De vertrekken van Augustus

Eddard was blij dat zijn opmerking Kain aan het lachen had gemaakt. Die glazen had hij ondertussen al weer vervangen, maar het gebroken paar lag nog ergens in een lade. Grinnikend keek Ed naar de prins. 'Ik weet zeker dat Iwan ooit geprobeerd zal hebben om je vertrekken in te sluipen om je te laten schrikken.' Ed kon zich nog goed herinneren dat hij als kleine jongen altijd met Iwan speelde als hij op bezoek was met zijn familie. Hij haalde altijd de leukste streken uit en dat had Eddard erg interessant gevonden als jongetje. 'Kain, hoe komt het trouwens dat je in de volksuniversiteit komt?' Hij had het zich afgevraagd toen hij bedacht had dat hij de wachter wel kon vragen als escort én als gids. Het was niet een erg logische plek voor een wachter, maar misschien kende Kain er wel mensen. Hij wist bovendien maar erg weinig over de wachter. 'Kom je er ook voor de boeken zoals wij? Het is ongelooflijk niet, de bibliotheek?'

Kain keek de prins met een glimlach aan. 'Ik doe altijd speciaal even een dansje als ik op je dak sta, zodat je weet dat ik heb ben,' grinnikte hij, terwijl hij de prins door de straatjes volgde. Hij vond het een heerlijke afwisseling om eindelijk eens het paleis uit te kunnen en zich weer in de straten te begeven. Kain lachte vervolgens om Eddards woorden en schudde zijn hoofd. 'Het spijt me om je te moeten teleurstellen, maar ik kom niet voor de boeken. Ik heb namelijk nooit leren lezen.' Hij herinnerde zich nog goed hoe één van de eisen van koninklijke wachter was dat je moest kunnen lezen en hoe hij zich daar doorheen had gesmoesd. Hij had zich teveel geschaamd om toe te geven dat hij een slechte lezer was: dan had hij extra lessen moeten volgen en dat was het laatste wat hij wilde. 'Een oude... vriend was een student daar. Er waren daar altijd wel wat lege lokalen om ons in terug te trekken,' grinnikte hij. Het was nog niet eens een complete leugen, er was inderdaad een student geweest die hij had zien zitten. Helaas was het maar van korte duur geweest. 'Ik kan je ze wel laten zien?'

'Oh daar twijfel ik niet over.' Iwan had hem vaak genoeg laten schrikken, zeker toen ze jonger waren. De grappen die hij tegenwoordig uithaalde, kon Augustus gelukkig beter waarderen. Hij kon zich nog goed herinneren hoe hij één keer huilend naar zijn moeder was gegaan. Gelukkig had Iwan ook doorgehad dat Augustus zijn broers zogenaamde "grappen" niet altijd kon waarderen en hij had zijn excuses netjes aangeboden. Toen Eddard vroeg waarom de wachter in de volksuniversiteit kwam, keek Augustus hem nieuwsgierig aan. Ook hij was erg benieuwd naar het antwoord. Toen Kain opbiechtte dat hij nooit had leren lezen, had Augustus willen zeggen dat hij niet wist wat hij miste- maar hij kwam zelf al snel tot de conclusie dat die opmerking waarschijnlijk niet erg tactisch was om te maken: het was waarschijnlijk niet zijn keuze geweest om geen toegang te hebben tot de educatie die Augustus wel had gekregen van kleins af aan. De dubbelzinnige betekenis van Kain's volgende woorden gingen compleet langs Augustus heen, dus zei hij er verder ook niets over. 'Ah, we zijn er.' Ze waren bij de brug aangekomen, die hen over de rivier zou leiden, naar de andere kant waar het pad begon.

'Ach, de boeken zijn mooi genoeg om ze alleen al te bekijken. En er zijn een hoop plaatjesboeken,' grapte Eddard hoewel hij het ook werkelijk meende. In het Zuiden had zijn oom hem geleerd om bijzondere boeken te bestuderen tot in detail. Plots is de inhoud dan niet eens meer zo interessant. Het soort perkament of het soort leer dat is gebruikt kan nog veel interessanter worden, maar hij vond het meest fascinerende deel de inkt. Hij had boeken gezien die geschreven waren met een roodbruine inkt gemaakt van wortels en planten en het intens blauwe dat alleen uit Quandaï kon komen. Met een grijns keek hij Kain aan en knikte langzaam. 'Een oude vriend, natuurlijk.' Toen Augustus aan kondigde dat ze het pad bereikt hadden stapte hij bewonderend de brug op en glimlachte toen hij zijn eigen spiegeling in het water zag. Zijn blik gleed langs de oever. 'Het lijkt wel op de rivier die door Lennos loopt. Weet je of er hier ook vis in zit? Daar barste het van de zoetwater forellen! Ik heb er samen met Liam en vader uren zitten vissen en later hebben we ze samen schoongemaakt om op het kampvuur te grillen. Echt, moeder en Renee waren ze verbaasd dat we het eten klaar hadden staan toen ze terug kwamen uit de stad.' Met een grote lach keek Eddard naar de andere twee mannen. Hij weet niet waar precies het verlangen vandaan was gekomen om die herinnering te delen. Plots verlangde hij erg naar die simpele tijd en langzaam liet hij zijn schouders zakken om door te sloffen. 'Hoe vaak kwam je hier met je moeder?' vroeg hij Augustus maar om de aandacht van hemzelf af te leiden.

Kain wendde zijn hoofd ietwat beschaamd af na de reacties van de twee mannen op het feit dat hij niet kon lezen. Het was een luxe die hij nooit had gehad. Zijn ouders konden niet lezen, zijn zusters en broers ook niet. Als hij het zich goed herinnerde, kon enkel de geneesvrouwe in het dorp lezen. Wellicht was het daarom dat iedereen al hun vertrouwen in die vrouw legde. 'Ach, ik haal uit hele andere dingen plezier,' verbeterde hij zichzelf al snel, 'en anders sta ik zeker open voor een lesje lezen van één van deze mannen. Ik heb wellicht geen goud, maar we kunnen vast een juiste compensatie vinden.' Hij grinnikte zacht, waarna hij een veelbetekenende blik met Eddard wisselde achter de rug van Gus - die überhaupt zijn geflirt niet echt door leek te hebben -, en keek vervolgens ook bewonderend naar de brug. 'Ik woonde ook aan de rivier die door Lennos loopt,' zei Kain stilletjes. 'Bij de uitmonding van de stad. Er zat zoveel viezigheid in dat je de vissen nauwelijks meer kon eten.' Ze moesten altijd kilometers lopen om eindelijk schoon water te vinden. Bij Eddards vraag keek Kain nieuwsgierig naar de prins. 'Ik wist niet dat je vroeger wel nog het paleis uit mocht.'

Augustus keek de twee aan toen ze vroegen over zijn bezoekjes aan de rivier toen hij jong was. 'Feitelijk gezien mocht het ook niet van mijn vader, maar mijn moeder was er iets vrijer in. In het begin heeft ze nog vaak protest geleverd tegen mijn vader dat ze het onzin vond en soms nam ze ons gewoon mee. Als we er eenmaal waren was er nog maar weinig wat mijn vader kon toen.' vertelde hij. Als ze het kasteel uit gingen, gingen ze meestal naar de rivier toe. Het was een rustige plek en makkelijk te bereiken via de achteruitgang van het paleis. Dat betekende dat ze vrij ongezien door de steegjes terug konden komen en de grote mensen massa's van de stad konden ontwijken. Ook waren ze vaak het bos in geweest en toen ze wat ouder waren, waren ze er te paard op uit getrokken. 'Ik weet niet precies hoe vaak we hier zijn geweest, genoeg keren om het me nu nog te kunnen herinneren.' Sommige uitstapjes waren nog maar vaag, maar de rivier was altijd een erg levendige herinnering geweest voor hem. 'En terugkomend op de vis, ik weet wat er vissen zitten, al zou ik je niet durven te zeggen welke.' Hij wist dat de kok hier in zijn vrije tijd vaak kwam om te vissen. 'Ik zal het eens vragen.'

Eddard trok een wenkbrauw op naar Kain en glimlachte. 'Wel, als je ons nou werkelijk een goede rondleiding geeft door de universiteit kan ik je misschien wel weer bedanken door je wat lessen te geven.' Hij glimlach veranderde al snel in een frons toen Kain meer vertelde over waar hij vandaan kwam. Met een wachtersuniform aan en schoon geschrobd door de baden van het paleis was het altijd maar moeilijk te zeggen waar iemand vandaan kwam. Behalve het accent natuurlijk dat Ed herkend had als Zuidelijk in de volksuniversiteit. 'Waar kom je eigenlijk precies vandaan in het Zuiden? Dicht bij Lorath in de buurt?' Eddard luisterde naar Augustus' verhaal over zijn moeder. Hij herinnerde zich nog goed dat zijn ouders veel gepraat hadden over de koning en koningin en hoe ze ruzie hadden over hun zoons. In een huifkar was het gemakkelijk om mee te luisteren met de gesprekken. En Eddard was altijd al een lichte slaper geweest. 'Top! Wie weet kunnen we hier dan wel eens terugkomen om wat te vissen.'

'Maak je maar geen zorgen over de rondleiding, ik zorg er wel voor dat er geen enkel boek aan jullie voorbij gaat,' grinnikte Kain, waarna hij de klerk met pretoogjes aan keek. Het speet hem dat hij niet eerder bij hem langs was gegaan met behulp van de plattegrond. Daarnaast leek het vooruitzicht van lessen hem ook erg prettig. Misschien was het weleens tijd dat hij als eerste van zijn familie zou leren lezen en schrijven. Bij de frons van de twee mannen keek hij weg en schopte hij tegen wat steentjes aan. 'Dat viel wel mee. Lopend was ik zeker een halve dag bezig om Lorath te bereiken. We woonden dichter bij de bergen, dus was reizen sowieso erg lastig.' Ook Kain keek naar Augustus en zwakjes glimlachte hij. 'Er werd altijd rond gefluisterd dat men liever jouw moeder op de troon zag dan jouw vader. De manier van leven van haar ouders en hoe ze zelf had geleefd sprak mensen altijd erg aan.'

Augustus knikte bij het voorstel van Eddard om eens terug te komen om te vissen. 'Dat klinkt als een goed idee.' zei hij met een glimlach en keek naar Kain. 'Ik kijk uit naar je rondleiding. Ik ben er nog nooit geweest, dus ik ben erg nieuwsgierig. Wat is je favoriete plek in de universiteit?' Normaal was hij niet zo'n small-talker, maar zijn broers hadden hem vaak genoeg gezegd dat hij wat meer uit zijn schulp moest komen, dus probeerde hij dat zo nu en dan. 'Ik denk niet dat mijn moeder graag op de troon had gezeten.' merkte hij op, al was hij het ermee eens dat zijn moeder wellicht een betere koningin was geweest dan dat zijn vader een koning was. Ondanks dat de band tussen hem en zijn vader niet erg sterk was, praatte hij niet graag slecht over hem. 'Mijn moeder is een goed persoon, mijn vader ook- al lijkt dat voor de buitenwereld misschien niet altijd zo.' Ook hij glimlachte, ietwat triest, en haalde zijn schouders op. 'Maar genoeg over mijn ouders,' lachte hij vervolgens, zo luchtig mogelijk. 'Als we hier nog een eindje doorlopen komen we uit bij een kleine markt. Het stelt niet veel voor, maar ze hebben de beste gebakjes, echt van alles. Citroen, bosvruchten, aardbeien en room.' vertelde hij enthousiast. 'Ik zal wel wat trakteren, als bedankje dat jullie me uit de bibliotheek hebben gehaald.'

Eddard betrapte zichzelf er weer op dat hij grijnzend naar de wachter keek, maar wreef geërgerd door zijn eigen gedrag over zijn kaak alsof hij zo van die grijns af kwam. Dat geflirt over en weer konden ze echt niet door blijven zetten. Zeker niet terwijl Augustus gewoon tussen hen in liep. Hij was niet één of andere- Ed zuchte en glimlachte vervolgens naar Augustus. Tarth had er vast heel anders uit gezien als de koningin de overhand had gehad, dat kon hij zich ook wel voorstellen. Het was nog anders geweest als zijn vader de troon had gekregen. Hoewel dat nooit echt als een logisch scenario had geleken. Zijn vader had het hem nooit willen vertellen, maar het stond in alle geschiedenis boeken. De koning had Henry verkozen boven zijn jongere zoon en de koningin had zijn oudste zus naar voren gedragen. Zijn vader had geen voet om op te staan gehad. Hij was blij dat zijn vader het goed had gemaakt door samen met zijn moeder zulke bewonderenswaardige ouders te worden. 'Wel, als dat er tegenover staat wil je wel eens vaker de bibliotheek uit sleuren hoor,' grinnikte Eddard naar de prins.

Eddards grijns was aanstekelijk en al snel moest hij ook zijn best doen om weer neutraal te kijken. Augustus zou zich vast afvragen waarom ze steeds zo naar elkaar zaten te grijnzen en gezien Augustus niet de domste was, zou hij vast snel door hebben wat er aan de hand was. Hoewel... Het leek nou niet bepaald alsof de prins zijn avances door had. Of die van Eddard. 'De toren,' reageerde hij al snel met een dromerige blik op Augustus' woorden. 'Ik weet nog dat ik voor het eerst in Evenfall kwam en de universiteit betrad. Die vriend bracht mij mee naar de toren en dat uitzicht... Ik had nog nooit zoiets in mijn hele leven gezien,' zei hij eerlijk, waarna hij glimlachte naar de prins. 'Ik kan het jullie laten zien, al vrees ik dat jullie niet zo onder de indruk zullen zijn. Ik heb gehoord dat de toren in het paleis nog hoger is.' Bij het aanbod van Augustus dat hij iets lekkers voor ze zou kopen, glimlachte Kain bescheiden en wreef hij al snel bedachtzaam door zijn haren heen. 'Ik- ik wil best iets bij leggen.' Hij kende het idee van trakteren niet eens. Het was iets wat enkel de rijken konden veroorloven. Kain had zich altijd te goed gevonden om een traktatie te accepteren.

Augustus glimlachte kort bij de woorden van Kain. 'Ik ben het uitzicht van de toren in het paleis inmiddels wel zat.' verzekerde hij de wachter. Hoewel hij nog vaak in de toren kwam om rust te zoeken, deed het uitzicht hem niet veel meer. Het was voor hem altijd een herinnering geweest dat hij de stad enkel en alleen van daaruit kon zien, in plaats van dichtbij. Later deerde hem dat zelfs niet veel meer, maar was hij gewoon zo gewend aan het uitzicht dat hij zijn interesse was verloren. 'Dus ik ben erg benieuwd naar het uitzicht van de toren. Ik kan je ook eens meenemen naar de toren in het paleis? Ondanks alles blijft het uitzicht indrukwekkend.' Om één of andere reden behoorde de toren tot het privé gedeelte van de koninklijke adel. Augustus had het altijd onzin gevonden en het kon vast ook geen kwaad om het uitzicht te tonen aan anderen. 'Ik vrees dat ik hierna de bibliotheek niet vaak uit ga komen, maar je kan het altijd proberen.' zei hij met een glimlach en schudde zijn hoofd bij de woorden van Kain. 'Nee, dat hoeft niet. Echt niet.' Hij wilde niet dat de wachter een deel van zijn loon zou verspillen. Daarbij kon hij het met gemak betalen.

Eddard besloot zich maar verstandig stil te houden toen de mannen over torens spraken. Hij vond het nou niet bepaald fijn om nadruk te leggen op het feit dat hij ernstige hoogtevrees had. Het balkon dat hij in het Zuiden had gehad in het kasteel van de Rabbions dat al hoger gelegen was bracht hem nog altijd duizelingen als hij er aan terug dacht. 'Ik bedoel, je slaapt niet in de bibliotheek neem ik aan? Dus als ik je dan onder schep kan ik het wel voor elkaar krijgen,' glimlachte Eddard naar Augustus. Aan de ene kant had hij gehoopt dat dit uitstapje naar de volksuniversiteit Augustus meer uit de bibliotheek zou halen, maar hij kende de prins goed genoeg dat het tegenovergestelde eerder waar zou zijn. Als hij Gus meer boeken gaf, meer leesmateriaal, meer kennis om doorheen te moeten spitten, dan zat hij vast nog meer in de bibliotheek. Nieuwsgierig keek hij naar Kain toen deze de traktatie niet zomaar aan nam. Hij realiseerde zich meer en meer wat voor een groot contrast er tussen hen drieën bestond. Benieuwd wachtte hij het antwoord van de wachter af.

Kain keek de prins verrast aan, maar glimlachte al snel enthousiast. 'Dat lijkt me geweldig, heel graag! Als kind had ik wel eens het sprookje gehoord dat de vier paleizen uit de windstreken zulke hoge torens hadden, dat ze elkaar konden zien liggen. Zo wist de koning altijd wat er aan de hand was in alle windstreken,' lachte hij zacht. Nu wist hij wel beter. Bij het horen van Eddards woorden grinnikte hij brutaal en keek hij de twee plagerig aan. 'Nou, ik zou maar oppassen, ik weet wel wat voor plannen mannen hebben die je op dat tijdstip onderscheppen,' grinnikte hij, waarna hij al snel stil viel en de grappende blik op zijn gezicht verdween bij de woorden van Augustus. Het ging tegen alle principes in om zomaar traktaties van de adel aan te nemen. Echter wilde hij ook niet Gus beledigen, vond hij Gus niet bij die typische adel passen én bulkte hij van de honger. 'Ik- ik ben erg benieuwd naar die gebakjes,' glimlachte hij uiteindelijk.

Augustus begon te lachen om de woorden van Kain. 'Ik moet je helaas teleurstellen, geen andere paleizen te zien, maar wel de hele stad.' De toren bevatte ramen aan iedere kant, zodat je van elk deel van de stad een goed uitzicht had. Bij de woorden van Ed over slapen in de bibliotheek, begon Augustus wat schaapachtig te lachen. 'Ik moet bekennen dat ik wel eens in de bibliotheek in slaap ben gevallen en de volgende ochtend pas wakker werd.' biechtte hij op. 'Maar normaliter slaap ik inderdaad niet in de bibliotheek.' Bij Kain's reactie op de woorden van Ed liep hij rood aan en kuchte hij wat ongemakkelijk en probeerde hij snel een ander onderwerp te verzinnen, zodat zijn ongemak niet zo doorschemeren. 'Ik heb trouwens het boek bij me wat je voor me had meegenomen uit de Volksuniversiteit.' zei hij maar en keek Eddard aan. 'Bedankt nog ervoor, ik heb er helaas geen concrete antwoorden in gevonden- maar ik denk dat ik nu een beter idee heb waar ik naar moet zoeken.' Er had zeker wat nuttige informatie in gestaan die Augustus kon gebruiken voor zijn verdere zoektocht. 'We zijn er bijna, na deze bocht in de rivier is het nog een klein stukje.'

Eddard bibberde bij de gedachte aan torens die hoog genoeg waren om alle drie de andere paleizen in de windstreken van Tarth te kunnen zien. Hij grinnikte toen Augustus vertelde dat hij wel eens in de bibliotheek in slaap was gevallen. 'Maak je geen zorgen, ik snap het. Als er veel werk is lig ik ook wel eens te dutten in mijn werkkamer.' Eens was hij wakker geworden met de inkt op zijn voorhoofd. Hij moest lachen om de woorden van Kain en schudde ongelovig zijn hoofd. Het was echter het rode gezicht van de prins dat hem in verlegenheid bracht. Even wilde hij iets zeggen, maar Augustus was al van onderwerp veranderd en met hangende schouders trapte hij een steentje voor hen uit. Hij hoopte maar dat Augustus niet dacht dat hij daar zo maar op uit was, dat- Ed blokkeerde die gedachten in zijn hoofd en glimlachte naar de prins. 'Ik ben blij dat het tenminste nog iets van nut is geweest. Misschien is het dan een goed idee om in de bibliotheek te beginnen waar ik dat boek tegen kwam.' Hij keek vervolgens naar Kain. 'At je in het Zuiden ook wel eens de citroencakejes uit Lorath? Zoals ze ze die alleen daar maken met die overheerlijke boterachtige bodem? Ze bakken er hier niets van, ook al denken ze van wel! Oh, en de vleespasteitjes, bij de Goden.' Ed had altijd erg genoten van zijn tijd in het Zuiden. Het weer, het landschap, het eten, het was hem allemaal erg bevallen en toch zat hij nu in Evenfall.

Kain grinnikte na zijn eigen opmerking, maar viel al snel stil toen hij zag wat voor uitwerking het had op de twee mannen. Verbaasd keek hij van de ene man naar de andere man en had daardoor compleet Eddards vraag gemist. 'Uh- huh, wat?' stamelde hij, terwijl hij nogmaals zijn ogen fixeerde op hun gezichten. Het was erg duidelijk dat Kain wellicht een uitje van hun tweeën had verpest door ook aanwezig te zijn. Het leek namelijk alsof ze wel erg op elkaar gesteld waren - al leken ze dat nog niet helemaal zelf door te hebben. Kain had geen zin om Cupido te spelen, dus hield hij maar zijn mond. Zijn pijnlijke en ietwat jaloerse onderbuikgevoel besloot hij te negeren. Toen Eddard zijn vraag herhaalde, trok Kain een wenkbrauw op en keek hij Ed met een ietwat verbouwereerde blik aan. Wanneer zou het nou eindelijk eens bij ze binnen komen dat hij in het Zuiden en nu nog steeds geen cent te makken had? Dat hij bijna elke nacht met een lege maag naar bed ging? Zoals het overgrote deel van de Zuidelijke populatie. 'Het spijt me je teleur te stellen, maar we hadden elke cent nodig om onze huur te betalen en brood te kopen. Daar vielen dus geen cakejes of pasteitjes onder, bij de Goden.' Hoofdschuddend liep hij op de twee vooruit. Hij was nogal klaar met al dat prinsen en adel en luxe gedoe. Ze mochten maar fijn samen gaan praten over hun paleizen en cakejes en bedienden en wat niet.

Augustus knikte bij de woorden van Eddard. 'Dat lijkt me een goed idee. Ik ben erg benieuwd naar die sectie van de bibliotheek.' Nadat hij het boek had gelezen had Augustus het idee gekregen dat er hele andere soorten ziektes heerste onder de mensen dan onder de adel. Zij kregen van jongs af aan al allerlei soorten kruiden en andere frutsels binnen die hem zou beschermen tegen het een en het ander. Dat zorgde ervoor dat de minder ziek werden, maar ook dat ze minder kennis hadden over die ziektes die ze vermeden. Het boek had Augustus veel inzicht gegeven. Toen het weer over de gebakjes ging glimlachte Augustus, al verdween de glimlach snel weer bij de woordenwisseling tussen Eddard en Kain. Bij ieder woord leek het wel alsof er een groter gat ontstond tussen de mannen. Hij had Eddard waren beiden in redelijke rijkdom opgegroeid - Augustus realiseerde zich natuurlijk dat hij het helemaal getroffen had, maar hij wist dat Eddard vroeger ook nooit iets te kort was gekomen. Het ongemakkelijke gevoel in zijn maag bleef hangen en hij wist dan ook niet goed wat hij moest zeggen. Augustus wilde niet iets zeggen wat Kain zou beledigen of wat dan ook, dus hield hij zich maar stil, tot de hij de kraampjes zag. 'Ah, kijk daar is het. Kies maar wat jullie willen hebben, het is allemaal erg lekker.'

Eddard deinsde wat terug van de reactie van Kain. Hij had het natuurlijk niet zo bedoeld, maar begreep zijn eigen naïviteit. Hij had gewoon gedacht dat die citroencakejes voor iedereen toegankelijk waren. Hij had ze zo veel gezien in Lorath en altijd als hij met zijn moeder in de rij had gestaan bij de bakker had hij allerlei mensen gezien. Er was maar weinig dat hij kon zeggen om zijn ongenuanceerde woorden goed te maken, dus hield hij zich stil. Zijn ouders hadden hem vaak genoeg geleerd dat ze geluk hadden omdat er geld in hun familie zat. Onderweg waren ze maar vaak genoeg families tegen gekomen die het minder breed hadden en soms hadden ze ook samen gereis. Vooral zijn moeder leek nooit een arm gezin te willen passeren zonder iets voor ze te doen. Kort keek hij naar Augustus maar focuste zijn blik toen weer op de weg en vond een nieuw steentje om vooruit te trappen. Hij was maar al te blij toen ze de kraampjes bereikten. Zelf had hij al snel iets aangewezen met appel, wat de oude vrouw achter de kraam met een glimlach aan hem overhandigde.

Kain voelde de ogen van Eddard en Augustus in zijn rug branden en al snel had hij spijt van zijn uitbarsting. Maar hoe vaak was het voor die mannen nodig om een hint te begrijpen? Dat hij het níet breed had en nog steeds vaak op water en brood leefde? Zijn hele houding ontspanden door Augustus' woorden en nieuwsgierig bekeek hij de gebakjes van het kraampje. De gebakjes leken wel kunst en hij bewonderde de verschillende patronen en figuurtjes en vormen. Toen Eddard iets koos, besloot hij dat hij zelf ook maar een keuze moest maken en nam hij er eentje met cacao. Dat was een lekkernij die zijn buren weleens kochten en hij soms weleens mocht proeven, al was het maar dat hij even zijn wijsvinger erin mocht stoppen. Nogmaals bedankte hij Augustus uitgebreid en merkte ondertussen ook de gespannen sfeer op. Hij besloot de mannen maar weer wat te vragen. 'Hoezo weet je eigenlijk zoveel over het Zuiden?' vroeg Kain uiteindelijk aan Eddard, waarna hij zich omdraaide naar Gus. 'En komt jouw vader niet uit het Zuiden? Ben je er weleens geweest?'

Augustus betaalde voor de lekkernijen en nam vervolgens zelf een hap van zijn perziken gebakje met verse room. Toen Kain hem een vraag stelde, keek hij op en at hij snel zijn mond leeg. 'Technisch gezien komt mijn vader uit het Westen. Tenminste- uit het Noorden... maar hij is opgegroeid in het Zuiden. Dat is ook waar mijn grootmoeder altijd heeft gewoond.' vertelde hij. Het was nogal een ingewikkeld verhaal als je het hem vroeg. 'Maar ik denk dat mijn vader zich altijd wel een Zuiderling heeft gevoeld. We hebben vroeger ook veel uitstapjes gemaakt naar het Zuiden, al moet ik eerlijk toegeven dat ik nooit echt heb kunnen wennen aan de kou daar. De zomers daar zijn soms nog kouder dan de winters hier.' grinnikte hij. Voor het eerst on een lange tijd voelde Augustus de spanning uit zijn lichaam verdwijnen. Hij dacht even niet aan Tobias, of zijn zoektocht naar een geneesmiddel. Hij was er gewoon op uit met wat vrienden en hij moest toegeven dat het goed voelde. 'Al is de omgeving van het Zuiden mooier dan het Westen. Ik heb altijd van de bergen gehouden.'

Eddard at vol genot van zijn appelgebak. Wat betreft hem ging er niets boven iets zoets. Behalve misschien een goede wijn. Maar hij was overduidelijk van de zoetigheden. Zijn moeder had hem altijd op zijn vingers moeten tikken als ze iets lekkers hadden en hij twee dingen achter elkaar op wilde schrokken. Eddard glimlachte instemmend toen Augustus zei dat het Zuiden een stuk mooier was. Het was adembenemend in het Zuiden, maar hij bleef het liefst in de valleien tussen de bergen dan ergens op de top, waar echter wel het beste uitzicht was. 'Mijn ouders hebben een huifkar. Daar hebben we altijd mee rond gereisd en het Zuiden was geweldig om door te reizen dus deden we dat vaak. Ook vanwege mijn moeder's familie natuurlijk. Maar meestal vermeden we de winters, dan gingen we maar naar het Noorden,' grinnikte Eddard. 'En ik heb ook twee lentes in het kasteel van de Rabbions gewerkt. Daar heb ik eigenlijk mijn opleiding tot klerk gedaan.' Hij dacht nog met veel plezier terug aan zijn tijd daar. Samen met Peter had hij een hoop plezier beleefd en tegelijkertijd had hij er ook ontzettend veel geleerd van de adviseurs, van andere klerken en zelfs van zijn tante Pippa. Ze had in het Zuiden de touwtjes altijd goed in handen. Van zijn oom had hij ook wel wat geleerd, maar dat ging altijd over boeken. Het hield allemaal vrij abrupt op toen hij naar Evenfall kon en toen Peter overleed- Even verdween Ed's glimlach terwijl hij naar zijn gebakje staarde.

Kain luisterde bedachtzaam naar de woorden van de twee mannen, terwijl hij kleine stukjes van het gebakje in zijn mond stopte. Hij wilde van elke hap intens genieten en zo zou hij ook langer een vol gevoel behouden. Hij wist namelijk niet of hij vanavond op tijd terug zou zijn voor het diner. Daarnaast wilde hij erg graag zo veel mogelijk over de mannen en hun geschiedenis horen voor Reihan. 'Het is zo toevallig dat jullie veel connecties met het Zuiden hebben,' merkte Kain op. 'Ik ben mij daar nooit van bewust geweest. We wisten überhaupt altijd weinig over de koningshuizen.' Of het kwam uit onverschilligheid of omdat simpelweg de informatie er niet was, wist hij niet. Het was vast een combinatie geweest. Het gevallen gezicht van Eddard ontging Kain niet en kort wisselde hij een blik uit met Augustus. Die wist waarschijnlijk beter waar dat over ging. 'De bergen zijn prachtig in het Zuiden, al wil je niet een beer tegen komen,' grinnikte hij. Hij was weleens samen met een vriend een beer tegen gekomen. Gelukkig had die de jongens niet gevonden, anders waren ze sowieso berenvoer geweest. 'En het cakeje is trouwens heerlijk!' mompelde hij met volle mond.

Augustus was altijd jaloers geweest op de vrijheid die Eddard en zijn broer en zuster hadden gehad. Vroeger had hij wel eens gefantaseerd dat hij de wereld over ging en in iedere streek een nieuw avontuur beleefde. Vroeger had hij nogal een levendige fantasie gehad en soms schreef hij de dingen die hij bedacht wel eens op. Dat stopte echter nadat Iwan zijn papieren een keer had gevonden. Hij had zich zo geschaamd dat hij vanaf dat moment niets meer op had geschreven. Het had een hele tijd geduurd voordat Augustus de moed weer had verzameld en was begonnen met het schrijven van poëzie en korte verhalen. 'Ik ben blij dat het goed smaakt.' zei hij met een glimlach en keek kort naar Eddard. Hij wist dat Eddard een goede tijd had gehad in het Zuiden en erg geraakt was door de dood van Peter. 'Als we hier de straat inlopen komen we in de buurt van de universiteit toch?' Besloot hij na een korte stilte maar te vragen en wees een straat in.

'Een beer?' vroeg Eddard ongelovig. Hij had altijd onderweg sterke verhalen gehoord en had ook meteen geleerd om al die sterke verhalen gelijk in twijfel trekken. Hij had een vader als hét voorbeeld van een verhalenverteller die niet altijd de waarheid sprak. Hij overdreef erg graag. Nog altijd nu op zijn oude dag zelfs. Ed liet de gedachte over Peter niet lang hangen. Zijn vriend zou nooit gewild hebben dat hij om hem zou treuren, maar hij had waarschijnlijk ook nooit gewild zo tot zijn dood te komen. Hij genoot maar verder van zijn taartje en veegde de kruimels van zijn handen toen deze op was om te knikken naar Augustus. 'Het is niet zo ver van hier, inderdaad.' Als hij goed keek kon hij het dak onderscheiden van de andere lichter gekleurde daken. Met een laatste zucht vond Eddard zijn glimlach weer en liep toen al de andere twee voor de straat in. 'Misschien moeten we maar eens doorstappen. Anders gaan we nooit onze prins voor het donker thuis krijgen,' grapte hij weer goedgezind.