De Barnes boerderij

'Hoe kan het leven toch raar lopen, niet waar?' glimlachte ze teder. Ze waren meermaals bij elkaar gekomen en ook meermaals uit elkaar gegaan. Ze hadden samen de dood in de ogen gekeken en tegelijkertijd waren ze er ook samen aan ontsnapt. Er waren periodes geweest waarin ze zo intens samen hadden geleefd en ook periodes waarin enkel brieven hun gedachten aan elkaar overbrachten. En toch stonden ze hier. Nogmaals omhelsde ze hem stevig en verborg ze haar gezicht tegen zijn borst aan. Haar schmink en haren kon ze later wel weer fatsoeneren. Na nog een tedere kus liet ze hem los en glimlachte ze gecharmeerd. 'Ik heb alle vertrouwen in mijn mannetje en hoe hij altijd weer zo knap voor de dag kan komen,' murmelde ze op haar eigen charmante manier, terwijl ze hem naar de deur begeleidde. Daarvoor hield ze hem nog even stil en keek ze hem met een plots serieuze blik aan. 'Ik houd van je, Flynn Barnes,' zei ze zachtjes, 'en ik heb er geen bruiloft voor nodig om daarvan overtuigd te zijn. Geen eigen huis, geen eigen kinderen. Dat jij mij toch al die dingen gunt, ondanks dat jij er ooit en nu wellicht ook misschien niet honderd procent achter hebt gestaan, dat- dat betekent zoveel voor mij. En daar ben ik je eeuwig dankbaar voor.'

[NEW]
Liam was even aan de rand van het hele gebeuren gaan staan, om zo de vermoeidheid uit zijn ogen te wrijven. Hij had in de ochtend nog een poging gedaan om goed voor de dag te komen, maar elke gek kon aan zijn gezicht zien dat hij een flinke kater had. Ook Sibel had het ook onmiddellijk - en erg ontstemd - gemerkt. Ze zou er later nog op terug komen... dat betekende nooit iets goeds. Zelfs Muriel had wijs haar mond gehouden. Het was trouwens zijn dochter die hem alert had gehouden tijdens de ceremonie door hem zo nu en dan eens een flinke kneep in zijn arm te geven. Muriel was ook soms net haar moeder. Ondanks dat zijn gedachten heel ergens anders hadden gezeten, had hij wel de geamuseerde blik van de Generaal tijdens de ceremonie gemerkt. Toen ze nu dan ook langs liep, floot hij naar haar en gebaarde vervolgens dat ze naar hem toe moest komen. 'Jij liet mij mooi gisteravond mijn eigen graf graven, niet waar?' grinnikte hij. Indra was vast naar haar vriendin en warme huis gevlucht voordat het te veel uit de hand zou lopen tussen de drinkende soldaten. 'Hoe gek word je van al die bruiloften waar je bij aanwezig moet zijn?'

Indra had de hele dag maar amper een vrij moment gehad om samen met Gael te genieten van de festiviteiten. In plaats daar van was ze, behalve tijdens de ceremonie, in gesprek geweest met haar voorganger, zijn voorganger, de voormalige Koning en de vorige Hand. Ze deed haar best om zo vriendelijk mogelijk te reageren op hun interesse naar de stand van zaken in het kamp. Echter wist ze maar al te goed dat het meer dan interesse was, het waren zorgen, verwijten, beledigingen en adviezen. Indra had het idee dat ze inmiddels Gael's hand al blauw geknepen moest hebben. Gelukkig kon ze Marcus afleiden van zijn bezorgde vragen door Hakeem en Erin erbij te wenken die al snel geanimeerd met Gael in gesprek raakten en oude legerleider bezig hielden met zijn kleinkinderen. Het gaf Indra een moment om te ontsnappen van de drukte, maar merkte al snel dat ze toch niet met rust gelaten zou worden. Ze was echter geamuseerd haar goede vriend ook voor even alleen te vinden. Ze wist namelijk zeker dat Sibel net zoals de anderen die Indra al onderschept hadden zaken wilde bespreken. 'Je bent verdomme een idioot dat je je er zo in getuimeld bent,' begon Indra grinnikend terwijl ze haar armen over elkaar sloeg en de Koning geamuseerd bekeek. 'Ik had je een uitweg gegeven toen ik weg ging, maar je wilde er niets van horen.' En ze was nooit van plan geweest om zijn voogd uit te hangen. Liam moest zelf beslissen wat hij deed of niet. Er waren vast genoeg mensen aan het hof die hem dag in dag uit vertelden wat hij hoorde te doen. 'De bruiloften zelf zijn niet het probleem,' vertelde Indra met een grimas terwijl ze de versierde en volle tuin door keek. 'Blijkbaar vindt iedereen juist bruiloften de perfecte gelegenheid om mij op alle problemen in de wereld te wijzen en hoe ik daar iets aan zou moeten veranderen.' Ze verwachtte dat men iets voorzichtiger en respectvoller was als ze de Koning aanspraken. Vooral als hij er uit zag zoals nu. 'Ik neem aan dat je vrouw je al de volle laag heeft gegeven, maar mocht je nog een keer willen horen hoe ongelooflijk onnozel je bent dan doe ik dat graag.' Ze gaf hem grijnzend een duwtje tegen zijn schouder en klopte er toen in een vriendelijker gebaar op.

Schuldbewust wreef hij over zijn baard. ‘Geloof me, ik weet hoe onnozel het was. Deze kater zal ik nog lang voelen en al helemaal door de verhalen die vast en zeker te ronde gaan.’ Zijn stem was steeds zachter geworden, omdat zijn dochter op hem af gekomen was. Ze had vast geen zin in de saaie gesprekken die Sibel nu vast en zeker voerde. De Generaal was dan een stuk interessanter op dit moment. ‘Mumu! Kom eens hallo zeggen tegen tante Indra!’ Hij tilde zijn dochter op, iets waar ze eigenlijk veel te groot voor was, en keek zo glimlachend toe hoe zijn dochter de generaal begroette. Meteen gooide Muriel er nog bovenop dat ze binnenkort het kamp zou bezoeken. ‘We hebben Muriel onofficieel beloofd dat ze bij tante Guila mag logeren. Dat gaat echter pas gebeuren als tante Indra en oom Flynn groen licht geven over de veiligheid.’ Hierbij wierp hij een half oog naar de Generaal toe: hij had een idee over de huidige stand van zaken in het Noorden, echter kende hij de details niet. Het was geen gesprek voor nu, maar wel iets wat moest gebeuren voordat hij terug naar huis zou gaan. ‘Hoe gaat het met Gael, Indra? Ze ziet er prachtig uit. Iemand die wél haar best heeft gedaan om goed voor de dag te komen,’ plaagde hij de andere vrouw. Hij zou Indra nooit slonzig of onverzorgd kunnen noemen: de vrouw tegenover hem was de letterlijke belichaming van kracht, maar ook schoonheid. Hij wist echter niet of Indra dat zelf besefte, alhoewel, als hij haar ego kon geloven...

Indra trok een wenkbrauw op naar de brakke Koning. 'Je hebt een wel erg slecht beeld van mijn soldaten als je denkt dat zij dit soort geroddel gaan verspreiden.' En als de soldaten geen respect voor Liam hadden, dan zouden ze het wel doen uit angst om op non-actief gesteld te worden door hun Generaal. Indra was erg hard met haar aanpak rondom alle geruchten en roddels die steeds de ronde deden in het kamp. Ze had het erg ter harte genomen de pijnlijke woorden van Guila te hebben gehoord over hoe ze zich niet thuis had gevoeld in haar kamp. Indra zag ook hoe de kleine prinses hen op had gezocht en begroette haar met een glimlach. 'Hallo, Muriel. Hoe vond je de reis naar het Noorden?' Gael maakte er erg veel grappen over hoe ongemakkelijk Indra werd als ze haar school binnenstapte en een poging deed met de kinderen te communiceren. Ze wilde al inhaken op het plan, toen ze Liam een opmerking hoorde maken over de veiligheid. Ongelovig keek ze de Koning aan en sloeg haar armen over elkaar. Ze begreep dat elke andere persoon een verwijzing moest maken naar het zogenaamde gevaar waar het kamp zich in bevond, maar ze had het niet van Liam verwacht, zeker niet waar zijn dóchter bij was. 'Ik weet zeker dat er geen enkel probleem zal zijn,' reageerde ze fel. Het mocht duidelijk wezen dat ze beiden hier nu niet over verder door wilden gaan. 'Gael ziet er altijd prachtig uit.' Ze poogde het gesprek nonchalant voort te zitten, maar ze behield een zure smaak in haar mond. Zuchtend wuifde ze zijn geplaag weg en streek over de jas die ze droeg. 'Ik heb mijn best gedaan er niet als Generaal uit te zien.' Haar goede vrienden verdienden het om geen zaken, maar familie en vrienden op hun bruiloft te hebben. 'Jij lijkt je een stuk makkelijker te kunnen bewegen zonder al die tierelantijntjes, die kroon- Is hij al een keer van je hoofd gevallen?' Indra had haar grijns terug kunnen vinden en keek van vader naar dochter. 'Ik weet zeker dat jouw vader er over zou liegen. Maar heb jij hem wel eens zijn kroon zien laten vallen? Mij mag je het wel vertellen hoor.'

Liam nam de felle woorden van de Generaal tegenover hem bedachtzaam op, terwijl Muriel onaangetast door de gespannen sfeer druk verder kletste over de reis naar de bruiloft toe. Hij en zijn vrouw hadden al langer gespeculeerd over wat de politicus precies in het kamp had uitgespookt. Liam had het zelf geprobeerd om uit Guila te trekken, maar zij was er niet bij geweest, en bij Flynn en de andere soldaten was hij niet veel verder gekomen. Natuurlijk was het niet heel ethisch of ouderlijk verantwoord om dit te doen waar zijn dochter bij was, maar Muriel was al oud voor haar leeftijd, ze zou het dus vast begrijpen. 'Het zal inderdaad vast geen probleem zijn,' eindigde hij het onderwerp maar met een goedbedoeld klopje op Indra's schouder. Al snel stond er ook weer een grijns op zijn gezicht, vooral toen Muriel alweer op het onderwerp inhaakte om haar vader eens mooi voor schut te zetten door te vertellen hoe hij soms de kroon weleens op het toilet vergat. 'Muriel heeft de kroon die ik voor haar heb laten maken nog nooit gedragen,' grinnikte hij. Hij herinnerde zich nog goed de blik van zijn dochter toen ze het ding zag. En de blik van Sibel. Hij had werkelijk gedacht dat het een goed idee was geweest. 'Ga je zo nog speechen, Generaal?'

Indra rechtte haar rug toen ook Liam het onderwerp beëindigde. Ze wist dat haar vriendschap met de Koning altijd door dit soort conflicten gekenmerkt zou worden. Het liefst zou ze het grappen maken voort willen zetten en ze vond het geen probleem dat nu te doen, maar het zou altijd er op neer komen dat ze zaken te doen hadden. Bovendien zou er een moment komen waarop ze in verschillende kampen zouden staan. 'Op het toilet?' vroeg ze met een bulderende lach. De naaste bedienden zouden het maar druk hebben met hun kluns van een koning. Ze keek van de kleine Muriel die net zoals haar vader geen probleem had om een ondeugende glimlach op te zetten, naar haar vriend. 'Ik kan me niet voorstellen dat die wilde krullen gemakkelijk een kroon toelaten, vooral niet als ze het paleis door wil klimmen en klauteren.' Ze probeerde het meisje te bemoedigen met die opmerking. Ze vroeg zich af waar Liam dat idee vandaan had gehaald. Een zucht ontsnapte haar mond voor ze er erg in had en met tegenzin knikte ze. 'Gael heeft me overgehaald.' Er was niemand anders die haar beslissingen zo kon beïnvloeden als haar partner. 'Maar ik heb gehoord dat ik niet de enige Generaal ben die wat woorden zal spreken.' Indra had zich sinds haar benoeming tot Generaal niet helemaal comfortabel gevoeld in het bijzijn van Nathan Barnes en ook deze dag had ze zijn blik al eens op haar zien hangen. 'Het is dat jij en Muriel hier zijn, anders zou ik denken dat ik een val vol gifslangen ingestapt ben,' klaagde Indra.

Met een hoofdschuddend gebaar luisterde hij naar het samenspannen van zijn vriendin en zijn dochter. 'Hé, ik wil niet dat de kroon op verkeerde plaatsen kan vallen, oké! Niet nadat mijn kroon in de sloot was gevallen toen Muriel op mijn schouders mocht zitten.' Hij was met een stinkende kroon teruggekeerd en had het mooi verborgen kunnen houden voor de Koninklijke raad. 'Hoor je dat, Muriel? Ze heeft blijkbaar jouw staart en puntige tong nog niet gezien,' grapte Liam tegen zijn dochter, die al snel haar tong naar hem uit stak. Hij probeerde deze tussen zijn vingers te krijgen, waarna Muriel weg rende en vast de andere kinderen op zou gaan zoeken. Met een glimlach keek hij haar na en vestigde vervolgens zijn aandacht op Indra. 'Sibel gaat ook een woordje spreken. Bij de Goden, Guila en Flynn mogen wel in hun handen knijpen met de contacten die ze hebben,' grinnikte hij. De huidige Koningin, de voormalig Koning en Koningin, de Generaal van het legerkamp en de voormalige Generaals die allemaal een woordje zouden gaan spreken: hij had geen idee hoe het paar het zo geregeld had. Bij haar klagerige toon sloeg hij een arm om haar heen en drukte hij haar zo goedmoedig tegen hem aan. 'Ach, het weer is goed, de alcohol is er in overvloed en het eten is nooit op! Zie het als een mooie dag, Generaal! Én je bent ook nog eens in het gezelschap met de beste vriend die bestaat, die belooft dat hij als hardste zal klappen na jouw vast indrukwékkende speech.'

Indra moest grinniken en schudde ongelovig haar hoofd. Misschien zou ze de neiging hebben gehad om hem er op te wijzen hoe ongepast het was als ze de Koning niet zo goed kende. Ze wist maar al te goed dat, ondanks al dat nonchalante gedoe en de grappen, Liam zijn koningschap wel degelijk serieus nam. Hij deed dat echter misschien niet op de manier waarop dat van hem verwacht werd. Bovendien was de hoeveelheid zelfspot die hij droeg niet verkeerd. Indra had zelf ook al geleerd dat ze haar generaal zijn niet te serieus kon nemen. Het zou haar productiviteit aardig terug schalen. Indra fronste toen Liam over de connecties begon. ‘Ik geloof dat het enkel benadrukt hoe benauwd die adellijke kringen van jullie zijn,’ merkte ze droogjes op. Marcus had haar eens op het hart gedrukt dat ze maar blij moest zijn dat ze een buitenbeentje was, dat ze dat als voordeel moest zien, omdat haar rol niet vast lag zoals bij de adel en hun naasten. Ze wist niet of een vriendschap met de Koning hielp, maar daar had ze zich tot dan toe nog geen zorgen over hoeven te maken. Met een zuur gezicht keek ze haar vriend aan. ‘Weet dat ik je keihard aan pak met een ander soort klappen als je er alleen maar aan denkt om extra aandacht te richten op mijn speech.’ Ze zou de Koning wel eens uitdagen om te sparren tijdens zijn bezoek aan het kamp en zien wie de meeste blauwe plekken er aan overhield. Ze zag vanuit haar ooghoeken dat Gael haar wenkte en merkte toen op dat de meeste gasten hun plekken al hadden opgezocht. ‘Ik geloof dat we van start gaan.’ Ze glimlachte kort naar haar vriendin en begon toen Liam alvast richting de rijen met stoelen te sturen. ‘Ik heb met Gael een weddingschap of onze geliefde Luitenant net zo emotioneel zal zijn als de geëerde Koning was op zijn grote dag,’ grinnikte Indra.

Liam haalde zijn schouders op bij de woorden van de Generaal. Het was inderdaad een benauwd wereldje, iets waar zijn vader hem maar al te vaak aan herinnerde. Gelukkig had hij het grootste deel van zijn leven buiten de adellijke kringen geleefd door altijd op reis te zijn met zijn ouders en vervolgens zelf op weg te zijn. Ook had hij nooit dat benauwde van het Westen in het Oosten gevoeld bij de familie Alba. Hij wilde niet weten hoe het geweest moest zijn voor de prinsen. Toen hij Indra's zure blik opmerkte, glimlachte hij breed en klopte hij haar nogmaals goedlachs op haar rug. 'Gewoon al het idéé dat jij denkt dat jij mij klappen kan geven, Generaal. Laten we binnenkort weer eens gaan sparren.' Het idee zat ook vast al in haar hoofd. Er gingen weinig gelegenheden voorbij dat hij niet met de Generaal hun vechtkunsten uit wisselden. Zelfs twee dagen na zijn bruiloft had hij het niet kunnen laten om even naar buiten te sluipen en zijn spieren eens goed aan het werk te zetten door de Generaal uit te dagen. Op hetzelfde moment merkte hij ook op hoe de ceremonie leek te gaan beginnen. In zijn ooghoeken zag hij hoe Sibel zich losmaakte van haar gesprekspartners en hoe Muriel haar weg naar haar moeder had gevonden. Met een grijns keek hij vervolgens de Generaal aan. 'Ik durf bijna mijn hele kapitaal erop te zetten dat hij emotioneler zal zijn. Míjn emoties waren namelijk perfect onder controle, in tegenstelling tot wat jij aan íédereen beweert!'

nieuw

Erin had een grote glimlach op haar gezicht terwijl ze rond keek naar de dansende en lachende mensen om haar heen. De gloed van de vele olielampen en kaarsen, het ondergaan van de zon, de stralende gezichten van familie en vrienden; het gaf het hele tafereel iets magisch. Ze kon zich niet goed herinneren wanneer ze voor het laatst zoiets moois en groots en tegelijkertijd intiems meegemaakt had. De feestjes die ze soms hielden in de taverne waren maar klein in vergelijking met wat de familie Barnes en Halley hier voor elkaar hadden gekregen. Erin had zelf ook een traantje gelaten tijdens de ceremonie en had heel veel moeite gehad het droog te houden toen Iwan het prachtige nummer dat Hakeem had geschreven voor droeg. Daar had ze overduidelijk het meeste van genoten. Ze glimlachte naar haar vader die verderop met de oude Koning stond te praten. Ze zou hem later wel eens om een dans vragen. Echter zat ze nu aan haar plek op één van de stoelen vast. Samuel was haar op komen zoeken nadat de taart geserveerd was om haar te vertellen over alle kindjes met wie hij gespeeld had. Zoals verwacht viel hij midden in zijn verhaal in slaap. Leona Barnes had haar al aangeboden één van de bedden in het huis te gebruiken om haar zoontje te laten slapen voor ze vertrokken. Echter had Erin het niet erg gevonden om nog voor even rustig heen en weer wiegend te blijven zitten en de mensen om haar heen te observeren.

Guila had Erin zien zitten met haar zoontje en had van een afstandje staan kijken naar het vredige beeld. Ze moest nog bijkomen van alle dansen die ze had gehad en ze hoopte dan ook dat haar warme, rode wangen wat af zouden koelen. Guila was hiervoor al langs Hakeem geweest om hem te bedanken voor het schrijven van zijn prachtige lied. Iwan had ze nog niet kunnen vinden, maar hij had haar eerder tijdens de ceremonie tot tranen geroerd met zijn gezang. Dat was echter niet het enige moment geweest: ook de speeches van haar beste vriendin en vader en de Generaal en- Eigenlijk was ze emotioneel geweest bij elk praatje, bij elk prachtig gebaar van haar vrienden en familie. In Quandaï had ze niet durven hopen en dromen om nog terug te keren naar haar thuisland en geliefden. Zij prees dus ook elk moment dat ze met haar geliefden en met haar echtgenoot kon doorbrengen. Toen ze opgemerkt werd door de andere vrouw kwam ze met een glimlach op haar af. Ze kende Erin al sinds ze klein waren, gezien ome Ren zijn dochter eens in de zoveel tijd mee nam naar het paleis toe. Ondanks dat ze maar weinig samen hadden gespeeld, kende ze de vrouw goed. Ze had echter sinds Quandaï niet meer gezien. 'Erin, wat fijn dat jij, Hakeem en de kinderen er zijn,' glimlachte ze, waarna ze naast de vrouw plaats nam en haar hand dankbaar vast pakte. 'Hoe gaat het met Nuria en Samuel? En met jouw moeder en de herberg?'

Erin had van een afstandje Guila al zien staan. Het was moeilijk haar niet te zien. Ze was wonderschoon en had al de hele dag een glimlach op haar gezicht gehad die haar liet stralen. Erin was blij voor haar oude vriendin. Ze had altijd erg naar haar opgekeken als jong meisje. Het was zo een fascinerend wereld voor de kleine Erin geweest in Evenfall, maar ze had zich nooit als onwelkom gevoeld. Zelfs als haar vader druk was met werk en ze zichzelf moest vermaken had ze lachend achter Iwan en Augustus door de gangen gerend of had Tobias haar verhaaltjes verteld of had ze haar dutjes samen met Adrian gedaan of had tante Willa theepartijtjes met haar gehouden. Ze had veel goede herinneringen aan het paleis. Maar Guila nam er een speciaal plekje in. Ze had haar nog meer deel van haar vaders wereld kunnen laten voelen, vooral tijdens de officiële gelegenheden. Het had haar toen ze ouder werd veel onzekerheid gegeven te denken dat ze niet voldeed aan de eisen van het hof, dat ze haar vader niet ten goede deed met haar aanwezigheid in een stel vodden, met haar wilde krullen, met haar vreemde tongval. Guila had haar niet alleen jurken en schmink gegeven, maar ook dat beetje meer zelfverzekerdheid. Erin glimlachte breed toen de bruid bij haar kwam zitten. 'We vonden het zo leuk jullie uitnodiging te krijgen! Hoe hadden we nou nee kunnen zeggen?' Ze kneep in de hand van de andere vrouw om haar dankbaarheid op haar beurt te tonen. Erin grinnikte en keek naar Samuel in haar armen. 'Het gaat erg goed met Samu, zoals je ziet. En Nuria-' Trots keek ze de menigte in waar haar dochter giebelend achter één van Tobias' kinderen aan rende. Ze had ergens gevreesd dat Nuria te schuw zou zijn voor een gelegenheid met zo veel mensen. Soms kon ze zo verlegen en stil zijn. Maar Erin had zich zorgen gemaakt om niets. 'Ze vond je zo mooi en ze klaarde helemaal op toen er in het Quandaïs gesproken werd.' Ze ging wat rechter zitten terwijl Samuel in haar armen om draaide. 'De herberg is altijd druk. Soms is dat goed, soms niet. Mama heeft me laten beloven dat ik jouw haar felicitaties zou geven. Maar ik verwacht dat papa en Marcus dat misschien ook al hebben gezegd, ze gaat er altijd van uit dat ik zoiets vergeet,' grinnikte ze. 'Ik hoorde dat jullie van plan zijn om in het kamp te gaan wonen? Is het niet raar hoe het leven zo in cirkels loopt?'

Guila straalde bij het horen van de dankbaarheid van haar oude vriendin over de uitnodiging. Ze had bij vele mensen getwijfeld of ze het wel zouden appreciëren om zo ver te moeten reizen voor een bruiloft. Zo hadden Flynn en zij beiden fouten gemaakt in het verleden en wist ze niet of al hun familie en vrienden hen dat wel konden vergeven. Het was dus des te speciaal om iedereen zo samen te zien. Haar echtgenoot had gelijk gehad: iedereen had behoefte aan een feestje en aan een gezellig samenzijn. Al snel gleed haar blik af naar het jongetje wat in Erins armen lag: hij had de wilde krullen van zijn moeder en ook haar lach, zoals ze eerder had gezien toen hij aan het spelen was, maar ook de ogen van zijn vader en zijn bedachtzame blik. Door zijn energie leek hij wel de jonge Erin: enkel Iwan en Gus hadden haar in het paleis kunnen bijhouden als ze met zijn allen aan het spelen waren. 'Jullie zullen wel dolgelukkig met Nuria en Samuel zijn,' glimlachte ze. Hoe kon het ook anders? Ze had genoeg verhalen van al haar vriendinnen en schoonzussen gehoord om te weten dat het niet altijd zo rooskleurig was als dat Guila dacht, maar ze kon zich niet voorstellen dat de moeizame dagen de gelukkige dagen zouden overstemmen. 'Ik stond erop om net dat beetje Quandaïse cultuur erin te verwerken.' Ze sprak, terwijl ze over haar schouder heen naar de rennende Nuria keek. 'Misschien vindt Nuria het wel leuk om vanavond nog wat Quandaïs met mij te spreken. Ik mis de taal soms zo erg. Heeft jouw schoonvader ook niet laatst nog zijn Quandaïs opgefrist voor Nuria en de vluchtelingen?' Het moest wel chaos in het Noorden zijn. Ze wilde er snel naartoe reizen als zij en Flynn comfortabel waren ingetrokken in hun huisje en ze hun werk weer zouden oppakken. Misschien kon ze dan wel in de herberg verblijven. 'Ik kom graag eens bij jullie langs. Ik- De laatste keer dat ik de herberg zag, was voordat ik naar Quandaï vertrok.' Ze glimlachte triest, maar begon vervolgens al weer te stralen. Hoe kon het ook anders op zo'n feestelijke dag? 'Net buiten het kamp. Flynn kan zo makkelijk terugreizen naar het kamp en zo staat er niet elk moment iemand voor de deur die hem voor wat dan nog nodig heeft,' grinnikte ze, waarna ze weer moest lachen. 'Geloof het of niet, maar zelfs ik heb soms privacy en rust nodig.' Guila stond er nou niet om bekend om graag alleen te zijn, maar de drukte van het kamp overdonderde haar nog elke dag. Ze kneep weer in Erins hand en boog vervolgens wat voorover om zo wat zachter te spreken. 'Het lied van Hakeem was zo prachtig. Hoe kan het dat zijn gedichten en liederen en verhalen nog niet overal in Tarth verspreid zijn?'

Erin kon niet anders dan glimlachen, maar lachte vervolgens ook. 'We zijn zeker erg blij met ons gezin, maar potverdorie wat een werk is het.' Ze had er de laatste tijd hard aan gewerkt om haar gevloek in het bijzijn van de kinderen in te perken. Net zoals ze eigenlijk een hoop dingen nu anders deed sinds ze het moederschap op zich had genomen. Dat had wel even tijd gekost en daarom zou ze er ook nooit over liegen dat het hebben van een gezin zwaar kon zijn. 'Ik denk dat ze dat heel leuk zou vinden. Hakeem doet zo zijn best af en toe met haar in het Quandaïs te praten. Maar-' Ze glimlachte toen ze zag dat haar schoonvader juist op dat moment in zijn gesprek onderbroken werd door zijn kleindochter. 'Als ze het moeilijk vindt iets in het Tarthiaans te zeggen kan ze gelukkig altijd naar haar opa. Hij heeft er heel hard aan gewerkt om zijn moedertaal weer vloeiend te kunnen spreken. Voor Nuria, maar ook om met de mensen die uit Quandaï gevlucht zijn te praten.' Het bracht haar nog altijd veel rust te weten dat Marcus deze band met Nuria had. Haar eigen vader had dat weer op een heel andere manier, maar één die even waardevol was. Erin was er van overtuigd dat haar familie genoeg fantastische voorbeelden had voor haar dochter en haar zoon om op te groeien. 'We zouden het heerlijk vinden om jou en Flynn te gast te hebben. En ik denk ook dat-' Even twijfelde ze of ze haar gedachte wel uit moest spreken, maar deed het toch. 'Ik denk dat de mensen die wij helpen heel erg graag met jou zouden praten.' De verhalen over de gevangengenomen prinses, over de luitenant, over hun ontsnapping, ze had ze inmiddels al erg vaak voorbij horen komen en in steeds fantasierijkere vormen. Erin lachte toen ze Guila hoorde toegeven dat ze ook wel eens tijd voor zichzelf nodig had en klopte op haar knie. 'Ik weet zeker dat jullie een fijn plekje kunnen maken. Het kamp is zo veel veranderd. Of dat is in ieder geval wat ik gehoord heb. We gaan er morgen kijken.' Erin keek er erg naar uit. Ze hoopte oude bekenden tegen te komen en ze bracht maar wat graag een bezoek aan de plek waar Naevia tot rust was gelegd. Met een brede lach haalde Erin haar schouders op. 'Ach, Hakeem is te verlegen! Hij is nog zo bescheiden als hij over zijn werk praat. Ik begrijp dat hij niet te veel aandacht wilt, maar als hij er nou eens over na zou denken om zijn verzen tot een boek te maken-' Ze zuchtte diep en besloot haar frustraties met haar partner niet het gesprek over te laten nemen. 'Iwan heeft het hem al allerlei voorstellen gedaan. Hij wilde een verhaal tot een theaterstuk maken en had allerlei teksten al op muziek gezet. Maar het was pas voor jouw bruiloft dat Iwan Hakeem pas wist te overtuigen. Jouw broer was zo gepassioneerd. Hij liet geen mogelijkheid om het te weigeren,' vertelde ze Guila.

'Het is harde werken? Hoezo dan?' vroeg Guila voorzichtig, ondanks dat Erin heel goed zou beseffen waar Guila nu precies naar vroeg. Ze pakte Erins hand nog wat steviger vast en zuchtte toen zachtjes. 'Zou je- Als je alles over zou kunnen doen, zou jij dan ooit overwegen om Nuria en Samuel in het kamp te laten opgroeien? Of- theoretisch gezien, natuurlijk.' Wat nerveus schoof ze op haar stoel rond. Ondanks dat er genoeg stellen waren die hun kinderen lieten opgroeien in het kamp kwam het ook nog regelmatig voor dat de gezinnen naar de dorpen trokken en het legerkamp verlieten. Gelukkig verdween haar nervositeit als sneeuw voor de zon bij de uitnodiging van Erin. Echter viel ze wel stil bij de opmerking dat de vluchtelingen graag met haar zouden willen praten. Dat had ze al vaker gehoord van verschillende mensen. Als de politicus niet ergens in het Noorden had rondgelopen, dan was ze allang in Tyrosh geweest. Het voelde dus ook goed om die gedachte bevestigd te hebben door haar vriendin. 'Ik zou ook graag met ze praten,' stemde ze met een glimlach in. 'We zijn in het kamp ook bezig om de vluchtelingen te kunnen opvangen en specifiek hun kinderen. En- en ook de kinderen die geen ouders meer hebben.' Hierbij keek ze Erin recht aan om te horen wat ze ervan vond. Nuria was per slot van rekening ook een wees in Tarth en zij had gelukkig een goed huis getroffen met Erin en Hakeem. Ondanks dat ze wist dat ze kinderen wilde hebben, had ze nooit uitgesproken dat ze per se biologische kinderen wilde hebben. Ze besloot voor nu het onderwerp even te laten rusten en zo door te gaan over Hakeem en zijn schrijfkunsten. Het enthousiasme van haar vriendin was namelijk aanstekelijk. 'Ik hoop dat jij en Iwan hem kunnen overhalen. Het lied was zó prachtig en ik zou het heel graag op papier willen hebben. Ik denk dat heel Tarth hierdoor geïnspireerd zal worden.'

Hakeem keek tevreden toe hoe aan zijn ene zijde Erin aan het kletsen was met Guila, terwijl ze ook Samuel bij haar had, en hoe aan zijn andere zijde Nuria vol enthousiasme met de andere kinderen aan het spelen was. De oudste van Tobias en Renee had de leiding genomen, maar het leek de andere kinderen maar weinig te deren. Ze vonden het al prachtig genoeg om rond te spelen in de sfeervol verlichte tuin met zoveel mensen om zich heen. Met Samuel had hij nog wel met een half oog opgelet of hij niet jurken vies zou maken of tafels vol eten om zou gooien, maar met Nuria had hij die angst niet, gezien zijn dochter altijd zo voorzichtig was. Hij had een flinke tijd met zijn oude kameraden uit het kamp staan praten en had zo de laatste nieuwtjes uit zijn oude thuis gehoord. Het deed hem goed om te horen dat het zo goed leek te gaan onder de leiding van Indra. Nadat zijn vrienden weg waren gegaan en hij nog door enkele bekenden werd geprezen om zijn geschreven lied, stond hij uiteindelijk alleen. Dat ook Flynn dichtbij hem stond, maakte hem nerveus. Na de missie had hij zijn oude vriend niet meer gesproken, zelfs niet meer nadat hij teruggekomen was uit Quandaï. Het was ongemakkelijk, gezien bijna de hele familie van Flynn én Erin hem erop hadden gedrukt dat ze weer eens met elkaar moesten praten. Hij draaide zich dus zo onzichtbaar mogelijk om, zodat zijn rug naar de luitenant stond.

Erin merkte dat Guila erg nieuwsgierig was naar haar ervaringen als ouder en dat begreep ze maar al te goed. Toch twijfelde ze wel zeker of ze zomaar kon laten weten hoe veel ze in zichzelf gevochten had. Bedachtzaam keek ze naar de andere vrouw, maar glimlachte toen breed. 'Natuurlijk zou ik het overwegen om ze in het kamp op te laten groeien. Het zou heel goed gekund hebben dat Hakeem er toch was gaan werken en als we dan ook samen waren gekomen, waarom niet? Ik heb zo veel fijne herinneringen aan mijn kindertijd hier. En toen was er nog geen school of andere manieren om steun aan gezinnen te bieden in en rondom het kamp.' Ze glimlachte geruststellend naar Guila. 'Zolang jullie maar goede mensen om jullie heen hebben.' Uit dat laatste had ze zelf erg veel steun gehaald. Ze knikte enthousiast en bemoedigend toen haar oude vriendin liet merken dat ze inderdaad graag wilde communiceren met de mensen die ze opvingen in Tyrosh. Ze begreep ook meteen waar Guila naar verwees met haar volgende woorden. Zachtjes zuchtte ze en gleed met een hand door de krullen van Samuel. Ze plukte aan enkele krullen om er iets plakkerig uit te halen. 'Het zal nooit makkelijk zijn, maar- Maar ook in dat opzicht zijn er vele voorbeelden. Ik had mijn vader om mee te praten en hoe hij opgegroeid was met een divers idee van een gezin. En mijn moeder had juist weer een heel ander verhaal omdat ze haar ouders jong verloor. Jij hebt ook voorbeelden. Flynn's ouders hebben altijd al een thuis gemaakt voor de kinderen die voorbij kwamen. En de manier waarop tante Willa jou verwelkomde-' Erin's gedachten dreven voor even af naar de voormalige Koningin. Ze had haar voorgesteld aan Nuria en Samuel en wilde haar bedanken voor al die fijne bezoeken die ze aan het paleis had gebracht. De oude vrouw had haar echter niet herkend tot haar vader erbij was gekomen. 'Ik hoop dat het prachtige optreden van Iwan Hakeem wat inzicht heeft gegeven. Maar werkelijk, jouw broer was de echte ster. Heeft hij al verteld hoe wild Tyrosh is om Dante de artiest? De herberg zit altijd bomvol!'

Flynn had na de ceremonie al snel gemerkt dat er maar wat gasten waren die graag een praatje met hem kwamen maken. Zijn ouders waren hem als eerste komen feliciteren, maar vervolgens was hij druk met het bedanken van zijn vrienden uit het kamp en zijn familieleden voor hun komst. Hij had een hele tijd met Marcus staan praten. Het deed hem goed zijn oude Generaal weer te zien en te horen hoe goed hij het maakte in Tyrosh en tevens dat hij toch weer een andere taak voor zichzelf had gevonden in de Noordelijke hoofdstad. Zijn vader was tussen beiden gekomen en had enige verwarring gezaaid, wat Marcus duidelijk zorgen had gebaard en zo ook Flynn. Ergens had hij gedacht dat zijn vader zonder problemen de bruiloft door zou komen nu er zo veel bekende gezichten om hem heen waren en zelfs zijn zuster er was. Het leek echter alsof de twee elkaars verwarring leken te versterken. Na kort bij Indra en Gael te hebben gestaan, die hem expres bang leken te willen maken over het samenwonen met een partner in een woning, had hij ook hen alleen gelaten. Hij had Guila op willen zoeken, maar vond haar uiteindelijk kletsend met Erin. In plaats van de twee vrouwen te storen, draaide hij zich daarom maar om Hakeem te zoeken. Flynn had hem nog altijd niet aangesproken, zelfs niet toen Guila er op gestaan had om hem te bedanken voor zijn lied. Hij liet zichzelf niet nog een excuus verzinnen toen hij zijn oude vriend vlak naast hem vond. Wat ongemakkelijk stak hij een hand naar hem op om zijn aandacht te trekken en glimlachte vriendelijk. 'Hakeem, wat goed dat ik je vind. Ik wilde je namens mijzelf en namens mijn vrouw hartelijk bedanken voor dat mooie lied.' Hij vond het heerlijk om Guila zijn vrouw te kunnen noemen. Zelfs na de honderden malen dat hij dat die dag al had gedaan was hij het nog niet beu. Hij liet het compliment maar niet te lang hangen, hij kende de man naast daar dan wel goed genoeg voor, en ging snel verder. 'Ik hoorde dat je morgen het kamp gaat bezoeken. Dat moet vast vreemd zijn daar weer langs te gaan?'

Guila hoorde de woorden van Erin afwachtend en wat nerveus, maar later ook vol enthousiasme aan. Ze was enorm opgelucht dat haar vriendin zo open stond voor het idee om haar kinderen (theoretisch gezien) op te voeden in het kamp. Net zoals ze met al haar vriendinnen en schoonzussen had gedaan, had ze ook de zwangere vrouwen en moeders uit het kamp uitgehoord. Er was niemand die er spijt van had om hun kinderen op te laten groeien in het kamp. 'Ik ben zo blij om dat te horen, Erin,' zei ze oprecht en met een kneepje in Erins hand. Haar blik gleed automatisch af naar haar man, die ze al snel verderop zag praten met Hakeem. Ze wierp vervolgens een samenzweerderige blik naar de vrouw naast haar toe. 'En dáár ben ik ook erg blij om.' Erin zou er vast hetzelfde over denken: ze moesten allebei hun partners er vast op aangedrongen hebben om weer eens met elkaar te spreken. De woorden over de samengestelde gezinnen deed haar tevens goed. Zij was het levende voorbeeld ervan dat je nog steeds goed terecht kon komen zonder biologische ouders. De laatste woorden hoorde ze echter met verbazing aan. Ze wist dat ze geen grote reiziger was en dat ze niet erg op de hoogte was wat er in de dorpen en steden speelde, waardoor ze geen idee had gehad dat Iwan - Dante - zo populair was. Het verbaasde haar echter niets: Iwan had er genoeg charisma en talent voor om heel Tarth om zijn vinger te wikkelen. 'Dat is een extra reden om jullie snel op te zoeken,' glimlachte Guila trots. 'Ik zou heel graag het optreden van Iwan willen zien.' Op hetzelfde moment werd Samuel wakker en keken haar al snel twee grote bruine kijkers aan.

Zoals hij al voorspeld had, werd hij aangesproken door zijn voormalige vriend. Hij had de imposante an liever willen treffen samen met Erin, maar dat geluk had hij jammer genoeg niet. Hij knikte als begroeting naar hem en hoopte maar dat hij niet al te gespannen en ingewikkelde onderwerpen zou aansnijden. Opgelucht haalde hij echter adem bij de onschuldige woorden van de luitenant, terwijl hij voelde hoe zijn borst opveerde van trots door het compliment. 'Allereerst ook mijn hartelijke felicitaties voor jullie en- en graag gedaan. Ik deed het graag voor jullie, na- na alles wat er gebeurd is. De ceremonie was trouwens prachtig.' Thuis in de herberg kon zijn pen soms over het papier heen vliegen in zijn momenten van inspiratie. Zo had de uitnodiging voor de bruiloft hem al snel vol ideeën laten zitten en vooral toen Iwan de avonturen van het koppel in Quandaï uitbeeldde tijdens één van zijn optredens. Sowieso bracht de aanwezigheid van zijn vriend hem veel inspiratie. Daarnaast kreeg Iwan het ook altijd voor elkaar om de meest interessante mensen van Tarth mee te krijgen naar Tarth. Zo had hij Marwan ook al flink uitgehoord over zijn leven. Bij het noemen van het kamp zuchtte Hakeem diep. 'Het is ook vreemd. We gaan het graf van mijn moeder bezoeken en we willen de kinderen graag het kamp laten zien. Ik ben trouwens ook erg benieuwd naar de verbeteringen die gemaakt zijn. Ik hoorde dat er nu een school is en dat ze ziekenboeg uitgebreid is en dat de meeste tenten vervangen aan het worden zijn door huizen?' Het waren hele interessante ontwikkelingen en hij hoorde Flynns mening er graag over. 'Indra liet net ook vallen dat er een promotie aan te komen zit?' Het was rondom de missie met onder andere Flynn en Indra dat er al gesproken werd over een promotie. Het was echter niet lang daarna dat Flynn richting het Noorden was getrokken en de promotie had afgeslagen. Hakeem had hem daarom bewonderd.

Flynn glimlachte dankbaar bij de aardige woorden van Hakeem. Ondanks dat het een heugelijke dag was, waren er maar genoeg momenten geweest waarop hij en Guila, maar ook de gasten, met hun hoofd ergens anders hadden gezeten. Het maakte hem des te trotser dat ze hier met zijn allen waren om zoiets als een bruiloft te vieren. 'Het is allemaal te danken aan mijn moeder en tantes en Guila, natuurlijk.' Hij had zelf maar erg weinig hoeven doen behalve aanwezig zijn en natuurlijk door de juiste woorden uit te spreken. Als hij een blunder had gemaakt had zijn moeder het hem nooit vergeven. 'Het kamp zal erg blij zijn met jullie bezoek. Jouw familie wordt erg gemist.' Hoewel zijn eigen familie een flinke indruk had achter gelaten in het kamp en hij samen met Robyn er voor zorgde dat de naam Barnes nog door leefde in het kamp, was de bijdrage van hun familie niet zoals die van de Hosters. Flynn wist maar al te goed dat de naam Barnes niet per se met plezier in de mond werd genomen, maar hij had nog niemand slecht horen spreken over Marcus Hoster of zijn zoons. Enkel dat het zo jammer was dat ze waren vertrokken. Maar misschien was dat ook het verhaal dat hij in zijn hoofd gemaakt had. Flynn was zich altijd erg bewust geweest over de manier waarop hij een Barnes was en hoe veel Marcus ook als een mentor voor hem was, hij nooit geassocieerd zou worden met de Hoster familie. 'Er is inderdaad veel veranderd. Indra is hard bezig de visie van jouw vader voor het kamp te realiseren en haar eigen ideeën er aan toe te voegen.' Hij glimlachte vol trots om het werk dat zijn goede vriendin leverde. Hij boog echter met een grijns dichter naar Hakeem toe. 'Wanneer hoorde jij dat Gael en Indra een stel waren? Ik kon het nog altijd niet geloven toen ik terugkwam en ze samen waren.' Zijn houding werd iets rechter en serieuzer toen de promotie genoemd werd. 'Het is een eer, maar ik heb geen haast.' Bovendien had Flynn wel iets anders om druk mee te zijn de aankomende tijd. Hij hoopte en verwachtte dat zijn Generaal dat wel door had. 'Hoe gaat het in Tyrosh? Je vader heeft enkel goede woorden over de herberg.'

Erin was blij te zien dat haar woorden geruststelling boden aan de prinses. Toch hoopte ze niet dat haar perspectief het enige zou zijn waar Guila zich in verdiept had. Natuurlijk had zij een hele andere blik op het kamp dan buitenstaanders. Ze had het soms nog moeilijk uit te leggen aan vriendin in de stad hoe haar eerste levensjaren in het kamp waren voor ze met haar moeder naar de herberg waren verhuisd en voor ze, pas toen ze een tiener was, naar Tyrosh was gegaan met haar moeder. Ze grinnikte toen ze de volgende woorden van Guila hoorde en knikte enthousiast. 'Ik vertel het Hakeem steeds dat hij weer eens contact moet opnemen met zijn vrienden uit het kamp. Hij doet altijd alsof niemand zo nu en dan aan hem denkt of hem mist.' Ze kon zich daar niets bij voorstellen. Zij had hem en Esra zó gemist toen ze verhuisd was naar Tyrosh dat het pijn had gedaan en dan sprak ze nog niet over het moment waarop haar vriend op missie was gegaan. 'Laten we dan maar hopen dat Iwan er niet weer tussenuit knijpt,' grinnikte ze. 'Hij is nog wispelturiger dan de wind aan de kust! Maar-' Met een glunderende glimlach boog ze naar Guila toe. 'Ik denk dat hij een goede vriend heeft gevonden in Marwan. Wat een aardige man is dat! Hoewel Esra misschien niet zo-' Ze wilde al weer verder roddelen, zo veel nieuwe mensen om al die kennis mee te delen had ze niet regelmatig, toen ze voelde dat Samuel in haar armen heen en weer bewoog. 'Samsam, zeg eens hallo tegen Guila.' Met een lach zag ze toe hoe haar zoon plots verlegen tegen haar aan kroop en uiteindelijk als een aapje aan haar nek bleef hangen om hoogstwaarschijnlijk langs haar heen Guila te bekijken. Ze poogde Samuel's armen van haar nek los te trekken en zag zo niet dat ook haar dochter plots zich bij hen had gevoegd. Pas toen ze het getrek aan haar rok voelde keek ze op en had zo ook Nuria op haar schoot zitten. Wat hulpeloos keek ze naar Guila en lachte. 'Het zijn twee kroelkonten. Werkelijk ze zouden zich het liefs aan mij of Hakeem vast kleven voor een hele dag.' Toch merkte ze op dat beide kinderen gefascineerd naar Guila staarden.

Hakeem had die dag al meerdere malen gehoord dat zijn familie gemist werd. Hij kon zich dat maar slecht voorstellen. Het waren altijd zijn vader en Esra geweest die zich sociaal door het kamp heen bewogen. Hij en zijn moeder waren een stuk meer gereserveerd geweest. Uiteraard werd zijn moeder gemist: ze was uiteindelijk een geniale arts geweest, die elke soldaat er wel weer bovenop kreeg. Waar zou hij voor gemist worden? Hij had nooit iets aan het kamp toegevoegd qua waarde. Hij nam de woorden echter wel aan van zijn oude vriend, om hem niet te kwetsen. 'Ik ben ook blij om iedereen in het kamp weer te zien,' zei hij oprecht. Het was het idee dat hij elk moment het kamp ook weer kon verlaten dat hem weer naar het kamp toebracht. En Erin had erop gestaan om te gaan. 'Het kamp is gezegend met Indra als generaal.' Hij meende die woorden echt. Niet iedereen zou de visie van zijn vader overgenomen hebben. Hij was Indra daar echt dankbaar voor. Met een glimlach hoorde hij vervolgens de woorden van Flynn aan. 'Mijn vader had al vroeg een vermoeden gehad. Je kent hem, hij heeft altijd álles door. We waren dus allemaal niet verbaasd geweest toen het officieel was. Jij en Guila daarentegen-' Hij was nog in het kamp geweest in de tijd dat Flynn en Guila om elkaar heen dansten qua gevoelens. En ook toen ze van nacht op dag plots verdwenen was. Hij had Flynn nog zo proberen aan te sporen om achter haar aan te gaan, maar de luitenant had er niets over willen horen. Zijn glimlach werd nog iets breder toen hij de rechte houding en serieuze blik van Flynn zag bij het noemen van de promotie. 'Alles op zijn tijd. Jij hebt vast hele andere dingen aan jouw hoofd. Guila lijkt mij niet de persoon die jou binnen een week uit huis laat gaan.' Het was een grapje, maar ondanks dat hij de vrouw niet kende, was hij overdonderd geweest door de energie en passie die zij voelde voor en gaf aan haar vrienden en familie. Daar zou Flynn nog zijn handen vol aan hebben. 'Het zijn hele drukke tijden met de vluchtelingen. Jij zou binnenkort eens langs moeten komen, puur om mijn vader in de weer te zien in de herberg,' glimlachte hij. 'Maar vooral om te zien wat hij allemaal opgebouwd heeft in de stad om de vluchtelingen te helpen.

Guila boog ook wat dichter naar de andere vrouw toe, om zo gretig de woorden over haar broer aan te horen. Hij had haar positief verrast door op te komen dagen én een lied voor te dragen. Tijdens haar periode bij haar ouders had ze lange gesprekken met haar moeder gesproken over haar broer en over wat zich allemaal had afgespeeld tussen hen beiden. Ze had dan ook de emotie en herkenning op haar moeders gezicht gezien bij de aanwezigheid en het gezang van Iwan. Ze hoopte dan ook dat de twee nader bij elkaar zouden komen deze dagen en dat hij niet meteen weer terug zou keren naar Tyrosh. 'Marwan? De neef van Sibel? Die twee-' Zij was verbaasd om te horen dat de twee nog samen waren. Ze wist van Iwan dat hij met de man samen zou reizen, maar ze had gedacht dat ze allang gek van elkaar geworden zouden zijn. Echter wist ze door het noemen van Esra dat er misschien wel meer speelde dan dat Iwan wilde laten blijken. Of dan dat hij realiseerde. Ze zou haar broer mooi vanavond nog eens uithoren én beschermen van de kritische houding van hun vader en oudste broer. Ze viel echter stil bij het zien ontwaken van Samuel en ook de komst van Nuria. Een glimlach ontstond op haar gezicht bij de verlegen houding van Samuel en hoe hij nog dichter naar Erin kroop toen Guila hem begroette. Al snel hadden beide kinderen zich op Erins schoot genesteld, al had ze geen idee hoe ze het voor elkaar kregen op de smalle benen van de andere vrouw. Het idee liet Guila in de lach schieten en vooral door de hulpeloze blik van haar vriendin. 'Ach, jullie zijn zo gek op jullie moeder,' glimlachte Guila ontroerd naar de kinderen, vooral door de gedachte aan wat Nuria allemaal wel meegemaakt moest hebben. Dat liet haar al snel in het Quandaïs Nuria's jurk complimenteren en de verschillende, kleurrijke kralen in haar haren en hoe ze de snelste van alle kinderen leek te zijn.