De vertrekken van Augustus

Augustus zat op zijn stoel op het balkon en leunde met zijn armen op de balustrade. Hij liet zijn hoofd op zijn armen rusten en genoot van de ondergaande zon. De laatste dagen had hij veel in zijn vertrekken doorgebracht. Zeker na het vertrek van Iwan en alles wat er gebeurd was tussen hem en Eddard, had hij even tijd nodig om alles op een rijtje te zetten voor zichzelf. Nog steeds lag hij 's nachts wakker, al voelde het dat het weer iets beter met hem ging. Hij had zo'n verschrikkelijke paniek aanvallen gehad de eerste nacht na zijn bezoek aan de klerk dat hij had besloten om zijn opgekropte gevoelens - die hij onmogelijk vocaal kon uiten - op te schrijven en deze bij de klerk af te leveren. Hij had het gelukkig ongezien op het bureau van de jongeman neer kunnen leggen - als hij het persoonlijk had moeten geven, wist hij niet of hij dat had kunnen doen. Nadat hij zijn woorden op papier had kunnen zetten, was de rust weer redelijk teruggekeerd in Augustus zijn hoofd. Toen er plots op de deur geklopt werd, keek hij op en verliet zijn plekje op het balkon, om naar de deur te lopen en deze open te doen. Alsof Eddard het had aangevoeld dat Augustus over hem dacht. 'Eddard, hé. Kom binnen.' Augustus stapte opzij zodat Eddard zijn vertrekken binnen kon lopen en glimlachte naar hem.

Eddard had zijn adem ingehouden terwijl hij wachtte tot er open werd gedaan. Hij had vlug naar de wachters gekeken, maar had ze niet herkend, wat hem ergens gerust stelde en ergens nerveuzer maakte. Toch zou het er niet heel raar uit zien dat een klerk een prins kwam bezoeken met een stapel documenten? Terwijl hij zijn uniform nog eens recht trok en snel zijn leesglazen van zijn neus haalde werd de deur al voor hem open gedaan. Met een glimlach stapte Ed langs Augustus heen en keek hij de prins aan. 'Ik was op weg naar de vergadering toen bleek dat ie verzet was naar morgen. En toen was ik hier toch in de buurt dat ik dacht dat ik wel even langs kon komen, ook al is het laat.' Met een beginnende grijns hield hij zijn papieren die hij bij had voor officiële zaken op, maar liet ze al snel weer naast zijn lichaam zakken. 'Hopelijk stoor ik niet.' Zijn blik gleed kort de ruimte door om te zien waar Augustus mee bezig was geweest, maar toen hij zichzelf betrapte op zijn nieuwsgierigheid keek hij vlug de man weer aan en wachtte op zijn reactie.

Augustus sloot de deur achter Eddard en liep eveneens zijn eigen vertrekken in. 'Ja, natuurlijk. Je bent altijd welkom hier.' verzekerde Augustus hem. Het viel hem op dat hij een stuk minder zenuwachtig was dan hij dacht. In zijn hoofd speelde - zoals gewoonlijk - de meest gênante en miserabele scenario's zich af als hij zich bedacht hoe zijn eerstvolgende ontmoeting met Eddard eruit zou zien. Gelukkig viel het in de realiteit allemaal erg mee. Augustus maakte zichzelf gewoon nerveus voor niets. 'Nee, nee natuurlijk niet! Ik was de zonsondergang aan het bekijken en aan het genieten van het weer buiten.' biechtte hij op en liep richting de deuren die naar het balkon toe leidde. 'Hoe gaat het met je? Vast nog steeds erg druk met alle vergaderingen?' Voor zover Augustus wist was Ed altijd hard aan het werk, iets wat de prins zeker bewonderde in de klerk. Het was een goede eigenschap, ambitieus zijn. 'Hier leg je spullen maar neer hoor.' Augustus maakte wat plaats vrij op zijn eigen volle bureau en draaide zich terug naar Ed. 'Kan ik je misschien iets te drinken aanbieden?'

Eddard keek met een glimlach naar het balkon. 'De zonsondergang?' Het enige moment waarop hij nog echt buiten was geweest was met Kain. Zijn moeder probeerde hem steeds buiten te krijgen om bij de huifkar iets te eten of thee te drinken, maar hij kon nooit ver weg zijn van het paleis. Zijn overste had iedere klerk zowat op constante paraatheid gezet. 'Het gaat goed. Het is inderdaad druk, maar ik mag niet klagen.' Inmiddels was hij gewend aan de hectiek van de vergaderingen nu ze al een tijd lang plaats vonden. Bovendien vond hij het wel wat dat zijn schema nu een stuk minder rigide was. Helaas kon hij zo wel minder tijd aan zijn familie beloven. En eerlijk gezegd was hij ook niet blij als hij plots uit zijn bed werd gehaald als hij dacht een ochtend in te kunnen slapen. Met een glimlach legde hij zijn stapel papieren aan de kant en knikte vervolgens naar Augustus. 'Een aanbod voor wat wijn zou ik niet af kunnen slaan.' Zijn oog was gevallen op een stapel boeken op het bureau van de prins en benieuwd probeerde hij de titels op de ruggen te lezen. 'Hoe gaat het met Tobias? Renee heb ik al een paar dagen niet gezien, maar ik ga er maar van uit dat dat een goed teken is.'

Augustus knikte. 'De kleuren zijn prachtig.' De zonsondergang gaf hem altijd inspiratie. Dat was dan ook altijd het beste moment om poëzie te schrijven - of om te schrijven in het algemeen. Hij had ooit aan zijn moeder vertelt dat de zonsondergang zijn favoriete moment van de dag was. Toen hij enkele weken daarna jarig was, had hij een prachtig schilderij gekregen van de meest kleurrijke zonsondergang die hij ooit had gezien. Tot de dag van vandaag hing deze in zijn vertrekken. 'Ik geef je geen ongelijk, het zal vast beter zijn dan alleen maar rondhangen en niets te doen hebben.' Dat waren de dagen waar Augustus het meeste een hekel aan had: de dagen dat hij niets kon bedenken om te doen. Als hij geen taken had én geen inspiratie om te schrijven. Dat waren de dagen dat hij zich werkelijk verveelde. Bij de woorden van Eddard, verliet Augustus het balkon en pakte hij de kruik wijn van één van de tafeltjes af, om twee glazen in te schenken. 'Het gaat steeds beter met Tobias. Zijn lichaam heeft veel te verduren gekregen de afgelopen maanden, maar hij herwint elke dag weer wat meer kracht.' vertelde Augustus met een glimlach en overhandigde de mok met wijn aan. Zelf pakte hij nog een stoel die hij verplaatste naar het balkon, zodat ze daar beiden plaats konden nemen.

Eddard glimlachte toen Augustus stelde dat de kleuren van de zonsondergang hem zo aanspraken. De man moest er vast al vaak over nagedacht hebben, over geschreven hebben. Als vanzelf schoot zijn hand naar zijn borstzak waar hij de verzen van Augustus in had gestopt. Ed had geweten dat de prins geïnteresseerd was in literatuur en poëzie en dat hij zelf ook wel eens schreef, maar hij leek zo terughoudend als hij sprak dat Ed dit niet verwacht had van Augustus. Om zichzelf af te leiden van zijn gedachten pakte hij één van de boeken op en bladerde er kort door heen. 'Ach, niets te doen hebben, dat is ook maar relatief.' Hij zou maar al te graag een dag niets doen en dan was zijn werk nog niet eens het slechtste of zwaarste. Ed was naar de balustrade van het balkon gelopen en steunde er met beide armen op om van het uitzicht te genieten. 'Dat klinkt als een goede vooruitgang.' Glimlachend pakte hij de wijn aan en nam plaats op één van de stoelen, maar slechts op het puntje. Misschien was de wijn wel goed voor zijn zenuwen. 'Ik kan niet wachten om weer oom te worden,' probeerde hij glimlachend maar het gesprek op gang te houden.

'Dat is het zeker.' Augustus kon zich niet voorstellen hoe het moest zijn voor zijn broer om eindelijk weer zelfstandig dingen te ondernemen. Natuurlijk was hij bij lange na nog niet de oude, maar het feit dat hij niet voor iedere handeling iemand moest roepen, moest vast een verademing voor hem zijn. 'Daar kan ik me iets bij voorstellen.' lachte hij. Zelf had Augustus nog helemaal niet nagedacht over het feit dat ook hij een oom zou worden. Gezien de situatie met binnenkort een wissel in koningsschap, had hij ook geen idee of hij het opgroeien van zijn nichtje of neefje van dichtbij zou kunnen bewonderen. Natuurlijk hoopte hij dat hij enigszins dichtbij zijn gezin zou blijven, al had hij zo het vermoeden dat het nog wel eens flink uit elkaar zou kunnen vallen na het aftreden van zijn vader. Stilletjes nam hij een slok wijn en verdrong de gedachten over zijn familie. 'Hoe gaat het trouwens met Muriel?' vroeg hij uiteindelijk. 'Ik zag haar laatst een keer lopen door de gang met Liam. Ik kan me er nog steeds over verbazen hoe snel die kleintjes zich ontwikkelen.'

Eddard nam een flinke slok van zijn wijn en glimlachte naar Augustus. 'Het gaat erg goed met haar. Ze vindt het paleis geweldig. En wel het ziet er naar uit dat ze erg gehecht begint te raken aan Liam.' Ed was blij dat het beter ging tussen Liam en Sibel. Hij vond dat zijn broer een geweldige vader was. Het deed hem nog meer op kijken naar zijn oudere broer. Ed dacht niet dat hij zelf erg goed zou zijn in een vaderlijke rol, maar hij speelde maar al te graag de oom. 'Als je wil kan ik je wel wat tips geven over hoe je de favoriete oom kan worden,' grijnsde Eddard. 'Wanneer je het beste voor kunt stellen om op te passen buiten de uren om wanneer de kleine moe en vervelend is, waar je ze het beste me naar toe kunt nemen, dat je ze beter niet te veel suikergoed kan geven voor ze teruggaan naar de ouders, want ze hebben het meteen door!' Ed lachte. Sibel was niet al te blij met zijn idee van de leuke oom zijn. 'Maar wie weet waar Renee en Tobias eindigen. Ik hoop natuurlijk dat ze in de buurt van Evenfall blijven maar- Ik begrijp het als ze weg willen.' Zijn blik gleed naar Augustus. Hij was ook benieuwd of de prins wel dicht bij Evenfall zou blijven.

'Oh, die tips kan ik wel gebruiken.' zei hij met een grijns. 'Als Iwan hier nog had gewoond had hij die titel sowieso gekregen, vrees ik. Nu liggen de verwachtingen op mij vrees ik.' Augustus had niet veel ervaring met jonge kinderen, maar hij pakte graag uit voor zijn toekomstige nichtje of neefje. 'Ik weet sowieso niet zo goed wat iedereen van plan is. Iwan is natuurlijk al zijn eigen weg gegaan, ik heb geen idee wat Adrian van plan is - en mijn ouders en Guila. Volgens mij gaat iedereen zijn eigen weg.' Ergens vond hij het moeilijk dat zijn hele familie na de overdracht van het koningsschap uit elkaar zou vallen, al was de moeilijkste om afscheid van te nemen al weg. Toen het even stil was, kuchte hij kort. Hij was erg benieuwd of Eddard zijn verzen had gevonden. 'Ik- ik vroeg me af.' begon hij twijfelend. 'Zoals je misschien al wel hebt gemerkt ben ik niet zo sterk met woorden... gesproken woorden. Dus- dus ik dacht na wat er was gebeurd... Ik wilde je vertellen hoe ik me voelde, maar zoals gewoonlijk kwam er geen woord uit. Ik- ik had wat geschreven, en ik vroeg me af of je het gevonden had?' Augustus hoopte vurig dat de klerk het op zijn bureau had gevonden. Niet dat iemand anders de verzen had gepakt en had gelezen...

Ed glimlachte toen Augustus over zijn broer sprak. Ondanks dat hij een hechte band had met zijn broer en zus kwam het niet in de buurt van wat Iwan en Augustus hadden samen. Zo werkte dat nou eenmaal met tweelingen. 'Wie weet zal het fijn zijn om toch ook wat ruimte van elkaar te hebben. Het zal vast niet permanent zijn. Of het zal niet zo zijn dat jullie elkaar niet kunnen bezoeken.' Hij moest meteen aan Kain denken en de dingen die hij over zijn familie had gezegd, dat hij ze zo graag op wilde zoeken en bij hen wilde zijn maar dat niet kon. Het was natuurlijk een totaal andere situatie, maar Eddard had er al veel over nagedacht. De gedachte aan Kain's familie verdween echter meteen toen Augustus ineens over zijn brief begon. Hij voelde zijn wangen warm worden en voelde zich als betrapt terwijl hij het stuk perkament uit zijn zak viste. Hij dacht niet dat hij nog vast moest stellen dat hij het gevonden had, dat was duidelijk. Echter zocht hij met moeite naar andere woorden om Augustus zijn gedachten uit te kunnen leggen. 'Het was prachtig om te lezen,' zei Ed met een kleine glimlach.

Augustus voelde hoe de moed hem in de schoenen zonk bij de reactie van Eddard. Hij wist eerlijk gezegd niet wat hij had verwacht van de klerk's reactie, al had hij gehoopt dat het hem iets meer duidelijkheid zou brengen in wat datgeen tussen hen was. Augustus had gehoopt dat, door zijn gevoelens op te schrijven, Eddard zou merken dat hij serieus was over dit alles, ook al zei hij dat misschien niet hardop. Hij had gedacht dat voor Eddard hetzelfde goldt, maar nu twijfelde hij daaraan. Het duurde niet lang voor hij het bloed naar zijn hoofd voelde stromen van schaamte. Augustus, verman jezelf. Sprak hij tegen zichzelf, waarna hij kort kuchte. 'Ik ben blij dat je het mooi vond.' zei hij, met een zo vaste stem mogelijk. Een diepe zucht verliet zijn mond, waarna hij opstond. Het was hem welgeteld 10 seconden gelukt om zichzelf te vermannen. 'Ik denk dat dit allemaal een fout is geweest. Sorry - ik weet niet wat me bezielde om dat allemaal op te schrijven.' sprak hij snel, half struikelend over zijn woorden.

Eddard had enkele tellen naar het perkament in zijn handen staan kijken om zijn eigen rood geworden hoofd te verbergen tot hij de reactie van Augustus hoorde. Met open mond keek hij toe hoe de prins op stond en zijn fout uitsprak. Het duurde even voor Ed door had dat de man voor hem dacht dat hij hem had afgewezen en de verwarring die dat teweeg bracht. 'Augustus,' haperde hij en stond vlug na hem op. 'Gus- ik bedoelde niet-' Ed kon niet anders dan lachen omwille van de situatie en hoe ongemakkelijk ze zich vast beiden moesten voelen. 'Het was niet gewoon mooi, het was prachtig. En met elk woord dat ik zeg voel ik me nog lomper als ik denk met wat voor woorden jij dit-' Hij wees naar hen beiden. '-omschreven hebt.' Hij was zich er erg van bewust dat hij niet in staat was om in woorden te reageren op de poëzie die Augustus had geschreven. Alles zou in het niets vallen bij die verzen. Voorzichtig pakte hij de hand van de prins vast en kuste deze, zonder erbij na te denken en zonder naar woorden te zoeken. Het was zijn dankbetuiging en zijn antwoord en hij hoopte maar dat Augustus het op de juiste wijze zou interpreteren.