Het huisje van Gael en Indra

Indra had in het moment haar adem ingehouden en voelde die als vanzelf haar mond ontsnappen toen ze de vraag van Gael hoorde. Ze dacht dat ze er goed genoeg naartoe had gewerkt dat het duidelijk zou zijn dat dit om hen ging. Ze had dan ook even niets te zeggen toen ze de verwarring op Gaels gezicht zag. 'Voor- voor ons.' Misschien had ze die twijfel als een teken moeten nemen, maar ze had zich nu al wekenlang voorbereid op dit moment dat ze niet alsnog in had willen houden. Al langer zocht ze naar een manier om aan Gael en aan haarzelf duidelijk te maken dat hun liefde voor elkaar diep zat. Ze wist dat ze geen tierelantijntjes nodig hadden zoals Guila en Flynn, noch het toeziend oog van getuigen, maar ze had een gebaar als dit en de symboliek er om heen erg gewaardeerd. Het zou hun relatie een plaats geven, zoals haar titel als Generaal dat deed. Indra had graag de dingen om zich heen duidelijk en benoemd. Ze wilde dat er geen twijfel over bestond wat ze voor elkaar betekenden. 'Ik weet dat het niet echt onderdeel van jouw cultuur is en ik- ik ben er natuurlijk ook niet mee opgegroeid. Maar ik denk dat het veel zou betekenen om deze volgende stap te kunnen zetten in onze relatie.' Indra had Gaels hand los gelaten om haar bij haar schouders vast te houden en met enige hoop in haar ogen naar haar te glimlachen.

Gael bleef haar vriendin vragend aan kijken. Het werd maar niet duidelijk waarom ze dit diner had georganiseerd en vervolgens begon over het oude ritueel van haar ouders en dan- Het kwartje viel tegelijkertijd met de uitleg van Indra. Ze wilde dat zij tweeën het ritueel zouden af leggen. Dat liet Gael echter zonder enige woorden. 'Het is ook geen onderdeel van mijn cultuur. We zetten ons juist af tegen zulke verbonden.' Gael legde met een diepe zucht haar hand op die van Indra en schudde haar hoofd. 'Ik weet dat het veel voor jou zou betekenen, maar voor mij-' Ze zuchtte opnieuw en was inmiddels opgestaan, om zich zo los te maken uit Indra's grip. Ze sloeg haar armen om haar eigen middel heen en keek van de vrouw weg. 'Ik voel me er niet comfortabel bij, Indra. Ik dacht dat je dat wist. En- en het spijt mij. Heel erg. Maar ik kan dit niet doen.' De haren op haren armen stonden omhoog en het nare gevoel in haar buik kon ze niet negeren. Ze wist niet waarom ze zo'n afkeer had tegen dusdanige verbonden. Met afgunst had ze dan ook toegekeken hoe Flynn en Guila zich aan elkaar verbonden hadden, ondanks dat ze het nooit publiekelijk zou hebben laten zien. En nu stelde Indra dit voor? 'Je wéét toch dat ik van je houd, Indra? Waarom dan al die tierelantijntjes? Zo'n ceremonie? Wat voegt het toe?'

'Dat weet ik, maar ik dacht dat dat vooral om het huwelijk tussen een man en vrouw ging en-' Ontzet keek Indra toe hoe Gael opgestaan was en van haar weg draaide. Natuurlijk had ze er wel over na gedacht hoe haar partner zou kunnen reageren en dat ze niet per se in zou stemmen met het voorstel. Ze had alleen niet gedacht dat het werkelijk een probleem zou zijn dat ze het alleen al voorgesteld had. 'Ik wilde niet-' Indra stopte zichzelf weer en liet Gael verder uit praten. Ze was op haar stoel blijven zitten maar had zich naar de andere vrouw gekeerd. Het maakte dat ze zich ontzettend rot voelde om haar vriendin zo ongemakkelijk te zien. Maar de vragen die ze over zich heen kreeg raakten haar ook. Indra had haar armen over elkaar gevouwen en hield haar mond met een diepe frons dicht terwijl ze stug naar de grond keek. Pas na een tel stond ze ook op en maakte een achteloos gebaar met haar hand. 'Vergeet het. Het was een stom idee. Je ziet het duidelijk niet zitten. Ik weet niet waarom ik er over begonnen ben.' Haar bord dat nog half vol lag en haar glas dat nog niet leeg was, pakte ze van de tafel op om naar het aanrecht in hun kleine keuken te brengen. Hoe kon ze nou zo afwijzend spreken over de prachtige geloftes zoals haar ouders afgelegd hadden? Begreep ze dan niet dat het zo anders was dan wat ze hun vrienden hadden zien doen?

'Man en vrouw, vrouw en vrouw, man en man- het maakt niets uit, we gaan gewoon géén beloftes aan! Beloftes zijn er alleen om verbroken te worden en-' Ze merkte dat ze zichzelf aan het opwinden was om geen enkele reden. Indra zou haar nergens toe dwingen en ze had enkel een voorstel gedaan. Toch had het voorstel een gevoelige snaar geraakt én voelde ze zich voor het blok gezet. Gael was echter de laatste die een ruzie zou uitlokken, maar ze voelde hoe ze een spanning in de lucht had veroorzaakt. Gael wreef dus vermoeid over haar voorhoofd en schudde vervolgens haar hoofd. 'Het is geen stom idee, Indra, en ik begrijp dat je het vraagt. Het overvalt me gewoon. We hebben het hier nog nooit over gehad.' Ze keek toe hoe haar partner naar de keuken liep en zich weggedraaid had van haar. 'Praat met mij, mijn lief. Ik weet dat ik het snel af keurde, en dat had ik niet moeten doen, maar- het hele diner en jouw lieve woorden en- het overvalt me gewoon.' Ze vouwde haar handen nerveus in elkaar en keek naar de grond. 'Had je echt gedacht dat ik ja zou zeggen?' Haar schuldgevoel lag als een steen in haar maag. Indra zou zoiets niets georganiseerd hebben als het niet extreem belangrijk voor haar zou zijn. En het laatste wat ze wilde doen, was wel haar vriendin pijn doen.

Indra hield zich bezig met haar bord en glas, maar toen dat schoon in het droogrek stond had ze niet direct iets anders om handen. Ze had haar handen op het aanrecht gezet en keek op naar haar partner om haar enkel met meer ongemak te zien. Als ze had geweten dat haar suggestie zo slecht zou verlopen, had ze het nooit opgebracht. 'Wat kan ik nog meer zeggen, Gael? Je hebt je beslissing al gemaakt en ik zou dat niet willen ondermijnen.' Zuchtend wreef ze langs haar haar en bond de lokken met een stuk stof dat ze in een lade vond vast. De woorden over het breken van beloftes had iets in haar gekrenkt dat ze moeilijk onder woorden kon brengen. Vaak genoeg had men haar te niet gedaan door beloftes niet na te komen en andersom was dat ook voor gekomen. Ze had beloftes gemaakt aan de roversbende die ze gebroken had door onderdeel te worden van het legerkamp. Ze was zelfs erg dicht in de buurt gekomen van een diep verraad door de missie die ze geleid had naar de schuilplek van haar voormalige familie. Maar dat betekende voor haar niet dat beloftes hun waarde hadden verloren. Indra geloofde niet in onvoorwaardelijke verbonden, maar ze had er wel altijd aan gewerkt om toewijding en verantwoordelijkheid in acht te nemen. 'Ik hoopte dat je 'ja' zou zeggen. Maar als ik eerlijk tegen mezelf ben, wist ik ook dat er een kans was dat je hier niet hetzelfde over dacht.' Ze was weer van het aanrecht weggelopen om richting de deur te lopen en haar laarzen erbij te pakken. 'Ik denk dat ik een ommetje ga maken.' De teleurstelling lag haar zwaarder dan verwacht.

Gael keek toe hoe Indra zo druk in de weer was in de keuken. Ze was niet van plan om het eten weg te gooien, zoals haar partner had gedaan, en wilde het nog liever naar het kamp brengen dan het maar opzij te schuiven. 'Het ligt gewoon... gecompliceerd.' Ze wist niet hoe ze het anders kon beschrijven. Haar zussen bijvoorbeeld zouden haar nooit laten terugkeren als ze een verbond met Indra aan zou gaan, zeker volgens de rituelen van een cultuur die zij niet eigen waren. 'Als dat is wat je dacht, dan bewonder ik dat je het nog steeds hebt gevraagd, Indra, werkelijk-' Ze wilde toenadering naar haar vriendin zoeken, maar Indra was al naar de voordeur gelopen om haar laarzen erbij te pakken. De vrouw hoefde niet eens iets uit te leggen, want Gael wist al wat ze zou gaan doen. Indra rende altijd van hun argumenten weg. 'Loop niet weg, Indra,' zei Gael ijzingwekkend kalm vanuit de deuropening. 'Niet omdat jij niet het antwoord hebt gehoord die je wilde horen. Ik heb het recht om te weigeren, net zoals jij het recht hebt om dit aan mij te vragen. En het spijt mij nogmaals als ik jou niet het gevoel heb gegeven dat jij mij alles kan vragen. Maar je kan nu niet van dit gesprek weg lopen.' Het speet haar als haar partner teleurgesteld was, maar dit was niet de manier om er mee om te gaan. Dan zou Indra's terugkomst enkel nog zwaarder liggen omdat het onderwerp nog in de lucht hing. Zo konden ze de nacht niet in gaan.

Indra liet het niet toe dat haar partner dichter in de buurt kwam, maar hield stug haar afstand. Ze zou er niet beter op reageren als Gael haar nu geen ruimte zou geven. De reactie die ze dus kreeg van Gael had een averechts effect. Indra had ruw haar laarzen aangetrokken en haar mantel van de kapstok getrokken. Haar ogen bleven op de andere vrouw hangen toen ze haar er van beschuldigde het gesprek te willen vermijden. 'Oh, houd op, Gael. Ik ben niet één van je kinderen,' zei ze overduidelijk geërgerd. Ze wilde niet boos zijn, maar het voelde alsof ze niet de reactie kon geven die ze wilde als ze in het huis bleef. 'Je weet best dat ik niet het type ben om beschaafd aan de tafel te gaan zitten en dit uit te moeten praten met een koel hoofd alsof dit mij niets doet!' Ze had haar stem verheven tot een luid en verontrustend volume. Iets wat ze maar zelden deed tegen haar vriendin, of wellicht nog nooit had gedaan. Het was echter een te grote teleurstelling te voelen dat de tijd die ze had gespendeerd in het zoeken naar de rituelen, in het bedenken hoe dit een mogelijkheid was voor hun relatie en wat het betekende voor de toekomst, voor niets was geweest. Ze vond het niet erg zich kwetsbaar op te stellen naar Gael, niet meer, maar ze moest ook begrijpen dat er een limiet was aan wat ze durfde te delen. 'Ik heb het recht op ruimte om- om-' Indra wist niet hoe ze die gedachte af moest maken en sloeg gefrustreerd de mantel om haar schouders. 'Geef me gewoon wat ruimte,' zei ze uiteindelijk zachter.

Gael keek ongelovig toe hoe Indra maar verder ging met het vastbinden van haar laarzen en haar ook nog eens de schuld begon te geven van dit hele argument. 'Je gedraagt je anders net zoals de kinderen als ze hun zin niet krijgen!' floepte ze er fel uit. 'Had je dan gewild dat ik "ja" had gezegd, puur om jou een gunst te doen?' Ze had echter onmiddellijk spijt van haar woorden. Het was helemaal niet typisch voor Gael om zich zo te laten gaan in een conflict. Ze was er juist zo trots op dat ze altijd zo kalm bleef. Die kalmte was echter als sneeuw voor de zon verdwenen sinds het noemen van de beloftes. Echter zette Gael verontrust een stap naar achteren bij de plots luide stem van haar vriendin. Die toon sloeg ze normaal gesproken enkel aan als haar Kapiteins zich weer eens misdragen hadden, maar niet- nooit tegenover haar. De zachte toon van Indra's volgende woorden hoorde ze al niet meer door het razen in haar oren. 'Je wilt ruimte? Ga dan maar naar buiten, Indra, en zoek die verdomde ruimte op!' Zonder nog maar iets te zeggen sloeg ze de deur naar de gang dicht en beende ze kwaad terug naar de tafel, waar ze achter plaats nam om stilletjes naar het eten te kijken. Hun hele gesprek ging ze opnieuw na in haar hoofd: had ze anders moeten reageren?

Indra klemde haar kaken strak op elkaar toen ze te horen kreeg dat ze zich als een kind gedroeg. Ze wist heel goed dat het punt bereikte waarop ze niet veel zinnigs meer uit haar mond zou krijgen als ze mee zou gaan in de verwijten. Een schreeuwwedstrijd voelde haar iets te gewend, ook al was het tussen haar en Gael nooit voorgekomen. Het herinnerde haar er maar weer erg goed aan dat ze helemaal niet geleerd had om net zoals haar vriendin en al die vrouwen in haar dorp duidelijk te communiceren en door conflicten heen te praten. Gael wist dat heel goed en leek nu juist haar vinger op die zere plek te leggen. Indra knoopte haar mantel met ene ruw gebaar vast en hing haar zwaardschede wat tegen de deurpost leunde over haar schouder. 'Wat een geweldig idee, Gael.' Ze trok de deur open, stapte zonder er nog over na te denken naar buiten en liet de deur met een klap achter zich dicht vallen. Ze zou wel in haar tent slapen vannacht. Mooi niet dat ze met hangende schouders terug zou komen als ze de woede er uit gegooid met een flinke vechttraining. Hoewel de eerste vlaag aan boosheid minder werd naarmate ze verder weg liep van de warmte van haar huis, laaide dat gevoel even snel weer op als ze de woorden van Gael nog eens en nog eens herhaalde in haar hoofd. Ze kon wel een paar uur aan zwaardvechten gebruiken om dat er uit te krijgen.

Nieuw

Indra was pas laat op de avond haar tent uitgekomen om terug naar het huis van haar en Gael te wandelen. Ze had nog ieder excuus om nog niet direct terug te gaan aangenomen. Het was zo al lang geleden dat ze zo veel brieven af geschreven had. Ze lagen nu klaar om verstuurd te worden de volgende ochtend. Bericht aan haar Luitenant die aan de grenzen met Quandaï stond, aan Liam en Sibel die er steeds maar van uit gingen dat ze de stand van zaken bleef delen,en nog een handvol andere berichten. Het had haar rustiger gemaakt om niet in de weer te zijn met een zwaard. Ze had zich goed moet focussen om de juiste toon aan te slaan in haar brieven. Zo had ze Gael en hun ruzie weer voor even uit haar hoofd kunnen zetten. Misschien was het niet de manier waarop de meeste mensen omgingen met hun conflicten. Gael had het duidelijk niet begrepen. En Guila- Indra had in het moment de bemoeienis van haar vriendin niet kunnen waarderen, maar ze begreep ook wel dat het enkel vriendelijk bedoeld was. Wellicht had ze er ook wel iets van opgestoken. Nu ze tenminste een volle dag zich bezig had kunnen houden met andere zaken, wist ze ook dat ze niet langer weg kon blijven van huis. Het was een opluchting licht te zien branden. Met een diepe zucht stapte ze de voordeur door en trapte haar laarzen uit terwijl haar ogen de ruimte door gleden om Gael te zoeken.

Gael zat op de bank met een mok wijn in haar hand en staarde zo naar naar de vlammen van de brandende haard. Ze dacht terug aan haar gesprek met Flynn. Ten eerste had ze het enorm op prijs gesteld dat hij haar zo had opgezocht, om te vragen hoe het met haar ging. Ten tweede was het ook echt fijn geweest om met iemand te spreken die wel besloten had om geloften aan te gaan. Het was erg waardevol hoe oprecht Flynn was geweest in zijn antwoorden en hoe hij vertelde over zijn eerdere, eigen interne strijd. Het was de strijd waar zij nu door heen ging. Ze nam net een slok van de wijn, toen ze plots de voordeur geopend hoorde worden. Het betekende dat Indra eindelijk weer thuis was gekomen. Gael moest zichzelf echter tegen houden om niet over haar schouder naar de deuropening te kijken en ze bleef haar blik dus gericht houden op de vlammen. Zo wachtte ze tot Indra het initiatief zou nemen om te verklaren waarom ze weer terug was.

Indra hoorde de haard in de woonkamer knisperen, maar kreeg geen reactie op haar binnenkomst. Ze bleef dan ook langer in de hal treuzelen dan normaal. Ze zette haar modderige laarzen goed aan de kant en hing haar mantel netjes gevouwen op, voor ze de hoek om stapte en haar partner op de bank zag zitten. Zwijgend liep ze de ruimte in en nam plaats aan de andere kant van de bank. Haar ogen waren kort over Gael heen gegleden, maar nu had ze haar blik net zoals haar vriendin op het vuur gericht. Zo liet ze nog even de stilte tussen hen in hangen. Ondanks dat ze al overdacht had wat ze zou zeggen als ze terug thuis was, twijfelde ze nu alsnog over haar woorden. 'Het spijt me,' begon ze uiteindelijk. 'Dat ik zo boos weg gelopen ben en nu pas weer op kom dagen.' Indra wierp Gael een zijdelingse blik, meer niet. Ze wist nog niet of ze toenadering kon zoeken, enerzijds omdat ze niet wist of Gael het toe zou laten, anderzijds omdat ze er nog niet aan uit was of ze dat zelf al wilde. Het maakte haar onrustig zo stil te moeten zitten, dus stond ze op en liep naar het vuur om een arm op de schouw te leggen en zo de hitte de koud van buiten dat nog op haar huid hing te laten verdrijven.

Elke seconde dat Indra zich nog achter haar bevond voelde als een volle minuut. Gael twijfelde of ze toch zelf iets moest zeggen, maar Indra had al naast haar plaats genomen - al was het aan het volledig ander einde van de bank. Het huis voelde zo koud zonder de nabijheid van haar Generaal en zelfs het haardvuur kon daar niets aan veranderen. Vol opluchting hoorde ze vervolgens de woorden van de andere vrouw aan en zo keerde ze zich om naar haar partner. 'Het spijt mij ook, Indra. Ik maakte me zoveel zorgen en-' Gael had haar hand al naar haar partner uitgestoken, maar op hetzelfde moment was Indra opgestaan om bij de haard plaats te nemen. Ze trok dus maar haar hand terug en wikkelde vervolgens haar armen om haar benen heen. 'Ik ben blij dat je terug bent,' zei ze uiteindelijk oprecht. Ze dacht terug aan de woorden van haar vriend en vervolgens aan de woordenwisseling die ze de avond ervoor hadden gewisseld. Het was namelijk ook haar beurt om zich te verontschuldigen. 'En het spijt mij dat ik zo snel mijn oordeel had klaar staan over de geloften. Ik heb jou niet eens de kans gegeven om er iets over te vertellen en ik was zo snel in het af keuren en- en dat spijt me echt héél erg, Indra. Want het betekent veel voor jou en daardoor betekent het ook veel voor mij.'

Indra voelde al snel dat de warmte van het vuur te veel werd, maar draaide er niet meteen van weg. Het zweet vormde zich al op haar voorhoofd en uiteindelijk keerde ze de vlammen maar haar rug toe. 'Je weet toch dat je je geen zorgen hoeft te maken,' reageerde ze ten eerste. Dat vond ze moeilijk om te horen. Dat ze vertrokken was uit hun huis was niet om Gael bezorgd te maken, het was enkel om niet de verkeerde dingen te gaan zeggen, om niet met voorwerpen te gaan gooien of om haarzelf niet zo breekbaar te tonen in het bijzijn van haar partner. 'Ik zou nooit lang weg blijven, Gael,' voegde ze dan ook toe. Misschien verschilden hun ideeën van wat lang was wel. Toch kon ze zich het amper voorstellen dat ze zonder goede reden weg zou blijven van deze vrouw. Al was ze nog zo boos. Met een ernstige frons hoorde ze de woorden van Gael verder aan en liet haar ogen afdwalen naar haar wollen sokken. 'Het zou niet zo moeten zijn dat jij geïnteresseerd hoort te zijn in iets enkel omdat ik dat ben. Ik weet ook wel dat je niet volmondig 'ja' zou hebben gezegd op een ritueel dat zo ver van jouw cultuur ligt, maar-' Ze wreef vermoeid met een hand langs haar nek en keek aarzelend naar de bank om alsnog terug plaats te nemen. Zo kon ze haar vriendin beter aan kijken, op dezelfde ooghoogte. 'Guila kwam bij me langs. Ze had natuurlijk een hoop te zeggen. Zelfs zij zag meteen in dat je niet erg goedkeurend gereageerd zou hebben zonder dat ik haar zelfs maar had verteld wat je reactie was. Het is ook mijn fout dat ik dat niet in zag.'

'Zelfs jíj bent niet onaantastbaar of onverslaanbaar, lieverd,' legde Gael uit, terwijl ze in de kussens leunde. 'Jij zou hetzelfde voelen als ik plots een nacht niet terug zou keren in ons huis.' Het was echter niets voor Gael om zomaar weg te lopen en niet te laten weten dat ze een nacht ergens anders zou verblijven. Ondanks dat Indra het wel vaker deed, zat het Gael nooit helemaal honderd procent lekker en dat mocht Indra weten. Hoe zeer ze ook haar eigen bewegingen zou proberen te verantwoorden, Gael wilde weten als ze plots niet terug zou keren en in haar tent zou gaan slapen. Gael keek toe hoe haar vriendin weer naast haar plaats nam en lichtelijk fronste ze om haar woorden. 'Natuurlijk ben ik geïnteresseerd in de zaken waar jij interesse in toont. En dat ben ik ook werkelijk, maar het overviel me gewoon.' Ze trok een wenkbrauw op en wachtte tot Indra verder zou spreken. 'Maar....?' spoorde ze subtiel aan, maar de volgende woorden van Indra lieten ook haar andere wenkbrauw optrekken in verbazing. 'Nou, ik zal je vertellen dat een zekere Flynn Barnes bij míj is langs geweest met ook een hoop wijze woorden,' grijnsde ze. 'Maar- het was fijn. En het liet mij jouw kant ook weer anders in zien. En het was een reflectie op mijn eigen reactie.'

Indra wilde protesteren toen ze de uitleg van Gael hoorde, maar moest uiteindelijk toegeven en knikte. Zij zou inderdaad ook niet rustig kunnen zitten wachten tot haar vriendin thuis zou komen. Het was zeker niet eerlijk haar hier zonder te zeggen waar ze heen ging achter te laten, maar ze voelde vaak genoeg dat er geen andere uitweg was dan naar buiten te vluchten. Wat dat betreft voelde een huis vaak genoeg benauwend. Indra wreef met een diepe zucht langs haar voorhoofd. Gael en zij wisten beiden dat Guila en Flynn erg betrokken waren bij hun leven samen, net zoals zij dat ook bij hen waren. Ze konden altijd op hun vrienden rekenen en blijkbaar ook als ze onderling ruzie hadden. 'Ze zullen vanavond wel triomfantelijk samen over hun succes praten,' merkte Indra droogjes op. Ze waardeerde het echter wel degelijk, hoe groot de bemoeienis ook geweest was. Bedenkelijk keek ze naar haar vriendin en boog naar voren om één van haar handen vast te pakken. 'Hoe zie je het nu anders?' vroeg ze benieuwd. Het perspectief van Flynn interesseerde haar wel degelijk. Ze had hem de afgelopen weken niet direct om advies gevraagd, maar ze had zo nu en dan over het rituaal van haar ouders gesproken om zijn mening te peilen.

Het stemde Gael tevreden dat Indra instemde met haar woorden en besefte hoe ongerust ze was geweest. Gael had er die nacht wel degelijk erg slecht van geslapen en ze hoopte dus dat ze in het vervolg beter naar elkaar konden communiceren. Het meest ideaal zou echter zijn om helemaal geen discussies of argumenten meer te hebben, maar daarvoor was geen enkele relatie perfect genoeg. 'Ach, daar hebben ze alle recht toe. We zitten nu toch uiteindelijk weer samen, niet waar?' Ze glimlachte en trok vervolgens haar benen naar haar toe, zodat ze haar armen er om heen kon slaan. Zo staarde ze bedachtzaam in de vlammen van de haard. Haar blik dreef echter weer af naar haar partner door de aanraking van de andere vrouw. Zacht wreef ze met haar duim over de ruwe huid van Indra's hand heen. 'Ik wil meer over het ritueel te weten komen,' zei ze zacht, terwijl ze Indra's blik bleef vast houden. 'Over de specifieke geloften die uitgesproken worden. Ik besefte me door Flynn dat ik geen oprecht antwoord kan geven op jouw voorstel als ik niet eens doorgevraagd heb over wat het in houdt. En-' Ze fronste lichtelijk. 'Ik heb nooit beseft hoeveel kracht en liefde mensen eruit kunnen halen.'

Indra glimlachte met haar vriendin mee. Ze begreep ook wel dat Flynn en Guila zich zo betrokken hadden gevoeld. Uiteindelijk zouden zij het ook wel voelen als er een breuk tussen haar en Gael plaats vond. Ze steunden elkaar namelijk in veel aspecten. Of het nou ging om het werk in het kamp of om het thuisleven. Indra wist bovendien ook wel dat Flynn zich het erg aantrok als ze haar taak als Generaal niet uitvoerde zoals het hoorde. Ze zou de komende dagen nog wel wat van hem horen over hoe ze zich zo door emoties had laten beïnvloeden. Met een tevreden blik keek ze naar hun handen en verstrengelde ze hun vingers in een teder gebaar. Ze miste altijd de warmte van Gaels lichaam dat in vergelijking met haar koele temperatuur erg aangenaam was. Verrast keek ze op naar haar partner en liet haar geduldig uitspreken. 'Ik wil erg graag meer met je delen over hoe het te werk gaat, maar-' Indra zuchtte en schoof dichter naar haar vriendin toe op de bank. 'Misschien moeten we zelf iets verzinnen. Iets dat niet uit de cultuur van mijn ouders komt die ik amper ken. Maar gewoon een- een mengeling van wat jij kent van jouw dorp en wat we graag doen samen. De tradities die we zelf opgebouwd hebben in ons leven hier.' Het was pas door Guila's woorden dat ze echt had overwogen dat er misschien een tussenweg was. Ze hoefde niet per se het rituaal van haar ouderlijke stam te doen. Er moest vast een andere optie zijn.

Gael stond Indra toe om dichter naar haar toe te schuiven en legde verwelkomend haar hand op de knie van de Generaal. Het was heerlijk om haar partner weer zo dichtbij te hebben. In die zin hadden Flynn en Guila erg goed hun werk gedaan, want Gael én Indra hadden goed geweten wat ze wilden zeggen tegen de ander. Dat is zeker niet altijd zo geweest. 'Ik zou graag meer over jouw cultuur willen leren, vooral- vooral om dan na te denken naar een mogelijke tussenweg. Ik wil niet dat je die geloften onmiddellijk opzij werpt. Het trok je genoeg om het ook aan mij voor te stellen.' Na die woorden glimlachte ze verrukt en boog ze voorover om een tedere kus op Indra's wang te drukken. Het betekende nog niet dat ze ook werkelijk zou in stemmen met een gelofte, maar het was al een begin. Voor Gael was het samen wonen eigenlijk al bijna één stap te ver geweest. De vrouwen in haar kamp behielden altijd hun eigen tent, ondanks dat ze onderling relaties zouden aan gaan. Die waren echter niet zo trouw als die tussen Indra en Gael. 'Ik hou van je, Indra Morton. En ik ben blij dat je weer terug bent.'

Indra voelde de opluchting om te horen dat zij en Gael weer op één lijn zaten. Er waren geen beslissingen genomen, en dat was ook niet echt haar bedoeling, maar het was duidelijk dat ze nu verder konden gaan. Ze nam de kus van Gael met een glimlach aan en sloeg uitnodigend haar arm om de schouders van haar partner in de hoop dat ze nog dichterbij zou komen. Natuurlijk zouden ze hier nog goed over moeten praten, maar ze was zelf moe van de overtollige emoties die ze had gehad de hele dag en het gebrek aan slaap van de nacht er voor. Ze kon zich voorstellen dat haar vriendin ook niet de meest kalme dag had gehad. Morgen zouden ze weer meer tijd hebben om hier over na te denken. 'Ik houd ook van jou,' beantwoordde ze de lieftallige woorden van de andere vrouw en drukte nu op haar beurt haar lippen op haar wang. 'Ik zou nooit zomaar echt weg gaan, Gael,' zei ze zacht. Het was misschien al een hint naar de beloftes die ze haar vriendin regelmatig deed, maar welke ze ook formeler wilde vast leggen. Maar natuurlijk enkel als Gael dat zou zien zitten. 'Ik kan wel wat extra slaap gebruiken vandaag,'begon ze voor ze opstond en uitnodigend een hand naar haar vriendin uit stak om vannacht met een goede nachtrust de dag ervoor in te halen.

Nieuw

Indra staarde met een diepe frons naar het plafond terwijl ze langzaam de scheuren in het dak volgde. Er waren er vijf. Iedere dag telde ze dezelfde vijf keer op keer. Soms dacht ze dat er één langer was geworden, maar dan vroeg ze zich af of ze het zich in beeldde. 's Nachts droomde ze wel eens dat er meer scheuren bij kwamen. Dat het dak op in barsten stond. Dan werd ze badend in het zweet wakker. Ze had Gael al eenmaal in paniek gewekt omdat ze er vol van overtuigd was dat ze onder het puin zouden belanden als ze niet direct hun huis uit gingen. De blik die haar partner haar gegeven had, had haar aangespoord op de bank te slapen. Overdag, als Gael aan het werk was, kroop ze regelmatig toch het bed in. Voor het einde van de middag sleurde ze zichzelf er toch uit, kleedde zich aan, maakte het bed op en zette zichzelf aan haar bureau met stapels papieren om te doen alsof ze aan het werk was geweest. Ze verstopte zich al sinds ze door Hester uit de ziekenboeg ontslagen was in haar huis - ze had nog geen voet in het kamp gezet - maar hield net zoals onder de soldaten ook bij haar geliefden de schijn op dat ze aan het werk bleef. Ze wist niet of Gael of haar vrienden het geloofden. Ze wist dat er vast genoeg geruchten moesten zijn. Maar ze bleef liever hier zodat niemand haar zag, dan dat ze poogde te bewijzen dat ze haar taken nog altijd uitvoerde.

Met zowel een tas vol met lesmateriaal en toetsen en nog een tas vol met vers voedsel over haar andere schouder geslagen liep Gael door het kamp heen. Ze was al meerdere keren stil gezet en aangesproken door haar kampgenoten met de vraag of het goed ging met Indra. Ze had de bezorgdheid in hun ogen kunnen aflezen, maar ook een andere emotie die ze niet kon plaatsen. Was het angst? Of een soort paranoia? Sinds Indra in de ziekenboeg lag, had Flynn een groot deel van haar taken overgenomen en had Mal net zo hard Flynn weer in de weg gezeten door het kamp op te stoken. Tegelijkertijd was iedereen ook bezig om het kamp op te bouwen. De spanning en onzekerheid was overal in de lucht te voelen. En dat eindigde helaas ook niet bij haar eigen huis, realiseerde ze zichzelf toen ze de deur opende en het huis betrad. In de gang bleef ze echter staan. Met een diepe frons keek ze de woonkamer in, maar ze zag Indra niet zo snel ergens zitten. Ergens had ze de hoop dat haar vriendin ofwel zich aan haar rust had overgegeven en in bed lag ofwel weg was, omdat ze eindelijk haar kampgenoten onder ogen durfde te komen. Al dagen had ze het idee dat Indra hun huis niet uit durfde te komen, maar tegelijkertijd ook niet aan haar rust kwam die Hester zo nadrukkelijk had voorgeschreven. 'Indra?' riep ze dan ook onzeker door hun huis heen.

Indra liet haar blik na een tijd afdwalen naar het nachtkastje naast het bed om in de mok die daar op stond te kijken. Hester had haar voor de pijn een pijnstillend kruidenmengsel gegeven. Het hielp. Maar niet per se met de fysieke pijn. Het maakte haar kalm in haar hoofd. De dokter had er dan ook op gewezen dat ze het enkel voor slapengaan moest nemen. Het was te sterk om er overdag op te vertrouwen, dat zou enkel het risico vergroten dat ze een beweging maakte die haar hechtingen open zouden trekken of waardoor ze te veel steunde op haar gebroken botten. Indra was echter allang niet meer zo druk bezig met alle waarschuwingen van Hester. Zuchtend zag ze dat er niets meer over was van het mengsel dat ze die ochtend gebrouwen had. Ze wilde overeind komen om een tweede mok te vullen toen ze plots iets aan de deur hoorde. Indra verwachtte niemand nu en schrok nog erger toen ze Gael hoorde. De mok glipte uit haar greep en binnensmonds vloekend hoorde ze het op de grond kapot vallen. Ze was lang niet snel genoeg om het bed uit te kunnen geraken, de dekens netjes terug te leggen en iets aan haar slordige voorkomen te doen. Indra rolde van het bed en greep naar haar generaals jas waarna ze haar haar vlug glad streek en een poging deed het bed in orde te brengen. Uiteindelijk liet ze het maar voor wat het was en greep zich aan het bed, een stoel en andere hulpmiddelen vast om zo de woonkamer in te stappen. De stok die Flynn haar geleend had stond in een hoek van de slaapkamer. Ze had er expres kleding over gehangen. 'Je bent vroeg,' mompelde ze.

Gaels wenkbrauw trok omhoog bij het allereerst horen van een harde klap, nog voordat ze Indra's stem had gehoord. Het was duidelijk dat er iets van hun spullen op de grond was gevallen. Ze besloot er maar niet op te reageren en alvast naar de keuken te lopen om de boodschappen op tafel te zetten. Het gerommel van Indra achter haar negeerde ze, totdat ze haar stem hoorde. Gael moest zichzelf er echter van weerhouden om niet met haar ogen te rollen. Ze wist dat Indra opmerkte dat ze te vroeg was omdat ze bezig was- met wat dan ook. Iets wat ze zonder Gael wilde doen. In elk geval had ze niet gewild dat Gael haar zo zou aantreffen. Vroeger was Indra ten minste nog blij als ze eerder van werk kon vertrekken en ze extra lang samen hadden op rustige dag van de Generaal. 'Door de gaten in de ramen en de kille wind van vandaag heb ik de kinderen eerder naar huis gestuurd omdat het te koud werd in de lokalen,' legde ze uit. 'Maar- jij hebt de school nog niet gezien, toch?' Ze wist dat ze begripvol moest zijn om de flinke verwonding die Indra had gehad - en bij de Goden, wat was ze ongerust geweest! - maar nu voelde ze alsof ze deel was geworden van het dubbelleven wat Indra leek te spelen. Of juist géén deel er van uit maakte. 'Is er nog iemand langs gekomen vandaag? Ik hoorde dat Flynn en Guila je een bezoek wilde brengen.'

Indra was in de deurpost blijven staan om Gael met haar ogen de ruimte door te volgen. Pas toen haar vriendin haar aansprak kwam ze van het kozijn los en liep zo stabiel mogelijk naar de eettafel. Gael hoefde niet te zeggen dat ze ontevreden was over Indra’s gedrag. Ze dacht het in alles wat haar partner deed te kunnen lezen. De manier waarop ze de keukenkastjes dicht deed, hoe ze door het huis stapte, die blikken die ze haar steeds maar bleef toewerpen. Ze voelde het ongenoegen ook nu Gael over de situatie in de school sprak. Indra reageerde niet meteen. Haar blik was afgedwaald naar het raam waar ze zag dat het een flink grauwe dag was. Ze had er niet bij stil gestaan dat het vroege zonnige lenteweer plaats had gemaakt voor een koude periode. Flynn had er iets over gezegd toen hij eerder die week langs was geweest om haar te vragen bevelen te geven de heropbouw van het kamp door te blijven zetten. Ze kon zich niet herinneren waarom er niet doorgebouwd werd. Een ziekte misschien onder de bouwers? Of was er iets mis met de aanvoer van materiaal? Maar waarom had Flynn dat niet af kunnen handelen? ‘Ik hoef er niet langs als jij me er dagelijks aan herinnerd wat er mis is met de school,’ mompelde ze terwijl ze plaats nam op een stoel. Indra fronste vervolgens en schudde haar hoofd. ‘Nee, niemand,’ loog ze. Indra had laat in de ochtend iemand bij de deur gehoord, maar ze had het geklop en uiteindelijke geroep genegeerd. ‘Hoe gaat het met de kinderen?’ vroeg ze maar om hopelijk van onderwerp te veranderen.