Het huisje van Gael en Indra

Gael ging Indra alvast voor bij binnenkomst, zodat ze in de woonkamer meer kaarsen aan kon steken, het haardvuur extra kon stoken en alvast de melk kon opwarmen. Het maakte ook dat ze even op adem kon komen na hun ongemakkelijke, maar tevens zo goed aanvoelende begroeting. Het voelde gek om haar vriendin weer in hun huis te hebben nadat ze zo'n lange periode weg was geweest. 'Flynn en Guila zijn al enkele dagen geleden vertrokken om niet tegelijk met de festiviteiten de stad binnen te komen,' legde Gael uit. 'Ik had Guila nog aangespoord om niet al te snel te reizen na haar zware bevalling, of in elk geval een stabieler rijtuig te gebruiken, maar ze stond erop dat ze gezond genoeg was en-' Ze besefte zich plots dat Indra vast nog niet wist hoe hun legerkamp was uitgebreid met een nieuw babytje van hun vrienden. Toen ze over haar schouder keek, zag ze hoe Indra ongemakkelijk in het midden van de kamer stond, wat een korte lach bij Gael uitlokte. 'Indra, alsjeblieft, maak jezelf comfortabel. Dit is ook jouw huis, weet je nog?' Gael zette tegelijkertijd twee mokken met warme melk klaar op de tafel en nam zelf plaats op één van de stoelen. Haar handen verwarmend aan de koffie keek ze uiteindelijk op naar Indra met een zucht. 'Je hebt veel gemist in jouw afwezigheid.'

'Flynn zal wel een oogje in het zeil houden dat Guila zichzelf niet te erg vermoeid,' stelde Indra nadat Gael verteld had over hun vrienden. Ze kende haar vriend goed genoeg dat hij extra voorzichtig zou zijn met zijn vrouw en kerverse dochter. Ze had gemerkt hoe bezorgd hij was geweest terwijl ze in Tyrosh hadden gewacht op het plaatsvinden van de rechtszaak. Indra had gepoogd hem naar huis te sturen door hem te verzekeren dat zij de situatie onder controle had en Robyn bij zou staan tot haar lot benoemd werd. Flynn was echter verrassend koppig geweest dat hij zijn zusje niet alleen zou laten ondanks zijn gezin die op zijn terugkomst wachtte. 'Hoe ging het met de kleine? Is Matheo er al aan gewend dat hij de aandacht moet delen?' vroeg ze grinnikend. Ze kon zich niet voorstellen dat Flynn's zoon met gemak toe keek hoe plots iedereen zich om zijn zusje bekommerde. Betrapt keek Indra op naar Gael en ging toen zoals ze aanspoorde meteen maar zitten. Het was verwarrend te voelen dat ze thuis was en tegelijkertijd dat ze niet zeker was wat voor plek ze in kon nemen. Ze legde haar handen rondom de stomende mok melk. 'Ik hoop dat je me op de hoogte kan brengen, maar ik denk dat er veel wel even kan wachten.' Ze was benieuwd naar de stand van zaken in het kamp, maar uiteindelijk was dat niet waarom ze hier nu zat. Of tenminste, het was niet haar prioriteit. 'Wat heb ik hier gemist? Bij jou?' Indra hield Gaels blik afwachtend vast.

Gael bracht de warme melk naar haar lippen en sipte er voorzichtig aan, terwijl ze luisterde naar de woorden van haar vriendin. 'Ik hoop dat ze allebei voor elkaar een oogje in het zeil houden,' verbeterde Gael de andere vrouw zacht. Ze wist nog goed hoe hij thuis was gekomen na de reis naar het Noorden toe. In de heisa van het kamp wilde ze er niet ook nog eens een paranoïde Kapitein bij die tevens moest zorgen voor twee kleine kinderen. Gaels enigszins gespannen gezicht werd tederder bij het noemen van het nieuwe gezinslid van Flynn en Guila. Ze was onverwachts emotioneel geworden bij het zien van de kleine Roshan. Dat gebeurde bij elk nieuw geboren lid van het legerkamp, omdat ze wist dat ze uiteindelijk bij haar op school zouden komen, maar ook omdat het haar eraan herinnerde dat haar keuzes goed waren geweest tijdens de invasie van het kamp. Ze had er goed aan gedaan om de families weg te sturen naar de omringende dorpen. 'De dagen na de geboorte moest hij heel erg wennen, maar daarna week hij niet haar zijde af. Hij begin nu al de grote broer te spelen, ook in de klas,' glimlachte Gael tevreden. 'Maar hij is net zoals Flynn als hij niet genoeg aandacht krijgt: hij gaat zich dan misdragen of gekke dingen doen om op die manier toch te proberen de aandacht te krijgen.' Gael keek toe hoe haar vriendin plaats nam en bedachtzaam bestudeerde ze haar gezicht toen ze zo gericht op haar een vraag stelde. Ze haalde haar schouders op. 'Het werk ging gewoon door. Ik houd de school draaiend, ik zorg ervoor dat niemand elkaar in de haren vliegt en ik help Hester en Mal veel met hun taken.' Het waren ietwat vage woorden.

Indra luisterde met een glimlach naar wat Gael te vertellen had over Matheo en zijn zus. Flynn had onbezorgd geklonken als hij over zijn zoon sprak en hoe hij zou reageren op de komst van aan zusje. Hij had daarbij zijn eigen jeugd naar boven gehaald. Blijkbaar had Flynn ook niets moeten weten van zijn jongere zus, maar was dat al snel veranderd en zo waren hij en Robyn voor een paar jaar onafscheidelijk geweest. Tenminste totdat ze ruzie begonnen te maken met elkaar. Indra kon zich moeilijk voorstellen hoe dat moest zijn. Ze kende het geruzie wel van de andere kinderen die zich bij de bende gevoegd hadden, maar het had een erg andere dynamiek gehad. 'En Mal?' herhaalde Indra verrast, maar ze slikte haar verdere vragen daar over ook weer in. Het was niet verrassend zijn naam te horen. Bij haar vertrek had ze kunnen weten dat die man zijn kans zou grijpen om het kamp de richting op te sturen die hij wilde zien. Ze kon het hem niet langer kwalijk nemen. 'Hoe gaat het op de school?' vroeg ze daarom maar om Gael hopelijk over haar kinderen te laten beginnen.

Gael hield het niet verborgen dat ze Indra in de gaten hield op het moment dat ze vertelde dat ze Mal had ondersteund in de laatste manen. In de raad was gestemd dat Mal de positie van interim-Generaal over zou nemen tot op het moment dat de Generaal terug zou zijn. Mal had echter ook al (non)verbaal uitgesproken dat de positie hem goed beviel en dat hij het wel zag zitten om het voort te zetten. Er was een deel in de raad die dat stuurde, maar ook een deel die het niet zag zitten dat Mal de nieuwe Generaal zou worden. Er waren daardoor genoeg conflicten ontstaan. 'En Mal,' stemde ze dus maar in, voordat ze mee ging in de wisseling van het onderwerp. Het was duidelijk dat het nog te vroeg was om over de gewijzigde politiek in het kamp te praten. 'Met de kinderen gaat het steeds beter,' zei Gael opgelucht. 'Na de aanval- Het is moeilijk om te zien dat zulke jongen kinderen al zo vroeg in hun leven worden geconfronteerd met gevaar. In de eerste periode konden ze zo slecht hun aandacht bij de stof houden en schrokken ze bij elk geluid op. Nu lijken ze meer te ontspannen en het kamp opnieuw als veilige plek te zien.' Nu was het Gaels beurt om een vraag te stellen. 'Wat deed je in Myr?'

Indra bestudeerde Gaels gezicht terwijl ze over de kinderen sprak. Ze begreep wat haar vriendin beschreef en had het in eerdere gesprekken, vooral na de uitval nadat ze er achter was gekomen dat Gael alsnog geholpen had de families weg te sturen, ook al gehoord. Ze wist echter dat het een realiteit was voor veel kinderen in Tarth. Zij was zo opgegroeid en natuurlijk kende ze de consequenties. Het was ook zeker haar bedoeling geweest om een stabielere omgeving te creeeren voor de gezinnen. Maar uiteindelijk moest ze nu ook toegeven dat ze misschien niet de beste persoon was om te beslissen hoe dat er uit zou zien. Indra was niet verrast te horen dat Gael wist dat ze in Myr was geweest. 'Ik had wat bij te praten met Liam. Ik denk niet dat ik helemaal eerlijk ben geweest naar hem en Sibel en ik- Ik had advies nodig.' Ze keek met een zucht naar haar melk. Ze wist niet hoe Gael het op zou vatten dat ze alsnog toenadering had gezocht tot iemand anders om over haar gedachten en zorgen te praten. Met haar partner had ze dat niet kunnen doen, maar ze wist niet goed uit te leggen waarom. Natuurlijk begreep Liam haar situatie op een andere manier dan Gael, maar ze had nooit beter begrip van hem verwacht. 'Ik heb in het Oosten de plek gevonden van mijn laatste herinneringen aan mijn ouders. Er was een tempel in de buurt waar ik hun namen heb kunnen vinden. Daarna ben ik een tijd op het spoor geweest van de bende en van Reva, maar- maar het bracht me nergens.'

Gael wist niet goed wat ze moest zeggen als antwoord op de woorden van haar vriendin. Ze had namelijk blijkbaar wel heil kunnen vinden bij Liam Halley met haar problemen, maar niet bij haar eigen vriendin. Gael wist niet bij wie die blaam lag: was Gael niet begripvol genoeg geweest? Of had Indra simpelweg andere woorden willen horen? Wat het ook was, het raakte Gael op een manier dat ze niet eerder had gevoeld. 'Ik ben blij dat de Koning jou heeft kunnen helpen met jouw interne dilemma's,' mompelde Gael zacht. Ze wist nu al dat het niet goed bij Mal zou vallen dat het blijkbaar Indra's instinct was geweest om naar het koningspaar te gaan in plaats van in het kamp te zijn en haar verplichtingen na te komen. Er brandde daardoor ook een vraag op haar tong. 'Indra, ik- wat hoop je nou precies te vinden? En wat zoek je hier?' vroeg Gael uiteindelijk zacht.

Indra merkte dat ze niet fout was geweest dat ze niet wist hoe Gael op Liams rol zou reageren. Het verbaasde haar enigszins haar vlakke woorden te horen. 'Het was pas aan het einde van mijn reis. Ik had nergens meer om naartoe te gaan behalve naar Myr en naar huis.' Ze fronste terwijl ze terug dacht aan de laatste dagen voor ze de stad had betreden. Het was nooit haar bedoeling geweest haar tocht te eindigen in Myr en met Liam. Ze had haar trots aan de kant moeten zetten en aardig wat moed bij elkaar moeten rapen om zo weer onder de mensen te komen in de Oostelijke stad. Ze kon echter niet ontkennen dat het haar goed had gedaan. Liam, maar ook Sibel en de kinderen, hadden haar gastvrij verwelkomd. Ze was hen daar erg dankbaar voor, wat voor kritiek ze hier in het kamp ook zou horen. Indra vond Gaels blik en likte de melk van haar lippen af terwijl ze ook dit antwoord overdacht. 'Ik heb wat antwoorden gevonden. Over alternatieven voor het kamp, mijn eigen rol, veranderingen die plaats moeten vinden voor het te laat is. Maar-' Ze liet haar mok voor wat het was en legde een hand open op de tafel. Met het moment van eerder nog in haar hoofd durfde ze niet direct toenadering te zoeken. 'Maar ik ben hier voor jou, zoals beloofd. Ik had gezegd dat ik terug zou komen en er is geen andere plek waar ik naartoe wil. Alle wegen leiden me steeds terug naar jou, Gael.' Ze lachtte plots en schudde haar hoofd enigszins ongelovig dat ze zo een cliche was geworden. 'Ik wist het al, maar ik had je niets te bieden voor ik weg ging. Ik zat zo vast en- en je verdiende de ruimte net zo goed als ik het nodig had.' Indra dacht er niet graag over na wat er misschien gebeurd zou zijn als ze was gebleven in die staat.

Gael keek naar de bodem van de mok. Om maar ergens mee bezig te zijn, had ze haar melk in enkele slokken opgedronken. Ze vond het moeilijk om Indra aan te kijken terwijl ze sprak over alle antwoorden die ze tijdens haar reis had gevonden. En dat die antwoorden weer naar haar toe hadden geleid. Gael had dat al kunnen voorspellen vooraf het vertrek van Indra, maar haar vriendin had destijds niet naar haar willen of kunnen luisteren. Zo staarde Gael besluiteloos naar de open palm van Indra's hand op tafel. Ietwat twijfelachtig stak ze haar eigen hand er naar uit, maar enkel haar vingertoppen raakten het ruwe handoppervlak. 'Maar mijn liefde was destijds niet genoeg om je te helpen, Indra,' murmelde Gael geëmotioneerd. 'Hoezo zou het nu wel genoeg zijn?' Toen ze niet meteen antwoord kreeg, trok ze haar hand terug en stond ze op. Zo liep ze naar één van de ramen toe en keek ze naar de lichten van het kamp terwijl ze haar armen om haar eigen middel had geslagen. Ze kon niet ontkennen dat het romantische gebaar van Indra haar niets deed. Integendeel, ze moest moeite doen om er niet op in te gaan. Maar wat zou dat over haar zeggen? Dat Indra hun ruzies kon oplossen door simpelweg weg te gaan, de raad van de Koning en Koningin te vragen en met vleiende woorden terug te komen? Terwijl Gael hier in het kamp bijna dag en nacht had gewerkt om alles weer op orde te krijgen, om conflicten te voorkomen en om het leven van de kinderen weer zo normaal mogelijk te maken.

Indra keek hoopvol toe toen ze vingers van Gael op haar huid voelde, maar het stelde haar teleur te merken dat dat het was. Ze slikte de emoties weg die ze plots voelde bij het horen van de woorden van haar vriendin. Ze keek geschokt toe hoe Gael op stond en van de tafel weg liep. Ze had zich voorbereid op een moeilijk weerzien met haar partner en ze wist dat ze zou moeten werken om hun relatie weer terug op te pakken, noch verwachtte ze dat ze verder konden gaan waar ze gebleven waren. Ze had alleen niet kunnen voorspellen dat Gael deze vragen zou stellen. 'Gael,' begon Indra, maar kon toen geen verdere woorden vinden. Voor even bleef ze stil op haar plek zitten, maar greep zich toen aan de tafel vast en kwam met de steun overeind. 'Jouw liefde is altijd al genoeg geweest. Ik heb nooit om meer hoeven vragen. Maar je kunt me nu niet zeggen dat dat het probleem is. Niet na al het werk dat we verricht hebben om samen uit te vinden wat we van onze relatie wilden, dat jij je onafhankelijkheid wilde behouden zoals in jouw cultuur.' Indra wilde Gael niet herinneren aan hun ruzie nadat ze voorgesteld had om samen geloftes af te leggen, maar ze vond het ook moeilijk deze kritiek te horen terwijl ze Gael zo veel meer had willen geven om hun liefde te verzegelen. 'Onze liefde was en is niet het probleem. Ik had geen ruimte nodig van jou, maar van het kamp en mijn taken. Ik kon amper op mijn paard zitten tijdens die eerste dagen op reis, niet enkel omdat ik fysiek zo verzwakt was, maar omdat ik mentaal geen focus had. Hoe had je me daar nou mee kunnen helpen? En hoe veel langer had ik nog van je kunnen verwachten dat je aan mijn bed kwam zitten of met mijn donkere stemmingen moest omgaan? Je kunt niet alles oplossen, Gael, ook al was je nog zo geduldig en zorgzaam.' Indra had niet langer toe kunnen kijken hoe haar eigen toestand een effect had op Gael en op haar vrienden. Laat staan op het kamp. En als ze over het kamp nadacht- 'Ik wilde maar al te graag de reis met jou maken, maar jij koos voor jouw verantwoordelijkheden hier. Dat zou ik je nooit kwalijk nemen, maar als je me nu verwijt dat ik vertrok moet je eerlijk tegen me zijn of dat is omdat ik als Generaal weg ging of als jouw partner.'

Gael luisterde stilletjes naar de woorden van haar vriendin, terwijl ze haar via het raam aan keek. Indra gaf een aantal goede punten, zeker over hun relatie en over datgene wat Gael zojuist had gezegd. 'Ik was niet geduldig en zorgzaam,' zei Gael zacht, wetende dat Indra haar nu positiever beschreef dan dat het werkelijk was geweest. 'Niet altijd. Zeker niet meer in die laatste dagen. En ik ben bang dat-' Gael was in de tussentijd naar de hoek van de kamer gelopen, waar een deel van het Generaalsuniform van Indra zorgvuldig opgehangen was. Met haar hand gleed ze langs de dikke, lederen stof van de mantel. 'Ik ben bang dat ik je de laatste tijd niet meer goed als Generaal en als partner los kon zien. Niet meer sinds de aanval en dat jij gewond raakte.' Zo keerde ze zich weer om naar haar partner. 'Net zoals ik het gevoel had dat mijn kritiek op jouw rol als Generaal tijdens de aanval invloed had op onze relatie, iets wat het niet ten goede kwam. En hoe meer ik mij begin te bemoeien met de politiek in het kamp, hoe meer-' Ze hoefde het niet uit te spreken. Het was voor haar steeds moeilijker geworden om Indra en haar rol los van elkaar te zien. Om haar vriendin niet te veroordelen voor haar keuzes die niet eens hun relatie aan ging, maar wel het kamp. Eerder had ze zich nooit zo met de raad en de beslissingen bemoeid en had ze altijd achter de besluiten van haar vriendin gestaan. Nu echter... 'Ik vind het moeilijk om je weer te zien,' zei ze uiteindelijk dus eerlijk. 'Omdat ik je inderdaad verwijt dat je bent vertrokken als Generaal. Maar ook omdat ik nog net zoveel van je houd als dat ik al die manen geleden deed.'

Indra volgde Gael met haar ogen terwijl ze de woonkamer door liep. Ze wist niet meer wat ze kon verwachten te horen van haar vriendin. Het maakte haar erg nerveus. Ze vreesde wat voor verrassende woorden ze nog te horen zou krijgen en hoe blind ze ook was geweest voor haar vertrek. Ze voelde een rilling langs haar rug trekken toen Gael zo haar conflicterende gedachten en gevoelens uitte. Indra had er moeite mee in te zien hoe hun relatie begonnen was en Gael toen nog zo afstandelijk had geleken naar het kamp, ook dat zo omgeslagen was. Indra had met trots aangezien hoe haar partner meer verantwoordelijkheden op zich had genomen en hoe veel bewoners zich tot haar keerden voor advies, maar ook met hun zorgen. Maar waar de communicatie in het begin nog zo duidelijk was geweest als Indra beloofde haar kampzaken niet over te laten schemeren in haar persoonlijke zaken, bleek dat dat gesprek vanuit de andere kant niet plaats gevonden had. Of wellicht had Indra er nooit naar geluisterd. Bovendien had Indra had nooit durven denken dat haar relatie met Gael ook maar ooit op die met Reva zou lijken. Ze dacht dat het niet mogelijk was. Maar wat haar vriendin nu zei- Ze had het al eens eerder gehoord. Al die ruzies met Reva in de weken voor ze uiteindelijk daar haar eigen partner als leider verstoten werd. Indra had er geen woorden voor om uit te drukken hoe verslagen ze zich nu voelde. Ze zakte terug op de stoel en staarde naar haar handen. 'Ik weet dat ik fouten heb gemaakt, maar ik ben ook maar eens mens en ik- ik dacht dat je ook begreep waarom ik bepaalde keuzes heb gemaakt.' Het was maar een loos excuus en ze zei het met weinig overtuiging. 'Wat kan ik doen?' vroeg ze met een zachte en gebroken stem. Dit was niet het thuiskomen waar ze op gehoopt had.

Gael keek zwijgend toe hoe Indra weer in haar stoel plaats nam. Gael voelde hoe haar schouders in elkaar zakten en zo wreef ze vermoeid langs haar voorhoofd. 'Het spijt me dat je zo thuis moet komen. Ik had- Dit gesprek had ook later kunnen plaats vinden en dat spijt me,' zei Gael uiteindelijk, waarna haar stem ook zachter en meer gepijnigd werd. 'Er is niets wat je voor mij kan doen buiten morgen bij de raad plaats nemen. Dan weet je wat er de afgelopen tijd is gebeurd.' Ze nam ook weer plaats aan de tafel en keek Indra strak aan. 'Dit is jouw huis, gekocht van jouw geld. Ik zou mij hier nooit aan jou opdringen,' zei Gael ietwat formeel, terwijl ze met haar hand naar het huis gebaarde. 'Ik zal voortaan in de school slapen, tot we-' Ze kon niet uitspreken waar ze precies op wachtte. Voordat Indra kon protesteren, voegde ze er nog aan toe: 'Er zijn daar net zoveel voorzieningen als een huis. Ik zal er niet bevriezen.' Gael had gehoopt dat Indra de keuze voor haar had kunnen maken aangaande hun relatie. Ze dacht niet dat ze haar vriendin tegen had gehouden als ze toenadering had gezocht. En nu stribbelde ze ook niet tegen dat ze afstand opzocht. Het was echter niet eerlijk om de keuze te leggen bij haar vriendin, noch om haar problemen die van Indra te maken.

Indra keek hopeloos naar Gael op. Ze had geen flauw idee of ze daar klaar voor was, maar ze zou ook niet terug naar het kamp gekomen zijn als ze niet ook haar raad onder ogen kon komen. Bovendien kon ze haar partner nu amper iets weigeren. Ze knikte dan ook, mar voelde hoe ze verstijfde bij het horen van haar verdere woorden. 'Mijn huis?' herhaalde Indra gekwetst. Ze had Gael nog nooit naar deze plek horen verwijzen als niet hun huis. Ze had haar tent en haar taken en haar kleding en haar hoek van het bed, maar niet haar huis. Dit hadden ze samen opgebouwd met de hulp van Flynn en zijn broers en andere vrienden uit het kamp. Ze hadden er samen voor gekozen om de tent in het kamp te verlaten zodat ze rustiger konden leven, meer afstand konden maken van hun taken. Indra had met moeite wat van haar controle laten gaan en grenzen opgesteld om haar eigen gesteldheid en die van Gael te beschermen. En toch had verdomme alle zooi zich een weg in hun warme thuis weten te vinden. 'Ik wil niet dat je gaat. Hoe goed de 'voorzieningen' daar ook zijn,' zei ze plots feller dan ze tot nu toe had geklonken. Ze was het absoluut niet gewend dat Gael degene was die weg wilde lopen. Dat was altijd Indra. Zij moest afkoelen door met slaande deuren het huis te verlaten en een paar uur de bossen door te rijden of door een hele middag met iedere soldaat die maar durfde te sparren met de Generaal aan de gang te gaan. Die realisatie liet haar ook weer dieper ineen zakken. Was dit Gaels manier om aan te geven dat zij nu ruimte nodig had? Kon Indra dat wel weigeren? 'Al je spullen zijn hier en ik weet hoe je in de ochtend onderweg wat kinderen oppikt thuis. Ik kan mijn rugzak zo oppakken en naar Flynn's huis gaan. Ze zijn er toch niet. Als je graag alleen wilt zijn?' Ze wachtte het antwoord niet af mar was ondertussen al opgestaan en pakte haar lege mok op om deze in de teil af te wassen. Gael haatte het als Indra haar lege mokken rond liet slingeren.

Gaels ogen volgde Indra's bewegingen en hoe ze weg liep. 'Het is niet per se dat ik alleen wil zijn.' Gael volgde Indra uiteindelijk ook naar de keuken toe en zag haar zo bij het aanrecht staan. Met een zachte zucht ging ze naast haar staan en legde ze twijfelachtig haar arm om Indra's middel heen. 'Ik wil ook niet gaan of dat jij gaat,' zei Gael eerlijk, terwijl ze haar voorhoofd tegen Indra's arm legde en haar ogen sloot. 'En je hebt gelijk, dit is ons huis. Het is- Ik zou het niet alleen voor mezelf willen claimen. Daarom was het makkelijker om het jouw bezit te noemen,' verontschuldigde ze zichzelf. Ze zocht naar de juiste woorden. 'Het is gewoon dat de politieke situatie in het kamp is gewijzigd. Ik heb Mal in bepaalde... opzichten gesteund. Ik weet niet wat je daarvan gaat vinden.'

Indra voelde dat ze als vanzelf naar Gael toekeerde toen ze tegen haar aan kwam staan. Ze sloot haar ogen eveneens om haar aanraking in haar op te nemen en de woorden van haar partner aan te horen. Ze voelde enkel opluchting dat Gael toenadering zocht. Ze had natuurlijk afstandelijkheid verwacht, maar het was koud geweest om te horen hoe haar vriendin deze plek als haar huis had beschreven. Bovendien kon ze het niet negeren dat ze al eerder in een situatie als dit had gezeten en dat dat erg fout af was gelopen. Maar ze had ook een veel groter vertrouwen in Gael, als persoon en als partner. En nu ze zo dicht bij haar stond en ze zo ongelooflijk moe was van haar reis en van het niet bij Gael in de buurt zijn voor zo een lange tijd, durfde ze geen nee te zeggen. Ze had geen idee hoe ze het kamp in haar eentje onder ogen zou komen in de morgen. Indra draaide Gael naar zich toe en legde haar armen om het zo vertrouwde lichaam van haar partner. ´Dat is iets waar ik morgen naar zal luisteren. En ik hoop ook hetzelfde terug te krijgen.´ Gael en de raadsleden hadden waarschijnlijk suggesties gemaakt en wie weet waar Mal mee zou komen, maar Indra was ook druk bezig geweest op haar weg terug. Ze hoopte dat ze nog genoeg steun had om tenminste haar ideeen te opperen en te vertellen hoe ze haar Generaalspositie af zou staan als dat noodzakelijk werd geacht. Indra legde haar voorhoofd tegen dat van Gael en haalde diep adem zodat ze de warme geur van het huis en haar vriendin in zich op kon nemen. ´Ik ben doodop. Kom je mee naar bed?'