Het huisje van Gael en Indra

Terwijl ze naar de woorden van haar vriendin luisterde, haalde ze de boodschappen uit haar tassen tevoorschijn. Het hield haar bezig om zichzelf te dwingen goed naar Indra te luisteren. Het zorgde er ook voor dat de opmerking over de school niet in het verkeerde keelgat viel. 'Oh, wil je dus niets meer over het kamp horen?' Gael greep niet de kans aan om het onderwerp te veranderen. Ze had wel degelijk Flynn gesproken, die vertelde dat hij aan de deur had gestaan en Indra maar niet open had gedaan voor hem, ondanks dat hij flink zijn best had gedaan om haar aandacht te trekken. Haar vriendin lóóg dus tegen haar. 'Ik- ik kan niet deel blijven uit maken van dit- dit dubbelleven wat jij speelt,' zei ze met haar beide handen op tafel gezet. 'Je bent aan het herstellen, Indra. Dat weten we allemaal en dat is volkomen normaal en- en goed! Maar je moet niet dit toneelstuk ophouden dat het allemaal maar oké gaat!'

Indra wreef kreunend met haar handen over haar gezicht toen ze de vraag van Gael hoorde. 'Dat is alles wat ik hoor, Gael,' wierp ze terug. Als ze de deur niet opende voor wie er dan ook voor stond, dan kreeg ze wel lange lijsten of brieven met wat er mis was in het kamp of met een huis of met een groep soldaten of met de dorpelingen rondom hen. Ze had niet anders dan gehoord wat voor problemen er allemaal waren. Gael vond het overduidelijk geen probleem om aan die lijst heel wat meer toe te voegen. Indra keek op toen haar vriendin plots aan de tafel stond. Met een frons en over elkaar geslagen armen hield ze haar blik vast. 'Dubbelleven- Toneelstuk?' herhaalde ze geërgerd. Van wie had ze die dramatische taal overgenomen? 'Heeft Mal je dat in je hoofd gepraat? Is dat wat hij de anderen vertelt? Dat dit één of ander dramaspel is?' Indra kon het niet helpen dat haar stem harder was geworden. Iedere keer als ze aan de Kapitein en zijn geniepige spel dacht, werd ze woest. Flynn had geopperd dat ze met hem moest praten, maar ze had er niets van willen weten. Als ze een goede reden had om hem het kamp uit te zetten, dan had ze dat gedaan. Ze had hem verdomme met Robyn en de prinses mee moeten sturen. Dan had ze tenminste voor even van hem af kunnen zijn.

Gael keek haar vriendin ongeloofwaardig aan. 'Waar wil je dan dat ik het over heb? We leven in een verwoest kamp, Indra, met opgebroken families, gewonde mensen en-' De verslagenheid hing nog steeds in de lucht, ondanks dat de heropbouw gestart was. Het was dan ook surrealistisch om te beseffen dat het leven gewoon 'door' ging. Dat Guila bijvoorbeeld op het punt stond om te bevallen en dat de gevluchte families weer terug naar het kamp aan het keren waren. Verontwaardigd trok ze een wenkbrauw op na het horen van Indra's beschuldiging over het zogenaamd kopiëren van Mals woorden. 'Nee, Indra, dit is niet deel van één of ander complot van Mal om jou dwars te zitten. Dit zijn mijn eigen woorden en gedachten en daarin verwijt ík jou dat je een soort dubbelleven met mij aan het spelen bent. Het spijt me dat ik er geen beter, minder dramatisch woord voor heb!' Ze wreef langs haar voorhoofd en liep vervolgens hoofdschuddend naar de keuken toe. Er viel geen discussie met Indra te voeren, eigenlijk al tijden niet meer. Zo hadden ze ook nog niet het laatste woord over Gaels beslissing om toch families te evacueren uitgesproken. En dan sprak ze er nog niet over dat Indra verdomme tegen de Koning had gezegd dat ze berecht mocht worden- of wat dan ook!

Indra hield zichzelf stil aan de tafel. Ze had door haar stem te verheffen al te duidelijk aangegeven hoe erg dit haar aan ging. Het had overduidelijk geen nut om zich zo op te winden over deze zaken. Het was nou niet dat haar reacties zo gewaardeerd werden door haar vriendin. Sterker nog, ze dacht inmiddels dat alles wat ze deed toch wel het foute zou zijn. Indra was voor even stil gebleven, maar stond toen toch op om naar de keuken te hobbelen en daar tegen de deurpost te leunen. 'Ik dacht dat je dit makkelijker zou vinden. Dat ik me afzijdig houd. Dan hoef jij tenminste niet meer twee rollen te vervullen: de één van steunende partner en de andere van de Generaal's criticus? Is het niet makkelijker dat je nu gewoon open en bloot mijn leiding kunt bekritiseren? Je zal vast een groot genoeg publiek hebben. Mal en- en Clementine en wie nog meer helpen je vast.' Indra had deze confrontatie lang genoeg uit de weg kunnen gaan. Vaak omdat ze simpelweg te moe was geweest om echt tegen Gael in te gaan. Ze had geen energie gehad om überhaupt dit soort gesprekken te voeren, noch had ze er het nut van in gezien. Misschien kwam het omdat haar vriendin dit ook uit de weg was gegaan. Indra had geen zin om er verklaringen voor te verzinnen. Wellicht kon ze het aan de kruidendrank wijten.

In de keuken had Gael de groenten uit haar tassen gehaald en één van haar messen erbij gepakt om te beginnen met snijden. Ze had iets in haar handen nodig om niet te fel in te gaan op de woorden van haar vriendin. In eerste instantie probeerde ze de woorden te negeren, maar toen Indra pal naast haar ging staan, kon ze er niet meer om heen. Met een ontstemde blik keek ze op naar haar vriendin en schudde ze ongelovig haar hoofd. 'Ja, ik ben het niet eens geweest met één van jouw beslissingen en dat heb ik destijds ook duidelijk aan je gemaakt. En ja, ik heb jouw afwezigheid als kans gegrepen om achter je rug om toch nog te handelen zoals je verboden had. Maar Indra, bij de Goden nog aan toe, dat maakt mij niet de "Generaals' criticus". Ik heb betere dingen te doen dan dat. En verwar mij dus niet met iemand zoals Mal!' Ze wilde weer verder snijden, maar kon het onderwerp toch niet loslaten. 'En waarom zou niemand je tegen mogen spreken, Indra? Mal en- en Syd zijn de eerste frisse winden qua meningen geweest sinds-' Haar stem werd steeds zachter. Ze wist niet op hoe dun ijs ze zich nu bevond. 'Sinds de meeste kampleden met leiderschapsfuncties al jaren, járen, allemaal wel een of andere band heeft gehad met de adel.'

Indra zuchtte diep en geërgerd. Het waren dezelfde antwoorden die ze al eens gehoord had, maar die ze ook niet echt had willen horen. 'Niet alleen achter mijn rug om, Gael, terwijl ik mijn eigen leven riskeerde en een poging deed om Guila bij de boerderij weg te krijgen!' Ze had heel duidelijke instructies achter gelaten toen ze er zelf op uit was getrokken. Het was flink in de soep gelopen toen de Quandaïers haar en Sibel een hele tijd in het dorp hadden weten te houden. Ze had zichzelf nooit zo lang weg moeten laten trekken bij het kamp. Ze wist dat het fout ging als ze er zelf niet was. Keer op keer werd dat maar weer bewezen. 'Oh, houd toch op. Heb je wel eens een vergadering meegemaakt? Iedere verdomme Kapitein en Luitenant laat zich uit als ze het niet met me eens zijn, maar dat doen ze daar, op het juiste moment, als ik mijzelf kan verdedigen of tenminste nog van mening kan veranderen!' Ze wilde lachen in ongeloof, maar ze viel stil toen ze de laatste woorden van Gael hoorde. 'Ah, dus misschien is het mijn fout geweest om in plaats van adellijke leden te pogen te vermoorden toen ik nog bij de rovers hoorde me tot hier op te werken en vriendschappen aan te gaan met de Koning en wie nog meer? Ik ben overduidelijk het schoothondje van de Koning.' Haar stem was zacht maar ijzig. Werd ze nu werkelijk door Gael beschuldigd van haar relaties met de adel?

Met een duidelijk gefrustreerde zucht draaide Gael zich weg van haar vriendin, terwijl ze haar woorden aan hoorde. Het deed haar pijn dat Indra niet naar haar kritiek wilde luisteren en enkel haar actie had gezien als ongehoorzaamheid naar haar toe als Generaal. Hoe kon ze nou niet zien hoeveel gezinnen ze gered hadden? 'Bij de Goden, Indra, wat wil je horen dat ik zeg?' zei ze op ongelovige toon, terwijl ze haar mes al weg had gelegd en ze haar handen in de lucht gooide. 'Wil je horen dat het mij spijt? Want dat doet het niet. Wil je horen dat ik het nooit meer zal doen? Ook dat kan ik niet beloven. Wat ik je wel kan vertellen, is dat ik je buiten deze muren dag in en dag uit verdedig tegen iedereen in dit verdomde kamp die vraagtekens zet bij jouw afwezigheid!' Haar stem was luider en luider geworden. Het was alsof al haar ergernis van de laatste dagen naar buiten kwam. Na de laatste woorden gehoord te hebben liep ze hoofdschuddend weg richting de gang om haar schoenen weer aan te doen. 'Misschien ben je dat inderdaad wel,' zei ze op dezelfde ijzige manier terug, ondanks dat ze niet wist of Indra haar zou horen.

Indra wist niet precies wanneer de gesprekken met Gael zo ongemakkelijk en onvriendelijk waren geworden. Na haar ontslag uit de ziekenboeg had ze vooral veel zorg van haar partner gekregen. Ze had haar best gedaan dat te accepteren, maar uiteindelijk had ze haar vriendin van zich weggeduwd om maar niet te tonen hoe langzaam haar herstel verliep. Ze wilde daar geen toeschouwers bij, zelfs niet Gael. Daarna was het plots erg koud geworden in het huis. Haar eigen toedoen door haar onzekerheid en wantrouwen. Indra zou het niet toegeven, maar ze hoefde geen spijtbetuigingen van Gael. Dat was niet wat haar echt dwars zat, wat ze zichzelf ook vertelde. 'Wat?' herhaalde ze en keek boos om naar Gael die in de gang haar schoenen tot haar ontsteltenis aantrok. Ze kon amper geloven dat ze dit echt hoorde. 'Misschien vergis je je dan over wie ik ben. Wie jouw partner is. Misschien heb je je ook wel ernstig vergist in waar dit kamp voor staat. Misschien had ik nooit Generaal moeten zijn. Misschien was dit alles een fout.' Haar woorden kwamen snel en fel en voor even voelde Indra dat ze door zou gaan en het enkel harder zou worden. Normaal zou ze zeker zijn gaan roepen. In plaats daarvan plofte ze terug op de stoel waar ze eerder in de ruzie blijkbaar van opgestaan was. Ineengekrompen, met een hand op haar zij, liet ze haar hoofd hangen. De realisatie die al weken boven haar sluimerde was nu hard op haar neer gevallen. Ze had gefaald.

Fel was ze de veters van haar laarzen aan het strikken. Ze wist dat Indra toch een stuk langzamer was, dus bij wijze van spreken kon ze al uit de deur zijn voordat haar vriendin haar bereikt had. Toch hield ze zich in. Ze haatte het als Indra het huis verliet tijdens een discussie, zoals nadat ze onenigheid hadden gehad over koppelrituelen, en nu deed ze het zelf. 'Het lijkt me sterk dat ik nu al lentes niet weet wie jij bent,' zei Gael met een diepe frons terug. 'En geen Generaal zijn- Indra, wat-?' Ze snapte de gedachten- en woordengang van haar vriendin niet meer. Het was niet zozeer Gael meer die de schuld over haar heen kreeg, maar Indra leek zichzelf nu meer te straffen. Ze wilde verder spreken, maar Indra was al weggelopen. Gael kon dan ook niets anders dan haar laarzen weer uit trekken en de woonkamer in lopen. 'Waar komt dit nou plots vandaan, Indra?' vroeg ze zacht, terwijl ze achter haar ging staan en voorzichtig een hand op haar schouder legde. Het was nog geen vredesgebaar vanaf haar kant, maar wel een teken dat ze bereid was om te luisteren en nog niet de deur uit was gelopen.

Indra wreef met een fronsende blik over haar voorhoofd en langs haar zij terwijl ze haar gedachten op een rijtje probeerde te krijgen. Ze had verwacht de deur te horen, maar er was uiteindelijk niets. Tot ze merkte dat Gael bij haar stond. Indra weerde haar gezicht af en voelde hoe haar warrige haar over haar schouder viel en haar emoties wist te verbergen. Het gaf haar een moment waarin ze dacht zichzelf te herstellen, maar het niet kon. Indra schudde haar hoofd, maar kon niet direct iets zeggen. 'Ik kan niet terug naar hoe het was. Ik- ik zal nooit volledig herstellen. En als ik het kamp al niet in goede banen kon leiden toen ik op volle sterkte was-' Ze zuchtte en bleef zo naar de tafel staren. Ze kon een glas sterke drank gebruiken nu en- en Gael. 'Het kamp verdient beter. Jij verdient beter.' Indra keek op naar haar partner. Ze kon niet zomaar meer vragen van Gael na deze hele tijd haar geduld en zorg gekregen te hebben. Bovendien wist ze dat het nu klonk alsof ze de handdoek in de ring gooide. Dat ze opgaf. Dat was ook niet eerlijk, maar ze zag geen andere uitweg. Indra voelde hoe onzeker het haar maakte dit toe te geven. Ze klemde haar trillende handen om de tafel om op te staan. Ze wist niet of ze zo de reactie van Gael wilde afwachten.

Terwijl bij Gael zo bij haar vriendin stond, keek ze omlaag om een glimp van Indra's gezicht te vangen. Ze zag er verslagen, maar vooral moe uit. Al sinds haar verwonding herstelde Indra maar traag en zag ze hoe haar hele lichaam aan het werk was om weer gezond te worden. Maar dat koste tijd. 'Hoe kom je er nou op dat je het kamp niet in goede banen kon leiden? Indra- Laat je je nou werkelijk gek maken door Mal?' Met haar vrije hand wreef ze langs haar voorhoofd en dacht ze na over de woorden van haar vriendin. 'Indra, alsjeblieft, stop-' murmelde ze na het horen dat Indra dacht dat Gael beter dan haar verdiende. Wat wilde ze dat ze zou reageren? 'Als je werkelijk gelooft dat het kamp beter wordt, dan moet je een betere Generaal aanstellen. En waar ga je die bij de Goden vinden?' Ze was inmiddels voor Indra gaan staan en duwde haar middels haar schouders weer omlaag in de stoel. Zo keek ze haar recht in haar ogen aan. 'En als je denkt dat ik beter verdien, dan mag je aanwijzen wie ik dan zogenaamd wél verdien, Indra.'

Indra wist niet zo goed wat ze moest doen nu ze dit uitgesproken had. Ongemakkelijk liet ze zich terug op de stoel duwen en ontmoette met hangende schouders de blik van Gael. Ze zag in haar ogen meer energie dan ze zelf had om nog haar plek hier te blijven verdedigen. 'Je weet dat er waarheid in al die kritiek zit. Je hebt het zelf gezegd net. En- en dat met die families-' Zuchtend zakte ze achterover in de stoel. 'Ik kan het niet meer, Gael. Ik heb geen flauw idee waar ik zou moeten beginnen als ik mijn gezicht weer in het kamp wil vertonen.' Haar stem was een stuk zachter geworden, bijna fluisterend. Ze herkende zichzelf er amper in, laat staan in haar gedrag van de afgelopen weken. Indra keek weer op naar haar vriendin en zocht toen naar haar hand. 'Ik had Marcus beloftes gemaakt. Over mijn taak als Generaal en wat ik zou doen met dit kamp. Ik wilde meer afstand nemen van de adel, maar ook niet de radicale gedachtes van de rovers herhalen. Ik wilde deze plek écht bewoonbaar maken. Toen jij in beeld kwam, wilde ik dat ideaal alleen maar meer nastreven. Ik wilde jouw overtuigen dat dit een plek was waar je een nieuw thuis kon maken, waar we samen konden zijn en een nieuwe familie konden starten- Ik dacht dat het voorbij was, Gael, toen die man me neerhaalde.' Indra had eerder verwondingen opgelopen, maar nooit zoiets als dit. 'Sinds Hester aan mijn bed verscheen in de ziekenboeg en uitlegde wat mijn kansen waren kan ik maar niet beslissen waarom ik deze tweede kans heb gekregen en wat ik er mee moet doen omdat er zó veel te doen is.' Ze schaamde zich om dit verwoord te hebben en om te horen hoe vreemd dit klonk uit háár mond. Ze had Flynn een schop onder zijn kont gegeven als hij zo sprak tijdens zijn herstel. Maar nu begreep ze pas echt wat ook hij gevoeld moest hebben. Wat iedere soldaat ernstig verwond in de strijd vast ook meegemaakt had. 'Ik ben moe, maar ik kan niet slapen. Ik stik hier binnen, maar ik kom de drempel maar niet over. Ik-' Indra merkte tot haar schrik op dat haar wangen nat waren. Met gesloten ogen leunde ze naar Gael. 'Ik denk dat ik een tijd afstand moet nemen van het kamp.'

Bijna sprakeloos hoorde Gael de woorden van haar vriendin aan. Ze had haar nog nooit zo teneergeslagen gezien en ze wist dan ook niet goed hoe ze erop moest reageren. Het was veelal Flynn geweest die ze peptalks had gegeven over zijn herstel en hoe het allemaal goed zou komen. En dat wás het ook gekomen. Indra, echter, sprak momenteel over grote beslissingen. 'Als je het niet meer kan, waarom zou je het dan nog doen, mijn lief? Je hebt zo veel lentes voor dit kamp met je hele ziel gezorgd en zoveel mensen geholpen en zoveel meer mensen veilig gehouden. Niemand zal je iets verwijten.' Ze was bij haar vriendin blijven staan en had haar hand vastgepakt. 'En je weet net zo goed dat iedereen je ook zal steunen als je besluit om al het werk weer op te pakken. We doen het beetje bij beetje en we zullen er allemaal voor zorgen dat je niet verdrinkt in al het werk.' Het maakte haar tevens emotioneel om te horen hoe Indra had gedacht dat ze niet de verwonding te boven zou komen. Gael was daar namelijk ook initieel bang voor geweest. 'Ach, Indra,' murmelde ze, nadat ze de tranen in haar ogen had gezien, en zo sloot ze haar vriendin in haar armen. Het gaf haar ook een seconde om te verwerken wat Indra als laatste had gezegd. Terwijl ze haar kin neer had gelegd op Indra's schouder, kon ze het toch niet laten om door te vragen. 'Op wat voor manier, Indra?'

Indra wist niet wat ze het liefste zou willen horen van haar partner. Misschien zou het háár ditmaal goed doen te horen dat ze niet op kon geven, dat ze verdomme het huis uit moest komen en haar mouwen op moest rollen om aan de slag te gaan. Ze kon echter niet ontkennen wat voor een opluchting ze voelde toen Gael juist aangaf dat ze niet door hoefde te gaan, dat ze een keuze had. Ze kneep in haar hand terwijl een zucht haar mond verliet en ze een flinke last van haar schouders voelde vallen. Was dit wat haar zo benauwd had doen voelen ’s nachts? Ze dacht niet dat ze nu plots weer zou slapen als een os, maar ze hoopte toch echt dat die dromen zouden stoppen. Ze wilde zich niet langer zo voelen in haar eigen huis, op deze vertrouwde plek, maar ze wist ook niet of dat hier volledig op te lossen was. Indra verborg haar gezicht in Gaels krullen en hield zich stevig aan haar partner vast voor ze weer wat afstand nam en haar wangen ruw droogde. ‘Ik ben al zo lang niet echt meer op reis geweest buiten het Noorden. Niet zoals voor ik Generaal was, toen jij en ik elkaar leerden kennen.‘ Ze kon niet met zekerheid zeggen of ze er fysiek klaar voor was, maar ze durfde wel te stellen dat het haar mentaal goed zou doen om voor even weg te zijn van het kamp. Flynn had haar een paar dagen eerder iets toevertrouwd: dat hij niet dacht dat hij hier had kunnen herstellen zoals hij op de boerderij bij zijn familie had gedaan. Enerzijds was dat aan zijn moeder en broers en zussen te danken, anderzijds had hij daar zo veel meer ruimte gehad voor zichzelf. ‘Ik weet dat ik niet zomaar van je kan vragen om mee te gaan, om de school aan de anderen over laten, noch verdien ik het na mijn gedrag de afgelopen weken maar- maar ik vind het moeilijk voor te stellen dit zonder jou te doen.‘ Indra keek Gael weer aan met een voorzichtige blik nu ze dat gezegd had.

Gael liet haar vriendin ook los en keek toe hoe ze haar tranen droogde. Dit was één van de weinige keren dat ze haar vriendin had zien huilen. Ze dacht dat Indra verder zou gaan op haar wens om wel of geen Generaal meer te zijn, maar ze wist haar toch weer te verrassen. 'Bij de Goden, Indra... Ik weet niet of ik dat kan,' zei ze eerlijk. Het voelde alsof haar vriendin de ene bom na de andere op haar gooide. Niet meer doorgaan als Generaal, de wens om te reizen, het idee dat Gael iemand anders verdiende... 'En wat dan? Als we terug komen, wat doen we dan? En- en komen we überhaupt wel terug?' Ze had teveel vragen over het voorstel om het realistisch te overwegen. Het voelde ergens in haar achterhoofd vanuit Indra als een soort excuus of uitweg om niet meer als Generaal te hoeven werken. Om het niet uit te hoeven spreken naar de menigte, maar om aan te geven dat ze tijd voor zichzelf nodig had. Maar dat sprak ze niet uit. 'En wie neemt in de tussentijd de rollen over? Er kan niet maandenlang een vervanger zijn, Indra. Er moet een sterke leider aan kop staan om iedereen aan te sturen. En Flynn- bij de Goden, hij doet het geweldig, maar hij zal nooit alle steun krijgen als hij puur de vervanger is. Dat weet jij ook.'

Indra wist dat ze haar teleurstelling niet de overhand kon laten nemen. Ze knikte dan ook maar en leunde wat naar achteren op haar stoel. Uiteindelijk was ze wel in één ding geslaagd: ze had geweten hoe ze Gael hier kon houden. Alleen had dat weinig met haar te maken. Ze was stil terwijl Gael haar gedachten en twijfels uitsprak. Ze had pas net kunnen verwoorden wat ze voelde dat ze nog geen woorden klaar had om te bespreken wat er te gebeuren stond wilde ze dit echt doen. Indra knikte weer en staarde naar haar handen. Ze had de afgelopen weken verspild terwijl ze het kamp, haar raad en haar kameraden voor had kunnen bereiden. 'Flynn wil het niet. De Generaalsrol.' Hij had het nog steeds niet in die woorden tegen haar gezegd, maar Indra kende haar vriend te goed. Zijn prioriteit was zijn familie en hij had al zo vaak aangegeven dat hij niet wist hoe hij de rol van vader kon balanceren met die als Generaal. Hoe vaak had hij het niet over zijn vader gehad als Indra het opbracht nog voor de Quandaïse aanval? Indra overdacht Gaels woorden en zuchtte uiteindelijk. Het was het slechtste moment om het kamp zonder sterke leiding te laten. Ze hadden het nodig om te blijven herbouwen, om niet de helft van hun bewoners te verliezen, om de verliezen niet voor niets te laten zijn. Indra kneep haar ogen dicht en balde haar vuisten waarna ze toch opstond en wankelend naar haar bureau liep. Ze schoof een stapel papieren aan de kant en zocht naar haar veer. 'Laat het dan de raad maar uitmaken.' Indra was ondertussen een brief tegengekomen die open voor haar klaargelegd was. Ze pakte het stuk perkament op en bekeek het kort terwijl ze de informatie tot zich nam. De datum van Robyns rechtszaak. Haar blik veranderde plots terwijl ze er een leeg vel bij pakte. 'Mijn laatste taak als Generaal zal zijn om in Tyrosh een gesprek aan te gaan met de Landvrouwe. Om Robyn in haar rechtszaak bij te staan en af te wachten wat Quandaï van mij zal eisen. Daarna start ik mijn reis naar het Oosten. Als de Raad niet wil wachten, dan is het aan hen om een nieuwe kandidaat te verkiezen. Als het Barnard is-' Indra zette ruw de punt van de veer op het papier, maar schreef toen vloeiend verder. 'Dan zal het Mal's beurt zijn te pogen iets van dit kamp te maken.'

Het deed Gael pijn om de teleurstelling op Indra's gezicht te zien. Ze wilde haar vriendin ook op het hart kunnen drukken dat ze nog geen definitief besluit had genomen, maar ze wisten allebei dat Gael haar beslissingen met veel zorgvuldigheid nam. Ze floepte er niet zomaar iets uit. Ze zou het kamp dus ook niet verlaten, niet nu haar leerlingen haar zo hard nodig hadden. En het speet haar, maar dat woog op tegen hoe hard Indra haar nodig had. 'Flynn is er ook niet geschikt voor,' voegde Gael toe, naast dat hun goede vriend de rol ook niet op zich wilde hebben. De man was erg talentvol en had een oog voor zaken, maar hij had niet- ze had er geen woord voor om datgene wat Indra bezat te beschrijven. Het was een soort extreem doorzettingsvermogen vermengd met een noodzakelijke kilheid. Zelfs Marcus had dat niet zozeer bezeten. Van Nathan Barnes wist ze het niet, maar die was gek geworden door de rol, al wist ze dat het ingewikkelder lag dan dat. 'Uiteindelijk hebben we daar ook een raad voor, Indra,' herinnerde ze zich haar vriendin maar al te graag. Haar oog was ondertussen ook op de brief gevallen, waar ze de datum van Robyns rechtszaak zag staan. Het zou niet lang meer duren. Haar ogen vielen daarna op Indra's gelaat nadat ze zo stellig haar plan vertelde. Hoe lang had ze hier al niet over nagedacht. 'Kom je daarna terug?' vroeg ze, bijna fluisterend, terwijl ze haar ogen gericht hield op Indra's gezicht.

Indra probeerde zich te richten op wat haar te doen stond om de volgende stappen te nemen. Eerst moest ze een antwoord richting Tyrosh sturen. Later zou ze langs Flynn moeten gaan. Het zou haar niet makkelijk afgaan hem onder ogen te komen, maar ze wist dat haar goede vriend vergevingsgezind was. Er was nog veel meer te doen, maar Indra kon het toch niet voorkomen dat ze dacht aan haar partner. Of beter gezegd, aan hoe ze deze reis zou maken zonder Gael. Indra kon niet boos zijn. Ze had haar vriendin altijd bewonderd om haar sterke plichtsgevoel en hoe ze haar verantwoordelijkheden vaak de prioriteit gaf. Zelf streefde ze daar ook na en dat had altijd goed voor hen gewerkt. Het voelde nu echter alsof ze niet op dezelfde lijn zaten. Het was een pijnlijke realisatie, maar misschien geen verrassing na alles wat er gebeurd was sinds de Quandaïse prins hier verschenen was. Indra knikte. 'Naar jou altijd,' zei ze even zacht. Ze had afstand nodig van het kamp, niet van Gael ook al moest ze nu accepteren dat dat niet samen kon gaan. Ze moest weer denken aan een gesprek dat ze met Flynn had gehad, maar één van al weer jaren geleden. Hij had toen gepoogd uit te leggen waarom hij na zijn bevrijding uit Quandaï Guila weg had gestuurd omdat ze elkaar niet konden helpen herstellen van wat ze daar meegemaakt hadden. Indra hield de blik van Gael nog altijd vast. Misschien gold dit voor hen nu ook wel. Gael moest ook bijkomen van de strijd, van al dat leed. Wellicht ging dat haar ook wel makkelijker af als ze zich niet hoefde te bekommeren om een partner die zich verstopte in hun slaapkamer. 'Maar ik denk dat het beter is dat ik vanuit Tyrosh direct naar het Oosten vertrek.' Dat zou haar iets meer dan een week geven om voorbereidingen te treffen. Hester zou het vast af raden. Maar Indra wist dat ze niet te lang kon wachten, dan zou ze nooit meer gaan, dan zat ze hier vast met deze versie van zichzelf. 'Ik heb al zo vaak gevraagd of je op me wilde wachten hier en nu doe ik het weer,' ging ze onzeker verder. Zo was hun relatie ook begonnen. Haar bezoek aan Evenfall na hun eerste 'date'. Zo had ze het zelf nooit genoemd, maar Gael praatte er graag over tegen hun vrienden. Daarna had ze het nog erg vaak herhaald, voor korte missies, voor de reis naar Quandaï, voor de laatste strijd- Indra liet haar brief voor wat het was terwijl ze een reactie van Gael afwachtte.

Hun hele gesprek voelde als een droom. Het ene moment hadden ze ruziënd in de keuken gestaan en nu kondigde Indra aan dat ze al snel het kamp zou verlaten. Er was nog geen Generaal die haar zou vervangen. Het halve kamp lag nog in scheuren. Haar eigen kinderen zaten doodsbang in het klaslokaal omdat ze niet wisten wat ze konden verwachten. En zij zelf zou de komende manen alleen in bed liggen. Die realisatie deed pijn. Aan de andere kant, als ze ook dacht aan hun goede vriend Flynn, wist ze ook dat dit Indra goed zou doen in haar herstel. Misschien kon ze Guila wel vragen hoe het was om Flynn in die tijd kwijt te zijn, ondanks dat ze nog zo van elkaar hielden. Die realisatie dat ze van Indra hield schudde haar weer wakker. Uiteindelijk liet ze haar gespannen schouders zakken en had ze in enkele stappen de afstand tussen haar en Indra verkleind. 'En ik zal op je wachten.' Met die woorden nam ze Indra's kin in haar handen en drukte ze hard haar lippen op de hare. Ze wist niet of het verstandig was om dit te doen, terwijl ze wist dat Indra weg zou gaan voor lange tijd, maar ze kon zichzelf ook niet tegenhouden.

Voor Indra voelde het alsof de tijd stil stond nu ze afwachtte wat Gael zou zeggen. Het was een onzeker moment dat ze niet graag beleefde, maar ze kon ook niet negeren dat ze haar vriendin deze keuze moest geven. Het was niet aan haar om te beslissen of haar afwezigheid bepalend zou zijn voor Gael om een andere weg in te slaan met hun relatie. En er was zo een grote afstand tussen hen komen te staan sinds Indra uit de ziekenboeg was ontslagen- Ze durfde al weken niet om die ruimte te overbruggen. Ze voelde dan ook dat er een verraste zucht haar mond ontsnapte toen Gael plots voor haar stond. Het waren de woorden die werkelijk tot haar binnenste drongen, maar de kus maakte pas dat ze zelf ook weer bewoog en haar armen om Gael wond. Ze hadden nooit meer kunnen bespreken wat ze wilden doen met het maken van beloftes dat Indra geopperd had. Dat was toen ook uitgelopen tot zo'n grote ruzie, maar het was uiteindelijk enkel een obstakel geweest waar ze samen overheen waren gekomen. Indra verbrak de kus om Gael geëmotioneerd aan te kijken. 'Ik houd van je, Gael. Dat verandert niet,' beloofde ze haar partner. Misschien was dat wel het enige waar ze op het moment zeker van was.

Nieuw

Indra stond met een nerveuze, maar volharde blik op haar gezicht op het pad naar haar huis toe. Ze zag dat er enkele gaslampen aan waren in de woonkamer, maar de rest van het gebouw leek donker. Ze zou Gael dus waarschijnlijk in haar eentje treffen. Dat was een opluchting. Indra nam haar tijd om haar paard in de kleine stal achter het huis te zetten en stapte toen op de voordeur af. Haar benen voelden als lood, zo veel moeite kostte het om de deur te bereiken. Ze had gedacht dat het makkelijker zou zijn tot ze echt voor Gaels neus zou staan. Sinds ze Myr had verlaten, had ze enigszins weer helder na kunnen denken over haar toekomst. Ze had helderheid wat betrof haar partner. Het had haar op de wegen terug naar het Noorden vergezeld en extra moed gegeven om snel door te reizen. Bovendien had ze op het advies van, wonderbaarlijk genoeg, Sibel besloten niet mee te doen met het toernooi, maar dat moment gekozen om naar het kamp terug te keren. Het zou er rustiger zijn. Zo had Indra het ook aangetroffen en had ze met gemak langs de randen naar haar huis kunnen reizen. Zuchtend bleef ze stil staan voor de deur en legde een hand op het oude hout. Nu ze hier stond was ze ook blij dat ze naar de Koningin had geluisterd toen ze haar aangespoord had om haar vriendin tenminste een paar dagen vantevoren bericht te sturen dat ze thuis zou komen. Ze wilde niet weer Gael overrompelen met haar plotse keuzes. Indra haalde nogmaals diep adem en klopte toen toch aan.

Gael zat op de bank in haar woonkamer met een boek in haar handen. Sinds het vertrek van Indra was ze hechter geworden met meerdere mensen in het kamp, waaronder Hester. Ze hadden zoveel kennis kunnen delen over de helende werking van de natuur - Hester vanuit haar opleiding en Gael vanuit haar rondreizen - en dat had ervoor gezorgd dat Gael weer besloten had zich meer te verdiepen in de geneeskunst. Wie weet zou ze daardoor soms de druk van Hester kunnen afhalen als er weer eens drie soldaten door onvoorzichtig sparren tegelijk haar tent in zouden lopen, terwijl er al één zwangere vrouw en één zieke oudere lag. In tegenstelling tot andere dagen kon ze zich echter niet goed focussen op het boek. De brief die ze had ontvangen van Indra had ze als bladwijzer in haar boek gestopt en als vanzelf opende ze deze, om opnieuw de woorden door te lezen. Door de brief was ze huiverig geweest om mensen uit te nodigen in haar woning. Ze wilde geen getuigen erbij als ze Indra zou weerzien en er weer roddels rondgingen. Daar waren er momenteel al genoeg van. Bij geklop op de deur sloeg ze haar boek onmiddellijk dicht en haastte ze zich naar de voordeur. Gael opende deze en zag tot haar verrassing Indra al staan. Ze had gedacht dat ze pas later op de dag of de volgende ochtend terug zou keren. 'Indra!' Voor een seconde bekeek ze de vrouw van top tot teen, waarna haar gezicht verzachtte. 'Je bent terug,' zei ze opgelucht, waarna ze al snel haar armen om de vrouw heen sloeg in een stevige omhelzing.

Indra had het idee dat ze er wel een uur verstreek voor de deur uiteindelijk open werd gedaan. Bij het zien van Gael verstijfde ze plots en reageerde amper op de warmte die ze uit het huis voelde stromen of het noemen van haar naam. Ze had zo gevreesd voor het weerzien van haar partner en hoe ze op haar terugkomst zou reageren, dat haar lichaam leek te hebben besloten om maar helemaal geen reactie te tonen. Het was pas toen ze de armen van Gael om zich heen voelde en ze haar krullen in haar gezicht voelde prikken, dat Indra haar ogen sloot en haar armen eveneens om haar vriendin wond. 'Gael,' fluisterde ze zacht in haar nek. Haar thuiskomen had nog nooit zo goed gevoeld. Even dacht ze dat ze in huilen uit zou barsten, maar in plaats daar van voelde ze een lach haar mond verlaten en tilde ze Gael een tel van de grond. Ze zette de andere vrouw weer neer en legde haar handen op Gael's wangen om haar zo ademloos te bekijken. Op hetzelfde moment besefte ze zich weer wat er zich allemaal tussen hen afgespeeld had, wat zij zelf allemaal veroorzaakt had. Met een beschaamde blik liet Indra Gael los en gaf haar de ruimte. 'Het spijt me, Gael. Echt, ik- ik denk niet dat ik het vaak genoeg kan zeggen.'

Gael legde kort haar kin op Indra's schouder en sloot zo haar ogen, terwijl haar armen nog om de vrouw heen lagen in een welkomstomhelzing. Het voelde goed om te weten dat haar vriendin veilig en wel was teruggekeerd. Gael voelde hoe ze plots omhoog werd getild, iets dat Indra altijd had gedaan als ze 's avonds thuis was gekomen na een lange dag werken, en ze merkte hoe er ook een lach uit haar mond ontsnapte. Echter, voordat ze het wist, lagen Indra's handen op haar wangen en kon ze niets anders dan in het gezicht van de andere vrouw kijken. Plots had Gael het gevoel dat Indra haar zou kussen en van schrik en uit reflex legde Gael haar hand tegen Indra's borst aan, om zo weer afstand tussen hun te creëren. Ze voelde hoe tegelijkertijd de magie van hun weerzien plots werd vervaagd en snel liet ze haar arm zakken. Niet alleen Indra zag er beschaamd uit, want Gael wist zeker dat haar wangen rood waren van schaamte en ongemak. Ze wilde net Indra naar binnen vragen, toen de vrouw al begon te spreken. Ze fronste lichtelijk en wuifde de woorden weg. 'Kom eerst maar binnen, dan kan ik warme melk voor je opzetten en kan je ondertussen zoveel verontschuldigen als je wilt.'

Indra kon niet zo goed bevatten wat er zojuist gebeurd was. Ze wist niet te zeggen of Gaels plotselingen beweging om afstand te houden of haar eigen aarzeling het moment had verbroken. Ze wreef echter met een fronsende blik langs haar nek en knikte vervolgens maar. Ze stapte binnen en sloot de deur zorgvuldig achter zich voor ze kort de tijd nam om de ruimte door te kijken. Ze was bang om het veel veranderd te zien, of om te merken dat haar aanwezigheid verbloemd was. Indra vond bij het uitdoen van haar laarzen echter dat haar andere paar schoenen nog op hun plek stonden, verfrommeld achter de deur verstopt zoals ze ze achter had gelaten. Bij het ophangen van haar mantel, zag ze ook nog haar sjaal verstopt onder de spullen van Gael. Ze wilde er nog niet te veel in lezen. Het waren maar een paar spullen die amper plek in namen. Toch gaf het haar een gevoel van hoop en vertrouwen. Indra zette haar tassen en rijdersspullen aan de kant en volgde Gael toen verder het huis in. Ze kuchte wat ongemakkelijk en probeerde toen een makkelijker onderwerp aan te snijden. 'Zijn Flynn en Guila naar Evenfall?' vroeg ze benieuwd terwijl ze van het ene op het andere been bewoog middenin de kamer. Eerder had ze zich nog zo moe gevoeld door het vele reizen, maar nu had ze plots geen behoefte om te gaan zitten.