De Barnes boerderij

Erin keek met een gelukzalige blik toe hoe Nuria verheugd inhaakte op de Quandaïse woorden van Guila. Ze had zelf maar beperkte kennis van de taal en kon ook nu enkel wat woorden opvangen. Hetzelfde gold voor de kleine Samuel. Ze deden hard hun best om hem zowel het Tarthiaans aan te leren als het Quandaïs, maar hij leek moeite te hebben met de tong van zijn grootvader en zijn zus. Ze nam het hem niet kwalijk. Zij vond het zelf ook erg moeilijk. Bovendien was haar zoon nog zo jong en soms had ze het idee dat zijn fantasierijke wereld veel verder ging dan wat hij uit kon drukken in woorden. Terwijl Nuria met Guila sprak, hield ze zelf Samuel bezig en vroeg hem met wie hij allemaal gespeeld had. Ze merkte echter dat hij weer flink geeuwend tegen haar aan lag en richtte zich dus maar weer op haar dochter en vriendin. 'Lieverd, Guila komt ons graag een keertje op zoeken in Tyrosh. Lijkt dat je leuk? Dan kan je haar de herberg laten zien.' Ze zag hoe Nuria van haar schoot gleed om dichter bij Guila te kunnen staan en haar gele jurk te bekijken. Erin nam het met een glimlach in zich op. Ze zou er goud op in durven zetten dat de vrouw voor haar en haar kersverse echtgenoot erg snel aan hun eigen gezin zouden beginnen. Ze was er van overtuigd dat ze geweldige ouders zouden zijn.

Flynn grijnsde halfslachtig toen hij de woorden van Hakeem over zijn relatie met Guila hoorde. Het had niemand erg waarschijnlijk geleken dat hij, de hopeloze flirt die plots zijn taken als luitenant erg serieus had genomen, met Guila, de gepassioneerde prinses, iets zou beginnen. Laat staan dat lentes aan drama hun zou achtervolgen. Hij had zichzelf die ochtend in de arm geknepen om er zeker van te zijn dat hij niet in een droom zat. 'Ik heb gehoord wat voor kluns Indra was in het bijzijn van Gael. Dat ze nog geen normaal woord kon zeggen,' grinnikte hij om de aandacht maar van zichzelf af te leiden. Hij legde echter glimlachend een hand op Hakeem's schouder en klopte er zacht op. 'Jij hebt het ook aardig getroffen, maar dat had iedereen op de missie wel kunnen weten. Je was altijd bezig met je brieven aan Erin.' Hij dacht graag terug aan die tijd, ook al hoorde hij juist van zijn collega's toen dat het een miserabele tijd was. Het deed hem echter denken aan een simpelere tijd, voor hij luitenant was, voor hij ooit maar er aan gedacht had om naar Quandaï te gaan, voor hij Guila opnieuw had leren kennen. Toch draaide hij niet graag de tijd terug. Zeker niet nu hij zich zo gelukkig voelde als op deze dag. 'Guila heeft hele andere plannen inderdaad,' lachtte Flynn en liet zijn blik toen naar zijn bruid glijden. 'Ik geloof dat ik voor mijzelf als Guila spreek als ik zeg dat we graag snel langs komen. Indra heeft veel contact met je vader gehad om een connectie te maken met jullie activiteiten in Tyrosh en de opties die wij kunnen bieden in het kamp.' Hij bekeek voor enkele tellen stil de twee vrouwen en de kinderen en hoe ze zo rustig zaten te kletsen. Het herinnerde hem er aan wat Guila al regelmatig had gezegd over zijn oude vriend. Wat twijfelend keek hij opzij naar Hakeem en glimlachte zwak. 'Hakeem-' Zoekend naar woorden bekeek hij het zand dat aan de neuzen van zijn schoenen zat geplakt. 'Ik zeg altijd dat het kamp zo dankbaar is tegenover jouw familie, maar- Maar ik zelf heb erg veel te danken aan de Hosters. Niet alleen je vader-' Hij stopte zichzelf weer. De woorden klonken niet juist. Hij zou ook nooit kunnen verwoorden wat de steun van Marcus voor hem had gedaan. Zeker op de momenten dat hij dwars lag met zijn eigen vader. Echter had hij niet alleen van de oude Generaal veel geleerd. 'Ik- Ik ben nooit een goede vriend geweest,' besloot Flynn er uiteindelijk van te maken.

Guila keek verrukt toe hoe Nuria al snel enthousiast terug begon te spreken in het Quandaïs. Het was ook een prachtige taal en ze wilde dat ze het vaker kon spreken. Echter was het ook erg lastig qua grammatica en spelling en kon het niet zomaar iemand aangeleerd worden. Zo mooi en juist Quandaïs als Rani sprak zou ze echter nooit kunnen. In haar ooghoeken zag ze echter hoe Samuel weer aan het geeuwen was en hoe ook Nuria tegen de vermoeidheid leek te vechten. Het was ook al een lange dag geweest, vooral voor de kleintjes die al zo vroeg op hadden moeten staan om op tijd voor de ceremonie te zijn. ‘Ik kom snel langs bij de herberg,’ beloofde Guila, waarna ze nogmaals Erins hand vast pakte en haar zo dankbaar aan keek. ‘En ik zal Flynn dan mee nemen. Nogmaals wil ik je op het hart drukken dat we het zo ongelofelijk op prijs stellen dat jullie hier zijn. En neem alsjeblieft het aanbod van Leona aan om een bed voor Samuel en Nuria te hebben, dan kunnen jullie morgen weer fris naar het kamp toe.’ Ze drukte nog een kus op de wang van Erin, aaide de twee kinderen over hun bolletjes heen en kwam vervolgens overeind. Ze had haar schoonbroers zien zwaaien en zien gebaren naar een groot pak wat aangekomen was. Vast nog zo’n over-de-top cadeau van een van de adelen, die allemaal nog een graantje wilde mee pikken bij haar en Flynn. Vast niet eens om henzelf, maar meer om de vrienden en familie die ze hadden. Dan konden ze mooi laten zien hoeveel ze over hadden en hoe genereus ze waren naar haar en Flynn toe. Met een zucht liep ze er dus op af.

Hakeem kon voor het eerst weer in tijden glimlachen als hij aan de missie dacht. Hij had inderdaad Erin talloze brieven gestuurd, waarvan hij de helft niet eens had verstuurd. Die brieven hadden ze nog steeds bewaard liggen. Ondanks dat het een moeilijke periode was, had hij daarin ook beseft hoeveel hij van zijn partner hield en hoe het kamp geen plek voor hem was om gelukkig te zijn. Niet nadat zijn moeder was gestorven. Hakeem volgde Flynns blik en keek zo ook naar hun partners. Samuel was - zoals hij al had verwacht - alweer aan het indutten en Nuria stond op haar tenen zó enthousiast met de bruid te praten. Zo'n blik kon enkel ook zijn vader oproepen als hij met Nuria in het Quandaïs sprak. 'Jullie zijn altijd welkom om langs te komen,' zei Hakeem oprecht. 'En het zal goed zijn voor de doorstroom van de vluchtelingen in de stad naar het kamp toe. En vanuit het kamp kunnen ze door de rest van Tarth reizen om zo hun bestemming te vinden. Ik hoorde dat het Oosten ook voorzieningen gaat treffen om vele mensen op te kunnen vangen.' Hij was erg trots op wat zijn vader in zo'n korte tijd op had gebouwd in de stad. En wat hij in het kamp voor elkaar had gekregen, samen met zijn moeder. De volgende woorden van Flynn verbaasde hem dan niet, maar maakte hem wel verlegen. 'Ach, dat stellen we enorm op prijs, maar het was vooral mijn vader die-' Bij de laatste woorden van Flynn viel hij echter stil. Het was precies het onderwerp dat hij zo graag had willen vermijden. Wat had het voor zin om oude koeien uit de sloot te trekken? Echter had hij er wel zijn mening over gevormd over de laatste jaren heen. 'Je was inderdaad een slechte vriend,' verzuchtte Hakeem, waarna hij een hand op Flynns schouders legde. 'Maar niet altijd. Zeker niet altijd. Ik heb erg warme gedachten aan mijn jeugd in het kamp en dat kwam vooral door jouw vriendschap.'

Flynn had zelf nauw samen gewerkt met Indra om na te denken over de manieren waarop ze de stroom aan vluchtelingen konden helpen. De chaos die er in Tyrosh was, zorgde er voor dat hele families elkaar uit het oog verloren. Hij had zich al meerdere malen afgevraagd wat de landvrouwe in Tyrosh toch aan het doen was dat ze maar geen organisatie op gang kreeg, maar hij was eerlijk gezegd ook kritisch over de koninklijke houding. Wat hem betrof konden er niet snel genoeg maatregelen worden genomen. Vooral niet omdat ze maar al te goed wisten dat Quandaï toe keek. 'Ik hoop dat de meeste mensen die in Tarth belanden hierdoor zo snel mogelijk weer een leven op kunnen bouwen,' verzuchtte Flynn terwijl hij nog eens rond keek. Hij wist niet goed wat iedereen die hier aanwezig was te wachten stond de komende lentes, maar hij hoopte dat de mensen die hun toevlucht hadden gevonden in Tarth op zijn minst het idee hadden dat ze hier veiliger waren, net zoals zijn vrienden en familie niet eens aan gevaar dachten. Flynn keek zijdelings naar Hakeem toen hij eindelijk die woorden over zijn lippen had laten glijden. Het had hem veel tijd gekost zich te realiseren dat hij als jongen niet altijd even aardig was geweest naar zijn vriend. Hij wendde zijn blik af naar de grond toen de man naast hem met hem instemde. Er had altijd zo veel druk gelegen op hun vriendschap door het hebben van vaders die bloedbroeders waren, maar hun vriendschap was nooit zoals die van de twee oud Generaals geweest. 'Ik denk graag dat we het vaak erg gezellig hebben gehad samen. Maar ook-' Hij zuchtte en wreef langs zijn kin. 'Ik heb veel geleerd de afgelopen tijd. Iets waar ik niet op gerekend had nadat ik eindelijk als serieuze volwassene werd gezien. Maar ik wou dat ik deze lessen had geleerd voor we uit elkaar groeiden door mijn stommiteiten.' Zijn ogen gleden naar zijn been. Omdat hij de hele dag alleen maar gestaan had begon het langzaam te zeuren. Hij wist nooit goed of het een fysieke of mentale ergernis was. Niemand zou hem dat kunnen vertellen. Flynn glimlachte zwak terwijl hij op keek naar Hakeem. 'Ik heb jarenlang niet gedurfd in de buurt te komen van het graf van jouw moeder. Ik verwachtte nog altijd haar woede op me te voelen als ik daar zou komen. Maar jouw vader vroeg me een oogje in het zeil te houden toen hij naar Tyrosh vertrok. Haar herinnering heeft me veel sterkte gebracht toen ik-' Hij stopte zichzelf voor hij het verhaal te veel naar zichzelf toe trok, voor hij te lang door ging over zijn dramatische leven. Hakeem zou weten wat hij bedoelde. 'Wonen jullie nog met zijn allen in de taverne? Met de kinderen?' vroeg hij plots om van onderwerp te veranderen.

'Mensen groeien uit elkaar en groeien ook weer naar elkaar toe. Neem jou en jouw vrouw. Neem jou en mijzelf. We leren van de lessen, de simpele en de zware lessen, die ons door het leven gegund worden en zo zal de rest van het leven lopen.' Hij kneep nog even geruststellend in Flynns schouder. Hij begreep wat de andere man bedoelde, terwijl ook zijn blik afgleed naar Flynns been. 'Ik stel het heel erg op prijs dat je een oogje in het zeil houdt. En ik hoop ook dat haar herinnering en haar kracht ondanks haar ongeluk jouw hielp in de periode na jullie- jullie avonturen in Quandaï.' Zijn woorden waren oprecht en het emotioneerde hem op de een of andere manier ook. Hij had wel degelijk slapeloze nachten gehad nadat hij had gehoord dat Flynn en Guila gevangen waren genomen in hun buurland. Daarom probeerde hij zichzelf al snel af te leiden door over veilige onderwerpen te spreken. 'Ja, allemaal samen in de taverne,' glunderde Hakeem trots. Hij wist nog altijd niet hoe hij zo gezegend was dat hij altijd zijn familie en vrienden om zich heen had. 'Met Erin, de kinderen, mijn broer, schoonvader, schoonmoeder en Marcus natuurlijk. En zo nu en dan komen er nog gasten langs, zoals Iwan die vaak optreedt in de herberg.' Het was altijd een gezellige boel als Iwan langs kwam én het hield de gemoederen goed bezig. Nu ook met Marwan die Iwan mee had gebracht en zijn plotselinge vraag om een lied. 'Is jouw zuster nog in het kamp? En- en hoe gaat het met jouw vader?' vroeg hij plots zacht. Hij had de zorgen van zijn vader al vaker aangehoord over de voormalig Generaal.

Flynn nam de woorden van Hakeem dankbaar in zich op. Hij wist niet waarom het zo lang had geduurd voor hij toenadering had gezocht tot Hakeem. Ergens had hij gedacht dat ze tijdens de missie weer vrienden konden worden, maar dat hele gebeuren was gefocust geweest op hele andere problemen. Hij waardeerde daarom dit moment des te meer en had zo zijn vermoedens dat de twee vrouwen die een stuk verderop zaten hier een aardig handje in hadden gehad. Flynn glimlachte toen hij de man naast zich zag stralen terwijl hij over de taverne en zijn familie sprak. Het had er altijd al naar uit gezien dat de twee families, de Robsons en de Hosters, onafscheidelijk waren. Bovendien was Flynn meer dan blij geweest voor zijn oude Generaal toen hij aangekondigd had zich bij zijn familie in Tyrosh te voegen. Het was het hem door het hele kamp gegund. 'Robyn is nog in het kamp. Ze werkt alleen tijdelijk als bode. Maar vandaag is ze er gelukkig bij,' vertelde hij, zonder verder uit te wijden wat zijn zus allemaal uitgevreten had. 'En vader-' Hij merkte dat Hakeem met enige zorg de vraag had gesteld en waardeerde het. Toch wist hij niet goed hoe hij er op moest reageren. 'We hadden gehoopt dat het zien van een hoop oude bekenden hem goed zou doen. De aanwezigheid van je vader, van mijn tante-' Zuchtend wreef Flynn over zijn voorhoofd. 'We bekijken het met de dag.' Het geluk was dat zijn oudere broers nog in het dorp woonden en regelmatig op de boerderij waren. Hij gaf zijn moeder niet graag alle druk van het verzorgen van haar man. Ze was zelf ook al oud aan het worden. 'Erin vertelde me eerder dat je nog altijd schrijft en niet alleen verzen voor liederen voor mijn aanhoudende schoonbroer. Loopt dat een beetje?' De vraag was wat ongemakkelijk, maar Flynn was wel degelijk geïnteresseerd in het werk dat Hakeem voor zichzelf had gevonden.

Hakeem was vooral deze ochtend geschrokken van de goede vriend van zijn vader, toen Marcus Hakeem had verteld dat Nathan naar Naevia had gevraagd. Zijn moeder was al jaren dood. De bezorgdheid op Flynns gezicht sprak echter boekdelen dat ook hij erg bezorgd was. Maar niemand zou er vast een oplossing voor hebben, anders was die natuurlijk allang gezocht en gevonden. Hij herinnerde nog dat zijn moeder hem had verteld hoe hulpeloos zij was als het over ouderen ging met verwardheid en vergeetachtigheid. 'Sterkte voor jou en jouw familie. Het- het komt vast goed.' Het waren loze woorden en dat besefte Hakeem ook wel. Hij wist echter niet goed wat hij moest zeggen. Nu pas begreep hij hoe het voor anderen was geweest toen zijn moeder zo jong stierf en ze ook niet de juiste woorden konden zeggen. Bij de verandering in het onderwerp veerde hij echter weer op, maar werd hij tegelijkertijd ook verlegen. Hij wilde niet te koop lopen met zijn hobby's. 'Het loopt nog niet zo erg, maar- ik durf het ook nooit op te sturen. Erin zegt altijd dat ik het wel moet doen...' Hij haalde zijn schouders op en glimlachte scheef. 'Misschien doe ik het binnenkort wel. Het doet mij goed dat het lied zo goed is ontvangen.' Hakeems stem werd echter zachter toen er plots commotie ontstond achter hem ontstond.

Guila keek toe hoe Levi en Brayden een flinke doos met zich mee sjouwden en deze bij de andere cadeaus plaatsten. De meeste cadeaus waren de voorgaande dagen binnen gekomen, maar deze leek wel zojuist geleverd te zijn. 'Het pakket is net gebracht door een bode,' bevestigde één van haar schoonbroers. Zo nieuwsgierig als Guila altijd al was, opende ze dus ook het pak zonder te wachten op Flynn. Hij vond al die overdreven en uitgebreide cadeaus toch maar niets. Misschien had hij ook wel gelijk, gezien ze met de meeste cadeaus toch niets konden: hun huisje was veel te klein om alles neer te zetten. Toch maakte ze het pakket nieuwsgierig open, tot ze plots wel erg bekende kleuren, strikken en borduursels tevoorschijn zag komen. Met een onheilspellend onderbuikgevoel pakte ze het cadeau uit de doos, om het zo in het licht te kunnen bekijken, en voelde al snel hoe haar lichaam begon te trillen. Wat ze in haar handen omhoog hield, was de jurk die ze had gedragen in Quandaï... bij het neerschieten van haar man. De Moeder had het tijdens haar gevangenschap vaker gebruikt om haar verschrikkelijk te laten voelen. 'Flynn,' kon ze enkel uitbrengen, als hulproep, waarna ze de jurk liet vallen en naar haar keel greep. Ze wist niet of het was dat ze plots zo misselijk was of dat ze nauwelijks adem kon halen, maar ze verloor zo waar de greep op de realiteit. Wat had Syd altijd tegen haar gezegd als dat gebeurde? Blijven ademen? Een vloed van angst overspoelde haar en al snel belandde ze op haar knieën. Niemand zou weten wat de jurk betekende en waarom ze er zo op reageerde, maar tegelijkertijd zou ook niemand weten wat voor dreiging de Moeder en de politicus dus blijkbaar nog vormden. En wat voor dreigingsbericht dit zou zijn.

Flynn staarde naar de grond en glimlachte zo goed als hij kon. Hij wist niet hoe hij anders kon reageren op de inmiddels al zoveelste goede wensen voor zijn familie. Het kon maar weinig gasten ontgaan zijn dat zijn vader, maar ook de moeder van Guila, hun grip op de realiteit aan het verliezen waren. Samen leek het goed te gaan, maar ze hadden al vele fouten gemaakt in hun gesprekken met anderen. 'Ik zou als ik jou was naar je partner luisteren. Als dat lied een voorbeeld is van de rest van je werk-' Hij staakte zijn zin toen hij plots zijn naam achter zich hoorde. Nog voor hij zich omgedraaid had, voelde hij al hoe zijn haren rechtovereind waren gaan staan. Al snel zag hij Guila op haar knieën, grijpend naar haar nek en voor hij het wist knielde hij naast haar. 'Guila, wat is het?' Angstig keek hij om zich heen, naar de jurk die naast haar lag. 'Brayden, raak dat ding niet aan!' riep hij verwoed uit toen hij zag hoe zijn oudere broer het gewaad op wilde pakken. Was het gif? Was dat hoe ze hun slag wilden slaan? Op de meest achterbakse manier, zonder zelfs maar een gezicht voor hem te geven om te haten? Flynn had Guila's gezicht in zijn beide handen genomen en wreef met zijn duimen over haar wangen. 'Guila,' herhaalde hij opnieuw. 'Kom op, zeg wat er gebeurde. Wat was dat?' Hij had de jurk maar half bekeken. Het waren bekende kleuren, maar meer kon hij er niet van maken. Enkel wist hij erg zeker dat hij wist van wíe het cadeau kwam.

Guila had al snel door dat haar man bij haar was, maar ze kon geen antwoord geven op zijn dringende vragen. De angst en de herbelevingen die de jurk met zich mee bracht waren te hevig en te intrusief in haar gedachten om nog helder na te denken. De aanrakingen voelde te erg als de Moeder die haar vertelde dat zij nooit meer het paleis zou verlaten of als de soldaten die haar weg sleepten van een gewonde Flynn. 'Flynn,' kon ze enkel jammeren, terwijl ze naar haar handen keek die de jurk aan hadden geraakt en die zo gevochten hadden die avond om haar geliefde te kunnen redden van het bijna-fatale pijlschot. In haar ooghoeken bleven de felle kleuren van de prachtige, maar behekste jurk haar nog steeds aanstaren. Langzaamaan begon ze te kalmeren door de stem van haar man, zijn steeds stevigere aanrakingen en de bekende gezichten die ze achter hem herkende. Diep haalde ze adem, om hem en hun gasten te kunnen uitleggen waarom ze zo hevig had gereageerd op het kledingstuk. Toch was ze nog te ontdaan om er een logisch verhaal van te maken. 'Ik had die jurk in Quandaï aan toen jij- die avond en jouw been- Jij was toen bijna dood en- al die avonden dat ik er naar moest kijken-' Ze kwam niet uit haar woorden en richtte zich dus maar op haar echtgenoot met een zachte stem en een hand op zijn wang. 'Denk jij dat de gasten gevaar lopen? Moeten we- kan het feest nog wel doorgaan?' De tranen stonden in haar ogen van verdriet. Ze had nooit haar geliefden in gevaar willen brengen door de bruiloft te organiseren ondanks de dreigingen van de politicus. Misschien waren zij en Flynn te naïef geweest om de werkelijke dreiging in te zien.

De puzzelstukken vielen op zijn plek toen Guila uitlegde wat haar reactie veroorzaakt had. Zijn ogen bleven achterdochtig op de jurk hangen. Hij zou niet uit kunnen sluiten dat er alsnog iets gedaan was met het kleed, maar gelukkig leek Guila niet vergiftigd. Echter was dat maar een triest geluk. Ze leek erg aangedaan door het gebaar van de Quandaïers en zacht sussend hield hij haar vast. Haar vraag overrompelde Flynn en onzeker fronste hij voor hij glimlachte en zijn hoofd schudde. 'Maak je geen zorgen, Guila, dit is-' Hij klemde zijn kaken met een beginnende woede op elkaar en had een aantal tellen nodig om zichzelf te herpakken. 'Ze zijn ons simpelweg aan het uitdagen. Om te laten zien wat voor macht ze nog over ons hebben, maar lieverd-' Hij legde een vinger onder haar kin en dwong haar naar hem te kijken. 'Onze vrienden en familie zijn niet weerloos. Wij zijn niet weerloos. Zouden ze zo stom zijn om ons direct te bedreigen, dan zal het verdomd moeilijk voor ze worden om ons te bereiken.' Hij had haar, als dat al kan, nog steviger vast gepakt om samen op te staan. Ook al was Flynn's aandacht op zijn bruid gericht, hij was zich erg bewust van de stilte om hen heen. Ergens hoorde hij iemand een gesprek hervatten, terwijl ergens anders er weer muziek klonk. Hij was die personen erg dankbaar. Het hielp niet paniek te gaan zaaien voor het hele feest.

Guila voelde hoe ze onder de stevige aanraking en sussende woorden van haar geliefde kalmeerde. Het deed haar goed om te horen dat Flynn er zo zeker van was dat ze, ondanks de dreigingen, veilig waren. ‘Ik had niet zo overdreven moeten reageren op een verdomde jurk,’ zei ze zachtjes en met een verontschuldigende blik naar de gasten toe. ‘Ik hoop niet dat ik de kinderen heb laten schrikken, lief.’ Gelukkig leek iedereen de draad weer op te pakken en weer de gesprekken en muziek te continueren. ‘En je hebt gelijk, we zijn niet weerloos en we hebben maatregelen genomen voor zulk soort situaties. Het is gewoon-‘ Ze zuchtte en legde haar handen op Flynn’s wangen: hij zou vast begrijpen dat ze nooit volledig zorgeloos konden leven zolang de politicus en de moeder nog leefden. Die woede had ze op zijn gezicht gezien en voelde ze ook in haar lichaam. Hoe durfden ze haar bruiloft te proberen te verpesten! Ze had nog steeds haar blik gericht op haar man en zo drukte ze teder en dankbaar haar lippen op de zijne. ‘Hoe fijn ik het feest ook vind, zo erg kijk ik ook er naar uit om gewoon samen te zijn in ons huisje,’ murmelde ze met een beginnende glimlach. Haar echtgenoot zag er onbeschrijfelijk knap en aantrekkelijk uit in het pak van zijn grootvader. Zo had ze al snel iets om haar gedachten door af te laten leiden. ‘Hoe was je gesprek met Hakeem?’ Op hetzelfde moment zag ze echter ook haar oudste broer dichterbij komen met een diepe frons op zijn gezicht.

‘Hoe kon je er nou niet op reageren?’ stelde Flynn met een zucht. Bovendien waren al hun gasten maar al te goed op de hoogte van de situatie. Iedereen wist hoe de aanwezigheid van Rohan Altarion en de druk van Quandaï als een schaduw over de dag hingen. Misschien waren ze het zo nu en dan even vergeten door de pracht van de ceremonie of simpelweg door hoe het leven gewoon zijn gang ging, maar Flynn wist dat vrijwel iedereen aan de dreiging dacht. Hoe vaak had hij zijn collega’s al niet over de mogelijkheid horen praten? Of zelfs de nieuwe rekruten die zich afvroegen of ze mee mochten vechten als het zo ver kwam? Echter frustreerde het hem zeer dat er juist op deze dag het er flink ingewreven was dat iets in de lucht hing, of het nou enkel vijandigheid was of een echte dreiging tot oorlog. Flynn werd afgeleid door de kus van Guila en glimlachend keek hij haar aan. ‘Kun je niet plots doen alsof je te moe bent?’ stelde hij met een grijns voor. Hij wilde haar net vertellen over het gesprek met Hakeem, toen ook hij zag dat Tobias op hen afgestapt was. Flynn legde een arm om Guila’s middel en knikte naar zijn schoonbroer.

Tobias had als verstijfd gestaan bij het plots paniekerige beeld van zijn zuster. De andere gasten hadden ook niet geweten wat te doen, behalve Flynn die meteen in actie was gekomen en zijn zuster gekalmeerd had. Het was geruststellend om te zien hoe ze samen om gingen met de dreigingen van buitenaf, maar Tobias had er geen goed gevoel bij. Had Flynn Guila niet eerder naar Quandaï laten gaan? En vervolgens ook nog op basis van een bríéf zomaar had laten gaan, ongeacht de dreiging. Hij had dus simpelweg niet de meeste vertrouwen in zijn nieuwe schoonbroer, ondanks dat de kersverse bruidegom dat wellicht wel verdiende. Nu leek Tobias echter te erg in zijn eigen zorgen en boosheid te zitten dat hij op het paar af was gelopen en Flynn dichter naar hem toe trok, zodat de rest van de gasten zijn woorden niet zouden horen. 'Hoe kan jij mij en mijn familie in Godsnaam nu nog geruststellen dat jij en Guila veilig zijn in jullie nieuwe huis? Jij hebt mij laatst nog beloofd dat de dreiging mee viel en dat jullie veilig zouden zijn en nu-' Hij wees driftig, maar vooral bezorgd naar de jurk en vervolgens naar zijn zuster. 'Als dat ding vergiftigd zou zijn, dan was Guila er nu niet meer. Heb jij je dat al beseft? Nog zo'n fout en dan is het klaar. Ik sta niet toe dat mijn zuster de dupe wordt van de politieke rivaliteit die nu gaande is!' Hij stapte nog dichter naar Flynn toe en keek hem doordringend aan. 'Wij zijn nu familie, maar ik sta het niet toe dat jij jullie twee onnodig in gevaar brengt door buiten het kamp te verblijven en mettertijd weer aan missies deel te nemen als de situatie nog niet stabiel is.'

Flynn had al gemerkt dat Guila's broers, met name Adrian en Tobias, maar al te bezorgd waren over de veiligheid van hun zuster. Hij begreep hun zorgen en had al meermaals geprobeerd ze gerust te stellen in de brieven die hij samen met zijn toen nog verloofde hadden gestuurd om hen op de hoogte te stellen van de plannen. Flynn zag echter dat niets van die sussende woorden een effect hadden na het tafereel van net. Verrast keek hij zijn zwager aan toen hij naar hem toe werd getrokken. Hij was niet snel genoeg geweest om er op te reageren en keek Tobias enkel beduusd aan toen hij begon te ratelen. 'Tobias, het is slechts een loze bedreiging. Die man speelt gewoon met ons,' begon hij. 'Kunnen we dit niet morgen-' Hij kwam er steeds maar niet tussen en hield zich uiteindelijk maar koppig stil terwijl zijn schoonbroer door sprak. Hoe had Tobias het in zijn hoofd gehaald om hem daar nú op aan te spreken? Ze wisten beiden heel goed dat er het laatste nog niet over gezegd was, maar wilde hij dat echt gaan bediscussiëren terwijl ze een hoop gasten hadden? Hij besloot dus maar niet mee te gaan in de verhitte woorden. Het was echter het laatste dat hem zijn kalmte liet verliezen. 'Wat wil je dan? Guila weer opsluiten in een paleis?' vroeg hij op kille toon. 'Wil je dat zelf aan je zus voorstellen? Of wacht- Je denkt niet dat Guila die beslissing zelf kan nemen, of wel?'

Tobias begreep dat Flynn geïrriteerd raakte, maar het zou het probleem dat hij probeerde te tackelen niet op lossen. 'Flynn, leg mij geen woorden in mijn mond,' verzuchtte Tobias, terwijl hij ook om zich heen keek. Hij besefte zich maar al te goed dat dit niet het moment was, maar hij wist ook dat Flynn en Guila vast al snel voor hun privacy naar hun huisje zouden vertrekken en hij zijn schoonbroer dan niet meer kon spreken. 'Ondanks dat jullie allebei natuurlijk het nodige hebben meegemaakt zijn jullie nog steeds erg jong. Ik wil gewoon niet- ik wil alleen maar zeggen: loop niet te hard van stapel, Flynn. Ga niet van zaken uit zonder het zelf te checken.' Het waren echter ook weer de laatste woorden van zijn schoonbroer die hem zelf ook weer verhit liet worden. Hij nam Flynn wat verder van Guila weg - zijn zuster die protesteetde en die het totaal niet op prijs leek te stellen dat hij zich er mee bemoeide - en sprak hem opnieuw dringend aan. 'Já, misschien is het wel de beste optie om Guila weer veilig in een kasteel te plaatsen. Bij Sibel, bijvoorbeeld. Daar is ze in elk geval veilig totdat de dreiging weer voorbij is. Jij doet maar alsof het loze dreigingen zijn, maar is die politicus laatst niet recht door jullie kamp heen gelopen zonder dat iemand het door had? En heb- je hebt vast wel de geruchten gehoord over hem en onze landvrouwe Storm? Als zij eenmaal de handen in elkaar sluiten en Celine opent de haven voor alle manschappen, dan-' Hij voelde hoe zijn kaak zich weer aanspande, vooral door bezorgdheid, en hoe hij de andere man bijna hopeloos aan keek. 'Ik- ik wil mijn zusje gewoon niet vanavond los moeten laten en niet de zekerheid hebben dat ze voor de volle honderd procent veilig is. Ik vertrouw jou natuurlijk, maar ik weet niet of je de situatie wel helder genoeg kan inschatten, onder andere door de roze wolk waar jij en Guila nu voor de komende tijd in gaan leven.'

Flynn wreef zuchtend langs zijn voorhoofd en sloot zijn ogen kort. 'Ik begrijp dat je bezorgd bent, Tobias, maar-' Ongelovig staarde hij zijn zwager aan toen hij even geagiteerd op zijn woorden reageerde. 'Als landvrouwe Storm Tyrosh open stelt voor Quandaï en de Moeder haar manschappen hierheen brengt dan is niemand ook maar ergens veilig.' Zijn sissende woorden waren keihard. Het viel hem echter slecht dat Guila's broer hem zo ondermijnde. 'Of ik-' Flynn balde zijn handen tot vuisten en hield ze stijf langs zijn lichaam voor hij iets zou doen waar hij spijt van zou hebben. De bruiloft had duidelijk al genoeg opwinding gehad door die verdomde jurk en een gevecht tussen de nieuwe bruidegom en zijn zwager zou het er niet beter op maken. Sterker nog, het zou het hele idee van hem en Guila dat dit feest hun families weer bij elkaar zou brengen ernstig verpesten. 'Luister goed naar me, Tobias, ík ben hier de Luitenant en ík heb wekenlang samengewerkt met mijn Generaal om er voor te zorgen dat er bewaking routinematige langs het huis komen, dat er uitgangen zitten in het huis die vanaf de buitenkant niet te zien zijn, dat ik berichten kan versturen als er iets is en via verdomme de Kóning altijd op de hoogte ben van ontwikkelingen in Tarth met Quandaï. De bewegingen van de heer Altarion in Tyrosh worden op de voet gevolgd door zíjn spionnen.' Hij was dichter naar zijn schoonbroer toegestapt en keek hem met een doordringende blik aan. 'Ik heb dat alles met Guila besproken en samen georganiseerd. Kun je me nu vertellen wat jíj gedaan hebt om een alternatief dat zogenaamd veiliger is te verstrekken?'

'Jij weet dondergoed dat ik dit uit bezorgdheid zeg en niet om zelf met alle eer te willen opstrijken. Ik heb geen inzicht in de politieke situatie of in jullie plannen of in de veiligheid van het legerkamp. Maar ik weet wel wat voor man jíj bent geweest en nog zelfs was luttele manen geleden. Daar brengt jouw plotselinge loyaliteit, aanzoek en huwelijk met mijn zusje geen verandering in, Flynn.' Hij sprak de woorden uit, ondanks dat hij zich erg bewust was van de gebalde vuisten van de man tegenover hem en van Flynns overduidelijke woede die tegen hem gericht was. Misschien waren zijn laatste woorden echter wel te hard geweest, want onmiddellijk kwam Guila tussenbeide en stuurde ze hém met een doordringende blik weg. Ongelovig keek hij naar het koppel, maar voelde ook al snel zijn schouders hangen. Misschien was hij wel te ver gegaan. 'Flynn, ik- Bij de Goden, het spijt me, ik ben gewoon-' Hij keek zijn enige zusje aan en liet zijn hoofd hangen. 'Ik maak me gewoon zorgen om mijn familie. Om iedereen bij elkaar te houden. En ik- Guila is zo gelukkig en ik wil dat ze dat blijft. Maar het was onjuist om deze dingen te zeggen en-' Hij zuchtte diep en wendde zich van Flynn weg. 'Ik denk dat het beter is als ik ga.' Hij drukte nog een kus op Guila's wang, wenste beiden nog een goede avond en liep vervolgens beschaamd weg. Hij had zich veel te veel laten gaan door zijn eigen stomme, ondoordachte zorgen. Natuurlijk had Flynn het netjes geregeld en Tobias had hem daarin niet vertrouwd. Dat was onjuist geweest en dat besefte hij zich maar al te goed.

Guila had gedacht dat ze er verstandig aan had gedaan om van een afstandje mee te luisteren met het gesprek, om zich er zo mee te bemoeien, maar ze herkende van beiden de woede en frustratie en wist dat het uit de hand zou lopen als ze zich er niet mee interfereerde. Met pijn in haar hart zag ze dan ook vervolgens haar oudste broer afdruipen na zijn harde woorden. Tobias bedoelde het altijd zo goed. Ze draaide zich naar haar echtgenoot toe en merkte de nog steeds gespannen en woedende blik op zijn gezicht op. 'Hm, kom jij eens hier, lief,' suste Guila met zoete stem haar echtgenoot. Ze had haar handen op zijn gebalde vuisten gelegd en positioneerde deze langs haar middel, om zo haar lichaam tegen de zijne te vleien en hem tot kalmering te brengen. Ze wilde niet dat er nog meer consternatie zou ontstaan door familieleden die elkaar zelfs in de haren vlogen. Ze had hun tweeën zo gepositioneerd dat Flynn geen zicht meer had op haar oudste broer die afdroop en richting zijn familie liep. Ze twijfelde niet aan de goede bedoelingen van Tobias, maar hij maakte zich simpelweg teveel zorgen én hij moest eens nodig werken aan zijn vertrouwen in zijn nieuwe schoonbroer. 'Het spijt mij van Tobias. Hij bedoelt het goed, ondanks dat het er niet allemaal even tactisch uit komt. Wat hij zei, dat-' Ze schudde haar hoofd. Ze kende Flynn goed genoeg om te weten dat hij het niet te persoonlijk zou nemen. De man die hij eerder was geweest, was óók de man waar ze op verliefd was geworden. Ze streek dus langs zijn haren en gladde wang en glimlachte geruststellend naar hem. 'Laten we rustig afscheid van iedereen nemen en vervolgens vertrekken. Ik vind het zo wel even mooi geweest.'

Flynn werd overrompeld door het lef dat Tobias had om zo zijn twijfels tegen hem uit te spreken. Vooral omdat hij al het recht had zijn wantrouwen te behouden, zelfs nu Flynn aan had gegeven wat voor werk hij al verricht had om er voor te zorgen dat zijn vrouw veilig zou zijn. Hij vernauwde zijn ogen en wilde er een verwijt in zijn verdediging uit werpen toen Guila plots bij hen stond en haar broer nu ineens verontschuldigend zijn afstand hield. 'Hij bedoelt het goed?' herhaalde Flynn geërgerd. 'Hij heeft me net recht in mijn gezicht gezegd dat hij me voor geen goud vertrouwt.' Hij keek zijn echtgenote aan, maar zelfs haar zachte woorden lieten hem niet tot rust komen. Hij was nog veel te driftig om op haar zoete verontschuldiging in te gaan. Flynn sloot zijn ogen en haalde diep adem. Hij liet nu pas Guila's rust tot hem door dringen en voelde dat de woede zijn lichaam verliet. Hij moest toegeven dat het hem enigszins goed deed die emotie te hebben gevoeld. Het deed hem voelen zoals de Flynn die hij was geweest voor Quandaï. Hoe vaak was hij toen niet woest geworden als iemand hem zo ondermijnde? Hij liet niet graag over zich heen lopen. Flynn boog voorover om Guila zacht te kussen en knikte vervolgens. 'Laten we dat maar doen.' Niemand zou het hen kwalijk nemen dat ze nu hun eigen stekje opzochten. Flynn legde een arm rond Guila's middel om samen met hun gasten allen nog even aan te spreken voor ze op weg gingen naar hun huis.

Nieuw

Flynn nam met een zucht plaats in de stoel die in de slaapkamer van zijn ouders bijgezet was. Het was inmiddels al weer donker. De winter kortte de dagen flink in. Hij had Guila daarom ook overtuigd om de nacht bij zijn familie te blijven. Hij zou liever de volgende ochtend vertrekken dan zijn zwangere vrouw door het donkerte en de koud terug naar het kamp te moeten nemen. Bovendien wist hij maar al te goed dat het zijn moeder goed deed om hen in huis te hebben. Ze kon wel een handje gebruiken. Het had Flynn flink doen laten schrikken toen hij had gezien hoe het er voor stond met zijn vader en wat voor invloed dat had op zijn moeder. Gelukkig waren zijn andere broers en zusters in de buurt om hun ouders te hulp te schieten. Sinds ze aan waren gekomen die ochtend was het een komen en gaan geweest van zijn familie en van de buren. Hoewel er veel bezoek was, was dat niet per se voor zijn vader. Iedereen leek hem flink te vermijden. Flynn had het zelf ook moeilijk gevonden een gesprek te beginnen met de oude man. Het was Guila die hem aangespoord had om eens bij zijn vader te gaan zitten terwijl zij beneden hielp met de afwas. Stilletjes keek hij nu naar de gestalte. Hij had de man nog nooit zo kwetsbaar meegemaakt. Ergens straalde hij zelfs een rust uit nu hij sliep. Het was heel wat anders dan de uitbarstingen die Flynn zich vooral herinnerde van zijn jeugd.

Robyn was pas uren na Guila en Flynn uit het kamp vertrokken - grotendeels met de intentie om ze gedurende de reis te vermijden - en toch waren ze bijna tegelijk aangekomen. Dat had erin geresulteerd dat haar hele aankomst in haar ouderlijk huis getekend was door de blijdschap rondom Flynns veilige en gezonde terugkeer en de opwinding rondom Guila’s zwangerschap. Naar Robyn had haar familie maar weinig omgekeken. Ze had dus al snel de handen uit de mouwen gestoken en was in de stallen aan het werk gegaan. Haar vader kon ze nog niet onder ogen zien. Haar moeder had haar nog zo aangespoord om gewoon rustig binnen te zitten, maar Robyn had maar moeilijk stil kunnen zitten, ondanks dat haar broers en zuster het huis er tiptop uit lieten zien. Die avond had ze dan ook weer terug naar het kamp willen vluchten, maar haar familie had er zo op aangedrongen dat ze nog een nachtje zou blijven, net zoals haar broer. Ondanks dat ze met tegenzin bleef, was er ook een stemmetje in haar hoofd dat haar eraan herinnerde dat Syd haar dusdanig hard weg had gestuurd. Misschien was het wel goed om even van haar verleidingen verwijderd te zijn. Nadat ze van haar schoonzus had gehoord dat Flynn naar boven was gegaan volgde ze hem stilletjes en stond ze al snel in de slaapkamer van haar ouders. Hun vader was nog aan het slapen en ze merkte op hoe Flynn naast zijn bed zat. 'Ik ben blij dat hij slaapt,' mompelde ze. 'Dan krijgen we in elk geval geen tirade over ons heen. Over hoe de missie zogenaamd mislukt is en wat niet.'

Flynn bekeek zijn vader aandachtig. Hij kon zich niet herinneren dat hij ooit zo naar zijn vader had gekeken. Als jongen had hij de blik van de man angstaanjagend gevonden. Het had hem juist ertoe aangezet om altijd de blikken van zijn vader te beantwoorden en niet weg te kijken. Hij zou wel laten zien dat ondanks zijn angst hij zich niet zou laten kleineren door de woede van zijn vader. Het had de situatie nooit beter gemaakt als de koppige Flynn zo tegen hem in ging. Hij moest toegeven dat het toen hij ouder werd soms zelfs een uitdaging werd om te zien hoe ver hij zijn vader kon krijgen, wat voor tirade hij kon veroorzaken en hoe ernstig de oude Generaal, de zoon van een prinses, zichzelf voor schut kon zetten. Flynn was er niet trots op. Vooral niet als hij zich tevens de momenten herinnerde waarin zijn vader zijn trots over hem had uitgesproken. Dan voelde hij zich de Koning ter rijk. Hun relatie was nooit makkelijk geweest. Flynn was zo verzonken in gedachten toen hij plots Robyn hoorde. Met een kleine glimlach knikte hij. 'Ik kan mezelf amper geloven als ik zeg dat ik liever zijn woede meemaak dan-' Flynn liet zijn blik naar de vloer glijden en wreef zijn handen over elkaar. 'Liever dan dit,' maakte hij er maar van. Hij wilde er geen naam aan geven. Hij keek weer op om eem lege houten kist naar zich toe te trekken en deze opsekop weg te zetten. Hij klopte er zacht op, als uitnodiging voor Robyn.

Robyn nam dankbaar plaats op de omgekeerde kist naast haar broer en klopte goedbedoeld op zijn arm. 'Hij is stervende. Niemand vindt dat fijn om te zien,' mompelde Robyn. Het zou haar niet verbazen als de oude man binnen een week gestorven was. Hij at al niets meer en werd enkel in leven gehouden omdat ie zo nu en dan nog wat dronk. Het was vast moeilijk voor haar familie om dat te zien als zij er al door werd geraakt. Voorzichtig boog ze naar voren, om zo haar hand op die van haar vader te leggen. Het deed haar toch wel iets om haar vader, haar voormalig rolmodel, zo te zien liggen en te weten dat hij er binnenkort niet meer zou zijn. ‘Misschien wordt hij nu eindelijk verlost van zijn eigen gedachten. Mam zegt toch altijd dat hij vroeger niet zo was... net zoals tante Willa.’ Ze hoopte niet dat dezelfde ziekte haar en haar broers zou overkomen. Haar andere broers, zus en Guila zaten in dat opzicht veilig. Met een zucht keek ze opzij naar haar broer. ‘Hoe was het om weer terug te zijn in het kamp?’ Voor Robyn had het gevoeld alsof ze in één groot gat was gevallen, waarbij dat ene lichtpuntje ook niet naar haar omkeek. Elke minuut dacht ze wel aan de lijfwacht en hoe het met haar zou gaan. Of ze aan Robyn dacht. ‘Dat je vrouw twintig kilo was aangekomen had je vast niet verwacht,’ lachte Robyn, al gaf de zwangerschap haar de kriebels. Ze zag constant Yelena in haar zwangere schoonzuster.