Het huisje van Gael en Indra

-

Indra trapte haar met modder besmeurde laarzen tegen de de muur van het huis tot het meeste zand er af gevallen was en opende toen de deur om met een diepe zucht binnen te stappen. Ze nam de geur van het huisje met een glimlach in zich op en keek rond tot ze Gael zag. Echter leek haar vriendin nog niet thuis geraakt te zijn. Het gaf haar een zeldzaam moment om de ruimte door te gaan en de chaos die zij meestal achter liet in de ochtenden wat in te perken. Na haar laarzen uit getrokken te hebben en haar jas aan de kapstok te hebben gehangen liep ze naar het kacheltje om het vuur alvast te starten. De zomer was langzaam tot een einde aan het komen. 's Nachts begon het fris te worden en konden ze een warmtebron in hun kleine huisje wel gebruiken. Bovendien vond Indra het gezellig om het knisperende vuur aan te hebben voor de avonden. Even bleef ze toekijken hoe het vuur groeide en zette vervolgens de theepot op de hete plaat. Toen ze daar klaar mee was ging ze de woonkamer door om rondslingerende spullen bij elkaar te rapen. In haar generaals tent zou ze nooit wat laten slingeren, daar had alles zijn eigen plek, maar hier kon ze nogal eens een sloddervos zijn. Met een aantal boeken en een stapel papieren onder haar arm liep ze naar het keukendeel en ruimde de eettafel leeg voor haar oog op enkele papieren die ze vast had viel. Het was het verslag dat de laatste missie naar de Noordelijke grens die in de Wilde Landen lag had opgeleverd. Ze had amper tijd gehad om het te lezen. Al snel was ze zittend op de bank aan de eettafel verzonken in haar werk. Haar voornemen van eerder om het huisje eens op te ruimen voor Gael thuis was, was ze vergeten.

Gael had nog lang in het schoolgebouw gezeten om toetsen na te kijken. Ze had het niet verstandig gevonden om de kinderen zoveel les te geven, maar nooit te toetsen hoeveel kennis ze nou eigenlijk vasthielden aan het einde van de dag. Op deze manier kon ze meteen ook zien hoe ver iedereen was met schijven, gezien zelfs soms de oudere kinderen nooit het schrift hadden geleerd. Dat probeerde ze nu zoveel mogelijk recht te trekken. Omdat ze wist dat ze zich thuis niet kon focussen en ze het huis ook wilde houden voor werkloze bezigheden, was ze pas later op de dag naar huis gekeerd. Vanaf buiten zag ze door het raam dat de kachel al gestookt was, dus was Indra vast al thuis. Voordat ze binnen trad, opende ze oogrollend de brievenbus nog - Indra vergat dat áltijd te doen -, om er een brief gericht aan Indra uit te halen. Vervolgens stapte ze het huis in, om meteen haar dikke jas uit te trekken en haar schoenen uit te schoppen. Het huis begon al heerlijk warm te worden. 'Indra, lief?' zei ze, terwijl ze Indra aan tafel zag zitten, vast voorovergebogen over haar brieven en papieren. Ze naderde haar, om vervolgens haar armen van achteren om haar partner heen te slaan: 'Jij sloddervos! Je hebt niets opgeruimd van al jouw troep!' Ze moest lachen en drukte vervolgens een kus op haar wang. Op hetzelfde moment legde ze de brief neer, om zelf richting de keuken te lopen. 'Ik zal de thee alvast inschenken en je wilt dat vast niet over jouw papieren heen hebben.' Met een glimlach besefte ze hoe suggestief haar woorden waren geweest: het was nu weer tijd om te stoppen met werken.

Indra had de deur amper open horen gegaan, zo verdiept was ze al weer in haar werk. Ze had expres alles eerder afgerond die dag omdat ze wist dat ze lang niet genoeg avonden met Gael thuis spendeerde. Juist vandaag had ze iedereen met meer werk maar afgewimpeld en verteld een andere dag terug te komen. Gelukkig was Flynn weg. Dat scheelde haar altijd een hoop gedoe. Die man kreeg het op de een of andere manier altijd voor elkaar haar meer werk te bezorgen. En een zeurende hoofdpijn. 'Ik heb de thee al opgezet,' verdedigde Indra zichzelf toen ze de woorden van haar partner hoorde. Glimlachend draaide ze zich half naar Gael om en hield haar vast voor ze weg liep om zelf een kus op haar wang te drukken. De brief bekeek ze met enige argwaan, echter schoof ze hem met de rest van haar papieren aan de kant. Ze had de hint van Gael gehoord. Dit was geen plek om haar zaken voort te zetten. Ze hadden al erg snel wat regels opgezet toen ze samen in het huisje waren gaan wonen. Werk moesten ze beiden in het kamp laten. Indra had nog wel zo onderhandeld dat ze niet ál haar papierwerk buitenshuis moest laten, maar het meeste lag in de generaalstent. Daar hoorde het eigenlijk ook gewoon. Indra stond op om zich uit te strekken en het mouwloze vest dat onderdeel was van haar uniform uit te trekken. Ze hoefde er hier ook niet als generaal uit te zien. 'Hoe was je dag? Hebben de kinderen hun toetsen goed genaakt?' Ze had de eettafel achter gelaten en was naar de bank voor de haard gelopen waar ze op plaats nam. Met een glimlach wenkte ze haar vriendin bij haar te komen zitten.

Gael liep met de heerlijk geurende thee naar de bank toe, om deze weg te zetten, en vervolgens bij Indra op de bank plaats te nemen. Al snel had ze zich dicht tegen haar vriendin aan genesteld en haar benen over Indra's schoot heen gelegd. Haar lippen hadden die van de vrouw naast haar in de tussentijd teder gevonden. 'Elke dag weer verlang ik naar dit moment,' murmelde ze zacht, terwijl ze liefdevol langs Indra's hals streek. 'Zonder kinderen of collega's of- of überhaupt verplichtingen.' Nog steeds was ze gek op haar vriendin en ze had niet het idee dat die liefde ooit minder zou worden. Dat ze van geluk mocht spreken, was ze nog eens herinnerd na de breuk van Flynn en Clementine, waarin ook had geleken alsof ze nog lang samen zouden blijven. Dat had Gael echter verkeerd ingeschat. Echter liet haar vriendin zo vaak en zo veel zien hoeveel ze ook Gael admireerde dat ze geen twijfels had over hun eigen relatie. 'Mijn dag was hectisch, maar wel gezellig. Eén van de kinderen was jarig en dat hebben we uitgebreid gevierd.' Niet altijd waren de ouders van de kinderen thuis om de verjaardagen te vieren, dus probeerde Gael er een extra speciale dag op school van te maken op de verjaardagen. 'En ze hebben de toetsen erg goed gemaakt, dus ze zullen morgen wel nogmaals in een goede bui zijn.' Gael kon niets anders dan haarzelf ook een klopje op haar schouder geven: ze had het idee dat ze de kinderen erg goed aan het onderwijzen was en daar had ze in het begin nog vaak sterk aan getwijfeld. 'En hoe was jouw dag?'

Indra keek glimlachend toe hoe Gael bij haar kwam zitten en gleed met haar hand langs haar been. Met een goedkeurende geluid stemde ze in met de woorden van haar vriendin. Ze was sceptisch geweest om haar tent in het kamp enkel en alleen te gaan gebruiken voor werk en dat op bepaalde tijden. Echter was ze er erg snel aan gewend geraakt. Zeker nu hun huisje zo goed als af was. Eerder had ze het haren nog wel eens uit haar hoofd willen trekken als er weer eens een lek gevonden was of toen het kouder werd en ze nog geen kacheltje hadden. Maar nu genoot ze steeds weer van de rust die ze hier vond samen met Gael. Het was iets wat ze nooit verwacht had nodig te hebben. Ze had zo haar zinnen gezet op het leiden van het kamp en wist dat ze daarvoor dingen op moest geven, maar daar had Indra nooit problemen mee gehad. Dat ze dit nu toch kon doen, en dat ze iemand had gevonden die met haar samen wilde zijn in die omstandigheden, verbaasde haar nog vaak genoeg. Afgeleid door haar eigen gedachten waren haar ogen op Gael blijven hangen. Ze luisterde naar haar verhaal. 'Ze mogen van geluk spreken om jou te hebben. Voor hun verjaardagen, voor hun ontwikkeling.' Ze was erg trots op wat Gael bereikt had met haar school. Het kamp zou zonder een stuk minder zijn. Ze zuchtte toen de vraag over haar dag kwam en haalde achteloos haar schouders op. 'Oh, zoals normaal. Boze brieven uit Tyrosh. Vage brieven met loze beloftes van de Koningin. Een gevecht in één van de barakken. En Robyn Barnes die weer wat uitgevreten heeft.' Ze snapte niet hoe het kon zijn dat die jonge meid haar soms ergere hoofdpijn bezorgde dan de Noordelijke prinses.

Zacht drukte ze haar lippen tegen de haarlijn van haar vriendin, terwijl haar hand langs Indra's lichaam streelde. Ze was erg opgelucht geweest dat Indra in had gestemd met allereerst het hebben van hun eigen huisje en als tweede hun regels rondom werk. Dat had hun leven een stuk stabieler en kalmer gemaakt. Die kalmte werd echter verstoord door het horen van één specifieke naam. 'Robyn...' verzuchtte Gael, terwijl ze een flinke slok van haar thee nam. Het gesprek had al vaker het onderwerp van de jonge vrouw aangenomen, vooral als ze weer iets uitgevreten had. Ze had al vaker Flynn om advies gevraagd over hoe ze om moesten gaan met de dame, maar ook hij had het definitieve antwoord niet geweten. 'Misschien moet je haar toch eens gaan aanpakken. Dit kan niet zo doorgaan.' Het moest niet zo zijn dat één rekruut het hele kamp ondersteboven zette. 'Over leden van de Barnes familie gesproken, heb je al wat van Flynn gehoord?' vroeg Gael benieuwd. Ze hadden hun vriend enkel gezien toen hij het kamp kort had bezocht na terugkomst van zijn missie. Vervolgens was hij meteen doorgereisd naar Guila en sindsdien hadden ze niets van hem gehoord. Hij zou vast snel weer terug komen, maar hij had zo enthousiast, doch nerveus geleken dat ze wel eerder bericht van hem had verwacht.

Indra leunde zuchtend achterover in de kussens van de bank. 'Ik dacht dat ik dat gedaan had door haar op non-actief te zetten. Maar nu blijkt dat ze gewoon vrolijk aan het door trainen is met de rekruten en het is niet alsof ik haar dat verboden heb. Alles wat ik tegen haar zeg lijkt op de een of andere manier dwars door haar heen te gaan. Zelfs Flynn luistert nog beter naar mij en die idioot kreeg het voor elkaar om tegen al mijn adviezen in toch naar Quandaï te gaan.' Ze had hem zo vaak verteld het niet te doen, dat het het niet waard was, dat het onmogelijk zou zijn om Guila te vinden en wat nog meer. Uiteindelijk had ze het hem zelfs bijna bevolen in het kamp te blijven, maar ook dat zou nutteloos zijn geweest wist Indra. 'Bovendien is ze niet de enige die onder de rekruten voor problemen zorgt,' ging ze verder op geërgerde toon. Echter bracht de vraag van Gael haar op andere gedachten en schudde ze haar hoofd 'Nee, maar-' Ze was al opgestaan om terug naar de tafel te lopen. Ze had de brief van Gael onder haar werk weggelegd en vond hem pas na enkele tellen. Ze had eerder het handschrift niet herkend, maar die krullen leken haar nu plots precies die van de prinses. Ongeduldig scheurde ze de envelop open en las het bericht vluchtig door. Met een ongelovige glimlach, nadat ze de brief had gelezen, nam ze pas weer plaats bij Gael. 'Ik geloof dat hier ons antwoord is.' Ze overhandigde het papier aan haar vriendin en bekeek haar gezicht terwijl ze het las.

Gael boog juist voorover en wreef vermoeid langs haar slapen. Die jonge Barnes bracht hun beiden al langere tijd flinke hoofdpijn, terwijl ze weer moesten bedenken wat ze met Robyn aan moesten. 'We kunnen ook niet vragen of Flynn opnieuw met haar kan praten. Robyn zal wel over de rooie zijn als Flynn terug komt met het nieuws over Guila en- en ik wil niet dat hun band verslechterd wordt door deze problematiek. Wij moeten het zelf oplossen. Radicaler dan we eerder geprobeerd hebben.' Ze wierp een zijdelingse blik naar haar vriendin en fronste vervolgens lichtjes. 'Wie brengt er dan nog meer problemen van de rekruten?' vroeg ze benieuwd, terwijl ze toe keek hoe Indra de brief opende. Ook zijzelf had het zwierige handschrift niet herkend, maar het had wel belangrijk geleken. Ze wilde weer verder van haar thee nippen, tot plots de gezichtsuitdrukking van Indra haar aandacht trok. 'Wat staat er in-' begon ze benieuwd, waarna ze al snel de brief toegeschoven kreeg. Vluchtig las ze het door, echter grepen bepaalde woorden haar aandacht, en moest ze opnieuw aan het begin starten en de brief rustig doorlezen. Las ze nou werkelijk dat Flynn en Guila verloofd waren? Ongelovig, maar ook met een brede glimlach, vouwde ze de brief weer dicht. 'Ik denk dat er nooit een tijd zal komen dat onze vriend ons niet zal verbazen,' grinnikte ze, waarna ze Indra's hand vast pakte en haar teder aan keek. 'Och, wat romantisch. Denk je dat wij uitgenodigd worden? We hebben al veel te lang geen bruiloft meer in het kamp gehad.'

Indra schudde haar hoofd. 'Robyn zou niet Flynn's probleem moeten zijn. Hij heeft niets met de rekruten te maken. Het ergste is, is dat ze eerder Clementine's probleem was en daar nu weer terug is.' De Kapitein was professioneel genoeg en zou nooit haar werk maar half doen, en Indra maakte er niet een punt van om erg veel compassie te hebben met de privé levens van haar soldaten, maar ze was blij dat ze iets had kunnen doen voor de vrouw door Robyn bij de rekruten weg te halen. En toen was ze er zelf weer naartoe gegaan. 'Het enige wat ik kan bedenken is om haar terug naar huis te sturen voor een tijd. Maar technisch gezien doet ze niet iets wat niet mag. Ik kan haar niet zomaar straffen, zeker niet omdat ze op non-actief staat.' Ze had al wel eens eerder problemen gehad met rekruten en met soldaten, maar die had ze altijd hardhandiger aan kunnen pakken omdat ze wist dat het werkte. 'De Martines dochter, Sydelle,' vertelde Indra, maar zei er verder niets over. Ze was er nog niet aan uit of de rekruut werkelijk een probleem was dat zij aan moest pakken. Ze hoopte niet dat ze spijt ging krijgen dat ze ingestemd had met Guila's voorstel de vrouw uit te testen als rekruut. 'Het is altijd moeilijker om ervaren en oudere rekruten aan te nemen.' Nadat ze de brief overhandigd had, zag ze de gezichtsuitdrukking van Gael langzaam veranderen en glimlachend kneep ze terug in Gael's hand. 'Hij vertelde me dat hij iets groots wilde doen na de missie, maar ik had dit niet verwacht.' Ze schudde lachend haar hoofd. 'Romantisch? Is dit het soort romantiek waar ik naar op moet leven.' Plagerig boog ze naar voren om de hand van haar vriendin te kussen. 'Geen idee. Ik weet niet of een bruiloft in het kamp is wat ze willen.' Even bleef ze stil naar het papier kijken en las het nog eens over. Van haar glimlach was niet veel meer over. 'Ik hoop dat dit een goede beslissing is. Ik dacht met Clem- Flynn leek zo veel beter dankzij haar.'

'Misschien moet je haar ergens anders naartoe sturen dan naar huis,' zei Gael plots bedachtzaam, terwijl ze haar vriendin aan keek. 'Heb je nog iemand nodig om tussen onze kampen te reizen? Een bode? Dat houdt Robyn én een tijdlang bezig én een tijdlang uit dit kamp.' Echter had Gael geen behoefte meer om veel over de vrouw na te denken. De brief van Flynn en Guila had haar volledige aandacht en interesse ingenomen. 'Hm, ik heb het idee dat je vaak genoeg mijn standaarden van romantiek overstijgt,' murmelde ze tegen haar vriendin, terwijl haar vingers langs de kraag van Indra's blouse gleed. 'Daar is geen enkel aanzoek voor nodig.' Gael kon niets anders dan instemmen met Indra's laatste woorden. Flynn en Clementine hadden inderdaad samen zo gelukkig, verliefd en gezond geleken. 'We kunnen enkel hopen dat het een goede beslissing is,' zei ze zacht, 'want Flynn verdient het om in rustig vaarwater te blijven. En het geluk te vinden, met of zonder Guila.' Ze sloeg haar armen over elkaar heen en zuchtte diep. 'Ik durf alleen wel te wedden dat deze- al die verbroken relaties nog heel wat chaos gaan creëren in het kamp. En niet alleen tussen Guila en Clementine.' Wat kon liefde toch soms ingewikkeld zijn.

Indra nam het voorstel van Gael goed in zich op. Het was geen slecht idee om de jonge meid bezig te houden. Ze zou én geen problemen in het kamp veroorzaken én wellicht hielp het haar te disciplineren als ze een taak had. Ze zou er later nog beter over na denken. Haar gedachten gingen nu vanzelfsprekend uit naar haar vrienden. Ze fronste bij de woorden van Gael. Ze dacht nou niet dat ze een erg romantische persoon was. Hoewel haar relatie met Gael zeker andere aspecten in haar naar boven had gehaald. Soms moest ze er aan wennen, maar voornamelijk was ze blij met de persoon die ze nu was en ze was haar vriendin dankbaar dat ze haar deze nieuwe inzichten had gegeven. Indra knikte langzaam. 'Denk je dat ze zeker hier komen te wonen? Ik weet dat Flynn het zal willen maar Guila-' Ze vond het moeilijk de prinses te lezen, vooral net voor ze naar het Oosten was vertrokken was de communicatie moeizaam verlopen. Ze wilde niet lijnrecht tegenover haar staan, vooral niet toen ze beiden zo toegewijd waren aan het herstel van Flynn, maar vaak genoeg waren ze het niet eens met elkaar. 'Ik geloof niet dat ik er veel aan kan doen. Ik kan moeilijk mijn soldaten gaan bevelen Guila en Flynn met rust te laten. Bovendien hoop ik toch echt dat mijn kamp boven dat soort onzin staat.' Ze had nors haar armen over elkaar heen geslagen. Het had haar geen goeds gedaan te horen van Flynn hoe zijn collega's zich blijkbaar hadden gedragen tegenover het stel, en dan voornamelijk hoe ze Guila behandeld hadden.

'Frons niet zo diep, lief!' merkte Gael lachend op bij het zien van Indra's uitdrukking. Haar vriendin was een stuk romantischer dan ze zelf dacht. Dat zat niet enkel in de grote gebaren, maar juist ook in de kleine: de steelse blikken, de vluchtige kussen, de kleine cadeautjes aan elkaar. Gael kon er vaak geen genoeg van krijgen, wellicht was dat haar eigen romantische zijde. Bij de opmerkingen over het gedrag van het kamp was zij zelf echter diegene die moest fronsen. 'Niet meer dan twee lente geleden stond het kamp helaas niet boven zulke onzin,' zei Gael op ferme toon. Ondanks dat Gael ook met een dubbele blik naar de prinses had gekeken was er nooit in haar hoofd opgekomen om dat ook uit te spreken tegen de vrouw of tegen Flynn. Ze had dan ook niet goed begrepen waarom er niet was ingegrepen in die tijd. Toch moest ze zuchten, want ze wist dat haar vriendin een punt van waarheid had. 'Ik denk dat ze hier zeker in de buurt komen wonen. Guila heeft-' Ze zweeg kort en keek vervolgens haar vriendin verontschuldigend aan. 'Guila vroeg bij het afzetten van Syd of ik wellicht hulp nodig had bij de school. En ik zei ja. Ook tegen Flynn toen hij met soortgelijke vragen kwam.' Misschien hadden ze wel een karakter als die van de prinses nodig in het kamp.

Indra haalde haar schouders op als reactie op het gelach van Gael. Ze voelde zich meer comfortabel in hun relatie dan ze had gedaan in het begin. Ze had er veel moeite mee gehad om dat uit te vogelen, maar het was geen verrassing geweest. Gael had haar immers zo vaak laten struikelen over haar woorden, of over haar voeten, als ze aanwezig was. Het haar veel tijd gekost om in te zien dat het kwam omdat ze zo onder de indruk was van de vrouw en daarna had het nog langer geduurd om dat ook aan Gael te vertellen. Ze was haar vriendin er nog altijd erg dankbaar voor dat ze zo geduldig met haar geweest was en haar tegelijkertijd er niet mee weg had laten komen als ze iets fout deed. Ze herinnerde zich nog goed haar bezoeken aan de school. Ze kwam er helaas lang niet vaak genoeg meer. Wellicht kon ze morgen met Gael mee naar de school lopen en met haar de kinderen hun goede resultaten terug geven. Ze was verzonken in haar gedachten en had daarbij haar blik op Gael gericht gehouden. Maar had zo ook maar half geluisterd. Ze deed haar best om in te haken op wat Gael had gezegd. 'Misschien kan Guila wel met die lijfwacht van haar praten.' Indra boog voorover om haar thee op te pakken. 'Flynn speculeert er al langer met me over wat ze hier zou kunnen doen. Al sinds we van Myr terug reisden. Ze heeft doorzettingsvermogen. Ik weet zeker dat ze waardevol kan zijn voor de school, of voor een andere plek in het kamp.' Ze nam een slok van haar thee en keek plots van haar vriendin weg. 'Wat had ik er aan moeten doen Gael?' vroeg ze op zachte toon. Gael's opmerking over het kamp was haar niet ontgaan.

Met een twijfelachtige blik keek Gael haar vriendin aan nu het weer over de lijfwacht ging. Ze had de nieuwe rekruut niet goed kunnen peilen. Om eerlijk te zijn, was ze ook flink geïntimideerd door de dame. 'Misschien zal het effect hebben, maar ik gok zo dat ze vast niet met haar ex-geliefde wil praten. Het is echter wel het proberen waard.' Ze dronk ook van haar thee en had haar hand weer wat afwezig op Indra's been gelegd. 'Guila zal waardevol zijn als wij de eerste Quandaïse vluchtelingen gaan opvangen. We hebben maar weinig mensen in ons kamp die zo goed de tong spreken als de prinses en ik wil dat de kinderen die nog niet onze tong spreken zich ook gehoord voelen. Dat is waarom ik haar bij de school betrokken wil hebben, voordat ze voor andere doeleinden ingezet gaat worden.' Ze wist dat het een spel van egoïsme was en dat het Gael niet persoonlijk om de prinses ging, maar meer om haar kunnen. Dat had ze echter nooit zo uitgesproken tegenover Flynn en ze betwijfelde ook of hij het op prijs zou stellen. Vooral niet nu het zijn verloofde betrof. 'Wíj hadden er iets van moeten zeggen,' zei ze uiteindelijk zacht, diep met een spijt die nog steeds zwaar op haar lag. 'Iedereen die het zag gebeuren had moeten ingrijpen. We zouden nooit iemand zo moeten behandelen in dit kamp.' Ze slikte en stond vervolgens op, om dichter bij het haardvuur te staan. 'Ik ben ook niet met open armen ontvangen en ik- ik weet dus hoe het voelt. Hoe het voor Guila gevoeld moet hebben. En toch deed ik er niets aan.'

Indra wreef langs haar nek terwijl ze haar eerdere opmerking overdacht. Toen Guila langs was geweest had ze het niet erg doen blijken alsof zij en haar ex-vriendin niet meer met elkaar zouden spreken. Ze dacht sowieso niet dat de lijfwacht hier aan de slag zou zijn gegaan als ze Guila nooit meer wilde zien of spreken. Met een opgetrokken wenkbrauw luisterde ze naar de uitleg van Gael. Langzaamaan trok een glimlach over haar gezicht. Ze waardeerde de doelgerichtheid van Gael erg. Niet alleen in hun privé leven, maar vooral als het om haar werk ging. Het maakte het een stuk makkelijker voor haar als generaal omdat ze zo duidelijk was over wat er nodig was, wat er bereikt moest worden en wat voor verbetering er konden plaats vinden. 'Je hebt er gelijk in dat Guila erg waardevol zal zijn voor de school. Ik kan zeker andere plekken bedenken waar ze van nut kan zijn, maar ik laat je erg graag eerst dit voorstel aan haar doen.' Bovendien wist Indra dat de andere posities waar Guila met haar kunnen, en voornamelijk haar beheersing van de Quandaïse taal, waarschijnlijk te confronterend konden zijn. Net zoals met Flynn hield Indra Guila liever weg van direct contact met de problematiek in Quandaï. 'Gael, we hebben het geprobeerd in te perken door de situatie uit te leggen, maar-' Verrast keek ze toe hoe haar vriendin op was gestaan. Ze had niet geweten dat dit nog zo in Gael's hoofd zat. Ze was opgestaan om haar armen om haar partner heen te slaan en haar lippen op haar wang te drukken. 'Dat is niet jouw verantwoordelijkheid. Om een heel kamp terecht te stellen. Bovendien is dat niet hoe het werkt. Dit kamp-' Indra nam Gael nog wat steviger in haar armen, maar tuurde naar het vuur. 'Die hele situatie deed mij aan de rovers denken. Aan mijn gemaakte familie en- en hoe makkelijk ze me er uit hebben gegooid toen-' Ze twijfelde of ze verder moest gaan. Haar verleden met de rovers kwam niet vaak voor in hun gesprekken. Ze vond het bovendien niet eerlijk haar ervaring met die van Gael of die van Guila over een kam te scheren. 'Het zijn nog steeds soldaten, onze collega's en vrienden, en dat is geen excuus, maar het betekent dat loyaliteit diep gaat bij ze en misschien zullen hun sociale capaciteiten iets minder ontplooid zijn. Bovendien hebben ze het graag duidelijk en zwart-wit. Dat is iets waar we aan zullen moeten werken wat betreft de mentaliteit in het kamp. Gelukkig helpt het dat we de kinderen al jong dit bij kunnen brengen, dankzij jou. Bovendien lijkt het groeiende kamp een goede invloed te hebben. We zijn allang niet meer enkel en alleen soldaten hier.'

Toen haar vriendin toenadering zocht, leunde ze ietwat verslagen tegen haar aan. Ze dacht niet vaak meer aan de periode dat ze vast had gezeten in dit kamp, terwijl ze zo verlangde naar haar huis. Ook had ze nooit op dat moment gedacht dat ze juist dit kamp als haar thuis zou gaan zien. Of dat ze zo om het welzijn van haar collega's zou geven. Al haar collega's en dus ook Guila. Dat was waarom het haar zo dwars zat dat zij en Indra niets aan de vijandige omstandigheden hadden gedaan. 'Het kamp is inderdaad aan het veranderen,' zei ze zacht, 'en zo ook haar mentaliteit. Gelukkig maar.' Misschien moest ze eens wat meer initiatief gaan tonen om mentaliteit bespreekbaar te maken. Hoe de soldaten met elkaar om gingen, net zoals ze met de kinderen deed. Vervolgens keek ze verrast naar haar vriendin: Indra sprak maar weinig over haar verleden bij de rovers. Teder streek ze langs Indra's haarlijn en drukte ze haar lippen zacht op haar wang. 'Ik hoor erg graag over jouw tijd daar,' spoorde ze voorzichtig aan. Het was een verleden van Indra waar ze erg weinig over af wist.

Indra hield Gael stil vast maar bleef zwijgend naar de grond te staren. Ze was tevreden dat er grote veranderingen plaats vonden, met het starten van de school, het bouwen van permanente huisvesting, maar het waren de minder zichtbare en kleinere dingen waar ze problemen mee had. Dit was de sterkte van Marcus geweest. Hij wist hoe hij de mentaliteit van zijn soldaten aan kon kaarten en hoe hij op ze in moest spreken. Indra had die ervaring niet en juist nu begon ze dat goed te merken. Haar jeugd bij de rebellen had haar de persoon gemaakt die ze nu was en ze twijfelde niet graag aan haar zelf, maar het was enige reflectie waard geweest. Haar waarden en normen werden nog regelmatig gestuurd door haar verleden en dat was niet altijd positief. Gael hielp haar veel, haar aanwezigheid, haar liefde, maar het was ook iets waar ze zelf aan moest werken. Indra was lang stil geweest, maar schraapte haar keel om in te gaan op Gael's woorden. 'Dit is precies hoe het is in een roversbende. Geroddel en vetes en de Goden weten wat nog meer. Een leider hield enkel de macht over de bende als hij of zij degene was die controle had over wie geloofd werd en wie afgestoten werd. Ieder persoon die te machtig werd, die te gemakkelijk in het oor van de andere bendeleden kon fluisteren, werd op de één of andere manier uitgeschakeld. En als de leider dat niet deed, niet zijn tegenstanders slim genoeg af was, dan was de leider degene die er uit gegooid werd.' Het kamp was niets bij de dingen die Indra had zien gebeuren en dan ging het echt niet alleen om leiderschap. Iets kleins als het op de tenen trappen van je sparringspartner kon al chaos veroorzaken. De hierachie onder de rovers was complex en fouten konden je de kop kosten. 'Misschien heb ik daarom niet snel genoeg ingegrepen. Die spanningen onder collega's en zelfs vrienden, dat ben ik gewend.' Met een kleine glimlach draaide ze haar partner naar haar om. 'Jij en Flynn en Marcus, jullie hebben me al veel geleerd. Ik weet dat je het anders had in jouw dorp en ik blij dat je me daar over vertelt.'

Gael was stil tijdens de uitleg van haar vriendin over de roversbende. De beschrijving van hun cultuur klonk niet als iets waar Indra van zou genieten of in zou floreren. Echter had haar vriendin zich tot leider van de rovers opgeklommen en besefte Gael dat ze wellicht niet moest onderschatten hoe gemakkelijk de vrouw in haar armen zich door het politieke veld kon bewegen. 'Mijn dorp floreerde op de waarden van barmhartigheid en weldoen naar een ander. Wij kenden geen rivaliteit of vijandigheid. Dat leerde ik pas kennen toen ik groepen reizigers door het gebied gidsten en ik op de tweede reis al bestolen werd.' Ze glimlachte en keek haar vriendin aan. 'Ik moet niet te naïef zijn als het gaat om collegiale banden en jij moet gevoeliger worden voor vijandige spanningen. We kunnen nog zoveel van elkaar leren,' glimlachte Gael, waarna ze haar vriendin weer een tedere kus gaf. Ze hielden elkaar scherp en dat waardeerde ze enorm. Ook Flynn hield een oogje in het zeil van buitenaf, om ook de mening van het kamp te peilen over zaken, en misschien hadden ze dat veel meer terug moeten doen voor Flynn in de periode dat Guila in het kamp was. En ook in de komende periode als ze weer terug zou keren.

Indra kon geen spijt hebben van haar carrière onder de rovers. Ze was opgegroeid met die mensen en met het idee dat ze iets van zichzelf kon maken zolang ze maar hogerop klom in de rangen. Dat was haar aardig gelukt, als Reva er niet een stokje voor had gestoken en haar ondergang had veroorzaakt. Echter was ze haar ex daar uiteindelijk maar al te dankbaar voor. Haar positie onder de rovers was niet te behouden geweest zelfs niet als ze haar niet bedrogen had. Het leven wat ze nu had in het legerkamp was dat wel. Ze hoefde niet eens per se tot aan haar oude dag Generaal te blijven, maar ze wist dat ze voldoening zou kunnen blijven halen uit haar werk in het kamp. Bovendien had ze Gael. Haar leven had al zo veel meer betekenis door haar partner met wie ze het kon delen naast zich te hebben. 'Bestolen?' Indra kon het niet laten haar harde gelach te laten klinken. Ze drukte echter al snel een geruststellende kus op Gael's slaap. Er waren haar vriendin wel ergere dingen overkomen. Bijvoorbeeld het in dienst genomen worden door een groep soldaten om vervolgens niet meer vrij gelaten te worden doordat er twee adellijke leden mee op reis waren gegaan en ze daar op eigen houtje achter was gekomen. 'We werken er aan,' stemde ze in met Gael en bewoog haar toen terug naar de bank. Er was veel werk te doen. Op zo veel verschillende gebieden. Indra had de brief terug opgepakt en las het bericht nog eens over. 'Zo'n bruiloft zet je wel aan het denken, is het niet?' vroeg ze afwezig, denkend aan Flynn en Guila en hun eindelijke geluk.

'Waarom lach jij nou weer!' merkte ze lachend op, terwijl ze bescheiden de kus van haar vriendin aan nam. Misschien dacht Indra ook wel aan dezelfde gebeurtenis: hoe op één van Gaels gidstochten zij gevangen was genomen... door Indra zelf. Ze herinnerde zich nog veel te goed hoe bang en kwaad ze op dat moment was geweest. 'Ik weet nog hoe ik jou op dat moment zo erg onderschat had qua vechttechnieken en dacht dat ik je wel even naar de grond kon werken... wat had ik ongelijk.' Gael was toen flink te pakken genomen door Indra. Ze nam weer plaats naast haar vriendin op de bank en trok haar benen op. Zo keek ze benieuwd toe hoe Indra opnieuw de brief las. 'Hun bruiloft laat je nadenken over wat?' vroeg Gael met een brede glimlach, terwijl ze haar vriendin nieuwsgierig aan keek. Uiteraard wist ze waar Indra op doelde, maar ze hoorde het graag uit de vrouw haar mond. Daarnaast was ze ook erg benieuwd wat ze precies bedoelde: dacht ze zelf ook na over een huwelijk? Hoe zag ze hun relatie op de lange termijn?

Indra voelde de grijns als vanzelf op haar gezicht tevoorschijn komen. 'Je had inderdaad ongelijk.' Hoe de gids haar toen zo onderschat kon hebben, begreep Indra nog altijd niet. Maar ze snapte wellicht wel het idee dat Gael niet opgegeven zou hebben zonder het tenminste te proberen vrij te komen. Bovendien hadden Gael's vechtkunsten wel degelijk een indruk gemaakt. Van de zelfvoldane grijns ging haar uitdrukking echter over in één met blozende wangen en betrapt keek ze weg van Gael. Ze had de woorden uitgesproken zonder er al te veel betekenis in te leggen, maar zag aan het gezicht van haar partner dat het juist het tegenovergestelde effect had. 'Nou, je weet wel-' begon ze onzeker. Het had haar al eerder overrompeld dat ze na dacht over manieren waarop zij en Gael hun relatie verder konden ontwikkelen. Ze had moeite gehad met de stap om samen te gaan wonen, om haar generaalstent te verlaten, maar nu dat achter de rug was en alles zo, tamelijk, vlekkeloos verliep, begonnen er nieuwe vragen in haar naar boven te komen. Veel van die vragen had ze nooit eerder in haar hoofd gehad. 'In jouw gemeenschap, trouwen mensen daar? Of hebben jullie andere rituelen om relaties te verzegelen?' Ze probeerde de focus van haarzelf weg te sturen en op minder persoonlijke zaken te richten.

'Wij kennen niet iets als een huwelijk in mijn gemeenschap,' legde ze op zachte toon uit. Ze wist niet goed of ze uit Indra's toon uit moest maken dat ze zelf wel een huwelijk zag zitten, want dan zouden de komende woorden van Gael wellicht zwaar vallen. 'Of een dergelijke verbintenis. We waren zo'n klein dorp, zo'n kleine gemeenschap, dat we geen nut of functie zagen in een huwelijk. De liefde en de overgave aan elkaar was genoeg.' Vervolgens viel ze stil en zuchtte ze diep. Pas toen ze vele reizigers ontmoette besefte ze dat mensen allerlei rituelen deden om "gehuwd" te zijn. Het had haar altijd zo onnozel geleken en ze moest toegeven dat ze dat zelfs dacht bij Flynn en Guila. Misschien zou ze het pas begrijpen als ze zelf de verbintenis zou afleggen, maar... 'Maar ik- ik heb nooit een verlangen gevoeld om gehuwd te zijn.' Ze keek haar vriendin afwachtend aan, onzeker hoe Indra erop zou reageren. 'Want hoe zat het bij jouw cultuur? En bij de rovers?' Ze probeerde, net zoals Indra had gedaan, de aandacht maar weer wat af te leiden van de persoonlijke meningen.

Indra luisterde aandachtig en knikte langzaam. Ze had maar van weinig mensen gehoord over huwelijken, behalve van haar connecties met de adel. Het was niet vanzelfsprekend dat Flynn en Guila aan trouwen zouden denken aangezien beiden families buiten het adellijke leven stonden nu, maar zoals haar vriend het uit had gelegd was hij wel opgegroeid met verhalen die altijd uitliepen op huwelijken. en bovendien wist ze hoe veel respect hij had voor de status die Guila behield. Ze was nog altijd een prinses van Tarth, en blijkbaar ook één van Quandaï, dus was een formele behandeling van hun relatie nu eenmaal gewoon. Indra had gemerkt dat Flynn erg gezet was op zijn idee, dus had ze haar kritiek en twijfels grotendeels voor zich gehouden. Ze begreep dat soort dingen minder goed als buitenstaander. Indra legde een arm om Gael's schouder en keek haar bedenkelijk aan. 'De rovers hebben ook niet zoiets. Eerlijk gezegd geldt er meer het tegenovergestelde. Relaties zijn kortstondig, niet verzekerd van vertrouwen in elkaar. Tenminste naar mijn ervaring dan.' Ze zuchtte en liet haar hoofd naar achteren hangen om naar het plafond te kijken. 'In de cultuur van mijn ouders zijn er rituelen. Zo heb ik hun namen terug gevonden in de archieven in Myr. Ze stonden geregistreerd bij de tempel voor ze mij kregen en voor ze verdwenen,' legde ze uit.

'Als ik het zo hoor, zijn wij dus geen types om in een huwelijksbootje te treden,' plaagde Gael haar vriendin, waarna ze de vrouw naast haar weer dichter naar haar toe trok en teder kuste. Ze had nooit de behoefte gehad om haar relatie met haar vriendin te verzegelen, omdat ze wist hoe sterk hun band en liefde was. Dat hoefde ze niet aan zichzelf, elkaar en anderen te bewijzen. Niet zoals Guila en Flynn wel dachten dat ze dat moesten. Toch dacht ze dat ze te vroeg had gesproken en wachtte ze geduldig af wat haar vriendin verder nog zou vertellen over haar ouders. Zou Indra een soortgelijk ritueel willen af leggen? Ze besloot om het maar een onderwerp voor later te laten worden, want op hetzelfde moment begon haar buik te knorren. Daardoor moest ze nerveus lachen: ze had niet goed geweten hoe hun gesprek verder gegaan zou zijn als haar maag niet was gaan protesteren. 'Ik ga voor ons koken, lief,' murmelde ze met nog een laatste kus, voordat ze op stond en naar de keuken liep om zo kokend de avond door te komen.