuel sinds kort drukte. Het viel hem goed dat zijn vriend zo druk en gepassioneerd vertelde over alles wat er zich afspeelde op zijn werk, zodat het hopelijk minder op zou vallen dat zijn aandacht regelmatig afdreef. Toen zijn blik echter langere tijd op Nuria en zijn zus gevestigd was, was dat Samuel niet ontgaan. Hij was het zijn vriend dankbaar dat hij met enige zorg vroeg naar de afspraak die hij met Nuria had gehad. Hij was enkel nog dankbaarder toen Samuel erg snel door had dat hij beter over iets anders kon beginnen toen ze Matheo en de prins aan zagen komen wandelen. Arlo keek verrast naar zijn broer en nam de cider maar aan terwijl zijn blik nerveus naar zijn vriend en vervolgens naar Silva gleed. 'Oh niemand. Ik was gewoon benieuwd om- omdat een collega er eens naar vroeg,' maakte hij er wat stuntelig van. Hij merkte tot zijn ongenoegen dat niet alleen Silvester moest lachen om zijn slechte leugen, maar ook Samuel. 'Het is inmiddels ook niet meer nodig,' mompelde Arlo er achter aan terwijl hij zijn warm geworden gezicht achter de mok met cider verborg.

Nuria glimlachte door het benoemen het dansen. Haar moeder had altijd al gedanst en dat was aanstekelijk geweest. Als kind was Nuria dan ook dansend door de taverne heen gegaan, tot ze tiener was geweest en haar zelfbewustheid had leren kennen. Sindsdien danste ze enkel nog na sluitingstijd in de taverne, als de muzikant nog een lied wilde spelen of als Samuel haar voor een dans vroeg. 'Schuifelen?' bloosde ze, terwijl ze luisterde naar het harde getrommel van de muziek. Ze dacht niet dat mensen stonden te wachten op een rustig lied. Haar blik dreef weer eens af naar Arlo, om vervolgens te zien hoe Matheo en Silvester ook bij hem en Samuel waren gaan staan. Die groep mannen samen betekende nooit iets goeds, vooral als het Matheo betekende. Hij had laatst voor de deur gestaan om toegang te vragen, maar ze had zijn toegang niet geaccepteerd. Niet totdat hij goed zijn verontschuldiging zou aanbieden voor alle chaos en pijn die hij had veroorzaakt. 'Denk je echt dat ik de eerste stap zal moeten zetten?' vroeg ze uiteindelijk. 'Hoe doe jij dat altijd? Jij- jij windt altijd iedereen om jouw vinger.'

Matheo's grijns werd enkel breder door de nervositeit van zijn broer. Er was dus écht iemand! Hij had Arlo maar eenmaal zo nerveus gezien en dat was toen hij aangepapt had met een meisje uit een ander dorp. Die twee waren onafscheidelijk geweest, totdat Arlo zich had beseft dat de vrouw puur huisje, boompje, beestje had willen spelen. Zijn scheepsreizen pasten daar niet in. 'Ik geloof er niets van, Arlo. Wie is het nou?' Wij-' begon hij, al zag hij dat Samuel en Silvester zich van het gesprek af hadden gewend, 'zullen niets doorvertellen. We kunnen je helpen. Is ze hier?' Matheo keek gretig om zich heen, maar buiten zijn eigen moeder, eigen zus en Nuria die hem de taverne uitgeschopt had herkende hij maar weinig mensen. Wie kon die mysterieuze persoon toch zijn? Misschien moest hij Samuel eens uithoren, want hij wist dat Arlo een stuk opener naar hem was dan dat hij naar zijn eigen broer was. 'Niet meer nodig?' hoorde Matheo vervolgens verrast. 'Hoezo? Heeft ze je afgewezen?' Was Arlo dan toch zo assertief geweest dat hij op haar af was gekomen? 'Kom, broer tot broer. Wat is er gebeurd?'

Arlo wist niet zo goed wat hij aan moest met de nieuwsgierigheid van Matheo. Enigszins hield hij zijn jongere broer liever buiten zijn persoonlijke zaken en tegelijkertijd wist hij ook dat hij niet voor niets op hem afgestapt was om hem zo voorzichtig mogelijk om advies te vragen. Arlo deed echter zijn best om vooral geen blikken meer in Nuria's richting te werpen en keek in plaats daarvan naar de grond. Hij hoorde dat Samuel en Silvester in een discussie over waren gegaan over de cider en vervolgens goedlachs probeerden te bepalen wie de grootste spierballen had op het plein als het niet de prins was. Arlo moest glimlachen dat hij zo veel moeite had om zelfs in dezelfde ruimte als Nuria te zijn en Samuel hier ongegeneerd met Silvester aan het flirten was die overduidelijk niet geinteresseerd zou zijn. 'Ik- ik denk dat het gewoon slecht getimed was. Ik ga over een paar weken weer op reis en ik weet niet zeker voor hoe lang.' Arlo haalde zijn schouders op en keek toen naar zijn broertje. Hij probeerde een onbezorgde glimlach op te zetten en klopte Matheo op zijn arm. 'Ik heb toch ook te veel anders aan mijn hoofd en ik spendeer net zo graag tijd met de familie. Als we weer thuis zijn, zullen we dan nog eens naar het meer rijden?' Er was in de bossen tussen de verschillende aanliggende dorpen een mooi meer dat Arlo al sinds hij jong was bezocht met zijn broer en zussen om in de hete zomers wat verkoeling te zoeken. Hopelijk zou hij dan ook eens beter met Matheo kunnen praten. Het leek hem een goed idee eens te vragen wat hij van plan was de aankomende tijd. 'Heeft Silvester echt een prinses aan de haak versierd?' vroeg Arlo toen toch benieuwd.

Roshan had eveneens ook in de gaten dat het viertal mannen samengelopen was en leunde zuchttend tegen Nuria. Ze zou het haar vriendin niet aan doen haar op een moment zoals dit richting Arlo te sturen. Hoe graag ze haar broer misschien zou willen plagen, en ze wist dat Matheo daar graag aan mee deed, zou ze niet haar vriendin temidden van dat alles gooien. Zeker niet als het duo Silvester en Matheo aanwezig was. 'Het hangt er misschien vanaf hoe ongeduldig je bent,' grinnikte Roshan. Ze streek vervolgens bedenkelijk langs haar krullen. 'Eerlijk gezegd is het iedere keer weer anders. Het is altijd een zoektocht om te weten wie welke rol op zich neemt, maar ik zal toe moeten geven dat ik vaak de eerste zet maak.' Roshan wist dat als ze iemand wilde, ze haar slag zou slaan en ook niet snel op gaf. Dat werkte alleen niet altijd. 'Maar ik vind het stiekem ook erg leuk als ik door iemand benadert wordt,' vertrouwde ze aan Nuria toe. 'Soms geef je ze dan gewoon een beetje aanmoediging. Je weet wel-' Roshan ging verzitten op de fonteinrand en keek Nuria met een geamuseerd gezicht aan. 'Een blik vanaf een lange afstand.' Ze demonstreerde haar tactiek overdreven met een mysterieuze glimlach en het wegstrijken van haar donkere haar. 'Of door iemand aan te raken als je ze iets vraagt of om iets lacht.' Glimlachend legde ze een hand op die van Nuria. 'Of mijn favoriet!' Ze stond op en liep van Nuria weg voor ze haar de rug toekeerde. Nadat ze haar even genegeerd had, wierp ze een blik over haar schouder en knipoogde met iets te veel overtuiging voor ze lachend terug liep. Ze stak haar beiden handen naar Nuria uit zodat ze haar overeind kon helpen. 'Maar het meest aantrekkelijke is toch wel om iemand plezier te zien hebben. Dus dans nog even met me?'

Matheo blies gefrustreerd en overdreven zijn adem uit. Hoe kon het toch dat Arlo zo om zijn vragen heen praatte? Normaal gesproken was hij een stuk minder tactisch en kreeg hij veel sneller informatie uit zijn broer. Nu wilde hij het blijkbaar heel graag voor zich houden, maar dat zou Matheo niet stoppen. Zelfs het gesprek van Silvester en Samuel ontging hem volledig. 'Arlo, broer, je ontwijkt mijn vragen. Is ze hier? Ik kan je advies geven over hoe je haar het beste kan benaderen. Dat weet je toch?' Matheo keek opnieuw om zich heen, maar hij kon zo snel geen potentiële vlam van Arlo vinden. Misschien had hij toch beter moeten opletten en doorvragen toen zijn broer om advies vroeg. 'Ach, ze kan toch op je wachten? Omdat jouw oude vriendin dat niet wilde, betekent toch niet dat een andere meid dat een probleem zou vinden?' merkte Matheo fronsend op. Hij zag het probleem niet in om het in elk geval een kans te geven. Zuchtend accepteerde Matheo vervolgens de klopjes van zijn broer. Natuurlijk wist hij wel weer een manier te vinden om het onderwerp te wijzigen. 'Ja, ja, we gaan naar het meer, maar daar gaat het nu niet om. Wie is nou-' De onderwerpsverandering naar Silvester vond hij echter wel interessant genoeg om erover door te gaan. 'Natuurlijk heeft Silvester een prinses versierd. Heb je weleens gezien hoe die gast eruit ziet?' schepte Matheo over zijn vriend op. 'En nu gaat Silvesters prinses mij voorstellen aan haar mooie vriendinnen. Dus als jij vanavond een excuus aan mam kan geven waarom ik er niet ben, dan zou ik dat erg waarderen.'

Arlo werd met de tel nerveuzer van Matheo's vragen. Hij wist dat hij zijn broer maar voor zo lang kon afleiden met iets anders. Wat dat betrof was hij wel gewend aan Matheo's neiging om door te blijven vragen. Hij was daarom ook enigszins opgelucht dat zijn vraag over de prins wat geholpen had. Hij kende Silvester niet goed, maar had inmiddels al erg veel over hem gehoord. Zijn vader was in ieder geval niet over hem te spreken, maar het leek er daarentegen wel op dat Matheo een goede vriend in hem had gevonden. Het verbaasde hem niet dat hij een prinses had gevonden. De man bewoog met gemak en zelfverzekerd door het leven en met zijn titel zou hij vast een mooie vrouw aan de haak slaan. Arlo was verrast te merken dat hij enige jaloezie voelde dat Silvester, maar ook zijn eigen broer, zo gemakkelijk met vrouwen om konden gaan. 'Theo-' begon hij in eerste instantie. Hij wist dat hun moeder er erg naar uit had gekeken om een laatste avond in Tyrosh samen te spenderen. Ze was veel bezig geweest in het paleis en met prins Iker terwijl haar kinderen in de stad waren gebleven. 'Ik kan haar wel zeggen dat Silvester zich niet goed voelde en je hem naar het paleis hebt geholpen,' stelde hij toen toch maar. 'Maar alleen als je belooft op tijd te zijn morgenochtend. We kunnen niet op je staan wachten voor het vertrek terug naar huis.' Hij keek kort naar de prins die nog altijd geanimeerd met Samuel sprak. 'En doe voorzichtig tussen de adel. Je weet dat het moeder veel kostte om uberhaupt uitgenodigd te worden in het paleis om prins Iker te verwelkomen.'

----------

Arlo had voor het grootste deel van de avond aan de zijkant van het plein gestaan. Samuel had hem grotendeels gezelschap gehouden en had hem gelukkig ook geholpen toen Matheo te nieuwsgierig bleef met zijn vragen. Zijn broer en de prins waren echter ook zoals verwacht op een bepaald moment naar het paleis vertrokken. Arlo had ze beiden op het hart gedrukt om na te denken over hun acties. Het was Samuel die hem er toen aan herinnerd had dat hij zich niet een hele avond zorgen kon maken om zijn broer of zus of hoe zijn moeder zou reageren. Arlo had zijn best gedaan dat advies ter harte te nemen, maar voelde dat zijn gedachten pas echt afdreven van zijn zorgen toen hij Nuria en Roshan weer in de buurt zag dansen. Hij kon er zijn vinger niet op leggen wat het was, maar hij voelde plots de moed waar hij al de hele avond op gewacht had. Arlo zette zijn glas weg en liep op de twee vrouwen af. Hij verontschuldigde zich bij Roshan die niet eens tegen leek te stribbelen, maar juist met een hele brede glimlach erg snel verdween. 'Zou je willen dansen?' vroeg hij toen hij alleen was met Nuria en haar zijn hand uit stak.

Nuria en Roshan hadden nog even verder gekletst bij de fontein, tot hun glazen leeg waren en ze de dansvloer weer op konden. Nuria voelde hoe plots de alcohol zijn werk begon te doen en ze voelde hoe haar zorgen al een stuk minder zorgelijk leken. Ook maakte ze zich zoveel minder zorgen over wat men dacht van haar gedans dan eerder. Ze had net haar vriendin weer een rondje willen laten draaien, toen plots Arlo naast ze stond en hij met háár wilde dansen. Roshan gaf haar nog een samenzweerderige, maar vooral stimulerende blik en verdween vervolgens in de dansende menigte. Zo bleef ze met Arlo over. Zonder iets te zeggen pakte ze zijn hand vast en keek ze met een beginnende glimlach naar hem op. ‘Natuurlijk zou ik met jou willen dansen,’ zei ze, waarna ze zijn andere hand ook vast pakte en ze aan de muziek hoorde dat er weer een lied kwam waarbij er veel gedraaid en gesprongen moest worden. In andere woorden: een typisch volkslied waar iedereen van genoot. Er waren hele choreografieën op zulke liederen bedacht, waar een heel plein vol met dansende mensen aan mee kon doen. ‘Hoe vind je deze avond?’ riep ze benieuwd over de muziek uit, waarna ze haar arm in de zijne stak en zo met hem rond danste. ‘Heb je een beetje bij kunnen praten met Samuel? En jouw broer?’

Arlo was blij dat hij juist dat moment had gekozen om op Nuria af te stappen. De muziek was al regelmatig veranderd die avond en hij had een hoop verschillende dansen gezien. Hij kende ze niet allemaal, maar toen de muziek weer begonnen was was het tot zijn plezier een typisch Noordelijke volksdans die door heel het gewest op ieder feest gedanst werd. Hij zou in ieder geval niet de verkeerde stappen maken. Arlo legde een hand op haar arm die om de zijne gewonden was en liep zo de cirkel om een stel andere paren heen. 'Het is een mooie avond,' stelde hij en knikte vervolgens. 'Samuel heeft me alles verteld over zijn nieuwe interesse in vissen, zijn idee om een politieke groep te beginnen en honderd andere dingen,' glimlachte hij hoofdschuddend. Samuel had altijd wel wat te doen. 'En Matheo die heeft een of ander plan om met Silvester de festiviteiten in het paleis te bezoeken. Blijkbaar heeft de prins daar een prinses op hem wachten.' Hij voelde zich een stuk geruster nu zijn broertje niet met zijn haviksogen aanwezig was. 'En heb jij het naar je zin?' Ze kwamen op het deel waar een paar opgebroken werd om in een cirkel met anderen te dansen. Ondanks dat hij haar niet meer vast had, was zijn blik op haar stralende gezicht blijven hangen tot ze weer bij elkaar kwamen. 'Roshan zal je druk bezig hebben gehouden. Zit ze nog achter Marie aan?'

Nuria was blij verrast dat Arlo zo goed wist hoe de dans op de muziek in elkaar zat. Dat voorkwam een hoop uitleg en vooral een hoop op elkaars tenen stappen. Ze kon dan ook niets anders dan stralen omdat ze zo op elkaar in waren gespeeld tijdens de dans. Het was niet ongemakkelijk, maar juist heel vermakelijk en gezellig. 'Samuel zou nog in een grot een leuke hobby vinden,' plaagde ze haar broer, ondanks dat hij er niet bij was. 'Maar dat is waarom we van hem houden, niet waar? Ik geloof dat jouw broer jou een stuk harder aanpakte.' Ze moest toegeven dat ze Arlo's gezicht in de gaten had gehouden terwijl Matheo tegen hem had gesproken. 'Ik heb het enorm naar mijn zin,' moest ze toegeven, 'vooral omdat-' Net toen ze verder wou spreken, werden ze uit elkaar gedreven in de dans. Terwijl ze van elkaar af dansten, kon ze haar ogen niet van Arlo af houden. Vooral omdat híj ook geen oogcontact verbrak tot ze weer bij elkaar kwamen. Nuria's gezicht trok echter in een serieuze frons bij de vraag van Arlo. 'Nee, Marie heeft haar helaas laten zitten. Maar ik verdenk haar ervan om een spel van hard-to-get te spelen,' deelde Nuria met Arlo. Ze had haar vriendin een leuke nacht gegund en wellicht zou ze die nog wel steeds krijgen. Desondanks was het nooit leuk om een blauwtje te lopen, al had Nuria daar weinig ervaring mee. Met succesverhalen had ze daarentegen ook weinig succesverhalen. 'Ik- ik wil niets anders dan eerlijk tegen je zijn. Dus daarom vertel ik je hierbij dat Roshan heeft verteld over jouw oude relatie en- en hoe dat geëindigd was.' Afwachtend keek ze hierbij de andere man aan. Zou hij verdenken dat ze hiermee ook erop doelde dat ze wilde weten hoe hij zijn opmerking over 'niemand willen achterlaten' bedoeld had?

Arlo moest glimlachen toen Nuria de grap over Samuel maakte. Dat was precies wat hij ook wel eens dacht. Zijn vriend deed niet aan verveling. Hij verzon altijd wel iets om te doen en om in beweging te blijven. Arlo had Nuria's handen weer gepakt terwijl ze verder dansten. Hij vond zichzelf geen uitstekende danser, maar hij had een goed ritmegevoel. Bovendien genoot hij er altijd erg van om te bewegen op de muziek. Het gaf hem altijd het idee dat er tenminste één taal was die alle mensen spraken waar ze ook vandaan kwamen. Het was Rosham geweest die hem in zijn eerste weken in Tyrosh wat uit zijn schulp had weten te trekken door te eisen dat hij haar danspartner zou zijn. Ze had die jonge meid met haar ijzeren wil niet kunnen weigeren. 'Roshan komt er wel weer bovenop. Ze loopt vast zo weer achter iemand anders aan en dan zal Marie er achter komen wat ze mist.' Arlo was niet altijd op de hoogte van Roshans of Matheo's avonturen, maar zo hier en daar ving hij het wel op als het juist slecht ging. Hij probeerde dan altijd zijn zus te herinneren dat ze vast iedere vrouw kon krijgen. Dat had hij zijn moeder namelijk ook wel eens horen zeggen. Verrast keek Arlo neer op Nuria toen ze plots over iets heel anders begon. Had hij net zo lovend over zij  zus gedacht, nu vorlde hij de frustratie. Het was niet aan haar om dat te delen. Arlo kon zich er alleen niet te lang over druk maken hoe dat überhaupt in een gesprek op gekomen zou zijn. 'Het was lang geleden,' zei hij maar snel voor ze weer moesten scheiden om de andere paren langs te laten. Toen hij haar ene hand weer vast had, boog Arlo dichter  naar haar toe. Het was hem niet ontgaan dat ze ook nieuwsgierig had geleken. 'Ik heb geprobeerd contact te zoeken toen ik na die reis terugkwam. Om- om hopelijk met betere woorden uit elkaar te gaan. Ze had een partner en een eerste kind op komst. Daarna heb ik haar niet meer gezien.' Hij had Roshan nooit verteld dat hij nog contact had gezocht. Het gaf hem nu ook de mogelijkheid om Nuria meer van de waarheid te vertellen: het had hem geraakt, maar het was ook een afgesloten hoofdstuk. Arlo liet haar aan zijn ene hand ronddraaien en trok haar toen weer dichterbij. 'Ons bezoek hier is snel gegaan,' begon hij toen om het onderwerp van zijn vorige relatie af te sluiten. 'Ik ben blij dat we het met zo iets feestelijks af kunnen sluiten. Maar-' Hij had geen tel meer om zijn zin af te maken nu de massa weer in twee richtingen bewoog en hij Nuria zelfs even uit het zicht verloor.

Nuria genoot van de dans, mede doordat Arlo zo’n goede danspartner was en omdat ze genoot van dusdanige volksmuziek. Het bracht een glimlach op ieders gezicht en zelf was ze dus ook aan het stralen. Opgezweept door de menigte en de muziek danste ze dus met haar partner mee, of ze nou bij elkaar stonden of voor enkele tellen van elkaar gesplitst waren. Het voelde goed en comfortabel. De vraag die ze gesteld was, was dat echter niet en ze zag dus ook het ongemak op Arlo’s gezicht. Ze wilde zich net verontschuldigen, toen Arlo haar al voor was en haar vertelde over het einde van de relatie. Het was duidelijk dat de vrouw al verder was gegaan. ‘Het spijt me,’ zei ze uiteindelijk, ‘dat het zo gelopen is. Dat zal vast een grote verrassing zijn geweest.’ Ze had zijn handen weer stevig beet gepakt en luisterde aandachtig naar zijn volgende woorden. Ze knikte instemmend als reactie op het feit dat zijn bezoek snel was gegaan. Hij wilde echter doorspreken, maar op dat moment moest de menigte dansende mensen splitsen en werd ze meegetrokken met de andere dansers. Het was dusdanig een gestructureerde chaos dat ze Arlo niet meer in het zicht had. Tegelijkertijd maakte ze een misstap en voelde ze hoe haar enkel op een verkeerde manier omboog. ‘Oh nee,’ murmelde ze onder haar adem, waarna ze zich strompelend naar de zijkant van de dansvloer bracht. Eenmaal in rust voelde de dat de blessure gelukkig mee viel, maar ze was Arlo nog steeds kwijt en ze overdacht zijn woorden. Ze had nog steeds geen duidelijkheid gehad van de man. Was romantiek altijd zo ingewikkeld?

Arlo had verwacht dat hij snel genoeg weer tegenover Nuria zou staan en zijn voorstel kon doen. Toen het moment kwam om weer samen te komen, miste hij haar echter nog. Verrast keek hij om zich heen en voelde een mengeling van bezorgdheid en schaamte. Was er iets gebeurd? Of had ze door gehad dat hij iets had willen vragen? Arlo besloot de dansers achter zich te laten en poogde zich door de menigte te bewegen. Pas toen hij aan de rand van het plein kwam, had hij beter zicht op de mensen en vond hij na even zoeken Nuria met een hand op haar enkel. Hij stapte snel op haar af en was al bij haar neer geknield om bezorgd haar enkel te bekijken. 'Gaat het?' Hij deed een poging van haar gezicht af te lezen of ze pijn had en stak toen een hand uit naar haar enkel. 'Mag ik?'

Nuria schaamde zich dat ze zo hinkelend de dansvloer af was gelopen en dat Arlo haar vast en zeker miste. Het was altijd vervelend als een danspartner plots verdween tijdens een dans, omdat iedereen het kon zien. Ze keek plots op van haar enkel en zag al dat Arlo voor haar geknield was. Ze wilde hem geruststellen dat het niet zo erg was, maar hij had de gepijnigde blik op haar gezicht vast al gezien. ‘Ja- ja, zeker,’ antwoordde ze snel, waarna ze voelde hoe hij haar voet vast pakte. ‘Het was opeens zo’n chaos, waarschijnlijk omdat een aantal dansers niet wisten dat er recent een aantal passen zijn toegevoegd aan deze dans. Ik botste tegen iemand anders aan en ging vervolgens door mijn enkel in een poging om mijn balans te behouden. Ik kon je niet meer vinden.’ Ze legde haar hand op zijn arm en keek hem dankbaar aan. ‘Bedankt dat je me bent komen opzoeken. Ik wilde je niet alleen laten op de dansvloer, maar mijn enkel- ik denk niet dat het ernstig is, maar het leek me beter om naar de kant te gaan.’ Ze ging nog wat beter op het stoepje waar ze plaats had genomen zitten en keek Arlo met een ietwat nerveuze blik aan. ‘Bedankt voor de fijne dans. Ik wist niet dat je zulke dans benen had en jouw ritme gevoel-‘ Ze maakte een gebaar met haar handen. 'Niet veel mannen hebben dat,' plaagde ze met een beginnende grijns, waarna ze weer naar haar enkel keek. 'Wat is jouw diagnose?'

Arlo was alleen maar blij te horen dat er niets ernstigs aan de hand was. Zijn brein was even overgeslagen op een veel ernstigere gedachte. 'Natuurlijk, het is verstandig dat je tussen de mensen uit bent gegaan.' Het kon een stuk slechter aflopen als iemand met een verwonding in een massa die flink heen en weer bewoog bleef staan. Er had al genoeg alcohol gevloeid en Arlo verwachtte niet dat iedereen even gecoordineerd was om een gewonde deelnemer te kunnen ontwijken. Zelfbewust hoorde hij het compliment van Nuria aan en moest glimlachen om de blik die plots op haar gezicht verscheen. 'Het scheelt dat ik een goede partner had, dat helpt een hoop.' Hij zou zijn eigen dansen niet zo snel prijzen, maar hij had erg genoten van het moment met Nuria en hoe ze met alle andere dansers mee hadden kunnen doen. De menigte leek overigens nog niet snel te stoppen. Er was al een tweede groepsdans ingezet terwijl Arlo bij Nuria op zijn knie zat. Hij had Nuria's enkel vast gepakt en maakte de touwtjes van haar sandalen losser zodat er niets bekneld zou zitten als haar enkel op zwol. 'Voel je dit?' vroeg hij terwijl voorzichtig wat druk zette op haar hiel zette en haar reactie in de gaten hield.

Nuria glimlachte dankbaar om het compliment dat Arlo haar gaf. ‘We hebben er dus allebei van genoten,’ concludeerde ze uiteindelijk maar, omdat ze anders door zouden gaan met complimenten aan de ander geven. Ze waren duidelijk op elkaar ingespeeld, want de dans had zo moeiteloos gevoeld. Nog steeds keek ze naar Arlo en hoe hij voor haar geknield was met haar voet in zijn handen. Haar enkel was inderdaad gevoelig onder de aanraking van Arlo’s hand, maar dat was niet het enige wat ze voelde. Als ze eerder nog had kunnen ontkennen dat ze Arlo zag zitten, dan was ze vanaf nu aan het liegen. Haar buik maakte een sprongetje bij de, voor haar intieme, aanraking van Arlo en haar wangen werden warm. Ze had nooit eerder gehad dat er iemand buiten haar familie zo voor haar zorgde. ‘Ja- ja, ik voel het,’ kwam er dan ook stotterend uit haar mond, terwijl de realisatie dat ze Arlo leuk vond door haar hoofd racete. ‘Het is niet heel pijnlijk. Ik denk dat ik het net vervelend heb verzwikt, maar dat er niets gebroken is.’ Over Arlo’s schouder heen zag ze Roshan haar nog een aansporende handbeweging toe werpen. Ze wist wat Roshan er mee bedoelde, maar ze wist niet hoe ze er naar moest handelen. Ze liet haar blik weer afdrijven naar Arlo en maakte onmiddellijk weer oogcontact met hem. ‘Ons gesprek werd zo juist zo snel afgekapt,’ merkte ze op, terugdenkend aan het fijne moment dat ze nog samen aan het dansen waren, ‘wat wilde je me vragen?’

Arlo knikte instemmend en liet haar voet toen gaan. 'Dat denk ik ook. Het zal morgenochten misschien nog wat pijnlijk aanvoelen, maar als je het nu niet te veel belast zal het wel meevallen.' Hij ging met een geruster gevoelen naast haar op de stoeprand zitten. Hij vouwde zijn lange benen wat ongemakkelijk voor zich en leunde zijn armen op zijn knieen. Hij zou hier wel bij Nuria kunnen blijven zitten zolang ze nog graag hier bleef en anders zou hij aanbieden haar naar huis te brengen. Arlo keek opzij naar de vrouw en opende zijn mond om dat voorstel te maken, toen ze haar vraag stelde. 'Oh ik-' Hij had niet meer de moed die hij gevoeld had toen hij Nuria ten dans had gevraagd of terwijl ze zo fijn aan het dansen waren. Arlo wist echter dat hij het zichzelf kwalijk zou nemen als hij zijn vraag toch niet stelde. Nuria was de liefste persoon die hij kende en als ze hem echt niet zag zitten, dan zou ze dat op de meest vriendelijke manier brengen. Was hij dan echt zo bang om afgewezen te worden? Of juist als dat niet gebeurde- 'Ik had willen zeggen dat- ik vond dat het zo kort was. Mijn bezoek en- en de tijd die ik met jou heb gespendeerd.' Arlo verraste zichzelf met deze directheid en kon het alleen volhouden door naar zijn handen te staren. 'Morgen ga ik naar huis, maar dat is alleen voor een week of twee of drie. Ik heb me namelijk opgegeven om te helpen met het voorbereiden van het schip voor de volgende reis. Dat betekent dat ik een paar weken hier zal zijn om de bevoorrading te regelen en met het laden te helpen. Kapitein Einar heeft ook gevraagd of ik erbij wil zijn als de routes besproken worden om de koers te bepalen en de hoeveelheden-' Hij merkte dat hij af dwaalde en wreef nerveus langs zijn baard. 'Als ik hier ben, zou je dan misschien meer tijd met mij door willen brengen? Ik kan je het andere schip laten zien of- of we kunnen de visstokken op de Meeuwenpleinse markt proberen?' Dat laatste had hij Matheo wel eens horen zeggen toen hij vertrok voor een afspraakje.

Nuria keek toe hoe Arlo naast haar plaats nam en keek hem zo zijdelings aan. Ze had haar voet weer naar haar toe getrokken en streek teder met haar hand over de verzwikte pezen heen. Arlo zou vast gelijk hebben: als ze maar rustig aan deed, zou ze er niet al te veel last van hebben. Ze had gedacht dat hij haar vast naar huid had gebracht, maar daarentegen verbaasde hij haar: stelde hij nou echt voor wat ze dach? Nuria glimlachte na zijn woorden gevleid en vooral ook opgelucht. Ze legde haar hand op die van Arlo en gleed geruststellend met haar duim langs zijn huid. 'Ik zou heel graag meer tijd met je willen doorbrengen,' stemde ze in met zijn vraag, terwijl ze stralend naar hem glimlachte. 'Ik moet je nog de volkstuin bij de stadsmuur laten zien. En ik heb nog nooit de visstokken geprobeerd op de markt! En daarbij moet je de nieuwe taartjes proberen in de taverne!' In haar enthousiasme had ze zijn hand opnieuw vastgepakt en keek ze hem opgewekt aan. Ze kon niet in woorden uitdrukken hoe blij ze was dat hij de moed had gehad om haar te vragen om met- met hem uit te gaan! 'Ik zal er naar uit kijken dat je weer terug komt. Schrijf je mij als je meer informatie hebt? Dan kan ik-' Ze bloosde. 'Dan kan ik jouw kamer in de taverne voor jou klaar maken. Ik kan je de kamer geven met het mooiste uitzicht.' Diegene die dichtbij de hare lag.

Arlo keek verwonderd naar hun handen en voelde de zachte en warme huid van Nuria op zijn eigen ruw hand. Hij voelde zich flink opgelucht toen ze zo enthousiast instemde met zijn voorstel. Hij glimachte terug naar haar terwijl ze zelf ook wat suggesties maakte. 'Ik zou dat graag allemaal met je willen doen.' Arlo kneep zacht in de hand van de vrouw terwijl hij zij geluk niet op kon. Hij prees zich erg gelukkig dat Nuria ook tijd met hem wilde doormaken. Het was al weer een hele tijd geleden dat hij zo graag bij iemand had willen zijn, maar Nuria- Ze was zo vriendelijk en verwelkomend en leek zijn serieuze blikken en soms erg directe woorden niet erg te vinden. Noch had ze geklaagd toen hij zo vaak en zo gedetailleerd over schepen sprak. Hij keek vol affectie aan hoe haar wangen rood kleurden en knikte. 'Natuurlijk. Ik zal je meteen schrijven als er een datum bekend is. Ik verblijf graag in de taverne.' Hij liet zijn blik weer afdwalen, maar was zich erg bewust dat hun handen nog verstrengeld waren. De aanblik van de menigte kwam niet eens echt bij hem binnen omdat zijn hoofd vol zat van de plannen die hij had voor afspraakjes met Nuria. Dat moest hij het nu wel noemen. Pas toen hij merkte dat Roshan op een afstandje wel erg aandachtig naar hem en haar vriendin keek, kwam hij uit zijn waas. 'Ik denk dat het slim is voor me om niet te laat naar bed te gaan, maar kan ik je misschien mee naar huis helpen?'

Nuria kon niets anders dan naar Arlo glimlachen. Ze zouden officieel op afspraakjes gaan en ze kon niets anders dan er naar uit kijken. 'Ik hoop dat de weken voorbij vliegen en dat je snel weer terug komt,' zei ze dan ook eerlijk, omdat ze het ook zo echt voelde. Als het aan haar lag, zouden ze morgen al naar de markt gaan om lekkers te kopen. Al bedacht ze zich op hetzelfde moment dat het misschien niet zo'n gek idee was dat ze eerst haar enkel de tijd zou geven om te herstellen, zodat ze daarna hersteld met Arlo op pad kon gaan. 'Ik zou je hulp op prijs stellen,' zei ze eerlijk, terwijl ze met Arlo's hulp overeind kwam en probeerde op haar enkel te steunen. Het was nog erg gevoelig. 'Zou ik op je kunnen leunen?'

Arlo zou zelf de dagen ook aftellen voor hij terug naar Tyrosh kon. Hij moest het zijn ouders nog vertellen, maar uiteindelijk waren ze altijd erg begripvol wat betrof zijn afwezigheid voor zijn werk. Zijn vader had hem altijd ingeprent dat hij zijn eigen dromen niet opzij hoefde te zetten voor hen. Toch speet het Arlo dat hij nog niet eens drie manen thuis zou zijn geweest voor zijn volgende reis. Hij knikte vanzelfsprekend toen Nuria om steun vroeg en haakte zijn arm in de hare. Hij was een lange man, dus moet iet wat naar haar toeleunen zodat ze goed steun had. Zo nam hij haar alvast het plein mee af. Het was een geluk dat de taverne niet ver was voor Nuria's pijn, maar Arlo had graag nog drie keer heen en weer gewandeld met haar. In de taverne gaf hij haar over aan de zorg van haar moeder die waarschijnlijk voor eens een rustige avond had gehad nu het pleinfeest alle aandacht had getrokken. Arlo bedankte moeder en dochter nog kort voor het fijne verblijf dat hij had gehad in de taverne, maar richtte zijn woorden vooral op Nuria. Misschien zou hij wel genoeg moed hebben gehad om haar wang te kussen als haar moeder er niet was geweest. Arlo verdween met een laatste glimlach naar zijn kamer en viel daar gerust en erg snel in slaap.

Nieuw

Arlo stond stijfjes naast de kraam met pasteitjes terwijl hij nerveus de straat van de taverne in staarde. Hij was gisteren aangekomen in Tyrosh en had zijn verblijf op het schip ditmaal ingenomen. Aangezien hij aangenomen was om op het schip te werken, was hem daar een bed aangewezen en kreeg hij veel van zijn maaltijden ook op het schip. Het echte werk begon gelukkig pas over een paar dagen. Arlo had daarom ook de mogelijkheid gehad om in de ochtend direct bij de taverne langs te gaan. Daar had hij Samuel in plaats van Nuria gevonden en had hem toen gevraagd of hij alsjeblieft een bericht aan zijn zus kon geven als ze terug kwam. Samuel had hem er drie keer van verzekerd dat hij dat zou doen en dat hij zeker wist dat Nuria wel in zou gaan op zijn uitnodiging om de middag samen te spenderen. Arlo moest ook toegeven dat het hem enigszins gerustgesteld had dat hij zijn vriend eerst tegen was gekomen. Hij was bloednerveus geweest dat hij tegen Nuria had moeten praten in de taverne en haar mee uit zou vragen, terwijl iedereen toe zou kijken. Dat was ook zijn redenatie geweest om haar ergens anders mee naar toe te nemen voor hun eerste afspraak. Arlo merkte dat hij wel erg aan het staren was en probeerde zichzelf af te leiden en te ontspannen door het aanbod van de marktkraampjes te bekijken. Hij bleef echter met een half oog de weg naar de taverne in de gaten houden zodat hij direct op Nuria af kon stappen als ze er aan kwam.

Nuria liep opgewekt door de markt naar de plek heen waar Samuel haar mondeling naartoe had geleid. De laatste dagen hadden haar dagen vooral bestaan uit werken in de taverne, schrijven en uit kijken naar brieven van Arlo. Als ze er eentje ontving, schreef ze zo snel mogelijk eentje terug. Het had haar dan ook blij verrast dat hun brieven al snel in het Quandaïs over gingen. Ze zag Arlo al snel in de verte staan en hief haar hand op in een zwaaiende beweging als begroeting. Na hun gedans op het feest en hun recente brievenwisseling had ze gevoeld dat ze dichter naar de man toe gegroeid was. Ze was dan ook enthousiast geweest om te horen van Samuel dat Arlo naar haar had gevraagd. Haar broer plaagde haar al sinds het feest met Arlo en hoe hij dacht dat de man hopeloos verliefd was op Nuria. Nuria had maar besloten om het met een korreltje graan te nemen. 'Arlo, hoi!' zei ze met een blije glimlach, waarna ze een enkele seconde wachtte en hem uiteindelijk toch een omhelzing gaf. 'Ik wist niet dat je al in de stad was! Je hebt niet in jouw laatste brief verteld dat je al zo snel zou komen,' merkte ze met een nieuwsgierige blik op, waarna ze naar het kraampje keek naast Arlo. 'Heb je al eens zulke pasteitjes geprobeerd?'

Arlo merkte dat de vrouw achter de kraam in de gaten hield nu hij wel erg lang haar waren aan het bekijken was. Hij kocht er dus alvast maar twee en vroeg haar hem te vertellen wat haar favoriet was zodat hij deze aan Nuria aan zou kunnen bieden. Terwijl hij bezig was om de pasteitjes in zijn zakken te stoppen, merkte hij dat Nuria zijn kant op kwam. Met een glimlach die als vanzelf verscheen stapte hij op haar af. Verrast zag hij haar dichterbij komen en legde zijn arm kort om haar heen. Haar fleurige geur kwam hem tegemoet net zoals haar warmte en even overrompeld dat hij na die paar weken en na hun brieven weer voor haar stond had hij nog niet direct iets gezegd. 'Ik- Sorry, het was een vlug besluit dat ik met Syd mee terug zou reizen. We zouden sneller zijn dan een brief. Ik hoopte dat het niet erg zou zijn als dit een verrassing was.' Met een zelfbewuste blik keek hij over zijn schouder naar de kraam en zag dat de vrouw hem nu niet meer achterdochtig, maar geamuseerd bekeek. 'Ik hoopte ze nu te proeven.' Hij haalde de gekochte pasteitjes, enigszins verfrommeld doordat hij ze in zijn zakken had gestopt, tevoorschijn en hield ze voor Nuria op. 'Heb je liever tonijn of champignons?' Terwijl ze een keuze maakte, liep Arlo alvast wat verder de markt op. 'Of ik kan ze ook bewaren voor later. Ik hoopte sowieso wat lekkers hier te halen voor onderweg zo.'

Nuria keek nieuwsgierig naar de pasteitjes en ving vervolgens de nieuwsgierige blik van de vrouw achter de kraam op. Ze besloot de vrouw maar netjes te begroeten en vervolgens Arlo weer aan te kijken, om te zien hoe hij in de weer was om de pasteitjes uit zijn zak te halen. 'Het champignon pasteitje, graag,' glimlachte ze, terwijl ze het pasteitje van hem over nam, maar er nog niet van at. Nuria schudde geruststellend haar hoofd. 'Nee, het is uiteraard niet erg. Ik vind het juist gezellig dat je er bent en Samuel keek ook al uit naar jouw komst. Na al die brieven wilde ik je ook graag nog persoonlijk spreken voordat je weer op reis zou gaan.' Ze was weer verder met haar boek en had zoveel vragen op haar tong liggen over schepen dat ze bijna zeven kantjes vol had geschreven met vragen die ze aan Arlo wilde stellen. Tegelijkertijd liep ze met hem mee over de markt en probeerde ze zo charmant mogelijk een hap van haar pasteitje te nemen. Dat mislukte natuurlijk onmiddellijk en al snel lagen de kruimels op haar gekleurde jurk. 'Heb je al jouw plek ingenomen op het schip?' vroeg ze benieuwd. Arlo had haar geschreven dat hij dat als eerste zou doen in de stad.