De plaatselijke markt

-

Vol bewondering liep Guila door de kleurrijke en heerlijk geurende stalletjes van de markt heen. Haar vriendin Sibel had haar aangeraden om de markt te bezoeken, die maar eens per week georganiseerd werd, en om daar de heerlijkste kruiden, de prachtigste jurken en de handigste tasjes te kopen. Guila deed het misschien maar weinig, maar ze was verzot op winkelen en ze hield vooral van cadeaus kopen voor anderen. Zo had ze al snel voor al haar geliefden cadeaus gevonden, vooral voor Syd en Rani, maar ze twijfelde of ze het wel echt moest kopen en mee moest nemen haar hun huis. De woorden van haar vriendin vanochtend stonden nog helder en duidelijk in haar geheugen gegriefd en Guila dacht niet dat ze er al van was bekomen, laat staan dat de woorden werkelijk bij haar binnen waren gekomen. Dat zou vast vannacht gebeuren als ze alleen in bed zou liggen. Een beetje afleiding had haar dan ook als enige keuze geleken om wat tot rust te komen en toch nog te genieten van deze dagen in Myr met haar familie en vrienden. Ze had nog heel wat zaken op te lossen.

Flynn had het erg gewaardeerd dat Indra voor hem en Clementine een vertrek in het paleis had geregeld samen met Liam. Toch had hij zich er niet helemaal fijn bij gevoeld. Hij voelde de ogen in zijn nek branden als hij door de gangen liep en hij werd gek van al het gevraag van de bedienden. Vroeger had hij het allemaal prachtig gevonden om deel uit te mogen maken van de gasten die in het paleis verbleven. Vooral in Evenfall genoot hij van de rijkdom en maakte flink misbruik van de vele diensten die aangeboden werden. Nu begon het hem slechts te irriteren als de zoveelste bediende hem vroeg of hij de brief voor hem aan Liam kon leveren of wat eten voor hem en Clementine kon brengen. Hij weet het aan de lange tijd dat hij niets voor zichzelf had kunnen doen en hoe moe hij was geworden van alle hulp die hem toen steeds aangereikt werd. Gelukkig had Flynn nu wel de mogelijkheid om te ontsnappen. Hij was die ochtend dus ook al vroeg de stad in gegaan. Myr kende hij niet goed, dus graag ontdekte hij delen van de stad waar hij nooit eerder was geweest. Toch eindigde hij op een plek waar hij wel bekend mee was. Na zijn ochtendwandeling was Flynn naar de markt gegaan om tussen de kraampjes door op zoek te gaan naar de pasteitjes die hij zo lekker vond.

Ondanks dat ze zich van binnen zo rot, schuldig en wat niet voelde lukte het toch om van de gezelligheid en sfeer om haar heen te genieten. En hoe beter ze zich voelde, hoe meer haar geld begon te rollen. Zo had ze een prachtige sjaal voor om haar schouders gekocht en had ze van één van de kooplieden de authentieke bloem van het Oosten gekregen, die ze achter haar oor in haar haren had gestoken. Ze had deze momenten van geluk zo graag willen delen, maar helaas had ze alleen op stap moeten gaan. Echter kon ze nu wel gaan en staan waar ze wilde en kon ze net zo lang jurken passen als zij zelf wilde. Terwijl ze verder zocht naar specifieke kraampjes zag ze plots een bekende gestalte iets verderop langs lopen. Geschrokken ging ze net achter enkele zakken met kruiden staan, zodat ze uit het zicht verwijderd was, en keek ze zo subtiel mogelijk om haar heen. Het was inderdaad Flynn. Hij was wel de laatste die ze had verwacht op een markt. En waar was Clementine? Zo voorzichtig mogelijk begaf ze zich dichter naar hem toe, terwijl ze de omgeving scande op andere leden van het legerkamp. Het leek er echter toch op dat hij alleen was. Zo zag ze Flynn uiteindelijk stil staan bij een kraampje waar ze pasteitjes verkochten en die een heerlijke geur over de marktplaats verspreidde. Met haar hart in haar keel en een gespannen buik liep ze toch maar op hem af. Zo nonchalant mogelijk nam ze naast hem plaats en bestudeerde ze de verschillende uitgestalde pasteitjes. 'De maag van een man zal ook nooit veranderen,' merkte ze met een glimlach op, waarna ze naar hem op keek. 'Toen we nog klein waren, kon ik je al niet weg krijgen van alles wat maar met voedsel te maken had, specifiek de pasteitjes uiteraard.'

Flynn had al wel gemerkt dat Myr flink aan het veranderen was. Gelukkig was zijn favoriete kraam nog niet weg. Zijn neus volgend kwam hij al snel uit bij de kleurrijke kraam met de vriendelijke verkoopster. Net nadat hij de oude vrouw om één pasteitje had gevraagd, stond er ineens iemand naast hem. Verrast keek Flynn in het glimlachende gezicht van Guila. Met een beginnende glimlach hoorde hij haar woorden aan en wenkte de vrouw snel om hem maar twee pasteitjes te geven. 'Tegenwoordig komt het door het kampvoedsel. Dan snak je altijd naar iets beters.' Hij liet zijn blik op haar rusten voor zijn ogen de omgeving rond schoten. Ook zij was hier alleen. Het zou hem niet verbazen als Guila net zoals hem de drukte van het paleis had willen ontsnappen. Hij betaalde voor de pasteitjes en overhandigde er één zwijgend aan Guila. Hij wist niet goed hoe hij een gesprek met haar moest beginnen. 'Hoe vond je het feest nog? Je broer heeft echt waar een wonderbaarlijke show opgevoerd.'

Dankbaar nam Guila het door Flynn betaalde pasteitje aan, waarna ze met gesloten ogen genoot van de geur. Het bracht zoveel herinneringen van vroeger terug, hoe haar moeder pasteitjes liet brengen elke zondag, zodat ze als gezin samen konden ontbijten. Zelfs haar vader probeerde altijd tijd vrij te maken om op dat moment bij zijn familie te zijn. De herinneringen lieten haar al snel in het pasteitje bijten en hardop maakte ze geluiden van genot. 'Wat een traktatie,' zei ze genietend, waarna ze de vrouw van het stalletje uitgebreid complimenteerde voor haar kookkunsten. Vervolgens wierp ze een nieuwsgierige blik op de man naast haar, terwijl ze snel de kruimels van haar mondhoeken veegde. 'Iwan maakt er altijd een show van,' glimlachte ze trots. 'Hij is een echte artiest en ik ben blij dat hij dat nu aan iedereen heeft kunnen laten zien.' De vraag of ze genoten had van het feest liet ze maar achterwege. De spanning tussen haar en Syd had haar die hele avond bezig gehouden, laat staan dat ze aan niets anders dan Flynns gezicht had kunnen denken. 'Ik had niet gedacht jou hier te treffen,' zei ze uiteindelijk oprecht, waarna ze de laatste beetjes van het pasteitje op at en van hem weg keek. Ze had gedacht dat hij vast te druk bezig zou zijn met zaken of met Clementine of- Het waren smoesjes voor haarzelf geweest om het moment uit te stellen dat ze hem zou opzoeken. En nu had ze hem plots op de markt gevonden, de enige plek waar ze níét naar hem zou zoeken.

Flynn keek toe hoe Guila even goed genoot van het pasteitje en glimlachte bij het tafereel van de blozende vrouw terwijl ze de complimenten van Guila over zich heen kreeg. Ze wist altijd wel hoe ze iemand kon vleien, of het nou een vreemdeling was of een goede vriend, en meestal kreeg ze een grote glimlach terug. Hij wist niet hoe ze dat toch altijd voor elkaar kreeg. Rustig at hij ook zijn pasteitje op en klopte daarna de kruimels van zijn kleding. 'Ik weet alleen niet zo goed hoe zijn parodie op Liams zeeavontuur over kwam. William Halley leek er in ieder geval niet al te blij mee.' Hij moest grinniken als hij aan het rood aangelopen hoofd van de oude man dacht. Zijn vader zou vast ook zo gereageerd hebben als er de spot werd gedreven met één van zijn kinderen. En misschien had hij zich niet in kunnen houden. Zuchtend streek hij nogmaals langs zijn blouse om de laatste restjes pastei weg te vegen en keek Guila vervolgens aan. 'Ik zou wel hetzelfde kunnen zeggen.' Bedenkelijk gleed Flynn langs zijn baard. 'Heeft Sibel niet inmiddels al je tijd opgeëist? Of je broers? Je hebt ze al een hele tijd niet gezien neem ik aan.'

'Iwan gaat geen enkele intrige uit de weg,' grinnikte ze ook, waarna ze haar oude vriend een halve blik toe wierp. 'Hij heeft mij al meermaals gespeeld in een verhaal over ons- ons verblijf in Quandaï. Blijkbaar wordt dat ook door het land heen gespeeld. En nee, ik heb niet het script geschreven.' Ze maakte er uiteindelijk maar een grapje van, zodat hij er hopelijk niet teveel op in ging. Ze wist helemaal niet of hij van dat feit op de hoogte was. Guila moest lachen om zijn suggestie over het afspreken met Sibel en schudde zo vervolgens hevig haar hoofd. 'Sibel is vandaag enkel bezig met haar echtgenoot... zoals het hoort,' glimlachte ze dromerig, maar ook met rode blosjes op haar wangen. 'Ik zou vast in de problemen komen met Liam als ik ook maar zou voorstellen om zijn vrouw te stelen.' Ze had de hele bruiloft zo romantisch gevonden en haar eigen vlinders hadden hard gewapperd in haar buik. Ze kon enkel dromen dat zoiets ook haar zou overkomen. 'Vanaf morgen mag ik haar dus pas weer storen. En ik ga een der dagen ook met mijn broers samen eten.' Haar glimlach werd iets milder en met een trieste blik keek ze naar de nieuwe sjaal die om haar schouders gedrapeerd lag. 'Ik had vandaag eigenlijk andere plannen, maar die gingen plotseling niet meer door. En daarna heeft niemand meer mijn tijd en aandacht opgeëist.' Vervolgens wierp ze Flynn een nieuwsgierige blik. 'En jij dan? Geen zaken die jou opgeëist hebben? Geen- Wilde Clementine niet de pasteitjes proeven?'

Flynn fronste toen Guila vertelde over het toneelstuk dat door Iwan opgevoerd werd over de gebeurtenissen in Quandaï. Het klonk hem niet erg goed in de oren. Hoorden dat soort verhalen niet pas jaren later uitgevoerd te worden? Misschien zelfs pas als de mensen over wie het ging overleden waren? Flynn had er uiteindelijk maar weinig verstand van. Behalve Iwans optreden kon hij zich maar amper herinneren wanneer hij voor het laatst een voorstelling had gezien. Verwonderd bekeek Flynn haar lachende gezicht. De ontmoeting nu had een hele andere lading dan de dag er voor. Hij had gedacht dat het wellicht niet meer zou gebeuren dat ze hier in Myr elkaar normaal zouden kunnen spreken. Zeker niet als zij met die vrouw samen was. 'Liam kan er beter maar aan wennen dat hij Sibel tot hun pensioen altijd maar moet delen met anderen.' Hij kon zich moeilijk een voorstelling maken van hoe hun leven zou zijn. Flynn hoopte maar dat ze samen gelukkig bleven. Dat was niet altijd even makkelijk en zeker niet met de druk van een heel land op je schouders. Flynn volgde Guila's blik naar haar sjaal en luisterde naar haar minder vrolijke woorden. Hij besloot er niet over door te vragen. Het ging hem toch ook niets aan. 'Indra en Gael maken vandaag een uitstapje naar een plek waar Indra is opgegroeid. Robyn is volgens mij een poging aan het doen met Naya te praten. En Clementine is zoals altijd aan het werk, promotie en dat soort gedoe. Zoals jij Sibel niet kan storen, laat ik Liam ook liever met rust en jouw broers heb ik tot nu toe met erg veel succes kunnen ontwijken.' Er gleed plots een grijns over zijn gezicht. Guila moest vast ook weten dat haar broers het momenteel niet erg op hadden met Flynn en anders zou ze dat nu wel door hebben. Daarnaast had hij expres geen extra aandacht besteedt aan haar expliciete vraag naar Clementine. Als Guila wilde weten wat er speelde moest ze er gewoon naar vragen. Flynn had geen zin dat verdomde adellijke spel van formaliteiten te spelen.

Toen het duidelijk was dat ze de weg versperde naar het kraampje van de pasteitjes trok ze kort aan Flynns mouw, zodat hij door zou hebben dat ze verder moesten lopen. Zo strompelde Guila rustig en vol geduld verder over de massale markt. Het leek wel nergens op te houden, want vanaf het plein ging de markt nog verder door in de vele smalle straatjes. 'Daarom is het ook maar goed om ze in elk geval deze ene dag van rust en liefde te gunnen,' glimlachte ze, terwijl ze opzij keek naar Flynn die naast haar liep. Bij de woorden over haar broers zuchtte ze diep en wreef ze wat beschaamd over haar slapen heen. Het verbaasde haar niets dat haar broers nog steeds niet de hoogste waardering voor Flynn hadden, ondanks dat de man het wel verdiende. Ze dacht niet dat ze Flynn ooit kon terugbetalen voor wat hij voor haar gedaan had in Quandaï. 'Hierbij verontschuldig ik mij voor mijn broers,' zei ze met een bescheiden glimlach, waarna ze plots haar oude vriend een por gaf. 'En hopelijk ingelijkse verontschuldigingen! Je weet hoe jouw zuster over mij denkt! Als ik iemand aan het ontwijken ben, dan is het wel Robyn.' Ze moest lachen bij die woorden, maar voelde ondertussen ook de rillingen over haar rug lopen. Ze kon soms erg geïntimideerd door de vrouw zijn, vooral na de chaos die ze veroorzaakt had tijdens het feest. Ze viel even stil en liet de vele geluiden van de markt in haar hoofd binnen komen. Dat liet haar rationeler nadenken over de vraag die ze wilde stellen. 'Je zei dat Clementine niet de reden was dat jij mij nooit terug geschreven hebt,' begon ze voorzichtig, gerelateerd aan de brieven die ze had gestuurd, en waar ze nooit antwoord op had ontvangen. 'Wat was wel de reden?'

Flynn liet Guila de weg leiden verder de markt op en keek om zich heen naar de kraampjes die ze passeerden. Hij vond het altijd al plezierig de verschillende markt verkopers druk in de weer te zien. Hij hield zijn pas voor even in om een tafel vol lederen riemen en buidels te bekijken toen hij Guila's weerwoord hoorde. Flynn zuchtte diep en keek haar met een verontschuldigende blik aan. 'Ik weet het. Ik heb geprobeerd met haar te praten, maar-' Flynn verdacht zijn vader er erg van dat hij nog meer in had gepraat op zijn zusje. Zijn oude man hield namelijk ook maar niet op met zijn verwijten naar Guila. 'Je weet toch dat ik het niet met Robyn eens ben. Wat ze allemaal zegt.' Robyn was veel te ver gegaan op het feest. Het was prima als ze graag aan het wrok dat ze had vast wilde houden, maar ze hoefde dat niet met de hele wereld te delen en eerlijk gezegd vond Flynn ook niet dat ze Guila er mee hoefde te confronteren. Laat staan haar vriendin. Flynn liep weer verder en bekeek de prinses zijdelings toen ze stil waren. Hij hoopte dat ze Robyn's woorden niet te zeer ter harte nam. Hij legde met een peinzende blik zijn handen achter zijn rug toen ze haar vraag stelde. Was het werkelijk no zo belangrijk voor haar te weten waarom hij niet terug schreef? Flynn bereikte steeds meer het punt waarop hij eigenlijk geen antwoorden meer wilde. Hij wilde verder gaan zoals zij blijkbaar ook deed. 'Jij bent duidelijk verder gegaan,' zei Flynn dus maar. 'En ik ook.'

Zwijgend luisterde ze naar Flynns woorden over zijn zuster. Al sinds Guila bij Flynn thuis op de boerderij was geweest had ze de beschuldigingen van Robyn moeten aan horen. Uiteraard had Flynn haar verdedigd, maar de woorden waren wel hard aangekomen, vooral toen ze dezelfde woorden had gehoord in het kamp. 'Ik weet dat jij het er niet mee eens bent,' stelde ze hem gerust met een kleine glimlach. Echter waren de woorden uiteraard wel waar: ze had Flynn zich zo schuldig laten voelen dat hij achter haar aan was gegaan. Uiteraard zette ze geen vraagtekens bij zijn gevoelens, maar- maar ze had het nooit kunnen voorstellen dat het puur liefde was geweest dat hem naar Quandaï gestuurd had. Na zijn laatste woorden stond ze stil en keek ze de andere man ongelovig aan. Ze wilde niet dat haar gedachten en emoties zo duidelijk op haar gezicht zouden tonen, maar ze was zo overrompeld door zijn uitspraak dat ze niet haar neutrale blik kon behouden. 'Dat is geen antwoord,' zei ze zachtjes, waarna ze de bloem uit haar haren trok en deze zonder te kijken aan de eerste persoon gaf die langs liep. Haar nieuw hervonden goede bui was compleet verdwenen. De brieven, de ellenlange brieven die ze had gestuurd met haar liefdesverklaringen erin, hadden nooit gehoor gehad. Het had haar het idee gegeven dat Flynn niets meer met haar te maken had willen hebben. Wellicht was dat ook wel waar. Pas na een lange stilte keek ze haar vriend weer aan. 'Ik zou nooit verder gegaan zijn als ik iets van je had gehoord.' Haar ogen hadden zich op zijn gezicht gericht, op zijn uitdrukkingen. 'Als jij gereageerd had, dan had ik binnen enkele dagen in het legerkamp gestaan. Ondanks alles wat is gezegd door jouw legermaten. Ik zou voor jou gekomen zijn.'

'Dat is geen antwoord?' vroeg Flynn op zijn beurt verontwaardigd. 'Je schreef over je tante en het fijne wereldje waar je nu in zat en je zei wel dat je terug wilde komen, maar-' Hij stopte abrupt toen hij door had dat hij begon te ratelen. Sinds de uitnodigif voor de bruiloft aan was gekomen had hij zich voor genomen om een koel hoofd te houden als hij Guila zag. Hij had er namelijk al lang op gerekend dat ze vanalles zou zeggen en dat het moeilijk zou zijn de waarheden van de leugens te kunnen onderscheiden. Flynn keek haar aan bij haar verklaring, maar liet het niet zo diep tot hem doordringen als haar eerdere woorden. 'Je had me gezegd dat je terug kwam. En het kostte je manenlang dat te doen. Ik wist niet dat er een brief nodig was om je er van te verzekeren dat je naar huis moest komen. Ik heb gewacht.' Hij was stil komen te staan ondanks de dringende mensen om hen heen en keek Guila met een wanhopige blik aan. 'Het leek alsof je het goed maakte bij je tante. Beter dan in het kamp. Met mij ging het toen ook beter. Het gaf mij genoeg reden te denkendat we misschien iets eerlijks hadden gezegd tegen elkaar voor je weer weg ging: misschien hebben de Goden ons samenzijn niet gewild, misschien is het beter zo. En hoe kunnen we dat nu niet denken?' Ze hadden beiden nieuwe partners, nieuwe relaties, ze leker er eindelijk bovenop te zijn, zo goed als dat kon. Wat voor energie moesten ze nu dan gaan stoppen in de vraagtekens van hun afgebroken relatie?

Stilletjes hoorde Guila de woorden van Flynn aan. Maandenlang had ze nagedacht over de redenen waarom hij niet terug schreef en nu had ze eindelijk antwoord. Het was echter niet wat ze wilde hoorden en dat - net als de felle toon in Flynns stem - liet haar ook abrupt stil staan. De mensen om haar heen leken te vervagen door de wanhopige blik van Flynn en met dezelfde wanhoop en hopeloosheid keek ze hem terug aan. 'Waarom heb je dit nooit naar mij geschreven?' vroeg ze teleurgesteld, jammerend bijna. Ze had haar hand op haar voorhoofd gelegd en probeerde zo alles te verwerken wat hij haar vertelde. 'Ik had het ook goed in bij Rani. Maar ik kon én kan gewoon niet- niet accepteren dat-' Ze wist wat ze zou gaan zeggen, iets waarvan ze niet wist hoe groot de gevolgen ervan zouden zijn. Hoe bang ze eerder voor haar gevoelens was geweest, hoe minder ze deze nu onder controle kon houden. Het kon niet anders dan dat de Goden haar hiervoor zouden straffen, als ze dat al niet aan het doen waren. 'Als de Goden ons samenzijn niet willen, dan zijn ze meedogenloos en zó wreed door mij- door mij niet-' Ze slikte moeizaam en keek beschaamd en zo teleurgesteld van haar oude vriend weg. Teleurgesteld in haarzelf. Ze wilde de woorden niet uit spreken, maar ze kon niet meer, zelfs niet voor één dag langer, tegen haarzelf en tegen de man voor haar liegen. Daarnaast was de wil van de Goden niet te omzeilen. 'Door mij niet te laten accepteren dat dit het einde voor ons is. Dat er niet meer dan een vriendschap tussen ons zal zijn.'

Flynn keek naar de veranderende emoties op Guila's gezicht. Het begon langzaam tot hem binnen te dringen waarom hij zo gehandeld had. Het was misschien niet geheel eerlijk geweest, maar hij voelde zich verzekerd door het feit dat ze beiden partners hadden. Sterker nog toen hij Guila met de lijfwacht had gezien, had hij een flinke opluchting gevoeld. Het zou een stuk egoïstischer zijn geweest als alleen hij een nieuwe relatie begonnen was en Guila dat niet had gedaan. 'Omdat het makkelijker zou zijn,' besloot hij dus met een eerlijkheid die hij niet gewend was van zichzelf. Terwijl de prinses verder sprak, hoorde hij echter meer en meer dat het niet zo makkelijk was. Flynn was er niet zeker van of hij dit allemaal wel wilde horen. Hij had zijn rust enigszins gevonden en dan nu- Abrupt hield hij een hand naar Guila op. 'Guila, stop hiermee. Je maakt het enkel- Je hoeft niet verder te praten.' Hij keek haar met een diepe frons aan en liet toen zijn hoofd hangen. 'Je hebt iets fijns en unieks bij je tante. Neem dat niet voor lief. En je familie wacht met smacht tot je weer dichter bij hen bent.' Flynn sprak met opzet over de dingen in haar leven waar hij geen deel van uit maakte. Hij kon namelijk niet van haar vragen naar hem te komen. Het maakte hem boos te bedenken dat Guila die optie leek te overwegen na alles wat er gebeurd was. Hij wreef langs zijn baard toen hij een flinke duw van een passerende marktbezoeker kreeg. Geërgerd keek hij de persoon na en besloot toen ook verder te lopen met flinke passen van Guila vandaan. De woede die in hem op kwam overrompelde hem.

Guila wilde weglopen, wegrennen van zijn woorden, van de waarheid die hij uitsprak, maar ze stond als genageld aan de vloer. Het was duidelijk waarom hij nooit terug geschreven had: dit leven was makkelijker. Hij was verder gegaan, samen met Clementine, en dat moest ze respecteren. Het verbaasde haar dus ook niet dat hij haar onderbrak en haar woordenstroom tot een halt bracht. Misschien was dat ook wel beter, voordat ze de situatie nog meer zou escaleren. Wat had ze gedacht: dat hij haar zomaar terug zou nemen? Dat ze terug in zijn armen kon rennen? Ze schaamde zich voor haar naïeve, emotionele woorden. 'Flynn, ik-' Voordat ze het wist, stond de luitenant niet meer voor haar. Guila keek zwijgend toe hoe Flynn met flinke snelheid van haar weg liep. Ze wist dat ze zich nu moest omdraaien en terug naar het paleis moest gaan. Zijn woorden zouden haar enkel meer pijn doen en ze zou hem enkel meer oncomfortabel laten voelen. Toch liep ze de verkeerde kant op, haastig en mensen wegduwend, om zo de achterkant van zijn shirt vast te pakken en hem te laten stoppen lopen. Terwijl ze op adem kwam, bekeek ze de uitdrukking op Flynns gezicht en voelde ze opnieuw dat getergde gevoel in haar borst. 'Het spijt me zo- zo erg,' murmelde ze met trillende stem, waarna ze haar ogen sloot en haar hoofd naar beneden liet vallen. 'Syd is terug gegaan naar mijn tante. Rani is namelijk erg ziek en ik weet niet hoe lang-' Ze beet op haar lip en schudde haar hoofd. 'Syd en ik gingen uit elkaar met ruzie. Ze- ze zei dat ik erachter moet komen wat ik van mijn leven wil maken.'

Flynn voelde het bloed door zijn lichaam razen. Hij kon niet geloven dat Guila dacht dat ze nu alles stop konden zetten waar ze aan gewerkt hadden om weer samen verder te gaan. Begreep ze dan niet hoe precair zijn situatie was? Hij dacht dat alles maar net bij elkaar gehouden werd met veel dank aan Clementine. Als hij één foute beslissing maakte kon hij zo weer terug bij af zijn: de nachtmerries, de waan ideeën, de onzekerheid. Flynn besloot dat hij beter maar niet meteen terug naar het paleis zou gaan. Indra zou zijn woede zo door hebben en dan liet ze hem niet met rust. Juist toen hij een andere weg in wilde slaan om de markt te ontsnappen voelde hij iemand naar zijn shirt grijpen. Klaar om een of andere buideldief te confronteren keek Flynn woest in het gezicht van Guila. Het had geen verrassing moeten zijn dat ze niet op gaf. 'Guila, bij de Goden, het maakt allemaal niet uit! Toen die brief kwam zei ik dat je beter kon gaan en jij ging. We hebben toen een beslissing gemaakt laat dat-' Vol ongeloof hoorde Flynn haar volgende poging tot toenadering aan. Hij wist niet wat ze daar mee wilde zeggen: was haar relatie met Syd nu geen obstakel meer of ondat het met de lijfwacht niet meer werkte wilde ze wel weer verder met Flynn? 'Ik heb genoeg van al jouw drama.' Het kwam er uit voor dat hij er erge in had. In zijn hoofd klonk het precies zoals de woorden die zijn vader altijd gebruikte. Hij haatte het dat ze dat in hem naar boven had gehaald.

Guila merkte hoe ze een stap achteruit zette door de woedende blik van haar vriend en ze haar armen om haar heen sloeg. De verbale chaos die ze aan het starten waren, leek maar niet op te houden, wat ook grotendeels aan haar te wijten was. Guila wilde verder praten en uitleggen dat ze het niet zo had bedoeld en dat het haar vooral speet, tot ze plots zijn laatste woorden hoorde. Dat liet haar abrupt met alles stoppen: haar gedachtegang hield abrupt op, ze kon geen woord meer uitspreken en ook haar benen leken niet meer te werken. Ze kon enkel met de meest gepijnigde, maar ook meest beschaamde blik naar de man voor haar kijken. Ze had haar gevoelens zo bloot voor hem gelegd, als laatste hoop of poging om duidelijkheid te krijgen over hun relatie en de toekomst ervan, maar hij had het met paar woorden compleet kapot geslagen. En- en als ze het zo bedacht, had hij ook het recht. Het volle, volledige, complete recht. Was hij niet bijna dood gegaan door haar drama? Wilde ze nu niet dat hij een andere vrouw pijn zou gaan doen voor haar drama? Het maakte haar hoofd en gedachten en gevoelens op de een of andere manier heel helder. 'Je hebt gelijk, Flynn,' zei ze na een lange stilte en met een diepe frons, waarna ze zich omdraaide en de eerste stappen al zette. 'Ik zal je niet langer meer storen met mijn drama.'

Flynn wist ze niet wat Guila verwacht had, noch wat hij zelf precies in gedachten had dat zou gebeuren als ze elkaar weer zagen en met elkaar konden praten. Het verbaasde hem echter hoe vijandig hij zelf nu tegenover Guila stond. Het koste hem echter moeite het los te laten. Zelfs toen hij de pijn van haar gelaat kon lezen. Het gaf hem alleen maar meer zelfverzekerdheid in zijn besluit. Het zou te pijnlijk zijn als Guila en Flynn geen streep onder hun relatie zouden zetten. Of Guila nu relatieproblemen had of niet, ze kon niet gaan smachten naar Flynn terwijl hij serieus was met Clementine, met zijn leven in het legerkamp. Daar was geen plek voor Guila. Hij voelde zijn hoofd opklaren en rechtte zijn rug terwijl hij de boze blik van zijn gezicht liet glijden. Toen Guila de stilte verbrak, was hij echter geschrokken door haar woorden. Het was niet háár drama waar hij geen deel van uit wilde maken. Als je het hem vroeg was dat nooit het probleem geweest. Het had gelegen aan de omstandigheden, aan hemzelf, en Guila was er slechts een onderdeel van. Hij wilde simpelweg niet meer drama samen gaan creëren. Zwijgend keek Flynn Guila na en hield zichzelf staande. Het was beter zo. Na enkele tellen haar na te hebben gekeken, draaide hij zich abrupt om en vluchtte weg van de markt.