De Barnes boerderij

Reihan hield haar gezicht ernstig in de plooi toen ze de uitleg van de onbekende vrouw hoorde. Het was dus inderdaad maar verstandig om eerst met haar gesproken te hebben voor ze Guila gezien had. Ze zou het nooit geloofd hebben als de prinses haar dit verteld had. Iker was een idioot, maar niet zo stom. En toch had er een talent voor om precies de verkeerde vrouwen achterna te zitten. 'In dat geval is het maar goed dat ik het onderzoek naar de moord op Generaal Kalim voort zal zetten zodra ik mijn broer terug heb.' Ze gaf haar antwoord terwijl ze het bericht verder af schreef en had pas laat door dat de vrouw haar stoel met flink wat lawaai naar het bureau had gebracht. Met een frons keek ze haar aan en hield een hand op naar Yannos zodat hij nog niets deed. Kwetsbare gezondheid? Ze zuchtte geërgerd en wuifde toen naar de soldaat dat hij de vrouw vast moest grijpen zodat ze nergens anders heen liep. 'Zoals ik al zei, als jij snel genoeg bent hoeft het hier niet onaangenaam te worden.' Reihan had de veer weggelegd en de brief opgepakt. Ze blies op het papier om de inkt te drogen en vouwde het toen in drieën. Met wat kaarsvet en haar zegelring zorgde ze dat het bericht voor de bezorger in ieder geval verzegeld was. Pas na die lange tellen in stilte de brief te hebben afgemaakt, liep ze om het bureau, dichter naar de vrouw. Ze keek kort naar Yannos, maar richtte haar blik toen op de soldate. Nu ze zo dichtbij stond zag ze dat ze nog maar jong was. En knap. Die Barnes kinderen hadden goede genen. Met een minieme glimlach legde Reihan een hand op het uniform van de vrouw en knoopte zo met gemak een deel van haar jack open om haar brief er in weg te stoppen. 'Ik hoop je snel hier terug te zien.'

Robyn had gehoopt meer emotie op het gezicht van de prinses te zien bij haar woorden over de stomme daden van haar broer. 'Ik weet hoe broers zijn. Idioten, he? Maar de jouwe spant toch echt de kroon.' Met ingehouden adem keek Robyn vervolgens toe hoe de prinses op haar af kwam lopen, om vervolgens haar jack te openen. Robyn hief haar hoofd op met een brutale glimlach, terwijl ze de hand van de vrouw haar kleding in voelde glijden. 'Je kon dus toch niet met jouw handen van mij af blijven, huh? Ik kan je nog wel wat trucjes laten zien als ik terug kom.' Robyn kwam na die woorden plots overeind en duwde zo de vrouw van zich af richting het bureau. Die vrouw moest niet aan haar zitten, niet op déze manier, in elk geval. 'Ik zie je weer binnen een dag.' De prinses had vast niet door dat ze de snelste ruiter van het hele kamp voor zich had staan. Met een minachtende blik draaide Robyn zich vervolgens om en beende ze de kamer uit met de brief veilig in haar jack gestopt.

[new]

[NEW]
Guila staarde naar het droge brood dat ze zojuist had gekregen van één van de Quandaïse soldaten. Het was niet veel wat ze kregen, maar het was genoeg. Om eerlijk te zijn was het al meer dan dat Guila had verwacht. Ze had besloten om het meeste eten maar aan Matheo te geven, zodat hij gezond zou blijven. Ze had de hoop hoog willen houden voor hem, maar Matheo voelde zijn moeder feilloos aan en wist precies dat er iets niet goed zat. Daarnaast werd hij onrustig door de vier muren waar ze nu al uren tussen zaten, dus was hij afwisselend aan het huilen, om vervolgens weer in slaap te vallen en dan weer huilend wakker te worden. Bij aankomst op de boerderij waren zij en Matheo onmiddellijk vastgegrepen en meegenomen naar één van de kamers die de boerderij rijk was. Guila had niet eens kunnen gillen en waarschuwen door de hand die voor haar mond zat en ze had dus ook geen contact meer gehad, niet met Robyn en ook niet met de Barnes familie. Het was aan de kleding van de soldaten duidelijk dat ze Quandaïers waren, maar verder wist ze niets. Bij de Goden, als ze Robyn maar niets aan deden... en haar zoon ook niet. Die angst had haar al die tijd al haar zoon laten vasthouden, zodat ze hem niet van haar weg konden nemen. Het was één ding om alleen opgesloten te zitten, maar het was een nachtmerrie om samen met één kind en nog een ongeboren baby vast te zitten zonder enige duidelijkheid. Gelukkig was Matheo weer in slaap gedut en had Guila haar positie ingenomen tegenover de deur, zodat ze voor Matheo zou blijven. Het liet haar weer terug denken aan die dag dat zij en Flynn in de villa opgesloten hadden gezeten en Flynn tevens geen oog dicht had kunnen doen. Met een zucht dacht ze aan haar man: wat zou hij nu wel niet denken? Zou hij überhaupt er wel achter komen dat ze hier gevangen zat?

Reihan had de Generaal instructies gegeven om de soldaten een kamp op te laten zetten. Hoewel ze gemakkelijk in de stallen konden verblijven, wilde ze dat de tenten zichtbaar zouden zijn. Nu het plan deels in gang was gezet, konden ze hier gezien worden. Beter nog: ze wilde de aandacht volledig naar het dorp toe trekken. Dat zou het des te makkelijker maken voor de andere troepen om het legerkamp vanuit het Noordwesten te besluipen. Het was een goed plan en ze was erg tevreden dat zij zelf de belangrijkste schakel in dit hele spel was. Wie anders had dit bovendien uit kunnen werken? Zij was de enige van haar broers en zussen die Tarth al bezocht had, die Guila Halley en Flynn Barnes kende en alleen met haar naam al een wrok op zou kunnen wekken. Misschien was dit wel precies hetgeen waar ze al die jaren op gewacht had, waarom de Moeder haar nu pas de kans gaf om echt haar waarde te tonen. Het gaf Reihan genoeg zelfverzekerdheid om de prinses op te zoeken. De Generaal vond het maar niets dat ze met de vrouw zou praten. Het was niet gebruikelijk te communiceren met gijzelaars, maar Rei zou deze kans niet aan haar voorbij laten gaan. Nu ze voor de deur van de slaapkamer stond waar Guila in vast gehouden werd, wuifde ze haar wacht tot hij uit het zicht stond en streek ze haar krullen nog terug op hen plek. Vervolgens stapte ze naar binnen met een glimlach op haar gezicht. 'Guila Halley, de Moeder zelf zou niet voorspeld kunnen hebben dat wij elkaar nog zouden treffen.'

Teder streek ze langs de rug van haar zoon, terwijl ze met de ander haar buik vast hield. Ze probeerde niet te veel over mogelijke complicaties na te denken. In het kamp had ze zich altijd veilig gevoeld met Hester in de buurt en in het dorp kon ze altijd op de steun van haar familie rekenen. Maar wat nu? Zouden de Quandaïers haar aan het lot over laten bij een ongeluk? Ze was opgestaan en beende ongerust door de kamer heen. Ze stopte echter abrupt bij het horen van de deur die geopend werd, maar ze schrok nog erger van diegene die ze in de deuropening zag. Van schrik zette ze enkele stappen naar achteren en viel ze naar tegen het bed aan. Met grote ogen vol pure verbazing keek ze op naar de Quandaïse prinses, die ze zo goed had leren kennen tijdens haar periode in Quandaï. En die ze zo had leren vrezen. Voor enkele seconden kon ze niets uitbrengen dan puur gestamel. 'De Moeder- zij zit wel vaker fout,' reageerde Guila uiteindelijk, terwijl ze probeerde bij te komen van de schok. Ze was op de rand van haar bed gaan zitten en hield beschermend haar hand op Matheo's rug, terwijl ze Reihan in de gaten hield. 'Wat doe je hier, Reihan? Waarom houd jij mij en mijn zoon gevangen?'

Reihan had haar gezicht nog niet laten zien, noch zou haar naam genoemd zijn terwijl de prinses en haar escort onderschept werden door haar soldaten. Ze had vaak genoeg gehoord dat het voordelig was een persoon een tijd in onwetendheid te laten tot je ze de verlossing van een dramatische openbaring gaf. Bovendien had ze de reactie die ze nu zag niet willen missen. Het speet haar dat ze niet ook de verbazing van Flynn Barnes zou kunnen waarnemen of, beter nog, dat van haar broer. 'Daar heb je gelijk in, maar dat heb je natuurlijk niet van mij gehoord. Je weet wat ze doen met mensen die slecht spreken over de Moeder,' opperde Reihan met een triomfantelijke glimlach. Ze had de deur achter zich gesloten en was verder de kamer in gelopen. Niet dichter naar Guila, maar langs de kast en wie wist wat voor andere zooi. Quasi nieuwsgierig opende ze één van de kastdeuren en pakte ze een knuffel op om deze weer ongeïnteresseerd terug te zetten. Ondertussen hield ze vanuit haar ooghoeken haar oude bekende in de gaten en natuurlijk haar zoon. 'Is dat zo moeilijk te bedenken? Of dacht je dat het mogelijk was te verbergen dat mijn broer in het kamp vast gehouden wordt?' Toen ze dacht iets plakkerig op te hebben gepakt, zette ze het met een vieze blik weg en wreef haar handen af aan één of andere stoffen tafelkleed. 'Maar het blijkt ook een uitgelezen kans om eens bij te kletsen met een oude vriendin. Ik begrijp dat ik veel gemist heb.' Rei had haar glimlach terug op gezet en stapte nu wel degelijk op de prinses af om bij het bed neer te hurken en de kleine jongen te begroeten. 'Matheo, is het niet?'

Guila volgde elke stap en elke beweging die Reihan maakte met haar ogen, terwijl ze beschermend dichter naar Matheo toe schoof. In de drukte van de stemmen was hij wakker geworden en keek hij slaperig om zich heen, terwijl hij nog dicht ingepakt onder de dekens lag. 'Ik weet zeker wat voor onrecht de Moeder mensen aan doet die het niet met haar eens zijn,' wierp Guila terug in haar vloeiende Quandaïs. Ondanks dat zij Iker een onderdak had gegeven, had hij zichzelf getoond als ideale leermeester in zijn eigen taal. Ze hadden dan ook nauwelijks van taal gewisseld en was hij erg kritisch geweest op haar uitspraak. Aan het einde van zijn verblijf was hij echter erg tevreden geweest over haar grammatica, uitspraak en vloeiendheid. 'Hij wordt tijdelijk vastgehouden,' verbeterde ze de vrouw. 'Nadat hij vrijwillig naar het kamp is gereisd en ik hem in huis heb genomen. Het kamp besloot om hem niet onmiddellijk te laten gaan, maar ze bieden hem genoeg eten en warmte.' Ondanks dat ze het niet eens was geweest met het gevangenschap zou ze niet slecht spreken over de beslissingen van haar echtgenoot en Generaal. Toen Reihan echter dichterbij kwam, trok ze Matheo onder de dekens vandaan en hield ze hem stevig in haar armen vast. Ze had de prinses iets willen aan doen voor het benaderen van haar zoon, maar- maar ze kon Matheo's veiligheid niet op het spel zetten. 'Blijf van ons weg, Reihan,' siste ze naar de prinses toe. 'Het ergste is dat jij niet eens beseft hoeveel pijn jij mij en Flynn hebt aangedaan in Quandaï,' slaakte ze met trillende stem uit. 'En hoeveel pijn jij ons nu weer doet. Heb jij geen geweten, Reihan? Wanneer stopt deze- deze jacht? En wat wil je met mij en mijn zoon? '

Reihan hoorde het Quandaïs van de prinses met een beginnende frons aan. In Telon had ze zelf hier en daar Guila gewezen op haar fouten in haar zin constructies of een uitspraak verbeterd. Maar ze klonk nu precies als Iker. Ze kon dan ook moeilijk twijfelen aan de uitleg die de vrouw gaf over het verblijf van haar broer in het kamp. Ze wist niet of ze hem moest prijzen voor zijn beslissing hier naartoe te komen of dat ze hem voor idioot uit moest maken. Had hij zelf niet in kunnen zien dat dit de weg vrij zou maken voor de Moeder om eindelijk in Tarth toe te slaan? Er moest wel iets missen aan wat Guila bechreef. Iker was niet zó stom. En wat betekende het dat hij 'tijdelijk vastgehouden' werd? 'Ik mag wel hopen ook dat het tijdelijk is,' suggereerde ze met een opgetrokken wenkbrauw. Het kamp kon niet zomaar een prins opsluiten. Nieuwsgierig keek ze toe hoe de jongen dicht tegen zijn moeder aan kroop toen ze zo dichtbij zat. Hij bekeek haar echter wel en dus glimlachte ze nogmaals. Triester, dit maal. Hij had de ogen van de Kapitein, maar zijn gezicht vertoonde ook trekken van zijn moeder. Het was een mooi kind, vanzelfsprekend. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze op toen Guila zo met gif in haar stem tegen haar sprak. Waar had ze dat aan verdiend? Had ze Guila niet enkel willen helpen in Telon? Tot die Kapitein van haar alles kwam verpesten en de prinses plots ook alle hoop op gaf. Haar glimlach was al snel verdwenen en met een kille blik stond ze op. 'Jij spreekt enkel van de pijn die jij en jouw man geleden hebben, maar wat van je vrienden en familie in Quandaï? En wat van je verantwoordelijkheden aan de Moeder? Je bent en zal altijd een prinses van Quandaï zijn, hoe graag men dat ook anders zou zien en je hebt jouw Moederland de rug toe gekeerd. Zoiets zal de Moeder niet vergeten en ik ook niet.' Reihan hield de blik van Guila maar kort vast voor ze zich met een diepe zucht om draaide en de kreukels uit haar gouden en witte jurk streek. 'Dit is geen jacht. Dit is gerechtigheid. Voor wat er jaren geleden is gebeurd, maar ook voor wat de trouwe Rohan is overkomen en zijn Generaal Kalim en nu mijn broer die vast niet vrijwillig in het kamp gehouden wordt.'

Ze dacht terug aan haar gesprek met Iker en hoe hij haar op het hart had gedrukt dat zijn zuster onmogelijk in Tyrosh kon zijn. Zij had die droom toen ook laten varen, om nu vervolgens keihard op de feiten te worden gedrukt. 'En onze opsluiting dan? Is dat ook tijdelijk?' vroeg ze kritisch. 'En de familie die hier woont, waar zijn zij nu?'. Ze had zoveel vragen en ze kreeg zo verdomd weinig antwoorden van de prinses. Ze moest er niet aan denken dat haar schoonfamilie misschien wel- aan dat scenario mocht ze niet denken. Toen Reihan haar eigen giftige woorden met felle woorden beantwoordde, vertrok Guila's gezicht. Ging dit nou nog steeds om haar eigen Quandaïse afkomst en datgene wat haar moeder en tante hadden gedaan? 'De keuze om mijn moederland de rug toe te keren was al gemaakt toen mijn moeder en tante moesten vluchten voor de Moeder! Dát is wat de Moeder met haar dochters en zoons doet.' Ze slikte moeizaam en schudde de herinneringen weg. 'Het ergste is dat ik voor een moment heb geloofd dat ik inderdaad de Moeder moest dienen. Mijn verloving met Iker, mijn- mijn vriendschap met jou, mijn samenwerking met de andere dochters en zoons en... En Flynn was uiteindelijk diegene die mij liet zien dat de Moeder niets anders is dan een arrogante vrouw die geniet van het lijden van anderen. En jij bent niets anders dan haar.' Guila keek de andere vrouw met dezelfde kille blik aan die ze kreeg van de prinses. 'Gezien jij mij geen duidelijk antwoord kan geven, vraag ik het zelf maar: ga jij mij doden, Reihan?' vroeg ze aan de Quandaïse prinses met nog steeds een trilling in haar stem. 'Net zoals Moeder van plan was en daarin faalde. En neem je Matheo dan mee naar Quandaï? Is dat waar deze hele gerechtigheid op slaat?' Ze wist niet hoeveel Matheo mee kreeg van de hele uitwisseling, maar na haar woorden barstte hij in huilen uit.

Reihan bekeek haar ringen met enige verveling. 'Het gaat prima met de familie van je echtgenoot.' Ze had het gezelschap kort bezocht, maar de Barnes waren niet erg gediend van haar bezoek. Ze nam het ze niet kwalijk. 'We zijn overigens ook op pad gegaan naar jouw vader. Ik heb nog wat onafgemaakte zaken met hem op te lossen. Hij zal hier vast snel zijn. Wat een geluk dat hij zijn dochter en kleinkind zal mogen vergezellen!' Uiteindelijk was dat misschien wel de gebeurtenis geweest die alles zo flink fout had laten lopen. Als die Koning Henry nou niet zijn kroon afgezet had, als hij nou een paar zomers langer was blijven zitten op zijn troon, dan had Quandaï de initiële plannen uit kunnen voeren. Dan was er vast en zeker geen Koningin Sibel geweest die hen steeds zo tegen zat. 'Die Moeder was niet mijn Moeder. Zoiets zou nooit gebeurd zijn in dit tijdperk van verlichting dat de Moeder verkondigd heeft.' Reihan leunde tegen de kleine tafel die in de hoek stond terwijl Guila zo gepassioneerd door sprak. 'Doe niet zo dramatisch, Guila. Alsof jou dood enig nut heeft voor onze doeleinden.' Wat haar betrof hield ze de prinses nog lang in leven zodat ze kon zien wat haar keuzes en beslissingen voor nare effecten hadden op de toekomst van haar geliefden en vrienden. 'Niet alles draait om jou,' voegde ze er nog aan toe met een nare glimlach. Ze keek echter geschrokken naar de jongen toen hij plots begon te huilen en voor even had ze moeite om haar houding terug te vinden. 'Je schoonzus zal vanavond nog terug komen, verwacht ik. Als Generaal Morton naar mij luistert zal dit alles snel over zijn. Zo niet, dan hebben we tenminste genoeg tijd om bij te kletsen.' Reihan rechtte haar rug en klopte vervolgens op de deur

Guila keek met een wanhopige blik naar het verdrietige gezicht van haar zoon en nam hem stevig in haar armen. 'Het is goed, mijn lief, het komt allemaal goed. Mama is hier,' murmelde ze zachtjes, terwijl ze nog steeds haar felle blik op Reihan gefixeerd had. Haar vader? De verrassing op haar gezicht hoefde ze niet eens te acteren: ze was werkelijk verrast dat de Quandaïers achter haar vader aan gingen. Zou ze dan niet weten dat hij hier was? Of blufte ze? 'Onafgemaakte zaken? Laat mijn vader hier buiten, Reihan!' siste ze. 'Hij is oud en eenzaam en-' Ze zuchtte en liet haar hoofd hangen. Haar vader was nog vrij goed bij geest, maar kon nauwelijks meer zonder ondersteuning lopen. Hij zou niet terug kunnen vechten. Niemand van haar familie leek gespaard te blijven. Ze besloot Reihan verder te negeren. Ze geloofde niet dat Reihan geen enkele intentie had om haar opzij te werpen. 'Je hebt Robyn weggestuurd? Terug naar het kamp? Met welk verzoek?' Het had vast iets te maken met Iker, maar ze wilde niets speculeren. Verrast keek ze toe hoe Reihan alweer uitgesproken leek en geen enkele verdere indicatie gaf over wanneer Guila vrijgelaten zou worden. Ze wist niet wanneer de prinses opnieuw langs zou komen. 'Ik ben zwanger,' riep ze uiteindelijk dus maar uit.

Reihan glimlachte tevreden toen het noemen van de ex-Koning een reactie teweeg bracht bij de prinses. Zij en haar broers hadden vast gedacht dat niemand er achter zou komen waar de man en zijn inmiddels overleden vrouw hun laatste jaren uit zou zitten of dat niemand het nog belangrijk vond. Er was immers een nieuw Koninklijk paar. Rei zou het niet erg vinden om aan de man uit te kunnen drukken hoe hij voor haar falen had gezorgd en zo ook de straf die ze had gekregen na haar terugkomst in Quandaï. Bovendien was hij niet erg geliefd, zelfs niet overal in zijn eigen land. 'Robyn?' herhaalde Reihan met een glimlach. De vrouw had haar naam niet gegeven, maar het gaf haar een plezier een naam aan het gezicht te geven. Reihan beantwoordde de volgende vragen van de andere vrouw niet, maar wachtte enigszins ongeduldig tot de wacht de deur open kwam doen. Ze had hem zojuist gevraagd wat eten langs te brengen nadat ze de prinses weer alleen had gelaten toen ze de woorden van Guila hoorde. Stil bleef ze met haar rug naar haar toegekeerd staan. Het koste haar een goed paar tellen tot ze met een knik van haar hoofd de soldaat weg stuurde, de deur weer sloot en zich om draaide naar Guila. Het was genoeg tijd om de geschrokken blik van haar gezicht weg te werken en het nare gevoel in haar buik weg te drukken. 'Zwanger?' Reihan glimlachte en vouwde verrukt haar handen samen. 'Wel, dan zijn mijn felicitaties wel het minste wat ik kan doen. Een broer of zus voor de kleine Matheo, wat een geluk.' Kort tuitte ze haar lippen en keek de kamer rond. 'Ik zal met mijn Generaal praten om er zeker van te zijn dat er goed voor je wordt gezorgd. Ik neem aan dat ik in het dorp een geneesvrouw kan vinden die zal helpen wanneer dat moet?' Bij de Moeder ze hoopte niet dat ze zo lang hier in deze boerderij moest blijven, maar ze wilde Guila niet het idee geven dat ze hier snel weg zou komen, noch dacht ze het onverstandig om tenminste voorbereid te zijn op een langer verblijf.

Guila merkte nu pas haar fout op: blijkbaar had Robyn haar naam niet gegeven, om welke reden dan ook, en had Guila juist nu haar mond voorbij gesproken. 'Wat ga je met Iker doen als je hem weer bij jou hebt?' vroeg Guila uiteindelijk maar. De band tussen de twee was nooit erg sterk geweest en ze herinnerde zich nog goed hoe Iker op haar dromen over Reihan had gereageerd. En de prinses deed nooit iets zonder een groter plan te hebben. 'Dat stel ik erg op prijs, Reihan. Bedankt,' zei Guila oprecht, terwijl ze onbewust met haar vrije hand over haar buik wreef. 'Er is een hele bekwame geneesvrouwe in het dorp, die vast zal willen helpen.' Het was nog te vroeg in de zwangerschap om haar kindje te voelen, maar de bolling van haar buik begon al steeds zichtbaarder te worden. Het idee dat er iemand was, die haar kon helpen en steunen mocht er iets misgaan, was fijn. 'Hoe is het met jouw partner?' vroeg Guila uiteindelijk maar. Het was een van de dingen die ze over de prinses had herinnerd en later in Tarth nog over haar had gehoord. Haar man was nooit een lieverdje geweest, verre van zelfs, maar vooral het nieuws over een mogelijke zwangerschap had Guila's interesse geprikkeld. 'Ik hoorde dat je zwanger was.'

'Dat zal ik met mijn broer moeten bespreken,' loog Reihan. Ze had echter duidelijk instructies over wat er met de prins zou gebeuren zodra het kamp hem los gelaten had. Terwijl ze hier waren zouden ze hopelijk ook die verdwenen vrouw van hem kunnen vinden. Ze begreep niet hoe Iker het had laten gebeuren dat de jonge Islaïse prinses er tussen uit geknepen was. Het was van te voren al duidelijk geweest dat die meid een handvol zou zijn. Misschien hadden ze Koning Galivar toch maar moeten eisen één van zijn volle zussen met Quandaï te laten verbinden. Maar uiteindelijk had Celine Storm op de een of andere manier haar vuile vingers weer eens in zaken gestoken waar ze niet hoorde. Ze glimlachte nog altijd toen ze het bedankje van Guila hoorde. 'Schrijf haar naam en hoe ik haar kan vinden op voor me, wil je?' vroeg ze nog op wel erg vriendelijke toon. Ze vroeg zich af of die geneesvrouwe haar ook meer over de familie Barnes kon vertellen. Er moest vast iets zijn dat ze kon gebruiken om extra druk te zetten op het kamp. Het speet haar ergens al te weten dat Nathan Barnes overleden was. De oud Generaal zou de aandacht al helemaal hebben kunnen trekken met zijn uitbarstingen en waanzinnigheid. Reihan keek plots met een frons neer op Guila. Het had haar verrast de vraag te horen. Voor ze antwoord kon geven, maakte de andere vrouw haar punt pas echt. Reihan was stil, een tel langer dan ze zou moeten. Het was overduidelijk dat de prinses af wist van haar verlies en dit moment dus leek te nemen om het er in te wrijven dat zij een gezin had en Reihan niet. 'Mijn echtgenoot, moge de Moeder voor hem zorgen, is in actie omgekomen. We hebben geen kinderen.' De woorden kwamen er maar formeel en stijf uit. 'Als je iets nodig hebt kun je het de wacht buiten de deur laten weten,' zei ze nog voor ze zich omdraaide en de kamer uit liep.

[NEW]
Guila zat met opgetrokken knieën op haar bed en leunde met haar hoofd tegen de muur aan. Op drukke dagen in het kamp had ze altijd aan het einde van de dag naar rust gesnakt, maar nu werd ze juist gek door de stilte van de vier muren om haar heen. Zelfs Matheo kon die rust niet doorbreken: ook haar zoon leek de ernst van de situatie te begrijpen en was daar erg nerveus en stil onder. De fysieke en mentale gesteldheid van haar zoon was nog hetgeen wat haar het meest verontrustte in deze situatie. Daarnaast hoopte ze ook dat de geneesvrouwe die Reihan had beloofd snel langs zou komen. Ze wilde weten hoe het met haar zwangerschap was en wat ze in deze kleine kamer er aan kon doen om het zo goed mogelijk te laten verlopen. Dat was namelijk, naast de zorg voor haar zoon, nog de enige twee dingen waar ze controle over had. Over datgene dat zich buiten haar kamer af speelde, kon ze enkel naar raden. Ze wilde weten hoe het met haar echtgenoot ging en met de rest van hun familie. Maar die antwoorden zou ze vast niet snel krijgen, gezien ze Reihan niet meer had gezien of gesproken. Daarnaast speelde nog hetgeen wat ze zag in die kleine uurtjes dat ze slaap vatte en waar ze nog geen verklaring voor had gevonden.

Diane was inmiddels al van hot naar her gegaan. Ze had enkele dagen de tijd genomen om er achter te komen waar Iker in het kamp vast zat en hoe ze hem kon bereiken. Uiteindelijk was het verdomd makkelijk geweest om te verkondigen dat ze een nieuwe rekruut was die als straf in de schaft aan het werk was gezet. De kok was niet geïnteresseerd om te weten of ze echt een rekruut was of wat ze gedaan had. Daarna was het maar makkelijk om nonchalant voor te stellen dat zij het eten naar de gevangengenomen prins zou brengen. Niemand had erg veel zin om heel dat eind naar de tent te lopen. Ze had verwacht dat het bereiken van Iker veel moeilijker zou zijn geweest. Uiteindelijk bleek dat niet het lastige deel van haar plan. Die verdomde prins wilde niet met haar mee gaan. Diane kon niet geloven dat die man zo koppig was en zo ongelooflijk trouw aan de vrouw die de reden was voor de straffen die hij in Quandaï had ontvangen. Ze begon beter te begrijpen waarom hij steeds zo verschrikkelijk in de problemen kwam als hij maar blindelings zijn vertrouwen aan allerlei vrouwelijk schoon bleef geven. Uiteindelijk had ze toe moeten geven. Ze kon tenminste een kijkje nemen in het dorp om er achter te komen hoe het met de vrouw ging. Waarschijnlijk zou haar informatie het kamp ook kunnen helpen. Het was haar al snel ter oren gekomen dat de Quandaïers een vroedvrouw zochten. Het was werkelijk waar een te makkelijke dekmantel. Geen enkele Quandaïse soldaat zou haar ondervragen over haar praktijken en hoe meer ze er uit zag als een wrokkige oude vrouw hoe geloofwaardiger ze over kwam en hoe beter ze haar identiteit kon verbergen. Het was dus ook in die vermomming dat ze door de soldaten een kamer ingeleid werd en ze de deur met een klap achter zich dicht hoorde vallen. Diane mopperde nog flink naar de twee mannen voor ze zich omdraaide en Guila een brede glimlach gaf.

Guila was inmiddels overeind gekomen en begon van de ene kant van de kamer naar de andere kant te lopen. Zo zouden haar stijve spieren in elk geval warm blijven. Matheo leek het daarnaast ook leuk te vinden en rende ijverig rondjes waarbij zijn spel was om zijn hand tegen elke muur te drukken. Guila liet haar zoon maar gaan, gezien ze zelf ook diep in gedachte was. Al sinds de komst van Reihan dacht ze na over de woorden van de prinses en de mogelijke reactie van het kamp erop. Zouden ze Iker inderdaad geven aan zijn zus? De gedachte gaf haar rillingen: ze maakte zich namelijk ernstig zorgen om haar goede vriend. Ze geloofde geen seconde dat Quandaï het goed voor had met hun prins. In het kamp was hij echter niet beter af, maar daar was hij in elk geval veilig tegen het Quandaïse terreur. Tot ze zouden besluiten om hem toch in te ruilen. Ze had gehoopt om een bericht via haar dromen te krijgen, om te weten dat het goed met hem ging, maar ze had hele andere beelden te zien gekregen. Op hetzelfde moment sloeg plots de deur open en stapte iemand naar binnen. Net zo snel klapte ook weer de deur dicht. Guila had inmiddels Matheo in haar armen getrokken en verstopte hem zo achter haar rokken. Tegelijkertijd bekeek ze de gestalte en bestudeerde ze het gezicht. Waarom was de vrouw zo joviaal? En- Het kostte haar enkele tellen om door de vermomming heen te kijken en de mooie trekken en weelderige krullen van de vrouw uit haar dromen te herkennen. 'Ik dacht dat je pas morgen na de volle maan zou komen,' merkte Guila met een bedachtzame frons op, terwijl ze zich niet verroerde vanaf haar plek in de kamer.

Diane rechtte haar rug en zette een hand in haar zij terwijl ze de prinses bekeek. De laatste keer dat ze haar had gezien was op de bruiloft van Isaia. De vrouw had toen maar weinig oog voor had gehad. Ze vroeg zich af of ze haar überhaupt had herkend toen of dat ze ook maar enige interesse had gehad. Het was weer een hele andere wereld geweest waarin ze elkaar voor het eerst tegen waren gekomen. Diane was met onderhandelingen bezig geweest in Telon toen Guila er verschenen was. Maar dat was al weer zo veel zomers geleden. Haar gezicht verstrakte iets toen ze de reactie van Guila hoorde, maar ze hield haar glimlach in stand terwijl ze haar buidel op het bed legde. 'Prinses Reihan wilde graag dat ik direct kwam om er zeker van te zijn dat alles goed gaat met jouw kindje.' Ze had haar mantel afgedaan en hing deze over de enige stoel in de ruimte. 'Natuurlijk wil ik je eerst feliciteren. Wat een pracht dat je nog een kind mag verwachten.' Ze klopte op het bed en gebaarde Guila er plaats te nemen. Het was zo hopelijk duidelijk genoeg dat ze alsnog moesten doen dat Diane hier als vroedvrouw was, niet als politieke bemiddelaar of wat Guila dan ook dacht dat ze was. Ze had haar buidel geopend en viste naar enkele tincturen en andere waren die ze bij zich droeg en op het bed uit stalde. Onderin vond ze haar kruidige koekjes die ze gehurkt naast het bed voor de kleine jongen op hield. 'Lust je die, Matheo?' Ze had ze in het dorp gekregen van een bekende van de familie Barnes toen ze verteld had dat ze Guila zou bezoeken.

Verwonderd bleef Guila de vrouw maar aan kijken. Ze kon niet geloven dat er wéér een van haar dromen was uitgekomen. En dat het deze dame, Diane van de Zomereilanden, had betreft. Guila herkende haar uiteraard nog van niet alleen haar bezoek aan het kasteel van Tyrosh, want iemand als de vrouw voor haar zou je niet zomaar missen, maar ook nog van haar tijd in Quandaï. Uiteindelijk was ze niet blind en zeker niet voor vrouwelijke schoonheid. Toen Diane ook werkelijk de rol van vroedvrouwe op hield, legde Guila onbewust haar handen op haar buik en nam ze uiteindelijk toch maar plaats op het bed. 'Bedankt,' kon ze enkel uitbrengen. Matheo kroop meteen naast haar en bleef ook de vrouw met nieuwsgierige ogen aan kijken. Vooral bij het verschijnen van de koekjes kon ze haar zoon bijna zien glunderen. Guila wilde de hand van de vrouwe al weg slaan, maar herkende op hetzelfde moment wat voor lekkernijen het waren. Maar één persoon in heel Tarth maakte namelijk zulke koekjes en dat was de oudtante van Flynn. Uiteindelijk schraapte ze haar keel. 'Ik wil weten wat ik kan doen om de zwangerschap goed door te komen in... in deze ruimte.' Ze wachtte tot de vrouw dichterbij zou komen, voordat ze verder zou spreken. 'Weet je iets over mijn familie?' fluisterde ze uiteindelijk maar. 'Zijn ze veilig?'

Diane glimlachte tevreden toen Guila slim genoeg was om haar instructies te volgen. Zo kon ze de vrouw ook wat beter bekijken. Ze zag er moe uit, maar ze kon verder geen aanwijzingen zien van een slechte behandeling. Daar kon ze in ieder geval Iker al tevreden mee stellen. Ze boog naar de jongen toe en gaf hem de koekjes met een knipoog. Hij zat al snel te smullen en was in ieder geval druk bezig terwijl zij zich op de prinses richtte. 'Ik zal eerst meer moeten weten over je toestand. Hoe lang geleden heb je je laatste maanstonde meegemaakt? Hoe voelt de vaginale regio momenteel? Is er druk op de baarmoeder?' Diane sprak de woorden expres luid en duidelijk uit. Ze had geen idee of de mannelijke soldaten voor de deur Tarthiaans verstonden, maar ze wilde er zeker van zijn dat ze alles behalve naar hun gesprek wilden luisteren. In Quandaï was de onwetendheid en afkeer voor de werkingen van het vrouwelijke lichaam nog groter onder mannen dan in de Tarthiaanse cultuur. Op de Zomereilanden werd veel van dit soort zaken juist openlijk besproken. Ze knikte als antwoord op de vragen van Guila. 'Prima. Ze worden op enkele van de andere boerderijen gehouden. Je schoonzus en de Generaal zijn hier om te onderhandelen, maar het schiet niet echt op,' vertelde ze zacht terwijl ze eens goed in haar tas rommelde om lawaai te maken. Ze gebaarde naar de andere vrouw haar blouse omhoog moest doen en wreef ondertussen haar handen in met een olie uit haar tincturen collectie en blies ze kort warm. 'Heeft de prinses gezegd waarom ze hier zijn?'

Een kleine glimlach kon Guila niet onderdrukken door de harde woorden van Diane. Ze wisten allebei hoe ongemakkelijk de soldaten nu vast voor de deur stonden, gezien zij nooit opgegroeid waren met de openheid over hun en elkaars lichaam die Diane en Guila wel mee hadden gekregen. Zorgvuldig gaf ze antwoord op de vragen, om in elk geval de soldaten nog enigszins het idee te geven dat ze mee werkte met de technieken van de "vroedvrouwe". Toch werd ze onbewust warm door de nabijheid van de Islaïse vrouw en de naderende aanrakingen van haar op haar eigen lichaam. Ze herinnerde zich de flirtende woorden en blikken die Diane in Quandaï naar haar geworpen had. Op dat moment had Guila geen idee gehad wat ze er mee had moeten doen, in haar naïviteit van al die jaren geleden, maar haar genot had ze niet kunnen onderdrukken. Met een zucht nam ze uiteindelijk ook maar liggend plaats op het bed en trok ze haar blouse omhoog tot onder haar borsten. De bolling van haar buik was al niet meer te negeren. Ondertussen hield ze echter wel haar oren open: haar familie was dus, de Goden gedankt, veilig. 'Ze wil een deal sluiten over Iker. En ze- ze wil gerechtigheid voor wat er met Rohan en Kalim is gebeurd. En wat- wat Quandaï aangedaan is door de reddingsmissie-' Haar stem was nauwelijks merkbaar, maar ze wist dat Diane haar zou horen. 'Is Iker veilig? En- en mijn echtgenoot?' Ze móést het weten, anders zou ze nooit rust vinden in haar onvoorspelbare lange gevangenschap. En Flynn moest weten dat zijn kinderen veilig waren.

Diane bekeek Guila terwijl ze ging liggen en liet haar ogen kort op haar gezicht hangen. Ze had in Quandaï zo haar verdenkingen gehad dat de prinses naar het land was gekomen om één of ander krom plan van de toen net gekroonde Koningin Sibel uit te voeren. Ze had al eens gehoord dat de twee vriendinnen waren en dat Sibel Alba steun had gekregen van de voormalige Koninklijke familie in het bestijgen van de troon. Hoewel Galivar haar instructies had gegeven te onderhandelen met de Quandaïers en ze hier en daar dwars te zitten, had ze dus een oogje in het zeil gehouden bij de acties van de Tarthiaanse prinses. De verhalen over de geliefde die haar zogenaamd gevolgd was had ze met een korreltje zout genomen tot hij plots verschenen was op dat feest. Daarna had Diane niet meer zo veel interactie gehad met de vrouw. Tot haar spijt. Ze dacht dat ze haar wel had kunnen overtuigen haar te helpen in het dwarsbomen van de Quandaïers en wellicht voor wat plezier. Het was allemaal maar erg fascinerend geweest te zien hoe dat drama zich ontwikkelde en het was een uitermate goede afleiding geweest voor Diane om haar taken ongemerkt uit te voeren. Diane legde haar handen voorzichtig op de warme huid van Guila en volgde zo de bolling. Hier en daar gaf ze wat druk terwijl ze naar de juiste plekken zocht. 'Iker zit nog vast. Hij weigerde weg te gaan zonder te weten het jou goed af ging. Maar ik neem aan dat jij ook begrijpt dat hij niet in de handen van de prinses terecht moet komen.' Ze had haar blik op haar handen gefocust, maar hield vanuit haar ooghoeken de uitdrukking van Guila in de gaten. 'Ik heb je man niet gezien, maar hij heeft tijdelijk de leiding in het kamp.' Diane trok haar handen weer terug en keek bedenkelijk om zich heen. 'Dus dit is enkel een wraakactie?' Het leek haar te simpel. Zeker als ze aan de beelden uit haar dromen dacht.

Guila liet Diane maar haar gang gaan en liet zelf haar hoofd rusten op haar hoofdkussen. Matheo leek gelukkig te denken dat het allemaal één groot spel was en nam al snel liggend naast zijn moeder plaats, terwijl de broodkruimels nog op zijn mondhoeken lagen. Het speet haar keer op keer weer dat ze haar zoon in al deze situaties bracht en dat hij niet gewoon in het kamp met zijn vriendjes was. Haar ogen gleden echter weer af naar de vrouw door de uitgesproken woorden en ze voelde hoe haar uitdrukking verzachtte door de woorden over Iker. Het deed haar goed om te weten dat haar goede vriend nog veilig in het kamp was, maar het speet haar dat hij zich nu zorgen om haar maakte, en dat zij zich tegelijkertijd juist weer zorgen om hem maakte. 'Ik begrijp het,' stemde Guila in. 'Maar begrijpt het kamp dat ook? En-' Haar stem bleef in haar keel hangen. Diane had niet eens de naam van Flynn genoemd en toch kon ze al geëmotioneerd raken bij enkel de gedachte aan hem. Ze dacht echter niet dat die emotie ook werkelijk haar gezicht had geraakt, zodat Diane het kon zien. 'Als Flynn de leiding heeft, dan weet ik niet of hij nog erg in het belang van Iker denkt.' Ze kon maar beter eerlijk zijn. Guila's gezicht vertrok toen Diane een gevoelige plek in haar buik raakte. 'Het is niet enkel en alleen wraak. Zo proberen ze het te verkopen. Ze zijn al decennia lang bezig om Tarth omver te gooien.' Uiteindelijk was Rani ook met dat uiteindelijke doel naar Tarth toe gestuurd. 'En welke rol speel jij in dit alles?' vroeg ze uiteindelijk maar recht op de vrouw af.

Diane keek met een kleine glimlach toe hoe de zoon van Guila geïnteresseerd toe keek naar wat ze allemaal deed en net zoals zijn moeder was gaan liggen. Ze stopte hem nog een laatste koekje toe en moest grinniken om de snelheid waarmee hij het lekkers op at. Hij zou vast een ernstige lastpost zijn voor zijn ouders. ‘Het kamp hoeft het niet te begrijpen. Zij moeten jou terugkrijgen en die familie van je.’ Wat haar betrof was het erg simpel. Die handel kon door gaan zodat Guila tenminste weer thuis terecht kwam. Ondertussen kon Diane in de ruil de nodige chaos creëren om Iker te laten verdwijnen. Zolang hij maar niet in Reihans handen viel. Die vrouw zou hem nog geen seconde uit haar zicht laten zodra hij uit het kamp gehaald was. Niet totdat hij in Telon voor de Moeder stond, verwachtte Diane. Ze keek verrast naar Guila toen ze zo zeker sprak over de plannen van Quandaï. Ze had nooit goed begrepen waarom het juist Tarth was waar het land zo op gezet was. Misschien waren het de grondstoffen of wellicht het feit dat dit het grootste buurland was. De enige macht die zichzelf kon vergelijken aan Quandaï, de enige waardige tegenstander. Ze hadden de Zomereilanden altijd al onderschat. Tot ergernis van Galivar en de Islaïse Koninklijke familie. Diane grijnsde en haalde haar schouders op naar Guila. ‘Wat voor rol denk je dat ik speel?’ wierp ze terug. Ze had niet erg veel zin aan deze vrouw uit te leggen waarom ze hier was. Bovendien wist ze het zelf nog niet zeker. Saul had daar al een zenuw weten te raken. ‘Ik had Isaia beloofd dat Iker niets zou overkomen,’ gaf ze uiteindelijk toch toe. Met zo iemand als Guila werkte eerlijkheid veel beter en dit was een deel van de waarheid. Ze wreef haar handen af aan het schort dat ze droeg en haalde vervolgens enkele potjes en zakjes uit haar tas. ‘Waarom is Iker naar jou gekomen?’ vroeg ze nu op haar beurt.

Guila glimlachte teder en keek zo op naar de Islaïse vrouw. 'Ik weet niet welke rol je speelt, maar ik weet wel dat je graag andermans rollen in neemt,' merkte ze op, terwijl ze gebaarde naar de kleding die Diane droeg. 'Hoe ben je überhaupt langs de soldaten bij Iker gekomen? Ik neem aan dat ze je niet zomaar binnen hebben laten gaan.' Haar eigen zoon kon misschien een lastpost zijn, maar ze kon zich zo voorstellen dat Diane ook flink iemands geduld op de proef stelde. 'Isaia?' vroeg Diane zachtjes. 'Maar zij is verdwenen! Terug naar de Zomereilanden, dacht ik?' Ze had de roddels gehoord en had maar aangenomen dat het waar zou zijn. 'Waarom zorgt ze zelf niet voor Iker? Zíj heeft hem achtergelaten!' Uiteraard nam ze de kant van haar goede vriend aan. Ze had gezien hoe gebroken hij aan was gekomen in het kamp en hoe hij nergens terecht had gekund. Daarbij wist ze hoe gesteld Iker op zijn echtgenote was geweest. 'Je wilt dus bij de ruil iets gaan doen?' fluisterde Guila vervolgens. Het maakte haar nerveus als ze dacht aan het gevaar wat haar kinderen wellicht zouden lopen, maar ook wat voor risico's er genomen zou worden voor Iker. Hoe stond hij hierin? Wist hij al van Reihan af? Toen ze overeind was gekomen, keek Guila nauwlettend toe hoe Matheo het koekje uit Dianes hand griste en vervolgens de lekkernij en enkele happen op at. 'Matheo, bedank de vroedvrouwe voor de koekjes!' Toen hij met volle mond een bedankje eruit wist te krijgen, zuchtte ze diep en streek ze langs zijn lange en donkere krullen. 'Heb jij kinderen, Diane?' vroeg ze benieuwd. Dan zou ze vrouwe wel begrijpen wat voor lastposten zoons konden zijn, maar hoe oneindig veel een moeder toch van ze hield. De laatste vraag overrompelde haar enigszins. 'Omdat hij wist dat ik hem in huis zou nemen en hem zou verbergen voor de mensen die naar hem zochten, ondanks dat ik daar tegen mijn echtgenoot over moest liegen,' antwoordde ze uiteindelijk maar. 'Hij weet dat ik nog om hem geef. Dat we om elkaar geven.'