Generaals tent - legerkamp

Nieuw

Indra stond met een blik die op onweer stond gebogen over de kaart die ze van Flynn had gekregen. Het was een versimpelde blik op het dorp en omgeving met markeringen voor de plekken waar soldaten geplaatst zouden worden. Het zou tijd kosten voordat de mannen en vrouwen zich er gepositioneerd hadden, maar Indra wilde de plekken in haar hoofd hebben voor ze het kamp verliet. Robyn zou ze beter herinneren, maar als ze gescheiden waren moest zij die kennis ook hebben. Rondom haar liepen enkele van haar Luitenanten rond met andere kaarten en brieven die snel verstuurd moesten worden. Ze hoorde Clementine in een discussie met Milan over welke soldaten ze het beste konden sturen. Indra sloot het lawaai en de chaos voor even uit haar hoofd. Mompelend gleed ze met haar vinger langs de kruizen en probeerde ze voor zich te halen terwijl ze haar ogen sloot. Het hielp haar deze taak eerst onder handen te nemen voor ze aan het volgende begon. Toen ze eindelijk tevreden was, riep ze naar de soldaat buiten haar tent om hem vliegensvlug richting Robyn te sturen en haar te vertellen dat ze in een klein uur konden vertrekken. Het gaf haar genoeg tijd haar laatste spullen bijeen te zoeken, de laatste commando's uit te delen en Gael op te zoeken. Ze was nog niet langs Gael geweest, ook al had ze iemand al langs de school gestuurd om haar partner op de hoogte te brengen. Het zou echter nog even moeten wachten. Indra had haar mantel van haar schouders gehaald om haar wapenrusting over haar uniform aan te trekken. Indra was bereid om die verrotte Quandaïers in haar eentje aan te vallen als ze zo Guila vrij kon krijgen. Ze blafte naar de persoon die het dichtst bij haar stond, Milan weer, dat hij haar merrie gereed moest laten maken en gaf instructies om het snelste paard voor Robyn klaar te zetten. Vervolgens controleerde ze de brieven die geschreven waren om aan Chaol mee tegen voor de Landvrouwe - Indra was niet erg enthousiast over het plan van Flynn en de andere man, ze vertrouwde hem niet zoals ze zou moeten - en het bericht dat naar Liam gestuurd zou worden. Enerzijds hoopte ze dat hij niet zo idioot was hierheen te komen, anderzijds zou haar ergernis over de vrijgekomen geruchten groter worden als hij dat niet deed.

Saul had die ochtend afscheid genomen van Diane en had in zijn eentje de laatste kilometers naar het kamp afgelegd. Ze hadden beredeneerd dat Saul genoeg aandacht zou trekken in zijn eentje, zodat Diane hopelijk ongestoord naar Iker kon komen. Zo had hij dan ook in de loop van de ochtend het kamp bereikt, maar had één grote chaos aangetroffen. Soldaten liepen door elkaar heen, mensen riepen bevelen naar elkaar, niemand die precies wist wat er speelde... Niemand had Saul dan ook echt opgemerkt, of had hem meer dan één blik geschonken. Met zijn hand op zijn zwaard liep hij verder het kamp in. Van zijn vorige bezoeken kende hij nog enigszins de weg, maar elke keer als hij het kamp bezocht, leek de infrastructuur weer verbeterd te zijn en de tenten verder opgeknapt. Dat zorgde ervoor dat hij flink moest zoeken, voordat hij ook maar kon gissen waar Indra zich bevond. Áls ze zich al in haar tent begaf... Hij voelde echter dat hij dichterbij kwam door het aanhoren van enkele soldaten die bevelen vanuit de Generaal naar elkaar toe schreeuwden. Zo had hij dan ook snel gevonden waar de tent van de Generaal zich bevond. Eenmaal bij de tent probeerde hij, omdat hij wist dat hij anders nooit binnen gelaten zou worden, langs de soldaten heen te stormen de tent in, maar ze hadden hem al snel vast en zo kon hij nog net de tentflap bereiken met zijn vingers, voordat hij naar achteren werd getrokken. 'Indra!' bulderde hij. 'Indra, ik moet je spreken! Ik weet dat je daar bent!' Het was een gok, maar het was het beste wat hij had.

Indra was net tussen twee Luitenanten ingesprongen die het maar niet eens konden worden over welke troep ze gereed moesten maken om de grenzen van het kamp te versterken toen ze buiten haar naam hoorde. Ze kon niet nóg een verrassingsbezoek verdragen. Dat Robyn zo de vergadering ingestormd was, was al vervelend genoeg geweest. Ze hadden in alle rust plannen kunnen maken als die meid niet in een volle vergadering alles er uit had gegooid. Nu moest ze een heel kamp aansturen terwijl ze zelf op pad zou gaan. Ze herkende echter de stem en gromde verwoed voor ze naar de opening van de tent liep. 'Wat moet je, Saul? We hebben andere zaken die ons bezig houden op het moment, ik heb dus geen tijd weer met je in discussie te gaan over wat voor steun we je zogenaamd verschuldigd zijn omdat we het Noorden moeten beschermen voor de gevaren die enkel jij ziet.' Ze keek de man met een dodelijke blik aan. Ze dacht dat ze de laatste keer erg duidelijk was geweest dat het niet erg effectief was als hij haar kwam overvallen met zijn eisen. 'Marcus heeft niet geschreven dat je zou komen,' voegde ze er nog aan toe en wuifde toen zuchtend naar de soldaten die hem nog altijd vast hadden. Er moest wel iets aan de hand zijn als hij zo plots hierheen gekomen was dat zelfs de oud-Generaal er niet vanaf wist en haar gewaarschuwd had. 'Je hebt 10 minuten,' zei ze voor ze terug de tent in ging met de veronderstelling dat Saul haar wel zou volgen.

Saul zag hoe de Generaal haar tent uit kwam en haar dodelijke blik op hem gericht had. 'Ik heb nieuws,' zei hij enkel met een blik op de soldaten die hem vast hielden. Hij wist niet hoeveel het kamp wist en hij wilde dus ook geen chaos creëren. '10 minuten is genoeg,' zei Saul met overduidelijke opluchting in zijn stem, terwijl hij losgelaten werd door de soldaten naast zich. In een overdreven gebaar trok hij zijn kleding weer recht en volgde hij vervolgens de Generaal haar tent in. Eenmaal binnen steunde hij met zijn handen op haar tafel en wees hij naar de kaart. Hij kwam maar meteen tot de kern van het verhaal. 'Scheepslieden en handelaars in Tyrosh spreken al tijden over grote hoeveelheden Quandaïse schepen die tussen Quandaï en Tarth liggen. Het is overduidelijk dat ze wachten op verdere bevelen. De zeelui kunnen dus goed zaken doen met de Quandaïse soldaten die op die stilgelegde schepen liggen, maar ze rapporteren ook veel wapens.' Hij trok een wenkbrauw naar Indra op en wees vervolgens opnieuw naar de kaart. 'Er zijn de laatste dagen nauwelijks meer confrontaties in Tyrosh geweest. Het is-' Hij fronste. 'Het is alsof ze op andere zaken gericht zijn. Er staat iets te gebeuren, Indra, en snel ook.' Hij keek de Generaal ernstig aan. 'Quandaï gaat hard toe slaan, Indra. Dat moet wel. Als het kamp niet voorbereid is, dan gaat alles in de fik en worden jouw mensen gedood, of erger, meegenomen naar Quandaï.

Indra vertelde haar Kapiteins en Luitenanten maar ergens anders hun discussies af te maken en eindelijk eens wat actie te ondernemen. Wat Saul ook te vertellen had, hoefde niet iedereen direct te weten. Ze ging echter niet achter haar bureau zitten, maar leunde enigszins ongeduldig en toch ook nieuwsgierig tegen de tafel. Ze volgde zijn hand naar de kaart en trok een wenkbrauw op. 'Wat is dit? Je komt me waarschuwen?' Indra had haar ogen nog niet van de kaart laten wijken. Ze voelde echter wel degelijk een ergernis. 'Die schepen zijn al door de leden van de missie aan ons bericht. Syd Martines zegt dat ze met jou overlegd heeft. Wat is er anders dat je me dit zelf nu komt vertellen?' De dreiging van Quandaï was al lang voelbaar en ook steeds meer zichtbaar. De verkenners hielden het nauw in de gaten. Niet alleen in dit deel van het Noorden, maar ook verder richting de grenzen met de Oostelijke Landen waar de grensposten al langer met problemen kampten. 'We zijn voorbereid om bij te springen als Tyrosh overgenomen dreigt te worden of als de nederzettingen langs de kust aangevallen worden, maar het is onmogelijk dat Quandaï het kamp aan valt zonder dat we het van mijlenver aan hebben zien komen.' Alleen al de vloot die een krijgsmacht groot genoeg om het kamp aan te kunnen moest dragen zou onmogelijk te verbergen zijn. 'Bovendien weten we geloof ik al waarom de Quandaïers zich momenteel koest houden in de stad,' verzuchtte Indra. Met enige tegenzin schoof ze de brief die Robyn bij zich had gedragen van de prinses Reihan naar Saul.

Saul keek de Generaal met een ernstige blik aan. Hij had de vrouw al niet zo hoog zitten en nu wilde ze ook - opnieuw! - niet luisteren? Het was dat er onschuldige mensen in het kamp woonde, anders was hij alweer onderweg naar Tyrosh geweest. 'Ik heb het van een betrouwbare bron. Die- die bron heeft me nog nooit teleurgesteld qua gebeurtenissen. En die bron zegt dat een aanval op het kamp onoverkomelijk is! Het gaat gebeuren, Indra, verdomme.' Hij wreef geïrriteerd langs zijn voorhoofd. Wat zag hij over het hoofd? Wat hij Indra nu vertelde, was hetzelfde als wat hij Syd had verteld. Het enige wat veranderd was, waren de dromen van Diane. Maar hoe moest hij dat nou aan Indra uitleggen? Saul las de brief vluchtig door en schudde vervolgens verward zijn hoofd. 'Wat ga je nu doen?' mompelde hij. 'Je beseft toch hopelijk ook wel dat dit een of andere afleiding is om vervolgens het kamp aan de andere kant aan te vallen? Of je de prins nou wel of niet stuurt, ze gáán het kamp aanvallen om vervolgens druk uit te oefenen op het koningshuis. Het is- verdomme, Indra, als je ooit eens naar mijn gaat luisteren, dan is nú het moment.'

Indra zag de kritiek al op het gezicht van Saul staan. Uit Marcus' verhalen over de jongeman had ze opgemaakt dat ze misschien wel overeenkomende doeleinden zouden hebben. Het was echter al langer duidelijk dat de man vooral een hevige criticus was. Niet dat dat per se erg was. Haar Kapiteins leken soms nogal te aarzelen om werkelijk tegen haar in te gaan of ze zaten gewoon goed op één lijn. Het perspectief dat Saul en de rest van de leiders in Tyrosh bood was waardevol. Ze zuchtte echter toen ze de verdere uitleg van de man hoorde. 'Een bron? Eentje die je niet met me kunt delen zeker?' Ze wilde Saul best op zijn woord geloven, maar wat hij nu zei en aan raadde had harde bewijzen nodig. Ze wachtte niet terwijl hij las, maar stapelde enkele documenten op en organiseerde een deel van haar bureau. Ze zou maar een dag weg blijven, maar in het geval dat het langer zou duren kon ze beter maar er voor zorgen dat haar mensen wisten wat voor werk er gedaan moest worden in haar afwezigheid. Ze stopte om Saul aan te kijken na zijn vraag. 'Ik ga naar de boerderij natuurlijk.' Meer uitleg gaf ze niet direct. De volgende woorden van de volksleider verrasten haar enigszins. Hij had vaak genoeg laten weten wat ze hoorde te doen in Tyrosh, maar hij had nog nooit het lef gehad haar te vertellen wat ze moest doen in haar kamp. 'Saul, we hebben nog geen aanleiding om een aanval te verwachten. Deze hele zaak is persoonlijk. En wie weet gooien ze er de moord op Altarion en die Quandaïse soldaat er nog wel bovenop. Maar ik kan niet gebaseerd op vage bronnen en eventuele mogelijkheden een heel kamp in paniek brengen.' Indra sloeg haar armen over elkaar en rechtte haar rug met een stugge houding. 'Mijn soldaten zijn voorbereid op alles, maar zonder bewijzen kan ik niet een noodtoestand uitroepen, dat zal onnodig het hele kampleven verstoren. Als ik de evacuatie van families, omliggende dorpen en de gevluchte Quandaïers in gang zet dan breekt dat alles op dat Marcus en ik hier-' Geërgerd wreef ze langs haar voorhoofd en liep toen van het bureau en Saul weg. 'Ik begrijp dat jij graag het gevecht hier naartoe ziet komen, in plaats van Tyrosh dat meer schade en verliezen zal leiden als er een aanval plaats vindt, maar het is onwaarschijnlijk dat we hier op open terrein zomaar aangevallen worden. Dat is nog nooit gebeurd in de geschiedenis van dit kamp en lijkt me ook onmogelijk nu we sterker dan ooit zijn.' Ze had haar zwaardschede opgepakt en hing deze om haar middel voor ze haar mantel weer op pakte. 'Saul, ik waardeer je bezorgdheid, maar we hebben het onder controle. Ik hoop dat je hetzelfde kunt zeggen over jouw situatie in Tyrosh.'

Saul hoorde de woorden van de Generaal knarsetandend aan. Hij wist dat er een mogelijke aanval plaats zou vinden, maar kon Dianes vertrouwen niet schaden, gezien ook het verhaal over de dromen waarschijnlijk Indra niet zou overtuigen. 'Het is complexer dan dat je denkt, Indra,' verzuchtte hij met een hand op tafel, 'maar geloof mij nou alsjeblieft! Wat verlies je er mee om in elk geval de gezinnen te evacueren? Is de dreiging op de boerderij niet een voldoende reden?' Hij begreep het zelfvertrouwen van de vrouw niet. Saul en zijn mannen en vrouwen in Tyrosh namen elke kleine dreiging als reden om iedereen te laten onderduiken. Hun bescherming kwam namelijk vóór zijn trots. Hij kon nu niet hetzelfde zeggen over de Generaal. Met open mond hoorde hij vervolgens het plan van de vrouw aan. 'Jij gaat naar de boerderij en- bij de Goden, Indra, dit is toch precies wat ze willen! Je gaat uit eigen verdomde persoonlijke redenen naar de familie van één van je voorgangers toe en laat het kamp dan zonder Generaal achter? Dat is het recept voor chaos en onrust bij een aanval!' Hij had zijn armen kritisch over elkaar heen geslagen en schudde zijn hoofd. Hoe kon ze denken dat hij zo egoïstisch was? 'Ik geef om het Noorden en dan bedoel ik dus ook het héle Noorden. Niet alleen mijn stad. Jij hebt goede mensen in jouw kamp, Indra, en als ik niet om hun gaf, dan was ik niet hier naartoe komen reizen.' Hij keek haar bijna smekend aan. Wat kon hij nog zeggen om haar te overtuigen? 'We hebben niets onder controle in Tyrosh en dat komt door de onvoorspelbaarheid van de Quandaïers. Dat zou jij ook moeten in zien, Indra. Voordat het te laat is.'

Indra hoorde de vragen van Saul met een starre blik aan terwijl ze haar laatste spullen bijeen pakte. 'Denk je niet dat het vreemd staat dat ik de mensen die gekozen hebben om in mijn kamp te wonen, om hier een gezin op te bouwen, moet vertellen dat ze hier niet veilig zijn? De Quandaïse vluchtelingen die hun barre tocht over zee overleefd hebben en we met zo veel moeite hier hebben gekregen uit Tyrosh, die ik nu zou moeten vertellen dat ik ze niet meer kan beschermen?' Ze was met twee stappen tot dicht voor Saul komen te staan en liet zijn boze blik niet los. 'Ik ben niet van plan Quandaï dit de zoveelste plek te maken waar ze gevreesd worden. Laat ze dus maar komen. We kunnen ze aan.' Verwoed gooide ze haar handen in de lucht toen hij maar door ging. 'En wat voor Generaal ben ik als ik er niet op vertrouw dat mijn leger ook zonder mij kan functioneren?' wierp ze terug, verwoed en moe van deze hele discussie. Ze had al deze argumenten al moeten maken tijdens de vergadering en ze wist dat ze ze allemaal nog moest herhalen als ze Gael zag. Ze had er genoeg van. 'Ga terug naar Tyrosh en vertel Marcus en jouw kameraden dan maar dat je je moet voorbereiden op het ergste. Als wij Quandaï niet tegen kunnen houden, zal Tyrosh een groot probleem hebben.' Met ruwe handelingen had ze haar mantel aangetrokken en hoorde toen tot haar ergernis dat er bij de ingang iemand stond te wachten Ze had al meer tijd aan Saul besteed dan ze nog had en had er weer iemand vragen. Gael zou het haar kwalijk nemen dat ze niet eens goed gedag zou komen zeggen. Indra liet soldaat Martines zelf binnen en luisterde naar het korte en bondige verslag van Syd. Zij wist tenminste hoe een plan snel en efficiënt gebracht moest worden. Ze gaf de soldaat de goedkeuring waar om gevraagd werd en keek vervolgens naar Saul. 'Je 10 minuten zijn op. Syd helpt je je paard terug te vinden.' Met die woorden liet ze de man maar in zijn eigen sop gaar koken en stampte op weg naar huis.

Syd was nog maar halverwege in één van haar trainingssessies die ze weer opgepakt had sinds terugkomst uit Tyrosh, toen deze onderbroken werd door Chaol. Het verbaasde haar erg wat ze te horen had gekregen. Met een beknopte samenvatting legde hij aan haar uit dat Robyn teruggekeerd was van de boerderij met het nieuws dat prinses Reihan Guila gegijzeld hield om een ruil met de Quandaïse prins in gang te zetten. Syd had zichzelf wel voor het hoofd kunnen slaan. Ze zou Flynn advies geven over hoe hij het beste de veiligheid van Guila kon garanderen, maar het besluit om haar naar de boerderij te sturen was zo snel gegaan dat ze er nog niet echt aan toe was gekomen. Robyn zou voor nu mee gaan tot Flynn enkele toegewijde soldaten rond het Barnes huis kon plaatsen. Syd had haar zorgen gehad, maar ze waren niet zo groot geweest dat ze dit plan af had geraden. Ze had beter moeten weten. Hoewel ze liever in de buurt bleef terwijl Robyn terug naar haar dorp ging, begreep ze ook dat ze van nut kon zijn voor Chaol. Ze had met hem ingestemd dat zij nog voor hun vertrek langs de Generaal zou gaan met het uitgewerkte plan terwijl hij hun paarden en spullen gereed maakte. Bij de tent aangekomen werd ze verrast tegengehouden door de de twee soldaten die de wacht hielden. Ze keken aarzelend over hun schouder terwijl Syd eveneens de harde discussie binnen hoorde. Echter herkende ze de tweede stem erg goed, en liet ze zich dus niet tegenhouden. Nadat ze verslag had gedaan knikte ze nog kort naar Generaal Morton voor ze de tent uit verdween. Met een kleine glimlach keek ze naar Saul. 'Ik had niet verwacht je zo snel weer te zien. Laat staan dat ik je aangewezen escorte zou zijn.'

Saul keek verrast toe hoe Syd de tent in kwam lopen. Als zij zelf hem niet had gevonden, dan had hij haar wel na zijn overleg met Indra opgezocht. Misschien zou zij hem wel geloven. Echter voelde hij hoe hij nog witheet van woede was door de onnozele woorden van de Generaal. 'Je maakt nu de grootste fout van jouw leven, Indra!' riep hij haar nog na, waarna hij kwaad de tentflap weg duwde en weer terug de tent in ging. Bij het aanzicht van zijn vriendin ontspande hij enigszins, maar zijn gebalde vuisten kreeg hij niet los. 'Heb je gehoord wat ze zei? Dit is toch belachelijk! Die hele gijzeling vindt plaats om leden van jullie kamp persoonlijk te raken, inclusief de Generaal, maar- hierdoor zet ze alle levens in dit kamp op het spel! Voor één familie! Syd, bij de Goden, je ziet toch hoe dit overkomt? En wat voor risico het kamp gaat lopen? Alsof haar Kapiteins Indra alleen naar die verdomde boerderij sturen, hierdoor verliezen jullie nog meer soldaten!' En dat liet minder vechtende manschappen achter in het kamp. 'Ik weet gewoon dat ze gaan aanvallen,' mompelde Saul nors.

Syd was niet verbaasd door de harde toon en felle woorden die ze uit de mond van Saul had horen komen. In Tyrosh had ze al meerdere malen naar zijn kritiek op de Generaal en op het kamp geluisterd. Kritiek waar ze het soms wel mee eens moest zijn. Ze trok een wenkbrauw naar hem op toen hij nog door ging toen Indra al verdwenen was en zuchtte uiteindelijk. 'Het is niet zomaar een familie. Dit hele kamp zou niet bestaan hebben zonder de Barnes familie en dan bedoel ik niet alleen Nathan Barnes. En dat hele dorp is de oorsprong van dit leger, hoe je het ook wendt of keert. Er lopen hier genoeg zoons en dochters van rond die familie daar hebben.' Er hing veel aan vast om de veiligheid van Guila maar ook van de inwoners te garanderen. Het liet bovendien zien hoe ver het kamp zou gaan om omliggende dorpen te steunen als ze belaagd werden door de Quandaïers. Syd begreep de keuzes en ze maakte zich grote zorgen om haar vriendin. 'Guila heeft hier ook niet om gevraagd,' voegde ze dus nog maar toe. Saul mocht er zelf in lezen wat voor relatie ze met de vrouw had. 'Maar je hebt gelijk over de risico's.' Zijn laatste woorden wekten haar interesse nog meer. 'Is er nieuws uit Tyrosh?' vroeg ze dan ook meteen. Ze had de stad met tegenzin verlaten. Er was daar nog zo veel te doen en ze had geweten dat er iets te gebeuren stond daar, maar haar Luitenant had geoordeeld dat ze al te lang hadden gewacht en dus waren ze terug naar het kamp getrokken. Ergens was het voor haar dan ook een uitgelezen kans om terug te reizen met Chaol. Die gedachte herinnerde haar er aan dat ze door moest. Ze wilde meer van Saul horen, maar ze konden moeilijk hier blijven rond hangen. 'Kom, ik heb nog wat voorbereidingen af te maken.'

Saul moest cynisch lachen en schudde zijn hoofd. 'Toevallig is de zoon één van de Kapiteins en de dochter is-' Hij herinnerde zich plots weer dat het Syd was die een relatie had met de Barnes-dochter en hield maar wijselijk zijn mond. 'Nathan Barnes leeft niet meer. Het is geen reden om de veiligheid van het kamp op het spel te zetten voor- voor één vrouw. Die, herinner ik jullie er graag aan, een aantal jaar geleden vrijwillig naar Quandaï is gegaan en uiteindelijk samen met jullie Kapitein er zeker deels voor hebben gezorgd dat de Quandaïers hier nu zijn.' Stuurs had hij zijn armen over elkaar heen geslagen en keek hij weg van zijn oude vriendin. Hij wist niet waar die trouw naar de prinses vandaan kwam bij Syd. 'Hoe het ook went of keert, er zit een aanval aan te komen en die moeten we gaan voorkomen óf we moeten ervoor zorgen dat het kamp er op voorbereid is.' Hij had inmiddels Syd de tent uit gevolgd en liep met haar mee naar waar ze ook heen moest. 'Hetzelfde nieuws: veel schepen voor de kust van Tyrosh, echter is het een stuk rustiger geworden in de stad. Alsof de ogen van Quandaï ergens anders op zijn gericht...' Bij deze woorden trok hij een wenkbrauw op naar Syd. Moest hij het nog voor hun uit spellen?

'Het is geen toeval,' merkte Syd nog kort op, maar ging er niet verder op in. Ze herinnerde zich nog hoe kritisch Saul was geweest op de openbaring dat ze een relatie had met Robyn. Het was dat hij daar pas achter was gekomen nadat ze al een tijd goed samen hadden gewerkt. Ze wist niet zeker of de man haar een kans zou hebben gegeven als duidelijk zou zijn geweest dat ook zij persoonlijk betrokken was bij de familie Barnes. Maar er waren wel meer zaken waar ze het niet per se met elkaar eens hoefden te zijn. Ze nam de woorden over Guila dan ook met een korreltje zout, maar voelde een misplaatst afkeer voor zijn gebruik van het woord 'jullie'. 'Je kent Guila niet, noch de omstandigheden van haar verblijf in Quandaï, noch het werk dat ze hier doet voor de vluchtelingen.' Kort keek ze Saul aan, maar wuifde haar eigen woorden en die van hem weg, in de hoop dat ze dit onderwerp voor nu af konden sluiten. 'En geloof me, ik zou ook veel liever willen dat Robyn en de Generaal niet alleen naar de boerderij gingen,' mompelde Syd er nog achter aan. Ze leidde hem de tent uit, verder het kamp in. Ze moest haar spullen nog in pakken daar en zou daarna Chaol aan de rand van het kamp ontmoeten. Saul kon prima met haar mee. 'Kijk om je heen. Het kamp bereidt zich wel degelijk voor. Voorkomen lijkt me inmiddels al erg moeilijk. Ik neem aan dat de Landvrouwe Storm hierheen krijgen één stap in die richting is.' Syd keek om naar Saul en vernauwde haar ogen terwijl ze hem bekeek. 'Je vertelt iets niet.'

Saul luisterde al niet meer naar de woorden over de Kapitein en zijn prinses en hun familie en- Hij kreeg er hoofdpijn van, vooral nog van het feit dat hij een brief op tafel had zien liggen die geadresseerd was aan Liam Halley. Dat liet hem er ook weer aan herinneren hoe hecht de band tussen de Generaal en de Koning was. Als hij nou eens zulke korte lijntjes had gehad... Hij volgde Syd dieper het kamp in, terwijl hij weldegelijk om zich heen keek. Men was inderdaad aan het voorbereiden, maar het zou niet genoeg en vast ook te laat zijn. 'Voorbereiden is één ding, maar wat doen jullie met de gezinnen die hier wonen? Moeten zij hier als ratten in de val blijven tijdens een aanval?' Hij zag tegelijkertijd een groep van drie kinderen langs komen rennen en hoorde tevens het gehuil van een baby. Het was al lang geen "legerkamp" meer, zoals voorheen. Het was een dorp geworden. Toch zuchtte hij weer bij de scherpe woorden van Syd: ze had natuurlijk gelijk, maar hoeveel kon hij vrij geven? 'Iemand- iemand die ik ken én vertrouw heeft dromen gehad,' begon Saul voorzichtig en op zachte toon, terwijl hij de vrouw ernstig aan keek. 'Ze zag het kamp in vlammen op gaan. Een rode grond van het bloed. Gewonde soldaten.'

Syd klemde haar kaken op elkaar terwijl Saul doorvroeg. Uiteindelijk hield ze dan ook stil en keek met een fronsende blik naar hem om. 'Zie ik er uit alsof ik daar iets over te zeggen heb? Heb je mijn uniform eens goed bekeken? Ik ben een soldaat van een magere eerste rang en je weet wat dat betekent. We zijn niet één brein, Saul. Dat de Generaal deze beslissingen heeft gemaakt betekent niet dat iedere soldaat of Kapitein hier achter staat.' Haar stem was stug, maar resoluut. Ze stond al flink gespannen sinds ze gehoord had wat er gebeurd was. Het was prima dat Saul kritisch was, maar ze hoefde geen persoonlijke aanvallen te waarderen. En eerlijk gezegd voelde al zijn kritiek nu als persoonlijk. Hoe durfde hij er aan te twijfelen of Guila het waard was om risico's voor te ondernemen? Ze was één van de vriendelijkste personen die ze kende. En tegelijkertijd knaagden zijn vragen aan haar. Natuurlijk moesten ze er voor zorgen dat de inwoners die weg wilden veilig op pad konden gaan. Ze had haar armen over elkaar geslagen en liet haar felle uitdrukking pas gaan toen Saul toegaf en haar meer vertelde. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar trok uiteindelijk de man eerst het laatste stuk mee richting haar tent. Robyn was er gelukkig nog niet. 'Kun je me meer details geven?' vroeg ze eenmaal binnen op dwingende toon.

Saul luisterde gespannen naar de felle woorden van zijn oude vriendin. Hij had haar in Tyrosh al bestookt met kritische opmerkingen en vragen over het kamp en tevreden had hij toen ook gemerkt dat ze zelf kritischer werd tegenover haar Generaal. Maar ze had gelijk dat hij niet zomaar het hele kamp over één kant mocht strijken. Dat was oneerlijk. 'Maar de Generaal is straks weg...' zei Saul veelbetekenend, al wist hij niet hoe veel het zou uit maken, gezien Syd ook zou vertrekken naar Tyrosh toe. Maar het zou haar wellicht aan het denken zetten, al was een coup misschien wel het laatste wat ze nodig hadden. Hij zag echter tegelijkertijd dat hij een gevoelige snaar had geraakt door te beginnen over de dromen van Diane. En al wist hij dat hij haar wellicht aan het overtuigen was, voelde het verkeerd om meer over Dianes geheim te openbaren. 'Een Islaïse vriendin heeft mij dit verteld,' gaf hij uiteindelijk na aandringen van Syd toe. 'Ze heeft al vaker zulke dromen gehad, welke ook vaak zijn uitgekomen, maar de laatste tijd overheerst dit beeld. Zo had ze ook gezien dat Iker zich in het kamp bevindt, dat jouw prinses zwanger is én dat Ikers zus hier ook ergens rond loopt. En dus nu een zwangere vrouw gevangen houdt.'

Syd probeerde voor nu niet de oordelende woorden van Saul te veel aandacht te geven. Ze had bij terugkomst besloten het kamp een goede tweede kans te geven. Als ze er nu al over na zou denken om tegen plannen van de Generaal in te gaan- Het was makkelijker te doen wat haar opgedragen was. Ze moest Chaol helpen bij Celine te geraken. Dat kon ze wel doen. Syd's gedachten werden echter al gauw opgeëist door wat haar vriend haar vertelde. Ze probeerde nog geen conclusies te trekken tot hij uitgesproken was. Vooral omdat hij alsnog niet noemde wie deze vrouw dan wel mocht zijn. Syd had zo haar verdenkingen. 'Guila is inderdaad zwanger,' zei ze met geforceerde stem. Het was niet iets dat anderen hoorden te weten. Guila had haar al laten beloven dat ze het tegen niemand zou zeggen. Syd was blij voor haar geweest. Ze had zo hoopvol geleken ondanks de onzekerheid van de aankomende maanden. 'En je vriendin is niet de enige die dit heeft gezien,' voegde ze er nog maar aan toe met een zucht. De zwangerschap was niet het enige wat Guila met haar gedeeld had. Ze was erg open en wel degelijk bezorgd geweest over die dromen. Syd wreef met beide handen langs haar voorhoofd en liep rond in de tent. 'Rani zei wel eens dat ze dingen zag,' mompelde ze, voornamelijk tegen zichzelf. 'Dreigend gevaar.' Ze had nog niet eerder deze link gelegd: dat Rani, haar vader en zij zelf regelmatig maar net op tijd weg waren gekomen door die instincten van Rani.

Hevig vloekend hoorde Saul de woorden van de soldate aan. Het waren niet eens vervloekingen uit boosheid, maar eerder uit opluchting dat Diane het bij het goede einde had gehad. Wellicht waren er dus wel meerdere mensen in het kamp die zijn mening deelden en vonden dat het kamp geëvacueerd moest worden. 'Wie zijn die mensen?' vroeg Saul gretig. 'Misschien kunnen we iedereen bij elkaar brengen en nog voor het vertrek van Indra haar overtuigen om in elk geval het kamp te waarschuwen! Elke inwoner van dit kamp zou het recht moeten hebben om te evacueren ofwel te vluchten voor het komende gevaar. Bij de Goden, Syd, ik heb zoveel kinderen gezien!' Hij was inmiddels dichter naar haar toe gestapt en had zijn handen op haar schouders gelegd. Zo keek hij haar ernstig aan. Hij wist niet wie die Rani was over wie ze sprak, maar hij zag wel degelijk in haar uitdrukking dat ze de ernst van de situatie begreep. 'En als Indra al weg is- wie krijgt de leiding ná Indra?' Hij wilde een coup vermijden, maar ze móésten actie gaan ondernemen.

Syd hield haar adem in terwijl ze haar gedachten nog eens goed op een rijtje zette. Ze kon zichzelf wel voor het hoofd slaan dat ze connecties nog niet gemaakt had. Haar vader had haar nog zo geleerd om altijd het geheel te zien en niet te gefocust te raken op een enkele gebeurtenis. 'Guila, natuurlijk,' antwoordde Syd met een grimas. 'En-' Ze maakte haar zin niet af maar sloeg haar armen over elkaar en bekeek Saul zo kritisch. 'Waar is jouw vriendin? Ik neem aan dat er een reden is dat ze dit niet mee is gekomen met je om dit zelf te delen?' Het zou hem zo hopelijk ook duidelijk zijn waarom deze informatie niet gedeeld was met het kamp. Syd zuchtte toen ze de blik van Saul zag omslaan en hem zijn handen op haar schouders voelde leggen. 'Ze hebben het recht te vertrekken wanneer ze willen, Saul, maar niemand wil zomaar weg gaan. Velen zullen een vader of moeder of ander familielid achter moeten laten en hun huis- Zolang niemand de leiding neemt zal het moeilijk zijn-' Syd merkte dat ze naar redenen zocht om zich niet te veel aan te trekken van de stand van zaken, maar het was erg moeilijk zich hier niets van aan te trekken. 'Het heeft geen nut om met de tweede in rang te praten,' merkte ze dus enigszins stug op. 'Hij heeft niet het oor van de families, niet zoals- zoals Gael. De vriendin van de Generaal.' Syd had een ernstige frons op haar gezicht gekregen. Eerder was ze nooit zo op de hoogte geweest over de machtsverhoudingen in het kamp. Ze had zich er niet zo zeer in verdiept, maar met Robyn die er vaak niet over op hield was het wel een ander verhaal. Bovendien kende Syd de Generaal en haar raad nu beter, net zoals de vrienden en familie die ze om zich heen had. 'Gael is de oprichtster van de school. Zij staat het dichtst bij de gezinnen vanwege haar betrokkenheid met de kinderen. Ze zal het makkelijkst te overtuigen zijn én kan veel sneller de verschillende gezinnen bereiken om ze te waarschuwen.' Ze hield een vinger op naar Saul en keek hem doordringend aan. 'Ik kan je naar haar toe brengen, maar ik heb niet veel tijd en je moet me beloven niets idioots te doen, noch kun je dit plan van je forceren. Dit kamp is niet onder jouw leiding en dus ook niet jouw verantwoordelijkheid.' Ze hoopte die laatste woorden goed in zijn oren te kunnen knopen. Syd had gezien wat voor cruciale rol hij speelde in Tyrosh. Het kamp hier had een verdediging, een heel leger. Mannen en vrouwen zouden voor hun families en voor hun levens vechten als beesten, maar de mensen in Tyrosh hadden die bescherming niet.

Saul trok een wenkbrauw op bij het horen dat de voormalig prinses ook dromen kreeg, net zoals Diane. Wat was de gelijkenis tussen hun? Was er een patroon wat hij aan het missen was? Maar Syd had gesproken over meerdere mensen en- Hij grimaste ook bij haar achterdocht. 'Wie of waar ze is, gaat niemand van jullie iets aan. Zelfs jij niet. En wat maakt het uit als jullie blijkbaar al meerdere bronnen in jullie kamp hebben?' Hij had zijn armen over elkaar heen geslagen en was juist nu diegene die aan het ijsberen was. Hij had het nodig om na te denken. Natuurlijk was hij niet verantwoordelijk voor het kamp, en dat wist hij, maar- hoe kwam het dan dat hij zich zo verantwoordelijke vóélde? En het maar niet los kan laten? 'Gael?' herhaalde hij verbaasd. De vriendin van de Generaal zou dus blijven... en Syd dacht dus dat hij wellicht wel op haar in kon praten. 'Je weet dat ik geen domme dingen doe,' wierp hij nog snel terug, voordat hij om zich heen keek en de haast plots voelde van Syd. 'Waar is zij? Hoe kan ik haar vinden? Is het niet handiger als ik naar haar toe ga als Indra het kamp heeft verlaten?'

Syd keek Saul met een diepe frons aan en haalde haar schouders maar op. Ze had wel wat van de roddels gehoord toen ze nog in Tyrosh was. Saul was enkele dagen erg afwezig geweest in de dagelijkse zaken van de opstand en uiteindelijk deed het verhaal de ronde dat er een vrouw was die daar voor gezorgd had. Syd had er niet naar gevraagd, dat waren niet haar zaken, maar ze begon wel zo haar verdenkingen te hebben dat die persoon niet zomaar iemand was. 'Wat jij zegt, Saul.' Syd volgde hem met haar ogen terwijl hij zo op en neer liep. Ondanks dat ze er zelf bij was gaan zitten, kon ze ook niet stil blijven en leunde ze met haar ellebogen op haar bovenbenen. Ze kon nog niet helemaal geloven wat ze voor had gesteld aan Saul. Ze ging niet graag tegen haar instructies in. Ze zou naar Tyrosh moeten met Chaol. Maar als ze het eerst nog voor elkaar kon krijgen om families op pad te sturen.. Syd was opgestaan en pakte haar spullen vlug genoeg bijeen. Ze had niet veel nodig voor een reis naar Tyrosh. 'Heb jij niet zelf net gezegd dat we niet kunnen wachten?' vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw. Syd had haar rugzak over haar schouders geslagen en keek nog kort om zich heen of ze niet iets geweten was voor ze Saul de tent uit wees en hem richting het huis van Gael en Indra leidde.

Nieuw

Flynn zat met een gezicht dat op onweer stond achter het bureau van Indra. Hij deed zijn best zich te focussen op het antwoord dat hij schreef aan de Koning, maar zijn handen trilden van frustratie. Het koninklijk paar was eerder op de dag gesignaleerd. De patrouille had hem een bericht bezorgd dat de Koningin door zou reizen naar de boerderij om prinses Reihan te spreken terwijl zij hier een bezoek van de Koning konden verwachten. Flynn was er niet erg blij mee dat die beslissingen al waren gemaakt zonder deze stappen met het kamp te bespreken. Hij zou later Liam nog maar flink aan de tand voelen. Zijn jongere broer had hem eerder namelijk nog niet kunnen uitleggen wat ze precies van plan waren. Ze waren zogenaamd enkel hier als bemiddelaars. Hij had hem hard uitgelachen. Hoe dachten ze te bemiddelen als er zwaarden getrokken werden? Erger nog was dat hij intern ook over problemen had gehoord. Een andere patrouille had bericht dat er steeds meer families gesignaleerd werden op de wegen richting Tyrosh en verder Tarth in. Voornamelijk Quandaïese gezinnen. Flynn had zelf gezien dat enkele tenten in het kamp en huizen aan de rand plots leeg stonden. Toen hij Gael genoemd hoorde worden wist hij niet of hij verbaasd kon zijn. Hij had een soldaat haar laten halen zodat ze hopelijk uit kon leggen wat ze in de naam der Goden van plan was.

Indra was nog niet eens paar uur uit het kamp vertrokken en Gael had al moeite gehad om haar bevelen op te volgen. Ze had haar nog zo op het hart gedrukt dat het kamp veilig zou zijn en dat er geen onnodige onrust moest komen, maar- Gael kon niet de herinnering aan Guila's en Ikers dromen loslaten. Ze was zelfs nog in het diepste geheim langs de prins gegaan, puur om de woorden nogmaals bevestigd te laten worden. Vanaf dat moment was ze niet meer in staat geweest om de gezinnen van haar leerlingen opnieuw en opnieuw gerust te stellen en te vertellen dat ze hier veilig zouden zijn, als ze dat zelf niet eens geloofde. Vandaar dat ze een route had uitgestippeld waarlangs de families veilig konden vertrekken en naar één van de nabijgelegen dorpen konden trekken, om daarvandaan een veilig onderkomen te zoeken. Gael voelde echter de bui al hangen sinds het moment dat een soldaat haar aanwezigheid had gevraagd in de tent van de Generaal. Flynns tent, momenteel. Met lood in haar schoenen kwam ze dan ook binnen stappen en zag ze Flynn achter het bureau van haar vriendin zitten. 'Hoezo word ik op dit late uur hier nog verwacht, Flynn?' vroeg ze, terwijl ze er een stoel bij trok en aan het bureau ging zitten, zodat ze Flynns gezicht in de gaten kon houden.

Flynn keek toe hoe Gael binnen stapte en kon het niet in zich opbrengen om haar zoals gewoonlijk warm te ontvangen. Hij kon zich niet herinneren of hij ooit eerder een conflict met Gael had gehad. Misschien hadden ze wel eens een discussie gehad over de werkuren die Indra spendeerde in het kamp in plaats van thuis. Meer kon hij niet bedenken. Zuchtend zette Flynn een elleboog op het bureau en ondersteunde zijn hoofd. 'Hoezo moet ik er via een groep patrouillerende rekruten achter te komen dat jij tegen Indra's instructies in bent gegaan?' wierp hij terug. Hij had wel wat weerwoord verwacht vanuit het kamp zodra de Generaal op pad was, maar dat het van Gael zou komen verraste hem. Hij wist dan ook niet hoe hij dit moest bespreken. Maar tegelijkertijd wist hij ook dat Gael even graag direct ter zake kwam. 'We hadden besloten nog niet de families aan te spreken om zich klaar te maken voor evacuatie. Die chaos kunnen we nu niet hebben.' Het leek hem duidelijk wat ze te doen stond nadat Robyn en Indra vertrokken waren. Ze moesten er voor zorgen dat het kamp klaar stond als er een aanval kwam, maar ze hoefden niet hele families te ontwortelen en op pad te sturen. Het kamp kon verdedigd worden. Het zou een boodschap van kracht en eenheid uitstralen. Wat er nu gebeurde zou voor verdeeldheid zorgen, vooral nu de Koning er ook nog bovenop zat.