De Barnes boerderij

Flynn fronste toen hij zijn zus de situatie wel een naam hoorde geven. Hij was normaal niet iemand die zo om de zaken heen praatte, maar hij vond het erg moeilijk dit hardop uit te spreken. Zijn vader was stervende en hij erkende dat niet graag. Flynn bekeek de pluisjes op de mouwen van zijn trui aandachtig terwijl hij over Robyn's woorden na dacht. Wellicht had ze daar wel gelijk in. Er gingen niet voor niets verhalen over zijn vader nog altijd de ronde in het kamp. Hij was een groots man geweest en Flynn herinnerde zich die persoon ook nog wel van vlagen aan goede momenten uit zijn jeugd. Het speet hem dat daar weinig van over was en dat het daardoor moeilijker was een ander beeld van Nathanael Barnes te vormen. Hij hoopte dat hij niet herinnerd zou worden als de seniele oude man die hij nu was. Flynn zou zijn best doen hem zo niet te blijven herinneren. Hij keek op van zijn trui toen Robyn over het kamp vroeg en glimlachte bescheiden. Het voelde heerlijk thuis te komen. Maar het was ingewikkelder dan dat. 'Het zit me nog altijd niet goed dat we het plan niet helemaal uit hebben kunnen voeren.' Robyn zou weten waar hij over sprak. Grinnikend schudde hij zijn hoofd. 'Dat was inderdaad een verrassing. Ik ben enkel blij daar op tijd voor terug te zijn geweest.' Bedenkelijk keek hij naar zijn zuster. Ondanks dat ze manenlang samen op pad waren geweest, had hij zijn afstand gehouden. Hij had niet gedacht dat Robyn het op prijs zou hebben gesteld als hij haar een speciale behandeling had gegeven. Eerlijk gezegd had hij überhaupt niet gedacht dat het een goed idee was dat Indra hen beiden op dezelfde missie stuurde. Ze had er echter op gestaan Robyn mee te laten gaan. En Flynn moest toegeven dat ze gelijk had gehad in haar besluit. Robyn had goed werk verricht. Hij had gezien hoe comfortabel ze was geweest tijdens het reizen en dat ze haar rol serieus had genomen. Dat was niet alleen fijn voor hem als Luitenant, maar maakte hem ook trots als broer. 'Hoe voelt het voor jou? Sta je al te trappelen om weer op pad te mogen?'

Robyn keek haar vader nog wat beter en zuchtte diep. In de periode dat Flynn zich als enige familielid in het kamp bevond, had ze haar vader meermaals begeleid naar zijn oude woonplek toe. Het was echter elke keer op een fiasco uitgelopen en ze had haar vader dan met schaamrood het kamp uitgetrokken. Het had haar nachtenlang wakker gehouden dat het kamp - alle soldaten - hem niet zouden herinneren aan zijn leiderschap, maar aan zijn seniele brein en controversiële woorden. Soms had ze zelfs met haar vader meegedaan met zijn scheldtirade als Flynn hem weer eens flink zat uit te dagen. Dat had Robyn en haar vader verbonden. 'Het zit niemand van ons goed dat we het plan niet helemaal uit hebben kunnen voeren,' mompelde Robyn verslagen. Ze had hevig geprotesteerd na het horen van haar broer en tevens luitenant dat ze zich moesten terugtrekken, maar ze had geen andere keuze gehad dan te gehoorzamen aan zijn bevelen. Ze voelde Flynns blik op haar gezicht, maar ontmoette zijn ogen niet. 'Ik zal de Generaal binnenkort sturen dat ik mij vrijwillig aanmeld voor de volgende missie,' murmelde ze. Hopelijk zou die snel plaatsvinden. Ze wilde niet het verdriet en wellicht ook de opluchting rondom haar vaders sterven meemaken. En al helemaal niet de blijdschap die zou volgen door de geboorte van Flynns kind. 'Het voelt gewoon allemaal- het klopt gewoon niet,' verzuchtte ze met haar gezicht in haar handen en voorovergebogen richting haar vader toe. 'Dat snap je toch ook wel? Dat al die mensen beneden maar gewoon een façade ophangen over zogenaamd rouwend te zijn over vader, maar uiteindelijk achter zijn rug om lachen? Denk je niet dat Indra in haar knuistje lacht dat ze nu niet meer met vader hoeft om te gaan en zijn ongewilde advies moet aanhoren? Vader was de eerste Generaal! Hij verdient het om bezongen te worden en herinnerd te worden voor alles wat hij voor het kamp heeft gedaan, maar in plaats daarvan bespotten ze hem en jij inclusief-' raasde ze.

Flynn was zich maar al te bewust van de dubbele betekenis die het zou hebben als Robyn snel weer op pad zou gaan met een nieuwe missie. Hij had Indra nog niet lang genoeg kunnen spreken om haar aan de tand te voelen over de volgende stappen die ze wilde zetten. Hij wist dat hij op haar in zou gaan praten om het nogmaals te proberen. Echter lag het hem moeilijker nu hij wist dat hij een kind verwachtte en dat zijn familie een zware tijd tegemoet ging. Hij fronste toen Robyn hem vertelde dat het niet klopte en luisterde aandachtig naar haar woorden. Hij had niet gedacht dit van zijn zusje te horen. Ze was zo vaak zo laconiek wat betrof de familie, ze was zo zelfstandig en onafhankelijk geweest de afgelopen jaren. 'Robyn-' begon Flynn en boog wat naar voren om een hand op haar schouder te leggen. Hij had alleen niet meteen de woorden om haar aan te spreken. Zacht kneep hij in haar schouder maar keek peinzend naar de man voor hen. 'Ik denk dat de herinnering aan vader altijd dubbel zal zijn. Er zijn nog maar weinig mensen die hem kenden zoals wij. En überhaupt-' Flynn stopte zichzelf voor hij iets zou zeggen waar hij spijt van zou krijgen. Nathan Barnes was niet altijd een goede vader geweest en ook dat was niet bekend in het kamp of onder het volk. Dat hoefde mensen buiten zijn familie ook niet te weten. Bovendien had Flynn het hem vergeven, grotendeels dan. Er had immers maar één persoon dag en nacht aan zijn bed gezeten na Quandaï. Hij wist inmiddels dat zijn vader hem enkel en alleen had willen steunen zijn hele leven. 'Ik denk dat het onze taak is zijn naam eer aan te doen.'

'Je zal wel gelijk hebben.' Robyn zou zich er hard voor maken om haar familienaam eer aan te doen in het kamp. Flynn was daar echter al goed mee bezig met zijn bijna promotie tot Kapitein en haar broers en zus waren ook al begonnen met een nieuwe generatie Barnes-leden op de wereld te zetten. Binnenkort zou er nog eentje komen. Robyn zou haar vader op haar eigen manier trots maken. Toen ze plots een hoop extra stemmen beneden hoorde, zuchtte Robyn diep. Ze herkende die stemmen uit dúízenden. 'Dat zullen vast de Barnes buren zijn.' Hun familieleden woonden nog steeds in hetzelfde dorp, niet ver van de boerderij vandaan. Dat zou waarschijnlijk nooit meer veranderen. Het was nog steeds een heksenketel van vrouwen en Robyn ging ze graag uit de weg. Ze wist echter wel dat haar moeder nu de hulp goed kon gebruiken. Ze kneep nog even in Flynns hand en stond vervolgens op. 'Ik ga mam en de anderen beneden helpen. Ze hebben vast weer tientallen taarten meegenomen, alsof er iets "te vieren valt". Ik breng je zo wel een stuk.' Geïrriteerd haalde ze haar neus op en liep vervolgens de deur uit. Echter niet veel later leek het eerder zo stille lichaam van Nathan Barnes te bewegen en de oude man uit zijn slaap te geraken. Langzaam gingen zijn ogen open en zo zag hij pas na enkele momenten dat er iemand naast hem zat. 'Kom eens dichterbij,' mompelde hij met krakende stem.

Flynn haalde zijn schouder met een grijns op. 'Je weet dat ik altijd gelijk heb.' Ondanks dat hij graag met Robyn samen had gewerkt tijdens de missie, vond hij het erg plezierig haar weer als zusje te kunnen behandelen. Of het nou het geplaag betrof of de woorden die ze konden wisselen als ze naar elkaar luisterden. Hij knikte langzaam toen hij ook de stemmen beneden hoorde. Hij zag het al voor zich hoe zijn tantes zich direct om Guila zouden bekommeren. Hij was blij dat hij haar dat kon geven: een heel leger aan vrouwen die precies wisten hoe je een zwangerschap door moest komen. Het was één van de redenen geweest waarom hij gedacht had dat het een goed idee zou zijn voor zijn vrouw om mee te komen. Of zijn vader er nou blij mee was of niet. Hij keek zijn zus nog na terwijl ze de kamer uit liep, maar zijn aandacht werd al snel getrokken door de oude man in het bed. Verrast keek hij naar zijn vader en schoof zijn stoel zoals hem gezegd werd dichter naar de rand van het bed. Afwachtend keek hij naar het bekende gezicht. Eerlijk gezegd wist hij niet goed wat hij te zeggen had.

Nathan Barnes keek bedachtzaam toe hoe de gestalte dichter naar hem toe kwam. Hij had geen bezoek verwacht: normaal gesproken mochten zijn kinderen überhaupt niet in zijn slaapkamer komen en zijn vrouw sliep al jaren in een andere kamer. Blijkbaar was hij zo onrustig in zijn slaap dat ze zelf geen slaap meer kreeg. Het was iets waar hij zich lange tijd erg schuldig over had gevonden en vele geneesheren en -vrouwen had gevraagd om een remedie. Die hadden hem altijd enkel slecht nieuws kunnen bieden. Toen de gestalte dichter naar hem toe kwam, herinnerde hij zich het gezicht en de betrokken naam. 'Vader,' glimlachte hij opgelucht, terwijl hij zijn hand uitstak naar de vertrouwde man. 'Hopelijk bent u niet meer boos op mij dat ik zo lang weg was. Er sluiten al zoveel mannen en vrouwen bij mij aan.' Ondanks dat zijn vader altijd achter zijn plannen over het legerkamp had gestaan, had hij niet altijd ingestemd met zijn normen en waarden rondom het hele gebeuren. Dat had nogal eens tot akkefietjes geleid. Uiteindelijk was hij ook overstag gegaan én had hij hem embleem ontworpen. Echter, toen het licht anders op het gezicht van de man viel, herkende hij de trekken niet meer zo één, twee, drie. Pas bij het horen van de stem en het aanraken van zijn gezicht herkende hij zijn tweede zoon. 'Ach, Flynn Dorian Barnes-Rabbion,' zei hij met emotionele stem. 'Leo zei dat er iets met jou was, zoon. Wat was het-' Hij fronste diep en zakte vervolgens weer neer in zijn kussens. Goedbedoeld klopte hij op zijn hand. 'Herinner jouw oude vader er eens aan. Waar ben je de laatste tijd geweest?'

Flynn voelde de opluchting toen hij op het gezicht van zijn vader een vlaag van herkenning merkte. Het was al vaker voor gekomen dat hij zijn kinderen niet bij naam had kunnen noemen of ze als vreemden had behandeld. Het was hem zelf nog niet overkomen, maar Brayden en Levi hadden hem beiden verteld dat ze regelmatig niet herkend waren door de oude man. Toen hij dus aangesproken werd als ware het zijn grootvader voelde het voor Flynn als een klap in zijn gezicht. Hij had geen idee hoe hij daar op moest reageren en pakte dus maar de hand die naar hem uit werd gestoken vast. Uiteindelijk vond hij zijn stem terug en glimlachte voorzichtig. 'Vader, ik ben het, Flynn.' Hij zuchtte diep toen dat zijn vader leek te helpen, maar voelde alsnog dat hij niet wist wat te zeggen. Het laatste wat hij wilde was hem ongerust maken met zijn verhalen. 'Ik was in Tyrosh, vader. Maar de missie is afgerond. Robyn en ik zijn weer terug in het kamp.' Plots voelde hij een glimlach terug op zijn gezicht verschijnen en kneep zacht in de hand van de man. 'En net op tijd. Guila is al langs geweest om het nieuws over ons kindje te vertellen, niet?' Ergens hoopte hij dat dat zijn vader niet alweer ontgaan was.

Nathan probeerde wat rechter op te zitten, om zo naar het gezicht van zijn zoon te kunnen kijken. 'Natuurlijk weet ik dat jij Flynn bent,' corrigeerde Nathan zichzelf met een bescheiden glimlach, maar met nog steeds trillende stem. Het voelde alsof elk woord zoveel energie kostte. 'Helemaal in Tyrosh? Voor een missie? Is het gelukt, jongen?' Benieuwd keek hij zijn zoon aan. Hij was al zo groot geworden en nog steeds leek hij zo veel te groeien! Of het was juist Nathan die kromp. Hij herinnerde zich nog zo goed hoe Flynn als puber door het kamp heen liep. Zijn gedachten werden afgeleid van zijn herinneringen door het kneepje van zijn zoon en verwonderd keek hij de andere man aan. Dat ging al snel over in een grijns van oor tot oor. 'Ik heb voor jullie gebeden,' zei hij zacht en met een stem vol trots, 'elke avond. En nu zal ik de Goden vragen om hun zege over de gezondheid van jullie kindje. Het zal vast de goedheid en kracht en doorzettingsvermogen van zijn of haar ouders erven.' Hij legde ook zijn andere hand op die van zijn zoon en kneep er trots in. 'Ik hoop niet dat ik die laatste keer vervelend tegen Guila heb gedaan, zoon. Ik heb problemen met- soms zeg ik dingen die ik niet meen. Ze liet mij zelfs het schoppen van jullie kindje voelen. Zo was jij ook bij Leo in de buik. "Straks wurmt hij zichzelf eruit!" zei ze dan op die momenten.' Zijn verhalen kostte veel moeite en tijd, maar het was fijn om met zijn zoon te spreken. Hij miste hem.

Flynn deed zijn best zijn vader steun te bieden toen hij rechter ging zitten. Hij had Nadine al eens een kussen achter zijn rug zien stoppen en probeerde nu hetzelfde te doen. Het werd hem zo ook ernstig duidelijk hoe broos het lichaam van zijn vader voelde. Hoe kon het ook anders nu hij nauwelijks nog at? Flynn knikte met een glimlach. 'Helemaal in Tyrosh. We hebben hard ons best gedaan,' vertelde hij zacht. Hij liet het maar in het midden hoe de missie precies afgelopen was. Het zou zijn vader toch te boven gaan. Of onnodig ongerust maken. Die betrokkenheid van de eerste Generaal bij het legerkamp had Flynn als tiener niet uit kunnen staan. Hij had nooit goed begrepen waarom zijn vader het niet kon aanvaarden dat hij niet langer de leider was, noch werkelijk onderdeel uitmaakte van het alledaagse leven in het kamp. Nu hij zelfs zo verbonden was met het leger, snapte hij beter dat je dat niet zomaar los kon laten. Niet als je er net zo diep als hij en zijn vader in verstrikt was geraakt. Al helemaal niet als je één van de oprichters was. Vooral zijn tante had nog wel eens verhalen verteld over de bescheiden beginsels van het leger en hoe serieus Nathan en Marcus het toen al genomen hadden. Flynn hoorde glimlachend aan hoe zijn vader zo enthousiast over zijn kind sprak. Hij luisterde geduldig naar wat hij te zeggen had. 'De dokter denkt dat het niet lang meer zal duren. We-' Hij fronste met een ernstig gezicht. Hij wilde erg graag langer bij zijn familie blijven, maar hij wist dat ze beter in het kamp konden zijn voor de geboorte. Hester had alle middelen om Guila te helpen. Bovendien was er veel meer rust daar. 'Brayden en Levi hebben me al een hoop tips gegeven over het vaderschap,' besloot hij maar verder te gaan.

Nathan was zijn zoon dankbaar voor de hulp en kwam zo langzaam overeind. Het hielp hem om al het vastzittend slijm ook weg te hoesten. Soms leek het wel alsof hij verdronk als hij zo plat lag. 'Dat weet ik toch, zoon. Jij en jouw zuster doen altijd jullie best,' glimlachte Nathan, terwijl hij Flynn goedkeurend op zijn arm klopte. 'Dat was vroeger al zo. Dan wilden jullie allebei per se winnen en dan won diegene die zich als laatste bezeerde. Dat was vaak Robyn, om je er toch nog even aan te herinneren.' Robyn was altijd de wervelwind geweest tussen Brayden die altijd nadacht en Flynn die altijd deed. Zo had Flynn ook niet nagedacht toen hij het prinsesje achterna was gegaan in Quandaï. Gelukkig was ze daar achtergebleven. 'Ach, jongen, dan blijf je toch hier met je meisje. Zat plekken in de boerderij. De jongens weten hoe ze de veulens moeten opvangen van de paarden, dat zal toch niet zoveel anders zijn dan bij een vrouw.' Hij lachte hartelijk om zijn eigen grap, maar werd vervolgens serieuzer. 'Ach, zoon, weet je wat ik toch het mooiste vind,' glunderde Nathan vol oprechte blijdschap naar zijn zoon toe, 'dat mijn zuster weer een kleintje erbij krijgt. Dat haar dochter een kleintje krijgt. Dat vind ik toch zo mooi. Ik gun het haar en zelfs die verdomde Henry zo erg. Als ze toch zouden kunnen komen-' Hij fronste en schudde zijn hoofd. 'Maar de reis vanuit Evenfall is veel te ver. En ik weet zeker dat Henry haar en zijn zoons toch niet toe laat om te komen. Misschien moeten we maar naar hun toe reizen met de kleine erbij.' Het idee maakte hem al opgewekt en tevreden ging hij weer in de kussens liggen.

Flynn had zijn stem nog niet helemaal teruggevonden en deed enkel zijn best om precies te horen wat zijn vader zei. Hij moest dan ook zacht lachen toen hij hem over Robyn hoorde praten. 'Robyn wist gewoon nooit van op houden.' Als hij lui begon te worden en ergens geen zin meer in hand dan zou hij de spullen die hij vast had er gewoon zo bij kunnen laten neervallen terwijl Robyn nog door kon gaan tot ze won. Hij had dat doorzettingsvermogen wat zij al bezat pas veel later ontdekt. Zijn koppigheid werd altijd al ingeperkt door zijn luiheid. Hij fronste toen zijn vader voorstelde de boerderij voor de bevalling van Guila te gebruiken en stelde de vergelijking met paarden en veulens niet erg op prijs. Het deed hem echter wel goed dat zijn vader zo een typische grap maakte. De frons werd enkel dieper toen zijn vader over zijn tante begon. Hij had van Guila te horen gekregen dat het ook met haar moeder er niet goed voor stond. Hoewel ze misschien fysiek nog erg goed uit de weg kon, begon ze mentaal zo ver af te takelen. Er was inmiddels ook nog geen beslissing gemaakt of ze Willa wel wilden vertellen over de toestand van haar tweelingbroer uit angst dat het haar toestand drastisch zou verslechteren. Het was maar een somber idee. 'Misschien kunt u tante Willa schrijven. Ik weet dat moeder vaak naar ome Henry schrijft. Laat haar er anders iets in zetten voor haar.' Hij wist niet of het een goed idee was om zijn vader te corrigeren. Zijn broers en zus hadden hem allerlei waarschuwingen gegeven over hoe hij het beste om kon gaan met iemand die zo vast raakte in het verleden. Flynn kon zich echter niet meer herinneren of ze hem nou verteld hadden om mee te gaan in zijn vergetelheid of hem steeds te corrigeren. Iedereen zei steeds weer wat anders. 'Ik heb Marcus gezien in Tyrosh,' ging Flynn met een kleine glimlach verder. Hij hoopte dat dat bij zijn vader het heden naar boven zou brengen. 'Die man doet net alsof hij met pensioen is gegaan, maar met al de vluchtelingen is hij nog even druk. Maar dat is geen verrassing, niet? Marcus met zijn drang om altijd het juiste en goede te doen-' Afwachtend keek Flynn toe hoe zijn vader hier op zou reageren.

Nathan staarde naar het gezicht van zijn zoon en zag er de trekken van zijn eigen vader in. Iedereen had altijd al gezegd tegen Nathan hoe erg zijn zoon op hem leek. En Nathan had altijd weer op zijn eigen vader geleken. Zijn opa had hij nooit gekend aan de Barnes' zijde. Hij hoopte dat die genen stand zouden houden in het uiterlijk van zijn kleinkinderen. Met de invasie van Quandaï moesten ze maar niet teveel op het prinsesje lijken. 'Ach, hoe ging het met mijn vriend?' vroeg Nathan benieuwd, terwijl hij ook voelde hoe hij steeds vermoeider werd. Echter hield het vooruitzicht om meer over zijn oude en beste vriend te horen hem wakker. Hij ontving altijd met veel plezier zijn brieven. 'Die man nam vroeger ook nooit pauze en had de energie van honderd mannen samen. Soms-' Hij zuchtte zacht en draaide zich langzaam op zijn zij in bed. Het ging allemaal maar langzaam en vooral moeizaam. 'Ik benijd mijn vriend om zijn gezondheid en energie en kracht. Kon ik maar helpen in het Noorden...' Hij pakte weer de hand van zijn zoon vast en wreef er zorgzaam over heen. Hij maakte zich altijd zorgen om zijn kinderen als ze niet in de buurt waren. 'Mensen in onze familie worden niet erg oud. Ik hoop dat die genen niet over zijn gedragen naar jou of naar jouw broers of zusters of neven en dat jullie een lang en gelukkig leven zullen leiden.' Hij werd plots overspoeld met emoties. 'Ach, zoon, ik ben zo blij dat jullie er zijn.'

Flynn was blij tenminste wat goed nieuws met zijn vader te kunnen delen. 'Het gaat erg goed met Marcus. Hij is dus erg druk, maar gelukkig ook omdat hij zo dicht bij zijn familie is.' Hij had immers begrepen van zijn oude Generaal dat dat de voornaamste reden was waarom hij toch had besloten naar Tyrosh te gaan. Flynn nam het hem niet kwalijk. De herberg met Marcus' zoons en de rest van de aanhang was een gezellige boel, zelfs onder de druk waar de stad nu mee moest kampen. Flynn had al spijt van zijn woorden toen hij de mijmeringen van zijn vader hoorde. Hij kneep zacht in zijn hand, maar had geen antwoord klaar. Het had hem veel tijd gekost om te begrijpen hoe moeilijk het voor zijn vader moest zijn geweest om Marcus te zien floreren in zijn positie als Generaal. Maar, zelfs was er al een wrok, dan had Flynn dat nooit gemerkt of mee gekregen. De oude vriend van zijn vader was als familie voor hem. Toch had hij veel gefantaseerd over hoe zijn eigen vader als Generaal moest zijn geweest. Hij was aardig stil gebleven terwijl de oude man verder sprak, maar voelde juist nu dat hij niet kon blijven zwijgen. 'Vader- we hebben al genoeg waardevols overgedragen gekregen dankzij het bloed dat door onze aderen stroomt. Maar nog zo veel meer door zaken die daar niet door worden bepaald. Een goed leven, bijvoorbeeld.' Flynn bleef voor even naar het door emoties vermande gezicht kijken. Hij was nooit een man van woorden geweest en hij hoopte erg dat hij hetgeen kon zeggen wat zijn vader gerust kon stellen. Flynn schraapte de prop in zijn keel weg en glimlachte halfslachtig naar hem. 'Ik zou nergens anders kunnen zijn nu.' Hij legde zijn andere hand bij op die van de andere man en hield hem zo stevig vast terwijl hij de emoties verbeet.

'Ach, Marcus heeft een mooie familie en ik ben blij dat hij zich nu realiseert dat het kamp niet alles is. Dat er meer is in het leven. Indra zal zich dat ook nog weleens realiseren. Het is niet gezond om te lang Generaal te zijn.' Gelukkig had hij wel genoeg tijd gehad voor zijn kinderen. Hij had ze allemaal zien opgroeien tot volwassenen en hun eigen gezin zien stichten. Hij prees zich nog gelukkiger dat zoveel van zijn kinderen hadden besloten om in de boerderij te blijven wonen of in de buurt. Het waren altijd Robyn en Flynn geweest die op avontuur gingen. Hij kneep nog wat harder in de hand van zijn zoon bij zijn mooie woorden. 'Ik ben blij dat je het zo ziet, Flynn. Neem dat mee met jouw eigen kinderen.' Hij keek naar het ook geëmotioneerde gezicht van zijn zoon en glimlachte vol trots. 'Ik wil je dat weet dat ik van je hou en altijd van jou gehouden heb, zoon. En dat als alles tegen lijkt te zitten, dat je dan altijd welkom bent in de boerderij. Wat er ook is gebeurd en wat er ook speelt. Dit blijft altijd één van jouw huizen.' Hij voelde hoe zijn woorden steeds langzamer zijn mond uit kwamen en hoe zijn ogen dicht zakte. Nathan was zo moe, maar hij wilde met zijn zoon blijven praten.

Flynn was verrast te horen hoe zijn vader voor eens niet per se negatief over Indra sprak. Hij had nooit veel goede woorden over voor de huidige Generaal. Hij begreep echter heel goed wat zijn vader zei. Marcus was veel te lang blijven hangen in het kamp terwijl Indra al klaar had gestaan om zijn taken over te nemen. Hij hoopte maar dat de man dat deels in kon halen met zijn gezin. Het leek er echter op dat Indra heel anders er tegen aan keek. Gelukkig had ze tenminste Gael om haar met beiden benen op de grond te houden. Flynn deed zijn best de tranen niet vrij te laten, maar het werd steeds moeilijker als hij de glimlach op het gelaat van de oude man zag. Zuchtend sloot hij zijn ogen maar en hoorde de woorden vol verwondering aan. De boerderij zou lang niet meer zo erg als thuis voelen als zijn vader er niet meer was, laat staan als ook zijn moeder het leven liet. Er stond veel te veranderen. Hij hoopte maar dat hij en zijn broers en zusters het idee van familie konden behouden als hun ouders er niet meer waren. Ze waren hecht genoeg, maar soms was er wel degelijk een kloof. 'Ik houd ook van jou, pap,' vertelde Flynn zacht terwijl hoe aan zag hoe de man steeds vermoeider leek. Hij kneep nog even flink in zijn hand en trok de dekens een stuk verder op. 'Probeer nog wat te slapen. Ik blijf hier nog wel even zitten.' Pas toen zijn vader goed en wel in slaap gevallen was, liet hij hem los en ging terug naar beneden om zijn familie te helpen.

Nieuw

Reihan liep met een ongeïnteresseerde blik op haar gezicht door de gang van Huize Barnes. Ze had er wel meer van verwacht. Eerst de Halley prinses die een gewone man trouwde en dan een Rabbion en Halley die hier hun familie groot hadden gebracht woonden in een of ander achtergesteld dorp in dit stoffige gebouw? De verhalen die zeiden dat het paar niet helemaal goed bij hun hoofd waren hadden dus wel juist moeten zijn. Wie verkoos dit nou boven een paleis of tenminste een villa? Rei was één van de kamers ingestapt, een erg bescheiden bibliotheek zo leek het. Het zou maar hier moeten, besloot ze uiteindelijk en knikte naar de soldaat die haar gevolgd was. 'Vertel de Generaal dat ik hier met het bezoek wil spreken voor hij dat doet. Breng me als eerste de soldate. Laat de prinses nog maar in haar kamer.' Guila liet ze graag nog wat langer in spanning en ze had andere plannen voor de vrouw die met haar mee was gereisd. Rei liep langs de boekenkast om er een willekeurig exemplaar uit te halen. Ze schoof de stoel bij het raam richting de hoek en nam er plaats. Zorgvuldig streek ze de plooien in haar glinsterende jurk glad en draaide haar ringen recht. Ze bleef wat langer hangen bij de onyx die haar pink sierde, maar liet haar hand toen voor wat het was. Door het raam kon ze de tuin goed zien waar haar soldaten kamp aan het opzetten waren en verderop de stal waar ze haar man met de jonge vrouw uit zag komen. Ze bekeek hen aandachtig tot ze de veranda van het huis bereikten. Met haar blik op het opengeslagen boek in haar schoot gericht bleef ze wachten tot haar gast de ruimte zou betreden.

Robyn was een mix van withete woede en stomme verbazing. Toen Robyn en Guila op de boerderij waren aangekomen, was Guila alvast naar binnen gegaan om hun aanwezigheid aan te kondigen aan hun familie en had Robyn de paarden naar de stal gebracht. Daar was ze echter verrast door onbekende soldaten en hadden ze haar al snel overmeesterd. Sindsdien had ze Guila niet meer gezien en wist ze ook niet waar haar familie was. Bij de Goden- In de stal had ze met al haar macht geprobeerd om vrij te komen en de soldaten te overmeesteren, maar ze waren simpelweg met te veel mannen geweest. Tegelijkertijd had ze geprobeerd om informatie uit ze te krijgen, maar dat was ook tevergeefs geweest. Plots kwam er echter een onbekende soldaat binnen, die haar mee nam de stal uit en richting de boerderij bracht. Pas voor de bibliotheek kwamen ze tot stilstand. Robyn werd de kamer ingesleept en vervolgens hardhandig op een stoel gezet. De soldaat bleef achter haar staan en ze kon dus geen kant op. 'Wat de fuck is hier aan de hand?' schold Robyn verwoed, terwijl ze een vrouw bij het raam zag staan. 'Ik zeg je wel, je hebt echt de verkeerde te pakken! Als ik de kans heb, dan laat ik jullie eens voelen wat ik doe met mensen die aan mijn geliefden komen! Zijn jullie uit Quandaï? Wie anders zou zo brutaal zijn om ons zo te overvallen!' Ze stribbelde om weer vrij te komen, maar haar handen waren vastgebonden en de soldaat bleef haar in haar stoel drukken. 'Waar is Guila? En mijn moeder? En de- verdomme, waar zijn de kinderen? Als je ze iets aan hebt gedaan, ik zweer je, ik trek eigenhandig al die fucking haren uit jouw hoofd!'

Reihan had het bijna niet kunnen geloven toen haar verkenner het nieuws had gebracht dat een klein gezelschap naar de boerderij op weg was geweest en één vrouw zo had weten te beschrijven dat ze er vrijwel zeker van was dat het haar oude bekende was. Toen bleek dat de prinses niet met haar echtgenoot had gereisd had ze haar enthousiasme vervloekt. Toch was het alleen maar behulpzaam dat ze niet alleen de oud Koning hadden en de gehele familie Barnes, maar tevens de vrouw van Kapitein Barnes. Die man zou dat niet kunnen negeren. Ze was benieuwd wat voor stoms hij zou doen. Ze begreep echter nog niet wie de reisgezel van prinses Guila was en haar soldaten hadden tot dusver vrij weinig uit haar gekregen. Reihan was geïntrigeerd. Toen er op de deur werd geklopt, stond ze op en legde het boek aan de kant om toe te kijken hoe de vreemdeling op een stoel gezet werd. Ze zei niet meteen iets, maar liet haar ogen de andere vrouw bestuderen. Ze had niet eens iets hoeven zeggen over haar geliefden of moeder. Ze was overduidelijk een Barnes. Als Reihan dat niet al uit haar voorkomen op had kunnen maken, dan had ze het wel door haar vurige en opvliegende karakter kunnen raden. 'Wees gerust, we zorgen goed voor je familie,' begon ze maar om de vrouw enigszins gerust te stellen. Het voelde vreemd weer in het Tarthiaans te praten. Ze had nooit veel affiniteit gehad voor de harde klanken en deed dus ook niet echt haar best haar accent te verbeteren. Ze had absoluut niet het verlangen als een Tarthiaan te klinken. 'Het spijt me dat we je zo overvielen. Het was nogal een verrassing dat jullie op bezoek zouden komen,' ging Reihan verder met een beleefde glimlach op haar lippen. Ze was terug naar haar stoel gelopen en nam plaats zonder de blik op de andere vrouw te verbreken. 'Ik verontschuldig me voor de hardhandigheid van mijn mannen. Maar je zal vast wat gewend zijn als soldate.' Haar ogen gleden over het lichaam van haar gevangene en bleven op de insignes op het uniform hangen. Ze wist niet precies hoe de rangen in dit leger werkten, maar het zag er niet erg indrukwekkend uit. 'Ik had gehoopt dat jouw broer zelf gekomen zou zijn, maar ik kan genoegen nemen met zijn zuster-' Ze liet haar zin af dwalen en trok een wenkbrauw naar de soldate op. Het was een vraag naar haar naam.

Robyn stopte niet met haar pogingen om los te komen, maar elke keer waren de touwen om haar polsen en de handen van de soldaat te sterk. Ze had dus maar haar ogen op de vrouw laten hangen. Robyn was gegrepen door de schoonheid van de vrouw, al bij het betreden van de kamer, maar kon het echter niet waarderen door de woede die ze voelde voor de onbekende dame. 'Hoe moet ik dat geloven?' siste Robyn. 'Ik weet hoe jullie Quandaïers zijn. Leugens, listen en bedrog. Ik kan niet op jullie woorden aan. Jullie wísten dat we eraan kwamen.' Ze probeerde op de schoenen van de vrouw te spugen, maar dat werd door de soldaat beloond met een hand in haar haren en een harde ruk van haar hoofd naar achteren toe. Gelukkig liet hij ook onmiddellijk weer los, maar het liet Robyn kwaad grommen. 'Wat moeten jullie met mijn familie? Ze hebben niets verkeerd gedaan en staan overal buiten. Hoe zielig dat jullie onschuldige inwoners aanvallen, heb je daar zoveel soldaten voor nodig? Pathetisch.' Ze draaide haar hoofd weg van de vrouw en deed alsof ze niet meer luisterde. Wat een idioterie. Haar familie zat dus ergens weggestopt, net zoals Guila, en deze vrouw besloot om met háár te praten? Haar aandacht werd echter weer getrokken door het plots noemen van haar broer. Wat had Flynn hier mee te maken? 'Waarom wilde je hem treffen?' vroeg ze achterdochtig, zonder haar naam prijs te geven.

Reihan haalde haar schouders onverschillig op. Als de vrouw haar niet wilde geloven dan was dat haar probleem. Zo heel erg zat ze er ook niet naast. Ze had zelf vaak genoeg gelogen om haar doelen te bereiken. Maar ze deed het voor haar Moederland en de Moeder zelf. Met een zucht keek ze toe hoe ze hardhandig werd aangepakt na haar respectloze actie. Ze vroeg toch in het Quandaïs of Yannos hun gevangene iets minder gewelddadig kon behandelen. Het leek overduidelijk niet te helpen om haar geagiteerder te maken dan ze al was. Met een minieme glimlach luisterde ze naar de vragen. Ze hadden inderdaad niet zo veel soldaten nodig om dit dorp te overmannen, maar als de vrouw wist hoeveel anderen hen nog zouden volgen, zou ze direct begrijpen dat dit niet hun eindbestemming was. 'Ik zou niet zeggen dat al jouw familieleden onschuldig zijn.' Rei wist genoeg over de familie. Ze had de klerken flink hard laten werken om haar alles over de voorouders van Flynn Barnes te vertellen dat ze konden vinden. En natuurlijk wist men al genoeg over de Halleys. 'Ik had gehoopt hem te gebruiken om een deal te sluiten wat betreft mijn broer. Maar ik geloof dat jouw schoonzus en haar zoon maar die rol moeten vervullen.' Haar glimlach was plots breder geworden. 'Daar hebben we wel jouw hulp voor nodig overigens.'

Robyns gezicht viel en ze dacht dat ze wit weg trok. Ze had niet gedacht dat de Quandaïers dusdanig brutaal en schaamteloos zouden zijn dat ze een kind zouden gebruiken voor hun eigen doeleinden. En het idee dat Guila en Matheo volledig overgelaten waren aan deze mensen en dat Flynn haar had gevraagd om voor zijn gezin te zorgen... Ze had gefaald. 'Enkel de onschuldigen leven nog,' mompelde ze zwakjes, compleet ontdaan door het noemen van haar neefje. 'Mijn vader is manen geleden overleden en daar zijn al genoeg mensen joviaal om geweest. En Flynn-' Ze slikte moeizaam. Natuurlijk had ze van haar broer en schoonzus gehoord over wat hun over komen was in Quandaï én wist ze hoe de Quandaïers nog steeds boos waren over het feit dat ze ontsnapt waren. Maar- het was al lentes geleden dat Flynn daar in de gevangenis had gezeten! Hoe lang duurde dit wrok? 'Broer? Jij bent-' Haar ogen werden weer vurig en ze moest zich ervan weerhouden om de vrouw weer te bespugen. 'Jij bent de zus van dat tuig? Je hebt mijn schoonzus en neef niet nodig voor een ruil. Ze geven hem met alle liefde terug aan jou. We weten toch al wat we wilden weten,' babbelde Robyn maar wat, ondanks dat het niet waar was. Ze was ver buiten de zaken gehouden door Indra rondom de prins. Maar dat wist deze vrouw niet. 'Wat voor hulp heb je nodig? Ik dacht dat Quandaïers nooit om hulp vroegen.'

Met interesse keek Reihan toe hoe de vrouw reageerde op haar gebruik van het woord broer. Iker had overduidelijk geen goede indruk achter gelaten. Het verbaasde haar niets. Ze was verontwaardigd geweest toen juist hij verkozen werd om naar Tarth af te reizen. Om hetgeen waar zij ooit in gefaald was te mogen herdoen. Zelfs Rohan Altarion had haar niet kunnen overtuigen dat haar jongere broer enkel was gekozen omdat ze van hem af wilden in Quandaï zelf. Het gaf haar erg veel plezier de 'reddingsmissie' nu te mogen leiden. 'Zo makkelijk zal het geloof ik niet gaan. Tot nu toe hebben we geen antwoorden gekregen op onze smeekbedes om mijn geliefde broer vrij te laten. We vrezen ernstig voor zijn lot.' Haar gezicht bleef neutraal, maar haar woordkeuze was overdreven. Ze vroeg zoch af wat voor informatie Iker hen zou kunnen hebben gegeven. Die naïveling had nooit door wat er echt gaande was. 'Niet vaak, nee, maar we dachten dat jij een uitstekende kandidaat zou zijn om ons bericht aan jouw broer te leveren. Zoals je ziet zitten we hier prima. Mooi niet dat ik dat smerige kamp zal bezoeken.' In haar laatste woorden klonk een gemeende verafschuwing door. Ze had geen zin door de modder te moetem ploeteren. Daar was er hier al genoeg van. 'Dus, wat zeg je? Zou jij een brief van mij aan jouw broer en de Generaal kunnen leveren?'

Robyn keek de vrouw verachtend aan. 'Oh, dus jij bent een prinses, niet waar? Zo zie je er niet uit. Ik had je niet hoger ingeschat dat een simpele voetveeg,' beledigde Robyn de vrouw. 'Je bent al net zo verrot van binnen als jouw broer. Je bent geen haar beter, al denk je nu vast van wel.' Het was nou eenmaal simpelweg hoe Robyn met zulke situaties aan ging, als ze zich geïntimideerd voelde: dan kon ze altijd nog op haar woorden aan. Zo was het ook gegaan met Syd. 'Zijn lot? Laat me niet lachen!' grijnsde Robyn. Wat een dramatiek om zo'n- zo'n nutteloze prins! 'Hij leeft een luxeleven bij ons. Misschien moet je je meer gaan richten op de bewaking van hem in Tyrosh. Daar hebben ze hem door de vingers laten glippen.' Robyn klikte vol afgunst met haar tong na de toon van de vrouw over het kamp. Ze zou haar hoofd weleens in de modder willen drukken... 'Ik ga alleen maar naar het kamp toe mét Matheo,' siste ze, terwijl ze naar voren boog en de vrouw doordringend aan keek. 'Ik laat hem hier niet achter met jullie. De Halley prinses moet genoeg als ruil zijn voor mijn broer en de rest van het kamp om Iker te overhandigen.' Mooi niet dat ze Matheo in deze situatie zou achterlaten en hem bloot zou stellen aan- aan wat ze dan ook met Guila zouden uithalen. Maar voor de prinses en de rest van haar familie kon ze op dit moment niet meer betekenen dan doen wat deze vrouw haar opdroeg.

Reihan deed haar best haar verontwaardiging te verbergen, maar ze kon amper geloven wat voor onzin er uit de mond van de vrouw kwam. Ze wist heel goed dat het een leugen was en toch knaagde de belediging aan haar. Ze had haar best gedaan een jurk uit te kiezen die ernstig afstak tegen de omgeving waarin ze zich bevond. Dat de soldate in haar smerige en saaie uniform ook maar durfde te zeggen dat ze er niet uit zag als een prinses, laat staan als een dochter van de Moeder- Reihan had één van haar handen tot een vuist gebald in haar schoot maar verborg het in de glanzende stof van haar rokken. 'Dus het is de schuld van de bewaking in Tyrosh dat mijn broer hier wordt vast gehouden en niet van zijn ontvoerders?' Reihan was naar voren geschoven op haar stoel, benieuwd naar het antwoord van de vrouw. Ze hadden Iker naar het kamp kunnen traceren, maar ze wisten nog niet hoe hij daar geraakt was. Het verhaal dat ze op zouden houden was dat de prins tegen zijn wil in meegenomen was door soldaten uit het leger van Generaal Morton om hem als gijzelaar te houden. Ze moest zichzelf er van weerhouden om met haar ogen te rollen toen ze de voorwaarde hoorde. 'We zouden nooit moeder en zoon willen scheiden,' maakte ze er maar van terwijl ze de donkere ogen tegenover haar onbevreesd beantwoordde. 'Je kunt je bovendien maar beter haasten. Je neefje zal je enkel vertraging opleveren.' Reihan was opgestaan om zo het onderwerp af te sluiten. Ze deed niet aan onderhandelen in dit geval. De vrouw had maar beter te luisteren. Ze boog zich over een stuk perkament dat op het bureau lag en gebruikte een veer die al klaar lag om een kort bericht te schrijven.

Robyn keek met glunderende ogen toe hoe haar woorden toch iets leken te doen met de vrouw. Ze had gehoopt dat de vrouw zou uithalen, zodat Robyn nog meer beledigingen naar haar toe kon gooien, maar dat deed de prinses helaas niet. Toch veranderde haar gezicht al snel in verbazing. 'Zijn ontvoerders? Bij de Goden en daar boven, hij is vrijwillig naar het kamp gekomen! Hij stond bij Guila voor de deur en vervolgens heeft Flynn hem betrapt op zijn eigen hooizolder! Ontvoerders, laat mij niet lachen...' Dus dat was wat de Quandaïers dachten? Dat het kamp de prins tegen zijn wil mee had genomen? 'Dus, ja, ik geef zeker de Quandaïse bewaking de schuld dat ze niet door hebben gehad dat hun prins de stad heeft verlaten. Wíj hebben de prins zeker geen uitnodiging gestuurd.' Met een gefrustreerde grom hoorde Robyn vervolgens de afwijzende woorden van de prinses aan. Matheo zou hier blijven, samen met zijn zwangere moeder. Met een flinke ruk aan de stoel kon Robyn zich met stoel en al naar voren schuiven, zodat ze dichter bij de vrouw zat, en haar doordringend aan keek. 'De prinses is in een... kwetsbare gezondheidssituatie. Net zoals mijn moeder en oom. Als ik dus er achter kom dat jij of een van jouw mannen ze ook maar met 1 vinger hebben aangeraakt, dan volg ik je nog tot de andere kant van de wereld om je op te jagen.' Met die woorden stond ze op en wilde ze weg lopen van het bureau.